DAQBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Het wert, dat nlet voltoold ward.
Honderi m m derfloste faargwifi
zateruag
Uit het Parlement
ftagelSjksch overzicht.
No. 265
Dit nummer bestaai nit 4 bladen.
Deze Conranf word! ELKEN AVOND, bebalve Zon- en Feesidagen, nltgegeven,
'Abonnementsprljs bl] voorulibetaUng pet 3 ma an den voor Alkmaar 2^-, franco door
be! gehtele Rflk 3-50.
AtzonderUJka en bewflennnimere 3 cent®.
PRIJS DEB GEWONE ADVERTENTIENfI
Per regel 0.25, bij groote contracten rabal Groote letters naar plaafsralmta.
Brieven franco aan de N. V, Boek* en Handeledrnkkerlj r/b RRRPf* ROSfKt
ZOON, Voordam C 0.
Dlrecteort C. KJMJL
Telef.nr. Admlnfstrafle 3.
Telefoonnr. Redactle 33.
Poatqlro 37060,
HooidcodnotoiUi T), N. ADEMA.
9 NOVEMBER
Wie nagaat welk een belangrij'k aantal bad-
gasten in de afgeloopen zomermaanden Ber
gen en Bergen aan Zee bezocht heeft, moei
wel tot de conclusie komen, dat deze streek,
die bosch en duin, zee en strand omvat, voor
de toeristen een bijzondere attractie heeft.
Bergen geeft zijn gasten gelegenheid naar
hartelust te dwalen door uitgestrekte bosschen
waar de grond met een zacht tapijt van den-
nennaalden belegd is en wie daar wandelt.,
hoort in de verte het monotone ruischen van
de zee, de eindelooze watervlakte, die op war-
me dagen alien naar zich toetrekt, die een
frisschen wind om zich heen willen voelen, die
in koel water willen duiken en zwemmen, die
lui in een rieten stoel naar het bedrijvige
strandleven willen kijken of op een eenzamen
duintop naar de groote watermassa willen
staren, die in eindelooze opeenvolging haar
breede golven op het strand laat doodloopen
en vervloeien.
Wij hebben er vroeger al eens op gewezen,
dat in ons land nog lang niet in voldoende
mate van strand en zee geprofiteerd wordt.
Gaat men iets verder dan het „officieele'
strand, dat door hotels en pensions, door bou
levards, door badkoetjes en stoelen tot een
ontspanningsterreir; gemaakt is, dan herkrijgt
de natuur zijn rechten, dan is er slechts zanct
en water, dan ziet men slechts hier en daar
een golfforeker, waarvan de steenen met zee-
planten bekleed zijn, wat door het water ver
vreten palen, wat wrakhout en schelpen en
zoo nu en dan een zeemeeuw, die met breeden
wiekslag over strand en duin scheert of als
een eendje op het water met elke golfbewe-
ging op en neer dobbert.
Wie daar zijn weg zoekt, verwondert er
zich over, dat op het honderden Kilometers
lange strand slechts hier en daar een „mieren-
nest" van menschen wordt aangetroffen,
waar de baders zich als't ware verdringen
om een plaats in het water te kunnen kriigen,
terwijl daartusschen die schier eindelooze
vlakten liggen, waarvan niemand profiteert.
omdat ze te ver en te onbereikbaar, te stil en
te onherbergzaam zijn.
Hier kan inderdaad bij goede exploitatie
zand in goud worden veranderd, mits men de
noodige durf heeft er een behoorlijk kapitaal
in te stekken.
Men heeft terdege begrepen, dat wat men
hier in het Noorden onzer provincie zoekt,
allereerst de zee is, en wellicht is dat de oor
zaak, dat Schoorl niet die attractie heeft als
het nabijgelegen Bergen of Egmond.
Want hoe mooi hier het landschap ook zijn
moge, hoe men hier ook genieten kan van on-
vergetelijke panorama's, van groene weiden
te eener zijde en van de uitgestrekte duinen
van het Staatsboschbeheer te anderer zijde,
men mist er de groote koele watervlakte, de
zee, die door de eeuwen heen, zijn wonder?
attractie blijft behouden.
Men kan hier uren lang van het natuur
schoon genieten, maar men behoudt de ge-
dachte in duingebied te zijn en wie daarin
ronddwaalt, wil ten slotte het groote water be-
reiken, aan welks nabijheid dat geheele duin
gebied zijn bestaan heeft te danken.
