Het witte doek krijgt diepte.
£jufttoaaet
OUddsaakem.
JCetk S. School
ANNY ONDRA
in de bioscoop Harmonie.
„In het Witte Paard"
in City-theater.
Glimlachje
DE STEREO-FILM.
Binnenkort ook te Alkmaar deze
nieuwe filmattractie.
„Der jange Graf", die eigenlijk
een circusmeisje is.
Anny Cndra
als „de Graaf".
„De jonge graaf" met Anny Ondra in de
hoofdrol is een amusementsfilm van dat
vlotte, luchtige genre, dat boeit en bekoort,
dat ons in aangename spanning houdt en
waarbij de humor niet vergeten is. En van
het genre een voortreffelijk specimen. In
derdaad, wie tijdens de kermis zich te ver-
poozen zoekt bij een film, die hartelijk doet
lachen en profijtelijk is voor oog en oor, ga
de pittige, levendige Anny Ondra in deze
film zien.
En deze prettige film draait in de b i o s-
coop Harmonie.
Het eigenlijke filmverhaal is niet zonder
romantiek. Het komt er op neer, dat een
graaf zijn zoon, die er met een cirsusartiste
vandoor ging, verstooten heeft. De zoon, die
zijn vrouw verloor, treedt later in de variété
op met zijn dochter (Anny Ondra) als „Two
Fellows", muzikale clowns.
Anny, die van het armoeleven genoeg
heeft, dicteert haar vader een brief voor
opa, die steenen week zou doen worden,
met het prompte gevolg, dat zij door Opa's
huisknecht wordt gehaald. Maar de zij moet
een hij zijn, want de oude graaf verwacht
een kleinzoon. Als jongeman maakt Billy
dan ook, vergezeld van een jongen leeuw,
zijn (haar) entrée, waarbij de oude heer niet
weinig uit het lood geslagen wordt door de
acrobatische en goocheltoeren van den jeug
digen graaf. Enfin, er komt een jonge
leeraar, er komt de liefde van den jongen
leerling, die een meisje is, voor dien leeraar
met alle begrijpelijke complicaties, er komt
jaloezie als een ander meisje op het kasteel
komt logeeren, en dat alles heeft den scena
rioschrijver de gelegenheid gegeven tot de
zotste verwikkelingen, die wel haar culmi
natiepunt vinden in de dwaze sportvertoo-
ningen.
Het zou geen rechtgeaarde amusements
film zijn, wanneer het slot niet was: eind
goed al goed en dat is het dan ook. Het ein
digt n.1. met de filmkus van den leeraar en
het jonge gravinnetje, op het oogenblik dat
papa op het tooneel de wereld van den ver
keerden kant bekijkt, n.1. als hij op zijn
hoofd staat.
Dit is dan zoo'n beetje het geraamte van
dit amusante geval, dat aanleiding gaf tot
een reeks alleraardigste scènes. Zoo b.v. in
de variété, waar Anny en haar vader (Paul
Heidemann) als muzikale clowns een liedje
zingen, dat een echte Schlager is, dat men
wil meezingen, dat blijft hangen in het ge
hoor. Trouwens dienzelfden Schlager zingen
vader en dochter in hun armelijke pension
kamer, waar ze eiken regel van het huis
overtreden.
Dan zijn er de scènes in het kasteel, de
zure grootvader stom van verbazing over de
capriolen van zijn grafelijke nakomelinge,
maar langzaam onder zijn (haar) bekoring
komend en de zotte spokerij, waarover wij
reeds schreven.
Ook in deze film, die vaart en tempo heeft,
is Anny Ondra, nu ja, Anny Ondra, c'est
tout dire. Van een aanstekelijke vroolijk-
heid, tintelend van geest en humor, lustig,
vluchtig, vlot, charmant, Anny Ondra op
haar best.
Op het tooneel: Louis Noiret.
Als bijzondere attractie zal op het tooneel
Louis Noiret, de bekende vleugel-humorist,
een alleraardigst repertoire voordragen, dat
ongetwijfeld groote geestdrift zal opwekken.
makkelijk*. De toestand spitst zich to^
de concurrent Fürst zich toevanigerwjiZ
bij het groote gezelschap voegt, dat en»!!
in het landelijke hotel „In het Witte Paard!
aan het Wolfgang-Meer bijeen vindt.
