DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. 213 Oos~\Io De gouden sleutel 1918 FEUILLETON. s Nö. 48 Honderd en twinstigste Jaargang Ibooddaiontsprlli lui vooruitbetaling p. 3 maanden f 1.65, tr. p. post 11.90. Bewijsnummers 5 ct. Adveiteatiepr:,s 15 ta. p. rage., g.ooieie tetiers naaf plaatsruimte. Br. tr. !U. Boek- er, Handelsurukkerii Herms. Caster 4 Zn., Voordam C 9, Tel. 3. DINSDAG 26 FEBRUARI Koelfouisboter. Lil reiki gvan B#nboekjei voor Levensmiddelen. De Duitsche rijkskanselier heeft dan giste ren in den Rijksdag zijne eenige dagen gele den, reeds aangekondigde rede gehouden. Om verschillende redenen lijkt zij ons be langrijk, vooral waar von Hertling instemt met de door presidentWilson vooropgestelde vier grondslagen voor een algemeenen vrede. Niet al deze punten werden zoo maar zonder meer toegegeven met hetgeen Wilson zei over het bij een anderen staat voegen van gebieden „kan men het eens zijn" en met het vierde punt was von Hertling het principieel eens maar toch meende hij, dat die begin selen den grondslag konden vormen eener overeenkomst voor den wereldvrede, op voorwaarde, dat zij door alle staten en na ties zijn voorgesteld. Dat kan als een bewijs van vredesgeneigdheid gelden, als nu van de andere zijde maar uiting aan denzelfden wensch wordt gegeven. Want dlat het vredes- verlangen bij alle volken-in-oorlog bestaat, daarvan houden wij ons overtuigd. Men wil aan entente-zijde echter duidelijke verklaring voornamelijk omtrent België en Elzas-Lotha- ringen. Wat dit laatste gebied betreft, von Hertling's verklaring daaromtrent liet aan duidelijkheid niets te wenschen over, maar zij was geheel in strijd met tie gewenschte. Immers hij zei, dat er geen Elzas-Lotha- ringsch vraagstuk bestond, en indien het al bestond, was het zuiver Duitsclr. Over Bel gië was de rijkskanselier zeer vaag. Wel be vestigde hij, dat Duitschland het niet wil be houden, maar wat het er dan wèl mee voor heeft, werd verzwegen. „Het mag niet tot opmarschgebied van vijandelijke machinaties worden gemaakt", zei von Hertling, maar of dat nu beteekent dat Duitschland er een ze ker overwicht wenscht te behouden en hoe het die vijandelijke machinaties in de toe komst wil verhinderen, wordt niet gezegd. Dat zou te bespreken zijn in kleinen kring een bespreking die de rijkskanselier verkoos boven het houden van redevoeringen in het publiek door ministers. In elk geval, het voor België verlossende woord: „gij, zult geheel vrij en onafhankelijk zijn", is niet ge hoord, en dat is teleurstellend voor allen, die nu eindelijk eens duidelijkheid verwacht ten. Dat woord zou dè heeren onmiddellijk aan de groene tafel brengen, terwijl nu nog niet kan gezegd, worden, wanneer de vredes onderhandelingen eindelijk zullen worden aangeknoopt. Door België geheel vrij te la ten zou Duitschland metterdaad bewijzen, dat zijn oorlogsdoeleinden niet van imperia- listischen aard zijn, zooals von Hertling van die der entente zei, maar dat zij alleen be doelen de verdediging van het vaderland, de instandhouding der territoriale onschend baarheid en het verkrijgen van vrijheid van economische ontwikkeling in alle richtingen. Op deze oorlogsdoeleinden legde von Hertling den bijzonderen nadhik, vooral met 't oog op hetgeen in Rusland gebeurt. Al mocht soms ook aanvallend zijn opgetreden, naar het Engelsch door L. O. MOBERLEY. 