Alkmaar, Mient
Vraag en Aanbod.
Een Str andidylle.
R. KEUTER Az.
MIENT C17, tegenover de Langestraat, ALKMAAR. - Telefoon 526.
Speciaal adres voor de nieuwste modellen Dames- en Kinderoor setten,
MAATZAAK voor HEERENKLEEDING
In gedachten nadenkend over het behandelde in de
vergadering, kwam hij zijn kamer binnen en schrok;
want in een gemakkelijken stoel de meubelmakers
noemen het model Rothschild zat, naast de schrijf
tafel, aan den kant der boekenkasten, dood op z'n een
tje een man in zaligen dut. Zijn bleek gelaat met
morsigen baard rustte zijwaarts op het groen fluweel:
zijn vuile pet was wat opgewipt, zoodat zijn kaal
hoofd zichtbaar was. Om zijn hals kleefde een vale
morsige lap als das, zijn gore hemd nauwelijks verber
gend; hij droeg een verweerd fluweelen vest, groenig
met groote ruiten; een gerafelde overjas met uitge
scheurde zakken, rood van versletenheid, hing om zijn
bovenlijf; zijn met 'n touw opgesjorde; afgetrapte
broek flodderde om zijn beenen, een gat in de eene
knie zijn bloote voeten staken in plompe schoenen,
meer dan af.
Een oogenblik stond Hartman verbluft, bleef
even naar hem kijken: de man sliep rustig door.
Toen trad hij op hem toe, schudde hem wakker en
vroeg wat hi] verlangde? hoe hij daar kwam? De
man opende de oogen traag, draaide wat met 't hoofd
staarde een moment wezenloos in 't rond, stond toen
op, keek Hartman aan, boog hoffelijk en stak hem de
hand toe. Hartman aarzelde, want de hand was vies,
maar toch nam hij ze aan.
,,'t Spijt me dat we elkaar zoo weerzien zei de
vagebond, „maar toch ben ik blij jou weer eens te ont
moeten en dat het je goed gaat, doet me plezier."
Zijn stem klonk schor en rauw, maar de man sprak
overigens beschaafd en in zijn houding herkende men
nog de goede manieren uit betere dagen. Hartman
echter herkende hem niet.
„Ik kan me niet herinneren dat ik u ooit gezien
of gehoord heb," zei hij, „ik denk dat u zich vergist.
Hoe komt u eigenlijk hier?"
„Ik zag licht", was 't antwoord, „en ik probeerde
of de deur open was, ziet u, ik schel nooit aan, dan
wijzen de meiden je af, en dat krenkt. Ze denken dat
je komt schooien ik bedel nooit; ik zwerf, zonder
thuis, zonder geld, ik ben een vagebond; geen
schooier, versta me goed. Ik was dood-moe, geen geld
geen onderdak, honger, en de grond is zoo nat. Een
diender zei me, dat je hier woonde cn bij mijn oude
vrienden loop ik 's avonds wel eens binnen, ach
God, ik was zoo moe."
„Ga even zitten," zei Hartman, „en wees zoo
goed me even te zeggen wie je bent
De vagebond haalde uit zijn vestzak een smerig vi
sitekaartje: Mr. A. C. van den Heuvel. „Zie je,"
zei hij, „dat is het noodlot: bij een geluk komt altijd
een grooter ongeluk. Je weet hoe vlug ik was op 't
gymnasiumik was de knapste, is t waar of niet
Maar 'k was lui. Als student was ik een kraan, er
ken het eerlijk, maar voerde niets uit 't grootste on
geluk was, dat ik toch slaagde. Dat is de vloek van 't
genie.Mag ik een sigaar opsteken? Ik ben zoo
wee. Dank je welNou, en toen.Vader stierf en
ik was rijk, maar met geld. omgaan kon ik niet.en
kan ik nog nietDat is het fatum, argumentum ex
concessis!Ik werd verliefd en amare et separe vix
deo conceditur is 't waar of niet?.Ze was mooi,
goddelijk mooi, ze was lief, engelachtig, ze hield van
me ziet u, dat was 't geluk, maar de vader was er
tegen, vertrouwde me niet en zij luisterde naar hem
dat was 't fatum weer, argumentum ex concessis.
