i
DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Niet te koop.
No 151
Hondortl eon mu .twintigste Jaiirtfautf.
MAAN P 4«
80 J N F.
BB 8 JLLLETÖJÜ.
Hui ton liüutscli overzicht.
Hiimeiiland.
Abonnementsprijs bij vooiuitoetallng per 3 maanden f 1,65, franco per post 1 1,90. Bewijsnummers 5 ct. Advertentieprijs !5 et. per regel, grootsre letter? neer pisstsryimte
Brieven franco N V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. Herms Coster i> Zoon, Voordam C 9, Teief 3.
De groote gebeurtenis, waarnaar wij van
jaar tot jaar hebben uitgezien, het oogettblik
der definitieve beëindiging van den waan
zinnigen strijd, waarvan millioenen mannen,
vrouwen en kinderen- het slachtoffer zijn ge
worden, ligt reeds achter ons.
De yrede is geteekend.
In liet boek der wereldhistorie is het vast
gelegd; dat op 28 Juni 1919, na een strijd van.
bijna vijf jaren, de vrede tusschen Duitschland
en zijn Vijanden geteekend werd.
Latere geslachten zullen dit jaartal en de
zen datuui als een der meest belangrijke me-
moreeren en zij zullen daarbij geen oogen-
blik bedenken noe weinig belangstelling de
groote gebeurtenis over het algemeen bij
oorlogvoerenden eri neutralen heeft gevon
den.
Zeker. Parijs, Brussel en Antwerpen heb
ben gevlagd en gefeest, ze zouden haar karak
ter verloochend hebben zoo zij bet niet ge
daan hadden. Maar van een algemeeue vreugr
de, van een spontane uiting van enthousias
me is over het algemeen in de Entenle-
o tal en geen sprake geweest en wat een neu
trale mogendheid als ons eigen landje betreft,
zijn wij er van overtuigd dat velen nauwelijks
belangstellend genoeg waren om van dag en
uur van de ouderteekening vau het vredes-
traotaat met eenige nauwkeurigheid kennis te
nemen.
Vanwaar deze algenteene onverschilligheid,
vanwaar deze geringe belangstelling voor
een wereldhistorische gebeurtenis, waaraan
wij in de ook over ons vernederende en
moeilijke oorlogsjaren zoo reikhalzend heb-
oeu uitgezien?
Het is omdat wij, omdat alle volkeren van
Europa beseffen, dat dut vredestractaat niet
ue uiting vuig hernieuwde vriendschap en ver
draagzaamheid is, waarop wij ais slot vaa
dezen oorlog gehoopt hebben.
Het is omdat niet de beide machtige strij
ders het misdadige van hun vernieimgsactie
hebben ingezien en elkaar berouwvol de broe
derhand reikteh, maar omdat de sterkste partij
de zwakste onder bedreiging van totale ver
nietiging, lot een oneervolle capitulatie treeft
gedwongen.
DuitscMand 'teekent deze vredesvoorwaar
den, maar het teckcirt ze in haat en machte-
looze woede, het teekent uit drang naar het
leven, maar het beseft, dat dit geslachten
lang een slavenleven zal moeten zijn.
Zoo was het Zaterdag voor het geheele
Duitsche volk een dag van rouw, een dag ook
waarop in millioenen Duitsche harten wel
een stitle geiotte zal zijn afgelegd, het vaste
voorriemen vöor dezen smaad bloedige wraak
te nemen zoo spoedig veranderde omstandig-
nedeu dit veroorloven kullen.
'Inderdaad, deze vrede draagt de zichtbare
kiemen van latere oorlogen in zich.
liet is alsof de erustigen en nadenkenden,
ook in de overwinnende 'stalen, dit beseffen,
en 't maakt, dat wii op den vredesdag, waar
op wij in onze gedachte steeds het vroolijke
zuifletje van blijheid en vrijheid zagen schij
nen, de donkere wolken van naderend onheil
zich boven opa zien samenpakken.
Het is vrede, maar wij gevoelen geen blijd
schap, de afschuwelijke volkerenmoord is ge
ëindigd, maar de beteekenis daarvan dringt
niet tot ons door, nu wij gevoelen, dat deze
beëindiging louter een formaliteit is, dat het
vredestractaat biunen afzienbaren tijd
door den op krachten gekomen overwonnene
weer voor reu vodje papier zpnder beteekenis
kan verklaard worden.
