ALKMAAR
^-5-jn;,--aj. fcKjjj. -
He villa D^sir^e.
Wo. 148
Hottfkwrd Tier eis twiatigsie JaArgang
20 JUNI
BEROEPSKEUZE.
F e n i 11 e 10 n.
19S2.
DIWSDAG DtraetenrO. H. KHAR.
IloofdvedactatirTJ. N. AI>EM A..
GEVONDEN VOOKWERPEM
Te bevragem aan het Bureau vara Politie,
alleen op werkdagen van 9>1 uur. Zich te
vervoegeu bij den Wacftt-Gomimandianit.
Een hamldtechioen, twee d'amestaschjes niet
Mioud1, een1 band van eeni mantel, drie mes-
jes. een papiertje met knoopen, een haar- of
zfijkani, een colliertje, drie broches, ean ta-
bakszakje, twee portemonnaies met eni zon-
der irihoud, een ijzereii hoepel, een baas, een
geldzakje, met sleutelitje, een1 lap stef, een
manchetknoop, een cetntuur, een beursje, een
koralom halsketting een brill, een stub touw,
een bal, een kindersdioemtje, een medaillon
met portretten, eeni japon, een band! van
een bindarwagen, een) boodschappenzato in-
houdfeode eeni doosje haarepelden; een.1 huis-
sleutel, een heerenboed, ean nijptang en een
boikje.
Alkmaar, den 20sten Juni' 1922.
De Commiss'aris van Politie,
W. Tb. VAN) GRIETHUYStEM
Een feit is bet, dat voor de meeste kinde-
ren, die na bet verlaiten der lagere school een
plaats je zoeken in bet maatsohappeliijk leven,
geen sprake is, geen sprabe' ban zijn van be-
roepskeuze.
Beroepskeuze? Een mooi ding I De ouders
hebben al lang uitgezLen naar den dag. waar-
op bun jongen of meisje, „in de verdienstef"
zou bomen en zoo in sitaait zou zijn bij te dra-
gen tot instandbouding des geztns.
Beroepskeuze? HeiEr worftt allten ge
vraagd, waar dadelijb wait ite verdienen valit
en daarmee basta. Of dait nu bij een beban-
ger o f een koekebabker, bij een smid of op een
fabrieb van verduurzaamde levensmiddelen
is, dait doet er niet toe.
Neen, praat met deze ouders voorloopig
maar niet over bet onderwerpBeroepskeuze
Zonderen we verder het zeer bleine geded-
fe uit, dait, onder een gunstig gestennite ge-
boren, bijzonderen aanleg en liefde voor een
met studie opgemaabte vragen-lijsten, die
aan de betrobken oaderwijzers iter invulting
worden aangeboden, zoo voLledig mogelijke
gegevens over alle leeriingea der ontsiag-
klassen, terwijl scboolarts of psycboioog
eveneens bunne rapporten indi^n^
Anderzijds stelt men zicb op die boogte van
de beroepsmogelijbheden ter plaatse, van de
eiscben die er wordpn gesteld en van de aan
tail len der event uael benoodigdia werbkracb-
ten.
Hiermedie is bet veredschte materiaal voor-
banden en de ouders kunnen zicb tot bet bu
reau wenden om de belangen van bun kinc
daar gezamenlijb met de desfcundigien te be-
spreben.
Wiie zijn oor nu wel eens te luisteren heeft
gelegd in krimgen, van belangsteilenden en
belangbebbendeu waarin bovenstaand onder
werp werd besproken, zal den indrub ge-
bregen bebben, dat, ondanbs te scboon-klm-
kende officieele verslagen, in de practijb het
bureau-bezoek der ouders veel te wenscbeu
overlaat. Wat kunnen die vreemde beeren, die
bun kind slechts een paar maal bebben ge-
zien en voor de rest moeten afgaan op papie-
ren mededeelingea nu voor een opdnie beb
ben? Wat bebben ze met dat bureau uit te
staan? ,,Ik dacht dat ze mijn jongen er aan
een betrekking zouden helpen, en ze geven me
alleen de boodschap, dat zittend werk beter
voor hem is dan staand." En een an der:
„mijn zoom mag alles, bebalve slapen in een
bleine ruimite. We zullen een kamer voor hem
nemen bij KrasF'
Neen, zoo'n bureau is niet populate, en
moet dat tocb zijn wil bet succes bebben.
