Alkmaarsche Oourant
1
De nood in de Drentsche venen.
De Reisgenoote.
m
SIM
Mi
GO
N.V. Boek- en Han-
delsMkerij voorh,
Herms. Coster Zn. I s
Zaterdaj? 22 Anirustus.
FElilLLETON.
No. 197
1925
Honderti Zeven en Twintigste Jaargang.
Krachtdadige hulp vereischt!
„Gezegend is't lant, waar't kimit z'n moer
van den zoo bcroertiden kousenkoopman
verbrandt". Deze wijsgeerige bespiegeling
Vondel siert de gelagkamer van het kleioe
dorpshotel te Emmen, waar we ons voor
enkele dagen gevestigd hadden, om de som-
bere verhaien, die er loopen over den toe-
stand in de Drentsche venen, in het land van
de turf zelf aan de werkelijkheid te toetsen.
Wij zijn er op uitgetrokken met de camera,
begeleid door den arbeidscontroleur van Em-
men, teneinde de omstandigheden, waarin de
gezinnen der werkelooze veenarbeiders ver-
keeren, in haar geheelen omvang te kunnen
gadeslaan. Reeds uit het lokaalspoortje, dat
ons in een geestdoodend sukkelgangetje van
Coevorden, Neerlands armste streken in-
voerde, zagen we de eerste plaggenhutten,
dc grauwe daken weggeddken in de heuvelige
uitloopers van den Hondsrug.
I Het zijn alleen de min of meer „welgestelde"
gezinnen, die een fornuis bezitten. De meeste
menschen stoken nog op de schilderachtige,
maar zoo buitengewoon oinaangenaam rooke-
rige vuren. En niettegenstaande al dat sto
ken blijft het er kil en vochtig, dte atmosfeer
is voor een buitenstaander sehier ondrage-
lijk. In hokken voor beestenstal nog te be-
dompt, troffen we groote ltuisgezinnen aan,
die op een muffe bos stroo op den legmen
grond sliepen, zonder eenige dekldng. Zoo
diende een vertrek, 3 bij 4 meter en zoo laag,
dat men miet eens in, de hoeken staan kon,
als woomplaats voor een echtpaar met zeven
kinderen. Zij sliepen alien in een gat in de
plaggenstapeling, waar de moeder nog geen
twee maandan geleden tdjdens een hevige
regenbui, die door het lekke dak heehsijpel-
de, een tweeling bij het wijfeiende 1 icht van
een .zaklantaarn ter wereld bracht.
Een plaggenhut zooals er in de omstreken
van Emmen nog zooveleq aan groote gezin
nen onderdak verleenen.
De meeste veenderijen liggen verlaten, het
iwerk staat er sedert geruimen tijd stil, want
de lage prijzem van d?«Duitsche gruiskolen
zijn oorzaak, dat de lange turf daardoor als
Ibrandstof voor de fabrieken zoo goed als
geheel verdrongen is. In lange rijen staan
■zij nog gestapeld, duizenden en inog eens dui-
zenden stuks, de opbrengst van. de laatste
jar en. Na de voor deze streken zoo vette oor-
Sogsjaren, toen door de verveners tlinke prij-
zen gemaakt werden, zijn voor Drente de
mag ere jar en aangebroken..
Alleen in de Gemeente Emmen, bestaande
nit een 26-tal saamgetrofcken gehuchtjes, en
in oppervlakte de tweede gemeente des -lands,
zijn 1300 a 1400 veenarbeiders werkeloos en
frachten een karig loon.te verdienen bij de
(R i jks werkversch af f ing.
Waimnear we nu bedenken, dat de meesten
dezer huisvaders van groote gezinnen zijn
en zij thans srechts een weekloon thuis kun
nen brengen van f 13.daim wordt het
duidelijk, hoe groot de zorgen van deze
menschen zijn.
In 1923 werd in de provincie Drente een
bedrag van niet minder dan twee millioen
toesteed voor de tewerkstelling der werklooze
veenarbeiders. Kanaaluitbreiding en wegen-
aanleg zijn hier aan de orde van den dag.