De waardin, de jonge en gansch niet
knappe weduwe Josepha Vogelhüber, wordt
aangebeden door haar oberkellner Leopold
doch is verliefd op haar trouwen gast fo
Siedler, natuurlijk de advocaat van Fflrst*
De ontdekking, dat Siedler zijn hart elders
heeft verpand, blijkt een teleurstelling
waar zij zich nogal heldhaftig overheen zet!
doch Leopold's gevoelens kan zij eerst
antwoorden, nadat de hare door de onml».
baarheid van haar oberkellner zijn getoetst.
En als zij Leopold als de zesde naar haat
hand dingenden ober zijn congé heeft gege
ven, schrijft zij onder den indruk van haat
teleurstelling in Siedler en van Leopold'g
toewijding en zakelijke waarde in zijn ge-
tuigschrift: „Ontslagen als oberkellner, aan
genomen als echtgenoot".
Natuurlijk lossen alle geschillen en ver
warringen zich na een komische toespitsing
op en een volksfeest op het hoogtepunt in
het seizoen van St. Wolfgang vormt het
vroolijk en dankbaar besluit van de historie.
In den Tsjechischen regisseur Karl Lamao
heeft men wederom een vlotten verfilmer
gevonden, die zoowel van de situaties als
van het prachtige natuurlandschap van
Salzkammergut, de noordoostelijke uitloo»
per van Oostenrijks Tirol, het volle profijt
heeft weten te trekken. Voor het draaiboek
heeft men een even gelukkige keuze gedaan
in dr. Benatzky, die als componist van de
muziek, welke men hier onaangetast heeft
gehandhaafd, met de stof door en door vei*,
trouwd was.
De spelen.
Ook de spelers zijn met juist inzicht ge*
kozen, al treedt hier en daar nogals eens,
zij het allerminst storend, aan de dag, dat
zij aan de „Bühne" ontleend zijn; waar*
schijnlek ook alweer een voorzichtigheids*
maatregel. In Christl Mardayn maakt men
hier kennis met een geschikte en veelzijdige
filmkracht ,in Annie Markart met een lieve
„ingénue", in Willy Schaeffers met een
waardeerbaren imitator van Szoke Szakaü,
in Fritz Imhoff met een insgelijks meerbelo*
vend filmspeler. In Hermann Thlmig, Thee
Lingen en Fritz Odemar ontmoet men oude
bekenden van het witte doek, die hun repu*
tatie ook hier loffelijk handhaven.
Anny Ondra als het Circusmeisje".
Vlofle en levendige verfilming
van de vroolijke operette.
Een echte, vroolijke film voor
kermis.
de
Dat de film zich niet eerder op de succes
operette „lm Weissen Rössl" wierp, mag
eigenlijk wel verwondering wekken. Want
deze frissche, vroolijke geschiedenis uit het
schoone toeristen-bergland van Salzkam
mergut heeft alle elementen in zich om in
de film bij uitstek tot hun recht te komen:
een vlotte, komisch intrige met een niet al
te onmogelijke rol van het toeval, eenige
liefdesgeschiedenissen met verblijdende af
loop, de entourage van het zeldzaam schoone
landschap rondom het Wolfgang-Meer en
van een typisch volk met specifieke gewoon
ten en gebruiken en dan niet te vergeten de
nog altijd zoo pakkende, gezonde muziek
van Ralph Benatzky. Ja waarlijk, de film
heeft deze prettige historie van „menschen
in een hotel" wel laat ontdekt!
Beter laat dan nooit. Of zou het zijn, dat
de vrees, het wijdvermaard succes van' de
operette niet te zullen evenaren de produc
tieleiders van een* verfilming weerhield?
Was eenerzijds deze vrees gerechtvaardigd,
anderzijds leert toch de ervaring, dat juist
het succes van een tooneelstuk, operette of
boek voor dat van een verfilming de weg
baant en het slechts zaak is een kundig
regisseur, een bekwaam draaiboekschrijver
en geschikte spelers te kiezen. En wat dat
betreft, heeft de productieleiding voor deze
film, die het C i t y-t h e a t e r deze week
in A 1 k m a a r introduceert, ongetwijfeld
een goede greep gedaan.
De geschiedenis.
Men kent natuurlijk de geschiedenis: zij
begint met een patent-geschil tusschen twee
textielfabrikanten, hetwelk de gelegenheid
schept voor een pakkende inleiding in den
vorm van een badpakkenshow. De advocaat
in dit proces wordt verliefd op de dochter
der tegenpartij van zijn cliënt en zoekt daar
om naar een oplossing door minnelijke
schikking, die de oude heer Giesecke door
zijn halsstarrigheid nu niet bepaald verge-
DE POSTVLUCHTEN.
