te
m
m
m
'm m
m
m
Scbaakrnbriek.
Doorzitten^
Troosf voor ouden van dagen.
m
Farijscli© Oanserieiis.
W-
Hi
m m
m
m
M
#1 P
Wl
m
M M
w
Londensch aanteekenboek.
Ons Raadselhoekje.
frovinciaal nienws
Mm
ft
mm mt'.
M Wh
m
pp mm,
^''iK
Jm
SS
iH B
x;
De oude dag behoort een tijdperk van ge
luk en welvaren te zijn, niet een van ziekte
en pijjn, de nieren zijn vaak aansprakelijk
voor het laatste.
Rugpijn, aanvallen van rheumatiek, stijf-
heid, urinestoornissen en blaaszwakte ko-
men voort nit verzw-akte nderen. Bij ver-
waarlooziing bestaat gevaar voor aidterver-
kaiking, waterzucht, graved, spit, ischias en
chrowische rheumatiek. De door den tijd ver
zwakte nieren behooren versterkt en opge-
.wekt te wordesn bij het eerste teeken van, on-
gesfelriiieid, opddit niet langer o-nzuiverheden
an het bloed achterblijven en zich door het
gcheele lichaam ver&preiden.
Geef de kwaal geen gelegenheid om vas-
fen voet te krijgen. Foster's Rugpijn Nieren
Pillen zullen onsehatbaar voor u blijken.
Menschen, die zich nog kwiek voelen op 80-
jarigen leeftijid, zeggen dat dit gemeesmiddd
een nieuw levenstijdperk voor hem opende.
Foster's Pillen kunnen veilig gebruikt wor
den, zij werken uitsluitend op ae nieren em
blaas, niet op de lever, maag of ingewanden.
Let op de vexpakking in glazen flacons
met geel etiket (alom verkrijgbaar), waar-
door gij zeker zijt geen verlegen buiten-
tettdsch goed te ontvangen. Prijs 1.75 per
ftacon.
speeld met een vooropgezet doel. Hij hoopte
n L op 28—22 van wit. Deze rekende den
stand nauwkeurig door en speelde inderdaad.
1. 28—22 1. 3— 8
2. 22 13 2. 16—21
3. 27 16 3. 26—31
4. 37 26 4. 23—29
5. 34 23 5. 19 46
6. 30 19 6. 14 23
7. 39—34 7. 8 19
8. 38—32 8. 46 30
9. 35 4 met winst voor wit.
Het zeer interessante Julinummer van het
Damspel bevat een volledig verslag over den
wedstrijd te Parijs met tal van interessante
standen uit diverse partijen. Dat ook Fabre
wel eens iets over het hoofd ziet, bewijst het
slot van zijn partij met H. de Jongh.
Zw. 9 sch. op 2, 3, 15, 16, 18/21, 24.
W. 9 sch. op 27, 28, 32, 37, 38, 43, 44, 45,
48.
Zwart (Fabre) staat niet best, doch hij
meent redding te zien in offeren door 19—23
en door 21—26. Hij deed dit ook.
11. 19—23
2. 28 30 2. 21—26
doch had het volgende niet bemerkt.
3.44—39 3. 26 28
4. 30—24 4. 20 29
5. 39—33 5. 28 39
6. 43 12 en zwart gaf op.
iTer oplossing voor deze week:
PROBLEEM 871 van P. KLEUTE Jr.,
's-Gravenhage.
'Mii:
vliZtfy
Zw. 17 sch. op 2/5, 7, 8, 9, 12, 13, 14,
16/19, 22, 28, 45.
W. 20 sch. op 15, 21, 24, 25, 26, 30, 33/36,
38/40, 42/44 en 46/49.
De vraag is hier alleen: Ziet gij in deze
rantasiestand den 15 zetten diepen damslag?
Of de eindstand gewonnen is valt te betwij-
felen. Merkwaardig is de slag zeker.
Volgende week geven wij de oplossing.
De volgende partij is overgenomen uit 't
Lluninummer van 1925 van het tijdschrift van
den, Ned. Schaakbond.
Een van de vele varianfen van die d'4-ope-
nioig is de Hollandsche opening.