Om zooveel mogelijk werk te verschaffen
wordt dit alles op groote schaal door het
Rijk ter hand genomen, maar thams worden
er reeds wegen aangelegd waaraan de eerste
tien jaar nog in geen enkel opzicht behoefte
zal zijn; wegen, ruim en goted, maar die lig
gen in verlateini streken en eindelooze heiden.
Voortdurend dreigt voor de gemeente Emmen
dan ook het schrikbeeld1 van stopzetting der
Rijks werk versch af f ing.
innenaanw
'omm in ommen
^folcife opp. 4x3,5%>-
Het is een raadsel hoe de menschen hier
het lev-en rekken. De brandstof ligt er voor
het oprapcn, en het eenige voedsel van velen,
de aardappel, vereischt iniu e-enmaal tot zelfs
in de wa-rmste dagen, dat er gestookt wordt.
Roman.
(Uit het Fransch van Guy Chantepleure).
Geautoriseerde vertaling van W. H. C.
Hij ging zitten, toen plotseling de tonen
van een ouverture luid weerklonken; even
moest hij toch constateeren dat het leven,
waarvan toch wel wat al te veel wordt kwaad
gesproken, aan menschen met beseheiden nei-
gingen en die bij 'hun eerzucht geduld aan
den dag weten te leggen, nog wel uurtjes van
werkelijke rust en heerlijke vredigheid weet
te bieden.
Toen hij aan zijn vuurtoestelletje een twee
de sigaret aanstak, klonk dicht bij hem het
lichte geluid van een.zeldzaam heldere stem,
die riep:
„Goeden middag, Kerjean!" En, hoewel
het onbescheiden vlammetje niet meer brand-
de, was het hem of in het doorzichtig duis-
ter een gelaat eenigszins zichtbaar werd:
Goeden avond, Phylleke! antwoordde
hij verbaasd en vroolijk. Wat doe jij hier zoo
heel alleen?
Ik ben niet alleenJuffrouw Ribes
is bij me Kijic, ze heeft mijn gesprek onder
vier oogen met een mannelijke schim in de
gaten en komt naar ons toemet de kans
haar stoel te laten wepnemen! zc: heeft
niet open kan, waarin een echtpaar, in ge-
zelscha-p van S volwassen kinderen van bei-
derlei kunne, slaapt in een Qinooglijke slaap-
stede.
En spreken we dan met deze en gene cei^s
over di-en onhoudbaren toestand, dan hooren
we zoo vaak dat alles oppervlakkig wegrede-
neeren, met de onveranitwoordelijke 1-uchthai'-
ti-ghid van: „Ze will-en niet anders". Maai"
uit den moind der bewoners zelf hoorden we
wel beter. Hoe ze uitzien en hunkeren naar
beter woningen en hoe ze benijden de gezin
nen, welke werk g-evoinden hebben bij de
N. V. Philips' G1 oei-1 ampenfahrieken en nu
naar Eindhoven vertrekken. Bijna hon-derd
gezinnen zullan daar werk vinden. Aan den
rand van Eindhoven, ook voor zoovele Dren-
tena-r-en de lich-tstad van het Zuide-n, verrijst
een nieuwe woningsticbting van groote ge
'rieflijike woinin-gen, het meerendeel berekend
op gezinnen van 8 a 10 of nog meer kinde
ren, zij zullen binnenkort in Eindhoven wo
men in ruime huizen met flinke ventilatie, wa-
terleiding, W-C-, en electrisch licht, kortom
voorzien van alles wat gezondheid en le-
vensvreugde bevordert.
Een woning vervaardigd van plaggen,
bout en asphaltpapier, in het z.g. „Klein-Rus-
land", een half uur gaans van Emmen.
