DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN
ongeMd Tarwe-Waterbrood.
koop ongebBfld Tarwemeel.
Do Wilde Olijf.
Goed
No. 108
Honderd en zeventiende jaargang.
DINSDAG
4 MEI
FEUILLETON.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f 0,80franco door het geheele Rijk f L
Afzonderlijke nummers 3 Cents.
Telefoonnummer 3.
Prijs der gewone Advertentiën:
Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
Groote
©emesg'd Nieum
PROFESSORAAL TERRORISME?
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR
Gelezen de circulaire van den Minister van Land=
bouw, Nijverheid en Handel, d.d. 24 April ILL, No.
455, waarbij de Minister de gelegenheid wenscht te
openen óm overal in den lande bepaalde levens
middelen goedkoop verkrijgbaar te stellen 5
dat daarvoor In de eerste plaats worden genoemd
ongebuild tarwebrood en ongebuild tarwemeel;
dat het In de bedoeling ligt ongebuild tarwe(water) 1
brood verkrijgbaar te stellen voorloopig tegen een j
prijs van 12 cents per K.G. en ongebuild tarwemeel
voor personen, die gewoon zijn meel te koopen,
teneinde daarvan voor hun gezin brood te bereiden
of te doen bereiden riegen den prijs van 16 cents i
per K.G.
dat de verkrijgbaarstelling van ongebuild tarws-1
(water)brood tegen verminderden prijs niet be
perkt zal zlja tot on- en minvermogenden, maar
voor alle Ingezetenen zal open staan
IQOmora BIJ DECT BET 1
a. de Ingezetenen, die van deze gelegenheid
wenschen gebruik te maken, om daarvan voor
loopig aangifte te doen ter gemeente-secretarie
vddr 6 HEI voor welke aangifte de secre
tarie geopend zal zijn tot 5 uur 's nam., met ver
melding van naam, voornaam, woonplaats en
aantal leden van het gezin (kinderen beneden 2
jaar niet medegerekend) of men brood dan wel
meel wenscht te ontvangen, In het eerste geval s
van welken bakker; in het laatste gevals van
welken meelhandelaar of winkelier;
b. de broodbakkers, die zich bereid wille* ver
klaren tot de levering vat} dit brood, en de
meelhandelaren en winkeliers tot het
leveren van dit meel, om daarvan op gelijke
wijze aangifte te doen, met vermelding van naam,
voornaam en woonplaats.
Nadrukkelijk wordt er bil voorbaat de aandacht
op gevestigd, dat dit van Rsgeeringswege te ver
strekken mes! en het daarvan te bakken brood
PLAATSELIJKE BELASTINGEN.
GEBOUWDE EIGENDOMMEN.
BUROEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR brengen ter algemeene kennis, dat het SUP
PLETOIR KOHIER van de BELASTING op de GE
BOUWDE EIGENDOMMEN, dienst 1914, en het
PRIMITIEF KOHIER derzelfde belasting, dienst 1915,
beiden den 21en April 1.1. door den Gemeenteraad
vastgesteld en den 28en April d.a.v, door de Gedepu
teerde Staten goedgekeurd, op heden aan den Ge
meente-Ontvanger ter invordering zijn overgegeven
en gedurende vijf maanden op de Secretarie der Ge
meente voor een ieder ter lezing zijn nedergelegd.
Bezwaren tegen den aanslag kunnen worden inge
diend bij den Gemeenteraad, binnen drie maanden na
den dag der uitreiking van de aanslagbiljetten.
Alkmaar, den 3 Mei 1915.
Burgemeester en Wethaud'ers voornoemd,
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATH, Secretaris.
BINNENLAND.
uitsluitend zal mogen dienen voor menschellik voedsel
geen geval tot bloem zal
3f aangewend anders dan
Roman naar het Engelich.
