DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Schei-veemarkt
Teekenen
des Tijds f 1.-.
Parijsche Canserie&n.
op WOENSOAG 23 NOVEMBER S921.
Mi
ZATERDAG
19 NOVEMBER
teAlkmaar,
Brier en nit Weenen.
Ecimomlsche werftGGhten.
o.
liouUcni (trie en i.wutimNie ja>at«mu.
I it2I
Abonnenieiiitsprijs bij roArnlthfttftllng per It mannden
fr. j.er post f 2.M>. Bewijsn. 6 ct. Artvortentiepr. 25 ct. p. re^el, f;ro »tere hitters naar pluutariiiinte,
ttrfovwi lYaiud N.V. IWk- cn llnmMttlr. v.h. Norms, outer Zoon, Voordam 0 9, Tel. Adminiutr. No. it. ftedurtio No. it
Directum-G. II. Kit Alt.
IloofcrutiuctuurTj. N. ADLMA.
SCHEI-VEEMARKT.
Burgemeester en Wethouders van ALK
MAAR brengen ter algemeene kennis, dat
ter gelegenheid van de SCHEI-VEEMARKl
op WOENSDAG 23 NOVEMBER a.s. het
vee. hetwelk niet per vaartuig naar de markt
wordt gebracht, alleen aangevoerd mag wor-
den langs den HELDERSCHEN WEG,
over de HEILOOeRBRUG en over de
FR1ESCHE BRUG.
Aanvoer van vee over de Gee3terbrug, de
Emmabrug, de Nieuwlandersingelbrug, de
Schermervlotbrug en de beide rustieke voet-
bruggen is verboden.
Het vee, over de 300MP00RTSBRUG
bij het Zeglis naar de markt gebracht, moet
den weg volgen langs de Voormeer en de
Bierkade, over de Schermervlotbrug en langs
den Kanaaldijk naar de Friesche brug.
Vaartuigen met voor de markt bestemd
vee mogen uitsluitend gelost worden aan de
KANAALKADE; de Havenmeester zal de
ligplaatsen aanwijzen.
Het vee langs den Helderschen weg en per
vaartuig aangevoerd, mag men alleen naar
de markt brengen over de NIEUWESLOOT
van de Kanaalkade af.
Bij de FRIESCHE BRUG, de HEILOO
ERBRUG en aan de NIEUWESLOOT zul-
len deskundigen het aan te voeren vee des-
kundig onderzoeken.
HET HOFPLEIN IS SPECIAAL AAN-
GEWEZE'N EM INGERICHT ALS
MARKTPLAATS VOOR ONDER CON-
TROLE STAAND FOKVEE.
In het algemeen mag men geen vee ter
markt plaatsen zonder voorafgaand deskun-
dig onderzoek en in geen geval voor des mor-
gens ZEVEN UUR.
Alkmaar, den 1C November 1921.
Burgemeester en Wethouders voornoemd
A. F. THOMSEN, Voorzitter, lo.-B.
PONATH, Secretaris.
(Part, correspondence).
Notre Dame de Vienne.
Weaien, 10 Nov. 1921.
Wanneer men in de laatste 40 jaren op
een willekeurig tijdstip in Weenen een prijs-
vraag had uitgeschreven met de vraag, wie
de meest populaire vrouw in Weenen was,
dan zou het antwoord steeds hetzelfde zijn
geweest en dan was telkens met algemeene
stemmen „die Metternich" als zoodanig aan-
gewezen.
Het is nu eenmaal gewoonte om populaire
persoonlijkheden schijnbaar oneerbiedig met
een vertrouwelijken naam aan te duiden en
Hare Doorluchtigheid, Vorstin Pauline Met
ternichSandor werd nooit anders genoemd
dan „die Metternich".
Kort geleden heeft Weenen de vorstin, die
haar oogen op 85-jarigen leeftijd voor altijd
sloot, ten grave gedragen. Het was een in-
drulcwekkende begrafenis, bijna, alsof een re-
geerende vorstin gestorven was en in de
straten, waar de lijkstoet doortrok, stonden
duizenden om de vrouw, die elke Weener
geeerd en bemind had, de laatste eer te be-
wijzen.
