DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Veor hat leutrale
Cenlraie ZUfcenhots.
Oud en nienw Mkmaar.
Ds. N. J. G. SCHERMERHORN
No. 95
Honrierd negen en fwlntigste Jaargang
1927.
AlboimementsprJjs bij voornltbetallng per 3 maanflen f2.—fr. per post f2.50. Bewtjsin. 5 ct Adyertcntlepr. 25 ct. p. regel, grootere letters naar
Brieyen franco N.V. Boek- en Handelsdr. tJl Herms. Coster Zoon, Yoordam C9, TeL Admmistr. No. 3. Bedactie No, S3,
ZATEKDAG
23 APBIL.
spreekt 1
Dif nummer bestaaf nit 3 blades.
Diredeur: G. H. KRAK.
Hoofdredacteur Tj. N. ADEMA.
Wij cntvitigen deze week de volgende bij-
dragen voor de 3e en laatste inzameling, ten
bate van het Neutrale Centrale Ziekenhuis:
J. Pf 10.—
Mej. N. N. tf 1*
Schietver. „Prins Hendrik",
Egmond aan Zee
/N. N.
Kolfdnb X
K. A. B.
Van de Protesfantsche Meisjes-
elub te Oudorp
9.09
2.50
0.60
2.50
10.—
Totaal
Bij den penningmeester van het
eomite, Mr. Moens, is ingekomen:
Collecte N. H. K.
Egmond aan den Hoel
Mevr. V. O. te Zutfen
35.69
Hoofd-
f 34.20
5.-
Totaal
De vorge week was bijeen
Bijgevotegd van beide
inzamelingen
In totaal dus than*.
f 39.20
2320.3134
74.89
2395.20 34
Alle dagen een draadje, is een hemdsmouw
in het jaar.
Alle weken een steentje, is een ziekenhuis
voor onze kleinkinderen.
Met alle weken een steentje komen. wij er
dus niet. Het moet een groote steen, een kei
van een steen wezen.
Gelukkig bouwen we eigenlijk nog maar
aan't laatste ziekenzaaltje.
Want het groote bedrag is bijeen, het zie
kenhuis zal er wel komen, maar de laatste
tienduizend gulden cntbreken nog.
Of eigenlijk nog maar een gaede zeven-
duizend, die er heel best in een week konden
komen, als 7000 ingezetenen deze week nu
eens allemaal f 1.— gaven.
Dan staken we de vlag uit en dan zouden
onze lezers er ook voordeel bij hebben, want
dan behoefden ze zich niet elke week weer te
ergeren aan een bedelpartij aan den kop van
een courant, die in het algemeen toch als een
bescheiden blad bekend staat.
Evenwel, die geschiedenis van de 7000
huisvaders, die allemaal een gulden zouden
geven, blijft natuurlijk fantasie.
Zooiets is goed voor een sprcokje, maar
schijnt in werkelijkheid nooit te gebeuren.
We hopen dus maar weer op den inge-
slagen weg voort te kunnen gaan, een gulden
van N. N., een rijksdaalder van een mede-
werker, een tienfje van een kolf- of kaart-
clab, enz.
Dan komen we er ook wel, al gaat het een
beetje langzamer.
Hoe't ook zij, aan alle gevers onzen har-
telijken dank. Tot weerziens zullen we maar
hopen.
„Durf te leven" is niet alleen toepasselijk
voor den mensch, maar ook voor de stad, die
zich ontwikkelt.
Het is interessant een stad te zien, die ge-
slachten lang voor alles woonstad geweest is.
De stad waar misschien- well fabrieken wa-
ren, waar ook hande! en verkeer werden op-
gemerkt, maar die voor alles de woonplaats
was van deftige ingezetenen i^t oude patri-
ciers-geslachten en daarnaast van families,
die van vader op zoon daar of in den omtrek
gewoond' hadden.
Het is interessant een stad op de grens van
dood en leven te zien.
