Alkmaarsche Gourant
De Churstons.
Parijsche Causeriefin.
JOPIE SLIM en DIKKIE BIGMANS
Yrijdag 28 April.
F e u i 11 e t o n.
Uit enze Staatsmachine.
N,V. v h. Herms. Coster Zn.
Voordam C 9, Alkmaar.
Ns. 100.
192*
Honderd Vier en Twlnllgste Jaargang.
DE MILLIOiENIEN VAN DEN SUIKER-
KONING.
(Van onzen Parijschen correspondent).
(Nadruk verboden)
Parijs, 16 April 1922.
Twintig jaar geleden zou dit alles cen
prachtstof zijn geweest voor een melodrama,
dat de scbrijver bad kunnen betitelen: „De
modeme paladijnen of de jacht op de 500
millioenen der suiker-freule."
Doch ik wil het u geregeld vertellen. Het
is een „roman vecu", wellke een interessanten
kijk geeft in sommige ultra-cosmopoli'tische
oplichterskringen („fatsoenlijkte" oplichters,
die behoorlijk alles vermijden, wat hen in
aanraking niet den strafrechter zou kuinnen
brengen) onzer dagen
L'honneur aux dames. Eerst stel ik u de
vrouwelijke hoofdrollen voor: madame veuve
Lebaudy (officieel: madame Delliere. want
zij is men den heer Lebaudy nooit anders dan
„over den puthaak" gehuwd geweest), en map
dame Sudreau, geboren Delliere, zich nemen-
de Jacqueline Lebaudy moeder en dochter.
Jacques Lebaudy was dezelfde, die als
„keizer van de Sahara^' ook in Nederland
veel van zich heeft doen spreken. Onmete-
lijk rijk, dank zij den suikerfabrieken van- zijn
vader, en lichtelijk van lotje getikt, dank zij
den uitspattingen zijner jeugd, had de heer
Jacques Lebaudy het grootscne idee opgevat:
op zijn eentje, voor eigen rekening en risico,
te gaan koloniseeren, en midden in die Sahara
een model-keizerrijk te stichten, een ideeel
land van Kokanje, waar hi| de alleenheer-
scher zou zijn. Hij kocht een paar, door
grootere mogendheden dan de zijne, afge-
dankte oorlogsschepen, bemande deze met de
noodige equipage, troepen en een landings-
leger( en nam, zonder slag of stoot, het ter-
rein in bezit, waarop hij den blik geworpen
had. Hij liet er een paleis neerzetten voor een
paar millioen, met de noodige „regeerings"-
gebouwen daaromheeni, een kerk, een palace-
hotel en drie of vier straten ambtenaarswo-
ningen, engageerde een stelletje ministers,
gaf een Staatscourant uitEnfin, dat al
les behoort reeds lang tot het verleden, en
staat trouwens slecbts in een zeer verwijderd
veiband tot mijn geschiedenis.
Het jonge keizerrijk werd veronachtzaaiind
door dengeen, die het uit den grand gestampt
had, toen hij eenige maanden later zich weer
tot andere droomen aangetrokken gevoelde.
Jacques Lebaudy zwierf over den aardbol,
die hem te klein leek voor zijn fantasie, tot
hij op een goeden dag definitief naar betlere
gewesten verhuisde, doordat zijn minzame
onwettige gade hemmorsdood schoot.
De minzame onwettige gade, dat is dezelf
de madame veuve Lebaudy, die de hoofdper-
soon is van mijn drama.
Zij werd vrijgesproken de jury oordteel-
de dat het geen moord was en sedert deci
de zij met haar dochter Jacqueline been en
weer tusschen Europa en Amerika, op jacht
naar de erfenis, welke al te ongalanite execu-
teurs-testementair haar betwistten.
Zoo ontmoetten de beide dames, op een
trans-Atlantischen stoomer. dte hceren Su
dreau vader en zoon ae manlijke hoofd
rollen.
