DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. So. 117 Honderd en zestiende jaargang. 1914 MAANDAG 18 MEI. FE UIL LET ON. Levenswegen Oitgave H. J. W. BECHT, Amsterdam. Deze Courant wordt eiken avondbehalve op Zon- en Feestdagenuitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar f 0,80franco door het geheele Rijk flf— Afzonderlijke nummers 3 Cents Prijs der gewone advertentiën Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat. Qroote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9. Telefoonnummer 3. ALKMAAR, 18 Mei. Het is niet gemakkelijk uit de tallooze berichten uit Mexiko wijs te worden. Maar het schijnt toch wel, dat de Amerikaansche dollar zijn plicht doet. Gelijk men weet, gaat het er feitelijk om of de Ver- eenigde Staten macht zullen krijgen in Mexiko. Macht in dat gebied is voor de regeering te Washing ton in tweeërlei opzicht gewenscht. In de eerste plaats omdat Mexiko zoo heel dicht bij het Panama kanaal gelegen is. En ten tweede, omdat er reusach tige Amerikaansche kapitalen in Mexikaansche on dernemingen zijn gestoken. De Amerikaansche regeering heeft een voorwendsel gezocht, om zich met Mexiko te bemoeien. Zij vond dit in het feit, dat de tegenwoordige president Huer- ta aan de regeering was gekomen door zijn voorgan ger Madero te laten vermoorden. Om aan de met bloed bevlekte gcweldheerschappij van Huerta een einde te maken en om de eer der Ver- eenigde Staten te beschermen, zoo verklaarde presi dent Wilson onlangs in zijn toespraak tot het Kon- gres, moesten de Vereenigde Staten met geweld van wapenen in Mexiko optreden. De regeering der Vereenigde Staten zond half April een groot aantal oorlogsschepen naar de Mexi kaansche wateren, teneinde van Huerta voldoening te eischen over de beleediging, welke de Amerikaansche vlag heette te zijn aangedaan. Huerta wilde wel boe te doen en saluutschoten voor de Amerikaansche vlag lossen, mits schot voor schot beantwoord werd, ter wijl de Amerikaansche regeering zich bereid ver klaarde, de schoten gezamenlijk en tegelijk te beant woorden I Huerta en de Amerikaansche regeering hebben toen de bemiddeling aanvaard, welke werd aangeboden door Brazilië, Argentinië en Chili. Huerta deed zulks omdat hij vermoedelijk steun hoopt te vinden bij deze Zuid-Amerikaansche Staten, de regeering te Washington, om daardoor tijd te vinden voor het zich gereed maken tot den strijd. De onderhandelin gen zouden vandaag bij den Niagarawaterval een aanvang nemen. Het is niet te verwachten, dat ze op iets zullen uitloopen Amerika wil blijkbaar den oorlog. En in den tegenwoordigen tijd gaat aan het eigenlijk oorlogvoeren een lange tijd van aarzelen en treuzelen vooraf. Vroeger pakten de vijanden, zoodra tot den oorlog besloten was, maar dadelijk aan. Ja pan en China hebben een maand, Amerika en Spanje drie maanden, Engeland enZuid-Afrika vijf maan den, Japan en Rusland ruim zes maanden geharre ward voordat de oorlog uitbrak, dikwijls doende, als of men al het mogelijke deed om den krijg nog te vermijden. Intusschen heeft Amerika een prachtig buitenkans je. Niet slechts is Mexiko verzwakt door voortduren de opstanden, maar ook nu zijn er opstandelingen, die zich gaarne laten voeden met Amerikaansche dol lars en, de regeering van Huerta bestrijdend, de Ame rikaansche zaak steunen. Zoo vechten dan ook thans de beide Mexikaansche partijen tegen elkaar en het derde hondje, dat in een dergelijk geval immers het been krijgt, is Amerika, dat overigens zelf reeds de vrijheid heeft genomen om de Mexikaansche haven Vera Cruz te bezetten. Waar de namen der vechtenden noga! verwarring kunnen stichten, zij even opgemerkt, dat de regee- Naar het Duitsch van E. WERNER. 