Er' is geen duurzame vrede zonder weder
zij dsche waardeering van elkanders goede ei
genschappen zonder onderdrukking van ego
ïsme en erkenning van anderer levensrecht.
De vrede is geteekend, maar hij zal vooral
door de bepaling, dat de blokkade tot na de
25)
„Zes groote boomen worden omgehakt,"
zei hij, „de grootste boomen van de stad."
Esther ging hem uitleggen.
„Dat moest. De voorzijde moest zoo ver mo
gelijk naar voren gebracht worden, om de
strut aan de achterzijde."
„Ik ben in die boomen geklommen, toen ik
ecu jongen was," zei hij, zonder acht te slaan
op de uitlegging. „Nu zullen er geen jongens
meer inklimmen, behalve om te leeren.
keren is een schoone zaak, broeders! U heeft
zeker niet het geld voor een druppeltje bran
dewijn bij u, juffrouw Esther?"
Boos als ze was, zei ze scherp: „Je drinkt
te veel brandewijn, Sammy."
„Ja, weet u," zei hij, zijn hoofd krabbend,
„misschien is dat wel zoo. Ik hoop, dat de
oude heer het goed maakt?"
Esther lachte en gaf hem wat geld.
De opzichter van de werklieden kwam naar
hen toe. Esther hoopte, dat hij haar vader
niet zou zeggen, dat zij Lugg geld gegeven
had. Zij voorzag, dat ze voortaan telkens be
zet zou zijn met kleinigheden, die zij niet wil
de, dat haar vader wist.
„Als u, boven wilt komen, juffrouw", zei
rfe opzichter. „U kunt de bovenverdiepingen
met een ladder bereiken."
„L)ank af' zei ze „ik heb haast." -
Zij liet hem verbaasd staan. Ze meende, dat
ze reeds vereenzelvigd werd met iedere onder-
neiuipg van haar vader, zelfs met zijn liefda
digheid, Zy ging de stad door en kwam door
ratificatie door de volksvertegenwoordigin
gen voortduurt, voor den overwonnene nog
weinig ontsparibing brengen.
Het is de vrede van Versailles, het is de
vrede van Clemenceau, den tijger, die het van
den beginne af aan verkondigd heeft, dat
Duitschland ten volle zou boeten voor alles
wat in dezen oorlog misdreven is.
Maar het is ook ae vrede van Wilson, den
geleerde en in veler oogen rechtvaardige, die
onder den invloed der Europeesche diploma
ten menig punt vaa zijn zoozeer geprezen
beginselen heeft moeten prijs geven, maar die
toch aan dit vredestractaat het ontwerp van
den Volkerenbond heeft vastgeknoopt.
De Volkerenbond, ziedaar liet eenige goe
de, dat uit deze verschrikkelijke oorlogsjaren
geboren is.
Hoe duur, met hoeveel bloed en tranen is
hij gekocht en hoe teer en zwak is nog dit
jonge leven.
Maar de kiemen van het goede en groote
dat er uit groeien moet, zijn aanwezig en de
geslachten die na ons komen, zullen bouwen
op de nu gelegde fundamenten.
Wij hebben een stille hoop, dat het geluid,
dat nu reeds uit de arbeiderscongressen der
overwinnende staten klinkt, dat de stemmen
van hen, die een rechtvaardiger vrede en een
verzoeningsgezinder houding bepleiten, in
dm loop der ecvs&omeade far® sièrk$r zul
len worden.
En dat men wanneer Duitschland tot den
Volkerenbond zal zijn toegelaten, de midde
len zal vinden, om de gedachten van haat en
wraak, die nu het Duitsche volk bezielen, te
veranderen in die van vrienschap en waar
deering.
Dan zal het drukkend gevoel van toekom
stig onheil van onsweggenomen worden,
dan zullen wij eerst met oprechte blijdschap
hei beëindigen van dezen oorlog kunnen ge
denken en wij zullen dankbaar zijn voor de
groote weldaad die hij ons gebracht heeft, de
broederbond der staten, waarin voor uitbar
stingen van volkerenhaat geen plaats meer
zal zijh.
Uit Parijs worden de bijzonderheden van
de onderteekenirrg van het vredestractaat ge
meld.