Ik ben uit baloorigheid aan den drank geraakt,
maar ik vond troost in mijn roepingik voelde dat
de heele rommel niet deugtDe heele maatschap
pij is verkeerd ingericht, man, er deugt niets van,
letterlijk niets, en Socrates herleefde in mij, ik ben zijn
jongste en misschien zijn laatste incarnatie: ik zeg
de menschen de waarheid in het gezicht, onverschillig
wie ik ontmoet, lui van de straat en koningen, en je
weet 't, Socrates moest den giftbeker drinken, Christus
moest gekruisigd en mij zal geschieden wat ik anderen
aandoe, aandoen moet.ab alio expectes, alteri quod
feceris
Hartman luisterde met klimmende verbazing; hij
kon werkelijk den man niet thuisbrengen, hij herinner
de zich niet ooit zijn naam te hebben gehoord.
„Meneer van den Heuvel", zei hij, „u moet zich
toch stellig vergissen, wij kennen elkander niet; u ver
gist zich zeker in mijn naam", en hij noemde dien.
„O", zei de vagebond, „heet u zóója, errare
humanum est.is waar of niet? Intusschen, dat
doet me plezier.Ik dacht dat je Van Vossen heet-
te; 't doet me plezier dat 't niet zoo is, want Van vos
sen is altijd een fluim geweest, een kerel om op te spu
gen. Met looden schoenen ben ik hier binnen geko
men, ik vermijd den kerel liever maar ik was dood
moe, ziet u, dat is de verontschuldiging Ik moet
natuurlijk zwerven, dat spreekt, divimteit gaet om
haer broot, dat siet men alle daghen, en Piet van
Vossen woont in een groot huis, dat hoort zoo Het
doet me plezier, meneerHoe heet u ook weer
Hartman, precies; nou 't doet me plezier, dat u Van
Vossen niet is.maar dit moet ik u toch zeggenal
die weelde om u heen betaamt niet.Het betaamt
niet.die boeken zijn gestolen, neem me niet kwalijk,
die mooie stoelen.die tafel.dat kleed.dat
marmeren borstbeeld.'t is alles gestolen.La
propriété c'est le vol.Hora quota est?
Hartman wees hem op de pendule op den schoor
steenmantel.
„Media noche," zei de vagebond, „oftewel
middernacht.De pendule is mooi, maar gestolen.
De rijken moeten 't wetenze leven van onzen arbeid,
wij doen 't werk, aan bezit kleven het bloed en de tra
nen van ons arbeiders.Is er ook een hotel in de
buurt?"
„Dat is te zeggen",, zei Hartman, „ja, er is een
hotel, maar dat is nogal duur; er is hier dichtbij een
volkslogementje, zoo voor den gaanden en komenden
man.
„Zoo'n vlooienverblijf?... Zoo'n „Luis aan den
Ketting, meent u?Pardon, daar logeer ik
nooit. Ik voel me als beschaafd man onder al die
proletariërs niet op mijn gemak.virtus est vitium
fugere, zei Horatius, is 't niet.Ik hou 't met Hora-
tius.Is dat hotel zoo duur?"
„Ik denk met ontbijt 2", zei Hartman, „zou ik
u misschien een dienst kunnen bewijzen met ze u voor
te schieten?"
„Meneer", zei de vagebond, en hij richtte zich op,
„u is een welopgevoed man.u steekt ver boven
Piet van Vossen uitik dank u evenwel beleefd, ik
neem nooit onverdiend geld aandat komt mijn eer te
na. Maar als u mij dat sommetje zoudt willen beta-
als honorarium voor hetgeen ik u geleerd heb, dan met
heel veel plezier."
Hartman nam een rijksdaalder uit zijn beurs en
reikte dien aan den vagebond toe.
„Met genoegen", zei hij.