27) „Toch niet met zulk een gezicht?" Olga lei met een bekoorlijk lachje haar hand. op zijn arm. „Wat kan dat arme, kleine vrouwtje er aam doen, zij weet met eens, wat vooraf ie gegaan. Neen, neen, beloof me. Het gesprek werd afgebroken door het binnentre den van een heer, die juist was gekomen en nu Bran- 'kow zo'dht. Hij wendde zich het eerst tot mevrouw von Arnikoff. „Hoe gelukkig, dat ik u 'hier begroeten mag, me vrouw! Ik vraag duizendmaal excuus, mijnheer von Br ank ow, dat ik zoo laat kom, maar mijn plicht hield mij vaatik had in de tweede acte nog te doen. Het was de eerste acteur van het Hoftheater, die in Er win's drama de hoofdrol zou vervullen. Hij werd ten zeerste bewonderd door mevrouw von Arnikoff. „Wij hebben u al gemist, mijnheer Torwaldi. Er is mij ter oora gekomen, dat u ons vanavond het genoe gen wilt doen, wat voor te dragen en nu wachten wij in de grootste spanning." „Slechts een kleine lezing", verklaarde Torwald. „Een kleine novelle, die u waarschijnlijk wel interes seeren zal, want zij speelt in uw vaderland." „In Rusland? Een. vertaling dus." „Neen, oorspronkelijk. De auteur is Dtuitseh-Rus- sisch, zooals Dr. Edkard mijt vertelde." „<Ta, mijn oom heeft een bijzonder talent, zijn mede werkers overal vandaan te halen", zei Erwin. „Hij schijnt heel veel op te hebben met dezen „Alexis", wiens eerste werk als feuilleton in d© „Berliner Rund- ringstroepen of de federalisten de troepen van Hueria zijn, en dat de opstandelingen, insurgenten of rebel len worden genoemd de constitutionalisten, daar zij riuerta's regeeren in strijd met de grondwet (constitu tie) achten. In het geheim steunt dus de Amerikaan sche regeering de opstandelingen. Mag men nu de berichten gelooven, dan zijn de rebellen aan de win nende hand. Zij hebben de havenstad Tampico aan de Mexikaansche golf genomen. Deze overwinning is vooral hierom van belang, omdat de rebellen thans een haven krijgen, welke hun den wapeninvoer (voor Amerikaansch geld natuurlijk) mogelijk maakt. Door deze overwinning is de kans van Huerta om aan het bewind te blijven er dus op verminderd. De ring, welken de opstandelingen om de stad Mexiko trek ken, wordt steeds kleiner en wij denken, dat wanneer de opstandelingen zullen trachten zich meester te ma ten van de hoofdstad, de Amerikanen dan zullen toepakken. Natuurlijk haten de Huerta-Mexikanen, wanneer wij hen zoo gemakshalve mogen noemen, de Amerikanen hartgrondig. Prachtige staaltjes daar van zijn de volgende: In Mexiko werd het standbeeld voor Washington vernield, de zoon van Huerta reed met het beeld in een auto door de straten, en op het voetstuk werd een buste van Hidalgo, den bevrijder van Mexiko ge plaatst. Aan de staarten van paarden had men Ame rikaansche vlaggen gebonden, zoodat deze door het straatvuil werden gesleurd. De leuze is: „Mueran los Yanguis" („dood aan de Amerikanen",) de Mexi- caansche bladen spreken van de Amerikanen als van de „Bestias rubias" (blonde beesten, het blond als tegenstelling tegenover het donkere Spaansch-Indi- aansche type van den Mexikaan) „Cochinos del alen- de del Bravo" zwijnen van den anderen kant van de Bravo, zooals de rivier tusschen Mexiko en de Veree nigde Staten heet). Is waar wat gemeld wordt, dan zijn echter Huerta's