DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
213
Oos~\Io
De gouden sleutel
1918
FEUILLETON.
s
Nö. 48
Honderd en twinstigste Jaargang
Ibooddaiontsprlli lui vooruitbetaling p. 3 maanden f 1.65, tr. p. post 11.90. Bewijsnummers 5 ct. Adveiteatiepr:,s 15 ta. p. rage., g.ooieie tetiers naaf plaatsruimte. Br. tr. !U. Boek- er, Handelsurukkerii Herms. Caster 4 Zn., Voordam C 9, Tel. 3.
DINSDAG 26 FEBRUARI
Koelfouisboter.
Lil reiki gvan B#nboekjei
voor Levensmiddelen.
De Duitsche rijkskanselier heeft dan giste
ren in den Rijksdag zijne eenige dagen gele
den, reeds aangekondigde rede gehouden.
Om verschillende redenen lijkt zij ons be
langrijk, vooral waar von Hertling instemt
met de door presidentWilson vooropgestelde
vier grondslagen voor een algemeenen vrede.
Niet al deze punten werden zoo maar zonder
meer toegegeven met hetgeen Wilson zei
over het bij een anderen staat voegen van
gebieden „kan men het eens zijn" en met het
vierde punt was von Hertling het principieel
eens maar toch meende hij, dat die begin
selen den grondslag konden vormen eener
overeenkomst voor den wereldvrede, op
voorwaarde, dat zij door alle staten en na
ties zijn voorgesteld. Dat kan als een bewijs
van vredesgeneigdheid gelden, als nu van de
andere zijde maar uiting aan denzelfden
wensch wordt gegeven. Want dlat het vredes-
verlangen bij alle volken-in-oorlog bestaat,
daarvan houden wij ons overtuigd. Men wil
aan entente-zijde echter duidelijke verklaring
voornamelijk omtrent België en Elzas-Lotha-
ringen. Wat dit laatste gebied betreft, von
Hertling's verklaring daaromtrent liet aan
duidelijkheid niets te wenschen over, maar
zij was geheel in strijd met tie gewenschte.
Immers hij zei, dat er geen Elzas-Lotha-
ringsch vraagstuk bestond, en indien het al
bestond, was het zuiver Duitsclr. Over Bel
gië was de rijkskanselier zeer vaag. Wel be
vestigde hij, dat Duitschland het niet wil be
houden, maar wat het er dan wèl mee voor
heeft, werd verzwegen. „Het mag niet tot
opmarschgebied van vijandelijke machinaties
worden gemaakt", zei von Hertling, maar of
dat nu beteekent dat Duitschland er een ze
ker overwicht wenscht te behouden en hoe
het die vijandelijke machinaties in de toe
komst wil verhinderen, wordt niet gezegd.
Dat zou te bespreken zijn in kleinen kring
een bespreking die de rijkskanselier verkoos
boven het houden van redevoeringen in het
publiek door ministers. In elk geval, het
voor België verlossende woord: „gij, zult
geheel vrij en onafhankelijk zijn", is niet ge
hoord, en dat is teleurstellend voor allen,
die nu eindelijk eens duidelijkheid verwacht
ten. Dat woord zou dè heeren onmiddellijk
aan de groene tafel brengen, terwijl nu nog
niet kan gezegd, worden, wanneer de vredes
onderhandelingen eindelijk zullen worden
aangeknoopt. Door België geheel vrij te la
ten zou Duitschland metterdaad bewijzen,
dat zijn oorlogsdoeleinden niet van imperia-
listischen aard zijn, zooals von Hertling van
die der entente zei, maar dat zij alleen be
doelen de verdediging van het vaderland, de
instandhouding der territoriale onschend
baarheid en het verkrijgen van vrijheid van
economische ontwikkeling in alle richtingen.
Op deze oorlogsdoeleinden legde von
Hertling den bijzonderen nadhik, vooral met
't oog op hetgeen in Rusland gebeurt. Al
mocht soms ook aanvallend zijn opgetreden,
naar het Engelsch
door L. O. MOBERLEY.
