Atkmaarsche Courant
De terugkeer van Klompvoet
JFEUILLETON.
Woensdag 20 Mei.
Opening van den weg van
Castricum naar Zee.
So. 118 1925
Honderd Zeven en Twintigste Jaargang.
Voor Castricum's geschiedenis was het
gister een zeer belangrijke dag.
Het nog weinig als natuurdorp bekende
Castricum maakt zich op o;n als badplaats
naar voren te treden en wij konden gister con-
stateeren, dat er vele gunstige vcorwaarden
zijn, die het daarvoor een mooie kans geven.
Door den nieuwen zeeweg, die het in 1894
door de provincie van Prinses von Wied
aangekochte landgoed, bestaande uit een 200
H.A. wei- en bouwland, een 200 H.A. bosch
en een 600 H.A. wildernis, voor het verkeer
ontsluit, zal het oude Castricum, waarvan de
kronijken uit de lOe eeuw reeds als van een
ridderlusthof gewagen, in zijn grootsche en
ongerepte natuur bekend worden bij de dui-
zenden stadsbewoners, die steeds meer de
groote waarde van het toeven in de vrije na
tuur gaan erkennen.
De Castricummers begrepen gister de be-
teekenis van dgzen dag ten voile en hadden
zich dan ook eendrachftlijk opgemaakt om
feest te vieren.
De vereeniging tot bevordering van het
vreemdelingenverkeer „Castricum Vooruit"
had voor het or'ganiseeren van de'feestelijkhe-
den haar beste beentje voorgezet, waardoor
het mogelijk was geworden, dat de talrijke
genoodigden op een wijze werden ontvangen,
die bij hen den besten indruk achterliet over
de eensgezindheid van de Castricummers.
Om twee uur werden de genoodigden in de
raadszaal, in tegenwoordigheid van de raads-
leden, door den burgemeester, den heer
P. Lommen, welkom geheeten, die een spe-
ciaal woord van welkom sprak tot den heer
Vogelenzang, als vertegenwoordiger van
Ged. Staten en tot mevrouw Aukes-Timmers,
lid van de Prov. Staten, a-lsmede tot de pers.
Per auto's, vooraf gegaan door een groep
met sjerpen versierde jonge dames op rijwie-
len, gevolgd door een groote Lisone-auto,
waarin het lustig blazende fanfar-ecorps was
gezeten, begaf het gezelschap zich hierna
naar den zeeweg, waar bij het commandants-
huis, waar een eerepoort was opgericht,
werd halt gehoud'en.
In tegenwoordigheid van honderden hield
burgemeester Lommen hier een toespraak,
waarin hij er aan herinnerde, hoe in de raads-
vergadering van 16 Februari 1921 de raad
van een beharding van den Schulpweg niets
wilde weten en in de vergadering van 16 Juli
1923 nog van meening was, dat de Provincie
maar voor deze beharding moest zorg dragen.
En nu, zoo vervolgde spr., nog geen twee
jaar zijn we verder, of het gemeentebestuur
van Castricum roept u bijeen om getuige te
zijn van de opening van den nieuwen verhar-
den weg naar Zee. Wij leven wel snel.
Toen in het voorjaar van 1924 het eerste
gedeelte van dezen weg was verhard en in ge-
bruik gesteld, bleek al spoedig, dat dc trek
naar zee en strand een boven verwachting
grooten omvang had aangenomen. Niettegen-
staande men van het Commissarishuis een
flinke, vcrmoeiende klimpartij had te onderne-
men om de zee te bereiken, kwamen er hon
derden uit Castricum en omgeving cen be-
zoek brengen aan het zilte nat.
Het aantal fietsen-, dat hier en aan Johan-
neshof des Zondag's gestald werd, over-
schreed meermalen de 500. Autodiensten van-
af het station Castricum brachten vele bezoe-
kersMaar wat meer is, bij de Castri
cummers zelve rijpte de overtuiging, dat het
algemeen gemeentebelang een verharden weg
tot aan zee als eisch stelde.
Krachtdadig toog men aan den arbeid,v ar-
beid van propagandistischen aard.