Meermalen vlamde lvet magnesium en
kliktc de sluiter van 'o-n-ze camera, om weer
zoo'n treffemd beeld vast te leggen. Zoo za
gen we nog holen, waarin men" ternauwcr-
nood rechtop kan staan, met een raam dat
De N. V. Philips' Gloeilampen-fabrieken
zijn bezig een honderdtal huizen voor Drent
sche gezinnen te stichte-n, het meereindeel
is al onder dfe kap. D-e bouwkost-en bedrag-en
gemi-ddeld 4000.met 15 pet. subsidie,
die de Regeering hierop verleent. Deze Re-
geeringssubsidie is gelijk aan 1 jaar onder-
steuning in Drente. Wij hebben hier een
voorbeeld, hoe in Nederla-nd een groote in-
dustrie, in sa-menwerking met de Regeering,
de armoede en werkloosheid in so-mmige pro-
vincies kan opheffen. Binnen enkele maanden
Een der Drentsche gezinnen, welke dezer
dagen naar Eindhoven verhuisd zijn, voor
zijn oude woning te Enynen.
zullen ruim 1000 a 12-00 Drentenai"en ver
huisd zijn en een nieuw leven beginnen in Bra
bant, gebuisvest in ruime, frissche woini-ng-en,
met twee kamers ensuite beneden, benevens
keuken, bijkeu-ken en schu-ur en boven drie of
vier gescheiden slaapkamers. Hiervan zijm
30 gezinnen reeds in Eindhoven gevestigd,
de mannen voor het ruwere werk in dte Phi-
lips-fabrieken, de meisjes en joinge-ns voor ar-
bei-d, waarb-ij h-et meer op han-digheid aan-
komt.
Een Drentsch gezirn. in zijn
„Philipsdorp" te Eindhoven.
Gezinnen, die in Drente geschikt bevonden
worden voor de Philipsfa-brieken, krij-gen met
hun huisraad vrij vervoer naar Eindhoven.
Hier kumnen zij op gemakkelijke a-fbetalings-
voorwaarden nog de ben-oodig-de houten le-
dikanten met stroomatrassen verkrijgen. We
troffen o.a. een gezin van tien personen in
Emmen, dat moest bestaan van het inkomen
van den oudsten zoom, zijnde f 4.5-0 per week
en woonde in een hut van 3'A bij 4 meter,
nieuwe, frissche woning in
2.20 M. hoo-g en als eenige lichtbron een
venster van 60 bij 8-0 c.M. de volgende
maand za-1 dat gezin in Eindhoven won-en,
dan zullen alle leden daarvan, de h-uisvrouw
nat-u-urlijk u-itgezon-derd, w-er-k vindten in de
gloeilampenfabri-cage en zij zullen women in
een huis met een totaalin-ho-ud van 319.7 M3.
Het behoeft geen betoog, dat zoo'-n geziun,
een van velen, daardoor van een moreelen en
lic-hamelijken onderga-ng ge-r-ed zal zijn.
In Eindhoven beginnen een 100-tal Drentsche gezinnen
een nieuw werkzaam leven, nu wonende in ruime huizen met
3 of 4 gescheidein- slaapkamers.
In Eindhoven groeit en bloeit een machtig
nationaal bedrijf, een wcreldindustrie, die
me toegestaan op mijn lievelingsplekje naar
het concert te luisteren.
Maar Phyllis, hoc kan je nu zeggen dat
je hier naar het concert kunt luisteren? Mijn-
heer Kerjean, treed eens als rechter op! pro-
testeerde juffrouw Ribes met een vriendelijk
.tegenstribbelende stem. Zij was naderbij ge-
komen en stak den jongen man vriendschap-
pelijk haar hand toe.
Kerjean kan mij geen ongelijk geven,
koppig oudje, want hij heeft de zelfde plaats
uitgekozen als ik.
Wat moet ik daarop nu antwoorden,
juffrouw Ribes? vroeg Willem en glimlachte
tegen haar. Zij was een groote dame op leef-
tijd met onschuldige, trouwe oogen en die al
verscheidene jaren juffrouw van gezelschap
was van mevrouw Davrani;a.y en volgens de
ze was haar hoofdverdienste dat zij drie of
vier uren achtereen hardop kon voorlezen en
de rest van den tijd, om haar medemensch
niet te vermoeien, wist te zwijgbn.
