DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Uit den Alkmaarschen Raad. I Dagelijksch overzlchi. BinifenlaBid No. 2 ©9 Dif numraer besfaaf nit 2 bladen. Honderddertigste laargang 1928 Dcze Courant wordt ELKEN AVOND, betialve Zon- en Feesfdagen, uiigegeven. Abonnementsprijs bij vooruitbetaling per 3 maanden voor Alkmaar /2.—franco door het geheele Rijk /2.50. Afzonderlijke en bewljsmi turners 5 cenis. PRUS DER OEWONE ADVERTENTlENi Per regel /0.25, bij groote contracten rabaf. Oroote letters naar plaafsrufmfe. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerty v/h HERMs. COSTER ZOON. Voordam C9. Directeur: C. KRAK. Telef.nr. Administrate 3. Teiefoonnr. Redactie 33. Postgiro 37060. Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA. ..ajw.iii 'iriwii.tf.ai 13 AOVEIMUER II. Het is prettig te bedenken, dat men geld heeft en nog prettiger na te gaan, wat men er allemaal voor zou kunnen koopen. Dank zij de bedrijfswinsten, voornamelijk de belangrijke winsten van de Lichtbedrij- ven, wordt er elk jaar een interessant debat gevoerd hoe men de zeer vele duizenden, wel- ke wij aan gas en stroom te veel betaald bebben, het best zal kunnen besteden. De tijd, dat men zich afvroeg of het wer- kelijk door den beugel kon met een monopo- listisch bedrijf zulke groote winsten te maken, jigt al achter ons. Geld is geld en hoe meer de bedrijven daarvan aan de gemeente kun nen afstaan des te beter. Men aanvaardt het als iets, dat eigenlijk van zelf spreekt, men rekent er al op voor volgende jaren, de linker- zijde van onzen Raad zou er zelfs niet tegen op zien om al vast wat van de winst van nog komende dienstjaren te gebruiken en niemand acht het denkbaar, dat de bedrijven eens zoo slecht zullen gaan of voor zulke onverwach- te kosten komen te staan, dat er geen winst kan uitgekeerd worden. Men vindt het vanzelfsprekend, dat die winst er altijd zal zijn en de eenige vraag, welke de raadsleden zich stellen, is dan ook op welke wijze de gelden het beste besteed kunnen worden. Men kan een kleinigheid voor het bedrijf reserveeren en de algemeene opinie is wel, dat men met de groote rest de belastingen kan verlagen. Daarnaast zijn in het bijzonder de heeren aan de linkerzijde van meening, dat men het geld ook heel nuttig besteden kan door er allerlei sociale maatregelen van te betalen en door er instellingen als Beroepskeuze of. b.v. het Vervolgonderwijs, die destijds aan de bezuiniging ten offer vielen, weer mee in het leven te roepen. Er zijn er ook, maar zeker niet de meesten, die van opinie zijn, dat groote winsten er op wijztn, dat de tarieven te hoog zijn en dat men dus zoo spoedig mogelijk moet beginnen die te verlagen. Nog niet zoo lang geleden, was dit ook het standpunt van de Sociaal-Democraten, maar daarna heeft hun groote financieele specialiteit, Dr. Wibaut in Amsterdam, die waarschijnlijk op zekbr oogenblik dat geld ook best gebruiken kon, uitgevonden, dat, wanneer de arbeiders in de bedrijven een behoorlijke positie hebben en het product, In vergelijking met dat van andere gemeenten, niet te duur is, er hoegenaamd geen be- zwaar tegen kan zijn, de bedrijfswinsten in de schatkist der gemeente te laten vloeien. De Alkmaarsche Sociaal-Democraten zijn het daarmee tegenwoordig natuurlijk volko- men eens, maar wij betwijfelen zeer sterk of deze regeling de meest billijke tegenover de verbruikers en voornamelijk tegenover de kleine verbruikers mag genoemd worden. Een vergelijking van den prijs van het product niet dien in andere gemeenten, leidt o. i. tot verkeerde gevolgtrekkingen. Wij hebben met andere gemeenten, waar de omstandigheden zoo geheel anders kunnen zijn, niets te maken. Wij behoeven gas of stroom, die wij goedkoop fabriceeren, niet duur te betalen omdat men ook in Maastricht of ergens anders daarvoor hooge prijzen vraagt. Wij hebben