troepen aan het muiten geslagen en is een deel over- geloopen naar de opstandelingen. Om het zaakje nog wat interessanter te maken, maakt de Amerikaansche regeering veel gerucht van een soldaat, Parks gehee- ten, die door Huerta's troepen moet zijn opgepakt en van een vice-consul, Stilliman geheeten, die ook door de regeeringstroepen zou zijn opgepakt. Elk feit be schouwt men te Washington als een casus belli, een aanleiding tot den oorlog. Maar de oorlog zal nog wel een tijdje uitblijventenzij Amerika gereed is. Noorwegen vierde gisteren feest: het honderdjarig jubileum der onafhankelijkheidsverklaring. Men weet, dat Noorwegen vier eeuwen achtereen met Denemarken verbonden is geweest, dat de natie, die eens een leidende rol onder de volkeren van het Noorden had vervuld, een Deensche vazal-staat was. Het werd den 14den Januari 1814 gevoegd bij Zwe den, als schadeloosstelling voor het verlies van Fin land. Maar hoewel het Noorsche volk klein was en arm, durfde het toch den strijd tegen de bepalingen der groote mogendheden aan om een recht op vrijheid te erlangen. Niet de uiterlijke vrijheid alleen was voldoende. Het volk wilde de innerlijke vrijheid, door de grondwet gewaarborgd, Het schaarde zich gaar ne onder de vaan van den Deensch-Noorschen troon opvolger Christiaan Frederik, in wien het niet den trf- schau" komt» Hij heeft oils voior vanavond het ma nuscript afgestaan. U heeft het zeker reeds doorgele zen, mijnheer Torwald?" „Van begin tot eindl Het is een eigenaardig, som ber verhaal, maar zóó boeiend, dat men, eenmaal be gonnen, het niet meer uit handen kan leggen." „Dat zal dan werkelijk interessant worden", merkte mevrouw von Arnikoff op, terwijl zij» naar de deur trad! en daarmede de beide heereu het teeken gaf haar te volgen. In 't salon waxen allen reeds in gespannen afwach ting. Men vlaste er op, den beroemden acteur nu eens buiten den schouwburg te hooren, wat zoo zelden ge beurde. Toen hiji het manuscript voor den dag haalde, schaarde oen ieder zich om hem heen. Dr. Eickard had een plaatsje bij het venster in de schaduw gekozen. Mievrouw von Arnikoff zat in 'het volle licht naast de jonge gastvrouw. Zij leunde een weinig achter over en bewoog haar waaier langzaam op en neer, terwijl de lezing begon. De kern van het verhaal was noch nieuw, noch oor spronkelijk; een geschiedenis, die zich van tijd tot tijdl in werkelijkheid, maar nog vaker in romans af speelt; maar de stemming van het geheel was van aoo'n eigenaardige bekoring, de schildering der ge beurtenissen zoo boeiend, dat de toehoorders allen ge spannen toeluisterden. Het 'kleine verhaal speelde in 'het hartje van Rus land, in het eenzame Wolga-gebied, onder een volk, dat arm en onwetend, in harden arbeid leeft, maar toch een h arts tocht elij k-m el auchoilieke poëzie bezit, die in hun sagen en liederen sterk uitkomt. Een de zer sagen was in het verhaal ingevlochten, de over oud© sage van den Beloedenden boom'', die zoo menige plaats in bosch en heide met een bijgeLoovige vrees omgeeft. Van een boom, dien niemand durft nade ren, daar ex, zooidra men hem kwetst, warm rood bloed uit druppelt. Hij is betooverd er woont een ge vangen ziel' in. Torwald trof uitstékend de geheimzinnige, -droome- rige toon van het oude sprookje, waarmee de vertel - prins, niet den alleenheerscher zag, maar den man, die de vrijheid zou helpen veroveren. De jonge geestdriftige prins was hiervoor te vinden en in Eids- vold kwam een soort nationale