AlKmaarscJie-Gourant
Uw Piijscouranten
De telefoon
FIUILLITOI.
In verkeerde sehoenen.
Do wlnhehreok.
Laat ons
drokken.
N.V. Boek- en HantlelsdruKkunj
v.h. Herms, COSTER ZUON,
Voordam C 9, ALKMA/IR.
Yrfjilag 7 September.
Wo. 211 1S88
Homterd Vijf an fwjnilgsfb Jaofgring.
(Nadruk verbodea.)
't Kan soma gebeuren dat men bij het ope-
nen van 'n deur midden in een vernaal valt.
Tenzij men het dan van de eene kamer naar
de andere duidelijk volgen kan, alles ervan
hooren, zoodat men het in zijn kleinste bij-
zonderheden meebeleeft, zal Het 'n misteris
blijven, ontwijkend ala de geur van gedroog-
de rozenblaaen in 'n bowl, i# orgerend en
toch je boeiend als 'a atreng bonto zij, die in
elkaar zit, schijnbaar zonder begin noch sin-
de.
'n Deur, in dien trant, ging voor ons open
den vorigen zomer en we hebben nooit't be
gin noch't einde van het verhaal geweten
achter den anderen kant van die deer. Maar
we hebben stellingen opgeworpen, waarvan
enkel dn elkaar vielen, als elechte gebouwde
kaartenhuisjea. Kinderen, weet u, zijn zulke
kaoeiers van kaartenhuisjes. Eene stelling
echter houden we vast en wie weet, o! we niet
op 'h goeien dag de personen nog tens zullea
ontmoeten en in zoodanige verhouding tot el
kaar staande, dat we zeggen kunnen:
„We hebben gelijk gehad".
Wjj vielen due midden In eea dergelijfc
verhaal, vlak v65r een der grootste magazij-
nen van Londen. Terwijl we nog even praat-
ten met den chauffeur, schoot achter ons 'n
taxi aan, waarin 'n jong meisje zat, dat hef-
tig wuifde naar 'n rondspeurenden jonga
man. Hij fjlde op haar toe om haar bij't uit-
stappen behulpzaam te zijn, ze hadden geen
geduld te wachten tot onze wagen door was
gereden. Beide menschen waren heel knap,
zoodat we hen onwillekeurto extra opcamen.
Zij had magnifique gouablond haar
mischien 'n beetje al te goud groote don-
kere oogen met opkrullende wmpers snis-
schien 'n beetje te zwart. Haar figuurtje.was
even volmaakt ala van die tekoorlijko wezen-
tjes op gekleurde bijvoegsela van modepla-
ten; en haar japon en hoed, naar de laatste
van de allerlaatste creatie, o 3 rear den zeker
voor de eerste maal buiten de winkelruiten
van Bondstreet.
Zij was buitengewoon slaok en fijn ge-
bouwd, van het hoofd tot de voetjes. Dat haar
toiletje haar had gepermitteerd aldua uit de
taxi te springen, verbaasde ons in, hooge ma
te, maar t is waar, er was vriendelijke hulp.
De jongeman was even donker als't meisjf
blond, uitgezonderd zijn oogen, die helder
blauw waren en overtuigend jong. Zijn klefr-
ding was voldoende oud om zijn dgendom te
kunnen zijn en lets eraaa deed vermoeden.
dat hij zich uit Aldershot naar de etad kadi
gehaasl
Hij en't meisje wares beiden buiten adem.
Zij hadden geen minuut te verliezen.
„!k heb ,,ze" naar de magazijnen gebracht
le zult ze daar vinden, je weet waar", zd hij
kaastig, alsof hij een trein moest pakken.
„Best!" zei ze. „En je bent zeker, dal ze
nu nergens in de buurt safn, waar ze ons
kunnen den".
„Heelemaal zeker", zd hi}.
Adieu dan. Bij Kumplemayer, om rip
uur, is't niet?"
„En of! Je ziei er engelachtig hit. It Won
dat't al vljf uur was. Heb je't goed, meisje."
„Dank, jongen. Adieu dan, adieu!"
zij echudden elkaar de hand, keken elkaar
diep in de oogen ea scheldden zi| om In do
magazijnen te ijlen en hij In de taxi te sprin
gen, die was blijven wachten. Het heele too-
neeltje had zich ia minder daa snkele secon
den afgespeeld.
