Aikmaarsche Courant
■s
3
E
Tijd, werk, verwarming
li E
Zaterdag 7 Febrnari.
- min o, IKST
Lontiensch Aanteekenboek.
FEU1LLET0N.
No. 38 1985
Honderd Zeven en Twintigsfe Jaargang,
de
het algemeen belang minder dient, dan
erfiater heeft bedoeld en gewenscht.
Dergelijke overwegingen hebben de Re
geering er toe gebracht om een wetsontw»rp
in te dienen onder den titel: „Herziening in
het algemeen belang van bii erfstelling of
legaat gemaakte bedingen
Uit enze Staatsmacliine.
geven. Hodges nam de hooge betreklnng met
decorum waar en de geillustreerde bladen
kunnen getuiget,,dat hij bij plechtige en za-
kelij-ke functies. aan het ambt verbonden, in
zijn uiterlijke verschijning geenszins onder-
deed voor de mannen van hoogere geboorte,
is If zeggen. 74 war neod-n^ *o*r Hodges; sich den weg van alle potten is o-egaan
hij verloor zijn ambt door de nederlaag van i,„^ _i.„
sffie van den linker- of rechterhandschoen,
wanneer de rechter of linker verloren was
geraakt. Maar indien ge ooit nog eens een
pot mocht hebben, een pot met plaatjes er
op, of met piaatjes op hei deksei, een pot van
een kunstzinnige margarine-, pomade-, poe-
REGEEREN NA DEN DOOD.
De titel klinkt wellicht wat vreemd in ver'
band met den algemeenen titel van deze ru-
briek. 't Is al erg genoeg, dat wij soms wat
te hardhandig women geregeerd en de veron-
derstelling, dat die strenge regeerders nog
zouden naspoken na hun aftreden of zelfs
na hun dood, zou sommigen den schrik om
het hart doen slaan.
Van zoo lets is hier geen sprake. Ieder, die
een testament maakt of legatee „beschrijft"
regeert na zijn dood: immers hij is het, die
de verdeeling van zijn nalatenschap ter hand
neemt. Veel kwaad is daar niet bij, vooral
met, omdat hij bij zijn verdeeling gebonden
is aan zekere algemeene regelen. Maar an-
ders wordt het als de erfiater „in spe" be
palingen maakt, die nog lange jaren, wel-
licht ten eeuwigen dage moeten worden na-
geleefd, terwijl de brave evenmin als ieaer
ander in de toekomst heeft kunnen zien en
kon weten, of na verloop van ettelijke jaren
en eeuwen wat hij zich voorstelde nog wel
uitvoerbaar zou zijn of doelmatig zou blijken.
En nog bezwaar.ijker wordt de zaak, wan-
neer niet aan personen of hun nakomelingen
een last wordt opgelegd door de erflatmg,
maar wanneer een openbaar lichaam staat
voor de keuze: weigering van oe sehenking
of gebondenheid tot in lengte van dagen aan
den wil van den reeds sedert tientallen van
jaen ot zelfs eeuwen overleden schenker. De
tijden veranderen en de zeden en gebruiken
evenzeer; daardoor komt soms „de laatste
wil" van den erfiater in botsing met de maat-
schappij en het maatschappelijk belang
Met het bovenstaande is geen afk?urend
oordeel uitgesproken over vroegere schenkin-
gen en beschikkmgen en over degenen, die
ze maakten; ten hoogste zou men den laat-
sten kunnen verwijten, dat zij te kortzichtig
zijn geweest om te beaenken, dat de weield
verandert, of wel, dat zij te zeer overtuigd
zijn geweest van hun goedhuc om te over-
wegen dat zij door het voorschrijven van
allerlei kleinigheden de waarde van hun
sehenking twijfelachtig maakten.
ouden datum en Friesland b.v. is rijk aan
zoogenaamde „leenen" instellingen, waaruit
iongelui een som trekken om hen in de gele-
genheid te stelien te studeeren. Maar er zijn
er onder, die ingesteld zijn voordat er uni-
versiteiten waren, waardoor het oncluidelijk
is wat er onder „studie" bedoeld wordt.
Ook komt het.voor, dat aan een der bege-
nadigden een jaarlijksche som wordt toege-
kend, die in den tijd van de stichting voldoen-
de kon geacht worden om er van te studee
ren, maar die nu een „aardige bijdrage" is.
