DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
De stryd in en buiten Europa.
Gekocht
235
1918
F 1G I! IL L E T O H.
Honderd «n twintigste Jaargang
AboBBBiDiiBtsprils bl) f oornltbetallDi d. 3 maanden 11.65, tr. d. post 11.90. Bevtlsnommen 5 et AdTertentloprlli 15 tl p. regel, grootera letten naar plaatinlmta. Br. tr. R.V. Boel- en flaidelidnkkerll Harms. Coster 4 Zn* Voordam C9. Tol. 3.
MAANDAG 7 OCTOBER.
-
Max van Baden heeft gesproken.
In Berlijn heelt Zaterdag de eerste parle
mentaire regeering zich onder leiding van
prins Max van Baden arm de volksvertegen
woordiging voorgesteld en heeft de kanselier
zelf een rede van buitengewone beteeken is ge
houden.
Er was een buitengewone belangstelling en
alle vertegenwoordigers der rijksregeering»,
leden van den Bondsraad, vertegenwoordi
gers der Bondsparlementon waren aanwezig.
Max van Baden deelde medie, dat overeen
komstig het Keizerlijk besluit van 30 Sept
het Duitsche rijk een functamenteele hervor
ming zijner politieke leiding ondergaan heeft.
Hij wees er op, dat zijn grondbeginselen
in overeenstemming met d« verbonden' regee
ringen en met de leiders der meerderheids
partijen uit het Huis zijn v astgesteld. Slechts
het feit, aldus Max van Baden, dat ik de over
tuiging en den wil van de meerderheid van
het volk achter mij weet, heeft mij de kracht
gegeven in den zwaren en ernstigen tijd, dien
wij doorleven, de leiding dar rijksaangelegen
heden te aanvaarden.
In het feit, dat in de nieuwe regeering ook
bevoegde vertrouwensleden der arbeidende
klasse tot de hoogste ambten in het rijk zijn
gekomen, zag 'de kanselier eeri waarborg, dat
de nieuwe regeering door het vaste vertrou
wen der breede massa van het volk wordt ge
dragen.
Mijn programma, aldus de Rijkskanselier,
bevat allereerst eene erkenning van het ant
woord der vroegere rijksregeering op de nota
van den Paus van 1 Augustus 1917 en de on
voorwaardelijke instemming met de Rijksdag
resolutie vna 19 Juli van hetzelfde jaar.
Het verkondigde voorts de bereidwilligheid
srich aan te sluiten bij een algemeenen vólkern
Jb' id op den grondslag van rechtsgelijkheid
^oor allen
De oplossing van het veel betwiste Belgi
sche vraagstuk richt zich naar een volkomen
UCrstel van België, in het bizonder ten op
richt,- van zijn onafhankelijkheid en zijn ge-
bfiüdsomvai g. Ook zal naar een vergelijk in
St vraagstuk nopens de schadeloosstelling
weiden gestreefd.
Het program wil de tot dusver gesloten
vredesverdragen geen hiuderpaal voor den al-
gemie»» vrede laten worden. Het streeft er
in het bizonder naar dat zich in de Oostzee-
iatiden, in Litauen en Polen spoedig op een
breed» grondslag volksvertegenwoordigin
gen zullen vormen. Het tot stand brengen
der daarvoor noodzakelijke voorwaarden,
za'i zonder dralen door het invoeren van bur
ger-besturen bevorderd worden. Elk. gebied
d zijn amslnrichting en zijn betrekkingen
iot de naburige volken zelfstandig regelen.
Vervolgens deelde de Rijkskanselier nog de
volgende punten van het program der rneer-
ijerheiidspartijeu medte:
Het scheppen van een zelfstandigen bonds
staat C lzas-Lotharingen, onder het toestaan
van voilledig zelfbestuur, overeenkomstig het
verlangttn der E lzas-Lotha ringsche bevol
king.
Onverwijld door voeren der kiesrecht-her
vorming' in Pruisen. Gelijke strevingen tot
oen dergelijke hervorming in de bondsstaten
a' sar dut nog ontbreekt.
ttheild van rijkskiding en het beroepen
sss"
Naai hot Engelsch van CSharle* ösrvtee
90)
„l>at aardige meisje waar ik verliefd op ge
worden wii s, zei ze. „Ik wou dat zij er was;
maar het int zeker te veel verwacht te denken
v..a zij iederen avond zou komen als ik zin
gen moét.
