DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Veor hat leutrale Cenlraie ZUfcenhots. Oud en nienw Mkmaar. Ds. N. J. G. SCHERMERHORN No. 95 Honrierd negen en fwlntigste Jaargang 1927. AlboimementsprJjs bij voornltbetallng per 3 maanflen f2.—fr. per post f2.50. Bewtjsin. 5 ct Adyertcntlepr. 25 ct. p. regel, grootere letters naar Brieyen franco N.V. Boek- en Handelsdr. tJl Herms. Coster Zoon, Yoordam C9, TeL Admmistr. No. 3. Bedactie No, S3, ZATEKDAG 23 APBIL. spreekt 1 Dif nummer bestaaf nit 3 blades. Diredeur: G. H. KRAK. Hoofdredacteur Tj. N. ADEMA. Wij cntvitigen deze week de volgende bij- dragen voor de 3e en laatste inzameling, ten bate van het Neutrale Centrale Ziekenhuis: J. Pf 10.— Mej. N. N. tf 1* Schietver. „Prins Hendrik", Egmond aan Zee /N. N. Kolfdnb X K. A. B. Van de Protesfantsche Meisjes- elub te Oudorp 9.09 2.50 0.60 2.50 10.— Totaal Bij den penningmeester van het eomite, Mr. Moens, is ingekomen: Collecte N. H. K. Egmond aan den Hoel Mevr. V. O. te Zutfen 35.69 Hoofd- f 34.20 5.- Totaal De vorge week was bijeen Bijgevotegd van beide inzamelingen In totaal dus than*. f 39.20 2320.3134 74.89 2395.20 34 Alle dagen een draadje, is een hemdsmouw in het jaar. Alle weken een steentje, is een ziekenhuis voor onze kleinkinderen. Met alle weken een steentje komen. wij er dus niet. Het moet een groote steen, een kei van een steen wezen. Gelukkig bouwen we eigenlijk nog maar aan't laatste ziekenzaaltje. Want het groote bedrag is bijeen, het zie kenhuis zal er wel komen, maar de laatste tienduizend gulden cntbreken nog. Of eigenlijk nog maar een gaede zeven- duizend, die er heel best in een week konden komen, als 7000 ingezetenen deze week nu eens allemaal f 1.— gaven. Dan staken we de vlag uit en dan zouden onze lezers er ook voordeel bij hebben, want dan behoefden ze zich niet elke week weer te ergeren aan een bedelpartij aan den kop van een courant, die in het algemeen toch als een bescheiden blad bekend staat. Evenwel, die geschiedenis van de 7000 huisvaders, die allemaal een gulden zouden geven, blijft natuurlijk fantasie. Zooiets is goed voor een sprcokje, maar schijnt in werkelijkheid nooit te gebeuren. We hopen dus maar weer op den inge- slagen weg voort te kunnen gaan, een gulden van N. N., een rijksdaalder van een mede- werker, een tienfje van een kolf- of kaart- clab, enz. Dan komen we er ook wel, al gaat het een beetje langzamer. Hoe't ook zij, aan alle gevers onzen har- telijken dank. Tot weerziens zullen we maar hopen. „Durf te leven" is niet alleen toepasselijk voor den mensch, maar ook voor de stad, die zich ontwikkelt. Het is interessant een stad te zien, die ge- slachten lang voor alles woonstad geweest is. De stad waar misschien- well fabrieken wa- ren, waar ook hande! en verkeer werden op- gemerkt, maar die voor alles de woonplaats was van deftige ingezetenen i^t oude patri- ciers-geslachten en daarnaast van families, die van vader op zoon daar of in den omtrek gewoond' hadden. Het is interessant een stad op de grens van dood en leven te zien. Zal ze de kraeht hebben die grens te over- schrijden, een centrum van industrie, handel en verkeer, een distributie-plaats van alle aangevoerdfe producten te worden? Of mist ze die levenskracht? Dan sterft zij in den knop. Dan gaat zij ten onder als een onontplooide bloem, schoon maar onvoldragen. Dan wordt zij een van de villes mortes, zooals er vele langs de kust van de Zuiderzee liggen, dan wordt zij een openlucht-museum van oude architectuur, een aantrekkingspunt voor touristen, een nummer op het program- ma voor vreemdelingenverkeer, maar een stukje schoonheid zonder leven, dat langzaam afbrokkelt en tot ru'ine zal worden. De stad die de grens oversehrijden kan, heeft