11) „Haar moeder werd gedood door een onge luk met een auto en ze staat heel alleen in de wereld," antwoordde mevrouw Derfield, en het verbaasde haar waarom de blauwe oogen van de andere met zulk een zonderling onder zoekenden blik on haar gevestigd werden. „Zij logeert eeti poosje bij mij. Ik had zoo'n medelijden mot haar. Ze stond zoo alleen overgelaten aan de zorg van iemand die to taal een vreemdeling voor haar was, Dr. Mi- les Harding, de dokter die haar stervende moeder verzorgde." Geheel vervuld met Hilary, was de oude connectie tusschen Hilda Redburn en den dokter te Grantley Austice geheel ontgaan, en slechts een plotselinge flikkering in de oogen die op haar gevestigd waren, riep de geschiedenis in haar geest terug. „Is Miss Donaldron een pupil van Dr. Harding?" vroeg mevrouw Redburn be daard; maar ofschoon de vraag gedaan werd met een bedaardheid, die bijna tot onverschil ligheid scheen te stijgen, er was iets in den langzamen belangstellenden glans van haar oogen, dat Austice deed denken aan een groot katachtig dier(/ dat tuurt en tuurt, de klauwen met fluweel bedekt, totdat het oogenblik komt wanneer het gereed is aan te vallen. „Maar waarom zou ze mij willen aanval len?" dacht Austice, vrij onlogisch, „we zijn elkaar geheel vreemd. Ik heb haar geen kwaad gedaan. Ik kan het toch niet helpen dat Hilary Miles Hardings pupil is! Hilda dan was 't toch slechts als verdedigend be doeld. Bij den nieuwen veldtocht waren dan ook geen veroveringsbedoelingen aanwezig. Duitschiand wilde met de zich ontwikkelen de onafhankelijke staten in vrede en yriend- schap leven. Dus geen annexaties van de Russische Oostzeeprovincies, die zich onaf hankelijk hebben verklaard, waartegen Trotzky zooals men weet op de daarbij aan gevoerde gronden bezwaren opwierp. Hij zal er echter nu wel in moeten berusten, het is op te maken uit den zin. Binnenkort zul len wij er wel meer van vernemen, want de Duitsche gedelegeerden zijn reeds weer naar Brest-Litowsk vertrokken. Van de vredesvoorwaarden, die nu door Duitschland aan Rusland in den vorm van een ultimatum zijn gesteld, heeft von Hert ling nog niets losgelaten. Alleen zei hij, dat ze in beginsel door de Russische regeering zijn aangenomen. Moet hieruit worden op gemaakt, dat het andere voorwaarden zijn dan de indertijd gestelde? Deze waren im mers door de Russen reeds aanvaard. Evenmin gaf de rijkskanselier aan wat van Roemenië gevraagd zal worden. Duitschland moet in dezen opkomen voor de rechtvaar dige belangen zijner bondgenooten, zei hij, 't Is nu maar de vraag wat rechtvaardige be langen heeten. Voorwaarden, als gisteren door ons genoemd, zullen zeker niet de vre desgezindheid' in andere met de centrale^ in vijandschap zijnde volken bevorderen. In tegenstelling met dikwijls opgedoken geruchten, verklaarde von Hertling beslist, dat Duitschland er niet aan dacht de neutra liteit van Zwitserland aan te tasten, terwijl hij voorts nog woorden van dank en hoog achting sprak over de houding van de ande re neutrale stato, die toch maar al te dik wijls ondervinden dat niet altijd het recht wordt erkend. Verblijdend vond de kanselier het dat er hier en daar een stem voor vrede opklonk, al scheen het dat het vredesverlangen bij de en tente niet veel ingang vond. Hij, wenschte wel'dat deze stemmen vermeerderden, want, zei hij, de wereld staat voor een noodlots uur. Hij liet de keuze tusschen oorlog en vrede aan de tegenpartiji, op Wier hoofd hij al de gevolgen van een voortzetting van den krijg stapelde. Hij vergat hierbij waar schijnlijk, dat een eerlijk opgeven van de be doelingen het einde van den oorlog veel na der brengt dan alle gepraat over schuld. Met verrassende snelheid gaat de Duit sche opmarsch in Rusland voort. Verschil lende voorname plaatsen, Reval, Dorpat en Pskof, zijn bezet. De Russisch" hoofdstad wordt steeds meer bedreigd, zoodai, naar Reuter seint, de gezanten der geallieerden reeds besloten hebben te vertrekken. In Finland wordt nog gevochten, maar op verschillende plaatsen werd ook daar den bolsjewiki de nederlaag toegebracht. Redburn en ik zullen waarschijnlijk nooit me dedingsters worden. Waarom kij kt ze me aan alsof ze eenmaal lust zou hebben haar klau wen uit de fluweelen pootjes te steken? A was er in de verste verle eenige kans dat wi, ooit mededingsters werden, dan zou ze ml toch altijd tot de overgave dwingen Op hetzelfde oogenblik dat mevrouw Red burn in mevrouw Marstons week-end cottage zat en de