„Tot uw dienst", antwoordde van den Heuvel en
stak het geldstuk in zijd vestzak. „Zou ik u mijn kaar
tje terug mogen verzoeken?" vroeg hij dan. „Er
gaan dagen om dat ik minder verdien. De menschen
zijn nu eenmaal niet scheutig in het betalen van ver
diend loon. Ze koopen pendules en boeken en vloer-
kleeden en marmeren borstbeelden... en ons arbeiders
laten ze zwoegen en zwerven. There is something
rotten in onze maatschappij, waarde heer.Quod
dixi, dixiIk ga u verlaten en zet mijn arbeid ver
der voort, tot ik er bij neerval, periculosae plenum
opus alede, zegt Horatius, en ik houd het met Hora
tius."
Hij gaf Hartman de hand.
„Tot genoegen", zei deze.
„Misschien zien we elkaar op aarde nooit weer,
zei de vagebond plechtig „maar ik geloof aan de
eeuwige gerechtigheid.Goeien nacht."
„Wel terusten."
„Ziet udat Is het fatum: hier in uw huis
genoot ik een uur van warm levensgenot, dat is heer
lijk maar nu komt het ongeluk: ik moet den kou
den nacht weer in en altijd voort.altijd voort...."
„Het hotel is rechts", zei Hartman, ,.u loopt
recht doo rtot aan de brug, daarover en dan links om;
het volkslogement is links, rechtuit en dan rechtsom,
den eersten zijweg."
„Dank u duizendmaal", zei de vagebond.
„Misschien heb ik uw kleed wat vuil gemaakt, bied de
de dienstbode daarvoor mijn verontschuldigingen aan.
O curas honinumO quantum est in rebus inane
De man ging het hek uit; Hartman sloot de deur.
Maar hij wilde toch zien, welken kant hij insloeg,
rechts of links, en loerde door de gordijnen. Mr. A.
C. van den Heuvel ging links. Den volgenden mor
gen ging Hartman op informatie uit: de zwerver was
niet in het volkslogement geweest.
Voortaan werd des avonds de deur altijd gesloten.
Zij ging aan hem voorbij, zij, de verlokkendste aller
vrouwen uit de Groote Kurhaus-zaal, en achter haar
bleef hangen een bedwelming van emoties voor hem,
Paul Vidal; lang bleef hij haar na-turen....
Wanneer, waar had hij haar ooit nog eens gezien,
deze vrouw, vol charme, waarvan het beeld hem vast
hield?
Haar naam, waarnaar hij met schuchtere stem had
gevraagd, zeide hem niets: madame Clairmont was
geen klank voor hem, temeer, daar zij den naam van
haar echtgenoot droeg. Geërgerd peinsde hij na, al
zijn herinneringsvermogen aanwendend, om klaar te
worden over het verleden. Hij wist, dat hij haar ooit
had bekend 1 Hij wist het zeker; hij meende iets te
ontdekken, maar het lichtje van herinnering, dat
even scheen op te flikkeren, doofde weer uit in den
dichten nevel van niet-weten.
Waar... waaneer?...
Paul zat in een stil hoekje verborgen en volgde al
les, wat er om hem heen gebeurde, zocht steeds haar!
„Halo! wat voer jij daar uit, zoo donker verbor
gen?" hoorde hij een kennis zeggen. „En waar
staar je heen, wat zoek je met dien verbijsterenden
BOEKAANKONDIGING.
BOEKAANKONDIGING.
In het September-nummer van „De Natuur", popu
lair geïllustreerd maandblad gewijd aan de natuur
kundige wetenschappen en haai" toepassingen, schrijft
luit.-kol. A. B. F. Feickens te Assen „een en ander
over klein-kaliber-handvuurwapens en hunne ontwik
kelingsgeschiedenis", de reserve-kapitein der genie J.
H. E. Rückert te Wormerveer over de beteekenis der
inundatiën bij Neer land's verdediging. Tot zoover
staat dus het als steeds ook nu weer goed verzorgde
maandblad in het teeken der tijdsomstandigheden. Het
bevat verder o. m. een artikel van den heer L. Dors
man Cz. over Cyclopen, terwijl de heer F. E. Alsberg
belangwekkende herinneringen aan Amerika b cc,
neergeschreven, welke in het volgend nummer wor
den voortgezet.