Overigena spnngt in bet oog, dat in onze
grootste steden, waar de meesit verscbeideae
werb-miogelijbheden worden gevonden, en de
keuze dus beel niim is, nog met recht gezegd
ban worden1: „Jij„ jongen, of jij, meisje, dienb
eens over dii of dat." Men bcreagt ze ear nog
eens op een idee.
Maar in kleinere plaatsen?
Wat beeft men er aan, of men al een bij-
^pf^de richting vertoont en wier omstan- zondere geschiktheid voor wagenbestuurder
digbeden bun verocrlooven die ricbting in te
slaan, dan blijft een fliinbe rest van jongens
en meisjes over voor wie bet vraagstuk be
roepskeuze" nu niet, door de econorniscbe po-
Ritie der ouders, dinrect ter zijde behoeft
worden gescboven.
Voor aieze groep ban dus werbelijb
practisch worden gedaan.
Nu ja, op 13,14 jarigen leeftijd is bet veel-
al nog moeilijb, zoo niet onmogelijb, te rade
te gaan met aanleg en neigingen^. Daar-
voor moeten trie tocb min of roeer uitgesprci-
ben iaan het licbt getredien' zijn, en dat is
maar zelden het geval! En men bedienbe, dat
de puberteitsjaren dan1 nog doorworsteld
moeten worden, de puberteitsjaren, welbe zulk
een geweldigen ombeer in de peraoonl ijbheid
van den jongen mensch te weeg kunnen bren-
gen. Maar, ronde jongens passen niet in vier-
kante gaatjes leder zal moeten! toegeven,
dat bet ondanbs alle bczwaren aanbevelens-
waardig is, beide partijen zoo veel dooxlijb
te onderzoeken, opdat tenminste bij benadie-
ring voor iederen jongen bet passende gaatje
gevonden worde.
In de steden nu, waar het bureau voor be
roepskeuze zijn intrede beeft gedaan, wordt
beeft omtdiebt en ex ripen geen electriscbe
trams?
In onze kleinere steden moet men niet te
grootscheeps willen doen: Een afzonderlijb
bureau voor beroepskeuze brengt onbosten
mee, on-evenredig met bet naar billijkbeid te
verwachiten nut.
Daar, waar men van getneentewege lets wil
doen in deze tocb geenszins onbelangrijke
aangelege id, zouden wij wel een andre
oplossing i;. ■erweging willen geven: Men
kloppe bij onderwijzers aan. Laat dezen,
speaaal de onderwijzers der omMag-blassen,
als tusscbenpiersoon optreden en de siag is al
half gewoanen. Want bier is bet contact aan-
wezig, bier gevoelen de ouders zicb niet to-
genwer vreemden. Gedurende bet laatste
scbooljaar doen zich bonderd gelegenheden
voor, waarop de onderwijzer de vxiaag plaatst
of plaatsen ban: ,,En wat ga jiji nu wor
den?' iStel bem nu in staat er aan toe te voe-
gen,Zeg maar aan jo vader en moeder, dat
ze eens bij mij moeten bomen praten." Of:
,^k bom eens gauw bij jullie aan, hoorP'
(Wij bedoelen: Venschaf den onderwijzers
telbens tegen het eind van het scbool jaar een
overzkb t van de werb-mogelijbbcden in de ge-
Wijs er ben op, dat de fiulp van den schoolr
arts eventueel ingeroepen kan worden.
Zou „Arbeidsbemiddeling" niet aangewe-
zen zijn, da desbetreffende gegevens te varza-
melen?
Uit den aard1 der zaak blijven verschillein-
de vragen, die zich in deze nog bunnen voor-
doen, thans onbeantwoordwe mogen geen
al te onbescheiden gebruib niaben van de
plaaferuimte in dot blad!
Doch men late over deze betnebkelijbe een-
voudige oplossing zijn gedachten eens gaan.
Vooral, men roepe niet uit: „En als on
derwijzers nu bunne medewerbing eens weige-
ren?"
Neen, dan bent gij hen niet. Waar bet een
zoo groot belang voor bun leerlingen betreft,
daar moogt ge gesrust bij ben aankloppen,
daar viudt ge ben zeker thuis! iDat 48 ten
minsto onze beilige overtuiging!