Deze partij werd gespeeld in bet meester-
tmnnooi te Baden-Baden in 1925, tusschen
den Duitschen ineester Grunfeld met wit en
den joogen veelbelovendan Belgischen mees-
ter Torre, met zwart.
1. d4, eb
2 P f3 Grunfeld had hier cveaals
in eenige andere partijen te
Baden-Baden gelegenheid te
toonen, d'at hij ook iets an
dere kan dan steeds de vari
anten van de d4-opening te
spelen) (In de laatste jaren
schijnt het dat de groot-
meesters niet andere willen
spelen dan de d4-opening.
Een enkde maal ziet men
nog wel eens een andere ope
ning.) Een minder eenzij-
dig ontwikkeld speler dan
hij zou ongetwijfeld hebben
vervolgd met 2, e4, om in de
wit zooveel kansenbiedende
Fransche opening 1 d4,
eb, 2, e4, do enz.) te komeij.
2 f5. Deze zet typeert de Holland-
sche opening.
3. 93 P f6
4. L92 d5
5. 0—0 Ldb
6. c4 c6
7. Dc2 0—0
8. b3 Pe4
9. Lb2 Pbd7
10. Pe5 Df6 Torr, die evenals zijn
tegenstander gaarne door 't
kreupelhout gaat, koos de
veilige, doch tot een vast
spel aanleiding gevende sto-
newail-opstelling. Als wit
nu f4 had gespeeld, zou er
under een langc taaie partij
zijn ontstaan, waaraain dit
tournooi toch al zeer rijk
was. Vermoedelijk minder
om dit te vermijden dam wel
omdat hij de gevolgen van
zijn zet niet geheel voorzag,
speckle Grimfeild.
11. f3 Pde5
12. de5? Na 12. fe4 had kunnen vol-
gen 12Pg4. 13. e5
Dhb dreigend mat op h2.
14. h3 Pe3 en zwart staat
.beter. Echter zou 12. c5 be-
ter zijn geweest, dan wat
wit nu speelde.
12Lc5!f
13. Khl Pg3+!
14. hg3 Dh6f En wit gaf op.
De redacteur van 't genoemde tijdschrift
merkt hierbij op:
Bij't zien van fout-en als deze en nog veefl
grovere, vraagt men zich af, welke oorzaken
deze hebben. Goede spelere zijn natuurtijk in
staat zulke verrassingen te voorzien en
te vermijden. Er zijn echter ook onder de
meestere slechts weinig spelers, die in hurnnie
berekeningen geen hiaten hebben. Telkens
komeu zij voor antwoorden van hum tegen-
standiere te staan, die zij niet hebben ver-
wacht en die minder dnnoozel zijn dan zij
hier vooraf wellicht toeschenen.
Hebben zij op zullk een onverwachten zet
een bevredigenden tegenzet, dan spelen zij
gelukkig. Is er geen bevredigende voortzet-
ting, dan is het gduk niet met hen. Er is ook
nog verechil in de mate van geluk of onge-
luk. Grunfeld werd1 in deze partij mat gezet
omdat hij iets niet voorzag. Menigeen voor
zag evenmin alles en kwam er met veel min
der groot nadeel af. Op gelijke overtrediingen
staat bij het schaakspe1! niet altijd dezelfde
straf. Echter, hij, die dte minste fouten in
zijn berekeningen maakt, heeft de minste
kans op verongelukkcn en in zooverre ge-
schiedt er in het spel gerechtigheid.
Men heeft evenwel ook nog rekening te
houden met dte meerdei'e of mindere scherp-
zinmigheid van de rechtere, de tegenstan-
ders dus, op het oogenblik, dat zij de gele
genheid hebben dte verzuimen te straf fen.
Ook in dit opzicht kan men geluk hebben.
Van onzen Londenschen Correspondent.
Oogst van een bezoek aan Wem
bley. Lord Curzon's testament.
De verdwijnende land-adel.
Bolschewisme uit de gratie
Wembley, dat niet erg gaat, blijft hard
zijn best doen bezoekers tot zich te trekken.
