imiaistlit ConrnL
Sohaakrubriei.
mm
mwmmrnM
Jim mtr
w3»
m mm*.
Damrubriek.
West-Friesche vertellingen
I mm
a a
m m
WmmfhMMwT'
VEU1LLKTON.
L.FRANKENB2RG Alfemaar.
ms
fA-mm mm wi
3
Jfo 273
1928
Henderd derti^ste iairpRg.
Zatcrdag 1? November.
In „de Stompe Toren".
Behalve't leege kissie van Boele uit Kaq>-
pen, weer't mooie blouwe petje en de natte
toen we om de ronde klestafel zatte. De Wit-
big mit no. 3 op z'n pet en de Magere Sliet
jnit 'n hangnommer: 13; de aare lotelinge
hadde allegaar houge nommers. Dat had de
Winkelders erg stoken en dwars zeten, maar
deerom behoefde ze geen vechtpertai uit te
lokken en zeker niet, asze je 'n borreltje dronk
op kost van 'n aar; teugen de gastheer onbe-
skoft te weze; was't niet om 'n moidje, den
was't om wat aars, weer ze ruzie om maak
te, op kermisse of rederaiken.
Nou geef je naggeries 'n rondje, Bloed-
toet, zaide ien van de ouwe korperaals; niet
omdat je vrai loot binne, maar omdat je
onze ouwe ginneraal weest hewwe.
Eerste rondje. De Bloedtoet verielt.
De ouwe korperaal kwam naast hem zitte,
haalde van alles uit de skooltoid op. Weet je
nag van Piankishaw en van de Kowinoor,
,van Sjane Darkie en Signorita Bella Rosa,
en van de Missisippie en Edelhart en
Plotseling haalde de Bloedtoet z'n ouwe
hondefluitje uit z'n diezak: „Ken je dut
nag?"
't ouwe „Soof-
yan't dreegen meskien; dat je dat nag b
iwaard hewwe. Hoe bevalt't je op skool?"
„Wat zel ik je deervan nou zegge? 't Skikt
nag al; allienig is toch maar allien; maar
wat zel je?"
„Weer weune je in Haarlem?"
„Op't Plein; vlak bai de Haarlemmerhout,
dat is nag al gelukkig; gien gebrek an fris-
sche lucht".
„Maar jo, hei je deer niet veul last van
muize, zoo swinters, zoo vlak bai de Hout?"
Ellendig! Dat is bar weest. Honderde.
Maar 'n zenuwdokter heb me der van ofhol-
pen, mit 'n reidje. Iemeseivende liepe ze zoo
maar over m'n geskiedenisboek, over de tocht
nei Canossa. Oftig had ik seivens al de lamp
uitdraaid en derop skoten in't donker mit
m'n windbuks en den somtaids raakte je der
welderis ientje en den hoorde je: „Piep",
achter't behang, maar wat gaf dat nou: ien
op de honderd. 't Was om gek te worren; je
konne's nachs der niet van sleipe. En toen
ze over de tocht nei Canossa loupen wasze,
't was seivens negen uur, bin ik ienbons nei
'n dokter toestapt 'n speciale voor de zenewe.
En die heb me 'n goed reidje geven. En
hard loupen dat ik hew, van de dokter nei
huis, want ik was bang dat ik't weer verge-
ten weze zou, voor ik thuis kwam. En ik moet
de voordeur 'n kwartiertje open staan leite
had de dokter zoid.
Nou, wai hewwe altoid 'n kassie, as je op
'n kamer weune en dere in zit den brood en
keis en butter, wat je zoo al noodig hewwe
yoor de eterai, begraip je. En toe ik van de
dokter kwam, doodop van loufte en achter
m'n asem van't harde loupe, vloog ik op dat
kassie of en haalde der 'n groot broodmes uit
en sneed deermee 'n groot gat in't behang,
stak m'n kop der deur en riep toen allerver-
skrikkelikst, zoo dat alle muize deur't heele
huis't hoore konne: „Mieouw Potverdom-
me" en't heb holpen ok! want de muize bin
ne de open voordeur uitvlogen en nooit meer
terugkommen.
„Die mop is ofgedonders goed" riep de
Magere Sliet en nai gaf mit z'n gespierde
vuist zoo'n dreunende slag op de klestafel,
dat de glaassies der houg deur opspronge en
'n paar, die topzweer wasze, onaerste boven
viele, zoodat de brandewoin en klare deur
mekaar liep over de tafel. „En nou geef ik
ok 'n rondje, kasteloin, maar niet omdat ik
'n hangnommer hew, maar omdat ik ok nag
'n ouwe luitenant-ginneraal bin".
