DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN
Steun aarpfaobilisecrden.
No. 278
DINSD4U
2G NOVEMBER.
Gekocht
Honderd en twintigste Jaargang.
Abonnementsprijs bij vooruitbetaling p. 3 maanden 11,65. fr. p. postf1.90- Bewijsnummers 5 ct Advertentieprijs 15 ct. p regel, grootere letters naar plaatsruimte. Br. ir. N.V. Boek- en Handelsdrukkerij Herms. Coster Zo.. Yoordsm C 9. Tel. 3
Leeraar in Geschiedenis.
(ieinengd Nieuws.
F E U l L L E T O N.
ÜÊS5Ü
Het PLAATSELIJK STEUNCOMITé te
ALKMAAR brengt, naar aanleiding van de
circulaire van hot Koninklijk Nationaal Steun
comité d.d. 12 November j.L ter kennis van
!e gedemobiliseerde dienstplichtigen, dat zij
die geen wérk kunnen vinden en dientenge
volge zonder verdiensten zijn en zij wier
verdiensten van dien gard zijn dat zij niet in
hun onderhoud kunnen voorzien, voor liet
verkrijgen van steun in aanmerking zullen
komen.
Bovendien zal ten behoeve van de gezin
nen waarvoor eene vergoeding wegens kost
winnerschap is toegeken'd, welke voorloopig
nog voor den tijd van 4 weken zal worden
uitgekeerd, in verband met de terugkeer in
het gezin van den dienstplichtige, hetzij deze
hoofd van het gezin is dan wel kostwinner,
een toeslag worden verleend.
Zij die .recht hebben op reglementaire uit-
keering uit een werkloozcnkas zullen voor
aanvulling van die uitkeering in aanmerking
kunnen komen, in de gevallen waarin daar
aan behoefte zal blijken te bestaan.
Belanghebbenden kunnen zich tot het ver
krijgen van bovenbedoelde uitkeering of toe
zag schriftelijk wenden tot de voor dat doel
Ingestelde Demobilisatie-Commissie, ten
Stadhuize.
Het Plaatselijk Steuncomité voornoemd,
A. J. M LEESBERG, Voorzitter.
F. H. VAN DIJK, Secretaris.
Aan de HOOGERE HANDELSSCHOOL
en aan deHANDELSDAGSCHQOL te ALK
MAAR (Directeur de heer A. VERSTEEGE)
wordt GEVRAAGD een
Het aantal wekelijksche lesuren bedraagt
en 10, de jaarwedde 110,— per wek. lesuur
met 4 driejaarlijksche periodieke verhoogin
gen van JO,Als diensttijd komen in aan
merking de jaren, in gelijke betrekking vol
bracht aan een openbaar of aangewezen bij
zonder gymnasium, alsmede aan eene open
bare of bijzondere middelbare school, met uit
zondering- van burgeravond-, ambachts-,
huishoud- en industriescholei\.
Stukken (adres op zegel) in te zenden aan
het Gemeentebestuur vóór 10 December a.s.
ZONDER PASPOORT NAAR BELGIë.
Een Alkmaarder, die dezer dagen een be
zoek aan België bracht, schrijft ons:
Geeu tijdroovende formaliteiten, geen on
derzoek naar politieke gezindheid ten opzich
te van de tot voor kort strijdende partijen,
doch met de fiets op pad het _Belgenland in.
Slechts ter bekoming van toegang tot minder
gemakkelijk te bereiken punten diende een
perskaart, mij welwillend door de redactie
der Alkmaarsche Courant ter hand gesteld.
Het nut van die introductie bleek mij al heel
gauw, want nauwelijks waren we (mijn reis
genoot en ik) van de Hollandsche grens of
daar sprong een volijverig douane-beambte
op ons af, die ons beleefd doch beslist be
duidde, dat uitvoer van rijwielen verboden
was en wij dus slechts te voet langs de bar
ricade, die den weg naar België gedeeltelijk af
sloot, zouden mogen forceeren. Toen we ons
evenwel als verslaggevers identificeerden, liep
alles vlot af en waren we weldra de grens
over en vis a vis van een jong Duitsch offi
cier, commandant van de grenswacht Mou-
land. Naar paspoort werd niet gevraagd. Op
onze vraag of we ongehinderd per fiats naar'
Naar kot Engelsch van Charles Garvice:
89
„Je wou lever dat ik hier opgesloten bleef
in dit akelige.Londen met dit prachtige
weer nog wel," zei Sylvia, want 1k ga niet als
je niet meegaat."