De bekende Bumabeurzen in Friesland zijn
ingesteld, toen het Gymnasium nog een 5-
jarigen cursus had en degene, die nu een
beurs heeft, komt een jaar tekort; de acade-
mische beurzen worden ook maar voor 5 ja
ren verleend, al eisch* het gekozen vak een
langeren stud.etijd Bovendien is de jaarlijk
sche uitkeering afhankelijk van de huursom
van zekere boerenplaatsen, maar die huur is
in den loop der jaren zeer afwisselend ge
weest er waren jaren dat de bevoordeelden
f 121500 per jaar ontvingen, maar
het dubbele is ook mogelijk gebleken; zoodat
het een zegen zou geweest zijn als de beheer-
ders vrijheid hadden gehad in die vette ja
ren de opbrengst over meer gegadigden te
kunnen verdeelen. Daar bovendien 'niet is
voorgeschreven, dat een fonds gevormd
wordt, loopt deze of gene gevaar, dat in een
van zijn trekjaren een belangrijke herstelling
aan de boerenplaats moet geschieden, wat
dan door hem bekostigd wordt.
Aan al dergelijke bepalingen mag niet ge-
tornd worden.
Wat zoo met gelden gebeurt, geschiedt ook
met verzamelingen van wetenschappe'.ijke- en
kunstwerken en antiquiteiten en rariteiten.
Zij worden aan bibliotheken en mosea ver-
maakt onder strer>- voorwaarden, die later
blijken niet of moeilijk uitvoerbaar te zijn of
wel tot gevolg hebben, dat de verzameling
niet voldoende kan worden geraadpleegd of
meer de wenschelijkheid gemotiveerd om ge-
stelde voorwaarden te wijzigen in het alge
meen belang, de Minister .van O., K en W.
en van Justitie halen concrete voorbeelden
aan van dergelijke lastige testamentaire be
palingen.
Met Museum Meermanno-Westreenianum,
een verzameling van zeldzaamh°den op vsr-
schillend gebied en schilderijen mag op
grond van dergelijke bepalingen slechts be-
zocht worden op den eersten en derden Don-
derdag van elke maand des voormiddags en
des namiddags voor etenstijd door personen,
die een biljet van toegang hebben van den
tijdelijken Sibliofhecaris van de Koninklijke
Boekerij te 's-Gravenhage. De verzamelde
voorwerpen mogen niet worden uitgeleend en
kunnen aileen geraadpleegd worden in te-
genwoordigheid van een beambte. Zoodoende
doet deze kostbare verzameling weinig nut.
Te Amsterdam bestaat de Sophia-Augusta-
Stichting, een verzameling aan de stad na-
gelaten door Sophia Adriana de Bruyn, we-
duwe van jhr. A. P. Lopez Suasso. De erf-
laatster bepaalde, dat de verzameling zou te
zien zijn tegen betaling van era gulden per
persoon. Gevolg: er komt bijna niemand,
omdat er te Amsterdam voor geen of weinig
geld genoeg te zien is.
De stichter van de reeds genoemde Buma
beurzen, Liewe Annes Buma, overleden 2
Mei 1876, vermaakte aan de provincie Fries
land een kapitaal van 100.000 met de be
paling, dat jaarlijks 2000 moest worden
cesteed voor een volledig overzicht in de La-
tijnsche en Nederlandsche taal van de boek-
werken, tijdschriften, opstellen en wat verder
over de heele wereld uifgegeven was over
Grieksche en Romeinsche taal- en letterkun-
de. Zulk een overzicht is nog nooit geleverd
en elk jaar komt er 1000 bij het fonds,
waarvoor geen bestemming is aangegeven.
Uit de gegeven voorbeelden zal wel blij
ken, dat het wenschelijk is, dat er meer vrij
heid bestaat om ten behoeve van het alge
meen belang verandering te brengen in de
bepalingen van het testament. Maar het zou
onbillijk zijn en van weinig pieteit getuigen,
als maar terstond de wil van den erfiater
werd geschonden. Er wordt daarom voorge-
steld, dat eerst 40 jaar na het overlijden van
den erfiater verandering of herziening mag
plaats hebben en dat de nieuwe bepaling
moet aansluiten aan de bepaling van den erf
later Zoo zou b.v. de f 1000 van wijlen den
heer Buma niet anders mogen worden ge-
bruikt dan voor wetenschappelijke doelein-
den.
