Maar Tram, Taten tvfj geregield vertellen.
Na een Faveur-marsch en -en ouverture door
het uitstekende orchestje onder lciding van
Leu is Noire t kwamen „The four Vree's"
twee dames en twee heeren Romeinsche
marmergroepen en gymnastische oefeningen
uitvoeren. Een verrassend numrner, dat een
goede inzei bleek van een gced geheel.
Les Miro's dame en heer brachten
allereersi een nummertje xylcphoon ten ge-
hoore, dat hun muzikale talenten demon-
streerde. Daarna volgden muzieknummers op
bijzondere instrumenten, die deze artistea
zelf hebben vervaardigd. Hoc lief klonk het
klokkenspel, hoe melodieus do otrijkmuziek
met vier strijkstokken en hoc verrassend was
her numiner op de gewene stalen buizen, die
„Les Miro's" met handschoenen aan be-
werkten
En toen kwam Lou Bandy, overbekend
als humorist en conferencier, vertellen, dat
Faveur in Ailfanoar er in moest en er in zou.
En nogmaals hij heeft gelijkEn voor
een groot gedeelte zal dat aan Lou Bandy
zelf te danken zijn. Zijn leuke tiedjes wij
noemen b.v. de parodie op „Het fierc
schooiershart en zijn gezellige praatjes en
zotte uitvatkn en grappen zullen hem ook
hier populair maken en, met hem, het Variete-
iPaveur.
Na Bandy's optreden kregen we het nurn
mer „GrazieUa's". Wij hebben meermalen
staaltjes van dressuur gezien en wel sterke
staaltjes ook, maar dit overtrof alles op dit
gebied. Wij hadden nooit kunnen denken dat
een papagaai zoo is te dresseeren, dat zij op
commando eenige achterwaartsche salto
mortale's maakt; dat een andere een carous-
sel op gang maakt, terwijl een tweede en
een derde, respectievelijk bekken-slaan en
orgelspelen; dat een kakatoe kan fietsrijden;
datmaar genoeg. Het eene is al ver-
bazingwekkender dan het andere. Men moel
het zelf maar gaan zien om te constateeren,
dat wij niet overdrijven.
Louisette en Armand zijn twee pracht-ar-
tisten, wier optreden eigenlijk veel te kort
duurde. De eerste heeft zoovele talenten en
ze weet zoo netjes het publiek in te palmen
met een vroolijken lach en cen aardig praat-
je, dat het wel leek of ze gewoon niet weg
mocht gaan na haar optreden, zoo verbazend
lang bleef het applaus aanhouden. 't Scheen
wel of men bezig was den boel af te breken.
Dit duo zal voorgoed gegrift blijven in het ge-
heugen van alle Alkmaarders, die ook maar
eenigszins talenten weten te waardeeren.
De „Three Edith Sisters", electrisch bal
let, stond er voorts op het programma. Al-
weer iets waarbij men perplex is over zoo-
veel schoons. Welk een sChittering van licht
tijdrns het optreden der drie danseressen, welk
een feeerieke aanblik als alle lichten plotsc-
ling uitgingen en de danseressen-zelf geheel
verlicht waren in alle denkbare kleuren! Er
was slechts een roep: onvergeiijkelijk mooi!
De kunstwielrijder Dicky Paulton slaat
een record op dit gebied. Ziin prestaties zijn
van dien aard, dat er ook alweer geen verge-
lijking te maken valt met zijn collega's. Dit
nummer is af.
Het laatst van het programma dat geen
einde schijnt te nemen is de onbreekbare
man met zijn stoelen en tafels, Paul Opel.
Wat deze allemaal laat zien waarbij hij
zich tevens een geboren komiek foont is
niet te beschrijven. Hij vaW, onverschillig van
welke hoogte, zander zich te bezeeren, staat
weer op, valt weer en het blijft een valpartij,
die een schaterlach verwekt.
Een finale „Tot weerziens" besloot den
avend, die van het begin tot het eind een ver-
rassing was.
Wij kunnen onze lezers niet naar Faveur
steepen, alleen kunnen we zeggen: maar
dan ook met den meesten klem gaat toch
vooral een avond naar Faveur en lacht en
geniet!
Schouwburg Harmonie.
Het Schouwtoeneel. 'I Krokodilletje. Saly-
rieke grapperij in drie bedrijven van Karl
Strecker.