11)
„Haar moeder werd gedood door een onge
luk met een auto en ze staat heel alleen in de
wereld," antwoordde mevrouw Derfield, en
het verbaasde haar waarom de blauwe oogen
van de andere met zulk een zonderling onder
zoekenden blik on haar gevestigd werden.
„Zij logeert eeti poosje bij mij. Ik had zoo'n
medelijden mot haar. Ze stond zoo alleen
overgelaten aan de zorg van iemand die to
taal een vreemdeling voor haar was, Dr. Mi-
les Harding, de dokter die haar stervende
moeder verzorgde."
Geheel vervuld met Hilary, was de oude
connectie tusschen Hilda Redburn en den
dokter te Grantley Austice geheel ontgaan,
en slechts een plotselinge flikkering in de
oogen die op haar gevestigd waren, riep de
geschiedenis in haar geest terug.
„Is Miss Donaldron een pupil van Dr.
Harding?" vroeg mevrouw Redburn be
daard; maar ofschoon de vraag gedaan werd
met een bedaardheid, die bijna tot onverschil
ligheid scheen te stijgen, er was iets in den
langzamen belangstellenden glans van haar
oogen, dat Austice deed denken aan een groot
katachtig dier(/ dat tuurt en tuurt, de klauwen
met fluweel bedekt, totdat het oogenblik komt
wanneer het gereed is aan te vallen.
„Maar waarom zou ze mij willen aanval
len?" dacht Austice, vrij onlogisch, „we zijn
elkaar geheel vreemd. Ik heb haar geen
kwaad gedaan. Ik kan het toch niet helpen
dat Hilary Miles Hardings pupil is! Hilda
dan was 't toch slechts als verdedigend be
doeld. Bij den nieuwen veldtocht waren dan
ook geen veroveringsbedoelingen aanwezig.
Duitschiand wilde met de zich ontwikkelen
de onafhankelijke staten in vrede en yriend-
schap leven. Dus geen annexaties van de
Russische Oostzeeprovincies, die zich onaf
hankelijk hebben verklaard, waartegen
Trotzky zooals men weet op de daarbij aan
gevoerde gronden bezwaren opwierp. Hij
zal er echter nu wel in moeten berusten, het
is op te maken uit den zin. Binnenkort zul
len wij er wel meer van vernemen, want de
Duitsche gedelegeerden zijn reeds weer naar
Brest-Litowsk vertrokken.
Van de vredesvoorwaarden, die nu door
Duitschland aan Rusland in den vorm van
een ultimatum zijn gesteld, heeft von Hert
ling nog niets losgelaten. Alleen zei hij, dat
ze in beginsel door de Russische regeering
zijn aangenomen. Moet hieruit worden op
gemaakt, dat het andere voorwaarden zijn
dan de indertijd gestelde? Deze waren im
mers door de Russen reeds aanvaard.
Evenmin gaf de rijkskanselier aan wat van
Roemenië gevraagd zal worden. Duitschland
moet in dezen opkomen voor de rechtvaar
dige belangen zijner bondgenooten, zei hij,
't Is nu maar de vraag wat rechtvaardige be
langen heeten. Voorwaarden, als gisteren
door ons genoemd, zullen zeker niet de vre
desgezindheid' in andere met de centrale^ in
vijandschap zijnde volken bevorderen.
In tegenstelling met dikwijls opgedoken
geruchten, verklaarde von Hertling beslist,
dat Duitschland er niet aan dacht de neutra
liteit van Zwitserland aan te tasten, terwijl
hij voorts nog woorden van dank en hoog
achting sprak over de houding van de ande
re neutrale stato, die toch maar al te dik
wijls ondervinden dat niet altijd het recht
wordt erkend.