vergadering bijeen, uit beambten, boeren, kooplieden, officieren en soldaten bestaande, welke in zes weken tijds een democratische geëindigd met de verkiezing van den koning op 17 geëindigd met de verkiezing van d enkoning op 17 Mei 1814. En daarom is de 17 de Mei de nationale feestdag in Noorwegen geworden. Maar het gelukte den nieuwen koning niet het pro bleem van 17 Mei tot oplossing te brengen. Hij moest zwichten voor de verbonden mogendheden en afzien van zijn rijk, maar hij rustte niet, voordat Ka- rel Johan van Zweden de grondwet van de Eidsvold- vergadering had erkend. Er kwam een personeele Unie tusschen Zweden en Noorwegen tot stand. Maar de geheele negentiende eeuw door is de strijd voort gezet om den volkswil en om de zelfstandigheid. De volksvertegenwoordiging en de regeering hebben sa men den 7den Juni 1905 het Eidsvol-werk voltooid. En gerust mag worden gezegd, dat de daad van 17 Mei 1814 de bron is geworden van elke groote stroo ming in het tegenwoordige Noorwegen en dat de va derlandsliefde en het vertrouwen op de toekomst van het land, welke de Noren bezielt, is ontbrand door de mannen van Eidsvold. Vandaar, dat Noorwegen zich gaarne opgemaakt heeft, om deze herdenking te vieren en dat zich bij de landskinderen velen hebben gevoegd, die thans buiten de grenzen vertoeven. Maar vandaar ook, dat er gisteren in Eidsvold een groote plechtigheid heeft plaats gehad, waarbij de koning een redevoering op het vaderland heeft gehouden. STADSNIEUWS. POSTDUIVENSPORT. Zondag hield de postd. Ver. Alcmaria Victrix een onderlinge wedvlucht van Mechelen. Afstand 179 K.M. Sterke tegenwind. De uitslag is als volgt: lste prijs J. W. Schwitters om 11.26.14; 2e pr. J. W. Schwitters om 11.35.16; 3e pr. H. P. Meienbrink om 11.38; 4e pr. A. J. v. d. Kamer om 11.47.45 5e pr. J. Portegijs om 11.49.21. VOETBAL. Onder begunstiging van prachtig voetbalweer en ten aanschouwe van zeer veel publiek, had gisteren de laatste wedstrijd van dit seizoen plaats, de Beker finale Alcmaria—Haarlem, 't Oude gezegde: „Lest, best, is op schitterende wijze bewaarheid geworden. Alcmaria ten minste heeft zooals wij Zaterdag reeds voorspelden, tegen hare sterke tegenpartij gespeeld, zooals wij haar dit seizoen nog nimmer gezien heb ben. Even twee uur floot de heer Rauch beide elftallen in 't veld. Alcmaria met hare sterkste combinatiën, Haarlem met een prachtig elftal, waarvan de voor hoede bestond uit: Bakker, Tekelenburg, Schraven- dijk, Jur Haak en Teschmacher. Alcmaria vertoondé dadelijk haar beste spel en 't liet zich al gauw aanzien, dat Haarlem geen gemak kelijke tegenpartij zou hebben. Ongeveer twintig mi nuten ging 't spel gelijk op met de middenlinie en achterhoede van Alcmaria in schitterenden conditie tegen de Haarlemsche voorhoede. Haarlem kwam daarna vuriger opzetten en een drietal corners wer den geforceerd. De verdediging onzer stadgenooten wist echter van geen opgeven en met de rust was de ling aanving. Het eigenlijke verhaal begon heel ge woon en eenvoudig. Een huisje aan den oever van de rivier, klein en armoedig, maar binnen en buiten vo-1 zonneschijn; twee jonge menschenkindaren, die on danks den zwaren arbeid), vrij en vroo-lijk leefden zij hadden elkaar lief. Een stil, bescheiden geluk woonde -daar, beschut door den machtigen boom, die v-oor de deur van het huisje stond en zijn loofdak er o-ver uitspreidde. De gouden- zonnestralen speelden door zijn gebladerte, de vogels zongen er hun lied. Tegen den