DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
No 157
Honderd een en twintigste Jaargang.
15)19
MAANDAG
7 JULI.
Buïtenlandsch overzicht.
FEUILLETON.
Niet te koop.
Stadsnieuws.
Abonnementsprijs bij vooruitbetaling per 3 maanden I 1,65, franco per poat I 1,90. Bewijsnummer® ct. Advertentieprijs IS psr regel, grooter® lette?» Bteatsrulmte
Brieven franco N.V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. Herms. Coster ft 2oen, Voordam C 9, Teief. 3.
Hindenburg blijft de sympathieke beschei-
en figuur, die hij steeds geweest is. Hij is
vóór alles soldaat en was ten allen tijde be
reid zijn vaderland naar zijn beste krachten
te dienen, zoowel onder het regiem van Kei
zer Wilhelm als onder dat van den nieuwen
Rijkspresident
'"lij het sluil
ïilljke taak als geëindigd
ontving hij den danlt der regeering voor alles
Bij het sluiten van den vrede heeft hij zijn
moeilijke taak als geëindigd beschouwd en
wat hij voor net Duitsche rijk in de dagen
van voor- en tegenspoed geweest is
Bij zijn aankomst in zijn woonplaats, Han
nover, werd hij door verschillende overheids
personen ontvangen en hield de burgemeester
een toespraak, waarop Hindenburg o. a. ant
woordde, dat de tijden moeilijk zijn, maar
moeten worden doorgemaakt. Het ligt niet in
den Dultschen aard, moedeloos te worden.
Ook ik, aldus Hindenburg, hoop op een be
tere toekomst en iedere Duitscher moet daar
toe medewerken.
Onder gejuich van een geweldige menigte
reed de maarschalk naar huis, waar de stu
denten betoogden, tot wien Hindenburg zei-
de: De geest van de Duitsche jeugd toont
mij, dat Duitschland weer zal opbloeien tot
de oude grootheid. Wordt niet moedeloos,
maar werk mede, opdat onze vijanden ons
niet verachten zullen.
Het is begrijpelijk, dat Hindenburg zich
aan de verantwoordelijkheid van zijn daden
gedurende de oorlogsjaren niet onttrekken
wil. De maarschalk zond een telegram aan
den rijkspresident met den volgenden inhoud:
De onderteekening van den vrede geeft mij
aanleiding tot de volgende-verklaring: Voor
alle bevelen en handelingen van de opperste
legerleiding sedert 29 Augustus 1916 draag
ik alleen de verantwoordelijkneid. Ook zijn
alle met de oorlogvoering verband houdende
besluiten en bevelen van Z. M. den Keizer
en Koning sedert dezen dag op mijn uitdruk
kelijk advies en onder mijn voile verantwoor
delijkheid genomen en uitgevaardigd. Ik ver
zoek deze verklaring ter kennis te brengen
van het Duitsche volk en de Geallieerde se-
geeringen.
Er komen langzamerhand zooveele ver
antwoordelijke personen, dat het den Gealli
eerden werkelijk moeilijk zal vallen den Kei
zer, die uitsluitend op advies van zijn diplo
matieke en militaire raadgevers handelde,
wegens oorlogsmisdrijven te vonnissen.
Een Wolff-tegedram meldt, dat het kabinet
te Weimar zich Zaterdag bezig hield met de
ratificatie van het vredesverdrag.
Tevens werd de kwestie behandeld van de
vernieuwing van het departement van bul-
tenlandsche zaken en zijn werkprogram.
Waarschijnlijk zal Woensdag een volledige
zitting over de ratificatie plaats hebben en
zal Mtiller, de minister van buitenlandsche
zaken, dan de rede van Lloyd George beant
woorden, waarna minister-president Bauer
een beginselverklaring zal afleggen.
Het programma der nieuwe regeering is
in groote lijnen het vervolg van het program
ma der vroegere coalitie.
Het Pruisische ministerie besprak ook
reeds te Weimar de ratificatie van net vre
desverdrag en belangrijke binnenlandsche
politieke vragen.
Terwijl de Engelsche bladen met begrijpe
lijke belangstelling de terechtstelling van den
Keizer bespreken en het volk op het schoone
schouwspel voorbereiden, terwijl er ook
eenige Britsche bladen zijn, die de waarschu
wing uiten, dat men zich thans met ernstiger
en minder prikkelend en verkeerde hartstoch
ten opwekkend werk moet bezig houden,
blijkt Lloyd George's rede in Parijs groote
bevreemding gewekt te hebben.
