Alkmaarsche Courant F1UILLETQH. In verkeerde sohoanes. N.V. Boek- en Handelsdrukkerij v.h. Herms. COSTER ZOON, Voordam G 9, ALKMAAR, Honderd Vijf si Twintipte Jaargang, Maandag 1 October. Yoor bestellingen vanBoek- TFerken en Tijdschriffcen, zoo wel binnen- als bnitenland- scbe, houdt zieb beleefd aan- bevolon Wo. 230 1923 Stadsnieuws 80) Maar to fiqgriterih, door Boris Ruafc Weer greep ik den arm van Philippa. ,)Daar isi zij! daar is zij 1" riep ik uit. Mijn vriemdini zag rniji aan also! zij dacht d!at ik mijn versland verloren ihad!. „Wie wait?" George's vrouw I" ventdde ik haar. „Het meisje, dat zijn vrouw niet is! Ilk weet zeker, dat zij het is. Het is de roll waarmee zij naam weft gamaakt... Je moet haar gaan zienl" Phiilippa met liaar donkere oogen keek allies wat ons op den bo ulevard passeerde met on- dwzoekendeo blik aan. Zij dacht vermoede- 'Jijk. dat ik iemand bedodde die op miss Vayne teeik. Maar voo-rdtat zij zeggen feon: „Op wiie dan?" bad ik haar meegetrokken het ibdio®- coopgebouw in met zijn kolossale adverten ces. Ik had twee plaatsen genOmen en bei- taald van* het faiondterd franc brief je, diait kapi tein Meredith mij diew inorgen gegeven had. Daar werden we met ons beiden met ge- weld ingedreven in het donkere, benauwde hoi met de pluche stoelen. Zeer goede stoe- ten dait motet ik zeggen. Wij fcondeni geen beter plaatsen vetrlangen om) volkomen goed te ziten wat er zoo aanstondis iop het scherm voor onze oogen zou worden vertoond. En het kwam bijna dadelijk. We mioesten geloof ik even1 het dinde bijwo- 'N GRoNNEGER AOVEND. Men schrijft ons: De Gronnegers in Alkmaor en omstreken hebbeu Zaoterdagaovend in De Unie faeur maondelijksche vergaoderens weer begonnen. 't Was veur't eerste nao de rust van de drei zummermaonden en daorom zol't wat bizun- ders warden. „Laot dizze bie-alnkomst 'n schitterende Inzet worden van't seizoen," zee 't bestuur in ain braif aan de -leden en aan t nog boetenstaonde Gronnegers. En of't 'n schitterende inzet worden is? Nou! Twd old-Gronnegers, dr. Legger ('n Veendammer) en mr. de Vrieze ('n Winsclio- ter), dd nou al tieden in Amsterdam wonen, kwammen heur veurdrachten en laidjes ge- ven. De naom van dizze baiden ainlieks heurt Marwitz d'r nog bie, maor dd het pas 'n vreeselk starfgeval in de familie had en kon daorom nait komen zegt veur de Gronnegers boeten Gronnen genog om te waiten dat 'n aovend waor zai optreden, sibals mooi wordt. D'r mout toch 'n groode aontrekkelkhaid uitgaon van't as Grfinnegers onder nander wezen, aans ken je joe toch nait begriepea dat menschen as 'n dokter en 'n advekaot, dd 't baide slim drok hebben, nog tied waiten te vinden om naor zokke vergaoderens tou te gaon boeten beur woonplaotse. En dat ze de laidjes en veurdrachten, dd ze geven, zuls maokt hebben, kiek, dat i9 nou juust het mooi- ste d'r van. Din kneg je nait van dd moppen, dei je overaal koopen kennen, maor ieder keer weer nden. En zai hebben d'r genog! Meer as vaartig stobkies hebben ze mit heur bai den geven en zai harren nog veul meer. En mooi dat't was, aalmaol de zaal was vol hebben ze gierd van't lachen, nait maor evempies, ma or aingaol deur. Op a lie meuigelke lollege veurvalen bar dr. Legger 'n stokkie maokt en din nog van 'a hail nusf aandere dingen: 'n smok, wat griep is en zoo wat tten. Mr. de Vrieze zong zien verssies en bege- laidde zok zuls op dd piaono. Zingend het hai ons heuren laofen hou mooi het Gronningsch Is'en hou raok en kort ie verschillende dingen zeggen in't dialect. Om dat nog es goud duudellc te maoken gaf hai dok nog 'a stok of wat moppen, waor in 'n paor woorden zegd wuir, .waor 'n Hollander wel viefentwintig