Bouwterrein
Het zwakke punt.
Damrubriok.
NIÉUWE CADEAUX
Fe
TE KOOP aan den Westerweg en
Yan der Woudestraat.
1641. In dit jaar was aldaar Salomon Harmens,
koster en schoolmeester, „godszaliglick in den Heere
ontslapen" waarom de kerkeraad, aan wien de zorg
voor school en kerk was opgedragen in overleg met
den „rijckdom" (vroedschap) naar een „ander" be-
uaem schoolmeester ende coster wenschte uit te zien,
ie beide ambten stichtelijk zou mogen bedienen.
Voordat de kerkeraad nog eenige poging had ge
daan de beide betrekkingen weder vervuld te krijgen
had zich intusschen als sollicitant aangemeld een
zekere Jan Dirks van Enkhuizen. De ingewonnen in
formaties waren bijzonder gunstig, in de „penneconst"
had hij het blijkens medegebrachte schriftproeven zeer
ver gebracht en ook werd geoordeeld, dat hij in 't
zingen en cijferen hoog genoeg stond om beide, de
school en de kerk „tot Oosterleek" te kunnen dienen,
weshalve werd besloten genoemden Jan Dirks den
„rijckdom tot Oosterleek" te recommandeeren.
Den predikant werd opgedragen zulks te doen.
Deze begaf zich naar den heer Teunis Pietersz.,
schepen van Oosterleek, die op zich nam de andere
leden „des rijckdoms" het besluit van den kerkeraad
mede te deelen.
Blijkt ons hieruit, hoe overwegend het aandeel van
den kerkeraad in de benoeming zelve was, de koor
den van de beurs hield echter de vroedschap. De
vroede vaderen van Oosterleek nu vonden, dat Mr.
Salomon Harmens wel wat ruim betaald was gewor
den, waarom zij Mr. Dirks 7 gulden minder boden.
Met dit verlaagde tractement nam Mr. Dirks ech
ter geen genoegen, zoodat de onderhandelingen af
sprongen.
In den naasten omtrek werd dit spoedig bekend
met het gevolg, dat zich weldra twee sollicitanten
aanmeldden. De eene was een zekere Jan Bouck,
barbier te Enkhuizen, de andere een kuiper van Bo-
venkarspel, genaamd Jan Claesz. Nadat beiden een
rroeve van bekwaamheid in den zang hadden afge
legd en hunne schriften waren gezien, werd hun aan
gezegd, dat zij over een week maar eens moesten ko
men hooren, wat er besloten zou zijn.
Vóór deze week verstreken was, was den kerkeraad
ter oore gekomen, dat Jan Dirks, kapers op de kust
ziende, niet ongenegen was „de kercke ende schole"
te dienen. De predikant schreef hem een brief, waar
in hem werd aangeraden de 7 gulden te laten vallen.
Mr. Dirks gaf dien raad gehoor en nam den dienst
aan.
Dit werd den schepen Teunis Pietersz bekend ge
maakt, doch deze nam hiermede geen genoegen, zeg
gende, dat men voorgoed van den persoon van Jan
Dirks ontslagen was. (De tijd van beraad was ech
ter onbepaald gebleven).
„Dit is geschiet des Sondaghs voonniddagh tot
Wij denes in de kercke."
Des namiddags was er dienst te Oosterleek.
Aldaar verschenen Jan Bouck, barbier, en Jan
Claesz., kuiper, om te vernemen wat er besloten was.
Na de predicatie evenwel ontstond er zoo'n groot re-
moer in de kerk doordat eenige onbeleefde personen
Jan Dirks, die daar ook tegenwoordig was, „gantsch
lelick ende schandelick bejegenden, dat er geen ge
legenheid was voor een behoorlijke samenkomst, Jan
Bouck en Jan Claesz, konden dus onverrichterzake
weder vertrekken.
Dienzelfden dag echter vonden eenige leden van
den Rijckdom, niet alleen zonder raad en toestemming
maai ook geheel buiten weten des kerkeraads goed
Jan Bouck, aan te nemen, „een persoon, die den Rijck
dom op die tijd noch niet genouch becent en was."