De beslissing, of herziening noodig of
wenschelijk is, wordt aan den Hoogen Raad
toegekend. Een nadere herziening mag eerst
10 jaar na de eerste herzeining geschieden.
Voordat de Hooge Raad beslist hoort hij
de(n) echtgenoot en de wettige nakomelin
gen, voorzoover zij aan een oproeping daar
toe gehoor geven.
De werklooze minister. Shaw
in het variete-theater. De alge
meene en de bijzondere rage Be-
waart uw potdeksels!
Frank Hodges, een goede dertiger, eens
mijnwerker, later leider van miji.werk.rs, nog
later burgerlijk minister van Marine (Civii
Lord of the Admiralty), zal sterker dan ve
len aan den lijve hebben gevoj'.d h„e grillig
het lot met ons schepselen kan cmspringen
brank Hodges liet voor het srst blijken wat
hij in zijn mars had toen hij in 1920, ten tij-
de van de groote mijnwerkersstaking, met
Lloyd George toen hoofd van d- >.oalitie
regeering onderhandelde over de eischen
der mijnwerkers en over de middelen om aan
den ondiageiijken toestand, ten gevolge van
de staking ontstaan, een einde te maken. Die
staking bracht den mijnwerkers op den duur
geen voordeel. En dat feit heeft misschien
wel invloed gehad op den loop der dingen,
die dezen mijnwerkersleider, toen de Labour-
zijn regeering en hij verloor zijn zefel in het
parlement (die 400 pond per jaar en vrij rei-
zen geeft) bij de sfembus Men hoorde ver-
klaren, dat hij ernstig voornemens was weer
de mijnen in te gaanin de eerste plaats om
dat er mets anders op scheen te ziften, in de
tweede plaats omdat hij meende zijn popu-
lariteit bij de mijnwerkers, die naar men aan-
■nam had geleden, op deze wijze terug te kun
nen winnen. Maar nu schijnt hij op andere en
voor zijn talenten betere wijze te zijn gered.
De Britsche mijnwerkers hebben voorgesteld,
dat hij secretaris zal worden van de interna
tional mijnwerkersfederatie, een post, die
hem 500 pond geeft en vrije woning, licht en
warmte. En aangezien de Britten door hun
groot aantal bij de stemming in dat lichaam
het overwicht hebben, zal hij het baantje wel
krijgen. Iedereen kan nu tevreden zijn; de
wereld in het algemeen ook, omdat Hodges
hoe jong hij ook is een gematigd en
praktisch en nuchter man is, die revolution-
naire avonturen en geminnekoos met Moskou
wel zal tegen gaan.
Het tooneelwerk van George Bernard Shaw
valt steeds meer binnen het bereik van de ge-
wone menschen. Nog niet zoo lang geleden
overheerschte de gedachte, dat deze tooneel-
stukken niet voor zoogenaamde populaire
consumptie geschikt waren, hoewel ze toch
zeker wel waren gesenreven voor het groote
publiek. Het was werk, zeide men, voor de
„high brows" (kieskeurige intellectueelen) en
die gedachte bleef de regisseurs en leiders
van tooneelgroepen beheerschen. „Saint
Joan", Bernard Shaw's laatste meesterwerk,
is op het Londensch tooneel een groot succes
gebleken. Maandenlang is het In een duur
theater in het West End voor voile zalen ver-
toond. Dat feit moest de gedachte, dat Shaw
niet voor „populaire consumptie" geschikt
was, op de vlucht jagen Dat is dan nu ook
gebeurd. Hetzelfde stuk, dat uit het theater
in het West End moest worden weggenomen,
omdat de nachttermijn van het gebouw voor-
bij was, wordt nu in een schouwburg in
Noord-Londen vertoond tegen aanzielijk la-
gere prijzen. En de eenvoudige man of de
eenvoudigste vrouw, die veel meer begrip van
en zin voor goed tooneelwerk heeft dan men
denkt, vult er den schouwburg elken avond
en er is geen reden waarom ait heugelijke
verschijnsel niet nog maanden lang zal aan-
houden. Nu gaat men nog verder. De cinema
en de tingeltangel krijgen de concurrence van
Shaw te verduren. ten theater in Chelsea,
dat tot nu toe aileen revues en variete-voor-
stellingen heeft gegeven, is een maand lang
beschikbaar geworden voor het voeren van
twaalf tooneelstukken van dezen grooten Ier.