Wij gingen ook de groote eatrte-deor bin-
nen en/n verrukkelij'ke aanblik van behang-
sels en* zijden lappen schoof de herinnericg
aan de beide geliefden eenigszina terug.. Een
uur later ongeveer ging £en van ons in de be-
roemde groene schrilfzaal Kitten ora op den
ander te wachten. vijf of zes dames, oiid en
van middelbaren leeftijd alien heel goed ge-
kleed, en een paar heerea waren evens .as
wachtende of rusttea uii
Iedereen vreet, hoe de groene schrtjfzaal er-
uit ziet: lessenaars met veel keurig schrijf-
papier; tafel overvol van geHluatreerde tijd-
schriften en couranten; tallooze gemakkelijko
stoelen en sofa's, twee of drie telefoons op
practische tafeltjes.
Een oudere dame en een jongedame, bij de
groote tafel mlddenln de kamer, bezagen elk
een stuk van „The Queen", en waren mis-
schien interessanter bij den eersten oogop-
slag dan iemand anders In 't vertrek. Niet
dat ze beter gekleed waren dan de anderen of
mooter, integendeel, zij waren heel gewoon,
Naar het Engelsch, door Berta Rock.
08)
Kapitein Meredith legde mij als 't ware
het zwijgen op door even zijn wenkbrauwen te
fronsen; want op dat oogenblik naderde
Prinses Jinka, pracbtig in sabelbont en Rus-
sische viooltjies en vergezeld door den jeugdi-
gen luchtreizigerstatig naderde zij d'en in-
gang: „Ah vilain tais4oi!" beet zij haar ge-
wlg toe. Ditmaal zag haar glimlachende
Hoogheid Kapitein Meredith niet aan, maar
ik had een gevoel, door den stand van haar
hoofd op haar schouders alleen; dat zij haar
ooren inspande om te hooren wat de zooge-
naamde oorlogs-bruid itot haar jongen „echt-
genoot" op dien geagiteerden toon toever-
trouwde. Ik vermoed, dat de toon van ware
zielesmart waarop ik hadi uitgeroepen: ,^Zij
hebben ons hier alleen gelaten, zonder hen. 1'
haar heel vreemd toescheen.
„Oa mee naar binnen als u wilt", zei Ka
pitein Meredith, ierwijl hij mij bedaard bij
den arm1 nam en mij meenam naar de voorka-
mer rechts. Hij deed1 de deur dlicht.
.,Ga nu eens zitten", zei hij. „Waa.r zijn ze
naar toegegaan, zei u?"
„Na-ar huis", antwoordde ik wanhopig.
„Naar huis? Wat, naar Wales?"
„Ja. dat denk ik. Nlaar Engeland in ieder
geval zei ik en' ik keek hem1 aan van ur
mijn fauteuil.
„Het kamermeisje zri, d'at zij voor "dag en
niets knap, maar niattvgonjstaacda dat, w
er iets persoonlijks aan hen: dq rust van
iemand re zqn, al was't maar in een voor-
stadje of in een provinde. Klaarblijkelijk wa
ren het moeder en dochter, het meisje (vhf-
zes-en-twin tig misschien) was de copie in
klemren van do oudero vrouw, die een studie
was in zwart en wit. Beiden hadden blauwo
oogen, hoewel die dex moeder reeds verdofd;
de eene had zwart haar en dat der andere
was eens zwart geweest Je was bijna zeker,
dat Mama de weduwe van een jonkheer
moest zijn, of mogelijk anders misschien van
een baron, en dat ze even hedldg overtuigd
was van haar eigen groote belangrijkheid als
van die harer familie; ook dat het haar een
genot moet zijn flanellen onderkleeren te ma-
ken voor haar menschen (van't ware go-
loof) en dat zij't heerlijk vond, als de dank-
bare gasten haar „my lady" noamden. Het
meisje ging waarschijnlijk aagen op jacht en
danste avond op avond en kwam zeker niet
boven een eerbiedig respect voor wat „Mea"
zei uit; „Men" natuurlijk met een hoofdletter
Zij zoh verliefd zijn op een militair, maar
zou waarschijnlijk eindigen een „vooraamen"
dominea te trouwen, met haar bruidsphoto
gepubliceerd in een der vele tijdschriften, die
zij in dat oogenblik aan 'i doorbladeren was.