Voor een uitverkochte zaal gaf het
Schouwtooneel gigterenavend zijn openings-
voorstelling en zij, die vooral gekomen wa
ren om weer eens te genkten vai. het kostelijk
spel van Jan Musch, hebben het zeer zeker
uitmuntend getroffen. Want het stuk heeft
zijn succes te danken aan Musch, die de rol
van Hugo Huschke, den brutalen gladden in-
breker, op eenige wijze vervult.
Na een feestje bij Edmund Philips, een
geacht ingezetene van een Duitsch stadje,
komt daar onvenvachts een inbreker op be-
zcek, die blijkt Philips twaalf jaar geleden
als ccmpagnon-inbreker te hebben gekend.
Hugo eischt zijn rechtmatig deel op. Ed
mund weet hem weg te krijgen, door hem een
mooi inbreekzaakje aan de hand te doen. De
diefstal gelukt en de buit wordt geborgen in
de city-bag van krokodillenleer, eigendom
van Mevr. Philips. Deze city-bag had op
Huschke dadelijk een prettigen indruk ge-
maakt. Als Hugo achiervolgd wordt geeft hij
tasch met inhcud aan Philips in bewaring.
Deze gaat er op slapen, doch zijn vrouw
haatt hem weg, en geeft de tasch aan den
commissaris, die met haar zal vluchten.
Philips ontwaakt en mist zijn tasch. Eindelijk
komt de commissaris er mee aan en geeft hem
aan Huschke, in wien hij een verzekerings-
agent mieent te ziien, cm hem naar't station te
brengen. Daar worden dief en tasch aange-
houden, maar de handige Hugo weet toch ten
slotte nog, dank zij den burgemeester en den
dwazen commissaris, met zijn geliefd krodc-
dilletje te ontsnappen.
Eenige diepte moet men in deze dwaze ge-
schiedenis niet zoeken. De personen zijn
kluclit- en blijspelfiguren, maar het geheel
amuseert uitsiekend.
Prachtig is de entree van Musch in 't
'erste bedrijf als de bocf, die zich zeker de
meerdere voelt van zijn vroegeren collega,
die natuurlijk voor onthullingen bang is.
Het tooneel in het tweede bedrijf, waarin
luschke als gentleman gekleed, den com-
nissaris 45 mark afzet is schitterend en ver-
wierf een applaus bij cpen doek. Zeldzaam
handig, zooals Musch zich door de moeilijk-
ste tafreelen heens'aat en hij lanceert de
gecstige dingen voortreffelijk. Als hij b.v. in
't eerste bedrijf spreekt over een fotograaf,
zegt hij„'t Is een bepaald een klein manne-
tje, waar'hij zet zelf op zijn deur „fotogra-
fie". (Klemtoon op „gra").
Er zijn in 't stuk moeilijke tooneelen
(zoo b.v het drukke tafreel bij 't begin
van hot stuk) die echter door zeer vlot sa-
menspel geheel tot hun recht komen. De per
sonen, die naast Musch dit blijspe! vertolk-
ten, hebben gced werk geleverd. v. Staal-
duynen had de Excellence aardig ,c-ypeerd
Stinc v. d. Gaag was een echte cxccntrieke
doch:er en echtgenoote, terwijl Enny de
Leeuwe heel pittig de tweede dochter van
den burgemeester gaf. Ezerman gaf deze
magistraat cp zijn bekende komische wijze.
Pierre Mols legde het er wel wat dik op en
maakte van den commissaris een wel wat
malle figuur. Hieel aardig was A. Hooykaas
als Wetzel, den adjunct-inspecteur. Verdien-
stelijk gespeeld. Co Balfcort kon ons als Ed
mund Philips minder bekoren.
De kleinere rollen werden op voldoende
wijze vertolkt.
Wij twijfelen niet of hetzelfde succes van
Zondag, zal ook hedenavond den kleinen kro-
kodil en den handigen bandiet ten deel val-
len.
Morgen Dinsdag volgt dan het mooie era-
stige stuk van Bluavente, getiteld De Passie-
bloem.
Twee straatzangers werden gistermorgen
in de Forestussiraat opgepikt, omdat zij zan
der vergunning men weet, dat dit jaar
geen dergelijke menschen worden toegelalen
aldaar aan het zingen waren. Op het po-
litiebureau moesten zij verantwoording af-
leggen.
Buitenland
NA HET LONDENSCHE ACCOORD.
Rijkskanselier Marx legde Zaterdag in
den Rijksdag de volgende verklaring af:
De rijksregeering verschijnt voor u, om u
het resultaat der Londensche conferentie
voor te leggen en uwe goedkeuring van de
Londensche besluiten te verwerven.