bovenvermelde vreemde gewaarwor dingen in Austice Derficlds geest opwekte, zat Alice Dunbar voor haar neef thee te schenken in d«n tuin van zijn huis op het Kruispunt en gaf haar meening te kennen over de buurt waar zij pas Waren komen wonen. „Ja, Tony," zei ze, „je weet dat ik de din gen altijd zoo gunstig mogelijk tracht op te nemen." Tony bukte om zijn ruigen terrier een schoteltje melk te geven, en gaf een veelbetee- kenend knipoogje aan het slimme dier, dat te rug wenkte met een volkomen begrijpen. „Ik trachtte zelfs dit afgelegen plaatsje van den gunstigen kant te bekijken", ging Miss Dunbar voort, terwijl zij het suikertangetje in evenwicht hield boven haar neefs kopje, „maar op mijn woord, we hebben hier rare buren! Ik weet niet wie ik voor de wonder lijkste aanzie die vreeselijke vrouwen in de duinen of die millionnairs van 't Klooster die mevrouw Marston in haar cottage." „Tante Alice, hoe komt het dat u die drie respectabele families met zulke bevooroor deelde oogen aanziet?" Tony zat achterover in zijn stoel en zag zijn tante met een vadsig glimlachje aan, terwijl hij met zijn vrije hand den zwart en witten kop vlak bij hem streelde. „Oordeel niet te hard over ons buitenverblijf al mist het het bekoorlijke van een voorstad," „RespectabelMiss Dunbar glimlachte en nam geen notitie van zijn scherpe toespeling In de Oekraine hebben vooruitgezonden Duitsche troepen den tegenwoordigen zetel der Oekrainsche regeering bereikt. Het vuistpand der Duitschers is in de laatSte dagen enorm vergroot en het is wel te begrijpen, dat de maximalisten beseffen, dat een verder verzet niet veel meer zal uit richten. Vandaar zeker hunne betoonde be reidwilligheid om de vredesvoorwaarden te teekenen en hun verzoek om wapenstilstand door middel van Krylenko. Of dit verzoek toch ook nog weer de aanleiding is voor Kr^lenko's val Hij 'S immers nu geen 'opper bevelhebber meer, maar vervangen door een ander, die den strijd zou willen voortzetten. Aan alle fronten is het Russische leger ge demoraliseerd, ook in den Kaukasus hebben de Russen reeds een paar plaatsen Trebi- zonde, Manhatoun en Erzeroem ont ruimd en aan de Turken gelaten. Reeds in Februari 1916 was laatstgenoemde stad in handen der Russen gekomen en het als ha venstad aan de Zwarte Zee zeer belangrijke Trebizonde viel in April 1916 in hunne han den. Van het Westelijk front geen bijzonders. DUITSCHLAND. REDE VAN DEN RIJKSKANSELIER. In den Rijksdag heeft graaf Hertling een overzicht van den buitei: landschen politieken toestand gegeven en zijn instemming met de algemecne vredesbeginsden van presidtent Wilson betuigd. Graaf von Hertling begon met te zeggen dat hij. eenige twijfel koesterde omtrent net nut van de door de-ministers en staatslieden der oorlogvoerende mogendhe den voor het publiek gehouden redevoerin gen. Hij was het met den Engelschen Lager huisafgevaardigde Runciman eens, die te kennen had gegeven, dat het ons veel dichter tot den vrede zou brengen, indien, in plaats van deze gesprekken in het parlement, in een kleinen kring besprekingen tusschen bevoeg de en verantwoordelijke gevolmachtigden der oorlogvoerende mogendheden zouden kunnen plaats vinden. Z;iik een uiteenzetting in kleinen kring zou ongetwijfeld ook onzen tegenstanders de noodzakelijkheid opleggen, onze woorden zoo uit te leggen als zij be doeld zijn en zich ook hunnerzijds zonder voorbehoud te verklaren. Men zou tot verge lijk kunnen komen in vele afzonderlijke kwesties, die bij het uit den weg ruimen der bestaande tegenstellingen in aanmerking ko men, en welker oplossing eerst werkelijk een vergelijk tot stand kan brengen. In de eerste plaats dacht de Rijkskanselier aan België. Men denkt ér niet aan dit land tot een bestaand deel van het Duitsche rijk te maken, doch wel wil Duitschland tegen het gevaar beveiligd blijven, dat het land, waar mee Duitschland na den oorlog weer in vrede en vriendschap wil