DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Brieven nit Berlijn.
No. 149
1932.
DDfSDAG
Fenilleton.
Stormachtige hoogten.
Abonnementsprijs bij voorultbetallng per S maanden f 2.—, fr. per post t 2.60. Bewijsn. 6 ct. Advertentiepr. 25 ct. p. reget, grootere letters naar plaatsruilnite
Brieven franco N.V. Boek- en Handelsdr. v.h. Herras. Coster Zoon, Voordam C9, Tel. Adminietr. No. 3. Redactie No. 33.
BoofMnoMDi! TJ. N. ADEMA. J 0NX
Dtrseteor: 6. II. KRA1L
GEVONDEN VO0RWERIPEN.
Te bevragen .alleen op werkdaigen van 9
1 uur aan het Bureau van Politie. Zich te
vervoegen bij den Wachtcommandant.
Drie Portemonnaies met tohoud, een man-
ehetknoop, eenige sleutels, een koralen arm-
bandje, een dop van een rijwielbel, een ket-
tinkje, een dameshorloge in 6tui, een panto f-
fel, een gymschoentje, een paar borden van
een handwagen, een kip, eenige Rijkspost-
spaarbankzegels, een bril in etui, een paar-
dendek, een etui met schrijfbehoeiten, een
pakje borduursd, een armband, ,een zeep-
pot, een broche, een lens van een lantaam,
een gummi pedaal en eenig geld.
Alkmaar, den 26sten Juni 1922.
Da Commis&aris van politie,
W. Th. VAN GRIETHUYSEN.
n
DE MOORD OP RATHENAU.
(Van onzen Bexlijnschen correspondent).
Berlijn, 24 Juni.
De sckoten, die hedenmiddag den Duit-
schen Rijksministexs van Buitenlandsche
Zaken neei^eveld helttben, zullen nog dang
weerklinken. De sluipmoord, die liiei-mee be-
gaan werd, moet en zal de noodiottigste ge
volgen hebben voor de binnenlandsche ver-
houdingen in bet rijk en voor Duitscblands
positie. We zijn hefeas in de jonge Duitsche
republitek aan dergblijike vervloekte politieke
misdaden wel bijna gewoon maar een
daad van een dergelijke laagheid, begaan
aan een der beste menschen die't itegenwoor-
dige Duitsdiland over'1 gebeel bezat, bebben
wiji toch nog niflt eerder beleefd. De geheele
stad Berlijn is in ongelooflijke opwinding. In
de parlementaire vergadeningen, die juist
bijeon waren toen het bericbt van den moord
zich verbi'eidde ging een storm van veront-
waardiging op tegen de partijen van rechts,
die sedert jaar en dag niet moede wenden,
de tegeawoordige Duitsche regeering en
speciaal Dr. Rathenau bevig aan te vallen
en op gewetealooze wijize verdackt te maken.
De. krantenverkoopers, die met extra editks in
de straten verschenen werden omriagd door
didrt opdringende menschenkluwende kran-
•ten werden' hen letterlijk uiit die banden ge-
rukt. Overai zag men groepjes menschen, die
in de grootste verontwaardiging bun af-
scbuw over dezen xnisdaad uitspraken. Ieder
voelt, dait deze verscbrikkelijke daad het uit-
gangspunt lean zijn voor dreigende conflic-
ten, dat de republiek eindtelijk alte kracbten
moet inspannen, om zilch te beschertnen, als
zij op den duur stand will kunnen houdfen.
Want er is geeu irwijfel aan of de moonde-
naare, die met revolvers en handgramaten den
Minister als een wild waarop men jacht
maakt, doodden, wildien zich ontdoen van een
politieken tegenstander, dlaar zij tot de krin-
gen van de readtionaire en raouardiistische
radicalen behoordeu. Reeds sedert weken
werd! overai gesmoesd en. gemompeld, dlat er
eind[ Juni „iets gebeunen', zou. Ja zelfs voor
dezen dag, de 24e Juni, die de nationalisten
als den dag van die Germaanschen „Sonn-
wend"-feestai als een speciailen feestdag er-
kennen, is het loshreken van een actie der
Duitsche nationale misdadigera bende, die
haar bloedig handwerk met zulk een ontstel-
lende gruwzaamheid voontzet aangekondigd.
