Hauptmann geëlectrocuteerd. Een Alkmaarderinhet Vreemdelingenlegioen, En op een kleine steen staat met bronzen letters: „Mort pour la France". Een het op aarde. Om 8,45 uur gisteravond terechtgesteld. APRIL 1936 Einde van de geruchtmakende zaak? Dikwijls, heel dikwijls is er over het Fransche Vreemdelingen-legioen ge schreven, schetsen en romans zijn er van verschenen, en steeds weer werd de lezer getroffen door een steriotype uitdruk king: „het leven in het Fransche Vreem delingen-legioen is als een hel op aarde". Twee Alkmaarsche jongens, broers, zijn ingedeeld geweest bij dat legioen; de oudste is er nog, de jongste is weer thuis Hij dankt zijn terugkomst aan twee heeren, het Alkmaarsche raadslid Appel en diens partijgenoot Sneevliet, die na veel moeite den nog minderjari gen uit „de hel" wisten vandaan te krij gen. Cor, een jongen van ruim 18 jaar, is weer thuis bij zijn ouders, zijn familie, maar vooral bij zijn moeder. Na een onbeschrijf lijk lijden aan den rand der Sahara, na een verblijf van vele maanden aldaar, die jaren leken, is hij weer in Alkmaar, heelhuids en 'gezond, maar ouder geworden door de vele wreede ervaringen. Hij is weer thuis, woont weer aan het water, leeft weer in zijn eigen stad, verkeert weer met zijn oude vrienden en hoopt op werk. Want in het huisgezin heerscht armoede en één eter meer beteekent een kleiner portie voor de anderen. Cor was reeds een goede autobestuur der; in Fransch Marokko heeft hij het nog beter geleerd op den auto-keukenwagen. Graag wil hij weer echter het stuur zitten, maar eerst moet hij een rijbewijs hebben. En daarvoor is geld noodig. Niet veel, maar heel veel voor een armen jongen, voor een arm huisgezin Cor is weer thuis. En wy gingen hem opzoeken. Maar ons bezoek was tot twee keer toe tevergeefsch. De jongen liet zich niet zien en zijn moeder en vader zwegen. Totdat het hun eindelijk duidelijk gemaakt werd, dat een interview in de krant of een verhaal in anderen vorm Cor niet kon deren. Hij was nu immers thuis en hij blpef thuis. En geen Fransche leger- autoriteit kon hem terughalen. Gisteren waren wij voor de derde keer in de woning aan het kanaal. Cor was niet thuis, maar zijn moeder stond ons te woord. Meer dan een uur hebben wij met haar ge praat over vele dingen, die soms wel, soms niet in verband stonden met haar jongsten zoon. Wy weten, hoe de familie in vrij goeden doen is geweest. „Cor is als 't ware in weelde groot gebracht", zei zijn moeder. Maar wij weten ook, dat door omstandigheden geheel buiten hun schuld de menschen verarmd zijn en thans een heel sober bestaan hebben en met een zeer karig inkomen maar moeten zien rond te komen. „En het zal wel door die armoede geweest zijn aldus de moeder dat Cor weg ging, hij met zijn broer. 't Was op een Maandag, dat ze verdwe nen. Jan, de oudste, had een pas, maar Cor had niets bij zich. Men vleide ons met de hoop, dat zij zonder pas de grens niet zouden overkomen". Later zou blijken, dat ze wel de grens ge passeerd waren en dat zij geteekend hadden voor het Fransche Vreemdelingen-legioen. De grenzen bleken niet hermetisch geslo ten De grens over! Hoe het tweetal de grens over kwam? Wij moeten hier de hulp inroepen van de brieven, die Cor naar huis schreef en die steeds maar weer opvallen door het verlan gen naar zijn moeder, dat er wel heel duide lijk uit spreekt Ons werden ze tijdelijk ter hand gesteld en uit die vele brieven putten wij het volgende, dat wel een scherp beeld geeft over de toe standen in het Legioen. Al kunnen wij niet alles publiceeren. Cor schrijft dan naar huis: ,..U schreef, dat ik alles eens uitvoerig moest schrijven. Nu dan, U weet, dat ik samen met Jan ben weggeloopen. Dat was op een Maandagamorgen. Van Alkmaar zijn we met de Trans-Hollandia-Express meegereden naar België. Toen we aan de grens waren, heb