DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Demilitarisatie van het Saargebied. Bij uitgewekenen op bezoek. T)aqdük$di Ovecricht Forbach, het emigrantencentrum. No. 14 Donderdag 17 Januari 1935 137e Jaargang Welke eischen Frankrijk stelt. Enkele moeilijkheden? ten interview met Hitier. Buitenland MAX BPAUN vertelt... Waf vandaag de aandacht trekt ALKMAARSCHE COURANT. Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2. franco door het geheele Rijk 2.50. Losse nummers 5 cents. PRIJS PER GEWONE ADVERTENTIEN Van 15 regels 1.25, elke retfel meer 0-21». rfrnn*e contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9, postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330. Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeur: C. KRAK. Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA. Men zou zoo zeggen, dat de Saar-kwestie na den duidelijken uitslag van de volksstemming zeer gemakkelijk opgelost zou kunnen worden, maar de Volken bondsraad, die over een en ander beslissen moet, heeft zijn zitting van gisteren moeten verdagen, om dat er toch moeilijkheden gerezen waren. Die moeilijkheden kwamen van de zijde van Frankrijk en hoewel zij ongetwijfeld uit den weg zullen worden geruimd, is alles nog wel zoo interessant om het te melden. Frankrijk merkte allereerst op, dat ingevolge de artikelen 42 en 44 van het verdrag van Versailles alle Duitsche gebie den op de linker Rijnoever gedemilitariseerd moet worden en dat er geen troepen mogen Zijn gelegerd. Voorts stelden de Franschen zich op het standpunt, dat de demilitarisatie ook om vat de vernietiging van de strategische spoorwegen en van alle inrichtingen op de stations, welke kunnen dienen voor het la den en lossen van militaire-treinen. Wegen, bruggen, kanalen, enz. kunnen ook onder bepaalde omstandigheden geacht hebben, strategische waarde te hebben. Dat allemaal ziet er ernstig genoeg uit, maar gelukkig schijnt de Volkenbondsraad een formatie gevonden te hebben van een accoord, waardoor de raad in staat zal zijn, waarschijnlijk reeds vandaag de hereeni- ging van het Saargebied met Duitschland af te kondigen met de datum van de over dracht van het gezag, welke datum echter afhankelijk is van een voorafgaande rege ling van de hangende kwesties. Hierover zullen onverwijld besprekingen worden ge opend tusschen de Fransche- en Duitsche- deskundigen onder de auspiciën van het co mité van drie. De le Maart zou de datum zijn, welken men op het oog heeft voor de inbezitneming van het Saargebied door Duitschland. De zitting van den Volkenbondsraad is op hedenmiddag 4 uur bepaald, zoo meldt het D. N. B., dat evenwel tevens meedeelt, dat de Saarkwestie niet op de agenda voor komt. De Fransche minister van buitenlandsche zaken, Laval, zou, volgens het D. N. B., als men het eens zou worden, in den Volken bondsraad geen rede houden, maar een kor te verklaring afleggen, die tevens een ant woord zou zijn op de rede van den rijks kanselier. Tegenover de Fransche pers verklaarde Laval, naar het D. N. B. meldt, dat hij hoopte dat men uiterlijk vandaag tot over eenstemming zou komen met Duitschland. In dat geval kon de Saarkwestie alsnog op de agenda van de raadszitting geplaats wor den. In ieder geval hoopte hij, dat de heele Saarkwestie vóór het einde der week door den raad kon worden afgedaan. Pierre Huss, een correspondent van de Hearst-pers heeft een interview gehad met Hitier, waarin deze o.m. zeide: „Het resultaat van het plebisciet in het Saargebied is een veroordeeling achteraf van 't vredesverdrag van Versailles