Het deskundigen-rapport werd door de
rijksregeering beschouwd als de geschiktste
grondslag voor een oplossing der schadever-
goedingskwestie. De meerderheid van het
Huis billijkte deze verklaring. Dat dlaar-
tegen ook ernstige bezwaren te berde waren
te brengen, werd door mij nooit ontkend. Met
nadruk heb ik daarom in de slotzitting der
conferentie deze bezwaren onderstreept. De
besluiten, die wij heden zullen nemen, en die
de machtiging beteekenen tot uitvoering van
het rapport, hebben een verder gaande betee-
kenis dan het vroegere besluit, waarbij het
Dawes-rapport als basis voor de oplossing
van het reparatievraagstuk werd aangeno-
men. Thans gaat het er om, in^temming te
betuigen met de wetsontwerpen, die ingrij-
pende veranderingen in het Duitsche rijk
veronderstellen, ja, op een punt zelfs een af-
wijking van de bepalingen uit de rijksgrond-
wet vereischen.
Het is heden dus zaak, een grootere ver-
antwoordelijkheid op u te nemen. De rijks
regeering zal het zich tot plicht rekenen, het
materiaal zoo uitvoerig mogelijk te verstrek-
ken en stelt er prijs op, op alle vragen ant-
woord te verstrkken. Wij gaan niet prat op
het succes, dat wij te Londen hebben bereik.
Wij zijn er ons van bewust, dat de arbeid te
Londen niet van dien aard was, dat hij groo-
te resultaten had kunnen bereiken. Het rap
port der experts is voor het Duitsche volk in
zijn wezen even weinig verkwikkelijk als het
ons opgelegde verdrag van Versailles. De
taak der Duitsche delegatie te Londen be-
stond slechts hierin, dat zij streefde naar
verlichting van de lasten en verhoudingen
schiep, om de uitvoering van het rapport op
de dragelijkste wijze te verzekeren. Ik meen
te mogen constateeren, dat de Duitsche dele
gatie te Londen in geen geval een verslech-
tering tegenover den huidigen toestand,
daarentegen in menig opzicht wel een verbe-
tering bereikt heeft. Wij hebben geen oogen-
blik geaarzeld met alle openhartigheid de
Duitsche gedachte naar voren te brengen;
een groot deel van onze tegenvoorstellen
werd door de geallieerden als rechtmatig er-
kend en als verandering der genomen beslui
ten aanvaard.
Het is mij een behoefte, ook op deze plaats
de objectieve en onpartijdige leiding der con
ferentie door een Engelschen premier te er-
kennen. Ik stel er prijs op, te constateeren,
dat het in de pers geuite verwijt, dat de
Duische delegatie te Londen voor 'n ultima
tum is geplaatst, volstrekt ongegrond is. De
besluiten der ^conferentie zijn voor Duitsch-
land ongetwijfeld een zware last, maar zijn
toch niets anders dan uitwerking van den
verloren oorlog. Maar desniettemin beteeke
nen zij in vergelijking tot den tot dusver
heerschenden toestand een vooruitgang.
Gelijk aan het geheele Duitsche volk lag
ook aan de Duitsche delegatie het naast aan
het hart de zorg, om Duitschland van de
bezetting der vreemde troepen te bevrijden.
Wanneer ons streven niet het resultaat heeft
opgeleverd, dat wij beoogden, dan is zulks in
de eerste plaats aan de omstandigheid toe te
schrijven, dat den partijen te Londen in vele
richtingen „halt" geboden was. Ik denk hier
in de eerste plaats aan het probleem der in-
tergeallieerde schulden. Maar wij wisten
toch door te zetten dat te Londen over de mi-
litaire ontruiming der bezette gebieden on-
derhandeld werd. Het is ons niet gelukt de
spoedige militairj ontruiming der naar onze
overtuiging in strijd met het verdrag bezette
gebieden binnen den door het geheele Duit
sche volk verwachten korten termijn te berei
ken. Onze rechtsopvatting wordt daarin nog
steeds door de Engelsche regeering gedeeld.
Wanneer wij ons desondanks met door den
nood geboden concessies hebben accoord ver
klaard, werden wij daartoe gcdwongen, door
de erkenning, dat wij bij afwijking van die
concessies een groot aantal onzer verdrukte
landgenooten in hun hocp op spoedige bevrij-
d'ing zouden hebben bedrogen en bovendien
het economisch resultaat der Londensche
conferentie in zijn geheel in gevaar hadden
gebracht.
