DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
No. 86
1916
ZATER DAO
12 FEBRUARI
FEUILLETON.
Honderd en achttiende jaarsrang.
Abonnementsprijs per 3 maanden f 1—, fr. p. post f 1.25. Advertentieprijs 10 ct. p. regel, groote letters naar plaatsruimte. Brieven fr. It V. Boek- en Handelsdrukkerij v.h. HERIWs. COSTER 4 ZOON, Voordam C 9. Telefnr. 3.
De kat van Medam van de
Kalseide.
Purperen fijn Linnen
En toen ze 't gedaan had
Door
F. DE SINCLAIR.
(Nadruk verboden).
Dat medam van de Kalseide nooit nikske
veur 'n arm menscli euver had, da was be
kend, en dat ze pertan dik in d'jr centen zat,
da witst euk elkeen. D'r veint, die kwam zeu
van den Zoaterdag achter den noen terug van
't fabriek, woar 't em de heele weke werkte en
euk oversnachts bleef en den Moan dag-mor-'
gend, dan gong 't em weer von.
't Was moar 'n oardig slag van 'n veint,
rechian onneuzel was 't em niet, moar 'n
duts, alia, 'n sukkeleer, da was 't em alevel
dat 's iet, wa zekers is.
Want as 't em da niei en was, hoe kost da
dan bestoan, dat Medam van de Kalseide, z'n
wijf, in de weke altijd xukke kostelike. eten
veur d'r eigen klaar miek en as d'r veint d'r
in was, dan keu kte ze roggepap en erwten
mee spek en atten ze bread, mee reuzel en
anders nikske.
Moa: den Maandag al, zeu gauw as 't «n
vort was, dan stïnge de 'buren dikkels es-
pres veur de deure kostten. ?e ntiken, dat
er 'n kieken' gebrajen wierd in beste boter en
al wazze de eters twee kluiten, dan miek ze
toch eierkoek /en zeu gong het deur, al moar
1 lekkerbekken en smullen ea snoepen met- die
nen vetten kater, die moar toezjoer an om d'r
rokken draaide en altijd 'n witte snoet had
van de vette melk, die ze 'm liet opslobberen.
Tot-den Zoaterdag!
Dan was 't in eene gedaan mee al de lekke
re reuken, dan wierd het, zeu gezeed, pap en
zuurkool en breud, lijk bij gewone werks-
menschen en dan kreeg de kater euk nikske en
krauwde soms de garnoalenpellen bij de bu
ren van onder 't vullis weg.
Omdat er an de deure geklopt wierd,
stond medam van de Kalseide op, zette 't
deksel op 't kasserolleke, waarin ze een kalfs-
fileetje braaide mee juuntjes, lei de spinnende
kater, die ze op heur schoot hield, op d'r ze
tel en gong zien.
As ze de deur open miek, sjuust met een
klein klerke zag ze dè sjampetter mee z'n
hand vol briefkes.
„De goeien morgend, medam, 'k heb ik 'n
briefke veur inkwartierink veur ou", eri met
een gaf 'm dat ding in heur hand, houlde 'n
keer z'n neus op en miek kleine leutige eugs-
kes van weges de goeie reuke, die d'r naar
hem toe kwam.
„Inkwartierink", zee Medam,
„Joa-et inkwartierink.... twee jongen gas
ten: d'r zal nikske meer van ou slacht euver
weze, azzeze vort bennen, zulle!"
En hingst dat 'm verder gong, lachte de
sjampetter en keek nog 'n keer om.
„Zeu zee mèdam van de Kalseide en
ze sloeg de deure zeu hard toe, dat 't rinkel
de.
Dan gong ze terug naar de kachel, nam 't
deksel van 't kasseroleke, prikte in 't sissende
fileetje en de sputterende juuntjes, nam de
kater op, die z'n pooten zeu rekte of ze an de
zetel kleefden, gons terug zitten en bekeek het
briefke.