Sedert eenige dagen heeft het publiek gele
genheid hot aantal bezoekers van den dag te
schatten. De wedstrijd is elken dag open voor
iedercen," die de Tentoonstelling bezoekt.
Kaarten warden beschikbaar gesteld om het
cijfer van zijn schatting in te vullen. Over
het gansclie terrein verspreidt staan vele op-
zichtig gekleurde huisjes, elk voorzien van
een spleet om het kaartjc door te werpen.
Iedereen neemt de kans, die niets kost, waar.
Men kan aannemen, dat een vurige wensch
het gebaar, waarmede het kaartje naar de
inwendige duisternis van het opzichtige huis-
je wordt gezonden, vgrgezelt. Wembley is
nu dus het oord der massale en futiele
„schietgebedjes". Wie het cijfer van het dag-
bezoek raadt krijgt honderd pond sterling.
Indien het cijfer niet wordt geraden, gaan
de honderd pond naar den gelukkige, die er
het dichtst bij is. Den eersten dag van den
wedstrijd bleef het ongeluk, dat naar men
Zegt, de tentoonstelling vervolgt, zijn streken
voortzetten. Drie schatters bleken juist, „op
den kop af". Dat kostte de heeren van de ten
toonstelling driehonderd pond. Dat was te
veel. En men haastte zich de de bepalingen
te herzien. De toekomstige juiste schatters
zouden de honderd pond eerlijk moeten dee-
len. De nieuwe regeling heeft de animo niet
doen verdwijnen. Een dag, de voirge week,
heb ik honderden zich om dt opzichtige huis
jes zien verdringen, op zoek naar gemakke-
lijk gewin. Het beet, clat de wedstrijd meer
menschen naar Wembley heeft gebracht. De
kans, dat men honderd pond verdient met bet
invullen van een gratis kaartje is ongeveer 1
op 40.000. Daar voor moet men gaan naar
een Wembley, dat inderdaad niet veel aan-
trekkelijks biedt, zeker niet voor hen, die ver-
leden jaar een beter Wembley hebben gezien.
Verscheidene winkels zijn leeg en ook groote
stukken in de hallen zijn of leeg of zoodanig
opgevuld, dat ze ook door de opvulling een
troosteioozen indruk maken. Het grootste
bezwaar is misschicn wel, dat men er nauwe-
lijks rustig kan wandelen. Men wordt tel
kens door allerlei gelcgenhcids-kooplieden en
koopvrouwen aangeschrecuwd.
Inmiddels blijft de tentoonstelling in menig
opzicht haar voornaamste doel trouw. Aus
tral ie is er buitengewoon actief en verzint tel
kens iets nieuws om het publiek 1c doordrin-
gen van de groote wenschelijkheid van den
inter-imperialen handel. Nu is er een dage-
lijksch tableau met levende en bewegende
menschen. Het begint zoo: Een Australier
praat met het aanwezige publiek over lin-
gelsch-Australischen handel. Dan komt John
Bull, personificatie van dit eilandenrijk, aan-
wandelen. De Australier noodigt uit zich bij
hem te komen voegen. Aldus geschiedt. John
Bull het is aan zijn bewegingen te zien
is niet at te best in orde. En als de Australier
hem vraagt wat hem decrt, zegt hij, dat hij
werkloosheidsrheumatiek in zijn knie heeft en
woningvraagsfukrheuijiatiek in zijn arm.
Ook zijn voeten zijn gezwollen, „dat is een
oude oorlogswond, belasting geheeten, een
afschuwelijke kwaal", bekent hij.'De oude man
zet zijn droef verhaal voort en klaagt, dat hij
vele dokters heeft gehad, coalitie-, liberale-,
Labour- en nu conservatieve dokters. Maar
geen van alien schijnt een middel tc hebben
tegen zijn lijden. De Australier verzekert hem
dan, dat hij en zijn broeder Dominions een
eenvoudige en afdoende geneeswijze hebben.
