DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Niet te koop.
u *09
h «9
MAANDAG
21 JULI.
De Boekenkast.
FJBUILLETOH.
ilMUlMfii IK11 HM UUlliiRhU sibTU^riiifc
AbonnomentaprIJ» bij vooruitbetaling per 3 maanden 1 1,65, franco «er post I 1,90. Bewijsnummers 5 ct. Advertentieprijs 15 ct. per regel, grootere letters naar plaatsruimte
Brieven franco N.V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. Herms. Coster Zoon, Voordam G 9, Telef. 3.
door P. RAëSKlN.
Met huu koperen trouwfeest was er ein
delijk van gekomen. Ze liadden er zelf voor
gespaard, omdat de kinderen nog te jong
waren om te denken aan een geschenk, dat
van hun kant komen moest, tn jarenlang
was 'n huekeukast hun beider illusie geweest
zij had nog de meeste van haai' meisjesboe-
keu, die zij nu voor haar dochtertjes wilde
bewaren hij had de verzameling ontspan*
ningslectuur, die hij in zijn viijgezelleutijd
aangelegd had, nog verrijkt met romans en
boeken van leerzamen inhoud; op een uit
verkoop had hij een volledigen Winkler
i'rius weten machtig te worden, die telkens
als de familie op visite over een ernstig on
derwerp debatteerde, te voorschijn gehaald
en geraadpleegd werd. Maar altijd hadden
de boeken van hem en van haar verspreid
gestaan in verschillende kasten; 'n deel was
beneden, 'n deel boven en ook op den zol-
der waren er; zells had hij alle deelen van
zijn encyclopedie nog nooit op één plank
naast elkander gezien, lot ze n paar dagen
voor hun twaalijarig huwelijksfeest uit veel
prijscouranten, die ze van verschillende win
kels hadden aangevraagd, tot den winkel Van
,,'t Woonhuis" besloten waren en op 'n avond
"hun keuze gemaakt hadden, Jt Was een
eikenhouten kast, die bij het overige ameu
blement paste, en met twee ruiten van gesle
pen glas pronkte. Den dag vóór het feest was
het nieuwe meubel in huis. Dadelijk wreef zij
het hout en glas op en hield de kinderen, die
er in een kring om heen stonden, op een af
stand. Op de tafel lagen al de boeken afge
stoft en gerangschikt gereed. Even dreigde
een meningsverschil, 't eerste in hun huwe
lijk; lnj wilde zijn grootwoordenboek op de
zelfde plank waarop zij haai' boeken, waar
van zc de ruggetjes zoo mooi had bewaard,
reeds gezet had.
,,'n Encyclopedie," legde hij uit, „hebben
we telkens noodig, in alle geval meer dan
jouw boeken, die eerst te pas komen als de
meisjes wat ouder zijn."
„hu de keunissen dan?" had zij, bits bij
na, gevraagd en hem meteen voorgesteld dat
Mies en j o en l<ie al gesoebat hadden om ,,'t
Veulen", „De meisjes van de 11. 13. S." ea
„Dora Reval" j haar boeken konden onmoge
lijk op 'u hoogere plank; dan vielen de'gou
den titclletters niet zoo duidelijk in het oog
en voor zijn Winkler Prins kwam 't er min
der op aan, want op alle deelen stond im
mers 't zelfde; eigenlijk kon dat werk, dat
'n heele plank in beslag nam, wel in een ge
wone toekast, had zij boosaardig beslist,
waarop hij, om die ramp te voorkomen,
gauw toegegeven en de zestien deelen vim
zijn geïllustreerden wereldtolk op de boven
ste plank te pronk liad gezet. Telkens als zij
voor romannetjes of boekeu van haar keuze
ruimte te kort kwam, vreesde hij voor 't be
houd van zijn hoog-proukend standaard
werk; nog nooit had hij haar zoo ontzien en
haar prikkelbaarheid gevoeld als op dien
dag; de met wetenschap gevulde boekenkast
openbaarde hem meer net karakter van zijn
vrouwtje dan schatten van menschelijke wijs
heid; maar dank zijn toegevendheid en zelf'
behecrsching was 't niet tot een erger ruzie
gekomen.
