DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Uit den Alkmaarschen Raad.
I
Dagelijksch overzlchi.
BinifenlaBid
No. 2 ©9
Dif numraer besfaaf nit 2 bladen.
Honderddertigste laargang
1928
Dcze Courant wordt ELKEN AVOND, betialve Zon- en Feesfdagen, uiigegeven.
Abonnementsprijs bij vooruitbetaling per 3 maanden voor Alkmaar /2.—franco door
het geheele Rijk /2.50.
Afzonderlijke en bewljsmi turners 5 cenis.
PRUS DER OEWONE ADVERTENTlENi
Per regel /0.25, bij groote contracten rabaf. Oroote letters naar plaafsrufmfe.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerty v/h HERMs. COSTER ZOON.
Voordam C9.
Directeur: C. KRAK.
Telef.nr. Administrate 3.
Teiefoonnr. Redactie 33.
Postgiro 37060.
Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA.
..ajw.iii 'iriwii.tf.ai
13 AOVEIMUER
II.
Het is prettig te bedenken, dat men geld
heeft en nog prettiger na te gaan, wat men
er allemaal voor zou kunnen koopen.
Dank zij de bedrijfswinsten, voornamelijk
de belangrijke winsten van de Lichtbedrij-
ven, wordt er elk jaar een interessant debat
gevoerd hoe men de zeer vele duizenden, wel-
ke wij aan gas en stroom te veel betaald
bebben, het best zal kunnen besteden.
De tijd, dat men zich afvroeg of het wer-
kelijk door den beugel kon met een monopo-
listisch bedrijf zulke groote winsten te maken,
jigt al achter ons. Geld is geld en hoe meer
de bedrijven daarvan aan de gemeente kun
nen afstaan des te beter. Men aanvaardt het
als iets, dat eigenlijk van zelf spreekt, men
rekent er al op voor volgende jaren, de linker-
zijde van onzen Raad zou er zelfs niet tegen
op zien om al vast wat van de winst van nog
komende dienstjaren te gebruiken en niemand
acht het denkbaar, dat de bedrijven eens zoo
slecht zullen gaan of voor zulke onverwach-
te kosten komen te staan, dat er geen winst
kan uitgekeerd worden.
Men vindt het vanzelfsprekend, dat die
winst er altijd zal zijn en de eenige vraag,
welke de raadsleden zich stellen, is dan ook
op welke wijze de gelden het beste besteed
kunnen worden.
Men kan een kleinigheid voor het bedrijf
reserveeren en de algemeene opinie is wel, dat
men met de groote rest de belastingen kan
verlagen.
Daarnaast zijn in het bijzonder de heeren
aan de linkerzijde van meening, dat men het
geld ook heel nuttig besteden kan door er
allerlei sociale maatregelen van te betalen
en door er instellingen als Beroepskeuze of.
b.v. het Vervolgonderwijs, die destijds aan
de bezuiniging ten offer vielen, weer mee in
het leven te roepen.
Er zijn er ook, maar zeker niet de meesten,
die van opinie zijn, dat groote winsten er op
wijztn, dat de tarieven te hoog zijn en dat
men dus zoo spoedig mogelijk moet beginnen
die te verlagen.
Nog niet zoo lang geleden, was dit ook
het standpunt van de Sociaal-Democraten,
maar daarna heeft hun groote financieele
specialiteit, Dr. Wibaut in Amsterdam, die
waarschijnlijk op zekbr oogenblik dat geld
ook best gebruiken kon, uitgevonden, dat,
wanneer de arbeiders in de bedrijven een
behoorlijke positie hebben en het product, In
vergelijking met dat van andere gemeenten,
niet te duur is, er hoegenaamd geen be-
zwaar tegen kan zijn, de bedrijfswinsten in
de schatkist der gemeente te laten vloeien.
De Alkmaarsche Sociaal-Democraten zijn
het daarmee tegenwoordig natuurlijk volko-
men eens, maar wij betwijfelen zeer sterk of
deze regeling de meest billijke tegenover de
verbruikers en voornamelijk tegenover de
kleine verbruikers mag genoemd worden.
Een vergelijking van den prijs van het
product niet dien in andere gemeenten, leidt
o. i. tot verkeerde gevolgtrekkingen.