veur neudig is („Slepst lokst," „As't nait aans wordt, din wordt't nait," etc.) Om beur- ten gaf mr. de Vrieze 'n Gronningsch en 'n Hollandsch laidje en tot afwisseling zong hai hailendal nait, maor floito. Dat kon hai ook mooi, slim! Legger en de Vrieze, wie binnen joe dank- baor dat je Zaoterdagaovend in Alkmaor west hebben en binnen d'r van overtuugd, dat van joen optreden propaganda uutgaon Is. De ledenjjeste van „De Molleboonen" (dat is de naom van de verainen van Gronnegers hier en in de omgeven) zel vast uutgebraider worden en veuraal as ie nog es 'n maol weer komen willen, zooas ie aan de vergaoderen beloofd hebben. Nog altied binnen d'r Gron negers in dizze streken, dd nait waiten hou gezellig zoo'n vergaoderen is. Volledighaidshaalve mout d'r nog zegd worden, dat ain van de leden 'n mooi stok van de bekende Geert Teis veurlezen het (Vertel- sters) en dat de menschen slim lachen moz- zen om de veurvalen, waor 'n haile streek soms 'n naom deur kregen het. Naor aanlai- den van dat stok vertelde de venrzitter ook nog 'n waore gebeurtenis van 'n paor Veen- dammers, dd in't duuster in 'n boom klom- men en dou net deden of ze in 'n lochtballon zatten en nait wizzen waor ze wazzen. En ook nog aandere grappen wuiren deur de veurzitter verteld, maor wel alles waiten wil, har maor komen mouten. As ie grappen naovertellen, is d'r toch mainsttied nait zoo veul aon. Op iedere vergaoderen korgen weer nde grappen los. De GrSnnegers dd nog gain lid binnen, mionten zok maor gaiuw aangeven. 't LidmaotsChap kost maor 'n beetje. LEZING VAN PROF. KOUWER OVER: ONZE DOCHTERS. (Vervolg.) Spr. zou dus een betoog kunnen houden, waaruit volgde, dat men1 die vrouwenstudie moest trachten te beperken. Maar de tegen- woordige tijd met z'n gecompliceerde eischen staat daaraan in den weg. De tijd1 is voorbij, dat de meisjes zich met niets anders dan huishoudelijke dingen bezig houden en slechts kunneni opgaan in de huishouding van hun moeder, om daar een overtollig meubel te worden. He* voorgeslacht heeft gegischt, dat de vrouw haar geest kon verrijkdi en nu de ge- legenheid daartoe zich voordoet moeten wij die haar nu onthouden? Nu bereikt is, wat eertijds werd verbodien, is er echter niets tegen, nuchter te beoordeelen, of men1 diaar- mee geheel en al tevreden kan zijn. Spr. ge- looft niet, op veel tegenstand te stuiten, wan- neer hij zegt; eenige ervaring over de man- nelijke oplciding van het meisje te hebben. Ook in paedagogische kringen kringen heeft het imzicht baan gebroken, dat het niet goed is, dat meisjes hetzelfde soort onderwijs ont- vangen als jongens. Haar aard verschilt vanaf de wieg hemelsbreed met die van1 jon gens en't is een paedagogische eisch, bij haar opvoeding er rekening mee te houden1, dat aan andere eischen moet worden vol'daan en dat het onze plicht is, reeds in haar vroe- ge jeugd te zoeken naar onderwijsmethoden, die meer geschikt zijn voor meisjes dan het mannelijk onderwijs, dat wij gegeven heb ben. Dat geldt reeds voor het jonge kind, maar sterker nog voor meisjes van 16 of 17 jaar. Deze in spr. gegroeidd overtuiging wordt bevestigd door onderwijsmens^hen, on- derwijzers en onderwijzeressen die op paeda- gogisch gebied hun sporen volkomen ver- diend hebben. Steeds klinkt meer en meer in die kringen de eisch, dat gebroken moet wor den met het eenzijdig mannelijke onderwijs voor meisjes. Spr. gevoelt zich op dit ge bied echter niet volkoimien thuis en zai zich daarin dus niet diep begeven. Hij spreekt hier op gezag van anderen, die zijn overtui ging deelen. Terugkomende op zijn beeldspraak, wijst hij op den verstandig en bekwamen zwem- mer, die, eenmaal in