DAQBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Het wert, dat nlet voltoold ward. Honderi m m derfloste faargwifi zateruag Uit het Parlement ftagelSjksch overzicht. No. 265 Dit nummer bestaai nit 4 bladen. Deze Conranf word! ELKEN AVOND, bebalve Zon- en Feesidagen, nltgegeven, 'Abonnementsprljs bl] voorulibetaUng pet 3 ma an den voor Alkmaar 2^-, franco door be! gehtele Rflk 3-50. AtzonderUJka en bewflennnimere 3 cent®. PRIJS DEB GEWONE ADVERTENTIENfI Per regel 0.25, bij groote contracten rabal Groote letters naar plaafsralmta. Brieven franco aan de N. V, Boek* en Handeledrnkkerlj r/b RRRPf* ROSfKt ZOON, Voordam C 0. Dlrecteort C. KJMJL Telef.nr. Admlnfstrafle 3. Telefoonnr. Redactle 33. Poatqlro 37060, HooidcodnotoiUi T), N. ADEMA. 9 NOVEMBER Wie nagaat welk een belangrij'k aantal bad- gasten in de afgeloopen zomermaanden Ber gen en Bergen aan Zee bezocht heeft, moei wel tot de conclusie komen, dat deze streek, die bosch en duin, zee en strand omvat, voor de toeristen een bijzondere attractie heeft. Bergen geeft zijn gasten gelegenheid naar hartelust te dwalen door uitgestrekte bosschen waar de grond met een zacht tapijt van den- nennaalden belegd is en wie daar wandelt., hoort in de verte het monotone ruischen van de zee, de eindelooze watervlakte, die op war- me dagen alien naar zich toetrekt, die een frisschen wind om zich heen willen voelen, die in koel water willen duiken en zwemmen, die lui in een rieten stoel naar het bedrijvige strandleven willen kijken of op een eenzamen duintop naar de groote watermassa willen staren, die in eindelooze opeenvolging haar breede golven op het strand laat doodloopen en vervloeien. Wij hebben er vroeger al eens op gewezen, dat in ons land nog lang niet in voldoende mate van strand en zee geprofiteerd wordt. Gaat men iets verder dan het „officieele' strand, dat door hotels en pensions, door bou levards, door badkoetjes en stoelen tot een ontspanningsterreir; gemaakt is, dan herkrijgt de natuur zijn rechten, dan is er slechts zanct en water, dan ziet men slechts hier en daar een golfforeker, waarvan de steenen met zee- planten bekleed zijn, wat door het water ver vreten palen, wat wrakhout en schelpen en zoo nu en dan een zeemeeuw, die met breeden wiekslag over strand en duin scheert of als een eendje op het water met elke golfbewe- ging op en neer dobbert. Wie daar zijn weg zoekt, verwondert er zich over, dat op het honderden Kilometers lange strand slechts hier en daar een „mieren- nest" van menschen wordt aangetroffen, waar de baders zich als't ware verdringen om een plaats in het water te kunnen kriigen, terwijl daartusschen die schier eindelooze vlakten liggen, waarvan niemand profiteert. omdat ze te ver en te onbereikbaar, te stil en te onherbergzaam zijn. Hier kan inderdaad bij goede exploitatie zand in goud worden veranderd, mits men de noodige durf heeft er een behoorlijk kapitaal in te stekken. Men heeft terdege begrepen, dat wat men hier in het Noorden onzer provincie zoekt, allereerst de zee is, en wellicht is dat de oor zaak, dat Schoorl niet die attractie heeft als het nabijgelegen Bergen of Egmond. Want hoe mooi hier het landschap ook zijn moge, hoe men hier ook genieten kan van on- vergetelijke panorama's, van groene weiden te eener zijde en van de uitgestrekte duinen van het Staatsboschbeheer te anderer zijde, men mist er de groote koele watervlakte, de zee, die door de eeuwen heen, zijn wonder? attractie blijft behouden. Men kan hier uren lang van het natuur schoon genieten, maar men behoudt de ge- dachte in duingebied te zijn en wie daarin ronddwaalt, wil ten slotte het groote water be- reiken, aan welks nabijheid dat geheele duin gebied zijn bestaan heeft te danken. Vandaar dat men in Schoorl een uitweg naar zee zoekt en dat Camperduin, tot die ge- meente