Het deel der rede, dat betrekking heeft op
het proces van den ex-Keizer, is in welinge
lichte kringen in Frankrijk met verbazing
29)
„Ik heb juist een lang gesprek gehad met
dien aardigen Maydestone", zei de kolonel,
terwijl hij zich aan tafel zette. „Ik vroeg hem
te blijven koffie drinken bij ons, maar hij zei,
dat hij vóór posttijd nog wat te doen had."
„We zijn hem tegen gekomen", zei Esther.
„Arme drommel", zei de kolonel, het scha-
penvleesch afkeurend bekijkend, terwijl hij
liet voorsnijmes opnam, „een jongere zoon.
Hij moet voor zijn brood in couranten schrij-
ven."
„Maar mijnheer Maydcnstone is bij verkie
zing journalist geworden", zei Esther, „hij
vindt het het mooiste van de wereld."
„Waarvoor schrijft h-?" vroeg Herbert.
„Een courant, „de Pionier" genaamd."
„O zoo" zei Herbert met eenige belang
stelling. „Ik heb er nooit van gehoord",
momhpelde zijn vader.
„Hel is een weekblad van letterkundigen
aard", vertelde Herbert, „en bepaald socia
listische nelgingen; ofschoon het volkomen
onafhankelijk in zijn politiek is."
„Dan moest de kerel zich schamen", zei de
kolonel Trevelyan, „tegen zijn stand te schrij
ven."
„Maar ik vermoed, dat mijnheer Maydcn
stone voor het letterkundig gedeelte is, niet
waar?" vroeg Herbert, die rechtvaardig wil
de zijn, aan Esther;in welk geval hij het niet
bepaald eens behoeft te zijn met de politiek
van de courant."
ontvangen, waar de heerschende opinie is,
dat volgens den tekst van het vredesverdrag
het in beschldiging stellen van den Keizer uit
sluitend een moreele en politieke beteekenis
heeift.
In Amerika is de verbazing nog grooter en
telegrammen uit Washington toonen aan.
dat men in de Vereeniegd Staten niets afweet
van een overeenkomst als waarover Lloyd
George sprak. Lansing heeft te Parijs ver
klaard, nooit gehoord ie hebben van een
schikking die ten doel heeft om de uitlevering
van den Keizer te vragen om hem te Londen
voor den rechterstoel ié brengen en hij voeg
de hieraan toe, dat hij niet gelooven kan, dat
Wilson zulk een schikking zou hebben, getrof
fen, zonder hem er in te kennen.
Uit Münster wordt gemeld, dat de bladen
een regeeringscrisis niet uitgegoten achten
naar aanleiding van de door de meerder-
heidssoclalisten uitgegeven leuze betreffende
scheiding van kerk en staat De overeenkomst
tusschen centrum en meerderheidssocialisten
dreigt verbroken te worden. Treedt het cen
trum uit de regeeringsmeerderheid, dan zou
een overeenkomst van de socialisten met de
onafhankelijken moeten volgen, wat op het
oogenblik door dc- meerderheldssocialisten
nog allesbehalve begeerd wordt.
Wat de spoorwegstaking in Duitschland
betreft wordt gemeld, dat in het district Han
nover de arbeiders 4e Miadea en Lilitae M
werk hebben neergelegd, waardoor het ver
keer groote verrtaging ondervindt.
Te Bielefeld verklaarden de afbelden» zich
tegen de staking en het spoorwegkruispimt
Wittenberge is door regeeringstrcepen bezet.
In het station Ier the hebben ©afevratem
passagiers den stakers belet een binnenstoc-
menden trein tegen te houden.
Het is te begrijpen, dat in deze oaistsrv-
digheden de stakers niet op groote sympathie
van het gedupeerde publiek nebben te reke
nen.
KORTE BERICHTEN.
In de Rij'niandsrhe stad Uherrahr zijn
900 personen onder vergifUglngsverschifme-
len ziek geworden m het gebruik van gedastxir
bueerd schapenvieeach. Nadere berichten
blijkt, dat de massa-vergiftiging zich voer
deed als cholera of typhus. Vsle personen
zakten op straat ineen. Een. bacteriologisch
onderzoek heeft uitgemaakt, cte.t in het ge
bruikte schapenvleesch para-typhusbadlfen
aanwezig waren. De geneesheeren rekenen er
op, dat nog meer personen ziek zullen wor
den, daar ae verschijnselen vaak pas na 10
dagen zich voordoen.
