DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Niet te koop. u *09 h «9 MAANDAG 21 JULI. De Boekenkast. FJBUILLETOH. ilMUlMfii IK11 HM UUlliiRhU sibTU^riiifc AbonnomentaprIJ» bij vooruitbetaling per 3 maanden 1 1,65, franco «er post I 1,90. Bewijsnummers 5 ct. Advertentieprijs 15 ct. per regel, grootere letters naar plaatsruimte Brieven franco N.V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. Herms. Coster Zoon, Voordam G 9, Telef. 3. door P. RAëSKlN. Met huu koperen trouwfeest was er ein delijk van gekomen. Ze liadden er zelf voor gespaard, omdat de kinderen nog te jong waren om te denken aan een geschenk, dat van hun kant komen moest, tn jarenlang was 'n huekeukast hun beider illusie geweest zij had nog de meeste van haai' meisjesboe- keu, die zij nu voor haar dochtertjes wilde bewaren hij had de verzameling ontspan* ningslectuur, die hij in zijn viijgezelleutijd aangelegd had, nog verrijkt met romans en boeken van leerzamen inhoud; op een uit verkoop had hij een volledigen Winkler i'rius weten machtig te worden, die telkens als de familie op visite over een ernstig on derwerp debatteerde, te voorschijn gehaald en geraadpleegd werd. Maar altijd hadden de boeken van hem en van haar verspreid gestaan in verschillende kasten; 'n deel was beneden, 'n deel boven en ook op den zol- der waren er; zells had hij alle deelen van zijn encyclopedie nog nooit op één plank naast elkander gezien, lot ze n paar dagen voor hun twaalijarig huwelijksfeest uit veel prijscouranten, die ze van verschillende win kels hadden aangevraagd, tot den winkel Van ,,'t Woonhuis" besloten waren en op 'n avond "hun keuze gemaakt hadden, Jt Was een eikenhouten kast, die bij het overige ameu blement paste, en met twee ruiten van gesle pen glas pronkte. Den dag vóór het feest was het nieuwe meubel in huis. Dadelijk wreef zij het hout en glas op en hield de kinderen, die er in een kring om heen stonden, op een af stand. Op de tafel lagen al de boeken afge stoft en gerangschikt gereed. Even dreigde een meningsverschil, 't eerste in hun huwe lijk; lnj wilde zijn grootwoordenboek op de zelfde plank waarop zij haai' boeken, waar van zc de ruggetjes zoo mooi had bewaard, reeds gezet had. ,,'n Encyclopedie," legde hij uit, „hebben we telkens noodig, in alle geval meer dan jouw boeken, die eerst te pas komen als de meisjes wat ouder zijn." „hu de keunissen dan?" had zij, bits bij na, gevraagd en hem meteen voorgesteld dat Mies en j o en l<ie al gesoebat hadden om ,,'t Veulen", „De meisjes van de 11. 13. S." ea „Dora Reval" j haar boeken konden onmoge lijk op 'u hoogere plank; dan vielen de'gou den titclletters niet zoo duidelijk in het oog en voor zijn Winkler Prins kwam 't er min der op aan, want op alle deelen stond im mers 't zelfde; eigenlijk kon dat werk, dat 'n heele plank in beslag nam, wel in een ge wone toekast, had zij boosaardig beslist, waarop hij, om die ramp te voorkomen, gauw toegegeven en de zestien deelen vim zijn geïllustreerden wereldtolk op de boven ste plank te pronk liad gezet. Telkens als zij voor romannetjes of boekeu van haar keuze ruimte te kort kwam, vreesde hij voor 't be houd van zijn hoog-proukend standaard werk; nog nooit had hij haar zoo ontzien en haar prikkelbaarheid gevoeld als op dien dag; de met wetenschap gevulde boekenkast openbaarde hem meer net karakter van zijn vrouwtje dan schatten van menschelijke wijs heid; maar dank zijn toegevendheid en zelf' behecrsching was 't niet tot een erger ruzie gekomen. üp het trouwfeest heette de boekenkast het cadeau dat zij met de 'kinderen aan hem en hij' met de kinderen aan haar liad