„ja zeker, dat schijnt wel wat te veel,"
stemde Mercy toe, „wat ben jij toch voor in
drukken vatbaar, Sylvia!"
„Dat wee»; ik wel; maar het i» toch zoo; ik
voel dat ik lang niet zoo goed zal spelen van
avond, omdiv.t zij er niet is."
Aan het einde van de tweede acte kwam zij
echter stralet id terug.
,Ze is er, Mercy!" riep ze uit. „Ik heb haar
z u binnen komen, ik was zoo blij of ze
mijn zuster was en ik weet zeker dat ik van
dat oogeublik. af aan beter gezongen heb. Zij
ziet er veel dhroeviger uit vanavond," voegde
zij er peinzernd bij, „en dat maakt haar nog
beminnelijker in mijn oogen Andrey Hope
wat edi lieve naam I juist zooals ze zelf
is. Hoe aardig' van haar om zoo gauw terug
te komen."
„lieve kind, er ziin massa's heeren en da
mes die terugg ekomen zijn," zei Mercy.
,Ja dri .al wel, maar dit is de eenige
-van het m ij schelen kan", merkte Sylvia
-p.
van regeringsvertegenwoordigers uit het
parlement tot het doorvoeren van een eens
gezinde rijkspolitiek en een zich streng hou
den aan alle grondwettelijke verantwoorde
lijkheid. Opheffing van alle militaire instellin
gen die dienen' tot politieke beïnvloeding.
Ter bescherming der persoonlijke wijheid,
het recht van vergadering en de persvrijheid,
een onmiddellijke verandering der bepalingen
op den staat van beleg. Beperking der cen
suur tot de quaesties der betrekkingen tot de
buitenlandsche regeeringen, oorlogsstrategie,
en -tactiek, troepenbewegingen en de vervaar
diging van oorlogsmateriaal. Instelling van
een politiek contróle-bureau voor alle maat
regelen welke op grond van den staat van be
leg worden uitgevaardigd.
De meerderheidsvonning, aldus de Rijks
kanselier, beduidt de vorming van den wil
en het is een niet te bestrijden resultaat van
den oorlog, dat in DuitschLand vooor het eerst
de groote partijen zich tot een vast en uni
form program hebben aaneengesloten en al
dus in staat zijn gesteld het volk mede te la
ten spreken, Deze gedachte zal nimmer ver
dwijnen, deze ontwikkeling zal nimmer te
niet worden' gedaan.
De Rijkskanselier deelde mede, dat een
wijziging noodig is van de grondwettelijke
bepalingen in den zin van' het keizerlijk be
sluit van 30 September, welke het mogelijk
maakt, dat de leden van den Rijksdag, die tot
de Rijksregeering toetreden, hun zetel in den
Rijksdag behouden. Een overeenkomstig
voorstel is reeds in den Bondsraad ingediend.
Met 30 September 1918, aldus de Rijkskan
selier, begint een nieuw tijdvak in Duitsch
land'» binnenlandsche geschiedenis. De bin-
nmlandsche politiek, die thans uitgestippeld
is, is van doorslaande beteeken ia voor de
kwesties nopens oorlog en vrede.
Laten wij, aldus de Rijkskanselier, onze
dappere troepen herdenken, die onder schitte
rende leiding gedurende den geheel» oorlog
bijkans bovenmenschelijke dingen hebben
verricht en wier daden stellig waarborgen
dat ons idler lot ook verder in vertrouwbare
handen ligt. In het Westen woedt sedert
maanden een moorddadigen slag. Dank zij
de onvergelijkelijke heldhaftigheid van ons le
ger is het front ongebroken. Dit trotscïie be
wustzijn doet ons met vertrouwen in de toe
komst zien.
Juist echter omdat wij door dit gevoelen
en deze overtuiging zijn bezield, is het onze
plicht om ons zekerheid te vercchaffen dat de
bloedige en zware offers vereiachende wor
steling niet één enkelen dag langer wordt ge
voerd dan het tijdstip, waarop ons een einde
van den oorlog mogelijk schijnt, hetwelk on
ze eer niet aantast. Ik heb daarom ook niet
tot heden gewacht alvorens handelend ter be
vordering der vredesgedachte op te treden.
Steunende ap de Instemming van alle daartoe
geroepen personen in het rijk tn op de goed
keuring van de gemeenschappelijk mei ons
handelende bondgenooten, heb Ik in den
nacht vóór 3 Oei. door de bemiddeling van
Zwitserland een nota gericht aan den presi
dent der Vereenigde Staten, waarin ik hem
versoek hei tot stand brengen van den vrede
ter hand te nemen en daartoe met alle oor-
logvdprenée staten in verbinding ie treden.
