vm
DAGBLAD ¥OOR ALKMAAR RN OMSTREKEN,
Goedkoop oo t
brood eo óngeH tsrwewl.
Do Wild© Oip
n Mel
1 IS.
Honderd en zwBtiende Jaargang.
Wm mg Mg*«9 I, I ÏMeMraM Tl m%% CQSTCRiZOOI, fflflnfn El Momk» I
1&TI1DAG
in kot Pestgebied.
F EU ILL IT ON.
Warn
-<S- 8fes
0£
&}ÊZ2
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR,
Gelet op hunne bekendmaking van 1 Md
1.1, en de naar aanleiding daarvan ontvangen voorloo-
pige aangiften
'Brengen ter algemeens kornis, dat:
I. door hun ooilege ie vastgesteld en door den Mi
nister van Landbouw, Nijverheid en Handel is goedge
keurd eene regeling, betreffende 't ie gen verminderden
prijs beschikbaar stellen van ongebuild tarwe (water)
brood, n.l. tegen 12 cent per Kilogram gaar gebakken
en van ongebuild tarwemeel n,l. tegen 16 cent per Kilo
gram, welke regeling is opgenomen in Gemeenteblad
No. 468 en tegen 5 cent per exemplaar ter gemeente
secretarie verkrijg baar is gesteld;
II. met de verstrakking van dit brood en meel een
aanvang zal worden gemaakt op Woensdag 26 Md
an.
III. de daartoe benoodSgde brood- en cieelkasrten
van Vrijdag, 21 Mei a.& af ter gemeentesecretarie ver
krijgbaar zijn en door hen, die daartoe bereids zich
hebben aangegeven of die verlangen zich alsnog aan
te geven, tot welke aangifte de gelegenheid voortdu
rend blijft openstaan, persoonlijk kunnen worden afge
haald, van 's Yoormifidags uur ai
IV. voor bakkers en ctwihandmien, dis van hun
Vei tangen daartoe nog niet nebben doen blijken, de ge-
hgenitëld oei zich voet dien verkoop van dit brood en
rrrèel schriftelijk bereid te verklaren, opengesteld blijft
onder uitnoodigirg van desse .berddwildafing sao spoe
dig mogelijk, te doen blijken..
Deze'uitnoodiigmg betreft eraraeer de bakkers en
meelhandelaren, aan wie een aangifte-formulier werd
toegezonden.
Formulieren voor bedoelde aangifte worden kosteloos
ter secretarie verstrekt.
De aandacht wordt er op gevestigd, dat volgens de
ontvangen voorloopige aangiften verschillende ingeze
tenen voor het door ness te betrekken brood of meel
bakkers en meelhandelaren hebben opgegeven, van wie
nog geene bereidverklaring tot levering werd ontvan
gen.
Inlichtingen ter zake worden ter gemeentesecretarie
verstrekt.
V. ha'xtens en meelhandelaren, van wie reeds eene
aangifte werd ontvangen, de voor de verstrekking van
het brood en meei benoodigde registers van afnemers,
en van aflevering, alsmede formulieren voor de dage
lijfcscfae kennisgeving aan den Burgemeester van de in
totaal per dag verkochte en afgeleverde halve K.G.
brood en meel. ter secretarie ia ontvangst kunnen ne
men;
VI. het tarwemeel voor bakkers en meelhandelaren
verkrijgbaar zal worden gesteld op eene ter gemeente
secretarie aan te vragen bon, mei inachtneming van het
bepaalde bij art. 6 sub a der regeling, welk meel dage
lijks in ontvangst zal kunnen worden genomen aan net
perceel Houttilstraat No. 16 (voormalig kaaspakhuis
van den heer A. Henneman) van 's morgens 10 tot 12
uur.
Bij mindere hoeveelheden dan 50 K.G. wordt niet
afgeleverd.
Alkmaar, den 20 Mei 1915.
Burgemeester en Wethouders voornoemd
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATH, Secretaris.
TOEREN (Malang) 10 Sept. 1914.