En in die onmiddellijke nabijheid van menschelijke
woningen kwam op dat oogenblik zijn angst weer bo
ven. Evenals de tijger, die zich buiten den zoom van
den jungle heeft gewaagd, moest hij wegsluipen bij
het zien van vuur. Hij keerde zich langzaam om, ter
wijl hij keek naar de hoogten, waarvan hij was geko
men en die zich nu in de toenemende duisternis ge
heimzinnig en vijandig achter hem verhieven Zelfs de
hemel, waarvan het daglicht niet scheen te kunnen
scheiden, had nu een toornig rossigen gloed.
Hij deed een paar stappen naar het bosch toe en
bleef toen weer staan, steeds omhoog kijkend. Waar
ging hij heen? Waar kon hij heengaan? Die vraag
drong zich met een vreemde beslistheid aan hem op,
welke aan zijn dichtgeknepen, baardelooze lippen een
soort van glimlach ontlokte. In het eerst toen hij op
de vlucht ging scheen hem niets van belang te zijn
dan de vrijheid, doch nu was hij genoodzaakt zichzelf
af te vragen: Waartoe? Wat gaf het om zoo vrij als
de wind te zijn als hij toch dakloos was? Het was niet
alleen, dat hij voor 't oogenblik zonder dak was; dat
was niets, maar de vreeselijke gedachte maakte zich
van hem meester, dat hij, Norrie Ford, nooit een te
huis zou kunnen hebben dat er nauwelijks een plek
was binnen de grenzen van de beschaafde wereld,
waarvan de wet hem niet zou verjagen.
Deze voorstelling van zijn toestand was zoo duide
lijk en toch zoo nieuw, dat hij, voor zich uitstarend,
stokstijf bleef staan. Hij was vrij maar slechts vrij
om naar den jungle terug te kruipen en daarin als een
wild dier te blijven liggen.
„Maar ik ben geen wild dier", klonk binnen in hem
een stem van verzet. „Ik ben een mensch, met men
schelijke rechten. Bij den hemel, ik zal die nimmer
prijsgeven
Hij draaide zich weer op zijn hielen om en keerde
zich naar de lagere landen en het meer. De lichten
schenen helderder naarmate de duisternis dieper werd,
elk licht scheen uit een kleine woning, waar mannen
en vrouwen zich bezig hielden met de kleine plichten
en bêlangen, die het leven uitmaakten. Dat was vrij
heid! Dat was 't waarop hij recht had! Al zijn neigin-
en dat het tarwemeel In
mogen worden gebuild ol
tot net bakken van ongebuild tarwebrood,
Met aandrang wordt verzocht met de aangifte
niet noodeloos te wachten, maar deze zoo spoedig
mogelijk te doen.
Na deze voorlooplge aanmelding zal eene defini
tieve regeling volgen, waartoe nadere aankondiging
zal geschieden.
ALKMAAR, 1 Mei 1915.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING, Voorzitter.
L. VAN DER VEGT, L°. Secretaris.
In het Doelenhotel te Amsterdam heeft zich de vorige
week Zondag het volgende incident voorgedaan: Prof.
Hector Treub kwam het hotel binnen en eischtec dat de
direct, zich weder zou abonneeren op een Am'damsch
dagblad, dat hij wegens de aniti-Duitsche gezindheid
ervan van zijn leestafel had gebannen. Geschiedde dit
niet, dan zou prof. Treub aan de „Figaro" schrijven
en maatregelen nemen, dat geen Franschman ooit meer
het hótel bezocht.
Aan den eisch van den professor is niet voldaan. De
directeur van het hötel had het blad van zijn leestafel
verwijderd, omdat Duitsche gasten zich aan de aanwe
zigheid ervan hadden gestooten.
Wij maken, zegt het Hbld, van het geval melding,
omdat het ook reeds zijn weg heeft gevonden in een
buitenlandsch blad, de „Frankfurter Zeitung", die er
een gewichtig tintje aan tracht te geven door erbij! te
vertellen, dat de hier bedoelde professor een broeder is
van minister Treub, die als minister van landbouw de
hoofdrol speelde in die onderhandelingen over het goe
derenverkeer tusschen Nederland en Duitschland,
VERTEGENWOORDIGING BIJ HET VATICAAN.
