ff AIT n a y y Al 4 m DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Cioitt Piiifanwlt J n 'H i t J i No. 191 m Honderd een en twintigste Jaargang, VRIJ I»AG 15 AUGUSTUS O!: ihli li v nv n TE ALKMAAR, op Maandag 1 ^ept. a.s. K^ermis. FEU ILLETON. 1919 JBerlijitóche brieven, ÏÏlHiHmpffi Nieuws. Abonnemsntsprij bij voor uitbetaling 3 m anden I 1,Sft, franco per post f 1,90. S«wi|<snummnrs 5 ct. Advertentieprijs 15 ct. per regel, grootere letters naar plaatsruimte Brieven franco N V. Soek. en Handelsdrukkerl) v/h Hmms Coster Zoon, Voordam C 9, Telef. 3. Gedurende de week van 16 AUGUSTUS tol en met 22 AUGUSTUS 1919, zal ver krijgbaar worden geateld op Hon No. 54 van de Suikertaart: 350 gram suiker. MARGARINE KAARTEN. Gedurende het tijdvak van 15 tol en met 22 AUGUSTUS 1919 is geldig Bon No. 13 van het 4e tijdvak der Rijks Margarinekaarten, De Waarn. Directeur van Jiet D istributiebed rij f C.H. SCHNEIDERS. BAKKEN VAN BROOD. Ut Waarn. Directeur van het Distr. Be drijf maakt bekend, dat de Minister van Landbouw, Nijverheid en Handel heeft goed gevonden te bepalen 1Het is den bakker verboden, behoudens de uitzondering, gemaakt in art. 17 hem geleverde regeeringsbloem, regeerlngs- meel of rogge anders dan in eigen bak kerij: tot respectievelijk wittebrood, bruin- brood of grof roggebrood te verwerken 2. het is den bakker geoorloofd brood te bak) en van andere dan regeeringsgrond- stoffen, 'J. Hei toonbakken is den bakker toege staan. De Waarn. Directeur van het Distributiebedrijf. C. li. SCHNEIDERS. UITREIKING NORMAAL-MARGA- RIN1 KAARTEN EN GRATIS VER STREKKING MAIS-GRIES. De Waarn. Directeur van het Dist. Bedr. deelt nu de, dat DONDERDAG 21 AU GUSTUS en VRIJDAO 22 AUGUSTUS a.s. tegen Inlevering van de lichamen der normaalmargarinekaarten van het 4e tijd vak, NIEUWE MAROARINEKAARTEN voor,het 5e tijdvak zullen worden verstrekt. Tevens ontvangt eiken houder van een nor- niaal-margarinekaart van het 4e tijdvak tegen inlevering van dat lichaam een bon waarop gratis verkrijgbaar wordt gesteld 750 Gram (U/2 pond) maisgries. De afgifte van nieuwe normaal-margarinekaarten en het verstrek ken van bons geschiedt aan het Distributiebe drijf van des morgens 9 uur tot des middags 1 uur. De Waarn. Directeur van het Distr. bedrijf voornoemd, C. H. SCHNEIDERS. BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALKMAAR brengen ter algemeene ken nis DAT DE KERMIS DIT JAAR ZAL GEHOUDEN WORDEN VAN 23 TOT EN MET 31 AUGUSTUS ha.; dat de regeling der standplaatsen en van hetgeen verder met de kermis in verband staat blijft opgedragen aan de gemeente-politie; Door Charles Osrvloe. Vrjj naar het Bhgelshh. 8) dat de loting van de nietverpachte standplaatsen, zal plaats hebben aan het po litiebureau op Woensdag 20 Augustus a,s. des voorm, te 10 uur; dat de a t r a a t m u z i e k beperkt wordt en behalve de verleende voortdurende, niet meer voor de vakken ak. Gegadigden gelieven hare stukken in te zenden vóór 26 AUG, ajs. (Van onzen BwUjmfcen Correspondent). Nadruk verboden. SHS2OE0EN. Berliin, 2 Augustus. Onder de vele zorgen, die het leven in Duitschland meebrengt, heeft men ook de réis- zorgen. Was het in vredestijd een waar genot dan vijf vergunningen voor draaiorgel» rul len worden- uitgereikt; dat op MAANDAG 1 SEPTEMBER a», des morgens, een aanvang moet worden ge maakt met het afbreken en opruimen der 'v;« men, tenten en uitstallingen, welke uiterlijk WOENSDAG 3 SEPTEMBER MOETEN ZIJN OPOE RUI MD. Alkmaar, 14 Augustus 1919. Burgmeester en Wethouders