Of op dien moord nog meerdere acties volgen
zullen, of we weer em Putsch" te wachten
hebben, zullen de komendte dageu ons leerea.
Alles wat in Duuschiaud democratiach demist
en voelt, is van zorgen vervuld.
Nauwelijks scheen de toestand bij ons wat
rustiger te worden, en de verhoudingen zich
te consolidieeren, nauwelijks durfde men er-
kennen, dat in de stemming in 'It buitenland
een wending ten goede op te rnerken was, of
daar werpt deze verscbrikkelijke gebeurtenis
ons weer in nieuwe verwarring en oazeker-
heid.
DB EXtitsche revolutie is door eigenaar-
dige verschijnselen gekenmerkt geweest. Ter-
wijil de met geweld gepaard gaande revolu-
ties in andere landen de vertegenw oordigers
van 'ft oude regime reeds voor bun leven sid-
derdm zijn deze bij ons door een genomen
vrijuit gegaan, enMaartegenover hebben juist
de aanhangers van de revolutie en de nieuwe
maatschappij hun inzicbten met hua bleed
modten betalen. Een lange reeks van aanhan
gers der politieke linkerzijde is sedert 1918
door moordeuaarshaaden uit den weg ge-
ruimdL Spoedig is het een jaar geleden, dat
de vroegere minister Erzbetger op een zor-
gelooze wandeling in't gebergte neergesdio-
ten werd. Nu wordt met de moord, op
Rathenau de lijst voltooid.
Het is een verdwaasde krankzhmige ge-
dachtengang, die bij de rechts-radicale des
perados heeracht. Het gaat Duitschland mo-
menteel slecht dus zijn, volgens hen, daar-
aan de lieden 6chuldig, die op 't oogenblik
Naar het Engdsch van Emily Bronte,
dot® W. A. (1 van f.ldao.
^Ik kreeg dit boek te pakken en em pot
inkt van de plank, en' zette de huisdeur op
een 'kier om hcht te krijgen en bracht den tijd
door met twin/tig minuten te schrijven. Maar
tnijln metgezel is ongedu'Wig en stelt voor
dat we ons den' mantel van de melkmeid zul
len toeeigenen en ondier bescherming daar-
van weg vluchten naar de moerassen. Een
goedi idee en als dan de norsche oude
man binnen komit, kam, Mj gelooven dat zijn
pnofetie vervuld is we kunnen in dm re-
gen niet vochtiger of 'kouder zijn dan hier."
„tk denk dat Catharina haar plan vol-
voerde, want dte volgende zin begon het een
ander onderwerp: ze werd sombender.
„H!oe weimig vennoedde ik dat Hindley xnij
oont zoo zou doen schreienechreef zij. Mijn
hoofdl doet pdjn, doet zoo'n pijn, dat ik het
niet still kan houdeni op het kussenem toch
kan ik mijn gedachten niet stil houdern. Ar-
me 'HteathcliffHindley noemt hem een vage-
bond en will niet mcer dat bij met ons zit of
met ons eet, en hdj zegt dat bij m ik niet sa-
men moeten spelen en dreigt dat hij hem het
huis uit zal zetten, alls we zijn bevel niet ge-
hoorzamen.
,,'Hj heieft het to vader afgekeurdi (hoe
durft hij?) dat hi| ■Hieathcliff te zacbt behan-
deld heeft; en zweert dat hij hem op de
juiste plaats terug zal brengen."
Ik begon slaperig boven de donkere blad-
zijde te knikken; mijn oog zwierf van het ge-
sch'revene naar het gedrakte. Ik zag een met
rood versierdem titel .^eventig maal ze-
vemi en de eenste van de Een en zeventigste.