üp het trouwfeest heette de boekenkast het
cadeau dat zij met de 'kinderen aan hem en hij'
met de kinderen aan haar liad gegeven. Fami
lie en kennissen bewonderden t geschenk,
maar meer nog de verzameling, waarvan ze 't
aantal en de duurte bij de feestelingen niet
hadden verwacht. Op den feestdag reeds
zochten de gasten hun titels en schrijvers clopédie één
uit. En de gehuwde jubilarissen leenden met
graagte - „boeken zijn er voor om gelezen te
worden' verklaarde zij, alsof ze de nanwezl-
en wilde opdringen naar boeken ter lézing
vragen,
'n Paar weken verliepen; maar niet een
van de kennissen bracht 'lt geleende terug;
toen ging zij er op uit en overal waar ze
kwam eu geestdrift verwachtte over den ro
man of schrijver uit haar kast, ondervond zij
teleurstelling; bijna niemand -deelde- haar
zorg voor 't bandje of toonde zich enthousi
ast; de meestén hadden 't boek nog precies
eender liggen als ze 't van haar hadden
meegebracht; anderen liadden, alvorens zelf
te lezen, 't weer uitgeleend aan ecu derde
en sommigen werden door haar bezoek weer
herinnerd aan 't boek, dat ze zelfs al hadden
vergeten, 't Scheen alsof ze, zonder leeslust,
alleen maar gevraagd* hadden om bruid en
bruidegom 'n genoegen te doen of tegenover
elkaar smaak in letterkunde te veinzen. Ont
stemd kwam ze telkens thuis; ze kon 't zich
niet begrijpen dat de menschen zoo slordig
met boeken konden omgaan; en omdat ze
zich niet durfde uiten tegenover de kennis
sen die ze uit bezorgdheid voor haar eigen
dom nog naar den mand praten moest, lucht
te ze haar gemoed tegenover haar man.
„Je had niet telkens zoo gauw goed moe
ten vinden!"
„Nou nog mooier" kibbelde hSlj „jij leenr
overtuigen.
„Ik ben d'r in alle geval niet over begon
nen", dong zijjd: s,jij moest voor jouw cncy-
ebben met glazen deu
ren
„Nou ja. maar jij hebt 't toch ook..,..
„Natuurlijk, als er toch 'n kast komen
moest, mochten mijn boeken ook wel 'tj plank
hebben, of is dat te veel soms?"
Ze wond zich weer op, dreigde bijna te
snikken.
„Stil nou maar", suste hij en beloofde na
eenigen tijd opnieuw den rondgang langs de
familie te doen.
Er werd nu een lijst aangelegd waarop de
naam van degenen, ui
lie 'n boek te teen vroe
gen, de titel én datum vermeid werden;
maar zij droeg de zorg er voor aan hem al
leen op; ze wilde zich niet meer kwaad ma- unig", „L>e navolging un
ken over zijn boekenkast; maar toen hij ein- j Gemeenschap". „Volmaakt ia Heiii" als
Trnchtbandjcs een dagelijksdie vérmaniu.
„Zoover is 't nog niet!" had hij terug ge
zegd, in een poging om zijn gezag gelden te
laten.
„Maar lang duurt 't niet meer, of ik doe
wat tk zegl" had zij er over heen gedreigd.