een. toekomst. Het is een gevaarlijke crisis, die zij moet doormaken, de kwestie van to be or not to be, maar als zij er doorkomt, liggen onbegrensde mogelijkheden voor haar open. Het is interessant een stad in die crisisja- ren te zien en bet Aikmaar vatj de laatste tien iaren, speeiaal van de laatste jaren, heeft vrijwel onopgemerkt die crisis doorgemaakt, het heeft een ander karakter gekregen, het is van woonplaats tot stad gegroeid in dfe betee- kenis van plaats van samenwoning van alien, die voor het groote distributie-proces op el- kanders samenwerking zijn aangewezen. Aikmaar, als woonstad, was de lieve pro- vincieplaats, met keistraten, met breede patri- ciershuizen in de hoofdstraat, met arduintn stoepen, afgesloten door hekken met ijzeren kettingen, huizen met spionnetjes en breede, glanzend gepoetste, koperen belleknoppen. Aikmaar als woonstad was de stad met smalle straten, oude huisjes, scherpe straat- hoeken, alleen ongevaartij'k door gebrek aan verkeersmiddelen. Het was de stad1 waar, sjok sjok, de schim mel het rood fluweelen tramwagentje achter zich aan zculde en de conducteur op het acih- teibalcon iedereen groette, omdat hij iedereen kende. Het was de stad waar in den Raad geen onvertogen woord gehoord werd, omdat wie diaar zaten geen onvertogen woord konden spreken. Het was een groote plattelandsgemeente, trotsdh op haar geschiedenis, terend op die geschiedenis, Aikmaar lief gelegen in Noord- Holland boven het IJ, een bezienswaardig museum, interessante kaasmarkt, oud Waag- gebouw en fraaie kerk, na aanvrage bij den koster te bezichtigen. Het was een stad, die na eeuwen teren op haar victorie, in s'iaap dreigde te vallen, in den gevaarlijken slaap, waaruit zoo vele ste- den nimimer ontwaakt zijn. Het was een stad van landeiijke rust, d'ie nicts scheen te kunnen verstoren. En maar weinigen zagen, dat zij op den critieken leeftijd was gekomen, dat zij stand op de grens van to be or not to be, dat lange jaren van bloedarmoede tegen kiemkracht werden afgewogen. Aikmaar is er door gekomen, Aikmaar leeft, Aikmaar groeit en zal groot worden, maar haar karakter zal veranderen. Maar ok dat heeft tijd noodig en en men- schengeslacht zal zich verbazen en ergeren. Reeds enkele jaren duurt de strijd tusschen hen, die Aikmaar als woonstad willen behou- den en zich hardnekkig verzetten tegen de eischen van den tijd, die van woonsteden dis- tributie-cehtra maakt, ster-plaatsen, waaruit naar alle richtingen handel en verkeer zich ontwikkelen. Een voor een zijn de patriciershuizen ver- dwenen, die fraaie oude gebouwen. De sloo- per heeft er zijn ijzeren bijtels in geslagen en met weemoed heeft men zien verdwijnen wat eeuwenlang de glorie van het stadsbeeld ge weest is. Er is over geschreven en gesproken, er is licftig gediscussieerd toen er voor het eerst ernstig sprake van was, dat de stoepen in de Langestraat moesten verdwijnen, om plaats te maken voor moderne trottoirs. Die fraaie ouderwetsche stoepen, hoog en laag, eenmaal de trots van de woonstad, de ingangen van de oude heerenhuizen, die grpo- tendeels, reeds in magazijnen met breede eta lagekasten waren veranderd. Hoofdstraat-winkelstraat is het kenmerk van de stad in haar nieuwe beteekenis. Particulieren noch vereenigingen, die de schoonheid als hoogste eisch stellen, hebben dit kunnen tegenhouden. Elk tijdperk toont een eigen karakter, dat niet te weren is. Wie zich krampachtig aan het oude vasthoudt, wordt door den stroom van het nieuwe verzwolgen en meegesleurd De winkelhuizen kwamen, de stoepen ver- dwenen, en men heeft na eindeloozen strije. besloten de hoofdstraat te asphalteeren. Wie het beeld van de moderne Langestraat ziet, voelt dat het zoo goed is, dat het zoo moest worden als de stad