Zal ze de kraeht hebben die grens te over-
schrijden, een centrum van industrie, handel
en verkeer, een distributie-plaats van alle
aangevoerdfe producten te worden?
Of mist ze die levenskracht?
Dan sterft zij in den knop. Dan gaat zij
ten onder als een onontplooide bloem, schoon
maar onvoldragen.
Dan wordt zij een van de villes mortes,
zooals er vele langs de kust van de Zuiderzee
liggen, dan wordt zij een openlucht-museum
van oude architectuur, een aantrekkingspunt
voor touristen, een nummer op het program-
ma voor vreemdelingenverkeer, maar een
stukje schoonheid zonder leven, dat langzaam
afbrokkelt en tot ru'ine zal worden.
De stad die de grens oversehrijden kan,
heeft een. toekomst.
Het is een gevaarlijke crisis, die zij moet
doormaken, de kwestie van to be or not to be,
maar als zij er doorkomt, liggen onbegrensde
mogelijkheden voor haar open.
Het is interessant een stad in die crisisja-
ren te zien en bet Aikmaar vatj de laatste
tien iaren, speeiaal van de laatste jaren, heeft
vrijwel onopgemerkt die crisis doorgemaakt,
het heeft een ander karakter gekregen, het is
van woonplaats tot stad gegroeid in dfe betee-
kenis van plaats van samenwoning van alien,
die voor het groote distributie-proces op el-
kanders samenwerking zijn aangewezen.
Aikmaar, als woonstad, was de lieve pro-
vincieplaats, met keistraten, met breede patri-
ciershuizen in de hoofdstraat, met arduintn
stoepen, afgesloten door hekken met ijzeren
kettingen, huizen met spionnetjes en breede,
glanzend gepoetste, koperen belleknoppen.
Aikmaar als woonstad was de stad met
smalle straten, oude huisjes, scherpe straat-
hoeken, alleen ongevaartij'k door gebrek aan
verkeersmiddelen.
Het was de stad1 waar, sjok sjok, de schim
mel het rood fluweelen tramwagentje achter
zich aan zculde en de conducteur op het acih-
teibalcon iedereen groette, omdat hij iedereen
kende.
Het was de stad waar in den Raad geen
onvertogen woord gehoord werd, omdat wie
diaar zaten geen onvertogen woord konden
spreken.
Het was een groote plattelandsgemeente,
trotsdh op haar geschiedenis, terend op die
geschiedenis, Aikmaar lief gelegen in Noord-
Holland boven het IJ, een bezienswaardig
museum, interessante kaasmarkt, oud Waag-
gebouw en fraaie kerk, na aanvrage bij den
koster te bezichtigen.
Het was een stad, die na eeuwen teren op
haar victorie, in s'iaap dreigde te vallen, in
den gevaarlijken slaap, waaruit zoo vele ste-
den nimimer ontwaakt zijn.
Het was een stad van landeiijke rust, d'ie
nicts scheen te kunnen verstoren.
En maar weinigen zagen, dat zij op den
critieken leeftijd was gekomen, dat zij stand
op de grens van to be or not to be, dat lange
jaren van bloedarmoede tegen kiemkracht
werden afgewogen.
Aikmaar is er door gekomen,
Aikmaar leeft, Aikmaar groeit en zal groot
worden, maar haar karakter zal veranderen.
Maar ok dat heeft tijd noodig en en men-
schengeslacht zal zich verbazen en ergeren.
Reeds enkele jaren duurt de strijd tusschen
hen, die Aikmaar als woonstad willen behou-
den en zich hardnekkig verzetten tegen de
eischen van den tijd, die van woonsteden dis-
tributie-cehtra maakt, ster-plaatsen, waaruit
naar alle richtingen handel en verkeer zich
ontwikkelen.
Een voor een zijn de patriciershuizen ver-
dwenen, die fraaie oude gebouwen. De sloo-
per heeft er zijn ijzeren bijtels in geslagen en
met weemoed heeft men zien verdwijnen wat
eeuwenlang de glorie van het stadsbeeld ge
weest is.