De eerwaarde kerkeraad was over deze handelwijze
zeer verstoord en wendde bij den Rijkdom alles aan
„tot verbetering van deze sake", vooral omdat er van
Jan Bouck slechte geruchten gingen. De Rijkdom
bleef echter bij zijn besluit, waarom de kerkeraad in
hooger beroep ging bij de de Classis van Enkhuizen.
Teunis Pietersz en nog twee anderen verschenen nu
als gedaagden en hun werd aan de hand van kerkver-
ordeningen en allerlei synodale resolutiën duidelijk
gemaakt, dat de kerk wel degelijk het recht had de
schoolmeesters te benoemen.
Er was een artikel, luidende: de kerkeraden zullen
toezien dat de schoolmeesters bekwaam zijn, een an
der, dat zij die zullen examineeren, nog een ander, dat
zij zonder advies en vergunning van den kerkeraad
niet zullen worden aangenomen. De heeren moesten
toch inzien, dat zij, door de kerk van Oosterleek ge
heel buiten de zaak te houden, handelden in strijd met
gebruik en wet.
Op dat moment zagen de heeren dat ook werkelijk
in. Zij bekenden zich in deze zaak vergrepen te heb
ben, en beloofden, alles in het werk te stellen „tot
stuytinge van dezen Jan Bouck."
Beloven en doen waren ook toen echter twee, want
twee dagen daarna werd „Jan Bouck ende sijn familie
ingehaelt ende in de schole gezeti"
Hierover was de eerwaarde kerkeraad ten zeerste
verwonderd en ontsticht. De predikant en twee
ouderlingen werden afgevaardigd naar Teunis Pie
tersz. om dezen en zijn aanhang van de onbillijkheid
van deze zaak te overtuigen. Teunis Pietersz liet de
heeren echter praten en met echte Westfriesche koppig
heid gaf hij te kennen, dat Jan Bouck aangenomen
was en aangenomen zou blijven ea dat de kerkeraad
verder mocht doen wat hij wilde.
Deze nam daarop weder zijn toevlucht tot de Clas-
je. En heidekruid kunnen je kinders niet eten. Jullie
moet maar gaan vechten of stelen. Zoo'n troepje neem
ik in de kolonie niet op."
Clussmann stond onrustig nu eens op den eenen
voet, dan op den anderen. Zijn oogen schoten vol
tranen. „Mijn kinders! Mijn kinders!"
„Je hadt aan je toekomstige kinderen moeten den
ken", voegde Enno er bij, „toen jij er je mooie
hoeve hebt doorgebracht. Zooals iemand zijn bed
maakt, zoo moet hij liggen."
Clussmann beschouwde den jongen man, zooals hij
daar voor hem stond in zijn trotsche, hardvochtige
kracht. Zijn tranen droogden op. Hij lachte scham
per.
„Je hebt een kranigen bengel van een zoon, burge
meester. Je kunt nog plezier aan hem beleven. Zoo
als iemand zijn bed maakt, zoo moet hij liggen. Denk
je dat? Niet altijd, mijn jongen, niet altijd. Ik heb
wel lui gekend, die hun bed van brandnetels maakten
en toch op dons kwamen te liggen. Wien de schoen
past, die mag hem aantrekken. Neem me 't niet kwa
lijk. Ik" ga dan maar verder."
Hij strompelde de deur uit. Brinkmeier keek naar
zijn vrouw om. De boerin was verdwenen. Bij de
achterdeur begon een zacht gemompel en gefluister.
„Wat had je nog te praten met dien kerel?" vroeg
Brinkmeier, toen Alheid weer binnentrad.
„Het is een van Gods armen, vader. Vier minderja
rige kinderen! Daar bidden vier engelen voor. Ik
heb hem wat eten voor zijn kinderen meegegeven. Dat
zul je me toch op dezen eervollen dag niet verbie
den?" n
„Je bent niet naakt en zonder geld op de Brink-
meier's hoeve gekomen", antwoordde de boer. „Je
hebt dus het recht wat weg te geven."
