DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Uit den Alkmaarschen Raad. ^Buitenland Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2. franco door het geheele Rijk 2.50. Losse nummers 5 cents. PRIJS PER GEWONE ADVERTENTIEN Van 15 regels 1.25, elke regel meer 0.25, groote contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9, postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330. No. tOt Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeur: C. KRAK. Dinsdag 30 April 1935 Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA. 137e Jaargang Er moet een keus tusschen de gezondheid van sommige ambtenaren en die van onze financiën gedaan worden. Een ziekenhuispatiënt is voor den Raad een betalende logé, waarbij het meer op het betalen dan op het logeeren aankomt. De muziekvereenigingen zullen het volgend jaar den kraaienmarsch moeten blazen. Wal vandaag de aandacht trekt.., POLITIEKE SENSATIE IN PALESTINA. Pro-Italiaansche propaganda? ALKMAARSCHE COURANT. II. toe- zou het Waarom, zoo heeft o.a. ook de heer Stout- jesdijk gevraagd, zijn er nog altijd negen ambtenaren, die buiten onze gemeente wo nen. De Raad heeft zich altijd in afkeuren den zin uitgelaten over burgers, die hier hun werk verrichten en daarbij van onze diensten Jrofiteeren, maar als het oo betalen aankomt un geld liever in de schatkist van een nabu rige gemeente storten. Als dat in vrije bur gers al zoo afgekeurd wordt, hoe moet men liet dan qualificeeren als zooiets door ambte naren geschiedt, wier salarissen voldaan worden door dezelfde gemeente van wier diensten zij zonder betalen profiteeren. Daarover hebben ook andere raadsleden den staf gebroken en het gevolg was, dat de burgemeester dit op het zondaarsbankje ge plaatste negental nog eens nader bekeken heeft en de omstandigheden, waarin ieder verkeert, aan den Raad ter beoordeeling heeft gegeven. Er waren ambtenaren bij, die elders een huis lieten bouwen en het niet zon der financieele stroppen konden verlaten, er waren er, die bij hun ouders inwoonden en als kostwinner beschouwd moeten worden en er was ook een drietal, die om gezondheids redenen buiten onze gemeente woonden er. wier toestand, of die van hun gezinsleden, het nog steeds niet mogelijk schenen te ma ken, dat zij naar de stad der Victorie kunnen verhuizen. „Is Alkmaar dan een zoo ongezonde plaats?" werd er verwonderd gevraagd en de burgemeester heeft daar wijselijk geen antwoord op gegeven, maar wel beloofd, dat de betrokkenen zich hier moeten vestigen zoodra veranderde omstandigheden dat toe laten en dat voortaan aan geen enkelen amb- tesaar tenzij bij gebleken noodzakelijkheid toestemming tot belastingbetaling in een andere gemeente zal worden gegeven. En dan was er natuurlijk nog de kwestie van den Gemeentelijken Geneeskundigen Dienst, de bekende „alte Geschichte", die „immer neu" blijft. Er is bij vorige begrootingen al eens gezegd, dat alles nauwkeurig in orde komen en dat men bij een ongeluk als ware slechts op een knopje had te drukken om een stroom van doktoren en verpleegsters ter beschikking te krijgen. Er zou altijd iemand thuis en dus dadelijk bereikbaar zijn, de adressen van alle leden der transport colonne stonden met huisnummers en tele- looncijfers onuitwischbaar in de memorie alle stadsgeneesheeren gegrift en men kreeg werkelijk den indruk, dat de doktoren f' ter plaatse zouden zijn nog vóór er eigen lijk een ongeluk gebeurd was. Maar de heer Stoutjesdijk had bij een kort geleden voorgekomen ongeval tevergeefs ge tracht een dokter te pakken te krijgen. Ja, da; is alfjjd een jj€e] m0eilijke kwestie. Doktoren zijn ook menschen, die wel eens in de buiten lucht willen wandelen en men kan ze moei lijk veroordeelen om altijd in het spionnetje tc zitten uitkijken of er ook een ongeluk ge tart. Zelfs de directeur van