te bedenken, dat wij een eigen gasfabriek hebben, door ons en voor ons gebouwd. Wij vormen dus een soort coo- Eeratie en hebben alleen de gemeente het be- eer over die fabriek in handen gegeven. Mag de gemeente nu in zekeren zin profl- teeren van het feit, dat er geen concurreeren- de fabriek bestaat door de tarieven zoo hoog te stellen, dat wij veel te veel moeten beta len? Dat lijkt ons niet billijk en als een parti- culiere instelling zoo iets deed, zou er onge twijfeld ernstige afkeuring over worden uit- gesproken. Het groote verschil is natuurlijk, dat men hier volkomen toegeeft, dat men het product te duur aan de afnemers verkocht heeft en bereid is, de belangrijke bedrijfswinsten weer aan de ingezetenen ten goede te laten komen. Men doet dit- door er de belastingen mee te verlagen, wat billijk lijkt, maar, zooals wij reeds vroeger uiteen zetten, daarom nog niet billijk is. Wij zullen nu maar buiten beschouwing laten, dat s.ommige kleine burgertjes, die be- lasting betalen, nog petroleum gebruiken en dus wel van de bedrijfswinst profiteeren zon- der voor het product te hebben betaald. Van meer belang is, dat de inkomstenbe- tasting progressief is, dat wil zeggen naar draagkracht wordt geheven en dat een deel dier goed verdeelde lasten nu vervangen wordt door een extra bedrijfsbelasting, die niet alleen niet volgens progressie werd ver kregen, maar zelfs een degressief karakter draagt omdat alien evenveel voor bet product moeten betalen en daardoor de kleine ver bruikers naar verbouding het meest De heer Westerhof heeft verklaard het met onze beschouwing slechts in theorie eens te zijn. Wanneer men, zegt hij, de betaling per eenheid rekent en dan bedenkt, dat de kleine verbruiker voor het te dure product evenveel betaalt als de grootere, ben ik bet er mee eens, dat de kleinste naar verhouding het meest betaalt, dus dat hier eigenlijk een de- gressieve belasting wordt geheven, Maar, zegt de heer Westerhof, in de practijk is het an ders. Omdat de beter gesitueerde zooveel meer eenheden te veel betaalt, wordt hij ten slotte het meest gedupeerd en is er hier dus toch van een zekere progressie sprake. Deze redeneering lijkt logisch, maar men voelt al dadelijk, dat ze niet geheel juist is. Als het zoo was als de heer Westerhof het voorstelt, behoeft men b.v. geen lagere cokes- prijzen voor werkeloozen te bepleiten. Men kan dan eenvoudig redeneeren, dat deze menschen met hun kleine woningen toch al zooveel minder dan anderen gebruiken, dat zij daardoor niet in ongunstiger conditie tegenover de prijzen zijn gekomen. Wij zullen hier nu maar niet nagaan in hoeverre menig arbeidersgezin door bijzon- dere omstandigheden ziekte b.v. dik- wijls heel wat meer gas of stroom gebruikt, dan een beter gesitueerde, die zuinig ge- weest is. Laten wij als regel aannemen, dat de men schen met de kleinste inkomens de kleinste verbruikers zijn. Schakelen wij dan de groote afnemers als bedrijven en winkeliers die in den regel speciale tarieven hebben uit en houden wij alleen rekening met de ge- wone tarieven voor huishoudelijk gebruik, dan mag niet over het hoofd gezien worden, dat er onder de zeven afnemers wellicht zes arbeiders zijn tegenover een, die het te dure product zonder bezwaar kan betalen. Naar-verhouding betalen dus de kleine a1- nemers zeker het leeuwendeel van de be drijfswinst en wij blijven dan ook handhaven dat de groote sommen waarmee men in A'kmaar de progressieve belasting verlaagt, door een extra bedrijfsbelasting zijn verkre- gen, waarbij de zwaarste lasten op de tninst kapitaalkrachtigen drukken. Over het meterhuur-stelsel waartegen wij reeds jaren ageeren, heeft de heer Westerhof maar niet eens gesproken. Wij meenen, dat dit in verloop van tijd al leen maar eens door Mej. Carels naar voren gebracht is. Men kan jaren en jaren meterhuur betalen