verkeerd vaarwater ver- zeildi geraakt, tracht, daaruit geleidelijk te ontkomen. Spr. meent, dat men ook moet trachten, geleidelijk de menschen in deze richting te krijgen. Ouders, die voor de moei- lijkheid staan, het jonge meisje haar levens- weg te wijzen, zou spr. in overweging wil len geven, of daarbij niet het volgende een bruikbaar middel kan zijn. Spr atelt zich voor een open wijde poort met het voortreffe- lijke lokmiddel: een mooi, pasi geboren kind. Spr. ziet zich omringd met honderd gelijk gezinde alien met pasgeboren schoonheden (want ieder pasgeboren kind1 is een schoon- heid) in hun boven hun hoofden opgeheven handen. Wij behoeven geen woord te zeggen. Spr. is overtuigd, dat het jonge meisje vol bewondering naar die kinderen zai staren en zai zeggen: „Wat is dat mooi!" Na korten tijd zai het meisje ons echter verlaten, omdat ze er genoeg van1 heeft en om dit te voorkomen zai het noodig zijn, haar het kind ernstig te laten bekijken en haar den weg te wijzen, het kind te leeren kennen in1 de eerste dagen van zijn bestaan. Spr. is oVertuigd, dat, wanneer het gelukt, tal van jonge meisjes in contact te brengen met pasgeboren schoonheden, het gemakke- lijk zai zijn, haar belangstelling op te wek- ken in het verdere lot van het kind. Het is mij-gemakkelijk, aldua spr., mij een dergelijke toestand in te denken, omdat, Gode zij dank, mijn werk mij dagelijks in aanraking brengt met de jonge zuigelingen. Bij het aanschou- wen van zoo'n zu'igeling wordt menig geluk- kig oogenblik bij spr. versomberd door het zien van het toekomstbeeld van het kind. SpT. weet zeker, dat er van de honderd in het eerste jaar reeds acht zullen zijn gestor- ven en voor het meerendeel door oorzaken, die te vermijden waren geweest. In sommige streken van ons land zijn het er 20 van de 100 zuigelingen, die in het lste jaar sterven en van andere landen zou spr. nog faooger cijfers kunnen noemen. Spr. weet, dat, wanneer het kind meer be- studeerd was, wanneer men meer doordron- gen was in zijn behoefte, dit te vermijden zou zijn. Het jonge meisje zou zoo gemakkelijk kun nen leeren op het gezicht van het jonge kind- je te lezen wat er in het zieltje omgaat. Dik- wijils komisch, maar vaak tragisch zijn de trekjes, die't kindergezichtje verraad en nu vaak de groote menschen ontgaan. Dikwijls kan men van't gezidhtje lezen 'a trek van lij- den en ontevredenheid met't bestaan en. dm gevoelen wij onze superiositeit, dat wij kun nen helpen. Het kind wekt altijd onze mededoogenheid onze plicht en verantwoordelijkheid. Omdat wij1 er dikwijls naar hebben gekeken, hebben wij het gevoel, dit een beetje beter te kunnen zien dan anderen. De moeder zai ons tegen- werpen maak je geen illusie en voor de goe de moeder strijken wij inderdaad de vlag, maar helaas, niet alle moeders zijn goede moeders, verstandige moeders, bestudeerde moeders. Er zijn er velen die, niet op het kin- dergezicht kunnen lezen, waar het om vraagt en het zou toch zoo gemakkelijk. zijn jonge meisjes liefde in te boezemen voor het jonge kind, door ze er een tijd lang dagelijks mede om te laten gaan. En die gelegenheid biedt zich gemakkelijk aan. men van een drama over Max en dd Iianibar- ger kaas. Toen teen kwam het. ECrst dd titel „La Princesse qui voulant tout savoir" en daar onder, in groote kapi- talie letters: ..La Princesse Meta Madl Vera Vayne." „Nu! nu!" zdi ik tot Philippa. „In deze belangrijke lange films vertootnlen ze eerst de heldin alleen. Nil komt Ihetl Ja, kijk, ze is het!" Ja! dat was zij vijf en dertig maal le- vensgrooteen fcolossaal gezicht dlat ons van het sdierm todachte. 