Volgens de Daily Mail arhat mm het
het
ersail»
lés ingerichte postkantoor afgestempeld is, op
1.500.000. Blijkbaar wilde iedereen, die daar
het komen en gaan der gedelegeerden was ko
men zien, een souvenir aan deze belangrijke
■ebeurtenis hebben. Er waren veel menschen,
ie zelfs biljetten van 2.50 tot 500 beten
afstempelen. De toevloed van briefkaarten,
enz., die afgestempeld moesten worden, was
zoo groot, dat zelfs sommige van de post
ambtenaren kramp In hun handen kregen.
De Franache Kamer nam een motie van
vertrouwen in de regeering aan in verband
met de demobilisatie.
Bratianu neemt ontslag als minister-pre
sident van Roemenië.
In Belg'ë heeft de overbrenging van het
lijk van Kapitein Fryatt met groote plechtig
heid plaats gehad.
Het Britsche luchtschip R. 4 is veilig
5p Long Island gel
te hebben. Deze tocht is grooter dan ooit door
een bestuurbaar luchtschip of vliegtuig is ge
maakt. De duur was 108 uur 12 minuten to
taal. De hulp van torpedovemielers behoefde
niet te worden ingeroepen.
aantal prentbriefkaarten, dat Zaterdag op
speciaal voor de vredesconferentie te Verse
te Minoola op Long Island geland, na met
succes een tocht van 3000 zeemijlen gemaakt
„Mijnheer Maydenstone behoort niet meer
bij de redactie van de courant", zei Esther,
nogal kortaf. Zij voelde, dat zij met onrecht
verantwoordelijk werd gesteld voor Mayden
stone.
„Intusschen", zei de kolonel met een boos
lachje, „azl hij moeilijkheden met je vader
krijgen, als hij niet oppast. Hij spreekt er van,
een huisje van Kenwyn te huren, daar op
Treffiggian. Ik heb hem gezegd: „Beste ke
rel, je moet daar buiten blijven, als je geen
ongenoegen wilt krijgen in Porth Enys."
Esther voelde, dat zij een kleur kreeg, toen
ze over haar bord boog. Herbert zei niets,
maar keek peinzend, en Esther wilde, dat hij
niet zoo buitengewoon goed opgevoed en
voorzichtig was. Als hij gezegd had„Waar
om was je zoo geheimzinnig met je belang
stelling in het huisje?" zou ze dadelijk haar
antwoord klaar hebben gehad. Zij was ook
een beetje boos op Maydenstone, dat hij ver
broken had wat zij als een geheim tusschen
hen beschouwd had, ofschoon hij inderdaad
nooit gezegd had, dat het een geheim was.
HOOFDSTUK XI.
De Blanchards, die juist uit Bretagne te
rugkeerden met ontelbare schetsen en vol van
vrij luidruchtigen geestdrift, haalden May
denstone met nun rijtuig af, om hem mee te
nemen naar Rosewarne's bal, hetgeen vol
gens hen de voornaamste maatschappelijke
gebeurtenis van het jaar in Porth Enys was.
Maydenstone was dien mogen even bij hen in
het atelier geweest, om hen te verwelkomen,
en wat hij wel en niet gezegd had in de vjjf
minuten, dat hij daar gebleven was, had go-
President Poincarro heef* om Rr'm fa*
kruis van het legioen van eer toegrfand. Ter
gelegenheid van de hieraan mbswwlso plech
tigheid zal de president de kathedraal bezoe
ken benevens verschillende verwoeste stadsge
deelten. Er begint weer leven te de stad te ko
men, er zijn reeds 35.000 inwoners.
Den lOsten Juni heeft i« Italië een
nieuwe aardbeving plaats gefead en wd in de
Fotnagna, Te GivtteUa zijn 1000 personen
dakloos en te Saata Sofia 2000, Corda®t
8«n Retro zjja zoo goed als geheel met des
graad gelijk gaaaafcC
te Tsjech
de vorming van een
Een Engelsche ijzervreter, gmezaafamr
joor sir Ivor Masse, feedt op eea bijeenkomst
lO-Slowfttój» is Tmar belast
kabinet.
te Leeds gezegd, dat een bomt van tanks te
verkiezen zou *yn boven eea volkerenbond.
