ff AIT n a
y y
Al 4 m
DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Cioitt Piiifanwlt
J
n 'H i t J
i
No. 191
m
Honderd een en twintigste Jaargang,
VRIJ I»AG
15 AUGUSTUS
O!: ihli
li v nv n
TE ALKMAAR,
op Maandag 1 ^ept. a.s.
K^ermis.
FEU ILLETON.
1919
JBerlijitóche brieven,
ÏÏlHiHmpffi Nieuws.
Abonnemsntsprij bij voor uitbetaling 3 m anden I 1,Sft, franco per post f 1,90. S«wi|<snummnrs 5 ct. Advertentieprijs 15 ct. per regel, grootere letters naar plaatsruimte
Brieven franco N V. Soek. en Handelsdrukkerl) v/h Hmms Coster Zoon, Voordam C 9, Telef. 3.
Gedurende de week van 16 AUGUSTUS
tol en met 22 AUGUSTUS 1919, zal ver
krijgbaar worden geateld op
Hon No. 54 van de Suikertaart: 350 gram
suiker.
MARGARINE KAARTEN.
Gedurende het tijdvak van 15 tol en met 22
AUGUSTUS 1919 is geldig Bon No. 13 van
het 4e tijdvak der Rijks Margarinekaarten,
De Waarn. Directeur van Jiet
D istributiebed rij f
C.H. SCHNEIDERS.
BAKKEN VAN BROOD.
Ut Waarn. Directeur van het Distr. Be
drijf maakt bekend, dat de Minister van
Landbouw, Nijverheid en Handel heeft goed
gevonden te bepalen
1Het is den bakker verboden, behoudens
de uitzondering, gemaakt in art. 17 hem
geleverde regeeringsbloem, regeerlngs-
meel of rogge anders dan in eigen bak
kerij: tot respectievelijk wittebrood, bruin-
brood of grof roggebrood te verwerken
2. het is den bakker geoorloofd brood te
bak) en van andere dan regeeringsgrond-
stoffen,
'J. Hei toonbakken is den bakker toege
staan.
De Waarn. Directeur van het
Distributiebedrijf.
C. li. SCHNEIDERS.
UITREIKING NORMAAL-MARGA-
RIN1 KAARTEN EN GRATIS VER
STREKKING MAIS-GRIES.
De Waarn. Directeur van het Dist. Bedr.
deelt nu de, dat DONDERDAG 21 AU
GUSTUS en VRIJDAO 22 AUGUSTUS
a.s. tegen Inlevering van de lichamen der
normaalmargarinekaarten van het 4e tijd
vak, NIEUWE MAROARINEKAARTEN
voor,het 5e tijdvak zullen worden verstrekt.
Tevens ontvangt eiken houder van een nor-
niaal-margarinekaart van het 4e tijdvak tegen
inlevering van dat lichaam een bon waarop
gratis verkrijgbaar wordt gesteld 750 Gram
(U/2 pond) maisgries. De afgifte van nieuwe
normaal-margarinekaarten en het verstrek
ken van bons geschiedt aan het Distributiebe
drijf van des morgens 9 uur tot des middags
1 uur.
De Waarn. Directeur van het
Distr. bedrijf voornoemd,
C. H. SCHNEIDERS.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS
van ALKMAAR brengen ter algemeene ken
nis DAT DE KERMIS DIT JAAR ZAL
GEHOUDEN WORDEN VAN 23 TOT EN
MET 31 AUGUSTUS ha.;
dat de regeling der standplaatsen en van
hetgeen verder met de kermis in verband staat
blijft opgedragen aan de gemeente-politie;
Door Charles Osrvloe.
Vrjj naar het Bhgelshh.
8)
dat de loting van de nietverpachte
standplaatsen, zal plaats hebben aan het po
litiebureau op Woensdag 20 Augustus a,s.
des voorm, te 10 uur;
dat de a t r a a t m u z i e k beperkt wordt en
behalve de verleende voortdurende, niet meer
voor de vakken ak.
Gegadigden gelieven hare stukken in te
zenden vóór 26 AUG, ajs.
(Van onzen BwUjmfcen Correspondent).
Nadruk verboden.
SHS2OE0EN.
Berliin, 2 Augustus.