ik een dagpas gekocht. Jan had een geldige pas, dus die mocht zoo over de grens. Eenmaal in België ging alles zoo vlug niet meer. Toen hebben wij honger geleden en twee nachten niet geslapen. Den derden dag mochten wij met een nieuwe Chevrolet mee rijden tot vlak by de Fransche grens. En daar ging het veel gemakkelijker, dan we gedacht hadden. Toen wy aan de Fransche grens kwa men, liet Jan zijn pas zien en ik zei, dat we naar Lille wilden, om voor het Vreemdelingen-legioen te teekenen. En toen moest ik eerst een stuk teekenen en direct mocht ik over de grens! Toen wij in Lille waren, zijn we direct naar het wervingsbureau gegaan en hebben daar voor 5 jaar geteekend. Het verhaal wordt dan even onderbroken door een sprong naar Marokko, waar Cor in Sidi-Bel-Abbes op een gemotoriseerde aan- hang-keukenwagen terecht kwam en deze onder moeilijke omstandigheden bestuurde. En de brief gaat verder: Van Lille werden wij verder ge transporteerd naar Toul, midden in Frank rijk. Daar werden wij nog eens gekeurd en vervolgens werden we naar Marseille ge bracht. Onderweg daar heen sprong er een Pool uit den trein. Hij werd opgenomen met een zware hersenschudding en een gebroken arm. Van Marseille ging het verder per schip naar Oran, een havenplaats. Dat was twee dagen varen. En toen wy daar aankwamen, ontpopten de sergeants zich als ware beesten. Zij, die niet op de maat marcheerden, werden maar tegen de beenen geschopt. U kunt wel begrijpen, dat er velen deserteerden. Ook wij zy'n eens gedeserteerd. Dat was in Sidi-Bel-Abbes, dat is 80 K.M. van Oran af. 't Was op een Zaterdag. Maar we zijn niet ver gekomen, want misschien 20 K.M. voor Oran werden we door de gendarmerie gegrepen en ge boeid. Wat er toen in mij om ging, moeder, is moeilijk te beschrijven. Ik weet wel, toen we in de gevangenis zaten, dat wy allemaal zaten te huilen als een kind. Wij hadden van een Arabier een costuum gekocht. Die man woonde 60 K.M. buiten Sidi-Bel-Abbes. En toen wy weer terug waren, moesten we bij den kapitein komen, d-- vroeg, waar die Arabier woonde. Want die man was natuurlijk strafbaar. Ik kwam het eerst en zei, dat ik het niet wist, maar dat het ongeveer 20 K.M. hier vandaan was; want ik wilde den Arabier niet verraden. Toen kwam Jan, maar die wist niet, wat ik gezegd had en toen de kapitein Jan dezelfde vraag stelde, zei ik „20". Dat hoorde de officier en hij gaf me op elke wang zoo'n klap, dat de tranen me in de oogen kwamen. Toen ging ik „in rust" staan (in tegenstelling dus met stram in de houding, zooals vereischt werd. Red. A.C.) en daar werd de kapitein zoo kwaad om, dat hij my een schop gaf en een douw, zoodat ik lang uit op de straat terecht kwam. Strafmaatregelen. De eerste drie dagen kregen wy alleen brood en water en een week lang geen dekens. Na een week mochten wij uit de gevange nis en toen moesten wij 's morgens met een zak zand op den rug loopen. Dat was om gek te worden. Wij moesten steeds achter elkaar loopen, tergend langzaam en spreken was heelemaal verboden. Als je dat toch deed, moest ze een half uur met die zak op je rug in de houding staan in de brandende zon. 's Middags moesten wij hout zagen tot 4 uur en dan werd je weer eenzaam opge sloten in een cel. En dan kon je alleen maar denken aan huis. 