Een casino-concert, zie je, Kerjean, ver-
klaarde Phyllis een avondconcert buiten vind
ik, behalve van nabij het zoutelooze gebabbel
te begeleiden van lieden, die voor hun spijs-
verteering in de frissche lucht gaan zitten,
als in 't leven geroepen voor menschen, die
aan andere dingen denken, om in de verte
naar te luisteren, als naar iets vaags iets
om maar ten deele te worden gehoord, als on-
voltooide zinnen, de maten niet aaneengescha-
keld, de tonen dwalend, zonder verband en
zonder doel, her- en derwaarts, huppelend als
binnen twee maanden 100 Drentsche gezin
nen een goed stuk brood za-1 laten verdienen.
vroolijke vlinders of droevige gedachten.
Heerlijk om er je oogen bij te sluiten en- je
dan te verbeelden niet heel goed te weten van
waar die dolende welluidendheid in den
avond komt, omdat je niet goed meer weet,
waar je zelf bent.Juffrouw Ribes daaren-
tegen, wil alles hooren, net als in het Chate-
let of in de Gaveau-zaal; ze wil heel precies
weten waar ze is en ze wil mij van af haar
plaats zien, om heel precies te weten waar ik
ben.. Nu Kerjean hier is en op mij kan
passen, juffrouw Ribes, belet u niets, dichter
bij het terras en de muziek te gaan vlak er
bij... Kom! ik zal u daar eens installeeren.
Help me eens een handje, Kerjean!
Met haar accentje wist ze rythme te geven
aan haar woorden; haar zuivere stem was
als iets frisch in de lucht.
Ze ging gauw naar den stoel, dien juffrouw
Ribes op een paar meter afstand had verla
ten en met de bevallige beslistheid, die haar
eigen was, wees ze den jongen man de plaats
aan, waarheen hij die moest dragen.
Daar! zei ze, de goed'e juffrouw meene-
mende, die alleen maar voor den vorm tegen-
stribbeldeDaar! aan den void van het
terrasGeen enkele toon van geen enkel
instrument zal u daar ontgaan Kerjean,
oude vriend van de duisternis en van mij, la
ten wij gaan zitten in mijn bosch vol geur.
Ze stond rechtop, fijntjes en als iets kost-
baars, in het midden van een kring van licht,
dat haar op dat oogenblik omstrcomde. 1 laar
eenvoudige en harmonieuse japon een van
TXit IRusland.
DE VAL VAN STJEKLOW.
(Nadruk verboden.)
Een telegrafisch bericht uit Moskou deci
de mede, dat de bcruchte Stjeklow de hoofd-
redacteur van de officieele „lzwestia", het
staatsblad van de Sovjet-EInie is afgezet. Wij
willen nu het een en ander over dezen steun-
pilaar van de bolsjewistische maatschappij
vertellen en tcgelijkertijd een beeld geven van
de toestanden in de regeerende kliek
Stjeklow heet eigenlijk Nachamkes. Hij vond
dezen naam, die zijn Joodsche origine ver-
raadt, altijd een last en, ofschoon hij reeds
op jeugdigen leeftijd revolutionnair is ge-
worden, wendde hij zich toch met een aller-
onderdanigst verzoekschrift tot den czaar.
dien hij in zijn geheime proclamaties met de
bijnamen „bloedhond", „beul" enz. aanduid-
de, met het verzoek zijn onwelluidenden
Joodschen naam te veranderen in een Russi-
schen. Zijn partijgenooten konden hem dit
verzoekschrift, evenals zijn andere avonturen
van dezen aard, niet vergeven, maar Lenin
besehermde hem, en de partij, die zelfs een
man als Zinowjew (die eigenlij-k ook anders
heet) duldt, slikt ook den held Nachamkes
Stjeklow
Weldra gebeurde er weer iets, dat alle
overtuigde communisten tegen Stjeklow (la
ten wij den man maar met dezen naam noe-
men) opnieuw in het harnas heeft gejaagd.