en van waarlijk historischen omvang, want in dit verdrag werd het gebied van Duitschland losgemaakt met de bewering, dat er 150.000 Franschen woonden. Na vijftien jaar heerschappij \mn den Volkenbond en dus in laatste instantie toch van Frankrijk, werd thans vastgesteld, dat niet 150.000, maar nauwelijks 2.000 Fran schen in dit gebied woonden, d.w z. op de duizend Saarlanders nog geen vier Fran schen. Kan men zich dan verwonderen, dat een verdrag, dat op 50 onware argumenten is opgebouwd, de menschheid geen geluk en geen zegen vermag te brengen". Op de vraag of de sociaal-democraten of de communisten van het Saargebied en andere niet-nationalistische Saarlanders, die voor Duitschland gestemd hadden, eeniger- lei moeilijkheden te vreezen zouden hebben van hun vroegere politieke houding, ant woordde Hitier o.a.: „Wij vragen nooit, wat de enkeling vroe ger was, maar alleen wat hij thans zijn wil. Zoo is het ons gelukt de elkaar bestrijdende Duitsche partijen te ontbinden en een waar achtige volksgemeenschap op te stellen. Daarin leven voormalige communisten en aanhangers van het Centrum thans in ge- meenschappelijken strijd voor den nat.-soc. staat, het nieuwe Rijk. Een deel van dit Rijk is echter het Saargebied en een deel van ons volk woont daar. Ik heb dikwijls ver klaard, dat na de terugkeer van het Saarge- bier Duitschland geen territoriale eischen meer zal stellen aan Frankrijk. Ik heb deze verklaring thans voor de geheele wereld her haald. Dit is een historisch moeilijken af stand, welke ik in naam van het Duitsche volk uitspreek. Ik doe het om door dit zwaar ste offer bij te dragen tot de pacificatie van Europa. Meer kan men van Duitschland niet verlangen. Het is nu aan de overige we reld de consequenties te trekken uit een zoo danig besluit. Nooit zal ik echter of zal het nieuwe Duitschland goedkeuring hechten aan een vermindering van de rechten van ons volk. Wij willen vreedzaam zijn maar onder geen omstandigheden eerloos! Wij zijn bereid tot een zeer groot offer, maar nooit tot het afstand doen van onze vrijheid. Wij wijzen ieder onderscheid tusschen mo- reele en zakelijke rechtsgelijkheid af. Er be staat slechts één rech+sgel ijkl eid en dat is het recht van een souvereine staat en van een souvereine natie. Wanneer de wereld dat erkent zijn geen groote plannen noodig om den vrede in Europa te stabiliseren". Uiteenzetting van senator Bérenger. De „Paris Midi" heeft een onderhoud ge had met den voorzitter der senaatscommis sie voor buitenlandsche zaken, senator Bé- renger, over den uitslag van het Saarplebis- cict. Aan het slot van dit interview merkte Bérenger op, dat op den dag, waarop de rijksregeenng officieel en langs diplomatie- ken weg en binnen het kader van de Volken bondsvergadering de beweringen zal bevesti gen, die Hitier, Goebbels en Hess herhaalde lijk hebben doen hooren, niets meer in den weg staat dat de Europeesche vrede, die kort geleden te Rome op zoo gelukkige wijze bevestigd was, ook tusschen Berlijn en Parijs in overeenstemming met de andere Europee sche mogendheden ernstig wordt opge bouwd. Voorts heeft het blad met eenige leidende figuren in de oudstrijdersvereenigingen het woord gevoerd. Hun meening vat het blad als volgt samen: De voormalige frontstrij ders zijn van meening en opvatting, dat het plebisciet eindelijk den weg vrij geeft aan de Duitsch—Fransche onderhandelingen. De voorzitter van de Union Fédérale, Pichot, zette uiteen, dat nu een Duitsch-Fransche ge- dachtenwisseling mogelijk was geworden. Wanneer de rijkskanselier zegt, dat Duitsch land voldoening zal schenken aan de wet der verbondenheid der volken, bedoelt hij daarmede waarschijnlijk dat er geen rechts gelijkheid bestaat zonder gelijke plichten. Men moet hopen, dat deze vrijwillig opgeno men verplichting blijken zal bij de komende internationale onderhandelingen. Een speciale Hbld.