Alkmaarsche Courant
F1UILLETQH.
In verkeerde sohoanes.
N.V. Boek- en Handelsdrukkerij
v.h. Herms. COSTER ZOON,
Voordam G 9, ALKMAAR,
Honderd Vijf si Twintipte Jaargang,
Maandag 1 October.
Yoor bestellingen vanBoek-
TFerken en Tijdschriffcen, zoo
wel binnen- als bnitenland-
scbe, houdt zieb beleefd aan-
bevolon
Wo. 230
1923
Stadsnieuws
80)
Maar to fiqgriterih, door Boris Ruafc
Weer greep ik den arm van Philippa.
,)Daar isi zij! daar is zij 1" riep ik uit.
Mijn vriemdini zag rniji aan also! zij dacht
d!at ik mijn versland verloren ihad!.
„Wie wait?"
George's vrouw I" ventdde ik haar. „Het
meisje, dat zijn vrouw niet is! Ilk weet zeker,
dat zij het is. Het is de roll waarmee zij naam
weft gamaakt... Je moet haar gaan zienl"
Phiilippa met liaar donkere oogen keek allies
wat ons op den bo ulevard passeerde met on-
dwzoekendeo blik aan. Zij dacht vermoede-
'Jijk. dat ik iemand bedodde die op miss Vayne
teeik. Maar voo-rdtat zij zeggen feon: „Op wiie
dan?" bad ik haar meegetrokken het ibdio®-
coopgebouw in met zijn kolossale adverten
ces. Ik had twee plaatsen genOmen en bei-
taald van* het faiondterd franc brief je, diait kapi
tein Meredith mij diew inorgen gegeven had.
Daar werden we met ons beiden met ge-
weld ingedreven in het donkere, benauwde
hoi met de pluche stoelen. Zeer goede stoe-
ten dait motet ik zeggen. Wij fcondeni geen
beter plaatsen vetrlangen om) volkomen goed
te ziten wat er zoo aanstondis iop het scherm
voor onze oogen zou worden vertoond.
En het kwam bijna dadelijk.
We mioesten geloof ik even1 het dinde bijwo-
'N GRoNNEGER AOVEND.
Men schrijft ons:
De Gronnegers in Alkmaor en omstreken
hebbeu Zaoterdagaovend in De Unie faeur
maondelijksche vergaoderens weer begonnen.
't Was veur't eerste nao de rust van de drei
zummermaonden en daorom zol't wat bizun-
ders warden. „Laot dizze bie-alnkomst 'n
schitterende Inzet worden van't seizoen," zee
't bestuur in ain braif aan de -leden en aan t
nog boetenstaonde Gronnegers.
En of't 'n schitterende inzet worden is?
Nou! Twd old-Gronnegers, dr. Legger ('n
Veendammer) en mr. de Vrieze ('n Winsclio-
ter), dd nou al tieden in Amsterdam wonen,
kwammen heur veurdrachten en laidjes ge-
ven. De naom van dizze baiden ainlieks
heurt Marwitz d'r nog bie, maor dd het pas
'n vreeselk starfgeval in de familie had en
kon daorom nait komen zegt veur de
Gronnegers boeten Gronnen genog om te
waiten dat 'n aovend waor zai optreden,
sibals mooi wordt.
D'r mout toch 'n groode aontrekkelkhaid
uitgaon van't as Grfinnegers onder nander
wezen, aans ken je joe toch nait begriepea
dat menschen as 'n dokter en 'n advekaot, dd
't baide slim drok hebben, nog tied waiten te
vinden om naor zokke vergaoderens tou te
gaon boeten beur woonplaotse. En dat ze de
laidjes en veurdrachten, dd ze geven, zuls
maokt hebben, kiek, dat i9 nou juust het mooi-
ste d'r van. Din kneg je nait van dd moppen,
dei je overaal koopen kennen, maor ieder keer
weer nden. En zai hebben d'r genog! Meer
as vaartig stobkies hebben ze mit heur bai
den geven en zai harren nog veul meer.
En mooi dat't was, aalmaol de zaal
was vol hebben ze gierd van't lachen, nait
maor evempies, ma or aingaol deur. Op a lie
meuigelke lollege veurvalen bar dr. Legger
'n stokkie maokt en din nog van 'a hail nusf
aandere dingen: 'n smok, wat griep is en zoo
wat tten.