„Maar moeder", vermaande Enno, „met wat je aan
zoo'n slechten kerel wegsmijt, doe je aan de goeden
tekort. Zie je dat niet in?"-
Alheid zag haar zoon ernstig aan. „Je bent nog
sis van Enkhuizen, welke twee afgevaardigden naar
Oosterleek zond om, waar 't mogelijk, te dezer zake
met den rijkdom een minnelijke schikking te treffen.
Vriendelijk werd verzocht de kerk toch niet te on
derdrukken noch te bezwaren door de aanstelling van
een schoolmeester, die voor dit ambt geenszins be
kwaam was, (wat de heeren met vele voorbeelden
meenden te kunnen staven), doch alles tevergeefs. Wel
wilden de heeren bekennen zich in deze zaak eenigs-
zins vergrepen te hebben, doch tevens gaven zij te
kennen, „dat zij niet van zins waren zich in yets te
veranderen". Uitdrukkelijk verklaarden zij daarenbo
ven „dat ze van Hooger macht gescheyden moesten
worden."
Door den kerkeraad en het Classikaal Bestuur werd
toen besloten de zaak te brengen voor Ed. Mog. H.
gecommitteerde Raden te Hoorn. Voor dit Hooge
College verschenen weldra de kerkeraad, twee gede
puteerden van het Classikaal Bestuur van Enkhuizen
en de Rijkdom van Oosterbeek. Door den kerkeraad
werd toen tegen den Rijkdom van Oosterbeek aange
voerd, dat deze Jan Bouck „heeft ingestelt ende als-
noch voorstaet", niet omdat zij overtuigd waren van
zijn bekwaamheid tot dezen dienst, maar volgens de
bekentenis „eener yut de bazen", nam. Teunis Pieters,
uit „pikantigheid" tegen den barbier van Wijdenes,
„willende mede de barbier hebben tot Oosterleek."
En hoewel de Kerk dit alles nog zou hebben ver
dragen en liever had te lijden dan te klagen over ha
ren Magistraat, zij was nu wel genoodzaakt te „re-
monstreren" aan hare Ed. Mogh., doordien dat Jan
Bouck ook te Oosterleek zijn ongeschikt en goddeloos
leven, dat hij nu reeds vier jaren geleid had, voort
zette.
Overgelegd werd hierbij een extract uit Schrijvers-
bouck tot Medemblik".
Dit vermeldt omtrent Jan Bouck het volgende:
Het is zeker dat Jan Bouck Ao. 1637 zijnde in
dienst van H. E. Heeren Bewind-Hebberen der W'est-
ihdische Compagnie gevaren heeft voor chirurgijn en
Voorlezer. Gedurende de reis werd hem echter ont
slag gegeven als voorlezer terwijl zijn gage van 25
tot 20 werd verminderd, gevolgen van zijn licht ge
drag en begane fouten. Ais barbier heeft Jan Bouck
gevaren op 't schip van den E. Capiteyn Gabriel Teu-
nisz. van Medemblik. Eens, aan 't Vlie zijnde, heeft
hij zich als een bezetene aangesteld. Hij deed niet dan
vloeken en zweren, razen en tieren, drinken en klin
ken en spotten met Gods woord. Meermalen dreigde
hij ook zich zeiven te verhangen. Het schip ontvoer
hem en de kapitein wilde niet meer terug al had hij
hem om niet willen dienen.
Van zijn verblijf te Oosterleek getuigden de eer
waarde Heeren van den Kerkeraad, dat hij voortging
met „drincken ende klincken", dat vloeken en zweren
bij hem schering en inslag waren, zelfs in de school;
dat hij de kinderen niet wel kan leeren lezen en schrij
ven „overmits hij 't selve niet en can."
Voorts werd hem nog het volgende ten laste gelegd:
„Nog voor korten tijd heeft hij geheel Oosterleek op
stelten gezet doordat een zekere vrouw tot tweemaal
toe door hem geslagen werd. Nadat zij aan zijn
handen was ontkomen en in haar huis gevlucht, heeft
jan Bouck „tot verscheyden reysen op de deur ge-
stormt, met kluyten ofte steen en geworpen, den man
uytgedaecht."