De vereeniging „Castricum Vooruit", ver
eeniging tot bevordering voor Vreemdelingen
verkeer, nam de leiding, en wist te bereiken,
dat deze aangelegenheid opnieuw in den
Raad aanhangig werd gemaakt, met het ge-
volg, dat Burgemeester en Wethouders de op-
dracht ontvingen zich in verbinding te stellen
met het College van Gedeputeerde Staten in
dit gewest, om te komen tot een oplossing
van dit vraagstuk, voor Castricum van zoo'n
grbote urgentie
Ik mag hier gewagen, dames en heeren, van
de voortvarendheid, waarmede Gedeputeerde
Staten en eveneens de Staten van Noordhoi-
land, in samenwerking met "het bestuur dezer
gemeente, het belang van Castricum hebben
gediend. v
In de open-bare raadsvergadering van den
28en Mei 1924 werden met algemeene stem-
men de voorstellen van Gedeputeerde Staten
om voor gezamenlijke rekening den weg naar
zee te beharden, vrijwel zonder discussie aan
genomen.
Ik acht mij gelukkig, hier in de gelegenheid
te zijn Gedeputeerde Staten bij herhaling na-
Door Valentine Williams.
Geautoriseerde vertaling van W. E. Pont.
57)
Ik trachtte den steen op te lief fen, maar
die was stevig in de tafel vastgemetseld.
Maar bij mijn duwen en stompen leunde lk
tegen den rand van de tafe 1 en plotseling
week het tafelblad in zijn geheel op zij, ter-
wijl een holte van ongeveer vijf voet diep
zichthaar werd. Die holte was het uiteinde
van- een gang, die eenige honderden meters
lang was en naar de open lucht voerde
„Maar hoe kreeg je de opening achter je
weer dicht?"
„Heel eenvoudig. Ik legde de mummies
weer zooals ze eerst gelegen hadden, zoodat
de steen met de sehildpad weer bedekt was;
toen trok ik, staande in de holte, het heele.
tafelblad boven mijn hoofd weer op zijn
plaats. Het is massief en klinkt niet hoi, het
eenvoudigstc en aardigste in zijn soort, dat
ik ooit zag. Roberts en zijn mannen moeten
de grafkamer voor een soort geheime bij-
eenkomsten gebruikt hebben, denk ik. Mis-
schien was in hun dagen Cock Island be-
woond
Er was zooveel, dat ik had willen vragen,
mens de gemeente Castricum dank te kunnen
brengen voor de aangename wijze, waarop
wij met hen hebben samengewerkt.
Spr. uitte hiervoor woorden van dank.
Dat de weg, welken wij zoo dadelijk in
oogenschouw zullen nemen, daar zoo heerlijk
ligt en zich zoo schitterend aanpast aan de
mooie omgeving, danken wij aan de Directie
van den Provincialen Waterstaat. welke hem
heeft ontworpen. Ook hiervoor u-itte spr. zijn
erkentelijkheid.
Ook de aannemer van den weg, de firma
P. Dekinga, werden woorden van dank g^-
bracht.
Gelijktijdig met den wensch naar een ver
harden zeeweg, zijn er te Castricum ook
badplaats-aspiraties ontstaan. Ik hoop van
harte, dat ze in vervulling mogen gaan en
geef de verzekering, dat Gemeentebestuur en
Raad gaarne met de bevolking zullen sarnen-
werken cm de Gemeente te brengen tot steeds
grooter bloei.
Ik zal hier heden niet verder over uitwei-
den; wij zijn niet hier gekomen om de toe-
komst van Castricum te bespreken. maar om
te zien wat reeds heden is tot stand gebracht.
Met den wensch, dat velen uit Castricum en
omgeving hier mogen genieten van het breede
strand en de heerlijke zee, dat velen, ver-
mocid na dagelijkschen arbeid, rust en ver-
kwikking mogen vihden aan het Castricum-
sche strand, verklaar ik den zeeweg voor ge-
opend. (Applaus en fanfares).
Het woord was hierop aan den heer Voge
lenzang, rentmeester van de Provinciale gron-
den, die Castricum feliciteerde met de tot-
standkoming van den zeeweg. Spr. uitte den
wensch, dat en de Staten en het Gemeentebe
stuur nimmer spijt zouden hebben van het
totstandbrengen van dezen weg.
