DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
II
HAARWASSCHEN EN -KAPPEI.
No. 9
Honderd en twintigste Jaargang.
1918.
Y BIJDAG
11 JANUARI.
F IS B I L L E T 01.
In Vroeger Dagen.
Gaat heen en wordt Lid.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs by vooruitbetaling
per 3 maanden voor Alkmaar f 1Ü&, franco door het ge-
keel e Rijk f 1.90.
Afzonderlijk® en beirfsiumMers Cants.
Telefoonnummer 3.
Per regel f 0.15. Bij groote contracten rabat. Groote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan d© N.V. Boek- en Handeladmkkerfj
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
Mejuffr. O LI-B feeefè kaar
werkzaamheden HERT AT.
Prijs der gewone Advertentiëni
Gisteren zijn dan de vredesbesprekingen te
Brest-Litowsk heropend. Er is- alvast één be
sluit genomen, n.l. dat de onderhandelingen
niet zullen worden verplaatst naar Stock
holm of welke andere plaats ook.
In zijne openingsrede had de Duitsehe mi
nister von Kühlmann mededeeling gedaan
van het „vaste onveranderlijke besluit" van
de verbonden mogendheden, dat zij niet in
staat waren dé onderhandelingen op een an
dere plaats te voeren. Wel, wilden zij met die
Russen beraadslagen over de plaats voor het
voeren der feitelijke eind-besprekingen. En
dat dte thans opnieuw aangevangen onderhan
delingen tot een goed eind zullen leiden, ge
looft de heer von Kühlmann wel, immers hij'
zeide de vóór de onderbreking ondervonden
moeilijkheden slechts van materieelen aard te
achten, niet belangrijk genoeg om tot misluk
king van het vredeswerk te leiden. Hij grond
de de hoop op een goeden afloop op het be
kende vredesverlangen der Russen, maar
zou Duitschland minder verlangend zijn naar
een gunstig resultaat der onderhandelingen?
De Russische volkscommissaris voor bui-
tenlandsche zaken, de heer Trotzky, heeft op
de samenkomst van gisteren verklaard niet te
zijn gekomen als vertegenwoordiger van een
verslagen natie of om genade te vragen. Neen,
zei hij, we zullen strijden voor het vrije onaf
hankelijke Rusland en voor de toekomst van
dé groote arbeidersmassa, indien de imperia
listen weigeren tegemoet te komen aan de
vrije wenschen welke wij voelen.
Schoonklinkende woorden en mooie idea
len, maar die zeker moeilijk zullen zijn te ver
dedigen in het geheel gedesorganiseerde Rus
land. V
De heei- Lenin, volkscommissaris voor bin-
nenlandsche aangelegenheden, acht het nog
altijd mogelijk dat de onderhandelingen weer
afspringen en dan voorgoed. In een geheime
conferentie óver de demobilisatie gaf hij zijne
vrees daarvoor te kennen en hij achtte het
daarom noodzakelijk de ontwrichting van het
legér tegen te gaan en maatregelen te bera
men tot herstel van zijne gevechiswaarde en
ter verdediging van St. Petersburg. Een be
richt, dat wij voorloop ig geheel voor reke
ning willen laten van den particulier, die het
aan de Times mededeelde.
Een heden ontvangen bericht uit Berlijn,
dat men in parlementaire kringen aldaar
waarschijnlijk op a.s. Maandag of althans een
der eerstvolgende dagen in de hoofdcommis
sie van den rijksdag een rede verwacht van
den rijkskanselier in antwoord op de redevoe
ringen van Lloyd George en Wilson, trekt
Naar toef
23)
Het was volgens een ongeschreven, maar
onverbrekelijke wet, dat Penryn iedcren Zon
dag naar Hendra en Menwinion kwam.