Tweide rondje. De Magere Sliet zingt.
De Magere Sliet stong bekend as de
„dichter"; as klaine joon van de hougste
klas had ie deres't kleinste gedichgie in 't
Westfries rnaakt op't Blootebieneland:
't Is plat
Ok kloin
En oftig nat!
En op 'n winterse eivend, toen 't temet
zes weeke an ien stik vroren en je de zon in al
die toid niet te zien kregen had, toe ie 'n
starke gespierde kerel worren en werkend-lid
was van de Rederaikerskamer „de Hoop",
Door R. L. de W.
54
m
ge-
„Ik heb feitelijk geteekend als tweede hof-
Ineester", zeide hij schertsend.
„Geteekend!" herhaalde ze met groote
oogen.
„Ja, dat is een gekke geschiedenis". legde
hij uit. „Ik ben aan boord geplaatst als
tw eede hofmeester. Tall is maakte het
orde!"
CM"
Ze wendde zich van hem af en kroop
het verste hoekje van haar stoel, haar
zicht met haar handen bedekkend.
„Lola, wat is er; wat scheelt er aan?"
„0, ga weg, ga weg", kermde ze, steeds
haar gezicht achter haar handen verbergend.
„Neen, je moet het me vertellen" hield
hij aan. „Wat heb ik gezegd, wat heb ik ge-
daan?"
„lk ik dacht. dat j
Opeens drong de waarbeid tot hem door.
„Je dacht. dat ikhij aarzelde.
Zij knikte, steeds met haar handen voor
haar gezicht.
..Lieve hemel! en daarom begon
hij
„0, wat heb ik gedaan? Wat heb ik ge-
ilaan?" kermde ze.
- J-uister eens, Lola", zeide hij, bedaard
"droeg Ie nei bffoup van 'n voofstelling en
voor 't begin van het bai, in de Kolfbaan,
weer de bezoekers de heele eivend mit kouwe
biene zeten hadde, ok 'n gedichgie voor:
Opent venster en gordijn,
Dat Westfrieslands Zonne U beschijn;
Laat haar warme stralen,
In huis en harte dalen;
't Zal weldra avond zijn.
Ziet, hoe rozen zich ontsluiten.
Zelfs het ijs op onze ruiten,
Neemt den vorm van bloemen aan!
Hai skudde de raimelerai zoo maar uit z'n
mouw, bai waize van sprekke. In z'n verssies,
die ie nou boven op 'n stoel voordroeg, had
ie't over de cente, die 'n soldaat verdient en
de lotelinge wiere verzocht't refroin mee te
zinge:
(Wijze: De moord van Raamsdonk).
Napoleon, die slechte vent,
Die gaf 'n gulden traktement,
Van Falderie.ie. Van Falderaa.
Maar Willem III, die goeie man
Die maakt er 35 centen van,
Van falderieie. Van falderaa.
'n Heel hussie kwam der nag achteran;
toen gooidie't over 'n aare boeg.
(Wijze: Naar de Maliebaan).
Op de voorplaats aangetreden
Met je ransel en je spuit,
O, dan zijn we zeer tevreden,
Dan reikt men ons 'n dubbeltje uit.
Maar wordt't afgelast,
Dan moet 't weer in de kast;
Menigeen roept: Heerejee,
't Zit al in b'n portemonnaie,
Maar geef je't niet weerom,
Dat is al drommels dom,
Want dan ga je nog per slot,
In provoost of in cachot.
Ref rein
We zijn gegaan,
Al naar die Maliebaan,
We krijgen hem lekker staan,
Maar't is geen schande.
Derde rondje. Volperd Witbig spreekt.
De Witbig was in 'n slechte stemming en
had de heele dag al lillik keken, maar deur
't zingen was ie bai draaid en gong nou
iensklaps boven op tafel staan. Ik geef ok 'n
rondje al bin ik mit nommer drie der ok
gloeiend bai; ik bin ok nog 'n ouwe ginne-
raal-mejoor al mot ik nou soldaat worre
maar Geussie, jai deer in de tapkas mag
gien Watergeussie worre, hoor. Onze voor-
ouwers hewwe mit water werkt, daike deur-
stoken en Konings vermoord en wat hewwe
jollie dein? Niks! Gien snars! Bloedtoet,
mag ik efkus dat blouwe petje hewwe? Deer
staat op, zoo je ziene, 'n V. en ;n W.; dat
beteekent Vaiwillige Wapenoefening, maar
ok: Voor Willem en ok Volperd Witbig! Wat
zegge jollie deervan? En 't beteekent ok:
Vuur Werk!