Spr. herinnerde er aan, dat het bezoek aan
de Provinciale duinen geleidelijk is toegeno-
men en wees er op, dat helaas ook de bescha-
diging geleidelijk toenam. Dat het publiek op
opOngestelde landgoederen herhaaldelijk be-
schadiging toebracht, betreurde hij in hooge
mate, omdat dikwijls in een dag jaren van ar
beid wordt vernield.
Spr. wekte op, omdat iedereen hier welkom
is en omdat hier zoo weinig mogelijk wordt
verboden, de natuur te eerbiedigen en bosch-
branden te voorkomen. Als men dit doet, dan
is hem een groot bezoek aan dit Noordhol-
landsche bezit zeer welkom. (Applaus).
Namens „Castricum Vooruit" werd nog
het woord gevoerd door den voorzitter, den
heer Hemmer, die verklaarde, dV het voor het
Bestuur van „Castricum Vooruit" een groote
voldoening was, dat deze weg tot stand was
gekomen. Aan alien, die daaroe hadden me-
degewerkt, bracht spr. dank. Dank bracht
spr. ook aan de muziekcorpsen D. I. U. en
E. M. M. voor hun medewerking, aan dit feest
betoond.
Spr. eindigdc met den wensch, dat Castri
cum door den zeeweg tot bloei zal worden
gebracht en dat de verwachting zal worden
verwezenlijkt.
De genoodigden ontvingen hierop een aar-
digen gids van Castricum, waarna na het
ronddienen van den eerewijn, door den burge
meester de afsluitdraad werd doorgeknipt en
men, voorafgegaan door de lustig blazende
muziekcorpsen, den weg' naar zee op-wandel-
de.
Deze wandeling. die ongeveer een kwartier
duurt, levert de schitterendste panorama's
met een wijden blik over woeste d-uingebie-
den en vergezichten met het oude dorp op den
achtergrond. Tijdens deze wandeling werd't.
ons duidelijk, dat door het tot stand brengen
van dezen weg voor de Noord-Hollanders een
belangrijke gelegenheid is geschapen om in
een heerlijke natuuromgevLng te vertoeven.
Het strand met de nog primitieve gelegenhe-
den voor het gebruiken van ververschingen en
een niet gering aantal badtentjes is niet het
minst bekoorlijk.
Buitenland
ROCKEFELLER'S DOCHTER GE-
TROUWD.
Het veelbesproken huwelijk van df eenige
dochter van John D. Rockefeller jr., die, zoo
als men weet, op Ford na. de rijkste man ter
wereld wordt genoemd, is Donderdag voltrok-
ken.
Abby Rockefeller is getrouwd met een advo-
caat mr. Milton, die slechts een bescheiden in-
komen heeft. De vriendschap tusschen het
paar dateert reeds van hun prille jeugd, toen
zij speelkameraden waren en het meisje op het
landgoed van haar grootvader in de boomen
klom. Dcch ook na dien jtijd leven zij elkaar
trouw in lief en leed. Miss Rockefeller moest
bijvoorbeeld verscheidene malen voor den
rechter verschijnen, omdat zij met haar auto
de een of ander maximum snelheid had over-
treden en telkens was het mr. Milton, die
haar verdedigde en met succes.
De huwelijksvoltrekking vond, naar gemelu
wordt, in alien eenvoud plaats. Niettemin wa
ren er op de bruiloft 1200 gasten, terwijl 75
detectives ter bewaking van de bruid en hare
juweelen aanwezig waren.
zooveel, dat ik had willen zeggen. Maar de
tegenwoordigheid van haar vader, norsch en
onhandelbaar, maakte een onzichtbaren
scheidsmuur tusschen ons. Ik voelde mij ver-
legen en ongelukkig, omdat ik begreep dat
onze eilandroom ten einde liep.
„Het wordt donker," zei Garth opstaande.
„Kom Marjorie, het is tijd om weer" aan
boord te gaan!"
De uitnoodiging gold niet mij. Toch zou ik
weer met hem moeten- terugvaren. Hij kon
mij daar toch niet achterlaten.
„Ga je mee?" zei mijn lievg Marjorie met
haar gewonen tact, die haar nooit in den
steek liet.
,,Alleen maar tot aan het strand," ant-
woordde ik. „We zullen moeten besluiten
wat er met onzen vriend ginds moet gebeu-
ren
Het probleem van Grundt begon zich aan
mijn gees-t op te dringen.