en den meter volkomen afbetaald hebben, zonder daarop ooit eenig recht te kunnen laten gelden. Men betaalt evenveel of men langs dien meter een of honderd M3. wil betrekken Naar verhouding van het gebruik drukt die meterhuur dus het zwaarste op de kleine af nemers en zelfs wanneer men in het geheel niets gebruikt, is men toch meterhuur ver- schuldigd. Hoe zou men over een winkelier oordeelen, die voor zijn maten en gewichten een derge- lijk systeem toepaste? De kosten van afmeten zijn zuivere be- arijfsonkosten, die op den prijs van het pro duct moeten drukken. Eerst daardoor bereikt men, dat door meterhuur niet allereerst de kleinste verbruikers worden getroffen. Bedenkt men de heer Woldendorp heeft hierop nog even zeer terecht de aandacht ge- vestigd dat afnemers uit Bergen en Heiloo wel in de te hooge tarieven moeten bijdragen, maar er niets in den vorm van be- lastingverlaging, onderwijs of sociale instel lingen voor terug krijgen, dan voelt men nog sterker dat wij met de bedrijfswinsten op den verkeerden weg zijn. Het wordt hoog tijd, dat aan deze onbil- lijke heffingen, die in wezen niets anders dan een extra degressieve belasting zijn, zoo spoedig mogelijk door tariefsverlaging een einde gemaakt wordt. Het is niet billijk, dat belastingverlaging, sociale voorzieningen of nuttige instellingen hoofdzakelijk door de minst kapitaalkrachti gen betaald moeten worden. Verscheidene raadsleden hebben te kennen gegeven, dat gemeenteambtenaren geen bij baantjes mogen vervullen. Dat is gemakkelijk gezegd, maar de uit- voering van een dergelijk besluit kan tot groote onbillijkheden leiden. Gemeenteambtenaren zijn in den regel be- hoorlijk bezoldigde werkkrachten wier rechts- positie beter is dan die van vele particulieren. Die particulieren moeten belasting op- brengen om voor de ambtenaren salaris, pen- sioen, enz. te kunnen betalen en onwillekeu- rig, vooral als zij het zelf niet breed hebben, benijden zij de ambtenaren wel eens en gun- nen hen minder persoonlijke vrijheid dan men ieder ander zou toekennen. Het is volkomen begrijpelijk, dat b.v. een verzekeringsagent het niet prettig vindt, dat een ambtenaar, die het, mede dank zij hem, zooveel beter heeft dan hij zelf, er na bu- reautijd nog. op uittrekt om hem zijn klanten af te vangen. Het is voor een bescheiden boekhoudertje allesbehalve aangenaam als hij eerst mede moet betalen om een boekhouder van de ge meente een behoorlijke positie te verschaffen en dan moet toezien, dat deze man hem een of meer zijner leerlingen afneemt. En evenmin ziet een tuinman of bloemist zich graag beconcurreerd door een plantsoen- arbeider, die door zijn vast inkomen het werk in den regel heel wat goedkooper zal kunnen uitvoeren. Dat dergelijke dingen ernstige ontstem- ming wekken, is volkomen begrijpelijk, maar het is nu maar de vraag hoever wij mogen gaan om aan dien toestand een einde te maken. Voor alles zouden wij de persoonlijke vrij heid willen handhaven al is helaas de laatste jaren gebleken, dat daarvan in vele gevallen misbruik gemaakt wordt. Als de arbeiders den achturen-dag hebben, dan verkregen zij dien omdat de wetgever van meening was dat zij tegen uitbuiting van hun werkkracht beschermd moesten worden. Dan behooren die arbeiders dus na dien tijd te rusten of zich te ontspannen, maar de practijk leert, dat velen er anders over denken. Zij rusten niet maar gebruiken den vrijen tijd om er wat bij te verdienen en menige knecht dupeert zijn patroon, door in zijn vrijen tijd als diens concurrent op te treden. Niemand brengt daar verandering in, want men eerbiedigt ten slotte de vrijheid van ieder mensch om eigen tijd naar verkiezing te ge bruiken. Dat noopt tot voorzichtigheid tegenover de gemeenteambtenaren. Wij mogen eischen, dat zij ten voile hun werk doen en dat zij het zoo goed mogelijk doen, maar