Vorstin Metternich was de kleindochter
van Clemens Metternich, den grooten Oos-
tenrijkschen Kanselier, die sedert 1809
Minister van Buitenlandsche Zaken in het
jaar 1914 het Weener Congres opende, dat
na de overwinning van de geallieerde mo-
gendheden op Napoleon de politieke verhou-
dingen in Europa moest regelen. De beraad-
slagingen schoten echter niet hard op „le
congres dansait, mais il ne marchait pas"
en werden eerst, wel wat overhaastig, afge-
broken, toen de tijding van den terugkeer
van Napoleon van Elba naar Frankrijk op
6 Maart 1915 als een bom in de feestelijkhe-
den viel, die volgens betrouwbare berichten
door de deelnemers aan het congres geregel-
der werden bezocht, dan de conferences in
de vergaderzalen.
Een dochter van den Kanselier was ge-
trouwd met dien beroemden cavalier, graaf
Moriz Sandor, over wiens dolle ruiterstukken
nu nog in Weenen gesproken wordt. Zoo
moet hij eens, een jong tdongaarsch paard be-
rijdend, over een kindermeisje met twee kin-
deren, dat zijn weg kraiste, heengesprogen
zijn en een anderen keer toen de Donau be-
dekt was met reusachCge ijsschotsen, trok
hij de rivier, die daar een kilometer breed is,
te paard over, van schots op schots sprin-
gend. Hij was de echte Hongaarsche ruiter,
wien de rijkunst boven alles ging en die nog
op zijn doodsbed een prijs uitloofde voor een
rit met hindemissen.
Als zijn dochter werd in 1836 vorsCn Par-
line geboren, die van haar vader den onstui-
mi gen levenslust en van haar raoeder het
medelijden met armen en zieken en den wel-
dadigheidszin erfde. Zij huwde, nog jong,
met haar oom, vorst Richard von Metter
nich, toen Oostenrijksch gezant te Dresden
en kwam. toen haar man in het jaar 1859 ge
zant te Parijs werd, aan het Fransche hof.
Hier speelde zij tot op het oogenblik van de
leenstorting van het Keizerrijk in 1870 een
1 van beteekenis, als intieme vriendin van
izerin Eugenie, beroemd, haast berucht in
I "J Parija oat haar dolle invallen, haar hui-
iensporigheden en haar kostelijke bon mots,
bij het vrome af, waarover de heele stad
lachte.
Zij schiep met de Keizerin de mode, zij was
een hartstoch'oelijke jageres, vooral op wilde
zwijnen en ander gevaarlijk wild en als ech
te dochter van haar vader was zij een schit-
terende en koene amazone. Zij kon heele
nachten aan een bal deelnemen, zij was on-
uitputtelijk in nieuwe ideeen voor schitteren-
de feesten en daarom een gewichtige persoon-
lijkheid van een hof, waar niet alleen de ver-
veling, maar ook de droeve stemming we-
gens de onzekerheid der illegiCmiteit be-
woren moest worden. Zij hield van muziek
en moet in het salon der Keizerin natuur-
lijk in zeer intiemen kring vaak de mo-
dernste en niet altijd meest preutsche chan
sons als een onnavolgbare geboren diseuse
ten gehoore hebben gebracht.
Men meene echter niet, dat zij alleen zin
had voor uitbundige feesten en oppervlakkig
onderhoud. Zij was het, die het van den Kei-
zer gedaan kreeg, dat Richard Wagner's
,,Tannhauser" in de Parijsche Opera werd ge-
geven, weliswaar met het negatieve gevolg,
c at het stuk viel, zoodat, naar men zegt. de
temperamentvolle vorstin, die naast den Kei-
zer in de hofloge zat, haar waaier stuk sloeg
van toorn en smart, toen de Parijzenaars in
plaats van den door haar vergoden compo-
rist toe te juichen, een fluitconcert op eigen
hand gaven. „Vandaag hebt gij Wagner be-
spot, maar binnen 20 jaar zult gij hem toe-
juichen!" dat waren haar woorden na de
voorstelling op de trap van de opera en
zij heeft gelijk gehad.
Vorstin Metternich deed niet aan politiek.
Aan d? conspiraties van de Keizerin, aan
„ma petite guerre" had zij geen aandeel.
Maar een enkele maal greep zij in: in dien
gedenkwaardigen nacht, toen zij, met haar
gemaal, de uit de Tuilerieen vluchtende Kei
zerin in een huurrijtuig naar den Amerikaan-
schen tandarts Evans bracht, waar de ont-
troonde zich zoolang verborgen hield, tot de
voorbereidende maatregelen voor de vlucht
r. a'ar Engeland getroffen waren.