„Als je maar weet, dat ik er ook nog ben 1"
„Treed liever tegen anderen op die je ei
gendom wpgmaken 1"
„Zeg jij dat aan je eigen familie I"
„Dat zal ik wel, als jij 't dan maai* tegen
jouw lieve broers doetr
Ze hadden nooit zoo dikwijls geruzied nis
sinds er in hun huiskamer een étalage was
van prachtbanden, die behalve romans ook
Werken bevatten over beschaving, huisvlijt en
maatschappelijk geluk; duidelijk zichtbaar
voor grootea en kleinen keerden enkele rug
getjes hun vergulden titels „Levenswij
ding", „De navolging Christl", „lu Gods
delijk de eerste uitgeleende prnchtbaniijcs
bracht, ergerde zij zich opnieuw; waren
dor
ten
adig
te treffen In de boekenkast, die zij, hun blijk-
vermaning den huisgenoo-
'luc
haat vriendinnen den rug en dc banden op
zettelljk beschadigd hadden om hem en haar
effei
terug bracht, ergerde zij zich opnieuw; waicn ten toe WÊfÊi
dat haar eigendommetjes't Scheen wel alsof schrijn bewaarde genademiddel bracht even
weinig volmaaktheid als een beeld of eea
preek; de naar hooger leveu wijzeude blad
zijden dieuden, als ze niet werdén gehan
teerd, louter tot ijdelen pronk tegenover de
bezoekers of, als ze werden gelezen en be
schadigd teruggeven, tot ergernis voor de
Inbinden", huisgenooteu.
IHJI «Zoo kan het niet blijven I besloot hij,
etalen zij '1 dan?" snauwde zij, alsof ze toen er eindelijk ook 'a paar deelen vim zijn
slingerde een stapeltje sportwitte onder
broekjes over de taiel.
Dadelijk begreep zij dat haar zoo zorg
vuldig uitgelegde llnuenvoorraad onder zijn
handen uit de kust, cüe nu geheel en al de ho
ra geworden was, verdwijnen zou; snel
sprong ze toe om haar nieuwe linnenkast te
behouden, maar duwde ,ln haar onstuimige
vaart een der twee deuren tegen zijn elur
boog, zoodat de ruit over den grond rinkelde
en stuk voor het groene gordijntje bleef han
gen. Er volgde na een lange woordenwisse
ling dien/el tden ivoiid oog geen vérzdéniug.
Eerst 'n paar dageu later spraken ze weer
over de kast; 't liep tegen Zondag en vóór
de familie git de kerk op köffievisite kwam,
tnoesl er toch iets besloten worden, want au
kon 't in geen geval meer zóó blijven
„/.eg Jij maar wat jij wilt 1" gaf zij nu
toe
Maar hij
t, -Jj had, nu niets meer te willen; 'n
doch tevergeefs net In zijn houten nieuwe ruit, nieuwe boekeu - en wie weet
baar misgunden
de
boekten!"
de al uit nog voor we de kast hadden
„Natuurlijk", twistte ze voort, „je koopt i zulk 'n gehavenden staal durfden terug ge-
expres 'n kast om je boeken te laten zien en ven, Doch toen 'n paar weken later boeken,
als ze dan vragen.,." door zij.n familie gek
legen," overviel hij, „lk
zeg alleen maar dat jij net zoo goed schuld
39)
Maydenstone vroeg de beide mannen thee
bij hem te blijven drinken, omdat hij er een
beetje tegen op zag alleen op de heide te blij
ven.
„Altijd, als ik er erg slecht aan toe ben,
doet zich weer iets voor", zei Lugg, op zijn
knie slaande, alsof hij de uitnoodiging niet
uitgelokt haa.
Hij had zoo'n honger, dat hij beefde, toen
hij eten in zijn mond stak, maar om zich goed
voor te doen, hield hij zijn eetlust wat in. Op
gewekt door de thee begon hij te schimpen
op den demon van het werk, "die hem haast
gevangen had. Hij beschreef zijn ontsnap
ping, alsof hij aan een groot gevaar ontko
men was.
„Nog een oogenbllk en ik had er in vastge
zeten". zei hij en hij keerde zich om, om de
rest uit ziju kopje op het vuur te gooien,
waar het site.
1 Jii deed zijn uiterste best Maydenstone van
zijn bruikbaarheid te overtuigen.