Zoo dronken als hij was begaf hij zich daarop naar
den predikant, ten wiens huize hij alles in „vrese
door sijn qualeck spreecken ende dreyghen heeft ge
bracht."
Men leeft te Oosterleek in gestadigen angst, nauwe
lijks wetende of men zijn leven zeker is. Vooral ver-
scheident leden van den kerkeraad doet hij dagelijks
groote dreigementen."
Op grond van al deze bezwarende getuigenissen
verzoeken de gecommitteerden van het Classikaal Be
stuur en van den Kerkeraad „instantelick" aan hare
Ed. Mogh. „dat Jan Bouck als een schadelick Persoon
en een Pest in de Kerck ende de schole door haer
macht ende authoriteyt mocht worden geweyrt."
Waarop hare Er. Mogh. de navolgende Resolutie
hebben genomen en uitgesproken:
(Extract uyt het Resolutie-bouck van de Ed. Mogh.
Heeren Gecom. Raden van de Staten van West-Vries
land ende 't Noorderquart. Januari 1642).
Den 23 gehoord zijnde alhier de Gedeputeerden van
't Classikaal Bestuur van Enkhuizen nevens den Pre
dikant te Oosterleek ten eener „jegens" den Rijckdcm
„der self plaetse" ter andere zijde, wegens hun onder
ling verschil betreffende het stellen van den school
meester aldaar, zijndè mede daarbenevens de stukken
en documenten ter wederzijden, betreffende het gedrag
van „denzelven" schoolmeester overgelegd: Is na
rijpe overweging verstaan en besloten den Rijkdom
aan te zeggen, dat zij tegen Mei a.s. naar een anderen
bekwamen schoolmeester, in overleg met den Kerke
raad, zullen hebben uit te zien, en den tegenwoordige
niet verder dan tot dien tijd te handhaven. Middeler
wijl zal hij den dienst als koster in de kerk niet mo
gen bekleeden, zich „eerlick ende stichtelick" moeten
gedragen, zonder iemand op eenigerlei wijze te belee-
digen op straffe van anders dadelijk ontslagen te zul
len worden."
Toen Jan Bouck hiermede in kennis was gesteld,
heeft hij gezorgd voor een zijner waardig slot van de
geschiedenis. Den ?.5sten Januari verklaarde bij te
willen vertrekken nadat men hem eerst behoorlijk be
taald zou hebben hetgeen hij nog te vorderen had.
Van een vergadering huiswaarts keerende, ontmoette
zekere Cornelia Claesz., schepen en diaken, den zoo
gevreesden Jan Bouck. Deze keerde op zijn schreden
terug en bracht genoemden Comelis Claesz. door zijn
„dreyghen ende qualick spreken" zoo ver, dat deze
wel genoodzaakt was hem te beloven een som van
105 te zullen betalen. Door den kerkeraad werd
25, door de kerk te Oosterleek 80 bijgedragen. Op
last van Comelis Claesz. werd dit bedrag door Pie-
ter Arisz. Baes in tegenwoordigheid van eenige ge
tuigen overhandigd aan Jan Bouck, die daarop 27 Ja
nuari zeer voldaan uit Oosterleek vertrok.
Daar de plaats nu weder vacant was wendde een
der vroegere sollicitanten, n.l. Jan Claesz. Kuyper
zich weder tot den kerkeraad met het verzoek „tot
Oosterleek gevordert" te mogen worden. De kerke
raad was over het schrift van Kuyper zeer tevreden,
op de attestatie viel niets aan te merken, zoodat beslo
ten werd omtrent Kuyper overleg te plegen met den
Rijkdom.
Deze gaf echter te kennen, dat zij over K. met den
kerkeraad niet wilden handelen, dat zij hem eenvou
dig niet wilden hebben, zonder hiervoor ook maar
eenige redenen op te geven.
Drie dagen daarna, 13 Maart, werden weder on
derhandelingen aangeknoopt met den Rijkdom „aen-
gaende een schoolmeester ende coster, na dien de
Kerck ende het dorp daer aen veel gelegen was."
Toen vlotte het beter.