't Was om er gek van te worden, moeder, en ik begrijp niet, hoe ik het volgehouden heb Zoo gaat de brief verder en hoe wreed de straffen wel zijn, wordt wel zeer scherp ge ïllustreerd door het volgende, dat een Rot- terdamsch legionnair aan Cor meedeelde. Hij vertelde mij aldus de brief dat een legionnair om de een of an dere reden voor straf in een cirkel moest staan van een halven meter doorsnede, en in de gloeiende zon. Dat had de man 2J4 uur volgehouden en toen viel hij be wusteloos neer. Na vier weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, is hy ge storven, en werd met militaire eer be graven. Op een kleine steen staat met bronzen letters: „Mort pour la France". Gestor ven voor Frankrijk Manoeuvres Wy nemen een anderen brief en lezen. En wij krijgen nog even een idee van wat er in Cor omgaat, als hy denkt aan zijn teekenen voor het Legioen: „Wij kwamen op een vies kantoortje in Lille, waar Duitschers, Engelschen en andere nationaliteiten waren. En daar hebben wy voor 5 jaar geteekend. Moeder, ik wou, dat ik mijn handen ver lamd had, voordat ik teekende, want het is geen leven meer. Ik zit hier vlak bij de woestijn. Het is er een hel gelijk. We zy'n acht dagen op manoeuvres ge weest en hebben 270 K.M. gemarcheerd met een bepakking van 38 K.G. We liepen berg op, berg af en wij hadden koeli-drijvers ach ter ons aan. Al die dagen moesten we op den grond slapen en we kregen niets anders te eten dan soep, kaas en brood. En om 2 uur 's nachts was het weer opstaan. Ik heb het vijf dagen volgehouden en toen ben ik 's middags in elkaar gezakt en naar het hospitaal gebracht. Daar lig ik nu al vier dagen met 38 tot 39 graden koorts. Moeder, haal wij hier toe hvandaan, want het is hier geen leven. En stuur mijn pas, maar niet in een brief, maar in een krant. Want als er iets dik in een brief zit, wordt die opengemaakt. En deserteeren zonder pas is heelemaal onmogelijk". Zoo gaat deze brief verder. Het is één groot verlangen naar huis, naar moeder, s Avonds ligt de jongen op bed te huilen en heeft heimwee. En hy vraagt om een paar kranten, om toch maar wat te kunnen lezen. En als hy die krijgt, leest hij alles, spelt elke advertentie. Cor komt weer gezond en fit uit het hospi taal. Intusschen heeft zijn moeder alles in het werk gesteld, om hem terug te krijgen en de heer Sneevliet schijnt in dit verband vorderingen te maken. Cor hoort er van in brieven van zijn moeder en er komt nieuwe hoop by hem. Reeds had hij gedacht, dat hij Alkmaar nooit terug zou zien, reeds had hij van zijn weinige franken een revolver ge kocht. Maar er is hoop. Intusschen zy'n er weer groote oefeningen geweest. En Cor schrijft: Wy hebben al weer een week van de grootste ellende gehad en dat ik er goed afgekomen ben, begrijp ik zelf niet. Nou was ik heelemaal weer beter en nu zy'n mijn voeten heelemaal stuk van het loopen. Ze zitten vol blaren. Het eene is niet achter den rug, of het andere heb je al weer. En dat voor 25 centimes per dag. Soms zou ik mij wel dronken willen drinken aan die gemeene wijn, maar ik bedwing me". Dan vertelt HU, hoe zijn broer Jan gedeser teerd is: Jan is erg gemeen geweest. Ik ben op rapport by den kapitein geweest en die ver telde me over hem. Met zijn drieën waren zijn gedeserteerd, Jan, nog een Hollander en een Belg. Toen hebben Jan en die Belg 's nachts in de bergen den Hollander be wusteloos geslagen en 300 francs van hem afgenomen. Toen de Hollander weer bij kwam, heeft hij zich vrijwillig gemeld en alles verteld. En toen zijn Jan en die Belg weer opgepakt. Ze hebben allebei nu drie maanden gekregen". Heimwee. In denzelfden brief lezen wij, hoe groot het verlangen naar huis is en hoe de vertwij feling wordt opgewekt. In het eerst huilde ik, moeder, maar dat kan ik nu niet meer. Ik moet van 's mor gens tot 's avonds aan huis denken. Op de manoeuvres schoten wy met losse patronen. Als wij met scherp hadden moeten schieten, was ik nu wel uit de ellende geweest En als hij dan verneemt, dat de kans op terugkeer in Holland grooter wordt, dan gaat hy de dagen tellen. Het zal nog wel een paar maanden duren, maarEn dan denkt hij weer aan de totale onmogelijkheid, om ooit weg te komen. De africhting gaat verder. Eiken Vrijdag moeten de legionnairs 28 tot 30 K.M. mar- cheeren. Zijn de voeten stuk geloopen, dan gaan ze naar het hospitaal en den volgender. Vrijdag is het weer