Verblijdend vond de kanselier het dat er
hier en daar een stem voor vrede opklonk, al
scheen het dat het vredesverlangen bij de en
tente niet veel ingang vond. Hij, wenschte
wel'dat deze stemmen vermeerderden, want,
zei hij, de wereld staat voor een noodlots
uur. Hij liet de keuze tusschen oorlog en
vrede aan de tegenpartiji, op Wier hoofd hij
al de gevolgen van een voortzetting van den
krijg stapelde. Hij vergat hierbij waar
schijnlijk, dat een eerlijk opgeven van de be
doelingen het einde van den oorlog veel na
der brengt dan alle gepraat over schuld.
Met verrassende snelheid gaat de Duit
sche opmarsch in Rusland voort. Verschil
lende voorname plaatsen, Reval, Dorpat en
Pskof, zijn bezet. De Russisch" hoofdstad
wordt steeds meer bedreigd, zoodai, naar
Reuter seint, de gezanten der geallieerden
reeds besloten hebben te vertrekken.
In Finland wordt nog gevochten, maar op
verschillende plaatsen werd ook daar den
bolsjewiki de nederlaag toegebracht.
Redburn en ik zullen waarschijnlijk nooit me
dedingsters worden. Waarom kij kt ze me aan
alsof ze eenmaal lust zou hebben haar klau
wen uit de fluweelen pootjes te steken? A
was er in de verste verle eenige kans dat wi,
ooit mededingsters werden, dan zou ze ml
toch altijd tot de overgave dwingen
Op hetzelfde oogenblik dat mevrouw Red
burn in mevrouw Marstons week-end cottage
zat en de bovenvermelde vreemde gewaarwor
dingen in Austice Derficlds geest opwekte,
zat Alice Dunbar voor haar neef thee te
schenken in d«n tuin van zijn huis op het
Kruispunt en gaf haar meening te kennen
over de buurt waar zij pas Waren komen
wonen.
„Ja, Tony," zei ze, „je weet dat ik de din
gen altijd zoo gunstig mogelijk tracht op te
nemen." Tony bukte om zijn ruigen terrier een
schoteltje melk te geven, en gaf een veelbetee-
kenend knipoogje aan het slimme dier, dat te
rug wenkte met een volkomen begrijpen.
„Ik trachtte zelfs dit afgelegen plaatsje van
den gunstigen kant te bekijken", ging Miss
Dunbar voort, terwijl zij het suikertangetje in
evenwicht hield boven haar neefs kopje,
„maar op mijn woord, we hebben hier rare
buren! Ik weet niet wie ik voor de wonder
lijkste aanzie die vreeselijke vrouwen in
de duinen of die millionnairs van 't Klooster
die mevrouw Marston in haar cottage."
„Tante Alice, hoe komt het dat u die drie
respectabele families met zulke bevooroor
deelde oogen aanziet?"
Tony zat achterover in zijn stoel en zag zijn
tante met een vadsig glimlachje aan, terwijl
hij met zijn vrije hand den zwart en witten
kop vlak bij hem streelde. „Oordeel niet te
hard over ons buitenverblijf al mist het het
bekoorlijke van een voorstad,"
„RespectabelMiss Dunbar glimlachte en
nam geen notitie van zijn scherpe toespeling
In de Oekraine hebben vooruitgezonden
Duitsche troepen den tegenwoordigen zetel
der Oekrainsche regeering bereikt.
Het vuistpand der Duitschers is in de
laatSte dagen enorm vergroot en het is wel
te begrijpen, dat de maximalisten beseffen,
dat een verder verzet niet veel meer zal uit
richten. Vandaar zeker hunne betoonde be
reidwilligheid om de vredesvoorwaarden te
teekenen en hun verzoek om wapenstilstand
door middel van Krylenko. Of dit verzoek
toch ook nog weer de aanleiding is voor
Kr^lenko's val Hij 'S immers nu geen 'opper
bevelhebber meer, maar vervangen door een
ander, die den strijd zou willen voortzetten.
Aan alle fronten is het Russische leger ge
demoraliseerd, ook in den Kaukasus hebben
de Russen reeds een paar plaatsen Trebi-
zonde, Manhatoun en Erzeroem ont
ruimd en aan de Turken gelaten. Reeds in
Februari 1916 was laatstgenoemde stad in
handen der Russen gekomen en het als ha
venstad aan de Zwarte Zee zeer belangrijke
Trebizonde viel in April 1916 in hunne han
den.