Maai' dan moet Mevrouw John Bull mee-
helpen door artikelen van die Dominions in
plaats van die van vreemde lapden te koo- i
pen. Hoe meer geld de John Bull's en hun
vrouwen naar de Dominions zenden, hoe meer
geld die Dominions beschikbaar hebben om
weer bij John Bull te besteden, en hoe meer
gelegenheid er ook zou zijn voor landverhui-
zing uit Engeland om overbevolking en hui-
zenvraagstuk op te lossen. Australie verze
kert hem, dat in inter-impcrialen handel het
geneesmiddel zit voor a I zijn kwalen, John
Bull, geestdriftig geworden over het idee, dat
zoo veel belooft, gaat daarop de omringende
menschen aansporen hem te helpen door al
leen rijksgoederen te koopen. Met vasteren
stap loopt hij daarop weg, terwijl de muziek
het nationak' lied „Land of Hope and Glory"
speelt. Het geneesmiddel dat moge uw
briefschrijver er aan toevoegen klinkt veel
cenvoudiger dan het is. De grootste „Rijks-
mannen" van het land drinken veel liever
Fransche dan Australische of Zuid-Afri-
kaansche wijnen. En er is reden voor. Dit is
slechts een voorbecld van de duizenden, die
laten zien, dat de theorie en de praktijk ver-
schillen.
Een van de merkwaardigste testamenten,
die hier oOit zijn nagelaten, is dat van den
onlangs gestorven Lord Curzon, aristocraat,
geleerde, reiziger en staatsman. De inhoud
van dit testament heeft aan het einde der vo-
rige week vele kolommen in de dagbiaden ge-
vuld. Het leert ons o.a. de pijnlijke nauwge-
zetheid van Lord Curzon's gcest. Het was be-
kend, dat hii in zijn leven, ondanks zijn veel-
zijdige besognes en zijn staatswerk van zwa-
re verantwoordelijkheid, tijd vond en gcbruik-
te om tot in de kleinste bijzonderheden het
oog te houden op zijn huishouding, of liever
huishoudingen, want hij hield er meer dan
5en in stand. Twee oud! kasteelen heeft bij
aan den staat vermaakt maar het familiefce-
zit Keddleston blijft in de familie. En de over-
ledene heeft prficies aangegeven hoe de conti
nuiteit van dat landgoed met allcs wat er bij
behoort mod worden gchandnaafd. Hij heeft
aangegeven hoe de schildeiijen aan de wan-
den in het familiehuis moeten hangen, uoe de
verschillende meubels moeten zijn geplaatst.
Curzon heeft voorts in zijn tretament te ken-
nen gegeven, dat hij de landelijke aristocratic
van Engeland van eminent V.ang acht voor
het leven van den staat en dat zc tot elkpn
prijs gehandhaafd dient te worden. Het is
niet waarschijnlijk dat de openbaarmaking
van dit inzicht, afkomstig van ten groot man
en uit het gebied „jenseits des Lebens" effect
zal hebben. Maar ze is zeer belangwekkend
en er is iets droevigs in. De aristocraat heeft
zooveel terrein ve.lcren in deze democrati-
sche dagen, dat er meer voor noodig schijnt
dan een smeekbede van een beroemden doode,
geuit met dieze'fde welsprekendheid, die hem
tijdens zijn leven kenme.rkfe, om haar weer
popuL-iir te makm. Het Parijsche revolutie-
grauw behoefde ee.i goed.. honderd jaar gele-
den menschen shchts te verdenken van aris-
tocratische afkomst om hen en wic wed
hoeveel nobelc ziele.i waren onder de sladit-
offers over te lev? •eh aan de harde en fi
nale attenties van Madame Guillotine Zoo
doet men het hier titans met. Maar men ge
bruikt het woord aristocraat niet zrklen alsof
het cen langc belastering voorstelde in plaats
van een hoogc onJersdieiding. De nieuwe dc-
mocratie tracht de uitioe.iing te bewevken met
cen spottende, tergende grijns Men r.cmc
dit niet te letterlijk. Ik geloof, dat het spotten
op aristocratie dat men hier inderdaad
vaak kan hooren meer aanstellerij is dan
cen uitvlocisel van cclue, diep gewortelde an-
ti-aristocratische gevoelens.