't Q)iffure, waarvan iedere haar uitstond als een1 latwerk van dra- den! De mond een hai1 met dingelegde mijli- steenen, waarin de uitstekende tandieni van mevrouw Arthur Harrison verheerlijtot wa ren! 'De glimlach waardoor holtto alls af- gronden1 gevortnd werden in haar kolossale wangen? De oogen stralend 'als de voorlich- ten van een looomotief op het pulbliiek dat miss Vera Vayne vetreerde. Ja haar heele batterij beboodijkheden als een apotheose evenals' de geztdhten van- de reuzenvrouwen voor dd ver- sdhrikte oogen van Gulliver. Phiilippa en Mr voei'dfan ons nietig als inseo ten en zaten het portret aan1 te zien totdiat het bewegelijke beeld van licht en donker met een glimlach1 geflikkerd had. Wij hadddn er genoeg van. Zdfs het lief de teoneel met „aen airmen Arthur Harri son" kon onls niet weerhouden. Wij1 spioedddn ons dd zaal uit. Met een gei- smoorde stem vroeg Philippa: „Iieve, lieve Rose, leek ze daairopi?" De zorg en angst voor de groote kinder- sterfte in ons land heeft er toegeleid, dat de vereenigihg tofbeschexming van zuigelingen allerwege haar weldadige arbeid verricht, doch altijd1 nog op veel te kleine schaal. Er is in de lste piaats nog altijd te geringe me- dewerking van1 de ouders, maar in de tweede piaats is er een gebrek aan helpsters. De staf van arisen en verpleegsters is niet voldoende om het werk te verrichten. Daarbij is de hulp van talrijke leeken en vooral die van jonge vrouwen noodig. Op dit gebied is er veel te doen voor jonge meisjes die zeggen: „ik wou dat ik maar werk had". Wanneer het kind over de gevaren, die het in het eerste levensjaar bedreigen heen is moet het in de eerste vijf jaren, die vlug voorbij gaan worden opgevoed en In menig gezin laat dit alles te wensehen over. In leders omgeving valt waaT te nemen, dat moeders zich om de ultingen voor het kind niet bekommerene of omdat ze geen tijd heeft, of omdat zij zich aan haar z.g. sociale plich- ten moet geven, waardoor de kinderen over- gelaten worden aan kleine broertjes of zus- jes, buurvrouwen, of aan het opvoedkundige systeem van de straat. Menig jong kind' komt veel te kort, leert niet, wordt met opgevoed, leert niet spelen, moet zich zelf maar helpen. Dit heeft natuurlijk ook een zeker voordeel. Het wordt daardoor misschien wat redizamer, maar koopt dit niet anders dan ten koste van veel verdriet tengevolge van de sombere dagen in zijn bestaan. Door meer aahdacht te gaan schenken aan de kinderspelen, begint men reeds te ge voelen wat het kind te kort komt. Dan komt de periode van school'gaan. Een meisje heeft een ander soort opvoe ding noodig. al zai het mannelijk onderwijs niet gemist kunnen worden. Ook voor de hoogere zoowel als voor de lagere klasse heeft het meisje echter behoefte aan de vrouw en is het geen prachtig werk om zich met die opvoeding bezig te houden? Voor 80 pet. van- onze Hollandsche meis jes is het eind van de schooltijd, die op 12 a 13-jarigen leeftijd bereikt wordt het eind1- Eunit van de studie. Wat dit kind geleerd eeft gaat gaandeweg verloren en zoo komt dit jonge kind in de groote maatschappij. Financieele omstandigheden van de ouders noodzaken deze 80 pet. jonge kinderen lets mee te gaan verdienen. Het komt als dienst- of ateller-melsje In een omgeving, waar welnig zorg aan haar besteed wordt en zoo groeit zij op tot ze trouwt en wat ze geleerd heeft hangt voor een groot deel af van haar zelf. Er zijn wel meisjes, die in zich de drang gevoelrfen naar ontwMckeling en die aardig leerden lezen en schrijven, maar of zij geleerd hebben een keuze te doen in de te lezen boeken en1 begrij- pen wat ze lezen is een andere vraag. Nemen wij ten dien1 opzichte proeven, dan zien wij, dlat ontzettend veel