niet ten doode zoa worden opgesdhreven. Hier vooral heeft het stadsbeeld1 zich gewij zigd, hier dringt het karakter van een nieuw Aikmaar naar voren, een stad die voor onbe grensde mogelijkheden staat. Pleng vrij een traan op het graf van de oude woonstad. Betreur wat verdwenen is om nooit meer terug te keeren, houdt vast, zoo veel mogelijk wat er nog te redden is aan oud Hollandsch stedenschoon. Restaureert in den ouden stijl, waar het oude niet vloekt tegen een moderne omgeving- behoudt die oude stifle stadshoekjes, waar men kan blijVen bewon,deren wat onze kunst zinnige voorvaderen aan schoons gawrodht hdbben. Maar behoudt het nimmer daar waar het reirmend jp oen groei kan werken. Maakt ruimte over-al waar handel, industrie en verkeer dat eischen, asphalteert de hoofd- straten, die weldra volkomen winkelstraten zullen zijn, maakt breede verkeerswegen, rondt de hock en af, vervangt de oude smal'e bruggen door breede steenen weig-vlakten. De Langestraat 'heeft met haar asphaltee- ring de vasthoudendheid aan het bestaande overwonnen. Koorstraat en Ritsevoort, die eveneens ver- nieuud m'oesten worden, zijin door kortzichtig- van Ifet geirheentebestuur opnieuw be- hebbea opnietlw voor jaren het kvakttr van oude woonstraten teruggekregen met een plaveisel, dat door zijn ongelijk'heid nu reeds onberijdbaar blijlkt. Hier heeft de reactie weer hoogtij gevierd zoolang het duurt. Het oude AHomaar gaat vrijwel verdwijnen Atkniaar, centrumpiaats van een breede, welvarende landstreek in Nbordholland bo ven het IJ is bezig zich te ontwikkelen. Er komt een geheel -nieuwe stad, een stad die zal groeien door nieuwe wijiken, een stad, die ziGh naar alle zijder. zal verbreeden over grondgebied, dat nog' aan omliggende ge- meenten belhoort. Een stad waarin dfe woningen der ambte- looze burgers steeds verder naar den buiten- rand worden gedrongen, een stad die vooral in haar hooMstraten het karakter van haar nieuwe bestemoiing zal dragen. Die een ontvangst-centrum zal zijn van alles wat het voortbrengende platteland aan- voert. En daarnaast wrwerfkster van wat het land bewerkt heeft, vervormster van grondstof tot eind-producten,' distributiecentrum voor de omigeving van alles wat het platteland aan fabrikaat op elk gehied noodig heeft, kleeding, sdhoeisel, levensmiddelen, meubelen, duizen- derlei artikelen, die in steeds grooter, steeds simaakvoller en feeerieker verlichte etalages ten ver'koop .uitgestald worden. Blokken aanzienlijke woningen en kieine onbekende winkeltjes worden gesloopt, waren- luizen, modtepaleizen!, steeds grooter, steeds modterner, nemen liun plaats in. Welk een geheel ander beeld biedt reeds de loek van de Ridderstraat, welke verandering leeft dit jaar het Scharloo ondergaan. Particuliere woningen in de Langestraat zijn zeldzaam geiworden. Hoe kort zullen ze er nog staan. I>e handel zal ze opeischen, sloopen of verbouwen naar gebleken behoefte. De lichtreclame, het met te misikennen ka- rakterbeeld van de stad in hare nieuwe betee- cenis, heeft haar intrede gedaan. Wie's avonds door de Langestraat loopt en niet alleen daar meer wordt getrof- fen door steeds greater en sierlijker liditbak ken, die in een omiijsting van gekleurd glas, in vurige letters de aandachf voor firmanaam of handelsmerk vragen. Ook dat is nog maar in 'n beginstadium en eens zal de tijd komen, dat veranderende let ters op hooge dakea of kleurige projecties op blanke muurvlakten de aandacht op diverse producten en; fahrikaten zullen' vestigen. Hier voltrekt zich langzaam maar zeker het verwordingsproces. Te betreuren voor hen, die de oude fraaie woonstad liefhebben, die met leedwezen over het verlorene terugdenken aan de breede stoepen van oude heerenhuizen waarop zij als jongens