DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Uit den Alkmaarschen Raad.
^Buitenland
Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon
en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2.
franco door het geheele Rijk 2.50.
Losse nummers 5 cents.
PRIJS PER GEWONE ADVERTENTIEN
Van 15 regels 1.25, elke regel meer 0.25, groote
contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk
kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9,
postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330.
No. tOt Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeur: C. KRAK.
Dinsdag 30 April 1935
Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA.
137e Jaargang
Er moet een keus tusschen de gezondheid van sommige ambtenaren en
die van onze financiën gedaan worden.
Een ziekenhuispatiënt is voor den Raad een betalende logé, waarbij het
meer op het betalen dan op het logeeren aankomt.
De muziekvereenigingen zullen het volgend jaar den kraaienmarsch
moeten blazen.
Wal vandaag de
aandacht trekt..,
POLITIEKE SENSATIE IN
PALESTINA.
Pro-Italiaansche propaganda?
ALKMAARSCHE COURANT.
II.
toe-
zou
het
Waarom, zoo heeft o.a. ook de heer Stout-
jesdijk gevraagd, zijn er nog altijd negen
ambtenaren, die buiten onze gemeente wo
nen. De Raad heeft zich altijd in afkeuren
den zin uitgelaten over burgers, die hier hun
werk verrichten en daarbij van onze diensten
Jrofiteeren, maar als het oo betalen aankomt
un geld liever in de schatkist van een nabu
rige gemeente storten. Als dat in vrije bur
gers al zoo afgekeurd wordt, hoe moet men
liet dan qualificeeren als zooiets door ambte
naren geschiedt, wier salarissen voldaan
worden door dezelfde gemeente van wier
diensten zij zonder betalen profiteeren.
Daarover hebben ook andere raadsleden
den staf gebroken en het gevolg was, dat de
burgemeester dit op het zondaarsbankje ge
plaatste negental nog eens nader bekeken
heeft en de omstandigheden, waarin ieder
verkeert, aan den Raad ter beoordeeling heeft
gegeven. Er waren ambtenaren bij, die
elders een huis lieten bouwen en het niet zon
der financieele stroppen konden verlaten, er
waren er, die bij hun ouders inwoonden en
als kostwinner beschouwd moeten worden en
er was ook een drietal, die om gezondheids
redenen buiten onze gemeente woonden er.
wier toestand, of die van hun gezinsleden,
het nog steeds niet mogelijk schenen te ma
ken, dat zij naar de stad der Victorie kunnen
verhuizen.
„Is Alkmaar dan een zoo ongezonde
plaats?" werd er verwonderd gevraagd en
de burgemeester heeft daar wijselijk geen
antwoord op gegeven, maar wel beloofd, dat
de betrokkenen zich hier moeten vestigen
zoodra veranderde omstandigheden dat toe
laten en dat voortaan aan geen enkelen amb-
tesaar tenzij bij gebleken noodzakelijkheid
toestemming tot belastingbetaling in een
andere gemeente zal worden gegeven.
En dan was er natuurlijk nog de kwestie
van den Gemeentelijken Geneeskundigen
Dienst, de bekende „alte Geschichte", die
„immer neu" blijft.
Er is bij vorige begrootingen al eens
gezegd, dat alles nauwkeurig in orde
komen en dat men bij een ongeluk als
ware slechts op een knopje had te drukken
om een stroom van doktoren en verpleegsters
ter beschikking te krijgen. Er zou altijd
iemand thuis en dus dadelijk bereikbaar zijn,
de adressen van alle leden der transport
colonne stonden met huisnummers en tele-
looncijfers onuitwischbaar in de memorie
alle stadsgeneesheeren gegrift en men
kreeg werkelijk den indruk, dat de doktoren
f' ter plaatse zouden zijn nog vóór er eigen
lijk een ongeluk gebeurd was.
Maar de heer Stoutjesdijk had bij een kort
geleden voorgekomen ongeval tevergeefs ge
tracht een dokter te pakken te krijgen. Ja, da;
is alfjjd een jj€e] m0eilijke kwestie. Doktoren
zijn ook menschen, die wel eens in de buiten
lucht willen wandelen en men kan ze moei
lijk veroordeelen om altijd in het spionnetje
tc zitten uitkijken of er ook een ongeluk ge
tart. Zelfs de directeur van den G G.D., die
v^n a"e doktoren-ambtenaren nog het meest
afhankelijk van de gemeente is, kan op som
mige oogenblikken wel eens onbereikbaar
blijken en uit de debatten kwam wel vast te
staan, dat niemand ook het tegenovergestel
de verlangde, maar dat men algemeen van
meening was, dat er aan de onderlinge af
spraken tusschen doktoren toch wel het een
€[i ander mankeerde en de heer Bülens vroeg
Zlch angstig af, wat er eigenlijk zou moeten
^beuren als onze stad eens plotseling door
eeu ramp zou worden getroffen.