Zoo keert de meest artistieke en meest oor-
spronkelijke vorm van „openbare vermake-
lijkheid" terug en wordt een „music hall" de
tempel van de schoonste muze van de plan-
ken. Voor een shilling kan men op de galerij
van dit theater „Pygnu.lion" bewonderen en
men zal er kunnen vergefen dat het podium
eerst was overgeleverd aan potsenmakers met
roode neuzen, acrobaten en goochelaars De
groote beteekenis van deze populariteit van
Shaw is, dat ze het einde inluidt van dat tijd-
perk, waarin werd geloofd dat aileen de
„high brouws" intellectueel tooneel kon den
waardeeren. Het is een heugelijk ding in een
tijd, die de besdiuldiging van grofheid en
glatheid in veel van zijn verschijnsel en niet
kan ontgaan, dat waardeering en kennis van
het beste in kunst en literatuur in breede la-
gen der Britsche bevolking voorkomen.
Londen kan het niet zonder rages stelien.
Diabolo, Mah Jong, de kruiswoord-puzzle....
ze zijn of zijn geweest ieder op zijn tijd
voor den geest van den Londenaar wat het
brood is voor zijn lichaam. Maar er is adtijd
een groep in de bevolking, die voor rages,
„crazes" en manies d'en neus optrekt. In een
met weg. Geef het niet aan den vuilnisman
mee, laat er de kinderen niet mee spelen. Een
Engelschman met verzamelwoed^, een pot-
deksel-collectioneur, een pjtdeksel-kenner
geeft er misschien geld, veel'geld op. Ik heb
gehoord al kan ik voor de waarheid niet
volstrekt instaan - dat een aardig ouu pot-
deksej met figuurtjes er op aonlangs vijf en
twintig pond sterling heeft opgebraGit, dat
andere van tien tot twintig pond hebben op-
gebracht en dat de gemiddelde koers twee
pond is.
Er is op het oogenblik veel vraag naar ge-
wone ronde potdeksels, die in hun commer-
cieele en utiliteitsdagen toen ze cog een
en ondeelbaar waren met aen pot voor-
kwamen dat de lucht haar bedervenden in
vloed liet gelden op inguuaakt- garnalen en
kreeften en zalmen, room of pastei Maar be-
halve dat die pottendeksels den naam droe-
gen van den fabrikant hebben ze ook aardige,
fijn gedrukte landschapjes of figuurtjes van
fijne, kleine vrouwtjes. Die figuurtjes werden
in de keukens van een twintig dertig jaar of
langer geleden schromelijk veronachtzaamd.
De asebman kreeg ze, of het kroost of ze
vyerden argeloos weggeworpen. Die dingen
zijn nu tropheeen geworden, waarvan het be-
zit diepe vervoering brengt in het hart van
de meest moderne verzamelaars van Enge-
land.
De vervalschers zijn al aan den gang. Bij
zooveel vraag en zoo weinig aanbod kon men
niet anders verwachten. Vele koperplaten,
waarop de voorstellingen der oude potdeksels
werden gegraveerd, zijn nog aanwezig. En
de industrie in duplicaten bloeit. Maar deze
verzamelaars zijn niet voor de poes. Het zijn
kieskeurige en artistieke menschen, die men
niet licht knollen voor citroenen of duplicaat-
deksels voor oorspronkelijke kan verkoopen.
Die kleine, fijne barstjes in het glazuur ver-
tellen of het deksei echt en oud, dan wel on-
echt en nieuw is. Wel zijn de vervalschers
handig in het namaken van die oude barst
jes; maar het oog van den deskundige zal
weten te vertellen of de barstjes natuurlijk of
kunstmatig zijn. Het vasteland heeft van de
potdeksels-manie vernomen. Czecho-Slowakije
en Oostenrijk zenden moderne copieen naar
de Londensche antiquitertenmarktmaar
ze gaan er niet in. De meest gezochte dek-
sels zijn van Engelschen oorsprong en kwa
men omstreeks 1845 uit. Ze werden gemaakt
voor rekening van fabrieken voor verduur-
zaamde levensmiddelen door een pottenbak-
ker in Staffordshire en de kopergravures wa
ren van de hand van Jesse Austin, een zeer
begaafd kunstenaar. Men kan hieruit leeren,
dat artistieke reclame geenszins van dezen
tijd aileen is.