Een vrome rede uiigesprokm door den eer-
waarden Jabee Brandcrham, in de kerk van
Gimmerden Slough". Eh terwijl ik, nog1 half
hiji bewustzijn, mijn hersens afpijnigde to gis-
singen wat Jabes Branderham van zijn on-
het land besturen i Elke pogmg, om een
politiek van verzoening met andere volke-
ren, met de vroegere vij'anden Ite voeren,
wordt door deze verhitte breinen als „land-
verraad" beschouwd. Alsof op 't oogenblik
een andere politick voor 't Duitsche Rijk
mogelijk zou kunnen zijnDe geheele woede
van de samenzweerdexs van recihts, die over
ben goed togerichte arganisatie beschikken
moeten, keerde zich spediaal tegen den Rijks-
kanselier Dr. Wizth en hun hartstoditciijke
haat richtte zich daarnaast tegen Rathenau,
die henf ook als Jloodi een- doom to het oog
was. Voor de anti-semi tische Hetze, die te-
genwoordig in DhitschiLand samengaat met de
reactie, welke steeds diriester den kop op-
steekt, was de vennoord'e minister Rathenau
't doei van de heftigstc iastercampagnes. Te-
gelijkertijd moesten wij het hier aanzien, dat
de moordenaaria van rechts to bijha alle ge-
vallen ontkwamen, en dat, wanneer zij of him
medeplicht ;o. gevait werden, verwonderlijk
lichte strai hun toebedeeld werden. 't
Spreekt va .-if, dat deze omstandigheddi de
brutale vermetdheid der samenzweerders nog
aanwakkerde. Ontzet staan wij tegenover de
gevolgen van him daad. Maar nu is het dan
ook tijd, dat vastbesloten en zonder pardon
ingegrepen wordt, opdat Duiischland einde
lijk ophoudt door te gaan voor een landi
waar meer nog dan da Tsaristisch Rusland
de terreur regeert.
Minister Rathenau is dikwijle genoeg ge-
waarschuwd. Hij werd met dlreigbrieven over-
stelpt. Zijn! wieriden vermoeddm, riiat mis-
iladige plannen tegen hem gesmeed werden.
Zij drongen er op aan, dat hij beschertnings-
maatregelen zou treffen en zich zou doen be-
waken. Rathenau hee.it deze raadgevingen in
de wtod gestagen. Hij kon zich niet todenken,
dat men hem1, die zich met al zijn krachten
en naar zijn beste weten en geweten to diienst
van land1 en volk gesteld had, naar't leven
zou staan. En zijn vrije geest versmaadde het
voor zijn eigen persoon politie-hewaktog Ite
aanvaarden.
Want het is een van onze vrijztonigste en
beteekenisvolste koppen, die met hem uilt ons
leven verdwenen is. Walter Rathenau was
geen beroepspoliticus, maar een man, die
naar vorea getredm was uit een leven van
drukken arbeid en philosofische studien. Zijn
vader Ernil Rathenau, de stichter en leider
der Alllgem. Elektrizitatisi peselscbaft te
Berlijn behoorde tot de scheppende krachten
van onze grootinduStrie.een geniale per-
soonlijkheidl van hoogen rang, een leider der
Duitsche industrie. Zijn zoon was niet slechts
zijn opvolger, die zich onvermocidi op de ge-
baandie wegen voorwaarts bewoog; Walter
Rathenau heeft to letterlijken zto' het woord
van Goethe bewaaiheidWas du ererbt von
detoen Vatern hast erwirb es, um es zu
besitzen. Hy studeerde eerst malthematica,
physica en diemi. Electrolytisdie en chemi-
sche onderzoektogen, die hem gelukten, leidl-
den tot de grondvesting van zelfstandige to-
duStrien, waarvan hij de leidtog nam. Eerst
.op den uitdrukkelijken wensch van de A. E.
O. trad hij to de leidtog van de ondefnemtog
van zijn vader; daarbovenuit ontwikkelde hij
zich tot een bedneifsleider en organisator van
grooten stijl, en een philosophisch sChijver,
die de vraagstukken van dezen tijd diep on-
derzodit.