voornoemd, G. RIPPING, Voorzitter. DONATH, Secretaris. HERHALINGSONDERWIJS. VOOR JONGENS EN MEISJES. BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALKMAAR brengen ter kennis van OU DERS en VERZORGERS van KINDEREN, die dezen het HERHALINGSONDERWIJS voor JONGENS en MEISJES weaschen te dom volgen, dat de gelegenheid tot AAN GIFTE daartoe kal bestaan, ook voor hen, die reeds in het vorig jaar aan koe Onderwijs hebben deelgenomen, op DINSDAG 19 en WOENSDAG 20 AUGUSTUS a.s.. des avonds van 70 uur, t«t GEMEENTE SECRETARIE. Het Heriialingoonderwijs zat omvatten: a. heit lezen; b, het schrijven; c« het reke nen; d. de Nsdcriandsche taal: e. de aard rijkskunde; f. indien, daaraan behoefte blijkt te bestaan, de beginselen der Fransche, Duit sche en Engelsche taal; g. de nuttige hand werken voor Meisjes. Het schoolgeld bedraagt voor één kind ge durende den geheelen cursus 4.50, voor twee kinderen uit één gezin, gelijktijdig de school bezoekendé, gedurende den geheelen cursu, per kind 3.voor elk kina meer, edurende den geheelen cursus, p& kind 1,50. Voor minvermogenden ia slechte d helft en voor onvermogenden geen schoolgeld verschuldigd. Belanghebbenden worden uhgu .'VSd'gd, bij de aangifte het vaccinatiebewijs der leer lingen over te leggen. Alkmaar, 13 Augustus 1019, Burgemeester en Wethouders voornoemd, G. RIPPING, Voorzitter. DONATH, Secretarie AAN DE ZESDE GEMEENTESCHOOL TE ALKMAAR (Hoofd de heer J. Eite) WORDT GEVRAAGD EENE met snel <h I>trein door Duitschland te rei zen, nu is het in den regel geen pretje meer. Toen ik gisteren naar Berlijn terugkeerde, na een zekere vacantie in het vaderland gpno- ten te hebben, vielen me de Duitsche toestan den des te onaangenamer op het lijf. Het uiterlijke verschil van het reizend publiek b.v. ts al zoo groot. In Nederland al die friaaehe gezonds menschea, die er goed gekleed en ge* wawchen, uitzien, die gemoedelijk, tevreden en beleefd zijn en die, allen den indruk maken of het leven voor hen een pretje is en of zelfs een overvolle coupé niet de minste bezwaren biedt. Honderden kleine verschillen vallen dengene, die in Duitschland woont, voortdu rend in het oog. Reeds bij de grenz-- Vergelijk nu eens de Nederlandsche en de Dui.rriic douanebeamb ten. De correctheid de onkreukbare trouw, de eerlijkheid en welwillendheid der eersten, ter wijl nu bij de laatsten. veel merkbaar is, dat aan vroegere Russische toestanden herinnert. Wie Duitschland in zijn glorie, zijn macht, zijn moreele betrouwbaarheid gekend heeft, wat men zelfs in de kleinste beambten terug vond, wordt nu vaak pijnlijk getroffen. Doch alles hegrijpen, doet alles vergeven. Ecji nieuwe ervaring het sedert gisteren in kr aan de grenzen was gisteren in kracht treden der Duit ache belastingwetten. Vooral voor sigaretten en sigaren beduidt dit een tamelijk offertje. Op het oogeublik is de Nederlandsche regee ring zoo royaal aan iedcren reiziger het recht te geven een portie van viermaal één kilo le vensmiddelen mede te geven, honderd sigaren en tweehonderd sigaretten. Van Duitsche zij de wordt nu betaling op de twee laatste arti kelen gecischten wel in gouden marken. Daar deze echter tegenover de gewone marken een waarde hebben, die 3, 4 maal zoo groot is, betaalt men dus 3, 4 maal zooveel als vroeger. Er waren dus reizigers, die tot hun schrik 90, 70 of 80 mark voor hun honderd sigaartjes moesten offeren, andere, die 50 mark sigaret- tengeld moesten deponeeren. Het slot van de geschiedenis was echter toch, dat ze allen te vreden waren, om niet tot de kwaal van de Duitsche stinkstokken