Het leven is vol verrassingen en vooral als je als
wij tegenwoordig cenigszins „bij den dag" leeft 1 Want
al sukkel je nu niet direct aan „bestaansonzekerheid"
toch kun je ala Tijdelijk Qouvemementsgeneeskun-
'igc, vulgo „dokter-pés" a! heel weinig toekomstplan
netje» maken.
Hól howttea we a! gauw hier In indië ovrrplaat-
ïhig, "t schrikbeeld, van haast élkra ambtenaar, civiel
of militair In t azs koloniën dit sou voor oa.» ook
Roman naar het EngelsdJ.
11) „_0
„Ik begrijp b.et", zei hij, nadat zij hem den tijd had
gegund, alles op <e nemen, „u wilt, dat ik overstee!
tiaar Burlington en daar een trein naar Montreal
ueem."
Zij schudde haar hoofd en glimlachte, naar hij dacht
met bevende lippen.
„Ik vrees wel, dat ik een veel langer reis voor u heb
bedacht. Zie maar eens welke toebereidselen ik heb ge
maakt. En op de boot toestappend, keken zij er in.
„Dat zal u in staat stellen", ging zij voort, op een
koffertje wijzend, dat in het midden op de bank stond,
„wanneer u landt er als een gewoon reiziger uit te
zien. En dat", voegde zij er bij, wijzende op een
nakie in den achtersteven, „bevat niets meer of minder
dan sandwiches. Dit zijn flesschen met mineraalwater.
De kleine voorwerpen zijn een kurketrekker, een glas,
een spoorboekje, een goedkoop compas en een nog
goedkooper horloge. En dan zult u ook nog een kaart
vinden van het meer, die u morgen ochtend kunt raad-
ptegen, nadat u den geheelen nacht kalm hebt ge
roeid over het gedeelte dat u het best kent."
„Waar ga ik heen?" vroeg hij heesch, waarbij hij
haar bogen vermeed. Haar achtelooze toon had hem
niet misleid en hij keurde het daarom raadzaam haar
blik; niet te ontmoeten.
„U moet het midden van het meer houden en be
daard voortroeien. Vannacht hebt ge 't geheele Cham-
plain voor u zelf en er bestaat geen reden waarom u
niet op klaarlichten dag voor een gewoon sportsman
zoudt doorgaan. Maar het zal toch beter zijn, dat u
over dag rust eu 's avonds verder gaat. U zult een
geen ijdele klank blijven I Maar enfin voor óns is
dit alet hei ergste: op je vingers kon je 't natellen, dat
we de pest zouden moeten volgen, dóórheen, waar 't
rattengespuis het doodelijk gif zou overbrengen
waar de pest de meeste slachtoffers zou maken; maar
toch het was geen aanlokkelijk vooruitzicht, toen
we hoorden dat ér een nieuwe maatregel werd inge
voerd: we zouden zooveel mogelijk in onze districten
moeten wonen, in de kleine plaatsen in de dessa!