den G G.D., die v^n a"e doktoren-ambtenaren nog het meest afhankelijk van de gemeente is, kan op som mige oogenblikken wel eens onbereikbaar blijken en uit de debatten kwam wel vast te staan, dat niemand ook het tegenovergestel de verlangde, maar dat men algemeen van meening was, dat er aan de onderlinge af spraken tusschen doktoren toch wel het een €[i ander mankeerde en de heer Bülens vroeg Zlch angstig af, wat er eigenlijk zou moeten ^beuren als onze stad eens plotseling door eeu ramp zou worden getroffen. De heer Bonsema, die voor alle werkelijke b' vermeende medische tekortkomingen de ^rantwoording op zijn edelachtbare schou ders neemt, erkende, dat er bij het door den neer Stoutjesdijk naar voren gebrachte onge- inderdaad iets niet in den haak was ge- Dat het zoolang geduurd had eer de P^'ént naar het ziekenhuis vervoerd was, evenwel allereerst de schuld van den tofjtoutjesdijk zelf zijn geweest, aangezien "ij het telefoneeren naar het ziekenhuis een de hulp van den dokter en niet die van zusters had willen hebben. Daaraan ..?s nu definitief een einde gemaakt en wie '1 een ongeluk het ziekenhuis opbelt, heef: zoo de dokter afwezig mocht blijken te erwachten, dat zoo spoedig mogelijk eenige usters met den ziekenauto zullen verschij- -5"- 9P de leden van de transportcolonne zal n dringende gevallen zoo spoedig mogelijk 'eionisch een beroep worden gedaan, zoo- de klachten, dat patiënten bij ongevai- en te lang van deskundige hulp verstoken blijven, voortaan tot het verleden zullen be- hooren. De heer Van de Vall was de eerste, die als trouw lid van het regeeringsbloc den hand schoen voor het bedreigde college heeft op genomen. Hij wees er op, dat niet alleen in arbeiderskringen, waar de werkloosheid tot rampzalige gevolgen begint te leiden, maar ook in de kringen van middenstanders, die door de verminderde koopkracht ten onder dreigen te gaan, deze crisis een noodlottigen invloed heeft uitgeoefend De werkloosheids voorziening vraagt schatten, die de verarm de burgerij niet meer kan opbrengen. Zoo moest het wel tot het opmaken van reserve potjes komen, reserves, die men in den goe den tijd toch juist voor dergelijke magere jaren gekweekt had. Het is gemakkelijk cri tiek daarop uit te oefenen, maar laat men liever vertellen, waar het geld dan wèl van daan zal moeten komen. En in dit verband besprak hij een baatbelasting ter compen satie van de kosten der gemeenschap ten be hoeve van particuliere bouwterreinen en een assurantiebelasting, welker opbrengst onze brandweer ten goede zou kunnen komen. Daar hadden B. en W. wel ooren naar. Zij hadden alle denkbare belastingbronnen al tot den bodem toe aangeboord en met de wichelroede in alle richtingen door de ge meente geloopen zonder ergens nog eer. spoortje van edel metaal te kunnen ontdek ken. Van twee spiksplinternieuwe belastin gen zou ongetwijfeld nog wel het een en ander in de wacht te sleepen zijn, al vreesde de betrokken wethouder dan ook, dat de huis eigenaren de baatbelasting wel op hun huur ders en de assurantiemaatschappijen de an dere belasting wel op de verzekerden zouden verhalen. Maar ten slotte kan het B. en W. koud laten of Jan dan wel Piet het zullen betalen, als het maar betaald wordt en dus hebben zij toegezegd het onderwerp in studie te zullen nemen en er zoo spoedig mogelijk over te rapporteeren. De heer Van de Vall is een der raadsleden, die er wel zeker van kan zijn, dat hij ook na de verkiezingen de belangen der gemeen schap kan blijven dienen en hij verklapte nu reeds, dat het dan uit moet zijn met de aan passingspolitiek. De sociaal democraten zullen wanneer zij daartoe althans de kans krijgen ook na de verkiezingen deel uitmaken van het college en er zal dan een constructieve crisispolitiek gevoerd worden. De heer Van de Vall had de artikelen van het nieuwe