Onder de vele zorgen, die het leven in
Duitschland meebrengt, heeft men ook de réis-
zorgen. Was het in vredestijd een waar genot
dan vijf vergunningen voor draaiorgel» rul
len worden- uitgereikt;
dat op MAANDAG 1 SEPTEMBER a»,
des morgens, een aanvang moet worden ge
maakt met het afbreken en opruimen der 'v;«
men, tenten en uitstallingen, welke uiterlijk
WOENSDAG 3 SEPTEMBER MOETEN
ZIJN OPOE RUI MD.
Alkmaar, 14 Augustus 1919.
Burgmeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATH, Secretaris.
HERHALINGSONDERWIJS.
VOOR JONGENS EN MEISJES.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS
van ALKMAAR brengen ter kennis van OU
DERS en VERZORGERS van KINDEREN,
die dezen het HERHALINGSONDERWIJS
voor JONGENS en MEISJES weaschen te
dom volgen, dat de gelegenheid tot AAN
GIFTE daartoe kal bestaan, ook voor hen,
die reeds in het vorig jaar aan koe Onderwijs
hebben deelgenomen, op DINSDAG 19 en
WOENSDAG 20 AUGUSTUS a.s.. des
avonds van 70 uur, t«t GEMEENTE
SECRETARIE.
Het Heriialingoonderwijs zat omvatten:
a. heit lezen; b, het schrijven; c« het reke
nen; d. de Nsdcriandsche taal: e. de aard
rijkskunde; f. indien, daaraan behoefte blijkt
te bestaan, de beginselen der Fransche, Duit
sche en Engelsche taal; g. de nuttige hand
werken voor Meisjes.
Het schoolgeld bedraagt voor één kind ge
durende den geheelen cursus 4.50, voor
twee kinderen uit één gezin, gelijktijdig de
school bezoekendé, gedurende den geheelen
cursu, per kind 3.voor elk kina meer,
edurende den geheelen cursus, p& kind
1,50.
Voor minvermogenden ia slechte d helft
en voor onvermogenden geen schoolgeld
verschuldigd.
Belanghebbenden worden uhgu .'VSd'gd,
bij de aangifte het vaccinatiebewijs der leer
lingen over te leggen.
Alkmaar, 13 Augustus 1019,
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATH, Secretarie
AAN DE ZESDE GEMEENTESCHOOL
TE ALKMAAR (Hoofd de heer J. Eite)
WORDT GEVRAAGD EENE
met snel <h I>trein door Duitschland te rei
zen, nu is het in den regel geen pretje meer.
Toen ik gisteren naar Berlijn terugkeerde,
na een zekere vacantie in het vaderland gpno-
ten te hebben, vielen me de Duitsche toestan
den des te onaangenamer op het lijf. Het
uiterlijke verschil van het reizend publiek b.v.
ts al zoo groot. In Nederland al die friaaehe
gezonds menschea, die er goed gekleed en ge*
wawchen, uitzien, die gemoedelijk, tevreden en
beleefd zijn en die, allen den indruk maken of
het leven voor hen een pretje is en of zelfs
een overvolle coupé niet de minste bezwaren
biedt. Honderden kleine verschillen vallen
dengene, die in Duitschland woont, voortdu
rend in het oog.
Reeds bij de grenz-- Vergelijk nu eens de
Nederlandsche en de Dui.rriic douanebeamb
ten. De correctheid de onkreukbare trouw, de
eerlijkheid en welwillendheid der eersten, ter
wijl nu bij de laatsten. veel merkbaar is, dat
aan vroegere Russische toestanden herinnert.
Wie Duitschland in zijn glorie, zijn macht,
zijn moreele betrouwbaarheid gekend heeft,
wat men zelfs in de kleinste beambten terug
vond, wordt nu vaak pijnlijk getroffen. Doch
alles hegrijpen, doet alles vergeven.
Ecji nieuwe ervaring
het sedert gisteren in kr
aan de grenzen was
gisteren in kracht treden der Duit
ache belastingwetten. Vooral voor sigaretten
en sigaren beduidt dit een tamelijk offertje.
Op het oogeublik is de Nederlandsche regee
ring zoo royaal aan iedcren reiziger het recht
te geven een portie van viermaal één kilo le
vensmiddelen mede te geven, honderd sigaren
en tweehonderd sigaretten. Van Duitsche zij
de wordt nu betaling op de twee laatste arti
kelen gecischten wel in gouden marken. Daar
deze echter tegenover de gewone marken een
waarde hebben, die 3, 4 maal zoo groot is,
betaalt men dus 3, 4 maal zooveel als vroeger.