Er is over geschreven en gesproken, er is
licftig gediscussieerd toen er voor het eerst
ernstig sprake van was, dat de stoepen in de
Langestraat moesten verdwijnen, om plaats
te maken voor moderne trottoirs.
Die fraaie ouderwetsche stoepen, hoog en
laag, eenmaal de trots van de woonstad, de
ingangen van de oude heerenhuizen, die grpo-
tendeels, reeds in magazijnen met breede eta
lagekasten waren veranderd.
Hoofdstraat-winkelstraat is het kenmerk
van de stad in haar nieuwe beteekenis.
Particulieren noch vereenigingen, die de
schoonheid als hoogste eisch stellen, hebben
dit kunnen tegenhouden.
Elk tijdperk toont een eigen karakter, dat
niet te weren is. Wie zich krampachtig aan
het oude vasthoudt, wordt door den stroom
van het nieuwe verzwolgen en meegesleurd
De winkelhuizen kwamen, de stoepen ver-
dwenen, en men heeft na eindeloozen strije.
besloten de hoofdstraat te asphalteeren.
Wie het beeld van de moderne Langestraat
ziet, voelt dat het zoo goed is, dat het zoo
moest worden als de stad niet ten doode zoa
worden opgesdhreven.
Hier vooral heeft het stadsbeeld1 zich gewij
zigd, hier dringt het karakter van een nieuw
Aikmaar naar voren, een stad die voor onbe
grensde mogelijkheden staat.
Pleng vrij een traan op het graf van de
oude woonstad.
Betreur wat verdwenen is om nooit meer
terug te keeren, houdt vast, zoo veel mogelijk
wat er nog te redden is aan oud Hollandsch
stedenschoon.
Restaureert in den ouden stijl, waar het
oude niet vloekt tegen een moderne omgeving-
behoudt die oude stifle stadshoekjes, waar
men kan blijVen bewon,deren wat onze kunst
zinnige voorvaderen aan schoons gawrodht
hdbben.
Maar behoudt het nimmer daar waar het
reirmend jp oen groei kan werken.
Maakt ruimte over-al waar handel, industrie
en verkeer dat eischen, asphalteert de hoofd-
straten, die weldra volkomen winkelstraten
zullen zijn, maakt breede verkeerswegen,
rondt de hock en af, vervangt de oude smal'e
bruggen door breede steenen weig-vlakten.
De Langestraat 'heeft met haar asphaltee-
ring de vasthoudendheid aan het bestaande
overwonnen.
Koorstraat en Ritsevoort, die eveneens ver-
nieuud m'oesten worden, zijin door kortzichtig-
van Ifet geirheentebestuur opnieuw be-
hebbea opnietlw voor jaren het kvakttr
van oude woonstraten teruggekregen met een
plaveisel, dat door zijn ongelijk'heid nu reeds
onberijdbaar blijlkt.
Hier heeft de reactie weer hoogtij gevierd
zoolang het duurt.
Het oude AHomaar gaat vrijwel verdwijnen
Atkniaar, centrumpiaats van een breede,
welvarende landstreek in Nbordholland bo
ven het IJ is bezig zich te ontwikkelen.
Er komt een geheel -nieuwe stad, een stad
die zal groeien door nieuwe wijiken, een stad,
die ziGh naar alle zijder. zal verbreeden over
grondgebied, dat nog' aan omliggende ge-
meenten belhoort.
Een stad waarin dfe woningen der ambte-
looze burgers steeds verder naar den buiten-
rand worden gedrongen, een stad die vooral
in haar hooMstraten het karakter van haar
nieuwe bestemoiing zal dragen.
Die een ontvangst-centrum zal zijn van
alles wat het voortbrengende platteland aan-
voert.