menschen niet kunnen lezen en dit in weerwil van het ver- lof tot lezen. Probeert men door populaire geschriften de mindier ontwikkelden1 in te lichten, dan is het teleurstellend zoo weinig belangstelling er voor dit lezen is en hoe weinig dit begre- pen wordt door degenen die het lezen. Hoe wil men nu bij meisjes, die zoo ap- groden het fond leggen voor het verder leven, waarbij zij zelf moeder van een gezin zai zijn en zelf die teere moeielijke taat van kin- deropvoeding ter hand moet nemen. Het spreekt vanzelf, dat ze daarbij herhaalde lijk echec lijdt en daardoor als ochipbreu- keling het leger mislukkelingen vergroot. Zou het voor menige vrouw niet een dank- baar arbeidsveld zijn de minder bedeelde meisjes om zich te vergaren en bezig te houL den op een manier die allesbehalve verveelt, maar boeit, beschaaft en opvoedt tot betere moeders en huisvrouwen. Hoe gemakkelijk zou het niet zijn om de meisjes, die na hun vrije avonden in de bioscopen of in slecht gezelschap doorbren- gen, om zich te vereenigen in een pr?ttig lo- kaal met prettige lectuur en hen te leeren iets te kuunen voorlezen, hun te oefemen hun eigen gedachten te beheerschen en onder woorden te brengen en1 hen daardoor geschikt te maken voor een later leven, waarin haar eigen kind zai zeggen: „vertel u een® wat, lees eens wat voor". Wij zouden op deze wijze de meisjes lets van kunst kunnen leeren, kunnen leeren zien wat mooi is en hun lets van muziek leeren, dat stellig het vrouwelijk gemoed zai treffen. Op deze wijze kan de kern gevormd worden waarom de meisjes zich onder uw ltiding vereenigen. Leer hen voor alles de schoonheid van de natuur, wat in iedere bloem in ieder diier voor wonderlijks beslotem ligt. Wanneer dit eenmaal gelukt moet het bui- tengewoon eenvoudig zijn hen op den verde- ren weg mede te slepen. Het krioelt aan onze universifeiten van1 z.g. bioloogjes, dat zijn „Ze was precies zoo, behalve die gtnoottel" uitte ik met eenige moeito. Want een nieuwe reactie ondfergingen wij beiden, evenals kapd- tein Meredith ondergaan had na zijn onder- hond met den echtgenoot van de Scboonheid- Koningin. Wij lachten onnoozel toen wij: de taxi uitstapten diie mij; moest afzetten aan het hotel Ritz len Philippa met een zacht: ,,Ik moet je we® bedanken, Rose. Ek heb heel veel1 ptezier gehad. Ik weet niet dait ik ooiit zoo geladien heb. De heb een gevoel of „ik wezen moet wat de Schottien1 noemlen „fey". „0, neen, dat niet. Betedkent dlat niet als iemand1 vervolgd 'en opgewonden is vlak voor- dat er iets vreeselijks met hem gebeuren moet? vroeg ik angstig, „Dat kan het in jouw ge- val1 niet wezen, Philippa. Want alles zai nu juist best gaan, niet waar? Ik meen met George". „0voor hem1 is alles in orde, ja, dat denk ik ook", antwoordde Philippa luchthartig, de oogharen nog vol tranen van het lach'en. „'Hij is goedi en wel af vdn1 zijn huwelijk met de Qnem'astler! Waarom aoen ze dat Rose? mannen van onzen stand met een stem en ma- niieren als George. En ze hebben er alliemaal met zulk soort menschen. En ze hebben er allemaal later spijt van. En toch betreuri hij haar misschien nog!" „Wat zeg je?" „Ach, je weet nooiit wat een1 man betreuren zai als het eens goed' en wel button zijn be>- reik is.... wil je hier soms uitstappen? Dan moet je mij; telegrafeenen kind! wanneer je mopgen wilt komen oml mi} te eprekem... Daig tal van- vrouwelifke studenten die de plaatsen innemen van mannelijke. Tal van die meisjes zouden veel goeds kunnen doen, door hun kennis'aan de meisjes mede te deelen. Die onderwezen meisjes zullen in hun eigen kring de kinderen liefde Inprenten voor planten en dieren. Men bedenke, dat er