„En ik ga niet zonder Sylvia," bracht An
drey op beslisten toon in 't midden.
Daar stond Mercy met een onrustige uit
drukking op haar bleeke gezicht, dat gewoon
lijk zoo weinig uitdrukking had.
„Moet ik gaan?" zei ze zoo zachtjes, dat
men haar nauwelijks kon verstaan..
„Ja, je moet," zei Sylvia, „ik weet precies
hoe je je voelt
Mercy schrikte even, en haar oogen zochten
een oogenblik die van Sylvia en 't was of ze
verschrikt stonden. „Je voelt je of je liever al
les zou willen doen dan uit je eigen kamer
gaan en dat bewijst juist hoe hoog noodig je
behoefte hebt aan verandering. Kijk! we zijn
met ons tweeën tegen één en zooals je weet,
de eene van die twee is het onbuigzaamste en
stijfhoofdigste van alle wezens, zoodat je wel
genoodzaakt bent toe te geven."
Merqr glimlachte niet, maar keek recht
voor zich uit.
„Ik geloof dat ik mee moet", zei ze alsof de
woorden haar inspanning kostten.
Sylvia klapte in de handen en sprong op
en gaf haar een kus.
„Hoera! Maak je maar gauw klaar marte
lares die je bent! Als je maar eenmaal bent
begonnen met pakken, dan zal je wel weer
berusten in je wreede lot."
Mercy gaf geen antwoord op de vriende
lijke scherts en ging stilzwijgend de kamer
uit. Maar toen zij op haar eigen kamer kwam,
Luik zouden kunnen gaan, luidde het ant
woord: „glaube wohl, garantieren kaan ich
es aber nicht". Daar die garantie ons ook
weinig zou hebben gebaat, trapten we rusiig
verder tot we na eenige honderden meters den
zoo gevreesden draau gfwaar werden, die
over een tiental meters was weggenomen. Een
eigenaardig gevoel, maakte zich van ons mees
ter en menige trieste herinnering aan die
wreede barrière werd bij ons opgewekt. Voor
hen, die het nog niet weten, wil ik even aan
stippen, dat de draadversperring uit gegalva
niseerde draden bestond/waarvan er beurte
lings eenige onder stroom stonden. De on
derste drie waren door staande draden tot
een soort net gevlochten. Het geheel ongeveer
1 Yt meter hoog en aan beide kanten op een
afstand van 1 Meter door een iets lager hek
werk afgezet, zoodat aanraking bij ongeluk
niet mogelijk was.
Van Moularid waren we langs een bizon
der slechten weg die vermoedelijk van de be
faamde zand- en grindkwestie nooit iets ge
merkt heeft, spoedig te Visé, waar de in Au
gustus 1914 aangerichte schade ver beneden
onze verwachting bleef. Het tegendeel was
het geval met wat zich voor ons oog afspeel
de bij de brug van Visé over de Maas. Onaf
zienbare colonnes marcheerden en reden
daarover ooswaarts, in de richting Aken.
Tusscheu de meest vreemdsoortige vehikels,
waarvan velen aan requisitie deden denken,
zagen we kanonnen van uiteenloopend kali
ber, afweergeschut op platformen, mitrail
leurs, gepantserde auto's, alles bont geschil
derd in bruin, geel en groen, om ze uit de
verte of hpogte moeilijk waarneembaar te ma
ken. Op, tusschen en naast die voertuigen
duizenden en nog eens duizenden soldaten,
waarvan de uniformen duidelijk sporen droe
gen van een langdurig verblijf in de loopgra
ven. Dat alles trok zwijgend voorbijgeen an
der geluid dan 't getrappel van de paarden en
't gedreun der zware wielen; volmaakt orde
lijk en niets onkrijgshaftig, al zal de aanblik
van de heenreis in Augustus 1914 een sterk
contrast hiermede opgeleverd hebben. De of
ficieren hadden, soldatenraden ten spijt, de
leiding en sporadisch zagen wij een roode
kokarde of vlaggetje. Zwart-wif-rood op wa
gens en paarden domineerden, wat ons in
weerwil van alles wat achter ons ligt toch
niet onaangenaam aandeed. Naar aanleiding
van een en ander vroegen wij militairen van
verschillenden i*ang en kregen bijna zonder
uitzondering te hooren, dat ze: „herzlich
froh waren, dass der verdammte Krieg zu
Ende war" en in verband met de binncnlapd-
sche veranderingen in Duitschland zelf nog
een woordje hoopten mee te spreken, wat,
vergissen wij ons niet, niet ten gunste van
het thans in Berlijn zetelende bestuur der
Duitsche Republiek zal uitvallen, 't Kan zijn,
dat die honderdduizenden strijders na thuis
komst ook tot andere gedachten komen, doch
vooralsnog bleken zij weinig met de afschaf
fing der dynastie ingenomen.