Mr. de Vrieze zong zien verssies en bege-
laidde zok zuls op dd piaono. Zingend het hai
ons heuren laofen hou mooi het Gronningsch
Is'en hou raok en kort ie verschillende dingen
zeggen in't dialect. Om dat nog es goud
duudellc te maoken gaf hai dok nog 'a stok
of wat moppen, waor in 'n paor woorden zegd
wuir, .waor 'n Hollander wel viefentwintig
veur neudig is („Slepst lokst," „As't nait
aans wordt, din wordt't nait," etc.) Om beur-
ten gaf mr. de Vrieze 'n Gronningsch en 'n
Hollandsch laidje en tot afwisseling zong hai
hailendal nait, maor floito. Dat kon hai ook
mooi, slim!
Legger en de Vrieze, wie binnen joe dank-
baor dat je Zaoterdagaovend in Alkmaor
west hebben en binnen d'r van overtuugd,
dat van joen optreden propaganda uutgaon
Is. De ledenjjeste van „De Molleboonen" (dat
is de naom van de verainen van Gronnegers
hier en in de omgeven) zel vast uutgebraider
worden en veuraal as ie nog es 'n maol weer
komen willen, zooas ie aan de vergaoderen
beloofd hebben. Nog altied binnen d'r Gron
negers in dizze streken, dd nait waiten hou
gezellig zoo'n vergaoderen is.
Volledighaidshaalve mout d'r nog zegd
worden, dat ain van de leden 'n mooi stok van
de bekende Geert Teis veurlezen het (Vertel-
sters) en dat de menschen slim lachen moz-
zen om de veurvalen, waor 'n haile streek
soms 'n naom deur kregen het. Naor aanlai-
den van dat stok vertelde de venrzitter ook
nog 'n waore gebeurtenis van 'n paor Veen-
dammers, dd in't duuster in 'n boom klom-
men en dou net deden of ze in 'n lochtballon
zatten en nait wizzen waor ze wazzen.
En ook nog aandere grappen wuiren deur
de veurzitter verteld, maor wel alles waiten
wil, har maor komen mouten. As ie grappen
naovertellen, is d'r toch mainsttied nait zoo
veul aon.
Op iedere vergaoderen korgen weer nde
grappen los. De GrSnnegers dd nog gain lid
binnen, mionten zok maor gaiuw aangeven. 't
LidmaotsChap kost maor 'n beetje.
LEZING VAN PROF. KOUWER
OVER: ONZE DOCHTERS.
(Vervolg.)
Spr. zou dus een betoog kunnen houden,
waaruit volgde, dat men1 die vrouwenstudie
moest trachten te beperken. Maar de tegen-
woordige tijd met z'n gecompliceerde eischen
staat daaraan in den weg. De tijd1 is voorbij,
dat de meisjes zich met niets anders dan
huishoudelijke dingen bezig houden en
slechts kunneni opgaan in de huishouding
van hun moeder, om daar een overtollig
meubel te worden.
He* voorgeslacht heeft gegischt, dat de
vrouw haar geest kon verrijkdi en nu de ge-
legenheid daartoe zich voordoet moeten wij
die haar nu onthouden? Nu bereikt is, wat
eertijds werd verbodien, is er echter niets
tegen, nuchter te beoordeelen, of men1 diaar-
mee geheel en al tevreden kan zijn. Spr. ge-
looft niet, op veel tegenstand te stuiten, wan-
neer hij zegt; eenige ervaring over de man-
nelijke oplciding van het meisje te hebben.
Ook in paedagogische kringen kringen heeft
het imzicht baan gebroken, dat het niet goed
is, dat meisjes hetzelfde soort onderwijs ont-
vangen als jongens. Haar aard verschilt
vanaf de wieg hemelsbreed met die van1 jon
gens en't is een paedagogische eisch, bij
haar opvoeding er rekening mee te houden1,
dat aan andere eischen moet worden vol'daan
en dat het onze plicht is, reeds in haar vroe-
ge jeugd te zoeken naar onderwijsmethoden,
die meer geschikt zijn voor meisjes dan het
mannelijk onderwijs, dat wij gegeven heb
ben. Dat geldt reeds voor het jonge kind,
maar sterker nog voor meisjes van 16 of 17
jaar. Deze in spr. gegroeidd overtuiging
wordt bevestigd door onderwijsmens^hen, on-
derwijzers en onderwijzeressen die op paeda-
gogisch gebied hun sporen volkomen ver-
diend hebben. Steeds klinkt meer en meer in
die kringen de eisch, dat gebroken moet wor
den met het eenzijdig mannelijke onderwijs
voor meisjes. Spr. gevoelt zich op dit ge
bied echter niet volkoimien thuis en zai zich
daarin dus niet diep begeven. Hij spreekt
hier op gezag van anderen, die zijn overtui
ging deelen.