Er waren dus reizigers, die tot hun schrik 90,
70 of 80 mark voor hun honderd sigaartjes
moesten offeren, andere, die 50 mark sigaret-
tengeld moesten deponeeren. Het slot van de
geschiedenis was echter toch, dat ze allen te
vreden waren, om niet tot de kwaal van de
Duitsche stinkstokken te vervallen. De mees
ten. beraamden al met goed succes plannen
voor de toekomst om deze douanerechten te
ontduiken. Natuurlijk was het algen- '«e ge
sprek op prijzen en ingevoerde artikelen geko
men, die nu in bet onbezette gebied van
Duitschland te krijg waren. Ik kreeg dan ook
dadelijk den indruk, dat er in de maand, die
ik in Nederland vertoefde, wérkelijk véél ver
anderd was. Duitschland wordt op het oogen-
biik reeds met product® van Amerikaaosche,
Engelsche en Fransche herkomst overstroomd.
Chocolade, sigaretten, zeep, koffie, cacao,
Amerikaansche schoenen en luxe-artikelen
zijn overeal in de steden rondom hét bezette
gebied te krijg tegen prijzen, die wel wat hoo-
ger zijn dan in Nederland, zelfs de ongunsti
ge valuta gerekend, maar die toch nog heilig
zijn tegen de vroegere prijzen. De winkels in
Düsseldorf bieden b.v. reeds een heel aardige
keuze. Natuurlijk zijn ai deze producten
siecht door smokkelaars op ongecontroleerde
wegen uit hef bezette gebied gt komi Wordt
eea groote partlji smokkelw.««v<i in te-si»?; ge
nomen of een smokkelaar door een. kogel ge
troffen, dan stijgen de pru:. -s ep de beur»
der sluikhandelaars. Doch net bedrijf is zoo
verlokkend en werpt een zoo prachtig winstje
af, dat de steden rondom het bezette gebied
werkelijk tevreden kunnen zijn, wanneer men
ml niet in Duiulschiand van hooger hand er
een stokje voor ging steken. In de bezette ge
bieden is men sederL het sluiten van den vre
de op schitterende wijze met levensmiddelen,
textielwaren enz. voorzien. Kwamen er in den
beginne slechts kleine porties Smokkelwaren
over da grenzen, zoo trekken de bezettings
troepen er zich nu geeft steek meer van aan of
er heele wagonladingen naar Duitschland
„geschoven" worden. In Keulen, Frankiurt,
Duisburg worden ontzaggelijke massa's door
de opkoopers veroverd. En nu zou men in de
ze treurige tijden deze gladde smokkelaars en
opkoopers als ware weldoeners van liet Duit
sche volk kunnen beschouwen, wanneer hun
winstbejag binnen bepaalde grenzen bleef en
ze zich ook slechts op levensmiddelen wierpen.
Doch nu komt het booze moment. De geest
van lichtzinnigheid en pret, die bet Duitsdie
volk in de groote steden vertoont, doet een
reusachtige aanvrage naar alle mogelijke
luxe-artikelen ontstaan. Naast de wagonla
dingen gesmokkeld spek, ter waarde van hon
derdduizenden marken, werd laatst een wa
gonlading Parijsche dameshoeden en Fran-
sdie shawls ontdekt, groote kisten met par
fum» etc. Ook de Amcrikaanacha films, die
plotseling in verschillende Duitsche steden
opdoken, bewezen, dat de smokkelaars veelzij
dig zijn. Dat nu wordt de Duitsche regeering
wat al te dol. £e moet ingrijpen. De treinen
uit het bezette gebied worden nu door mili
taire conunnndo's gecontroleerd, die natuur
lijk alle groote „hdiiebuugen". voor zoover
ze zelf nog niet omgekocht zijn, beletten.
Hierdooor ontstaan dus wear sterke verhoo
gingen der sluikhandelprijzen en zoo blijven
ae materieele kwesties nog altijd in het mid
delpunt der algemeene belangstelling, of-
sdioon de politieke stinkbommen, het geroep
van alle kanten de tegenstanders voor een
staatsgereditshof gesleept te zien, eigenlijk
de algemeene aandacht konden boeien.
ik verbeeld me inderdaad, dat er wel een
zekere apathie over velen gekomen is. liet is
of de grenzelooze verbittering en het fana
tisme door de iets betere economische toe
standen reeds afgenomen zijn. Gok do rant
soeneering der huizen, het gedwongen afge
ven van deelen van groote woningen, schijnt
een waar kalmeeringamiddel te zijn en te
vens den woningnood voor velen te lenigen.
