vm DAGBLAD ¥OOR ALKMAAR RN OMSTREKEN, Goedkoop oo t brood eo óngeH tsrwewl. Do Wild© Oip n Mel 1 IS. Honderd en zwBtiende Jaargang. Wm mg Mg*«9 I, I ÏMeMraM Tl m%% CQSTCRiZOOI, fflflnfn El Momk» I 1&TI1DAG in kot Pestgebied. F EU ILL IT ON. Warn -<S- 8fes 0£ &}ÊZ2 BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK MAAR, Gelet op hunne bekendmaking van 1 Md 1.1, en de naar aanleiding daarvan ontvangen voorloo- pige aangiften 'Brengen ter algemeens kornis, dat: I. door hun ooilege ie vastgesteld en door den Mi nister van Landbouw, Nijverheid en Handel is goedge keurd eene regeling, betreffende 't ie gen verminderden prijs beschikbaar stellen van ongebuild tarwe (water) brood, n.l. tegen 12 cent per Kilogram gaar gebakken en van ongebuild tarwemeel n,l. tegen 16 cent per Kilo gram, welke regeling is opgenomen in Gemeenteblad No. 468 en tegen 5 cent per exemplaar ter gemeente secretarie verkrijg baar is gesteld; II. met de verstrakking van dit brood en meel een aanvang zal worden gemaakt op Woensdag 26 Md an. III. de daartoe benoodSgde brood- en cieelkasrten van Vrijdag, 21 Mei a.& af ter gemeentesecretarie ver krijgbaar zijn en door hen, die daartoe bereids zich hebben aangegeven of die verlangen zich alsnog aan te geven, tot welke aangifte de gelegenheid voortdu rend blijft openstaan, persoonlijk kunnen worden afge haald, van 's Yoormifidags uur ai IV. voor bakkers en ctwihandmien, dis van hun Vei tangen daartoe nog niet nebben doen blijken, de ge- hgenitëld oei zich voet dien verkoop van dit brood en rrrèel schriftelijk bereid te verklaren, opengesteld blijft onder uitnoodigirg van desse .berddwildafing sao spoe dig mogelijk, te doen blijken.. Deze'uitnoodiigmg betreft eraraeer de bakkers en meelhandelaren, aan wie een aangifte-formulier werd toegezonden. Formulieren voor bedoelde aangifte worden kosteloos ter secretarie verstrekt. De aandacht wordt er op gevestigd, dat volgens de ontvangen voorloopige aangiften verschillende ingeze tenen voor het door ness te betrekken brood of meel bakkers en meelhandelaren hebben opgegeven, van wie nog geene bereidverklaring tot levering werd ontvan gen. Inlichtingen ter zake worden ter gemeentesecretarie verstrekt. V. ha'xtens en meelhandelaren, van wie reeds eene aangifte werd ontvangen, de voor de verstrekking van het brood en meei benoodigde registers van afnemers, en van aflevering, alsmede formulieren voor de dage lijfcscfae kennisgeving aan den Burgemeester van de in totaal per dag verkochte en afgeleverde halve K.G. brood en meel. ter secretarie ia ontvangst kunnen ne men; VI. het tarwemeel voor bakkers en meelhandelaren verkrijgbaar zal worden gesteld op eene ter gemeente secretarie aan te vragen bon, mei inachtneming van het bepaalde bij art. 6 sub a der regeling, welk meel dage lijks in ontvangst zal kunnen worden genomen aan net perceel Houttilstraat No. 16 (voormalig kaaspakhuis van den heer A. Henneman) van 's morgens 10 tot 12 uur. Bij mindere hoeveelheden dan 50 K.G. wordt niet afgeleverd. Alkmaar, den 20 Mei 1915. Burgemeester en Wethouders voornoemd G. RIPPING, Voorzitter. DONATH, Secretaris. TOEREN (Malang) 10 Sept. 1914. Het leven is vol verrassingen en vooral als je als wij tegenwoordig cenigszins „bij den dag" leeft 1 Want al sukkel je nu niet direct aan „bestaansonzekerheid" toch kun je ala Tijdelijk Qouvemementsgeneeskun- 'igc, vulgo „dokter-pés" a! heel weinig toekomstplan netje» maken. Hól howttea we a! gauw hier In indië ovrrplaat- ïhig, "t schrikbeeld, van haast élkra ambtenaar, civiel of militair In t azs koloniën dit sou voor oa.» ook Roman naar het EngelsdJ. 