Onze delegatie was na lange overweging,
en na uitputting van alle te harer beschik-
king bestaande middelen, de overtuiging toe-
gedaan dat de afwijzing der Fransch-Bel-
gische concessies in de ontruimingskwesties
voor onafzienbaren tijd een vers lech tering
der verhoudingen in de bezette gebieden zou
hebben veroorzaakt en dat tevens een drage-
lijke oplossing van de herstel-kwestie voor
onafzienbaren tijd zou zijn uitgesteld. De
verantwoordelijkheid daarvoor hebben wij
niet op ons kunnen nemen.
Ons streven om een etappen-gewijze ont
ruiming van het Roer-gebied te verkrijgen
werd door Herriot nadrukkelijk van de hand
gewezen met het betoog, dat bij een vaststel-
ljng van etappes en termijnen de door hem
ernstig gewenschte ontruiming van het ge
heele Roergebied zou worden fcemceilijkt, ja
wellicht gelieel onmogelijk genaal, Dc
Duitsche regeering, die de aldus geifoiTen
regeling der ontru 1 mingskwestic niet als de-
finitief beschouwt, ja, het veeleer thans als
haar ernstigste taak opvat, ook de door Her
riot in het uitzicht gestelde snellere en vol-
komen ontruiming van het Ruhrgebied en
van de andere sanctie-gebieden te bereiken
vertrouwt gelijk van zelf spreekt, ook thans
nog, dat een bevredigende regeling der ont-
ruimingskwestie en de bevrijding van de be-
volking der wederrechtelijk bezette gebieden
wellicht spoedig zal verwezenlijkt worden,
wanneer op basis van het rapport der experts
en van de besluiten van Londen de regeling
van het herstelvraagstuk en daarmee hope-
lijk ook de pacificatie van Europa is inge-
leid.
Een uiteenzetting van de details mag ik
wel aan de desbetreffende ministers overla-
ten. Het zij mij slechts vergund, u het geheel
ter aanneming aan te bevelen en ten slotte de
gedachte uit te spreken, die bij u besluiten
de aandacht moge vinden die haar toekomt.
Dat is de gedachte aan het ernstige alterna-
tief, waarvoor wij staan: wat gebeurt er bij
verwerping der overeenkomsten van Lon
den; welke gevolgen moeten-wij voor ons
volk en onze huishouding verwachten, wan
neer de te Londen bereikte regeling niet tot
werkelijkheid wordt, maar de tegenwoordige
toestand voor onbepaalden tijd voortduurt?
Ik zeg met opzet, voor onbepaalden tijd",
want het kan voor dengeen, die den tegen-
woordigen toestand der wereldpolitiek over-
ziet aan geen twijfel onderhevig zijn, dat de
Londensche conicventie een kans heeft gebo
den die niet licht zal tevugkeeren.
De boven alle verwacf ng uitgaande om-
keer in de Amerikaamsche pohtiek, die na de
groote reserve der laatste jaren weer heeft
besloten, onder de banier van het Dawes-
rapport tot actieve deelneming aan de Euro-
peesche probleinen, dreigt op nlets uit te loo-
pen, wanneer de banier van die nieuwe
marschrichting door een der voornaamste
betrokkenen in Europa van de hand wordt
gewezen. Het had niet veel gescheeld of het
spook der intergeallieerde schulden had
reeds de Londensche besprekingen doen mis-
lukken. Slechts door compromissen is het ge
lukt, dit gevaar te bezweren. Maken wij de
te Londen samengekneopte banden weder
los, dan verheft dit gevaar opiyeuw het hoofd
eh dan zijn de gevolgen in het bijzonder op
de houding van Amerika waarvan het eco
nomisch lot kan Europa afhangt, niet te
overzien.