Hedenmorgen te 5.57 is de Perkoetoet
van Schiphol vertrokken naar Indië. Voor
deze reis hebben de volgende passagiert
geboekt: Drie Amsterdam-Jodphur, één
Halle Leipzig-Bagdad, één Boedapest-
Jodphur en drie Bangkok-Medan. Medege
nomen is 223 Kg. briefpost, 8 Kg. pakket-
post en 105 Kg. vracht.
Vanmorgen 8.05 is geland in Halle-Leip-
zig, vanwaar, na het inladen van nog 128
Kilo post en 47 Kilo vracht, weer om 9
uur werd vertrokken.
Het K. L. M.-toestel „Edelvalk" is op do
thuisreis in Medan geland.
Djalak, thuisreis, is gister in Bagdad ge
land.
POSTWISSEL GESTOLEN EN GEÏND.
Een jongeman, die werkzaamheden in
een Amsterdamsch kantoorgebouw ver
richtte, wist zich op 28 Dec. j.1. meester te
maken van een postwissel groot 10, die
geadresseerd was aan een Amsterdam-
schen advocaat. Hij endoseerde de wissel
en inde aan het „geldkantoor" de tien
gulden. Veel plezier zou hij echter van zijn
misdrijf niet beleven. De recherche had
spoedig uitgevonden, hoe de vork in den
steel zat en de jonge man, die een volle
dige bekentenis aflegde, stond gisteren te
recht voor de vacantiekamer der recht
bank.
Het O. M., waargenomen door mr.
Bosch eischte een jaar gevangenisstraf.
Op 1 September zal de rechtbank von
nis wijzen.
De heer G. L A. van Zuijlen, pastoor te
't Zand, is als zoodanig benoemd te T.iag-,
Met ingang van het nieuwe school
jaar is broeder Theophile, hoofd van de
Theodorus de Celles-school te Rotterdam
overgeplaatst naar de broederschool te
Alkmaar.
Waarom zit jij hier?
Voor inbrak en diefstal bil
van den Burg Sc Col
W*t de wereld toch klein!
ne.ik ben van den Burg zelfI
Sinds de gebroeders Lumière in 1895
hun eerste „filmpje" vertoonden voor
de verrukte Parij zenaars heeft de film
techniek een snelle evolutie doorge
maakt, welke nog steeds niet ten einde
is, want nauwelijks hebben twee vin
dingen hun intrede gedaan de toepas
sing van geluid en kleur of reeds
dient zich een volgende element aan:
de diepte; de stereo-film, de „film en
relief".
Er bestaan op het gebied verschillende
systemen waarmede al enkele uitgebreide
proeven zijn genomen; doch die alle aan
ernstige technische kinderziekten lijden.
Eén systeem werkt met spiegels vóór in de
zaal en twee films op twee doeken aan den
voorzijkant van de zaak geprojecteerd; een
ander werkt met een soort geribt projectie
scherm, waarop eveneens twee films van
terzijde moeten worden geprojecteerd.
Voorzoover deze systemen al eeniger
mate voldoen leveren ze voor degenen,
die vooraan of erg aan een der zijkan
ten in de zaal zitten, zeer onbevredigen
de beelden; véél erger dan dit bij de
thans gewone" film het geval is,
Een ander stelsel is dat van Louis Lu
mière die is uitgegaan van de bekende,
en tegenwoordig al meer en meer gebruik ge
raakte „anaglyphen", welke men door een
bril met twee verschillend gekleurde glazen
moet bekijken om de perspectivische wer
king van de twee over elkaar gedrukte
beelden, eveneens in dezelfde twee kleuren,
te kunnen zien.
zooals zooveel stereoscopische filmexperi
menten, maar kan op een gewoon vlak bios
coop-doek vertoond worden. Alleen heeft de
toeschouwer het bekende rood-groene cel-
lophaan brilletje noodig, dat ook bij het be
kijken van z.g. „diepte-platen" gebruikt
pleegt te worden. De Metro heeft deze din
getjes twee cellophaan-venstertjes in een
stukje carton echter zoo goedkoop weten
te maken, dat het lastige meenemen, huren
of leenen, zooals dat bij andere stereoscopi
sche films noodzakelijk was, kan vervallen:
het ding is vrijwel even goedkoop als het
bekertje en lepeltje van een op straat ge
kochte portie ijs en kan zonder het minste
gewetensbezwaar „verbruikt" worden.