11) „_0 „Ik begrijp b.et", zei hij, nadat zij hem den tijd had gegund, alles op <e nemen, „u wilt, dat ik overstee! tiaar Burlington en daar een trein naar Montreal ueem." Zij schudde haar hoofd en glimlachte, naar hij dacht met bevende lippen. „Ik vrees wel, dat ik een veel langer reis voor u heb bedacht. Zie maar eens welke toebereidselen ik heb ge maakt. En op de boot toestappend, keken zij er in. „Dat zal u in staat stellen", ging zij voort, op een koffertje wijzend, dat in het midden op de bank stond, „wanneer u landt er als een gewoon reiziger uit te zien. En dat", voegde zij er bij, wijzende op een nakie in den achtersteven, „bevat niets meer of minder dan sandwiches. Dit zijn flesschen met mineraalwater. De kleine voorwerpen zijn een kurketrekker, een glas, een spoorboekje, een goedkoop compas en een nog goedkooper horloge. En dan zult u ook nog een kaart vinden van het meer, die u morgen ochtend kunt raad- ptegen, nadat u den geheelen nacht kalm hebt ge roeid over het gedeelte dat u het best kent." „Waar ga ik heen?" vroeg hij heesch, waarbij hij haar bogen vermeed. Haar achtelooze toon had hem niet misleid en hij keurde het daarom raadzaam haar blik; niet te ontmoeten. „U moet het midden van het meer houden en be daard voortroeien. Vannacht hebt ge 't geheele Cham- plain voor u zelf en er bestaat geen reden waarom u niet op klaarlichten dag voor een gewoon sportsman zoudt doorgaan. Maar het zal toch beter zijn, dat u over dag rust eu 's avonds verder gaat. U zult een geen ijdele klank blijven I Maar enfin voor óns is dit alet hei ergste: op je vingers kon je 't natellen, dat we de pest zouden moeten volgen, dóórheen, waar 't rattengespuis het doodelijk gif zou overbrengen waar de pest de meeste slachtoffers zou maken; maar toch het was geen aanlokkelijk vooruitzicht, toen we hoorden dat ér een nieuwe maatregel werd inge voerd: we zouden zooveel mogelijk in onze districten moeten wonen, in de kleine plaatsen in de dessa! Nu is 'l buitenleven in vele opzichten prettig ook 't „dessaleven" hier in de Oost heeft onzaglijk veel vóór op 't gehang in een ongezellig hok, dat hotelkamer heet, met z'n onvermijdelijke bezwaren van slechte be diening en gemis aanheid etc. etc. want de jongens in de hotels zijn heusch niet de besten onder de bruine broeders I Maar er zijn drawbacks, speciaal hier in de Pest- streekEn ons allen leek 't, vooral in den beginne, een hééle ondememinzg: 100 X liever óveral elders in de rimboe, dan ergens in een plaatsje in het besmet te gebied dat was ons aller gevoelen. En geen wonder: toen was je nog niet „vertrouwd" geraakt 'met deze ziekte, voelde je je toch maar weer telkens érg veilig, als je na de dagelijksche touraée je eerst flink hadt schóón-gemandie'd (o, onvolprezen Indische tnan- diekamer: waar ter wereld i3 de plek, waar zóó snel een bezweet, vies, vermoeid slaperig schepsel wordt omge- tooverd in een frisch en veerkrachtig mensch, die zich maar één ding bewust is dat-ie zich nu weer eens- echt-,,lekker" voelt.en met alle zorgen de (denk beeldige I) pestvlooien waren verdreven en je je witte „pakean" had aangetrokken; -— en op die tochten zag je je toekomstige residentie enkel als een onoogeliik, vies complex inlandsche huisjes en Chineesche winkels, j me! op de passardagen veel kleurige drukte,, en aller- f lei Oostersch gedoe, héél interressant en stoffig en vuil en onbegrijpelijk in z'n drukken handel, en toch zoo rustig zonder marktgetier vSn Westersche „bescha ving". Daar stond geen enkel goed bewoonbaar huis, en er woonde geen één blanke 't vooruitzicht met zou je r veel pest. en géén rattenvrij huis: én je kende de taal niet, en ae gewoonten, en al die knapen met wie je te ma ken had, zouden je natuurlijk om 't hardst begappen en zóó ging je maar door en zaagt de toekomst van die wonerij-in-de-dessa maar héél zwart, in!! Gelukkig ging dit alles ook niet zoo maar één, twee, drie! Want! er was werkelijk geen huis. geschiki om in te wonen; en waar de leiding hier in 't Malang- sche in verstandige handen is, werd er een compromis geslotenwe zouden samen naar Toeren rukken, m'n collega H. en ik, en we hoopten dan voorloopig daar te kunnen blijvenwant 't is natuurlijk in Indië een voor recht, ais je zoo lang