te vervallen. De mees ten. beraamden al met goed succes plannen voor de toekomst om deze douanerechten te ontduiken. Natuurlijk was het algen- '«e ge sprek op prijzen en ingevoerde artikelen geko men, die nu in bet onbezette gebied van Duitschland te krijg waren. Ik kreeg dan ook dadelijk den indruk, dat er in de maand, die ik in Nederland vertoefde, wérkelijk véél ver anderd was. Duitschland wordt op het oogen- biik reeds met product® van Amerikaaosche, Engelsche en Fransche herkomst overstroomd. Chocolade, sigaretten, zeep, koffie, cacao, Amerikaansche schoenen en luxe-artikelen zijn overeal in de steden rondom hét bezette gebied te krijg tegen prijzen, die wel wat hoo- ger zijn dan in Nederland, zelfs de ongunsti ge valuta gerekend, maar die toch nog heilig zijn tegen de vroegere prijzen. De winkels in Düsseldorf bieden b.v. reeds een heel aardige keuze. Natuurlijk zijn ai deze producten siecht door smokkelaars op ongecontroleerde wegen uit hef bezette gebied gt komi Wordt eea groote partlji smokkelw.««v<i in te-si»?; ge nomen of een smokkelaar door een. kogel ge troffen, dan stijgen de pru:. -s ep de beur» der sluikhandelaars. Doch net bedrijf is zoo verlokkend en werpt een zoo prachtig winstje af, dat de steden rondom het bezette gebied werkelijk tevreden kunnen zijn, wanneer men ml niet in Duiulschiand van hooger hand er een stokje voor ging steken. In de bezette ge bieden is men sederL het sluiten van den vre de op schitterende wijze met levensmiddelen, textielwaren enz. voorzien. Kwamen er in den beginne slechts kleine porties Smokkelwaren over da grenzen, zoo trekken de bezettings troepen er zich nu geeft steek meer van aan of er heele wagonladingen naar Duitschland „geschoven" worden. In Keulen, Frankiurt, Duisburg worden ontzaggelijke massa's door de opkoopers veroverd. En nu zou men in de ze treurige tijden deze gladde smokkelaars en opkoopers als ware weldoeners van liet Duit sche volk kunnen beschouwen, wanneer hun winstbejag binnen bepaalde grenzen bleef en ze zich ook slechts op levensmiddelen wierpen. Doch nu komt het booze moment. De geest van lichtzinnigheid en pret, die bet Duitsdie volk in de groote steden vertoont, doet een reusachtige aanvrage naar alle mogelijke luxe-artikelen ontstaan. Naast de wagonla dingen gesmokkeld spek, ter waarde van hon derdduizenden marken, werd laatst een wa gonlading Parijsche dameshoeden en Fran- sdie shawls ontdekt, groote kisten met par fum» etc. Ook de Amcrikaanacha films, die plotseling in verschillende Duitsche steden opdoken, bewezen, dat de smokkelaars veelzij dig zijn. Dat nu wordt de Duitsche regeering wat al te dol. £e moet ingrijpen. De treinen uit het bezette gebied worden nu door mili taire conunnndo's gecontroleerd, die natuur lijk alle groote „hdiiebuugen". voor zoover ze zelf nog niet omgekocht zijn, beletten. Hierdooor ontstaan dus wear sterke verhoo gingen der sluikhandelprijzen en zoo blijven ae materieele kwesties nog altijd in het mid delpunt der algemeene belangstelling, of- sdioon de politieke stinkbommen, het geroep van alle kanten de tegenstanders voor een staatsgereditshof gesleept te zien, eigenlijk de algemeene aandacht konden boeien. ik verbeeld me inderdaad, dat er wel een zekere apathie over velen gekomen is. liet is of de grenzelooze verbittering en het fana tisme door de iets betere economische toe standen reeds afgenomen zijn. Gok do rant soeneering der huizen, het gedwongen afge ven van deelen van groote woningen, schijnt een waar kalmeeringamiddel te zijn en te vens