De nota sol reeds heden of morgen In
Andrey had een weinig moeite gehad c«u
Lady Marlow over te halen dien avond naar
de opera te gaan; de lieve dame was ver
baasd over de volharding van Andrey.
„Lieve kind, er ia van avond bal bij Lady
Crownbrilliant en receptie bij de Parkes en
Jordan zei dat hij daar met ons naar toe zou
gaan", voegde ze er bij. alsof dat nu een punt
van het hoogste gewient was.
Maar Andrey had gestaan op ham- voorne
men naar de opera te gaan.
„Jordan kan daar even goed naar toe
gaan als naar de Parkes", zei ze koel en zon
der het blosje dat het noemen van den naam
van haar verloofde gewoonlijk te voorschijn
roept bij een pas geëngageerd meisje.
Lady Marlow gaf toe, alsof het vaar zelf
sprak en Andrey zat met verrukking en aan
dacht te luisteren. Zoo lang Sylvia op 't too-
neel was, scheen ze in een droomland te ver
toeven. Aan het eind van de opera leunde zij
voorover, zooala zij den eersten avond ge
daan had en ofschoon ze haar bouquet niet
liet vallen, ontmoetten haar oogen die van
Sylvia met een oplettenden blik dien Sylvia
opmerkte en teruggaf.
Nadat Sylvia zich verkleed had, merkte
Mercy op dat zij een dichte voile voor haar
gezicht deedMercy zei niets, ofschoon zij
Best begreep waartoe die voile diende. Zij
gingen naar den artisten-uitgang, maar hun
rijtuig was er niet. Er was meer rijtuigenge-
drang dan gewoonlijk, daar een der naburige
straten voor reparatie was afgezet en Sylvia
en Mercy wilden naar den smalLen ingang
Washington aankomen. Zij ts gericht tot den
president der Vereenigde Staten, daar deze tn
zijn Congres-boodschap van 8 Januari 1918
en in zijn latere verklaringen, In hei bijzonder
ook In, zijn rede in New-York, den 27en Sep
tember, een program voor den algemeenen
vrede heeft opgesteld, dat wij als grondslag
voor onderhandelingen kunnen aanvaarden.
Ik heb, aldus prins Max van Baden, dezen
stap op den weg der verlossing niet slechts in
het belang van Duitschland en zijn bondge
nooten, doch ook in dat van de gchee-
le, sedert jaren' onder den oorlog lijdende
menschheld gedaan; ook daarom, wijl ik ge
loof dat de zich op het toekomstig geluk der
volken gerichte denkbeelden, welke president
Wilson verkondigt, zich volkomen in overeen
stemming bevinden met de algemeeae denk
beelden, welke ook de nieuwe Duitsdie regee
ring en met haar de overgroot» meerderheid
van ons volk aanhangt
De Rijkskanselier verklaarde vervolgens,
dat hij naar een eerlijke, duurzame vrede voor
de geheele menschheid streeft en gelooft, dat
zulk een vrede tevens een der meest hechte bc-
schermingsmuren vsoor de toekomstige wel
vaart van het cigöt vaderland zal zijn. Tus-
sohen de nationale eni de internationale
plichtsgeboden ziet hij met betrekking tot dien
vrede geen onderscheid. Het beslissiaa.de is
uitsluitend gelegen in het feft, dat deze gebo
den door alle betrokkenen met dezelfde eerlijk
heid worden erkend en worden geacht, gelijk
zulks, aldus prins /«tax, voor mij en de andere
leden onzer nieuweiregeering geldt.
Hoe het resultaat, zoo vervolgde de Rijks
kanselier, mijner h indeling ook moge uitval
len, Ik weet dat het Duitschland vast besloten
en qensgezind zal vinden, zoowel tot een rede
lijken vrede, welke'elk baatzuchtig schenden
van de rechten van vreemden van zich af
wijst, als tot den e idstrijd op leven en dood,
waartoe ons volk >nder eigen schuld bereid
zou rijn, wanneer et antwoord van de met
ons in oorlog zijnde mogendheden op ons
aanbod door den wil om te vernietigen gedte
teerd zou zijn.