-correspondent vertelt: Forbach is een kleine stad in Frankrijk, vlak bij de grens van het Saargebied. Tus schen Forbach en Saarbrücken heeft een druk verkeer plaats, daar te Forbach velen wonen, die hun bezigheden hebben te Saar brücken. Het is een klein stadje met een sterk Duitsch karakter en waar de bevolking beter Duitsch spreekt dan Fransch. Het stadje heeft slecht geplaveide wegen, die door de modderige sneeuw nog ééns zoo slecht zijn. Forbach is thans een der centra van hen, wien de grond te Saarbrücken te warm onder de voeten geworden is. Hotel 1'Union is het centrum van 'n groep politieke emigranten, van wie de meesten behooren tot de groepen van Max Braun en van Johann Hoffmann van de „Neue Saarpost". Bij mijn bezoek aan dit plaatsje vond ik hier Max Braun, Johan Hoffmann, Fritz Pfordt en Sollmann. Max Braun en Hoff mann, die hier zijn aangekomen, bevinden zich op weg naar Geneve om bij den Volken bond pogingen te doen tot het verkrijgen van bepaalde duurzame veiligheidswaarborgen voor de minderheid, die zich in het Saarge bied bevindt en ook om te proesteeren tegen de wijze, waarop de uitslag van het plebisciet is vastgesteld. Braun en Hoffmann vertrek ken nog vanavond. Hoffmann deelde mij mede, dat hij uit het Saargebied was uitgeweken, omdat zijn kin deren door kinderen van de nationaal-socia- listen op school te St. Ingbert, waar Hoff mann woonde, reeds waren lastig gevallen met kwetsende uitlatingen wegens zijn poli tieke houding. Verder waren bij demonstraties steenen naar de vensters van Hoffmann's huis ge worpen. Hier was, naar Hoffmann meende, een voorbeeld van wat den tegenstanders van het Duitsche Front in de toekomst te wachten stond. Overigens geloofde hij thans uit Forbach meer voor zijn aanhangers te kunnen doen tegen de vaststelling van den uitslag, dan wanneer hij te Saarbrücken ge bleven was. Max Braun grondde zijn protest op de uit latingen van een zekeren Jean Joseph Atte- ma, een Nederlander, die bij de plebisciet commissie bij het vooronderzoek van de stem lijsten had gewerkt en na afloop van de sa menstelling op 26 December was ontslagen Attema was volgens zijn eigen verklaring vroeger zakenman geweest en later handels reiziger en was laatstelijk werkloos. Aan Braun nu had Attema verklaard, dat hij van een Nederlandsch burgemeester, wiens naam hij niet noemen wilde, had vernomen, dat men bij het tellen van de stemmen in den Wart- burg biljetten had gevonden, die grooten twijfel lieten aan hun echtheid. In de eerste plaats zou de Nederlandsche burgemeester bij de stembiljetten, die hij moest tellen, bil jetten hebben gevonden, die aanmerkelijk ver schilden van de biljetten, die in Nederland waren gedrukt en wel tot een totaal van 10 tot 12 pCt. In de tweede plaats zou een Luxemburgsch burgemeester hebben medege deeld, dat hij verscheidene enveloppen had gevonden, waarin zich twee stembiljetten be vonden, waarvan één geteekend was met een kruisje vóór terugkeer naar Duitschland; het tweede biljet zou door het Duitsche front zijn nagemaakt en van het kruisje voorzien, en de stemgerechtigde zou dit tweede stem biljet bij het Duitsche Front hebben moeten inleveren, om aldus te bewijzen, dat hij vóór terugkeer naar Duitschland had