Geussie, geef der is 'n soepbord en brand-
spiritus. En nou gane we nei de kolfbaan, net
as vroeger, efkies Sjane Darkie speule. En
wai gane niet nei huis eer de heele boel of-
brand is!
De vlamme laaiden houg op; de vrooleke
troep maakte 'n rondedans om't brandende
mooie blouwe petje mit't zulveren randje, In
't soepbord en toen't in mekaar zakte en de
geist gaf, toen stinge de letters V. W. nag
rechtop, nag rechtoverend en rood gloeiend!
Dat was 'n mooi gezicht in't skemerdonker
in de kolfbaan. Dat beteekende- Vrai West-
friesland, zaide Volperd Witbig. En de
lotelinge zonge in de kille ruimte:
Gien geld meer in je tas,
Gien knoup meer an je jas,
En't zel niet lang meer duren.
Strijdt broeders voor't laatste,
En we gane naar de kamp van Zeist,
faldera
Strijdt broeders voor't laatste,
En we gane naar de kamp van Zeist.
In't skemerdonker sloop de Bloedtoet stie-
kum de achterdeur van de Stompe Toren uit.
Deer stong bai't poortje weraggies de Duit-
scher: Kramer; de Poep.
„Ha, guten abend, Herr. Kramer, wie
gehts Ihnen?"
„Ganz gut und Sie, Herr Bloedtoet?
Gehen sie jetzt schon nach Hause?"
Ja, musz noch den Abendzug haben en
't kin zoo wel toemit de „rondjes". Maar
hei je bai geval ok de Tientoon-Elfrib zien?
„Nein, der Herrschaft kommt heute Abend
nicht; es ist jetzt zu unruhig ins Dorf!"
Nou, dat 's z'n geluk hoor, want ik hew
nag altoid 'n ouwe wrok teugen dat heerskip;
as 't kon most ie van eivend nag 'n pak auT
sein Verdoemenies habe. Aufs Wiedersehen,
Herr Poep.
Oooxen Luxe Post
Nieuwste uitvoering.
Prima papier. Moderne doozen.
naast haar neerknielend. „Vermoedelijk was
het daar ook wel toe gekomen, als Tallis
nietIk heb je van hem verteld".
Zacht deed hij haar handen weg, maar zij
hield haar hoofd nog afgewend.
„Begrijp je niet, dat ik begon ze; toen
opeens beet ze op haar lip om het gebibber
te verbergen.
„Nu moet je naar huis", zeide hij teeder,
„en morgenochtend moeten we praten."
„Maar maar begon ze.
„Beloof je me, dat je me morgenochtend te
woord zult staan", zeide i.ij, „Zeg?"
„Ja", fluisterde ze flauwtjes.
Gedwee liet ze hem haar mantel om doen
en toen gingen ze naar de deur, zij steeds
met neergeslagen oogen.
„Ot toe, probeer't te begrijpen", fluisterde
ze.
Als antwoord bracht hij haar hand aan
zijn lippen en samen gingen ze de deur uit.
HOOFDSTUK XIX.
De volgende m or gen.
Evenals de zomerzon ging lord Drewith
laat naar bed, maar om geen rust te kort te
komen, stond hij later op. Hij vond 't beter,
om het weer eerst gelegenheid te geven zijn
plannen voor den dag vast te stellen. Vol-
gens hem kon, in een stad, slechts een volks-
menner behagen in vroeg opstaan scheppen.
Eens had hij beweerd, dat er maar twee
redenen konden bestaan, waarom iemand in
Londen vroeg zou opstaan: ontbiji en be-
De Bloe'dtoet gong seivens weer weg uit
't Land zijner Vaderen:
Westfrieslands Volkskracht gaf hier
Welvaart door vlijt:
Deez' grond dus met eerbied te naderen!
Aan het lies- en het biesbosch van
vroeger en tijd,
Ontworsteld
Door de deugd onzer Vaderen!
Wit wordt op de volgende wijze door zwart
verlokt.
1Ph4 (Dreigt Pf3f)
2. Th4 La7
3. Th3? Df2f
4. Khl Te8
5. Pd3 Tel!!
6. Pel Dfl mat.
Deze partij werd gespeeld in het Buda
pester-tournooi van September 1928.