Soms werd in den zomer een gezamenlijke
tocht ondernomen en1 soms kwamen de Cow-
pers of Trevider niet naar .Menwinion, omdat
Menwinion naar hen was gekomen. Maar op
Zondag was er altijd komen en gaan, en me
vrouw Larch, bijv. wist 's ochtends nooit,
hoeveel menschen zij aan de koffie, thee of het
avondeten zou ontvangen. Mevrouw Clou-
desby had nooit veel gasten, maar op een
Zondag, dat Mijnheer en Mevrouw Cowper
thee bij haar dronken, was zij niet verbaasd,
anderen te zien komen. Marporie was er een
van en zij bracht het nieuwste en merkwaar
digste nieuws van Penryn mede. Zij wist wie
al geweigerd was, wie nog in onzekerheid
verkeerde en wie naar Londen ging ,en wie
niet gaan kon.
„Simon Cloudesby gaat morgen," -zei zij
zachtjes tot mevrouw Cowper. „Hij komt niet
terug."
„Ik dacht dat hij het Huis in het Bosch,ge
huurd had," zei mevrouw Cowper.
„Dat plan heeft hij opgegeven," zei Marjo-
rie. „Hij gaat morgen terug naar Londen.
Veronica zit te weenen en knarst haar tan
den".
Dien middag werd er niets meer gezegd,
dat mevrouw Cloudesby wat kon schelen;
niets anders scheen in haar geest te leven. Zij
dronk thee en praatte beleefd met haar gasten,
meer onze aandacht. Met spanning zal men
ongetwijfeld de rede van den heer von iiert-
ling tegemoet zien, omdat zij zal te verstaan
geven of Duitschland geneigd is te zeggen
wat het nu precies wil, 200a Is de beide an
dere verklaringen aangaven, en tevens datgene
waarover te spieken valt op een eventueele
conferentie, die, naar de heele wereld mag
hopen, in niet te ver verschiet zal worden ge
houden.
En als Duitschland blijft steunen op zijne
machtspositie, zooals de rijkskanselier het
noemde tegenover Rusland? Dan zal stellig
het in het Westen gevreesde bloedbad niet
zijn te voorkomen en zal de oorlog moeten
worden voortgezet tot het einde, geüjik Wil
son zich uitdrukte. En zullen wij dan de we
reld krijgen, zooals hij zich die voorstelde, 'n
wereld, waarin de menschen vredig haast el
kaar wonen, vereenigd in een volkeren
bond? 't Is mogelijk, dat het op den duur
zoo zou kunnen worden, maar eerst zou het
een uitgemoorde en uitgeputte wereld zijn,
die door den zoo langen duur van den Btrijd1
nauwelijks plaats biedt aan hare bewoners.
Intusschen- neemt overal de vredesstemming
toe, voornamelijk in de neutrale landen.
Thans hebben ook de Belgische arbeiders
in het arrondissement Antwerpen zich uit
gesproken voor het houden van een vredes
conferentie, waarvoor zij hunne deelname af
hankelijk stelden aan die van de soc.-democra-
tie van de entente-landen. De idee voor Stock
holm begint weer te groeien.
Van de verschillende gevechtsterreinen
kwam geen nieuws.
£3 en 29 «Aan. 1918.
VARIA.
DE PERS OVER WILSON'S REDE.
in Engeland wordt de rede van president
Wilson door de pers van de arbeiderspartij
en de liberalen toegejuicht. De conservatieve
bladen ontvingen haar echter met zekere re
serve en achterdocht.
Zoo drukt de „Times" de vrees uit, -dat de
boodschap van Wilson niet voldoende reke
ning houdt met de bestaande toestanden en
de harde werkelijkheid.
De „Daily Tel." bespreekt de mogelijkheid,
dat Duitschland zal weigeren, naar deze
voorstellen te luisteren, terwijl de Morning
Post niet geheel voldaan is en meer inlich
tingen vraagt omtrent de vrijheid der zeeën
en den volkerenbond.
maar wenschte ze allen weg. Hun hartelijke
beleefdheid hinderde haar en zij was dank
baar, toen zij naar de baai gingen en Rosalin-
medenamen. Toen zij weg waren, zette zij al
les goed en nam hét theegoed weg. Toen zet
te ze oen hoed op, deed een mantel aan en
ging de deur uit. Zij ging, omdat het haar
gemakkelijker viel in beweging te zijn dan
stil te zitten. Zij had behoefte om na te den
ken en zoo mogelijk haar hart te begrijpen,
dat jarenlang dood was geweest. Haar echt
genoot had het gedood. Tenminste dat zei
ze tot zichzelf, maar wat had zij bedoeld?