behoorend, als badplaatsje een goede toeKomst heeft. Ondanks den slechten weg, die van het dorp naar zee voert, blijkt Camperduin van •jaar tot jaar meer bezoekers te trekken en de bewoners van Groet en Hargen in de onmid- dellijke nabijheid gelegen, profiteeren daar- van door het verhuren van huizen en kamers aan pensiongasten. Tot voor kort was een klein cafe'tje op den top van het duin hier de eenige gelegenheid waar men zich verfrisschen en iets gebruiken kon, maar in den loop van dit jaar is op het strand reeds een groote tent verrezen van een ondernemend man, die alles beschikbaar stel ae, waaraan men op een zonnigen stranddag behoefte kan hebben, die tenten en stoelen ver- huurde en de kiem gelegd heeft voor een bad- plaaisje, dat in verioop van jaren van steeds grcoter beteekenis zal worden. Hier hebben de Schoorlsche gasten hun uit weg naar zee gevonden en het lijdt geen twij- fel of het fraaie duingebied van het Staats boschbeheer, dat, op enkele kleine gedeelten na, voor alle belangstellenden toegankelijk is tesamen met een geriefelijk verblijf aan zee' zullen Schoorl in de toekomst tot een de'' meest bekende vacantie-oorden maken Het gemeentebestuur heeft de beteekenis van het opkomende Camperduin begrepen en nog maar weinige dagen geleden heeft deze kleine plaats van ongeveer 2000 zielen een bedrag van niet minder dan 100.000 ge- voteerd voor beteren wegenaanleg, zoodat van het dorp naar Camperduin een mooien weg met 4 y> Meter klinkerverharding zal ge Ook hier heeft men begrepen, dat de „Cost voor de baet uitgaet" en wij zijn er van over tuigd, dat het thans uitgegeven geld in de toekomst met hooge rente teruggewonnen zal worden. Maar Schoorl is een eigenaardig dorp, eigenlijk een dorp, dat uit twee verschillenae gedeelten bestaat. Er is het eigenlijke Schoorl, het centrum van het mooie duingebied' en er zijn de uit- loopers Groet en Hargen, die met Camp en Camperduin als het ware Schoorl aan Zee genoemd kunnen worden. Wellicht omdat beide gedeelten zoo geheei verschillende attracties bieden, ziet men het verwonderlijke, dat in Schoorl twee vereeni- gingen voor V.V.V. opgericht werden, beide blijkbaar te zwak om veel tot stand te kunnen brengen. Wie de bewoners van Schoorl spreekt, be- merkt een tegenstrijdigheid van belangen en het staat vast, dat het dorp zelf van den ver- nieuwden weg naar Camperduin in de toe komst terdege hoopt te profiteeren, al zullen de gasten dan ook gedwongen zijn enkele kilo meters langs een nog steeds vrij smallen en over het algemeen weinig aantrekkelijken straatweg naar zee te moeten loopen. Geen wonder, dat men daarom naar een andere oplossing gezocht heeft. Camperduin moge een Schoorl aan Zee zijn, er is wellicht voor de bewoners van het dorp een nog aan trekkelijker zeegebied in exploitatie te brengen, een strandgedeelte, dat men niet langs een eentonigen en wellicht door druk verkeer ge- vaarlijken straatweg zal moeten bereiken. maar waarheen men wandelen kan door een der mooiste natuurgebieden, dwars door de duinen van het Staatsboschbeheer. Een veertiental jaren geleden, toen tijdens den oorlog in Bergen heel wat vreemde mili- tairen gefnterneerd waren, heeft men voor deze menschen werk gezocht en gevonden door hen een weg door de Schoorlsche dui nen te laten graven, een mooien breeden ver- keersweg, met een behard fietspad, een weg. die als het ware aangewezen was om de to komstige groote rijweg van Schoorl naar zee te worden. De geinterneerden hebben daaraan krach tig gewerkt en na hun vertrek heeft het Staatsboschbeheer bij wijze van werkver- schaffing dien arbeid nog eenigen ijd voort- gezet, zoodat de weg tot nabij het afgeslcten Ganzenveld is doorgetrokken. Op den weg van Schoorl naar Camperduin treft men naast een boerenbehuizing ten in- ham aan waar enkele Meters