stam prijkte een heiiigen'beelcL, waarvoor de boer en zijn vro-u-w eerbiedig bogen. Het beeld! was een heilig voorteeken van den boom geweest, lang vóór het huis bestond, en moest het nu door zijn gewijlde macht hoeden voor elk onheiL Maar het onheil was toch gekomen 1 Langzaam kwam het uit de verte aan, als een somber-zwarte schaduw, die steeds grooter werd en eindelijk alle zon en licht in zich -oploste. Dé rijke eigenaar was uit Moskou gekomen en bezocht na jaren weer eens zijn afgelegen landgoed. Hiji zag 'de mooie, jonge vrouw van den -b-o-ertoen volgde de oude geschie denis van vleierij1 en verleiding, van trouw-breuk en verraad. Nog steeds 'knielde de boer geloovig voor zijn heiligenbeeld en vermoedde niet, dat zijn geluk reeds voorbij' en verwoest was totdat de rijke grondbezitter vertrok en zijn buit mèt zichi nam. Toen was het uit met zijn geloof en geluk. Vol vertwijfeling stak de verradene eigenhandig zijn huis in brand en het gewijde beeld, dat hem en zijn huis v-oor verraad en bedrog had kunnen behoeden, rukte hij 1-os van den stam1 en slingerde het in de vlammen, Een vonkenregen spatte op en bereikte de takken van den -boom, -die nu 'begon te branden hel en klaar, als een fakkel in den donkeren nacht. AI wat er den volgenden ochtend overbleef, was een verlaten puinhoop, verkoolde balken, een halfige- zengde, zwarte hoorn, die zijn kale takken spookachtig in de lucht verhief. De bewoner van het huis was verdwenen en keerde n-ooit weer. Thorwald's mooi klankrijk orgaan wist in het ver stand nog 00. Het publiek gaf door luid applaus zijn goedkeuring te kennen over het vertoonde spel. Dadelijk na de hervatting was Haarlem in volle actie, doch nadat een minuut of vijf gestopt was voor een klein ongeval, kwam Alcmaria ook een woordje mee spreken. Hare voorhoede werd steeds beter. Bei de elftallen hadden na de rust de opstelling der voor hoede eenigszins gewijzigd, wat bij Alcmaria een ver betering bleek. Vooral de linkervleugel was zeer ge vaarlijk en na eenige mooie doorbraken mocht het den linksbuiten gelukken met een onhoudbaar diago naalschot zijn club de leiding te geven. Dit prikkelde Haarlem tot grootere krachtsinspanning en kort daar na maakte Haarlems linksbuiten Teschmacher, op de zelfde wijze den gelijkmaker. 't Werd nu een nog vinniger strijd, doch 't mocht geen van beide partijen gelukken nog een puntje te maken Toen de scheidsrechter tijd floot was de stand nog 11. Er moest dus verlengd worden, tot één der partijen een geldig doelpunt maakte. Zonder van opgeven te weten werkten beide partijen voort. De Haarlem-voorhoede bracht telkens mooi op, maar kon zich niet op afdoende wijze door de vijandelijke verde diging heenwringen. Alcmaria kreeg een mooie kans uit een vrije schop even buiten het strafschopgebied. De bal ging over. Bij een snellen uitval van den linksbuiten maakte de rechtshalf van Haarlem tree- kick binnen het strafschopgebied. De scheidsrechter floot en wees naar de beruchte witte plek. Strafschop. Voor alle zekerheid ging Koster bij Haarlem in 't doel, doch de spil van Alcmaria plaatste den bal juist over. Eindelijk na 25 minuten verlenging gelukte het Jur Haak met een schuiver in den rechterhoek het winnende punt te maken. Haarlem, de club, die hier tot driemaal mooi spel had te zien gegeven, werd dus winnaar van den Beker. Alcmaria kreeg den tweeden prijs, den lauwertak der Alkmaarsche Courant. Aan het geheele elftal van Alcmaria een woord van hulde voor haar