Een lange reeks van boekwerken, die ook
als „verzamelde gesduiften" verschenen zijn
in 5 deelen, doen de buitemgewone totellectu-
eele beteekenisv an Walter Rathenau kenaen.
Als een maatschappelijk criticus, zooals wij
er wetoige of geen andere beziiten, deed hy
zich fkennen to de werken ,^ur Kritiek der
Zeifen „Von kommeade Dingen". Hij stelde
daarto de vraag: „Hoe is het wereldgeschied-
kundig kaxakter van ons tijdperk te verkla-
ren?" En hy antwoordde: „Eenerzijds door
de buitengewone ontv-ikkcltog der tedmiek,
anderzijds door die geweldige aanwas der
bevolUdng, waarvan het gevolg is is over-
schaduwmg van de heerschende hoogere
manischappelijike klasse door de %Toegere
dverheerschende lagere klasse. Uit deze de-
menten werd het wezen van onzen tijd ge-
boren, waarvoor Rathenau he sedert dien be-
roernd geworden en overai gebruikte wocrd
gebruiJdte: ,,de ^mechanisierung" de
„mechanisoerteg", die ver over het bedriffs-
leven been, elk tarda vvm openbaar leven,
>os gedaChtenleven, onze k^'dccn, onze fcunst,
ons staatsbestel, ja, onze geest en ons ge-
»*v!e leven doordirongen heeft. En deze
„teeohaniseertog" beeft nu weer gewekt het
vorlangen van onzen tijd, dat Rathenau fcen-
sciietste als ,het verlangen naar zielsbevrij-
ding".
to .andere geschriften, boeken en politieke
opstellen over Engelandsch politick. Duitsch-
landsch innerlijkev erfioudingen, over de
wereldpolitiek, heeft de thans vermoorde met
diep gevoel de noodlottige felten geteekend,
die voor 1914 in het uiterlijk blodende
Duitschland verbargen lagea, en hij heeft
him gevolgende wereldoorlog, de nederlaag
en de revolutie gruwzaam duidelijk voor-
denverp zou maken, viel ik in bed terug en to
sl'aap.
0, die otngelukkige gevolgen van slechte
thee en slecht humeurWat zou het andbrs
kunnen zijin diat mij zulk een verechrikelijken
nacht deed doorbrengen? Ik weet van' geen
anderen diem ik ook maar to de verte met
dezen kan vergelijten, sediert ik tot llijden' in,
staat was.
Ik begon te dnoomen, bijna v66r ik ophield
begrip te hebben van mijn omgevtog- Ik
dacht dat het morgen was; en ik wa^op weg
naar huis met Joseph als gids. E>e sneeuw
lag voeten hoog op onzen weg; en terwijl wij
woortSukkelden-, vermoeide mijn metgezd mij
met voorbdurende verwijten' omdat ik geen
pelgrims-staf had meegebracht, en hij zeide
mij dlat ik nooit het huis zou kunnen btonen-
komen als ik er geen, had, en zwaaide biuf-
fend! een, stoic met een zwaren1 fcnop, waarvan
ik begreep dat die zoo genoemd werd.
Een oogenblik dacht ik dat het dwaas was
dat ik zulk een wiapen noodig had om toe-
gang te krijgen1 tot mijh eigan woning. Toen'
sclioot mij: een mieuw iidee door het hoofd. Ik
ging daar niet been, wij waren op weg om
den beroenxden Jabes Branderham te hooren
preeken, over den tekst: JZei'entig maal Ze-
ven", en Joseph, de prediker of ik hadden- dte
„Eerste van de Een en1 Zeventigste" begaan,
en moesten opemlijk worden tetotoangesteld
en in den ban ged'aan.