leven, tot een voor werp van kuiperijen of tot opmarschgebied vah den vijand zou worden. Over de middelen, om dit doel te Jberei- ken en daarmede den algemeenen vrede te dienen, moet in een dergelijken kring onder handeld worden. De boodschap van president Wilson van 11 Februari noemde von Hertling wellicht een kleinen stap tot wederzijdsche toenade ring. Hij ging de 4 beginselen na, Welke naar Wilson's meening bij de wederzijdsche gedachtenwisseling toepassing moeten vin- op haar vroegere woning in een voorstad van Londen; „het doet mij huiveren als ik denk aan de ontheiliging van dat haast eenige Klooster! Verbeeld je zulk een huis overrom peld door drukke menschen van de uitgaande wereld, die daarbij aangebracht worden door oen miserabelen ouden knoopenfabrikant." „Het Is'vandaag hcelemaal geen weer voor kwaadaardige opmerkingen, zei Tony lachend, terwijl hij zich uitrekte. „Ze doen de namiddag temperatuur en ook de mijne stij gen. Ik heb plezier in dien knoopent-.brlkant. 1 Ui is in de verste verte niet miserabel zooals u hem noemt. Het is een aardige oude baas en zoo gelukkig en blij met zijri millioenen en zijn mooie vrouw als een kind met nieuw speelgoed, Hij hee.t het Klooster volstrekt niet ontheiligd, dus kalmeer uw toom. Het werk is daar zoo zorgvuldig mogelijk ver richt, onder leiding van een deskundige. Ze hebben er geld doen vloeien als water en ik heb gehoord dat het resultaat wonderbaar is. Het eigenaardige, het karakteristieke van de plaats is volstrekt niet bedorven en toch is het hersteld tot een echt modem, luxueus ge bouw." „Hm!" was het eenige antwoord, geuit door miss Dunbar, terwijl zij met on- noodige kracht in haar thee roerde. „A propos, ik ben den ouden Redbum vanmorgen in het dorp tegengekomen," ging Tony voort. „Hij heeft voor morgen avond op het klooster een feestje op touw gezet, een vertooning, een soort inwijdings partij. Hij hoopte, zei hij, dat u en ik zouden komen." „Jij kunt gaan, als je lust hebt." Juffrouw Dunbar slöot haar dunne lippen stijf op el kaar. „Het is mijn gewoonte niet naar par tijen te gaan als ik niet door de gastvrouw word geinviteerd." „Ach heer!" merkte Tony achteloos op, den. De Rijkskanselier gaf toe, dat deze be ginselen den grondslag van een overeen komst voor den wereldvrede kunnen zijn. Slechts één voorbehoud moet worden ge maakt. Deze vier grondbeginselen moeten niet al leen door den president der Vereenigde Sta ten worden voorgesteld, maar door alle sta ten en naties inderdaad erkend zijn. En daar was men, volgens bem, nog ver van verwijderd. Nog bestaat er geen onpar tijdig, door alle naties ingesteld scheidsge recht, dat objectief zou kunnen oordeelen. Doch de gezindheid om een dergelijk on partijdig scheidsgerecht te vormen is helaas met bij een der leidende Entente-mogendhe- den te bespeuren. Wat het Duitsche oorlogsdoel betrof, dit was van den aanvang af de verdediging van het vaderland, de handhaving der territoriale integriteit en de vrijheid der Duitsche eco nomische ontwikkeLing. De Duitsche oorlog voering, ook waar zij aanvallend moet op treden, is volgens haar doel defensief. Hier legde de Rijkskanselier den nadruk op, om dat er geen misverstand omtrent de operaties in het Oosten zou ontstaan. Daar Duitschland na het afbreken der on derhandelingen in Rusland de vrije hand had om door te vechten en er roepstemmen uit de Oekraine, Esthland, Finland enz. op gingen om hulp te verleeaen tegen de bols jewiki, werd deze hulp verleend. De militai re operaties beoogen hoegenaamd geen ver overingsdoeleinden en geschieden alleen op dringend verzoek der bevolking. Zij zijn dus in naam der menschel ij kheid' ondernomen. Hulpmaatregelen moeten geen ander karak ter dragen. Noch in Lijfland, noch in Esthland wil Duitschland zich nestelen, het wil slechts met die landen in vrede en vriendschap le-, ven. De Rijkskanselier beschouwde het vredes aanbod van Trotzky en