gegeven. Fami lie en kennissen bewonderden t geschenk, maar meer nog de verzameling, waarvan ze 't aantal en de duurte bij de feestelingen niet hadden verwacht. Op den feestdag reeds zochten de gasten hun titels en schrijvers clopédie één uit. En de gehuwde jubilarissen leenden met graagte - „boeken zijn er voor om gelezen te worden' verklaarde zij, alsof ze de nanwezl- en wilde opdringen naar boeken ter lézing vragen, 'n Paar weken verliepen; maar niet een van de kennissen bracht 'lt geleende terug; toen ging zij er op uit en overal waar ze kwam eu geestdrift verwachtte over den ro man of schrijver uit haar kast, ondervond zij teleurstelling; bijna niemand -deelde- haar zorg voor 't bandje of toonde zich enthousi ast; de meestén hadden 't boek nog precies eender liggen als ze 't van haar hadden meegebracht; anderen liadden, alvorens zelf te lezen, 't weer uitgeleend aan ecu derde en sommigen werden door haar bezoek weer herinnerd aan 't boek, dat ze zelfs al hadden vergeten, 't Scheen alsof ze, zonder leeslust, alleen maar gevraagd* hadden om bruid en bruidegom 'n genoegen te doen of tegenover elkaar smaak in letterkunde te veinzen. Ont stemd kwam ze telkens thuis; ze kon 't zich niet begrijpen dat de menschen zoo slordig met boeken konden omgaan; en omdat ze zich niet durfde uiten tegenover de kennis sen die ze uit bezorgdheid voor haar eigen dom nog naar den mand praten moest, lucht te ze haar gemoed tegenover haar man. „Je had niet telkens zoo gauw goed moe ten vinden!" „Nou nog mooier" kibbelde hSlj „jij leenr overtuigen. „Ik ben d'r in alle geval niet over begon nen", dong zijjd: s,jij moest voor jouw cncy- ebben met glazen deu ren „Nou ja. maar jij hebt 't toch ook..,.. „Natuurlijk, als er toch 'n kast komen moest, mochten mijn boeken ook wel 'tj plank hebben, of is dat te veel soms?" Ze wond zich weer op, dreigde bijna te snikken. „Stil nou maar", suste hij en beloofde na eenigen tijd opnieuw den rondgang langs de familie te doen. Er werd nu een lijst aangelegd waarop de naam van degenen, ui lie 'n boek te teen vroe gen, de titel én datum vermeid werden; maar zij droeg de zorg er voor aan hem al leen op; ze wilde zich niet meer kwaad ma- unig", „L>e navolging un ken over zijn boekenkast; maar toen hij ein- j Gemeenschap". „Volmaakt ia Heiii" als Trnchtbandjcs een dagelijksdie vérmaniu. „Zoover is 't nog niet!" had hij terug ge zegd, in een poging om zijn gezag gelden te laten. „Maar lang duurt 't niet meer, of ik doe wat tk zegl" had zij er over heen gedreigd. „Als je maar weet, dat ik er ook nog ben 1" „Treed liever tegen anderen op die je ei gendom wpgmaken 1" „Zeg jij dat aan je eigen familie I" „Dat zal ik wel, als jij 't dan maai* tegen jouw lieve broers doetr Ze hadden nooit zoo dikwijls geruzied nis sinds er in hun huiskamer een étalage was van prachtbanden, die behalve romans ook Werken bevatten over beschaving, huisvlijt en maatschappelijk geluk; duidelijk zichtbaar voor grootea en kleinen keerden enkele rug getjes hun vergulden titels „Levenswij ding", „De navolging Christl", „lu Gods delijk de eerste uitgeleende prnchtbaniijcs bracht, ergerde zij zich opnieuw; waren dor ten adig te treffen In de boekenkast, die zij, hun blijk- vermaning den huisgenoo- 'luc haat vriendinnen den rug en dc banden op zettelljk beschadigd hadden om hem en haar effei terug bracht, ergerde zij zich opnieuw; waicn ten toe WÊfÊi dat haar eigendommetjes't Scheen wel alsof schrijn bewaarde genademiddel bracht even weinig volmaaktheid als een beeld of eea preek; de naar hooger leveu wijzeude blad zijden dieuden, als ze niet werdén gehan teerd, louter