De heer Sudreau senior is een type, in de
dubbele beteekenis van het woord. Lange ja-
ren geleden was hij uit een of anderen duis-
teren provincie-hoek naar Parijs gekomen,
vaStbesloten in de hoofdetad fortutin te ma-
ken. .Hij! debuteerde er als boursier. Hij richt-
te een keurig bureau in, in de rue Saint-Marc,
in het brandpunt van de zakenwijk, waarheen
hij speculatie-en-andere-beursoperatie-beluste
klanten trachtte te lokkcn, en in afwachting
dat dezen zich zouden aanmelden, gokte hij
voor eigen rekening. Zijn vrouw, weauwe van
'n boekdrukker, bezat 'n millioen, dat zij1 had
meegebracht als huwelijksgift en dat op de
beurs wegsmolt als sneeuw voor de zon.
Weduwnaar geworden met twee kinaeren,
een zoon en een dochter, wist de bankier. het
Vertrouwen te winnen van een zijner clienten,
cen oudte jongejuffrouw, wie hij voorstelde het
half ntillioen, dat zij bezat te doen fructifies-
Roman van Paul Trent.
Uit hot Engelsch door A. 0. - Nadlruk
verbodien.
7)
„Ah, ik begrijp het... Mag ik vragen of u
mir. Chiurston heeft geraadpleegd heeft hij
er in toogestemd?"
„Ja,, ik heb zijn machtiiging om te dloen
wat ik good viind."
„:Dani heb ik niets meer te zeggen. Zou u
de brieven van dezen morgen wenscheni door
te zien1? Er zijni een paar belangrijike on-
der."
„Ja, dat zal het beste zijln", antwoordde
zij rustig en ging in den ronden armstoel
zitten, waarin nooilt iemand anders zat dan
haar vader.
Lendridge nam een bakje met brieven, waar-
uit hiji eenige tooos. Een daarvan Iqgde hij
voor haar neer.
,,Van de Luchtvaart-Vereemiging. Zij stel-
len voor iemand te zenden om den nieuwen
motor te inspecteeren en zouden gaarne
zien, dat er spoedig een1 tijd bepaald werd."
,,Zijn we al klaar, het scheen me toe
Zij aarzdlde en hij glimllachte. En d'aarop
gaf zij haar redenen op, waarom de inspectie
nog een tijdlang moest uitgesteld women.
,,U heeft uiw tijd met Sylvester niet ver-
spild", zei hij grimmig. „Htet is mogelijk wel
raadzaam, het onderzoek uit te stellen."
Zij wierp hem snel een triomfeerenden
bl'ik toe.
„Maar aani den anderen kant is het van
groot belang, dat de Luchtvaant-Vereeni-
ging zoo spoedig mogel'ijk weet wat onze mo
tor kan verridhteni. Zij doen ®u, in dezen tijd,
hun bestelOingen. Ik heb daarom per tele
gram een afspraak voor morgen1 gemaakt."
fonder mijn vader te raadplegen?"
ren, tefwijt hij haar tegelijkertijd zijn
zijn hart en zijn hand aanboodDe h.
heeft zij tot op den huidigen dag behoudlen.
Daar het met de beurszaken maar steeds
niet vlotten wilde, liet de heer Sudreau Mer-
curius verder met rust, en schoot een andere
pijl af van zijn wel-voorziene boog. Dat was
de tijd toen men op aile straaithoeken in Pa
rijs een violet-kleurig affiche zag verschijnen,
waarop de voorbijganger las, onder den Ame
rika ansch klinkenden naam: Harris: ,pl voit
tout, enitend tout, nul ne a'en doute".
De zonder dat iemand het vermoedde al
les ziende en alles hoorende Harris was nie-
mand anders dan de heer Sudreau in eigen
persoon, die detective geworden was.
Detective zijn, dat is een baantje, dat
vooral zooals het te Parijs wordi opgevat,
waar het op enkele uitzonderingen na betee-
kentvan diantage leven heel wat minder
600 millioen, waarvan aan Jacoueline 2/3 en
aan Jacqueline's moeder 1/3 toekwam, doch
financieel risico oplevert dan beurs-specular
tie. Het eenige risico in dit bedrijf is een
blauw oog, of in het ergste geval een grauwe
erwt in uw hersenpan.
De heer Sudreau, die'steedls „groot" zag
(dat had; hij met den heer Jacques Lebaudy
gemeen, wiens opvolger-in-de-liefde bij mevr.