Het Agenzia Stefani seint uit Rome, dat mgr Nolens
verschillende malen een onderhoud had met den staats
secretaris van Z. H. den Paus, ikardinaal Gaspari.
Daarbij werd behandeld het voorstel der Nederland-
sche regeering, om een vertegenwoordiging bij den Hei
ligen Stoel te vestigen. Het Vaücaaa zat voldoen aan
den wensch der Nederlandsche regeering en heefi in
diezen zin een schrijven gericht tot den minister van
Buitenlandsche Zaken.
De te benoemen gezant zal geen geestelijke aain.
EEN ONEERLIJKE KANTOORBEDIENDE.
Gistermorgen is, meldt de N. R. Crt. op een der boö-
gen waren beschaafd, tam. Hij wilde niet naar het
bosch teruggaan om daar in de woeste natuur te le
ven, terwijl hem het recht toekwam om te huizen met
zijn soort. Hij had honderd malen in de open lucht
geslapen, maar dan was dat uit vrije keuze geweest.
Het had hem toen genoegen verschaft om bij het ont
waken de welriekende geuren in te ademen m rijn
oogen naar de sterren op te slaan. Maat om datzelfde
gedwongen te doen, wij] de menschen, hun gelederen,
aaneengesloten en hem uit hun midden verdreven had
den, was een smaad, die hij zich niet wilde laten wel
gevallen. Zijn hoofd richtte zich in de duisternis op,
er brandde in zijn oogen een gloed, sterker dan die
van een dier stille bakens van de steden beneden hem,
toen hij naar de oude wortelhaag terugging en er
overheen sprong.
Hij voelde de onvoorzichtigheid om niet te zeggen
nutteloosheid van deze beweging; en toch liep hij
voort, tot hij was terechtgekomen in een land, waarin
koeien en paarden, verschrikt bij zijn schreden, van het
kauwen van hun voedsel opkeken. Het was een stap
nader tot het geordende leven, waarin hij aanspraak
maakte op een plaats Beschermd door bloeiende strui
ken daalde hij ae helling af en zocht het pad op waar
langs de beesten naar de weide gingen en weer thuis
kwamen. Dit spoor volgend, kwam hij langs een wei
land, een aardappelveld en een stuk grond met Indi-
aansch koren, totdat bloemengeur hem verkondigde,
dat hij bij een tuin was gekomen. Een minuut later
kwamen lage, fluweelige, koepelvormige taxusboomen
in 't gezicht en hij wist, dat hij in aanraking kwam
met de beschaving, die zich vasthechtte als een krach
tige wingerd aan de inhammen en voorgebergten van
het meer, terwijl zijn ranken verdorden zoodra zij
hooger opschoten naar de bergen. Nog slechts een
paar stappen en hij zag tusschen de taxussen door
licht uit ae open deur en ramen van een huis stroo
men.
Het was een huis zooals hij tijdens zijn tweejarig
verblijf in de hooge houthakkersvelden slechts bij de
enkele gelegenheden, dat hij binnen het gebied van een
stad was gekomen, had gezien een huis, welks uiter
lijk zelfs bij avond, eenigen smaak, middelen, en een
maatschappelijke positie van zijn bewoners deed ver
moeden. Nog nader sluipend zag hij gordijnen in het
zachte windje van den Augusfusavond heen en weer
bewegen en wilde wingerd in zware guirlandes van het
dak van een door pilaren gesteunde veranda neerhan
gen. Een openslaande deur stond open en binnen in
kon hij vaag menschen zien zitten.
Het tafereel was wel eenvoudig, maar voor den
vluchteling had1 het iets heiligs. Het was als een blik
ten van den veerdienst Enkhuizen-Stavoren gearres
teerd de 17-jarige kantoorbediende van de firma Rood,
zaadhandelaar te Bovencarspel. Na zich Zaterdag het
geld van eenige postwissels, behoorende aan zijn pa
troons, te hebben toegeëigend^ vluchtte hij naar Fries
land, maai- werd te Sneek door de Enkhuizer politie
opgespoord, toen voortdurend gevolgd en op zee in
hechtenis genomen. De jonge man was nog in het be
zit van bijna al het geld en bleek o»ch te h«hte©s vmc-
zien van een revolver.