De volmachten der Duitsche afgevaardig
den waren s morgens onderzocht en in orde
bevonden. Om kwart voor drie nam Clemen
ceau den voorzitterszetel in de spiegelzaal te
Versailles in, waarna de verschillende afge
vaardigden hun plaatsen zochten.
De republikeinsche garde, die voor de
perstribune was opgesteld, rukte om tien mi
nuten over drie in.
Toen kwamen onder een indrukwekkende
stilte de vijf Duitsche gevolmachtigden bin
nen, geleid door den oudsten Kamerbewaar
der van het ministerie van buitenlandsche za
ken. Zij namen plaats aan een der korte zij
den van de tafci voor de gevolmachtigden.
Om kwart voor drie opende Clemenceau de
zitting en hield hij een korte rede, waarin hij
deed uitkomen, dat er" overeenstemming be
reikt was tusschen de geallieerde en geasso-
sieerde naties en Duitschland.
Hij wees er tevens op, dat liet onderteeke
nen een onherroepelijke overeenkomst schept,
die loyaal moet worden uitgevoerd.
De Duitsche rcgceriug, aldus Clemeuceau,
heeft de voorwaarden van het verdrag in hun
geheel aanvaard en daarom heb ik de oer de
heeren gedelegeerden van de regeering vau
het Duitsche rijk te verzoeken hun handteeke-
ning te komen zetten.
Vervolgens stonden de Duitsche gevol
machtigden op en gingen naar de kleine tafel
in het midden der zaai, waaraan zij zich neer
zetten "en een voor een het verdrag teekenden.
Zij teekenden zonder eenige stoornis of pro
test, waarna de gedelegeerden van de gealli-
een nauwe straat boven het strand, dat in het
Westen van het eiland lag. De zee kwam
hier naar binnen met de vrjje beweging van
den Atlantischen Oceaan in lange rollende
golven, geheel iets anders dan de geregelde
eb en vloed van de golven op het strand on
der het terras. In welk weer ookvwas het le
ven hier dat van een onophoudelijk en veel
vuldig „ik geloof", vergeleken met de eeuwi
ge vragen en antwoorden van het water in de
naven. Hier ook deed de zee geen moeite haar
macht en wreedheid te verbergen. Het lange
strand was bedekt met kiezelsteen, bezaaid
met overblijfselen van schepen, bamboe-sta
ken, gebroken stukken hout, en hier en daar
een sinaasappel of een cocosnoot, een droevig
teeken van een rampzalig eind van lange rei
zen. Waar enkele meden anar het strand
leidden, staarden een paar vrouwen met de
armen in het schort over elkaar geslagen, dof
en angstig naar haar mededingster, de zee,
die haar echtgenooten en geliefden van haar
wegriep.
De klip was hier laag en met aarde bedekt,
en op een plaats verborgen onder de breede
bjpderen en donker purperen bloemen van het
wiüterhoefblad, dat een geur heeft, die bijna
niet te onderscheiden is van dien van hage-
doorn. Langs de plek gaande, sloot Esther
haar oogen en zonder zelf te weten waarom,
vulden zij zich met tranen. Zij verlangde naar
Mei, en toch kwam met Mei altijd het gevoel
van kansen, die verloren waren, van tijd, die
voorbijging, zonder teruggeroepen te kunnen
worden. Zij begroette ieder jaargetijde, alsof
er iets heel goeds iu verborgen lag, maar zij
zag nooit de narcissen of de brem op de hei
de verwelken, zonder te voelen, dat zij er zich
niet genoeg in verheugd had. Een smal pad
eerde en geassocieerde mogendheden in de
vooraf vastgestelde volgorde werden afgeroe
pen om eveneens het verdrag te teekenen.
Óm kwart voorlijf hadden de laatste afge
vaardigden hun handteekening gezet en klon
ken buiten de eerste schoten van het salvo
van 101 dat den vrede aankondigde.
Toen stond Clemenceau op. De vredesvoor
waarden, aldus de Fransche premier, tusschen
de geallieerde en geassocieerde mogendhe
den en het Duitsche rijk zijn thans een vast
staand feit. De zitting is opgeheven.
