DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. No 157 Honderd een en twintigste Jaargang. 15)19 MAANDAG 7 JULI. Buïtenlandsch overzicht. FEUILLETON. Niet te koop. Stadsnieuws. Abonnementsprijs bij vooruitbetaling per 3 maanden I 1,65, franco per poat I 1,90. Bewijsnummer® ct. Advertentieprijs IS psr regel, grooter® lette?» Bteatsrulmte Brieven franco N.V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. Herms. Coster ft 2oen, Voordam C 9, Teief. 3. Hindenburg blijft de sympathieke beschei- en figuur, die hij steeds geweest is. Hij is vóór alles soldaat en was ten allen tijde be reid zijn vaderland naar zijn beste krachten te dienen, zoowel onder het regiem van Kei zer Wilhelm als onder dat van den nieuwen Rijkspresident '"lij het sluil ïilljke taak als geëindigd ontving hij den danlt der regeering voor alles Bij het sluiten van den vrede heeft hij zijn moeilijke taak als geëindigd beschouwd en wat hij voor net Duitsche rijk in de dagen van voor- en tegenspoed geweest is Bij zijn aankomst in zijn woonplaats, Han nover, werd hij door verschillende overheids personen ontvangen en hield de burgemeester een toespraak, waarop Hindenburg o. a. ant woordde, dat de tijden moeilijk zijn, maar moeten worden doorgemaakt. Het ligt niet in den Dultschen aard, moedeloos te worden. Ook ik, aldus Hindenburg, hoop op een be tere toekomst en iedere Duitscher moet daar toe medewerken. Onder gejuich van een geweldige menigte reed de maarschalk naar huis, waar de stu denten betoogden, tot wien Hindenburg zei- de: De geest van de Duitsche jeugd toont mij, dat Duitschland weer zal opbloeien tot de oude grootheid. Wordt niet moedeloos, maar werk mede, opdat onze vijanden ons niet verachten zullen. Het is begrijpelijk, dat Hindenburg zich aan de verantwoordelijkheid van zijn daden gedurende de oorlogsjaren niet onttrekken wil. De maarschalk zond een telegram aan den rijkspresident met den volgenden inhoud: De onderteekening van den vrede geeft mij aanleiding tot de volgende-verklaring: Voor alle bevelen en handelingen van de opperste legerleiding sedert 29 Augustus 1916 draag ik alleen de verantwoordelijkneid. Ook zijn alle met de oorlogvoering verband houdende besluiten en bevelen van Z. M. den Keizer en Koning sedert dezen dag op mijn uitdruk kelijk advies en onder mijn voile verantwoor delijkheid genomen en uitgevaardigd. Ik ver zoek deze verklaring ter kennis te brengen van het Duitsche volk en de Geallieerde se- geeringen. Er komen langzamerhand zooveele ver antwoordelijke personen, dat het den Gealli eerden werkelijk moeilijk zal vallen den Kei zer, die uitsluitend op advies van zijn diplo matieke en militaire raadgevers handelde, wegens oorlogsmisdrijven te vonnissen. Een Wolff-tegedram meldt, dat het kabinet te Weimar zich Zaterdag bezig hield met de ratificatie van het vredesverdrag. Tevens werd de kwestie behandeld van de vernieuwing van het departement van bul- tenlandsche zaken en zijn werkprogram. Waarschijnlijk zal Woensdag een volledige zitting over de ratificatie plaats hebben en zal Mtiller, de minister van buitenlandsche zaken, dan de rede van Lloyd George beant woorden, waarna minister-president Bauer een beginselverklaring zal afleggen. Het programma der nieuwe regeering is in groote lijnen het vervolg van het program ma der vroegere coalitie. Het Pruisische ministerie besprak ook reeds te Weimar de ratificatie van net vre desverdrag en belangrijke binnenlandsche politieke vragen. Terwijl de Engelsche bladen met begrijpe lijke belangstelling de terechtstelling van den Keizer bespreken en het volk op het schoone schouwspel voorbereiden, terwijl er ook eenige