tot ijdelen pronk tegenover de bezoekers of, als ze werden gelezen en be schadigd teruggeven, tot ergernis voor de Inbinden", huisgenooteu. IHJI «Zoo kan het niet blijven I besloot hij, etalen zij '1 dan?" snauwde zij, alsof ze toen er eindelijk ook 'a paar deelen vim zijn slingerde een stapeltje sportwitte onder broekjes over de taiel. Dadelijk begreep zij dat haar zoo zorg vuldig uitgelegde llnuenvoorraad onder zijn handen uit de kust, cüe nu geheel en al de ho ra geworden was, verdwijnen zou; snel sprong ze toe om haar nieuwe linnenkast te behouden, maar duwde ,ln haar onstuimige vaart een der twee deuren tegen zijn elur boog, zoodat de ruit over den grond rinkelde en stuk voor het groene gordijntje bleef han gen. Er volgde na een lange woordenwisse ling dien/el tden ivoiid oog geen vérzdéniug. Eerst 'n paar dageu later spraken ze weer over de kast; 't liep tegen Zondag en vóór de familie git de kerk op köffievisite kwam, tnoesl er toch iets besloten worden, want au kon 't in geen geval meer zóó blijven „/.eg Jij maar wat jij wilt 1" gaf zij nu toe Maar hij t, -Jj had, nu niets meer te willen; 'n doch tevergeefs net In zijn houten nieuwe ruit, nieuwe boekeu - en wie weet baar misgunden de boekten!" de al uit nog voor we de kast hadden „Natuurlijk", twistte ze voort, „je koopt i zulk 'n gehavenden staal durfden terug ge- expres 'n kast om je boeken te laten zien en ven, Doch toen 'n paar weken later boeken, als ze dan vragen.,." door zij.n familie gek legen," overviel hij, „lk zeg alleen maar dat jij net zoo goed schuld 39) Maydenstone vroeg de beide mannen thee bij hem te blijven drinken, omdat hij er een beetje tegen op zag alleen op de heide te blij ven. „Altijd, als ik er erg slecht aan toe ben, doet zich weer iets voor", zei Lugg, op zijn knie slaande, alsof hij de uitnoodiging niet uitgelokt haa. Hij had zoo'n honger, dat hij beefde, toen hij eten in zijn mond stak, maar om zich goed voor te doen, hield hij zijn eetlust wat in. Op gewekt door de thee begon hij te schimpen op den demon van het werk, "die hem haast gevangen had. Hij beschreef zijn ontsnap ping, alsof hij aan een groot gevaar ontko men was. „Nog een oogenbllk en ik had er in vastge zeten". zei hij en hij keerde zich om, om de rest uit ziju kopje op het vuur te gooien, waar het site. 1 Jii deed zijn uiterste best Maydenstone van zijn bruikbaarheid te overtuigen. „Toen üurkinshaw hier was. liet hij me al lerlei werkjes voor hem doen", zei hij; „wa ter of brandstof halen. Ik ging in Forth Enys boodschappen voor hèln doen; of ik ving konijnen. Ik zou nu even gemakkelijk een haas, als een stekelvarken kunnen van gen." Toen bedacht hij, dat Jelbart een boer en dus een gezworen vijand van stroopen was, en hij sloeg met een grappig gebaar van schrik zliu hand voor zijn moucL Jelbart, de jongste der drie mannen, was ook de ernstig ste. liij leefde als in een droom van verant woordelijkheid en dankbaarheid voor de groo- te kans, die Kenwyn hem gegeven hacT Hij sprak kortaf, duidelijk eu met dwepende ougen Hij had maar één doel in zijn leven; zijn schuld af te lossen, ,Höb je niks op legem," overviel hij, X alleen m hebt als ik." „Zool" hekelde zij: ,,de meeste boeken zijn van jou, moet ik nou de menschen naloopen, of jij?" „Laten we dan ieder voor onze eigen boe ken zorgen!" stelde hij voor. „Nu praat je net alsof we niet getrouwd zijn I" Hij hoorde haar opwinding aan haar stem en bang voor een zenuwaanval zweeg hij. Eu metSM voorzag hij dat de mot zooveel blijd schap ingehaalde boekenkast meer dan eens 'n reden tot twist worden kon. Om zijn vrouwtje tevreden te stellen ging hij den vol genden dag, zonder haar gewaarschuwd te hébben-, bijl die kennissen die geleend hadden, rond; maar ook tevergeefs. Om haar weer voor zicli te winnen, vertelde hij haar de moeite, die hij zich getroost had, nog van- daag in 't bezit van de boeken te komen; mgar zij ruziede opnieuw; stom nou van 'tn, j oin vandaag de kennissen lastig te vallen, ter- wij] zij er gisteren pas was geweest; wat moest de familie wel niet denken? 