„Ik kom wat later aan boord," zei ik,
wanneer Sir Alexander mij dat wil toe-
staan
„Wij moeten natuurlijk Majoor Okewood1
mee terug nemen tot Rodriguez," was
Garth's koele opmerking.
Marjorie vloog op bij deze woorden.
„Vader!" riep ze verontwaardigd.
Zwijgend liepen wij naar het strand. Toen
wij het bosch uitkwamen, kwam John Bard
met groote stappen over het strand aa-nge-
loonen.
Het pasr maakt een h'uwelijk'sreis 'door
Europa. Na hun terugkeer zullen zij een een-
voudige etage in New York betreken en mr.
Milton hervat dan zijn advocaten-practijk.
EEN BOOKMAKER, BIJ EEN GOLF-
WEDSTRIJD.
Voor de ea'ste maal in de gesdhiedenis van
-t golfspel (a-lthans in Engeland) riep dc-
zer dagen te Hollinwell bij de finales van het
1200 pond tournament der Nottinghamshire
Olub een bookmaker zijn „cotes" over de
links. Terwijl spelers en toeschouwers in
stomme aandacht bijeen waren, werden zij
plotseling opgeschrikt door een aan paarden-
renbezoekers welbekend gcluid. „Hc geef het
veld aan vijf tegen een Allen wendden ver
ontwaardigd het hoofd om, en zagen toen
twee sieriijk en opvallend- uitgedoste perso-
nen, van wie de eenxden bekenden „tasch"
droeg, en de andere een grcot boek hanteerde,
en een potlood hield voor eventueel „zaken"
Zcover kwam het echter niet. De autori-
teiten deelden het tweetal mede, dat hun te
genwoordigheid niet gewenscht werd, en ten_
slotte werden de aspirant-golfbookmakers'
met de sterke hand verwijderd.
DE PARAAF VAN DEN CHIRURG.
In Pennsylvania woont een medicus O'Neill
Kane geheeten. Volgens de Amerikaansche
geneeskundige bladen heeft deze chirurg een
origineelen inval gehad. Gedachtig aan het
meesterteeken uit de gildetijden heeft hij
voorgesteld, dat de chirurgen in 't vervolg
hun operaties zullen parafeeren. Waarom de
kunstschilders en zilversmeden wel en de be-
kwame operateurs nief, was zijn redeneering.
Hij heeft al het voorbeeld gegeven en zoo be-
vinden zich naast het lidteeken van een zij-
ner laatste patienten de initialen O. K. en
de datum van de operatie. Keurig getatou-
eerd bewaren zij de herinnerign aan 's chi-
rurgijns bekwaamhedep.
Ook in Frankrijk schijnen sommige medici
er wel iets voor te voelen. Een hunner heeft
aan een vertegenwoordiger van de ,,Matiri"
medegedeeld, dat hij het idee nog niet zoo
gek vindt. Op die wijze is steeds na te gaan
of en zoo ja, wanneer en door wien een pa
tient reeds eerder is geopereerd.
„Dat zal men wel op andere wijze kunnen
te weten komen," verklaart een collega. „Een
chirurg is niet een schilder of beeldhouwer.
Niemand is bij zijn operaties tegenwoordig,
noch de patient •die onder narcose is, noch
zijn familie, niemand anders dan de operateur
met z'n kenn-is en verantwoordelijkheidsgevoel.
En nu zou hij openbaarheid geven aan zijn
werk? Dat ncoit! Het lidteeken is niets an
ders dan het tooneelgordijn. En hebt u ooit
gehoord, dat de schrijver van het stuk daar
zijn en toch dichtschuiven na een stuk dat
zijn en toch dichtschuiven na eens tuk dat
naar niets gelijkt. Innerlijk werkt de chirurg,
dat moet men niet vergeten!"
EEN PSEUDO-DOKTER ALS BOEKEN-
DIEF ONTMASKERD.
Groot opzien heeft in Weenen de arresta-
tie van dr. Marx Bartl gewekt, die dezer da
gen ontmaskerd is als boekendief.
Langer dan twee jaar heef-t de man als
assistent in een Ween-sch ziekenhuis gewerkt
zonder ooit aan een hoogeschool te hebben
gestudeerd en examens te hebben gedaan.