Britsche bladen zijn, die de waarschu wing uiten, dat men zich thans met ernstiger en minder prikkelend en verkeerde hartstoch ten opwekkend werk moet bezig houden, blijkt Lloyd George's rede in Parijs groote bevreemding gewekt te hebben. Het deel der rede, dat betrekking heeft op het proces van den ex-Keizer, is in welinge lichte kringen in Frankrijk met verbazing 29) „Ik heb juist een lang gesprek gehad met dien aardigen Maydestone", zei de kolonel, terwijl hij zich aan tafel zette. „Ik vroeg hem te blijven koffie drinken bij ons, maar hij zei, dat hij vóór posttijd nog wat te doen had." „We zijn hem tegen gekomen", zei Esther. „Arme drommel", zei de kolonel, het scha- penvleesch afkeurend bekijkend, terwijl hij liet voorsnijmes opnam, „een jongere zoon. Hij moet voor zijn brood in couranten schrij- ven." „Maar mijnheer Maydcnstone is bij verkie zing journalist geworden", zei Esther, „hij vindt het het mooiste van de wereld." „Waarvoor schrijft h-?" vroeg Herbert. „Een courant, „de Pionier" genaamd." „O zoo" zei Herbert met eenige belang stelling. „Ik heb er nooit van gehoord", momhpelde zijn vader. „Hel is een weekblad van letterkundigen aard", vertelde Herbert, „en bepaald socia listische nelgingen; ofschoon het volkomen onafhankelijk in zijn politiek is." „Dan moest de kerel zich schamen", zei de kolonel Trevelyan, „tegen zijn stand te schrij ven." „Maar ik vermoed, dat mijnheer Maydcn stone voor het letterkundig gedeelte is, niet waar?" vroeg Herbert, die rechtvaardig wil de zijn, aan Esther;in welk geval hij het niet bepaald eens behoeft te zijn met de politiek van de courant." ontvangen, waar de heerschende opinie is, dat volgens den tekst van het vredesverdrag het in beschldiging stellen van den Keizer uit sluitend een moreele en politieke beteekenis heeift. In Amerika is de verbazing nog grooter en telegrammen uit Washington toonen aan. dat men in de Vereeniegd Staten niets afweet van een overeenkomst als waarover Lloyd George sprak. Lansing heeft te Parijs ver klaard, nooit gehoord ie hebben van een schikking die ten doel heeft om de uitlevering van den Keizer te vragen om hem te Londen voor den rechterstoel ié brengen en hij voeg de hieraan toe, dat hij niet gelooven kan, dat Wilson zulk een schikking zou hebben, getrof fen, zonder hem er in te kennen. Uit Münster wordt gemeld, dat de bladen een regeeringscrisis niet uitgegoten achten naar aanleiding van de door de meerder- heidssoclalisten uitgegeven leuze betreffende scheiding van kerk en staat De overeenkomst tusschen centrum en meerderheidssocialisten dreigt verbroken te worden. Treedt het cen trum uit de regeeringsmeerderheid, dan zou een overeenkomst van de socialisten met de onafhankelijken moeten volgen, wat op het oogenblik door dc- meerderheldssocialisten nog allesbehalve begeerd wordt. Wat de spoorwegstaking in Duitschland betreft wordt gemeld, dat in het district Han nover de arbeiders 4e Miadea en Lilitae M werk hebben neergelegd, waardoor het ver keer groote verrtaging ondervindt. Te Bielefeld verklaarden de afbelden» zich tegen de staking en het spoorwegkruispimt Wittenberge is door regeeringstrcepen bezet. In het station Ier the hebben ©afevratem passagiers den stakers belet een binnenstoc- menden trein tegen te houden. Het is te begrijpen, dat in deze oaistsrv- digheden de stakers niet op groote sympathie van het gedupeerde publiek nebben te reke nen. KORTE BERICHTEN. In de Rij'niandsrhe stad Uherrahr zijn 900 personen onder vergifUglngsverschifme- len ziek geworden m het gebruik van gedastxir bueerd schapenvieeach. Nadere berichten blijkt, dat de massa-vergiftiging zich voer deed als cholera