met knikkers gespeeld hebben. Maar niet te betreuren voor hen, die steeds meer de symptomen van de groeiende stac zien, niet in de eerste plaats de woonstad, maar de handelsstad, de stad waar de pols- slag van het leven gevoeld wordt, de stac waar vrachtaufo's over het asphalt rijdien, waar de lucht vol rumoer is, dat onbestemde rumoer dat een verzameling is van duizenc gelui-den. Men moge het niet mooi vinden, men zal er aan moeten wennen. Steeds meer zullen zij, die de schoonheic in ouden vorm willen behouden op kleinere. landelijker gemeenten zijn aangewezen. De stad in opkomst moet voor alles reke ning houden met hare toekomstige t bestem- ming. t> Wat zouden Louden, Parijs en Brussel zonder hun parken zijn. Aikmaar is in vergelijking met die wereld- steden nog ma&r een onbeteekenend gehucht je, maar men'zal er desniettemin mee reke- ning moeten houden, dat hoe meer de stad zelf het karakter van woonstad verliest, des te meer plantsoenen en wandelplaatsen ge- waardeerd zullen worden. Wie nu dc-or Alkmaar's winkelstraten loop! ziet het beeld der toekomstige Gioszstadt. -Niet leelijk maar karakteristiek, verblijdenc zelfs voor'alien, -die er zich over verheugen- dat Aikmaar geen ville morte zal worden, dat het krachtig genoeg is gebleken zich aan te passen aan veranderde omstandigheden, dat het een stad van wellicht groote beteekenis zal worden. negen zou(den) zijn de schadevergoedings- eischen dozer mogendheden in te willigen, zal daaraan wel niet vreemd zijn. Naar verluidt is het zelfs reeds zoover ge komen, dat de mogendheden opnieuw haar nota's zullen overhandigen, ditmaal speeiaal aan Tsjang Kai Sjek's regeering te Nanking, ten einde dien' in de gelegenheid te stellen aan hun eischen terstond te voldoen'. Intusschen wordt de breuk tusschen Nan- kimg en Hankow steeds grooter. Weliswaar '>eschuldigen Tsjang's tegenstanders, hem van pogingen om tot een Mussoliniaansehe d'ictatuur te gera'ken, doch zijn invloed en miaeht schijinen met den d'ag te venneerderen. Dit laatste vooral dank zij zijn besluit om slechts de bolsjewistische elementen uit de oude regeering te weren, doch dfe medfewer- king den anderen in dank te aanvaardeni Verder werken ook de omstandigheden Tsjang's plannen aardig in dfe hand. Immers: dfe militaire toestand is op 't oogenblik rustiger dan hij in lang geweest is. Eh ook dat is veel waard, want sleehts daardoor wordt het dfen „dictator-in-spe" mogelijk all1 zijn aandacht aan de bestrijding van zijn eenige tegenstandfers, de Communis- ten, te wij'den. Wat handigheid, Tsjang! En je komt er! Keert men zich in China gedfeeltelijk tegen het Connmunisme, op den Balkan bekijkt men dfe zaak blijkbaar van een anderen kant, zoo als blijiken kan uit een bericht van dfen Ti mes-correspondent te Konstantinopel. Niets meer of minder houdt dit in, dan de tijding dat momenteel in het vroegere Rus- sische gezantsehapsgebouw een congres wordt gehouden, ter bespreking van de mo- geiijkheid eener krachtiger propaganda voor het commmnistne op den Balkan. N'aast Turkije, hebben vertegenw-oordigers van vier andere landCn aan dfe besprekingen deel genomen. Wijs wordt men op dfen Balkan blijkbaar nooit. N'og luidt de kreet daar: Leve dfe revolutie! Gaat het den Russen dus op den Balkan lifehtelijk voor den wind, met de verhouding tot den Volkenbond schijnt het ook na de o;p- 1-ossing van het Zwitsersch-Russisch geschil nog niet buitenmntig te willen vlotten. Formalistisohe moeilijkheden zijn het thans weer, die een spaak in't wiel steken En men weet: geen moeilijkheden worden bezwaariij- ker uit den weg geruimd dan juist formalis- tische. De zaak is zoo: Rusland schijnt een nieuwe uitnoodiging van den volkenbond1 af te wachten terwijl om- ge-keerd