Eerst van varen, dan van achteren. Van
voren sfing er op, dat. Symphonianus van de
Kalseide awel da was beuren veint
twee soldaten kreeg ingekwartierd met voe
ding en an den achterkant,, door sting, wat
isutm
da zeggen wou: met voeding. Medam had
eerst ongemakkelijk»gekeken moar as ze- dan
'n stuije op den achterkant had zitten turen,
alla, dan miek ze in 't leste zoo'n oardig ge
zicht of ze zeggen wou„Ah, wacht eenen
keer... agge soms peist dagge d'r mij tus-
schen het!" en hardop gong ze dan lezen:
Een voedzame maaltijd.... aardappelen, groen
ten of droge peulvruchten, vleesch, spek of
visch en 0.75 K.G. goedgebakken brood,
tweemaal per dag thee of koffie.
„Awel" zee ze, '„veur acht kluiten de man.
'k zegge ik nikske.... „van ou slacht zal niks
meer éuver weze azzeze vort benne" zei die
nen Kapsen1"
Ze keek naar den zolder, waar de schoone
hespen en de zijden spek aan de balken hin
gen en dan begost ze te lachen.
't Briefke lee ze op de schouw; ze nam 't
kasserolleke van 't vuur. „Ah jong, da rook
goe!" en ze gong lekker zitten eten: de kater
kreeg 'n telioorke vol zoete melk en achter
dien nog witte brêud, 'n stukske van de fielee
en dan mocht 'ra 't kaaserolleken nog proper
lekken mee z'n rappe ong.
'k Verstaan ik m'n eigen cVr nie an", zee de
facteur die een gazet had gebrocht, 'n uurke
nadien, als 't em 'n pint pakte in den stam-
menee neffen 't huizeke van medam van de
Kalseide „moar bij ou bure ben. al de hespen
en 't spek van de zolder vort
„Wagge toch zeet", zee de vrouw achter
den toog.
„Da bén oardige dinge, zulle!" zee de fac
teur eD toen gong 't em.
't Wazze 'n paar strui$che jongens, die me
dam van de Kalseide bij d'r kreeg veur in te
kwartieren: 't lekenen wel reuzen.
Ze hadden vijf uur geleupen en nog nikske
gegeten as een stuk breudazen ze wazze
moei en ze hadden honger lijk peerden.
Ze gongen zitten naast de kachel, waar
niks op sting, dan de waterketel.
„Hegge wat veur ons om te eten, medam
vroeg de eene en die streek 'n keer euver z'n
moag, die doanig kneep.
„Awelzee medam,- „ik ben ik moar 'n er-
reme vrouw, moar ik zal ik ou geven, woar
ge recht op het."
„Astoeblieve medam" zeeën de jongens.
Een uurke nadien, toen schafte ze op. Ze
had ehvtep en petatten deur mekoare ge-
keukt en op een stuk pampier lee z'n zoute
haring veur ielk z'n bord.
„Is da veur ons?" vroeg de greutste, die
Lewie hiette.
„Joa-et" zee medam „eet smoakelik moar
vergeet nie te bidden."
„Bidden!" riep de kleinste, die Sjarl hiet
te. „Bè nondeju.... ik gaon ik liever vleuken!
Zoute haring mee erwten en petatten... dat's
gien eten veur menschen lijk ons 1"
„Zeu..." zee Medam en ze kreeg 't pampier-
ke en las: aardappelen, groenten of aroge
peulvruchten, vleesch, spek of visch.).. awel pe
tatten ben d'r.... droge peulvruchten ben d'r
visch is 't er.... wagge nie lust da laot maor
ligge... maor ik en schaft nie anders veur acht
kluiten de man 1" en ze gong rap noar 't ach
terhuis
De soldaten zeeën niks nie meer; ze proef
den zeu. wat van de erwten en petatten hutse
pot en toen ringen ze op en gongen vort.
As ze ajuust bij de deure wazze, dan riep
Medam: „Awel, wanneer komt-cïe weerom?'!
„Om acht uur", zee Sjarl.
„Dan zal 't breud gereed stoan", zee Me-
naar het Engelsch
LILIAS CAMPBELL DAVIDSON.
41)
Maar toen bedacht hij, dat hetgeen er ge
daan moest worden, zeer eenvoudig was en
daarvoor slechts één middel bestond. Hij
moest zelf naar Revelly teruggaan en Sylvia
toonen hoe het papier te vinden was en haar
daarmee helpen of zooveel vertrouwen in
mrs. Bilson stellen, dat hij haar overreedde
er naar te zoeken.