wanneer de bureaux gesloten worden en de ambtenaar naar huis gaat moet hij toch het recht van ieder ander staatsburger hebben om zijn vrijen tijd naar eigen inzicht te gebruiken en desverkiezend zoo productief mogelijk te maken. Wij zouden nog eenig recht van critiek hebben wanneer de ambtenaar zich in zijn vrijen tijd zoo inspant of zooveel gevaar loopt, dat zijn gezondheid of zijn werk er onder moeten lijden en wij daardoor straks nog de kosten van een plaatsvervanger moe ten opbrengen. Maar iedereen gevoelt hoe moeilijk zooiets te controleeren is en begrijpt, dat het in de practijk eigenlijk alleen de chef van zoo'n ambtenaar is, die zich hierbij kan laten gelden. Doet een ambtenaar zijn werk op behoor lijke wijze, dan is hij in zijn eigen tijd volko men vrij om te doen of te laten wat hem zelf goeddunkt, zelfs al zal hij daardoor andere ingezetenen eenige schade kunnen berokke- nen. Wij juichen het geenszins toe, dat hij het doet, wij kunnen ons de ontstemming daar- over best begrijpen, maar wij gelooven, dat wij den verkeerden weg op gaan als wij niet voor alles de persoonlijke vrijheid van iede- ren staatsburger eerbiedigen. Natuurlijk zal het daarbij moeten blijven Van den ambtenaar, dien wij ten voile beta len en wiens rechtspositie wij regelen, mogen wij tijdens zijn werkuren de voile arbeids- kracht verlangen. Het is volkomen ontoelaat- baar dat een ambtenaar in gemeentetijd werk verricht waarvan de opbrengst alleen hem •zelf ten goede komt en waardoor hij verschil- lende ingezetenen wellicht ernstige concur- rentie aandoet. Een secretaris van een gemeentelijke of particuliere instelling, die daarvoor extra ge- honoreerd wordt, mag dat werk niet in ge meente-tijd verrichten en het is o. i. zelfs de groote vraag of men lid van een examen- commissie zal mogen wezen als men daar door aan het gemeentewerk wordt onttrok- ken, al begrijpen wij volkomen, dat het alge- meen belang het wenschelijk kan maken, dat verschillende gemeenten hun hoofdambtena- ren tezamen een deskundig college van exa- minatoren laten vormen. Ook hier zal eigenlijk ieder geval op zich zelf bekeken moeten worden en het lijkt ons uiterst moeilijk een algemeen verbod uit te vaardigen. B. en W. hebben inmiddels een tweetal mo- ties ter praeadvies gekregen, een van de lin kerzijde waarin wordt voorgesteld de aan- gelegenheid in het Georganiseerd Overleg te brengen en een van de andere zijde waarin zij worden uitgenoodigd alle bijbetrekkingen voor gemeenteambtenaren en -werklieden te verbieden en het aan den Raad over te laten in bijzondere gevallen ontheffing te verleenen De laatste clausule zal, naar wij vreezen, wel eenige mogilijkheden opleveren omdat de Raad een te groot en op te ongeregelde tijd- stippen vergaderend lichaam is om er alle aanvragen van ambtenaarszijde - waaron- der van zeer onbeteekenenden of van spoed- eischenden aard aan te kunnen onder- werpen. B. en W. zullen in hun wekelijksche bijeen komsten zoo iets beter kunnen behandelen nog afgescheiden van de vraag of de Raad niet het lichaam is, dat zich hoofdzakelijk tot behandeling van de belangrijker voorstel- len van het college dient te bepalen. Over het voorstel-Bonsema om de subsidle voor de Bioscoopcommissie met 125 te verlagen, hebben de stemmen gestaakt. Wij wezen er reeds op, dat, ondanks de verminderde werkzaamheden dezer commis- sie en ondanks de inkrimping van haar le- dental van vijftien tot vijf leden, B. en W. het niet noodig hebben geoordeeld, op deze subsidie iets te bezuinigen. Wij laten de vraag onbesproken of de secretaris dezer commissie het daaraan ver- bonden werk al dan niet in gemeente-tijd ver richt om de eenvoudige reden, dat wij daar- over niet kunnen oordeelen. Geenszins hebben wij dan ook een vermin derde toelage voor den secretaris bepleit, maar er alleen op gewezen, dat de