het volkenbondssecretariaat op dit oogenblik nog niet geneigd is de uitnoodi ging te herhalen wegens de groote onhebbe- lijkheid, waar-mee Rusland de laatste uitnoo- digingen afwees. Wellicht zal een uitweg gevonden worden door dfe bemid'dteling-van Duitschland ot van een andere mogendheid, die het volkenbonds secretariaat zou kunnen inlichten omtrent Ruslands bereidwilligheid, indien het nog- maals werd uitgenoodigd. Maar z e k e r is dit laatste allesbehaive... Ten slotte over het Albaneesch conflict nog het volgende: In Joego-Slavie is men eindelijik tot de conelusie gekomen, dat het beter is niet zelf het Italiaansch Joego Slavisch geschil uit te bakkeleien, maar dfe groote mogendheden te verzoeken scheidsrechtertje te spelen. De eischen van Italie in zake de ratificatie van het verdrag van Nettuno en het Joego- Slavische douanestelsel zoo zegt men te Bel- grad'o kemen e-chter voor bespreking niet in aanmerking, zoolang het verdrag van Tira na een agressieve politick van Italie in Alba- nie toelaat. Hoogstwaarschijnlijk zal Joego-Slavie het initiatief nemen o-m de kwestie voor den vol kenbond te brengen. Mussolini voelt niet veel voor een dergelijke oplossing, doch men zal een weg moeten vind'en, waardoor, terwijl men de gevoeligheid van Italie ontziet, een ingrijpen van den volkenbond toch mogelijk wordt. Rome behoeft slechts te begrijpen, dat het verdrag van Tirana pasklaar moet wor den gema-akt voor den intfernationalen toe- stand. Zoo zegt men in Joego-Slavie. Maar Mussolini d e n k t er waarschijnlijik heel an- ders over. OaggeBiJksch ovepzicht. Tsjang en de Mogendheden. Leve de Revolutie! Verkeerde koppigheid. De Albaneesche kwestie. Weinig belangrijk of groot nieuws. Maar betrekkelijk veel berichten die toch gewicht in de schaal leggen. Ondfer die (weede-rangs-nieuwtjes is het belangrij'kste wel dit: dat dfe mogendheden (Engeland, Frankrijk, Italie, Japan en Atoe- rika) die bij de trofebelen in China dfe groot- ste schade leden, laatstelijk door het gebeur- de te Nanking, thans besloten hebben Tsjang Kai Sjeks nieuwe regeering te erkennen. Het feit, dat Tsjang zich met.kracht tegen het eommunisme en den Russischen invloed hegint te keeren, en Het gerucht dat de nieu we nat'ionalistiscjh.e bewindvoerder(s) wel ge- B&aifeBilaiid CHINA. DE TOESTAND. Het gezantencongres te Peking. De bezetting van het gebouw van het Rus sische gezantschap te Peking door wachtpos- ten der verdragsmogendheden, schijnt vol- gens te Londen ontvangen berichten een in- leiding te zijn voor de toewijzing van het ge bouw aan andere diplomaten. Er bevinden zich op het oogenblik te Pe king ongeveer 20 diplomatieke vertegenwoor- -digers van buitenlandsche mogendheden, die rustige tijden natuurlijk gaarne een veilig nog in de Chineezen stad wonen en natuur lijk gaarne een veilig verblijf hebben. De Rus- sische gezantschapsgebouwen zouden daar- toe uiistekend geschikt zijn. Of getracht zal worden, de gebouwen te huren, of REV. SOC. MEICOMITE. dat de deken van het diplomatieke corps, de Nederlandsche gezant, een beslissing in deze aangelegenheid zal nemen, is voorloopig nog een vraag. De correspondent van de „Times" te Pe king verklaart, dat er van een werkelijke vei- liglieid def buitenlandsche diplomaten eerst dan sprake kan zijn, als de buitenlandsche garnizoenen in Noordelijk China versterkt worden. De adie' dercommunisten. Een document, dat op het sovjet-gezant- schap in beslag is genomen, vermeldt, dat Msocou aan Fen Yoe Siang een half millioen dollars heeft uitbetaald, als afrekening voor de propaganda-uitgaven in het leger gedu- rende het half jaar, eindigend op 31 Maart. DE REGEERING TE NANKING. Verklaringen over haar plannen. De correspondent van de „Evening Stan