Niettcmin zijn er tastbare redenen om te
vcrrezen, dat Lord Curzon's wensch in dit
opzicht niet in vervulling kan gaan. Want
wanneer er een ding zeker is in ae bestaande
maatschappelijke verwardheid op veel ge
bied, dan is het dit, dat de landelijke aristo
cratie van dit land haar dagen kan tellon Dit
is misschicn te betreurcn. Reeds nu missen
wij de waardigheid van de oude orde. Maar
het is niet onmogelijk, zelfs waarschijnlijk,
dat de nieuwe orde vroeg of laat ook de waar
digheid deelachtig zal worden, die alleen „af-
komst" kan geven. De nieuwe orde heeft nog
geen „afkomst", maar zal ze naar mensche-
lijke berekening eens krijgen. Men kan zich
geen landelijke aristocratie denken zonder
veel grond en majesteitelijke huizen op het
paltteland. De zware belastingen, die een
gevolg zijn van harde tijden en grootgrondbe-
zit, maken het practisch gesproken voor een
ieder onmogelijk thans in Engeland groote
buitenplaatser. en landhuizen tc bezitten. Het
proces van verbrokkeling en verkaveling van
het bezit der Engelsche landadel is al lang
aan den gang.
Het volgende verhaal, dat men mij in een
club voor waar heeft verteld, is indien
niet waar goed gevondem
Drie Londensche machinisten hadden een
heele boel gehoord over Bolschewisme en
Rusland van hun vakbond-leider Bromley,
den bekenden rooden president van den Bond
van Locomotief-personeel en tegenstander
van den nog meer bekenden J. H. Thomas,
Icider van bet algenteene spoorwegpersoneel,
oud-minister van Kolonien en Labour-man
van gematigde opvattingen. De machinisten
besloten bolschewisme eens met eigen oogen
tc gaan bekijken cn gingen daarvoor naar
de dichtshijzijndc plaats, Chesham House,
waar de sovjet-delegatie huist. Zij vonden dit
Chesham House een veel deftiger huis dan
zij hadden verwacht. Maar hun venvonde-
ring grocide tot ergcrlijke vcrbazing toen zij
binnengetreden en ragend den hecr Ra-
kofsky (den sovjet-vcrtegcnwoordiger in
Londen) te mogen sprckcn, het bescheid ont-
vingen, dat bij met zijn secretarissen was
gaan dineeren in Claridge's (het weelderig-
ste hofcl van Londen). Dat deed voor de ma
chinisten dc deur toe. „l !ij is ergcr dan Jim
Thomas" (hierboyen beschreven), was hun
geergerd commentaar. Het heet dat zij de
gedachte aan bolschewisme in woord en daad
voorgoed hebben laten varen.
Londen, 28 Juli 1925.'
HOE HET VRLLMDL KIND EEN
KLEINE FRANSCHMAN WORDT.
(Van onzen Parijschr.n Correspondent.
(Nadruk verboden).
Parijs, 29 Juli.
Frankrijk heeft handen noodig. Vreemde-
lingen komen naar Parijs met hun taa!, hun
cpvoeding, hun nationale zeden en gewoon-
ten. Zij passen zich niet gemakkelijk aan Ve-
kn keeren, teleurgesteld, ontnuebterd, 1 naar
b geboortelaud terug. Negcu op de tien van
1%W bij Wielrijders.
eer
bij Wielrijders.
een door de zon Verschroeide Huid
Schrijnen en Smetten.verzacht en
fieneest men met p||
_Bij Apoth.en Drogisten
hen die blijven eh zich een werkkring schep-
pen, doen het zonder enthousiasme. Ginds,
ver achter den horizon, hebben zij familie,
vrienden cn vooral herinneringen. En
het heimwee blijft knagen. Franschen, van
harte Franschen, worden cr maar zeer weini-
gen. Steeds blijft hun iets van hun afkomst
bij. En ook de Franschman kan hen niet be-
schouwen als zijn gelijke. In hun uitspraak
\ran de taal b.v. behouden zij een voor de
Fransche ooren hindcrlijk accent.
Maar de kinderen zijn dankbaarder mate-
riaal. En het kind nietwaar? is de toc-
komst. Frankrijk heeft dit zeer goed begre-
pen. Deels onwillig, deels onmachtig zelf een
voldoend aantal kinderen in het leven te roe-
pen, doet het al het mogelijke om vreemde
kinderen te winnen, ze te adopteeren en te
maken tot te zijne.