Met den val van den Keizerskroon in
Frankrijk eindigde ook de officieele rol van
de vorstin. Zij keerde naar Weenen terug
en leefde'in haar voornaam paleis in de
„jacqumstrasse" alleen voor de weldadig-
heid. Zij zou echter niet de dochter van
Graaf Sandor, den grand-seigneur en den
nan van de wereld, zijn geweest, als zij niet
haar liefdadigheid met vroolijkheid had
doen samengaan. Zoo waren de „Metternich-
redouten" jaren lang het glar.spunt van het
Weener carnaval en het wachtwoord, dat de
vorsCn jaarlijks daarvoor uitgaf, werd in
haar kringen steeds met spanning verwacht.
Hoe die aanduidingen ook luidden: „Goud en
zilver" of „Hemel en Hel", of „Rood en Wit"
of „Zomer en Winter", nooit was voor haar
het bal, dat zij arrangeerde, hoofdzaak. Het
voornaamste was en bleef voor haar, dat de
Weensclie groote wereld bij deze feesten diep
in den zak tastte en de vorsCn bij den afloop
van het feest groote sommen opstreek voor
de Weensche poliklinieken, voor het Red-
dingwezen en voor de tallooze andere welda-
digheidsinstellingen, die zij, de invloedrijke
en barmhartige, onder haar bescherming had
genomen. Uit die tijden is de titel afkomstig,
waarmee een geestige vriend haar noemde:
„Notre Dame de Vienne".
Daardoor is de zeldzame populanteit van
i ieze merkwaardige vrouw voldoende ver-
i daard. Zij wist de Weensche bevolking in
I iiaar zwakke zij te treffen. Weldadig zijn en
tegelijk het vroolijke leven erkennen; de ar
men en zieken helpen en daarbij walsen dan-
sen, dat is naar den zin der Weeners, die
zoo gaarne het aangename aan het nuttige
verbindien en bij1 >ai het leedi van de wereld
nooit de vroolijkheid vergeten.
Voor den grooten oorlog Icon men de vorstin
nog dikwijls zien. 'Zij reed dan in haar ge-
makkelijk open rijtuig, met twee goudvossen
bespannen, waarvan het tuig, onverschillig
of het zomer of winter was, steeds met bloe-
men getooid was, door de straten der stad of
over het Prater en groette dankend de velen
terug, die eerbiedig en dankbaar haar had-
den gegroet. Gedurende den oorlog zag men
haar zelden. Zij beperkte haar uitgaven; zij
spaarde, niet uit geldgebrek, maar uit me-
iegevoel voor die anderen, die het doen
moesten; zij reed slechts nu en dan in een
heel bescheiden rijtuig, met een ouden be-
diende op den bok door de stad.
Ik zag haar het laatst in September. Zij
:r.at in een open huurrijtuig, dat voor een
nodemagazijn in de binnenstad sClhield en
:en der winkeljuffrouwen legde voor de
vorstin, wie het uitstappen blijkbaar moeite
had gekost, kousen ter keuze voor. De oude
lame betastte de kousen met de hand, vroeg
naar den prijs en schudde daarop het hoofd.
,,Dat is mij te duur, dat kan ik niet betalen",
zei ze, juist toen ik voorbij ging. Dit kleine,
onbeteekende voorval was mij een teeken
des tijds. De groote dame, die eens mede-
liclp om den toon aan te geven, aan het
Fransche hof, wees een paar kousen af, om-
dat zij te duur waren.
Aan den „Schwarzenbergplatz", op den
loek van den „Parkring" staat een voor
naam paleis, dat eens aan Aartshertog Lud-
wig Victor, een oom van Keizer Frans Jozef
behoorde.
In dit paleis, waarin de Aartshertog schit-
terende feesten gaf, heeft Vorstin Metternich
ils jonge vrouw vaak gedanst. Later was het
'ange jacan em militair casino, waar de of-
ficieren van het Weener gamizoen elkaar
rendez-vous gaven. Sedert de omwenteling
echter is het een gewoon nachtlokaal. Men
komt binnen door een groote hall, besCjgt
ten prachtige, met bladplanten getooide mar-
meren trap en komt in de feestzaal van het
paleis, een prachtige zaal met marmeren ta-
iels, in Itahaanschen Renaissancestijl. In de
ze zaal zijn nu in drie etages loges inge-
bouwd met groenzijden baldekijns. Kenners
verzekeren, dat 't schitterendste nachtlo
kaal van Europa is en dat zeli's Parijs niet
iets dergelijks kan toonen. Welke andere
groote stad zou ook in staat zijn om een
aartshertogelijk paleis tot een danszaal in te
iichten?