Hij had de herinneringen niet gedood, die zij
na zijn heengaan bewaard had; of de pijn die
hij haar door zijn stilzwijgen gedaan had.
Hij had geep poging gedaan om haar terug
te krijgen; en er was nooit sprake geweest
van een volledige scheiding of een scheiding
van tafel en bed. Zij wist niet wat voor leven
hij leidde of welke banden hij geknoopt had.
Soms dacht zij wel eens, of ham- eigen ver
driet geen weerklank vond in het hart van
den man wiens verloofde en vrouw zij ge
weest was.
Zij had de vrouw gekend, met wie hij was
heengegaan en had haar van het begin af
gewantrouwd. Zij was een prachtig model
met mooie, verradelijke oogen, roode lippen,
overvloedige levenslust en ongeveer evenveel
zedelijk gevoel als een aap. Vrouwen ver
meden haar en mannen verloren hun hoofd
door haar. Zij zelf verloor nooit het hoofd
maar zij hield van een leven vol verliefde
avonturen en genoot dit ten volle. Of zij door
een wonder'trouw was gebleven aan Simon
Cloudesby, wist zijn vrouw niet. In Sceton
werden menschen van haar stand en neigin
gen verondersteld niet te bestaan.
Mevrouw Cloudesby had den weg naar
Porthlew genomen, omdat zij dacht, dat die
vanmiddag stiller zou zijn dan de weg naar
De „Daily Chronicle is het niet eme met
Wilson's opvatting over de vrijheid der zeeën,
het blad is geneigd daarin een ruimere op
vatting te huldigen.
De „Daily News" verklaart: Wij schijnen
eindelijk het punt te hébben bereikt, waar de
kans voor overeenstemming met den vijand
breeder is dan die voor verschil,
De „Daily Fvpress" zegt; Er- Is geen- on-
derdefï van Wilson's program, dat in En
geland bestrijding zal vinden pe Britsche
handels- en marae-o'-">nuacht hebben nooit
inbreuk gemaakt op de vrijheid ter zee en
hebben die zelfs gehandhaafd.
Hetzelfde mag worden verklaard van de
economische slagboomen §n de gelijkheid op
handelsgebied.
De Britten zijn voorgegaan met het open
stellen van hun'markten voor de wereld.
Waarborg Engeland, een vrijhandelswe
reld, en- daarvoor zullen' geen krachtiger me
destanders worden gevonden dan de bevol
king van dit land.
De Fransche bladen zijn van oordeel dat
de rede van president Wilson een uiting van
moreele en praktische waarde beteekent. Zij
stellen de vraag hoe de centrale mogendheden
die verklaring zullen opnemen waarin recht
geëischt wordt en niet meer. De „Figaro"
zegt; Oüs steunpunt bij de voortzetting van
dén oorlog ligt in ons recht en in de erken
ning van dat recht door al onze bondgenoo-
ten.
De „Echo de Paris" meent dat de verkla
ring van president Wilson tot waarschijnlijk
gevolg zal hebben, dat alle naties der Enten
te er toe gebracht zullen worden, hare oor
logsdoeleinden in een gemeenschappelijk ma
nifest neder te leggen, een denkbeeld, het
welk de Fransche regeering reeds op het ein
de van December overwoog.
De „Temps" schrijft: Deze grootsche bood
schap die tot het hart van alle Franschen zal
doordringen moet ook doordringen tot het
verstand van hen, onverschillig uit welk land,
die naar een duurzamen vrede haken.
Het „Petit Journal" noemt het document
een grootsche manifestatie van de hoogste
moreele en tevens practische draagwijdte.
De „Excefeior" ziet in de plechtige en
herhaalde belofte een waarborg, dat de won
de (Elzas Lotharingen) toegebracht aan de
nationale eenheid van Frankrijk, genezen zal
worden.
De „Humanité," het blad van Renaudel
schrijft: De nieuwe rede van president Wilson
is het uitgangspunt van den toekomstigen
vrede of van den zekeren definitieven neder
laag van de Centrale Rijken. Voor den toe
komstigen vrede, indien de volkeren van de
Centrale Rijken den oproep begrijpen die tot
hun wordt gericht om de organisatie van den
wereldvrede op het recht te grondvesten.