Telkens wanneer iemand bij de deur kwam,
waar moeder en dochter tegenover zaten, ke
ken zij sael op. Ala eea jongeman zich bij
den ingang vertoonde, kleurden zich even
hunne gezichten om opnieuw te betrekken,
als't bleek, dat't met de persoon was, die
verwacht werd. Het was daarom gemakkelijk
te raden, dat de beide dames op een heer za
ten te wachten. Men zou zich waarschijnlijk
niet in hen verdiept hebben als er 'a ander
ware geweest, die het bekijken meet loonde,
maar de overigen waren alle iamelijk onbe-
teekenend.
Plotseling veranderdea hunne gezichten.
Zij wierpen elkaar haastig een blik toe,
trokken de wenkbrauwen op. Hunne ge-
zichtslijnen werden hard. Beiden schenen in
deze eene minuut aan strenge deugd en on-
schendbare waardigheid te winnen. De hou-
ding hunner lichamen verstijfde, alsof ze te
iang posoerden voor een photograaf. Alsof
het was afgesproken waren beiden plots 6en
stuk belangstelling voor die pagina van
„The Queen", die toevallig bovenop lag. De
oogen keken omlaag, niet de minste trilling
was er in de oogharen.
In de groene schrijfzaal schreed nn het
mooie te mooie meisje binnen, dat uit
de taxi was geholpen door den donkeren jon
geman met de blauwe oogen.
Je ging je nu wat h la Sherlock Holmes
voelen, hoewel eigenlijk gladmis. De moeder
en de dochter bij de tafel werden direct nu
personen uit een drama, waarvan men de
eerste acte had gemist en waarvaH men den
draad trachite op te vangea. Maar't meisje
was buiten twijiel de hoofdpersoou uit't stuk.
Zij scheen niet de beide gezichten te ken-
nen, die zich stijf over „The Queen" heenbo-
gea; zij verwaardlgde ze zelfs geen blik, toen
zij gratieus en rustig fact vertrek door-
schreed om bij 66n der telefoontjes plaats te
nemen. Zij zag er liever dt dan ooit te vo-
rcn, want het groen van de kamer was pre-
cies de echte achtergrond voor sen zacht
grijs-blauw toilet en gouden haar, Het gedek-
te licht eveneens was voordeelig. (Ja, ik ge-
loofvoordeelig" is't meest gesdiiikte woord).
Haar profiel was bdtengemeea bekoorlijk,
evenals elk detail zoowel van gcziclit als fi-
fuurtje, vanaf dea artistieken hoed tot de
ooggehakte, blauw-grijs suMe schoentjea.
Bekoorlijk ongevoelig voor de aanwezigen,
alsof ze alleen in de kamer was, telefoneerde
het meisje op en vroeg: no. zooveel. Meteen
was ze aangesloten.
Hallo!" riep ze, ,M u dam", gravin? 01
hoe maakt u t na gisterenavond? Dat Is
goed. Wat hadden we een pret, is't niet? Ja
Wilt u alsjeblieft den Graaf bedanken. Het ia
zoo lief dat hij haar mij wil leenen. Zeg hem,
dat ik haar zal berijden In de ,deverbrigade'
morgen vroeg. Haha (een zilverklinkende
lach.) Stel a mij voor met een levenkwaal'
Wilt u heusch? O, lieve, lieve gravin! Na
tuurlijk zal ik kornen. U bent de meest ideale
chaperonne. Ja, moeder zond een boodschap.
Zij vroeg mij u wel te groeten. Pardon? O,
't spijt me, maar ik kan niet. Witt u asjeblieft
aan Lord Henry zeggea dat ik verhinderisg
heb? Graaf en gravin Antoniettf hebben mij
op hun jacht genoodigd. Maar graag vol-
gende week als hi}1 tijdig afspreekt. Morgen?
Ik ben bang van niet, tenzij u ons een vriend
mee laat brengen zoo's schat van een mi
litair, geplaatst in Aldershot. Dank hartolijk.
Adieu".
Zij hing den haak terug ea vroeg meteen
een nleuw summer aan.
De dames tuurden nog steeds haristochfe-
lijk op „The Queen", maar de scherpe lijnea
op hun gezichten verzachtten eenigszina. Zij
waren als sneeuw-standbeelden fn voile zon.
De nand der ocdjere chune bcefde eves teea
z^ een bladzijde omsloeg.
ue blauw-gri]ze gestalte praatte opnieuw.