„Toen üurkinshaw hier was. liet hij me al
lerlei werkjes voor hem doen", zei hij; „wa
ter of brandstof halen. Ik ging in Forth
Enys boodschappen voor hèln doen; of ik
ving konijnen. Ik zou nu even gemakkelijk
een haas, als een stekelvarken kunnen van
gen."
Toen bedacht hij, dat Jelbart een boer en
dus een gezworen vijand van stroopen was,
en hij sloeg met een grappig gebaar van
schrik zliu hand voor zijn moucL Jelbart, de
jongste der drie mannen, was ook de ernstig
ste. liij leefde als in een droom van verant
woordelijkheid en dankbaarheid voor de groo-
te kans, die Kenwyn hem gegeven hacT Hij
sprak kortaf, duidelijk eu met dwepende
ougen Hij had maar één doel in zijn leven;
zijn schuld af te lossen,
,Höb je niks op legem," overviel hij,
X alleen m
hebt als ik."
„Zool" hekelde zij: ,,de meeste boeken zijn
van jou, moet ik nou de menschen naloopen,
of jij?"
„Laten we dan ieder voor onze eigen boe
ken zorgen!" stelde hij voor.
„Nu praat je net alsof we niet getrouwd
zijn I"
Hij hoorde haar opwinding aan haar stem
en bang voor een zenuwaanval zweeg hij. Eu
metSM voorzag hij dat de mot zooveel blijd
schap ingehaalde boekenkast meer dan eens
'n reden tot twist worden kon. Om zijn
vrouwtje tevreden te stellen ging hij den vol
genden dag, zonder haar gewaarschuwd te
hébben-, bijl die kennissen die geleend hadden,
rond; maar ook tevergeefs. Om haar weer
voor zicli te winnen, vertelde hij haar de
moeite, die hij zich getroost had, nog van-
daag in 't bezit van de boeken te komen;
mgar zij ruziede opnieuw; stom nou van 'tn, j
oin vandaag de kennissen lastig te vallen, ter-
wij] zij er gisteren pas was geweest; wat
moest de familie wel niet denken? 't Was nou
net alsof zij niet slapen en geen nacht rast
konden hebben, als 'n paar boekjes uit hun
kast in andere handen warennet of de vrien
den verdacht werden die romannetjes te heb
ben verkocht; hoe kon-ie nou ook zoo dom
zijn om direct vandaag er weer om te zeuren;
ze kregen 'n spotnaam in de familie; ze her
innerde zifh nu ook, dat er op haar trouw
feest al onder de jongelui geweest warns, die
hem en haar%„profcssor" genoemd hadden!
Bah, hadden zc maar 'n ander cadeau uitge
zocht 1
„En je wilde het zelf!" trachtte hij haar tc
igu
„Zoo kunnen wc ze toch niet weer bi
kast zetten!" meende ze.
„Of eerst weer opnieuw laten
waagde hij.
„Beialen *.j
bedoelde hem met die boodschap opnieuw encyclopedie zoek geraakt waren
naar de kennissen te sturen. „Maar gum nieuw geld voor
Hij haalde de schouders op en zweeg, voorkwam zij.