De latere hoofdredacteur van het bolsjewis
tische staatsblad opende een „institut de
beaute", dat in werkelijkheid niets anders dan
een huis van ontucht was. En opnieuw heeft
Lenin den storm doen bedaren en Stjeklow
onder zijn bescherming genomen. Dit gebeur
de overigens later nog eenige'keeren. Waar-
om deed de „groote leidcr" dat? Het ant-
woord vinden wij in de volgende cynischc uit-
lating van Lenin zelf:
„Voordat Griesja Zinowjew een artike!
klaar heeft, heeft hij minstens een br-oek ver-
sleten. Stjeklow is even gees te loos als Zinow
jew. maar hij schrijft vluo-gex*".
Dc eenige verdienste van Stjteklow is dan
cok dat hij op bevel uit het Kremlin vlug een
artikel kan inteenflansen. dat hij steeds bereid
is theorieen te verkondigen, die hij nog kort
geleden als een heresie brandmerkte. Hij
schreef dagelijks hoofdartikelen in dc „Iz-
westia", waarin hij emmen, vuil water op de
hoofden van de staatslieden uitstortte, die op
dat oogenblik in ongenade waren bij de hee-
ren van het Kremlin. Het was hem eender
over wien te schrijven; over alien schreef hij
in denzelfden geest en hij gebruikte dezelfde,
dikwijls zeer vieze en platte uitdrukkingen.
Hij werd door de leiders geminacht, maar te-
gelijkertijd geduld en goed betaald.
N Dat was overigens alles wat Stjeklow ver-
langde: goed .betaald te worden, want reeds
in zijn jeugd werd hij bevangen door 'ecu
hartstochtelijk verlangen naar geld, naar de
genietingen van het leven. Op een gemakke
lijke wijze veel geld te kunnen verdienen, was
Stjeklow steeds bereid elke gewensehte ge-
meenheid te begaan. Daarvbor heeft hij een
publiek huis ingericht, daarvoor was hij ook
bereid te schrijven over alles, wat de heer-
schers van het Kremlin noodig achtfen Zijn
schrijven leverde hem overigens meer op dan
zijn vroegere onderneming, want hij liet zich
duur -betalen. Hij verdiende zooveel, dat reeds
een paar jaar later, toen de regeering een
hooge belasting heeft ingev-oerd, die in de
miiuarden Hep, bleek, dat Stjeklow de per-
soon te Moskou was, die het hoogste inkomen
had. Een van de ambtenaren van het volks-
commissariaat van financien, die een heke!
aan Stjeklow had, rekende uit, hoeveel belas
ting de hoofdredacteur van de „Izwestia"
moet betalen en diende tegen hem een aan-
slag in.
Stjeklow heeft echter een tegenzin in het be
talen van belastingen, al is het aan den „so-
cialistischen" staat." Hij snelde naar zijn be-
schermer, den almachtigen Lenin, en deze
beval, dat men den scribent met rust zou la
ten en geen belasting van hem zou heffen.
Dit was overigens niet de eenige keer, dat
Stjeklow zich tot Lenin moest wenden om aan
de grijphanden van den fiscus te ontkomen.
Tijdens het militaire communisme vaardig-
de de regeerig een decreet uit, dat het inko
men van elken burger der sovjet-republieken
beperkte en het bekleeden van eenige betrek
kingen tegelijkertijd verbcod. Het decreet werd
echter alleen toegepast op kleine ambtenaren
en niet-communisten; de leiders wilden zich
niet tevreden stellen met het sobere bestaan,
dat geleid kon worden met het bedrag, dat het
decreet toeliet, en zij stoorden zich niet aan de
bevelen der regeering Iedere „leider" be-
kleedde tegelijkertijd eenige (soms zelf 89)
ambten en ontving dus een veel hooger inko
men, dan de wet toestond. Stjeklow bek!eedde
toen ook verschillende ambten, maar hij vond
dit niet voldoende. Hij sloot een bondgenoot-
schap met de overige voraanstaande bolsje-
wiki, die journalistieken arbeid verrichtten
(en de meeste „leiders" bezondigen zich te
Moskou aan dit euvel), en samen wisten zij
het gedaan te krijgen, dat het „litteraire" in
komen niet in aanmerking zou worden ge-
die jurkjes, die Lecoulteux met zoo'n ruwheid
taxeerde op vijfhonderd franc was van een
zachte en zijdeachtige stof, waarvan de bleek-
blauwe plooien neerb.ingen over een soepele,
satijnen onderjurk, nuanceerde zich bij elke
beweging met fijne lichtweerkaatsingen, bijna
mauveHet was iets wazigs, onbestemd en
liefelijk... Een groote tullen hoed omlijstte
als een donkere wolk haar schitterend blond,
ietwat krullend haar, haar frissche gezicht
met een beetje vooruitstekende jukbeenderen,
haar langgerekte oogen als van een Japan-
sche danseres, waarin de onschuldige zacht-
heid van den blifc van een heel jong meisje
lachte.