De burgemeester van Vtrsailles heeft een
alleszins sympathieke proclamatie het licht
doen zien. v
De groote dag van Versailles, aldus deze
proclamatie, is aangebroken. De regeering
wenscht, dat de plechtigheid een streng ka
rakter zal dragen, dat overeenkomt met de
herinnering aaii de dooden en het ieed van
het vaderland. Niettemin zullen de openbare
gebouwen vlaggen en verlicht worden en de
Burgerij zal zeker dit voorbeeld volgen.
Ik noodig het publiek uit; zich aan de orde
maatregelen te onderwerpen. Voor het goede
verloop der plechtigheid zullen de burgerij
en de bezoekers de kalmte en waardigheid
weten te bewaren, die overeenkomt met deze
groote gebeurtenis en die .Sen in de vijf jaren
van den oorlog niet heeft verlaten, want de
gebeurtenissen van 16'Juni kunnen niet toe
geschreven worden aan de burgers van de
stad.
De dag van den 23sten zal verloopen gelijk
aan een datum van beteekenis in de wereld
historie past.
rvonmg üeorge van Engeland zond' aan
Liuya ueorge een telegram, waarin ntj verze-
aerue, uat ae oude rteerierring van het vredes-
veiurag uier ue arepste dankbaarheid in heel
act Br itsciie rija zal' ontvangen worden. Zij
ueteejcem ae overwmnmg van de idealen van
viijuetu, waarvoor ue Bnt'ien zren ongeaen-
uc oponer mgen nebben getroost.
Uok president Wüsoa liet zich niet onbe
tuigd. Fly zona onmiddellijk een boodschap
uair nei Auier»Kzauscüe vont, waarm mj zegt,,
udi uer verurag een onveranderlijke ovcreen-
ituniei vormt, uaar aue voorbLnouü is alge-
woz.cn eu waarin mj net verutr xenscnetst als
net groot-zegei van een menwen staat van
■urnen, oat reuen geeft tot diepe tevredenheid
en algemeeue geruststelling.
Brussel viert feest en in Parijs iaat men zich
uiuuuruja ocut met onbetuigd.
De aanblik dien Parijs bood op den avond
van ue ouaer teekeuing van het verdrag, moet
oui'icii^ewoon maruKwejatenü zijn geweest.
riet geneeic vont vormde ais t ware een
upiucnt acuter ae militaire kapellen, die de
stau doommisten. De drukte was zoo groot,
-dat toen de taptoe geblazen werd, de dragon
ders moesten atstijgeu om de paarden te kai-
meeren.
wp ue Tiace de i'üpera wad ue Marseillai
se gespeerd, dre door oor honderadurzendtai
meuscueu werd meegezongen. De baicons
waren versierd met neutguuianu-cs en de
vrouwen wierpen armen vol bloemen op de
menigte. Menschen» die elkaar niet kenden,
omhelsden ellkaar op straat, men organiseer-
ue rondedansen en de dansenden slingerden
zich" tusscneu de steeds aangroeiende menigte
door.
net is begrijpelijk; dat de Duuache delega
tie.zoo spoedig mogelijk uit Versailles ver
dokken is.
ize voorzitter, Mutter, verzekerde den hem
interviewenden journalisten, dat het Duitsche
volk alles zat doen bin het verdrag uit te voe
ren, maar hij gelooide, dat de Entente het in
haar eigen belang noodig zal oordeelen eenige
onuitvoerbare artikelen te veranderen, met
name waar het betreft de uitlevering van den
Keizer en eenige legerbevelhebbers.