Het is nog niet bekend om welke redenen
Bartl (de zoon van een Weensch ambtenaar
en behoorend tot een gegoede burgerfami-
lie) besioot op te treden als arts zonder
daartoe het recht te tyebben.
Men zou volstrekt nog niet ontdekt heb
ben met een-b-edrieger te doen te hebben, wa
re het niet, dat in verschillende bcekwinkels
den laatsteni tijd diefs-tallen, bijna steeds
van kostbare medische werken, werden ont
dekt op dagen, dat deze jonge man in den
winkel was geweest, waardoor de aandacht
van de recherche op hem werd gevestigd, die
bij onderzoek ontdekte, dat hij assistent-arts
aan- een ziekenhuis was.
Bij het daarop volgend onderzoek bleek,
dat de verwachte onder zijn eigen naam in
het liaepitaal werkte. Maar tevens bleek, dat
deze Max Bartl een misdadiger was, welbe
kend bij die justitie. Bartl werd gearresteerd.
Hij bekende onmiddellijk" de diefstallen en
verklaarde hiertoe te zijn gekomen om door
de bestudeering van die werken, welke hij bij
gebrek aan geld niet kon koopep, zijn be-
dische kennis te vermeerderen. Hij hield
echter staande werkelijk arts te zij-n. Geble-
ken is echter, dat zijn diploma's vervalscht
zijn.
"Bartl, die in 1893 geboren werd, is in '17
veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf
wegens diefstal van een brillanten halsket-
ti-ng uit een juwelierswinkel. In zijn eel heeft
hij ijverig medicijnen gestudeerd. Na zijn
invrijheidsstelling wist hij eenige colleges te
bezoeken en wist zich door harde studie een
groote medische kennis eigen te maken, zoo
dat hij bij zijn collega's in het ziekenhuis
goed stond aangeschreven. Zelfs wist hij
zich al's assistent een plaats te verschaffen
op de chirurgische kliniek van prof. Hoche-
nett.
Het onderzoek in deze zo-nderlinge historie
wordt ijverig voortgezet.
HOOFDSTUK XXV.
Het einde van een droom.
Ik geloof niet, d-at ik ooit vrceger in mijn
feven zoo blij was geweest iemand te zien.
Daar was hij in levenden lijve, die gocde,
oude John, slan-k en statig en hoffelijk, zoo
als een Spaansch edelman, in een brand-
schoon tussor pak en de onvermijdelijke si-
gaar in den mondhoek.
„John!" riep ik uit. „Hoe ter wereld kom
jij hier?" Hij staarde mij verbaasd aan. Hij
herkende mij blijkbaar het eerste oogenblik
niet. Geen wonder, dat hij zich afvrceg, wi-e
deze smerige vagebond kon zijn, die hem zoo
familiaar groette. Maar toen met een uitroep
herkende hij mij en klopte rpij op den rug,
„De&mo-ncl, alle goden, ben jij het! Man,
je hebt ons een angstigen tijd bezorgdWat
heb je ui tgevoerd, dat je er zoo uitziet?"
„Het is een heel verhaal, dat nu ten einde
is," zei ik eenvoudig, ,,en 't zal lang duren,
dat alles te vertellen! Voor 't oogenblik kan
ik er niet overheen, dat jij hier opeens voor
me staat!
„Ik deed na-vraag naar E-l Co jo en zijn
bende, nadat jij was weggegaan en teen werd
ik hevig bezorgd ovei' je," zei deze eerlijke,
trouwe vriend „Maar toen ik hoorde, dat dc
rijksboot van de kustverdediging, het snelste
schip in deze wateren, vermist werd, besioot
ik dat het tijd werd om eens naar je te gaan
DE GESCHIEDENIS VAN EEN
CHEQUE.
De New Yorksehe correspondent van de
Ielg. schrijft:
toen de directeuren en employe van het
New Yorksehe Clearing House op Zaterdag
2 Mei in cle ..clearance" kamer bijeen kwamen,
vonden zij door onder de andere tienduizen-
den cheques, een die betaling eischte voor
146.000.000 dollar.