TE KOOP GEVRAAGD een Godin KACHELTJE
Franco brieven bureau dezer courant.
Een net MEISJE, 15 j., z.z.g. geplaatst in ALKM.
of HE1LOO, voor lichte huiselijke bezigheden of
als KINDERMEISJE in klein gezin, P.G.
Br. fr. lett. P 345, bur. van dit blad.
COSTUMES. Bij genoemd vak kunnen LEER
LINGEN geplaatst worden en eenigszins gevorderd
LEERLING bij Mej. W. WILS, Veerstraat.
NEEMT PROEF. Puik puik beste Zeeuwsche Bonte
en Zeeuwsche Blauwe Aardappelen, f 1,75 per half
mud. Puik beste Duinaardappelen f 2.— en f 2.25
per half mud. Beleefd aanbevelend,
G. W. v. d. POL, Schoutenstraat.
gestrekte vijver was glad als een spiegel. Dat bevro
ren water had een geheimzinnige aantrekkingskracht:
wie zou er de maagdelijke oppervlakte van aanraken
Wolfram kwam met zijn kalme houding van meerder
heid naar de groep toe, die de Koningin begeledeidde.
Een oogenblik hield de schoonheid van de hertogin
van Saventino hem staande, en dacht men, dat zij de
uitverkorene zou zijn; maar hij ging verder, ïeed om
de groep hofdames heen, die allen verbleektenzijn
vroolijkheid en lenigheid en levendige invallen gaven
hem iets jeugdigs; genietend van de verbazing van het
hof kwam hij ongedwongen op mevrouw de Bnouvu-
le af, bukte zijn hooge gestalte naar haar over en
fluisterde haar een paar woorden in het oor. De oude
gouvernante protesteerde en haar gezicht, te groot ei
genlijk voor haar kleine figuur, kwam in heftige be
weging onder haar kanten hoed. Zij lachte en was
verontwaardigd tegelijk. Maar bijna met geweld
sloeg Wolfram den arm om haar heen en troonde
haar mee. Hij gaf een wenk, dat haar schaatsen aan
gebonden moesten worden.
Even later vlogen de beide gestalten over de gladde
vlakte; de Vorst, geheel wit in zijn poëtische uniform
van een krijgsman uit het noorden, boog zich om de
bevende oude dame, geheel in het zwart, te ondersteu-
n6Rondom den vijver lieten de majestueuze denneboo-
me nhun schitterend wit sneeuwgewaadd tot op den
grond afhangen. Verderop, waar het kreupelhout met
ijzel bedekt was, was het bosch lichter, doorschijnen
der; in de verte ging alles over in een gnjsacutigen
nevel, waar alleen de coniferen duidelijk op afstaken.
Toen begon de muziek van bet garderegiment, -
een kapel, die in alle groote steden van Europa be
roemd was de eerste sleepende maten te spelen
van het mooie Lithauische volkslied.
Het was een soort gezang, de zacht wiegende me
lodie, omspeeld door modulaties van de koperen
blaasinstrumenten. De zachte accoorden gleden langs
het gladde ijs, verspreidden zich tusschen de berijpte
takken, werden gedempt door het dikke sneeuwkleed.
En steeds verder, bijna onzichtbaar nu, verdween
de slanke gestalte van den koning, de oude zwakke
vrouw met zich mee vr> rend, die hem als kind ge
wiegd had. Men voe dat zij verdiept waren in
herinneringen van vroeger, zich het verleden weer
voor den geest riepen, en elkaar glimlachend aanza
gen. Door deze groote eer haar bewezen, had de ko
ning haar willen danken voor haar veertig jaren van
bewonderenswaardige toewijding. De hofdames, de
prinsen, hovelingen en soldaten op den oever ver-
bergden wijselijk hun gevoelens. Men prees den ko
ning matig. Clara zweeg. Bij den klank van die
droomerige muziek werd haar gemoed bestormd door
tegenstrijdige gevoelens. Zij was in een wanhopigen
tweestrijd. De vriendelijke daad van den koning had
haar in 't diepst van haar ziel getroffen. Zij vroeg
zich af, of de man, die een daad kon doen, die getuig
de van zooveel goedheid, verdiende gehaat te wor
den? Zij voelde zich opgenomen in den warrelwind
van deze nieuwe wereld, van deze vijandige wereld,
waartoe zij nooit zou kunnen behooren, en die haar
toch verzwolg, in zich opnam, zooals de rivier dt
beek in zich opneemt.
blik, vriend?'