De Rijkskanselier eindigde met de hoop uit
te spreken, dat ter wille van de gaasdie
menschheid de president der Vereenigde Sta
ten het IDuitsche aanbod zoo opvat als
Duitschland het U doelt Dan zou de weg
gebaand zijn voor een, spoedig», eervollei
vrede, een vrede van het recht en van de ver
zoening, zoowel van Duitschland als voor
zijn tegenstanders.
De rede van den Rijkskanselier werd door
den geheelen Rijksdag levendig toegejuicht.
In. aansluiting met deze zeer belangrijke
rede wordt het volgende uit Ween» geseind
„Oostenrijk-Hongarije, Duitschland en
Turkije besloten, mei het doel tot het sluiten
van een algemeenen wapenstilstand en inlei
ding der vredesonderhandelingen te geraken
zich tcd Amerika ie richten.
Den Oostenrijkschen gezant te Stockholm
werd door minister Barton opgedragen, ie
Zweedsche regeering t* verzoeken, op 4 Octo
ber aan president Wilson 'n telegram ie zen
den, waarin wordt voorgesteld, een onmlddel-
lijken wapenstilstand te land, te water en in
d* tucht te sluiten en daarbij aansluitend vre
desonderhandelingen om ie knoopen, op
grond der 14 punten en der 4 voorwaarden
van president ilson
van de artistendeur terugkeer», toen eat me
nigte voetgangers haar dit belette en van de
deur verwijderden.
Sylvia greep Mercy bij dea arm en trachtte
den stroom tegen te houden of op zij te drin
gen, maar ze werden door de menigte meege
sleept en Sylvia stond vlak Wj, bijna teem 'n
rijtuig aan, dat genoodzaakt was geworden te
genover haar te blijven stilstaan. Half
lachend uitte zij een kreet; Mercy, die haar
stevig vast hield, zei:
„Jij hebt het gedrang veroorzaakt, wij mo
gen dus niet klagen. Pas op voor het wiel".
Op het zelfde oogenblik werd een hand uit
't portierraampje gestoken en Sylvia werd
aangeraakt. Zij kromp ineen met een gevoel
van schrik, ofschoon de hand zoo zacht was
als dons en het hoofd omdraaiende, zag zij
Andrey Hope's oogen op zich gevestigd.
„Is u bezeerd vroeg Andrey angstig met
haar lieve, oprechte stem.
Onwillekeurig, als een ingeving, sloeg Syl
via haar voile op en glimlachte geruststel
lend. Andrey ontstelde van kleur, toen ver
toonde zich een schitterend lichtje in haar
oogen.
„Signora Stella!" zei ze dadelijk.
Sylvia glimlachte weder. 1
„Maak u niet ongerust over mij", zei ze.
„i'k heb mij niet bezeerd, maar ik bot mijn rij
tuig kwijt'5.
Andrey keek Lady Marlow aan, die ver
baasd had toegekeken en zich afvroeg wat
Andrey nu zou gaan doen. Zij behoefde niet
lang in onzekerheid daaromtrent te blijven,
Nader wordt gemeld,, dat de Oottenrijksche
minister van Buitenlandsche Zaken den
Oostenrijkschen gezant te Stockholm telegra
fisch verzocht heeft, de Zweedsche regeering
te vragen, den 4en October het «volgende tele
gram aan president Wilson door te zenden':
„De Oostenrijk-Hongaarsche monarchie,
die den oorlog steeds als een verdedigings
oorlog gevoerd] heeft en herhaaldelijk van
haar bereidwilligheid blijk gegeven heeft, om
aan het bloedvergieten een einde te maken* en
tot een rechtvaardigen en eervollen vrede te
komen, richt zich hiermee tot den president
der Vereenigde Staten van Noord-Amerika
met het voorstel, met hem en zijn verbonde
nen een onmiddellijk» wapenstilstand te
land, ter zee en in de lucht te sluiten en on
middellijk daarmee aansluitend in onderhan
deling te treden over het sluiten van een vre
de, waarvoor de veertien punten van de Bood
schap van den heer president aan het Congres
van 8 Januari 1918 en de 4 1$ de rede van
den heer president van 12 Februair 1918 ver
vatte punten als grondslag zouden moeten
dienen, terwijl ook de uiteenzettingen, van den
heer president van 27 September 1918 In
aanmerking genomen zouden kunnen wor
den'1.
a
De door bemiddeling der Zwlacrscho re
geering aan president Wilson overhandigde
nota luidt als volgt.