De heer Bonsema, die voor alle werkelijke
b' vermeende medische tekortkomingen de
^rantwoording op zijn edelachtbare schou
ders neemt, erkende, dat er bij het door den
neer Stoutjesdijk naar voren gebrachte onge-
inderdaad iets niet in den haak was ge-
Dat het zoolang geduurd had eer de
P^'ént naar het ziekenhuis vervoerd was,
evenwel allereerst de schuld van den
tofjtoutjesdijk zelf zijn geweest, aangezien
"ij het telefoneeren naar het ziekenhuis
een de hulp van den dokter en niet die van
zusters had willen hebben. Daaraan
..?s nu definitief een einde gemaakt en wie
'1 een ongeluk het ziekenhuis opbelt, heef:
zoo de dokter afwezig mocht blijken te
erwachten, dat zoo spoedig mogelijk eenige
usters met den ziekenauto zullen verschij-
-5"- 9P de leden van de transportcolonne zal
n dringende gevallen zoo spoedig mogelijk
'eionisch een beroep worden gedaan, zoo-
de klachten, dat patiënten bij ongevai-
en te lang van deskundige hulp verstoken
blijven, voortaan tot het verleden zullen be-
hooren.
De heer Van de Vall was de eerste, die als
trouw lid van het regeeringsbloc den hand
schoen voor het bedreigde college heeft op
genomen. Hij wees er op, dat niet alleen in
arbeiderskringen, waar de werkloosheid tot
rampzalige gevolgen begint te leiden, maar
ook in de kringen van middenstanders, die
door de verminderde koopkracht ten onder
dreigen te gaan, deze crisis een noodlottigen
invloed heeft uitgeoefend De werkloosheids
voorziening vraagt schatten, die de verarm
de burgerij niet meer kan opbrengen. Zoo
moest het wel tot het opmaken van reserve
potjes komen, reserves, die men in den goe
den tijd toch juist voor dergelijke magere
jaren gekweekt had. Het is gemakkelijk cri
tiek daarop uit te oefenen, maar laat men
liever vertellen, waar het geld dan wèl van
daan zal moeten komen. En in dit verband
besprak hij een baatbelasting ter compen
satie van de kosten der gemeenschap ten be
hoeve van particuliere bouwterreinen en een
assurantiebelasting, welker opbrengst onze
brandweer ten goede zou kunnen komen.
Daar hadden B. en W. wel ooren naar.
Zij hadden alle denkbare belastingbronnen
al tot den bodem toe aangeboord en met de
wichelroede in alle richtingen door de ge
meente geloopen zonder ergens nog eer.
spoortje van edel metaal te kunnen ontdek
ken. Van twee spiksplinternieuwe belastin
gen zou ongetwijfeld nog wel het een en
ander in de wacht te sleepen zijn, al vreesde
de betrokken wethouder dan ook, dat de huis
eigenaren de baatbelasting wel op hun huur
ders en de assurantiemaatschappijen de an
dere belasting wel op de verzekerden zouden
verhalen. Maar ten slotte kan het B. en W.
koud laten of Jan dan wel Piet het zullen
betalen, als het maar betaald wordt en dus
hebben zij toegezegd het onderwerp in studie
te zullen nemen en er zoo spoedig mogelijk
over te rapporteeren.
De heer Van de Vall is een der raadsleden,
die er wel zeker van kan zijn, dat hij ook na
de verkiezingen de belangen der gemeen
schap kan blijven dienen en hij verklapte nu
reeds, dat het dan uit moet zijn met de aan
passingspolitiek.