Van het Westelijk front geen bijzonders.
DUITSCHLAND.
REDE VAN DEN RIJKSKANSELIER.
In den Rijksdag heeft graaf Hertling een
overzicht van den buitei: landschen politieken
toestand gegeven en zijn instemming met de
algemecne vredesbeginsden van presidtent
Wilson betuigd. Graaf von Hertling begon
met te zeggen dat hij. eenige twijfel koesterde
omtrent net nut van de door de-ministers en
staatslieden der oorlogvoerende mogendhe
den voor het publiek gehouden redevoerin
gen. Hij was het met den Engelschen Lager
huisafgevaardigde Runciman eens, die te
kennen had gegeven, dat het ons veel dichter
tot den vrede zou brengen, indien, in plaats
van deze gesprekken in het parlement, in een
kleinen kring besprekingen tusschen bevoeg
de en verantwoordelijke gevolmachtigden
der oorlogvoerende mogendheden zouden
kunnen plaats vinden. Z;iik een uiteenzetting
in kleinen kring zou ongetwijfeld ook onzen
tegenstanders de noodzakelijkheid opleggen,
onze woorden zoo uit te leggen als zij be
doeld zijn en zich ook hunnerzijds zonder
voorbehoud te verklaren. Men zou tot verge
lijk kunnen komen in vele afzonderlijke
kwesties, die bij het uit den weg ruimen der
bestaande tegenstellingen in aanmerking ko
men, en welker oplossing eerst werkelijk een
vergelijk tot stand kan brengen.
In de eerste plaats dacht de Rijkskanselier
aan België. Men denkt ér niet aan dit land
tot een bestaand deel van het Duitsche rijk te
maken, doch wel wil Duitschland tegen het
gevaar beveiligd blijven, dat het land, waar
mee Duitschland na den oorlog weer in
vrede en vriendschap wil leven, tot een voor
werp van kuiperijen of tot opmarschgebied
vah den vijand zou worden.
Over de middelen, om dit doel te Jberei-
ken en daarmede den algemeenen vrede te
dienen, moet in een dergelijken kring onder
handeld worden.
De boodschap van president Wilson van
11 Februari noemde von Hertling wellicht
een kleinen stap tot wederzijdsche toenade
ring. Hij ging de 4 beginselen na, Welke
naar Wilson's meening bij de wederzijdsche
gedachtenwisseling toepassing moeten vin-
op haar vroegere woning in een voorstad van
Londen; „het doet mij huiveren als ik denk
aan de ontheiliging van dat haast eenige
Klooster! Verbeeld je zulk een huis overrom
peld door drukke menschen van de uitgaande
wereld, die daarbij aangebracht worden door
oen miserabelen ouden knoopenfabrikant."
„Het Is'vandaag hcelemaal geen weer
voor kwaadaardige opmerkingen, zei Tony
lachend, terwijl hij zich uitrekte. „Ze doen de
namiddag temperatuur en ook de mijne stij
gen. Ik heb plezier in dien knoopent-.brlkant.
1 Ui is in de verste verte niet miserabel zooals
u hem noemt. Het is een aardige oude baas en
zoo gelukkig en blij met zijri millioenen en
zijn mooie vrouw als een kind met nieuw
speelgoed, Hij hee.t het Klooster volstrekt
niet ontheiligd, dus kalmeer uw toom. Het
werk is daar zoo zorgvuldig mogelijk ver
richt, onder leiding van een deskundige. Ze
hebben er geld doen vloeien als water en ik
heb gehoord dat het resultaat wonderbaar is.
Het eigenaardige, het karakteristieke van de
plaats is volstrekt niet bedorven en toch is het
hersteld tot een echt modem, luxueus ge
bouw."
„Hm!" was het eenige antwoord, geuit
door miss Dunbar, terwijl zij met on-
noodige kracht in haar thee roerde.