Naast den woningnood openbaart zich ook
een directe hoteluood, die bijna in alle ste
den even ernstig is. Dat maakt dus het rei
zen ook niet direct aangenaam. Een bed iu
een hotel en een plaats in een spoorwegcou
pé belmoren ook tot de steeds weerkeerende
zorgen van den reiziger. Het allerergste is
echter de in Duitschland heel algemeene kof
ferdiefstal bij als passagiersgoed opgegeven
koffers. Het stelen der handbagage ia natuur
lijk ook een 'heel gewone zaak, doch daar
kan men op letten. Tegen den diefstal van
passagiersgoed is men echter machteloos. Het
eenige ia verzekeren. Juist op dat gebied wil
de ik mijn lezers, onder wie misschien veel
toekomstige reizigers naar Duitschland te n,
raad geven. Men moet zich bij eed goede ft--
derlaudsdie maatschappij verzekeren en
fig de hooge premie otteren, het Is de
methode om zeker te zijn geen groote schai»
te lijden. 1» men eenmaal 1 n Duitschland
zelf, dan kan men bij de sporen zelf verze
keren. Laat men zich echter hoeden voor een
zekere Europasdie internationale maatschap
pij, waarvoor in Duitschland reusachtige re-
dame gemaakt wordt, doch welke maatschap
pij een Hougaarschc inrichting i». Een en
ander, wat ik hoorde, strekt niet direct tot
aanbeveling. Vooral diegenen, die van Ne
derland naar Berlijn reizen, doen een dwaas
heid, wanneer ze met onverzekerd passa
giersgoed reizen. Zij zullen de wrange vruch
ten er van plukken, want tien tegen eén, wan
neer men een modern, zwaren koffer van uit
het buitenland meebrengt, gal men ik at
tractie merken, die dit voorwerp op de, het
moet gezégd worden, systematisch ea ijve
rig werkende dievenbende uitoefent. Laat
nu de Nederlandse!ie reiziger in de eerste en
tweede klasse coupé's echter niet bij het zien
van een of andere lugubere figuur dadelijk
aan kofferdieveü denken. Men heeft in de e
dagen licht met tcrugkeeraute krijgsgevan
genen te doen. Arme dromimds! /.elIs de wij
ze waarop Duitschland ze tij hun terug
keer welkom heet, is allerdroevigst. In het
station te Elten waren guirlandes opgehan
gen, die uit touwtjes bestonden, waaraan roo-
de, gele en blauwe papléfefl vttfUtfjaÉBM
gen. Toch beduidt aie terugKeer d'
tea bin-
jgKeer ut nrme
ontredderden een ontzaggelijke vermiuderln,
van leed Van do families. Natuurlijk wetne
het van verhalen van jonge vrouwen ra moe
ders, die hun mannen en zonen na vier of'
vijfjarige gevangenschap als proleten ge
kleed niet teruglenden. Daarvan is natuur
lijk meer „Dichtung" dan waarheid. Doch
dat heeft men noodig. Het is immers de kom
kommertijd, de „Saiicrgurkenzeit", zooals de
Berliiner zegt. Dit is eigenlijk ook do tijd,
w du Berlijn jaarlijks leegstroomt. In vre
destijd kon men dat zoo merken, doordat de
huizen der voorname wijken dan ffic' blin
de oogen in de wereld staarden. Toen Wïmtf-
de urn het nog zijn -jalouzieën bij da
neer te laten. Nu is cu
"at een stilte invité an j
de inbrekers, die vermeden moet worden, om
dat deze vlijtige, nooit stakendé. altijd op hun
post zijnde heeren, zelfs geen invite's noodig
hebben.
Met Berlijn is het nog altijd het oude lied
je, de inbrekers, de levensmiddelen, de
„Zv. iingswirtschaft", en de politieke demon-
strati-vergaderingen. En aan de „Stammtl-
eojifs" der Berüjnachfl koffiehuizen zouden do
.praatzieken zeker al moe geworden zijn, als
ni.:t wonder boven wonder de werkelijke „Boh-
tiénkaffee" als een algemeen, hoewel kost
baar artikel, hun nieuwe kracht inblies.