W5j kwameni bij de kapel. ®c ben er, werke-
lSjk twee of drie keer bij mijn .tochtenr langs
gekxMnehf; hij ligt in een l'aagte tusschen twee
heuvelS; een zich welvende laagte naast een
moeras. welks veenachtige vochtiigheid1 alle
middeleni bezit omt de wetoige lijken' die er
worden begraven, te balsemen. Het dak is
tot dhsvenre h^el gtebleven, miaar diaar het
safaris van den geestelijke maar twintig pond
per jaar bedlraagt en er een huis is met twee
kamere die zich spoedig tot teen direigen te
bepenken1, will geen geestelijke de herdersfaak
op zichi nemen; vooral omdat algemeen ge-
zegd wordt dlat zijin) fcudde hem liever yan
honger zou latefa' sterven dan zijn salgris met
met een een' cent uiit hum, eigen.' zak te verhoo-
speld. Hij, heeft dan in het boek „De Keizer"
alt het populairst werd en dte grootste ver-
spreidtog had, een ferugblik gegeven op de
periodic van Wlihelms hewind, waarto hij to
gen. Maar to mijn droom had Jabes een
groot em opl attend gehoor; en hij preckte
goede God wat een preek: een, preek ver-
deeld to vier honderd en negentig deelen, elk
gehed gelijk staande met een gewome toe-
spnaak van den kansel, terwijl elk oen afzon-
derlajke zonde iter sprake bracht! Hoe hij er
aan kwam kan ok niet zeg.gen. HHj had zoo
zijn aparte rnanier om den tekst te verkla-
ren en het scheen noodzakelijk dat de bree
der in den tekst bij elke gelegenheid weer, an
dere zomden beging. Ziv waren van zeer eigen-
aardig karakter wonderlijfke overtredingen,
waar\ran' ik vroeger geen voorstellikig had.
O, hoe vennoeid werd ik! Hoe wrong ik
mij em geeuwde ik en kmikkebolde ik, en hoe
vaak werdl ik weer wakker! Hoe fcneep em
prifcte ik mij zelf en hoe wneef ik mijn oogen
uit. Telkens sttemd ik op om* weer ii gaan
zittelnl en stootte Joseph ,aam met de vraag of
hij, oodt klaar zou koimcn.
Ec was veroordeeld om1 alles tot het einde
toe aan te hooren: eindelijk bereikte hij de
,,Eerste van dte Een-en-Zeventigste." Op dat
kriitieke oogenblik daalde plotseling een ito-
spdratie op mij: neerik werdl gediwolngem om
op te rijzen en Jabes Branderham aan te
klagan alls den bexirijyer van de zonde, die'
geen Christen' mag vergeven.
„Mijnheer," riep ik uiit, „ferwijl ik hier
zit bto'men deze vier muren, heb ik achtereen-
volgems de vier honderd en negentig hoofd-
stukken van uw rede verdragen en vergeven.
Zeventig maal zeven keer heb ik mijn hoed
opgemomen en op het punt gestaan te ver-
trekkem zeventig maal zeven keer htebt u
mij op dwaze wdjze gedwongen weer te gaan
zitten. Dte vier honderd en een en negentigste
keer is te voel. Medte-martelaren, valt op hem
aan!1 'Sleept hem naar bemeden en veraietigt
hem, zoodat de plaats die hem nu kent hem
ndmmer meer kent!"
„Gij zdjt die MlanP riep Jabes, na een*
pleditige stilte, terwijl! hij over zijn kussen
lounde. „Zevmtig maal zeven keer vertrokt
gij uw gezicbt tot een geeuw zeventig nxaai
zeven keer ging ik met mijn ziel te rade
Zie, dit is mensichelijke zwakheid; ook dit
beschouwimg de oorzaken van
tsdilandsv erval bloot legt. Vender deed
hij practisch werk. Zooals hy als econoom-
politicus to't begin van den oorlog de Duit
sche grondsto'fvoorzienikig organiseerde
van am eeratend ag af zag hij destijdls, hij
alleen, de ontzaglijke moalijkheden, die op
dit gebded kondten komen zoo heeft hij na
de ineenstorttog van de geschriften: „Die
neue Wirtschafr' en ,,Die neue Geaellschaft"
de grondslagen van belt toekomstige Duitsch
land, een land van arbeid en geestelijke vrij-
heid geteekend.