Fr. VISSER.
ProTinciaal Nieuws
Men verschaf't zich eenerzijds door lange en J eischen er bij enkele vakben worden gesteld.
Ze werd wabker onder ddn indrub van een
geweldigen dwang, alsof ze met geweld uit
haar slaap werd getrokken en tegelijbertijd
met de oniaangename seneatie van niet alleen
te zijn. Er was lets daar. lets dat bet gebeun
vain de kamer overleverde en die kamer angst-
wekbend en zelfs omrein maafcte; de grijze
atmosifeer in de kamer was zelfs onrein die
verepreidde zich en scheen de kern te zijn,
Naar '1 Engelscb van Mary Sinclair.
(Nadruk verboden).
Armandine, die, nu Mildred terug kwam
zonder de Darings, heel vriendelijb was, bad f
naar in haar kamer achtergelaten; als ze die al die vreeselijbheid bevatte. En dat iets
iets noodig mocbt bebben, kon ze bel'len. dat haar bad wakber gemaabt, was daar bij'
Eh toeni Mildred .alleen achterbleef en baar in de kamer.
ze baar agen gezicbt in den' spiegel zag, metWant ze voelde, dat ze wabker was. Afge-
^oote oogen., bekroop baar tool, ondanbs zien van de bovennatuurlijke zekerbeid, was
zichzelf, een gevoel van langst; baar hart er den lichamelijb zintuig, dat volmaakt op
klopte zwaar en stootend, waarover ze zich zijn qui. vive was. Diat bet tikken van de kloic
zelf verwonderde. Ze kon- tocb onmogelijb hoorde en' den' wind buiten. En deze geluiden
bang ziju? Ze w.as zeker in' baar haast om de I bewezem baar, dat ze wabker was en dat
UIT OTERLEEK.
"De raad vergaderde Maandagmiddae ten
2 ure voltallig.
De voorzitter, de beer 'Huijser van Reenien,
verbeugde zicb-over de opkomst van alien en
las daarna de notulen, did onveranderd wer-
den goedgekeurd.
IVan God. Staten wareni goedgekeurd inge-
komen de verordening op bet beffeni van een
plaatselijke inkomstaibelastihggoedbeuring
op de geldleening van bet G. E. B.; goedbeu-
ring der verordieiiiing op het heffen van
sehoolgeldeni voor het L. O. em bet vervolg-
onderwijs.
(Van de GezondbeidBcommissie was een) ra
ining van ontvangsten en1 uitgaven ingeko-
meni, waaruit Meek, dat Oterleek 18.55 zal
hebben te betalen.
Ingekomen wareni berichten van aanne-
ming bunner benoeming tot leden van het
stembureau van de heeren Dekker, Spaan en
Zeeman. e
(Van het B. A. was terug ontvangen de ver-
xeterde rebendng.
Deze stukben werden voor bennisgeving
aangenomen.
Van Gedep. Staten was nog de mededee-
ing ingekomen dat voor de nooduitkeering
1922 de gemeemte 85d zal worden uitbe-
taald.
De raad verheugde zicb over dit mee-
vallertje.
Van den inspecteur van de Volksgezond-
heid was de verordening op de vleeschbeu-
ringswet teruggebomen.
De inspecteur juichte het toe dat Oterleek
om gemeenscbappelijbe regeling met Alkmaar
bad getroffen. Slechts een paar wijzdgingen
werdeni in die verordening gewenscht.
De raad vereenigde zidh er mede.
Ingevolge een schrijVem vah bet Departe-
mient van Financien werd besloten' om mej.
Vermeer alsnog baar aanstelling voor het
herhalingsionderwijs te geven en wel sinds
April 1920. Dit bleeb noodig omdat noch een
afechrift van de benoeming nooh eeni af-
schrift van de notulen van het besluit ver-
schaft bonden worden.
B. enW. stelden voor in verband met een1 van
Oudotrp nader ingekomen. schrijven, waarin
geadviseerd werd de door Oudorp gewilde
schoolgeldregeling alsnog te aanvaarden of
de bestaande regeling te beeindigen, om de
Villa Ddsiree te bereiken w.at heel snel den
heuvel opgeklommen. Dat zou't wel ziju.