Op dit gevaar te wijzen en tot alle partijen'
van dit Huis de ernstige vermaning te rich-
ten, zich welbewust te zijn van de verant
woordelijkheid voor de te nemen beslissing,
beschouw ik als mijn hoogsten vaderland-
schen plicht. Die het voor zijn geweten en
voor het Duitsche. volk meent te kunnen ver-
antwoorden op dit oogenblik van beslissing
over Duitschlands lot voor jarenlang de uit
voering van het rapport der experts en van
de overeenkomsten van Londen te verhinde-
ren, heeft den ernstigen en heiligen plicht in
deze stonde van verantwoording een anderen
weg te wijzen, die ons volk uit zijn econo-
mischen en financieelen nood kan redden en
ons de bevrijding der bezette Duitsche ge
bieden verzekert. Deze weg moet echter ook
dadelijk bewandeld kunnen worden en moet
kort zijn, anders zal hij Duitschland ten ver-
derve voeren, want de verwerping van het
verdrag van Londen beteekent in ieder geval
al dadelijk de vernieting van alle hoop, die
het Duitsche volk, in het bijzonder onze
broeders in het bezette gebied koesteren. In
dustrie en landbouw zullen nicer nog dan tot
dusver onder een voortdurend toenemenden
credietnood te 1 ijden hebben.
Of onze bloedelooze huishouding, onze tot
dusver moeizaam omhoog gehouden valuta,
niet een nieuw vernal tegemoet gaan, is een
bange vraag. Een toenemende werklooheid,
een algemeene nood van breede massa's van
ons volk echter, zullen zeker het gevolg zijn.
Op het bezette gebied zal de vreeselijke mil-
litaire druk onverminderd blijven rusten, de
afsnoering der bevolking zal verder in stand
gehouden worden. Flonderden gevangen
Duitschers, die zich voor hun vaderland op
de bres hebben gesteld, zullen in de gevange-
nissen versmachten. Aan vele'doizenden uit-
gewezenen zal de terugkeer naar het vader
land ook verder ontzegd blijven.
Een vreeselijke verantwoordelijkheid rust
thans op den Rijksdag. Zijn beslissing zal
naar mijn vaste overtuiging voor Duitsch
land zegen of vloek beteekenen. Het geheele
Duitsche volk en de geheele wereld richten
hun blik op ons. Het bezette gebied, waar-
naar ons aller vurigste wenschen uitgaan,
heeft zijn wil bekend gemaakt en zijn hoop
is ontwaakt; deze mag niet bedrogen worden.
De economische commissie voor het bezet
te gebied heeft aan alle fracties van den
Duitschen Rijksdag een telegram gezonden,
waarin verwezen wordt naar het besluit van
de vergadering van vertegenwoordigers van
htdustrie en handel om zich uit te spreken
voor aanvaarding van het Londensche- ver
drag, terwijl verder de verwachting wordt
uitgesproken dat een volksvertegenwoordi-
ging welke zich verantwoordelijk gevoelt
voor de belangen van het volk, rekening zal
houden met de verlangens van het bezette
gebied.
Bij den Duitschen rijksminister van bui-
tenlandsche zaken is het volgende telegram
ontvangen van het Roode Kruis te Lunen:
Honderden wegens Duitsch-nationale propa
ganda in de Fransche gevangenis te Dort
mund verblijvende gevangenen dringen op
aanneming van het verdrag van Londen aan.
De Fransche Kamer heeft gister de discus-
sies over de Londensche conferentie gesloten.
Een motie van vertrouwen in dte regeering
werd aangenomen met 336 tegen 204 stem-
men.
Vandaag zal de Kamer het verdrag van
Lausanne bespreken. De Senaat zal morgen
bijeen komen om de Londensche overeenkomst
overeenkomst te bespreken.
De Duitsch-Nationalen volharden in hun
afwijzende houding. In de Duitsch-Nationale
fractie schijnt echter geen eensgezindheid
van meening te bestaan. Het verluidt dat
Admiraal Von Tirplitz zich voor aanvaar
ding der Londensche overeenkomst verklaard
zou hebben.
Zaterdag ziin in de Fransche Kamer de
laatste interpellanten aan hef woord ge-
weest. Dubois, de oud-voorzitter der Com
missie van Hcrstel, het eerst. Op hem volg-
R -Jminister*voor de Bevrijde Gebie
den in het eerste kabinet-Poincare en Marin,
mini:.or voor.de Bevrijde Gebieden in het
tweede kabinet-Poincare. Alle drie hebben
zij het accoord van Londen becritiseerd. Zij
verklaacden hun stem niet aan de regeering
te kunnen geven.
Dubois betreurde het, dat te Londen de
bevoegdheden van de C. v. H. beknot waren.
Hij sprak er zijn verwondering over uit, dat
men aan Duitschland het recht heeft gege-
ven, arbitrage aan te vragen, alvorens de
bevelen van de-C. v. H. op te volgen. Spreker
wees er op, dat Duitschland in 1871 aan
Frankrijk niet zou hebben toegestaan arbi
trage te eischen voor de uitvoering van het
vredesverdrag. Dubois verklaarde, dat het
Dawes-plan de Duitsche betalingen met 40
milliard vermindert.