De sociaal democraten zullen wanneer
zij daartoe althans de kans krijgen ook na
de verkiezingen deel uitmaken van het college
en er zal dan een constructieve crisispolitiek
gevoerd worden. De heer Van de Vall had de
artikelen van het nieuwe program al op een
waschlijstje en las een heele serie belang
rijke plannen voor, die ons land en ons volk
er heelemaal boven op zullen helpen, als ze
maar consequent toegepast worden, maar de
heer Langeveld, die weet wat politieke pro
gramma's waard zijn, schudde mistroostig
het hoofd en de heer Hoijtink verklaarde niet
meer of minder dan dat dit een politiek aasje
was, dat alleen maar uitgeworpen werd om
er kiezers mee te vangen en dat hij er van
overtuigd was, dat het heele programma na
19 Juni even spoedig zou verdwijnen als het
thans uit de jaszak van den heer Van de
Vall was verschenen.
De leider der katholieke fractie, de heer
Venneker, scheen er eenigszins vreemd van
op te hooren, dat er een oppositie was, die
tot dusver buiten de stadsregeering is ge
houden. Hij heeft zelf nooit in het hoekje ge
zeten, waar de slagen vallen, want zijn frac
tie heeft deel uitgemaakt van het beruchte
elftal en van het dertiental, dat sinds 1931
de gemeentelijke lakens aan het uitdeelen ge
weest is. De oppositie, zeide hij, heeft ruim
schoots haar deel gehad en er zijn niet veel
stemmingen geweest, waarbij zij genegeerd
is geworden. Hij knipte zelfs een oogje naar
de heeren Hoijtink en Vogelaar en zei, dat
hij er persoonlijk niets tegen zou hebben als
deze heeren voortaan ook eens aan de tafel
der hoogste edelachtbaarheid zouden plaats
nemen, maar de heer Vogelaar draagt zijn
naam niet om zich in de netten van een an
deren vogelaar te laten verstrikken en heeft
er dan ook wijselijk geen antwoord op ge
geven.
Wat is er nu beter, vroeg de heer Venne
ker, dat een dokter een patiënt tweemaal een
injectie geeft en hem zoodoende tweemaal
aan gevaar blootstelt, dan dat hij bij een ern
stige kwaal krachtig ingrijpt en den inhoud
van de heele injectiespuit tegelijk toedient?
De patiënt krijgt dan toch dezelfde dosis en
in het laatste geval is hij tenminste nog een
poosje uit des dokters handen gebleven, wat
het beste is, dat een mensch zich kan toewen-
schen.
Er waren niet vele medische specialisten
in den Raad, die deze kwestie konden beoot
deelen, maar dat was ook niet noodig, want
de beeldspraak betrof slechts den aanval,
dien het College en de Raad op die zakken
van de burgerij en de ambtenaren gedaan
had. De heeren Hoijtink en Vogelaar hadden
gewild, dat B. en W. het vorig jaar al met
een verhooging waren gekomen en de sala
rissen van de ambtenaren wat hadden inge
kort, zoodat de tweede aderlating zich daar
bij geleidelijk zou hebben aangepast en de
slachtoffers niet zooveel tegelijk moeten be
talen.
Het is inderdaad een vraagstuk, dat twee
goede kanten heeft. Er is iets voor te zeggen
den menschen zoolang mogelijk de lasten van
dezen tijd te besparen, opdat hun koopkracht
ook zoo lang mogelijk onaangetast kan blij
ven, maar er is anderzijds eenige critiek te
oefenen op een belastingpolitiek, welke de
slachtoffers zoolang ongemoeid laat, dat zij
plotseling voor buitengewoon zware offers
gesteld worden.
Veel had de fractie-leider ditmaal niet in
het midden te brengen; want sinds eenige
jaren zijn wij afgeweken van de goede ge
woonte, dat alleen de politieke leiders bij de
algemeene beschouwingen het woord voeren.
Thans is er geen raadslid of hij speelt zijn
rol en krijgt zijn deel en aangezien de R.K.
fractie de grootste van onzen Raad is en de
heeren als regeeringspartij niet veel hebben
aan te merken, was de critiek zuinig in vijf
deeltjes gesneden en kreeg elk der politieke
broeders dat gedeelte toegewezen, waarover
men kon aannemen, dat hij met de meeste
kennis van zaken zou kunnen spreken.
Het was te, verwachten, dat de heer Geels,
als fabrikant van geestrijke dranken, een lans
een warme lans zegt rfien gewoonlijk in
Alkmaar voor do bedreigde caféhouders
zou breken. Een caféhouder was vroeger in
Alkmaar een niet opgemerkt lid van de bur
gerij, die zijn borreltjes en zijn potjes Jrier
verkocht en verder me4 rust werd gelaten.