program al op een waschlijstje en las een heele serie belang rijke plannen voor, die ons land en ons volk er heelemaal boven op zullen helpen, als ze maar consequent toegepast worden, maar de heer Langeveld, die weet wat politieke pro gramma's waard zijn, schudde mistroostig het hoofd en de heer Hoijtink verklaarde niet meer of minder dan dat dit een politiek aasje was, dat alleen maar uitgeworpen werd om er kiezers mee te vangen en dat hij er van overtuigd was, dat het heele programma na 19 Juni even spoedig zou verdwijnen als het thans uit de jaszak van den heer Van de Vall was verschenen. De leider der katholieke fractie, de heer Venneker, scheen er eenigszins vreemd van op te hooren, dat er een oppositie was, die tot dusver buiten de stadsregeering is ge houden. Hij heeft zelf nooit in het hoekje ge zeten, waar de slagen vallen, want zijn frac tie heeft deel uitgemaakt van het beruchte elftal en van het dertiental, dat sinds 1931 de gemeentelijke lakens aan het uitdeelen ge weest is. De oppositie, zeide hij, heeft ruim schoots haar deel gehad en er zijn niet veel stemmingen geweest, waarbij zij genegeerd is geworden. Hij knipte zelfs een oogje naar de heeren Hoijtink en Vogelaar en zei, dat hij er persoonlijk niets tegen zou hebben als deze heeren voortaan ook eens aan de tafel der hoogste edelachtbaarheid zouden plaats nemen, maar de heer Vogelaar draagt zijn naam niet om zich in de netten van een an deren vogelaar te laten verstrikken en heeft er dan ook wijselijk geen antwoord op ge geven. Wat is er nu beter, vroeg de heer Venne ker, dat een dokter een patiënt tweemaal een injectie geeft en hem zoodoende tweemaal aan gevaar blootstelt, dan dat hij bij een ern stige kwaal krachtig ingrijpt en den inhoud van de heele injectiespuit tegelijk toedient? De patiënt krijgt dan toch dezelfde dosis en in het laatste geval is hij tenminste nog een poosje uit des dokters handen gebleven, wat het beste is, dat een mensch zich kan toewen- schen. Er waren niet vele medische specialisten in den Raad, die deze kwestie konden beoot deelen, maar dat was ook niet noodig, want de beeldspraak betrof slechts den aanval, dien het College en de Raad op die zakken van de burgerij en de ambtenaren gedaan had. De heeren Hoijtink en Vogelaar hadden gewild, dat B. en W. het vorig jaar al met een verhooging waren gekomen en de sala rissen van de ambtenaren wat hadden inge kort, zoodat de tweede aderlating zich daar bij geleidelijk zou hebben aangepast en de slachtoffers niet zooveel tegelijk moeten be talen. Het is inderdaad een vraagstuk, dat twee goede kanten heeft. Er is iets voor te zeggen den menschen zoolang mogelijk de lasten van dezen tijd te besparen, opdat hun koopkracht ook zoo lang mogelijk onaangetast kan blij ven, maar er is anderzijds eenige critiek te oefenen op een belastingpolitiek, welke de slachtoffers zoolang ongemoeid laat, dat zij plotseling voor buitengewoon zware offers gesteld worden. Veel had de fractie-leider ditmaal niet in het midden te brengen; want sinds eenige jaren zijn wij afgeweken van de goede ge woonte, dat alleen de politieke leiders bij de algemeene beschouwingen het woord voeren. Thans is er geen raadslid of hij speelt zijn rol en krijgt zijn deel en aangezien de R.K. fractie de grootste van onzen Raad is en de heeren als regeeringspartij niet veel hebben aan te merken, was de critiek zuinig in vijf deeltjes gesneden en kreeg elk der politieke broeders dat gedeelte toegewezen, waarover men kon aannemen, dat hij met de meeste kennis van zaken zou kunnen spreken. Het was te, verwachten, dat de heer Geels, als fabrikant van geestrijke dranken, een lans een warme lans zegt rfien gewoonlijk in Alkmaar voor do bedreigde caféhouders zou breken. Een caféhouder was vroeger in Alkmaar een niet opgemerkt lid van de bur