mogelijk „In de kou blijft zitten En zoo zitten we dan nu in Toeren in ons eigen „home"Zoo'n verhuizen] is géén kleinigheid want als stel je nog zoo weinig eischenje moet je huis toch inrichten, en alles inkoopen, en verzenden, en 't huis laten nazien en repareeren eri rattenvrij maken, enz. enz.en dat alles tusschen je gewone werk door. dat je geheel in beslag neemt! Heb je nu den tijd dan tracht je op venduties meube len etc. te koopenwant bedden, tafels, stoelen, kasten en keuken- en tafelgerei 't moet er alles toch zijn; ik geloof niet dat 't in Holland zou gelukken, zoo in een weekje tijds dit alles voor elkaar te brengenterwijl er ook nog bedienden en eene „kokkie" en een paardenjon- gen moeten worden gehuurd, en je natuurlijk ook liefs! geen al te groote dag- (en ander soort) -dieven wilt hebben! Maar hier in Indië gAAt 't toch en dit is geloof ik, 't gevolg van de Indische hulpvaardigheid, die je telkens weer tref! En zoo kocht onze Hotelier onze meubelen op, en bewaarde de Wedono hier alles wat oudvaderiamlsehe wijze groote-schoonmaak hóuden: en v/;\t nut de .Roede Kruis&mbuiances hier ook mogen SLüchtm: het is aekex, dat de behandeling en veq.de- f big der pestlijders, en vooral ook van andere zieke in- menigte verborgen kleine kreken vinden, waarin gi de cano op t land kimt trekken en rustig kunt blijven ik zou dat doen als ik u was." li» knikte ten teekeu dat hij haar begreep. „Ais u op de kaart kijkt", ging zij voort, „zult u bemerken dat ik u een route heb aangegeven als i voorbij Plattsviile zijn. U zult zien, dat die u langs het kleine Fransch-Canadeesche dorp Deux Etoilei leidt. U kunt u er niet mee vergissen, want daar staal op een rots vlak bij den oever een vuurtoren met een draaiend licht. Dan zijt ge in Canada. U moet het zot zien in te richten, dat u daar tegen het vallen van den avond aankomt" Hij knikte weer toestemmend en zij ging voort: „Ongeveer een mijl van den vuurtoren en dicht in de buurt van den oostelijken oever, daar waar hei meer zeer nauw wordt, liggen twee eilandjes dicht bij elkaar. IJ moet die beschouwen als een baken, want onmiddellijk daartegenover op het vaste land streki zich een bosch eenige mijlen ver uit. En daar kunt u ten slotte lauden. U moet de cano een heel eind hei bosch iösleepen en die zoo goed mogelijk verbergen, 't Is mijn eigen cano, zoodat ze daar kan blijven lig gen totdat zij uit elkaar valt. Is u dat alles volkomen duidelijk?" Nogmaals knikte hij, wijl hij het niet waagde te spreken. En weer pantserde zij zich bij zijn ontroering en sprak op zakelijker toon dan ooit. „Welnu dan", ging zij voort, „als u de kaart raad pleegt, zult u zien, dat een oude houtweg door hei bosch loopt, en uitkomt bij het station Jean du Clou Noir. Daar kunt u den trein naar Quebec nemen De weg begint bijna tegenover de twee eilandjes waar van ik zoo juist sprakIk geloof niet dat het u eeni ge moeite zal kosten het te vinden. Het is ongeveer zeven mijlen naar het station. U kunt die 's nachts best loopen. 'k Heb een heel goeden trein in het spoor boekje aangegeven een trein die ophoudt te Saint Jean du Clou Noir om zeven uur vijf en dertig Een gevoel alsof zij zou stikken deed haar met spre ken ophouden, ofschoon zij toch zooveel macht over landers voortaan véél beter zal kunnen zijntrch zal in onze oogen de hulp harer vrouwenhand niet spoedig méér worden gewaardeerd dan toen twee da gen werk 't groezelig vuile gebouw had veranderd in een woonhuis. Ach, wij mannen leeren dit nooit we moéten het ook nooit leeren het geheim van al die kleinigheid jes, een kleedje hier, een doekje daar, een gezellig hoekje ginds en die toch 't heele leven zullen in de huiselijkheid scheppen.Dat Is het terrein der Vrouw. Gelukkig dat we ook in de moderne vrouw deze trekjes nog ónverminderd kunnen bewonderen1 En als je dan zoo eindelijk goed op streek bent geraakt, je jongelui's huishouding is geregeld (want al hoop ik