Delliere hij worden zou), en die droomde van
een detective-bureau als dat van Burns in
Amerika, met vertakkingen over de gansdhe
wereld, een leger van 5 a 6000 stille dienders,
enz., begon althans met een verstandige zet
en engageerde als chef van het personeel een
o ud-commissaris van de Surete Generateden
heer Louis, een fatsoenlijk man, in geheime
politie-zaken dooikneed. Daar hem editer de
middelen ontbraken om de ondememing op
werkelijk breede leest te schoeien, liep het
niet storm met interessante klanten. Maar dat
hinderde niet. Harris had den vasten wil, het
lot te forceerenen had hij ook al geen duiten,
vindingrijklieid en veibeelding bezat hiji ge-
noeg.
In 1918 ging het gerudit, dat het Harris
was, die, in dtenst van den monnik Raspouti-
ne door dezen belast was geworden om te
waken' over het leven van den Tsaar en diens
gezin, en dat hij slecbts door een wonder
was on tsnapt aan de tragedle, waarin de Rus-
sische keizers-familie den dood had gevondien.
Deze legende, handig uitgezaaid en geool-
porteerdi, bracht eenige bezoekers in de bu
reaux aan de rue Saint-Marc, doch nog weer
niet voldoende om de uiitgaven van den mys-
terieusen detective, en de kosten van ziin Par
rijsch hooMbureau en zijn filialen in de pro-
vincie te dekken. Hiji moest, coilte que coute,
een andere reuzen-reclame verzinnen, welke
hem een wereldVermaardheid zou bezorgen
en hem tot de evenknie stempelen van Burns.
De reis van Carpentier naar Amerika, waar
de populaire Fransche bokser zich ging meten
met Dempsey leek hem daartoe een schoone
gelegenheid. Hij liet dus urbi et orbi verkon-
digen, dat Carpentier hem had aangezocht,
niet alleen over zijn persoonlijke veiligheid
en die van zijn manager en zijn trainers te
waken, doch zelfs ook een oogje in't zeil te
houden, dat de voorwaarden, waarop de be-
roemde match aanvaard was, loyaal werden
nagekomen. Teneinde deze belangrijike en de
licate opdracht naar behooren uit te voeren,
scheepte Henri Sudreau, alias Harris, zich
in met Carpentier. Men zag hem erg druk en
gewidhtig doen in het karnp Van Tex Ricard,
en den rranschen kampioen overal vol gen
als een schaduw.
Het was op den terugtocht naar Europa,
dat vader en zoon Harris-Sudueau toeval-
lig samenreisden met de in den aanhef
dezes genoemde weduwe Jacques Lebaudy en
haar doditer Jacqueline. Onze Fransche
Sherlock-Holmes had, zoo schijnt het, ook al
eens vroeger de vrouw ontmoet, die bijna ge-
durende een blauwen Maandag keizerin der
Sahara was geweest. Hij herinnerde zich aan
boord plotseling, dat hij aan haar was voor-
tela geworden vijf- en twintig jaar gele-
en en de kennismaking werd op de aange-
naamste wijze hernieuwd. Zoo aangenaam,
dat er een flirt van de beide kinderen uit
voortkwam, en datenkele maanden later,
in October 1921, terwijl Roger Sudreau zidh
verloofde met Jacqueline Lebaucte de oroote
Harris opnieuw naar Amerika stevende, dit-
maal met een volmacht van mevrouw Lebau
dy in zijn portefeuille om haar zaakjes in
orde te brengen.
Ik m'aakte n.l. reeds melding van de bin-
derlijke verwikkelingen, welke de weduwe had
met de executeurs-testementair van haar echt-
genoot. Jacques Lebaudy had niet den tijd
gehad om zijn fortu'in op te maken, en er was
een peulschilletje overgebleven van 500 h
Mlr. Churston laat dcrgelijke zaken aan
mijini oordeel over."
„Antwoondl miij! hierop, als 't u blieft
zouden we niet betere resultaten verkrijgen
als er nog een paar weken aan den motor
weird gewerkt
„Best miogellijk. Maar „een vogel in de
hand1", zoo ails u weet. De verkregen resul ta
ten zijln vdldoende om ons een groote be-
steWin'g te bezorgen. Ten mihste, dat is miijn
opimie zei hij! op afdoenden toon. ,yHier is
een brief van ae metaalgieterij, waarvan we
onze afgietsels knijgen. De laatste partij was
niet al te best en uw vad'er heeft zich daarover
per brief bekiaagd1."