of typhus. Vsle personen zakten op straat ineen. Een. bacteriologisch onderzoek heeft uitgemaakt, cte.t in het ge bruikte schapenvleesch para-typhusbadlfen aanwezig waren. De geneesheeren rekenen er op, dat nog meer personen ziek zullen wor den, daar ae verschijnselen vaak pas na 10 dagen zich voordoen. Volgens de Daily Mail arhat mm het het ersail» lés ingerichte postkantoor afgestempeld is, op 1.500.000. Blijkbaar wilde iedereen, die daar het komen en gaan der gedelegeerden was ko men zien, een souvenir aan deze belangrijke ■ebeurtenis hebben. Er waren veel menschen, ie zelfs biljetten van 2.50 tot 500 beten afstempelen. De toevloed van briefkaarten, enz., die afgestempeld moesten worden, was zoo groot, dat zelfs sommige van de post ambtenaren kramp In hun handen kregen. De Franache Kamer nam een motie van vertrouwen in de regeering aan in verband met de demobilisatie. Bratianu neemt ontslag als minister-pre sident van Roemenië. In Belg'ë heeft de overbrenging van het lijk van Kapitein Fryatt met groote plechtig heid plaats gehad. Het Britsche luchtschip R. 4 is veilig 5p Long Island gel te hebben. Deze tocht is grooter dan ooit door een bestuurbaar luchtschip of vliegtuig is ge maakt. De duur was 108 uur 12 minuten to taal. De hulp van torpedovemielers behoefde niet te worden ingeroepen. aantal prentbriefkaarten, dat Zaterdag op speciaal voor de vredesconferentie te Verse te Minoola op Long Island geland, na met succes een tocht van 3000 zeemijlen gemaakt „Mijnheer Maydenstone behoort niet meer bij de redactie van de courant", zei Esther, nogal kortaf. Zij voelde, dat zij met onrecht verantwoordelijk werd gesteld voor Mayden stone. „Intusschen", zei de kolonel met een boos lachje, „azl hij moeilijkheden met je vader krijgen, als hij niet oppast. Hij spreekt er van, een huisje van Kenwyn te huren, daar op Treffiggian. Ik heb hem gezegd: „Beste ke rel, je moet daar buiten blijven, als je geen ongenoegen wilt krijgen in Porth Enys." Esther voelde, dat zij een kleur kreeg, toen ze over haar bord boog. Herbert zei niets, maar keek peinzend, en Esther wilde, dat hij niet zoo buitengewoon goed opgevoed en voorzichtig was. Als hij gezegd had„Waar om was je zoo geheimzinnig met je belang stelling in het huisje?" zou ze dadelijk haar antwoord klaar hebben gehad. Zij was ook een beetje boos op Maydenstone, dat hij ver broken had wat zij als een geheim tusschen hen beschouwd had, ofschoon hij inderdaad nooit gezegd had, dat het een geheim was. HOOFDSTUK XI. De Blanchards, die juist uit Bretagne te rugkeerden met ontelbare schetsen en vol van vrij luidruchtigen geestdrift, haalden May denstone met nun rijtuig af, om hem mee te nemen naar Rosewarne's bal, hetgeen vol gens hen de voornaamste maatschappelijke gebeurtenis van het jaar in Porth Enys was. Maydenstone was dien mogen even bij hen in het atelier geweest, om hen te verwelkomen, en wat hij wel en niet gezegd had in de vjjf minuten, dat hij daar gebleven was, had go- President Poincarro heef* om Rr'm fa* kruis van het legioen van eer toegrfand. Ter gelegenheid van de hieraan mbswwlso plech tigheid zal de president de kathedraal bezoe ken benevens verschillende verwoeste stadsge deelten. Er begint weer leven te de stad te ko men, er zijn reeds 35.000 inwoners. Den lOsten Juni heeft i« Italië een nieuwe aardbeving plaats gefead en wd in de Fotnagna, Te GivtteUa zijn 1000 personen dakloos en te Saata Sofia 2000, Corda®t 8«n Retro zjja zoo goed als geheel met des graad gelijk gaaaafcC te Tsjech de vorming van een Een Engelsche ijzervreter, gmezaafamr joor sir Ivor Masse, feedt op eea bijeenkomst lO-Slowfttój» is Tmar belast