Deze cheque werd door Clarence Dillon,
van de bankiersfirma Dillon, Read Co. uit
naam van een groep bankiers in betaling ge
geven voor den aankoop van de Dodge
Brothers Automobile Company. In Wall
Street werd gezegd, dat dit de hoogste cheque
is geweest, die ooit voor een handels-transac-
tie werd uitgeschreven. Er zijn verschillende
regeeringscheques geweest, die grooter w aren
Enkele jaren geleden heeft J. P. Morgan
Co een cheque van 250.000.000 dollar getee-
kend in verband met een Engelsch-Fransche
obligatieleening. De kleinste cheque die ooit
geteekend werd was die door den minister van
Oorlog gedurende den Amerikaanschei; bur-
geroorlog, groot een cent. Daarmee werd de
vordering van een burger betaald.
De Dillon, Read Co. cheque was uitge-
scheven en geteekend door Clarence Dillon
„Pay to the order or Dodge Brothers" en ge-
trokken op de Central Union Trust Company
van New York.
De overdracht van de 146.000.000 dollar
van de Central Union Trust Co naar de Ha
nover National Bank veroorzaakte geen an
der werk dan een beetje boekhouden. Niemand
heeft er ook maar aan gedacht, dat een der-
gelijke enorme transactie zelfs een „rimpel"
zou veroorzaken in de geldmarkt. Het is niet
eens zeker, dat het geld onmiddellijk in de
Hanover National Bank opgevorderd za!
worden door Detroit, door de omstandigheid,
dat er een cheque-clearance bestaat tusschen
de „moibrstad" en New York.
Na het ontvangen van de bewuste cheque
hebben de Dcdge-erfgenamen, twee weduwen
die er warm in zitten, de controle van Dodge
Brothers overgegeven aan de Dodge Brothers
Incorporated.
Hoe de Millioenen Transactie geschiedde.
Even na tienen schreef mr. Dillon de cheque
van 146.000.000 dollar uit naam van de nieu-
we eigenaars van de Dodge Brothers Inc
Nadat dit geschied was, ging hij met zijn ad-
vocaat Arthur Ballantine naar het kantoor
van de Central Union Trust Company 80
Broadway. Daar waren als veregenwoordi-
gers van de Dodge belanghebbenden Charles
Spicer en H. Popeny, present. Verder enkele
vice-presidenten van de Trust.
Om 10 uur 30 wafd het kantoor telefonisch
verbonden met Detroit, dat ongeveer 900 mijl
westelijk van New York ligt.
Mr. Howland advocaat voor Dillof?. Read
Co. in Detroit, sprak met mr. Ballantine in
New York: ..Everything ready", zei hij.
Daarop gaf mr. Dillon onmiddellijk de
nu beroemde cheque over aan mr. Spicer,
waarop deze telefoneerde naar Detroit: „Ik
heb de cheque". Hierna ontving de Dillon,
Read Groep de verkoops-acte van de Dodge
erfgenamen.
Wallstreet zegt, dat Dillon Read Co,
een profijt van 14.000.000 dollar heeft ge
maakt, door deze transactie. Niemand weet
eigenlijk te voren, hoe groot de winst zal zijn,
omdat de bankiers moeten afwachtgn wat de
beurs zal doen. Zoolang de markt ..pegged"
is zoodat iedere hoeveelheid aandeelen onmid
dellijk opgeslokt wordt, moet de firma Dillon,
Read Co. prachtige winsten binnenhalen.
EEN EUROPEESGHE FAKIR.
In de Berliner Medizinische Gesell-
schaft" werd onlangs cen jonge Oostenrijker
gedemonstreerd, die zich noemt To Rhama
(zelfbedwin-ger). Wij lezen daarover in „Vox
Medicoran":
In den oorlog kreeg hij pijnlijke wonden
aan rug en beenen, waarbij het bleek, dat hij
pijnstillende middelen (morphine, veronal)
niet verdroeg. Door bewuste, autosuggestieve
training bracht hij het zoo ver, dat hij voor
pijn ongevoelig werd, zoodat bij operatieve
verwijdering van een granaatsplinter uit
zijn been hij niets voelde. Hij heeft deze
kunst nu systematisch uitgebreid- en zich hier-
mee een nieuw beroep geschapen. Hij treedt
thans in het openbaar op en laat zich door
het publiek met naalden doorsteken. Zeer
eigenaardig is hierbij het volgen-de. Bij zijn
optreden worden gewone niet gesteriliseerde
hoedepennen gebruikt. Er komt geen biped
uit de steekgaatjes en ondanks honderden
doorstekingen heeft hij nooit i-n-fectie gehad.