Terugkomende op zijn beeldspraak, wijst
hij op den verstandig en bekwamen zwem-
mer, die, eenmaal in verkeerd vaarwater ver-
zeildi geraakt, tracht, daaruit geleidelijk te
ontkomen. Spr. meent, dat men ook moet
trachten, geleidelijk de menschen in deze
richting te krijgen. Ouders, die voor de moei-
lijkheid staan, het jonge meisje haar levens-
weg te wijzen, zou spr. in overweging wil
len geven, of daarbij niet het volgende een
bruikbaar middel kan zijn. Spr atelt zich
voor een open wijde poort met het voortreffe-
lijke lokmiddel: een mooi, pasi geboren kind.
Spr. ziet zich omringd met honderd gelijk
gezinde alien met pasgeboren schoonheden
(want ieder pasgeboren kind1 is een schoon-
heid) in hun boven hun hoofden opgeheven
handen. Wij behoeven geen woord te zeggen.
Spr. is overtuigd, dat het jonge meisje vol
bewondering naar die kinderen zai staren en
zai zeggen: „Wat is dat mooi!"
Na korten tijd zai het meisje ons echter
verlaten, omdat ze er genoeg van1 heeft en
om dit te voorkomen zai het noodig zijn,
haar het kind ernstig te laten bekijken en
haar den weg te wijzen, het kind te leeren
kennen in1 de eerste dagen van zijn bestaan.
Spr. is oVertuigd, dat, wanneer het gelukt,
tal van jonge meisjes in contact te brengen
met pasgeboren schoonheden, het gemakke-
lijk zai zijn, haar belangstelling op te wek-
ken in het verdere lot van het kind. Het is
mij-gemakkelijk, aldua spr., mij een dergelijke
toestand in te denken, omdat, Gode zij dank,
mijn werk mij dagelijks in aanraking brengt
met de jonge zuigelingen. Bij het aanschou-
wen van zoo'n zu'igeling wordt menig geluk-
kig oogenblik bij spr. versomberd door het
zien van het toekomstbeeld van het kind.
SpT. weet zeker, dat er van de honderd in
het eerste jaar reeds acht zullen zijn gestor-
ven en voor het meerendeel door oorzaken,
die te vermijden waren geweest. In sommige
streken van ons land zijn het er 20 van de
100 zuigelingen, die in het lste jaar sterven
en van andere landen zou spr. nog faooger
cijfers kunnen noemen.
Spr. weet, dat, wanneer het kind meer be-
studeerd was, wanneer men meer doordron-
gen was in zijn behoefte, dit te vermijden
zou zijn.
Het jonge meisje zou zoo gemakkelijk kun
nen leeren op het gezicht van het jonge kind-
je te lezen wat er in het zieltje omgaat. Dik-
wijils komisch, maar vaak tragisch zijn de
trekjes, die't kindergezichtje verraad en nu
vaak de groote menschen ontgaan. Dikwijls
kan men van't gezidhtje lezen 'a trek van lij-
den en ontevredenheid met't bestaan en. dm
gevoelen wij onze superiositeit, dat wij kun
nen helpen.
Het kind wekt altijd onze mededoogenheid
onze plicht en verantwoordelijkheid. Omdat
wij1 er dikwijls naar hebben gekeken, hebben
wij het gevoel, dit een beetje beter te kunnen
zien dan anderen. De moeder zai ons tegen-
werpen maak je geen illusie en voor de goe
de moeder strijken wij inderdaad de vlag,
maar helaas, niet alle moeders zijn goede
moeders, verstandige moeders, bestudeerde
moeders. Er zijn er velen die, niet op het kin-
dergezicht kunnen lezen, waar het om vraagt
en het zou toch zoo gemakkelijk. zijn jonge
meisjes liefde in te boezemen voor het jonge
kind, door ze er een tijd lang dagelijks mede
om te laten gaan. En die gelegenheid biedt
zich gemakkelijk aan.
men van een drama over Max en dd Iianibar-
ger kaas. Toen teen kwam het.
ECrst dd titel „La Princesse qui voulant
tout savoir" en daar onder, in groote kapi-
talie letters: ..La Princesse Meta Madl
Vera Vayne."
„Nu! nu!" zdi ik tot Philippa. „In deze
belangrijke lange films vertootnlen ze eerst de
heldin alleen. Nil komt Ihetl Ja, kijk, ze is
het!"