,2A\\ makien ons feitdijk voor leugenaare
uir zei zij boos, toen1 zij) den brief had gele-
zen.
„In belcefd'e termen ja," antwoordde
hij1 en wachtte of zij zou voortgaan.
„Bc zou naar een andere firmia van ine-
taalgieters uitzien."
„Tot dusver is hetgeen zij ileverdeni goed
geweest. Uw vader's brief was wat heftig."
„U laakt hem?" vroeg zijl haastig.
„Tot zekere hoogte, ja. Ik heb hem dat in-
diertajd! ook igiezegid. Bij slot van rekening wa-
ren dte afgietsels eigerilijk niet slecht. Wij
ikonden ze niet afwijzen, maar zij ware® niet
zoo uitstekend ails de vorige. Misschieni zijn
ze te haasfi® behandold", verkliaarde hij.
^Heeft ui dien brief beantwoord?"
„Ja. Hier is mij'n antwoord'."
Ziji keek dat haastig door.
„U' tracht ze blijkbaar te kailmeeren."
„Ja, want ik gdoof niet, dat we een betere
firma zullen vinden. Naar de uitdrukking
van1 uw gezicht te oordeelen, zou u liever
zegld hebbeni, d'at zijt naar den duivel;
loopen,", zei hiji lachend.
„IJ heeft goedl geraden."
,Jn zaken moet men zijn persoonlijke ge-
voeltens nooit laten tneespreken. Als u er over
nadenkrt, zal n tot het inzicht komen, dat ik
igelijk heb. De volgende brief handelt over
waarvan zij maar steeds geen cent in handen
konden krijgen. De heer Lebaudy was al se
dert twee jar en verscheiden, en men weigeroe
aan zijn weduwe zelfs een maandgeld van
2000 dollars voor haar dochter, terwijl er
op de nalatenschap al 25 millioen prooeskos-
ten drukte.
Harris slaagde er niet in het zaakje op te
knappen, zooals hiji wel wenschte. Tot op he-
den heeft mevrouw Delliere nog irnrner geen
sou getoucheerd. Wel heeft de detective, naar
hij zegt, haar een millioen voorgeschoten.
Intusschen betrokken beiden een aparte-
ment in de Rue Camoens, terwijl Roger en
Jacqueline in het fauwelijksbootje stapten
althans in de burgerlijke helft van dat bootje,
want „men was overeengekomen", vertelde
Harris aan de verslaggever van' een der bla-
den, „dat de kerkelijke inzegening zou plaaits
hebben tegelijk met die van het voorgenomen
huwelijk van mevrouw Lebaudy en mii, dat
op drie maanden later, einde Miaairt, bepaald
was". (Er was n.l deze kleine moeilijkheid,
dat de heer Harris nog steeds gehuwd was
met de dame van het half millioen
De ontknoop'ing van den ronian is voorloo-
pig deze:
Zoo tendrement hield Jacqueline van Ro
ger,, dat dezer dagen beide vrouwen plotse
ling verdwenen den detective en zijn zoon'
zonder haar adres achiterlatend, juist nadat
mevrouw Lebaudy nog een kleinen chteque
ad frc. 50.000 van haar a.s. echtvriend had
gei'neasseerd.
Het geval wordt nog cosmopolitischer en
pikanter, wanneer men weet, dat de vlucht
werd beraamd met behulp van> een Egyptir
sche kaatrlegster, een zekere madame Loikkah
(aan wie ook al weer een schilderachtig
hoofdstuk van een Parijschen zedenronuui
zou zijn te wijden). en dat de dames verdwe
nen in gezelschap van kolonel Boin, een an
deren modernen paladijn, (he, na voor reke
ning van het Fransche gouvernement zonder.
veel succes jacht gemaakt te hebben op bol-
cheviki aan de Moermanskust, zich had weten
doen aanstellen tot particulier secretaris van
mevrouw Lebaudy en tot toeziendem voogd
(o, ironie) van Jacqueline. Hij genoot van
mevrouw Lebaudy die nog steeds geen sou
toucheerde een maandgeld van 3000 frs.
en wist haar bovendien nog een schuldbeken-
tenis te ontfutselen tot een bedrag van eenir
ge honderd-duizenden francs.