verder een „tol- boom" voor een ongeveer zeven meter breeden weg gelegd is. Een bordje vermeldt dat deze voor rijwielen en ruiters is afgesloten en de weinige wielrijders, die men hier over ten twee Meter breed behard rijwielpad ziet pas- seeren, zijn werklieden van het Staatsbosch beheer, die hierlangs naar het duinterrein bij het Ganzenveld rijden. Wie dien mooien verkeersweg ziet en er dwars door de duinen overheen wandelt, vraagt zich met verwondering af waarom dit kostbare werk wel begonnen maar nooit vol- tooid is geworden. Hier toch is de weg, die rechtstreeks van Schoorl naar zee loopt, de weg, die Schoorl als pensionplaats zoo noodig heeft, die aan beide zijden door ongerept natuurgebied gaat, door een duingebied waaraan het Staats boschbeheer zijn beste krachten wijdt. Dit is de ideale weg naar zee en het groot- ste werk daaraan is verricht, de zwaarste dui nen zijn doorgegraven. Waarom loopt deze weg plotseling dood, waarom is daarmee al dit werk teniet gedaan en is een kapitaal aan arbeid en geld volko- men renteloos gebleven? Wij weten niet waarom het Staatsbosch beheer eertijds dezen weg op zoo royale wijze deed beginnen, noch waarom na het vertrek der geinterneerden door den Staat zelf een goed eind van dien weg voltooid werd. Wij weten slechts, dat er tegenwoordig ernstige bezwaren bestaan den weg te voltooien en voor het publiek toegankelijk te stellen. Wij zullen de laatsten zijn om de bezwaren niet eerbiedigen. Wij leven in den tij-d van wegen en rijwielpaden, die dikwijls slechts tot stand kunnen komen wanneer de bezitters van landgoederen hiervoor hun eigendommen toe gankelijk stellen. Wij zijn er eveneens van overtuigd, dat sommige weggebruikers geen blijk geven dit groote voorrecht te waardee- ren, dat zij de sporen van hun bezoek achter- laten in den vorm van schillen en doozen, dat zij boomen en struiken vernielen, dat zij het brandgevaar in boschgebied sterk vergroot hebben. Maar if l overgroote deel van ons volk heeft door een gepast gebruik der rijwielpa'- den toch wel bewezen het natuurschoon te eerbiedigen en de welwillendheid van zoovele grondeigenaren op den juisten prijs te stel- leo, jvyje fcv, zj&t hoe in .Utrecht egg gej y;an rijwielpaden, .eindelooze Kilometers lang door bosch en ouitenplaatsen gaat, zoodat de berijders volop van dikwijls ongerept natuur schoon kunnen profiteeren, die begrijpt toch, dat men algemeen steeds meer doordrongen moet worden van de gedachte, dat het natuur schoon van ons land, voor ieder toegankelijk moet zijn en niet alleen bestemd is voor de weinige grondeigenaren, die hun terrein met een prikkeldraadversperring voor alle bezoe kers afsluiten. Hier, in het Schoorlsche gebied, zijn de duinen, op enkele plaatsen na, voor ieder toe gankelijk, in tegenstelling met het duingebied in Kennemerland dat door grondeigenaren voor het publiek is afgesloten. Wij stellen dien vrijen toegang op bijzonde- ren prijs, maar waarom gaat men nog niet een stapje verder, waarom voltooit men den mooien duinweg van Schoorl naar zee niet, waarom stelt men den Munnikenweg niet open voor alien die daarvan gebruik willen maken, waarom laat men op deze wijze jaar- lijks niet duizenden van dit wondermooie duingebied genieten en geeft tegelijkertijd Schoorl de kans een badplaats van beteekenis te worden. Wij begrijpen, dat men uitvluchten zoekt, dat het Staatsboschbeheer, dat hier jaren lang met zooveel zorg gewerkt heeft, aarzelt dit natuurgebied voor een breeden stroom be zoekers toegankelijk te stellen. Wij hoorden reeds verkondigen, dat de beplanting aan beide zijden van den weg nog te jong zou zijn en dat het, met het oog op het brandgevaar, beter zou zijn een tiental jaren te wachten. Wij hoorden anderzijds, dat dit gebied, mits ontoegankelijk gelaten voor het groote publiek, over