nooit een Jan Hen te worden er moet op alles worden toegezien, als je Jlavaansche bedienden hebt, en dus heb je de eerste dagen nog vrij wat te re gelen alles moet immers achter slot en toch moet je jongen je bullen geregeld schoonhouden, en kokkie moet haar boter en suiker hebben, enz enz!) als dan 's middags na den arbeid een smakelijke rijsttafel je wacht, met de krant en oorlogsnieuws (en een kop thee als antidotum tegen eventueele te groote opwinding!) na tafel, lui in je pyama in een mak'lijke stoel dan ben je héél tevreden met je lot; en als kokkie's kook kunst zich zelfs blijk uit te strekken tot de meest Euro- peesche gerechten en je 's avond aan tafel met een glunder gezicht tegen elkaar hebt zitten beweren, dat 't reuséchtig is (den volgenden dag snap je gewoon niet hoe het mogelijk is op die eenvoudige Javaansche fornuizen die lekkernijen te bereiden I) dan ben je de tevredenste mensch ter wereld en je voelt je absoluut thuis en in die uren vergeet je voor een moment de Pest en al de ellende, die je toch 't. grootste deel van den dag meê beleeft en dan merk je soms met schrik dat je absoluut er aan gewend bent, dat die pest-doo- den en dóódziekten die eiken dag maar weer ziet, er nu eenmaal bij schijnen te hooren.Maar dan komen al gauw ook hier de teleurstellingen. Twee heele dagen hadden we ook hier gewoond, en toen moesten we ons zelf 't huis uitjagen!! Ofeigen- lijk de Pest, onze onvermoei'bre vijand, verdreef ons uit huis en heen Plotseling, zooals deze ziekte 't gewoonlijk doet, sloeg ze haar slag, vlak bij ons in de buurt in de kamponghuisjes Achter ons erf eerst een doode, en den volgenden dag een paar aan den éénen kant en toen ook aan de andere zijde. En dus moest toen het heele blok, waartoe ons kas teel behoort, worden ontruimd de familieleden der dooden naar de barakken, de overige bewoners in de loodsen; en al was 't alléén maar als voorbeeld ook wij moesten natuurlijk geëvacueerd wordenwant enkel de daad overtuigt den Javaanals voor alle kin deren is aanschouwelijk onderricht 't beste. We zijn tooi, na onze bedienden (die immers in de bijgebouwen zooals dat hier met weidschen titel heet nog op grond sliepen) naar een veiliger oord gestuurd te hebben, zelf dien nacht nog in 't huis ge bleven en toch hoewel je je feitelijk absoluut veili wist, omdat je immers in een steenen huis op een be onder een klamboe, sliep toch was 't geen prettig idee, dat de pestratten uit de omliggende leege huizen nu wel gauw door den honger „mobiel" zouden worden en van alle kanten op ons verblijf zouden aanrukken tóch was dit niet bepaald prettig. En we zijn dan ook maar een paar dagen naar 't hotel Malang geretour neerd tot onze woning en de omgeving waren uitge- zwaveld en daardoor bevrijd van ratten en onge dierte. Die uitzwaveling ik schreef reeds, dat ze bij den Inlander bepaald populair isen geen wonder want als ooit eene bestrijdingsmethode indruk maakt en ac tiviteit aan den dag stelt in 't geval van: „iets willen doen" bevredigt dan is 't wel deze uitzwaveling En ik zou u voor oogen 't hoogst eigenaardige, vreemde tafereel willen tooveren, dat zoo'n huis ople vert, als die bruine koelies van den zwaveldienst wel een honderd man in 't getal onder een afschuwelijk ge tier en geschreeuw (dat eenmaal er bij behoort waar schijnlijk om de booze geesten te verschrikken—de reusachtige zeilen omhoog hijschen, de daken er mee bedekken en alles afsluiten zoodat de zwavel (802) zichzelf behield, dat zij kon glimlachen. De zon. was ondergegaan ea langzaam viel de avond Aan de overzijde van het meer weken de bergen van Vermont terug in een gelijkmatig donker purper, ter wijl. over het donkerrood van het westen een dunne zwarte sluier was neergedaald alsof de engel der duis ternis dien in de vlucht had laten vallen. Hier en daar was door het doffe blauwgroen van den hemel de blee- ke glans van een ster zichtbaar. „Nu moet u gaan," fluisterde