Behalve eens, in Spanje, toen hij vlak voor
de prik zelf bemerkte, dat hij niet de gewone
cliepte der auto-suggestie kon bereiken. Hij
geneerde zich toen, het experiment af te bre-
ken en kreeg toen wel infectie. Later nooit
weer. Hij bevindt zich in een hypn-otischen
toestan-d gedurende de seance. Dat hij werke
lijk gevoelloos is, blijkt ook hieruit, dat zijn
pupillen willekeurig zijn te vernauwen en te
verwijder., terwijl iemand, die, bijv bij een
kies trekken met geweld zijn pij-n- onderdrukt,
steeds wijde pupillen heeft.
kijken. Een van mijn fruitschepen, de Cristo
bal, was .toevallig in de haven en daarmee
ben ik hier gekomen. Het schip ligt nu hier
voor anker. V-cordat wij verder praten stel ik
voor, dat je aan boord komt en je eens even
opknapt. En je ziet eruit a-lsof je wel een
har-tversterking gebruiken kondt ook!..."
Ik legde hem uit, hoe ik in moeilijkheid zat,
wat te doen met Grundt.
„E1 Coj-o, he?" zei Bard en floot even.
„Dat is een vangst, die je daar gedaan hebt,
zeg! We zullen hem meenemen naar Rodri
guez. Hij is koek en ei met den President, ge
loof ik, en ik zou zij-n Excellentie wel eens een
lesje willen geven
Zoo spraken wij af. Bard beval, dat er een
boot aan land gezonden zou worden om Club
foot te halen en aa nboord van de Cristobal te
brengen. Hij beloofde te zullen zorgen, dat
mijn vijand veilig opgeslo-ten werd.
Dus keerde ik Cock Island den rug toe,
dat daar droomerig lag onder den sterren-
hemel, met zijn terrasvormige rotsen en het
groote beeld en het kle-ine dal, waar Von Ha-
gel rust-te. Ik ging aan boord van de Cristo
bal en hield mij een ruim half uur bezig met
in een gloeiend heet bad de stijfheid uit mijn
ledematen te stoomen, een heerlijken borrel
biunen het bereik van mijn hand.
John had in dien tusschentijd een boot naar
de „Naomi" gezonden om mijn bagage te
halen; want ik had hem verteld hoe de zaken
stonden tusschen mij en Garth en hij vond
drukken.
HOE SHAW VOOR EEN DINER
BEDANKTE
Dc ..Yorkshire Evening News" publiceert
den volgenden brief, door Bernard Shaw
aan den nestor van het Lagerhuis (mr. T.
P. O'Connor) geschreven in antwoord, op
een uitnoodiging voor een diner.
Beste T. P. Tijdelijke afwezigheid uit
Lon-den en een sterke zin voor humor zullen
mij bletten om je uitnoodiging te aanvaar-
d-en voor een diner in erkenning van de po-
litieke verdiensten van Ramsay MacDonald.
In aanmerki-ng nemend d^t d-e man Premier
is geweest, en dat hij een belangrijke rol in
die positie heeft gespeeld, meende ik dat de
ze verdiensten wel waren opgemerkt.
Als het diner een succes mocht zijn, stel- ik
voor om het te laten volgen door een maal-
tijd, die ten doel heeft om de pieteit van den
Paus te erkennen, daarna een om tnadruk te
leggen op het wiskundige talent van Ein
stein, en ten slotte een om de aandacht te
vestigen op de aanw ezigheid van mijlpaien
op den Dover Road. Als je ook nog een lunch
kuut laten houden om de menschen er aan
te herinneren dat ik tamelijk goed ben in het
schrijven van tooieelstukken des te beter.
Deze cetpartijen zouden- een halve eeuw
geleden beter in het kader gepast hebben.
Overigens zijn zij goed bedoeld, en ik hoop
dat jullic je alien goed amuseeren zult".
Provinciaal iiieuws
UIT OOSTHUIZEN.
Door het verdagen van de waterleiding en
belastingkwesties en het staken der stemmen
over een paar andere punten in de raadsver
gadering der vorige week, kwam Zaterdag
j.l. de raad wederom bijeen.