Nu is 'l buitenleven in vele opzichten prettig ook
't „dessaleven" hier in de Oost heeft onzaglijk veel vóór
op 't gehang in een ongezellig hok, dat hotelkamer
heet, met z'n onvermijdelijke bezwaren van slechte be
diening en gemis aanheid etc. etc. want de jongens
in de hotels zijn heusch niet de besten onder de bruine
broeders I
Maar er zijn drawbacks, speciaal hier in de Pest-
streekEn ons allen leek 't, vooral in den beginne,
een hééle ondememinzg: 100 X liever óveral elders
in de rimboe, dan ergens in een plaatsje in het besmet
te gebied dat was ons aller gevoelen. En geen
wonder: toen was je nog niet „vertrouwd" geraakt 'met
deze ziekte, voelde je je toch maar weer telkens érg
veilig, als je na de dagelijksche touraée je eerst flink
hadt schóón-gemandie'd (o, onvolprezen Indische tnan-
diekamer: waar ter wereld i3 de plek, waar zóó snel een
bezweet, vies, vermoeid slaperig schepsel wordt omge-
tooverd in een frisch en veerkrachtig mensch, die zich
maar één ding bewust is dat-ie zich nu weer eens-
echt-,,lekker" voelt.en met alle zorgen de (denk
beeldige I) pestvlooien waren verdreven en je je witte
„pakean" had aangetrokken; -— en op die tochten zag
je je toekomstige residentie enkel als een onoogeliik,
vies complex inlandsche huisjes en Chineesche winkels,
j me! op de passardagen veel kleurige drukte,, en aller-
f lei Oostersch gedoe, héél interressant en stoffig en vuil
en onbegrijpelijk in z'n drukken handel, en toch zoo
rustig zonder marktgetier vSn Westersche „bescha
ving". Daar stond geen enkel goed bewoonbaar
huis, en er woonde geen één blanke 't vooruitzicht
met
zou je
r veel
pest. en géén rattenvrij huis: én je kende de taal niet,
en ae gewoonten, en al die knapen met wie je te ma
ken had, zouden je natuurlijk om 't hardst begappen
en zóó ging je maar door en zaagt de toekomst van
die wonerij-in-de-dessa maar héél zwart, in!!
Gelukkig ging dit alles ook niet zoo maar één, twee,
drie! Want! er was werkelijk geen huis. geschiki
om in te wonen; en waar de leiding hier in 't Malang-
sche in verstandige handen is, werd er een compromis
geslotenwe zouden samen naar Toeren rukken, m'n
collega H. en ik, en we hoopten dan voorloopig daar te
kunnen blijvenwant 't is natuurlijk in Indië een voor
recht, ais je zoo lang mogelijk „In de kou blijft zitten
En zoo zitten we dan nu in Toeren in ons
eigen „home"Zoo'n verhuizen] is géén kleinigheid
want als stel je nog zoo weinig eischenje moet je huis
toch inrichten, en alles inkoopen, en verzenden, en 't
huis laten nazien en repareeren eri rattenvrij maken,
enz. enz.en dat alles tusschen je gewone werk door.
dat je geheel in beslag neemt!
Heb je nu den tijd dan tracht je op venduties meube
len etc. te koopenwant bedden, tafels, stoelen, kasten
en keuken- en tafelgerei 't moet er alles toch zijn; ik
geloof niet dat 't in Holland zou gelukken, zoo in een
weekje tijds dit alles voor elkaar te brengenterwijl er
ook nog bedienden en eene „kokkie" en een paardenjon-
gen moeten worden gehuurd, en je natuurlijk ook liefs!
geen al te groote dag- (en ander soort) -dieven wilt
hebben!
Maar hier in Indië gAAt 't toch en dit is geloof
ik, 't gevolg van de Indische hulpvaardigheid, die je
telkens weer tref! En zoo kocht onze Hotelier onze
meubelen op, en bewaarde de Wedono hier alles wat
oudvaderiamlsehe wijze groote-schoonmaak hóuden:
en v/;\t nut de .Roede Kruis&mbuiances hier ook mogen
SLüchtm: het is aekex, dat de behandeling en veq.de-
f big der pestlijders, en vooral ook van andere zieke in-
menigte verborgen kleine kreken vinden, waarin gi
de cano op t land kimt trekken en rustig kunt blijven
ik zou dat doen als ik u was."
li» knikte ten teekeu dat hij haar begreep.
„Ais u op de kaart kijkt", ging zij voort, „zult u
bemerken dat ik u een route heb aangegeven als i
voorbij Plattsviile zijn. U zult zien, dat die u langs
het kleine Fransch-Canadeesche dorp Deux Etoilei
leidt. U kunt u er niet mee vergissen, want daar staal
op een rots vlak bij den oever een vuurtoren met een
draaiend licht. Dan zijt ge in Canada. U moet het zot
zien in te richten, dat u daar tegen het vallen van den
avond aankomt"
Hij knikte weer toestemmend en zij ging voort:
„Ongeveer een mijl van den vuurtoren en dicht in
de buurt van den oostelijken oever, daar waar hei
meer zeer nauw wordt, liggen twee eilandjes dicht bij
elkaar. IJ moet die beschouwen als een baken, want
onmiddellijk daartegenover op het vaste land streki
zich een bosch eenige mijlen ver uit. En daar kunt u
ten slotte lauden. U moet de cano een heel eind hei
bosch iösleepen en die zoo goed mogelijk verbergen,
't Is mijn eigen cano, zoodat ze daar kan blijven lig
gen totdat zij uit elkaar valt. Is u dat alles volkomen
duidelijk?"