't Was nou net alsof zij niet slapen en geen nacht rast konden hebben, als 'n paar boekjes uit hun kast in andere handen warennet of de vrien den verdacht werden die romannetjes te heb ben verkocht; hoe kon-ie nou ook zoo dom zijn om direct vandaag er weer om te zeuren; ze kregen 'n spotnaam in de familie; ze her innerde zifh nu ook, dat er op haar trouw feest al onder de jongelui geweest warns, die hem en haar%„profcssor" genoemd hadden! Bah, hadden zc maar 'n ander cadeau uitge zocht 1 „En je wilde het zelf!" trachtte hij haar tc igu „Zoo kunnen wc ze toch niet weer bi kast zetten!" meende ze. „Of eerst weer opnieuw laten waagde hij. „Beialen *.j bedoelde hem met die boodschap opnieuw encyclopedie zoek geraakt waren naar de kennissen te sturen. „Maar gum nieuw geld voor Hij haalde de schouders op en zweeg, voorkwam zij. Maar zijl ruziede in haar eentje voort tegen „Eu ik duid die open gaten niet langer" haar vriendinnen, die een geleend boek in 1 ruziede hii, „'t is nou net of je 'n kast ge kocht hebt zonder boekeu te hebben." Ook verbeeldde hij zich dat kennissen al meer dan terug: 'kwamen zijn broers, zusters en kennissen uit; zejdeu Maar zij had hem beloofd dat gebrek schold ze voor gierigaards en vrekken, die zonder aankoop van nieuwe boekeu ie zul- zelf 't geld in den zak hielden en liever den I leu verhelpen. Gedwongen had hij berust boel van hl ander vernielden dan g ld voor I 'n Paar dagen latei' pronkte de voorziene toonkast met twee grueue gontiju- tjes, die zij achter dc twee ruiten geplooid had." Zoodra hij voor 't eerst de schennis van lectuur uit te geven, voor zinder verontschuldiging 'n akte cvoeden, die zoo durfden teruggeven. Ze maakte ër minder visites om en vermeed de kennissen, bij wie 5teleenden i on komen van iemand, die zelf hooit boeken gekocht had de deur en verweet hem in zenuwsuikDude en toch. in 't bezit was niet alleen van een bi- drift zijn ondankbaarheid, onulat zij voor .Je bhotheek, maar pok van een kast, die hij met. moeite een pluimpje verwacht had. ünwil- terur i liet grapje aang en en zich woedend gemankt alsof zij en „Laat me maar eerst een jaarhuur In han den hebben", zei hij, „en dan kan het mij niet schelen wat er gebeurt." Lugg keerde zich schouderophalend om; hij had geen gevoel voor de wilde droomen der jeugd omtrent verplichtingen jegens de maatschappij. T-oen de twee mannen weg waren, ging Maydenstone in de schemering op het bankje zijn pijp zitten rooien. Hij -kwam met zijn hand tegen iets zachts op zijde van hem. Het was een dames-rij handschoen van honden- leer. Bij Maydenstone riep hij het beeld op van Esther Rosewarne en Herbert Trevelyan, die naar elkander -toegebogen zaten met hun handen in vertrouwelijke aanraking, en hij werd gekweld' door hevige j&loesie. Maar ja- 'loesie was een der zaken, die 'hij hier wilde trachten te vermijden, nietwaar Toch bracht hij den handschoen aan zijn 'lippen on borg hem daarna weg met hot gevoel, dat bij niet langer alleen waa. HOOFDSTUK XYL Rosewarne was niet gewoon, bet bij drei gen te 'laten, en toen hij zei, d!at Kenwyn noodt woor in zijn huis zou 'komen, -vergat hij niet alle gevolgen, van dat verbod. Wanneer