Geheel vervuld van eigen gedachten, antwoordde
hij.
„Kun jij mij ook zeggen, wie die prachtvrouw is,
daarginds?"
„O, dieWel, dat is mevrouw Clairmont."
„Ja, ja, haar naam heb ik reeds meer hooren noe
men.... die zegt mij niets, niets maar van waar
komt zij, wat doet ze, wat voor vrouw is het?"
„Zij woont in de Rue St. 'Honoré, in Parijs, zij
schijnt het tijd te vinden om naar bed te gaan.... Kijk
zij stapt op hoar man toe, dien dikken rossigen
kerel....
Paul's voorhoofd rimpelde zich; toen zeide hij:
„Dus niemand kan mij iets naders over haar ver
tellen?... Weetje, ik verbeeld mij maar vast, dat ik
deze mevrouw Clairmont nog eens ooit heb ontmoet,
ik weet alleen maar niet wéér...."
„Wacht eens even," viel zijn vriend hem in de rede,
„misschien kan ik je helpen; voordat zij getrouwd
was, heette zij Eva Maugé meer weet ik heusch
niet maar evenals jij, bewonder ik haar ook mach
tig..."
„Eva Maugé," mompelde Paul. „Juist... nu weet ik
het lieve hemel, wat lijkt dat lang geleden... ik dank
je, ik ben nu tevreden goeie nacht 1"
En hij ijlde naar de deur, tusschen de paren door,
naar buiten.
Zijn vriend stond hem na te kijken, hoofdschud
dend. Hij wist, dat zijn vriend de vijf-en-dertig juist
gepasseerd was, en hij voorzag nog dwaze dingen van
hem.
Thuis gekomen, trok Paul haastig zijn commode
laden open en doorzocht ze ijverig.
Eva Maugé, lieve hemel! Aan het strand, in Trou-
ville, in zee, een tiental jaren geleden!... zij zal toen
een meisje van vijtien geweest zijn I En hoe bekoor
lijk was ze toen reeds
Hij vond velerlei kleine aanteekenboekjes, kleine
soort dagboeikjes.
't Is toch maar een eenige manier om herinneringen
vast te leggen, als je even kleine, korte notities maakt,
mompelde hij. „Maar waar is nu juist het kleine
boekje over dien zomer? ik zal er de leukste détails
in terug kunnen vinden over die drommelsche kleme
snoes, die Eva Maugé!.... En den eersten keer als ik
nu met mevrouw Clairmont in kennis wordt gebracht,
zal ik haar alles opdisschen, warm van den schotel!
haha! een heele ris souvenirs schud ik zóó uit mijn
mouw. Zij zal paf staan, Ja, ja, schoone vrouw,
toen reeds had ik u lief, zal ik haar zeggen!...
En hij sloeg reeds vergeelde blaadjes van zijn dag
boekje Trouville op
16 Aug. Alweer Eva Maugé I Bij het krabben-
visscherijtje, waren zij met haar zessen. De vijf ande
ren hadden bloote beenen, Eva daarentegen droeg bij
haar kortrokkig badkostuum zwarte kousen...
25 Aug. O, hoe dwaas, au heb ik heusch al van
haar vannacht gedroomd....
3 Sept. Zij heeft een raken oorveeg aan een an
deren aap van een jongen gegeven, die haar onver
wachts achter in den nek had gekust.... O, verrukke
lijk was zij in haar verontwaardiging!... de oogen, die
zij opzette 1 de kleine handjes, die zij op elkaar klem-
de! Als ik zeventien jaar oud was, werd ik smoor....
Maar och helaas, ik ben al zooveel ouder 1
Paul klapte het boekje toe.