Nogmaals knikte hij, wijl hij het niet waagde te
spreken. En weer pantserde zij zich bij zijn ontroering
en sprak op zakelijker toon dan ooit.
„Welnu dan", ging zij voort, „als u de kaart raad
pleegt, zult u zien, dat een oude houtweg door hei
bosch loopt, en uitkomt bij het station Jean du Clou
Noir. Daar kunt u den trein naar Quebec nemen
De weg begint bijna tegenover de twee eilandjes waar
van ik zoo juist sprakIk geloof niet dat het u eeni
ge moeite zal kosten het te vinden. Het is ongeveer
zeven mijlen naar het station. U kunt die 's nachts best
loopen. 'k Heb een heel goeden trein in het spoor
boekje aangegeven een trein die ophoudt te Saint
Jean du Clou Noir om zeven uur vijf en dertig
Een gevoel alsof zij zou stikken deed haar met spre
ken ophouden, ofschoon zij toch zooveel macht over
landers voortaan véél beter zal kunnen zijntrch
zal in onze oogen de hulp harer vrouwenhand niet
spoedig méér worden gewaardeerd dan toen twee da
gen werk 't groezelig vuile gebouw had veranderd in
een woonhuis.
Ach, wij mannen leeren dit nooit we moéten het
ook nooit leeren het geheim van al die kleinigheid
jes, een kleedje hier, een doekje daar, een gezellig
hoekje ginds en die toch 't heele leven zullen in de
huiselijkheid scheppen.Dat Is het terrein der
Vrouw. Gelukkig dat we ook in de moderne vrouw
deze trekjes nog ónverminderd kunnen bewonderen1
En als je dan zoo eindelijk goed op streek bent
geraakt, je jongelui's huishouding is geregeld (want
al hoop ik nooit een Jan Hen te worden er moet op
alles worden toegezien, als je Jlavaansche bedienden
hebt, en dus heb je de eerste dagen nog vrij wat te re
gelen alles moet immers achter slot en toch moet
je jongen je bullen geregeld schoonhouden, en kokkie
moet haar boter en suiker hebben, enz enz!) als dan
's middags na den arbeid een smakelijke rijsttafel je
wacht, met de krant en oorlogsnieuws (en een kop thee
als antidotum tegen eventueele te groote opwinding!)
na tafel, lui in je pyama in een mak'lijke stoel dan
ben je héél tevreden met je lot; en als kokkie's kook
kunst zich zelfs blijk uit te strekken tot de meest Euro-
peesche gerechten en je 's avond aan tafel met een
glunder gezicht tegen elkaar hebt zitten beweren, dat 't
reuséchtig is (den volgenden dag snap je gewoon
niet hoe het mogelijk is op die eenvoudige Javaansche
fornuizen die lekkernijen te bereiden I) dan ben je
de tevredenste mensch ter wereld en je voelt je absoluut
thuis en in die uren vergeet je voor een moment de
Pest en al de ellende, die je toch 't. grootste deel van
den dag meê beleeft en dan merk je soms met schrik
dat je absoluut er aan gewend bent, dat die pest-doo-
den en dóódziekten die eiken dag maar weer ziet, er
nu eenmaal bij schijnen te hooren.Maar dan
komen al gauw ook hier de teleurstellingen.