Toen is er een tijd geweest, dat hij van een
doodgewonen middenstander in een staats
of stadvijand veranderde, wiens eenige bedoe
ling het was den schraal bezoldigden arbei
der dronken te maken, hem zijn geld af te
troggelen in ruil voor het verderfelijkste
vocht, dat de wereld kent en zich te verrijken
ten koste van vrouw en kinderen van den
man, die na zijn laatste cent verteerd te heb
ben op straat werd gesmeten. Dat was in den
tijd toen onze raad nog vele fanatieke geheel
onthouders kende, maar daarna heeft de
caféhouder weer een andere gedaante gekre
gen en is hij een beklagenswaardig schepsel
geworden op wiens onschuldig hoofd alle
mogelijke lasten en belastingen worden opge
stapeld. Hij stuit op de mazen der wet als
een doodgewone, ongevaarlijke winkelier er
nog juist tusschendoor kruipt, hij moet de
oppervlakte van zijn etablissement met rijks
daalders beleggen om zijn belasting te kun
nen betalen en hij schijnt er alleen biljarten
op na te ho-uden om er in zijn vrijen tijd zelf
op te kunnen spelen.
Volgt het illustre voorbeeld van de ge
meente Bergen, riep de heer Geels uit en
schaft althans de biljartbelasting af. Stelt
bovendien voor de personeele belasting deze
zaken met winkels gelijk, opdat deze veel be
lasterde maar onschuldige middenstanders
eens adem kunnen halen. Als men straks de
vreemdelingen naar Alkmaar wil trekken,
zal men de café's en restaurants zeker niet
kunnen missen. Er is toch nog verschil tus
schen kroegbazen en middenstanders, die een
duur bedrijf ten bate der gemeenschap ex-
ploiteeren, die met groote inspanning en vaak
ook met groote verliezen hun bedrijven gaan
de houden en zoodoende medewerken onze
stad ook voor den vreemdeling toegankelijk
te maken.
Met een traan in zijn stem heeft de heer
Geels dit pleidooi gehouden.
Hij wist, dat het een financieel offer be-
teekende, maar hij kende als weinigen het
goede hart van den wethouder van finan
ciën, wien hij een bijzonder woord van lof voor-
diens uitstekend beheer wilde brengen. „Mo-
rituri te salutant", mompelde een raadslid,
die door zelfstudie een mondje vol latijn
heeft leeren spreken, want het is bekend, dat
de heer Geels niet meer in dezen Raad zai
terugkeeren en omdat deze rede dus een
soort politieke zwanenzang geweest is, wilde
wethouder van Slingerland er niet heelemaal
doof voor blijven. Hij zou de zaak bekijken
en zelfs onderzoeken, maar er zou een bedrag
van ongeveer 12.000 mee gemoeid zijn en
dat zou althans voor deze begrooting niet
gemist kunnen worden, tenzij de heer Geels
zelf dat verschil zou willen bijpassen, maar
de heer Geels had toevallig zijn portemon-
naie in den verkeerden broek laten zitten en
dacht er dus niet aan, waarna de wethouder
edelmoedig de toezegging deed, dat hij het
vraagstuk ernstig zou bestudeeren en er, zoo
mogelijk, bij de eerstvolgende begrooting op
terug zou komen.
Hoe staat het, vroeg de heer Keijsper, met
onze beide ziekenhuizen.
De heer Keijsper is in het Sint Elizabeth-
gesticht als het ware als kind aan huis, niet
alleen omdat hij pas van een ernstige ziekte
hersteld is, maar omdat hij zich in het bij
zonder voor den gang van zaken daar inte
resseert en als bekend declamator er op 5
December zelfs wel eens voor Sinterklaas
gespeeld heeft. Hij zou, wat dit ziekenhuis
betreft, wel altijd voor Sint Nïcolaas willen
spelen en het geld met volle handen willen
rondstrooien, maar de tijden zijn ook voor
den kaashandel niet florissant en de heer
Keijsper zal er zich dan ook toe moeten be
perken er voor te waken, dat de gemeen
schap althans dit ziekenhuis haar volle zor
gen blijft wijden.