aantreden met goede voe ten of met stukgeloopen voeten. Maar het ergst zijn wel de manoeuvres. Niet alleen Cor heeft er over geschreven, een vriend van hem vertelt er ook van in een brief. Hij is ouder, heeft meer meegemaakt en vertelt: In den Hollandschen dienst heb ik zulke oefeningen nooit meegemaakt. Het was berg op berg af met volle bepakking en onder een temperatuur van zoo'n 75 graden. Zoo hebben wij in 7 dagen 240 K.M. geloopen, dat is eiken dag net zooveel als ze in Holland de Vier- daagsche loopen. En dan slapen ze daar nog in een warm opgemaakt bed, terwijl wij zelf onze tenten moeten opslaan, die wij overdag moeten meesjouwen. Wij slapen er met ons zessen in. En zoo warm als het overdag is, zoo koud is het 's nachts. En dat alles is nog mooi, vergeleken bij Marokko. Daar moet men den heelen dag in het zand loopen en als daar iemand uitvalt, worden hem zy'n geweer en alles afgenomen en als de Arabieren hem dan vinden, snijden die zijn hoofd af, om er een premie van 25 francs voor te krijgen. Cor schrijft aan een vriend. Cor, die steeds regelmatig zijn moeder ge schreven had en een enkelen brief aan zijn zuster gestuurd had, krijgt dan de gelegen heid, om een vriend te schrijven. Waarschijn lijk heeft zijn moeder of zuster hem een paar postzegels gestuurd of een paar fran ken; want hij vraagt niet veel: alleen om alles te probeeren, om hem weer thuis te krijgen en om een paar frank, waarvoor hy postzegels en papier kan koopen. Nu schrijft hij dan aan zijn vriend Piet. Hij doet weer het verhaal van zijn reis, hij ver telt weer van zijn poging om te deserteeren en hoe hij daardoor in de gevangenis terecht kwam en wij lezen, dat hij in één maand 30 pond afviel. Wij lezen ook, dat zijn broer Jan nogmaals gedeserteerd is, maar wij weten, dat die poging weer zou mislukken. En tenslotte schrijft hij aan zijn moeder nog een langen brief. Hy vertelt er in, dat hij met een brief zoo bly is als een kind. Hij heeft leeren opstaan 's morgens, want blyf je even liggen, dan krijg je 's avonds van 5 tot 8 uur corvé-dienst. En eindelijk vertelt hij, dat de premie 1000 francs is. Daarvan krijgt de legionnair er eerst 300, na de eerste oefeningen by de tweede keuring nog 300 en dan elk jaar lang 30 francs. Dat is alles. Cor heeft er een paar schoenen voor ge kocht en wat kleinigheden. Veel is het niet en daarom vraagt hy' aan zy'n moeder, of die hem een doosje tandpasta en een borstel wil sturen. Want zy'n geld is op Weer vrij! En dan komt de laatste brief, half Maart geschreven. Het is de brief, waarin de bevrij ding tot uiting komt. Goddank, ik mag hier weg gaan. Ik ben op het bureau van den luitenant geweest en die vroeg me, of ik my'n contract wou ver- brekenl Ik moest dan 600 francs terug beta len. Als u het geld opstuurt, moeder, kan ik over 14 dagen weg. O moeder, wat ben ik u dankbaar, dat u alles voor elkaar hebt gekregen. Toen ik het hoorde van den luitenant, kreeg ik tranen in de oogen van blijdschap. U weet niet, hoe blij ik ben; het is onbeschrijfelijk. Moeder, schrijf mij gauw terug en stuur me het geld zoo vlug mogelijk. Dan ben ik misschien over twee weken weer thuis. En als ik dan weer op een wagen kan rijden, dan is alles weer gauw voor elkaar. Ik heb het sturen hier nog beter geleerd dan in Holland. Moeder, ik ben in mijn leven niet zoo blij geweest als nu! Zoo eindigt het verhaal. De lezer zal begrijpen, dat wy niet alles hebben kunen weergeven. Wij hebben den jongen niet zelf gesproken, alleen zijn brie ven doorgeloopen. Wy weten niet precies, hoe zijn bevrijding tot stand is gekomen. Maar wel weten wij, dat een jongen van 18 jaar nog juist op tijd gered is en weer heelhuids in Alkmaar is teruggekeerd. Moge het leed spoedig geleden zijn, moge hij spoedig zijn geloften kunnen nakomen: te kunnen werken, om zijn moeder te kunnen