„De Duitsceh regeering verzoekt den presi
dent der Vereenigde Staten van Noord-Ame
rika het herstel van den vrede ter hand te ne
men en alle oorlogvoerende staten van deze
poging in kennis te stellen en hen uit te noo-
digen tot het zenden van gevolmachtigden ter
opening der onderhandelingen. Zij neemt het
door dea president der Vereenigde Staten van
Noord-Amerika in zijn Congres-Boodschap
van 8 Januari 1918 en in zijn latere verkla
ringen, vooral in zijn rede van 27 September,
opgestelde program als grondslag voor de
vredesbesprekingen aaau Om verder bloedver
gieten te voorkomen, verzoekt 3e Omtedhe re
geering, de onmiddellijke sluiting van een wa
penstilstand te land, ter ree en in de lucht te
bevorderen."
Gelijk de rijkskanselier meedeelde, is Tur
kije op het punt eenrelfd'» «tap te doen.
Met verrassende «nelheid hebben de ge
beurtenissen in Duitschland eikander opge
volgd.
Nog weinige dagen geleder» hield graaf
Hertling zijn groote rede waarin hij er op
wees, dat de Ccntralen wei voor heetere vuren
gestaan hebben en er geen red» was voor bij
zondere ongerustheid.3
Maar de strijd in het Westen bleef voor
Duitschland slecht gaan, Bulgarije liep naar
den vijand over en men kwam plotseling tot
het inzicht, dat Duitschland in deze erittekc
dagen een volksregeering niet langer missen
kan.
Von Hertling en zijn geestverwanten treden
af en weinige dagen later houdt als hoofd
oener volkaregeeriog prins Max van Baden
de hier boven weergegeven rede, waarin
Duitschland tot groote concessies bereid blijkt.
Op het gewicht daarvan behoeven wij hier
niet meer te wijzen. De mededreling» van
prins Max spreken voor zichzelf.
Duitschland heeft een zeer greotm stap op
den weg der democratische hervormingen ge
daan, een stap, die tevens de erkenning van
het verlies van dezen wereldstrfld inhoudt.
Dat Oostenrijk-Hongarlje en Turkije
onmiddellijk gevolgd zijn, behoeft ons niet te
verwonderen Zij rijn, wanneer Duitschland
mocht capituleeren zeer zeker niet in staat
den* strijd met eigen krachten voort te zetten.
Het is nu maar de groote vraag of de En
tente op de Duitsche voorstellen zal willen
ingaan.
Duitschland richtte re tot president Wilton,
maar het is waarschijnlijk, dat de Entente en
bloc van antwoord zal dienen.
Tot nu toe slaat men bij, de geassocieerden
nog weinig geloof aan de echtheid der demo
cratische /egeeringswisseling. Men meent
weer met een Duitsehen truc te doen te hebben
al ziet het er niet naar uit, dat de volksmassa
in Duitschland haar invloed op den gang van
zaken ooit weer prijs zal geven.
Tot onmiddellijke ontruiming van het thans
buiten Duitschland bezette gebied en van de
mobilisatie van rijn leger verklaarde Duitsch
land zich pog niet bereid.
Deze eisch la aan Bulgarije gesteld m zal
ook Duitschland wel gesteld worden, terwijl
tevens verwacht mag worden, dat de Entes t«
met d« voorstellen inzake Elxaa-Loteariagat,
dat men aan Frankrijk denkt te gmm, ge sa
genoegen zal nemen.
Inderdaad], wij gdaeven, dat tuaadesa het
Duiteehe aanbod et da eisctem der (ïmU'm-t-
dea, waarvoor deze met te graoter «treagheid
kunnen opkomen nu zij; zich overwinnaars
weten, nog een breede klove gaapt, waarvan
het overbruggen zeer groote moeite zai kosten.
Nog is het Duitsche leger een machtige
factor al zullen de jongste gebeurtenissen, de
erkenning van de Duitsche nederlaag, de sol
daten niet meer tot addhafüg optreden ter
herovering van dea vijandelijk» grondi prik
kel». Integendeel te de neerslachtigheid, wel-
ke in elk verliezend leger heerscht, ook in het
Duitsche te verwacht» en zuil» de Gealli
eerd» daarmede Wj de opstelling van hun
antwoord terdege rekening houden.
Maar ia all» gevalle rijn wf| oom me/
groote «tap tot den vrede genaderd.