den woningnood voor velen te lenigen. Naast den woningnood openbaart zich ook een directe hoteluood, die bijna in alle ste den even ernstig is. Dat maakt dus het rei zen ook niet direct aangenaam. Een bed iu een hotel en een plaats in een spoorwegcou pé belmoren ook tot de steeds weerkeerende zorgen van den reiziger. Het allerergste is echter de in Duitschland heel algemeene kof ferdiefstal bij als passagiersgoed opgegeven koffers. Het stelen der handbagage ia natuur lijk ook een 'heel gewone zaak, doch daar kan men op letten. Tegen den diefstal van passagiersgoed is men echter machteloos. Het eenige ia verzekeren. Juist op dat gebied wil de ik mijn lezers, onder wie misschien veel toekomstige reizigers naar Duitschland te n, raad geven. Men moet zich bij eed goede ft-- derlaudsdie maatschappij verzekeren en fig de hooge premie otteren, het Is de methode om zeker te zijn geen groote schai» te lijden. 1» men eenmaal 1 n Duitschland zelf, dan kan men bij de sporen zelf verze keren. Laat men zich echter hoeden voor een zekere Europasdie internationale maatschap pij, waarvoor in Duitschland reusachtige re- dame gemaakt wordt, doch welke maatschap pij een Hougaarschc inrichting i». Een en ander, wat ik hoorde, strekt niet direct tot aanbeveling. Vooral diegenen, die van Ne derland naar Berlijn reizen, doen een dwaas heid, wanneer ze met onverzekerd passa giersgoed reizen. Zij zullen de wrange vruch ten er van plukken, want tien tegen eén, wan neer men een modern, zwaren koffer van uit het buitenland meebrengt, gal men ik at tractie merken, die dit voorwerp op de, het moet gezégd worden, systematisch ea ijve rig werkende dievenbende uitoefent. Laat nu de Nederlandse!ie reiziger in de eerste en tweede klasse coupé's echter niet bij het zien van een of andere lugubere figuur dadelijk aan kofferdieveü denken. Men heeft in de e dagen licht met tcrugkeeraute krijgsgevan genen te doen. Arme dromimds! /.elIs de wij ze waarop Duitschland ze tij hun terug keer welkom heet, is allerdroevigst. In het station te Elten waren guirlandes opgehan gen, die uit touwtjes bestonden, waaraan roo- de, gele en blauwe papléfefl vttfUtfjaÉBM gen. Toch beduidt aie terugKeer d' tea bin- jgKeer ut nrme ontredderden een ontzaggelijke vermiuderln, van leed Van do families. Natuurlijk wetne het van verhalen van jonge vrouwen ra moe ders, die hun mannen en zonen na vier of' vijfjarige gevangenschap als proleten ge kleed niet teruglenden. Daarvan is natuur lijk meer „Dichtung" dan waarheid. Doch dat heeft men noodig. Het is immers de kom kommertijd, de „Saiicrgurkenzeit", zooals de Berliiner zegt. Dit is eigenlijk ook do tijd, w du Berlijn jaarlijks leegstroomt. In vre destijd kon men dat zoo merken, doordat de huizen der voorname wijken dan ffic' blin de oogen in de wereld staarden. Toen Wïmtf- de urn het nog zijn -jalouzieën bij da neer te laten. Nu is cu "at een stilte invité an j de inbrekers, die vermeden moet worden, om dat deze vlijtige, nooit stakendé. altijd op hun post zijnde heeren, zelfs geen invite's noodig hebben. Met Berlijn is het nog altijd het oude lied je, de inbrekers, de levensmiddelen, de „Zv. iingswirtschaft", en de politieke demon- strati-vergaderingen. En aan de „Stammtl- eojifs" der Berüjnachfl koffiehuizen zouden do .praatzieken zeker al moe geworden zijn, als ni.:t wonder boven wonder de werkelijke „Boh- tiénkaffee" als een algemeen, hoewel kost baar artikel, hun nieuwe kracht inblies. (Wordt vervolgd.) „Hier, .probeert het eens", eei hij. „Druk je voet vaat ia den