Wij hebben met andere gemeenten, waar
de omstandigheden zoo geheel anders kunnen
zijn, niets te maken. Wij behoeven gas of
stroom, die wij goedkoop fabriceeren, niet
duur te betalen omdat men ook in Maastricht
of ergens anders daarvoor hooge prijzen
vraagt. Wij hebben te bedenken, dat wij een
eigen gasfabriek hebben, door ons en voor
ons gebouwd. Wij vormen dus een soort coo-
Eeratie en hebben alleen de gemeente het be-
eer over die fabriek in handen gegeven.
Mag de gemeente nu in zekeren zin profl-
teeren van het feit, dat er geen concurreeren-
de fabriek bestaat door de tarieven zoo hoog
te stellen, dat wij veel te veel moeten beta
len?
Dat lijkt ons niet billijk en als een parti-
culiere instelling zoo iets deed, zou er onge
twijfeld ernstige afkeuring over worden uit-
gesproken.
Het groote verschil is natuurlijk, dat men
hier volkomen toegeeft, dat men het product
te duur aan de afnemers verkocht heeft en
bereid is, de belangrijke bedrijfswinsten weer
aan de ingezetenen ten goede te laten komen.
Men doet dit- door er de belastingen mee
te verlagen, wat billijk lijkt, maar, zooals wij
reeds vroeger uiteen zetten, daarom nog niet
billijk is.
Wij zullen nu maar buiten beschouwing
laten, dat s.ommige kleine burgertjes, die be-
lasting betalen, nog petroleum gebruiken en
dus wel van de bedrijfswinst profiteeren zon-
der voor het product te hebben betaald.
Van meer belang is, dat de inkomstenbe-
tasting progressief is, dat wil zeggen naar
draagkracht wordt geheven en dat een deel
dier goed verdeelde lasten nu vervangen
wordt door een extra bedrijfsbelasting, die
niet alleen niet volgens progressie werd ver
kregen, maar zelfs een degressief karakter
draagt omdat alien evenveel voor bet product
moeten betalen en daardoor de kleine ver
bruikers naar verbouding het meest
De heer Westerhof heeft verklaard het met
onze beschouwing slechts in theorie eens te
zijn. Wanneer men, zegt hij, de betaling per
eenheid rekent en dan bedenkt, dat de kleine
verbruiker voor het te dure product evenveel
betaalt als de grootere, ben ik bet er mee
eens, dat de kleinste naar verhouding het
meest betaalt, dus dat hier eigenlijk een de-
gressieve belasting wordt geheven, Maar, zegt
de heer Westerhof, in de practijk is het an
ders. Omdat de beter gesitueerde zooveel
meer eenheden te veel betaalt, wordt hij ten
slotte het meest gedupeerd en is er hier dus
toch van een zekere progressie sprake.
Deze redeneering lijkt logisch, maar men
voelt al dadelijk, dat ze niet geheel juist is.
Als het zoo was als de heer Westerhof het
voorstelt, behoeft men b.v. geen lagere cokes-
prijzen voor werkeloozen te bepleiten. Men
kan dan eenvoudig redeneeren, dat deze
menschen met hun kleine woningen toch al
zooveel minder dan anderen gebruiken, dat
zij daardoor niet in ongunstiger conditie
tegenover de prijzen zijn gekomen.
Wij zullen hier nu maar niet nagaan in
hoeverre menig arbeidersgezin door bijzon-
dere omstandigheden ziekte b.v. dik-
wijls heel wat meer gas of stroom gebruikt,
dan een beter gesitueerde, die zuinig ge-
weest is.
Laten wij als regel aannemen, dat de men
schen met de kleinste inkomens de kleinste
verbruikers zijn. Schakelen wij dan de groote
afnemers als bedrijven en winkeliers die
in den regel speciale tarieven hebben uit
en houden wij alleen rekening met de ge-
wone tarieven voor huishoudelijk gebruik,
dan mag niet over het hoofd gezien worden,
dat er onder de zeven afnemers wellicht zes
arbeiders zijn tegenover een, die het te dure
product zonder bezwaar kan betalen.
Naar-verhouding betalen dus de kleine a1-
nemers zeker het leeuwendeel van de be
drijfswinst en wij blijven dan ook handhaven
dat de groote sommen waarmee men in
A'kmaar de progressieve belasting verlaagt,
door een extra bedrijfsbelasting zijn verkre-
gen, waarbij de zwaarste lasten op de tninst
kapitaalkrachtigen drukken.
Over het meterhuur-stelsel waartegen wij
reeds jaren ageeren, heeft de heer Westerhof
maar niet eens gesproken.
Wij meenen, dat dit in verloop van tijd al
leen maar eens door Mej. Carels naar voren
gebracht is.