Hoe verder wij nu kwamen, des te meer ga
ven de Belgen door vlaggen van hun vreug
de over de spoedige bevrijding blijk en tn Her
stal en Luik hing het Belgische zwart-geel-
rood zoo dicht, dat het doorzicht in de stra
ten er absoluut door werd belemmerd. De
menschen stonden meest in groepjes den- af
tocht der Duitsche legioenen aan te staren en
maakten den indruk, het zelf nog maar niet
te kunnen gelooven, dat de oorlog nu werke
lijk voorbij was en hun land weldra geheel
bevrijd van den strengen bezetter. Hoe moet
't wel'dien duizenden terugtrekkenden solda
ten te moede zijn geweest door die bevlagde
steden en dorpen te trekken? Ook voor hen
was voorloopig de hoofdzaak, dat de men-
begon zij niet dadelijk met pakken. In plaats
daarvan wierp zij zich op de knieën voor het
bed en verborg haar gezicht in de handen.
Toen, na een wijle stond zij op en met een
bleek gezicht en stijf op'elkaar geperste lip
pen begon zij haar toebereidselen te maken
voor de reis. Haar gelaat droeg deze gedwon
gen uitdrukking van beslistheid toen het ge
zelschap den volgenden morgen vertrok. Het
was een mooie dag en Sylvia voelde z'ich bij
zonder luchthartig en vroolijk en bracht den
graaf in verrukking, die eerst geneigd was
geweest te brommen, omdat hij zijn gelief
koosd bridgespel in zijn club in den steek
moest laten.
„Op mijn woord", zei hij, „ik voel mij net
als een schooljuffrouw, die met haar leerlin
gen een dagje uitgaat. Signora' heeft u uw
springtouw en hoepel wel meegebracht?"
Toen zij het warme en benauwde Londen
eenige mijlen achter zich hadden, scheen An
drey het weeë en vermoeids gevoel, dat haar
gedrukt had, af te werpen en 't drietal praat
te en lachte vroolijk voort, terwijl Mercy met
dichte oogen, alsof zij sliep, stilzwijgend in
Kaar hoekje zat. Het rijtuig van „de Grange"
wachtte hen op aan het station en Andrey
werd nog levendiger, toen zij de bekende
plaatsjes aanwees aan Sylvia, die uit het
raampje keek en levendig belang stelde in al
les en in ieder .plekje dat met ^Andrey in ver
band stond. Weldra kregen zij het portiers
huis van de Court in het oog en Sylvia vroeg
natuurlijk:
„Welk landgoed is dat, Andrey?"
Zij merkte niet op dat het gezicht van haar
vriendin betrok,Toen zij antwoordde:
„Lynne Court. Nu zijn we gauw thuis, Syl
via", voegde zij er dadelijk bij alsof zij verde
re vragen wilde vermijden die op de plaats
welke ze passeerden betrekking konden heb
ben en toen het rijtuig de laan inreed en ,,de
Grange" in het gezicht kwam, zei zei: „En
schenmoord, dien zij zeiven evenmin als de te
genstanders hadden gewenscht, voorbij was.
Het marktplein in Luik bood ook alweer
een hoogst eigenaardig tafreel. In het midden
ben groot aantal vrachtauto's en wagens,
daaromheen honderden soldaten met paaiden,
geleek het een reusachtig bivak. De officieren
zaten veelal in het aan het plein grenzende
restaurant en wisten blijkbaar nog niets van
de geproclameerde „Einhcitsküche af. Vre-
schillende door den Soldatenraad on-
derteekende afii'ches trokken onze aandacht
Een daarvan luidde vertaald als volgt: ,,Het
is ieder militair verboden particuliere wo
ningen te betreden op overtreding staat de
doodstraf!"