prachtig spel, in 't bijzonder aan den links back, die voor 't laatst voor Alcmaria speelde en zich steeds mocht verheugen in de sympathie van het pu bliek. Wanneer 't hem eenigszins mogelijk is, zullen wij hem gaarne weer in de Alkmaarsche gelederen te rugzien. Na afloop vereenigden spelers en genoodlgden spe lers en genoodigden zich aan een gemeenschappelij- ken maaltijd in hotel „de Nachtegaal", waar ongeveer half negen de prijzen werden uitgereikt. De voorzit ter der Beker-commissie reikte met eenige toepasselij ke woorden den Beker aan Haarlem's afgevaardigde uit, waarvoor deze bedankte. Verschillende sprekers voerden nog het woord. Aan Holland werd een me daille uitgereikt ter eere van haar twee overwinningen op Alcmaria en voor hare bereidwilligheid op den eersten Bekerdag. De afgevaardigde der C. F. C. bood Alcmaria een krans aan. Ook de heer Rauch, de sympathieke scheidsrechter, werd gehuldigd. Hier mee behoorden de Bekerwedstrijden weer tot het ver leden en was het seizoen 1913—1914 gesloten. Moge Alcmaria zich ernstig voorbereiden voor het volgende seizoen GEMEENTERAADSVERKIEZING. De afd. Alkmaar der S. D. A. P. heeft tegen Vrijdag 22 Mei a.s. een openbare vergadering belegd in de groote zaal van de Harmonie. Op deze vergadering zullen als sprekers optreden: de heer K. van 't Veer, Candidaat van den gemeenten- raad met het onderwerp: Sociaal Democratische Ge meentepolitiek" en de heer O. J. Verkerk, lid van de gemeenteraad, met het onderwerp: „Hoe onze ge meente bestuurd wordt." haal een stijgende dramatiek te leggen, die zijn hoor ders als in een ban gevangen hield. E-ckard zat rus tig in zijn hoekje, maar zijn blik bleef voortdurend op mevrouw von Arnikoff gevestigd, die zichzelf volko men meester wist te blijiven. Toen haar o-ogen echter de zijne ontmoette, sloeg zij schijnbaar toevallig haar waaier open en hielid die voor haar gelaat, alsof het licht haar hinderde. liet slot der geschiedenis was weder in den ouden geheimzinnigen sprookjesto-o-n geschreven. Meer dan een jaar daarna kwam een der buren, die zich op de verlaten plek wilde vestigen. Hij wilde den do-oden boom vellen, om ruimte te maken voor een nieuwe hut, maar to-en hiji zijn bijl tegen den stam legde, droppelde er helder, rood bloed uit. Ontsteld week hij terug en riep de anderen. Toen begrepen zij, dat dit een „bloedende boom" was, die in zich een ziel gevangen hield, die op aardie niet meer 'leven, maar ook niet sterven kon. De heiligschennis, aan het beeld gepleegd, haid zich gewroken gewroken op den ongelukkige, die het vernield had, terwijl de ware schuldigen in rijkdom en geluk leefden. Dat was vele lange jaren geleden gebeurd,; de boom werd nooit meer groen, maar toch vermolmde -hij niet, hij werd nooit door den bliksem getroffen, of door den storm ter aarde geworpen, maar zo-odra men heim aanraakte vloeide er warm bloed uit zijn scho,rs. Dit duurde, totdat iemand den moed had, de bijl in den wortel te s'laan en hem met óén slag te vellen. Toen brak het bloed in stroomen door en werd, door de aarde gedron ken. zij was vrij, de gevangene ziel 1. De lezing was ten einde, em een minuut lang heerschte er een stilzwijgen, dat welsprekender was dan de grootste bijtval maar daarna volgde een le vendig -debat. Men wilde algemeen iets naders om trent den auteur weten; dr. Eckand echter haalde slechts zijn schouders op. CWordf vervolgd.} LRiATvji

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1914 | | pagina 1