•Dat is wel voldoende, meende hij. Met wat ik nu
zeggen kan over de zwarte kousen en den oorveeg,
heb ik nu vooreerst voldoende stof, om er haar herin-
nering mee wakker te maken, om haar het bewijs te
geven hoe ik oudere man reeds toen door haar
kinderlijke bekoring geboeid was.
Acht dagen hierna was ook Paul, die haar bewe
gingen gevolgd had, op een soirée, in de buurt van
mevrouw Clairmont. Hij liet zich aan haar voorstel
len, groette haar vol devotie. Zij nam hem even aan
dachtig op, toen zei zij, na een korte poos van zwij
gen, en met een fijn lachje:
„Meneer Vidal, o, pardon ik geloof 'k
meen, wij hebben elkander nog eens ooit ontmoet?
Maar dat is lang geleden.was het niet in Trou-
ville?"
Hij kwispelde bijna van innerlijke pret: Zij herin
nerde zich dus zij dus ook!... Was dat niet
heel merkwaardig? Maar hij was dan ook ter tijd
één der fijnste heertjes aan het strand!" een echte dan
dy, tip-top, die den moed had een der eersten te zijn
de korte broek te dragen! Was hij het niet geweest,
die het schelgele vest dorst te introduceeren.Dus
zij herinnerde zich ook
Direct deed hij nu vertrouwelijk met haar en begon
de reeks der herinneringen te openen.
Zij hoorde hem aan, nieuwsgierig, met een boos
aardig tintelend lichtje in de oogen. Nadat hij „de
zwarte kousen" en den ..oorveeg" met eenige zoetelijke
melanchonie in den blik, had opgedischt, maakte zij
hem een compliment over zijn buitengewoon, sterk ge
heugen, vooral waar het herinneringen betrof aan een
kind van vijftien jaren.
„De zwarte kousenja, ja, dit is zoo Een
ondeugendheidje was dat van mij, of misschien ook
wel is het een toevalligheid geweest De oorveeg,
ook juisten degene, dien ik hem heb toegediend,
werd mijn echtgenootHet moest dus zoo zijn,
zooals u ziet.
Paul's gezichtsuitdrukking versomberde eenigerma-
te. Zij vervolgde:
„Maar biecht u nu eens op, bekent u mij eens eerlijk,
doet u? Om zoo juist al die kleinigheden te weten,
heeft een of ander dagboek u stellig een handje ge
holpen? Zegt u het mij maar eerlijk, dan beken ik
ook aan u, dat ik er in dien tijd ook een heb gehouden.
En ik meen mij te herinneren, dat ook uw naam in
die tijden geboekt is geworden."
Hij vertelde nu openlijk van het zijne en werd
daarna weer recht vroolijk. Gedurende de heele soirée
bleef hij in haar buurt, overlaadde haar met beleefd
heden en galante toespelingen. Tegen twee uur 's
morgens had hij zelfs zooveel durf, om haar toe te
fluisteren, dat hij haar innig lief had.dat hij haar
altijd door had bemind!....
Zij liet hem rustig uitspreken Bij de laatste woor
den echter, onderbrak zij zijn bekentenis met te zeg-
gen
„Meneer Vidal, wacht tot morgen, wanneer u mijn
antwoord hebt ontvangen."
Toen nam zij afscheid, hem achterlatend in een
soort delirium van geluk, door de overtuiging, die hij
had. dat ook zij hem bemindemisschien ook wel
al deze jaren lang.
Den volgenden dag ontving hij inderdaad een brief.
Hij opende hem met bevende vingers. Hij bevatte
twee vergeelde bladzijden papien gescheurd uit eeri
dagboek, waarop ongelijkmatig kinderkrabbel-schrift.
Hij las:
13 Aug. Vandaag maakte ik kennis met een on
mogelijk verwaanden dandy, die een korte broek
droegals men 'zulke magere kuiten heeft, moest men
ze liever bedekt houden. Hij heet Paul Vidal tai de
menschen lachen hem royaal uit, als hij voorbij is
gegaan.