ge stemd, maar het bevel niet goed begrepen heeft en de beide stembiljetten in de enve loppe hebben gedaan toen hij in het stem hokje stond. Eerst de Kreis-controleur en la ter de leden van de plebisciet-commissie zou-, den zoowel de vervalschte stembiljetten der eerse categorie als een der beide uit de twee de categorie, wanneer op een daarvan een kruisje was geplaatst, als echt hebben toege laten. Dit verhaal geef ik, ofschoon het hoogst onwaarschijnlijk lijkt, omdat het geval vrij zeker bij den Volkenbondsraad aanhangig is gemaakt. Overigens liep reeds een week ge leden bij de voorstemming van ambtenaren het verhaal van het namaken van stembiljet ten door het Duitsche Front, doch de heer Rodhe verklaarde toen, dat het te eenenmale uitgesloten was, dat de kaarten vervalscht konden worden. Ook thans valt moeilijk te gelooven, dat de controleurs en commissiele den valsche en echte stembiljetten niet van elkaar zouden hebben onderscheiden De vraag komt overigens op, waarom de heer Attema, wanneer hij zoo bezorgd is, zich gewend heeft tot Max Braun en niet recht streeks tot de Plebisciet-commissie of andere authentieke betrouwbare lichamen. Ook vraagt men zich af: Wat deed de heer Atte ma te Forbach? Mijzelf, die verscheidene burgemeesters hier gesproken heb, is van soortgelijke gevallen als de heer Attema noemt, niets medegedeeld noch daarop ge zinspeeld, ofschoon verscheiden Nederland sche burgemeesters loaal critiek uitten op be paalde organisatorische gebreken in het werk van de plebisciet-commissie. Zoodat men tegenover de verklaringen van den heer Attema inderdaad een zeer wantrouwende houding mag aannemen. Intusschen bevinden zich thans in Forbach een 200 uitgewekenen, die daar door de Franschen zijn toegelaten en zich allen in Frankrijk hopen te vestigen, o.a. Sollmann. Te Sarreguemines; naar men ons mededeel de. 100. Bij het Fransche consulaat te Saarbrücken liggen nog eenige honderden aanvragen om een Fransch visum op de Saarlandsche pas sen van Duitschers, die blijkbaar van plan zijn eveneens het Saargebied te verlaten. DE DUITSCHE KERK. Tegenstand tegen Mttller; steun aan Karl Barth van studenten. Het bestuur van den Bond van Duitsche Predikanten heeft onlangs opnieuw het af treden van den rijksbisschop geëischt. Het heeft daarbij een beroep gedaan op zijn na- tionaal-sociaal geweten, volgens hetweik „algemeen belang vóór eigenbelang gaat", Prof. Karl Barth heft anderzijds steun ge kregen, o.m. in de volgende verklaring van de theol. studenten te Bonn: „Wij moeten de voortzetting van de col leges enz. van prof. Barth door een plaats vervanger onverschillig wie deze is om de volgende redenen afwijzen. De theologische arbeid van Karl Barth is voor de Evang. Kerk van zóó groote beteeke- nis en neemt in de tegenwoordige theologi sche wetenschap zulk een afzonderlijke plaats in, dat deze door niemand anders kan worden voortgezet. Vooral zijn dogmatisch college vertegenwoordigt een gedeelte van zulk een grootsch opgezet werk, dat een „Ersatz" door een college in de dogmatiek in den gewonen zin absoluut onmogelijk ge noemd moet worden Bovendien moeten wij verklaren, dat de ons opgedrongen plaatsvervanger, die ons daarenboven zonder contact met de docenten voor de evang. theo logie is toegewezen, voor ons uit kerkelijk theologisch oogpunt onaanvaardbaar is. Wij willen de zaak en geen surrogaat". VIOLETTE NOZIERE ONDER GEBRACHT. Thans definitief. Violette Nozière, het jonge meisje, dat haar vader vergiftigde, een poging deed om haar moeder te vergiftigen en welks dood