„Uit last ende name des gantschen kerkeraads"
werd door den predikant aan den Rijkdom voorge
steld te benoemen Pieter Hillebrandts, jonge man
van Enkhuizen, van wiens „gaven, geleertheyt ende
godtsaligheyt" de kerkeraad ten volle overtuigd was.
Nadat de Rijkdom „sijne stemme gehoort ende sijne
schriften gezien hadt", nam deze met den voorgestel
den persoon genoegen en alzoo „is de selve Pieter
Hillebrandts eendrachtelick ende goede onderlinge
correspondentie des Kerkenraedts ende des Rijckdoms
voor 80 gl. jaers gage ende IV2 stuyver ter maent van
de kinderen aengenomen, waer op hem de segen des
Heeren is gewenschi
W. B.
Het is erkend, dat de verarming van het bloed sa
mengaat met de ontwrichting der menschelijke machi
ne. Oorzaak en gevolg. De storing doet zich voor
bij verschillende personen op verschillende wijzen en
vestigt zich in het bijzonder op „hun zwakke punt."
Bij dezen is zij het meer aan den kant van het verte
ringsorgaan; nij genen doet zij vooral de afdrijvings
organen aan: lever, nieren, darmen: bij anderen doet
zij zich gevoelen door schele hoofdpijnen, duizelingen,
verlies van het herinneringsvermogen, teekenen dat de
hersenen zijn aangedaan. Bij de meeste zieken is de
storing algemeen en kan men zeggen: „Niets gaat
meer." Zoodra echter het bloed zijn rijkdom van sa
menstelling wedervindt, neemt men onmiddellijk
waar, dat de ongemakken verdwijnen en dat alles lang
zamerhand weer in orde komt. Het zekerste middel
om het bloed rijk en zuiver te maken, is de Pink Pil
len te nemen, het geneesmiddel dat juist tot dat doel
is saamgesteld en dat altijd uitmuntende uitkomsten
heeft gegeven.
Aan de Dammers!
Met dank voor de ontvangen oplossingen van pro
bleem 292 (auteur J. Dijkstra).
Stand
Zwart: 1, 4, 5, 7, 8, 12, 16, 18, 19, 22, 23, 28, 42.
Wit: 15, 20, 21, 25, 29, 31, 32, 34, 36, 37, 39, 44, 48.
Oplossing
1. 20—14! 1. 16:38
2. 15—10! 2. 4:15
3. 25—20 3. 15 33
4. 34—29 4. 23 43
5. 14 32 5. 38 27
6. 48 17 6. 12 21
7. 31:11 7. 42:31
8. 36 16!
Een zeer fraaie ontleding, waarvoor den auteur hul
de toekomt.
Goede oplossingen ontvingen wij van de heeren:
J. Amelsbeek, C. Bethlem, G. Cloeck, D. Gerling,
J. Houtkooper, J. KG. van Nieuwkuijk te Alkmaar,
S. Homan, Wijde Wormer, H. E. Lantinga, Haarlem,
D. Klaij, Oudkarspel en P. Dekker te Alkmaar.
Van 291 nog een goede oplossing van K. J. de Geus.
Een diepberekende combinatie.
Over de partij R. A. HooglandVos, die in onze
vorige rubriek te rsprake kwam, naar aanleiding van
'n schijfwinst in de opening, vinden wij nogmaals iets
belangrijks geschreven in de rubriek van den wereld
kampioen H. Hoogland Jr. Dat dammen en wel goed
dammen schijnt bij de Hooglands een familiegave te
zijn.
1S U NLIGHT OMSLAGE N
ZIE CIRCULAIRE
OM DE ZEEP
jong, mijn Enno. Je weet nog niet bij ondervinding
dat rechtschapenheid en slechtheid in een menschen-
hart door elkander groeien als koren en distels op 'n
akker."
„Neen moeder, dat weet ik niet. En ik geloof 't ook
niet. Een werkelijk rechtschapen mensch is altijd en
in alle opzichten een rechtschapen mensch."
„Waarom bidden wij dan zonder onderscheid:
„Vergeef ons onze schuld"?" vroeg de boerin en
ging de kamer uit.