Lenin a's een groot succes. De Duitsche vredesvoorwaarden zijn in beginsel door de Russische regeering aan vaard en de onderhandelingen zullen te Brest-Litowsk weder aanvangen Ook de vredesonderhandelingen met Roemenië zijn aangevangen. Hier heeft Duitschland den plicht om voor de gerechtvaardigde belan gen van Duitschland's trouwe bondgenoo ten, Oostenrijk-Hongarije, Bulgarije en Tur kije op te komen en voor een compromis tus schen eventueel uiteen loopende wenschen te zorgen. De moeielijkheden die dit kan opleveren, zullen bii wêderzijdschen goeden vl wel te boven worden gekomen Ook tegenover Roememë moet voor Duitschland het beginsel gelden, dat het de staten, waarmee het thans, steunend op het succes van zijn wapenen, vrede sluiten tot zijn vrienden in de toekomst moet maken Wat Polen botreft, dit land is ui' de druk kende afhankelijkheid van het tsar susclie Rusland bevrijd met het doel, een zc.ïstandi- gen staat in het leven te roepen, die in be perkte ontplooiing van zijn nationale cultuur tegelijk een peiler voor den vrede in Europa zou worden. Door den vrede met de£)ekiaine zijn'hier ook moeilijkheden gerezen betreffende de be grenzing, doch ook deze kunnen overwon nen worden. In tegenstelling met het Duitsche oorlogs doel, dat de Rijkskanselier definitief noemde, gaat het oorlogsdoel der Entente evenals vroeger agressief en op verovering uit. De Entente strijdt om teruggave van Elzas-Lo- tharingen, zij strijdt voor het verwerven van Oostenrijkscli-Hongaarsch gebied voor Ita- terwijl hij een knoop legde in Rips ooren, in zooverre hun lengte en vorm dat veroorloof den; hij lachte ondeugend. „jij neemt de dingen zoo gemakkelijk op!" Juffrouw Dunbar wierp haar neef cat- blik toe, waarin afkeuring en bewondering om den voorrang streden. „Ga je met de, menschen, wier portretten je maakt, ook op zulk een vrij© en makkelij ke manier om?" „Met mijn clièmèlc ben ik een geheel an dere man," antwoordde Tony, terwijl hij zich ophief tot een zittende houding en ko lossaal gaapte; „en dat herinnert mij dat ik de duinen over moet fietsen en een ouden schaapherder opzoeken. Ik heb hem en een gedeelte van zijn kudde als model noodig en hij woont hier vier mijlen ver van daan „Het is alles goed en wel dat je me uit lacht," zei juffrouw Dunbar, hem terugroe pende tot haar eerste grief „je vindt dat; ik te kieskeurig of te lastig beu op het punt van de buren. Maar ik vind dat menschen, die alles zoo gemakkelijk opnemen als jij bij voorbeeld, ook te optimistisch kunnen zijn. Nu zal je mij toch nooit kunnen wijs maken, dat de ziekeninrichting voor zenuwlijders, gehouden door die dames Driver, onberispe lijk is." „Misschien niet geheel onberispelijk," antwoordde Tony met het grillige lachje dat zijn leelijk, vriendelijk gezicht, zoo aantrek kelijk maakte. „Zij hebben een nieuw tapijt noodig en die sombere ontvangkamer en ver scheidene andere kleine gemakken. U weet, dat ik bij toeval een van haar arme oude zwakhoofdigen alleen in de duinen zag loo- pen en dat ik haar thuis gebracht heb." „Ik sprak niet van hun meubels," zei juf frouw Dunbar stijf. „Ik wantrouw die Dri vers onwillekeurig. Ik wil niet zeggen, dat De DIRECTEUR van het DISTRIBUTIE BEDRIJF van ALKMAAR deelt aan be langhebbenden mede, dat de KOELHUIS- BOTER heden' aan de verschillende winke liers is afgeleverd. H.H. Winkeliers worden herinnerd aao de voorschriften welke bij den verkoop van koel- huisboter zijn gesteld. Alkmaar, 26 Februari 1918. v De Directeur voornoemd, D. SCHENK. Tot in ontvangstname der BOMBOEKJES voor LEVENSMIDDELEN worden houder» van legitimatienummers verzocht zich WOENSDAG 27 FEBRUARI 1918, de* namiddags van 2 tot half vijf uur, te ver voegen aan één der onderstaande scholen en wel: houders van legitimatienummers 501 1000 aan de Keetkolk, hoofd der school de heer G. Heliinga. 1501—2000 aan de Brillensteeg, hoofd der school de heer F. J. Aukes. 