De loges zijn elken avond vol bezet door
heeren in rok en dames, met de eenige kleur,
cie de nieuwste mode toelaat het zwart.
Alle aanwezigen zijn in zwarte kleeding! De
dames, de heeren, de kellners, de muzikanten,
c.e stepdansers, aie op het podium ernsCg de
moderne dansen uitvoeren. Men zou, wan
neer men van de stroomende champagne een
glas te veel gedronken had, kunnen denken
een doodenfeest bij te wonen, waarop van de
marmeren wanden de busten van generaals
en staatsmannen met de orde van het Gulden
Vlies gedecoreerd, ernstig en plechtig neer-
zien.
Men zou dat visioen ten minste kunnen
vasthouden, totdat op een laat uur de dames
en heeren van loge tot loge elkaar met klei
ne witte ballen beginnen te werpen, die dan
t isschen de in 't zwart gekleede gasten on
der de groene baldekijns licht gekleurde bo-
gen beschrijven.
E6n zaak staat vast. De bezoekers van
deze marmeren zaal tasten ook diep in den
zak, veel ,dieper nog dan het eens op de Met-
ternich-feesten gewoonte was; maar zij doen
het niet om armen en zieken te helpen; zij
doen het slechts voor zich zelf, voor nie-
mand anders en zij zouden het denkelijk heel
belachelijk vinden, wanneer men het anders
verlangde.
Slechts een zou het waarschijnlijk ver-
mocht hebben, uit de reusachtige sommen,
die door de in't zwart gekleede gasten van
het aartshertogelijk nachtlokaal worden uit-
gegeven, ten minste een deel voor de armen
ei zieken en vermoeiden en bekommerden te
redden, maar deze eene behoort niet meer tot
deze wereld: Noire Dame de Vienne.
Dr. F.
VOETBAL-NABETRAGHTING
Van onzen Parijschen correspondent).
(Nadruk verboden).
Parijs, 14 November.
In het Pershing-stadion'te Vincennes heeft
gisteren het Nederlandsche elftal het Fran
sche nationale team gelijk het in voetbal-
slang heet: „ingemaakt".
Hoewel hier in Frankrijk de voetbalsport
niet zoozeer als bij ons in de zeden is inge-
leefd, was er toch voor dezen wedstrijd vrij
groote belangsteiling Vele dagen van tevo-
ren werd er al over gesproken in de couran-
ten; toen Dinsdag de samenstelling der
equipe bekend werd, werd er zeer gecriti-
seerd; allerlei ministers, generaals, Kamerle-
clen en andere autoriteiten deden blijken van
hun voornemen om den wedstrijd bij te wo-
tienen, toen wij tegen twee uur op het veld
kwamen. liepen de tribunes al aardig vol. De
officieele cijfers vond men heden in de och-
tendbladen: ruim tienduizend bezoekers, een
recette van bijna 53.000 frs.
Het Pershing-station is niet bijzonder
fraai, en het is onmenschelijk ver buiten de
stad gelegen, aan dien ongezeLligen Zuid-
(Dost kant van Parijs, waar men nooit komt.
Het is en om zijn liggfng en om zijn inrich-
fing zeker niet waardig, straks, in 1924, de
Olympische spelcn te ontvangen. En toch is
het't beste van Parijs, en zullen wij wel
hierop zijn aangewezen.
Erkend dient intusschen, dat gisteren voor
een tatnelijk goede, hoewel geheel gei'mprovi-
seerde verbinding was gezorgd. Een legertje
autobnssen en ruime chars a bancs d-ezelfde
die op groote dagen te Auteuil of Long-
champs het publiek naar de wedrennen pie-
gen te brengen, brachten de bezoekers voor
enkele francs vanuit het centrum, der stad
naar d'en ingang van het terrein.
Reeds midden in Parijs was het duidelijk te
merken, dat er vele Hollandsche supporters
waren meegekomen over den Moerdijk.