Miaar het was toch niet prettig om te moe
ten gaan liggen in dat hooge praalbed, waar
in madame gestorveu was. Maar als ze een
dus, wat giug gebeurein, oob werkelijb was.
Toeq ze eeret dien grijzen vorm had gezien,
i ha<l ze haar oogen ,weer gesloten, bang de
kamer verder door te bijken omdat ze wist,
- .dat, wat ze zieni zou, werbelijb was. Maar
maal veilig .tusscben1 de debens zou1 liggen. haar oogleden openden zich vamzelf als op
zou't alles in' orde zijn en' dam zou ze niet 1h"
HB een bevel. En het bovennatuurlijke iets drong
meer aan madame denken, die nu al zoo j zich niu binnen haar gezichtskrinig.
lag dbod was en baar bovendien oob niets
aanging. Je boo' je wel, ib weet niet wat,
gaan verbeelden door al dat denken f
En ze trachtte haar gedachten af te wen-
ddni en ze alleen te couoentreeren op Louis
Garaou'. 't Was zijaal buis hier, waar hij ge-
lubbig was geweest en' d'aarom hadi hij haar
gevraagd hierbeen te komen', opdat zij. ook
gelubbig zou worden. Zijt zou de ongelrikkige
sfeer, die bier sinds madame's dood was blij
ven hangen, verdrijvem door haar geluk; mis-
schien ook was deze plaats beilig voor hem;
om zijn joinge bruid, die nog niet ziju vrouw
was geweest. En met baar liefde voor hem,
zocht ze een redem, die alleen maar goed cn
mooi was. 'Hij kon het niet amdere dan goed
voor haar hebben bedbeld. Em iineenB kwam
baar voor den ge«t zijn beeld, zooals ze
hern 't laatst had gezien: haar voeten bus-
sedn, op het perron vai de Gare de Lyon. En
zoo droomend vid' ze ia een' vasten slaap nog
v66r midldeniacht.
'H)et stand naast den rand van haai bed.
tfet was een' half menscbelijke gestalte. Maar
het gezicbt het gezicbt was ,een absolute
venschrikbiing. Het was Louis Carson's ge-
zidit.
Tusschen de zwarte strepen van de wenk-
brauwen en' 'het zwarte puntbaardj e zag ze
het ito, verwrongen in eem rinnelijben grijns
boosaardig em verwrongen. Het igezicht en
het lichaam, vleesch en toeh geen vleesch,
stoffelijb en toch onstoffelijk, zij waren het
geopenbaarde wezen van' onuitgesproben, on-
aardische verschrikbiingen.
Eh dat oaderde baar, boog zidh over haar
heen, gluurde naar haar en was zoo dichf
bij dat ze't bijna kon aanraken. En het vree-
selijke was, dat het blind was en niet 'longer
beheerscht werd door eeniige cootroleerendte
heldeihidd1. iHet zocht haar zonder haar te
zien en ze wist, dat, terwijl ze ,bon onisnap-
pen', het zou vinden wat het zodht.
Haar hart bonsde zwaar; echeen bij' oogen-
- en
dat
blikken zelfs stil te staan. Ze vocht tegen een1
gevoel van onmacht, want ze begreep in-
stinetief, dat, was ze eemmaal geen meester
meer over zich zelve, ze verloren was eni die
vreeselijke tegmwoordigheid haar dfe. baas
zou worddn. Ze richtte zich met een uiterate
wilsinspannin g in bed op.
Louis mijn God wat doe je hier?"
Zonder te bewegen week het ding terug op
haar fcreei.
Ze dacht: ,Jhet zal weer terugbomen -
zelfs al zie it het niet, dan weet ib toch,
het to de kamer is."
Zijl wist wat ze dben zou. Ze zon opstaan
en. naar de Darings gaan. Ze verfangde
naar frissdhe lucht en. de zuivere aarde onder
haar voeten, naar Rolf en Martha.