Ja! dat was zij vijf en dertig maal le-
vensgrooteen fcolossaal gezicht dlat ons van
het sdierm todachte. 't Q)iffure, waarvan
iedere haar uitstond als een1 latwerk van dra-
den! De mond een hai1 met dingelegde mijli-
steenen, waarin de uitstekende tandieni van
mevrouw Arthur Harrison verheerlijtot wa
ren! 'De glimlach waardoor holtto alls af-
gronden1 gevortnd werden in haar kolossale
wangen? De oogen stralend 'als de voorlich-
ten van een looomotief op het pulbliiek dat miss
Vera Vayne vetreerde. Ja haar heele batterij
beboodijkheden als een apotheose evenals' de
geztdhten van- de reuzenvrouwen voor dd ver-
sdhrikte oogen van Gulliver.
Phiilippa en Mr voei'dfan ons nietig als inseo
ten en zaten het portret aan1 te zien totdiat
het bewegelijke beeld van licht en donker met
een glimlach1 geflikkerd had.
Wij hadddn er genoeg van. Zdfs het lief
de teoneel met „aen airmen Arthur Harri
son" kon onls niet weerhouden.
Wij1 spioedddn ons dd zaal uit. Met een gei-
smoorde stem vroeg Philippa: „Iieve, lieve
Rose, leek ze daairopi?"
De zorg en angst voor de groote kinder-
sterfte in ons land heeft er toegeleid, dat de
vereenigihg tofbeschexming van zuigelingen
allerwege haar weldadige arbeid verricht,
doch altijd1 nog op veel te kleine schaal. Er
is in de lste piaats nog altijd te geringe me-
dewerking van1 de ouders, maar in de tweede
piaats is er een gebrek aan helpsters. De staf
van arisen en verpleegsters is niet voldoende
om het werk te verrichten. Daarbij is de
hulp van talrijke leeken en vooral die van
jonge vrouwen noodig. Op dit gebied is er
veel te doen voor jonge meisjes die zeggen:
„ik wou dat ik maar werk had".
Wanneer het kind over de gevaren, die het
in het eerste levensjaar bedreigen heen is
moet het in de eerste vijf jaren, die vlug
voorbij gaan worden opgevoed en In menig
gezin laat dit alles te wensehen over. In
leders omgeving valt waaT te nemen, dat
moeders zich om de ultingen voor het kind
niet bekommerene of omdat ze geen tijd heeft,
of omdat zij zich aan haar z.g. sociale plich-
ten moet geven, waardoor de kinderen over-
gelaten worden aan kleine broertjes of zus-
jes, buurvrouwen, of aan het opvoedkundige
systeem van de straat.
Menig jong kind' komt veel te kort, leert
niet, wordt met opgevoed, leert niet spelen,
moet zich zelf maar helpen.
Dit heeft natuurlijk ook een zeker voordeel.
Het wordt daardoor misschien wat redizamer,
maar koopt dit niet anders dan ten koste
van veel verdriet tengevolge van de sombere
dagen in zijn bestaan.
Door meer aahdacht te gaan schenken
aan de kinderspelen, begint men reeds te ge
voelen wat het kind te kort komt.
Dan komt de periode van school'gaan.
Een meisje heeft een ander soort opvoe
ding noodig. al zai het mannelijk onderwijs
niet gemist kunnen worden. Ook voor de
hoogere zoowel als voor de lagere klasse
heeft het meisje echter behoefte aan de
vrouw en is het geen prachtig werk om zich
met die opvoeding bezig te houden?
Voor 80 pet. van- onze Hollandsche meis
jes is het eind van de schooltijd, die op 12
a 13-jarigen leeftijd bereikt wordt het eind1-
Eunit van de studie. Wat dit kind geleerd
eeft gaat gaandeweg verloren en zoo komt
dit jonge kind in de groote maatschappij.
Financieele omstandigheden van de ouders
noodzaken deze 80 pet. jonge kinderen lets
mee te gaan verdienen.
Het komt als dienst- of ateller-melsje In
een omgeving, waar welnig zorg aan haar
besteed wordt en zoo groeit zij op tot ze
trouwt en wat ze geleerd heeft hangt voor
een groot deel af van haar zelf. Er zijn wel
meisjes, die in zich de drang gevoelrfen naar
ontwMckeling en die aardig leerden lezen en
schrijven, maar of zij geleerd hebben een
keuze te doen in de te lezen boeken en1 begrij-
pen wat ze lezen is een andere vraag.