Maar dit is dan de rage van de kieskeurige
groep, die de rage van het kruiswoordraadsel
beneden zich acht.
Londen, 28 Januari 1925
N,V, BOEK- EN HANOELSORUKKERiJ
voorh. HERMS. COSTER EN ZOON.
ZIET UWE DRUKWERKEN NA
ONZE ZETMACHfNES STEL-
LEN ONS IN STAAT U VLUG
TE BEDIENEN
VOORDAM C 9.
ALKMAAR
Provinciaal nieuws
UIT KENNEMERLAND.
De vorige week is ons overzicht achterwege
gebleven omdat er weinig nieuws was.
't Is anders geworden dan we dit gewoon
zijn. De zachte winter is allerminst gewenscht
voor het bewaren en verzenden van diverse
groenten en vooral geldt dit voor kool welke
en tot rotting en gewichtsverlies overgaat en
veel werk bezorgt, wat helaas de laatste twee
weken niet betaald wordt.
Boerekool is niet duur, doch woi'dt gere-
geld afgenomen door de fabrieken. Spruitkool
is niet bepaald mooi, doch de prijs valt mee,
althans lste kwaliteit is duur. Het Witlof is
het slecht gesteld. Het onnatuurlijke winter-
weer met veel regen is nadeelig, ook is't lof
niet mooi en de prijs van middelmatig tot
slecht; aileen de sporadisch voorkomende
partijtjes lste soort worden goed betaald.
Bosgroente is ook niet meer zoo hoog in
prijs, uitgezonderd prei en rabarber, voor
regeering aftrad, in zulk een precaire positie vorige paragraaf had ik het over de „high zoover het lste soort is
worden gespaard door te verven zonder
koken met KOUDWATERVERF, merk
„Vossekop in Ster". Waschgoed, schorten,
blouses, kousen, handschoenen, enz., van
zijde, halfzijde, wol, katoen en linnen wor
den gemakkelijk in enkele minuten prachtig
geverfd. KOUDWATERVERF merk „Y0S-
SEKOP IN STER" spaart den verver.
Te verkrijgen bij de Firma's W. Hartog,
Spoorstraat 41, F. Berg, Hofplein 53.
van Rooert Louis Stevenson, geautoriseerde
vertaling van J. C. L. B. Pet.
37)
HOOFDSTUK XX.
De vlucht door de heide, de rotsen.
Soms wandelden wij, soms renden wij, en
naarmate de nacht vorderde, wandelden wij
minder en renden meer. Ofschoon het land,
oppervlakkig bekeken een woestenij leek, wa
ren er toch hutten en huizen van menschen,
waarvan we meer dan twintig passeerden,
verborgen in beschutte plaatsen van de heu-
vels. Wanneer we er een voorbij kwamen, liet
Alan mij aileen, klopte op den wand van het
huis en sprak een oogenblik aan het venster
met den slapende, die was wakker gemaakt.
Dit diende om het nieuws over te brengen, wat
zoo'n eerste plicht was in dat land, dat Alan
zelfs moest wachten, om ejaan te voldoen, ter
wijl hij vluchtte voor zijn leven en zoo goed
uitgevoerd door de anderen, dit in meer dan
de helft van de huizen, waar we klopten, zij
al hadden gehoord van den moord. In de
anderen werd het nieuws met meer ontstel-
plaatste. Maar van dien tijd af ook is hij be-
kend gebleven als een begaafd en schrander
man. Bij de jongste verkiezingen werd hij in
zijn kiesdistrict door een conservatief versla-
gen, zooals het geval was met verscheidene
andere arbeidersleiders. Maar die anderen
keerden weer in hun functies in besturen van
vakvereenigingen terug. Aileen de vakver-
eeniging der mijnwerkers, waarvan Hodges
voordat hij in de politiek ging, secretaris
was, kon hem volgens haar statuten niet
meer terug nemen. De vakvereeniging had
inmiddels een anderen secretaris gekregen,
den rooden A. J. Cook, die tegenwoordig met
zijn revoluttonnaire uitlatingen de gemeen-
schap tracht te verontrusten. Mac Donald
had Hodges bij de kabinetsvorming den post
van Burg-rlijk Lord van de Admiraliteit ge-
tenis dan verrassing ontvangen, voor zoo ver
ik kon uitmaken uit de vrteemde taal en op den
afstand, waarop tk mij bevond.