Hoe zeer het hem ook tegen de borst stuit
te naar Revelly terug te keeren, hoe onmoge
lijk het hem ook leek weer met den werkeüj-
ken Philip Wynnstanley in contact te komen
na hetgeen er was gebeurd, zoo moest hij
toch gaan. Het was de eenige manier waar
op hij Sylvia weer aan haar rechten kon hel
pen, haar en haar overleden moeder recht
kon doen wedervaren.
Het was niet moeilijk daarvoor een gele
genheid te vinden. Het was nu Dinsdog. Hij
zou Sylvia met de avondpost schrijven, er
den halven vrijen Zaterdag voor nemen om
zich naar de plaats te spoeden, die hij ge
dacht had nooit weer te zuilen zien en die hij
ook liever in zijn leven niet had willen terug
zien. Hij begon langzaam en angstvallig iets
op zijde te leggen voor zijn terugkeer naar
Canada.
Dat ging langzaam in zijn werk door de
geheime hoop, die hij koesterde en die hem
opwond. Als hij het oude leven daar ginds
weer opnam, moest het met nieuwe bezieling
zijn, iets moest hem er weer bovenop helpen
en vooruit doen komen, hem kracht geven
om te strijden, zijn arm stalen om den hamer
te zwaaien, die de deuren van het succes
moest openbeuken Als Svlvia eens met hem
terugging! Hij durfde dit nauwelijks droo-
men cn toch droomde hij er van. wie van
ons zou zonder den gouden gloed der droo-
men kracht of moed vinden om steeds zwoe
gende verder te gaan? Maar eerst moést hij
het gedane kwaad herstellen.
En hij nam weer het veil- tje papier en
schreef er zijn brief op.
Hij viel dadelijk met de deur 'n huis,
„Hartelijk dank voor uw brief Het verheugt
mij zoo, te weten, dat u het te Revelly prettig
vindt en denkt, dat u er gelukkig zult zijn.
Mrs. Bilson la een goede oude ziel. Ik wist
wel, dat zij goed voor u zou wezen. Wat u mij
omtrent den ouden Whifney hebt geschreven,
dat hij uw vader is, verbaast mij ten hoogste.
En wel te meer, daar ik toevallig een huwe
lijksakte heb gevonden toen ik voor 't. eerst
te Revelly kwam. Heette uw moeder Annabel
Morrisson, toen zij met hem trouwde? Als dat
zoo is, dan is 't dé acte van haar huwelijk met
den ouden Whitney. Laat mij dat zoo spoedig
mogelijk weten. Ik kom in dat geval over en
wijs u, waai* de acte is verborgen. U zoudt
die niet kunnen vinden, tenzij ik u de plaats
aanwees. Ik hoop, dat het de goede acte is, ik
houd het er wel voor. Als dat zoo is, d'an zal
die alles voor u goed maken."
Hij aarzelde hoe hij zich zou onderteeke
nen. Zij had gezet: „Uw oprechte vriendin"
en toen hij naar de vriéndelijke woorden keek,
hield hij met schrijven op en drukte zijn lip
pen tegen het beschreven papier. Hij mocht
toch zeker wel zetten„de uwe met innige toe
wijding". Hij waagde het er in elk geval
maar op.
Hij had' per omgaande geen antwoord van
haar verwacht. In plaats daarvan, het was
pas den volgenden morgen en zij moest juist
m het bezit van zijn brief zijn, kwam iemand
bij zijn lessenaar en deelde hem mee, dat hij
door de telefoon in de gang was opgebeld.
dam.
Toen gongen ze.
't Geviel, dadde ze vroeger terug wazze
deur 't sledge weer.
„Da ruikt goe, jong", zee Lewie, toen ze
binnen stapten en meteen zagen ze, dat Me
dam wittebreud at mee gebakken visch en dat
de kater melk slobberde en euk 'n schun klein
visch ke te kluiven had.
Maar Medam verschoot er van,
,,'k-Docht-ik, dagge om achte zoudt kom-
me", zee ze en ze stikte bekans in een groat,
die in d'r keelgat steken bleef.
We kommen op de goeie reuke af", zee
Sjari.
Ze gongen weer zitten.