slingerde zich langs de klip naar een rots
achtige kaap, die als een dier uit de fabelen
zijn voeten in de zee vooruitstak. Het bewe
gende schuim maakte den indruk, alsof het
dier tevreden zijn klauwen uitstak en weer in
trok. Van waar Esther stond, helde het land,
zoodat zij bijna een mijl ver het pad kon af
zien, en ze was blij te zien, dat er iemand op
was. Zij keerde zich om, om naar de stad te
rug te zien, die van dit punt af een onafgebro
ken muur naar de zee vormde. Hooge geel
witte wolken waaraan de Noordenwind
scherp afgeronde vormen gaf, kwamen uit zee
op en gaven door hun indrukwekkende afme
tingen een dwergachtig voorkomen aan de
stad. Haar zorgen schenen reeds minder ge
wichtig. Juist toen zij zich omkeerde om haar
wandeling te vervolgen, stak een kleine zwarte
gedaante een oogenblik scherp af tegen den
horizon op den top, en begon toen de geel
groene helling af te dalen. Voordat zij heel
ver geloopen had, herkende zij de gestalte als
die van Maydenstone; als zij op den weg
voortging, moesten zij elkander ontmoeten. Zij
was niet in de stemming om met iemand te
praten, het minst van al met een vreemdeling,
die, op zijn best genomen, haar niet bijzonder
sympathiek was. Zij aarzelde, en was zelfs al
een paar stappen teruggekeerd, toen een
soort van trots haar deed besluiten, haar
voornemen uit te voeren en naar de kaap te
gaan. Zij vroeg zich af of Maydenstone haar
in het oogenblik van besluiteloosheid had her
kend, en zij hoopte van niet, hoewel zë hard
op mompelde „het. kan me niet schelen, als
hij me herkend heeft". Zij naderden elkander
snel en ontmoetten elkander na een paar mi
nuten. Ze groette hem stijf, maar bleef toch
staan. Pas later bedacht ze, dat ze, zonder
Nog wordt uit Parijs gemeld, dat de Raad
van vier Duitschland wil noodzaken het
verdrag zoo spoedig mogelijk te ratiffteeren.
President Wilson onderteekende de allian
tie tusschen de Vereenigde Staten en Frank
rijk, waarbij Amerika aan Frankrijk hulp be
looft indien dit zonder provocatie wordt aan
gevallen.
Lloyd Qeorge teekende de alliantie voor
Engeland.
in Frankrijk kan men dus gerust zijn.
President Wilson beschouwt zijn tnak in
Europa als afgedaan en scheepte zich aan
boord van de „George Washington" naar
Amerika in.
De Duitsche regeering schijnt een voor-
ettelijken uitweg gevonden te hebben uit de
moeilijkheden met het spoorwegpersoneel.
In plaats van een loonsverhoging, .die het
heele rijtk aanzienlijk zou -drukken en uit
zijn evenwicht zou brengen eu die men ook
nadat zij door de verlaging der prijzen over
bodig geworden zou zijn moeilijk nog kon
terugnemen, wil de regeering thans 1 mil
liard offeren voor den tijd van drie maanden,
om de prijzen van de levensmiddelen in het
heele rijk aanzienlijk te verlagen. Dit
is goedkooper heeft geen nawerking en1
heeft bovendien het ontzaglijk voordeel
verdere toonbewegingen in andere bedrijven
die op de duurte zouden berusten, bij voor
baat overbodig te maken. De onderhande
laars van de vakvereeniging van het spoor
wegpersoneel hebben zich dan ook bevredigd
verklaard.
Een Wolff-telegram meldt, dat er gegron
de hoop bestaat, dat de spoorwegstaking
spoedig geëindigd zal zijn. E)e groote arbei
ders-organisaties verklaren zich met beslist
heid voor de onmiddellijke hervatting van
den arbeid. Ook de machinisten zijn voor be
ëindiging van de staking.
Bij de Beriijnsche beambten bestaat nog
ecnig meeningsverschil, doch ook hier is te
hopen, dat de bezonnen elementen de over
hand krijgen. De regeering is voornemens het
besluit van den minister van Nationale De
fensie betreffende het verbod tot staken voor
spoorwegbeambten op te heffen, zoodra de
drenst hervat is.
Een zoo juist ontvangen telegram deelt
mede dat de staking is opgeheven
VON' BETHMANN HOLLWEG EISCHT
DE VERANTWOORDELIJKHEID OP.
De vroegere rijkskanselier von Bethmann-
Hollweg heeft, nadat hij reeds vroeger een
dergelijken stap op uitdrukkelijk verzoek van
de rijksregeeriug heeft nagelaten, èen brief
aan Clemenceau gericht met het verzoek het
volgende ter kennis van de geallieerde en ge
associeerde regeeringen re brengen
In artikel 227 van.' de vredesvoorwaarden
klagen de geallieerde en geassocieerde regee
ringen Wilhelm II von Hohenzoilem, vroeger
keizer van Duitschland, aan, wegens zware
overtreding van- de internationale zedewetten
jen inbreuk op de heilige macht der verdragen.