Errwnts, de voomrter vm «tea fcos&d vaa
Duitsche bankbediendes, die ©ader verden
king vaa communistiactse revedWaoaaaire
pag&udii te hechtenis was sg ge?
vlucht. De strafkamer had eeu vertrek ©tela
vr feeidetdling vaa de haató gewezen, doch
Emoats had verlof gekregen ©bi aan de
derhaadelingea tusschen de bankdirecties en
de bedteudsa te het ministerie vaa arbeid dse'
te nemen.
Te Keulen mirtsebim vair een re-
Dussche es m Pm-
gemngmists in
sen, o.a. te vmbmé
FjpiMd
li 1911 én metste dag
da afscheiding vaa
Vrijdag is het to New-York sedert 3 Ju-
1 dehit
I van h. I I
Om zm uurochtend© do thcsEüioas!®ter
aaien van het
te dag gemt
hi
ritteads stead
«iveest, welke de aïe
hmox. vermelde®,
al ©p 95 «raden.
D* Sabamfa ngmfotg teeèmde te E-ïïf»
ijp protest aan tegen da nlstsmm om 1% rail-
liard te bestemmen om ae tevenaraiddetea te
gen- lage prjjzm beschikbaar te stellen, Djss
som zou moeten waanden ©pgebradtó door het
rjjk, de bondsstaten en de gemeenten.
De tekst vm het Ercmi:faEngel$eb-Aim=
rikmmch ventrog is gepuMo®®
Hindenburg i& bij zjte
Hannover met geestdrift mi
thuiskomst
en.
Price
TOrdacht van
et geestdrift omvamen
De Eagsmfa jaarmlèst Phil tap f
te te Berths gevmgen gammed, wefceht
bolsjewistische prepaganda.
De Turken zjte AM/t binnengerukt,
Vijf soma vm den DtsUschm keizer stel
len zich in dkm pimta ter öemhiktum der
geallieerden*
De geallieerde wapenstitetendaconsmte-
sie wordt te Keulen gevestigd,
De belasting op de sigaren in Frankrijk
bedraagt tegenwoordig 225 franc par kilo of
75 cents per sigaar; op de tabak 5f> francs
per kilo. Tien sigaren, of 40 gram tefeak mo
gen vrij ingevoerd warden.
70ste ALGEMEENE VERGADERING
DER NEDERLANDSCHE MAATSCHAP
PIJ TOT BEVORDERING DER GENEES
KUNST.
De 70ste algemeene vergadering der Ne-
derlanclsche Maatschappij tot Bevorderi
der Geneeskunst wordt heden en morgen a
hier gehouden.
Het gemeentebestuur bood gisteravond den
congressisten in de Buitensocieteit een con
cert aan, gegeven door het Stedelijk Muziek
corps, waarvoor veel belangstelling was.
Gedurende de pauze had de ontvangst
plaats door de regelingscommissie.
De voorzitter, Dr. w J. L. Roos van den
Berg, uit Limmen, sprax het welkomstwoord.
Spr. rekende het zich een groot voorrecht,
aan den vooravond van de 70ste algemeene
vergadering de heeren welkom te heeten.
Thans was het sinds den oorlog voor het
eerst weer mogelijk om ook de gebruikelijke
festiviteiten te houden en dus het aangename
aan het nuttige te verbinden.
De afdeeling Alkmaar en Omstreken reken-
maakt, dat hun gedachten zich het overige
van den dag met hem hadden bezig gehou
den. Het schijnt zoo grappig zeker", zei
Blanchard mistroostig, zoodra hij woorden
kon vinden voor den indruk, dien de jonge
man bij hem had achtergelaten. Mevrouw
Blanchard zei niet op dat oogenblik, maar
zoodra Maydenstone in het rijtuig zat, legde
zij haar hand op zijn arm en zei met het
voorkomen van heimelijk begrijpen:
„Vertel het ons nu, John."
„Maar ik heb heusch niets te vertellen",
zei hij lachend; „en is dat juist niet het las
tige van het geval?"
„Ja", zei Blanchard op een toon van ver
lichting, dat hij geen beschuldiging behoefde
uit te spreken; „en weet je, John, ik kan niet
nalaten mij in zekeren zin verantwoordelijk
voor je te gevoelen."
Mevrouw Blanchard leunde achterover in
haar hoekje, llooot haar oogen en schuldde
langzaam het hoofd, alsof zij niet het minste
deel wilde hebben aan het onverstandige in
zicht van haar echtgenoot inzake de moei
lijkheid.