vijftig jaren een der zeldzame Hollandsche natuurmonumenten van wondere schoonheid zal zijn. Wij gelooven het gaarne, maar mag dat alles red-en zijn om het groote werk van den zeeweg van Schoorl naar Zee al dien tijd on- voltooid te laten? Is dat voldoende reden om een kapitaal aan arbeid renteloos te laten liggen? Nu toch is immers het duingebied ook reeds voor belangstellenden toegankelijk en het staat vast, dat de bezoekers zich daar over het algemeen niet te buiten gaan en dat van een roekeloos omgaan met vuur niet gespro- ken kan worden. Laat men desnoods den weg aan beide zij den met prikkeldraad afzetten, zoodat het om- liggend terrein ontoegankelijk is, laat men desnoods streng op het rookverbod letten, maar laat men Schoorl niet langer zijn direc- ten uitweg naar zee onthouden. Ook de weg van Bergen naar Bergen aan Zee gaat door bosch en duin en niemand zal beweren, dat het brandgevaar daardoor noe- menswaard vergroot is. Wij weten, dat er bij de rijwielpadvereeni- ging plannen bestaan om dezen Munniken weg Zuidwaarts door te trekken en te laten aansluiten op een pad naar Bergen aan Zee, zoodat een mooie rondrit door de duinen van het Staatsboschbeheer mogelijk kan worden. Wij hopen, dat die plannen zullen slagen en dat daarnaast, evenwijdig met de kust, een gemakkelijken rijweg van Schoorl naar Ber gen aan Zee tot stand zal komen, zoodat men, naar het Belgische voorbeeld, vlak langs zee door mooi duinterrein van de eene naar de andere badplaats zal kunnen rijden. Het uitgestrekte Noordzeestrand heeft nog een toekomst vol onbegrepen mogelijkheden en over weinige jaren wellicht zal een veel grooter strandgedeelte dan thans in loonende exploitatie zijn genomen Maar dan zal, naar wij hopen, ook Schoorl zijn plaats onder de zon hebben ingenomen. Dan zal het, in vriendschappelijke concurren ce met Bergen, zijn pensiongasten niet alleen naar Camperduin maar ook rechtstreeks naar het Schoorlsche strand aan het einde van den breeden zeeweg kunnen voeren. Laat den tot dusver verrichten zwaren ar beid niet tevergeefs geweest zijn, laat den weg van Schoorl naar zee niet langer in het duin gebied doodloopen. Wanneer het groote werk binnen afzien- baren tijd voltooid wordt, wanneer het oude Schoorl zijn gasten bosch en duin, zee en strand zal kunnen bieden, zal het in de rij der vacantieoorden een plaats van groote beteeke nis kunnen innemen. DEN HAAG, 8 November 1929. Den eersten termijn van de algemeene beschouwingen over de Rijksbegrooting voor 1930 heeft de Tweede Kamer achter den rug. Hedenmiddag is de minister- president nog aan het woord gekomen. doch na een paar zinnen van niet veel beteekenis te hebben gezegd, heeft hij verzocht zijn rede Dinsdag a.s. te mogen voortzetten afgesproken werk natuur- lijk met den Voorzitter en de Kamer is toen tot de volgende week naar huis gggajjft,, We zouden ons aan overdrijving schuldig maken, wanneer we de verga- dering van heden belangrijk heetten. Er is nogal wat gezegd, dat ook wel achter- wege had kunnen blijven. Maar de spre- kers zelf zullen dat wel niet met ons eens zijn! Met name niet de communistische af- gevaardigde Wijnkoop, die een heftige rede hield tegen het nieuwe kabinet, dat z. i. geen haar beter is dan het oude, be- toogde, dat de revolutie slechts verbete- ring kan brengen, afgaf op de sociaal- democratie. Ruslancl een oase noemde in de kapitalistische wereld, en beweer- de, dat de verhouding van Indie („Indo- nesie noemt hij de overzeesche gewesten altijd) tegenover Nederland (hij spreekt liefst van „Holland") gelijk staat met die van ons vaderland tegenover Spanje in den Tachtigjaren oorlog. Het was nogal dwaas, maar als zijn tegenstander op communistisch gebied L. de Visser niet door ziekte afwezig ware geweest, zou hij hem zeker de broederhand hebben gedrukt. Hem