geen beter middel is om de mensch zachter te stemmen tegenover zijn medemenschen. dan hem liefde bij te brengen voor al wat leeft. Wanneer er sprake van kan zijn dat ooit de vredes-idee zich van de geheele mensch- heid meester maakt, dan zai dit een groote factor zijn die tot dit ideaal leidt. Spr. had het dus alleen over de prettige vakken, die van1 de meisjes weinig opoffering vordert en zeker niet van de kant van den- gene die het geeft. Dan komt de did, dat beschaafde, ontwlk- kelde en goed onderlegde vrouwen hun han den zullen1 uitstrekken naar de jonge vrouw die pas in een huishouding zit cm deze den weg te wijzen, hoe zij't kind, dat geboren zai worden verzorgd, hoe de zuigeling gevoed en opgevoed moet worden. Spr. was overtuigd, dat op deze wijze een band wordt gelegd die in het latere leven zai voortwerken. Stellig zai bij latere moeilijkheden de vroegere do- cent om raad worden- aangeklampt. Spr. had het nu nog maar gehad over de 80 pet. meisjes, die na de lagere school geen onderwijs meer ontvingen, maar het geldt ook voor menig meisje uit de meerbemiddel- de standen, die wel heel veel dingen in zich heeft leeren opnemen. maar het vak „kennis van het kind en kinaeropvoeding" volkomen heeft verwonderd. Onze H. B. S.-en en Gymnasia geven daar geen les in. De leerlingen van deze inrich- tingen moeten zich die kennis buiten de schooluren eigen maken en de gelegenheid daartoe zijn niet ruim gezaaid en bovehdien hCbben die meisjes geen tijd. Het meeren deel van deze meisjes wordt toch al rijkelijk overladen. Voor velen hunner is dat onder wijs volgen niets dan een lijdensweg. Om zich buiten de schooluren nog met zuiver vrouwelijke vakken bezig te houden is iets wat men van hen haast niet kan ver,gen. Men kan voor hen niet anders tot het doel komen dan telkens luider te eischen: „breng de be- finselen van de opvoedkunde in uiterst iesche vormen en op een verstandige ma nier op de middelbare scholen. Biji ae meis jes van 17 tot 18 jaar als verplicht vak. Spr. heeft zoo eenige dingen genoemd die de belangstelling van de jonge vrouw ver dienen en was van meening dat men zai moeten toegeven, dat daarin ligt een buiten- gewoon breed arbeidsveld. Dit alles eisicht echlter onderwijekrachten en die stampt men niet uit den grond. Moedercursussen kunnen niet alleen opge- richt worden met bekwame wijfcverplleegsteris aan het hoofd. Doceeren moet geleerd wor den. Voor het lesgeven in opvoedkunde wordt veel gevorderd van dengene die het geeft. Van het doceerend talent wordt veel meer gevorderd wanneer men staat voor leerlin gen die nog niets geleerd hebben dan wan neer men les geeft aan leerlingen die reeds onderlegd zijn. Niet ieder die aaar voor de goede will bezit kan zich dlaanaan wijiden. Er moet voor geleerd worden. Spr. w'l daarom de vereeniging noemen die in ons land prach tig. bloeit „de Vereeniging tot bevordering van het onderwijs in kindervoeding, kinder- verzorging en kinderopvoeding". Die vereeni ging streeft al die zaken na die spreker ge noemd heeft en is reeds 3 jaar bezig daar- vror die leenaressen te kweeken. Vrouwen van allerlel levensrichting hebben zich daarvoor aangemeld voor de cursussen. Het onderwijs is gegeven door bevoegde personen te Rot terdam en Amsterdam met groot enthousias- toe en doelmatigheid. Het heeft er toe geleid, dat vele leerlingen1 na 3 jaar studeeren een diploma hebben verworven, dat recht geeft een titel te voeren, die verder geen beteekenis heeft, maar hun kwaliviseert als te hebben genoten een zeer voortreffelijke opleiding, die hen vertrouwbaar maakt aan het hoofd te staan van allerlei onderwijsinrichtingen. De vraag komt: Kunnen zij