Kerjean keek Phyllis aan.
Hoe kan ik te gelijk een vriend van de
duisternis en van jou zijn? zei hij. Je ziet
er uit als een kleine fee van den dageraad,
die voor de grap zich heeft gehuld in het
mooiste schijnsel van schemerdonker
Je bent heel gelant, Kerjean, en ik ben
blij met je complimentje. Ik zou graag heel
mooi willen zijn je weet wel zooals zoo'n
vrouw in een roman, van wie je, vanaf haar
eersten blik, de slaaf benten die je daar-
na nooit meer kunt vergeten.
Da-t is niet gering!Zoo'n onheil-
brengende vrouw?
Misschien
Zij waren weer op hun stoelen gaan zit-
ten, onder de boomen, dicht bij de omheining.
Kerjean was in bewon-dering van de schoon-
heid. die, vanaf de uitgekozen plaats, het
belast zich met:
HET VERVAARDIGEN VAN ALLE
DRUKWERKEN.
HET PLAATSEN VAN ADVER-
TENTIEN IN ALLE BLADEN.
HET LEVEREN VAN ALLE
BINNEN- EN BUITENLANDSCHE
BOEK EN.
HET LEVEREN VAN ABONNE-
MENTEN OP ALLE BINNEN- EN
BUITENLANDSCHE BLADEN.
Voordam C 9, Alkmaar
bracht bij het berekenen van het inkomen van
een der leiders. En terwijl in het land gebrek
heerscht en iedereen in vodden gekleed was
en honger leed, waren Stjeklow en de zijnen
gekleed in kostbare buitenlandsche of ge-
roofde kleeren, zagen er welgedaan uit en be-
woonden een villa, die geheel verwarmd werd
(het was een tijd, dat elk gezin hoogstens een
kamer kan verwarmen omdat er nijpend ge-;
brek aan brandstoffen was.)
Toen de NEP (de Nieuwe Economische
Politiek) werd afgekondigd en er een nieuwe
bourgeoisie ontstond, werden alle leiders be
vangen door een hartstochtelijk verlangen
naar luxe, naar genietingen. Vele communis
ten leenden zich voor alle mogelijke minder
oirbare transacties om maar geld te verdie
nen, om maar in staat te zijn aan den waasi-
zin van geldsmij-terij en de wilde orgien te
kunnen deelnemen. De regeering vreeade,
clat dit het aanzien van de partij en de disci
pline zou schaden en er werden maatregeten
getroffen om de zucht naar genietingen aam
banden te leggen. Vele communisten wenJen
toen uit de partij gezet (zij werden overigens
spoedig weer toegelaten), anderen kregen
berispingen enz. Het toelaatbare inkomen
van iederen burger werd beperkt tot een
zeker minimum. Opnieuw trad Stjeklow als
woordvoerder van de „schrijvende" commu
nisten op en wist het klaar te spelen, dat het
journalistieke inkomen buiten beschouwing
zou gelaten wordten bij het berekenen van het
algemeene inkomen van de communisten.
1 liermede heeft hij ale leiders der partij,
want, zooals wij boven hebben medegedeeld,
schrijft in Rusland nu iedgre bolsjewistische
kider, zelfs zij, die hun naam niet kunnen
teekenen, aan zich verplicht. Stjeklow wist
deze dankbaarheid yan de leiders uit te bui
ten om nog meer geld te verdienen en zijn
rekeningen bij buitenlandsche banken stegen
bijna iederen dag.