Ondanks al onze haast began de dag te
komen, teen wij nog ver van eenige schuil-
plaats af waren. Wij bevonden ons in een
woeste vallei, bezaaid met rotsen, waardoor
een schuimende rivier stroomde. Wilde ber-
gen stooden er omheen, er groeiden geen gras
en geen boomen, en later heb ik soms gedacht,
brows", de kieskeurige intellecteuelen met de
hooge voorhoofden (daar is de term „high
brow" waarschijnlijk van afkomstig). Dit
slag menschen heeft nooit met de diabolo ge-
speeld, heeft nimmer „Bridge" voor Mah
Jong prijsgegeven en zou zich gesnapt voe-
len, indien men hen over een kruiswoorden-
raadsel gebogen zag. Maar zij behoeven niet
zoo hoog te doen; want ook zij hebben hun
rages, die zij misschien als kieskeurig geken-
schetst willen zien maar die toch geestelijk
niet verschillen van de populaire rages. Die
menschen zijn op het oogenblik bezig deksels
van potjes en potten te verzamelen. Gij hebt
altijd gemeend, lezer, dat het deksei van een
pot of een pul, die was gebroken, geen waar
de, geen nut en geen reden van bestaan meer
had; het ding verkeerde min of meer in de po-
druppels. Alan zag links nog rechts, maar
sprong op de middelste rots en viel daar op
handen en knien om zich tegen te houden,
want de rots was smal en hij zou voorover
zijn geval len naar den anderen kant. Ik had
nauwelijks tijd den afstand fce schahen of over
het gevaar te clenken, toen ik hem was ge-
volgd en hij mij opving.
Zoo stonden we daar naast elkaar op een
kleine rots, die glibberig was van het water,
De vruchtenaanvoer begint sterk te vermin-
deren, de handel hierin is echter goed; mooie
appelen en vooral peien worden best betaald.
De eerste spinazie is wederom aangevoerd
en als het weer zoo zacht blijft, zal spoedig
ander groente volgen.
De veilingen van bloemen en bollen, welke
hier worden gehouden, wijzan er op, dat Ken-
r.emerland als zijtak van de bloefnen- en bal
lencultuur al meer van beteekenis wordt er
dat achten wij een gelukkig verschijnsel.
Voor aardbeien, doperwten en boonen zijn
de vooruitziclifcn gunstig, bloeinbollen zijn
duur en gewild en de veilingen bewijzen dat
de tuinders bijna alles optcoopen wat niet le-
ve'baar (plantgoed) is aan bollen.
De resultaten met het witlof welke de laat
ste j'aren toch al van matig tot slecht is, geeft
dat het de vallei Glencve was, waar de slach- met een veel grooteren sprong voor ons en de
ting was in den tijd van koning William, razende rivier aan alle kamten. Toen ik zag,
Maar de details van onze route ben ik kwijt, waar ik was, kwam een ellendig gevoel van
daar onze weg nu eens bochten afsneed, dan gevaar over mij en ik bracht mijn nand voor
veilig terecht.
Ik was nu aileen op de rots, waardoor ik
meer ruimte had, de brandewijn suisde in
mijn ooren, ik had dit goede voorbeeld frisch
voor mij en juist begrip genoeg, om te bessef-
fen, dat, als ik niet dadelijk sprong, ik nooit
zou springen, en wierp me vooruit met die
soort booze wanhoop, die mij soms overvalt
in plaats van moed. Zeker, het waren aileen
mijn handen, die den leant bereikten, zij gle-
den weg, grepen weer vast, gleden weer, en ik
viel weer terug in de stroromversnelling, toen
Alan bij beet had, eerst bij de haren, toen bij
mijn boord en met veel inspanning mij op den
weer groote om,wegen maakte, ons tempo zoo de oogen. Alan greep mij en schudde mij, ik kanit trok. Hij sprak geen wooixf, maar liep
haastig was, en onze reis meestal 's nachts
werd voortgezet en de namcn van de plaatsen.
waarnaar ik vroeg en die ik hoorde meestal
Keltisch waren en gauw door mij werden ver-
geten.