Zondag zouden de troepen der geaJ li
eerden Luik binnentrekken Hopen wij voor
de Luikenaars en voor alle Belgen, dat hun
land .nooit meet het tooneel van strijd wordt
en dat de vrede spoedig de sporen van den
oorlog zal uitwisschen. Gelukkig Holland,
dat voor zoovéél ellende gespaard bleef 1
KRIJGSGEVANGENEN.
Te Oldenzaal zijn alle openbare scholen,
leegstaande fabrieksgebouwen en vereeni-
gingslokalen door de autoriteiten in beslag
genomen. Zij worden in gereedheid gebracht
om een groote menigte Belgische en Fransche
krijgsgevangenen te herbergen.
Te Nijmegen zijn uit Duitschland 500 En-
gelsche en 20 rransche krijgsgevangenen
aangekomen. Ze zijn ondergebracht in de in-
fanteriekazerne in afwachting van hun door
reis.
Te Groningen zijn uit Duitschland 1500
.F.ngelsche krijgsgevangenen aangekomen en
in "t voormalige Engelsche kamp gehuisvest.
Spoedig zullen zen aar het vaderland terug-
keeren.
JAARWFDDFN BURGE
MEESTERS ENZ.
Gedeputeerde Staten van Overijsel stellen
aan de gemeenteraden in die provincie voor
om de jaarwedden der burgemeesters en ont
vangers met 25 procent te verhoogen en de
jaarwedden der secretarissen met hetzelfde
bedrag als die der burgemeejsters, zoodat het
bestaande verschil daartusschen hetzelfde
bl ft.
DE VOORRADEN VAN KEIZER
WILHEI M.
Onder den titel „Hoe de keizer het uit
hield" geeft Wilhelm Carlé, die als lid van
den arbeiders- en soldatenraad het „slot te
Berlijn, dat de keizer bewoonde, bézocht heeft
in de „Frankf. Volksstimme" de volgende bij
zonderheden
Ik verzocht den dienstdcenden onderoffi
cier mij eens den levensmiddelènvoorraaa van
keizer Wilhelm te toonen, wel te verstaan den
voorraad van de particuliere huishouding
van,den keizer niet dien van het hof.
Bereidwillig leidde men mij naar een groo-
te opslagplaats. Ik was er op voorbereid een
opslagplaats te vinden, maar wat ik daar ge
zien heb, overtrof mijn stoutste verwachtingen.
In groote wit gelambrizeerde kamers stond
hier alles, werkelijk alles, wat men zich maar
aan levensmiddelenvoorraad kan indenken,
opgestapeld.
Bevroren vleapch en gevogelte, bouillon
blokjes in groote kisten, sneeuwwit meel in
zakken, die tot aan het plafond lagen opge
stapeld, duizenden eieren, groote potten en
bussen met vet, koffie, thee, chocolade, gelei en
conserven van allerlei sóórt, die in lange rijen
waren opgesteld," honderden suikerbrooden,
ontzagwekkende hoeveelheden peulvruchten,
gedroogd fruit, beschuit, enz. enz.
nu zijn we er
Een uitroep van genot en bewondering
ontsnapte -aan Sylvia's lippen.
„Hoe mooi! O lieve!" en zij lachte met
voorgewend ontzag „ik had tot nu toe geen
idee, dat je zulk een groote dame was. Ik
wou wel eens weten hoe het gevoel moet we
zen meesteres te wezen van dit alles!" En zij
lachte.
Andrey lachte ook; piaar de lach stierf weg
in een zucht. Het rijtuig hield vobr de deur
stil, een rij bedienden stond daar te wachten
om hun meesteres van harte welkom te heeten,
en Andrey, die wel begreep hoe Sylvia ver-'
langde, nam haaf bij de hand en zei
„Kom laat mij je je kamers wijzen. Ja. dit
is de hall; ik zal je alles laten kijken
„Madr niet eerder dan na het eten",, zei de
graaf, die ontzettend genoten had van de
reis. „Het middagmaal niet laten wachten,
meisjes, of ik breng je naar school terug.