Vandaar dat men in Schoorl een uitweg
naar zee zoekt en dat Camperduin, tot die ge-
meente behoorend, als badplaatsje een goede
toeKomst heeft.
Ondanks den slechten weg, die van het
dorp naar zee voert, blijkt Camperduin van
•jaar tot jaar meer bezoekers te trekken en de
bewoners van Groet en Hargen in de onmid-
dellijke nabijheid gelegen, profiteeren daar-
van door het verhuren van huizen en kamers
aan pensiongasten.
Tot voor kort was een klein cafe'tje op den
top van het duin hier de eenige gelegenheid
waar men zich verfrisschen en iets gebruiken
kon, maar in den loop van dit jaar is op het
strand reeds een groote tent verrezen van een
ondernemend man, die alles beschikbaar stel
ae, waaraan men op een zonnigen stranddag
behoefte kan hebben, die tenten en stoelen ver-
huurde en de kiem gelegd heeft voor een bad-
plaaisje, dat in verioop van jaren van steeds
grcoter beteekenis zal worden.
Hier hebben de Schoorlsche gasten hun uit
weg naar zee gevonden en het lijdt geen twij-
fel of het fraaie duingebied van het Staats
boschbeheer, dat, op enkele kleine gedeelten
na, voor alle belangstellenden toegankelijk is
tesamen met een geriefelijk verblijf aan zee'
zullen Schoorl in de toekomst tot een de''
meest bekende vacantie-oorden maken
Het gemeentebestuur heeft de beteekenis
van het opkomende Camperduin begrepen en
nog maar weinige dagen geleden heeft deze
kleine plaats van ongeveer 2000 zielen een
bedrag van niet minder dan 100.000 ge-
voteerd voor beteren wegenaanleg, zoodat van
het dorp naar Camperduin een mooien weg
met 4 y> Meter klinkerverharding zal ge
Ook hier heeft men begrepen, dat de „Cost
voor de baet uitgaet" en wij zijn er van over
tuigd, dat het thans uitgegeven geld in de
toekomst met hooge rente teruggewonnen zal
worden.
Maar Schoorl is een eigenaardig dorp,
eigenlijk een dorp, dat uit twee verschillenae
gedeelten bestaat.
Er is het eigenlijke Schoorl, het centrum
van het mooie duingebied' en er zijn de uit-
loopers Groet en Hargen, die met Camp en
Camperduin als het ware Schoorl aan Zee
genoemd kunnen worden.
Wellicht omdat beide gedeelten zoo geheei
verschillende attracties bieden, ziet men het
verwonderlijke, dat in Schoorl twee vereeni-
gingen voor V.V.V. opgericht werden, beide
blijkbaar te zwak om veel tot stand te kunnen
brengen.
Wie de bewoners van Schoorl spreekt, be-
merkt een tegenstrijdigheid van belangen en
het staat vast, dat het dorp zelf van den ver-
nieuwden weg naar Camperduin in de toe
komst terdege hoopt te profiteeren, al zullen
de gasten dan ook gedwongen zijn enkele kilo
meters langs een nog steeds vrij smallen en
over het algemeen weinig aantrekkelijken
straatweg naar zee te moeten loopen.
Geen wonder, dat men daarom naar een
andere oplossing gezocht heeft. Camperduin
moge een Schoorl aan Zee zijn, er is wellicht
voor de bewoners van het dorp een nog aan
trekkelijker zeegebied in exploitatie te brengen,
een strandgedeelte, dat men niet langs een
eentonigen en wellicht door druk verkeer ge-
vaarlijken straatweg zal moeten bereiken.
maar waarheen men wandelen kan door een
der mooiste natuurgebieden, dwars door de
duinen van het Staatsboschbeheer.
Een veertiental jaren geleden, toen tijdens
den oorlog in Bergen heel wat vreemde mili-
tairen gefnterneerd waren, heeft men voor
deze menschen werk gezocht en gevonden
door hen een weg door de Schoorlsche dui
nen te laten graven, een mooien breeden ver-
keersweg, met een behard fietspad, een weg.
die als het ware aangewezen was om de to
komstige groote rijweg van Schoorl naar zee
te worden.
De geinterneerden hebben daaraan krach
tig gewerkt en na hun vertrek heeft het
Staatsboschbeheer bij wijze van werkver-
schaffing dien arbeid nog eenigen ijd voort-
gezet, zoodat de weg tot nabij het afgeslcten
Ganzenveld is doorgetrokken.