Hij beklaagde er zich bitter over, dat het
katholieke ziekenhuis bij het neutrale ten
achter zou worden gesteld. Bij voorkomende
ongelukken werd niet naar het voorschrift
geïnformeerd naar welk gesticht de patiënt
wenschte overgebracht te worden, de direc
teur van den G.G.D. zou armlastigen die
voor rekening der gemeente verpleegd wor
den, te spoedig uit dit ziekenhuis laten ver
dwijnen en de moeder-overste zou geruimen
tijd tevergeefs op een antwoord gewacht
hebben toen zij aan het bestuur van het neu
trale ziekenhuis had voorgesteld om de kos
ten voor laboratorium-onderzoek met een
gelijk bedrag te verlagen. Sommigen de
heer Keijsper noemde jammer genoeg geen
namen maken misbruik van hun positie
door de patiënten als het ware te dwingen
naar het Centraal Ziekenhuis te gaan. Het
heette dan dat er in het Sint Elizabeth-zie-
kenhuis gebrek was aan een bepaald serum
of aan instrumenten en zelfs, dat er geen
plaats was. De heer Keijsper beklaagde zich,
dat hij naar de verpleegdagen geïnformeerd
had en een lijstje van de opnamen had ge
kregen. Men kan meer patiënten hebben ter
wijl er toch minder verpleegdagen zijn ge
weest en omgekeerd. De ontvangsten aan
verpleeggelden zouden in de Memcrie van
Antwoord verkeerd zijn medegedeeld ,en er
zou bij het Centraal Ziekenhuis niet 1800
maar 15.000 meer zijn ontvangen, welk
bedrag de heer Keijsper tot dusverre tever
geefs had- trachten terug te vinden.
De heer Bakker, die, naar wij meenen
deel van het regenten-college van het Cen
traal Ziekenhuis uitmaakt, heeft tegen deze
min of meer verdachtmakende rede ten
scherpste stelling genomen.
Hij tapte uit een heel ander vaatje en be
weerde, dat juist het neutrale ziekenhuis in
de eerste jaren van zijn bestaan de dupe van
onwillige doktoren was geworden. Daarin
zou later verandering ten goede gekomen
zijn en nu ook de naam „Stadsziekenhuis"
van den gevel was verdwenen en de inrich
ting voor velen het karakter van een liefda
digheidsinstelling had verloren, zouden er
heel wat meer patiënten dan vroeger zijn
verschenen- Dat er eenige duizenden guldens
aan verpleeggelden zouden zoekgeraakt zijn,
was te dwaas om er verder over te spreken
en wanneer de heer Keijsper zich even bij den
administrateur wilde vervoegen kon hij alle
inlichtingen krijgen welke hij maar
wenschte.
De burgemeester veronderstelde, dat het
verschil wel hierin zou zitten, dat er nog
vorderingen over vorige jaren openstaan,
maar de heer Keijsper had ook die vorderin
gen niet kunnen ontdekken en verklaarde,
dat hij en zijn fractiegenooten slechts voor
de gelden voor het ziekenhuis zouden stem
men als et een grondig onderzoek toegezegd
werd.
Niet wij hebben ons aan mondelinge af
spraken over verpleeggelden onttrokken, al
dus de heer Bakker, maar het bestuur van
het Sint Elizabethziekenhuis heeft dat ge
daan en hij verklaarde daarbij brieven aan
armbesturen in omleggende gemeenten ge
zien te hebben waarbij een bepaalde korting
beloofd was, maar de heer Keijsper noemde
dat alles weer overdreven en betoogde, dat
er in totaal van een korting van 35 sprake
geweest was en dan nog wel tijdelijk omdat
sommige vereenigingen op het moment, dat
zij betalen moesten een even ledige schatkist
hadden als onze wethouder van financiën.
Het was een weinig verheffend debat, een
opeenstapeling van onbewezen beschuldigin
gen pro en contra, een discussie over tegen
werking, onbetrouwbaarheid bij afspraken
en financièele'onregelmatigheden en het leek
wel of alle patiënten ten slotte een soort
koetjes waren, die alleen in het ziekenhuis
kwamen om er grondig uitgemolken te wor
den.
De lieer Keijsper heeft tot dé laatste cent
toe uitgerekend wat een klasse-patiënt het
ziekenhuis kost en wat deze moet betalen en
kwam daarbij tot de ontstellende ontdek
king, dat zelfs eerj tweede klas-patiënt nog
een financieele strop aan de gemeente be
zorgt, maar de burgemeester had weer an
dere cijfers en kwam tot de conclusie, dat er
toch nog op verdiend wordt en dat het daar
om aan te bevelen is de klasse-verpleging te
béhouden waarbij dan nog in het bijzonder
propagandavopr de eerste klas gemaakt
België's koningspaar in ons land.