Vooral in den omtrek van het hotel Termi
nus St Lazare, waar onze spelers logeerden
weinelde het van „dubbeltjes", zooals onze
landgenooten hier genoemd worden (het pleit
niet voor hun idealistischen zin), en zeker
was de helft van het reusachCge hotel door
Nederlanders bezet Het tvpisehe geval
werd: mij' verteld van een kleine stad van
10000 inwoners ongeveer, waarvan er..
150! naar Parijs gekomen waren!
Op het terrein was Hollandech dan ook die
overheerschende taal Op de officieele tri
oune zag men, behalve alle „hooge oomes"
van den Nederlandschen Voetbalbond au
grand complet, de leden der Nederlandsche
legatie (behalve den gezant zelf, die te Rome
vertoeft) en van ons consulaat. Op de pers-
tribune ontmoette ik meer Nederlanders dan
Fransche collega's; alle sportredacteuren
van de groote bladen, en nog menigeen van
de nro.y'ni-ia'e pers ook
Een in hooge mate treffend oogenblik was
het, toen, om even over half drie. ons aatio-
naal team in het zoo prettig kleurecd oran-
je-buis in het veld verscheen, en, luide toege-
juicht, zich keurig in het gelid plaatsie,
„pink op de naad van de broek", terwijl de
muziek breed en plechtig het Nederlandsche
volkslied aanhicf. Gelukkig gebeurde hier
niet wat ik onlangs bij een andere speciaal
ldederlandsche gelegenheid in Frankrijk hco
gezien, toen men, met de blijkbarc bedoeling
om ons aangenaam te zijn, „Die Wacht am
Rhein" speelde! Neen, het was ditmaal in-
derdaad het „Wien Neerlandsch Bioed"
en het werd zeer goed uitgevoerd, met aan-
grijpende accenten zelfs.
Daarna was het de beurt van het Fransche
elftal en van de „Marseillaise". En ,;kijk,
reeds de manier waarop daar de Fran .dien
stonden, zij op de eereplaats nu, terwijl ach-
teraf, verder in het veld, diagonaalsgewijzo
voor het doel, de oraniebuizen eerbiedig
front maakten, reeds cfe wijze, zeg ik,
waarop de Franschen daar stonden, en, gin-
cer, de onzenwees op het verschil in
ras enin spel. De Flollanders stonden
fiink, manlijk, sportief rechtop, in een reclate
1 jn, niet overdreven stram, doch sympathiek
eerbiedig meer Engelsch dan Duitsch
en er ging iets van hen uit, dat zelfs het hart
van den Franschman moet hebben doen klop-
pen. De Fransche speiers daarcntegeti, op
den voorgrond, op enkele meters voor de of
ficieele tribune, terwijl imposant hun schoo-
ne volkslied aandruischte.wel, zij ston
den nauwelijks. zij bungelden, zij hingen.
E.cn zag ik er die op iets kauwdie dat te groot
v-as voor zijn mond, want zijn wangen en
zijn lippen maakten de onsmakelijkste grimas-
sen. Allen hingen zij, een beetje lijzig en als
waren zij reeds moe, ineengezakt, cn zij von-
den die formaliteit van dat volkslied een
soort van corvee.
Ditzelfde verschil' uitte zich ook in het
spel. Ik zal niet zeggen, dat de Franschen
lijzig speelden verre van daar! doch er
zat gem discipline en geen samenhang in.
Individueel verrichtten zij vaak wonderen.
Maar zij speelden niet tactisch, en hun door-
geven van den bal zoowel als hun schieten^
op het doel hadden datzelfde on-scherpe, on-
preciese, on-affe, dat hun houding kenmerk-
ie tijdens het volkslied.
Wanneer deze brief u onder de oogen
komt, hebt ge een beschrijving van den wed
strijd natuurlijk al lang gelezen. Ik wil mij
dus bepalen tot enkele algemeene indrukken.