Nemen wij ten dien1 opzichte proeven, dan
zien wij, dlat ontzettend veel menschen niet
kunnen lezen en dit in weerwil van het ver-
lof tot lezen.
Probeert men door populaire geschriften
de mindier ontwikkelden1 in te lichten, dan is
het teleurstellend zoo weinig belangstelling
er voor dit lezen is en hoe weinig dit begre-
pen wordt door degenen die het lezen.
Hoe wil men nu bij meisjes, die zoo ap-
groden het fond leggen voor het verder leven,
waarbij zij zelf moeder van een gezin zai
zijn en zelf die teere moeielijke taat van kin-
deropvoeding ter hand moet nemen. Het
spreekt vanzelf, dat ze daarbij herhaalde
lijk echec lijdt en daardoor als ochipbreu-
keling het leger mislukkelingen vergroot.
Zou het voor menige vrouw niet een dank-
baar arbeidsveld zijn de minder bedeelde
meisjes om zich te vergaren en bezig te houL
den op een manier die allesbehalve verveelt,
maar boeit, beschaaft en opvoedt tot betere
moeders en huisvrouwen.
Hoe gemakkelijk zou het niet zijn om de
meisjes, die na hun vrije avonden in de
bioscopen of in slecht gezelschap doorbren-
gen, om zich te vereenigen in een pr?ttig lo-
kaal met prettige lectuur en hen te leeren
iets te kuunen voorlezen, hun te oefemen hun
eigen gedachten te beheerschen en onder
woorden te brengen en1 hen daardoor geschikt
te maken voor een later leven, waarin haar
eigen kind zai zeggen: „vertel u een® wat,
lees eens wat voor".
Wij zouden op deze wijze de meisjes lets
van kunst kunnen leeren, kunnen leeren zien
wat mooi is en hun lets van muziek leeren,
dat stellig het vrouwelijk gemoed zai treffen.
Op deze wijze kan de kern gevormd worden
waarom de meisjes zich onder uw ltiding
vereenigen.
Leer hen voor alles de schoonheid van de
natuur, wat in iedere bloem in ieder diier
voor wonderlijks beslotem ligt.
Wanneer dit eenmaal gelukt moet het bui-
tengewoon eenvoudig zijn hen op den verde-
ren weg mede te slepen. Het krioelt aan onze
universifeiten van1 z.g. bioloogjes, dat zijn
„Ze was precies zoo, behalve die gtnoottel"
uitte ik met eenige moeito. Want een nieuwe
reactie ondfergingen wij beiden, evenals kapd-
tein Meredith ondergaan had na zijn onder-
hond met den echtgenoot van de Scboonheid-
Koningin. Wij lachten onnoozel toen wij: de
taxi uitstapten diie mij; moest afzetten aan
het hotel Ritz len Philippa met een zacht: ,,Ik
moet je we® bedanken, Rose. Ek heb heel veel1
ptezier gehad. Ik weet niet dait ik ooiit zoo
geladien heb. De heb een gevoel of „ik wezen
moet wat de Schottien1 noemlen „fey".
„0, neen, dat niet. Betedkent dlat niet als
iemand1 vervolgd 'en opgewonden is vlak voor-
dat er iets vreeselijks met hem gebeuren moet?
vroeg ik angstig, „Dat kan het in jouw ge-
val1 niet wezen, Philippa. Want alles zai nu
juist best gaan, niet waar? Ik meen met
George".
„0voor hem1 is alles in orde, ja, dat denk
ik ook", antwoordde Philippa luchthartig, de
oogharen nog vol tranen van het lach'en. „'Hij
is goedi en wel af vdn1 zijn huwelijk met de
Qnem'astler! Waarom aoen ze dat Rose?
mannen van onzen stand met een stem en ma-
niieren als George. En ze hebben er alliemaal
met zulk soort menschen. En ze hebben er
allemaal later spijt van. En toch betreuri hij
haar misschien nog!"
„Wat zeg je?"
„Ach, je weet nooiit wat een1 man betreuren
zai als het eens goed' en wel button zijn be>-
reik is.... wil je hier soms uitstappen? Dan
moet je mij; telegrafeenen kind! wanneer je
mopgen wilt komen oml mi} te eprekem... Daig
tal van- vrouwelifke studenten die de plaatsen
innemen van mannelijke. Tal van die meisjes
zouden veel goeds kunnen doen, door hun
kennis'aan de meisjes mede te deelen.