Trouwens, hetzelfde zien we gebeuren in
alle landen die jong bloed noodig hebben. Zie
de emigranten die naar Amerika trokken. De
ouders blijven Russen of Italianen. De kin
deren vormen een nieuw ras; zij groeien op
als Amerikanen.
De oorlog heeft groote leegten gemaakt in
de Fransche scholen. Gedurende den oorlog
is het geboorte-cijfer in Frankrijk vijftig pro-
cent gedaald, en op dit oogenblik zijn er in
de scholen alleen van het Seine-departemenf
(d.i. Parijs) 55.000 leerlingen minder dan in
1914! Dus voert Frankrijk een politiek van
laat-c!e-kinderen-tot-mij-komen. Van de
290.000 scholieren in het departement van
de Seine zijn er 23.000 vreemdelingen.
Dc gemeentelijke (opent-are) school in de
rue Keller in het lie arrendissement van Pa
rijs is een van de meest karakteristieke Op
242 leerlingen zijn er 125 Franschen; bijna
de helft; 117, zijn van een vreemde nationa-
liteit.
Afstammelingen van alle mogelijke voike-
ren der aarde zitten hier door elkander op de
banken, vooral Turken, Polen, Russen en Ita
lianen, maar ook Roemenen, Zwitsers, Grie-
ken, Spanjaarden en Serviers. Parijs is, meer
en meer, de'hoofdsta'd der wereld. Waar zou
men een vollediger afspiegeling kunnen vin-
den van den Volkenbond?
Deze week bezocht ik een klein vriendje
van me in de aehtste klas, de klas der ai-
lerjongsten.
Jammer, dat u ze niet hebt gezien ver-
leden jaar September, zegt me de onderwijze-
res. Ik kreeg toen zeventien kleuters van 5 of 6
jaar, die geen enkel woord Fransch kenden:
Thans kan men ze niet meer onderscheiden
van de anderen! Ik begrijp Het zelf niet! -
Hier hebt u Broussaly, een Griek uit Smyrna
met zijn groote zwarte oogen en zijn behrtti
lings ondeugend of al te zwaarwichtig kij-
kende snuit. En daar Wolkowitch, een jeug-
dige Pool, met zijn langc wimpers. Hij lijkt
zoozeer op een meisje dat we hem Jeahnette
hebben gedoopt. Kom eens hier, Jeannette
en vertel me eensqu'est-cc que e'est un ours?
(Een beer, wat is dat?)
Un ours, e'est un animal sauvage. J'en
ai vu au Jardin des Plantes. (Een beer, dat
is een wild dier. Ik heb er gezien in den die-
rentuin).
Jeannette lispelt, maar dat komt alleen om
dat hij een tandje mist voorin zijn i ond.
Ook Fajwisierwicz is een Pooltje. Hij Heeft
roode haren met krullen erin of ze gefrise'erd
zijn, blauwe oogen en een melkbianke huid
vol zomersproetcn. En ginds zit Todolano,
een Turk van Spaahsch origine.
L'ou viens-tu, Tolo? (Waar kom je van-
daan, Tolo?)
Op deze vraag slaat Tolo een paar oogen
op, ecu en al vcrbazing.
Ik weet niet! zegt hij.
Eskenazy, die het hooge voorhoofd Heeft
Van een geleerde en haren krullend als mos,
weigert mij tc antwoorden. Hij hult zich in
den mantel zijner waardigheid.
Lascola, met haren als plukjes uitgcdroogd
gras, komt uit Tunis, maar zijn vader is Ita-
liaan.
Lt toi, Meltzen, qu'est-ce que tu es?
(En jij, Meltzen, wat ben jij?)
En Meltzen, het hoofdje glad geschoren
als een galeiboef, antwoord met een verras-
send accent uit den faubourg Saint-Antoine,
de Parijsche meubelmakersbuurt:
J'suis juif d'Russic! (Ik ben een Rus-
sische jood!)