De minister-president Herriot merke op,
dat de Londensche betalingsstaat van 1921
gehandhaafd blijft. Het Dawes-plan zal van
dit jaar af het geld, waaraan wij zoo zeer
behoefte hebben, in de openbare kassen doen
vloeien.
In geen enkel opzicht werd aan het vredes
verdrag getornd. Wij hebben nieuwe garan-
ties trachten te verkrijgen en wijhebben ze
inderdaad gekregen, o.a. wat de kleurstoffen
betreft.
Reibl zeide niet tegen het plan-Dawes zelf
te ziin. De toepassing zooals er door de Lon
densche conferentie aan is gegeven, kon hij
echter niet goedkeuren.De militaire bezetting
van de Ruhr achtte spreker een noodzakelij-
c garantiemaatregel om de uitvoering van
het Dawes-plan te verzekeren.
Spreker zou gaarne hebben gezien, dat de
ontruiming, die voor Frankrijk een groot of
fer beteekent, te Londen er toe zou hebben
geleid, om aan Frankrijk in ruil daarvoor
een of ander voordeel te bezorgen. Hij had
gewild, dat de kwestie der intergeallieerde
schulden aan het vraagstuk der ontruiming
zou zijn verbonden.
Herriot antwoordde hierop, dat het een
dwaling is te meenen, dat de bezetting van
het Ruhrgebied een wapen zou zijn geweest
in de handen van Frankrijk. Ook zou het on
mogelijk zijn van die bezetting een ruilobject
te maken, omdat Frankrijk zijn woord heeft
gegeven, dat de bezetting alleen voor de be-
scherming van de ingeniersmissie zou dienen.
Louis Marin ging ten slotte na, welke of
fers Frankrijk op de Londensche conferentie
heeft gebracht en welke voordeelen het
daarvoor in de plaats heeft gekregen. De be-
haalde voordeelen achtte spreker een illusie.
Zij waren volgens hem in vergelijk met de
gebrachte offers geheel onvoldoende. Enge-
land daarentegen heeft te Londen niets op-
gegeven.
Minister Nollet zeide nog, dat de militar-
re conirole in Duitschland spoedig hervat
zal worden.
Sprekende ever het Franscb Duitsche
handelsverdrag, verklaarde Herriot, dat de
basis daarvoor reeds te Londen is gelegd.
Nadat de Kamer ruim zeven uur verga-
derd had, werd de zitting verdaagd. Herri
ot zal voor het uiteengaan nog een votum
van vertrouwen eischen.
De Beiersche premier dr. Held, heeft in
den Beierschen Landdag een rede gehouden,
waarin .hij een beeld gaf van de onderhan-
delingen te Londen. Aan het slot van zijn
rede zeide hij, dat hij het niet met zijn ge
weten kon overeenbrengen, ondanks de zeer
ernstige bezwaren, het verdrag van Londen
te verwerpen.
De Duitsch nationals fractie van den
Landdag decide mede, dat zij zich haar hou
ding tegenover het verdrag van Londen
wpnschte voor te behouden.
De Italiaansche ministerraad heeft het
werk der Italiaansche delegatie op de con
ferentie van Londen goedgekeurd. De mi
nister van Binnenlandsche Zaken gaf een
uiteenzetting van den binnenlandschen toe
stand en merkte op, dat deze van liever-
lede helderder wordt.
UIT DEN DUITSCHEN RIJKSDAG.
Na het mislukken van de groote Rijksdag-
zitting van Vrijdag Zaterdag de belang-
stelling aanzienlijk verminderd. Blijkbaar
vreesde men, dat de communistische obstruc-
tie zou worden voortgezet en slechts weini-
gen riskeerden het opnieuw eenige uren in
het Rijksdaggebouw met wachten door te
brengen, meent de Berlijnsche correspondent
van de Tel. In de diplomatenloge, waar Vrij
dag geen plaats onbezet was, waren Zater
dag slechts weinig belangstellenden aanwe-
zig. Ook de afgevaardigden en het publiek
waren weinig talrijk.
De communistische afgevaardigde, dr.