stijgbeugel, 'leun voor over als ze omhoog gaat en achterover als ze daalt. Lk denk niet, dat de merrie vallen zal; maar als ze het doet, maak je voet dan vrij uit den stijgbeugel en laat er je afglijden. Uk zal je wel wijzen hoe." Hij dreef zijn Iersch jachtpaard1, dat zoo verstandig en slim als een vos was, naar den oever, sprong, en kwam aan den anderen oe ver terecht; öonstance volgde zijn leiding, en gehoorzamende aan zijn instructie» kwam zij uitstekend over het water heen. „Prachtig!" riep hij met een lachje. „Je zou niet jagen! Nonsens. Het zon doodzonde zijn van zulk materiaal geen gebruik te ma ken". Do sprong bad een kleur op Constance's wangen gebracht; het bloed1 stroomde snol door haar jonge aderen, haar oogen schitter den. Een paar seconde vergat zij den afkeer van den man, die naast haar reed, Zij bevon den zich op een beploegden akker en reden er over hoon tot dat zij aan het hek kwamen, dat sir Ralph voor haar opendeed1. Het is niet gemakkelijk een hek open to doen als men op een vurig, ongedurig paard zit; maar hij bracht het er uitstekend af en 'bracht het hierna vlak 'bij het 'hek, zood'at bij het ook weer sluiten kon. Toen reden zij een «mal pad langs en spoedig daarna hoorden zij het bla ten van schapen en het ibla'ffon van oen hond. Kir Ralph kook over de 'lage heg on keek met "Nar stelling maarkeen man, die pogingen dood 'en kudde schapen op te jagen. „Hij hoeft er een jongen hond bij", zei hij, „niet vool moer dan een nesthond. Die scha pen zullen hem moeite geven. Ik ken dat warkje. Lk heb in Niaruw-Zealand aan* aan ■ohapenopjaoht bijgewoond. Schapen zijn las tige dieren. Ze willen altijd' den verkeerden kant op; en als je se eindelijk op de plaats hebt gdkregen, waar ze moeten wezen, dan breekt er een los, en da anderen willen alle maal volgen. Daar heb je 't al. Kijk I" Het was den man 'bijna gelukt de schapen in den hoek van 't veld te krijgen, toen er een weg liep; de overigen volgden en dè heele 'kudde verspreidde zich over het wstianü. De man gilde om den hond!, de 'hond raakte de 'kluts kwijt, en de man verloor zijn kalmte, greep den hond en sloeg hem onbarmhartig. Constance zag het bloed sir Ralph naar het gezicht stijgen. Hij liet zijn paard een eindje achteruit gaan, zoodat het een aanloopje kon nemen, toen sprong hij over het hek, galop peerde het veld over, greep den man bij den schouder, rukte 'hem zij3 stok uit de handen en sloeg hem even onbarmhartig als hij den hond had geslagen. „Jou verd.idioot i Zie je dan niet, dlat die hond jong is en zijn best doet!" Constan ce hoorde het hem Zeggen. „Hier, ga uit den we'gl lk zal je wijzen hoe je schapen moet op drijven 1" Hij slingerde den man van zich af, riep den hond bij. zich en met oneindig veel geduid bracht hij de schepen in den hoeft: deer een heg omgeven. „Ziezoo I" «ei 'hij. „Dat te een 'lesje voor je." De man was woedend. Hij etend zijn schou ders te wrijven, waarop de zweep van «Ir Ralph zijn striemen had nagelaten. „Loop naar den duivel" «ei 'bij. „Wie ben je." „Ik fzei fir Ralph met een norsohc-n na lach, „Ik ben sir Ralph Desbr ok, Msm hst doet er niet toe wie ik ben. Zorg jij mn.tr voor Ie schapen en mishandel niet een hond, die te jong is voor zijn werk, of ik verzeker je, ik zal je ranselen, dat er geen been van je lichaam 'heel blijft 1" Hij droef Zijn paard weer naar het hek en steeg af naast Onstance. „Een lomperd, die ventl" sei hij opgewekt Zij zag doodsbleek, zij hijgde, „Hebt ii, hebt u ham niet bezeerd I" vtroeg «ij. „Dat weet ik niet. Ik geloof dat