Zij.kondigen tegelijk hun besluit aan, om de
regeering van Nederland te verzoeken den ex-
keizer, met het oog op zijn veroordeel ing, uit
te leveren.
Met betrekking hierop veroorloof ik mij tot
de geallieerde en geassocieerde regeeringen
het verzoek te richten de beraamde procedure
tegen mij, inStede van tegen den ex-keizer,
te openen. Met dat doel stel ik mij ter beschik
king van- de geallieerde en geassocieerde re
geeringen. Als voormalig Duitsch rijkskanse
lier draag ik voor hetgeen in den tijd van
mijn ambtsvervulling geschied is, de uitslui
tende verantwoordelijkheid, zooals dat gere
geld is in de Duitsche grondwet, voor de po
litieke handeling des 'keizers.
Hieruit meen ik te mogen afleiden, dat de
rekenschap, die de geallieerde en geassocieer
de regeeringen vorderen voor deze handeli-n-
onbeleefd te zijn, kon verder gegaan zijn, en
wilde, dat ze zich kon herinneren, of hij of
zij het eerst had stilgestaan. Zijn welvarend
uiterlijk maakte haar in haar tegenwoordige
stemming boos. Sedert den dag, dat zij hem
voor het eerst gezien had, had hij meer kleur
gekregen, ofschoon hij er nog „stadachtig"
uitzag, zooals zij' dat noemde, en zijn licht
grijze kleeren pasten niet bij; de plaats en bet
jaargetijde. Blijkbaar, dacht ze, was zijn ver
legen houding bij hun eerste kennismaking al
leen aan vreemdheid toe te schrijven, want hij
sprak nu gemakkelijk en bestudeerde haar met
rustige kalmte. Terwijl zij daar stonden, vie
len een paar ijskoude regendroppels scherp en
recht als pijlen neer. De naaste schuilplaats
was een rots op den weg, dien hij gekomen
was, en zij liepen er samen haastig heen en
schuilden voor de bui met hun schouders ver
trouwelijk tegen elkander.
„Waarom keerde u terug, toen u mij zag
komen vroeg hij' op eens.
„Ik keerde om, omdat het weer zoo onze
ker leek," zei ze, boos omdat hij haar een on
waarheid deed zeggen.
„Ja, en de zee is heel nat."
„U is heel grof."
„Juffrouw Rosewame, ik heb geen lust met
u te blijven praten aan het eind van een lan
gen afstands-telefoon, of in den helm van een
duiker. Het is zulk dwaas tijd verknoeien.
Niets wat wij zeggen, heeft iets te betteke
nen."
„Ik heb u niet gevraagd, om tegen me te
praten."
Hij barstte in lachen-uit.
„Bijna hadden we elkander een slag in het
gezicht gegeven, of onze tong uitgestoken,"
zei hij. „De zaak is, dat u mij verdenkt."
gen, alleen -door mij kan worden gegeven.
In de overtuiging, dat de geallieerde en ge
associeerde mogendheden voor een door het
openbaar staatsrecht geschapen rechtstoe
stand ook de internationale geldigheid zullen
willen erkennen, geef ik uitdrukking van mijn
hoop, dat zij geneigd zullen zijn aan mijn
dringende bede gehoor te verieenen.
KORTE BERICHTEN.
Bij de onderteekening diende generaal
Smuts een protest in o. a. tegen de bestraf
fing van den ex-keizer en anderen en de
vastgestelde schadeloosstelling.
Tegelijk met de teekening van het vre
desverdrag hebben de vier groote mogend
heden en Polen een conventie onderteekend,
waarbij Polen zich verbindt tot waarborgen
voor de nationale en godsdienstige minder
heden.
Bela Kun en zijn aanhangers zijn
voornemens de bourgeoisie en de tegen-revo
lutie op de meest onbarmhartige wijze te
onderdrukken.
De Deutsche Ztg. bevat aan het hoofd
van het blad een oproep aan het Duitsche
volk, opwekkende tot wraak.
De Chineesche delegatie heeft het vre
desverdrag niet onderteekend uit protest te
gen de bepalingen betreffende Sjantoeng.
Over Frankfurt aan de Oder is we
gens de relletjes de staat van beleg afgekon
digd.
De Italiaanscha vertegenwoordiger te
Boedapest heeft Bela Kun aangemaand hei
leven der contra-revoluüonnaire gijzelaars
te sparen.