„Wat? Voor Kaloderma? Ik zou onmoge-
lii-k kunnen. Het is al erg genoeg om voor
die prentbriefkaarten toestenxming te geven,
maar rnijn zaakwaaruemer ataat er op. Maar
een creme! Neen, heusch, ik moot onderteeke-
nen, vreea ik. Heel vleiend van u, maar geld
is bijzaak. Nieta kan mi} er toe bewegen
Mijn moeder is nog al pred.es, weet u. Zij
stamt van een lange reeks van geestelijke
luitjes af, bdsschoppen en dergelijke. 't Spijt
me v/el! Neen, niet voor die bisschoppen,
maar voor ide Odolotona. Adieu!"
Toen opnieuw een mummer.
„Ben jij daar, Evelyn? O, ik heb Je roovsel
te vertellea. Ja, Wa wou, dat ik koa komctn,
maar ik bea bezet, van minuut tot minuut de
volgsnde week. Wat? Ja, Lord Henry. Hij
zond mij de mooiste rozen giateravond. De
gravin heeft ze uitgezocht, O nee, voor niets
ter wereldl Er bestaat Yoor mij maar een
man op de heele wereld. Denk je dat? Ik
geef toch niets om hem. Neen, niet prins Fre-
derik prins Maximiliaan. Z66 vervelendl
De arme prinses kwam zelf en verzocht mij
o, aiet van't minste nut. Ik spreek er nu
liever aiet sneer over. Adieu",
Met edele verontwaardigiflg legda zff 3eH
hoorn op zijn plaats terug, evenals de on-
zichtbare pleitster. Zij zag eruit als eea en-
gel, voor wie eenvoudigs harten wel tien
maal de waarde hadden als .de beste achttien-
karaats kronen en voor wie de hoogste titels
waren als 'n lichte ademtocht. Voor een
oogenblik zat.ze stil en onbewegelijk, toen
met glinsterende oogen stond zij op en zweaf-
de de groene schrijfzaal uit.
Toen zij was heengegaau, een fijnen, zach-
ten geur van boschviooltjes achterlatend,
parfum van stille bloemekens. sloten de da
mes aan de tafel „The Queen toe. Zij zagen
er ontdaan uit, fluisterden plechtig tegen el
kaar alsof een koninklijke stoet was voorbij-
getrokken. Een ieder in de kamer staarde de
schitterende gestalte na, dol van nteuwsgle-
righeid.
Toevallig kwam op dat oogenblik de ande
re van ons beiden het vertrek binnen. We
hadden een afspraak te vervullen en moeaten
vertrekken. Halverwege bet labyrinth, waar-
doorheen we al dwalend den noofdultgang
bereikten, zagen we iets nog van onzen don
keren jongeman met de blauwe oogen, die
zich door de menigte een weg baande in de
richting van de groene schrijfzaal. Zijn ge-
zicht stond gespaunen.
Dit is alles wat we van't verhaal weten,
alles wat we ooit zullen weten. Maar noolt.
nooit zullen we opbouden ons af te vragea
hoe Moeder en Zuster den Jongea oatvln-
gen, toen hij! bij hen kwam (wat laat) om
zijn afspraak gestand te doen, als't een af
spraak zou geweest zijn; of ze het over den
vreemden samesloop soraken, die hen teza-
men bracht met het Meisje en als ze het de-
den, of ze zouden zeggen, ten elotte, dat ze
werkelijk was eea buiteagewoon, bekoorlijk
meisje, totaal verschillend van wat die af-
sdhuwelijke prentbriefkaarten hen deden ver
moeden. Wij snakten ernaar om bij Rumple-
mayer te zijn ora vijf uur, otn te ziea of het
blonde gezichtje en het donkere van voldoe-
ning zouden atralen; en of de twee over hun
thee ea cakes zouden zittea te gniffelen
Maar helaas! Wij ook hadden een afspraak
(niet met een gravin) en alles wat we ooit ze
ker zullen weten is dat't Meisje eea persoon
tje fs van talenfen.
dauw waren opgesitaaa om den boot-trein te
ha lea."
„0 hemel 1" zjei kapitein Meredith op zijn
allerbedaardsten too.n en hij keerde mij dade-
lijk den rug toe. „Q heme!
„Zij hebben er gisteren nooit een woord
met mij over gesproken", zei ik. „Zdfs niet
toen ik haar die passen vroeg. Tegen u ook
niet?"
„Stellig niet", zei de jonge man haashg.
„9tellig niet."
„Zij verrrokken 25onder er een' woord van
te zeggen," riep ik op boozen toon. „Dat wil
zeggen o ja, er is een briefje voor u."