Die onderwezen meisjes zullen in hun
eigen kring de kinderen liefde Inprenten
voor planten en dieren. Men bedenke, dat er
geen beter middel is om de mensch zachter
te stemmen tegenover zijn medemenschen.
dan hem liefde bij te brengen voor al wat
leeft.
Wanneer er sprake van kan zijn dat ooit
de vredes-idee zich van de geheele mensch-
heid meester maakt, dan zai dit een groote
factor zijn die tot dit ideaal leidt.
Spr. had het dus alleen over de prettige
vakken, die van1 de meisjes weinig opoffering
vordert en zeker niet van de kant van den-
gene die het geeft.
Dan komt de did, dat beschaafde, ontwlk-
kelde en goed onderlegde vrouwen hun han
den zullen1 uitstrekken naar de jonge vrouw
die pas in een huishouding zit cm deze den
weg te wijzen, hoe zij't kind, dat geboren zai
worden verzorgd, hoe de zuigeling gevoed en
opgevoed moet worden. Spr. was overtuigd,
dat op deze wijze een band wordt gelegd die
in het latere leven zai voortwerken. Stellig
zai bij latere moeilijkheden de vroegere do-
cent om raad worden- aangeklampt.
Spr. had het nu nog maar gehad over de
80 pet. meisjes, die na de lagere school geen
onderwijs meer ontvingen, maar het geldt
ook voor menig meisje uit de meerbemiddel-
de standen, die wel heel veel dingen in zich
heeft leeren opnemen. maar het vak „kennis
van het kind en kinaeropvoeding" volkomen
heeft verwonderd.
Onze H. B. S.-en en Gymnasia geven daar
geen les in. De leerlingen van deze inrich-
tingen moeten zich die kennis buiten de
schooluren eigen maken en de gelegenheid
daartoe zijn niet ruim gezaaid en bovehdien
hCbben die meisjes geen tijd. Het meeren
deel van deze meisjes wordt toch al rijkelijk
overladen. Voor velen hunner is dat onder
wijs volgen niets dan een lijdensweg. Om
zich buiten de schooluren nog met zuiver
vrouwelijke vakken bezig te houden is iets
wat men van hen haast niet kan ver,gen. Men
kan voor hen niet anders tot het doel komen
dan telkens luider te eischen: „breng de be-
finselen van de opvoedkunde in uiterst
iesche vormen en op een verstandige ma
nier op de middelbare scholen. Biji ae meis
jes van 17 tot 18 jaar als verplicht vak.
Spr. heeft zoo eenige dingen genoemd die
de belangstelling van de jonge vrouw ver
dienen en was van meening dat men zai
moeten toegeven, dat daarin ligt een buiten-
gewoon breed arbeidsveld.
Dit alles eisicht echlter onderwijekrachten
en die stampt men niet uit den grond.
Moedercursussen kunnen niet alleen opge-
richt worden met bekwame wijfcverplleegsteris
aan het hoofd. Doceeren moet geleerd wor
den.
Voor het lesgeven in opvoedkunde wordt
veel gevorderd van dengene die het geeft.
Van het doceerend talent wordt veel meer
gevorderd wanneer men staat voor leerlin
gen die nog niets geleerd hebben dan wan
neer men les geeft aan leerlingen die reeds
onderlegd zijn. Niet ieder die aaar voor de
goede will bezit kan zich dlaanaan wijiden. Er
moet voor geleerd worden. Spr. w'l daarom
de vereeniging noemen die in ons land prach
tig. bloeit „de Vereeniging tot bevordering
van het onderwijs in kindervoeding, kinder-
verzorging en kinderopvoeding". Die vereeni
ging streeft al die zaken na die spreker ge
noemd heeft en is reeds 3 jaar bezig daar-
vror die leenaressen te kweeken. Vrouwen van
allerlel levensrichting hebben zich daarvoor
aangemeld voor de cursussen. Het onderwijs
is gegeven door bevoegde personen te Rot
terdam en Amsterdam met groot enthousias-
toe en doelmatigheid. Het heeft er toe geleid,
dat vele leerlingen1 na 3 jaar studeeren een
diploma hebben verworven, dat recht geeft
een titel te voeren, die verder geen beteekenis
heeft, maar hun kwaliviseert als te hebben
genoten een zeer voortreffelijke opleiding, die
hen vertrouwbaar maakt aan het hoofd te
staan van allerlei onderwijsinrichtingen.
De vraag komt: Kunnen zij wat verdienen?"