Dan brengt het schoolhoofd mij naar de
eerste klas, de klas der grootsten, welke men
verlaat met het „certificat d'etudes", het afge-
studeerd-zijn voor het kind der kleine burge-
rij. Wanneer men al die jongens ziet. met hun
kwieke, uitgeslap-en smoeltjes van Parijsche
boefjes, wanneer men ze spreken hoort mei
den tongval der Parijsche arbeiderswijken, is
het werkelijk niet mogelijk onder hen de Fran
schen te onderscheiden van dc vreemdelingen.
Ik probeer het, en vergis me.
Het is eigqpaardig, zegt mc dc onder-
wijzer, mijn senranderste cn vlijtigste leerlin
gen zijn dc vreemdelingen. Nummer een en
nummer twee in de Fransche taal zijn Zina-
der, een Pool, en Feldstcin, een Roemeen.
Men presenteert me de giorie van de school,
Neumann, een Pool, die op de school gcko-
men zonder een cnkel woord Fransch tc^ken-
nen, na drie jaar scliitterend het ,rcertiffcaat
d'etudes", het eind-diploma der volleerdheid,
heeft gehaald. Neumann, rooskleurige, bol-
wangige krullcnbol, heeft een sympathiek
voorkomen van schept-vreugde-in-'t-leven.
Men zegt mij, dat zijn vader een restaurant
heeft en dat het kind hem Fransch heeft ge-
leerd.
G-rouchka, een blcek, blond ventje, is niet
veel minder knap. Na drie jaren onderwijs
spreekt hij thans hetzelfde Fransch als zijn
kameraadjes.
Geen van hen heeft een ander accent dan
dat van I^arijs. Het is ongelooflijk. Nooit
zou ik het hebben willen gelooven, als ik he:
niet zelf had gehoord. Bij hen thuis spreekt
men Spaansch, Italiaansch Turksch, Roe-
meensch. Zij, de kinderen, brengen in het ge-
zin het Fransch. En Frankrijk dringt door
tot de ouders via het kind.
Ik vraag hun of zij willen blijven in Frank
rijk.
Deze vraag liflrt htm zoo xfioof, itet ze al-
lemaal in een lacb schieten! Natuurlijk wil
len ze in Frankrijk blijven! Neumann zal
speldjes en oorbelletjes maken. Agi, die Turk
is, heeft het plan een boerderij tc beginnen.
ergens buiten. De anderen worden meubelma-
ker, kleermaker, hemdenmaker, kopersmid, als
hun ouders. In Frankrijk natuurlijk!
Reeds lang dringt mij de groote vraag
naar de iippen waarom zij hun yaderlanct
hebben verlaten.
Omdat men goed verdiende in Parijs.
Omdat wij niet erg goed gezien waren,
ginds.
En waarom willen jelui hier blijven?
Waarom houden jelui van Frankrijk?
Dat is moeilijk uit te leggen. Zoo iets voel
je, en je geeft je geen rekenschap van het
waarom. Toch, als je maar eens goed na-
denkt, vindt je wel een reden.
Omdat men in Frankrijk vrijer leeft,
zegt er een.
Hoc ,meen je?
In Turkije dwong men ons soldaat te
worden en toch gaf men Ons niet de vriie bur-
gerrechten. Hier zijn alle Franschen immers
gelijk.
In Polen liet men niet toe, dat wij on
zen godsdienst beoefenden. Ze hebben mijn
tante in dc gevangenis gezet omdat ze naar
de kerk ging. In Frankrijk mag iedereen ge
looven wat hij wil
Dat is het wonder van de volksschool. Er
is geen inacht, geen erfelijkheid, geen rasei-
genschap, geen taaleigen, geen zede, geen
gewoonte, die weerstand kunnen bieden ojt
den duur aan deze bescheiden instrumenten
van den geest: een leerboek, een sclirift, en
een schoolbord.
En daarom zal Frankrijk, Frankrijk blij
ven. Want anemick zoekt het en vindt
het nieuw verjongend bloed in den vreemde.
LEO FAUST.
OPLOSSINGEN DER KAADSELS UIT T
VOR1GE NUMMER.
Voor groot er en.
1. Troon, rede; troonrede.
2. Banketbakkcr, Kreek, kar, Bart, bank,
oark.