iemand v-an plan ia eon la-ge bundeling te begaan, ia er gewoonlijk wél een ander bij de hand, die hein helpt -bij do uitvoering. l)e heer Kitte, do advocaat, was niet do eenige zoon van zijn vader, die uit een han delsomgeving gestegen waa tot do 'klasse dor geleordon. Hij had een broeder, een dokter, van wien men zei, dat hij oen goede praktijk in Plymouth had. Men vond het vreemd dat, hij het do m «ito itnard vond in Pt rlh Boy» opnieuw te beginnen. De iroentwhor» waren hot er over ééns, dat de manieren van Ken wyn als doktor niet altijd -beleefd waren, imaar men twijfelde er aan of in mo'n ikieine plaat* twee dok town ronden kunnen bestaan. Mijnheer Kitto, de advocaat, poohte er in de sociëteit op, dat lteaewarno rijn broeder bet ours te jaar een. iiJwcuan van tótXl tulden had dé boeken medetel eend en nooit had terug gegeven, had zij zich liet grapje aangetrok ken en zich woedend gemaaki alsof /.ij en haar man door de anderen verdacht werden, op éenzelfde wijze aan een boekencollectie gc- komeu te zijn. Ze ging minder uit; de kast hield haar in huis, niet uit Itecshmt, maar till vijandschap tegen de klanten van haar veel- kleurlgeiuboe! '-nopstand. Na ecu half jaar kwamen er leegten op de planken, die voor 't oog der bezoekers niet meer weggemaakt kon den worden en van blijvenden aard heetten, omdat de uitgeleende deelen zoek geraakt wa ren. „Als we er eens nieuwe voof In de plaats kochtenI" had hij op 'n keet aarzelend voor gesteld; maar zij had dadelijk gesnauwd; ze werd tegenwoordig direct bits als er over de kast werd gepraat ze gaf geen cent meer uit voor dat meubel; net zoo mm wilde ze er een boek voor cadeau hebben; voor haaf part raakten, alle boeken, die er nog in ston den, eveneens weg, dan liet ze toen zoo een koopman in d'r hui3 komen, die tegen eiken prijs 't lor meenemen kon. lig legde hii zich er bij neer eu bleef 'n paar dagen mokken, Zich van haar meerderheid bewust volvoerde ze na eenigen tijd 'a eigen plan, zonder hem te hebben geraadpleegd. Nu door de gordijnen de inkijk op de plan ken weggenomen was kon ze de overtollige ruimte wel met een anderen voorraad dan boeken aanvullen cu op 'u middag bracht ze stapeltjes kindergoed hemdje», broekjes eii wolletjes, die ze boven bij gebrek aan ruimte wanordelijk in ecu kast door elkan der bewaarde, triomphantcltjk naar beneden en vulde er int huiskamer cadeau van hun ko peren huwelijksfeest mee. 'n Paar dagen bemerkte niemand de ontwijding; de kast bleef gesloten en bewaarde achter de groene afsluiting tussdien werken van wetenschap en kunst de misplaatste flanelletjes. Maar op I 'n avond las hij ijl de krant naar aanleiding - voor hoe korten tijd: ze mochten er in deze dure dageu niet over denken. En zouder veel verzet van ziju kant, werd het eens zoo glo rieus Ingehaalde meubelstuk op 'n avond uit elkander genomen en boven op de slaapka mer opnieuw opgezet en gevind, maar nu met louter flanellen en broekjes. ,,'t Is met 'n boekenkast", zei ze om hetfl en zichzelvc to troosten, „net als met 'n pia no; ais je die dingen uiet voor jezelve neemt, heb je er niks dan narigheid van eu vvjj ziju geen menschen voor de geleerdheid." dUdbinoUWffc TEGEN! DE REVOLUTIE. Door de christelijke coudté's van actie tegen een het luk g uiet los, zoodat de talrijke bezoekers nut behoefden ie verhuizen naar de Harmo nie aal1, waar het natuurlijk bljj de drukkende warmte heel wat minder aangenaam zou zijd geweest dan buiten, Alls sprekers waren overgekomen de heeren Viuk vau bckevemugeu en Hulselmans van Wonmerveer, twee in de arbeidersbeweging bekende mannen ook voor Alkmaar geen