Wilson dringt bij het Amerikaansche
volk aan op aanneming van het verdrag.
Schreiner, de Britsche Hooge Com
missaris van Z.-Afrika, ia overleden.
De nieuwe Itaiiaansche delegatie heeft
Rome verlaten.
AANVOER VAN MAIS DOOR DE
REGEERING.
Uit de beste bron wordt aan de Msb. het
bericht bevestigd, dat de Nederlandsche re
geering besloten treeft thans ook mais te gaan
importeeren. Tot dit besluit heeft geleid de
overweging, dat tlrans nog onvoldoende
sdieepsruimte beschikbaar is. Nu vreest men,
dat, wanneer de weinig beschikbare scheeps-
ruimte aan den vrijen handel zou worden ge
laten, de vrachtprijzen belangrijk zouden stij
gen, waardoor het veevoeder veel te duur zou
worden. De regeeringsbemoeiing in deze zal
echter niet langer duren dan beslist noodza
kelijk is.
NEDERLAND EN BELGIë.
Men seint uit Brussel aan de N. Rott. Crt.
De „Soir" meldt, dat bet vraagstuk van de
herziening van de tractaten van 1839 Don
derdag een nieuwe stap voorwaarts heeft ge
daan. Volgens het blad zou de Raad van vijf
ministers van buitenlandsche zaken van
Frankrijk, Engeland, de Vereenigde Staten,
Italië en Japan zich vereenigd hebben met de
zienswijze van Hymans, den Belgischen mi
nister van buitenlandsche zaken, die betoogd
had, dat de vraagstukken van de Schelde en
Limburg, die in 1839 door de mogendheden
geregeld zijn, een Europeesch karakter be
waard hebben. De Raad van Vijf verklaarde
bevoegd te zijn om uitspraak te doen over de
rapporten, die zullen worden uitgebracht
door een internationale commissie van veer
tien leden, die benoemd zal worden.
Minister van Karnebeek had opnieuw uit
eengezet, dat het geschil tusschen Brussel en
Den Haag direct geregeld moest worden.
PROVINCIALE STATEN.
Ged. Staten bieden ter vaststelling aan een
derde suppletoire begrooting der provinciale
inkomsten en uitgaven, dienst 1919, tot een
„Waarvan zou ik u verdenken?"
„Vooreerst verdenkt u mijn-werk in zeke
ren zin billijk maar het is het eenige, wat
ik kan doen. Ik kan niet graven, om te bede
len schaam ik mij dus moet ik wel doorgaan
met schrijven. Als ik een zeeman of scheeps
jongen was, zoudt u het niet moeilijk vinden,
om met mij te praten. Laat me u betere denk
beelden omtrent mijn werk geven. U denkt,
dat het alleen mogelijk is, nadat het echte
werk gedaan is, de tapijten gelegd en de gor
dijnen opgehangen zijn, maar ik verzeker u.
dat het al lang daarvoor begonnen is. Heel
in het begin, toen de mannen uitgingen, om
hun vijanden of hun eten te dooden, was er
altijd één man, die thuis wilde blijven om met
de vrouwen te praten, verzen te maken, en
schetsen op beenderen te teekenen. Nu, ik en
mijns gelijken zijn de nakomelingen van dien
man, en zoo wij onze spelletjes doen in sa
lons en tusschen mooie dingen, is dat de
schuld van de vrouwen, omdat zij niet in de
open lucht willen komen, om te praten. We
moeten ons gehoor zoeken, waar we het vin
den kunnen. Als u me in een hol vondt, ge
kleed in dierenhuiden, zoudt u me nog bezig
vinden met praten en kleine boekjes te schrij
ven. Oh, we bluffen op ons werk. Andere
menschen doen de dingenwij zien ze. En als
we zien, zal geen macht ter wereld ons belet
ten ie probeeren het ie zeggen. Sommige men
schen kiezen we voor ons uit. Evenals de Brui
loftsgast met dén „Ouden Zeeman" moeten zij
naar ons luisteren."
„U behoeft ons niet in de ooren te schreeu
wen," zei ze, het onmogelijk vindende, om
boos op hem te zijn, „misschjen als u min
der sprak ea meer schreef
iWfiidt varvoigd.)
t f A Ui-
AL1MAARSGHË
rumxiw