Medam had seffens gedaan, sting op, nam
de schotel met gebakken visch naar 't achter
huis en 't wittebreud en de boter net zeu.
Dan keerde ze terug met een taske halfvol
reuzel, twee borden en 'n half breud oor-
logsbreud zeeën ze doar tegen dat zeu
dreuge was, dagge 't niet kost sndjen, dan in
dikke hompen.
„Astoeblieve.... eet smoakelik en vergeet niet
te bidden", zee ze.
„Nondeju 1" riep Lewie en hij sloeg mee z'n
hand pp de tafel, dat de borden opsprongen
en de kater mee zijnen bek vol visch wegsnap-
te.
„Stil gij... gien lawijt", zee Sjarlj en dan
tegen Mecfam „Woar is de koffie?" Die brocht
ze, moar melk gaf ze nie, zee ze, da was te
kostelik.
Ze aten 't ouwe breud mee 'n likske reuze!
en ze dronken de lauwe koffie, moar ze kosten
de goeie reuke van de gebakken visch nie
kwijt.
Da was triest, jong en embetant. Medam
bleef in 't achterhuis, tot ze de trap op kroak-
ten veur te goan sloapen goan op t upperste.
Zeu as 't dienen dag was gegoan, zeu gong
't euk den volgenden. Medam sjeneerde zich
d'r eigen geeneens meer veur om zelf kieken
soep te eten en petattefriet en hesp en peteet-
jes en 't avond wittebreud mee heufd vlakke
of kramiek; d'r was aldeur 'n lekkere vettige
reuke in 't huizeke van gebraje vleesch of ge
bakken visch en inst dat Medam d'r kin nog
glom van 't goeie eten en de kater de vettig
heid nog van z'n snorharen aflekte, dan wierd
veur de soldaten toesjoen an dezelfste laffe
hutsepot mee zoute haringen opgeschept en 't
eigenste dreuge breud mee 'n lik reuzel en
dunne koffie zonder melk en altijd zee Me
dam
„Astoeblieve, eet smoakelik, moar vergeet
nie te bidden."
„Ziet 'n keer... ziet!" riep Sjarl. as ze een
avond doende wazze om de dreuge boterhams,
te soppen in de laffe koffie en hij wees op den
kater, die uit 't 'achterhuis sloop mee 'n schun
gebakken vischke in de bek, dat 'h op wou
goan kluiven achter de kachel,
„Nondeju!" zee Lewie, die 't euk zag, mee
felle oogen en gelijk slingerde-ie 'n hare
breudkorst noar de kat, die blies, weg sprong
mee 't vischke, terug noar 't achterhuis.
„Nog moar eenen dag!" zee Sjarl.
Lewie beefde van- nijd, of 't em 'n valling
kreeg en al moar zat'm stillekes te vleuken
en z'n vuisten te wringen.
Moar dan, in eene, begost 'm te lachten, al
moar te lachen.
„Ge rijt zot, gij", zee z'n kameroad.
„Neeëneeë.... oeje oeje.... dat's 'p goed
gedacht 1" riep Lewie, die bekans stikte.
„Wat dpn
Seffens.... seffens... azzeme op 't upperste
benne!"1 en'meer wou 't em niet zeggen.
Toen ze naor boven gongen, riep Lewie.
Hij trad de glazen kast binnen en sloot Ii<
achter zich, bij voorbaat reeds bevend. Toen
haar stem in zijn oor klonk werd dat beven
sterker.
„Is u het? Mr. Wynnstanley? Hei is Syl
via Martin. hoe lief van u om te schrijven
Ik kan hét nauwelijks gelooven. Ja, jaMijn
mooder's naam was Annabel. Haar eerste
man heette Morrissen. Het is de echte acte
"zii rnoet dat zijn. O, ik ben zoo blijzoo blij
Nu zal zij in de oog<m van de menschen, die
haar niet wilden gelooven, gerechtvaardigd
worden Komt u Zaterdag hier? Dat is goed
'k Zal het mrs. Bilson zeggen. Zij zal het
heerlijk vinden, als u blijft zoo lang u kan,
dat weet ik. Zal ik haar ook vertellen, waar
voor u komt? Heel goed, dat zal ik doen. O,
hoe goed' van u 1 hoe goedIk heb een gevoel
alsof ik u nooit genoeg kan danken."