vacatie gelden waarvoor vroeger een souper voor vijftien personen besteld werd, thans even hoog zijn gebleven nu zij voortaan slechts Vijf commissieleden ten goede zullen komen. Hier was bezuiniging niet alleen mogelijk, maar ook natuurlijk geweest en de handha- ving dezer vrij overbodige subsidie tot het voile bedrag is allesbehalve billijk tegenover vele nuttige instellingen en vereenigingen, die niet rond kunnen komen en welker sub sidie men desondanks reeds twecmaal met 10 pet. bekort heeft. Het spijt ons, dat de motie der linkerzijde om, nu de financieele toestand der gemeente niet zoo heel somber meer is, de subsidies weer op 90 pet. van het vroegere bedrag te brengen, verworpen is geworden. De heer Bonsema heeft een laps gebroken een warme lans zegt men in Alkmaar voor het Centraal Genootschap, dat dit jaar geen kans ziet hoogere bijdragen van parti culieren te krijgen en juist in de noodzakelijk- heid is, een grooter aantal bleekneusjes dan vroeger van zee en zon te laten genieten. De begrootingspost is daarvoor niet ver- hoogd, maar B. en W. bebben toegezegd niet afwijzend tegenover een hoogere subsi die te zullen staan als deze later beslist noodzakelijk mocht blijken. Vermelden wij voor ditmaal ten slotte, dat men eindelijk beginnen zal met het opruimen van krotwoningen. Wie wel eens een zwerftocht door stegen en sloppen gemaakt heeft, weet aan welke el- lendige toestanden daardoor een einde zal worden gemaakt. Het verschil tusschen wethouder Leesberg en de linkerzijde zit nog slechts in het tempo van opruiming en waar eerstgenoemde zich ten slotte in algemeenen zin met de desbe- treffende motie heeft vereenigd, zal, naar wij hopen, op het gebied der volkshuisvesting spoedig een belangrijke verbetering worden verkregen. DE HERDENKING VAN DEN WAPENSTILSTAND. Hoe de llde November her- dacht werd. In Belgie en in Frankrijk. De toestand na 10 jaren van vrede. Tien jaar geleden, den 11 den November 1918, werd de wereld verbilijd met het heuge- lijke feit, dat het laatste schot gevailen was, dat de wapenstilstand gesloten was! Na een onmcnschelijken strijd van meer dan vier jaren, na een groote moordpartij, na namelooze ellende, eindelijk rust! De oorlog was ten einde, het groote leed geleden. En overal, in schier elk land, gingen vreugdekreten op, luidden de kerkklokken, heerschte Mijd'schap. Tien jaar geleden Was het wonder, dat deze dag herdacht is? Dat na 10 jaar het menschdom zich nog ge- drongen gevoelde, uiting te geven van blijd- schap, van dankbaarheid, dat de groote strijd gestreden was? En zoo is dan Zen-dag 11 November in bijna alle landen deze gedenk- waardige dag herdacht. In Frankrijk, Enge- land, Belgie, in llaliS en Amerika- werden herdenkingsredevoeringen gehouden. Maar niet alleen de landen der geallieerden, ook andere naties hebben den 11 den November herdacht, want ook in de z g. neutrale rijken mocht men dankbaar zijn, aat de wereld- oorlog tot het verleden behoorde. De llde November is dus geen nationale feestdag, maar veel meer een interoationalen herden- kingsdag geworden. We hebben gisteren reeas het een en ander opgenomen-over de herdenkingsfeesten, die in Amerika, Engeland en Tirol gehouden zijn.' Thans laten we een relaas vo'gen van de her- denking van den tienden verjaardag van den wapenstilstand in Belgie. Te Brussel hing ondanks druilerig regen- weer de driekleur op a-lle openbare gebouwen en de gevels van vele particuliere woningen. Te elf uur luidden allle klokken der kerktorens, terwijl op het manoeuverplein kanonsehoten werden gelost, die langzaam over de stad da-' verden. Op het zeHde tijdstip begaven zich de koning en de koningin, de kroonprins en prin- ses Astrid met talrijke dignitarissen der hof- houding naar ^et graf van den Onbekenden Soldaat, waar een detachement infanterie de eerewacht vormde. Terstond