Men kan jaren en jaren meterhuur betalen
en den meter volkomen afbetaald hebben,
zonder daarop ooit eenig recht te kunnen
laten gelden.
Men betaalt evenveel of men langs dien
meter een of honderd M3. wil betrekken
Naar verhouding van het gebruik drukt die
meterhuur dus het zwaarste op de kleine af
nemers en zelfs wanneer men in het geheel
niets gebruikt, is men toch meterhuur ver-
schuldigd.
Hoe zou men over een winkelier oordeelen,
die voor zijn maten en gewichten een derge-
lijk systeem toepaste?
De kosten van afmeten zijn zuivere be-
arijfsonkosten, die op den prijs van het pro
duct moeten drukken. Eerst daardoor bereikt
men, dat door meterhuur niet allereerst de
kleinste verbruikers worden getroffen.
Bedenkt men de heer Woldendorp heeft
hierop nog even zeer terecht de aandacht ge-
vestigd dat afnemers uit Bergen en
Heiloo wel in de te hooge tarieven moeten
bijdragen, maar er niets in den vorm van be-
lastingverlaging, onderwijs of sociale instel
lingen voor terug krijgen, dan voelt men nog
sterker dat wij met de bedrijfswinsten op den
verkeerden weg zijn.
Het wordt hoog tijd, dat aan deze onbil-
lijke heffingen, die in wezen niets anders dan
een extra degressieve belasting zijn, zoo
spoedig mogelijk door tariefsverlaging een
einde gemaakt wordt.
Het is niet billijk, dat belastingverlaging,
sociale voorzieningen of nuttige instellingen
hoofdzakelijk door de minst kapitaalkrachti
gen betaald moeten worden.
Verscheidene raadsleden hebben te kennen
gegeven, dat gemeenteambtenaren geen bij
baantjes mogen vervullen.
Dat is gemakkelijk gezegd, maar de uit-
voering van een dergelijk besluit kan tot
groote onbillijkheden leiden.
Gemeenteambtenaren zijn in den regel be-
hoorlijk bezoldigde werkkrachten wier rechts-
positie beter is dan die van vele particulieren.
Die particulieren moeten belasting op-
brengen om voor de ambtenaren salaris, pen-
sioen, enz. te kunnen betalen en onwillekeu-
rig, vooral als zij het zelf niet breed hebben,
benijden zij de ambtenaren wel eens en gun-
nen hen minder persoonlijke vrijheid dan men
ieder ander zou toekennen.
Het is volkomen begrijpelijk, dat b.v. een
verzekeringsagent het niet prettig vindt, dat
een ambtenaar, die het, mede dank zij hem,
zooveel beter heeft dan hij zelf, er na bu-
reautijd nog. op uittrekt om hem zijn klanten
af te vangen.
Het is voor een bescheiden boekhoudertje
allesbehalve aangenaam als hij eerst mede
moet betalen om een boekhouder van de ge
meente een behoorlijke positie te verschaffen
en dan moet toezien, dat deze man hem een
of meer zijner leerlingen afneemt.
En evenmin ziet een tuinman of bloemist
zich graag beconcurreerd door een plantsoen-
arbeider, die door zijn vast inkomen het werk
in den regel heel wat goedkooper zal kunnen
uitvoeren.
Dat dergelijke dingen ernstige ontstem-
ming wekken, is volkomen begrijpelijk, maar
het is nu maar de vraag hoever wij mogen
gaan om aan dien toestand een einde te
maken.
Voor alles zouden wij de persoonlijke vrij
heid willen handhaven al is helaas de laatste
jaren gebleken, dat daarvan in vele gevallen
misbruik gemaakt wordt.
Als de arbeiders den achturen-dag hebben,
dan verkregen zij dien omdat de wetgever
van meening was dat zij tegen uitbuiting
van hun werkkracht beschermd moesten
worden.
Dan behooren die arbeiders dus na dien
tijd te rusten of zich te ontspannen, maar
de practijk leert, dat velen er anders over
denken.
Zij rusten niet maar gebruiken den vrijen
tijd om er wat bij te verdienen en menige
knecht dupeert zijn patroon, door in zijn
vrijen tijd als diens concurrent op te treden.
Niemand brengt daar verandering in, want
men eerbiedigt ten slotte de vrijheid van ieder
mensch om eigen tijd naar verkiezing te ge
bruiken.
Dat noopt tot voorzichtigheid tegenover de
gemeenteambtenaren.