De zoon van den grootindustireeel heeft
daaibij een wonderbaarlijk juist tozicht aan
deb dag gelegd in de problemen van onze
eeuw, waarbij hij, zonder zich te begeven to
de starre theorieen van het oude socialisme,
de moderne oplossing der groote sotiale, pro
blemoi op het eerste plan plaatste en met
ver vooruitzienden blik een weg aanwees,
welke leidt naar't licht en naar de weder-
geboorte van den geest.
Zoo heeft Rathenau, hoewel zelf leider van
groote tadustrieen, ook bet vertrouwen ver-
overd van arbeiderskrtogen. Met hen zag de
ontwikkelde burgerij in dezen man een gebo-
ren politiek en geestelijk leider. Hiji was bo
ven,dien een vertegen woordiger van de bes
te en fijnztonigste Berlijner cultureele krin-
gen. Zijn villa in Griinewald, voor welks
tutoingang Mj heden werd vermoord, is een
specimen van fijnen smaak. Hij zelf was
eigenliik haar architect. Zeldzame en kosfba-
re oude meubels, waardevolle schilderijen,
kunstwerken vhn allerlei aard, het liefst van
oudiBerlijnschen oorspreng, sieren het
voomame en behaaglijke toterieur. Er zijn
weinig menschen in onze stad, die zoo gees-
tig en. belangwekkemd wisten te conversiee-
ren. Zijn rijke en veelzijdige ontwikkeltog
heeft ook de buitenwereld exkend en weten
te waardeeren. Zijn eenvoudige en toch zoo
waardige manier van optreden en niet het
minst zijn talenkennis maafcten hem speciaal
geschikt met de diploma ten van andere lan
den over Duitschlands lot te onderhandelen.
Hem te vervangen zal ontzaglijk moeilijk,
feitelijk onrrTOgelijk zijn.
Al deze rijke geestesgaven, al deze op-
rechte en onzelfzuchtige toewijding aan 't
of zelf concludes trekken. Aangezien wiji de-
welzijn van het land, dat hij tonig lief had,
litgebluscht. Wie
Duitschland meent, moet verlangen, dat de
met
zijn nu uitgebluscht. Wie het igoed
eent, moet verlangen,
moordaansJag, waaraan Watler Rathenau
ten offer viel, geboet wordt, eu dat Duitsch
land to de toekomst beschermd zal wordetf
tegen het drijven van verbltode menschen,
die ons berooven van onze leiders en het
land to't ongeluk storten.
Dr. MAX OSBORN.
(Ongecorrigeerd).
ProTlMciaal Niewws
UIT EGMOND AAN ZEE.
Men schrijift ons van deslkundige zijide:
De hear Schilling heeft de moeite geno
men een drie kolommen lang togezonden
stuk te schrijven naar aanleiding van onze
opmerkingen betreffende den toestand te
Egmond aan Zee. Om de lezers alvast in
stemming te brengen begint het met eenige
regels vol 1 i ef el ij k hed en, die even goed ach-
terwege hadden kunnen blijlven, tenzij de hr.
Schilling van meening mocht zijn, dat ande
ren, in casu de abonne's, niet konden lezen
moet vergeven wordteni! De Eerste van de
Een en Zeventigste is .gefkomen. Breeders,
volvoer aan hem het geschrevem oordeel. Die
eer hebben al Zijn heiligen!"