En ten slotte: De klap op die vuu
Eh ten slotte: De klap op de vuurpijl
is de glimlach, waanmee de detective ten
slotte aan den reporter, die hem bezocht ver-
klaarde, dat de schuilplaats der beide dames
hem natuurlijk bekend is hij tech ,,weet
alles, hoort alles, zonder dat iemand het
vermoedt" dat hij dit ecbter geen ster-
veling zal verklappen, zelfs niet aan zijn
zoon, en dat zijn schoondochter de haar toe-
komende twee derden van de erfenis niet in
ontvangst kan nemen zonder de toestemming
van haar main, zijn waardigen zoon Roger.
Dit laatste kan wel waar zijn. En dat zou
dan weer veel goed-maken aan de reputatie
der haediigheid van den groot en speurdcr.
LEO FAUST.
BOTER EN KAAS.
(Nladruk verbodien).
Het wetsonitwerp: „Voorsdiriften tot rege-
ling van den uiitvoer van boter en kaas" heeft
reeds lang (het weisontwerp is van October
1921) aanleiding gegeven tot veel geschrijf
en tot veel bespreking in de ikringen der be-
langhebbenden.
Nu behalve dat wetsonitwerp ook het Voor-
loopig Verslag, de Memorie van Antwoord en
een gewijzigd ontwerp voor ons liggen, wil-
len wij de hoofdizaken uit die stukken even
aantsippen.
De voornaamste punten uit het oorspron-
kelijke wetsontwanp waren: lo. dat het voort-
aan verboden zou zijn boter en kaas uit te
voeren, die niet voorzien waren van een merk
afkomstiig van een onder rijikstoezicht staand
boier-. of kaascontroLe-sta'tion2o. dat de Mi
nister ontheffing van dat verbod kan ver-
leenen voor boter en kaac, die uit het buiten-
land afkomstig is en uiitgevoerd woxxit, nadait
zij hier al of niet een bewerking hebben on-
dergaan; 3o. dat tor vermijding van opont-
houd door onderzoek aan de grens de ver-
pakking en de inlading, op verzoek van den
belanghebbende kunnen plaats hebben onder
toezicnt van de zuivelinspectie op kosten van
Miaar zij! Iluisterde niet meer naar hem. Zij
'dacht er over na of de tijd er rijp voor was
zich' met hem te meten, maar zij oordeelde
van niet.
HOOFDSTUK VI.
Het was Zondagnamiddag. Betty had den
inorgeni bij haar vader doorgebracht, maar
hij was in slaap geval'len en nu was zij naar
het terra® gegaan om een luchtje te schep-
pien. 'De specialitei't uit Londen had h'aar
vader 'gezien' eni was het geheel eens geweest
met wat de pdlaatselijke dokter had gezegdl.
Ook hiji had met klem op volkomen nist aam-
gedronjgeni.
'Betty had er op gestaan zijn opinie te we
ten.
„Als hij1 zich' niet bovemmatig inspant kan
uwi vader nog jaren leven", had hij geant-
woord en deze verklaring verminderde haar
bezorgdheid eenigszins.
jHij: had echter streng verboden over eenfg
onderwerp, de zaak. betreffend, met hem te
spreken.
Zij tag achterover in een1 rieten stoel en
was half in slaap, teen' Crosby werd aange-
diend. Hij! versdieen bij! haar op het terras
met zijn panamiahoed in de hand en met een
minzaam tachje op zijn igezicht.
„Ik kom eens hooren hoe het met uw va
der is. Men zei mij, dat ik u hier zou vinden.
Hk>e gaait het met mr. Churston?" vroeg hij
en trok, zonder een uitnoodiging daartoe af
te waditen, een stool naast den hare.
„Hij is ongeveer hetzelfde. De dokter hoopt
hem over een piaar dagen hierheen te kunnen
brengieni," antwoordde zij.
„Er wordt beweerd, dat hiji zijn zaken niet
meer zal kunnen waarnemen."
„HS| za® niooit meer veel' kunnen werken."