A propos, Andrey, ik heb niet aan Jordan ge
telegrafeerdjij hebt het zeker wel gedaan,
hij komt zeker wel dineeren, hè
„Hiz is in Londen", zei Andrey plotseling
loud «oei.
„O ja, wat is dat?" vroeg de graaf.
Andrey was echter al Weggeloopen met Syl
via en scheen de vraag niet gehoord te hebben.
Sylvia keekde nette kamers rond, die, of
schoon hun komst zoo kort te voren was aan
gekondigd, er uitzagen alsof ze al weken ge
leden voor hen in gereedheid gebracht waren
en alle luxe voorwerpen schenen te bevatten,
die een zeer veeleischende jonge vrouw maar
met mogelijkheid verlangen kan. Sylvia dan
keek de kamers rond mét een zucht van be
wondering, die overging in een 'uitroep van
verrukking, toen zij naar het venster liep:
„O, hoe kan jé ooit dit paradijs verlaten
voor dat akelige Londen?" riep zij uit. „Dit
doet mij meer dan ooit verlangen naar ons
hutje op het land nietwaar, Mercy?" Mer-
Ik stond sprakeloos en dacht onwillekeurig
aan de oude geestigheid, dat de voorraden
*óo groot zijn, dat ten man alleen zich daar
onmogelijk een begrip van kan vormen.
De waarde van dien voorraad beloopt meer
dere honderdduizenden marken.
Als deze. levensmiddelen op het oogenblik
niet beter te gebruiken waren, zou men willen
voorstellen, ze zoo onaangeroerd in een na
tionaal museum te plaatsen.
ONDERLING VRACHTBUREAU.
Het verbond van Nederlandsche Fabrikan
ten-vereen igingen heeft ingesteld een Onder
ling Vraditbureau, ten doel hebbende, te
voorzien in de scheepsruimte, welke in den
eersten tijd nog beperkt zal zijn, en om tot een
zoo billijk mogelijke verdeeling te geraken.
Tevens zal dit bureau zijn bemiddeling
verleen en tot verkrijging van zoo voordeelig
mogelijke collectieve vrachtprijzen.
SCHENDING VAN ONZE NEUTRALI
TEIT.
Het opperbevel van land- en zeemacht heeft
bevolen, dat de bepalingen omtrent het tegen
gaan van schending van onze neutraliteit
thans niet meer zoo streng behoeven te wor
den-gehandhaa ld als vóór den wapenstil
stand. Wanneer een vliegtuig of vaartuig
blijkbaar bij vergissing onze neutraliteit
schendt, kan worden volstaan met het geven
van waarschuwiugsseiuen of het lossen van
een schot, doch wanneer klaarblijkelijk moed
wil in het spel is, moet met kracht worden op
getreden.
OP EEN MIJN GELOOPEN.
Het Nederlandsche stoomschip Johanna,
van de firma Jes. de Poorter, te Rotterdam,
hetwelk bij Skagen op een mijn liep, is door
experts onderzocht; een d'uikersonderzoek is
geldst.
Bij het ongeyal zijn omgekomen de matroos
A. Duits, van Kromménie, en de tremer J.
Stolk, te Rotterdam.
IJSBOND „HOLLANDS
NOORDERKWARTIER"
Zaterdag had te Amsterdam in het gebouw
der Amsterdamsche IJsclub de algemeene
vergadering plaats van den Ijsbond Hol
lands Noprderkwartier.
Namens het bestuur der Amsterdamsche
IJsclub heette de heer G. J. H. van Veen de
vertegenwoordigers van den IJ. H. N. harte
lijk welkom, hopende dat de ijsbond zijn a.s.
25-jarig jubilé in het gebouw der A. IJ. C..
zou vieren
De voorzitter, de heer S. Th. Minnema
(Amst.) dankte voor dé ontvangst en voor de
invitatie om weer terug te komen op den
feestdag van den bond.
De heer Minnema gaf vervolgens zijn groo
te vreugde te kennen over de verandering ten
gunste van de tijdsomstandigheden, welke
verandering zeker ook den Bond ten goede
zal komen.
Het door den heer C. L. F. Sariet de Soi-
ron samengestelde jaarverslag werd onder
applaus goedgekeurd.