helpen Onder buitengewone belangstelling heeft gisteravond om ruim kwart voor negen de terechtstelling plaats gehad van Bruno Richard Hauptmann, den ontvoerder en moordenaar van het kind van Lindbergh. De executie geschiedde in den electri- schen stoel in de gevangenis van Trenton. Hauptmann's laatste uren. De laatste hoop op redding voor Hauptmann verdween, toen een half uur voor den voor de terechtstelling vastgestelden tijd, de secretaris van gouverneur Hoffman de wachtende me nigte mededeelde, dat de gouverneur geen verdere macht bezat om uitstel te verleenen. Te 18 uur 45 kwam de beul Elliott in de ge vangenis aan. De ingang daarvan werd door een dubbele haag politie-agenten bewaakt. Wilentz, de officier van Justitie, voerde een langdurig onderhoud met gouverneur Hoffman, Te 19 uur 5 kwam Fisher, Hauptmann's voornaamste advocaat, in de gevangenis aan. Kort daarop arriveerden ook de dertig ge tuigen, hoofdzakelijk journalisten, die de te rechtstelling zouden bijwonen. Zij werden naar het bureau van den direc teur der gevangenis geleid en nauwkeurig ge fouilleerd. In haar hotelkamer bad intusschen de hevig snikkende mevrouw Hauptmann. Toen het besluit van den gouverneur, geen verder uitstel te verleenen, bekend werd ge maakt, begon de beul voorbereidselen te tref fen voor de vervulling van zijn taak en den electrischen stoel in gereedheid te brengen. De menigte buiten de gevangenis groeide meer en meer aan en allerlei soorten voertui gen verzamelden zich in de omgeving van het gevangenisgebouw. Mevrouw Hauptmann hoorde de tijding, dat geen verder uitstel kon worden verleend, in somber stilzwijgen aan. Hauptmann's geestelijke raadsman, in zwarte kleeding, werd bij zijn aankomst aan het ge vangenisgebouw eveneens door de beambten gefouilleerd. Even na acht uur werd een dokter bij Me vrouw Hauptmann in haar hotel ontboden. Om 8 uur 10 was er nog niets aangaande de terechtstelling bekend, ofschoon deze op 8 uur was bepaald. Maar om 8.45 werd Hauptmann terecht gesteld. Hoe de executie geschiedde Gisteren is nog tweemaal gepoogd hem te redden, doch beide pogingen zijn mislukt. In een onderhoud tusschen proc. Wilenz en gou verneur Hofmann trachtte deze laatste nog uitstel van executie te verkrijgen en de ver dediging van Hauptmann poogde een nieuw o-derzoek te doen instellen naar Wendel in het district Huntingdon. Hofmann slaagde er niet in een nieuw uitstel van executie te ver krijgen en de autoriteiten van Merfer weiger den Wendel uit te leveren aan Huntingdon, aangezien de beschuldiging welke tegen hem was ingebracht, nog niet was opgeheven en de procureur van Huntingdon weigerde de kwestie aan zijn jury voor te leggen, alvorens de jury van Merford gereed was. Op het oogenblik dat Hauptmann naar den stoel werd gevoerd, telefoneerde de directeur van de gevangenis nog of er nog kans was op uitstel, doch er werd ontkennend geant woord. Hauptmann trad kalm, doch bleek de zaal binnen. Twee cipiers geleidden hem naar den stoel, waarop hij rustig plaats nam en keek een oogenblik naar de 51 getuigen, die in de executiezaal hadden plaats genomen. De eerste schok werd te 1 uur 41 min. 30 sec. gegeven. Daarna volgden er nog twee andere schokken met een minuut tusschenpooze. Het lichaam werd vervol gens naar de onderzoekkamer gebracht, waar het door 6 doktoren werd nageke ken, waarna dr. Weisier officieel mee deelde, dat Hauptmann was overleden. Tijdens de executie werden enkele getuigen onwel en moesten naar buiten worden gedra gen. Na de terechtstelling verklaarde Kim- berling, dat Hauptmann tot het laatste oogen blik overtuigd was, dat hij niet zou worden terechtgesteld. De veroordeelde vroeg niet te mogen biechten, hij verloor den moed niet en ontbeet met goeden eetlust. Het grootste deel van den dag bracht hij door met spreken met Luthersche