Ze stab de kaars aan en stond op. Ze voel
de dat het er nog was en ze er eigenlijt meer
aan zou zijn hlootgesfeld als ze op den' grand
zou sitaan. Haar angst was ook te groot, d'an
dat ze ook maar een. oogenblib duride wath-
ien om zich aan te kleedten. Haar bloote voe
ten stak ze haastiig in een paar muiltjes;
haar' reism'antel sloeg ze over haaar nacht-
pon, ze haastte rich de trap af en1 deed) ge-
ruischloos de grendcls van de achterdeur,
waardoor ze uit het huis kon ontsmappen.. Ze
herinnerde rich, dat Rolf haar had gezegd,
dat ze een lantaarn voor haar in de veranda
zouden zetten; alsof ze geweten haddem, dat
ze zon bomen.
Ze stab deni alntaam aan eni ging door
den graoten tuin van) de villa en't steile pad
op naar het huis van de Derrimgs. Onder aan
den heuvel1 zag ze in de logeerbamer een
liehfje branddn.. Ze opende den grendel van
de achterdeur en1 ging het verlichte bamertje
binnen, dat op haar scheen te wachten.
Nu' wist ze weer waaraan ze zich' te
houden had. Ze zou heengaan1 vdor Louis
Carson bij: haar zou kunnen1 bomen. Morgen
zou ze gaan en nooit meer hier terug bo
men. Rolf en' Martha zouden haar heur ba-
jage uit de villa wel willen1 doen toekomen
lijl zou haar wel. met zijn auto naar ItaliS
willen brengen. Ze zou voor goed van Louis
Carson weggaam. Eh door Noord-Italift heen
regeling alsnog te aanvaarden en dus de voile
kosten per kind te betalen.
Op een vraag van den heer Zeeman deel-
de de voorzitter mede dat 8 binderen uit Oter
leek te Oudorp de bijzondere school bezoeken
en' 3 uit Oudorp de openbare.
Het voorstel van B. en W. werd aangeno
men.
Op voorstel van B. en W. werd mede be
sloten geeni lid te worden van de vexeendging
van burgemeesters en. secretarissen.
In bespreking kwam hierop de in de vorige
vergadering aangehouden kwestie inzake de
verbetering van den steiger.
B. en w. hadden' den gemeenteopzichter
opgedragen de zaak nauwbeurig te onder
zoeken. Van deni opzichter was een schrijven
ingekomen, waarin deze te kenuen geeft, dat
het met het oog op het beboud van den. stei
ger hoogst ongewenscht is de palen weg te
nemem
B. en W. adviseerden om van verbetering
van den steiger af te zien1. Wanneer ae stei
ger geheel goed gemaakt moet worden, dan
host het te veel geld.
De heer Kouwenhoven rniste een begToo-
ting.
De voorzitter was overtuigd dat die kosten
niet gering zouden zijn en zeker zoo hoog,
dat er van het jaar niet aan gedachi ban wor
den.
De heer Couwenhoven vroeg of de gemeem
te het recht had de palen te plaatsen.
De voorzitter kon dit niet zoo direct zeg-
gen.
De heer Couwenhoven vend het treurig,
dat de gemeente een dergelijben steiger heeft.
De heer Dekker gaf den heer Couwenhoven
in overweging om den steiger nu maar te la-
ten rusten en de gemeente de hooge kosten te
besparen. Wil de steiger goed worden, dan
zal een nieuwe schoeiing noodig zijn en dit
mug voor een 5 a 6 menschem <£e door willen
drijven niet geschieden. Het algemeen in het
dorp wil het niet, doch wenscht gevrijwaard
te blijven van de hooge aanslagen die er 'het
gevolg van zullen zijn.
De heer Couwenhoven liep het dorp niet
af om te vernemen hoe de menschen het vin
den'. Spr. was overtuigd' dat de kosten zoo
hoog niet zullen zijn.
De heer Dekker was overtuigd dat de stei
ger, wanneer die gemaabt werd overeenbom-
sitig de wenschen en1 geschifct voor de Meten-
wagens van de Schermer boeren, 4000 zal
kosten.
De inbomens van de menschen1 worden
gaandeweg minder en men kan die kleinere
inbomens niet nog meer belasten.
Die heer Spaan wees er op, dat in zijn
buurt menschen persoonlijk steigers maken1
en die ban men nu ook nog niet laten betalen
aan een door enkelen gewilden steiger.
De voorzitter herinnerde er aan, dat aan
de bietenbouwers gevraagd' is wat rij als
belanghebbenden wenschen bij te dragen.