vreemden. Nia een kort welkomstwoord van den heer O. van Veen, voorzitter vau eten R, K. Volks hond en vau het K. K. comité van Actie tegen de revolutie, kreeg het eerst de heer Vink het woord. Dat wij! van chr. eu r. k. richting elkaar gewaarborgd, Eerst scheen 'het, dut dr, Kitto zijn geld' met stil ritten Zirtl verdieaaiL, Hij had Forth Enys nu oen tweeden dokter gc«e- ven; do inrichting van don nieuw aangeko mene was zoor modern, en zijn manieren wa ren weldra het gesprek aan de theetafels. Het eerste doktersbezoek van Katta op Trevose was voor den ouden Rosewarne, die in den laats ten. tijd heel lastig was geweest. Zijn lichamelijke toestand bloef vrij en als hij rustig was, praatte hij verstandig, maar hij was onderhevig aan veelvuldiger herhaalde buien van opwinding, waarin hij luidruchtig was en soms gevaarlijk driftig. Esther ontmoette haar vader en den dok ter, toen zij naar beneden kwamen. Zij hooT- de Eltto iets zeggen van verkeerd- begrepen gevoel, en -daarna duidelijk „het is niet waar schijnlijk, dat hij op zijn leeftijd een vast denkbeeld1 zal kwijt raken, maar hij zou waar schijnlijk tevrodoner zijn in oen nieuwe omge ving. In ieder geval zou hij onder boter toe- rioht zijn dan u hem in een gewoon hul» ge ven kunt" „Nu, ilk ssal or een* -over denken," «ei Rose warne. Zij gingen Esther voorhij onder oan de trap, Dr. Kitto, die een levendig, iknap man was, mot meer zolfbewuste houding dan rjn breeder, zag haar goedkeurend aan en aarzul- dle oven, alsof hij verwachtte voorgesteld to warden, maar Rosewarne Hot de gelegenheid voorbijguan, Esther wachtte tot haar vader den dio'kter aan do voordeur goeden dag had gezegd' on ging toen gauw naar hem too. „U wilt grootvader toeh niet wogetuironf" zoi ze op eon toon van diep verwijt. Hij keek een oogenblik naar haar bleek, onrustig go- zicht, «onder 'te «préken, moor hij glimlachte gedwongen, „Hij wi'j heel graag weggaan, Esther", zei hij op kalmeerenden toon, „Muur hij begrijpt het niet", «ei ee, „U weot dat hij 't niet begrijpt.," Rosewarne liep in dé rioliting van ziju ka mer. •JTIJ la bi§« niali gelukkig", «ril hij, „o» hij jj van Vredcaberiefcten, over den Vrede van Utrecht cu opende, om door zijn Wluklei' Prins zijn geheugen te hulp te komen, de grocn-behnngcn deuren'n oorlog tuskhen hem en haai barstte los. „Allemachtig kijk nou 's!" bulderde hij en is em veartdu-r&Ada bron van ergernis voor jo rooodoif. Je 'kaai mskm zijn, dei hij vrien delijk bohandeid zoi worden, waar hjj ook heengaat". „Uit u zelf zoudt u er nooit aan gedacht 'hébben eöq ieta te doen" riep zij uit, snot tra nen van boosheid in haar oagem Het was voor het eerst, dat zij tegenover hem haar stiefmoeder beoordeeld had. „Dat moet je niet zeggen, Esther", zei hij echerp, en zich omkeerende. Maar hij kon haar niet recht in de ooigen zien, en hij ver zachtte de scherpte van zijn woorden door te zeggen: „Je bent te jong en onervaren cm als kritikus van andere menschen op te tre den." Dat was waar. Zij begreep de merkwaardi ge zwakheid van een stéék man niet in de handen van een vrouw, die dén éleutel van zijn hartstochten in handen beeft. Maar haar onwetendheid dood hnatr riochte ia onbarm hartiger oordéeiea. Met wa* juist «Uw sswuk- lieid, die zij veroimJooidö. Hot enkele feit, dat. hij er ovar fluolit haar grootvader naar een Inrichting te zenden, hou haar niet gehin derd hebben; zij kon «Ion, dat de verandering in het belang van den ouden man 'ken zijn, maar dat lnj liet d, na «.ulik verloop vau tM en gehoor gevend aan een andoren wil, versterkte haar gevoelen,, dut haar vader ach teruit ging. Do oude Roaowamo «hoen moer dén ver zoend mot het denkhool d van weg te gaan. Hij was dadelijk volgzamer, on dikwijls zag men hem in zich zelf lachen, alsof hii oori geheim bewaarde, Op een nacht werd' hij uit zijn kamer go- mist. Het hoclo huh. werd gewekt on het goed met lantaarn» do«»r* «hk, Do verschrik, te Danby vond zijn lijk in. dé tedding van den 'kleinen strewn, Hij had in 't donker do rustieke brug gemist, wss tien voet diep go. va'Uan eu had zijn nek gebréken.. Da oude man had een jas over zijn nachthemd aan* getrokken, ei' zijn zijden hoed lag ingedrukt onder ham, Zijn W uk-boek ju bigiki bij ya»t in rijn Tööhteriidnd gekiemd, verstaan, is een goed ding voor de toekomst, zei deze, eeu toekomst waarin de strijd tus sdien lien die met Ood rekening1 houden en hen die dit uiet doen, scherper vormen zal aannemen. Die strijd zai komen. Het kenmerk daarvan is de ooien de werkzaamheid van hen, die de r ulie lief. hebben. Die strijd komt ook t®5 4iharlng In hetgeen mem u.fl. Maandag va plan is tc doen Dit zal cditei vau heel weimg beteekeniUl zijn. Er Wordt in Nederland met gestaakt, zou apr, willen zeggen, immer» het N. V. V., de moderne organisatie van 8. D. A. P.-werk- liedetl, wil die niet, zooals Qudegeest aan het A, schreef. Met dc motiveert»^ ven dat besluit was spr. het eeuis. Dat de Fransche en Italiaau- aclie arbeiders staken, is verklaarbaar, maar dat de iNedertandsdie arbeiders moeten sta ken om interven'iie van de entente in Rustend en Hongarije te verhinderen, is niet te begrij» Tn baar kalmer cogenbliikken wist Esther, dat alamand -dan een onoplettende oppasser do'schuld van het ongeluk droeg, hetgeen in derdaad toonde, dat hoor grootvader onder beter toezicht had moeten staan. Maar toch, als zij dacht aan het treurige einde van rijif vlucht „naar de benedenstad" in het donker, zag haar verbeelding, die in de diepte werkte, er weer een gevolg te meer in van de onbarm hartige werking van stoffelijk welslagen. Ais men den ouden man had laten wonen waar hij wilde hé4 hij niet weg behoeven te loo pen. De oude Thomas Rosewarne was door zijn dood' niet ontkomen aan. de deftigheid, die hij vreesde en haatte. Hij was tenminste ver oordeeld, oan als een heer té liggen. Als hij geraadpleegd had kunnen worden omtrent zijn eigen ter awde bestelling, zou hij zéker wel een grootsoho begrafenis gew jnscht heb ben, ma-ar volgons zijn eigen opvattingen van grooUobhoid. Ilij zou graag een lange rij van mannen gehad hebben, dé meestsn ge klemd in gékloodu jas, nfot war ten, «lappen hood en *t*>r glimmende teersen, kugzuum guando door do smalle straten naar het win derige kerkhof, dat uteug op den Atlanti- lohsn Oooaan en ctenrna oen groote theevi site met ham en een bootje runt. In plaats daarvan werd hij naar hot kerkhof te Guy- noer gebracht, waair Rosewarne zijn eerste vrouw reed» begraven had in oen praohtigen familie-keldor. Hot was het ironisch let van don -ouden Thomas Roséwa-rne, om bij zijn begrafenis het 'maatschappelijk standpunt van rijn soon te doen uitkomen. Hij werd naar zijn graf gevolgd door magen rijtuigen, waar ven drie wapen* op de portieren hadden, Vior geestelijken, namen aan de pLoobtigliold deel en de orgamUt spoelde „Grossing the Bar". Pillier omest naar de begrafenis gaan. Zij had voel v-nu haar groot-vader gehouden, maar zij kun het oin<i*van zijn verdriet niet hetran- ren. Teen zij in rijtuig zat met haar stief moeder, die bij sou dor moei wa# in het zwart, beduchjj ze met 'bliteheidk dut dé esnlge, dia ALKMAARSGHE ggy- 'idU. H1 .-Sl.iSVggggtt—CEBgEgg—l

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1919 | | pagina 5