25013000 aan de Nieuwesloot, hoofd der school de heer J. A. Zwarteveen. 3501 4000 aan de Nieuwesloot. hoofd' der school de heer A. Wijn. 45015000 Woensdag aan de Snaarmans- laan, hoofd der school de heer J. Eits. 5501 en daarboven aan de Koningsweg, hoofd der school de heer P. Schipper. Dringend wordt verzocht, om alle mede werking t>' verleenen, door de bonboekjes op de aangegeven' plaats en tijd te halen of te doen afhalen. Aan kinderen worden geen benboekjes afgegeven. Verloren geraakte öon- uoekjes kunnen niet door anderen worden vervangen. Alkmaar, 23 Februari 1918. lië, voor afscheiding van Palestina, Syrië en Arabic van hetTurksche rijk en vooraf Enge land heeft het oog gericht op Turksch ge bied, ook op vermeerdering en afronding van het Britsche gebied in Afrika. Ondanks deze door en door agressieve, op toeëigeuing van vreemd gebied gerichte poli tiek, durven de staatslieden der Entente nog steeds het militaristische, imperialistische en autocratische Duitschland al» rustverstoor der voor te stellen, dat in het belang van den wereidvrede tot de engste perken terugge- oiiu.ni, zoo met vernietigd moet worden. Zij s osen hun eigen volkeren en die der neutra le landen tegen Duitschland op, gezien de campagne me den laatsnen tijd door de En tente ui Zwitserland wordt gevoerd. De ui „wita...ceiiei verk.aarde, dat Duitschland er u.,'1 ta,dacht Zwitsenanda neutraliteit tel aimud i tij bra tin huide aan Zwitserland,' Ncdui'iand uc Scanmnaviache landen en an- ucre gok buiten Europa gelegen neutralen, voor de kranige houding, waardoor zij hun nci.ira.iteit handhaven. De wereld -snakt naar vrede, doch de re geer,tig en der vijandelijke staten weten steeds opnieuw de oorlogsfurie bij haar eigen be volking op te zweepen. Voortzetting van den ooriog lot het uiterste dat was, voor zoo ver het bekend is, het door de conferentie te Versailles gegeven parool en in de redevoe- r'nm.ii van den Engelschen premier vindt het j.eeus ui der weerklank. Ook andere stemmen hebben zich onlang» in Engeland doen hooren, die zeer verzoe ningsgezind klonken. Men kan slechts den wensch "koesteren, dat zulke stemmen zullen ze niet fatsoenlijk zijn of iets van dien aard, maar zc zijn zoo hard als een spijker en hun akelig somber huis doet mij huiveren." „Ga er dan in den winter niet naar toe," zei haar onverbeterlijke neef Toen tikte hij zijn tante even op den schouder. „Dat was onvriendelijk van mij," zei hij met zijn prettigen glimlach, „maar wij moe ten onze buren niet met bevooroordeeld oog aanzien, vooral niet op mu plaat» zoo klein a's Tomley. Ik ben blij, dat u de E>ri- vers locli achtenswaardig noemt ik ge loof dat de Morstons en Redbuma daar in uw oogen zelfs niet op kunnen bogen." „O die dames Driver zijn zéker fatsoen lijk," zei juffrouw Dunbar snuivend. „Ik heb geen idee dat ze ooit in de gelegenheid ge weest zijn iets anders te wezen Mevrouw Marston heeft een losbandige manier van spreken, waar ik niet van houd. Ik zeg niet dat zij losbandig is, maar ze ziet er brutaal uit. En de Redbums behooren tot de uit gaande wereld. Zij sprak deze laatste woor den uit alsof de personen waarvan zij mel ding maakte de lagere regionen bewoonden, en Tony lachte weer. „Laten we in 's hemêls naam liefderijk zijn." zei hij, „en laten we geen kwaad uit vinden waar niemand over dacht." Ik geloof dat jij liefderijk zoudt willen wezen voor den duivel zelf!" riep juffrouw Dunbar, terwijl plotseling een glimlach haar scherp gelaat bestraalde. „Misschien ben ik een bittere oude vrouw. Ga maar voort te gelooven in dien knoopenfabrikant en zijn geestige vrouw en in de Drivers ook. Als je soms ooit gedesillusioneerd wordt, zeg dan niet dat ik je niet gewaarschuwd heb." Tony lachte toen hij opstond en weg liep; een oogenblik later hoorde zijn tante hem een vroolijk deuntje zingen toen hij lang* COURANT.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1918 | | pagina 1