Twee heele dagen hadden we ook hier gewoond, en
toen moesten we ons zelf 't huis uitjagen!! Ofeigen-
lijk de Pest, onze onvermoei'bre vijand, verdreef ons
uit huis en heen
Plotseling, zooals deze ziekte 't gewoonlijk doet,
sloeg ze haar slag, vlak bij ons in de buurt in de
kamponghuisjes Achter ons erf eerst een doode, en den
volgenden dag een paar aan den éénen kant en toen
ook aan de andere zijde.
En dus moest toen het heele blok, waartoe ons kas
teel behoort, worden ontruimd de familieleden der
dooden naar de barakken, de overige bewoners in de
loodsen; en al was 't alléén maar als voorbeeld
ook wij moesten natuurlijk geëvacueerd wordenwant
enkel de daad overtuigt den Javaanals voor alle kin
deren is aanschouwelijk onderricht 't beste.
We zijn tooi, na onze bedienden (die immers in de
bijgebouwen zooals dat hier met weidschen titel
heet nog op grond sliepen) naar een veiliger oord
gestuurd te hebben, zelf dien nacht nog in 't huis ge
bleven en toch hoewel je je feitelijk absoluut veili
wist, omdat je immers in een steenen huis op een be
onder een klamboe, sliep toch was 't geen prettig
idee, dat de pestratten uit de omliggende leege huizen
nu wel gauw door den honger „mobiel" zouden worden
en van alle kanten op ons verblijf zouden aanrukken
tóch was dit niet bepaald prettig. En we zijn dan ook
maar een paar dagen naar 't hotel Malang geretour
neerd tot onze woning en de omgeving waren uitge-
zwaveld en daardoor bevrijd van ratten en onge
dierte.
Die uitzwaveling ik schreef reeds, dat ze bij den
Inlander bepaald populair isen geen wonder want
als ooit eene bestrijdingsmethode indruk maakt en ac
tiviteit aan den dag stelt in 't geval van: „iets willen
doen" bevredigt dan is 't wel deze uitzwaveling
En ik zou u voor oogen 't hoogst eigenaardige,
vreemde tafereel willen tooveren, dat zoo'n huis ople
vert, als die bruine koelies van den zwaveldienst wel
een honderd man in 't getal onder een afschuwelijk ge
tier en geschreeuw (dat eenmaal er bij behoort waar
schijnlijk om de booze geesten te verschrikken—de
reusachtige zeilen omhoog hijschen, de daken er mee
bedekken en alles afsluiten zoodat de zwavel (802)
zichzelf behield, dat zij kon glimlachen.
De zon. was ondergegaan ea langzaam viel de avond
Aan de overzijde van het meer weken de bergen van
Vermont terug in een gelijkmatig donker purper, ter
wijl. over het donkerrood van het westen een dunne
zwarte sluier was neergedaald alsof de engel der duis
ternis dien in de vlucht had laten vallen. Hier en daar
was door het doffe blauwgroen van den hemel de blee-
ke glans van een ster zichtbaar.
„Nu moet u gaan," fluisterde zij. Hij begon de
cano te water te laten.
„Ik heb u nog niet bedankt," zei hij met onzekere
stèm, terwijl hij de boot bij den voorsteven vasthield,
„daar u het niet wilde. Het is een feit, dat ik niet weet,
hoe ik dit ooit genoeg zal doen. Maar als ik in leven
blijf zal mijn leven u toebehooren. U zult over mijn
leven kunnen beschikken. Dat is alles wat ik zeggen
kan. Als u dat ooit noodig hebt
„Dank udat is alles wat ik vraag. Voor 't oogen
blik kan ik slechts hopen op de kans mijn gelofte te
vervullen."
Zij antwoordde niet en na een oogenblik stilte stapte
hij in de cano, die zij vasthield. En eerst toen hij neer
knielde met de pagaai in zijn hand, boog zij zich in
een plotselinge opwelling tot hem en kuste hem. Toen
liet zij het lichte vaartuig los; het gleed als een zwaan
over de kleine baai. In drie slagen van de pagaai was
het tusschen de lage landpunten doorgeschoten en bui
ten het gezicht. Toen zij met veel inspanning een
hoogte had beklommen van waar men een ruim uit
zicht op het meer had, was de cano slechts een stip,
die zich snel noordwaarts voortbewoog over de opaal
getinte wateren.