HOLLANDSCHE MAATSCHAPPIJ VAN
LANDBOUW.
Blijkens het verslag in het Ned. Landbouwweekblad
van de jongste vergadering van het Hoofdbestuur der
Holiandsche Maatschappij van Landbouw, te 's-Gra-
venhage gehouden, werd na breedvoerige gedachten-
wisseling over een vraag van den directeur-generaal
naar het gevoelen van het Hoofdbestuur over onzen
rundveestapel in verband met den vleeschuitvoer, be
sloten te antwoorden, dat vooralsnog niet behoeft te
worden geadviseerd den uitvoer van vleesch te vermin
deren of geheel te doen ophouden.
Betreffende een verzoek om steun van den Bond
van Kaashandelaren om een stemming te verkrijgen
over het vóór en tegen afmaking van rundvee bij
mond- en kleuwzeer, was men algemeen van gevoelen,
dat de beslissing aan den Minister moet worden over
gelaten en dat het Hoofdbestuur een afwachtende hou
ding moet aannemen.
In het dagelijksch bestuur werden gekozen voor
Noord-Holland de heeren G. Kruseinan en H. Kiihn,
voor Zuid-Holland de heer H. van Eeten.
DE BROODVOORZIENING.
Het bestuur der vereeniging van kleine stedelijke en
plattelandsgemeenten heeft besloten, er bij den Minis
ter van Landbouw, Nijverheid en Handel op aan te
dringen, dat het goedkoope tarwebrood een zeker per
centage bloem mag bevatten. Het is aan het bestuur
gebleken, dat in onderscheidene streken van het land
het tarwebrood, gebakken uit uitsluitend ongebuild
meel, zonder eenige andere toevoeging dan water, gist
en zout, zeer weinig zal worden gegeten..
Groot bezwaar heeft het bestuur tegen de door de
regeringscommissie aangegeven contrö le-maatrege-
len Het bestuur houdt zich overtuigd, dat de gemeen
te-secretarieën, hoezeer zij door de tijdsomstandighe
den reeds met werk zijn overladen, zich ook dezen ar
beid zoo noodig gaarne zouden getroosten wegens het
groote algemeen belang, dat hierbij is betrokken. Maar
het stelsel der broodkaarten, de dagelijksche opgaven
door de bakkers van op die kaarten, verkocht brood, de
in verband daarmede noodige registers, waarin de
bakkers voortdurend aanteekenen het aan lederen klant
verkochte brood, zullen, naar het bestuur meent, een
administratie medebrengen, die voor de bakkers on
uitvoerbaar zal blijken. De bakkers, hun vrouwen en
bedienden, kinderen soms nog, die het brood venten,
zullen meestal daarvoor geen tijd hebben of er niet toe
van een gevallen engel in een hemel, dien hij verloren
heeft. Voor 't oogenblik vergat hij honger en vermoeid
heid in dezen wellust voor hart en oogen. Met iets
van het genoegen, waarmee men in lang niet aan
schouwde gezichten weerziet, volgde zijn oog den om
trek van een ima tegen den muur en constateerde^ dat
daarboven eenige platen hingen. Er waren in zy'n oei
aid Kuike bijzonderheden op te merken, geweest, even
min in de gerechtszaal, dfe maanden Dag de eenige
kans op afwisseling had geboden. Onwillekeurig, ge
heel onder de betoovering van hetgeen hij zag, sloop
hij nader.
Een poort in 't oog krijgend, die toegang gaf tot den
tuin, deed hij die zacht open en liet die open ten einde
zeker te wezen, diat hij terug kon. Verborgen achter
een dier ronde taxusboomen kon hij meer op zijn gemak
alles waarnemen. Hij merkte nu op, dat het huis op
een terras stond en hij den achterkant daarvan zag,
die door den tuin werd ingesloten. De hooge hagen,
eigen aan deze dorpen aan het meer, scheidden het van
den weguit de openslaande deur stroomde een licht
bundel in de taxuslaan, terwijl het overige van dien
tuin in duisternis bleef.