Voor een' zekere nederlaag der Centrale
Rijken, indien de regeeringen sterker dan de
geregeerden, erin sldgen den strijd te verlen
gen.
In de Duitsehe pers wordt het Amerikaan-
sche program als onaannemelijk beschouwd,
het zou de ondergang van het Duitsehe rijk
beteekenen. Zoo schrijft de „Köln. Ztg.: Het
zou het doodsuur van het Duitsehe volk zijn,
wanneer het een' vrede, zooals Wilson en
Menwinion; en toen zij aan Merlin's Wood
kwam, sloeg zij daar den nieuwen weg in,
die naar het huis leidde. Een. eindje verder
verleidde een hek haar, om in het bosch zelf
te dojen, want zij wist, dat de eigenaars van
liet buis er niet waren. Zij kwam weldra aan
een plek, dien zij honderdmaal: had hooren
beschrijven, een plek met groote, mosbegroei-
de rotsblokken, die in het licht van de on
dergaande zon goudachtig groen waren en
bewaakt werden door groote, dichte too
rnen. De stilte hier trok haar aan en zij ging
op den tronk van 'n gevelden boom zitten,
de hoop allen te blijven. Maar zij was er nog
niet lang, toen zij, voetstappen hoorde uit de
richting van het huis achter liaar en met een
vaag gevoel van een indringster te zijn,
stond zij op en keek om. Toen zag zij, dat de
man, die langzaam naderde, haar echtge
noot was. Haar eerste gedachte was, dat vijf
tien jaren hem tenminste niet onherkenbaar
veranderd hadden. Zij zou hem dadelijk over
al herkend hebben, in de .eenzaamheid of in
een menigte.
HOOFDSTUK XV.
De man en de vrouw keken elkander aan
en spraken niet. De lange jaren van scheiding,
die tusschen hun jeugd en middelbaren leef
tijd lagen, hadden hen beiden veranderd, en
zij, moesten het tegenwoordige aan het verle
den, de werkelijkheid aan de herinnering aan
passen.
Zijn haar begon grijs te worden. Hij was
breeder en wat zijn gelaat beloofde, had
zich vervuld. Haar haar was nog niet grijs,
en ofschoon de trekken de frischheid der
jeugd verloren hadden, hadden zij gewonnen
in uitdrukking en kalmte. Haar oogen waren
treuriger dan hij ze ooit gekend had, maar
hij kende haar blik weer en hij dacht, dat hij.
Lloyd George dien willen, zou moeten aan
nemen. v
De „Norddeutsche Ztg." noemt de rede niet
een programma voor den wereldvrede maar
een ware symphonie van den wil tot den
„Unfrieden." Daar waar Wilson gelegenheid
had gehad voor den vrede te werken, is hij
niet alleen tekort geschoten, maar integen
deel is zijn tegenovergestelde bedoeliog dui
delijk gebleken.
Evenals Lloyd George verlaagt hij afschei
ding van Elzas-Lotharingen, dat voor 9/10
door Duitschers wordt bewoond, en op bedek
te wijze verlangt hiji dat 't door Polen be
woonde gedeelte van Pruisen zal worden af
gescheurd. Het onderscheid tusschen deze
nJeuwe boodschap en de vroegere uitingen is
slechts dit, dat vroeger de toon en thans de
eischen zelf een brutale uitdaging van
Duitschland beteekenen.
De „Volksztg." schrijft: Het vredespro-
gram van Wilson komt in de hoofdzaken
overeen met dat van Lloyd George. Het is
voor ons evenzeer onaannemelijk als het En-
gelsche.
De „Lokal Anz." noemt het een ongehoor
de brutaliteit. Het is een ongehoorde brutali
teit, zooals de leidende staatslieden van den
veelbond de wereld bedriegen, terwijl de
„Tagliche Rundschau" alle punten1 onaanne
melijk beschouwt.
De „Vossische Ztg." waarschuwt in haar
opschrift reeds tegen het Angelsaksische ge
vaar.