En daarnaast wrwerfkster van wat het land
bewerkt heeft, vervormster van grondstof tot
eind-producten,' distributiecentrum voor de
omigeving van alles wat het platteland aan
fabrikaat op elk gehied noodig heeft, kleeding,
sdhoeisel, levensmiddelen, meubelen, duizen-
derlei artikelen, die in steeds grooter, steeds
simaakvoller en feeerieker verlichte etalages
ten ver'koop .uitgestald worden.
Blokken aanzienlijke woningen en kieine
onbekende winkeltjes worden gesloopt, waren-
luizen, modtepaleizen!, steeds grooter, steeds
modterner, nemen liun plaats in.
Welk een geheel ander beeld biedt reeds de
loek van de Ridderstraat, welke verandering
leeft dit jaar het Scharloo ondergaan.
Particuliere woningen in de Langestraat
zijn zeldzaam geiworden.
Hoe kort zullen ze er nog staan. I>e handel
zal ze opeischen, sloopen of verbouwen naar
gebleken behoefte.
De lichtreclame, het met te misikennen ka-
rakterbeeld van de stad in hare nieuwe betee-
cenis, heeft haar intrede gedaan.
Wie's avonds door de Langestraat loopt
en niet alleen daar meer wordt getrof-
fen door steeds greater en sierlijker liditbak
ken, die in een omiijsting van gekleurd glas,
in vurige letters de aandachf voor firmanaam
of handelsmerk vragen.
Ook dat is nog maar in 'n beginstadium en
eens zal de tijd komen, dat veranderende let
ters op hooge dakea of kleurige projecties op
blanke muurvlakten de aandacht op diverse
producten en; fahrikaten zullen' vestigen.
Hier voltrekt zich langzaam maar zeker
het verwordingsproces.
Te betreuren voor hen, die de oude fraaie
woonstad liefhebben, die met leedwezen over
het verlorene terugdenken aan de breede
stoepen van oude heerenhuizen waarop zij
als jongens met knikkers gespeeld hebben.
Maar niet te betreuren voor hen, die steeds
meer de symptomen van de groeiende stac
zien, niet in de eerste plaats de woonstad,
maar de handelsstad, de stad waar de pols-
slag van het leven gevoeld wordt, de stac
waar vrachtaufo's over het asphalt rijdien,
waar de lucht vol rumoer is, dat onbestemde
rumoer dat een verzameling is van duizenc
gelui-den.
Men moge het niet mooi vinden, men zal
er aan moeten wennen.
Steeds meer zullen zij, die de schoonheic
in ouden vorm willen behouden op kleinere.
landelijker gemeenten zijn aangewezen.
De stad in opkomst moet voor alles reke
ning houden met hare toekomstige t bestem-
ming. t>
Wat zouden Louden, Parijs en Brussel
zonder hun parken zijn.
Aikmaar is in vergelijking met die wereld-
steden nog ma&r een onbeteekenend gehucht
je, maar men'zal er desniettemin mee reke-
ning moeten houden, dat hoe meer de stad
zelf het karakter van woonstad verliest, des
te meer plantsoenen en wandelplaatsen ge-
waardeerd zullen worden.
Wie nu dc-or Alkmaar's winkelstraten loop!
ziet het beeld der toekomstige Gioszstadt.
-Niet leelijk maar karakteristiek, verblijdenc
zelfs voor'alien, -die er zich over verheugen-
dat Aikmaar geen ville morte zal worden, dat
het krachtig genoeg is gebleken zich aan te
passen aan veranderde omstandigheden, dat
het een stad van wellicht groote beteekenis
zal worden.
negen zou(den) zijn de schadevergoedings-
eischen dozer mogendheden in te willigen,
zal daaraan wel niet vreemd zijn.
Naar verluidt is het zelfs reeds zoover ge
komen, dat de mogendheden opnieuw haar
nota's zullen overhandigen, ditmaal speeiaal
aan Tsjang Kai Sjek's regeering te Nanking,
ten einde dien' in de gelegenheid te stellen
aan hun eischen terstond te voldoen'.