Maar zijl ruziede in haar eentje voort tegen „Eu ik duid die open gaten niet langer"
haar vriendinnen, die een geleend boek in 1 ruziede hii, „'t is nou net of je 'n kast ge
kocht hebt zonder boekeu te hebben." Ook
verbeeldde hij zich dat kennissen al meer dan
terug: 'kwamen
zijn broers, zusters en kennissen uit; zejdeu Maar zij had hem beloofd dat gebrek
schold ze voor gierigaards en vrekken, die zonder aankoop van nieuwe boekeu ie zul-
zelf 't geld in den zak hielden en liever den I leu verhelpen. Gedwongen had hij berust
boel van hl ander vernielden dan g ld voor I 'n Paar dagen latei' pronkte de
voorziene toonkast met twee grueue gontiju-
tjes, die zij achter dc twee ruiten geplooid
had." Zoodra hij voor 't eerst de schennis van
lectuur uit te geven, voor
zinder verontschuldiging 'n
akte
cvoeden, die
zoo durfden
teruggeven. Ze maakte ër minder visites om
en vermeed de kennissen, bij wie
5teleenden i
on komen
van iemand, die zelf hooit boeken gekocht had de deur en verweet hem in zenuwsuikDude
en toch. in 't bezit was niet alleen van een bi- drift zijn ondankbaarheid, onulat zij voor .Je
bhotheek, maar pok van een kast, die hij met. moeite een pluimpje verwacht had. ünwil-
terur
i liet grapje aang
en en zich woedend gemankt alsof zij en
„Laat me maar eerst een jaarhuur In han
den hebben", zei hij, „en dan kan het mij niet
schelen wat er gebeurt."
Lugg keerde zich schouderophalend om;
hij had geen gevoel voor de wilde droomen
der jeugd omtrent verplichtingen jegens de
maatschappij.
T-oen de twee mannen weg waren, ging
Maydenstone in de schemering op het bankje
zijn pijp zitten rooien. Hij -kwam met zijn
hand tegen iets zachts op zijde van hem. Het
was een dames-rij handschoen van honden-
leer. Bij Maydenstone riep hij het beeld op
van Esther Rosewarne en Herbert Trevelyan,
die naar elkander -toegebogen zaten met hun
handen in vertrouwelijke aanraking, en hij
werd gekweld' door hevige j&loesie. Maar ja-
'loesie was een der zaken, die 'hij hier wilde
trachten te vermijden, nietwaar Toch bracht
hij den handschoen aan zijn 'lippen on borg
hem daarna weg met hot gevoel, dat bij niet
langer alleen waa.
HOOFDSTUK XYL
Rosewarne was niet gewoon, bet bij drei
gen te 'laten, en toen hij zei, d!at Kenwyn
noodt woor in zijn huis zou 'komen, -vergat hij
niet alle gevolgen, van dat verbod. Wanneer
iemand v-an plan ia eon la-ge bundeling te
begaan, ia er gewoonlijk wél een ander bij de
hand, die hein helpt -bij do uitvoering.
l)e heer Kitte, do advocaat, was niet do
eenige zoon van zijn vader, die uit een han
delsomgeving gestegen waa tot do 'klasse dor
geleordon. Hij had een broeder, een dokter,
van wien men zei, dat hij oen goede praktijk
in Plymouth had. Men vond het vreemd dat,
hij het do m «ito itnard vond in Pt rlh Boy»
opnieuw te beginnen. De iroentwhor» waren
hot er over ééns, dat de manieren van Ken
wyn als doktor niet altijd -beleefd waren,
imaar men twijfelde er aan of in mo'n ikieine
plaat* twee dok town ronden kunnen bestaan.
Mijnheer Kitto, de advocaat, poohte er in de
sociëteit op, dat lteaewarno rijn broeder bet
ours te jaar een. iiJwcuan van tótXl tulden had
dé boeken medetel eend en nooit had terug
gegeven, had zij zich liet grapje aangetrok
ken en zich woedend gemaaki alsof /.ij en
haar man door de anderen verdacht werden,
op éenzelfde wijze aan een boekencollectie gc-
komeu te zijn. Ze ging minder uit; de kast
hield haar in huis, niet uit Itecshmt, maar till
vijandschap tegen de klanten van haar veel-
kleurlgeiuboe! '-nopstand. Na ecu half jaar
kwamen er leegten op de planken, die voor 't
oog der bezoekers niet meer weggemaakt kon
den worden en van blijvenden aard heetten,
omdat de uitgeleende deelen zoek geraakt wa
ren.