„Je meent", zei Maydenstone, de zaak
ronduit noeemnde, om tot een goed eind te
komen, „dat het zoowat tijd wordt dat ik iets
ga beginnen."
„Je kunt je naam niet ouhouden met dat
eene dunne doekje", zei Blanchard, minder
openhartig. „Natuurlijk, het is pas twee
maanden dat je hier bent en je had rust noo-
dig, maar ik moet zeggen, ik verwachtte dat
je ten minste over iets flinks zou denken. Ik
vermoed, dat de Pionier genoeg is, om je aan
den gang te houden
„Ik deuk er over de Pionier op te geven",
de het zich tot een groot voorrecht, dat haar
centrum voor deze vergadering was uitgeko
zen.
Spr. roerde met eea enkel woord de beroe
ring van de laatste jaren in de nsaatechappij
aan.
Spr. wilde daarop niet diep ingaan, maar
tocb wilde hij opmerken, dat een krachtig
geestelijk leven eea goed middel is tegen den
groepsgeest cn mede leidt tot betere waar-
oeermg van elkander.
Spr. hoopte, dat de wereld zich meer zou
gaan richten tot het „Alle Men&chen werden
Brüder", opdat men, zooals de 9de sympno-
me van Beethoven aangeeft, andere tonen
gaat aanheffen dan de kanongeluidsn, die
de laatste jaren gehoord werden.
Spr. oordeelde, dat de oude spreuk van de
Romeinen „Panem et circenses", nog zoo
kwaad niet was. De regelingscommtesie had
er rekening mede gehouden.
Spr. eindigde met den wensch uit te spre
ken, dat allen aangename herinneringen zou
den medcuemen en dat deze ook zou bijdra
gen tot groei van de maatschappij.
Prof. H. Burger, voorzitter der maat-
scuappij, dankte de regdmgscommissie voor
al hetgeen zij gedaan had en nog dacht te
doen. Spr. verklaarde, dat het hoofdbestuur
den indruk had gekregen, dat de regelings
commissie met liefde en de ware geestdrift
tiad gewerkt en daardoor de zege had be
haald Zij had niet de zege bdiaald door
brute overmacht, maar op em wijze als onze
voorvaderen in de 16e eeuw, toen men niet
wist of de omstandigheden wel gunstig wa
ren. Spr. dankte namens het hoofdbestuur
alle heeren van district 2 voor hetgeen zij ge
daan hadden om aan allen buitengewoon aan
geuame dagen te bezorgen. (Krachtig ap
plaus).
Na het ronddienen van een aardbeienbowl
begaven de heeren zich naar buiten. De mu
ziek speelde het ,Jo Vivat", waarop hoera
voigde.
Na afloop van het concert had er een gezel
lig samenzijn in „de Unie" plaats.
Da algemem vergséermg.
Om 9 uur opende prof. Hl Burger in de
Harmonie de algemeene vergadering met het
uiispreken van een rede.
Spr. stelde op den voorgrond, dat hij niet
alleen wilde spreken over de Maatschappij
voor Geneeskunst, maar ook over de verhou
ding van den arts tot de groote maatschappij
daar buiten.
Ten onrechte wekte het geschrijf der laatste
maanden naar buiten den indruk, dat de in
zet van den broedertwist in de maatschappij
zou zijn de vraag of in de Maatschappij de
z.g.n. vakbelangen al dan niet thuis behoo-
ren. Sinds de oprichting hebben zij op het
gestaan. Niemand heeft betwij
feld, dat de taak der Maatschappij niet alleen
de geneeskundige verzorging van het volk,
maar evenzeer de rechten der geneesheeren
moest omvatten. Spr. oordeelde, dat er onder
de geneesheeren wel niemand kan zijn, die
niet inziet, dat ter bescherming van den stand
Krachtige samenwerking van alle geneeskun
digen een eisch der noodzakelijkheid is. Ware
het alleen maar om te geraken tot een in alle
opzichten bevredigende ziektewetgeving, dan
reeds zou een algemeene organisatie der ge
neeskundigen onontbeerlijk zijn. Spr. behoor
de steeds tot hen, die zulk een organisatie ge-
wenscht hebben in en door de Maatschappij.
Naar spr.'s overtuiging was het voor ae
Maatschappij een groot voordeel, dat haar
orgaan tevens was een hoogstaand weten
schappelijk tijdschrift.