Enno keek haar ontevreden na. „Hoe komt moeder
toch aan zoo'n natuur? Altijd gulle handen voor al
dat bedelgespuis en voor elk verkeerd mensch. Dien
ouden Graveloh, dien hansworst, dien stopt zij ook
toe, wat zij maar kan krijgen. Je moest haar daarin
tegengaan, vader."
Brinkmeier fronste zijn voorhoofd. „Denk aan het
vierde gebod en eer je moeder."
„Dat doe ik", antwoordde de jonge Brinkmeier.
„Maar vader, ik ben zuiniger dan menig knecht doet.
Ik ga geen avond naar Quelkhom naar de herberg
zooals de andere boerenzoons in het veen; ik gun mij
zelf op feestdagen nauwelijks een glas bier. Moet het
mij dan niet verdrieten als moeder ons geld en goed
het huis uitdraagt naar vreemden?"
„Ons geld en goed?" stoof Brinkmeier op. „Word
eerst maar eens droog achter je ooren. Nog ben ik
heer en meester op de hoeve. Jou behoort vandaag
nog geen stroohalm, voor zoover ik weet."
Zijn stem zette zich in zijn drift uit. De boerin
kwam haastig weer binnen. Zij zei geen woord, maar
haar sprekende oogen gingen angstig van vader naar
zoon, van zoon naar vader. Nu keerde Enno zich om
en verliet fluitend het huis.
De boerin legde sussend haar hand op den arm van
haar man. „Hij heeft den stijven kop van de Brink-
meieris, vader en is jong. Je moet geduld hebben. Wij
leeren toch allen in het leven als in een school. En
onze Enno zit nog op de onderste bank."
Er gleed een glimlach over Brinkmeieris gelaat.
Zijn vrouw werkte steeds op zijn toorn als olie op
onstuimige golven. „Bedoel jé, dat iemand beter
wordt met de jaren? Ja?"
„Ja, Hinnerk, dat bedoel ik. Dat weet ik. En
dan heb ik ook zoo gedacht maar je moet niet
lachen dat een vrouw hem mogelijk zou kunnen
vooruithelpen."
Nu lachte Brinkmeier hartelijk. „Te drommel! Heb
je misschien ook al een meisje voor hem?"
„Ik denk aan Trina Döpke in Stellichte".
Hinnerk Brinkmeier trok verrast zijn wenkbrauwen
in de hoogte. Dat was een goede partij. Zonderling,
als zijn vrouw iets voorstelde, dan was het altijd goed
en verstandig. Trina Döpke was een erfdochter. Va
der en moeder dood. Wie haar trouwde, trouwde de
hoeve. En ook was het goed bedacht, dat hij en zijn
oudste niet in een klein bestek aan elkaar gesmeed
zouden zitten.
Toen hij in gedachten verzonken zweeg, vroeg Al
heid: „Zou je daar iets tegen hebben, vader?"
„Neen", zei Brinkmeier, „ik niet Alleen vind ik,
dat het meisje tienmaal te goed voor den jongen is."
Hij trok het raam open. „Ennol He, Enno, heb je
de kas van vrouw Bortfeld gehaald?"
„Jawel
"Dan zullen wij den paal in den grond gaan slaan."
Enno stond achter het huis, met een bijl in de
hand* waarmede hij een punt aan een ongeschilden
dennenstam had gemaakt. Brinkmeier tilde de tralie-
kast op, waarin de berichten van den burgerlijken
stand en alle bekendmakingen, die voor de gemeente
Spreckholm van belang waren, moesten aangeplakt
worden. Spreckholm bezat geen gemeentehuis. Daar
om stelde de burgemeester deze kast ergens op zijn
eigendom onder den blooten hemel op.
„Waar zullen wij hem in den grond slaan, vader?"
Waar het akkerland, dat tot de hoeve der Brink-
meieris behoorde, eindigde, liep een pad door het
In bedoelde partij dan, was na den 25sten zet van
zwart de volgende positie ontstaan:
1
2.
3.
4.
5.
6.
i.
8
9.