„Als we er eens nieuwe voof In de plaats
kochtenI" had hij op 'n keet aarzelend voor
gesteld; maar zij had dadelijk gesnauwd;
ze werd tegenwoordig direct bits als er over
de kast werd gepraat ze gaf geen cent meer
uit voor dat meubel; net zoo mm wilde ze er
een boek voor cadeau hebben; voor haaf
part raakten, alle boeken, die er nog in ston
den, eveneens weg, dan liet ze toen zoo een
koopman in d'r hui3 komen, die tegen eiken
prijs 't lor meenemen kon.
lig legde hii zich er bij neer eu bleef 'n paar
dagen mokken, Zich van haar meerderheid
bewust volvoerde ze na eenigen tijd 'a eigen
plan, zonder hem te hebben geraadpleegd.
Nu door de gordijnen de inkijk op de plan
ken weggenomen was kon ze de overtollige
ruimte wel met een anderen voorraad dan
boeken aanvullen cu op 'u middag bracht ze
stapeltjes kindergoed hemdje», broekjes
eii wolletjes, die ze boven bij gebrek aan
ruimte wanordelijk in ecu kast door elkan
der bewaarde, triomphantcltjk naar beneden
en vulde er int huiskamer cadeau van hun ko
peren huwelijksfeest mee. 'n Paar dagen
bemerkte niemand de ontwijding; de kast
bleef gesloten en bewaarde achter de groene
afsluiting tussdien werken van wetenschap
en kunst de misplaatste flanelletjes. Maar op I
'n avond las hij ijl de krant naar aanleiding -
voor hoe korten tijd: ze mochten er in deze
dure dageu niet over denken. En zouder veel
verzet van ziju kant, werd het eens zoo glo
rieus Ingehaalde meubelstuk op 'n avond uit
elkander genomen en boven op de slaapka
mer opnieuw opgezet en gevind, maar nu
met louter flanellen en broekjes.
,,'t Is met 'n boekenkast", zei ze om hetfl
en zichzelvc to troosten, „net als met 'n pia
no; ais je die dingen uiet voor jezelve neemt,
heb je er niks dan narigheid van eu vvjj
ziju geen menschen voor de geleerdheid."
dUdbinoUWffc
TEGEN! DE REVOLUTIE.
Door de christelijke coudté's van actie tegen
een
het
luk g uiet los, zoodat de talrijke bezoekers
nut behoefden ie verhuizen naar de Harmo
nie aal1, waar het natuurlijk bljj de drukkende
warmte heel wat minder aangenaam zou zijd
geweest dan buiten,
Alls sprekers waren overgekomen de heeren
Viuk vau bckevemugeu en Hulselmans van
Wonmerveer, twee in de arbeidersbeweging
bekende mannen ook voor Alkmaar geen
vreemden.
Nia een kort welkomstwoord van den heer
O. van Veen, voorzitter vau eten R, K. Volks
hond en vau het K. K. comité van Actie tegen
de revolutie, kreeg het eerst de heer Vink het
woord.
Dat wij! van chr. eu r. k. richting elkaar
gewaarborgd, Eerst scheen 'het, dut dr, Kitto
zijn geld' met stil ritten Zirtl verdieaaiL, Hij
had Forth Enys nu oen tweeden dokter gc«e-
ven; do inrichting van don nieuw aangeko
mene was zoor modern, en zijn manieren wa
ren weldra het gesprek aan de theetafels.
Het eerste doktersbezoek van Katta op
Trevose was voor den ouden Rosewarne, die
in den laats ten. tijd heel lastig was geweest.
Zijn lichamelijke toestand bloef vrij en
als hij rustig was, praatte hij verstandig,
maar hij was onderhevig aan veelvuldiger
herhaalde buien van opwinding, waarin hij
luidruchtig was en soms gevaarlijk driftig.