„'t Spijt me zeer, d'at te hooren, vooral nu
het zulke gewichtige d'agen zijn voor onzen
handeiStak. En men beweert ook, dat u de
zaak mee wit beheertn. Op mijn woord, u
dien belanghebbende.
De M. v. T. is heel uitgebreid, alsof de Mi
nister op tegenstand rekeude tegen de alge-
meene verphchting van een Rijksmerk. Wij1
stippen er een en ander uit aan.
De naam van onze boter en kaas in het
buitenland moet hooggdjouden worden; min
der eerlijke productenten en handelaren had-
den dien naam bezoedeld door andere vet-
ten of water aan de boter toe te voegen, of
kaas te leveren van slechter gehalte, dian be-
dongen werd. Provinciate vereenigingen en
maatschappijen op landbouWgebied hebben
daarom controle-stations opgericht, die een
waarborg uitreilken aan de aangeslotenen,
maar die dat eerst Imogen doen, als zij zich
onder bepaalde voorwaarden onder Rijkstoe-
zieht hebben gesteld.
Die betrekkelijk particuliere stations kun
nen echter aan de aanvragers aansluiting
weigeren zonder opgave van redenen Daar-
udt volgt, dat sommigen niet in de gelegen
heid zouden zijn boter of kaas uit te voeren,
ook zouden op grond van de wet degenen uit-
gesloten zijn, die tevens margarine bereiden.
Met het oog daarop heeft de minister de
oprichfing bevorderd vtan een pieuw controle-
station te Leiden, waar ieder kan worden
aangesloten, die de gestelde eischen vol-
doet; de afgewezenen hebben beroep op den
t de
W
van redenen en zonder hooger beroep.)
statin
e andere
e kunnen afwijzen zonder opgaaf
minister. ^Dit -in tegenstelling met
De minister is geneigd ook een dergelijke
kaascontrole in te richten.
De merken worden nauwkeurig omschre-
ven en afgebeeld in de M. v. T.; zij worden
door het Rijkszuivelstation aan de controle-
stations verstrekt
De controle heeft v66r den oorlog zeer
gunstig gewerkt; voor de kaas was ae con
trole niet aidoende geregeld en deze had- dus
minder goed gevolg; enkele afzetgebieden
verioren. Dat kan vooral geschicden
ir de kwaliteit der beide producten op peil
te houden, want aan concurrenten ontbreekt
het niet. Daarom moeten alie zuiverproduc-
ten onder controle staan; de buiitenlandsche
afnemer mioet zekerheid hebben, dat hij ont-
vangt wat hij verwacht. De uitgeoefende con
trole heeft inderdaad veel goed gedaan; voor
1914 werd zoo goed als geen andere dan
Rijksmerkboter uitgevoerd en in 1914 werd
de uiitvoer van niet geconitroleerde boter ver
boden. Dat moet zoo blijven, meent de minis
ter; maar dan moet ook ieder in de gelegen
heid gesteld worden om zijn boter te iaten
controleere®. Dat)kan het Leddsche station
doen.
Wat in dit opzicht voor de boter ge]
moet ook voor de kaas gelden. De Nederi
sche -kaasbereiders hebben dat gevoeld en
daarom zijn later zekere kaasmerken vast-
gesteld en is bepaald, dat ook alleen kaas met
het Rijksmerk mocht worden uitgevoerd. Die
kaasmerken hebben in den loop van den tijd
verbetering ondergaan. De buitenlanders heb
ben instemming met die merken getoond en't
is dus wenschelijk dat alleen kaas met Rijks
merk wordt uitgevoerd^ om knoeierij te voor-
komen. Toelating van ongemerkte boter en
kaas zou voor producten en handelaar scha-
delijk zijn.
De minister geeft een overzicht van het
geen in andere landen is gedaan, o.a. in De-
nemarken, Nieuw-Zeeland, Finland, Ierland,
Belgie, Amerika, Canada en Zwi'tserland.
Op grond van al het voorgaande komt
dan de minister tot de conolusie, dat een af-
zonderlijke wet in dezen noodig is en dat geen
boter of kaas ten uitvoer mag worden toege-
laten, als zij niet voorzien zijn van een Rijks
merk.