Uit den pas geëindigden pennestrijd kreeg
spr. den indruk, dat zij, die de vakbelangen
hebben willen bannen uit de Maatschappij,
tegen de zakelijke argumenten der tegen
standers niet met even krachtige bewijsgron
den toegerust zijn gebleken. De Maatschappij
vertoont veel allures van een moderne arbei-
zei Maydenstone onverstoorbaar.
„Heusch, John, het is te erg", zei mevrouw
Blanchard met een onzekeren lach, alsof zij
niet heelemaal zeker van de grap was.
„Neen", zei hij, „ik wil het beste geven wat
ik kan."
„Dat willen wij allen", zei Blanchard, alsof
alsof zijn eigen kunstenaarsmoraal aangeval
len was; „maar het lijkt me een groote fout
te blijven rondslenteren om op een inspiratie
te wachten. Ik begin het jammer te vinden,
dat je hier gekomen bent. Het is hier een de-
moraliseerende plaats."
„Ja, dat vind ik ook", zei Mavdenstone,
ofschoon een geheel andere beteekenis aan
demoraliseerend gevend.
Hij zag dat, ofschoon zij bezet waren met
het denkbeeld van het Groote Boek en de be
zoldigde plaats in de wereld, het feit, dat hij
lui was wat hij volstrekt niet wilde toege
ven hen niet bezig hield maar een ze
kere verandering in hem zelf, die hij zelf pas
begon te bespeuren. Zij waren verbaasd, hem
zoo gelukkig en zoo zeker te vinden. Zij
dachten nog aan hem als aan den schroom-
valligen jongeling, die op zijn werk wachtte
en nu was hij zoo zeker van zijn werk, dat
hij het niet onmiddellijk wilde beginnen,
maar er omheen liep met zijn handen in zijn
zakken en lachte, en zij waren nieuwsgierig
en begrepen er niets van. Gedeeltelijk zeker,
omdat zijn handelwijze een weerkaatsing van
hun eigen opgewonden vlijt was. Mevrouw
Blanchard vermoedde blijkbaar, dat hij den
grooten weg tot welslagen gevonden had en
vond hem niet aardig, dat hij zijn ontdekking
niet vertelde. Hij was er echter zelf volstrekt
niet zeker van, in teder geval was hij een te
desorganisatie? Alleen, de stakingen ontbre
ken nog; maar ook deze beginnen op te
doemen aan den oostelijken gezientseinder.
Moge nu wellicht ons verstand worden ge-
üwongen tot de erkentenis, dat dit alle on
misbare wapenen zijn tegen den bedreigden'
doktersstand, ons gevoel zegt ons, dat deze
wapenen gevaarlijk zijn. ook voor ons zelf.
Geen enkel maatschappelijk beroep staat in
zijn innerlijk wezen zóó vijandig tegenover
het denkbeeld van den georganiseerden be
langenstrijd als de geneeskunst. Het vak van
den geneesheer is er een van toewijding ea
zelfopoffering. Niemand dan de arts wint
zoodanig het vertrouwen, wordt zóó tea
volle ingewijd in de teerste familieaangele
genheden. Niemand kan door zijn persoon
lijk optreden zóóveel leed verzachten als hij,
niet alleen lichamelijk, maar ook zedelijk,
zóóveel onheil voorkomen. Zelfs den geeste
lijke is het in vele gevallen niet vergund, zoo
diep af te dalen tot den bodem van bednikte
menschenzielen. Bij het grootste wellicht
helaas het laatste internationaal congres
in 1913 te Londen hoorde spr. deze meening
verkondigen in de beide oude kathedralen
der wereldstad en wel door bisschop Ryle en
den deken van SL Pauls. Velen zullen haar
overdreven achten. Alleen toch op den huis
dokter schijnt ze van toepassing en dit ras is
immers volgens pr. Nolens aan het uitster
ven. Spr, is evenwel overtuigd, dat in de toe
komst de huisarts een taak zal hebben te ver
vullen veel hooger en moeilijker dan die van
den specialist. Door het goede hart zal de
huisarts zich in de toekomst alleen niet hand
haven. Beschaving en wetenschap zijn daar
bij ook onmisbaar en wel de beschaving, die
gegrond is op veelzijdig weten en ernstig na
denken, gelouterd door den omgang met be
jaarde en wijze lieden, beschaving, die ge-
iiaard gaat met scnoonheidszin en smaak in
etteren en kunst, beschaving, die gelijk staat
met welwillendheid, die onuitgesproken leed
herkent en ontziet en die ten slotte weder
nauw verwant is aan het goede hart Ook in
wetenschappelijk opzicht worden aan den
huisarts de allerhoogste eischen gesteld.