Slechts ten was principieel tot't verstrebken
Van eeni bijdrage bereid.
De heer Bontes zeide dat voor de tuinbou-
wers het geven van een bijdrage te bezwa-
rend was. Hij had gehoopt dat in deze bet
grootbedrijf het kleinbedrijif te hulp was
gekomen. het kleinbedrijif heeft den steiger
niet vernield.
De heer Dekker wist inzake het plaatsen
van de paaltjes niet of daarvoor toestemming
gevraagd is, doch de polder H.-Hugowaard
zou ze naar huis toegaan.
m
heeft het goedgevonden dat de schoeiing zoo
goed mogelijk gemaabt werd. Spr. gaf in
overweging om aan de paaltjes niet te tor-
nen. Gaan de paaltjes weg dan' is het doodr
vonnis van den steiger geteekend.
De paaltjes zijn geplaatst om de menschen
te noodzaken zoover mogelijk van het stei
ger tje af te blijven ter behoud van het atei-
gertje en toch zoo, dat iedereen zich ban
redden. t
De heer Zeeman vond de paaltjes bepaald
hinderlijb voor iemand die zware vrachten
had te lossen. Of de kosten. die een rationeele
veiihetering met zich brengen gevoteerd mo
gen1 worden is eehter iets anders.
De heer Dekker zeide, dat B. eni W. de
paaltjes niet voor hun pleizier gezet hadden.
net was geschied om de gemeente voor groo-
te onkosten te behoeden.
Als de gelegenheid er is mag men het de
menschen niet kwalijk nanem, dat ze precies
tot het water toe rijden. 'Door de paaltjes zijn
ze'nu genoodzaabt tot de behardang te blij
ven.
De heer Couwenhoven oordeelde, gehoord
de redeneeringen, dat hij er wel vrij van kon
een' voorstel tot verbetering te doen. Om den
steiger in orde te maken' was men z. i. niet
direct aan een uitgave van 4000 toe. Nu
is er geen. begrooting en over wat de opzich
ter schrijft, was de raad het reeds eerder
eens.
De heer Spaan was van meeniing dat men
als leek wel kon bekijben, dat het veel geld
zou kosten. Spr. vond de uitgave voor de en-
kelingen die er van profiteeren, niet geinoti-
veerd
Het voorstel van B. eni W. om de zaak te
laten zooals ze is werd hierop aangenomen.
(Hiierna werd' besloten tot het aanbrengen
van een fonneele wijziging in de verordening
op de schoolgeldregeling.
Ter bespreking van een1 tijdelijken hooi-
steker ging de raad hierna in oomite. Na
heropening werd uit een 6-tal candidaten
met algemeene stemmen als zoodanig be-
noemd de heer K. Leegwater, op een1 salaris
van 75 per jaar.
Aan den tegenwoordigen titularis zal tij-
dens zijn riebte een salaris van 25 per
jaar worden uitgekeerd.
Bij de rondvraag verklaarde de heer Bon
tes vera omen te hebben, dat menschen die
naar Alkmaar gingen om water te halen be-
zwaren ondervonden.
Spr. oordeelde het mogelijk dat de men
schen voorzien van een verblarinig van den'
burgemeester gemakkelijker water bonden
krijgem met behulp van ae melkrijders.
De voorzitter wilde daartoe gaarne mede-
werken wanneer dit noodag was.
De beer Couwenhoven verklaarde dat dc
mogelijbheid om te Alkmaar duinwater te
betrekken besfaat. Men moet echter eerst naar
het bureau van de waterledding om een kaart
van 1, dien men als men geen water meer
haalt terug krijgt.
Het water wordt verkrijlgbaar gesteld voor
8 ct. per 40 Liter bus.
Op een vraag van den heer Bontes, zeide
de voorzitter nog dat reeds lang last was ge-
geven de pomp hij den1 heer Dekker in orde te
maken. Het leggen van den kabel had vertra-
ging veroorzaabt.
l>e heer Bontes vond het voorts noodig den
ieer Kriller aan te schrijven d'at het zand
niet op het stet ban' blijven liggen.
Rolf was met haar bagage uit de villa te-
rajggekomenj en' had een' brief voor haar mee-
gehracht, die dien morgen- vain Cap Martin
was gebracht.