Spr. antwoorat daarop dat de weg van
leerares in opvoedkunde niet voert naar het
land der utopien, maar tot de aanstelling in
vaste betrekkingen. Het meerendeel' van de
leerlingen is reeds geplaatst aan huishoud-
scholen of bij industrieelen, die voor hun ar-
beiders voelen en daardoor nuttig werk wil
len doen onder hun meisjes.
Het is gebleken dat wij een' practische weg
hebben gekozen die dadelijk bruikbaar is.
Een dergelijke vereeniging, die met daden
getoond heeft zoo verstandig te zijn verdient
uw aandacht en het verdient overweging om
in deze streek in dezelfde richting te werken.
Spr. denkt er niet aan door zijn lezing de
menschen te pressen lid van deze vereeniging
te worden. E)e beste reclame dlaarvoor zijn
Rose!"
„Wacht, wachit Ik hMd den koeteier
even op. Daar stand ik met mijn hand op
het portlier. „Nog een dinig, niet waar? Je
je heen gaat. Je bent gelukkig, niet waar? Je
bent heel gelukkig omdat hij nu in staat
zai wezen met je te tnouwen?"
Zij leufide uit het raampje naar mij te. Ze
sprak bed luch'tig: „Wat praat jie nu weer
voor nonsens?"
„Nonsens? Wd Maar
„Maar het is zooals je weed' zei Phfiippia
duudelijk. „Er is niets verandlerd1 tusschen
George en mij Ik doe het beste van ons alle
maal. De man waar ik mee ga trouwen is de
man die van mij houdt. Getrouwd of niet,
George is dat niet. Dat zou niet kunnlen. Ik
ben nu evemmin een soort meisje voor George
als vfoeger. Minder, lieve Rose. Minder".
- Ik zefcte groote oogen op en riep: „Wat?
Meeni je dat je hem niet hebben wit na all
wat er gebeurd is?"
Hij zou mij nooit vragen," zd Philip
pa en ze leunde achterover in het rijtuig met
d'at vreemde lachje over haar. „Dat zai je
zien".
Eta toen- was zij' weg.
HDOFDSTUK XXXI.
Hd Noodlat en de MarioneUen.
Hij (Kapitein Meredith) wachtte al1 op mij
in het hotel toen ik terugkwam, ofscboon het
nog mtet precies tien minuten voor vieren was.
Hij acheen verlangend te zijn alles adhter den
de tijdsomstandigheden zelf. Niemand zai
tegen spreken dat de voor den oorlog aah-
gevangen verwildering in het menschelijk
leven na den oorlog ontzettend snel is toege-
nomen. Het is alsof de levensemst is gewe-
ken. De zucht naar belt veranderiijke naar hett
losbandige, naar de verkeende vnjheid heeft
■baan gebroken en dreigt onze gemeenschap
omver te werpen. Pessimisten1 zeggen dat de
ruine van de menschheid dreigt en minder
pessimitstisch gestemden zeggen, dat de we-
reld op de helling glijdt van tegenspoed en
rampen tengevolge van bet geringe plichts-
gevoel en de zonderlinge vrijheidsopvattin-
gen. Wanneer dit gezegd wordt dan zegt ook
spreker, dat dit staat te vreezen. Wij bevin-
den ons nog niet op het diepste punt. Om er
uit te komen gelooft spr. dat men beter doet
met te beginnen bij het begin1 en te zorgen.
dat voor alles in eere gehouden wordt wat
nog te redden is van het gezin. Het gezin
wordt bedreigt. Laat ons er voor zorgen, dat
in het gezin het weer wordt, dat de spil,
waar alles omdraait, is de moeder. De moe
der moet de vrouw blijven, die gevoelt, wat
de kinderen behoeven, die altijd te vinden is
op haar eigen piaats en van wie de rust in
het gezin uitgaat. Wanneer wij z66 het ge-
zinsleven bevestigen, dan geven wij de Maat
schappij de steun terug, die haar dreigt te
ontvallen. Wanneer men de zaak uit dit em-
stige oogpunt bekijkt, dan meen ik op alter
instemming te mogen rekenen, wanneer ik
zeg: „Laat ons alles doen omi het gezin1 te
versterken, en de moeder te houden op de
plaat9, die haar toekomt. Laat ons streven
zooveel mogelijk de meisjes, die daarvoor
maar eenigermate in de termen vallen, op te
voeden tot ware, echte en degelijke moeders".
(Applaus.)