Wit: J. R. Capablanca. Zw. H. Steiner.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
.12.
14.
15.
16.
17.
17.
18.
b4
a3
Ld3
Tfcl
18.
19.
19.
20.
21.
22.
22.
23.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
Pe5
f4
Tc7
Ta7
Ta8!
Td8
Le2
totale afruil
29.
30.
31.
Lb5
a4
Kf6
Td5
Minder juist ware 31. Ld7 we-
gens Ke7.
31Tb5
32. ab5 Ke7
33. Tc8 e5
34. Tc6 e4
35. Ke2 f5
36. Kd2 Kd7
37. Kc3 Zwart geeft op.
Opl. eindspel 246.
1Tg2. 2. Kfl. Tg4 3. f8D Tf4f 4
Df4 en wit staat pat. Haalt wit een ander
stuk L. of P. dan wint zwart door Tf4. Haalt
wit een T. dan is de partij ook remise.
d4 Pf6
c4 e6
Pc3 d5
Lg5 Pd7
e3 Le7
Pf3 0—0
Tel c6
Ld3 cd4
Lc4 Pd5
Le7 Le7
0—0 Bc3
Tc3 Tot zoover alles normaal. Nu
moet zwart spelen 12.
e5 en dan blijft alles gelijk
b6? Dezen zet toont zwart aan
als een foutzet op wondere
wijze.
13. Dc2 ~c5 Fout zou zijn 13Lb7
wegens 14. Ld3 Pf6 15
Pe5 of 14h6 15
Le4 enz.
14. dc5! Verrassend. Men zou hier ver-
wachten 14. Lb5, maar
daarmee is na 14cd4
15. Tc7 Dd8 16. cd4 Pf6
of 16. Pd4 Pc5 of 16. Dc6
Pf6 niets te bereiken.
Pc5
Pa6 Na 15Pd7 speelt wit
16. Ld3 h6 17. Tc7 (Db4
18. Dc6 enz.) met stellings-
voordeel.
Lb7
Een gewichte tempowinst.
gb
Deze zet slaat Zwarts vleugel
lam. Na 18Tc8 slaat
wit alles er af en houdt
drie officieren tegen een
dame.
Zwart durft ook niet het
veld c7 zijn dekking te ont-
nemen, daarom kunnen
L. en P. niet spelen.
Tad8
dreigt La6 en Pc6.
Dd6
Pb8 Zwart moet wel c7 losla-
ten. Foutief zou zijn 20.
f6 dan volgt 21. Pf3
en 22. Pd4 of een eventueel
offer op g6.
La8
Dat is een pion.
Pc6
Na 23. Pc6 Lc6 24. Dc6 Dd3
25. Db6 heeft zwart na
De2 een krachtige tegen-
aanval.
Pe5
Td8
Dd2 Anders moet zwart spelen
Pd7 waarna Wit wint met
26. Tdl De7 27. Dc7
naast Lb5.
26. Dd2! Eenvoudiger dan 26. fe5 De3f
naast Td2.
Td2
Tc8f Kg7
Kfl Pd7
Ta8 De point Wit wint nu minstens
de kwaliteit en dwingt een
weging nemen. Ik neem geen van beiden.
Tegen twaalf uur op den dag, volgend op
Beresford's poging om zijn eigen toekomst
te regelen, waarschuwden een golving van
de dekens en gemurmureer van af het kus-
sen Hoskins, dat zijn heer, met weinig ani-
mo, bezig was een nieuwen dag te begin-
nen. Hij zorgde er voor op zijn post te zijn
Na een minuut of vijf gemurmureerd en
gescharreld te hebben, verhief Lord Drewith
zich op zijn elleboog en keek om zich heen.
Hoskins. kwam een stap nader
„Hoskins, ik geloof dat je het met opzet
doet". Loom liet hij zich weer achterover in
zijn kussens vallen.
„Waf doen, mylord?" informeerde Hos
kins met een stem zoo hoog, dat zij bijna
oversloeg.
„Zoo verduiveld vroolijk kijken", mom-
pelde Lord Drewith loom. „Waarom doe je
dat?"
Op Hoskins' gezicht weerspiegelden zich
goedhartigheid en geluk, toen hij zijn hand
naar zijn hoofd bracht om over zijn haar te
strijken, een gewoonte van hem.