Intusschen wordt de breuk tusschen Nan-
kimg en Hankow steeds grooter. Weliswaar
'>eschuldigen Tsjang's tegenstanders, hem
van pogingen om tot een Mussoliniaansehe
d'ictatuur te gera'ken, doch zijn invloed en
miaeht schijinen met den d'ag te venneerderen.
Dit laatste vooral dank zij zijn besluit om
slechts de bolsjewistische elementen uit de
oude regeering te weren, doch dfe medfewer-
king den anderen in dank te aanvaardeni
Verder werken ook de omstandigheden
Tsjang's plannen aardig in dfe hand.
Immers: dfe militaire toestand is op 't
oogenblik rustiger dan hij in lang geweest
is.
Eh ook dat is veel waard, want sleehts
daardoor wordt het dfen „dictator-in-spe"
mogelijk all1 zijn aandacht aan de bestrijding
van zijn eenige tegenstandfers, de Communis-
ten, te wij'den.
Wat handigheid, Tsjang! En je komt er!
Keert men zich in China gedfeeltelijk tegen
het Connmunisme, op den Balkan bekijkt men
dfe zaak blijkbaar van een anderen kant, zoo
als blijiken kan uit een bericht van dfen Ti
mes-correspondent te Konstantinopel.
Niets meer of minder houdt dit in, dan de
tijding dat momenteel in het vroegere Rus-
sische gezantsehapsgebouw een congres
wordt gehouden, ter bespreking van de mo-
geiijkheid eener krachtiger propaganda voor
het commmnistne op den Balkan.
N'aast Turkije, hebben vertegenw-oordigers
van vier andere landCn aan dfe besprekingen
deel genomen.
Wijs wordt men op dfen Balkan blijkbaar
nooit.
N'og luidt de kreet daar:
Leve dfe revolutie!
Gaat het den Russen dus op den Balkan
lifehtelijk voor den wind, met de verhouding
tot den Volkenbond schijnt het ook na de o;p-
1-ossing van het Zwitsersch-Russisch geschil
nog niet buitenmntig te willen vlotten.
Formalistisohe moeilijkheden zijn het thans
weer, die een spaak in't wiel steken En men
weet: geen moeilijkheden worden bezwaariij-
ker uit den weg geruimd dan juist formalis-
tische.
De zaak is zoo:
Rusland schijnt een nieuwe uitnoodiging
van den volkenbond1 af te wachten terwijl om-
ge-keerd het volkenbondssecretariaat op dit
oogenblik nog niet geneigd is de uitnoodi
ging te herhalen wegens de groote onhebbe-
lijkheid, waar-mee Rusland de laatste uitnoo-
digingen afwees.
Wellicht zal een uitweg gevonden worden
door dfe bemid'dteling-van Duitschland ot van
een andere mogendheid, die het volkenbonds
secretariaat zou kunnen inlichten omtrent
Ruslands bereidwilligheid, indien het nog-
maals werd uitgenoodigd.
Maar z e k e r is dit laatste allesbehaive...
Ten slotte over het Albaneesch conflict nog
het volgende:
In Joego-Slavie is men eindelijik tot de
conelusie gekomen, dat het beter is niet zelf
het Italiaansch Joego Slavisch geschil uit te
bakkeleien, maar dfe groote mogendheden te
verzoeken scheidsrechtertje te spelen.
De eischen van Italie in zake de ratificatie
van het verdrag van Nettuno en het Joego-
Slavische douanestelsel zoo zegt men te Bel-
grad'o kemen e-chter voor bespreking niet in
aanmerking, zoolang het verdrag van Tira
na een agressieve politick van Italie in Alba-
nie toelaat.