Wij mogen eischen, dat zij ten voile hun
werk doen en dat zij het zoo goed mogelijk
doen, maar wanneer de bureaux gesloten
worden en de ambtenaar naar huis gaat
moet hij toch het recht van ieder ander
staatsburger hebben om zijn vrijen tijd naar
eigen inzicht te gebruiken en desverkiezend
zoo productief mogelijk te maken.
Wij zouden nog eenig recht van critiek
hebben wanneer de ambtenaar zich in zijn
vrijen tijd zoo inspant of zooveel gevaar
loopt, dat zijn gezondheid of zijn werk er
onder moeten lijden en wij daardoor straks
nog de kosten van een plaatsvervanger moe
ten opbrengen.
Maar iedereen gevoelt hoe moeilijk zooiets
te controleeren is en begrijpt, dat het in de
practijk eigenlijk alleen de chef van zoo'n
ambtenaar is, die zich hierbij kan laten
gelden.
Doet een ambtenaar zijn werk op behoor
lijke wijze, dan is hij in zijn eigen tijd volko
men vrij om te doen of te laten wat hem zelf
goeddunkt, zelfs al zal hij daardoor andere
ingezetenen eenige schade kunnen berokke-
nen.
Wij juichen het geenszins toe, dat hij het
doet, wij kunnen ons de ontstemming daar-
over best begrijpen, maar wij gelooven, dat
wij den verkeerden weg op gaan als wij niet
voor alles de persoonlijke vrijheid van iede-
ren staatsburger eerbiedigen.
Natuurlijk zal het daarbij moeten blijven
Van den ambtenaar, dien wij ten voile beta
len en wiens rechtspositie wij regelen, mogen
wij tijdens zijn werkuren de voile arbeids-
kracht verlangen. Het is volkomen ontoelaat-
baar dat een ambtenaar in gemeentetijd werk
verricht waarvan de opbrengst alleen hem
•zelf ten goede komt en waardoor hij verschil-
lende ingezetenen wellicht ernstige concur-
rentie aandoet.
Een secretaris van een gemeentelijke of
particuliere instelling, die daarvoor extra ge-
honoreerd wordt, mag dat werk niet in ge
meente-tijd verrichten en het is o. i. zelfs de
groote vraag of men lid van een examen-
commissie zal mogen wezen als men daar
door aan het gemeentewerk wordt onttrok-
ken, al begrijpen wij volkomen, dat het alge-
meen belang het wenschelijk kan maken, dat
verschillende gemeenten hun hoofdambtena-
ren tezamen een deskundig college van exa-
minatoren laten vormen.
Ook hier zal eigenlijk ieder geval op zich
zelf bekeken moeten worden en het lijkt ons
uiterst moeilijk een algemeen verbod uit te
vaardigen.
B. en W. hebben inmiddels een tweetal mo-
ties ter praeadvies gekregen, een van de lin
kerzijde waarin wordt voorgesteld de aan-
gelegenheid in het Georganiseerd Overleg
te brengen en een van de andere zijde waarin
zij worden uitgenoodigd alle bijbetrekkingen
voor gemeenteambtenaren en -werklieden te
verbieden en het aan den Raad over te laten
in bijzondere gevallen ontheffing te verleenen
De laatste clausule zal, naar wij vreezen,
wel eenige mogilijkheden opleveren omdat de
Raad een te groot en op te ongeregelde tijd-
stippen vergaderend lichaam is om er alle
aanvragen van ambtenaarszijde - waaron-
der van zeer onbeteekenenden of van spoed-
eischenden aard aan te kunnen onder-
werpen.
B. en W. zullen in hun wekelijksche bijeen
komsten zoo iets beter kunnen behandelen
nog afgescheiden van de vraag of de Raad
niet het lichaam is, dat zich hoofdzakelijk
tot behandeling van de belangrijker voorstel-
len van het college dient te bepalen.
Over het voorstel-Bonsema om de subsidle
voor de Bioscoopcommissie met 125 te
verlagen, hebben de stemmen gestaakt.
Wij wezen er reeds op, dat, ondanks de
verminderde werkzaamheden dezer commis-
sie en ondanks de inkrimping van haar le-
dental van vijftien tot vijf leden, B. en W.
het niet noodig hebben geoordeeld, op deze
subsidie iets te bezuinigen.
Wij laten de vraag onbesproken of de
secretaris dezer commissie het daaraan ver-
bonden werk al dan niet in gemeente-tijd ver
richt om de eenvoudige reden, dat wij daar-
over niet kunnen oordeelen.