Het eerste licht van den morgen verlichtte
voor ons deze troostelooze plek en ik zag, dat
Alan zijn voorhoofd fronste.
„Deze plaats is niet geschikt voor jou en
mij," zei hij, ,Jiier komen ze zeker kijken".
Daarop liep hij harder dan ooit naar den
waterkant, op een plek, waar de rivier in
tweeen was gedeeld tusschen drie rotsen. Het
water ging er tusschendoor met een gedon-
der, dat mijn maag deed trillen en over de
zag dat hij sprak, maar het buldieren van den
waterval en de verdooving van mijn geest be-
letten mij hem te verstaan, aileen zag ik, dat
hij rood was van woede en met zijn voet
stampte op de rots.
Met den zelfden blifc zag ik het razende
water vlakbij en den mist, die om ons hing,
en weer sloot ik mijn oogen en sidderde.
Het volgende oogenblik had Alan de brao-
dewijnflesch aan mijn Iippen gezet en mij
gedwongen wel een kwart pint op te drinken.
wat het bloed weer naar mijn hoofd deed
stroomen. Toen zette hij zijn handen aan zijn
mond, en brulde in mijn oor: „Hangen of ver-
drinken!" draaide mij zijn rug toe, sprong
weer voor zijn leven, en ik moest overeind
wankelen en hem achtema rennen. Tevoren
was ik moe geweest, maar nu was ik ziek en
gekneusd, en half dronken van den brandie-
wijn, ik struikelde telkens en had een steek in
mijn zij, die me bijna te machtig werd en
toen Alan tenslotte stdlhield onder een groote
rots, die daar tuschen vele andere stond, was
het op het nippertje van David Balfour.
Een groote rots zei ik, maar eigenlijk waren
het twee rotsen, die van boven elkaar raakten,
beide ongeveer twintig voet hoog en op het
eerste gezicbt onbestijgbaar. Zelfs Alan, of
schoon hij klom, alsof hij vier handen had.
slaagde er de twee eerste malen niet in, naar
stroomversndling hing een lichte misrt van I over den tweeden tak van den stroom en kwam 1 boven tc komen. eerst de derdc maal, toen hij
reden om de bakens te verzetten nu het getij
verloopt
UIT EGMOND AAN ZEE-
Men deelt ons mede:
In deze gemeente zijn eenige gevaillen ge-
constateerd van eigenaardige toepassing der
Leerplichtwet bij het Bijz. Chr. Onderwijs.
Het betreft twee jongens, die daar als leer-
ling zijn afgeschreven, terwijl leerlingen der
openbare lagere school in soortgelijke ge-
vallcn nog leerphchtig zijn.
Waar luer dus sprake is van een cmgelijkc
toepassing der wet, heeft de plaatselijkc afdee-
ling van den Bond van Nederlandsche Onder-
wijzers zich gewend tot dc Commissie tot wc-
ring van Schoolverzuim, die deze zaak thans
in onderzoek heeft.
Nu de voetbalvefeeniging „Zeevogels"
over een aardig terrein beschikt, tracht zij de
attractie daarvan te verhoogen door een ont-
moeting te bewerkstelligen tusschen twee
flinke clubs. „Alcmaria I" heeft zich daartoc
bereid verklaard, doch natuurlijk moet nog
een geschikte tegenpartij gevonden worden.
Zondag heeft er en ontmoeting plaats tus
schen „Zeevogels I" en „Holland I".
De gemeentei'aad kwam Donderdagavond
wederom in spoedvergadering bijeen. Afwezig
de heer Prins. Voorzittei" de heer C J. Eijma.
Ingekomen was een adres van de organ isa-
tie tegen alcoholmisbruik, waarin onder her-
innering, dat in 1925 gelegenheid daartoe be
staat, aangedrongen werd op beperking van
het aantal gelegenheden tot verkoop van stcr-
ken drank.
Op voorstel van B. en W aan gen omen
voor kennisgeving.
Geheime besprekingen De vooi"zitter steldc
voor daartoe over te gaan in comite-generaal.
Aangezien de vergadering zich hiermede ver-
eenigde, werden de deuren cresloten.
UIT HEILOO.
De Gemengde Zangvereeniging „Harmo-
nie", beschermvrouwe Mevr. Maas Geestera-
nus—de Lange, Directeur Joh. Brands,
Alkmaar, gaf Donderdagavond haar eerste
concert in „De Rustende Jager" voor een
reeds te voren uitverkochte zaal.