„A propos, ik ben den ouden Redbum
vanmorgen in het dorp tegengekomen,"
ging Tony voort. „Hij heeft voor morgen
avond op het klooster een feestje op touw
gezet, een vertooning, een soort inwijdings
partij. Hij hoopte, zei hij, dat u en ik zouden
komen."
„Jij kunt gaan, als je lust hebt." Juffrouw
Dunbar slöot haar dunne lippen stijf op el
kaar. „Het is mijn gewoonte niet naar par
tijen te gaan als ik niet door de gastvrouw
word geinviteerd."
„Ach heer!" merkte Tony achteloos op,
den. De Rijkskanselier gaf toe, dat deze be
ginselen den grondslag van een overeen
komst voor den wereldvrede kunnen zijn.
Slechts één voorbehoud moet worden ge
maakt.
Deze vier grondbeginselen moeten niet al
leen door den president der Vereenigde Sta
ten worden voorgesteld, maar door alle sta
ten en naties inderdaad erkend zijn.
En daar was men, volgens bem, nog ver
van verwijderd. Nog bestaat er geen onpar
tijdig, door alle naties ingesteld scheidsge
recht, dat objectief zou kunnen oordeelen.
Doch de gezindheid om een dergelijk on
partijdig scheidsgerecht te vormen is helaas
met bij een der leidende Entente-mogendhe-
den te bespeuren.
Wat het Duitsche oorlogsdoel betrof, dit
was van den aanvang af de verdediging van
het vaderland, de handhaving der territoriale
integriteit en de vrijheid der Duitsche eco
nomische ontwikkeLing. De Duitsche oorlog
voering, ook waar zij aanvallend moet op
treden, is volgens haar doel defensief. Hier
legde de Rijkskanselier den nadruk op, om
dat er geen misverstand omtrent de operaties
in het Oosten zou ontstaan.
Daar Duitschland na het afbreken der on
derhandelingen in Rusland de vrije hand
had om door te vechten en er roepstemmen
uit de Oekraine, Esthland, Finland enz. op
gingen om hulp te verleeaen tegen de bols
jewiki, werd deze hulp verleend. De militai
re operaties beoogen hoegenaamd geen ver
overingsdoeleinden en geschieden alleen op
dringend verzoek der bevolking. Zij zijn dus
in naam der menschel ij kheid' ondernomen.
Hulpmaatregelen moeten geen ander karak
ter dragen.
Noch in Lijfland, noch in Esthland wil
Duitschland zich nestelen, het wil slechts
met die landen in vrede en vriendschap le-,
ven.
De Rijkskanselier beschouwde het vredes
aanbod van Trotzky en Lenin a's een groot
succes. De Duitsche vredesvoorwaarden zijn
in beginsel door de Russische regeering aan
vaard en de onderhandelingen zullen te
Brest-Litowsk weder aanvangen Ook de
vredesonderhandelingen met Roemenië zijn
aangevangen. Hier heeft Duitschland den
plicht om voor de gerechtvaardigde belan
gen van Duitschland's trouwe bondgenoo
ten, Oostenrijk-Hongarije, Bulgarije en Tur
kije op te komen en voor een compromis tus
schen eventueel uiteen loopende wenschen te
zorgen.
De moeielijkheden die dit kan opleveren,
zullen bii wêderzijdschen goeden vl wel te
boven worden gekomen
Ook tegenover Roememë moet voor
Duitschland het beginsel gelden, dat het
de staten, waarmee het thans, steunend op
het succes van zijn wapenen, vrede sluiten
tot zijn vrienden in de toekomst moet maken
Wat Polen botreft, dit land is ui' de druk
kende afhankelijkheid van het tsar susclie
Rusland bevrijd met het doel, een zc.ïstandi-
gen staat in het leven te roepen, die in be
perkte ontplooiing van zijn nationale cultuur
tegelijk een peiler voor den vrede in Europa
zou worden.
Door den vrede met de£)ekiaine zijn'hier
ook moeilijkheden gerezen betreffende de be
grenzing, doch ook deze kunnen overwon
nen worden.