Het Duitsche yocmrate! is la ar», het «at-
woord der Geallieerde zal opgesteld verte,
het leven m bied».kan e» aanvang
Moge Duitschland ttuden dat de tijd om
zich op e» hoog voetstok te plaste» «««sij
ia, mogtf ami ó&m te lande niet Altera
grijp», dat die pourifl vwtoia is, mk
niet aarrei» om d» groot» prijs aan d»
overwinnaar te overhandig» moge ander
zijds de Entente Wj 't «teil» van haar eisch»
bedenk», dat tedere dag, dl» de oortag
noodeloos langer duurt e» misdaad jeg»«
dc m»schhcldi mag genoemd word».
Hoe lang zal het tijdperk van loven bie
den moeten dut»
Wij vreezen, dat de kloof tuasch» voorstel
len eisch» nog we! heet breed moeilijk
te overbrugg» zai Wijk».
Op het gevechtsterrein woedt de strijd
voort.
Aan het geheele front van de Sulppe blijven
de Franachen den vijand achtervolgen.
Op den linkervleugel trokken de Fransdw
troep» hot A itne-kanaal ia de «treek van
Sappigny over m bereikten den rand van
Algolcourt. Meer O. nader» zij Menauccnirt-
le-Feiit. Het massief van Nogent l'Abbesae te
In hun hand» grootendeels overschreden,
want Andrey deed liet portier «1 open.
..Stap In als u wilt", rel ze op haar vlugge,
vrije manier. „Wees zoo goed in te stappen
misschien heeft u zich bezeerd."
•Sylvia aarzelde, zij kreeg een kleur; maar
Andrey vatte haar hand en haast voordat zij
wist» wat er gebeurde, zaten Sylvia
Mercy in het rijtuig.
Lady Marlow gaf zich eenige moeite
het gelukte haar zooals gewoonlijk te zijn.
„Hoe gelukkig dat wij in de buurt waren,
Signora", zei ze op den vriendelijken toon
die haar eigen was. „Is ui bepaald niet ge
kwetst?"
„Neen, volstrekt niet, mevrouw", zei Syl
via. „Maar maar hoe vriendelijk van u
om medelijden met ons te hebben, ii ben heel
bang dat we u hinderen."
„Neen, ne»", zei Andrey; „het rijtuig te
ruim, er is rijkelijk genoeg plaats." Toen
bloosde zij, alsof het haar plotseling inviel
dat de groote zangeres het heel vreemd zou
vind» dat ze zoo maar meegevoerd werd en
ze zeide: „U neemt het toch niet kwalijk? Dc
bedoel dat ik u zoo maar meeneem?"
„Ne»", zei Sylvia, zacht met e» glim
lachje; „het is juist iets dat ik verwacht had
van freule Hope als ze e» medemensch in
onveiligheid zag."
„Weet u mijn naam?" zei Andrey snel.
Sylvia knikte.
„Ja; ik heb di» d» vorig» avond ge
vraagd."
„U merkte mij op u zag mij vroeg
Andrey. „Ik dacht dat acteurs actrices op
het tooneel de moiacfa» vooraan in ds zaal
niet zi» kond»."
„Dat kunn» ze ook aid altijd", antwoord
de Sylvia, „maar Ut heb u wel gezi» ik
wou u zoo graag bedank» voor uw mooie
bloemen. Ze rijn nog frisch Ik zal re al
tijd bewaren altijd/'
De zachte, heldere stem, feeder van dank
baarheid, doortrilde Andrey, die gewoonlijk
niet e» spoedig opgewonden meisje was:
maar zij voelde zich wonderlijk ontroerd
door de plotselinge onverwachte nabijheid
van de vrouw, waarin zij zoo levendig be
lang stelde.
„En ik wou u zoo graag zeggen hoezeer
uw stem", ze had er evenzeer naar waarheid
kunn» bijvoeg» uw gezicht", „mij ge
troffen hebb»,"
„Dank u", antwoordde Sylvia zacht
haar-hand greep die van Andrew. Deze sloot
ze in de hare drukte ze, de twee jonge
meisjes kek» elkander lang» tijd stilzwij-
g»d aan.
In di» tussch»tijd had Lady Marlow met
Mercy gepraat.
„Uw vriendin, de Signora, te wel heel
joeg om al zoo beroemd te zijn", rei re, niet
met het onuitstaanbaar air van minzaamheid,
dat sommige, helaas de meeste, dames uit de
groote wereld gepast vind» aan te nemen
wanneer re het woord richt» tot haar min
deren uit de kunstenaarswereld, maar met
echte belangstelling.
flJFesdi
ALIMAARSC1E COURANT,