ilk hem zijn verdiende loon gegeven heb. lik ikan geen hond uien mishandelen. Jij welf" „Ik kan een man niet tien slaan", ant woordde zij woedend. „O, die man. Het zal hem goed doen! Hij gal het tieh een volgende keer herinneren als hij weer een hond wil slaan. Eir zijn mon- sohen, die beter worden van een kastijding." Zijn driftbui waa gepasseerd, hij neuriede weder. Maar Oonstance reed zoo ver moge lijk van hem vandaan, en reed voort met een koud, ernstig gezicht. En deze man, die een man afranselde bij de geringste aanleiding en zoo gemakkelijk of het niets was, die man was haar voogd en meester. Zdj voelde haast den zweepslag o.p haar eigen schouders* O; hoe haatte zij hem I HOOFDSTUK V. Lycett bleef ongeveer een uur in de biblio theek. Hij dwong zich zelf voort te gaan met zijn taak: het nazien van papieren en reke ningen, maar het testament brandde als een gloeiende kool in zijn borstzak, waar hij het in gestoken had. Hij begreep nu volkomen goed hoe het in den itoel verborgen geraakt was. Evenals alle Desbrooike was sir Jojxn een stevige drinker, 'hij had het testament opge maakt in een bui van berouw, waarschijnlijk avonds of nachts na veel whisky gedron ken te hebben, en hij was in slaap gevallen. Bij sijn ontwaken had hij het testament ge mist en gedacht, dat hij het in de safe ge legd had. Zulk een gedachte kon best, voor een zorgeloos man als «ir John. Hij bad waar schijnlijk de papieren in da safe nooit nage keken en was tot aan don dag van zijn dood toe overtuigd, dat het testament daar goed en wel lag, Lyoett was Waar met zijn werk en verliet het kasteel, zijn ja» goed! dichtgeknoopt boven het testament, met zijn handen streek hij er nu en dan overheen. Hij woonde la een huis aan den buitenkant van het dorp, een hui» al geslachten lang door de Draysons bewoond. Het was niet groot; een vierkant respectabel hui», een heel geschikt procureurshuis. ïïet wa» omringd; door een beogen steenen muur, waarin vooraan een oude ijzeren poort, en achterin een 'kleine ingang, die naar een tuin leidde. De muur waa too boog, dat men alleen de bovenste ramen van het huis kon «ion. Ly oett Gxayson» inrichting was heel eenvoudig, hij had een heel ouden 'klerk, die teven» als buttler en huisknecht dienst deed en zijn vrouw kookte on bediende. Het was een be diening, geknipt voor een ongetrouwde heer, die zoo buitengewoon respectabel was als Ly- cett Orayson. Er waren geen onbezonnen dienstmeisjes en kamermeisjes, geen gezeur met 'kruideniers en slagersjongens, het huis was zoo «til ais een graf en bijna even melan choliek. Jekyll, de (knecht, liet Lycett de ijze ren poort binnen, hij ging regelrecht naar zijn bureau, een somber klein kamertje, dat op den somberen tuin uitzag. „Ik heb van avond geen middagmaal noo- dig, Jekyll", zei hij, ik heb al gedineerd op het kasteel". Hij sloot de deur van zijn kantoor en ging aaif de vierkante tafel, midden in de kamer zitten, steunde het hoofd op de handen en verdiepte zich in gedachten. Lycett had het testament van sir Desbrook in zijn zak, het testament, waarbij hij zijn ontzettend groot fortuin naliet aitn zijn doch- tera Oonstance. Het was een vrocselijk ding om met je mee 'te dragen, inderdaad 'kon hij niet wagen 'het bij zich te houden. Het 'kon hem eens ontstelen worden, hij kon een onge luk krijgen een flauwte, er kondien allerlei dingen met hom gebeuren terwijl hij dat tes tament in zijn zak had. Hij moest er een schuilplaats voor zookon. Hot gewicht van dat ding drukte hem als een nachtmerrie. Sir Knip Desbroo'k