„Ik denk, dat het komt, mylord, omdat ik
geen zorgen heb", zeide hij, meteen de vlucht
nemend naar de badkamer waar hij de kraan
openzette en even later de slaapkamer weer
binnenkomend.
„Ik zou wel eens willen weten hoe jij je
zoudt voelen, als je twee duizend pond per
jaar had, een titel en alle rijke meisjes van
twee halfronden je naar je hoofd werden ge-
gooid".
„Ik zou het maar van den vroolijkeij kant
Oplossing eindspel 247 (R. Reti).
1. Tc3 b2 2. Lcl3. blD Ta3 mat.
Neemt zwart op bl dan wint wit ook.
Neemt zwart een paard om Ta3 te voorko-
men dan wint wit ook.
Oplossing probleem 202.
(Cornwell.)
1. Dhl dreigt Dh5 mat.
1. Db3f, 2. Kf.4 mat.
1. Ld4 2. idem.
1. Lc7 2. Tc5 mat.
1. Td6 2. Tfd6 mat.
1. Ld7 2. Tfd6 mat.
Eindspel 248.
Zwart: Marshall.
g msm "Mi?, c-5 m#?'
7
6
5
4
3
2
1
a b c d e f
Wit: Miesses.
Zwart speelt en wint.
Probleem 203.
K. Grabowski.
abed
Tweezet mat.
e t g
Eindspel 249.
Zwart: S. Roos Jzn.
Wm
m mm,
H KfHf
abode fgh
Wit: Dahlstrom.
AAN DE DAMMERS!
In onze vorige rubriek gaven wij Hr op-
losing probleem 1042 (auteur H. T. Luif).
Stand.
Zw. 9 sch. op: 8, 9, 1.0, 11, 13, 26, 27,
29, 40.
W. 10 sch. op: 22, 28, 31, 35, 37, 38, 39,
41, 44, 49.
Oplossing.
1. 49—43 1. 27 47
2. 39—34 2. 47 50
3. 35 44 3. 50 18 (4 sch.)
4. 34: 5
Partij uit den wedstrijd om het
Wereldkampioenschap.
De volgende interessante partij werd ge
speeld tusschen de heeren Vos (wit) en
Springer (zwart.)
1. 32—28
2. 33—29
3. 37 28
4. 39—33
5. 41—37
6. 28:17
7. 37—32
8. 34—30
9. 29 20
10. 32—27
11. 44—39
12. 30—25
13. 40—34
14. 25 14
1. 18—23
2. 23:32
3. 19—24
4. 14—19
5. 17—22
6. 11:22
7. 12—18
8. 20—25
9. 25 14
10. 19—23
11. 14—19
12. 10—14
14-20
9 20
13
14.
opnemen, mylord", antwoordde hij.
„Van den vroolijken kant! Lieve hemel!
hoe kan je daar een vroolijken kant aan ont-
dekken?" vroeg lord Drewith, overeind ko-
mend en langzaam zijn armen rekkend achter
zijn hoofd. „Neem jij maar een vrouw met
een gezicht als een paard en een figuur als
een Venus van Rubens van den vroolijken
kant op?"
„Ik heb verleden gelezen, mylord, dat 't
hoofdzakelijk van de digestie komt".
„Wat doe je ook die beroerde, goedkoope
tijdschriften te lezen. Wacht maar tot er van
je verlangd wordt met een rijk meisje te
trouwen. Dan zul je wel merken, dat het hoe-
genaamd niets te maken heeft met de diges
tie. Je wordt diepzinnig, Hoskins; je wordt
afschuwelijk diepzinnig. Ik heb het al zien
aankomen".
Hoskins keek zijn meester onverstoorbaar
aan. Hij was gewoon aan die morgen-mono-
logen. Onder zijn gelijken sprak hij er van
„dat hij soms een beetje doorsloeg."
„Weet je niet vroeg lord Drewith, toen
hij langzaam en alles behalve lustig zijn bee-
nen van onder het dek zwaaide op den rand
van het bed ging zitten. „Weet je niet, dat
alle vooruitgang, materieel zoowel als intel-
lectueel uit ontevredenheid voortkomt?"
„Ja, mylord, dat kan wel", zeide Hoskins.
„Ik heb uw nieuwe gekleede jas en veel meer
klaar gelegd, mylord."
„Hoskins, je bent hopeloos". Lord Drewith
stond op en rekfe zich nog eens uit. „Daar
praat ik me over hoogere zedenkunde en jij
kunt je ai«t boven gekleede jassen en vesten
15. 50-44 15. 5—10
Stand na den 15en zet van zwart.
mi.