wat verdienen?" Spr. antwoorat daarop dat de weg van leerares in opvoedkunde niet voert naar het land der utopien, maar tot de aanstelling in vaste betrekkingen. Het meerendeel' van de leerlingen is reeds geplaatst aan huishoud- scholen of bij industrieelen, die voor hun ar- beiders voelen en daardoor nuttig werk wil len doen onder hun meisjes. Het is gebleken dat wij een' practische weg hebben gekozen die dadelijk bruikbaar is. Een dergelijke vereeniging, die met daden getoond heeft zoo verstandig te zijn verdient uw aandacht en het verdient overweging om in deze streek in dezelfde richting te werken. Spr. denkt er niet aan door zijn lezing de menschen te pressen lid van deze vereeniging te worden. E)e beste reclame dlaarvoor zijn Rose!" „Wacht, wachit Ik hMd den koeteier even op. Daar stand ik met mijn hand op het portlier. „Nog een dinig, niet waar? Je je heen gaat. Je bent gelukkig, niet waar? Je bent heel gelukkig omdat hij nu in staat zai wezen met je te tnouwen?" Zij leufide uit het raampje naar mij te. Ze sprak bed luch'tig: „Wat praat jie nu weer voor nonsens?" „Nonsens? Wd Maar „Maar het is zooals je weed' zei Phfiippia duudelijk. „Er is niets verandlerd1 tusschen George en mij Ik doe het beste van ons alle maal. De man waar ik mee ga trouwen is de man die van mij houdt. Getrouwd of niet, George is dat niet. Dat zou niet kunnlen. Ik ben nu evemmin een soort meisje voor George als vfoeger. Minder, lieve Rose. Minder". - Ik zefcte groote oogen op en riep: „Wat? Meeni je dat je hem niet hebben wit na all wat er gebeurd is?" Hij zou mij nooit vragen," zd Philip pa en ze leunde achterover in het rijtuig met d'at vreemde lachje over haar. „Dat zai je zien". Eta toen- was zij' weg. HDOFDSTUK XXXI. Hd Noodlat en de MarioneUen. Hij (Kapitein Meredith) wachtte al1 op mij in het hotel toen ik terugkwam, ofscboon het nog mtet precies tien minuten voor vieren was. Hij acheen verlangend te zijn alles adhter den de tijdsomstandigheden zelf. Niemand zai tegen spreken dat de voor den oorlog aah- gevangen verwildering in het menschelijk leven na den oorlog ontzettend snel is toege- nomen. Het is alsof de levensemst is gewe- ken. De zucht naar belt veranderiijke naar hett losbandige, naar de verkeende vnjheid heeft ■baan gebroken en dreigt onze gemeenschap omver te werpen. Pessimisten1 zeggen dat de ruine van de menschheid dreigt en minder pessimitstisch gestemden zeggen, dat de we- reld op de helling glijdt van tegenspoed en rampen tengevolge van bet geringe plichts- gevoel en de zonderlinge vrijheidsopvattin- gen. Wanneer dit gezegd wordt dan zegt ook spreker, dat dit staat te vreezen. Wij bevin- den ons nog niet op het diepste punt. Om er uit te komen gelooft spr. dat men beter doet met te beginnen bij het begin1 en te zorgen. dat voor alles in eere gehouden wordt wat nog te redden is van het gezin. Het gezin wordt bedreigt. Laat ons er voor zorgen, dat in het gezin het weer wordt, dat de spil, waar alles omdraait, is de moeder. De moe der moet de vrouw blijven, die gevoelt, wat de kinderen behoeven, die altijd te vinden is op haar eigen piaats en van wie de rust in het gezin uitgaat. Wanneer wij z66 het ge- zinsleven bevestigen, dan geven wij de Maat schappij de steun terug, die haar dreigt te ontvallen. Wanneer men de zaak uit dit em- stige oogpunt bekijkt, dan meen ik op alter instemming te mogen rekenen, wanneer ik zeg: „Laat ons alles doen omi het gezin1 te versterken, en de moeder te houden op de plaat9, die haar toekomt. Laat ons streven zooveel mogelijk de meisjes, die daarvoor maar eenigermate in de termen vallen, op te voeden tot ware, echte en degelijke