zij. Hij begon de cano te water te laten. „Ik heb u nog niet bedankt," zei hij met onzekere stèm, terwijl hij de boot bij den voorsteven vasthield, „daar u het niet wilde. Het is een feit, dat ik niet weet, hoe ik dit ooit genoeg zal doen. Maar als ik in leven blijf zal mijn leven u toebehooren. U zult over mijn leven kunnen beschikken. Dat is alles wat ik zeggen kan. Als u dat ooit noodig hebt „Dank udat is alles wat ik vraag. Voor 't oogen blik kan ik slechts hopen op de kans mijn gelofte te vervullen." Zij antwoordde niet en na een oogenblik stilte stapte hij in de cano, die zij vasthield. En eerst toen hij neer knielde met de pagaai in zijn hand, boog zij zich in een plotselinge opwelling tot hem en kuste hem. Toen liet zij het lichte vaartuig los; het gleed als een zwaan over de kleine baai. In drie slagen van de pagaai was het tusschen de lage landpunten doorgeschoten en bui ten het gezicht. Toen zij met veel inspanning een hoogte had beklommen van waar men een ruim uit zicht op het meer had, was de cano slechts een stip, die zich snel noordwaarts voortbewoog over de opaal getinte wateren. VI. Toen Ford besefte dat hij alleen eo betrekkelijk vrij was, had hij eerst een gewaarwording van onzeker heid. Na meer dan een jaar onder toezicht en tucht te zijn geweest, had hij voor 't oogenblik iets van zijn oud vertrouwen in eigen initiatief verloren. Ofschoon hij vastberaden het meer oproeide, voelde hij een in- damp van de talrijke, voor dit doel bestemde potten die met zwafel gevuld zijn, zoo weinig mogelijk on! snapt, om Alles wat er leeft in de huizen te doo ien. Zwavel tast voora! metalen aan die mogen dus verwijderd worden; al 't andere moet echter in de hui zen blijvenen ik kan me voorstellen, dat 't voui een eerzame Indisch huismoeder geen pretje is, als haar huis aan de beurt komt.zooals een der kranten 't hier meende te moeten uitdrukken„zoo ongeveer tus schen een verhuisdrukte en een brand in" met dit onderscheid, dat je bij de uitzwaveling óók nog van te voren weet welke „benoodigdheid'' je wacht, en dat is (dit geef ik den schrijver van het bewuste, verontwaar digde, artikeltje grif toe) gewoonlijk nog 't alleronaan genaamste die vóórpret! Nu voor u, Pestarts, is 't wel goed, ook maar 's geëvacueerd te wordenzooals 't voor een dokter eigen lijk wel goed is, óók 't ziek te zijn dan merk-ie pas, wat 't wil zeggen, de wenschen en voorschriften van een ander op te volgen 1 En zoo sjouwden wij dan ook maar getroost een groot deel onzer bezittingen (nogal makkelijk in te pak ken in de koffersen onze victualiën etc. etc. naar bui ten vóór een jongen er bij opwacht, achter eentje voor 't zelfde doel en na een kwartier was die heele ben de meester in je eigen huis, en plantten ze overal hun scherp-stinkende potten met sulfer, en sleurden als wil den met de zware zeilen. En ze kapten ze kapten in den tuin de pisangboomen om, ten einde de zeilen te besparen en ge moest je even inhouden, om ze niet 's éven terecht te zetten, vooral toen je ze óók nog in de klapperboomen zag, en de heeren je vruchten uit de boomen gingen opeten. Toen hebben we maar 's een fatsoenlijk woordje Hol- landsch met de jongelui gesproken en dat was toen ook meteen afgeloopen, en toen we achter bij den stal „kokkie" al weer bezig zagen bij een gat in aen grond zittend, druk bezig met koken en bakken toen scho ten we toch in een hartelijke lach, en bewonderden 't schilderachtige gezicht dat dit alles opleverde wAt er ook gebeurde, kokkie zou zorgen, dat „makan" ('t eten) straks klaar was. Drie uur lang duurt die grap; en dan worden met 't zelfde heidenscn kabaal de zeilen (10 stuks voor onze woning, met z'n bijgebouwen, stal etc.) weer er afge nomen en de zwavelpotten verwijderd. En dan kan je weer in je huis trekken als je ten minste je neus en mond zorgvuldig dicht houdt 1 Want nog wel drie da gen lang blijft die onaangename scherpe lucht, die je voelt tot in de