lets wat ook typisch voor de Franschen
was, was de wijze waarop zij zich reeds na
het tweede doelpunt lieten demoraliseeren
Rust ging in met 01, en bij de hervatting
was alle hoop voor hen dus nog niet verk>
rsn Zij hadden eenigszins gezien hoe zij spe-
len moesten, de Franschen, en zij wisten
t rans dat hun tegenpartij niet gering te adh-
ten was. Na de rust vertoonden zij werkelijk
mooi speizij zetten hun beste bemtje voor,
en grdurende twintig minuten drongen zij
neermalen gevaarlijk op. Onze jongens, met
name Van Tilburg, hadden in deze periode
van het spel gansch een serie lastige momen-
ten Het begon al daddijk met em comer op
het Hollandsche doel. Een oogenblik later
em kei van een schot van Dubly Ik zeg niet,
dat Van Tilburg het niet gehouden zou heb
ben dochhij1 hoefde zijn kunst niet te
vcrtoonm: het was weer Fransch on-scherp,
rn-preeies, on-af de bal ketste tegen de
zijilat. Ge zult zeggen. Dat kan iedereen
c verkomen! Zeer zeker, maar het was ken-
nerkend voor den stijl van de Franschen
Vier minuten na her schot van Dubly een
waarlijk schitterende uitloop van De Wac-
ouez,, weggetrapt door onzen doelman
Nog weer vijf minuten later opnieuw een
enorm schot van Dublytegen het zij-
r et, ditmaal Twee minuten daarna een
schot van Macquartnaast het doel
Zoo ging het herhaaldelijk, meer dan ik er
heb opgeteekend.
Toen 14 minuten na de hervatting
maakte Van Gendt het tweede doelpunt, en
nog weer 4 minuten later bracht Rodermond
den stand op 0—3. Dit derde doelpunt, iusi-
schen twee haakjes, is het eenige geweest dat
cie Fransche keeper misschien had kunnen te-
genhouden. De andere warm absoluut on-
houdbaar. Hij is een zeer goed doelverdedi-
ger, Cottenet; hij heeft gisterenmiddag wer-
1-elijk prachtige dingen gedaan, en aan hem
nogen de Franschen het voor een groot deel
danken dat de nederlaag niet veel smadelijker
is geweest.
Toen, na dat derde doelpunt, waren de
Franschen absoluut ontmoedigd. Meer en
meer liep de fut emit. Zij desinteresseerden
zich, ten slotte kwam er vermoeienis bij., en
gedurende het laatste kwartier deden onze
landgenooten bijna wat zij wilden. Eerst
was het Van Gendt die scoorde, op em keu-
rigrn voorzet Van Tetzner (04). Twee mi
nuten daarna had Rodermond No, 5 kunnen
inaken indien hij den bal niet juist vlak langs
de boven 1 at gezonden had, doch De Natris
verbeterde het hein, in een melee, terwijl het
feleurgestelde publiek deels naar de uitgan-
gen drong. deels dreigde het veld op te !oo-
j>en. En het einde kwam met Oi5. In tri-
omf werden de oranje-mannen, op de schou-
ders hunner enthousiaste supporters, naar
de kleedkamers gedragen
Ik wil gem schaduw over dit feest werpen
door te zeggen gelijk traditie is d'at de
cijfers de verhouding niet juist weergeven.
Gaarne had ik Frankrijk em doelpunt ge-
gund, doch de overwinning der Nederlan
ders is volkomen verdiend, ook in de ge-
tallen-verhouding zooala zij daar voor ons
!igt.
de derde druk van
Franco per post f 1.06.
Voorhanden in den boekhandel van de
N. V. voorh. HERMS. COSTER ZOON
Voordam C 9, Alkmaar.
De Hollanders waren volmaakt van samen-
spel. Ik heb al heel wat wedstrijden bijge-
woond, zelden of nooit zag ik een team dat
zoo gewcld'ig samenhing, zoozeer een-
1 chaam-en-een-geest vormde al» die elf dra-
gers onzer nationale kleuren gisteren ta Vin
cennes.
Van Tilburg, in het doel, overtrof zichzelf.
I.i twee urcn tijd heeft hij een paar duizcod
Fransche vrouwm dol op hem gemaakt. Kre-
ton, gillen van bewondering ontsnapten aan
de menigte bij zijn schitterende athletische
eaeorna werkelijk in den goeden zin
dea woords acrobatische toeren.
Verder was in de midden-linie vooral
Flordijk prachtig. De manier waarop hij
vaak het leder amain aan en tegenstander en
het doorgaf naar vorm, was meesterlijk en
zou niemand hem kunnen verbeteren.
En dande voorhoede! Onvermoei-
baar van 61 an, verrukkelijk van aaneengeslo-
tenheid m elkaar begrijpen, in hooge mate
bewonderenswaardig van rustig, zelfbe-
heerscht, berekenend, doodelijk spel. Er wa
ren momenten dat de bal werd overgegeven
met een preciesheid en em scherpte, een ma-
thematische berekening, of het biljarten was
biljarten met de beenen!