moeders". (Applaus.) Mevrouw Reijnvaan viel het moeilijk deze lezing objectief te beoordeelen. Wanneer spr. het gesprokene van tevoren gelezen had, aan zou dit misschien mogelijk geweest zijn. Nu was het haar zeer moeilijk. Zij toch was geen hioloogje, maar een medicaatje. Ze had n.l. het voorrecht gehad aan de Leidsche Univer- siteit te studeeren. Tot op het einde van haar studie was ze op gemengde scholen- geweest. In Alkmaar vervulde spr. een socale plicht, waarvan getuigen naast haar kunnen ver- klaren, dat zij daamaar niet gestreefd had. Er zijn echter per slot van rekeniing men schen noodig, die het doen. Op spr. toilet valt ook geen aammerking te maken. Haar gezin telt zooveel kinderen, dat zij, toen zij in het buitenland wonende, een nieuw dlenstmidsje noodig had', ten antwooid fcreeg „Een kind gaat nog, maar zoo'n rijitje, dlat gaat niet." Spr. was voorts docente van de Vereeni ging van Kinderverzorging, waarover Prof. Kouwer zoo'n vleiend oordeel had uitgespro- ken en spr. meende, dat dit alles pleitte voor haar bevoegdheid om in dozen te oordeelen. In tegenstelling met Prof. Kouwer, meent spr. echter, dat onze jonge meisjes een bree- de opleiding behoeven en midden in het le ven gesteld moeten worden niet uitsluitend onder vrouwen, maar temidden van mannen en vrouwen, waaruit het leven is opgebouwd. Spr. is nooit voor iets zoo dankbaar geweest als voor de eerlijke, trouwe vrendschap, die zij heeft kunen sluiten met jongens-medeleer- lingen. Daardoor werd het haar meermalen mogelp, in het leven den juisten weg te kie- zen. Voorts wllde spr. nog een opmerking ma ken van practischen aard. Prof. Kouwer deel- de mede, dat de afgestudeerden van de Ver eeniging voor Kinderopvoeding voor het grootste deel geplaatst zijn. Spr. is dit eens, maar weet Prof. Kouwer wel tegen welke sa- larissen? Zoolang deze meisjes, waaronder vrouwen als spr., na een driejarige studie, gesialarieerd wionden met 80 per lesuur -per jaar, zoolang acht $pr. het een geluk, dat er vrouwen zijn, die zich tegen dergelijke exces- sen op de bres stellen; 1.50 per uur voor klassen met 30 leerlingen is geen betaling, voor opvoeders, ook Prof. Kouwer die beoogit. Namens de Vereeniging bracht spr. hier- na hartelijk dank aan Prof. Kouwer voor zijn lezing. (Applaus.) rug te hebben, waarover hij nog met mij wenschte te praten. Ik had reeds begnepen' wat het zijn moest. lets over zijn moeder. Ben afspraak hoe het haar verteld moest worden. Ik dacht bij rniji zelf: „En Belle-mere houdt niet van Phiilippa I O, maar ze moet wd van haar houden en zij zai odk wd." Ik merkte op, dat al de lachbuien en opge- wondbnheid van den zoon over waren. Hij was ernstig; hi] was bezorgd. Hij1 kwam da- delijk naar mij te en vroeg: „Hdbt u getele- foneerd1?" „Wat zegt u?" zei ik een weinig verbaasd. Want in de opgewondenhdd van mijn laatste gesprek met Philippa was ik geheel vergeten hoe ik haar had moeten roepen. „0 ja", zd ik, „ik heb getdefoneerd". „Heeft u kapiitdn Pemnore dan gespro ken ?-" zd1 hij met een1 vreemde, strakke stem. Ik keek hem- verwonderd1 aan, toen wij daar stonden in de hai, die het tootaed geweest is van wat mij toescheen een oneindig aanM ontmoetilngen en afschddnemen tussdhen ons beiden, gespnekken en afsprakee van wat wij nu weer zoudien doien. Nu, dacht ik, dit zai nu wd1 voor't laatst zijn. „ik heb niet getdefoneerd- met Kapitein Penmore", zedi ik. „Ja, dat had ik modlen doen ik moest het hem dadelijk laten weten. Ik heb al zoo lang plan gehad hem te schrij ven... Het was Philippa, die ik heb opgebela1. Ik wou er u wat van vetrtdlen..." (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1923 | | pagina 5