(Wordt vervolgd.)
„Hier, .probeert het eens", eei hij. „Druk
je voet vaat ia den stijgbeugel, 'leun voor
over als ze omhoog gaat en achterover als ze
daalt. Lk denk niet, dat de merrie vallen zal;
maar als ze het doet, maak je voet dan vrij
uit den stijgbeugel en laat er je afglijden. Uk
zal je wel wijzen hoe."
Hij dreef zijn Iersch jachtpaard1, dat zoo
verstandig en slim als een vos was, naar den
oever, sprong, en kwam aan den anderen oe
ver terecht; öonstance volgde zijn leiding,
en gehoorzamende aan zijn instructie» kwam
zij uitstekend over het water heen.
„Prachtig!" riep hij met een lachje. „Je
zou niet jagen! Nonsens. Het zon doodzonde
zijn van zulk materiaal geen gebruik te ma
ken".
Do sprong bad een kleur op Constance's
wangen gebracht; het bloed1 stroomde snol
door haar jonge aderen, haar oogen schitter
den. Een paar seconde vergat zij den afkeer
van den man, die naast haar reed, Zij bevon
den zich op een beploegden akker en reden
er over hoon tot dat zij aan het hek kwamen,
dat sir Ralph voor haar opendeed1. Het is niet
gemakkelijk een hek open to doen als men op
een vurig, ongedurig paard zit; maar hij
bracht het er uitstekend af en 'bracht het
hierna vlak 'bij het 'hek, zood'at bij het ook
weer sluiten kon. Toen reden zij een «mal pad
langs en spoedig daarna hoorden zij het bla
ten van schapen en het ibla'ffon van oen hond.
Kir Ralph kook over de 'lage heg on keek met
"Nar stelling maarkeen man, die pogingen
dood 'en kudde schapen op te jagen.
„Hij hoeft er een jongen hond bij", zei hij,
„niet vool moer dan een nesthond. Die scha
pen zullen hem moeite geven. Ik ken dat
warkje. Lk heb in Niaruw-Zealand aan* aan
■ohapenopjaoht bijgewoond. Schapen zijn las
tige dieren. Ze willen altijd' den verkeerden
kant op; en als je se eindelijk op de plaats
hebt gdkregen, waar ze moeten wezen, dan
breekt er een los, en da anderen willen alle
maal volgen. Daar heb je 't al. Kijk I"
Het was den man 'bijna gelukt de schapen
in den hoek van 't veld te krijgen, toen er een
weg liep; de overigen volgden en dè heele
'kudde verspreidde zich over het wstianü. De
man gilde om den hond!, de 'hond raakte de
'kluts kwijt, en de man verloor zijn kalmte,
greep den hond en sloeg hem onbarmhartig.
Constance zag het bloed sir Ralph naar het
gezicht stijgen. Hij liet zijn paard een eindje
achteruit gaan, zoodat het een aanloopje kon
nemen, toen sprong hij over het hek, galop
peerde het veld over, greep den man bij den
schouder, rukte 'hem zij3 stok uit de handen
en sloeg hem even onbarmhartig als hij den
hond had geslagen.
„Jou verd.idioot i Zie je dan niet, dlat
die hond jong is en zijn best doet!" Constan
ce hoorde het hem Zeggen. „Hier, ga uit den
we'gl lk zal je wijzen hoe je schapen moet op
drijven 1"
Hij slingerde den man van zich af, riep den
hond bij. zich en met oneindig veel geduid
bracht hij de schepen in den hoeft: deer
een heg omgeven.
„Ziezoo I" «ei 'hij. „Dat te een 'lesje voor je."
De man was woedend. Hij etend zijn schou
ders te wrijven, waarop de zweep van «Ir
Ralph zijn striemen had nagelaten.
„Loop naar den duivel" «ei 'bij. „Wie ben
je."
„Ik fzei fir Ralph met een norsohc-n na
lach, „Ik ben sir Ralph Desbr ok, Msm hst
doet er niet toe wie ik ben. Zorg jij mn.tr
voor Ie schapen en mishandel niet een hond,
die te jong is voor zijn werk, of ik verzeker
je, ik zal je ranselen, dat er geen been van je
lichaam 'heel blijft 1"
Hij droef Zijn paard weer naar het hek en
steeg af naast Onstance.