Bij dit slotwooxd sndlde de gehede vergade-
rtog met opgeheven pelgrimsstaven op mij
toe en omrtogdte mij, en daar ik zelf geen
wapen had tot verdtedigiing, begon ik met
Joseph, mijn naasten en heftigsten aanval-
ier, om het zijne te woretelen. Door het sa-
menvloeilen' van d'e menigte kruisten verschei-
derue fcnuppels elkaar; slagen die op mij ge-
miikt waren, vielen op landere scheaels. Wet-
dra weerklonk de 'geheele kapel van het si aan
an teruigslaande hand' van* iederen man was
tegen zijtnl buunnan; en, Branderham, onge-
neigdi om werklioos te blijven, gaf iudit aan
zijn liver door een reeks van luide slagen op
de plamiken v.an den katheder, die zoo luiid
klonben, dat ze mij ten slotte tot mijn onuit-
sprekelijke verlich'ttoj
•En waarom had
ze kundigheden wel verondastellen aanwezig
te zijn, zullen wij onmiddellijki tot de zaak
overgaan.
wij hebben goed geteld twaalf opmerkin
gen gemakt over den toestand en teen veron-
derstelling nopens de manier van voorstd-
len daarvan.
We schreven:
le dat van builengewoon schaolverzuim
door broodsgebrek geen sprake kon zijn, om
dat de onderwijzers dit anders toch wd eer
der zouden ge&ignaleerd hebben. We zoch-
ten de verklaring mede in de broodbonnen.
2e. dat een der in de „Alkm. Courant" ver-
melde personen 1400 d S 1500 voste uit-
keering genoot,
3e. dat to weerwil van allerlei beweringen
nog nienumd. een posilief plan voor produc
tive werkverschaffing door de gemeenie aan
de hand heeft gedaan,
4e. dat onjuiste nidedeelingen In de pers
de zaak vertroebelen tot schade der beumg-
hebbenden,
5e. dat het doen uitvaren van trawlers met
Rijkssteun tnjzondere bezwaren schijnt te
hebben,
6e. dat de deurwaarder ook wel ecus ie-
mand, die niet betalen kon, met vrede liet,
7e. dat de inning der belastingea ook
daar, waar mien wel betalen kan, veel tegen-
stand ondervindt,
8e. dat gezond gemeenschctpsgevod in
geldzaken niet overai tot volkomen ontwik
keltog schijnt gekomen te zijn,
9e. dat he! niet onbillijk geacht wordt,
wanneer het Rijk en IJ maiden to die onkosten
van Egmond tegemoet komen.
Over al deze 9 punten zwijigt de beer S.
als een mof. Van lemand, die „ook deskun-
dig" is, hadden we 6f tegenspraak, of ande
re beschouwing 6f erkenntog verwacht. In
plaats daarvan noemt de heer S. ons schrij
ven onwaar eni huichelachtig. Dat is zeker
korter, maar de zaak whit er niets mee.
Ds. Roobol geeft een verklaring: „dat de
ze toestand op den duur onhoudbaar is en
de gevolgen' ervam zich op* elk terrein ernstig
zullen doen gevoelen" eu verzoekt autoritei-
ten hiervan kermis te nemen en zoo mogelijk
maatregelen tot verbetertog te treffen. Dat
schrijven komt to de kraam van den heer S.
te pas en krijigt triomphantelijk een plaats
to zijn togezonden stuk.
Wij schreven: (lOe) het begint werkelijk
te nijpen en, het is wenschelijk, dat maatre
gelen genomen worden om te voorkomen,
dat de toestand tot het uitexste komt.
Neen, zegt nu de heer S. En wij zajn na-
tuurlijk weer onwaar en huichelachtig.
Htet H. B. van den heer S. verzoekt B. en
W. ernstig te overwegen of aanleiding be-
staat tot aansluittog bij* den Rijikswerkeloos-
heidsdienst. Dat vindt de flheex S. prachtig.
,'t Moet ook to zijn stuk.
Wii schreven: (lie) Eten bezwaar is wel,
dat de gemeente niet aangesloten is bij den
Rijkswerkeloosheidsidienst en het zal zaak
zijn in die richittog zoo hard mogelijk te wer
ken.
©e heer S. klaagt over laksheid van het
gemeentebestuur. Wij schreven: (12e) dat
het noodig is alle aandacht en activiteit te
wijden aan dte mioeielijke taak, waarvoor het
thans staat.