weerklonk de Braban<;onne. Rond het graf groepten ver- p-'eegsters, delegaties oud-soldaten en oud- officieren met vlaggen en banieren. In dere kring, door die groepen gevormd, waren de meeste ministers en generaals, die'in den oor log de troepen hebben aangevoerd. Talrijke leden van het corns diplomatique waren aan- wezig. De koning legde „an den voet van bet graf, terwijl in de urn de Eeuwige Vlam op- flakkerde, een reusachtige brans met driekleu- rige Tinten neer. Daarna gaf hij een sein en, gedurende twee minuten bewaarde de menigte bet diepste stilzwijgen. De vorsten keerden vervolgens naar het paleis terug. Zij werden luide toegejuicht. Daarna had een defile plaats van alle delegaties van oud-strijders, padvinders, leerlingen van alle scholen, -va- derlandslievende vereenigingen en alle regi- menten van het garnizcen. Op bet paleis Brussel bad vervolgens een receptie plaats van afvaardigingen van oud-strijders uit a>'e geallieerde landen terwijl andere delegaties zich naar het nationaal schietplein begaven om hulde te bren-gen aan he Belgen, die in den oorlog door de Duitschers werden gefu- sdleerd. Voor de ged-enkplaat in bet Noorder- station geplaatst voor de gesneuvelde leden van het spoorwegpersorieel, werden door groepen ambtenaren krausen en bloemtuilen neergelegd. In Parijs hadden in den loop van den och- tend verscheidene Heine plechtigheden plaats- krans'eggingen door oud-strijders-organisa- ties Om elf uur precies werd de een minuut stilte in acht genomen. Alleen de klokken luidden over geheel Parijs. Om half twee 's middags geschiedde de officieele plechhgbeid voor het graf van den Onbekenden Soldaat. President Doumenrue omimgd door de ministers, door Senatoren en Kamerieden en tal van militaire en civiele autonteiten, legde een krans neer en bleef een oogenblik in getogen houding voor bet graf staan. Onmiddellijk daarna begon bet defile der troepen. 's Avonds waren o a. de Arc de Triomphe, de Place de la Concorde en het Stadhuis geillumineerd. Over geheel Frankrijk hadden soortgelijke plechtigheden plaats. J Na 10 jaar is deze dag dus door de heele menschheid herdacht. Thans hebben we dus 10 jaren vredegehad. De verwoeste streken zijn weer bebouwd, nieuwe steden en dorpen herrezen, nieuwe welvaart bracht de arm ge worden landen er weer boven op. Maar nog zijn de herinneringen aan den wereldoorlog niet vergeten, nog is niet alle leed voorbij. Dageilij-ks kan men in de aan den oorlog deelgenomen hebbende landen, talloo- ze lnvabden zien rondloopen, verminkt, huli> behoevend. Zij herinneren nog steeds weer aan de ver- scbrikkingen van den krijg. Het zal nog vele jaren duren, voor dat de wereld weer geheel hersteld is, voordat bet leven zijn normale verloop weer hernomen heeft. Laten we hopen, dat de vredesgedachb meer en meer veld wint, dat de oorlog voo! goed in de ban wordt gedaan. Dan zullen meerdere herdenkingsda-gen in de toekomst niet noodig zijn DE BEDRIEGERIJEN AAN DE SUIKERFABRIEK TE STANDAARBUITEN. Bij nader onderzoek is gebleken, dat aan de suikerfabriek te Standdaarbuiten ruim 200,000 K.G suikerbieten zijn verkwanseld. De gearresteerden hebben alien bekend. Te- vens is gebleken, dat ook tijdens de campagne 1927/1928 belangrijke hoeveelheden zijn ver- duisterd. DOOR DE MAZEN DER WET. In Limburg, waar op het oogenblik hq' oude kienspel om wild niet meer mag worden gespeeld, heeft men een handig middeltje ge- vonden om toch de klanten hun genoeglijken avond met hazen en konijnen te bezorgen. In Roermond n.l. zijn enkele cafehouders op het idee gekomen om thans t-e „kaarten om wild". Zij lieten bun klanten het bekende ,,toepe" uitspelen, waarvan hij, die nog de laatste pujaten had, winnaar werd. Het spel is bijna SS ALRMAARSCHE COURAHT. \Pt| -VI

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1928 | | pagina 1