Hiervoor was medewerking verkregen van
Mej. Maas Geesteranus, sopraan; mevr.
Jongejan—de Jager, Alt; A. Onclin, tenor;
Joh. Rotgans ,bariton (Schagen); Mr. A. D.
van Regteren Altena, viool; mevr. Vrijer
Eecen, piano; benevens een strijkorkest van
eenige dames en heeren uit Alkmaar en hier.
Door het koor, bestaande uit pl.m. 80 per
sonen, werd allereerst „Serenade van een
Landsknecht" van Orando di Lasso gezon-
gen en met het eerste nummer was het bewijs
geleverd dat de avond zou slagen.
„Eece Quomedo Moritur", van 'Jacob
Handel werd gevoelvol weergegeven. Mej.
Maas Geesteranus zong d.,arna „Lied" van
Bern. Zweers en „Zomermiddag" van Ulfert
Schults.
Daarna werden We vergast op een sonate
v. Mozart met Mej. Maas Geesteranus (H u
no) en de heer Regteren Altena (viool), \vt*3
ke onder de diepste stilte werd aangJioord.
Het koor zong daarna „Wiegeliedje" van
Roeske en „Kerstlied" van Bern. Diamant,
van welken zang een zeldzame bekoring uit-
ging. Daarna werd gepauzeerd.
Dadelijk na de korte pauze werd gegeven
„Het lied van de Klok", getoonzet door
Andr. Romberg, 'tis een machtig werk, een
uitbeelding in zang te geven en van Mej.
Maas Geesteranus (sopraan) en Joh. Rot
gans (bartion) werd niet weinig gevergd.
Mej. Maas Geesteranus, wier zang ons
in „Lied en zomermiddag" wat zwak van
omvang toeleek, zong hierin zeer verdienste-
lijk en hare mooie stem kwam goed uit.
De heer Rotgans zingt buitengewoon ge
makkelijk en zijn medewerking zal wel bij-
zonder op prijs zijn gesteld. Een deel van het
succes heeft hij zeker voor zijn rekening.
De belanglooze medewerking van mevr.
VrijerEecen, Mevr. Jongejande Jager
en de heer Onclin wordt op niet minder lioo'-
gen prijs gesteld: En wat te zeggen van het
strijkorkest en van het koor? Zonder strijk
orkest was zeker het mooie melodieuze niet
zoo goed tot uiting gekomen.
op mijn schouders stond. en met zulk een
kracht opsprong, dat ik dacht, dat mijn slen-
te.been was gebroken, kreeg hij vasten voet.
Toen hij boven was, liet hij zijn leeren gordel
zakken en met behulp daarvan en van een
paar ondiepe holten in de rots, krabbelde ik
naar boven, naast hem.
Toen zag ik waarom wij dlaar gekomen wa
ren, want de twee rotsen, waren 'beide wat
uitgehold van boven en daar ze naar elkaar
overhelden, vormden ze een soort trog of
schotel, waarin drie of vier mannen konden
liggen.
Al dien tijd had Alan geen woord gespro-
ken en had geloopen en geklommen, met zulk
een wilde, zwijgende razende haast, dat ik
wist, dat hij doodsbang was voor een* mishik-
king. Zelfs nu we op de rots waren, zeide hij
niets en ook verdween de frons niet van zijn
gelaat, maar hij viel languit ueer en spreidde
met een oog boven den rand van ooze schufl-
plaats den ganschen omtrek af. Het was fiel
der dag geworden, we konden de rotsachtige
canten van de valid zien, en onderin, waar de
groote rotsen gezaaid lagen, de rivier, de
van den eenen kant naar den anderen kroo-
kelde en wel witte watervallen vormde, maar
nergens de rook van een huis en geen levend
wezen dan een enkelen adelaar, die krijschenr
om een ldio vlcxxc
(Wqrdt .VttybTgfr
-j
nlaatcbp Maar wan rlton oj Anlr <A fill La I KrAnto" /Ja rAi.cin-n ImIaII^aI.1i i I TTp imirlifonoo*n7y\A«»
ll i or whiC nn -7C± rv>i<5 mAfiefa 1 naoliJe I -r orr A oi Uii AnrAh U..1 J„.ai