dard" en van den Internationalen Nieuws- dienst te Sjanghai heeft een onderhoud ge- had met dr. Woe Kao Tseng, secretaris van het bureau van Buitenlandsche Zaken te Sjanghai, die hem mededeelde dat generaal Tsjang Kai Sjek thans bezig was, de nieuw- gevormde regeering te organiseeren. Dr. Woe zeide, dat -die communisten een prijs van 250.000 taels hebben gezet op de gevangen- neming en een prijs van 100.000 taels op dfe vermoording van Tsjang Kai Sjek hebben gezet. Verder dat er naar alle waarschijn- lijkheid geen oorlog zal uitbreken tusschen de conservatieven en de communisten daar de communisten verreweg in de minderheid zijn tegenover de legermachten van generaal Tsjang Kai Sjek. Dr. Woe ontkende dat er eenige overeen- komst zou zijn bereikt tusschen Tsjang Kai Sjek en maarscbalk Tsjang Tso Lin en ver- klaarde, dat een staking der vijandelijkheden onmogelijk was, zoolang de Fengtiengroep haar militaire beteekenis behield. Hij ontken de eveneens dat er een vergelij-k was getrof- fen met Japan. Tsjen blijft voorloopig in fundie. Een Reuter-telegram uit Nanking meldt nog, dat Tsjen in functie zal blijven tot de zaak van Nanking met dfe mogendheden ge regeld is. DE TOESTAND TE SJANGHAI. Veilig geaeht. De toestand in Sjanghai wordt thans zoo veilig geaeht, dat dfe gemeentelijke autoritei- ten er over denken, de getroffen voorzorgs- maatregelen te verminderen en eenige veror- deningen buiten werkin-g te stellen. De Japanners thans het mik- punt van molest. Britsche onderdaneg te Nankau worden sinds eenigen tijd minder gemolesteerd. Dit wordt beschouwd als een uitvloeisel van de overeenkomst tusschen- de Britten en minister Tsen. De Japanners schijnen het thans nog het zwaarsi te verantwoorden te hebben. DUITSCHLAND. DE ARBEIDSCONFLICTEN. Alle pogingen om het loonconflict in hfet Rijnscheepvaartbedrijf bij te leggen, hebben schipbreuk geleden. De arbeidsbemiddeling heef t dus hier geen succes gehad. Veeleer is het conflict ver- scherpt en men vreet dat een staking in het Rijnscheepvaartbedrijf wel onvermijdelijk zal zijn. HET MONARCHISME. Ook in Beieren de kans op herstel twijfeladitig geaeht. De Beiersche minister van landbouw, prof, Fehr, die tevens leider is van den Beierschen Boerenbond, heeft in een groote politike rede verklaard, dat hij er aan begon te twijfel-en, of het herstel der monardhie in Beieren moge lijk zou zijn. In het Rijk viel er in't geheel niet aan te denken. Wanneer de strijd om trent den staatsvorm eenmaal is afgeloopen, aldus spr., zal de economische ontwikkeling van Duitschland zich in een versneld tempo voortzetten. FRANKRIJK. EEN TREURIG PAASCHRAPPORT. Gedurende dfe feestdagen, de daaraan voor- afgaande en daarop volgene dagen heeft het a-uto-verkeer over geheel Frankrijk niet meer of minder dan 32 dooden en 109 gewonder geeischt. Autobotsingen, te hard rijden, ver- keerd uitwijken, onvoorzichtigheid van voet- gangcrs, dat waren de oorzaken van het Hit, dat tal van gezinnen thans in rouw zijn gedompeld. Kieine kinderen Tiepen onbeheerd over drukke straten, welke zij dan plotseling wilden oversteken; wielrijders poogden nog snel tusschen auto's door te schieten, auto's trachtten elkaar te passeeren. In bijna al'ie gevallen was het ongeluk aan onvoorzichtig heid te wijien. EEN BE'RUCHT ROOVER. 20 moorden en 200 roofovervallen. De krijgsraad te Mitau (Lettland) heeft na een proces van twee weken, een berucht roo- ver, den jeugdigen Ans Kaupen, evenals zijn handtanger en makker Pebalga, tot den strop veroordceld. ,Zes jaar lang heeft Kaupen, zoo vertelt de „Vorwarts", de straatwegen onveilig ge- maakt. Hij heeft ongeveer 20 moorden op zijn ALRMAARSCHE COURANT.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1927 | | pagina 1