Spr. ging dit uitvoerig na. Artsen, naar dit
model gebouwd, zullen er ten allen tijde zijn
en het nut, dat zij stichten, stijgt met den ge-
stadigen groei der geneeskundige wetenschap.
Spr. waarschuwde er echter voor om uit
zijn waardeering voor den huisarts met te
besluiten, dat spr. gebrek aan waardeering
heeft voor het geneeskundig specialisme,
waartoe hij zelf behoort
Spr. ging na waarom ook een specialist in
het vertrouwen rijder patiënten zal worden
opgenomen.
Dit geldt in de eerste plaats voor den ze
nuwarts en spr. sprak de hoop uit, dat slechts
hoogstaande persoonlijkheden zich aan dit
gedeelte der geneeskunst zullen wijden.
Sprekende over de geldelijke verhouding
tusschen arts en patiënt, oordeelde spr. dat de
grief van het publiek over de inhaligheid der
dokters niet redelijk is.
Ongetwijfeld rijn er artsen wier hoofdge
dachte niet is de patiënt, maar diens geldbui
del maar het is niet billijk naar hen den ge-
heelen stand af te meten, dergelijke geesten
vindt men onder de beoefenaren van elk an
der beroep.
Intusschen rijn er ook artsen, die onder gel
delijke zorgen gebukt gaan, wier practijk
slechts met moeite voorziet in het onderhoud
van hun gezin en die toch dag in dag uit ar
beiden op een wijze, zooals in de z.g.n. „ar
beidende klasse" niemand het doet.
Zonder verder betoog oordeelde spr. het
duidelijk dat daarom ook in de maatschappij,
van geneeskundig standpunt bezien, strijd een
droeve noodzakelijkheid is.
Spr. oordeelde nog, dat de door velen be
treurde hoofdbestuursenquêtte een uiterst
nuttig werk heeft gedaan, zij moet hebben bij
gedragen tot het bevestigen van het hier en
daar Tos geraakte vertrouwen, zij heeft den
jonge reiziger om de verantwoordelijkheid
op zich te nemen, van andere menschen den
weg te wijzen. Alles wat hij doen kon, was
zich vriendelijk over te buigen en te zeggen:
Beste menschen wil jelui me vertrouwen?
Ik maak een stemming, een periode door,
hoe je het noemen wilt. Ik zal er zeker be
hoorlijk en misschien berouwvol uitkomen."
Daarmee moesten zij tevreden zijn. Zij von
den het bal in vollen gang, toen zij te Tre-
vase aankwamen. Op Maydenstone maakte
het feest een aangenamen indruk van een be
doeling te hebben. Zonder dat het den naam
er van had, was het in het karakter van een
pachtersbal. „Elk belang was vertegenwoor
digd", zooals een verslaggever zou zeggen.
Het was een treffend beeld van hetgeen Tre-
vase kon doen, en de lijst der uitnoodingen
was uitgebreid genoeg, om zelfs eenige der
arme bloedverwanten in te sluiaen, maar nie
mand scheen er enkel maar voor de aardig
heid te zijn. Maydenstone was nu tot een
duidelijk begrip van zijn standpunt op Tre-
vase gekomen; het was dat van den buiten
staander. „Een versierend aanhangsel. Eeen
soort van hofnar", dacht hij, maar zonder
een spoor van bitterheid, „die het voorrecht
neeft te zeggen en te doen, wat niemand an
ders durft. Hoewel deze woorden natuurlijk
genoeg warene in den gewonen maatschappe
lijken omgang, voelde hij, dat ze niet bij Tre-
vose pasten. Klaarblijkelijk hield Rosewame
van hem, maar zag geen ander nut in hem
dan als een betrouwbaar toevoegsel aan den
kleinen salon van zijn vrouw, waarvan men
thans zeggen kan, dat hij beestond uit de
Blanchards en Leventhorpes.
(Wordt vervolgd.)
ALKMAARSCIE COURANT.
Ctt
V UlgtUO UV JLSCUJJ AV1CUI OldfMiW 17/1*9*
Oi