(Het was een brief van Louis Carson.
„Liefste 'Mildred,
Zooals je ziet, kon it het zelfs geen twee
weken zonder je uithoudem. Ik moest komen.
Ik ben' hier in hotel Cap Martin.
Tusschen half elf- en elf uur zal ib bSi je
zijn...."
Aan het eind van den weg stond Rolf's
auto te wachten. Het was half elf. Als ze mu
gintgen zouden ze Carson zeker op dien weg
ontmoeten. Ze moesten wachten tot hen in het
huis zou zijn en dan door het bosch weg-
gaan'.
Martha bnacht waime boffie en- broodjes. Ze
gingen tegenover haar aan tafel1 zitten en
keben haar aan met vrienidelijben, bezorgden
blik, itoen riji opzttj- de laan inbeek, met ner-
veuseni Mik.
„Rolf vroeg ze plotseling, „weet jij
iets van Louis Carson?"
Ze voelde zonder op te zien, hoe ze el-
kaar aanlceken.
,yNiets. Alleen- de verhalen, die er hier in
de buurt over hem worden verteld."
„Wat voor verhalen?"
„Zeg het haar niet, Rolf!"
»Ja, wel zeggeni. Tffiji moet het mif1 vertel-
len. Ik heb het recht ze ite weten."
Er was alleen nog maar afschuw in haar,
een afschuw, die weibriijk door nieis meer
kon worden verstrdkt.
,A niet zoo veel. Alleen dat hij daar -in
de villa Desir6e altijd allerlei soort vrouwen
b:j rich' had. En niet -bepaald de fijnsten. Hij
schijnt nogal, wat je zoo noemt, een liederlij-
be vent te zijn geweest," besloot Rolf.
,yRolf waaraan is mrs. Carson gestor-
ven."
„Vraag dat niet aan mij," zei hij.
Maar- in riin plaats antwoordde Martha:
.rZe is van schrib gestorven. Ze schijnt iets
gezien te hebben. It z»i je immera ail dlat het
eetni afechuwela|ki huis is? Be geloof, dat het
er spoofct"
-Rolf trot zijn schoudcrs op.
„En je zed zelf immers ook d;at je't voelde.
Wij voelden't er immera beiden."
„Jia, omdat we wisten van zijn! willde leven
daar."
„Maar rij wist het niet. En it verzeker je,
diat riji wat gezien heeft."
Mildred wendde haar strab, wit gczidrfje
naar hen- toe.
„Ik heb het oob gezien."
„W-at? Wat zag je dan?"
„Hem. Louis Carson."
,X*an- moet hij dus dood rijm, als je rijn
geest zag."
„Geesteni van arrne doodle menschai dooden
nieL Het was wat hiji in wezen is. All die
beestachtigheidl."
Ze hoorde hoi) zwaar ademhalm. „Waar?"
,yDaar in die kamer, vlab baj! 't bed'.
Het zocht naar me! Be zag wat rij zag!"
Ze zag hen hun voorhoofd fronsen, ongeloo-
vig, rich zelven dwingend om niet te geloo-
ven. Ze hoorde hen; samen- pr-aten als om de
verschribfcing te verj agen.
,,0-, maar dlat kon ze niet. Hij was daar
niet."
„Hij heeft haar eeret hooren gillen
„Jla, hij' was in de andere kamer."
„Het was niet in die amdere kamer. Hij
heeft het niet kuomen fegenhouden."
„Tegenhouden:
,rNben, hij wachtte nog vodr hij naar haar
toe ging."
aar stem- was toonloos en loom ze
voelde rich1 strijdenl tegen hun ongelooi
„K5jb," zei ze en school Carson's brief
over de tafel n)aar herf toe.
„H5j wachtte erop naar hiaar toe te gaan,"
herhaaldte rij vaag. „En- vanmacht wachtte
hiji erop om bij rndj te bomen."
Ze keken haar verwondend' aan.
„0, begrijpen jullie het d'an' niet?" riep
ze wanhopig uit. „Het kon niet wachten, het
kwam al' binnen v66r hiji zelf kwam."
EINDE.
1 4,4 1 1 I -4
«niOuvnl'/> IIa aI. a— fl_,-Li i 4-