Hoogstwaarschijnlijk zal Joego-Slavie het
initiatief nemen o-m de kwestie voor den vol
kenbond te brengen. Mussolini voelt niet veel
voor een dergelijke oplossing, doch men zal
een weg moeten vind'en, waardoor, terwijl
men de gevoeligheid van Italie ontziet, een
ingrijpen van den volkenbond toch mogelijk
wordt. Rome behoeft slechts te begrijpen, dat
het verdrag van Tirana pasklaar moet wor
den gema-akt voor den intfernationalen toe-
stand.
Zoo zegt men in Joego-Slavie. Maar
Mussolini d e n k t er waarschijnlijik heel an-
ders over.
OaggeBiJksch ovepzicht.
Tsjang en de Mogendheden.
Leve de Revolutie! Verkeerde
koppigheid. De Albaneesche
kwestie.
Weinig belangrijk of groot nieuws. Maar
betrekkelijk veel berichten die toch gewicht in
de schaal leggen.
Ondfer die (weede-rangs-nieuwtjes is het
belangrij'kste wel dit: dat dfe mogendheden
(Engeland, Frankrijk, Italie, Japan en Atoe-
rika) die bij de trofebelen in China dfe groot-
ste schade leden, laatstelijk door het gebeur-
de te Nanking, thans besloten hebben Tsjang
Kai Sjeks nieuwe regeering te erkennen.
Het feit, dat Tsjang zich met.kracht tegen
het eommunisme en den Russischen invloed
hegint te keeren, en Het gerucht dat de nieu
we nat'ionalistiscjh.e bewindvoerder(s) wel ge-
B&aifeBilaiid
CHINA.
DE TOESTAND.
Het gezantencongres te Peking.
De bezetting van het gebouw van het Rus
sische gezantschap te Peking door wachtpos-
ten der verdragsmogendheden, schijnt vol-
gens te Londen ontvangen berichten een in-
leiding te zijn voor de toewijzing van het ge
bouw aan andere diplomaten.
Er bevinden zich op het oogenblik te Pe
king ongeveer 20 diplomatieke vertegenwoor-
-digers van buitenlandsche mogendheden, die
rustige tijden natuurlijk gaarne een veilig
nog in de Chineezen stad wonen en natuur
lijk gaarne een veilig verblijf hebben. De Rus-
sische gezantschapsgebouwen zouden daar-
toe uiistekend geschikt zijn. Of getracht
zal worden, de gebouwen te huren, of
REV. SOC. MEICOMITE.
dat de deken van het diplomatieke corps, de
Nederlandsche gezant, een beslissing in deze
aangelegenheid zal nemen, is voorloopig nog
een vraag.
De correspondent van de „Times" te Pe
king verklaart, dat er van een werkelijke vei-
liglieid def buitenlandsche diplomaten eerst
dan sprake kan zijn, als de buitenlandsche
garnizoenen in Noordelijk China versterkt
worden.
De adie' dercommunisten.
Een document, dat op het sovjet-gezant-
schap in beslag is genomen, vermeldt, dat
Msocou aan Fen Yoe Siang een half millioen
dollars heeft uitbetaald, als afrekening voor
de propaganda-uitgaven in het leger gedu-
rende het half jaar, eindigend op 31 Maart.
DE REGEERING TE NANKING.
Verklaringen over haar plannen.
De correspondent van de „Evening Stan
dard" en van den Internationalen Nieuws-
dienst te Sjanghai heeft een onderhoud ge-
had met dr. Woe Kao Tseng, secretaris van
het bureau van Buitenlandsche Zaken te
Sjanghai, die hem mededeelde dat generaal
Tsjang Kai Sjek thans bezig was, de nieuw-
gevormde regeering te organiseeren. Dr. Woe
zeide, dat -die communisten een prijs van
250.000 taels hebben gezet op de gevangen-
neming en een prijs van 100.000 taels op
dfe vermoording van Tsjang Kai Sjek hebben
gezet. Verder dat er naar alle waarschijn-
lijkheid geen oorlog zal uitbreken tusschen de
conservatieven en de communisten daar de
communisten verreweg in de minderheid zijn
tegenover de legermachten van generaal
Tsjang Kai Sjek.