Op den weg van Schoorl naar Camperduin
treft men naast een boerenbehuizing ten in-
ham aan waar enkele Meters verder een „tol-
boom" voor een ongeveer zeven meter breeden
weg gelegd is. Een bordje vermeldt dat deze
voor rijwielen en ruiters is afgesloten en de
weinige wielrijders, die men hier over ten
twee Meter breed behard rijwielpad ziet pas-
seeren, zijn werklieden van het Staatsbosch
beheer, die hierlangs naar het duinterrein bij
het Ganzenveld rijden.
Wie dien mooien verkeersweg ziet en er
dwars door de duinen overheen wandelt,
vraagt zich met verwondering af waarom dit
kostbare werk wel begonnen maar nooit vol-
tooid is geworden.
Hier toch is de weg, die rechtstreeks van
Schoorl naar zee loopt, de weg, die Schoorl
als pensionplaats zoo noodig heeft, die aan
beide zijden door ongerept natuurgebied gaat,
door een duingebied waaraan het Staats
boschbeheer zijn beste krachten wijdt.
Dit is de ideale weg naar zee en het groot-
ste werk daaraan is verricht, de zwaarste dui
nen zijn doorgegraven.
Waarom loopt deze weg plotseling dood,
waarom is daarmee al dit werk teniet gedaan
en is een kapitaal aan arbeid en geld volko-
men renteloos gebleven?
Wij weten niet waarom het Staatsbosch
beheer eertijds dezen weg op zoo royale wijze
deed beginnen, noch waarom na het vertrek
der geinterneerden door den Staat zelf een
goed eind van dien weg voltooid werd. Wij
weten slechts, dat er tegenwoordig ernstige
bezwaren bestaan den weg te voltooien en
voor het publiek toegankelijk te stellen.
Wij zullen de laatsten zijn om de bezwaren
niet eerbiedigen. Wij leven in den tij-d van
wegen en rijwielpaden, die dikwijls slechts tot
stand kunnen komen wanneer de bezitters van
landgoederen hiervoor hun eigendommen toe
gankelijk stellen. Wij zijn er eveneens van
overtuigd, dat sommige weggebruikers geen
blijk geven dit groote voorrecht te waardee-
ren, dat zij de sporen van hun bezoek achter-
laten in den vorm van schillen en doozen, dat
zij boomen en struiken vernielen, dat zij het
brandgevaar in boschgebied sterk vergroot
hebben.
Maar if l overgroote deel van ons volk
heeft door een gepast gebruik der rijwielpa'-
den toch wel bewezen het natuurschoon te
eerbiedigen en de welwillendheid van zoovele
grondeigenaren op den juisten prijs te stel-
leo, jvyje fcv, zj&t hoe in .Utrecht egg gej y;an
rijwielpaden, .eindelooze Kilometers lang
door bosch en ouitenplaatsen gaat, zoodat de
berijders volop van dikwijls ongerept natuur
schoon kunnen profiteeren, die begrijpt toch,
dat men algemeen steeds meer doordrongen
moet worden van de gedachte, dat het natuur
schoon van ons land, voor ieder toegankelijk
moet zijn en niet alleen bestemd is voor de
weinige grondeigenaren, die hun terrein met
een prikkeldraadversperring voor alle bezoe
kers afsluiten.
Hier, in het Schoorlsche gebied, zijn de
duinen, op enkele plaatsen na, voor ieder toe
gankelijk, in tegenstelling met het duingebied
in Kennemerland dat door grondeigenaren
voor het publiek is afgesloten.
Wij stellen dien vrijen toegang op bijzonde-
ren prijs, maar waarom gaat men nog niet
een stapje verder, waarom voltooit men den
mooien duinweg van Schoorl naar zee niet,
waarom stelt men den Munnikenweg niet
open voor alien die daarvan gebruik willen
maken, waarom laat men op deze wijze jaar-
lijks niet duizenden van dit wondermooie
duingebied genieten en geeft tegelijkertijd
Schoorl de kans een badplaats van beteekenis
te worden.
Wij begrijpen, dat men uitvluchten zoekt,
dat het Staatsboschbeheer, dat hier jaren
lang met zooveel zorg gewerkt heeft, aarzelt
dit natuurgebied voor een breeden stroom be
zoekers toegankelijk te stellen. Wij hoorden
reeds verkondigen, dat de beplanting aan
beide zijden van den weg nog te jong zou zijn
en dat het, met het oog op het brandgevaar,
beter zou zijn een tiental jaren te wachten.
Wij hoorden anderzijds, dat dit gebied,
mits ontoegankelijk gelaten voor het groote
publiek, over vijftig jaren een der zeldzame
Hollandsche natuurmonumenten van wondere
schoonheid zal zijn.
Wij gelooven het gaarne, maar mag dat
alles red-en zijn om het groote werk van den
zeeweg van Schoorl naar Zee al dien tijd on-
voltooid te laten? Is dat voldoende reden om
een kapitaal aan arbeid renteloos te laten
liggen?
Nu toch is immers het duingebied ook reeds
voor belangstellenden toegankelijk en het
staat vast, dat de bezoekers zich daar over
het algemeen niet te buiten gaan en dat van
een roekeloos omgaan met vuur niet gespro-
ken kan worden.
Laat men desnoods den weg aan beide zij
den met prikkeldraad afzetten, zoodat het om-
liggend terrein ontoegankelijk is, laat men
desnoods streng op het rookverbod letten,
maar laat men Schoorl niet langer zijn direc-
ten uitweg naar zee onthouden.
Ook de weg van Bergen naar Bergen aan
Zee gaat door bosch en duin en niemand zal
beweren, dat het brandgevaar daardoor noe-
menswaard vergroot is.
Wij weten, dat er bij de rijwielpadvereeni-
ging plannen bestaan om dezen Munniken
weg Zuidwaarts door te trekken en te laten
aansluiten op een pad naar Bergen aan Zee,
zoodat een mooie rondrit door de duinen van
het Staatsboschbeheer mogelijk kan worden.
Wij hopen, dat die plannen zullen slagen en
dat daarnaast, evenwijdig met de kust, een
gemakkelijken rijweg van Schoorl naar Ber
gen aan Zee tot stand zal komen, zoodat men,
naar het Belgische voorbeeld, vlak langs zee
door mooi duinterrein van de eene naar de
andere badplaats zal kunnen rijden.
Het uitgestrekte Noordzeestrand heeft nog
een toekomst vol onbegrepen mogelijkheden
en over weinige jaren wellicht zal een veel
grooter strandgedeelte dan thans in loonende
exploitatie zijn genomen
Maar dan zal, naar wij hopen, ook Schoorl
zijn plaats onder de zon hebben ingenomen.
Dan zal het, in vriendschappelijke concurren
ce met Bergen, zijn pensiongasten niet alleen
naar Camperduin maar ook rechtstreeks naar
het Schoorlsche strand aan het einde van den
breeden zeeweg kunnen voeren.
Laat den tot dusver verrichten zwaren ar
beid niet tevergeefs geweest zijn, laat den weg
van Schoorl naar zee niet langer in het duin
gebied doodloopen.
Wanneer het groote werk binnen afzien-
baren tijd voltooid wordt, wanneer het oude
Schoorl zijn gasten bosch en duin, zee en
strand zal kunnen bieden, zal het in de rij der
vacantieoorden een plaats van groote beteeke
nis kunnen innemen.
DEN HAAG, 8 November 1929.
Den eersten termijn van de algemeene
beschouwingen over de Rijksbegrooting
voor 1930 heeft de Tweede Kamer achter
den rug. Hedenmiddag is de minister-
president nog aan het woord gekomen.
doch na een paar zinnen van niet veel
beteekenis te hebben gezegd, heeft hij
verzocht zijn rede Dinsdag a.s. te mogen
voortzetten afgesproken werk natuur-
lijk met den Voorzitter en de Kamer
is toen tot de volgende week naar huis
gggajjft,,
We zouden ons aan overdrijving
schuldig maken, wanneer we de verga-
dering van heden belangrijk heetten. Er
is nogal wat gezegd, dat ook wel achter-
wege had kunnen blijven. Maar de spre-
kers zelf zullen dat wel niet met ons
eens zijn!
Met name niet de communistische af-
gevaardigde Wijnkoop, die een heftige
rede hield tegen het nieuwe kabinet, dat
z. i. geen haar beter is dan het oude, be-
toogde, dat de revolutie slechts verbete-
ring kan brengen, afgaf op de sociaal-
democratie. Ruslancl een oase noemde
in de kapitalistische wereld, en beweer-
de, dat de verhouding van Indie („Indo-
nesie noemt hij de overzeesche gewesten
altijd) tegenover Nederland (hij spreekt
liefst van „Holland") gelijk staat met die
van ons vaderland tegenover Spanje in
den Tachtigjaren oorlog. Het was nogal
dwaas, maar als zijn tegenstander op
communistisch gebied L. de Visser niet
door ziekte afwezig ware geweest, zou
hij hem zeker de broederhand hebben
gedrukt.
Hem was de heer Schaper (S. D. A. P.)
voorafgegaan, die er op aandrong de
Arbeidswet nu eindelijk eens volledig
uit te voeren. Nog steeds vallen tal van
categorieen van arbeiders er buiten. Nu
hij toch aan het woord was, nam hij de
gelegenheid te baat om ds. Kersten eens
flink te kapittelen over diens eigenge-
rechtigheid en zijn pogingen om aan de
sociaal-democraten het stempel van on-
geloof op te drukken.
Het was bijna een verademing na de
ietwat brallende redevoering van den
heer Wijnkoop, die steeds met dreigen-
den vinger naar den Voorzitter had ge-
gesticuleerd, het rustige woord van den
heer Van Rappard (lib.) te hooren.
Deze vroeg meer steun van overheids-
wege voor den landbouw, betoogde daar-
bij de wenschelijkheid om de winstuit-
keeringen van cooperatieve landbouw-
vereenigingen vrij te stellen van de di
vidend- en tantiemebelasting een goed
woord deed hooren voor de afschaffing
van den accijns op het geslacht en er in
het bijzonder op aandrong, dat de re-
geering het financieel mogelijk zou ma
ken, dat onze landbouw op de tentoon-
stelling te Antwerpen door een collectie-
ve inzending werd vertegenwoordigd.
De heer Kortenhorst (R.K.) drong in
een korte rede aan op meer efficiency bij
het regeeringsapparaat en deed zelfs de
instelling van een staatscommissie voor
efficiency aan de hand, daar de commis-
sie voor bezuiniging in die richting niet
werkzaam kan zijn.
De heer Jan ter Laan (S. D. A. P.)
heeft vervolgens een strafpredicatie ge-
houden tegen de regeering, die voor
1932 geen geld beschikbaar heeft voor
cultureele doeleinden, wel belastingver
laging voor de bourgeoisie weet tot
stand te brengen, maar voor het over-
heidspersoneel niets meer wil doen dan
het gladstrijken-van plooien, gelijk in
1926 en 1928 is geschied.
Ten slotte kwam hij voor den dag met
een motie waarbij aangedrongen wordt
op een herziening van het veelbespro-
ken Bezoldigingsbesluit, en deze zal aan
het einde der algemeene beraadslagin-
gen in stemming komen. Op aanneming
zal vermoedelijk de voorsteller zelf niet
hopen.
Daar hij in zijn rede had beweerd, dat
het op contract arbeidend beambtenper-
soneel door toedoen van de S. D. A. P.
in de Ambtenarenwet een betere rege-
lfng had verkregen dan de regeering het
had willen geven, kreeg hij van den
heer Schouten (A. R.) een scherpe te-
rechtwijzing onder aanvoering van fei-
ten, dat rechts zulks had gedaan. Toen
waren, daar zoowel de heer De Visser
(Comm.) als de heer Braat (Plattel.) af
wezig waren, de algemeene beraadsla-
gingen afgeloopen en ging de Kamer,
nadat minister Ruys een paar woorden
bad gesproken ten einde te zorgen, dat
geen ander kamerlid nog het woord zou
voeren, tot Dinsdag naar huis.
HET NIEUWE MINISTERIE IN
FRANKRIJK.
Het ministerie gunstig ontvangen;
kritiek van de linksche partijen;
vooral de socialisten en communisten
scherp in hun kritische beschouwin
gen.
De regeering-Tardieu is dus gunstig
ontvangen door de heeren kamerleden.
,De minister-president heeft een lange
rcgeeringsverklaring afgelegd en daar-
bij het noodige gezegd over de branden-
de vraagstukken.
Natuurlijk volgde daarop een levendig
debat, waarin Tardieu wel werd aange-
vallen, maar toch niet zoo, dat zijn re
geering daardoor zwakker ward, -
Tot hen, die aan het debat deelnamen,
behoorde o. m. Franklin-Bouillon, die
voornamelijk over buitenlandsche aan-
gelegenheden sprak. Hij betoogde o.m.
dat de Haagsche conferentie een neder-
laag voor Frankrijk is geweest. Om de
aanneming van het plan-Young door te
zetten, heeft Frankrijk aan Engeland en
Duitschland moeten betalen door prijs-
geving zijner waarborgen.
Wat zal nu gebeuren? vroeg Frankli i.