gerij, die zijn borreltjes en zijn potjes Jrier verkocht en verder me4 rust werd gelaten. Toen is er een tijd geweest, dat hij van een doodgewonen middenstander in een staats of stadvijand veranderde, wiens eenige bedoe ling het was den schraal bezoldigden arbei der dronken te maken, hem zijn geld af te troggelen in ruil voor het verderfelijkste vocht, dat de wereld kent en zich te verrijken ten koste van vrouw en kinderen van den man, die na zijn laatste cent verteerd te heb ben op straat werd gesmeten. Dat was in den tijd toen onze raad nog vele fanatieke geheel onthouders kende, maar daarna heeft de caféhouder weer een andere gedaante gekre gen en is hij een beklagenswaardig schepsel geworden op wiens onschuldig hoofd alle mogelijke lasten en belastingen worden opge stapeld. Hij stuit op de mazen der wet als een doodgewone, ongevaarlijke winkelier er nog juist tusschendoor kruipt, hij moet de oppervlakte van zijn etablissement met rijks daalders beleggen om zijn belasting te kun nen betalen en hij schijnt er alleen biljarten op na te ho-uden om er in zijn vrijen tijd zelf op te kunnen spelen. Volgt het illustre voorbeeld van de ge meente Bergen, riep de heer Geels uit en schaft althans de biljartbelasting af. Stelt bovendien voor de personeele belasting deze zaken met winkels gelijk, opdat deze veel be lasterde maar onschuldige middenstanders eens adem kunnen halen. Als men straks de vreemdelingen naar Alkmaar wil trekken, zal men de café's en restaurants zeker niet kunnen missen. Er is toch nog verschil tus schen kroegbazen en middenstanders, die een duur bedrijf ten bate der gemeenschap ex- ploiteeren, die met groote inspanning en vaak ook met groote verliezen hun bedrijven gaan de houden en zoodoende medewerken onze stad ook voor den vreemdeling toegankelijk te maken. Met een traan in zijn stem heeft de heer Geels dit pleidooi gehouden. Hij wist, dat het een financieel offer be- teekende, maar hij kende als weinigen het goede hart van den wethouder van finan ciën, wien hij een bijzonder woord van lof voor- diens uitstekend beheer wilde brengen. „Mo- rituri te salutant", mompelde een raadslid, die door zelfstudie een mondje vol latijn heeft leeren spreken, want het is bekend, dat de heer Geels niet meer in dezen Raad zai terugkeeren en omdat deze rede dus een soort politieke zwanenzang geweest is, wilde wethouder van Slingerland er niet heelemaal doof voor blijven. Hij zou de zaak bekijken en zelfs onderzoeken, maar er zou een bedrag van ongeveer 12.000 mee gemoeid zijn en dat zou althans voor deze begrooting niet gemist kunnen worden, tenzij de heer Geels zelf dat verschil zou willen bijpassen, maar de heer Geels had toevallig zijn portemon- naie in den verkeerden broek laten zitten en dacht er dus niet aan, waarna de wethouder edelmoedig de toezegging deed, dat hij het vraagstuk ernstig zou bestudeeren en er, zoo mogelijk, bij de eerstvolgende begrooting op terug zou komen. Hoe staat het, vroeg de heer Keijsper, met onze beide ziekenhuizen. De heer Keijsper is in het Sint Elizabeth- gesticht als het ware als kind aan huis, niet alleen omdat hij pas van een ernstige ziekte hersteld is, maar omdat hij zich in het bij zonder voor den gang van zaken daar inte resseert en als bekend declamator er op 5 December zelfs wel eens voor Sinterklaas gespeeld heeft. Hij zou, wat dit ziekenhuis betreft, wel altijd voor Sint Nïcolaas willen spelen en het geld met volle handen willen rondstrooien, maar de tijden zijn ook voor den kaashandel niet florissant en de heer Keijsper zal er zich dan ook toe moeten be perken er voor te waken, dat de gemeen schap althans dit ziekenhuis haar volle zor gen blijft wijden. Hij beklaagde er zich bitter over, dat het katholieke ziekenhuis bij het neutrale ten achter zou worden gesteld. Bij voorkomende ongelukken