De illusie van de derde afmeting, na
breedte en hoogte thans diepte in bioscoop
beeld, berust op een heel eenvoudig begin
sel.
Als iemand gewoon naar een voorwerp
kijkt, ziet het linkeroog meer van één kant
dan het rechter en het rechter ziet natuur
lijk meer dan den tegenoverliggenden kant.
Een „twee-ln-één-camera", met lenzen
in plaats van het menschelijk oog, doet
dienst bij de fotografie van de stereoscopi
sche film. De twee opnamen worden vervol
gens op dezelfde strook celluloid afgedrukt
en het resultaat is een vrij schemerige
en wazige geschiedenis: de oogen gaan er
eerlijk gezegd een beetje pijn van doen als
men het effect wil trachten te bewonderen.
„Je gaat er scheel van zien" is het populaire
oordeel, dat er aanvankelijk niet beter op
wordt als de twee opnamen nu elk afzon
derlijk gekleurd worden: de ééne groen, de
andere rood.
Maar gebruikt men vervolgens het karton
nen cellophaan-brilletje om het effect te
zien, dan blijkt, dat de groene cellophaan,
de groene opname onzichtbaar maakt, zoo-
Een van de groote filmgebeurtenissen van
dit jaar is dan ook zeker, dat de Metro een
nieuwe en zeer succesvolle poging heeft ge
daan om de stereoscopische film, de film
met „diepte", in de bioscoop te brengen.
Bij een vertooning in besloten kring in
Hollywood en later bij de vertooning in
Londen was het succes zoo groot, dat er zelfs
èenige consternatie ontstond, toen op het
witte doek een ladder omviel. Het publiek
begon te schreeuwen en was in de vaste
overtuiging, dat de ladder boven op hun
hoofden terecht zou komen
Hetzelfde herhaalde zich toen een jonge
dame op een schommel van het doek af „de
zaal in vloog" en zelfs toen een heer een
siphon spuitwater wat onhandig bediende
en het publiek bang werd ook „natgespoten"
te worden.
De twee-acter, die dit resultaat bewerkte,
heet „Audioscopiks" en wordt door de in
gewijden als de grootste nieuwigheid sinds
de uitvinding van de sprekende film be
schouwd. Zij vereischt geen bijzonder doek,
dat de toeschouwer door dat glas slechts de
roode opname ziet, terwijl het omgekeerde
bij het andere oog het geval is, zoodat daar
dus alleen het groene beeld overblijft.
Aldus heeft elk oog zijn aparte visie en
het resultaat is precies hetzelfde als wan
neer het menschelijk oog naar een werkelijk
voorwerp van drie afmetingen kijkt, in
plaats van naar een fotografie ervan in twee
afmetingen.
„Audiscopiks" heeft, afgezien van geluid
en diepte ook nog wat kleur, dat wil zeggen:
verschillende tinten, maar de hoofdzaak
van deze nieuwigheid is toch dat menschen
en dingen ons van het doek als het ware
tegemoetkomen, zoodat de toeschouwer tel
kens de illusie heeft, dat hij er tusschen
door zou kunnen wandelen en ze met de
hand zou kunnen aanraken en betasten.
Wat dat betreft wordt zelfs de suggestie van
het tooneel overtroffen, want de illusie dat
de acteurs en actrices zich eigenlijk in de
toeschouwersruimte bewegen, is bij „Audios
copiks" volkomen.
Links boven (fig. 1) ziet men beide oogen
gericht op een balk. 't Linkeroog ziet van
zelfsprekend meer van één kant, 't rechter
meer van de andere. De indrukken van
elk oog afzonderlijk (fig. 2) worden gecom
bineerd en daardoor krijgt het beeld bij
het zien diepte.
9»oe«
cellophe
i)
Vervangt men de beide oogen door twee
camera's dan krijgt men de indrukken
echter afzonderlijk en copieert men deze
in twee kleuren over elkaar heen dan
krijgt men een beeld zooals fig. 3 boven
dat voorstelt. Door toepassing van de bril
krijgt men dan weer het oorspronkelijke
beeld met diepte.
ci,7»ï i™w..we'"
Filmniettwa.