straf in levenslangen dwangarbeid werd ge wijzigd, is thans uit de gevangenis te Fresnes overgebracht naar die van Ha- guenau. Daar in Frankrijk vrouwen nooit naar het bagno worden gezonden, zal Violette No- zières dus haar straf in Frankrijk zelf onder gaan. Het is bezwaarlijk vast te stellen welke straf zwaarder is: deportatie naar Cayenne, of gevangenisstraf te Haguenau. Het komt vrijwel op hetzelfde neer, want men heeft aldus geredeneerd: vrouwen zijn niet be stand tegen de zware lichamelijke beproe vingen in het bagno, maar mannen zijn niet bestand tegen levenslange opsluiting in een gevangenis. Het bagno heeft voor hen het ééne voordeel, dat ze in de open lucht kunnen werken. VAN HET EENE SCHANDAAL NAAR HET ANDERE. Wat doet de Fransche regeering? De Parijsche „Quotidien" licht een zin snede uit de jongste radiorede van Flandin, waarin de minister-president zeide: „Te yeel schandalen, waarvan er reeds eenige zijn ge publiceerd, terwijl andere ongetwijfeld grooter in aantal vooralsnog onbekend zijn, hebben aangetoond, dat ook de balansen der justitie vervalscht waren". Het blad doet hierover opmerken: „De minister-president weet, dat slechts enkele schandalen zijn gepubliceerd. En hij publiceert de andere, die ongetwijfeld groo ter in aantal zijn, niet. Want wie kan geloo ven dat hij, staande aan het hoofd der regee ring, een of andere luchtvaartzaak of een graanaffaire, waarover men slechts in be dekte bewoordingen mag spreken zoolang de justitie zich er niet mee bezighoudt, niet zou kennen? Wat heeft de regeering gedaan om een einde te maken aan de verstandhouding tusschen ambtenaren, abvocaten en parle mentsleden met schurken en oplichters? Het eenige was een regeeringsverklaring, die ons lichtvaardig een snelle, onpartijdige en on kreukbare rechtspraak beloofde, en een rede, welke deze verstandhouding op de kaak stel de. Dat was alles! Maar welk schandaal heeft Flandin onder de schandalen, die hij zoo duidelijk vermoedt, ontdekt? Welk dos sier heeft hij tot het einde toe behandeld? Hebben Flandin en Pernat er al over ge dacht de gevangenisdeuren te openen voor hen, die er in moesten? Is de instructie det Stavisky-schandalen doorgezet? Het schijnt van niet. Als de heer Flandin wil „handelen in plaats van praten", is het dan niet logisch om hem te verzoeken te handelen en verder te zwijgen?" zoo besluit de „Quotidien". GEVANGENISOPROER. In het tuchthuis te St. Quentin hebben vier gedetineerden een aantal gevangenis beambten overvallen. Na een kort handge meen werd de directeur neergeslagen. 3 Le den van het bestuur der gevangenis werden door de oproerlingen overweldigd en als gij zelaars meegevoerd. De vluchtelingen ver dwenen in een auto, die zij echter spoedig verruilden voor een anderen wagen. De uitbrekers werden achtervolgd door een sterke afdeeling politie en gevangeniscipiers. Ook vliegtuigen werden gerequireerd. Een der gijzelaars sprong uit de auto, maar hij viel en liep een schedelbreuk op. Zijn toe stand is hopeloos. Intusschen had een wilde schietpartij plaats tusschen de bandieten en de vervolgers. Ook de vluchtelingen maak ten gebruik van machinepistolen. Zij wisten te ontkomen, doch eenige uren later was men hun opnieuw op de hielen. Na een nieuw he vig vuurgevecht werden zij gearresteerd. Nader wordt gemeld, dat niet vier, doch zes gedetineerden waren uitgebroken Ook de directeur was als gijzelaar meegenomen. Uit het Saargebied. (Dag. Over zicht). Bij uitgewekenen op bezoek. (Bui tenland). Gevangenisoproer in Amerika; een gevangenisdirecteur als