werd niet naar het voorschrift geïnformeerd naar welk gesticht de patiënt wenschte overgebracht te worden, de direc teur van den G.G.D. zou armlastigen die voor rekening der gemeente verpleegd wor den, te spoedig uit dit ziekenhuis laten ver dwijnen en de moeder-overste zou geruimen tijd tevergeefs op een antwoord gewacht hebben toen zij aan het bestuur van het neu trale ziekenhuis had voorgesteld om de kos ten voor laboratorium-onderzoek met een gelijk bedrag te verlagen. Sommigen de heer Keijsper noemde jammer genoeg geen namen maken misbruik van hun positie door de patiënten als het ware te dwingen naar het Centraal Ziekenhuis te gaan. Het heette dan dat er in het Sint Elizabeth-zie- kenhuis gebrek was aan een bepaald serum of aan instrumenten en zelfs, dat er geen plaats was. De heer Keijsper beklaagde zich, dat hij naar de verpleegdagen geïnformeerd had en een lijstje van de opnamen had ge kregen. Men kan meer patiënten hebben ter wijl er toch minder verpleegdagen zijn ge weest en omgekeerd. De ontvangsten aan verpleeggelden zouden in de Memcrie van Antwoord verkeerd zijn medegedeeld ,en er zou bij het Centraal Ziekenhuis niet 1800 maar 15.000 meer zijn ontvangen, welk bedrag de heer Keijsper tot dusverre tever geefs had- trachten terug te vinden. De heer Bakker, die, naar wij meenen deel van het regenten-college van het Cen traal Ziekenhuis uitmaakt, heeft tegen deze min of meer verdachtmakende rede ten scherpste stelling genomen. Hij tapte uit een heel ander vaatje en be weerde, dat juist het neutrale ziekenhuis in de eerste jaren van zijn bestaan de dupe van onwillige doktoren was geworden. Daarin zou later verandering ten goede gekomen zijn en nu ook de naam „Stadsziekenhuis" van den gevel was verdwenen en de inrich ting voor velen het karakter van een liefda digheidsinstelling had verloren, zouden er heel wat meer patiënten dan vroeger zijn verschenen- Dat er eenige duizenden guldens aan verpleeggelden zouden zoekgeraakt zijn, was te dwaas om er verder over te spreken en wanneer de heer Keijsper zich even bij den administrateur wilde vervoegen kon hij alle inlichtingen krijgen welke hij maar wenschte. De burgemeester veronderstelde, dat het verschil wel hierin zou zitten, dat er nog vorderingen over vorige jaren openstaan, maar de heer Keijsper had ook die vorderin gen niet kunnen ontdekken en verklaarde, dat hij en zijn fractiegenooten slechts voor de gelden voor het ziekenhuis zouden stem men als et een grondig onderzoek toegezegd werd. Niet wij hebben ons aan mondelinge af spraken over verpleeggelden onttrokken, al dus de heer Bakker, maar het bestuur van het Sint Elizabethziekenhuis heeft dat ge daan en hij verklaarde daarbij brieven aan armbesturen in omleggende gemeenten ge zien te hebben waarbij een bepaalde korting beloofd was, maar de heer Keijsper noemde dat alles weer overdreven en betoogde, dat er in totaal van een korting van 35 sprake geweest was en dan nog wel tijdelijk omdat sommige vereenigingen op het moment, dat zij betalen moesten een even ledige schatkist hadden als onze wethouder van financiën. Het was een weinig verheffend debat, een opeenstapeling van onbewezen beschuldigin gen pro en contra, een discussie over tegen werking, onbetrouwbaarheid bij afspraken en financièele'onregelmatigheden en het leek wel of alle patiënten ten slotte een soort koetjes waren, die alleen in het ziekenhuis kwamen om er grondig uitgemolken te wor den. De lieer Keijsper heeft tot dé laatste cent toe uitgerekend wat een klasse-patiënt het ziekenhuis kost en wat deze moet betalen en kwam daarbij tot de ontstellende ontdek king, dat zelfs eerj tweede klas-patiënt nog een financieele strop aan de gemeente be zorgt, maar de burgemeester had weer an dere cijfers en kwam tot de conclusie, dat er toch nog op verdiend wordt en dat het daar om aan te bevelen is de klasse-verpleging te béhouden waarbij dan nog in het bijzonder propagandavopr de eerste klas gemaakt België's koningspaar in ons land. (Binnenland.) Het Nederlandeche paviljoen te Brussel op de wereldtentoonstelling geopend. (Binnenland.) Het conflict K.N.A.C.