Schwarz, die Vrijdag de zitting onmogelijk
had gemaakt, was Zaterdag weggebleven,
zoodat het duidelijk was, dat de besprekin
gen zonder groote storingen konden plaats
vinden. Zoodra de rijkskanselier opstond om
zijn verklaring voor te lezen. brak echter op
nieuw een gehuil los van de banken der
communisten, die in koor „amnestie" riepen.
Minutenlang duurde dit tumult, terwijl de
voorzitter zijn bel hanteerde en de rijkskan
selier geduldig stond te wachten. Een oogen
blik had het den schijn, of de recbterzijde, en
speciaal de Volkischen, tot een tegen-mani-
festatie zouden overgaan. Te midden van dit
tumult toonde de rijkskanselier zich onbewo-
gen. Van ziin verklaring zelf kon aanvanke-
lijt niemand iets verstaan. Ten slotte be-
daarde evenwel het gehuil, zoodat de rijkse
kanselier nog slechts enkele malen onderbro-
ken werd en hij zijn rede ten einde kon bren
gen. (De inhoud der regeeringsvelkaring zie
men elders in dit blad onder het hoofd „Na
het Londensche accoord".)
Nadat Marx' zijn rede had voorgelezen,
werd hij levendig toegejuicht door alle af
gevaardigden van het midden der volkspar-
tij tot de sociaal-democraten toe.
Daarentegen vereenigden de Volkischen en
de communisten zich in koor met hun
„foei"-geroep.
Het tumult duurde nog voort toen de mi
nister van financien, Luther, opstond om zijn
rede te houden. De voorziter hanteerde weer
tevergeefs de bel en rustig moest men af-
wachten totdat de schreeuwers moe waren.
Luther sprak in hoofdzaak over de econo
mische ziide van het Dawes-rapport. Getal-
'en volgden op getallen, nu en dan onder-
broken door een schertsend woord, dat de
sfemnflfng In de zaaT wat verbeterdf. r
Intusschen had't Huis zich gevuld en
kwamen ook de meeste afgevaardigden op-
zetten.
Men vernam, dat achter de coulissen op
nieuw werd onderhandeld tusschen de
Duitschnationalen en de regeering. Het is
weer de volkspartij, die tracht als bemidde-
laar op te treden, De rijkslandbond. die het
middelpunt van het verzet was, schijnt uit
vrees, dat de credieten aan den landbouw
zullen worden opgezegd, meer handelbaar te
worden. Aan den anderen kant wordt be-
v/eerd, dat de Duitsch-nationalen, nu zij zien
dat er werkelijk gevaar voor een Rijksdag-
ontbinding dreigt, tot toegeven geneigd wor
den. Het zou echter voorbarig zijn te spre
ken van een ommekeer bij die partij.
Zoolang Luther met cijfers jongleert du-
ren de onderhandelingen achter de coulissen
voort. De minister van Financi&n was tame-
lijk optiraistisch en'hij kwam tot de conclu-
sie, dat, als hef Duitsche volk jaren werkt en
flink spaart, het op basis van het Londen
sche verdrag opnieuw tot een menschwaardig
bestaan en tot bloei kan komen.
De beste rede van den dag was die van
den minister van Buitenlandsche Zaken,
Stresemann, die niet dikwijls genoeg kon
herhalen, dat het verdrag van Londen niet
een eindpunt maar slechts een begin betee
kent. Hij bestreed de tactiek van de Duitsch
nationalen, die alle voordeelen, welke te
Londen zijn behaald, willen verwerpen al
leen omdat zij, wat de ontruiming van de
Ruhr betreft, hun zin niet hebben gekregen.
Herhaaldelijk sprak Stresemann met grooten
lof van den Franschen minister-president,
van wien hij juist in die bezettingskwestie de
grootst mogelijke tegemoetkoming verwacht.
Spreker wees er op. dat Herriot niet langer
vasthoudt aan de these, dat de termijn voor
het Rijnland nog niet begonnen was te loo-
pen. De ontruiming van Dortmund was de
eerste stap die spoedig wordt gevolgd door
nieuwe. als het Dawes-plan ten uitvoer wordt
gebracht.
Stresemann ontving aan het einde van zijn
rede een warme ovatie, die slechs door wat
gesis van communisten en Volkischen werd
onderbroken. 1
Na een kort debat over de incidenten van
Vrijdag ging de Rijksdag tot heden uiteen.
De EKiitsch-nationalen zullen dan het debat
openen en eerst uit hun redevoeringen zal
volkomen duidelijk blijken, welke houding"
ten slotte door deze partij tegenover het Da-
wesplan wordt aangenomen.