Geenszins hebben wij dan ook een vermin
derde toelage voor den secretaris bepleit,
maar er alleen op gewezen, dat de vacatie
gelden waarvoor vroeger een souper voor
vijftien personen besteld werd, thans even
hoog zijn gebleven nu zij voortaan slechts
Vijf commissieleden ten goede zullen komen.
Hier was bezuiniging niet alleen mogelijk,
maar ook natuurlijk geweest en de handha-
ving dezer vrij overbodige subsidie tot het
voile bedrag is allesbehalve billijk tegenover
vele nuttige instellingen en vereenigingen,
die niet rond kunnen komen en welker sub
sidie men desondanks reeds twecmaal met 10
pet. bekort heeft.
Het spijt ons, dat de motie der linkerzijde
om, nu de financieele toestand der gemeente
niet zoo heel somber meer is, de subsidies
weer op 90 pet. van het vroegere bedrag te
brengen, verworpen is geworden.
De heer Bonsema heeft een laps gebroken
een warme lans zegt men in Alkmaar
voor het Centraal Genootschap, dat dit jaar
geen kans ziet hoogere bijdragen van parti
culieren te krijgen en juist in de noodzakelijk-
heid is, een grooter aantal bleekneusjes dan
vroeger van zee en zon te laten genieten.
De begrootingspost is daarvoor niet ver-
hoogd, maar B. en W. bebben toegezegd
niet afwijzend tegenover een hoogere subsi
die te zullen staan als deze later beslist
noodzakelijk mocht blijken.
Vermelden wij voor ditmaal ten slotte, dat
men eindelijk beginnen zal met het opruimen
van krotwoningen.
Wie wel eens een zwerftocht door stegen
en sloppen gemaakt heeft, weet aan welke el-
lendige toestanden daardoor een einde zal
worden gemaakt.
Het verschil tusschen wethouder Leesberg
en de linkerzijde zit nog slechts in het tempo
van opruiming en waar eerstgenoemde zich
ten slotte in algemeenen zin met de desbe-
treffende motie heeft vereenigd, zal, naar wij
hopen, op het gebied der volkshuisvesting
spoedig een belangrijke verbetering worden
verkregen.
DE HERDENKING VAN DEN
WAPENSTILSTAND.
Hoe de llde November her-
dacht werd. In Belgie en in
Frankrijk. De toestand na 10
jaren van vrede.
Tien jaar geleden, den 11 den November
1918, werd de wereld verbilijd met het heuge-
lijke feit, dat het laatste schot gevailen was,
dat de wapenstilstand gesloten was!
Na een onmcnschelijken strijd van meer
dan vier jaren, na een groote moordpartij, na
namelooze ellende, eindelijk rust!
De oorlog was ten einde, het groote leed
geleden. En overal, in schier elk land, gingen
vreugdekreten op, luidden de kerkklokken,
heerschte Mijd'schap.
Tien jaar geleden
Was het wonder, dat deze dag herdacht is?
Dat na 10 jaar het menschdom zich nog ge-
drongen gevoelde, uiting te geven van blijd-
schap, van dankbaarheid, dat de groote strijd
gestreden was? En zoo is dan Zen-dag 11
November in bijna alle landen deze gedenk-
waardige dag herdacht. In Frankrijk, Enge-
land, Belgie, in llaliS en Amerika- werden
herdenkingsredevoeringen gehouden. Maar
niet alleen de landen der geallieerden, ook
andere naties hebben den 11 den November
herdacht, want ook in de z g. neutrale rijken
mocht men dankbaar zijn, aat de wereld-
oorlog tot het verleden behoorde. De llde
November is dus geen nationale feestdag,
maar veel meer een interoationalen herden-
kingsdag geworden.
We hebben gisteren reeas het een en ander
opgenomen-over de herdenkingsfeesten, die in
Amerika, Engeland en Tirol gehouden zijn.'
Thans laten we een relaas vo'gen van de her-
denking van den tienden verjaardag van den
wapenstilstand in Belgie.
Te Brussel hing ondanks druilerig regen-
weer de driekleur op a-lle openbare gebouwen
en de gevels van vele particuliere woningen.