(Binnenland.)
Het Nederlandeche paviljoen te
Brussel op de wereldtentoonstelling
geopend. (Binnenland.)
Het conflict K.N.A.C.—A.N.W.B.
(Binnenland.)
Het dreigende conflict in de siga
ren-industrie. (Binnenland.)
Mislukte aans'ag op trein Ant
werpenBrussel. (Buitenland.)
De Duitsche herbewapening. (Bui
tenland.)
(Zie verder eventueel laatste
berichten.)
dient te worden omdat er in dezen kostbaren
tijd veel te veel zieken naar een lagere klas
afzakken dan waarin zij vroeger werden op
genomen.
Natuurlijk heeft de heer Bakker ook een
krachtig pleidooi gehouden voor het in stand
houden van diverse cultureele organisaties
welker subsidies het College had willen in
trekken en waarbij in het bijzonder de
Volksuniversiteit, die dan ook de Provinciale
subsidie zou derven, ten ondergang zou ge
doemd zijn.
Ook de muziekvereenigingen, de eenige or
ganisaties, die de zorgen van den dag nog
eens kunnen doen vergeten, zijn leelijk in het
gedrang gekomen. Zij missen niet alleen
hun subside maar zijn tevens ontslagen van
de verplichting om als dank daarvoor in den
Muziektuin de noodige fanfares te blazen.
Zij zijn dus eigenlijk dubbel getroffen en met
den heer Bakker hebben vele raadsleden ge
tracht deze slachtoffers van onze schatkist,
waaroe ook de speeltuinen, de drankbestrij
ding, de R.K. Dekenale Jeugdraad en het In
stituut voor arbeidersontwikkeling behooren
door tijdige transfusie van eenige gemeente
geld althans voor dit jaar nog in het leven
te houden.
De wethouder van financiën heeft eens
over zijn hart gestreken en aangezien ook
hij niet rustig zou kunnen slapen bij de ge
dachte zooveel moeizaam opgebouwd cultu
reel werk het leven te hebben benomen, heeft
hij den Raad voorgesteld dit jaar nog de
halve subsidie te geven, waarna dan het vol
gend jaar de leden van al deze organisaties
en voornamelijk die van de muziekvereenigin
gen, de Marche funèbre zouden moeten
blazen.
Een half ei is altijd nog beter dan een
leege dop en dus heeft de Raad zich noodge
dwongen met deze oplossing vereenigd en
kunnen de diverse besturen tijdig maatrege
len nemen om tegen 1936 voor een eervolle
begrafenis te zorgen. Er zijn in deze moei
lijke jaren heel wat cultureele instellingen
te gronde gegaan en het ziet er helaas naar
uit dat er nog veel meer zullen volgen alvo
rens ons staasscheepje weer in rustige en
veilige wateren zal dobberen.
"n politieke kringen in Palestina is
sensatie gewekt door een publicatie in de
Arabische bladen, welke aanwijzingen
l u bevatten, dat Italië intrigeert ter
verkrijging van het mandaat over Pa
lestina. Het gaat hier om een brief,
welke een invloedrijk Arabier, thans te
Crmeve vertoevend, heeft gericht aan
den Moefti van Jeruzalem, inhoudende,
dat hij van Museolini zekere toezeggin
gen heeft verkregen ten gunste van het
Pan-Arabische streven; juist met het
oo" op de te verwachten gewichtige po
litieke gebeurtenissen aldus dit schrij
ven zou hier een kans voor het grij
pen liggen, welke niet zou mogen ver
waarloosd worden. Het betreffende
schrijven werd in fascimile afgedrukt.
De Moefti, die nauwe betrekkingen
o derhoudt met de mandaatregeering, ie
door deze publicatie in een lastig parket
geraakt: hij ontkent ten stelligste de
echtheid van de betreffende documenten
en hij zou zelfs bij den Hoogen Commis
saris zijn geweest om zijn goede trouw
te betuigen. Bovendien wordt aangekon
digd, dat tegen het blad, dat de publica
tie bracht, een klacht zal worden inge
diend.
Van andere zijde wordt volgehouden,
da; er van falsificatie geen sprake ie;
ze'fs worden nieuwe onthullingen aan
gekondigd.
JzL