„Een lomperd, die ventl" sei hij opgewekt
Zij zag doodsbleek, zij hijgde,
„Hebt ii, hebt u ham niet bezeerd I" vtroeg
«ij.
„Dat weet ik niet. Ik geloof dat ilk hem zijn
verdiende loon gegeven heb. lik ikan geen hond
uien mishandelen. Jij welf"
„Ik kan een man niet tien slaan", ant
woordde zij woedend.
„O, die man. Het zal hem goed doen! Hij
gal het tieh een volgende keer herinneren als
hij weer een hond wil slaan. Eir zijn mon-
sohen, die beter worden van een kastijding."
Zijn driftbui waa gepasseerd, hij neuriede
weder. Maar Oonstance reed zoo ver moge
lijk van hem vandaan, en reed voort met een
koud, ernstig gezicht.
En deze man, die een man afranselde bij de
geringste aanleiding en zoo gemakkelijk of
het niets was, die man was haar voogd en
meester. Zdj voelde haast den zweepslag o.p
haar eigen schouders* O; hoe haatte zij hem I
HOOFDSTUK V.
Lycett bleef ongeveer een uur in de biblio
theek. Hij dwong zich zelf voort te gaan met
zijn taak: het nazien van papieren en reke
ningen, maar het testament brandde als een
gloeiende kool in zijn borstzak, waar hij het
in gestoken had. Hij begreep nu volkomen
goed hoe het in den itoel verborgen geraakt
was. Evenals alle Desbrooike was sir Jojxn een
stevige drinker, 'hij had het testament opge
maakt in een bui van berouw, waarschijnlijk
avonds of nachts na veel whisky gedron
ken te hebben, en hij was in slaap gevallen.
Bij sijn ontwaken had hij het testament ge
mist en gedacht, dat hij het in de safe ge
legd had. Zulk een gedachte kon best, voor
een zorgeloos man als «ir John. Hij bad waar
schijnlijk de papieren in da safe nooit nage
keken en was tot aan don dag van zijn dood
toe overtuigd, dat het testament daar goed
en wel lag,
Lyoett was Waar met zijn werk en verliet
het kasteel, zijn ja» goed! dichtgeknoopt boven
het testament, met zijn handen streek hij er
nu en dan overheen. Hij woonde la een huis
aan den buitenkant van het dorp, een hui»
al geslachten lang door de Draysons bewoond.
Het was niet groot; een vierkant respectabel
hui», een heel geschikt procureurshuis. ïïet
wa» omringd; door een beogen steenen muur,
waarin vooraan een oude ijzeren poort, en
achterin een 'kleine ingang, die naar een tuin
leidde. De muur waa too boog, dat men alleen
de bovenste ramen van het huis kon «ion. Ly
oett Gxayson» inrichting was heel eenvoudig,
hij had een heel ouden 'klerk, die teven» als
buttler en huisknecht dienst deed en zijn
vrouw kookte on bediende. Het was een be
diening, geknipt voor een ongetrouwde heer,
die zoo buitengewoon respectabel was als Ly-
cett Orayson. Er waren geen onbezonnen
dienstmeisjes en kamermeisjes, geen gezeur
met 'kruideniers en slagersjongens, het huis
was zoo «til ais een graf en bijna even melan
choliek. Jekyll, de (knecht, liet Lycett de ijze
ren poort binnen, hij ging regelrecht naar zijn
bureau, een somber klein kamertje, dat op
den somberen tuin uitzag.
„Ik heb van avond geen middagmaal noo-
dig, Jekyll", zei hij, ik heb al gedineerd op het
kasteel". Hij sloot de deur van zijn kantoor
en ging aaif de vierkante tafel, midden in de
kamer zitten, steunde het hoofd op de handen
en verdiepte zich in gedachten.
Lycett had het testament van sir Desbrook
in zijn zak, het testament, waarbij hij zijn
ontzettend groot fortuin naliet aitn zijn doch-
tera Oonstance. Het was een vrocselijk ding
om met je mee 'te dragen, inderdaad 'kon hij
niet wagen 'het bij zich te houden. Het 'kon
hem eens ontstelen worden, hij kon een onge
luk krijgen een flauwte, er kondien allerlei
dingen met hom gebeuren terwijl hij dat tes
tament in zijn zak had. Hij moest er een
schuilplaats voor zookon. Hot gewicht van dat
ding drukte hem als een nachtmerrie. Sir
Knip Desbroo'k trad op al» erfgenaam van al
eir John's rijkdommen, terwijl ze eigenlijk
aan Oonstance toebehoorden.