In tegenstelling met het Duitsche oorlogs
doel, dat de Rijkskanselier definitief noemde,
gaat het oorlogsdoel der Entente evenals
vroeger agressief en op verovering uit. De
Entente strijdt om teruggave van Elzas-Lo-
tharingen, zij strijdt voor het verwerven van
Oostenrijkscli-Hongaarsch gebied voor Ita-
terwijl hij een knoop legde in Rips ooren, in
zooverre hun lengte en vorm dat veroorloof
den; hij lachte ondeugend.
„jij neemt de dingen zoo gemakkelijk op!"
Juffrouw Dunbar wierp haar neef cat- blik
toe, waarin afkeuring en bewondering om
den voorrang streden.
„Ga je met de, menschen, wier portretten
je maakt, ook op zulk een vrij© en makkelij
ke manier om?"
„Met mijn clièmèlc ben ik een geheel an
dere man," antwoordde Tony, terwijl hij
zich ophief tot een zittende houding en ko
lossaal gaapte; „en dat herinnert mij dat ik
de duinen over moet fietsen en een ouden
schaapherder opzoeken. Ik heb hem en een
gedeelte van zijn kudde als model noodig
en hij woont hier vier mijlen ver van
daan
„Het is alles goed en wel dat je me uit
lacht," zei juffrouw Dunbar, hem terugroe
pende tot haar eerste grief „je vindt dat; ik
te kieskeurig of te lastig beu op het punt van
de buren. Maar ik vind dat menschen, die
alles zoo gemakkelijk opnemen als jij bij
voorbeeld, ook te optimistisch kunnen zijn.
Nu zal je mij toch nooit kunnen wijs maken,
dat de ziekeninrichting voor zenuwlijders,
gehouden door die dames Driver, onberispe
lijk is."
„Misschien niet geheel onberispelijk,"
antwoordde Tony met het grillige lachje dat
zijn leelijk, vriendelijk gezicht, zoo aantrek
kelijk maakte. „Zij hebben een nieuw tapijt
noodig en die sombere ontvangkamer en ver
scheidene andere kleine gemakken. U weet,
dat ik bij toeval een van haar arme oude
zwakhoofdigen alleen in de duinen zag loo-
pen en dat ik haar thuis gebracht heb."
„Ik sprak niet van hun meubels," zei juf
frouw Dunbar stijf. „Ik wantrouw die Dri
vers onwillekeurig. Ik wil niet zeggen, dat
De DIRECTEUR van het DISTRIBUTIE
BEDRIJF van ALKMAAR deelt aan be
langhebbenden mede, dat de KOELHUIS-
BOTER heden' aan de verschillende winke
liers is afgeleverd.
H.H. Winkeliers worden herinnerd aao de
voorschriften welke bij den verkoop van koel-
huisboter zijn gesteld.
Alkmaar, 26 Februari 1918.
v De Directeur voornoemd,
D. SCHENK.
Tot in ontvangstname der BOMBOEKJES
voor LEVENSMIDDELEN worden houder»
van legitimatienummers verzocht zich
WOENSDAG 27 FEBRUARI 1918, de*
namiddags van 2 tot half vijf uur, te ver
voegen aan één der onderstaande scholen en
wel:
houders van legitimatienummers
501 1000 aan de Keetkolk, hoofd der
school de heer G. Heliinga.
1501—2000 aan de Brillensteeg, hoofd der
school de heer F. J. Aukes.
25013000 aan de Nieuwesloot, hoofd der
school de heer J. A. Zwarteveen.
3501 4000 aan de Nieuwesloot. hoofd' der
school de heer A. Wijn.
45015000 Woensdag aan de Snaarmans-
laan, hoofd der school de heer J. Eits.
5501 en daarboven aan de Koningsweg,
hoofd der school de heer P. Schipper.
Dringend wordt verzocht, om alle mede
werking t>' verleenen, door de bonboekjes op
de aangegeven' plaats en tijd te halen of te
doen afhalen. Aan kinderen worden geen
benboekjes afgegeven. Verloren geraakte öon-
uoekjes kunnen niet door anderen worden
vervangen.