Ik hadi het het eerste oogenblik vergetm.
Nu gaf dk het hem1.
Kaoi+ein Meredith keek naar hetf covs
terwijl1 hij naasfc den rood fluweelen stod
stond waarin ik mi} zelf had neergeworpen.
„Kijk,''t is niet alleen voor mij. Het is voor
ons beiden bedodd. Waarom heeft u het niet
opengemaakt 1
Ik? Sidlig niet. Bn ik ben niet van plan
bmeven open te doea die zij hesitemd! voor u
en uw vrouv/."
„Maa.r als ik het u nu vraag? De dameis
eerst" hield kapitein Meredith vol.
Ongeduldig nam1 ik den brief van hem- aan.
Ik had hem1 juist opengddiaan toen hi} haas
tig zei„0, pardion't Is toch misschien beter
d'at ik hem eerst even in zte".
Hij nam hem mij1 weer af en ik zag hem
den brief lezen.
Met een merkwaancflg lachje gaf hi} hem
mij terug.
„U moest liever zdf lezen."
Ik las den brief.
De Alkmaarsche winkeliera hebbea i* de
jubileumdagen niet stil gezeten.
Nu overal de straten en pleinoa in eea
kleurig feestkleedje gestokea worden, au
groen en vlaggedoek rond eerepoorten ex
langs g eve Is de stad eea feestelijk aanzien
geven hebben de middenstandsvereenigingen
hua leden opgewekt tot een algemeene etala-
geversiering die het stadsbeeld niet alleen
eea feestelijk maar daaraaast een buiteage
woon fraai aanzien zou geven.
Zooals het vorig jaar hebben de betrokksn
winkeliers weer ieder een of meer letter's in
hun etalages gehangen, van welke letters '0
zin van zeve» woordea. moet gevormd wor-
dee e» de gelukkige prijswiaaer ka* uit eea
groote en kostbare sorteering winkelgoederen
een belooning naar keuze zoeken.
Wij hebben giateravond ears een rond
gang gemaakt lang* al die feestelijk ver-
sierde etalages en wij kunnen niet anders
dan ons bewondering uitspreken voor de vele
middenstanders die met eenvoudige middelen
tal van. fraaie en smaakvolle combinatiea ge
vormd hdxoea.
Etaleeren is een kusat op zichzelf maar
het is niet voor de eerste maal dat wij moch-
ten constateeren dat Alkmaar op dat gebiec
tal van eerste rangs kunstenaars herbergt.
Hij luidde:
„Mijn lieve kmderen Uw vader est ik
wilden zoo graag, dat ge dit eerste tijdje in
Parijs geheei voor u zelf hiebt; het is een tijc
die nooit terugkomt, zoo lang ge leeft.
(Goddank!" dacht ik) „maar wij denkea
dat ge veel te weinig zelfzuchtig zijt en dat
ge een gevoel hebt of ge bij ons moet wezen
Wij begrijpen' dat zoo lang wij hier zijn, ge u
zelf niet geheei eamen voelt. En misschien
hebt ge ons niet te kennea wilier, geven dat
Rose mij verlaten moet. Zoo hebben wij1 be-
sloim het veld te ruimea zooals uw vader
zegt, heel stiMetjea en onze passen in orde te
laten maken terwijl gif te St. Qoud waart,
alles zonder het u te vertellen.
„Ge begriipt wdl, lieve kinderen, dat ik
Gfeorge nog ncel veel zien zal, dat hoop ik
ten minste, wanneer over een d'ag of adr
over komt, zooals wij gedacht hadden, dan
zijn wij nog eens alien bit elkander op de
oudie Bryn. Maar dan hebt ge deze dagen
gehad, heel alleen en zulke dagen komen
nooit terug, kinderen, dat weet ik.
„Ik weet zeker, d'at mijn lieve, kieine Rose
en miin eigen George dit best zullen begrij
pen eh dat ik hun: geen vergiffenis hoef fe
vtagen voor deze kleiine mdsleiding.
„Ik omhels mijn lieve kinderen in gedachte
en hoop, d'at ze zooveel1 mogelijk genieten zul
len.
Uw moeder
P.S. Ik zal het heerlijk vlndm a op de Bryn
te kunnen- verwelkomen.
Er was een post-scriptum bij \an Sir
Richards stijve, jongensadhtege hand1.