'■iim..
Zw. 16 sch. op: 1/4, 6, 7, 8, 10, 13, 15, 16,
18, 19. 20, 22, 23.
W. 16 sch. op: 27, 31, 33/36, 38, 39,
42/49.
16.
34—30
16.
10—14
17.
30—25
17.
20—24
18.
44—40
18.
4— 9
19.
40—34
19.
14—20
20.
25 14
20.
9 20
21.
34—30
21.
7—12
22.
30—25
22.
1— 7
23.
25 :14
23.
19 10
24.
45—40
24.
3— 9
25.
46—41
25.
10—14
26.
31—26
26.
22 31'
27.
26 :37
27.
14—20
28.
33—28
28.
23 32
29.
37 28
29.
7—11
30.
40—34
30.
24—29
31.
34 23
31.
18 :29
32.
41—37
32.
20—24
33.
39—34
33.
29 40
34.
35 44
34.
12—18
35.
37—32
35.
13—19
36.
36—31
36.
18—23
37.
31—27
37.
15—20
38.
43—39
38.
11—17
39.
38—33
39.
20—25
40.
44—40
Stand na
den 40en
zet van wit.
;^Hwm.
Zw. 10 sch. op: 2, 6, 8, 9, 16, 17, 19, 23,
24, 25.
W. 10 sch. op: 27, 28, 32, 33, 39, 40, 42,
47, 48, 49.
40. 16—21
Het begin eener combinatie die onjuisl
blijkt te zijn.
41. 27:16 41. 23—29
Springer meende dat Vos nu een schijf zou
verliezen omdat deze niet kan sluiten wegens
19-23 en 25 45.
42. 28—23!! 42. 19:37
43. 42 31 43. 29 38
44. 48—43 44. 25—30
45. 43 32 45. 30—35
46. 49—44 46. 24—29
47. 47—42 47. 6—11
48. 16 7 48. 2:11
49. 31—26 49. 8—12
50. 42—38
Nu lijkt schijf 29 verloren te gaan
Springer verdedigt zich schitterend.
50. 9-14
(op 39—33 volgt 14—19, 12—18 en 18 37
op 39—34 volgt 17—22 en 22—28.)
51. 32—27 51. 14-19
52. 27—21 52. 29—33
53. 38:29 53. 11—16
verheffen. Heb je van Carlyle gelezeo?"
Hoskins glimlachte tevreden en lord Dre
with verdween in de badkamer, waar in het
eerste kwartier zijn monoloog begeleid werd
door plassen en ruischen van water.
„Ik herinner me", zeide hij toen hij terug
kwam en de kamerjapon omsloeg, die Hos
kins voor hem ophield, „dat je eens beweerd
hebt, dat er belooningen in het leven zijn. Ik
ken er maar een, jouw koffie" en meteen zette
hij zich neer bij het kleine ontbijtkleedje naast
het bed. „Het is het eenige dat in staat is de
brooze draad mijns levens ongesehonden te
houden".
Hoskins glunderde tegen zijn meester,
„Ik meen dat het William Blake was, die
beweerde, dat iemands ziel tot uiting kwam
in zijn werk. Jouw ziel, Hoskins, straalt uit je
koffie. Als ik je koffie drink, zou ik bijna alles
kunnen vergeven, zelfs dat beroerde optimis-
tische gezicht van je. Hier, neem weg, ik wit
ze niet op mijn blaadje hebben liggen", hij
duidde op eenige brieven die naast zijn kopje
lagen.
Hoskins nam de aanstoot gevende brieven
weg en legde ze op de toilettafel.
Lord Drewith had grooten afkeer van het
openen van brieven. „Mijn executeurs heb
ben mijn voile vertrouwen" verkondigde hij
eens; „met mijn ongeopende correspondent!:
mogen ze zich ook amflseeren".
„Er is een brief bij van mr. Beresford
mylord; er staat op: „spoed",
fWordt vervolgd.)
gT -- r-
'UBUI II3AT13Z 3A\ 3p[3} '3ZSBAV }dO}S UI 3)[>[0S
in
Y&//A
OP AANVRAGE WORDT U GRATIS TOEGE:
EONDEN DE BROCHURE OVER GRANULINE,
HET MIDOEL VAN DR. J. H. VAN GRAFHORST,
ARTS. TEGEN TUBERCULOSE EN KLIER.
ZjEKTE Middelburgschestr.Z17. Scheveningen.
A'. -