DUITSCHLAND EN HET LONDENSCHF
ACCOORD.
De Duitsch-nationaile partif tracht een
nieuw element te brengen in het conflict over
de Dawes-wetten, zegt de Crt.
Het officieuse orgaan van de partij brengt
onder het opschrift: Weg met de regeering,
een artikel, waarin gezegd werdt, dat het
beter zou zijn een nieuwe regeering te vor-
men, dan cm den Rijksdag te ontbinden. Wij
vragen aldus het artikel een regee-
ringswijzigimg om met nieuwe mannen wer
kelijk succes te behalen. Valt de regeering, dan
vervalt ook het werk wat te Londen is gedaan
en dan komt de weg vrij voor nieuwe mannen
en nieuwe onderhandelingen. Deze eisch stel-
len wij op dit uitersi gewichtig oogenblik.
Te oordeelen naar deze uitlating in dit
blad, is het zeer onwaarsehijnlijk, dat de
Duitsch-nationalen tot een vergelijk met het
tegenwoordige kabinet zullen komen. Ander-
zijds blijkt het, dat bij de Duitsch-nationalen
geen volkomen eendracht heerscht.
Hiet besluit om de Dawes-wetten te verwer
pen, is wel is waar met algemeene siemmen
genomen, maar eerst nadat de oppositie de
vergadering had verlaten. Merkwaardig is,
dat zeer invloedrijke leden van d
deze oppositie behoorden. Men noemt in de
eerste plaats den minister-president van Wur
temberg, Bazille, verder admiraal Von Tin
pitz en den Rijksdagvoorzitter, Wallraf. Ba
zille frad in den rijksraad reeds voor aanne
ming gestemd. Wallraf sprak voornamelijk
namens het Rijnland. Ook Maretzki. die uit de
Duitsche volkspartij naar de Duitsch-natio
nalen is overgeloopen, verklaarde zich voor
aanneming van de Londensche overeenkomst
STRIJD TEGEN DE COMMUNISTEN
IN POLEN.
Gisteravond heeft de politie een inva! ge
daan in een communistische bijeenkomst en
150 personen gearresteerd, van wie er IOC
na verhoor en vaststelling hunner identiteit
weder werden vrijgelaten Men houdt de na-
men dergenen, die in arrest blijven, geheim.
ONTHULLINGEN OVER DEN MOORD
OP MATTEOTTIE.
De Italiaansche socialist Zaniboni heeft
aan de Parijsche „Oeuvre" een onderhoud
toegestaan, waaraan het volgende ontleend
is:
Een wegwerker, die dien dag de straten
veegde in de buurt van Sorofono, voorts een
brigadier van politie, die toevallig langs
kwam, hebben Matteotti's jas en later zijn lijk
gevonden. Zie je wel, zegt Mussolini in een
officieele verklaring, dat bewijst toch wel
voldoende, dat de regeering niets verzuimd
heeft op het lijk van den vermoorden socia
list op te sporen.
Jammer voor Mussolini's glorie, maar et
zijn bijzonderheden, die een heel ander licht
op de zaak werpen. Matteotti is ontvoerd
door vijf individuen, gekleed in het grijs.
Men heeft hem gebracht met een grooten
automobiel in de rich ting van Civita Castel-
lana, 8 K. M. van Rome hebben menschen
een man gezien, die gebonden op de kussens
lag. De auto heeft stil gestaan voor Grotta-
Rcssa. Daar is Matteotti vermoord. Ik heb
zelf de justitie kunnen aanwijzen, dat er
bloed lag op die plaats Men heeft hem voor
dood achtergelaten, wellicht was hij sterven-
de. Teen is men teruggekomen om hem te
halen, in een auto met politie. Het lijk is
naar Rome gebracht. Mijn onderzoek heeft
mij gebracht tot de poorten van het kerkhof
Campo-Verano.
Op een vraag, waar men het lijk voorloo
pig had begraven, antwoordde Zaniboni Ik
wil niets zeggen dat niet positief steunt op
mijn onderzoek. Wat mij zeker schijnt is, dat
de ontdekking van het lijk georganiseerd in
elkaar gezet is, toen het onmogelijk bleek, bet
nog langer te verbergen. In mijn tegenwoor-
digheid had men op het kerkhof reeds drie
lijken laten opgraven; het werd gevaarlijk
om er mee voort te gaan. Niemand zich
evenwel beetnemen door de lnjidige, zooge-
naamde ontdekkino van het lijk, ea dat nog