kabinet. te Leeds gezegd, dat een bomt van tanks te verkiezen zou *yn boven eea volkerenbond. Errwnts, de voomrter vm «tea fcos&d vaa Duitsche bankbediendes, die ©ader verden king vaa communistiactse revedWaoaaaire pag&udii te hechtenis was sg ge? vlucht. De strafkamer had eeu vertrek ©tela vr feeidetdling vaa de haató gewezen, doch Emoats had verlof gekregen ©bi aan de derhaadelingea tusschen de bankdirecties en de bedteudsa te het ministerie vaa arbeid dse' te nemen. Te Keulen mirtsebim vair een re- Dussche es m Pm- gemngmists in sen, o.a. te vmbmé FjpiMd li 1911 én metste dag da afscheiding vaa Vrijdag is het to New-York sedert 3 Ju- 1 dehit I van h. I I Om zm uurochtend© do thcsEüioas!®ter aaien van het te dag gemt hi ritteads stead «iveest, welke de aïe hmox. vermelde®, al ©p 95 «raden. D* Sabamfa ngmfotg teeèmde te E-ïïf» ijp protest aan tegen da nlstsmm om 1% rail- liard te bestemmen om ae tevenaraiddetea te gen- lage prjjzm beschikbaar te stellen, Djss som zou moeten waanden ©pgebradtó door het rjjk, de bondsstaten en de gemeenten. De tekst vm het Ercmi:faEngel$eb-Aim= rikmmch ventrog is gepuMo®® Hindenburg i& bij zjte Hannover met geestdrift mi thuiskomst en. Price TOrdacht van et geestdrift omvamen De Eagsmfa jaarmlèst Phil tap f te te Berths gevmgen gammed, wefceht bolsjewistische prepaganda. De Turken zjte AM/t binnengerukt, Vijf soma vm den DtsUschm keizer stel len zich in dkm pimta ter öemhiktum der geallieerden* De geallieerde wapenstitetendaconsmte- sie wordt te Keulen gevestigd, De belasting op de sigaren in Frankrijk bedraagt tegenwoordig 225 franc par kilo of 75 cents per sigaar; op de tabak 5f> francs per kilo. Tien sigaren, of 40 gram tefeak mo gen vrij ingevoerd warden. 70ste ALGEMEENE VERGADERING DER NEDERLANDSCHE MAATSCHAP PIJ TOT BEVORDERING DER GENEES KUNST. De 70ste algemeene vergadering der Ne- derlanclsche Maatschappij tot Bevorderi der Geneeskunst wordt heden en morgen a hier gehouden. Het gemeentebestuur bood gisteravond den congressisten in de Buitensocieteit een con cert aan, gegeven door het Stedelijk Muziek corps, waarvoor veel belangstelling was. Gedurende de pauze had de ontvangst plaats door de regelingscommissie. De voorzitter, Dr. w J. L. Roos van den Berg, uit Limmen, sprax het welkomstwoord. Spr. rekende het zich een groot voorrecht, aan den vooravond van de 70ste algemeene vergadering de heeren welkom te heeten. Thans was het sinds den oorlog voor het eerst weer mogelijk om ook de gebruikelijke festiviteiten te houden en dus het aangename aan het nuttige te verbinden. De afdeeling Alkmaar en Omstreken reken- maakt, dat hun gedachten zich het overige van den dag met hem hadden bezig gehou den. Het schijnt zoo grappig zeker", zei Blanchard mistroostig, zoodra hij woorden kon vinden voor den indruk, dien de jonge man bij hem had achtergelaten. Mevrouw Blanchard zei niet op dat oogenblik, maar zoodra Maydenstone in het rijtuig zat, legde zij haar hand op zijn arm en zei met het voorkomen van heimelijk begrijpen: „Vertel het ons nu, John." „Maar ik heb heusch niets te vertellen", zei hij lachend; „en is dat juist niet het las tige van het geval?" „Ja", zei Blanchard op een toon van ver lichting, dat hij geen beschuldiging behoefde uit te spreken; „en weet je, John, ik kan niet nalaten mij in zekeren zin verantwoordelijk voor je te gevoelen." Mevrouw Blanchard leunde achterover in haar hoekje, llooot haar oogen en schuldde langzaam het hoofd, alsof zij niet het minste deel wilde hebben aan het onverstandige in zicht van haar echtgenoot inzake de moei lijkheid. „Je meent", zei Maydenstone, de zaak ronduit noeemnde, om tot een goed eind te