Mevrouw Reijnvaan viel het moeilijk deze
lezing objectief te beoordeelen. Wanneer spr.
het gesprokene van tevoren gelezen had, aan
zou dit misschien mogelijk geweest zijn. Nu
was het haar zeer moeilijk. Zij toch was geen
hioloogje, maar een medicaatje. Ze had n.l.
het voorrecht gehad aan de Leidsche Univer-
siteit te studeeren. Tot op het einde van haar
studie was ze op gemengde scholen- geweest.
In Alkmaar vervulde spr. een socale plicht,
waarvan getuigen naast haar kunnen ver-
klaren, dat zij daamaar niet gestreefd had.
Er zijn echter per slot van rekeniing men
schen noodig, die het doen.
Op spr. toilet valt ook geen aammerking te
maken.
Haar gezin telt zooveel kinderen, dat zij,
toen zij in het buitenland wonende, een nieuw
dlenstmidsje noodig had', ten antwooid fcreeg
„Een kind gaat nog, maar zoo'n rijitje, dlat
gaat niet."
Spr. was voorts docente van de Vereeni
ging van Kinderverzorging, waarover Prof.
Kouwer zoo'n vleiend oordeel had uitgespro-
ken en spr. meende, dat dit alles pleitte voor
haar bevoegdheid om in dozen te oordeelen.
In tegenstelling met Prof. Kouwer, meent
spr. echter, dat onze jonge meisjes een bree-
de opleiding behoeven en midden in het le
ven gesteld moeten worden niet uitsluitend
onder vrouwen, maar temidden van mannen
en vrouwen, waaruit het leven is opgebouwd.
Spr. is nooit voor iets zoo dankbaar geweest
als voor de eerlijke, trouwe vrendschap, die
zij heeft kunen sluiten met jongens-medeleer-
lingen. Daardoor werd het haar meermalen
mogelp, in het leven den juisten weg te kie-
zen.
Voorts wllde spr. nog een opmerking ma
ken van practischen aard. Prof. Kouwer deel-
de mede, dat de afgestudeerden van de Ver
eeniging voor Kinderopvoeding voor het
grootste deel geplaatst zijn. Spr. is dit eens,
maar weet Prof. Kouwer wel tegen welke sa-
larissen? Zoolang deze meisjes, waaronder
vrouwen als spr., na een driejarige studie,
gesialarieerd wionden met 80 per lesuur -per
jaar, zoolang acht $pr. het een geluk, dat er
vrouwen zijn, die zich tegen dergelijke exces-
sen op de bres stellen; 1.50 per uur voor
klassen met 30 leerlingen is geen betaling,
voor opvoeders, ook Prof. Kouwer die beoogit.
Namens de Vereeniging bracht spr. hier-
na hartelijk dank aan Prof. Kouwer voor
zijn lezing. (Applaus.)
rug te hebben, waarover hij nog met mij
wenschte te praten. Ik had reeds begnepen'
wat het zijn moest. lets over zijn moeder. Ben
afspraak hoe het haar verteld moest worden.
Ik dacht bij rniji zelf: „En Belle-mere houdt
niet van Phiilippa I O, maar ze moet wd van
haar houden en zij zai odk wd."
Ik merkte op, dat al de lachbuien en opge-
wondbnheid van den zoon over waren. Hij
was ernstig; hi] was bezorgd. Hij1 kwam da-
delijk naar mij te en vroeg: „Hdbt u getele-
foneerd1?"
„Wat zegt u?" zei ik een weinig verbaasd.
Want in de opgewondenhdd van mijn laatste
gesprek met Philippa was ik geheel vergeten
hoe ik haar had moeten roepen.
„0 ja", zd ik, „ik heb getdefoneerd".
„Heeft u kapiitdn Pemnore dan gespro
ken ?-" zd1 hij met een1 vreemde, strakke stem.
Ik keek hem- verwonderd1 aan, toen wij daar
stonden in de hai, die het tootaed geweest is
van wat mij toescheen een oneindig aanM
ontmoetilngen en afschddnemen tussdhen ons
beiden, gespnekken en afsprakee van wat
wij nu weer zoudien doien.
Nu, dacht ik, dit zai nu wd1 voor't laatst
zijn.
„ik heb niet getdefoneerd- met Kapitein
Penmore", zedi ik. „Ja, dat had ik modlen
doen ik moest het hem dadelijk laten weten.
Ik heb al zoo lang plan gehad hem te schrij
ven... Het was Philippa, die ik heb opgebela1.
Ik wou er u wat van vetrtdlen..."
(Wordt vervolgd.)