Norrie Ford, die heimelijk gluurde van achter een
der besnoeide taxuskoepels, vond het ondragelijk, dat
hem door zijn nieuwe positie het gezicht op de men
schen in de kamer was benomen. Zijn verlangen om
ze te zien was voor het oogenblik grooter dan dat
naar voedsel. Zij vertegenwoordigden die maatschap
pij waarvan hij was afgesneden, zooals een rots door
een aardbeving wordt afgesneden van het vaste land,
waarvan zij een deel had uitgemaakt. Het was een
soort pogigg om den afgrond te overbruggen, die
hem van zijn eigen verleden scheidde, dat hij nu in
deze kamer gluurde, waarvan de bewoners op dat
oogenblik den tijd tusschen het avondmaal en het naar
bed gaan doorbrachten. Dat menschen kalm boeken
konden zitten lezen of spelletjes doen, wekte iets als
verbazing bij hem.
Toen hij oordeelde dat veilig te kunnen doen, sloop
hij naar een plek, waar hij hoopte een beter gezicht te
hébben, maar toen hem dit tegenviel, verplaatste hij
zich nog weer. Het licht lokte hem, zooals het een
nachtinsect lokt, totdat hij eindelijk op de treden van
het terras stond. Hij kende het gevaar van zijn toe
stand, maar hij kon er niet toe komen om te keeren
en weg te sluipen vóórdat hij het beeld van dat vrien
delijk interieur vast in zijn geheugen had geprent Hij
waagde veel, maar deze glimp van het leven was het
waard.
Met een opmerkingsgave, verscherpt door zijn toe
stand, bevond hij, dat het juist zulk een huis was, als
in staat blijken. Zeer veel vergissingen en onjuiste op
gaven zullen het gevolg zijn, en als regel zal de bur
gemeester in de praktijk den knoop maar moeten
doorhakken met de onaangename wetenschap, dat veel
administratie tot niets heeft gediend. Voor de kleinere
gemeenten wordt voldoende geacht, dat de bakker re
gelmatig opgaaf doet, hoeveel goedkoop brood hij*
heeft verkocht en aan wie. De broodkaarten kunnen
dan althans vervallen. De burgemeester verstrekt dan
telkens goedkoop meel in verhouding tot de verkochte
hóeveelheid goedkoop brood, en zal door de politie of
andere beambten telkens bij-eenige inwoners kunnen
doen onderzoeken, of de bakkers geen onjuiste opga-
vén verstrekten.
Evenzeer acht het bestuur voor de kleinere ge
meenten voldoende een bonstelsel, waarbij telkens
voor eenige dagen achtereen van gemeentewege aan de
broodverbruikers kosteloos bons worden afgegeven,
die bij het koopen van brood aan den bakker oi venter
moeten worden ter hand gesteld. Deze bons levert de
bakker bij den burgemeester in, en de burgemeester
verstrekt meel in verhouding tot de hoeveelheid brood,
welke op de ingeleverde bons is vermeld. Vooral dit
bonstelsel zou, naar het bestuur meent, tot belangrijke
vereenvoudiging leiden, omdat hierbij niet alleen de
broodkaarten geheel kunnen worden gemist, maar ook
de dagelijksche opgaaf van verkocht brood door den
bakker aan den burgemeester en de boeking door den
bakker van het aan iederen klant verkochte brood. De
ze vereenvoudigde administratie zal z. i„ omdat zij
met juistheid kan worden gevoerd, meer zekerheid bie
den en veel kosten besparen.
Het bestuur zal den Minister inlichting vragen of
de Minister bereid zou zijn met voorstellen van bestu
ren van kleinere gemeenten, die dergelijke meer een
voudige contróle-regelingen inhouden, genoegen te
nemen.