komen, „dat het zoowat tijd wordt dat ik iets ga beginnen." „Je kunt je naam niet ouhouden met dat eene dunne doekje", zei Blanchard, minder openhartig. „Natuurlijk, het is pas twee maanden dat je hier bent en je had rust noo- dig, maar ik moet zeggen, ik verwachtte dat je ten minste over iets flinks zou denken. Ik vermoed, dat de Pionier genoeg is, om je aan den gang te houden „Ik deuk er over de Pionier op te geven", de het zich tot een groot voorrecht, dat haar centrum voor deze vergadering was uitgeko zen. Spr. roerde met eea enkel woord de beroe ring van de laatste jaren in de nsaatechappij aan. Spr. wilde daarop niet diep ingaan, maar tocb wilde hij opmerken, dat een krachtig geestelijk leven eea goed middel is tegen den groepsgeest cn mede leidt tot betere waar- oeermg van elkander. Spr. hoopte, dat de wereld zich meer zou gaan richten tot het „Alle Men&chen werden Brüder", opdat men, zooals de 9de sympno- me van Beethoven aangeeft, andere tonen gaat aanheffen dan de kanongeluidsn, die de laatste jaren gehoord werden. Spr. oordeelde, dat de oude spreuk van de Romeinen „Panem et circenses", nog zoo kwaad niet was. De regelingscommtesie had er rekening mede gehouden. Spr. eindigde met den wensch uit te spre ken, dat allen aangename herinneringen zou den medcuemen en dat deze ook zou bijdra gen tot groei van de maatschappij. Prof. H. Burger, voorzitter der maat- scuappij, dankte de regdmgscommissie voor al hetgeen zij gedaan had en nog dacht te doen. Spr. verklaarde, dat het hoofdbestuur den indruk had gekregen, dat de regelings commissie met liefde en de ware geestdrift tiad gewerkt en daardoor de zege had be haald Zij had niet de zege bdiaald door brute overmacht, maar op em wijze als onze voorvaderen in de 16e eeuw, toen men niet wist of de omstandigheden wel gunstig wa ren. Spr. dankte namens het hoofdbestuur alle heeren van district 2 voor hetgeen zij ge daan hadden om aan allen buitengewoon aan geuame dagen te bezorgen. (Krachtig ap plaus). Na het ronddienen van een aardbeienbowl begaven de heeren zich naar buiten. De mu ziek speelde het ,Jo Vivat", waarop hoera voigde. Na afloop van het concert had er een gezel lig samenzijn in „de Unie" plaats. Da algemem vergséermg. Om 9 uur opende prof. Hl Burger in de Harmonie de algemeene vergadering met het uiispreken van een rede. Spr. stelde op den voorgrond, dat hij niet alleen wilde spreken over de Maatschappij voor Geneeskunst, maar ook over de verhou ding van den arts tot de groote maatschappij daar buiten. Ten onrechte wekte het geschrijf der laatste maanden naar buiten den indruk, dat de in zet van den broedertwist in de maatschappij zou zijn de vraag of in de Maatschappij de z.g.n. vakbelangen al dan niet thuis behoo- ren. Sinds de oprichting hebben zij op het gestaan. Niemand heeft betwij feld, dat de taak der Maatschappij niet alleen de geneeskundige verzorging van het volk, maar evenzeer de rechten der geneesheeren moest omvatten. Spr. oordeelde, dat er onder de geneesheeren wel niemand kan zijn, die niet inziet, dat ter bescherming van den stand Krachtige samenwerking van alle geneeskun digen een eisch der noodzakelijkheid is. Ware het alleen maar om te geraken tot een in alle opzichten bevredigende ziektewetgeving, dan reeds zou een algemeene organisatie der ge neeskundigen onontbeerlijk zijn. Spr. behoor de steeds tot hen, die zulk een organisatie ge- wenscht hebben in en door de Maatschappij. Naar spr.'s overtuiging was het voor ae Maatschappij een groot voordeel, dat haar orgaan tevens was een hoogstaand weten schappelijk tijdschrift. Uit den pas geëindigden pennestrijd kreeg spr. den indruk, dat