Zoo zijn eenige jaren van voorspoed voor-
bij gegaan. Stjeklow werd de rijkste man
van Rusland en ging voort iederen dag nieu
we artikelen te schrijven, waarvoor hij als
hoofdredacteur zich zelf ongehoord hooge
sommen liet uitbetalen. Het leek, dat Stjektlow
nog lange jaren zijn bedrijf zou kunnen uit-
oefenen en dat zijn rekeningen bij de buiten
landsche banken steeds zouden groeien, maar
plotseling kwam het bericht, dat Stjeklow
ontslag moest nemen als hoofdredacteur van
het Staatsblad.
Wat is er achter de schermen in het Krem
lin gebeurd? De bijzonder goed ingelichte
geheime Moskousche correspondent van de
„Sotsialistitsjeskiej Wjestniek", die veel rela-
ties in de bof.sjewistische kringen heeft, geeft
de volgende lezing van het geval
„De biizonderheden van het geval zijn mij
ook onbekend gebleveri. Er loopen veel ge-
ruchten en zij alle wijzen er op, dat Stjeklow
wordt beschuldigd van verdachte financieele
operaties en van niet nader te omschrijvea
orgien. Het schifnt, dat bij de zaak een be-
kende actrice betrokken is en dat vele mede-
werkers van de „Izwestia", die van hun
hoofdredacteur zeer leelijke dingen wisten te
vertellen, hem dwongen hun be^cheidenheidl
te betalen met ongehoord hooge salarissen
Den doors!ag gaf echter niet liet wanged'rag
van Stjeklow, want de partij heeft tot nu toe
alles geslikt, wat deze heer uithaailde en zij
zou het ook nu doen. Stjeklow heeft zich ech
ter in den strijd der hooge heeren gemengd;
en moet nu de resultaten hiervan dragen.
Stjeklow was de laatste jaren een partijgan-
ger van Tsjitsjerin en ageerde tegen Zinow
jew en diens optreden in het buitenland. Nu
heerscht echter in Rusland een ontgooche-
ling over hetgeen Tsjitsjerin heeft bereikt en
verlichte casino bood- Daken, mui"en, ven-
sters schenen zich aan den anderen kent van
de lange rijen kleine, kleurige lampen te ver-
liezen in de duisternis en ontleenden daaraan
vreemde omtrekken. Van/ het geheele groote
gebouw blcef niet meer dan cen wonderlijlie,
rechtlijnige teekening ovei", een schitterend
geraamte van een als met bloemen getooid,
rooskleurig luchtkasteel
In de trillende stilte rees, als een klacht
van heimwec, een lied op van Grieg.
Waarom heb je je sigaret weggegooid,
Kerjean Geef er liever een aan mijIk
heb lust me vanavond een beetje te bedwel-
men, zei het jonge meisje; en plotseling be-
gon zij te lachen op een wijze, waarin geen
vreugde lag en anders dan zij gewoonlijk
deed.
Neen, Heve kind!
Jawel! geef nu Ik houd van die
blonde pacha-tabak van jou, die een droom-:
geur heeften weet ik wat nog meer
Vroeger gaf je me toch ook wel van je siga-
retten
In het salon van je pleegmoedcr wel
en daar zal je er nog meer krijgen maar
hier, dat weiger ik beslist. Ik zie niet graag
dat een vrouw en nog minder een jong meisje
in't openbaar rookt.
Er kwam een stilte, Kerjean vroeg naar
mevrouw Davrangay, maar zonder er op aan
te dringen. Hij wist dat zij op dit uur „bac-
cara" of „chemin de fer" zat te spelen, ge
heel aan haar demon toebehoorende en dat
Phyllis, hoewel maar al te goed zich bewust
van de gewoonten van haar pleegmoeder, al
tijd bang was een woord te hooren of-te zeg
gen (Wordt vervolgd).
edited
6:
/A