Dr. Woe ontkende dat er eenige overeen-
komst zou zijn bereikt tusschen Tsjang Kai
Sjek en maarscbalk Tsjang Tso Lin en ver-
klaarde, dat een staking der vijandelijkheden
onmogelijk was, zoolang de Fengtiengroep
haar militaire beteekenis behield. Hij ontken
de eveneens dat er een vergelij-k was getrof-
fen met Japan.
Tsjen blijft voorloopig in fundie.
Een Reuter-telegram uit Nanking meldt
nog, dat Tsjen in functie zal blijven tot de
zaak van Nanking met dfe mogendheden ge
regeld is.
DE TOESTAND TE SJANGHAI.
Veilig geaeht.
De toestand in Sjanghai wordt thans zoo
veilig geaeht, dat dfe gemeentelijke autoritei-
ten er over denken, de getroffen voorzorgs-
maatregelen te verminderen en eenige veror-
deningen buiten werkin-g te stellen.
De Japanners thans het mik-
punt van molest.
Britsche onderdaneg te Nankau worden
sinds eenigen tijd minder gemolesteerd. Dit
wordt beschouwd als een uitvloeisel van de
overeenkomst tusschen- de Britten en minister
Tsen. De Japanners schijnen het thans nog
het zwaarsi te verantwoorden te hebben.
DUITSCHLAND.
DE ARBEIDSCONFLICTEN.
Alle pogingen om het loonconflict in hfet
Rijnscheepvaartbedrijf bij te leggen, hebben
schipbreuk geleden.
De arbeidsbemiddeling heef t dus hier geen
succes gehad. Veeleer is het conflict ver-
scherpt en men vreet dat een staking in het
Rijnscheepvaartbedrijf wel onvermijdelijk zal
zijn.
HET MONARCHISME.
Ook in Beieren de kans op herstel
twijfeladitig geaeht.
De Beiersche minister van landbouw, prof,
Fehr, die tevens leider is van den Beierschen
Boerenbond, heeft in een groote politike rede
verklaard, dat hij er aan begon te twijfel-en,
of het herstel der monardhie in Beieren moge
lijk zou zijn. In het Rijk viel er in't geheel
niet aan te denken. Wanneer de strijd om
trent den staatsvorm eenmaal is afgeloopen,
aldus spr., zal de economische ontwikkeling
van Duitschland zich in een versneld tempo
voortzetten.
FRANKRIJK.
EEN TREURIG PAASCHRAPPORT.
Gedurende dfe feestdagen, de daaraan voor-
afgaande en daarop volgene dagen heeft het
a-uto-verkeer over geheel Frankrijk niet meer
of minder dan 32 dooden en 109 gewonder
geeischt. Autobotsingen, te hard rijden, ver-
keerd uitwijken, onvoorzichtigheid van voet-
gangcrs, dat waren de oorzaken van het
Hit, dat tal van gezinnen thans in rouw zijn
gedompeld. Kieine kinderen Tiepen onbeheerd
over drukke straten, welke zij dan plotseling
wilden oversteken; wielrijders poogden nog
snel tusschen auto's door te schieten, auto's
trachtten elkaar te passeeren. In bijna al'ie
gevallen was het ongeluk aan onvoorzichtig
heid te wijien.
EEN BE'RUCHT ROOVER.
20 moorden en 200 roofovervallen.
De krijgsraad te Mitau (Lettland) heeft na
een proces van twee weken, een berucht roo-
ver, den jeugdigen Ans Kaupen, evenals zijn
handtanger en makker Pebalga, tot den strop
veroordceld.
,Zes jaar lang heeft Kaupen, zoo vertelt de
„Vorwarts", de straatwegen onveilig ge-
maakt. Hij heeft ongeveer 20 moorden op zijn
ALRMAARSCHE COURANT.