zij, die de vakbelangen hebben willen bannen uit de Maatschappij, tegen de zakelijke argumenten der tegen standers niet met even krachtige bewijsgron den toegerust zijn gebleken. De Maatschappij vertoont veel allures van een moderne arbei- zei Maydenstone onverstoorbaar. „Heusch, John, het is te erg", zei mevrouw Blanchard met een onzekeren lach, alsof zij niet heelemaal zeker van de grap was. „Neen", zei hij, „ik wil het beste geven wat ik kan." „Dat willen wij allen", zei Blanchard, alsof alsof zijn eigen kunstenaarsmoraal aangeval len was; „maar het lijkt me een groote fout te blijven rondslenteren om op een inspiratie te wachten. Ik begin het jammer te vinden, dat je hier gekomen bent. Het is hier een de- moraliseerende plaats." „Ja, dat vind ik ook", zei Mavdenstone, ofschoon een geheel andere beteekenis aan demoraliseerend gevend. Hij zag dat, ofschoon zij bezet waren met het denkbeeld van het Groote Boek en de be zoldigde plaats in de wereld, het feit, dat hij lui was wat hij volstrekt niet wilde toege ven hen niet bezig hield maar een ze kere verandering in hem zelf, die hij zelf pas begon te bespeuren. Zij waren verbaasd, hem zoo gelukkig en zoo zeker te vinden. Zij dachten nog aan hem als aan den schroom- valligen jongeling, die op zijn werk wachtte en nu was hij zoo zeker van zijn werk, dat hij het niet onmiddellijk wilde beginnen, maar er omheen liep met zijn handen in zijn zakken en lachte, en zij waren nieuwsgierig en begrepen er niets van. Gedeeltelijk zeker, omdat zijn handelwijze een weerkaatsing van hun eigen opgewonden vlijt was. Mevrouw Blanchard vermoedde blijkbaar, dat hij den grooten weg tot welslagen gevonden had en vond hem niet aardig, dat hij zijn ontdekking niet vertelde. Hij was er echter zelf volstrekt niet zeker van, in teder geval was hij een te desorganisatie? Alleen, de stakingen ontbre ken nog; maar ook deze beginnen op te doemen aan den oostelijken gezientseinder. Moge nu wellicht ons verstand worden ge- üwongen tot de erkentenis, dat dit alle on misbare wapenen zijn tegen den bedreigden' doktersstand, ons gevoel zegt ons, dat deze wapenen gevaarlijk zijn. ook voor ons zelf. Geen enkel maatschappelijk beroep staat in zijn innerlijk wezen zóó vijandig tegenover het denkbeeld van den georganiseerden be langenstrijd als de geneeskunst. Het vak van den geneesheer is er een van toewijding ea zelfopoffering. Niemand dan de arts wint zoodanig het vertrouwen, wordt zóó tea volle ingewijd in de teerste familieaangele genheden. Niemand kan door zijn persoon lijk optreden zóóveel leed verzachten als hij, niet alleen lichamelijk, maar ook zedelijk, zóóveel onheil voorkomen. Zelfs den geeste lijke is het in vele gevallen niet vergund, zoo diep af te dalen tot den bodem van bednikte menschenzielen. Bij het grootste wellicht helaas het laatste internationaal congres in 1913 te Londen hoorde spr. deze meening verkondigen in de beide oude kathedralen der wereldstad en wel door bisschop Ryle en den deken van SL Pauls. Velen zullen haar overdreven achten. Alleen toch op den huis dokter schijnt ze van toepassing en dit ras is immers volgens pr. Nolens aan het uitster ven. Spr, is evenwel overtuigd, dat in de toe komst de huisarts een taak zal hebben te ver vullen veel hooger en moeilijker dan die van den specialist. Door het goede hart zal de huisarts zich in de toekomst alleen niet hand haven. Beschaving en wetenschap zijn daar bij ook onmisbaar en wel de beschaving, die gegrond is op veelzijdig weten en ernstig na denken, gelouterd door den omgang met be jaarde en wijze lieden, beschaving, die ge- iiaard gaat met scnoonheidszin en smaak in etteren en