De hoofdzaak in het wetsontwerp en zijn
toelich'ting is dus de aanvuLling van de con
trole, die, hoe goed overigens ook, door de
particuliere stations wordt uitgeoefend, maar
waartoe niet alien worden toegelaten, zoodat
voor het tegen woordige wetsontwerp, er geen
er ongemotiveerde uitsluitingen van uitvoer-
vrijhad overblijven.
'Het V.V. oppert heel wat bedenkingen te
gen de plannen van den minister. Men be-
weerde, dat de tegenwoordige controle zeer
goed is en dat maar 10 pet. boter omgeoontro-
leerd blijft. Het weinige, dat van die 10 pet.
over de grenzen gaat, zal, meende men, den
goeden naam van ons product niet schaden.
De controle si uit alleen uit degenen, die niet
te goeder naam en faaim bekend staan en 'he®,
die ook margarine leveren. Worden deze laat-
sten ook tot de controle toegelaten (Leiden!)
dan zal dat enkel laboratorium-controle en
is ee® dappere vrouw", zei hiji en veroorioofde
zijn oogen zdjtoi bewondering uit te drukken.
Er heerschte eenige oogenblikken atiilte.
„Tot wien moet men zich wenden als men
een voorstel to zaken wil bespreken?" vroeg
hiijl plotselinig.
„Tot mr. Lendridge of tot mij."
„Mlaar wie heeft lae mach't?"
„Mijn vader, natuuriijik."
„Maar als hij niet met zaken mag lastig
gevallen worden?" hield hij vol.
,;Elk voorstel, dat op het kantoor komt zal
prompt behandeld1 worden en een beslissing
zai worden genomen'", lantwoorddfe zij na een
pauze.
„Voor 't oogenblik kunnen we het dunkt
me wel een gecombineerde macht noemen."
IHIet was Ijendridge die sprak. Hij droeg
een flanelllen costuuni en scnoenen met rub-
berzoHen, zoodat zij hem niet had hooren
'aankomien.
„Goeden miiiddag, miss Churston. Ik kom
eens toformeeren naar dien! toestandl van' uw
vader en zou gaarne weten of er ook eenige
kans bestaat om hem een oogenblik te spre
ken."
„lk vrees van niet, als u ten mtoste over
zaken wilt spreken. Zel'fs ik bepraat geen
d'ingen met nem aangaande de fabriek",
antwoordde zij.
,yDoet hiji u geen vragen?" zei' Lendridge.
„Ja wel maar hiji krijigt slechts ontwij-
kende antwoorden. Ik geloof niet, dat hij er-
gens over tobt. Hij: stelt groot vertrouwen in
uw oordeel.. Ifc ben bemeuwd hoe hij over
het resulitaat van1 de proef zali denken
merkte zij op met voorgewende onverschililig-
heid'.
„U heeft het hem toch niet verteld? Ik
denk.... Lendridge hield op en wierp een blik
op Crosby.
„Dit thema kan mogdijk beter op het kan
toor besproken worden", waagde hiji droog-
jes op te merken
Crosby gkimlachte to zich zelf. Het ver-
Vroolijk is het klnderleven,
Heerlijk is de tijd der jeugd.
Maakt met bovenstaande boekjes
Heel Uw kinderschaar verheugd.
Iedren morgen bij 't ontwaken,
Tot het avondklokje gaat,
Blijven ze met Dikkie Bigmans
En zijn grappes aan de praat.
Prijs slechts 60 ct. per deeltje.
Franco per post 70 ct.
trole, orndat men wel zoo ongeveer het vet-
gehalte kan vaststellen, maar niet de goede
bereiding en' verzorging. Dat kan alleen een
gevestigd exporteur. Mag deze alleen gecon-
troleerae kaas mtvoeren, dan moet hij veel
afwijzen, dat in ander opzicht aanbeveling
verdient. Door de verplichte kaascontrole zal
de handel belemmerd worden, die toch al
lijdt onder de valuta. Ook werd geklaagd
over de duurte der kaasmerkenmen schafte
de uitgaven voor merkplaatjes alleen voor
Friesland voor 1921 op 150.000.
Ook tegen het oponthoud aan de grens had
men bezwaar.
Uitvoerig antwoordt de minister op de ge-
maakte onmerkingen.
De minister beweert, dat veel meer dan
10 pet. van de boterproduotie ongecontro-
leerd blijft en van die ongecontroleerde boter
is een aanzienlijk deel z.g. boerenboter.