was de heer Schaper (S. D. A. P.) voorafgegaan, die er op aandrong de Arbeidswet nu eindelijk eens volledig uit te voeren. Nog steeds vallen tal van categorieen van arbeiders er buiten. Nu hij toch aan het woord was, nam hij de gelegenheid te baat om ds. Kersten eens flink te kapittelen over diens eigenge- rechtigheid en zijn pogingen om aan de sociaal-democraten het stempel van on- geloof op te drukken. Het was bijna een verademing na de ietwat brallende redevoering van den heer Wijnkoop, die steeds met dreigen- den vinger naar den Voorzitter had ge- gesticuleerd, het rustige woord van den heer Van Rappard (lib.) te hooren. Deze vroeg meer steun van overheids- wege voor den landbouw, betoogde daar- bij de wenschelijkheid om de winstuit- keeringen van cooperatieve landbouw- vereenigingen vrij te stellen van de di vidend- en tantiemebelasting een goed woord deed hooren voor de afschaffing van den accijns op het geslacht en er in het bijzonder op aandrong, dat de re- geering het financieel mogelijk zou ma ken, dat onze landbouw op de tentoon- stelling te Antwerpen door een collectie- ve inzending werd vertegenwoordigd. De heer Kortenhorst (R.K.) drong in een korte rede aan op meer efficiency bij het regeeringsapparaat en deed zelfs de instelling van een staatscommissie voor efficiency aan de hand, daar de commis- sie voor bezuiniging in die richting niet werkzaam kan zijn. De heer Jan ter Laan (S. D. A. P.) heeft vervolgens een strafpredicatie ge- houden tegen de regeering, die voor 1932 geen geld beschikbaar heeft voor cultureele doeleinden, wel belastingver laging voor de bourgeoisie weet tot stand te brengen, maar voor het over- heidspersoneel niets meer wil doen dan het gladstrijken-van plooien, gelijk in 1926 en 1928 is geschied. Ten slotte kwam hij voor den dag met een motie waarbij aangedrongen wordt op een herziening van het veelbespro- ken Bezoldigingsbesluit, en deze zal aan het einde der algemeene beraadslagin- gen in stemming komen. Op aanneming zal vermoedelijk de voorsteller zelf niet hopen. Daar hij in zijn rede had beweerd, dat het op contract arbeidend beambtenper- soneel door toedoen van de S. D. A. P. in de Ambtenarenwet een betere rege- lfng had verkregen dan de regeering het had willen geven, kreeg hij van den heer Schouten (A. R.) een scherpe te- rechtwijzing onder aanvoering van fei- ten, dat rechts zulks had gedaan. Toen waren, daar zoowel de heer De Visser (Comm.) als de heer Braat (Plattel.) af wezig waren, de algemeene beraadsla- gingen afgeloopen en ging de Kamer, nadat minister Ruys een paar woorden bad gesproken ten einde te zorgen, dat geen ander kamerlid nog het woord zou voeren, tot Dinsdag naar huis. HET NIEUWE MINISTERIE IN FRANKRIJK. Het ministerie gunstig ontvangen; kritiek van de linksche partijen; vooral de socialisten en communisten scherp in hun kritische beschouwin gen. De regeering-Tardieu is dus gunstig ontvangen door de heeren kamerleden. ,De minister-president heeft een lange rcgeeringsverklaring afgelegd en daar- bij het noodige gezegd over de branden- de vraagstukken. Natuurlijk volgde daarop een levendig debat, waarin Tardieu wel werd aange- vallen, maar toch niet zoo, dat zijn re geering daardoor zwakker ward, - Tot hen, die aan het debat deelnamen, behoorde o. m. Franklin-Bouillon, die voornamelijk over buitenlandsche aan- gelegenheden sprak. Hij betoogde o.m. dat de Haagsche conferentie een neder- laag voor Frankrijk is geweest. Om de aanneming van het plan-Young door te zetten, heeft Frankrijk aan Engeland en Duitschland moeten betalen door prijs- geving zijner waarborgen. Wat zal nu gebeuren? vroeg Frankli i. Zal op de tweede Haagsche conferentie Frankrijk evenzoo door de geallieerden en door zijn vroegere vijanden in het nauw worden gedreven? Welke op- dracht zal