„Uw moeder en ik wnd'en, d'at wij onze
Na wij voor de gtc-ote moelPJk-
heid van het geven van een beknopt over-
zicht van alle vermeidenswaardige etalages.
Dat is een terrein vol voetangels en klem-
men
De ervaring 'n vorig jaar opgedaan heeft
ons geleerd dat iedere winkelier van meening
is, dat, juist zijn Ctalage in- het bijzonder ver-
melding verdient en waar wij er verleden
jaar hier en daar een hadden overgeslagen
omdat zijn winkelversicring o. i niet voor
een extra bespreking in aanmerking kwam
waren het juist deze neringdoenden met wie
wij dagen lang een hopeloos debat over het
al dan niet vermeidenswaardige van hun
etalages gevoerd hebben.
Alle winkels vermelden is nu eeomaal on-
doenlp.
En om verachil van In zich t over het al of
niet vermeldenawaardige van verachillende
etalages te vermijden is het evenmin doenlijk
gebleken in het wilde weg de aandacht. te
vestigen op wat o. i. daarvoor in aanmerking
komt.
Dan is de grens heel moeilijk sneer te
trekken en gevoelt een groote categorie niet-
vermelden zich dadelijk achteruitgezet en
veronachtzaamd.
In overleg met de middenstandBorganisa-
ties hebben1 wij daarom thans een lijst gepu-
1 jliceerd van alle magazijnen-, die door het
plaataen van een letter in hun £talage daad-
werkelijk aan de winkelweek meedoen.
Aan de etalages van die winkels zullen wij
hieronder een kort woord wijden waarbij wij
er evenwel nadrukkelijk de aandacht op ves
tigen, dat er nog heel wat magazijnen daar-
buiten zijn, die evenzeer van hun Ctalages
iets bijzonder fraai's gemaakt hebben.
Het spijt ons werkelijk dat wij sommige
daarvan niet noemen kunnen, maar waar een
enkele uitzondering tot groote moeilijkheden
zou leiden omdat wij den een niet kunnen
oestaan wat wij den ander moeten weigeren,
is het beslist noodzakelijk ons thans tot de
officieel aan de winkelweek meedoende ma
gazijnen te bepalen.
Voor iedere andere zaak hlijft evenwel de
gelegenheid tot het plaatsen van een adver-
tentie open en het ia begrijpeiijk dat wij juist
dezer dagen bijzonder toescbietelijk zijn waar
het verzoeken betreft om In verbandi met de
gepl-aatste advertentie onder de rubriek
stadsnieuws -op etalages of andere aan de
zaak verbonden bijzonderhedeni de aandacht
onzer stadgenooten te vestigen.
Een beknopt algemeen overzicht van de
aan de winkelweek meedoende zaken moge
thans nog een plaatsje vinden.
Natuurlijk trekt de Langestraat de win-
fcelstraat bij uitnemendheid allereerst de
aandacht.
Voornamelijk's avond® is het daar bgzoH-
der druk en voor vrijwel alle etalages ver-
drisgt zich een groote menigte belasgstel-
leaden.
Mej. Saze Kuifper heeft als steeds een
keurige (talAge dameshoeden, strikken enz.,
alles fraai gerangschikt zoodat de lust tot
koopen bij alle leden van het vrouwelijk ge-
slacht ongetwijfeld geprikkeld moet worden.
Weinige huizen veraer heeft de heer De
Lange een mooie 6talage fijne kantwerken
met wat luxe-meubels en een fraaie schemer-
lamp tot een smaakvol geheei vereenigd.
De heer Eggers hennnert er in zijn mt-
stalkasten aan, dat de corner bijna voorbij is
en de herfst op het punt staat zijn intrede
te doen. Fraai -afgewerkte costuums, demi s
en winterjassen beneveaa vele stoffea voor
kleeding naar maat zijn hier bijeen gebracht.
Een geheei anderen aanblik geven de eta
lages van den heer Qaertlle. Daar zijn het
voornamelijk de lederwaren die de aandacht
vragen mi wie dan eigenaar van deze zaak
kemt weet dat hij met koffers, tasschen, por-
tefeuilles, paraplule's m wandelstokken z6o
weet te goochelen, dat iedere voorbijganger
onwillekeurig even stilstaat om het aantrek-
kelijke geheei te bewonderen.