Na voorlezing der notulen die met kleine
opmerkingen van de heeren Vet en Eysser
werden goedgekeurd, deelde de voorzitter
mede, dat de heer Couvert, die belast was me'
het maken van een paar dammen voor de
armvoogdij, indertijd 2 personen uit de ge
meente had gevraagd, coch dat die hem niet
behulpzaam konden zijn.
Voorts deelde de voorzitter mede dat mej.
Salm-Bouman hare benceming tot lid van de
commissie van toezicht op het lager onderwijs
heeft aangenomen, dat eveneens hebben aan
genomen hunne benoemingen resp. tot school-
schconmaker en tot hooisteker, de heeren D
J. Visser en Jn. Nierop., en dat de heer J.
Geuzebroek heeft bedankt voor zijne benoe-
ming tot lid van den raad en dat als zoodanig
door het centraal stembureau is aangewezen
de heer J. Slager.
Alsdan was aan dc orde het voorstel-Evs-
sen om geen subsidie meer te verleenen aan
den autobus-houder Sporre uit Hoorn, over
welk voorstel de vorige week de stemmen
staakten.. Ook thans staakten de stemmen.
Tegen waren de heeren Eyssen, Hellenberg
en Plas. Het voorstel werd dus be^chouwd al?
te zijn verworpen, zoodat de subsidie blijft
doorgaan.
Hierna kwam de Waterleidingkwestie aan
de orde.
Allereerst werd met algemeene stemmen
aangenomen het voorstel van B. en W. om
geen brandkranen en spuitstukken te doen
plaatsen.
Voorts deelde de voorzitter mede, dat na de
vorige Raadsvergadering waarin dit punt ver-
daagd werd, bericht is ingekomen van het
Provinciaal .Waterleidingsbedrijf, dat ook het
gedeelte Zuid-Schardam zal worden aange-
sloten. Na deze mededeeling werd het voorstel
van B. en W. met algemeene stemmen goed
gekeurd. De waterleiding zal nu volgens de
vastgestelde plannen aangelegd worden.
Daarna kwam de belastingkwestie, die ook
in de vorige vergadering werd verdaagd.
Na eenige discussie werd het voorstel van
B. en W. om het vermenigvuldigingscijfer on
1.7 vast te stellen, in stemming gebracht en
aangenomen met de stem van den heer Evs-
sen tegen.
Aan de orde was daarna het voorstel B. en
W. tot aangaan van een geldleening ad.
25.000.ten behoeve van de ondergrond-
sclie bekabeling der gemeente.
Het werd na eenige besprekingen aangeno
men met de stem van den heer Eyssen tegen.
Voorts kwam in behandeling de kwestie der
woning van het hoofd der school te Hobreede.
De voorzitter zeide hierovr in comite reeds uii-
voerige mededeelingen te hebben gedaan en
stelden voor de woning niet te repareeren, om-
het heel begrijpelijk, dat ik liever op de „Cris-
tobal" wilde blijven. Ik had een oogenblik
geaarzeld, eer ik antwoordde; want ik ver-
langde wanhopig Marjorie weer te zien.
Maar, overlegde ik, een milliouitairs dochter
paste niet bij mij en het was beter, daf wij
zoo zouden scheiden. lk krabbelde dus een
brieve, dat de zwarte hofmees-ter voor haar
zou meenemen: alleen maar enkele regels om
haar vaarwel te zeggen en haar te bedanken
voor haar moedige daad, die mij het leven go
red had.
Er werden mij enkele ververschingen ge
bracht in mijn hut en terwijl ik, in een groo
ten chambereloak van mijn vriend, zat te eten,
vertelde John Bard mij, wat hij had vernomen
omtrent het verband tusschen El Cojo's bende
en Cock Island.
Gedurende den oorlog," zei hij „was het
eiland een plaats. vanwaar door Zwarten Pa
blo en zijn vrienden een belangrijke smok-kel-
handel in wapens gedrec en werd voor de Me-
xicaansche rebellen. 1 let doel van het plan,
dat door de hoofden van cien Diutschen spi-
ennendienst in de Vereenigde Staten word
geleid, was: de onrus-t gaande te houden op
de Amerikaansche kust, zoodat daar Ameri
kaansche troepen moesten blijven.
(Wordt vervolgd).
■-