Esther ontmoette haar vader en den dok
ter, toen zij naar beneden kwamen. Zij hooT-
de Eltto iets zeggen van verkeerd- begrepen
gevoel, en -daarna duidelijk „het is niet waar
schijnlijk, dat hij op zijn leeftijd een vast
denkbeeld1 zal kwijt raken, maar hij zou waar
schijnlijk tevrodoner zijn in oen nieuwe omge
ving. In ieder geval zou hij onder boter toe-
rioht zijn dan u hem in een gewoon hul» ge
ven kunt"
„Nu, ilk ssal or een* -over denken," «ei Rose
warne.
Zij gingen Esther voorhij onder oan de
trap, Dr. Kitto, die een levendig, iknap man
was, mot meer zolfbewuste houding dan rjn
breeder, zag haar goedkeurend aan en aarzul-
dle oven, alsof hij verwachtte voorgesteld to
warden, maar Rosewarne Hot de gelegenheid
voorbijguan, Esther wachtte tot haar vader
den dio'kter aan do voordeur goeden dag had
gezegd' on ging toen gauw naar hem too.
„U wilt grootvader toeh niet wogetuironf"
zoi ze op eon toon van diep verwijt. Hij keek
een oogenblik naar haar bleek, onrustig go-
zicht, «onder 'te «préken, moor hij glimlachte
gedwongen,
„Hij wi'j heel graag weggaan, Esther", zei
hij op kalmeerenden toon,
„Muur hij begrijpt het niet", «ei ee, „U
weot dat hij 't niet begrijpt.,"
Rosewarne liep in dé rioliting van ziju ka
mer.
•JTIJ la bi§« niali gelukkig", «ril hij, „o» hij
jj van Vredcaberiefcten, over den Vrede van
Utrecht cu opende, om door zijn Wluklei'
Prins zijn geheugen te hulp te komen, de
grocn-behnngcn deuren'n oorlog tuskhen
hem en haai barstte los.
„Allemachtig kijk nou 's!" bulderde hij en
is em veartdu-r&Ada bron van ergernis voor
jo rooodoif. Je 'kaai mskm zijn, dei hij vrien
delijk bohandeid zoi worden, waar hjj ook
heengaat".
„Uit u zelf zoudt u er nooit aan gedacht
'hébben eöq ieta te doen" riep zij uit, snot tra
nen van boosheid in haar oagem
Het was voor het eerst, dat zij tegenover
hem haar stiefmoeder beoordeeld had.
„Dat moet je niet zeggen, Esther", zei hij
echerp, en zich omkeerende. Maar hij kon
haar niet recht in de ooigen zien, en hij ver
zachtte de scherpte van zijn woorden door te
zeggen: „Je bent te jong en onervaren cm
als kritikus van andere menschen op te tre
den."
Dat was waar. Zij begreep de merkwaardi
ge zwakheid van een stéék man niet in de
handen van een vrouw, die dén éleutel van
zijn hartstochten in handen beeft. Maar haar
onwetendheid dood hnatr riochte ia onbarm
hartiger oordéeiea. Met wa* juist «Uw sswuk-
lieid, die zij veroimJooidö. Hot enkele feit, dat.
hij er ovar fluolit haar grootvader naar een
Inrichting te zenden, hou haar niet gehin
derd hebben; zij kon «Ion, dat de verandering
in het belang van den ouden man 'ken zijn,
maar dat lnj liet d, na «.ulik verloop vau
tM en gehoor gevend aan een andoren wil,
versterkte haar gevoelen,, dut haar vader ach
teruit ging.
Do oude Roaowamo «hoen moer dén ver
zoend mot het denkhool d van weg te gaan.