Ook de Oostenrijksche persstemmen be
schouwen de bedoelingën onuitvoerbaar en
onaanneembaar.
Het „Fremdenblatt" kan er slechts één ant
woord op geven onaannemelijk.
'De „N'eue Freie Presse" noemt de rede van
Wilson een meesterstuk in zake de politiek
der volksmisleiding. Als het er op aankomt
het volk zand in de oogen te strooien en ach
ter halve waarheden vele onwaarheden te
verbergen, wint Wilsön het nog van Lloyd
George.
Ook de „Zeit" beschouwt de voorwaarde
van Wilson inzake Elzas-Lotharingen en het
zich bemoeien met de verhoudingen in de
Oostenrijksch-Hongaarsche monarchie als
onaanemelijke eischen, waarover niet te pra
ten valt.
TOCH ANNULEERING DER
RUSSISCHE STAATSSCHULD?
De correspondent te Petrograd der Man
chester Guardian" seint aan zijn blad, dat
de Volkscommissarissen het plan hebben om
in den loop der volgende dagen een decreet
uit te vaardigen, waarbij de Russische natio
nale schuld wordt geannuleerd.
De correspondent verneemt, dat het de
creet betrekking zal hebben op alle leeningen
en schatkistobligaties, in het bezit van bui
tenlanders in 't buitenland en' in Rusland, en
dat deze nietig zullen worden verklaard.
Bovendien zal het bezit aan leeningen en
schatkistobligaties van Russische onderdanen,
dat meer dan Rbl. 10,000 bedraagt, eveneens
worden geannuleerd.
Ten derde zal de bepaling worden ge
maakt, dat voor leeningen.en schatkistobliga
ties, in het bezit van Punische onderdanen,
die het bedrag van Rbl. 1000 niet overschrij-
dien herkend zou hebben, al was het overige
van haar gelaat gesluierd geweest.
„Anna I" zeide hij.
Zij keerde zich van hem af, zooals hij
vreesde, dat zij doen zou, maar in een oogen-
blik was hij naast haar cn zei haar naam
weer.
„Waartoe dient het?" mompelde zfj, met
zoo'n zachte stem, dat hij moest bukken om
haar h hooren en toen zei zij weer meer tot
zich zelf dan tot hm: „Waartoe dient het?"
Zij was een eind het bosch ingetoopen en
hij bleef naast haar. Zij stonden samen in de
gouden schemering, die spiegelde op de tron
ken cn takken der boomen en op de oude gra
nieten rotsblokken. Het was een plek vol vre
de en schoonheid, waar zij elkander weer
ontmoetten, maar zij waren beide verward en
verlegen. Zij ontmoetten elkander als vreem
delingen, ofschoon zij man een vrouw waren
geweest, zoodat de intiemste en teederste her
inneringen om den voorrang streden met de
ledige jaren, die als een breede stroom tus
schen hen lagen.
„Hoe komt het, dat je hier bent?" vroeg hij
opeens. „Ik heb me je altijd op Sceton ge
dacht."
„Ik ben vijftien jaren op Sceton geweest."
„Vijftien jaren! Is Rosalinde dan negen
tien?"
„Ja. Je hebt haar gezien?"
„Zij wilde bijna niet met me spreken. Ik
denk, dat ik dat aan de Tufts te danken heb."
„Waarom geef je de Tufts de schuld?"
vroeg mevrouw Cloudesby.
Herhaaldelijk had zij zich een ontmoeting
met haar echtgenoot voorgesteld, en zij had
altijd gedacht, dat het een oogenblik van
hartstochtelijke verzoen:ng zijn zou. Nu was
het uur gekomen en zij voelde haar hart ijs
koud in zich. De jaren hadden hen van elkan
der verwijderd en zij zouden nooit weer samen
De DIRECTEUR van het DISTRIBUTIE
BEDRIJF van ALKMAAR deelt mede, dat
met ingang van 16 JANUARI 1918, de
MAXIMUM-CONSUMPTIEPRIJS door
Z.Exc. den Minister van Landbouw, Nijver
heid en Handel voor VOLLE RAUWE MELK
(geen modtelmelk) is bepaald op 17 CENT
PER LITER bij den verbruiker bezorgd.