3. Pa, pier, hand, cl, aar; papierhande.
laar.
4. :nsulinde.
Voor kleincrcn.
1. Heb je je drankje a/rtgenomen?
(Litigc.)
Ik vind deze spro/ tc klein voor het geld.1
(Rotte.)
We zien dezen berk e/ken zomer achter-
uitgaan. (Berkel.)
Ik wou, dat Jo dat akelige veebten liet.
(Vecht.J
Dit katoen is blautv, Ac/tje en niet grijs.
(Waal).
2. Buren.
3. Wij halen tien eieren bij den boer.
(Lent.)
Met was pikclonker op den eenzamen
weg. (Was pik).
Zij schreef haar brief met een nieuwi
pet. (Lpe.)
Dc kool staat dit jaar bijzonder goed.
(Olst.)
Ileverwiik.
zebra
k i e u w i|
v ij v e r
a r e n d
April
e i w i t
g" r ij n s
enkel
OM OP TE LOSSEN.
Voor g rooter en.
1. Met z ben ik een hemellicliaam, met D
een rivier in Rusland, met u cen vrouw,
me: t cen rond voorwerp en met b een
stukjc papier, dat recnt gcett op iets.
2. Op de zigzag-kruisjeslijn komt, van bo-
vcu naar bencden gelezeu, een stad in
Ue prov. Gronin'gen.
dl!P IPUUa Ol/ft pUU[J0p!3Q
ut pnjs uoo paqoS ufnu uo [osjsmj pno
uao opaa.wj ufnu Jenui uaa si djs.too uuyj y
c.i.wm auuu joiu uojjums uojoci
dJOJjuoj joiu u;[Z uoSfjA ojjjo^y
dJjfBBUioS .lojjumuooqos
uop joop joiu uapjOAV uouooqos
•uoSuja>iujs
sucp uoo m jom 'urempii .yjij
•oqosuoiu joq ub'A pop uoo qi uoq tj pyj
•uojiojsoq pmniuooj mjty jnmj
duajjoz uoao uoun?.i joij jnuS uiojgu^
d uouunido pooSpods j( 01303 jbbq
dUojqon/A ijoiz do JSmpy jbu[ ujo.iub/^
•sum how in nzi3 iiooj''n nu mn.voj nj,
•uopppjuiJOOAjoA uohhoqjo/\ -J
'uj.tjuijjy aoo\
dSBA\Oh[Oq
UOO 'JUIOOU.cO.W JOJJOJ OJSJBBJ 3p UO 3JS.I00
op uom s[e 'jpjoav oihpg ut pnjs o>iP/X\ ~y
qodsjnojj jooa
P-iooav jopun uoo st p) T 'ti lZl lL U3H
■JUB[d UOO UBA pop UOO SI 'pi n U03
•jnoq jo tooq pdnjs uoo si p '9 'of U03
jqooj joju si 01 'Z '21 T
•joosut jjhppBqos uoo si t, '9 3. U03
wnoqoh uoo uba pop uoo si 3 'pi 'qi jop
■paooA\>)oojds
puotjoq uoo si jop uoAoaqosoS sjojjoj
51 uo uopaooAi p jom jp.iow poqoS ufipv
[Opptm.lOOA.10A UOO OQl
dBips
-pOO.lOhSUBUIJOLUUIIJ
-puBiqosjihc]
ni joiaij "uoo
■[Oh'OALUO.WZ UOO
•J0(P hip>(OJS UOO
LUBBUSUOhUOf noo
'suohaof
UO sotspui JOOA
)[njsSuipoo[5[ uoo op
■ofjjoip' pnodinj>i noo 0£
•jniojf no)(
-JBA joq DBA JEAY S>01
•JpjOM
ponaqjoA jnp 'sj3!
UBA JjftiqjOAO JBA\ flj 01
36
38
09
OS X
X
X
ZZ X
X
X
UIT SCHERMERHORN.
De Raad dezer gemeente vergaderde Don-
derdagavond half S in voltal-lige zitting, on
der voorzitterschap van burgemeester
B. Meinclersma
Ingekomen waren en wenden vfiOC laa»M>