De Frma Kdsier bepaalt zich tot herfst-
en wintergoederen. afgewisseld door eea
groote verscheidenheid costuums- en demi-
sioffes, waarboven een gekroonde W uit
electrische lichtjes samengesteld ia don wa-
rcn zin dea wootds een achitteretideii todruk
insflki-
Vaa de etalages va* het Warenhuls heb
ben wij reeds het een en ander bij de door
dat magazijn geplaatste advertentie in oaze
rubriek stadsnieuwe vermeld.
De daar geCtaleerde grondstoffen, half- en
heel afgewerkte fabrikaten der Zuid-Hol-
landsche aardewerkfabriek verdienea inder-
daar aller belangstelliag.
Het andere winkelraam geeft een ruitne
sorteering Gero-alpacca, waaronder de
groote cassette die als prijs voor dea wln-
naar van het letterraadsel bedoeld is.
Twee fluweelen nissen, eern met het borst-
beeld van H. M. -de Koningin en een met het
wittebroodsweken ook wel eens mochten heb-
hen
Uw liefhebbende R. M."
Ik was op het punt in teamen uit te bars-
ten van woede en onmadit, nadat ik diezen
brief gelezen had. Ik wierp hem bijna terug
naar mijn metgezel.
„Daar!" riep -ik. „Ik heb het u wel ge-
zegd
„Wat?" riep kapitein Meredith met een
Snellen blik van verbazing. „U heeft nooit
gezegd..."
„Ik heb u gezegd, dat wij het aan Lady
Meredith molten vertellen, dadelijk, dien
eersten avond!" vtel ik uit. En inderdaad, Ik
had een gevoel, of mijm zero wen uit elkander
zouden vallen en breken. ,,Ik begreep, daf
er moeilijkheden door onistaan. zouden en
daar zijn ze nu alHet is uw schuld I" riep
ik, terwijl hij daar voor mij stond, doddbe-
daard, maar met zijn vingens aan zijn kne-
vel, een gebaar, dat, zooala ik reeds gemerlrt
heb, ongerust beduidt.
„U wou niet hebben, dat ik het haar ver-
teldeIk weet zeker, dat 11 volkomen ongelijk
hadHet zou een minder erge schuld ge
weest zijn...."
Hij begon- iets te zeggen. Ik denk, dait het
zoo ids was als: „Nu, het split mij' nu ook
zeer." Het' hielp niet veel, of hij diat zeihet
was te laat.
Maar ik wou uitspreken. Ik hield vol: „een
veel minder erge Scbok uw moeder toen te
hebben verteld, dat ik uw_ vrouw niet was.
dan het wezen zal na dit alles!" Ik wees
wanhopig naar dien brief in zijn hand. „Na-
dat zij zoo gewend is geworden aan het
Nederlandische wapen verfraaien het geheei.
De firma Ds Frenne, Ctaleert als van ouds
een groote keuze rookartikelen, waaronder
vooral een fraaie collectie van de bekende
Compania-sigaren de aandacht trekt.
Trouwens, ook aan Karel I-sigaren en
aan sigaretten ea alle soorten tabak is hier
geen gebrek.
De. heer Frankenberg komt als steeds met
wat buitengewoons. Een der dalages is spe-
ciaal aan het artikel potlooden gewijd. In een
tuin van graszoden en kiezelsteentjes zit een
ionge dame die een reusachtig potlood op
haar schoot houdt. Zij staart met haar kun-
stig was-kopje op een jteurig molenf je. dat bij
nadere beschouwing geheei van potlooden
vervaardigd blijkt te zijn. Groote sorteerin-
gen potlooden waaronder voornamelijk de
Faberpotl-ooden en de Koh-I-Noor uitblinken,
versieren den achtergrond.
De andere Ctalagekast toont twee gToote
zwarte kokers waarachter in schitterende
verlichting twee sehrijfmachines, een Impe
rial en een Continental tentoon gesteld zijn.
De firma Hildering heeft als gewoonlijk
een fraaie collectie path6foons em naaima-
chines. Een zeer ijverige dame zit voor een
tafel tje waarop een motortje eem Titan-naai-
machine in voortdurende beweging houdt.
Dat't vlug gaat bewijst wel het linnengoed
dat onafgebroken onder het naaldwerk aoor-
glijdt.
De firma Meijer heeft bewezen, dat men
zelfs met gebakkem visch en gerookte paling
aardig Ctaleeren kan. Tal van steen-en visch-
jes blijken bluembakjea te zijn waaruit de
oranje-bloemen welig opschieten.