Maar nieftemto zijn wij onwaar, huichel
achtig, etc.
Aan de lezers de condusde.
deden omtwaken.
nu van diit vreeselijke
tumult gedroomJdl? Wat had den rol van Ja
bes gespeeld bij de vecbipartij? Enkel de tak
van een spar, die het latwerk aanraakte als
de wind voorbij klaagdle en zijn drege ke-
gcls tegen de ruiten deed' ratelen
Ik luisterde een1 oogenblik to twijfel: ont-
dekte deni rustverstoorder, keerde mij; om en
shiimerde en droomde opnieuwzoo moge
lijk nog oiniaangenamer don den eersten keer.
'Dit leer herinnerde ik mij! dat ik to het
edkeni kabdnet lag, en ik hoorde duidelijk den
wtod! stormem en de sneeuw jagen; ik hoor
de ook dten stamen en de sneeuw jagenik
hoorde ook den sparretak zijn kweliend ge-
luiri herhalen, en schreef het aan de rechte
oorzaak toe; maar hij1 hinderde mij zoo dat ik
besloot hem zoo mogelijk tot zwijgen te bren
gen,; en ik diacht dlat ik oprees en het raam
trachtte te omtsluiten. De haak was vastge-
soldteerd! to de kram; een omstandigheid! die
ik had opgemerkt toen ik wakker was, maar
vargeten was.
„En toch moet ik hem doen ophoudenP
mompeldte ik, terwijl ik mijn bnokkels door
het raam1 sloeg en een arm uitstrekte om den
opgalukkigen tak te grijpen maar to pliaats
daarvan1 sloten mijn vingers om de vingere
van een kleine, ijskoude hand!
De intense benauwdheiid1 van een nachtmer-
rie kwam over mij ik trachtte mijn arm te
rug te trekken, maar de hand hield hem vast
en een allendroevigste stem snikte:
„Laat ntij binnen Jaat mij binnen P'
„Wie bent u?" vroeg ik, terwijl ik to tus
schen worstelde om mij te bevrijden.
,„Cathiartoa Linton", was het huiveremd ge
geven antwoord; (waarom dacht ik ,aan Lin
ton? Ik had Earashiaw twintig keer gelezeu
tegen Linton een keer),Jk ben thuis geko
men; ik was verdlwaald to het moeras!"
Toen het sprak, onderscheiddte ik vaag het
feat van een kind, dat door het venster
©ek. 'Schrik maakte mij wrecd; en toen ik
zag dat alle pogingen; om het schepsel af te
scnudden nntteloos waren, trek ik zdjn pels
tegen de gehroken uit aan en wneef die been
en weer tot het bloed naar beneden liep en
die beddela'kens doorweekte; en nog bleef het
kllagen: „Laat rniji binnen", en zijn handnek-
kige greep behoudem, zoodlat ik bijna gek werd'
van vrees.
,,Hoe kan! ik dat?" zei ik fen laatste. „Laat
mij los, als u verlangt dat ik u tolaat!"
'Dte vingere verslapten*, ik rukte de mijne
door de opening, stapelde haastig de boeken
to een, pynamide er tegen aan en hield zijn
ooren dichf om het droevige geklaag buiten
te sluiten.
Ik scheen ze langer dan een kwartier didrt
te houden, maar op het oogenblik dat ik op
nieuw luisterde, hoorde ik het droeve gejam-
mter weer!
„Pak u weg!" riep ik uit, „ik laat u nooit
binnen, ook al smeckt u er twin tig j aar om I"
,,'Het zijn twintig jaar", klaagde de stem;
„fwintig jaar. Ik ben twintig* jaar dakloos ge
weest!"
Daarop vlng buiten een zwak gekrab aan,
en de 6tapel boeken bewoog alsof ze naar
voren gedtuwd werd.
Ik trachtte op te springen, maar kon geen
lid bewegen; en gilde het daarom uit, waan-
zinnig van schrik.