Naar „Het Volk" verneemt, heeft Zaterdag te 's-Gra-
venhage een vergadering plaats gehad van de gemeen
tebesturen van Amsterdam, den Haag en Rotterdam
naar aanleiding van de circulaire van minister Post-
huma. In deze bijeenkomst werd besloten den minister
een brief te zenden, waarin wordt te kennen gegeven,
dat het alsnog het meest wenschelijk wordt geacht alle
brood, dus ook het wittebrood, tegen verlaagden prijs
voor de bevolking beschikbaar te stellen. Hét is thans
immers te vreezen, dat het goedkoope bruinbrood al
leen zal worden gegeten door hen, die in directen
nood verkeeren. De bevolking der groote steden is nu
eenmaal gewend, wit-brood te eten en zal daarvan niet
zoo gemakkelijk afwijken. Overigens worden in dezen
brief nog eenige wenschen omtrent de contröle te ken
nen gegeven.
Verder komt ons ter oore, dat, wat Amsterdam be
treft, een controlestelsel is ontworpen, dat den ver
bruikers zoo min mogelijk lastig zal zijn. Het behoeft
nog slechts de goedkeuring des ministers.
dat waarin hij was geboren een huis met oude gra
vures aan de muren, met planken vol boeken en cou
ranten en tijdschriften verspreid op de tafels. Het
ameublement sprak van comfort en een bescheiden def
tigheid. Schuin in zijn gezichtslijn kan hij twee kinde
ren aan een tafel zien zitten, gebogen over een prente-
boek. De knaap, een kleine schalk, zou veert'm jaar
kunnen zijn, hei meisje eeu jaar of twee Jonger.r I laar
krullen vielen over haar hand en arm, waarop haar
wang rustte, zoodat Ford slechts de blauwe oogen
kon vermoeden, die daarachter verborgen waren, Af
en toe sloeg de jongen een bladzijde om, vóórdat zij
klaar was, waarop vroolijke kreten van protest volg
den. Deze kleine schermutseling lokte waarschijnlijk
men opmerking uit van iemand die in de schaduw zat.
„Evie, lieve, het is tijd om naar bed te gaan. Billy,
ik geloof niet, dat zij je thuis zoo laat laten opblij
ven."
„O ja, toch wel", klonk Billy's antwoord op stelli-
gen toon „Ik blijf dikwijls tot negen uur op
„Wel, het is nu half negen, dus moest gij beiden
nu maar goeden nacht komen zeggen."
Met één voet op het krasperk en de ander op de
eerste trede van het terras, stond Ford met over el
kaar geslagen armen het tooneeltje gade te slaan,
waarin de kinderen hun boeken dichtsloegen, hun
stoelen achteruitschoven en de kamer doorliepen om
de twee, die in de schaduw zaten, goeden nacht te
zeggen. De jongen kwam het eerst met de handen in
de zakken en met een soort gewichtige nonchalance.
Het kleine meisje trippelde achter hem aan door de
kamer, doch trad1 halverwege in de opening van het
groote raam en keek naar buiten in de duisternis.
Ford stond roerloos met ingehouden adem, in af
wachting dat zij hem zou zien en een gil zou slaken.
Zij keerde zich echter om en huppelde weer in de
schaduw, waarna hij haar niet meer zag. Uit de stilte,
die in het vertrek ontstond, maakte hij op, dat de ou
deren alleen waren gelaten.
Omzichtig als een dief kroop Ford de treden op en
over het grasperk van het terras. Het opsteken van
den wind in dat oogenblik verdoofde alle geluiden
van zijn bewegingen, zoodat hij aan de verzoeking
toegaf en tot de veranda doorliep, waar een grove mat
zijn schreden onhoorbaar maakte
Hij durfde op dit gevaarlijk terrein niet rechtop
staan, maar bukte zich laag, waardoor ijh onzichtbaar
werd, doch zelf alles kon zien wat er binnen gebeur
de. Hij wou nog eens, zei hij tot zich zelfvel, de vrien-
del ke aangezilhten van menschen aanschouwen en
dan wegsluipen zooals hij gekomen was.
Wordt veryolgd