Natuurlijk brengt de firma Spaander tn
Co. in haar breede Ctalage-kasten weer een
keur van heerenkleeding. Ook hier heeft de
herfst zijn ko-mst aangekondigd maar daar-
naast is er een uitgebreide collectie motor-
kleediag, eo heeren-mode-axtikelen.
De Nederlandsche maagd met schlld en
piek draagt thans haar naam op de borst
daar zij nog gisteren door al te goedgeloo-
vigen voor een natuurgetrouwe weergave
vag de Koningin aangezien werd.
De firma Spruit en Leijers etaleert met
mooie slaapkamerameublementem en alles
dekens, matrasses' emz. wat daarbij be-
hoort. Fen ander raam tooat een uitgebreide
collectie vitrage, matten en gordijnen.
Wie rookartikelen noodig heeft zal ook bij
den heer BLaaaw op den hoek van de Hoog-
straat en de Langestraat niet tevergeefs
naar de fraaie etalages kijken. Sigaren, ta
bak, sigaretten en pijpen leenen zich al bij
zonder tot het samenstellen van fraaie com-
binaties.
De heer Batthais heeft bedacht dat vele
moeders dochters hebben en dat al die doch-
ters als zij gaan trouwen om een uitzet vra
gen. Zijn etalage witte dainesgoederen
die geheei als prijs beschikbaar gesteld is
zal vele op trouwen staande jonge doch-
tera doea watertamdea.
De firma Schoonhovtn m Zoon is bij
Ctalagewedatrijden al bijzonder gelukkig.
Niet alleen omdat zij over een bijzonder
groote Ctalage-ruimte beschikt maar ook
omdat bij daaria allerlel fraaie' en kostbare
meubelstukken op smaakvolle wijze kan doen
uitkomes.
Het scheelt zooveel waarmede men 6ta-
leeren moet en kunsthandels en meubelwin-
kels zijn daarbij steeds in buitengewoon gun-
stigg conditie.
De aan de wanden tentoongestelde tapijten
ea dtvaakteedea verdieas® hier ao-g eesi af-
zonderlijke vermeldiag.
Met dameshandwerken valt ook wel te
etaleeren. De handwerkwinkel van den heef
S. Al. Spruit biedt een groote keuze mooie
borduurwerken, kleedjes, haadschoenen en
theemutsen alles getuigend van het talent
en het uithoudingsvermogen der vervaardig-
sters.
Meegaaade met haar tijd heeft de firma
IJpma niet alleen aan het artikel piano's en
orgels maar ook aan moderne spreekmachi-
ncs haar aandacht geschonken.
denkbeeld dat wiji samen moeten zijnNadat
zij al die die dmgen geschrevea heeft. Weg-
gegaan nog wel; ons te hebben verlaten! O
hemel
,rZij deed het om ons een plezier te doen",
zei Kapitein Meredith met een droevige, dof-
fe stem, en mistroostig staarde hij uit het
raarn naar de geplaveide binnenplaats. „Zij
deed het, dat weet u, om te trachten mij plezier
te doen."
„Ja, dat weet ik wel", zuchtte ik ongedul
dig. Ik was zoo uitersit wanhopig, diat ik over
mijn gevoel heen was, om zoo te zeggen om
mij gegeneerd te voelen over den onverwach-
ten loop van zaken. Het was wanhopig el-
lendig maar in de eerste plaats was het
woede over de valsche pod tie, waarvoor ik
geen vinger kon ui-tsteken om- haar recht te
zetten. Wat ik ook deed, waar ik ook naar
toe ging. ik had geen gegronde aanleidiog
het te doen of er naar toe te gaanIk moest
op mijn lippen bijten om niet uit te roepen,
dat het juist de menschen zijn, die „meen-
des vriendelljk voor je te wezen", die verant-
woordelijk waren voor de helft van al het
kwaad en al de ellende in- de wereld! Zulke
onaardige din gen te zeggen van Belle-ntere.
de liefste van alle menschen op de wereld.
Maar het teekent mijn gemoedstoestand van;
dat oogenblik. Ik was woedend op haaren op
haar zoon!
„En nu, Kapitein Meredith", zd ik, met de
palm van mijn hand1 ongediddig tegen dem
roocten opgeviilden arm van mijn stod sTaan-
de, „wilt u mij nu als't u blieft zeggen. wat
er gebeuren moet? Wij kunnen niet blijven
zooals tot nu toe..."
Wordt Vervotgd,
assess:
