Belangrijke eerste klas-wedstrijden.
Indrukken uit Pondichery.
SPORT EN WEDSTRIJDEN
HUmnieuats
HET GEHEIM VAN DE VERBORGEN
SCHAT.
Alkmaarsch Bioscoop-Theater.
MET VOORBEDACHTE RADE.
Een spannende detective-Iilm
in h<»t Victoria-Theater.
CINEMA EN THEATER.
De tweede helft begint; de wedloop naar
de bovenste plaats.
N. A. C.-— P. S. V.Heracles—Enschedé
2. F. C.D. F. C.
De tweede klassers vechten om de eerste
plaats. AlcmariaO. S. V.O. V. V. O.—
Blauw Wit,
De Alkm.i Boys krijgen hun laatste kans.
Alkmaar haar. D. T. S.
DE EERSTE KLASSERS.
Alax en Feijenoord.
H. D. V. S. ol D F. C.?
Go ahead moet oppassen.
(Van Mevrouw M.—v. B.)
Van de boot gezien, ligt de stad stra
lend voor mij, een complex helwitte
gebouwen in de tropische morgenzon:
Pondichéry, de Fransche stad midden
in Britsch-Indië, de hoofdplaats der
„Etablissements francais dans 1'Inde".
Beneden, om de groote paketboot
heen, wemelt het van inlandsche vaar
tuigen. Het zijn groote roeibooten.
chelingues genaamd, die letterlijk met
de hand genaaid zijn. De planken zijn
n.1. aan elkaar vastgemaakt door dikke
touwen.
Een eigenlijke haven is hier niet. De
schepen ankeren voor de kust en de
kleine bootjes brengen de passagiers
aan land. Zes roeiers brengen ons met
forsche slagen, onder het zingen van
een lied, naar de pier toe. Het scheepje
worstelt met de golven, maar de man
nen trekken dan wat harder aan de
riemen en wij gaan vooruit, naar het
vasteland.
De voorste roeier alleen zingt, en alle
overigen vallen samen in. Weer een an
der begint en allen volgen met den
refreinzang, eentonig als de golfslag.
Zoo wordt het land bereikt De zee
maakt het ons echter niet makkelijk:
de chelingue wordt telkens weggeslagen
van de ladder, die ons op de landings-
pier moet brengen. Met slecht weer
schijnen de passagiers in tonnrn gezet
te worden, die met touwen naar boven
worden geheschen. En 's winters kan
het hier spoken! Dat getuigde de pier,
die verleden jaar door een cycloon ver
nield is. Maar nu is de zee blauw en be
trekkelijk rustig, men zou zich aan de
Cóte d'Azur kunnen wanen, maar hier
is het strand als bij ons van zand.
Hoe talrijke Hollanders zouden hier
nog geweest zijn, sinds de stad in
Fransch bezit gekomen is? Want ook
in Voor-Indië hebben wij koloniën ge
had, al zjjn wij niet lang meester
geweest van Pondichéry. In 1693 werd
he. door ons van de Franschen afgeno
men en vier jaar later moesten wij het
bij den vrede van Rijsv. -"k weer afstaan.
Sindsdien was het land beurtelings in
Fransche en Engelsche handen, totdat
het óp 4 December 1816 definitief
Fransch werd.
Het is slechts een kleine bezitting, die
ver weg ligt van de andere Fransche
nederzettingen: Yanaon, Chandernagor,
Karikal en Mahé.
De eerste Indruk van de stad is on-
V3rdeeld gunstig: de mooie monolieten
tegenover het strand, het standbeeld van
Dupleix, den beroemden gouverneur, en
het ruime plein, dat het hart is van de
witte stad, zijn aantrekkelijk.
„La ville blanche" heeft waarschijn
lijk niet alleen haar naam te danken
aan de Europeanen, die in deze wijk
wonen, maar stellig ook aan het feit,
dat de huizen een zonnig lichten indruk
maken.
Uit de verte ziet alles er zoo schoon
uit, blinkend wit. Als men de huizen
van dichtbij beziet, verwondert men zich
soms over dien eersten indruk van hel
derheid. Maar de zon toovert hier; alle
muren lijken versch gewit en de Euro-
peésche stad draagt haar bijnaam met
eere.
De straten zijn volgens een goed plan
opgezet, langs zee een groote boulevard
en verder rechte straten, die alle, meer
het land in, uitkomen op een kanaal,
dat de witte stad scheidt van le in
landsche.
Hier spreekt men wel van dorpen, en
inderdaad de kleine hutten met de da
ken van cocosbladeren lijken niets meer
op een stad. Alleen de winkelstraten, de
groote bazar met steenen winkels,
herinneren er ons aan, dat wij ons in
een plaats van ruim 43.000 inwoners
bevinden.
Er is een levendig gedoe op de marktl
De kleine inlandsche bazar wint het
hierin van de groote winkelstraat.
Vrouwen in schilderachtige pagnes hur
ken bij hun groenten en vruchten. Ko
persmeden, blikslagers en mandenma
kers werken in de open lucht en alles
ademt bedrijvigheid, iets, wat in Indië
anders niet veel voorkomt. De sloome
aard der inlanders maakt vlug en door
tastend werk vrijwel onmogelijk.
De winkelstraat is 's morgens vroeg of
's avonds een oord, waar de weinige
Europeanen elkaar ontmoeten. Hier zijn
de winkels voor zijden stoffen, Japan-
sche waar, die men voor een appel en
een ei krijgt.
Op den rijweg is een druk verkeer. De
vervoermiddelen zijn hier voor blanken
de auto en vooral de rikshaw, die hier
„pousse-pousse" heet. Het typische van
deze rijtuigjes is, dat zij getrokken, en
dus niet geduwd worden door den pous-
seur.
De halfbloeden, de creolen, hebben een
zekere voorliefde voor de fiets, terwijl
de inlanders buffelwagens hebben, be
spannen met een of twee runderen. Deze
heilige dieren ziet men overal, en al
worden ze aangebeden door de Brahma
nen, helaas laat hun behandeling dik
wijls heel veel te wenschen over. Er is
hier duidelijk gebrek aan goede weilan
den en gezond fokvee.
De melkboer komt met zijn koe langs
de huizen, vergezeld door een schonkig
kalf. Ik heb medelijden met die arme
kalveren, die gemuilkorfd zijn, om maar
vooral geen melk van het moederdier
af te nemen. Vaak ziet men hier opge
zette kalveren, die in plaats van de
levende meegenomen worden. Zoo
spaart men ten minste zeker alle melk!
Maar de Hindoes zullen nooit een
rund dooden; als een kalf doodhongert,
is dat buiten hun schuld natuurlijk. Zij
beschouwen ons als paria's, alleen al,
omdat wij rundvleesch eten. Als zij per
ongeluk met ons in aanraking geweest
zijn, als wij hun huizen betreden heb
ben, dan is er maar één middel: het huis
wordt gere'n'<n1 door koeienmest èn de
Hindoe zelf door bet eten van koeken,
gemaakt uit de drie producten van het
rund: uitwerpselen, urine en melk. Op
ons Westerlingen maakt het een vreem
den indruk de armste vrouwen en kin
deren overal de straten te zien afzoeken,
de runderen op den voet volgend.
W^t een verschil tusschen de aller
armsten en de beter gesitueerden! Hier
heerscht nog een fel kastenverschil, dat
zelfs bij de bekeerde Christenen van
kracht is. De parochiekerken hebben
gescheiden banken voor de afzonderlijke
k&ston
In het Zuiden van Voor-Indië, dus ook
in Pondichéry, wonen nog de oorspron
kelijke bewoners, de Dravida's, die door
de lichter gekleurde Arische Hindoe s
teruggedrongen zijn naar de punt van
het schiereiland. Dit geheele dónkere
ras, dat stellig verdiensten heeft, vooral
als bouwers van tempels, is door de
Hindoes onrein verklaard: paria's, of
met den Britsch-Indischen naam, „un-
touchables".
Die oude Hindoes, de wetgevers, heb
ben het wel listig ingericht, toen zij het
kastensysteem invoerden. Zij zelf wer
den „aardsche goden", de priesterkaste
der Brahmanen. Onder hen staan de
krijgslieden, de Kshattrvas. Hierna vol
gen de landbouwers of Vaisyas, en ten
slotte komt de laagste kaste der Sudras,
die zich steeds ten dienste moet stellen
aan de drie hoogere kasten. Ver onder
en buiten elk kastenverband staan de
paria's.
De standenverdeellng zit hun zoo in
het bloed, dat elke kaste onderling weer
gesplitst is. Mijn personeel bestaat na
tuurlijk uit paria's-; wie anders zouden
geregeld met ons blanken te maken wil
len hebben? Maar de boy ziet zich ver
verheven boven den pousseur, die het
zware werk doet.
Gelukkig brengt het Hindoegeloof
mee, dat iedereen ten slotte nog wel de
priesterkaste bereiken kan. Als men
maar geduldig afwacht (dus niets uit
voert, zegt de Oosterling), dan wordt
men na zijn dood herboren in een hoo-
gers kaste, en dit gaat door tot men
Brahmaan is. Gelukkige stervelingen,
die hierop vertrouwende, hun lot gela
ten dragen!
En zoo hebben wij gisteravond dan de
spannende ontknooping meegemaakt
van de 3-weeksche film-sensatie: „Het
geheim van de verborgen schat".
Een ieder, die bij de vorige vertoonin
gen aanwezig was, zal met spanning
hebben uitgezien naar het slot van dit
filmwerk. Natuurlijk was het te voor
zien dat, om tot de eigenlijke plaats,
waar de schat begraven lag," te geraken,
nog veel appeltjes geschild moesten
worden. Immers, de gevangenen op het
schip, weten, door het verraad van
Bussell, vrij van boord te komen en met
een doodelijke haat in zich ondernemen
ook zij de gevaarlijke tocht naar het
eiland.
Hevige gevechten blijven niet uit en
telkens en telkens weet Dick (Richard
Talmadge) aan zijn belagers te ontsnap
pen. Zijn krachtige vuist beukt op de
stoere lichamen van zijn aanvallers en
geen mensch is tegen zijn kracht be
stand. Zijn sterke lichaamskracht is dan
oo'- dikwijls zijn redding.
Een tijdje schijnt alles goed te gaan,
doch dan ontdekken Dick en zijn kor
nuiten, dat de kist, die zij opgegraven
hebben, met steenen gevuld is en een
diepe teleurstelling is bij hen merkbaar.
Echter onder in de kist bevindt zich een
briefje en ja hoor, daar staat op ver
meld, hoe en waar de echte kist te vin
den is.
Maar als ze eenmaal zoo ver zijn, ko
men de inboorlingen en dan ontvlamt de
strijd opnieuw.
Gelukkig echter weet een der vrienden
van Dick zich verstaanbaar te maken
bij de inboorlingen en dan is het pleit
gewonnen.
Laten we tenslotte vermelden, dat de
schat gevonden wordt. Dan laten we de
wijze waarop dit geschiedt over aan de
fantasie van de toeschouwers. Maar on
getwijfeld is het derde deel bet span
nendste en boeiendste, zoodat zij, die de
vorige deelen gezien hebben, zeker niet
teleurgesteld zullen worden.
Bovendien gaat aan deze hoofdfilm
een aardige filmklucht vooraf, hande
lende over een „rijke" familie, die ech
ter in werkelijkheid heel arm zijn en
desondanks toch maar de allures aanne
men van aristocraat. Menige scène, die
uit deze dolzinnige verhouding voort
vloeit, is grappig en zal ook niet nalaten
de lachspieren danig in werking te
zetten.
En tenslotte een rijk-gevarieerd bui-
tenlandsch nieuws-programma. zoodat
het geheel er als altijd weer wezen mag.
BOLERO.
Bioscoop Harmonie.
Bolero een nieuwe dans, waarin Oeorg
Fraft als Raoul de Baere zich doet kennen
als een filmspeler van groote kracht.
Deze Raoul was reeds als jonkman over
tuigd van in hem schuilende krachten als
danser en teleurstelling noch hoongelach
kon hem weerhouden om, na aanvankelijke
successen den groeten plas over te steken
naar Parijs, de stad zijner droomen, waar
hij zijn talenten beter zou kunnen ont
plooien. En inderdaad bereikt hij veel, wordt
zelfs een attractie in de lichtstad. Maar nog
verder gaan zijn aspiraties, waarvoor hij
zijn partner die op hem verliefd wordt, op
offert. Een nieuwe komt in haar plaats, on
der voorwaarde, dat zij alleen om den dans
met hem zal mogen samenwerken.
Van Parijs gaat het naar Londen en
daar wachten nieuwe nieuwe successen en
bewonderaars zoowel voor hem als voor
Helen (Carole Lombard), de danseres,
Raoul wordt jaloersch op lord Coray (Ray-
mond Milland), wiens attenties indruk ma
ken op haar, en plotseling besluit hij met
Helen terug te keeren naar Parijs, waar hij
een eigen dansclub wil stichten en bij de
opening de première wil geven van de
een nieuw door hem ontworpen dans.
De lord is hen echter gevolgd en weer
vlucht de ijverzuchtig geworden Raoul met
het meisje, dezen keer naar zijn geboorte
plaats in België waar hij zijn gereserveerd
heid eindelijk laat varen en zijn liefde ver
klaart, welke zij gaarne beantwoordt.
Dan terug naar Parijs maar de ope
ningsavond van de club wordt een misluk
king doordat het publiek meer belangstelling
heeft voor de berichten over den aanstaanden
oorlog dan voor de BoleroRaoul maakt
dan plotseling een einde aan de vertooning
door aan te kondigen, dat hij dienst zal nemen
in het Belgische leger. intusschen zegt hij
dit hoofdzakelijk uit een oogmerk van re
clame: de oorlog zal slechts een paar weken
duren en dan zal hij het toppunt van zijn
eerzucht bereiken. Ais Helen deze diepen
ondergrond voor zijn vaderlandsliefde be
merkt, verlaat zij hemen in de loopgraven
verneemt hij haar huwelijk met den lord.
Dan zien we Raoul als slachtoffer van een
gasaanval in een hospitaal, waar een dokter
hem zegt, dat hij ria herstel een verzwakt
hart en longen zal houden en dus uiterst
rustig zal moeten leven. Maar dat kèn hij
niet en nauwelijks is de vrede geteekend, of
de danser bevindt zich opnieuw te Parijs,
maatregelen treffend om zijn veriaten club
weer te openen.
Hij engageert als partner de waaierdanse
res Annette, eers een ster van de eerste
grootte, doch sinds den oorlog aan lager
wal geraakt. Op den grooten avond waarop
de „Bolero" voor een elegant publiek zal
worden gedanst, verschijnt Annette (Sally
Rand) dronken in het theater en Raoul ziet
een plotseling einde van zijn droom komen.
Helen bevindt zich met haar echtgenoot
onder het publiek. William Frawlev als Mike,
de broer van Raoul, vertelt haar hoe de
zaken staan en Helen krijgt haar man's toe
stemming nog éénmaal Raoul's partner te
zijn in de „Bolero", den dans die ook voor
haar zooveel emoties gebracht heeft.
Raul en Helen, het wereldvermaarde dans
paar, maken van hun „Bolero" een superbe
creatie. Eindelijk is het applaus, hartstochte
lijk de toejuichingen. Raoul is eindelijk vol
maakt gelukkig. Snel gaat hij zich kleeden
voor een toegift, hoewel Helen en Mike hem
probeeren te overtuigen dat het zóó genoeg
is. Raoul kent geen toegeven: zijn groote
avond, waarop ongekende perspectieven zich
openen en stoute droomen van wereldroem in
vervulling zullen gaan. is aangebroken. De
inspanning van den zwaren, vermoeienden
dans is echter te veel voor hem geweest.
Even een lichte duizeling het verzwakte
hart weigert den te zwaren dienst.
Nog klink* het applaus als Helen en. Mike
den danser vinden, uitgestrekt op den vloer
van zijn kleedkamer, een gelukkigen glimlach
op de lippen.
Een film, die niet zal nalaten grooten in
druk te maken op de bezoekers, niet alleen
door het tragisch slot den succesdroom,
maar ook om de inderSas® groote danspres-
taties, de mooie interieurs en het vlotte spel.
Aan het hoofdnummer gaan het journaal
en een paar kleinere amusante films vooraf,
alles te zamen een zeer aantrekkelijk pro
gramma vormend.
Gesteld lezer dat U de vraag gedaan
werd die tegen het einde in deze film
wordt gesteld: „U krijgt één minuut om
op te lossen wie het heeft gedaan!"
Honderd tegen één dat ook U in gebreke
zou moeten blijven het vraagstuk te
ontraadselen. Zoo is het ook ons gegaan
Het motief is voor de hand liggend. Er
wordt een moord begaan. Maar het
eigenaardige is hierbij, dat vóór het ple
gen hiervan een persoon op het politie
bureau komt met het verzoek hem op te
sluiten omdat hij „vast en zeker" een
moord zal begaan. Dit zou één aanwij
zing kunnen zijn! Dan komt de „huis
vriend" in het spel, die van plan was de
zelfde nacht waarin de moord plaats
greep, er met haar van door te gaan. Dit
zou een andere aanwijzing zijn! Dan
komt na het plegen van de misdaden de
zoon des huizes met een revolver gewa
pend op het tapijt en verdwijnt met de
„duiten" waarom het zaakje draait! En
dan voelen we ons wel heel zeker van
onze gevolgtrekking!
En intusschen zien we de crimineele
reporter Ackee (Stewart Erwin) allprlei
onthullingen doen, doch, op een gegeven
moment blijkt ook hij misgegrepen te
hebben.
In het kort is de geschiedenis als
volgt:
Dr. Brand (Han Hersholt) een zenuw
arts, meldt zich op het politie-bureau
om zooals boven vermeld aan te komen
kondigen dat hij een moord zal begaan.
Hij heeft een banklooper onder hypnose
gebracht en hem opgedragen hem
100.000 dollars te brengen. In den toe
stand waarin deze man door dr. Brand
gebracht is, zal hij dit zeker doen. Dr.
Brand is tot deze daad gekomen door de
aanhoudende drang die zijn vrouw
(Wymne Gibson) op hem uitoefent en
die zeer verkwistend is. Begrijpelijker
wijze kan de politie hem niet in arrest
nemen.
Wanneer de banklooper met de hon
derdduizend dollar arriveert, overwint
Brand zich zelf en wil de man onder de
zelfde hypnose dwingen bet geld terug
te brengen.
Dit is het moment waarop de geheim
zinnigheden een aanvang nemen. Brand
wordt overvallen en gechloroformeerd
en de banklooper gedood.
Het geld is natuurlijk verdwenen. Wie
heeft het gedaan. Het politie-onderzoek
wordt ingesteld. Geen resultaat, tot plot
seling Brand's, vrouw 'een aanwijzing
meent te kunnen geven, -doch op het
moment dat zij wil spreken, wordt het
licht gedoofd en wanneer het weer aan
gaat ligt Brand's vrouw dood op den
grond.
Maar dan wordt de vraag gesteld.
„Wie is de dader?"
We zullen natuurlijk de spanning niet
wegnemen door dit op deze plaats te
vertellen.
De intrige is zeer goed in elkaar ge
zet en de film boeit van het begin tot bet
einde en vooral de ontknooping is a
zeer verrassend. Geen onnoodig geknal
van pistolen en dergelijke, die vaal5
zulke films tot een fantastisch geheel
maken. Het geheel is een goed gespeelde
detective-film, die door zijn verrassende
wendingen en climax tot de zeer goede
gerekend mag worden.
Vooraf gaat nog een uitgebreid voor
programma, waarvan vooral opviel de
sketch „Gevaarlijke beroepen", een aar
dige opsomming van allerlei soorten
halsbrekende en duizelingwekkende
„baantjes".
CINEMA AMERICAIN.
De weg der vrouwen. Een
film met sterk en boeiend spel.
Het programma dat deze week in de C. A.
wordt vertoond, heeft eigenlijk twee hoofd
nummers. Want nadat een paar fraaie jour-
nals de aandacht hebben gevraagd, wordt
vertoond de film „Alias Doder", waarin
Richard Barthelmess de hoofdrol speelt
en die zeker acht acten lang is. Dit filmwerk
is bijzonder interessant en spannend en
geeft prachtige opnamen uit het dokters
leven. 't Gaat hier om Karl en Stephan
Becker, waarvan de eerste een aangenomen
zoon is van moeder Becker en zich in de
sympathie mag verheugen van de dochter
Lottie. Beide jonge mannen studeeren in
Munchen voor dokter. Karl is de knappe
geleerde, Stephan de echte student. Deze
laatste raakt leelijk in de knel als hij zonder
dokter te zijn, toch een operatie verricht Hij
komt de hulp inroepen van Karl, die naar
hét meisje gaat kijken en haar niet meer
redden kan. Hij wordt gevangen genomen
en neemt de scnuld van Stephan op zich,
terwil le van móeder Becker. Drie jaar ge-
vangenisstraf. Stephan heeft zich onderwijl
als dokter gevestigd. Doch als Karl na drie
jaar terugkeert, is Stephan dood en Kar
woftlt beroemd onder Stephans naam en me,
diens diploma. Maar later komt alles uit.
juist als Karl zijn moeder moet opereeren
Doch dit kan hij nog doen en hij redt hqai
leven, om daarna met Lottie een nieuw leven
te beginnen.
Richard Barthelmess heeft de rol vafi Kaïj
prachtig gespeeld. Maar ook de overige rol
len werden in fraai opgenomen werk met
talent gespeeld.
Het eigenlijke hoofdnummer was getiteld:
De weg der vrouwen". Hierin kreeg men ge
legenheid het sterk spel te bewonderen van
Kav Francis en Roland Young.
Kay Francis trekt ook altijd bijzonder de
aandacht door haar fijne coetuume en in
deze film komt dit al heel mooi uit, daar zij
leidster is van een groote modezaak. Bij hgaf
heeft Larry Baldwin, die ongelukkig is g«,
trouwd, een geweldige steun gevonden. Zij
heeft de groote architect van hem gemaék',
die met het machtige Baldwin-gebouw zoo'n
succes heeft. Doch de liefdesverwikkelingen
maken de zaak moeilijk. Larry zou Natolie
(Kav Francis) gaarne trouwen maar zijn
vrouw wil niet scheiden. Natalie'» bfoèr
komt uit Frankrijk terug. Clarke ziet xjjn
zuster als de ideale vrouw. Hij wordt ver-
','efd 0n de dochter van P»1dv"'n ètl de Cftn
flicten zijn er, meer dan één. Doch verschil,
lende omstandigheden werken ten slofte
samen om alles voor allen in 't reine te'
brengen.
Behalve van 't echte Amenkaansche leyen
en mooie opnamen geniet men in deze flfm
van 't sterke spel van Kay Francis en van
Roland Young als Baldwin en met ziet een
stuk Amerikaansch leven boeiend en dikwijls
ontroerend. «.ia
Een sterk speelprogramma dat de liefheb
bers zeker groote voldoening zal geven.
Het Weekblad wijdt deze week aan
dacht aan de tooneelspeler Anton Roe
mer, die gaat jublleeren; Madame de
Staël, Mevr. 'Alida Tartaud—Klein (40-
jarige tooneelloopbaan), Henri de Vriès
(70 jaar). Vo.qrts geeft het nummer weer
vele afbeeldiftgen van films, zeer mooie
portretten, enz.
Voetbal.
na
Globaal genomen mogen wij
wel zeggen, dat morgen in den
K. N. V. B. de tweede helft van
de competitie begint. Wel zijn er
nog enkele clubs, die een wed
strijd achter staan, wel heeft
het heele Zuiden een week ver
traging gehad door den seml-
interlandwedstrijd tegen Luxem
burg, maar verder prijkt overal
het cijfer 9 onder de gespeelde
wedstrijden,
Wanneer wij dan even de ba
lans opmaken, dan zien wij dat
Feijenoord, H. D. V. S., Go
ahead, P. S. V. en Velocitas
bovenaan staan, maar dat be
halve Go ahead en Velo de'drie
anderen ernstig bedreigd wor
den door een of meer concur
renten, zóó zelf, dat een enkele
misstap kan beteekenen, dat een
andere club aan het hoofd komt!
Uit bovenstaande blijkt dus wel, dat
er spanning heerscht en dat de strijd om
het kampioenschap in volle felheid is
ontbrand. En tevens blijkt er uit, dat
alle wedstrijden nog van even groot be
lang zijn, vooral, omdat er ternauwer
nood een middenmoot Is aan te wijzen
in meer dan een afdeeling.
Het onmiddellijk gevolg van boven
staande ls, dat ook in de onderste re
gionen groote spanning heerscht, al valt
het niet te ontkennen, dat vooral de
Haagsche clubs een moeilijk half jaar
tegemoet gaan.
Wanneer wij thans de wedstrijden van
morgen bespreken, beginnen wij met die
van afdeeling I. Feijenoord ontvangt
H. r. c., dat de punten net zoo noodig
heeft als de Rotterdammers. Het
krachtsverschil is echter zoo groot, dat
Feijenoord ongetwijfeld een behoorlijk
resultaat zal behalen
Terzelfder tijd gaat Ajax naar Xerxes
en hoewel de voorhoede der Rotterdam
mers soms heel gevaarlijk kan zijn, zal
Ajax er wel voor zorgen, dat beide pun
tjes naar Amsterdam gaan.
V. S V., dat nog niet heelemaal kans
loos is, maakt thuis natuurlijk korte
metten met Overmaas, da' echter weet,
dat twee degradatiecandidaten tegen
elkaar uitkomen
In den Haag n 1 staat A D. O V. U. C.
op het programma, en hoewel wij A. D
O. nog de.sterkste achten, is de verras
sing in den vorm van een V. U C over
winning niet heelemaal uitgesloten
In Haarlem ontvangt R C. II. het
sterke D H. G, dat echter uit lang «oo
sterk niet is als thuis. Daarom zou R. C.
H. wel eens kans krijgen, om te kunpën
winnen.
H. D. V. S., dat op het oogenblik «en
kleine voorsprong he'ft op D. F. C kan
die voorsprorig behouden, wanneer ze
thuis de Stormvogels weten te kloppen.
Waar het krachtsverschil op papier
nogal groot is en waar ln IJmulden een
gelijk spel het resultaat was, daar ach
ten wij thans een H D. V. S.-zege het
meest waarschijnlijk.
D F. C. krijgt het o. 1. veel moeilijker,
want het moet in de Zaan Z. F. C. be
kampen En de Zaandamsche ploeg is
op 't oogenblik vrij sterkt 't Zou ons niet
verwonderen, wanneer D. F. C. met een
kleine nederlaag naar Dordrecht terug
moet
D W. S ontvangt Sparta. Dat wordt
weer een lastig te voorspellen wedstrijd
tusschen twee vrijwel even sterke ploe
gen Mogelijk, dat de meerdere routine
van Sparta nog net den doorslag geeft.
Excelsior krijgt H. B. S. op bezoek en
opnieuw krijgen de hekkesluiters kans,
om hun positie eenigszins te verbete
ren. Want nog altijd meenen wij, dat
H. B S. veel te laag op de ranglijst sta&i,
Enfin, de wedstrijd van morgen zal phs
leeren hoe het met H. B. S. gesteld 1»-
Haarlem ontvengt K. F. C. en de be
zoekers kunnen rekenen op een boeten
den wedstrijd. Wie er wint. is niet te
zeggen, omdat o. 1. hier elke uitslag
mogelijk is.
In het Oosten staat Go ahead met drie
punten voorsprong aan het hoofd, maar
ze moet oppassen, dat die voorsprong
niet verkleind wordt.
Morgen moet Go ahead naar Z. A. G,
dat met Bakhuys heel sterk ie. Z. A. C
zal alles in het werk stellen, om de De-
venternaren te kloppen en als Go ahead
niet oppast, gebeurt het! Maar Hal Ie ó*-
veste weet, wat haar te wachten ztAft!
Heracle6 krijgt het al weer moeilijk,
want het sterke Enschedé, dat tegen
haar altijd goed speelt, komt op bezoek.
Toch zullen de Almeloërs het wel kun
nen bolwerken, als ze tenminste van
den schrik van den vorigen Zondag ge
komen zijn!
De Ensch Boys ontvangen Tubantia
't Is een soort .derby" en daarom is een
voorspelling al te gevaarlijk Wij zullen
maar afwachten I
Om de onderste plaats wordt gestre
den door A G. O V. V. en Vltesse en
wel te Apeldoorn Wij vreezen voor de
thuisclub, dat Vitesse dezen strijd Z$I
winnen.
Maar A G. O V. V heeft nog een lot
genoot want Wageningen, dat thuis
tegen P. E. C. speelt, zal wel niet veel