Te elf uur luidden allle klokken der kerktorens,
terwijl op het manoeuverplein kanonsehoten
werden gelost, die langzaam over de stad da-'
verden. Op het zeHde tijdstip begaven zich de
koning en de koningin, de kroonprins en prin-
ses Astrid met talrijke dignitarissen der hof-
houding naar ^et graf van den Onbekenden
Soldaat, waar een detachement infanterie de
eerewacht vormde. Terstond weerklonk de
Braban<;onne. Rond het graf groepten ver-
p-'eegsters, delegaties oud-soldaten en oud-
officieren met vlaggen en banieren. In dere
kring, door die groepen gevormd, waren de
meeste ministers en generaals, die'in den oor
log de troepen hebben aangevoerd. Talrijke
leden van het corns diplomatique waren aan-
wezig. De koning legde „an den voet van bet
graf, terwijl in de urn de Eeuwige Vlam op-
flakkerde, een reusachtige brans met driekleu-
rige Tinten neer. Daarna gaf hij een sein en,
gedurende twee minuten bewaarde de menigte
bet diepste stilzwijgen. De vorsten keerden
vervolgens naar het paleis terug. Zij werden
luide toegejuicht. Daarna had een defile
plaats van alle delegaties van oud-strijders,
padvinders, leerlingen van alle scholen, -va-
derlandslievende vereenigingen en alle regi-
menten van het garnizcen. Op bet paleis
Brussel bad vervolgens een receptie plaats
van afvaardigingen van oud-strijders uit a>'e
geallieerde landen terwijl andere delegaties
zich naar het nationaal schietplein begaven
om hulde te bren-gen aan he Belgen, die in
den oorlog door de Duitschers werden gefu-
sdleerd. Voor de ged-enkplaat in bet Noorder-
station geplaatst voor de gesneuvelde leden
van het spoorwegpersorieel, werden door
groepen ambtenaren krausen en bloemtuilen
neergelegd.
In Parijs hadden in den loop van den och-
tend verscheidene Heine plechtigheden plaats-
krans'eggingen door oud-strijders-organisa-
ties Om elf uur precies werd de een minuut
stilte in acht genomen. Alleen de klokken
luidden over geheel Parijs.
Om half twee 's middags geschiedde de
officieele plechhgbeid voor het graf van den
Onbekenden Soldaat. President Doumenrue
omimgd door de ministers, door Senatoren en
Kamerieden en tal van militaire en civiele
autonteiten, legde een krans neer en bleef een
oogenblik in getogen houding voor bet graf
staan. Onmiddellijk daarna begon bet defile
der troepen.
's Avonds waren o a. de Arc de Triomphe,
de Place de la Concorde en het Stadhuis
geillumineerd.
Over geheel Frankrijk hadden soortgelijke
plechtigheden plaats. J
Na 10 jaar is deze dag dus door de heele
menschheid herdacht. Thans hebben we dus
10 jaren vredegehad. De verwoeste streken
zijn weer bebouwd, nieuwe steden en dorpen
herrezen, nieuwe welvaart bracht de arm ge
worden landen er weer boven op.
Maar nog zijn de herinneringen aan den
wereldoorlog niet vergeten, nog is niet alle
leed voorbij. Dageilij-ks kan men in de aan den
oorlog deelgenomen hebbende landen, talloo-
ze lnvabden zien rondloopen, verminkt, huli>
behoevend.
Zij herinneren nog steeds weer aan de ver-
scbrikkingen van den krijg.
Het zal nog vele jaren duren, voor dat de
wereld weer geheel hersteld is, voordat bet
leven zijn normale verloop weer hernomen
heeft.
Laten we hopen, dat de vredesgedachb
meer en meer veld wint, dat de oorlog voo!
goed in de ban wordt gedaan. Dan zullen
meerdere herdenkingsda-gen in de toekomst
niet noodig zijn
DE BEDRIEGERIJEN AAN DE
SUIKERFABRIEK TE STANDAARBUITEN.
Bij nader onderzoek is gebleken, dat aan
de suikerfabriek te Standdaarbuiten ruim
200,000 K.G suikerbieten zijn verkwanseld.
De gearresteerden hebben alien bekend. Te-
vens is gebleken, dat ook tijdens de campagne
1927/1928 belangrijke hoeveelheden zijn ver-
duisterd.
DOOR DE MAZEN DER WET.
In Limburg, waar op het oogenblik hq'
oude kienspel om wild niet meer mag worden
gespeeld, heeft men een handig middeltje ge-
vonden om toch de klanten hun genoeglijken
avond met hazen en konijnen te bezorgen.
In Roermond n.l. zijn enkele cafehouders
op het idee gekomen om thans t-e „kaarten
om wild".
Zij lieten bun klanten het bekende ,,toepe"
uitspelen, waarvan hij, die nog de laatste
pujaten had, winnaar werd. Het spel is bijna
SS
ALRMAARSCHE COURAHT.
\Pt|
-VI