Onze jongens hebbm kranig de eer van
het oranje-buis hooggehouden niet alleen
zij hebben aan de Franschen eens eventjes
k ten zien wat voetbal is. En de Franschen
z jn er nog niet van bekomen!
LEO FAUST.
Geld- en wisselkoersen.
IV.
De vorige maal zagen wij, at de koer-
senkwestie .ailesbehalve cenvoudig is. Het zal
u wel bekend zijn. dat vroeger de koers me-
de bepaald: werd ooor dfen standi der z.g. „be-
'taJingsbalans", d. i. de verhouding van
schuiden aan en vorderingen op het buiten-
lsmd. Had Duitschland b.v. een actieve be
ta lingsbalans, dan wilde dat zeggen, dat het
meer vorderingen op dan schuiden aan het
bu'i'ienland1 had. Was de bctalingsbalans pas-
sief, dan waren' de schuiden aan het buiten-
land grooter dan de vorderingen. Laten wij
nu eens aannemen, dat de bctalingsbalans
van Duitschland acfief is ten opzichte van
Nederland. dan heeft Nfcderlandi meer aan
Duitschland te betalen, d'an laatstgenoemde
staat aan ons land. Er wordm dus aan de
Mederland'sche beurzen veel cheques in mar-
ken gevraagd, terwijl in Berlijn en Hamburg,
om de twee grootsle'Duitsche beurzen te noe-
men, de vraag naar guldens niet bijster groot
is. Oevolg: veel vraag naar marten, m wei-
n-ig naar guldens, dus stijging van den mar-
ken koers ini Nederland, daling van den gu.li-
denskoers in Duiilschland.
Waar nu de markenkoers zoo onttetellend
lr.ag is, zou men, door redeneerendfe tot de
conclusie kunnen komien dat het dan maar
geraden was voor alle landen om hun gren-
zm voor Duitsche waren te openen. Hier'bij
verliest men echter uit het oog, dat men, al-
i'lians voorloopig, de inheemsche industrie zou
nnneeren, met het nioodz.akelijke gevolg eener
groote werkloosheid, zoodat deze remedie in-
derd'aad erger zou wezen dan de kwaal.
Vrijie handel in goud zal momenteel al
evenmin veel hdlppen. Immers, indien!
Duitschland: werkelijk goud wilde ontvangen,
zm het betalen in goud moeten eischen van
alle builenlandsche debiteuren.
Na eenige tijd zou er dan weer een termijn
van de oorlogssclxuld aan de entente moetten
vorden afgedragen, die vrijwel dm geheelen
goudvoornaadi zou verslinden. Deze ooriogs-
lasten wordfen than® betaald m'et mooi be-
drulkt kraniienpapier, hetgem voor die Duit-
schers zeer zeker voordeeliger is. Bovmdien
zijn dergelijike goud'zmdingen zoo lastig, dat
zij dbn handel in emstige mate zouden be-
le'mmeren.
Daarbij komt, dat er inderdaad niet een
etaat is, waar de toestiand goed of zelfs maar
normaal genoemld kan worsen, zoodiat de fam
ine moeilijk op de been gcholpen kan wor
den door al de anderen, die ook kreupel
zijn.
Internationale credietverleening heeft ten
gevolgc, diat Duitschland een nieuwe groote
schuld zou krijgen bij al zijn qude ,en men
zal begrijpm. na het voorgaande, dat dit den
markenkoers niet ten goede kan komen.
Toch kan men dit proces niet laten „u!t-
zieken", maar zal men1 krachiige zeer krach-
tige miaatregelm moeten nemen, teneinde een
algeheelm chaos te voorkomen.
IDie maatregelen zal men toch1 moeten vin
den1 in1 intern attenuate samenwerking. Men le-
ze goed: samenwerkimgGeen internafionale
naijver of afgunst, maar samenwerking. Eene
daarop gegronde erediet-OTganisatie. die wij
in cm volgend arkikel mile* becprekn,
AL&MAARSCHE CODS
J VIMM ll I i 'M I i |F\7I miUIIKH II A J - -
..unyjgiumi'HHiuwyjuiB iutii»juiiwwiW^i«!iiMw