Alkmaar, 23 Februari 1918.
lië, voor afscheiding van Palestina, Syrië en
Arabic van hetTurksche rijk en vooraf Enge
land heeft het oog gericht op Turksch ge
bied, ook op vermeerdering en afronding
van het Britsche gebied in Afrika.
Ondanks deze door en door agressieve, op
toeëigeuing van vreemd gebied gerichte poli
tiek, durven de staatslieden der Entente nog
steeds het militaristische, imperialistische en
autocratische Duitschland al» rustverstoor
der voor te stellen, dat in het belang van den
wereidvrede tot de engste perken terugge-
oiiu.ni, zoo met vernietigd moet worden. Zij
s osen hun eigen volkeren en die der neutra
le landen tegen Duitschland op, gezien de
campagne me den laatsnen tijd door de En
tente ui Zwitserland wordt gevoerd. De
ui „wita...ceiiei verk.aarde, dat Duitschland er
u.,'1 ta,dacht Zwitsenanda neutraliteit tel
aimud i tij bra tin huide aan Zwitserland,'
Ncdui'iand uc Scanmnaviache landen en an-
ucre gok buiten Europa gelegen neutralen,
voor de kranige houding, waardoor zij hun
nci.ira.iteit handhaven.
De wereld -snakt naar vrede, doch de re
geer,tig en der vijandelijke staten weten steeds
opnieuw de oorlogsfurie bij haar eigen be
volking op te zweepen. Voortzetting van den
ooriog lot het uiterste dat was, voor zoo
ver het bekend is, het door de conferentie te
Versailles gegeven parool en in de redevoe-
r'nm.ii van den Engelschen premier vindt het
j.eeus ui der weerklank.
Ook andere stemmen hebben zich onlang»
in Engeland doen hooren, die zeer verzoe
ningsgezind klonken. Men kan slechts den
wensch "koesteren, dat zulke stemmen zullen
ze niet fatsoenlijk zijn of iets van dien aard,
maar zc zijn zoo hard als een spijker en hun
akelig somber huis doet mij huiveren."
„Ga er dan in den winter niet naar toe,"
zei haar onverbeterlijke neef Toen tikte hij
zijn tante even op den schouder.
„Dat was onvriendelijk van mij," zei hij
met zijn prettigen glimlach, „maar wij moe
ten onze buren niet met bevooroordeeld
oog aanzien, vooral niet op mu plaat» zoo
klein a's Tomley. Ik ben blij, dat u de E>ri-
vers locli achtenswaardig noemt ik ge
loof dat de Morstons en Redbuma daar in
uw oogen zelfs niet op kunnen bogen."
„O die dames Driver zijn zéker fatsoen
lijk," zei juffrouw Dunbar snuivend. „Ik heb
geen idee dat ze ooit in de gelegenheid ge
weest zijn iets anders te wezen Mevrouw
Marston heeft een losbandige manier van
spreken, waar ik niet van houd. Ik zeg niet
dat zij losbandig is, maar ze ziet er brutaal
uit. En de Redbums behooren tot de uit
gaande wereld. Zij sprak deze laatste woor
den uit alsof de personen waarvan zij mel
ding maakte de lagere regionen bewoonden,
en Tony lachte weer.
„Laten we in 's hemêls naam liefderijk
zijn." zei hij, „en laten we geen kwaad uit
vinden waar niemand over dacht."
Ik geloof dat jij liefderijk zoudt willen
wezen voor den duivel zelf!" riep juffrouw
Dunbar, terwijl plotseling een glimlach haar
scherp gelaat bestraalde. „Misschien ben ik
een bittere oude vrouw. Ga maar voort te
gelooven in dien knoopenfabrikant en zijn
geestige vrouw en in de Drivers ook. Als je
soms ooit gedesillusioneerd wordt, zeg
dan niet dat ik je niet gewaarschuwd heb."
Tony lachte toen hij opstond en weg liep;
een oogenblik later hoorde zijn tante hem
een vroolijk deuntje zingen toen hij lang*
COURANT.