Wordt de vrijie uitvoer itoegestaan, dan zal
niet alleen deze, maar ook andere boter onder
dien naam worden uitgevoerd en bovendien
wellicht vreemde boter onider Nederlandschen
naam.
Op de opmeridng, dat bif de particuliere
stations alleen iter goeder naam en faam be
kend staande personen of vereenigingen war
den aangesloten en dat algeheele toelating
biji Leiden dus bedenkelijk zou zijn, antwoordt
de minister, dat ook naar degenen, die zich
daar aanmelden, wel onderzoek zal plaats
hebben. Alleen zullen daar sommigen worden
toegelaten, die nu zonder vorm van' proces
worden uitgesloten.
Het voorstel van dit wetsontwerp is uitge-
gaan van de Commissie van AdVies in Zui-
velaangelegenheden. De Cenitrale Commissie
voor boter-controles'tations was in haar oor
deel verdeeld. De F.N.Z. had geen bezwaar
tegen de verplichte merken voor kaas, wel te
gen de verplichte botermeiken.
Voor beroep op den minister van de uit-
geslotenen bij de particuliere botersitations
voelt de minister niets: hij staat daar buiten.
Wat de kaasmerken betreft{ die onvoldben-
de werden geadit, die zijn in den laatsten
tijd zeei- verbeterd.
Het komt den minister niet raadzaam voor
met een uiitvoerverbod van ongemerkte kaas
te wachten, totdat to'ternationale overeen-
stemming zal zijn verkregen.
Kaasmerken zijn noodig, orndat er buiten-
landers zijn, die hun product onder mislei-
dende namen als Nederlandsch aan de rnarkt
brengen.
Dat .er in't afgeloopen jaar voor 150.000
aan merkplaatjes is geleverd, is waar, maar
temninste 2/3 van het aantal plaatjes was be-
stemd voor kaas van 20-f.
Intusschen heeft de Regeering naar aan
leiding van de gemaakte opmerkingen art. i
van het voorstel gewijz!-J
Het begin luidc nu
„Door ons kan, na gepleeed overleg met
de vereenigingen van belanghebbenden, wor
den verboden boter en kaas uit te voeren.of
aan eenig middel van vervoer tot uitvoer aan
te biede®, welke niet voorzien is van een
heuglde hem, dait Bet'
baar n iet op ee® al te
stonden.
voet met elkaar
ilos. Hbe doet de nieuwe motor het?"
Oeeni van beiden gaf een antwoord op die
vraag. Het was dan ook een teer punt. Toen
de inspecteuir van de Luchtvaart-Vereeniging
was gearriveerd' oim den nieuwen motor te
kcuiren, was er zoo iets als een fiasco ge
weest, want nadat hij1 vijf minute® had ge
werkt, had er een ongelukkigen stilstand
plaats gehad1, die uitstei noodzakelijk maak-
te. Natuuinlijk Icon er altijld! zoo iets gebeuren,
maar Betty was bij haar meenhiig gebleven,
dat als er een paar weken liangcr .gewerkt
wat dit ongeval zou voorkomen zijn. En
Lendridge had hierop niets weten te .ant
woorden.
iBetty schelde en een dienstmeisje ver-
scheetnj
,,Breng dte thee, als't je Miieft. U blijft
toch, mr. Lendrkige?"
„Het spijit me wel, maar ik kan niet, ik
hem zijln moeder belbofd een' wandeltog met
haar te make®."
Met die woorden nam hij zijn hoed af en
ging heen.
„Eea goede kerel maar onbeholpen in
zijn manier van doen zei Crosby grtone-
kendl Apropos, is hij reeds compagnon ge
worden?''
„Door de ziekte van mijn vader is dat nog
niet gebeurti"
„U schijnt dat niet zeer te betreuren, als
ik zoo vrijl mag zdjto dat' op te merken... 't Is
jammer, d!at uw vader niet tot een samen-
smelting van onze belangen is overgegaan,
voord'at hiil ziek werd1. Ik zou dan den last
van uw scnouders hebben kunnen nemen."
„Atear ifc boudi van het werk", zei zij ter-
stond.
(Wotdr vwvolgd.)
'i