fijnste luchtwegen, hangenik had de stommiteit begaan, m'n deken en kussens niet te laten uitwaaienmet 't succes dat m'n longen dien nacht óók nog 's wat werden uitgezwaveldwelk experiment ik echter niemand kan aanraden die prikkel is zelfs voor den modemstsn mensch wat sterk! En gééft deze uitzwaveling nu wat?? Ziedaar, die zéker bevestigend beantwoord kan worden: ze maakt de behandelde huizen toch zéker rattenvrij en doodt ook een groot deel der vlooien en larven, aie in grooten getale huizen in de rattennesten, maar er zijn zóóve le factoren, die, althans hier in 't Malangsche, waar de pest óveral verspreid is, het effect van dezen diure bestrijdingsmethode, verminderen. Immers we loopen met onze zeilen achter de pest aanals we tenminste zóó, in de buurt van pesthuizen, uitzwavelen. En hierom was dan ook 't plan, systema tisch Alle dessa's onderhanden te nemen maar nu, met den oorlog, zal dit wel niet kunnen worden vol voerd! Er zijn n.l. geen zeilen in voldoend aantal te krijgen en vooral op goede, dichte zeilen komt 't aan- Hiervoor wordt nu asphalt als dekstof gebruikt: dit is veel beter dan de paraffine die men vroeger op de zeilen smeerde; maar het grootste bezwaar ze telt in de enorme kosten immers na korten tijd wordt 't materiaal reeds onbruikbaar. En waar nu, in den laatsten tijd, gebleken is, dat de uitzwaveling een huis maar korten tijd zéker rattenvrij maakt, Haar zal deze zoo grootsch opgezette dienst wel' in hoofdzaak palli atief moeten blijven: om mét de isolatie en evacuatie samen menschenievens te redden; de bestrijdingsme thode zal steeds meer werden: woningverbetering zoodat tenslotte de listigste aller ratten geen gat meer nerlijke verbijstering, grenzend aan lichamelijk onbe hagen, nu hij zijn eigen meester was. Het eerste half uur roeide hij werktuigelijk en was zijn geest als ver lamd door den overweldigende vreemdheid van zijn toestand. Voor zoover hij in staat was zijn gedachten te regelen, had hij het gevoel alsof hij herboren was en een nieuw levenstijdperk begon. Met het donker worden van den hemel boven zich en het meer rond hem, overviel hem iets van de geestelijke duisternis, waarin eert verhuizende ziel waarschijnlijk is gehuld. Na de onderdrukte opwinding der laatste weken eu vooral van het laatste uur, bracht de regelmatigheid van zijn bewegingen hem in een toestand van lijdelijk heid, die alleen door onbestemde vrees werd geprik keld. Het geruischloos Voortglijden van de boot on der hem versterkte hem in de meening, dat hij met het verleden brak cn zich voorwaarts spoedde naar een ander leven. In dat leven zou hij een nieuw wezen zijn, vrij om zich zelf tot wet te zijn. Een nieuw wezen! Een eigen wet! Hij was zich nauwelijks van die gedachten bewust en toch brachten zijn lippen ze onder woorden. Hij herhaalde ze in ge dachten met een zekere voldoening, toen tallooze lich ten aan zijn linkerkant hem verkondigden, dat hij Greenpoort passeerde. Andere lichten op een heuvel boven de stad en op eenigen afstand daarvan, waren waarschijnlijk die van de villa van rechter Wayne. Hij keek er aandachtig naar met een eigenaardig gevoel daarvan nu geheel los en verwijderd te zijn, als van dingen, die tot een tijd behoorden, waarmede hij niets meer had te maken. Dat was voorbij en afgedaan. Niet voordat een stoomboot dwars voor zijn boeg langs ging, niet meer dan honderd meter voor hem, begon hij zijn veiligheid op prijs te stellen. Onder de bescherming der duisternis en in de wijde eenzaamheid der wateren, was hij even ver buiten het oog der men- schen als een vogel hoog in de lucht. De stoomboot, die zigzag over het meer ging, nu op den westelijken en dan op den oostelijken oever kleine havens aan deed, had onverwacht van achter een landpunt haar dubbele rij lichten laten schijnen. In dien lichtkring ZBBftës v»-!1 ••i'"iV AstiS&M&é i iuc 94

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1915 | | pagina 5