16 Augustus. De fat zwemt als een logge hond,
hij heeft vanmorgen lekker veel water binnengekre
gen.... De badman heeft hem bij een poot eruit ge-
vischt, hij zag zoo groen als een kikvorsch.
25 Aug. Hij kijkt voortdurend naar memet
groote, uitdagende oogen
ik vind het een onmogelijk mannetje, met zijn kakel
bont kanariegeel vest
3 September. Hij fixeert mij steeds meer en meer.
Mama vindt hem een antipathie en papa sprak over
hem als over Paul, de aap.
En aan het einde der twee vergeelde blaadjes ston
den nog-twee regels, versch neergeschreven, die luid
den:
„Dit zijn de herinneringen, die mij zijn gebleven,
en de ontvangen indruk van gisteren heeft ze niet kun
nen veranderen!..."
BURGERLIJKE STAND.
SCHERMERHORN. September.
Geboren Guurtje d. v. Adriaan Schoen en
Jantje Kwak wonende te Alkmaar.
Overleden Adriaantje Margje Neeltje Nat
zijl oud 7 jaar, d. v. Teunis Jan Natzijl en Cornelia
van Vianen.
LIMMEN. September.
Geboren Johannes Petrus, z. v. G. Nijman en
P. Gerritse. Adrianus. z. v. J. Admiraal en A. Duijn.
Margaretha, d.v. A. Dekker en A. O. Barendsen.
Jacobus, z. v. J. Kraakman en M. Krom. Corne
lia Maria, d. v. A. Verver en C. Terluin.
Overleden: Trijntje Borst, oud 65 jarett, echt-
genoote van Meindert Wokke.
OBDAM. September.
Geboren Maria Geertruida, d. van Johannes
Nicolaas Buis en Dieuwertje van Diepen. Cathari-
na Anna, d. van Hendrikus Feld en Immetje Poland.
Overleden: Maartje Schenk, echtgen. van
Meiert Grootes, 48 jaar. Johannes Feld, echtgen.
van Aagje Pater, 6Q jaar.
ZUID-SCHARWOUDE. September.
Ondertrouwd Anthonie Mooij en Anna Met
selaar. Comelis Kostelijk en Johanna Korff.
Frederik Moeijes en Dirkje Boontjes.
Getrouwd: Anthonie Mooij en Anna Metselaar.
Geboren Jan, z. van Joost Leijen en Maria
Douw. Franciscus Jacobus, z. van Arie Schrijver
en Marijtje Pot. Dirk, z. van Johannes Welner en
Stijntje Mater.
Overleden Aagje Dekker, weduwe van Jan
Snijders, 84 jaar. Veronica Catharina Schroder, 10
maanden, wonende te Alkmaar.
ADVERTENTIëN.
V ERDRONKENOORD
- - - - 113-115. - - - -
1.1M ojj
Advertentiën van 1—5 regels 25 Cts.
J. B. L. SLM'ON, Steenhouwer, Koningsweg 46.
MAKMERSLIJP tot onderhoud van marmeren vloe
ren. MARMEKPOLITOER. voor Schoorsteenman
tels, Waschtafels enz. Onovertroffen kwaliteit.
STEENHOUWERIJ A. KAT.LA RISEE.
N1EUWESLOOT No. 1.
Specialiteit in GRAFZERKEN.
Foto gratis.
TE KOOP: Meubelen, Stoelen en Spiegels in ver
schillende stijlen, Kamermeubelen, ook eolied Stof-
feerwerk te leveren. Aanbevelend,
Firma P. J. O* NIEROP
ALKMAAR. FNIDSEN 113. LANGESTRAAT 58.
(Wordt vervoljfd.)
OMPIETE MEUBELEEBIMG
A PIJTEIf, GOBDUNEIf FJfZ.
Combinatie VAN DUREN's Corsetten-Magazijn.
merk LILIAN en C. P. a LA SIRèNE, Paris. Vraagt TEUFELS Specialiteiten.
Buikbanden, Rechthouders, Orthopaedische Corsetten, Bustehouders en Damesverband,
Rokbeschermers en Sousbras. REPARATIE-INRICHTING.
Herts