VI.
Toen Ford besefte dat hij alleen eo betrekkelijk vrij
was, had hij eerst een gewaarwording van onzeker
heid. Na meer dan een jaar onder toezicht en tucht te
zijn geweest, had hij voor 't oogenblik iets van zijn
oud vertrouwen in eigen initiatief verloren. Ofschoon
hij vastberaden het meer oproeide, voelde hij een in-
damp van de talrijke, voor dit doel bestemde potten
die met zwafel gevuld zijn, zoo weinig mogelijk on!
snapt, om Alles wat er leeft in de huizen te doo ien.
Zwavel tast voora! metalen aan die mogen dus
verwijderd worden; al 't andere moet echter in de hui
zen blijvenen ik kan me voorstellen, dat 't voui een
eerzame Indisch huismoeder geen pretje is, als haar
huis aan de beurt komt.zooals een der kranten 't
hier meende te moeten uitdrukken„zoo ongeveer tus
schen een verhuisdrukte en een brand in" met dit
onderscheid, dat je bij de uitzwaveling óók nog van te
voren weet welke „benoodigdheid'' je wacht, en dat is
(dit geef ik den schrijver van het bewuste, verontwaar
digde, artikeltje grif toe) gewoonlijk nog 't alleronaan
genaamste die vóórpret!
Nu voor u, Pestarts, is 't wel goed, ook maar 's
geëvacueerd te wordenzooals 't voor een dokter eigen
lijk wel goed is, óók 't ziek te zijn dan merk-ie pas,
wat 't wil zeggen, de wenschen en voorschriften van
een ander op te volgen 1
En zoo sjouwden wij dan ook maar getroost een
groot deel onzer bezittingen (nogal makkelijk in te pak
ken in de koffersen onze victualiën etc. etc. naar bui
ten vóór een jongen er bij opwacht, achter eentje voor
't zelfde doel en na een kwartier was die heele ben
de meester in je eigen huis, en plantten ze overal hun
scherp-stinkende potten met sulfer, en sleurden als wil
den met de zware zeilen. En ze kapten ze kapten in
den tuin de pisangboomen om, ten einde de zeilen te
besparen en ge moest je even inhouden, om ze niet
's éven terecht te zetten, vooral toen je ze óók nog in de
klapperboomen zag, en de heeren je vruchten uit de
boomen gingen opeten.
Toen hebben we maar 's een fatsoenlijk woordje Hol-
landsch met de jongelui gesproken en dat was toen
ook meteen afgeloopen, en toen we achter bij den stal
„kokkie" al weer bezig zagen bij een gat in aen grond
zittend, druk bezig met koken en bakken toen scho
ten we toch in een hartelijke lach, en bewonderden 't
schilderachtige gezicht dat dit alles opleverde wAt
er ook gebeurde, kokkie zou zorgen, dat „makan"
('t eten) straks klaar was.
Drie uur lang duurt die grap; en dan worden met 't
zelfde heidenscn kabaal de zeilen (10 stuks voor onze
woning, met z'n bijgebouwen, stal etc.) weer er afge
nomen en de zwavelpotten verwijderd. En dan kan je
weer in je huis trekken als je ten minste je neus en
mond zorgvuldig dicht houdt 1 Want nog wel drie da
gen lang blijft die onaangename scherpe lucht, die
je voelt tot in de fijnste luchtwegen, hangenik had de
stommiteit begaan, m'n deken en kussens niet te laten
uitwaaienmet 't succes dat m'n longen dien nacht óók
nog 's wat werden uitgezwaveldwelk experiment ik
echter niemand kan aanraden die prikkel is zelfs
voor den modemstsn mensch wat sterk!