De 1ste secretaris, de heer J. Cock, deelde
mede, dat naar aanleiding van de mededee-
ling in het jongste verslag over de verwach
tingen der e erstvolgende winters, ingevolge
statistieken, een schrijven ontvangen was'van
ar. C. Easton, die een specfole studie van
winters en de verwachtingen over de al of
niet gestrengheid er van gemaakt heeft Van
oeze mededeelingen zal voor het volgende
verslagjaar geprofiteerl worden.
Vervolgens werd medegedeeld dat 42 af
deelingen door 60 afgevaardigden vertegen
woordigd waren en dat tal van afdeelingen
cy glimlachte droevig toen zij zich over het
valies heenboog dat een kamenier haar hieip
uitpakken. „Andrey. je moet mij alles laien
zien, denk er aan, al de plaatsen waar je als
meisje placht te spelen en al de dingen en de
dieren-waar je veel van houdt. Ik moet alles
zien, dan kan ik mij zelf wijsmaken dat ik je
jaren heb gekend in piaats van enkeie we
ken. Dineeren? Wat een schande! dat men
den tijd moet besteden met eten en drinken als
er zooveel te doen is en maar vier dagen óm
a.lles in te doen!"
De kleedkamer van Andrey grensde aan die
van Sylvia en de twee jonge mejsjes bleven
voortpraten door de open deur, terwijl zij
zich verkleedden; en cliiar zij er op hadden
aangedrongen dat Mercy, naar haar eigen ka
mer zou gaan om te rusten, liep Andrey
voortdurend heen en weer om Sylvia haar
hulp aan te bieden een aanbod dat Sylvia
lachend weigerde.
„Lieve Andrey, ik ben geen eigenares van
een landgoed met een gracht om het huis en
ik ben niet gewoon aan kameniers en hofda
mes. Ik kan mij zelf wel kleeden. Er is zelfs
een tijd geweest dat ik bijna geen kleeren had
om aan te doen!" voegde zij er vroolijk bij.
Daar luidde de gong voor het diner, en de
stem van den graaf klonk de groote trap al
op en riep blijde, maar waarschuwend:
„Kom nu meisjesen zij gingen naar bene
den.
Toen zij de gang doorgingen, keek Sylvia,
die graag alles zien wou, door- een openstaan
de deur een groote kamer in, waarin zij een
groot hobbelpaard zag staan, een poppen
huis en dergelijk speelgoed.
- „Dat was mijn speelkamer," zei Andrey.
„O wat was ik toen gelukkig!"
„Op dat paard moet ik eens rijden!" zei
Sylvia met beslistheid.
Andrey glimlachte.
„Ik heb rnougen tocht met hem gedaan en
van de gemeentebesturen weer subsidie ont-
vangen, terwijl ook de bond weer rechtstreek»
steun kreeg.
Besloten werd subsidie te vragen aan de
Provinciale Staten van Noord-Holland.
De heer Dil (himfdbestuur) stelde voor de
gemeentebesturen, die afwijzend .beschik!
hebben op de subsidie-circulaire, nóg eens
aan te schrijven. Dit voorstel werd aanvaard.
Medegedeeld werd, dat nog een nieuw
district gevormd is, nl. het district Gooiland,
omvattende Het Gein en omstreken, Muider-
bere en Weesp.
1 hans kwam een. wijziging in het huishou
delijk reglement aan de orde, voornamelijk be
treflende het verzenden van de ijsberichten.
Verschillende afgevaardigden wezen er op,
dat 't niet mogelijk is iederen dag de banen
te inspecteeren en alzoo iederen dag bericht
te zenden.
Besloten werd daarom alleen te berichten
aan de districtsvoorzitters, indien een. wijzi
ging in den toestand dér banen komt.
Aangenomen werd een wijziging, die ten-
evolge heeft, dat de districts-viorzitters met
e leden van het bestuur van dé afdeelingen
in hun district in November en Maart verga
deringen houden moeten. Op de Maart-verga
dering wordt de toestand der banen bespro
ken.
Tot distriets-vorzitters werden benoemd tfe
beeren D. Stam. voor Hoorn, C. Grandsdam,
voor Purmerena, W. Dil Jzn., voor de Zaan
streek, S. Silver, voor het Zuiderdistrict, C.