Iïij haalde het testament uit zijn zak, 'heel
voorzichtig, alsof het oen levend wezen was,
dat hem bijten kon ia» het over, niet een»,
maar twintig maal, en het zweet parelde op
zijn voorhoofd), terwijl hij het las. Het wa» een
vreeselljk gevaar waaraan hij zich blootstel
de. Hij, een respectabel advocaat en procu
reur, bijna al de plattelandsbewoner» waren
zijn cliënten, hy werd met eerbied, bijna met
ontzag bejegend door da kleinere luitjes,
DE DRAADLO OZE TE 8AMBEEK.
„Vain het verzendingstation der 'dxaadloóxe,
dat ©en verbinding van Nederland met Indlë
zal tot stand brengen, en dat nabij Apeldoorn
oprijst, verscheen reeds „lezen wij in de Msb."
een. uitvoerige beschrijving in do bladen
het wordt tijd', dat oolk eens gedacht wordt
aan het ontvangstation, waaraan men te Sana*
beek reeds maanden wnrlkt.
„Sambodk is «en wijd uitgestrekte g«w
te iï"«#ohen Boa-moer ea Veuray. 7-o I zt
-crOiiln complexen hei'dogron'deu ea feoatehefl,
het voortvarend geuit*.Tk.-.-«uuh c#
manier 'l«at vu! tlvecrfi
TCf, lit
ovftrék o.a. bekend de «etMtn uw-teT
'boerderij Laotari'a, geheel opgericht Cp voor
malige heidegronden.
Het oog der telegrafie-auteriteiten werd op
Sambeok gevestigd na langdurige méetingon
welke uitwezen, dat Bambooksehe hei het uit-
paohter en handelaren in D'eshrook. Indien
het bekend werd, dat hij een testament ver
borgen hield, «en testament vnn zoovel ge-
wioht, dan zou hij geruïneerd zijn: erger dan
dat, want wat Is de straf, die er staat op he#
achterhouden van oen testament!
Half werktuiglijk nam hij een handboek
van strafrecht op en las hot artikel, dat hier
op betrekking had. Hot zwoot begon met nog
grooter druppels van zijn voorhoofd te stroo-
men. Hij durfde hdt gevaar niet loopen, ge
vonden te worden met het testament in zijn
bezit, hij moest het verstoppen totdat hij er op
het psychologisch oogenblik mee voor den
dag kon komen. Wanneer dat wezen zou, 'kon
hij nog niet zeggen. Hij keek de kamer rond
om een schuilplaat» te zoeken. Hij kon het in
een van de boeken leggen langs den munr,
maar juffrouw Jekyll had de vervelende ge
woonte de kamer te „doen", in een van haar
periodieke schoontnaakmanieën kon zij de
toeken uitkloppen en het vinden. Hij zou het
opbergen achter slot, neen, dat zou ook niet
veilig zijn. Hij kon typhus krijgen» ijlen, en
«ijn sleutels zouden gebruikt worden.
Hij liep naar hot raam. Het was een glazen
tieur, die uitkwam op een zoogenaamd gazon,
maar het was niets meer dan een stuk grond
begroeid mot gras en onkruid. In het midd»n
daarvan stond een zonnewijzer. Vreeselijik !u
verval; de steenen aan het voetstuk waren uit
da voegen en met mos begroeid. Do oude zon
newijzer sohaen Lyoett to boeien hij deed de
glazen deur open, slenterde er uit mat een
luchthartig gezicht, en liep verscheidene ma
len rondom den zonnewijzer, toen keelt hij met
een heimelijken blik op naar de ramen van
het huis. Eir was nergens licht, behajve in de
keuken, waar mijnheer en juffrouw Jekyll
het middagmaal gebruikten, dat hij had afge
wezen. Hij keerde naar zijn kamer terug, deed
het testament in een plat, blikken doosje en
ging weer naar 'buiten. Een van do steenen
onder aan den zonnewijzer maakte hij loa. Hij
kon hem niet los krijgen en na een paar mi
nuten ginig 'hij naar een schuurtje achter In
den tuin, haaide een spade, gebruikt die al»
hefboom en maakte den «t.een verder lo«.