En gééft deze uitzwaveling nu wat?? Ziedaar, die
zéker bevestigend beantwoord kan worden: ze maakt
de behandelde huizen toch zéker rattenvrij en doodt
ook een groot deel der vlooien en larven, aie in grooten
getale huizen in de rattennesten, maar er zijn zóóve
le factoren, die, althans hier in 't Malangsche, waar
de pest óveral verspreid is, het effect van dezen diure
bestrijdingsmethode, verminderen.
Immers we loopen met onze zeilen achter de pest
aanals we tenminste zóó, in de buurt van pesthuizen,
uitzwavelen. En hierom was dan ook 't plan, systema
tisch Alle dessa's onderhanden te nemen maar nu,
met den oorlog, zal dit wel niet kunnen worden vol
voerd! Er zijn n.l. geen zeilen in voldoend aantal te
krijgen en vooral op goede, dichte zeilen komt 't
aan- Hiervoor wordt nu asphalt als dekstof gebruikt:
dit is veel beter dan de paraffine die men vroeger op
de zeilen smeerde; maar het grootste bezwaar ze
telt in de enorme kosten immers na korten tijd wordt
't materiaal reeds onbruikbaar. En waar nu, in den
laatsten tijd, gebleken is, dat de uitzwaveling een huis
maar korten tijd zéker rattenvrij maakt, Haar zal deze
zoo grootsch opgezette dienst wel' in hoofdzaak palli
atief moeten blijven: om mét de isolatie en evacuatie
samen menschenievens te redden; de bestrijdingsme
thode zal steeds meer werden: woningverbetering
zoodat tenslotte de listigste aller ratten geen gat meer
nerlijke verbijstering, grenzend aan lichamelijk onbe
hagen, nu hij zijn eigen meester was. Het eerste half
uur roeide hij werktuigelijk en was zijn geest als ver
lamd door den overweldigende vreemdheid van zijn
toestand. Voor zoover hij in staat was zijn gedachten
te regelen, had hij het gevoel alsof hij herboren was
en een nieuw levenstijdperk begon. Met het donker
worden van den hemel boven zich en het meer rond
hem, overviel hem iets van de geestelijke duisternis,
waarin eert verhuizende ziel waarschijnlijk is gehuld.
Na de onderdrukte opwinding der laatste weken eu
vooral van het laatste uur, bracht de regelmatigheid
van zijn bewegingen hem in een toestand van lijdelijk
heid, die alleen door onbestemde vrees werd geprik
keld. Het geruischloos Voortglijden van de boot on
der hem versterkte hem in de meening, dat hij met het
verleden brak cn zich voorwaarts spoedde naar een
ander leven. In dat leven zou hij een nieuw wezen
zijn, vrij om zich zelf tot wet te zijn.
Een nieuw wezen! Een eigen wet! Hij was zich
nauwelijks van die gedachten bewust en toch brachten
zijn lippen ze onder woorden. Hij herhaalde ze in ge
dachten met een zekere voldoening, toen tallooze lich
ten aan zijn linkerkant hem verkondigden, dat hij
Greenpoort passeerde. Andere lichten op een heuvel
boven de stad en op eenigen afstand daarvan, waren
waarschijnlijk die van de villa van rechter Wayne. Hij
keek er aandachtig naar met een eigenaardig gevoel
daarvan nu geheel los en verwijderd te zijn, als van
dingen, die tot een tijd behoorden, waarmede hij niets
meer had te maken. Dat was voorbij en afgedaan.
Niet voordat een stoomboot dwars voor zijn boeg
langs ging, niet meer dan honderd meter voor hem,
begon hij zijn veiligheid op prijs te stellen. Onder de
bescherming der duisternis en in de wijde eenzaamheid
der wateren, was hij even ver buiten het oog der men-
schen als een vogel hoog in de lucht. De stoomboot,
die zigzag over het meer ging, nu op den westelijken
en dan op den oostelijken oever kleine havens aan
deed, had onverwacht van achter een landpunt haar
dubbele rij lichten laten schijnen. In dien lichtkring
ZBBftës
v»-!1 ••i'"iV AstiS&M&é i iuc 94