W. Stadegaard, voor Hoogkarspel, P, de
Geus, voor Waterland, en H. ten Duis, voor
Gooiland.
Een voorstel van het hoofdbestuur om we
gens den hoogen inkoopsprijs den verkoop
van de bonsdkaart op 2% cent per stuk te
brengen, werd aangenomen.
Het Nieuws van den Dag werd tot eerelid
van den Bond benoemd.
Hst verslag van den penningmeester, den
heer P. Preijer Jr., werd goedgekeurd. Uit de
rekening bleek, dat het boekjaar met een na-
ceelig saldo van 1480M sluit. De'begróo-
ting yoor het dienstjaar 1918/19 tot een to
taal bedrag van 1217 werd eveneens onge
wijzigd aangenomen.
Als plaats voor de volgende algemeene ver
gadering werd Hoorn aangewezen.
„Nadat de heer De Boer ('t Kalfje) nog had
aangedrongen op betere verzorging van eer
ste Hulp bij ongelukken materiaal als ver-
bandkisten e.d. en daarvoor de medewerking
van de plaatseluijke afdeeling van „Het Wit
te Kruis" aanbeval, sloot dé voorzitter de ver
gadering.
HET KAMP GAASTERLAND.
Uit liet kamp Gaasterland gaan de pas ge-
interneerde Russische krijgsgevangenen
vluchten. Bij hun aanhouding zeggen ze, dat
1 c werk zoeken of op reis zijn naar België,
zinderen willen den consul te Rotterdam be»
2 oeken, om door zijn tusschenkomst zoo
spoedig mogelijk naar Rusland gezonden te
/orden. De aangehoudenen worden niet naar
1 et kamp teruggebracht, maar naar Assen ge
transporteerd. De veiligheid in Gaasterland
i« er intusschen niet beter op geworden.
Waar de Russen slecht geklped zijn, wordt er
v eel kleeding gestolen. Ook de bussen met
mik, die voor de melkwagens van de fabrie-
len aan den weg staan, worden aangespro-
len. Er worden nu pogingen aangeWend de
nenschen van kleeren te voorzien door vrij
willige bijdragen.
DE ZAAK CARL MINSTER.
Bij de familie van den heer Carl Minster,
werd er telkens afgeworpen als Neville bij
ongeluk te hard hobbelde; expres natuurlijk.
Wij" speelde dikwijls samen in die kamer.
Haast op alle plaatsen die ik je wijzen zal,
hebben hij en ik sam^n zulke heerlijke, geluk
kige uren doorgebracht! Arme Neville 1"
voegde zij er bij met een zucht.
Maar Sylvia wou niet permitteeren dat et
gezucht werd, dien avond in ieder geval niet,
en het diner met die twee bekoorlijke meisjes
was zooals de graaf later menigmaal ver
klaarde, een van de gelukkigste geweest jdie
hij ooit had bijgewoond. Hij voelde zich too
vroolijk, dat hij den Right Honourable Jor
dan niet betreurde en Andrey scheen haar
minnaar ook niet te missen. Na het diner
gingen de meisjes naar de groote ontvangka
mer en de prachf aldaar zou Sylvia verbaasd
hebben indien zij op het tooneel niet aan
weelde gewend was. De graaf voegde zich
weldra bij de jonge meisjes.
„Is er een bepaling in uw contract, Signo
ra, dat u verbiedt de nachtegaal te spelen
voor het genoegen van uw vrienden zei hij.
„Als dat zoo was zou ik het verbreken eri
er mij niet aan houden," antwoordde Sylvia
en zij trok Andrey mee naar de piano; en'
weldra vulde het geluid van de prachtige
stem de kamer en stroomde het open venster
uit.
„Wat een allerliefst schepseltje en wat een
stem!" riep de gaaf bij zich zelf uit. Hij zag
niet dat Andrey's oogen vol tranen waren.
Een klein poosje te voren was Trale bij juf
frouw Parsons binnengestormd en had da
goede vrouw bijna doodelijk doen schrikken
en Neville doen opspringen van zijn stoel met
een uitroep van verbazing. Hij had zich in
Trale's handen overgegeven en was op zijn)
raad nog in het huisje van juffrouw Parsons
geblevén, ofschoon hij bijna verteerd werd
door een duldeiooze begeerte iets uit te voe
ren.
1 1
0