Toen zweeg de heldere, lieve stem en
Wynnstanley hing met een stralenden glim
lach den geluidopnetner op, alsof hij iets le
vends whs.
Hij was benieuwd of hij zich wel zou kun
nen inhouden als zij elkaar weer ontmoetten
Of zou hij haar verraden, hoe zeer hij naar
haar verlangde? Zon het fair zijn te spre
ken, eer hij haar ten minste kon zeggen, dat
hij het vooruitzicht had naar Canada te kun
nen temgkeeren? Hij had nooit in zijn gehee-
le lëven naar iets zoo verlangd als nu naar
den Zaterdag en de ontmoeting met haar. Het
verlangen naar haar was sterker geworden en
nog toegenomen sinds zij bij de deuren van
het nachtverblijf van elkaar waren geschei
den. Zij was zoo onmerkbaar in zijn leven in
gegroeid, zachte ranken; die hem en haar ver
bonden, hadden zich zoo om zijn hart geslin
gerd, dat het hem nu voorkwam alsof net le
ven hem niets heerlijkers kon schenken dan
zich te mogen verlustigen in het aanschouwen
van haar.
„Genacht Medam van de Kalseide en be
dankt veur ou goeie zorgen, zulle
„Wa bent-de vrindelik, gij-" zee Sjarl stille
kes.
„Alla... merci.... de goeie nacht!" riep Me
dam terug uit 't achterhuis, moar ze kosten
heuren, dat ze d r mond vol had van 't lekke
re eten.
Den dag daarop, toen kwammen Sjarl en
Lewie tegen den eleven in eene 't huizeke bin
nen.
Medam was 't er niet in.
„Vollek!" riep Sjarl. „Vollek!" Toen kwam
ze.
„Awel, ge mot gij niet zeüvee van ou neus
moake", zee ze ongemakkelik.
„Ah Medam, 't is veur ou 'n present te ge
ven", zee Lewie. „We hebben wij 'n kéuntje
gestreupt veur ou... atoeblieve", en meteen gaf
't em 'n pakske, woar 't proper gevilde en af-
gekuischte beest in stak.
Ze verschoot er van.
„Is da veur mijn?" zee ze.
„Joa-et... ge mot er nie beschaamd mee
zijn", zee Lewie.
„Alla, meid dan", zee ze vrindelik, „ik wist
ik doar net niet, dagge gij lie 't wazze, die
vollek riepen... ik zocht achter de kat en die
wou nie komme".
„De kat is 't er wel", zeg Sjarl. „Alla over
'n uurke kommen we terug".
„Bé toch moar dat 's 'n schun vet keuri
tje!" riep Medam ze nog achterna, toen ze al
op straat stinge. „Merci.... bedankt, zulle!"
Als 't twaalf uur was, kwamen Sjarl en
Lewie terug en seifens trokken ze naar boven
veur ulder goed te pakken, want ze mosten
vort.
't Keuntje sting te pruttelen op de kachel.
In 't achterhuis riep Medam: ..Poes, poes,
oes!" moar dienen kater verdeide-n-'t om te
ommen.
„Woar 't em toch steken mag?" zee ze,
binnen kwam en de soldaten d'r euk wazze.
„Afijn me zulle d'r nie achter wachten" en ze
schikte drij borden op de tafel.
„Medam, veur ons nie", zee Sjarl.
„Waveur nie?vroeg ze.
„We motten sebiet vort", zee Lewie.
„Bê toch", zèe ze.
„Joa-et" zee Sjarl „en we hebben ons bij ou
toch zeu kloek gegeten, daddewe toch niks nie
meer lusten".
„Afijn dan", zee ze, „ge kost andere mee
krijgen van 't kcuiitje".
„Neeë.... neeë...." zee Lewie, „we goane
vort. Den goeiefl dag Medam" en hij gong al
noar de deure.
„Den goeien dag en'bedankt veur 't keun
tje', zee ze.
„Niks te danken", zee Sjarl, „eet smoake
lik, moar vergeet niet om te bidden".
En gelijk wazze,ze allebei weg.