trad op al» erfgenaam van al eir John's rijkdommen, terwijl ze eigenlijk aan Oonstance toebehoorden. Iïij haalde het testament uit zijn zak, 'heel voorzichtig, alsof het oen levend wezen was, dat hem bijten kon ia» het over, niet een», maar twintig maal, en het zweet parelde op zijn voorhoofd), terwijl hij het las. Het wa» een vreeselljk gevaar waaraan hij zich blootstel de. Hij, een respectabel advocaat en procu reur, bijna al de plattelandsbewoner» waren zijn cliënten, hy werd met eerbied, bijna met ontzag bejegend door da kleinere luitjes, DE DRAADLO OZE TE 8AMBEEK. „Vain het verzendingstation der 'dxaadloóxe, dat ©en verbinding van Nederland met Indlë zal tot stand brengen, en dat nabij Apeldoorn oprijst, verscheen reeds „lezen wij in de Msb." een. uitvoerige beschrijving in do bladen het wordt tijd', dat oolk eens gedacht wordt aan het ontvangstation, waaraan men te Sana* beek reeds maanden wnrlkt. „Sambodk is «en wijd uitgestrekte g«w te iï"«#ohen Boa-moer ea Veuray. 7-o I zt -crOiiln complexen hei'dogron'deu ea feoatehefl, het voortvarend geuit*.Tk.-.-«uuh c# manier 'l«at vu! tlvecrfi TCf, lit ovftrék o.a. bekend de «etMtn uw-teT 'boerderij Laotari'a, geheel opgericht Cp voor malige heidegronden. Het oog der telegrafie-auteriteiten werd op Sambeok gevestigd na langdurige méetingon welke uitwezen, dat Bambooksehe hei het uit- paohter en handelaren in D'eshrook. Indien het bekend werd, dat hij een testament ver borgen hield, «en testament vnn zoovel ge- wioht, dan zou hij geruïneerd zijn: erger dan dat, want wat Is de straf, die er staat op he# achterhouden van oen testament! Half werktuiglijk nam hij een handboek van strafrecht op en las hot artikel, dat hier op betrekking had. Hot zwoot begon met nog grooter druppels van zijn voorhoofd te stroo- men. Hij durfde hdt gevaar niet loopen, ge vonden te worden met het testament in zijn bezit, hij moest het verstoppen totdat hij er op het psychologisch oogenblik mee voor den dag kon komen. Wanneer dat wezen zou, 'kon hij nog niet zeggen. Hij keek de kamer rond om een schuilplaat» te zoeken. Hij kon het in een van de boeken leggen langs den munr, maar juffrouw Jekyll had de vervelende ge woonte de kamer te „doen", in een van haar periodieke schoontnaakmanieën kon zij de toeken uitkloppen en het vinden. Hij zou het opbergen achter slot, neen, dat zou ook niet veilig zijn. Hij kon typhus krijgen» ijlen, en «ijn sleutels zouden gebruikt worden. Hij liep naar hot raam. Het was een glazen tieur, die uitkwam op een zoogenaamd gazon, maar het was niets meer dan een stuk grond begroeid mot gras en onkruid. In het midd»n daarvan stond een zonnewijzer. Vreeselijik !u verval; de steenen aan het voetstuk waren uit da voegen en met mos begroeid. Do oude zon newijzer sohaen Lyoett to boeien hij deed de glazen deur open, slenterde er uit mat een luchthartig gezicht, en liep verscheidene ma len rondom den zonnewijzer, toen keelt hij met een heimelijken blik op naar de ramen van het huis. Eir was nergens licht, behajve in de keuken, waar mijnheer en juffrouw Jekyll het middagmaal gebruikten, dat hij had afge wezen. Hij keerde naar zijn kamer terug, deed het testament in een plat, blikken doosje en ging weer naar 'buiten. Een van do steenen onder aan den zonnewijzer maakte hij loa. Hij kon hem niet los krijgen en na een paar mi nuten ginig 'hij naar een schuurtje achter In den tuin, haaide een spade, gebruikt die al» hefboom en maakte den «t.een verder lo«.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1919 | | pagina 5