dominé's. Ook las hij in den bijbel. Toen de echtgenoote van Hauptmann ver nam, dat haar man was terechtgesteld, riep zij in het Duitsch uit: „Mijn God, waarom hebt Ge dit toegelaten". Zij vluchtte vervolgens in de badkamer van haar hotel en sloot de dein-. Men vreesde dat zij zelfmoord zou plegen. Eerst de dominé, die de terechtstelling bij woonde, slaagde erin haar de deur te doen openen. Zij is thans naar haar zoontje Manfred te New-York vertrokken. Het onderzoek inzake de bekentenis van Wendel. De Parijsche editie van de New York Herald geeft het volgende relaas over de verhooren met betrekking tot de „bekentenis" van den oud-advocaat Wendel, die beweerd heeft, zich aan de ontvoering van het kind van Lindbergh te hebben schuldig gemaakt. De gouverneur van New Jersey, Harold G. Hoffman, die van meening is, dat Hauptmann niet de eenige schuldige is, was de eerste ge tuige, die voor de groote jury verscheen. Voor de rechtbank was een groote menigte verza meld, die den gouverneur toejuichte bij zijn aankomst aldaar. Over de verhooren zelf wordt niets gezegd, doch het schijnt, dat de procureur-generaal Wilentz de jury heeft trachten te overtuigen dat zij geen bevoegd heid had, om uitspraak te doen in deze zaak. Niettemin schijnt Hoffman te hebben opge merkt, dat zijns inziens de beraadslagingen van de jury nog allerminst geëindigd zijn en dit heeft de meening doen ontstaan, dat Haupt mann deze week nog niet terechtgesteld zal worden. De groote jury wenschte o.a. nog het handschrift van Wendel met dat van de dreig brieven aan Lindbergh te vergelijken en eenige van de schriftkundigen, die getuigen waren te Flemington, zijn te Trenton aangekomen. In dien tusschentijd doen tallooze geruchten de ronde en verscheidene van deze geruchten zijn afkomstig van lieden, die min of meer bij de zaak betrokken zijn, zoodat de verwarring dagelijks grooter wordt. Zoo beweren ambtenaren, dat gouverneur Hoffman reeds een maand geleden op de hoog te was met de bekentenis van Wendel en dat hij persoonlijk heeft gezorgd, dat Stephen Spitz, op wien een gedeelte van het losgeld voor het kind van Lindbergh gevonden is, en die te Chicago in een gevangenis zat, naar Trenton kon komen om verklaringen af te leg gen. Dit gerucht werd weer bevestigd door de vrouw van den advocaat van Spitz, die verder nog wist mede te deelen, dat Spitz inderdaad belangrijke verklaringen kon afleggen. Spitz is inmiddels naar New Jersey geko men, waar hij verklaard heeft, dat hij het geld indertijd gekregen had van twee gangsters uit New Jersey, Over de betrouwbaarheid van zijn verhaal loopen de meeningen echter nogal uiteen en bij zelf had een onderzoek door een „leugenontdekker" afgewezen. Inmiddels is er ook een klacht ingediend te gen gouverneur Hoffman, naar aanleiding van een incident, waarbij een vijftal mannen zich toegang hadden verschaft tot het terrein van het landhuis van de Lindbergh's om een onder zoek in te stellen. De huisbewaarder had het nummer van de auto opgeschreven en het bleek, dat deze aan een maatschappij behoor de, waar Hoffman vroeger het hoofd van was geweest. Hoffman zou echter dit incident ver doezeld hebben en nu is er een klacht tegen hem ingediend, omdat hij het onderzoek zou bemoeilijken. Aan den anderen kant ontkent men deze geheele geschiedenis weer, maar het geheel maakt wel duidelijk dat zich een uiter mate onfrissche geschiedenis om de executie van Hauptmann afspeelde. Daar komt nog bij, dat men de zaak niet vrij schijnt te willen houden van politieke invloe den. Gouverneur Hoffman is een republikein en alle betrokken autoriteiten die de terecht stelling van Hauptmann uitgesteld wenschen te zien totdat de geheele zaak is opgehelderd, zijn eveneens republikeinen. Aan den anderen kant is de procureur-generaal een democraat. In de groote jury zitten 