Medam von de Kalseide most lachen. Nou
wat 't keuntje veur hoar alleenig. Woar of
die kat toch ievteranst stak? Ze gong eten en
proefde 'n stukske van 't vleesch
Oeje, oeje, dd was slechte... da was schrik-
kelik slechte...
Ze keek er op.
In eene begost ze te beven.
Ze sprong van d'r zetel, liep noar t achter
huis. en begost te roepen en te schreeuwen;
„Poes.... poes... poes!"
Moar de kat van 'Medam van de Kalseide is
nooit nie meer teruggekomme, zulle.
Verklaring van enkele woorden;
per tan toch,
dut» sukkel;
kasserolleke pannetje,
juuntjes uitjes,
XXXIII.
„Dood 1 dood voor een dukaat
Harpiet.
De lente had vorderingen gemaakt sinds
dien noodlottigen dag waarop Wvrnsstaniey
Keveüy zijn rug toekeerde en liet stóf van zijn
voeten schudde. Nu was zij ontloken in een
rijkdom van krachtig groen en de lammeren
in de weiden waren tot evenbeelden van hun
oudere opgegloeid. Toen hij over den weg van
het station naar Revelly liep merkte luj op,
dat de knoppen van dén hageuoorn waren
gezwolleh en het wit zich vertoonde tusschen
de groene scheeden, dat de sleedoorn, die nog
zoo kort geleden de hagen als met een laag
sneeuw had overdekt, nu van bloesem beroofd
weer kaal en somber was.
Uit den trein stappend en het hek door
gaand, knikte hij den verbaasden stationschef
en de kruiers toe, die hem beschouwden als
een gestorven wezen, dat plotseling nog eens
weer op de aarde verscheen. Zii deden onhan
dig, toen zij hun petten aanraakten tot het be
antwoorden van zijn groet. Hij zag en be
greep hun verlegenheid. Hij was niet meer de
neer van Revelly en zij waren nu in het onze
kere hoe hij moést behandeld worden. Dit
maal werd er niet haastig toegesneld, was
men niet overdreven beleefd. Zij stonden
slechts op' zachten toon over hem te praten,
toen hij het kleine hek uitging en den langen
weg tusschen de pijnboomen insloeg.
„Raar hé, dat hij terugkomt, is 't niet?" Het
was de jongste kruier, die het eerst van zijn
verbazing bekwam. Hij schoof zijn pet naar
achteren om op zijn hoofd te krabben en zijn
rond boersch gezicht zag er onthutst uit:
„Ik dacht, dat hij voorgoed was heengegaan.
De menschen Zeiden dat na dat tooneel, toen
die plechtigheid er was bij dat nieuwe te
huis, bij' die „Dwaasheid".
„Waarom komt hij terug, dat zou ik we!
eens willen weten? Om dien anderen vent
.er uit te knikkeren, wat denkt u?"
jampettez veldwachter,
kluit halve stuiver,
hesp ham,
peteetjes taartjes,
heufdylakke hoofdkaas,
kramiek krentemik,
,n valling verkoudheid,
'n keuntje konijntje.
door
J. B. MEERKERK.
(Nadruk verboden.)
Ze waren werkzaam op hetzelfde bureau, hij
als chef, zij als correspondente al jaren.
Want ze waren geen van beiden jong meer;
hij liep al naar ae vijftig, zij was haast veer
tig. Toen hij, acht negen jaar geleden, tot
chef van haar afdeeling werd benoemd, was
in de fleur van zijn leven, een forsch gebouw
de kerngezonde man, toch niet zwaar of
plomp, eer slank en lenig; zijn groote donke
re oogen, in schaduw van zware wimpers,
straalden van levenskracht en lust en vas
ten wil; door zijn vollen baard, altijd wel ver
zorgd, scheen over den mond een glimlach te
spelen, die le strakheid van den blik verzacht
te. De menschen zeiden, „wat een ferme mooie
man is die mijnheer de Haas" want zoo
heette hijDirk de Haas. En hij was een knap
werker, een aangename prater, een innemend
heer; wie met hem in aanraking kwam geraak
te onder zijn invloed.