Hij was dadelijk volgzamer, on dikwijls zag
men hem in zich zelf lachen, alsof hii oori
geheim bewaarde,
Op een nacht werd' hij uit zijn kamer go-
mist. Het hoclo huh. werd gewekt on het
goed met lantaarn» do«»r* «hk, Do verschrik,
te Danby vond zijn lijk in. dé tedding van
den 'kleinen strewn, Hij had in 't donker do
rustieke brug gemist, wss tien voet diep go.
va'Uan eu had zijn nek gebréken.. Da oude
man had een jas over zijn nachthemd aan*
getrokken, ei' zijn zijden hoed lag ingedrukt
onder ham, Zijn W uk-boek ju bigiki bij ya»t
in rijn Tööhteriidnd gekiemd,
verstaan, is een goed ding voor de toekomst,
zei deze, eeu toekomst waarin de strijd tus
sdien lien die met Ood rekening1 houden en
hen die dit uiet doen, scherper vormen zal
aannemen. Die strijd zai komen. Het kenmerk
daarvan is de ooien de werkzaamheid
van hen, die de r ulie lief. hebben. Die
strijd komt ook t®5 4iharlng In hetgeen mem
u.fl. Maandag va plan is tc doen
Dit zal cditei vau heel weimg beteekeniUl
zijn. Er Wordt in Nederland met gestaakt,
zou apr, willen zeggen, immer» het N. V. V.,
de moderne organisatie van 8. D. A. P.-werk-
liedetl, wil die niet, zooals Qudegeest aan het
A, schreef.
Met dc motiveert»^ ven dat besluit was
spr. het eeuis. Dat de Fransche en Italiaau-
aclie arbeiders staken, is verklaarbaar, maar
dat de iNedertandsdie arbeiders moeten sta
ken om interven'iie van de entente in Rustend
en Hongarije te verhinderen, is niet te begrij»
Tn baar kalmer cogenbliikken wist Esther,
dat alamand -dan een onoplettende oppasser
do'schuld van het ongeluk droeg, hetgeen in
derdaad toonde, dat hoor grootvader onder
beter toezicht had moeten staan. Maar toch,
als zij dacht aan het treurige einde van rijif
vlucht „naar de benedenstad" in het donker,
zag haar verbeelding, die in de diepte werkte,
er weer een gevolg te meer in van de onbarm
hartige werking van stoffelijk welslagen. Ais
men den ouden man had laten wonen waar
hij wilde hé4 hij niet weg behoeven te loo pen.
De oude Thomas Rosewarne was door zijn
dood' niet ontkomen aan. de deftigheid, die
hij vreesde en haatte. Hij was tenminste ver
oordeeld, oan als een heer té liggen. Als hij
geraadpleegd had kunnen worden omtrent
zijn eigen ter awde bestelling, zou hij zéker
wel een grootsoho begrafenis gew jnscht heb
ben, ma-ar volgons zijn eigen opvattingen van
grooUobhoid. Ilij zou graag een lange rij
van mannen gehad hebben, dé meestsn ge
klemd in gékloodu jas, nfot war ten, «lappen
hood en *t*>r glimmende teersen, kugzuum
guando door do smalle straten naar het win
derige kerkhof, dat uteug op den Atlanti-
lohsn Oooaan en ctenrna oen groote theevi
site met ham en een bootje runt. In plaats
daarvan werd hij naar hot kerkhof te Guy-
noer gebracht, waair Rosewarne zijn eerste
vrouw reed» begraven had in oen praohtigen
familie-keldor. Hot was het ironisch let van
don -ouden Thomas Roséwa-rne, om bij zijn
begrafenis het 'maatschappelijk standpunt
van rijn soon te doen uitkomen. Hij werd
naar zijn graf gevolgd door magen rijtuigen,
waar ven drie wapen* op de portieren hadden,
Vior geestelijken, namen aan de pLoobtigliold
deel en de orgamUt spoelde „Grossing the
Bar".
Pillier omest naar de begrafenis gaan. Zij
had voel v-nu haar groot-vader gehouden, maar
zij kun het oin<i*van zijn verdriet niet hetran-
ren.
Teen zij in rijtuig zat met haar stief
moeder, die bij sou dor moei wa# in het zwart,
beduchjj ze met 'bliteheidk dut dé esnlge, dia
ALKMAARSGHE
ggy- 'idU. H1 .-Sl.iSVggggtt—CEBgEgg—l