—A.N.W.B. (Binnenland.) Het dreigende conflict in de siga ren-industrie. (Binnenland.) Mislukte aans'ag op trein Ant werpenBrussel. (Buitenland.) De Duitsche herbewapening. (Bui tenland.) (Zie verder eventueel laatste berichten.) dient te worden omdat er in dezen kostbaren tijd veel te veel zieken naar een lagere klas afzakken dan waarin zij vroeger werden op genomen. Natuurlijk heeft de heer Bakker ook een krachtig pleidooi gehouden voor het in stand houden van diverse cultureele organisaties welker subsidies het College had willen in trekken en waarbij in het bijzonder de Volksuniversiteit, die dan ook de Provinciale subsidie zou derven, ten ondergang zou ge doemd zijn. Ook de muziekvereenigingen, de eenige or ganisaties, die de zorgen van den dag nog eens kunnen doen vergeten, zijn leelijk in het gedrang gekomen. Zij missen niet alleen hun subside maar zijn tevens ontslagen van de verplichting om als dank daarvoor in den Muziektuin de noodige fanfares te blazen. Zij zijn dus eigenlijk dubbel getroffen en met den heer Bakker hebben vele raadsleden ge tracht deze slachtoffers van onze schatkist, waaroe ook de speeltuinen, de drankbestrij ding, de R.K. Dekenale Jeugdraad en het In stituut voor arbeidersontwikkeling behooren door tijdige transfusie van eenige gemeente geld althans voor dit jaar nog in het leven te houden. De wethouder van financiën heeft eens over zijn hart gestreken en aangezien ook hij niet rustig zou kunnen slapen bij de ge dachte zooveel moeizaam opgebouwd cultu reel werk het leven te hebben benomen, heeft hij den Raad voorgesteld dit jaar nog de halve subsidie te geven, waarna dan het vol gend jaar de leden van al deze organisaties en voornamelijk die van de muziekvereenigin gen, de Marche funèbre zouden moeten blazen. Een half ei is altijd nog beter dan een leege dop en dus heeft de Raad zich noodge dwongen met deze oplossing vereenigd en kunnen de diverse besturen tijdig maatrege len nemen om tegen 1936 voor een eervolle begrafenis te zorgen. Er zijn in deze moei lijke jaren heel wat cultureele instellingen te gronde gegaan en het ziet er helaas naar uit dat er nog veel meer zullen volgen alvo rens ons staasscheepje weer in rustige en veilige wateren zal dobberen. "n politieke kringen in Palestina is sensatie gewekt door een publicatie in de Arabische bladen, welke aanwijzingen l u bevatten, dat Italië intrigeert ter verkrijging van het mandaat over Pa lestina. Het gaat hier om een brief, welke een invloedrijk Arabier, thans te Crmeve vertoevend, heeft gericht aan den Moefti van Jeruzalem, inhoudende, dat hij van Museolini zekere toezeggin gen heeft verkregen ten gunste van het Pan-Arabische streven; juist met het oo" op de te verwachten gewichtige po litieke gebeurtenissen aldus dit schrij ven zou hier een kans voor het grij pen liggen, welke niet zou mogen ver waarloosd worden. Het betreffende schrijven werd in fascimile afgedrukt. De Moefti, die nauwe betrekkingen o derhoudt met de mandaatregeering, ie door deze publicatie in een lastig parket geraakt: hij ontkent ten stelligste de echtheid van de betreffende documenten en hij zou zelfs bij den Hoogen Commis saris zijn geweest om zijn goede trouw te betuigen. Bovendien wordt aangekon digd, dat tegen het blad, dat de publica tie bracht, een klacht zal worden inge diend. Van andere zijde wordt volgehouden, da; er van falsificatie geen sprake ie; ze'fs worden nieuwe onthullingen aan gekondigd. JzL

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1935 | | pagina 1