't Was heel vreemd, maar de dertigjarige
Martha Goud zóó .heette zij schrok van
hem," toen bij haar voor 't eerst aansprak;
plotseling dacht ze, en het ontroerde haar zoo
dat ze haar ontsteltenis kwalijk verbergen
kontegenover hem zal ik machteloos staan. -
Voor hij haar che werd, had ze hem dikwijls
gezien, op straat en zoo, en ze had' veel van
hem gehoord. Kennissen, toen onder hem
werkzaam op een ander* kantoor, hadden
haar veel van hem verteld, veel kwaads maar
ook veel goeds. Want er was indertijd nog al
veel over hem gepraat.
Sommigen zeiden dat hij zoo'n gevaarlijk
man was, omdat hij alle vrouwen biologeer
de, een „charmeur" aan wisn geen weerstand
kon bieden wie niet vast in zijn schoenen
stond Zeker was het dat hij van zijn vrouw
gescheiden leefde van „tafel en bed" zoo
als dat heet en wel waren hem de kinde
ren toegewezen, maar dat kon wel om bij
zondere redenen gebeurd zijn. 't Rechte wist
niemand d.w.z. iedereen wist het, meende 't
tenminste; heelemaal pluis was het niet, dat
stond vast.
Marha nu was een heel bijzonder meisje.
Zij was in de liefde een beetje ongelukkig ge
weest, en toch was lief te hebben haar ideaal,
een man lief te hebben met haar geheele ziel
en> volkomen overgave en toewijding. Ze was
ook een 'heel lief meisje, een alleraardigst
mooi blond kopje, geestig en frisch. Heel
dikwijls was ze ten huwelijk gevraagd; ze
had economisch gesproken, goeie partijen
kunnen doentweemaal was ze verloofd ge
weest, doch beide keeren had ze haar engame-
ment verbroken, omdat ze bij nader inzien
loch niet genoeg van „hem" hield. Zoodra
deze overtuiging ging geboren worden, werd
ze zenuwachtig en schreide en schreide, om
dat ze het uitmaken moest, en als ze dit ge
daan had, schreide en schreide ze, omdat ze
't had gedaan.
Als heel klein kind deed ze met' haar speel
goed precies zoo; ze dreinde om een pop die
D.e stationschef zei hun barsch niet zoo
dom te zijn, maar zelf was hij niet in staat
ecnig licht op de zaak te werpen. Met de an
deren staarde hij dén voormaligen eigenaar
van Revelly na.
Wynnstanley hoopte, dat hij niemand zou
ontmoeten dien hij kende, terwijl hij vlug op
stapte langs den kronkelenden weg, nu eens
steile hellingen beklimmend, dan weer da
lend tot hij de kleine plas aan den voet van
den heuvel bemerkte met haar kleine houten
voetbrug langs den oever en het heldere on
diepe rimpelende water van de doorwaadba
re plaats daarnaast. Den heuvel op en verder
langs het pijnboomenwoud, dat daar donker
en somber lag, voorbij het beukenbosch en
het armenhuis en het kleine dorp, vervolgens
weer een hélling op, die gestadig hooger
steeg, totdat hij de hoogten bereikte die door
de torens van Revelly werden bekroond.
Tot zoover was hij niemand tegen gekomen
die wist wie hij was, niemand die zijn hoed
had aangeraakt of beleefd voor hem gebogen
had'. Dat ging goed zoo. Hij liep met vluggen
stap voort want hij was toch nog steeds be
vreesd iemand tegen te komen die hem kende.
En ook was het wenschelijk, dat zoo weinig
mogelijk menschen van zijn bezoek aan Re
velly afwisten. In de gegeven omstandigheden
had hij géén recht hire een voet te zetten.
Toen hij de poort in 't oog kr^eg die
prachtige oude ijzeren hekken die den park
muur daar afsloten, wilde hij liever de kleine
treden in den muur opgaan dan recht door-
loopen en van uit het grijs steenen portiers
huisje, dat den ingang bewaakte, gezien te
worden. Iemand ging die richting uit een
vreemdeling, die een zonderlingen indruk
maakte in zijn lompen en met zijn slungelen
den gang. Toen hij daar heer en meester was,
werden landloopers niet binnen het park toe
gelaten. Hij was benieuwd wat mr. Bates zou
aoefi, of zou de nieuwe heer dat alles veran
derd hebben.