12 republikeinen, 9 democraten en 2 onafhankelijken. Inmiddels zijn niet alle republikeinsche leden van de jury het met de opvatting van Hoffman eens. Het besluit van Donderdag van de groote jury om het onderzoek nog niet te beëindigen, was genomen met 12 tegen 11 stemmen. In middels bleek de jury sindsdien weer van meening veranderd te zijn. De ontvoering van de baby van Lind bergh. De rol van Hauptmann. Het is geenszins waarschijnlijk dat met de executie van Hauptmann het laatste woord is gezegd in de geruchtmakende zaak van de ontvoering van de baby van Lindbergh. Wel zelden zal een rechtszaak over de ge heele wereld zoo'n belangstelling hebben ge wekt als die tegen den ontvoerder en moor denaar van het zoontje van dear Lindy, den beroemden Amerikaanschen vlieger, Zooals men zich herinneren zal bereikte ons op 1 Maart 1932, dus reeds meer dan vijf jaar geleden, het bericht, dat het 20 maanden oude zoontje van kolonel Charles A. Lindbergh, Charles A. Jr. des avonds tusschen acht en tien uur uit zijn slaapkamer in het buitenver blijf van de familie Lindbergh te Hopewell (Staat New Jersey) was ontvoerd. Ondanks alle nasporingen en ondanks de geweldige belooningen welke men had gesteld op de terugbrenging van het kind, werd het niet levend aan de ouders teruggebracht. Op 12 Mei, dus bijna 2maand later werd het lijkje van de kleine door een neger ontdekt in de nabijheid van de villa* van Lindbergh. Slechts aan de kleeren kon men het slacht offertje doen identificeeren als het zoontje van Lindbergh. Bij de autopsie bleek, dat de dood moest zijn ingetreden tengevolge van een slag of ernstigen schok, aangezien de breuk in het schedeltje zulks uitwees. Een aanklacht tegen Bruno Hauptmann. Twee jaren later, op 12 October 1934 besloot een jury van de Rechtbank te Flemington (New Jersey) over te gaan tot het indienen van een aanklacht tegen den Duitscher Bruno Richard Hauptmann, die zij er van beschul digden het zoontje van Lindbergh te hebben ontvoerd en vermoord. Op 14 Februari 1935 werd Hauptmann door de jury te Flemington schuldig bevonden aan „moord in den eersten graad". De rechter ver oordeelde Hauptmann toen ter dood, waarbij hij de terechtstelling bepaalde op 18 Maart. De advocaat van Hauptmann, Reilly, deelde direct na dit vonnis mede voor zijn cliënt in beroep te zullen gaan en de zaak zoo noodig door te zullen zetten tot bij het hoogste ge rechtshof te Washington. Eenige dagen later teekende Hauptmann, met toestemming van rechter Trenchard hooger beroep aan bij het Hof van Appel van den staat New Jersey. Het Hoogste Gerechtshof van New Jersey bevestigde evenwel op 23 October d. a. v. het tegen Bruno Hauptmann uitgesproken dood vonnis. De executie werd evenwel voor onbe- paalden tijd uitgesteld. In afwachting van een nader gerechterlijk onderzoek werd de wereld onlangs verrast door het bericht dat zekere Paul Wendel bekend zou hebben het kind vermoord te hebben. Op deze bekentenis kwam Wendel evenwel later terug. De executie werd bepaald op Dinsdag j.1., doch aangezien men bij een nadere ondervra ging van Wendel nog niet tot resultaat was gekomen, zoodat de rechtszitting nog voort duurde op het oogenblik dat Hauptmann zou moeten worden geëxecuteerd, bepaalde de Grand Jury dat Hauptmann andermaal een respijt mocht worden toegestaan, zoodat de directeur van de gevangenis voor ter dood veroordeelden, Kimberling, de terechtstelling voorloopig 48 uren uitstelde. Gister-(Vrijdag)avond om acht uur zou Hauptmann geëlectrocuteerd worden. De te rechtstelling geschiedde ongeveer 47 J4 minuut later. Iedere automobilist kan u dadehjk vertellen, hoeveel kilomaier per uur zijn wagen haalt, maar slechts weinigen welen, hoeveel meier ze wel noodig hebben om met die vaart te stoppen!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1936 | | pagina 9