men den Franschen verte« genwoordigers geven. Drie puhten acht- te de spreker bijzonder belangrijk: voor- eerst likwidatie van het vroegere vijan- delijk eigendoni (de toelating van de ge« broeders Mannesmann in Marokko); dan de noodzakelijkheid om de rechten van toezicht van de Fransche regeering vast te leggen. In de derde plaats moet de vraag der commercialisatie opgelost worden. Indertijd heeft Poincare voor de Ka- mercommissies verzekerd, dat de aan neming van het plan-Young de commer cialisatie van de Duitsche schuld zou waarborgen. De Duitsche minister van buitenlandsche zaken, Curtius, beweert daarentegen, dat er op de Haagsche con ferentie geen woord gesproken is over commercialisatie. Daarom moet men zich afvragen of er met deze commercia lisatie een nieuw bedrog tegenover Frankrijk wordt beoogd. Een verdere vraag is, zeide Franklin- Bouillon waarom het Rijnland ontruimd wordt, aangezien het toch de vraag is of Duitschland al zijn verplichtingen reeds was nagekomen. Het plan-Young heeft 66n enkele positieve basis: den goeden wil van Duitschland, welke in de plaats treedt van alle andere garanties. Kan men aan dezen goeden wil gelooven? Voor kort hebben 4 millioen Duitschers zich uitgesproken tegen het plan-Young en het afgewezen. Tegelijkertijd wordt door de rijksweer in Rijnland den oorlog voorbereid. Nieuwe spoorwegen worden aangelegd, die het vervoer van treinen met soldaten naar de grenzen perfecti- onneeren. De lijnen bij Trier en Kaiser- lautern zijn daar voorbeelden van, zoo ook de nieuwe bruggen over den Rijn. Aan de Poolsche grens is hetzelfde voorbereid. Wat heeft men daartegen aan Fransche zijde gedaan? Wanneer men de waarheicl spreekt, moet men zeggen: „niets". Vervolgens besprak Franklin Bouillon art. 43 van het verdrag van Versailles en verlangde, dat de troepen uit Rijnland niet teruggenomen mogen worden alvo- rens Frankrijk de vereischte veilig- heidsmaatregelen voor zijn grenzen heeft getroffen. De socialist Frossard heeft in zijn de bat niet nagelaten, den spot te drijvea met de positie van Tardieu. Hij heeft zich in het bizonder verzet tegen de aan- wezigheid in het nieuwe kabinet van mannen als Pernot, Marcel Heraud, Oberkirch, die hem, op het stuk van godsdienst-en-staat, niet onzijdig genoeg waren. Frossard zeide verder o.m. niets te willen weten van een onderscheiding tusschen de binnenlandsche en de bui tenlandsche politiek. Voor hem zijn Ma- ginot en Briand het volkomen oneens over de houding. die Frankrijk tegen over Duitschland moet in aclit nemen. Ten slotte voegde Frossard de regeering toe: U bent een reactionnaire regeering. Wij zijn een strijdbare oppositie en wij zijn niet bang voor Kamer-ontbinding, omdat wij de uitspraak van het alge meen kiesrecht niet vreezen. U bent er slechts in geslaagd de krachten van links opnieuw te groepeeren. Wij roepen u toe: „de reacti« zal geen voortgang hebben!" Ook de communisten zaten niet stil. En natuurlijk hadden zij de noodige krP tiek. Tardieu staat dan ook zeer slecht bij hen aangeschreven, omdat hij al? minister van binnenlandsche zaken in de laatste kabinetten, waarvan hij deel heeft uitgemaakt, zeer krachtig is op- getreden tegen wat hij als staatsgevaar- lijke communistische drijverijen be- schouwde. Cachin protesteerde in zijn redevoering dan ook krachtig tegen de vervolging, waaraan de communisten in Frankrijk van Tardieu's zijde hebben blootgestaan. De spreker greep de gele genheid aan Tardieu onder den neus te wrijven, dat zijn naam genoemd is in verdacht geachte financieele onderne- mingen als de N'Goko Sangha in Afrika en de spoorweg .Horns-Bagdad. Hij be- streed voorts het recht van Tardieu om zich als beschermer van den vrede op te werpjn. t ALKMAAKSO COURANT.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1929 | | pagina 1