Zal op de tweede Haagsche conferentie
Frankrijk evenzoo door de geallieerden
en door zijn vroegere vijanden in het
nauw worden gedreven? Welke op-
dracht zal men den Franschen verte«
genwoordigers geven. Drie puhten acht-
te de spreker bijzonder belangrijk: voor-
eerst likwidatie van het vroegere vijan-
delijk eigendoni (de toelating van de ge«
broeders Mannesmann in Marokko);
dan de noodzakelijkheid om de rechten
van toezicht van de Fransche regeering
vast te leggen. In de derde plaats moet
de vraag der commercialisatie opgelost
worden.
Indertijd heeft Poincare voor de Ka-
mercommissies verzekerd, dat de aan
neming van het plan-Young de commer
cialisatie van de Duitsche schuld zou
waarborgen. De Duitsche minister van
buitenlandsche zaken, Curtius, beweert
daarentegen, dat er op de Haagsche con
ferentie geen woord gesproken is over
commercialisatie. Daarom moet men
zich afvragen of er met deze commercia
lisatie een nieuw bedrog tegenover
Frankrijk wordt beoogd.
Een verdere vraag is, zeide Franklin-
Bouillon waarom het Rijnland ontruimd
wordt, aangezien het toch de vraag is of
Duitschland al zijn verplichtingen reeds
was nagekomen. Het plan-Young heeft
66n enkele positieve basis: den goeden
wil van Duitschland, welke in de plaats
treedt van alle andere garanties. Kan
men aan dezen goeden wil gelooven?
Voor kort hebben 4 millioen Duitschers
zich uitgesproken tegen het plan-Young
en het afgewezen. Tegelijkertijd wordt
door de rijksweer in Rijnland den oorlog
voorbereid. Nieuwe spoorwegen worden
aangelegd, die het vervoer van treinen
met soldaten naar de grenzen perfecti-
onneeren. De lijnen bij Trier en Kaiser-
lautern zijn daar voorbeelden van, zoo
ook de nieuwe bruggen over den Rijn.
Aan de Poolsche grens is hetzelfde
voorbereid. Wat heeft men daartegen
aan Fransche zijde gedaan? Wanneer
men de waarheicl spreekt, moet men
zeggen: „niets".
Vervolgens besprak Franklin Bouillon
art. 43 van het verdrag van Versailles en
verlangde, dat de troepen uit Rijnland
niet teruggenomen mogen worden alvo-
rens Frankrijk de vereischte veilig-
heidsmaatregelen voor zijn grenzen
heeft getroffen.
De socialist Frossard heeft in zijn de
bat niet nagelaten, den spot te drijvea
met de positie van Tardieu. Hij heeft
zich in het bizonder verzet tegen de aan-
wezigheid in het nieuwe kabinet van
mannen als Pernot, Marcel Heraud,
Oberkirch, die hem, op het stuk van
godsdienst-en-staat, niet onzijdig genoeg
waren. Frossard zeide verder o.m. niets
te willen weten van een onderscheiding
tusschen de binnenlandsche en de bui
tenlandsche politiek. Voor hem zijn Ma-
ginot en Briand het volkomen oneens
over de houding. die Frankrijk tegen
over Duitschland moet in aclit nemen.
Ten slotte voegde Frossard de regeering
toe: U bent een reactionnaire regeering.
Wij zijn een strijdbare oppositie en wij
zijn niet bang voor Kamer-ontbinding,
omdat wij de uitspraak van het alge
meen kiesrecht niet vreezen. U bent er
slechts in geslaagd de krachten van
links opnieuw te groepeeren. Wij roepen
u toe: „de reacti« zal geen voortgang
hebben!"
Ook de communisten zaten niet stil.
En natuurlijk hadden zij de noodige krP
tiek. Tardieu staat dan ook zeer slecht
bij hen aangeschreven, omdat hij al?
minister van binnenlandsche zaken in
de laatste kabinetten, waarvan hij deel
heeft uitgemaakt, zeer krachtig is op-
getreden tegen wat hij als staatsgevaar-
lijke communistische drijverijen be-
schouwde. Cachin protesteerde in zijn
redevoering dan ook krachtig tegen de
vervolging, waaraan de communisten in
Frankrijk van Tardieu's zijde hebben
blootgestaan. De spreker greep de gele
genheid aan Tardieu onder den neus te
wrijven, dat zijn naam genoemd is in
verdacht geachte financieele onderne-
mingen als de N'Goko Sangha in Afrika
en de spoorweg .Horns-Bagdad. Hij be-
streed voorts het recht van Tardieu om
zich als beschermer van den vrede op te
werpjn. t
ALKMAAKSO
COURANT.