gijzelaar ontvoerd. (Buitenland). Te Toulou66 is brand uitgebroken in een olie-opslagplaats. (Buiten land). De misdaad viert hoogtij in Ame rika. (Buitenland). De pauselijke internuntius Msg. Chioppa ernstig ziek. (Buitenland). Circulaire van den minister van sociale zaken betreffende particu liere liefdadigheid en den steun. (Binnenland). Smokkelaar te Tegelen in den rug geschoten. (Binnenland). De minister van sociale zaken heeft bepaald dat pensioenen, inva- liditeits- en ongevallenrente in het vervolg slechts voor 2/3 van den steun worden afgetrokken. (Binnen land). Mi. Koelma over zijn reis naar Saarland. (Stad.) (Zie verder eventueel laatste berichten). EEN HERDERSHOND „MOEDERT" OVER JONGE LEEUWTJES. In den dierentuin te Boedapest toon de een leeuwin zich zoo vijandig tegen over haar beide pasgeboren jongen, daL' deze door haar opgegeten dreigden te worden. Men heeft daarop de jonge leeuwtjes in een andere kooi ondergebracht, waar in zich een herdershond met haar jon gen bevond. Deze ontfermde zich over de leeuwtjes, die zich thans in een goede gezondheid mogen verheugen. AMERIKA'S TOETREDING TOT HET PERMANENTE HOF VOOR INTERNATIONALE JUSTITIE. Een boodschap van Roosevelt. President Roosevelt heeft met een bood schap, die hij gisteren gericht heeft tot den senaat, ingegrepen in de ratificeering van 't protocol inzake toetreding van de V.S. tot het Permanente Hof voor Internationale Justitie. In deze boodschap noemt Roosevelt de kwes tie boven de partijen staande en wijst hij er op, dat ook de republikeinsche presidenten voorstander geweest zijn van het toetreden tot het Permanente Hof voor Internationale Justitie. Hij hoopt, dat de senaat zijn toe stemming niet waardeloos zal maken door bezwaren, die het toetreden doelloos zouden maken. De souvereiniteit van de V.S. wordt door dezen stap niet benadeeld. Bij den te- genwoordigen toestand der internationale betrekkingen hebben de Ver. Staten de gele genheid weer eens hun invloed te doen gel den ten gunste van een pacificatie van de wereld. WAT AMERIKAANSCH BIER IS. De directeur van het Federale Alcohol- Controlebureau, Joseph Choate te Washing ton; heeft aangekondigd, dat het met ingang van 1 Maart a.s. verboden zal zijn het woord bier te misbruiken voor allerlei brouwsels, die niet aan de aan bier te stellen eischen voldoen. Na 1 Maart zal alleen als bier mogen worden aangekondigd wat meer dan een half procent alcohol bevat. ALFONSO IS NOG KONING! De society te Rome houdt zich druk bezig met het bespreken van een „incident", dat al heel weinig om het lijf heeft, maar stof biedt tot commantaar. Ex-koning Alfonso van Spanje reed dezer dagen in zijn auto in de omgeving van Rome. Hij passeerde een detachement cavalerie, welks commandant den ex-koning herkende en hem het koninklijk saluut bracht. De vertegenwoordigers van de Spaansche republiek te Rome waren hierdoor gegriefd. Het geeft volgens hen geen pas, dat Italiaan- sche militairen den ex-koning een groet brengen als ware hij nog een regeerend vorst. De Romeinsche autoriteiten echter zijn van oordeel, dat koning Alfonso nooit formeel afstand heeft gedaan van den troon; hij is dus nog koning en de commandant heeft daarom juist gehandeld. SPOORWEGSTAKING IN CHILI. Sinds Dinsdag wordt door het spoorweg personeel gestaakt. Gisteren heeft een groep stakers een aanval gedaan op een trein te San Bernardo. Door geweerschoten werden de machinist en de stoker gewond. Tot dusverre zijn 500 stakers gearresteerd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1935 | | pagina 1