10.
Wit (H.) zag nu, dat er ten koste van één schijf
een doorbraak naar dam mogelijk was. In plaats van
echter maar dadelijk toe te happen, bekeek wit alles
nog eens nauwkeurig en maakte toen den slagzet niet,
want na den slag bestond er winst voor zwart Wel
ken slag zag wit en waarom was die fout? Hier volgt
het antwoord:
27—21 1. 16 27
31 22 2. 18 27
32 21 3. 23 41
21-17 4. 12:21
26:17 5. 11:22
42—37 6. 41 32
38 9! maar nu zwart 7. 813!
9 18 8. 24—30
35 13 9. 19—23
13 :24 10. 20 :49
En na dezen damzet is wit vrijwel verloren.
Een mooi staaltje van doorzicht.
DAMNIEUWS.
Hoogland, de Haas, Molimard en Weiss hebben de
uitnooaiging om in November aan den vierkamp deel
te nemen, aangenomen.
t Juni-nummer van „het Damspel" is wedero mzeer
goed verzorgd. De heer J. Noome Mzn. uit Purmer-
end heeft thans voor de derde maal de Aris de Heer-
prijs gewonnen, als zijnde wederom de inzender van
de mooiste problemen.
't Fransche tijdschrift „Le Damier" is nu weer bij.
15 Juni verscheen het zesde nummer van den jaar
gang 1914. Wij moeten echter nog steeds tot onzen
spijt constateeren, dat het de groote bekoring mist,
die voor dammers vroeger van „Le Damier" uitging,
't Tijdschrift moest zich weer als van ouds uitsluitend
op 't damspel richten. Op serieuze manier.
Ter oplossing voor deze week:
Probleem 293 van D. KLAIJ, OudkarspeL
Zwart: 6, 8, 11/15, 17, 19, 20, 24.
Wit: 22, 23,26/29, 33, 35, 36, 39, 41, 43.
Oplossingen vóór of op Donderdag 2 Juli bureau
van dit Blad.
ADVERTENTIëN.
Adres J. KOSTER, Van der Woudestraat .9
veen. Vlak bij dit pad, aan den rand van een klaver
akker, wees Brinkmeier de plaats aan.
„Op deze plaats. Daar kan iedereen er bij en le
zen wat er in hangt."
Enno groef 'n paar schoppen aarde uit. Toen hield
hij den paal vast, terwijl ae burgemeester met krach
tige hamerslagen het hout in den grond dreef. Enno
deed het met trots. De eer, die zijn vader te beurt
was gevallen, streelde ook zijn gevoel van eigen
waarde.
Terwijl beiden druk bezig waren, ritselde het ver
dorde heidekruid onder zachte voetstappen. Een man
kwam in de felle zon aangestapt; hij liep een weinig
voorover gebogen als een twijg die van slankheid niet
geheel rechtop kan staan. Hij was nog in Zondags
gewaad, met den hoed op het lange, grijze haar.
„Luerke Voss", mompelde Enno.
De burgemeester sloeg de oogen niet van zijn werk
op.
De bij de verkiezing verslagen tegenstander bleef
staan en keek toe. Al gevoelde hij ook de bitterheid
van den overwonnene, zoo verried zijn gezicht daar
van niets, een smal, benepen gezicht, vel en been en
dat vel met zooveel rimpels doorploegd, en de trek
ken door zulke verschillende en tegenstrijdige gevoe
lens gevormd, dat geen ook hoe scherp ook daaruit de
gedachten kon lezen, die Luerke Voss op dat oogen-
blik dacht.
Eindelijk hief Brinkmeier het hoofd op. Die daar
mocht niet denken, dat hij bang voor hem was.
„Staat de kast zoo recht?" vroeg hij. „Zeg je mee
ning."
„Ja, als je 't mij vraagt, dan schijnt zij mij een beet
je te veel in de zon te staan. Die droogt het hout uit
en verbleekt de inkt. Er zijn dingen, die de zon niet
kunnen verdragen, die moeten schaduw hebben. En
zoo zijn er ook menschen. Tja
(Wordt vervolgd.)
di