De MAXIMUM CONSUMPTIEPRIJS
voor GEPASTEURISEERDE MELK, ver-
Eakt in flesschen, wordt bepaald op ten
oogste:
20 CENT PER 1/1 LITERFLESCH.
13 8/10
10 4/10
De MAXIMUM CONSUMPTIEPRIJS
voor GESTERILISEERDE MELK, verpakt in
FLESSCHEN, wordt bepaald op ten hoog
ste:
21 CENT PER 1/1 LITERFLESCH.
19 8/10
11% X
10/s 4/10
De MAXIMUM CONSUMPTIEPRI>
ZEN voor KARNEMELK en TAPTEMELK
worden vastgesteld op ten hoogste 7 CENT
PER LITER.
den, 5 pet. rente op de nominale waarde zal'
worden betaald, terwijl aan hen die tot
Rbl. 10.000 bezitten 3 pet. zal worden uitbe
taald.
Werklieden en boeren, die Rbl. 100 in lee
ningen of schatkistobligaties bezitten, zullen
hun bezit aan den staat kunnen verkoopen te
gen 75 jpet. van de nominale waarde en zij,
die tot Rbl. 600 bezitten tegen 70 pet
SALON VOOS
KORTE BERICHTEN.
Het Italiaansche staatsblad publiceert
een decreet, waarbij een ministerie voor pen-
sioenen en militair hulpwezen wordt inge
steld. Bissolatl is met de nieuwe portefeuille
belast.
Volgens de Novoja Dsjisn eischt Trot-
zki, dat de Fransche militaire missie haai
telegrafie onbruikbaar maakt en de officieren
over de grenzen zendt.
In het treinverkeer zullen van af mid
den Januari op verschillende Duitsehe spoor
wegen weer belangrijke beperkingen worden
ingevoerd. In het bijzonder geldt dit voor het
verkeer op Zondag.
Bij de jongste sneeuwstormen in Oost-
Pruisen zijn 8 personen om het leven geko
men.
Aan het Italiaansche front is de Fran
sche generaal-Lizè gesneuveld.
De oorlogscorrespondent van de Seco
io, die in het hoofdkwartier vertoeft, meent,
dat de Centralen een nieuw offensief tegen
rtoli'é beramen, met de troepen van het
Oostelijk front.
In alle Fransche kerken is een biddag
komen. Hij had haar vraag omtrent de Tufts
niet beantwoord', maar liep naast haar met
een uitdrukking, die de ijskorst in haar hart
brak, omdat zij die van vroeger kende, be
rouwvol, zelfbeschuldigend, grillig.
„Ik heb niemand anders pan mijzelf de
schuld te geven," zei hij ;,Maar ik houd niet
van de Tufts. Als het niet om hen geweest
was
„Zij hebben me vijftien jaar lang een thuis
gegeven."
„Waarom heb je het verlaten?"
„Wij waren ongelukkig bij hen."
„Dat vei baast me niet."
„Zij hielden niet van Rosalinde."
„Stanniforth zegt, dat zij precies op mij
gelijkt.-"
,„Dat zagen zij in haar."
„En bezochten mijn zonden aan mijn kind
Juist iets voor hen!"
„Wij zijn hier gelukkig," begon mevrouw
Cloudesby verlegen.
„Moedigden zij je aan, weg te gaan
„Neen. Zij keurden het af."
„Je hebt het toch doorgezet.... ik vermoed,
■dat het werk van Rosalinde was."
„Ja. Ik zou den moed niet gehad hebben.
Daarenboven kon het me niet schelen. Niets
komt er veel op aan behalve Rosalinde."
„Geven zij je geld?"
„Neen."
„Maar je hebt maar tweehonderd pond per
jaar ongeveer."
„Precies tweehonderd pond per jaar. Wij
leven er van."
Simon Cloudesby sprak niet dadelijk en zei
toen met een kortheid, waaruit zijn verlegen
heid Week:
„Ik denk, dat ik mijn eigen kind zal mogen
ondersteunen."
„Wij hebben geen geld nöodig," zei me
vrouw* Cloudesby. „Wij hebben het heel goed."
ALKMAARSCHE COURANT.
•j
11» n y* tr