kunst, beschaving, die gelijk staat met welwillendheid, die onuitgesproken leed herkent en ontziet en die ten slotte weder nauw verwant is aan het goede hart Ook in wetenschappelijk opzicht worden aan den huisarts de allerhoogste eischen gesteld. Spr. ging dit uitvoerig na. Artsen, naar dit model gebouwd, zullen er ten allen tijde zijn en het nut, dat zij stichten, stijgt met den ge- stadigen groei der geneeskundige wetenschap. Spr. waarschuwde er echter voor om uit zijn waardeering voor den huisarts met te besluiten, dat spr. gebrek aan waardeering heeft voor het geneeskundig specialisme, waartoe hij zelf behoort Spr. ging na waarom ook een specialist in het vertrouwen rijder patiënten zal worden opgenomen. Dit geldt in de eerste plaats voor den ze nuwarts en spr. sprak de hoop uit, dat slechts hoogstaande persoonlijkheden zich aan dit gedeelte der geneeskunst zullen wijden. Sprekende over de geldelijke verhouding tusschen arts en patiënt, oordeelde spr. dat de grief van het publiek over de inhaligheid der dokters niet redelijk is. Ongetwijfeld rijn er artsen wier hoofdge dachte niet is de patiënt, maar diens geldbui del maar het is niet billijk naar hen den ge- heelen stand af te meten, dergelijke geesten vindt men onder de beoefenaren van elk an der beroep. Intusschen rijn er ook artsen, die onder gel delijke zorgen gebukt gaan, wier practijk slechts met moeite voorziet in het onderhoud van hun gezin en die toch dag in dag uit ar beiden op een wijze, zooals in de z.g.n. „ar beidende klasse" niemand het doet. Zonder verder betoog oordeelde spr. het duidelijk dat daarom ook in de maatschappij, van geneeskundig standpunt bezien, strijd een droeve noodzakelijkheid is. Spr. oordeelde nog, dat de door velen be treurde hoofdbestuursenquêtte een uiterst nuttig werk heeft gedaan, zij moet hebben bij gedragen tot het bevestigen van het hier en daar Tos geraakte vertrouwen, zij heeft den jonge reiziger om de verantwoordelijkheid op zich te nemen, van andere menschen den weg te wijzen. Alles wat hij doen kon, was zich vriendelijk over te buigen en te zeggen: Beste menschen wil jelui me vertrouwen? Ik maak een stemming, een periode door, hoe je het noemen wilt. Ik zal er zeker be hoorlijk en misschien berouwvol uitkomen." Daarmee moesten zij tevreden zijn. Zij von den het bal in vollen gang, toen zij te Tre- vase aankwamen. Op Maydenstone maakte het feest een aangenamen indruk van een be doeling te hebben. Zonder dat het den naam er van had, was het in het karakter van een pachtersbal. „Elk belang was vertegenwoor digd", zooals een verslaggever zou zeggen. Het was een treffend beeld van hetgeen Tre- vase kon doen, en de lijst der uitnoodingen was uitgebreid genoeg, om zelfs eenige der arme bloedverwanten in te sluiaen, maar nie mand scheen er enkel maar voor de aardig heid te zijn. Maydenstone was nu tot een duidelijk begrip van zijn standpunt op Tre- vase gekomen; het was dat van den buiten staander. „Een versierend aanhangsel. Eeen soort van hofnar", dacht hij, maar zonder een spoor van bitterheid, „die het voorrecht neeft te zeggen en te doen, wat niemand an ders durft. Hoewel deze woorden natuurlijk genoeg warene in den gewonen maatschappe lijken omgang, voelde hij, dat ze niet bij Tre- vose pasten. Klaarblijkelijk hield Rosewame van hem, maar zag geen ander nut in hem dan als een betrouwbaar toevoegsel aan den kleinen salon van zijn vrouw, waarvan men thans zeggen kan, dat hij beestond uit de Blanchards en Leventhorpes. (Wordt vervolgd.) ALKMAARSCIE COURANT. Ctt V UlgtUO UV JLSCUJJ AV1CUI OldfMiW 17/1*9* Oi

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1919 | | pagina 1