FLITSEN VAN HET WITTE POEK. c Nu straks de film „Rembrandt" haar wereldpremière zal beleven RW* - T 13 Interessante bijzonderheden over deze voor ons land zoo belangrijke rolprent. Over spelers en speelsters. ONZE BIOSCOPEN. De film „Rembrandt" werd door London Film, de maatschappij, die o. a. films als „Hendrik VIII", „Ca- tharina de Groote", „De roode Pim pernel", „Sanders of the river" en „De wereld in wording" maakte, ver vaardigd in de nieuwe Denham stu dio's, nabij Londen, het grootste en modernste studio-complex van Euro pa dat wat inrichting en outillage betreft niet voor Hollywood be hoeft onder te doen. De directeur van de London Film, Alexander Korda, voerde tevens de regie van deze grootsche film, die door Loet C. Barnstijn's Filmdistributie in Neder land zal worden uitgebracht. Architect was de broer van Korda, Vincent, die voor de Hollandsche sfeer en de details werd bijgestaan door onzen landgenoot Johan de Meester, die als tooneelregisseur zijn sporen reeds verdiend heeft. Aan de camera stond George Perinal. Charles Laughton speelt zoo als onze Londensche correspondent reeds eerder in een artikel over deze film ver telde de titelrol. Hij toont ons Rem brandt van Rijn als een rondborstige, maar toch ook vaak arrogante man, meestal arm, wat aardsche goederen be treft, doch rijk aan scheppingskracht, grootsch in zijn kunst en vorstelijk in zijn edelmoedigheid. Men ziet hem tusschen zijn 35ste en zijn 60ste jaar, als een leven dig, vierkant man met een zorgeloos, goed humeur, dat echter achter zich de demon der artistieke inspiratie verbergt. Dit merkwaardige karakter biedt Laugh ton een prachtige gelegenheid om zijn grootste filmrol sedert „Hendrik VIII' te spelen. Zijn Rembrandt is zoowel een humorvolle als een tragische figuur, maar in iedere periode van zijn kleurrijk leven blijft hij een man van beschaving, een gever, een vorst onder zijn medemenschen. Charles Laughton, die men ongetwijfeld mag rekenen tot de brillantste karakter- spelers van het witte doek, werd in 1899 te Scarborough geboren. Hij vierde tijdens de opnamen van Rembrandt zijn 37ste verjaardag. Zijn Londensche tooneelsuc- cessen waren o. a. „The cherry orchard", „Alibi" en „On the spot". Zijn grootste filmrol was „Het liefdeleven van Hendrik VIII", die gevolgd werd door zeer opmer kelijke creaties in „The Barretts of Wim- pole Street", „Ruggles of Red Cap" en^ „Muiterij op de Bounty". Elsa Lanchester, in het gewone leven de echtgenoote van Laughton, speelt de rol van Hendrickje Stoffels, 't Zeeuw- sche meisje, dat in Rembrandt's huis in Amsterdam niet alleen de scepter in de keuken voert, doch ook in het schilders atelier een rol van belang speelt, als zij voor enkele van Rembrandt's beroemdste schilderijen poseert. Zij was tot aan haar dood zijn toegewijde gezellin. Elsa Lanchester maakte van Anna van Cleef, de vierde vrouw van Hendrik VIII, een buitengewone en onvergetelijke crea tie. Zij heeft ook in Hollywood gewerkt, o. a. in „David Copperfield" en „De bruid van Frankenstein". Van haar jeugd af, heeft zij zich voor het tooneel geïnteres seerd. Op haar 16de jaar richtte zij een kindertheater in Soho op en later was zij leidster van „The cave of Harmony", waar zij stukken van Pirandello, Housman en Anatole France over het voetlicht bracht. Gertrude Lawrence vertolkt de rol van Geertje Dirx, dienstmeisje in Rembrandt's huis. Na den dood van zijn vrouw Saskia werd zij Rembrandt's min nares en zorgde voor de opvoeding van zijn zoon Titus. Zij verliet het huis, toen Hendrickje Stoffels er binnen kwam, aan gezien zij zeer jaloersch was en haar ri vale, onder beschuldiging van onzedelijk gedrag, voor een speciaal consistorie daagde, een der groote scènes uit de film. Gertrude Lawrence heeft in korten tijd naam gemaakt als tooneelspeelster, doch trad nog niet in films van beteekenis op. Zij huwde korten tijd geleden met Dou- glas Fairbanks Jr. Edward Chapman ziet men als den rijken Amsterdamschen koopman Jan Six, die zich te allen tijd een goed vriend van Rembrandt betoonde. Toen Rem brandt na zijn bankroet geen dak meer boven z'n hoofd had, leende Jan Six hem in zijn tuin een klein huisje, dat als tijde lijk home voor Rembrandt en Hendrickje Stoffels dienst deed. Rembrandt op 40-jarigen leeftijd. De onthulling van „De Nachtwacht" in het Amsterdamsche stadhuis. Edward Chapman speelde een groote rol in de Wells'-film „De wereld in wor ding". In „Rembrandt" heeft hij, als de rondborstige, vriendelijke koopman, een rol, die hem uitstekend ligt. Chapman was aanvankelijk bankbediende, maar kwam, via het dilettantentooneel, bij een be roeps-gezelschap terecht. Een van zijn grootste successen boekte hij in „The con stant nymph". Hij vervult ook een zeer belangrijke rol in de London Film „De man, die wonderen kon doen", welke bin nenkort in ons land wordt uitgebracht. Robert Cochran brengt de figuur van Govert Flinck op het witte doek, een van Rembrandt's jongere leerlingen, die later ook een bekend schilder werd. Robert Cochran is 22 jaar en meester in de rechten. Men zag hem o. a. als luitenant Tibbets in de film „Sanders of the river", terwijl hij ook speelde in de Engelsche versie van „Nuits moscovites" en in „De man, die wonderen kon doen". Henry Hewitt vertolkt de rol van Frans Banning Cocq, officier van de schutterij. Op de „Nachtwacht" ziet men deze Bannirig Cocq aan het hoofd van zijn troep. De schutterij-officieren, in wier opdracht Rembrandt dit beroemde doek vervaardigde, vonden het echter te ge dempt van toon en niet fel genoeg. Een hdvige twist was het gevolg en de op drachtgevers weigerden het schilderij te accepteeren. Henry Hewitt heeft groote tooneel- en filmervaring. Men kon hem in ons land aanschouwen in de film „Jood Süss". Gertrude Musgrove speelt de rol van Agelintje, een vroolijk, vlasharig dorpsmeisje, dat werkt in de kroeg bij Leiden, dicht bij 't hui» van Rembrandt's vader. Gertrude Musgrove is een van de talent volste jongeren in de Engelsche filmwe reld. Zü had een kleine rol in „De roode Pimpernel". In het gewone leven is zij de vrouw van Vincent Korda, den architect van de groote London Films. Frank Folley ziet men als Titus van Rijn, den zoon van Rembrandt en Saskia. Na een. wat zijn gezondheid be treft, zeer wisselvallige jeugd, doorge bracht in Amsterdam, assisteerde hij. op lateren leeftgd, zijn vader in het atelier Interessante decors in „Rembrandt". Een der mooiste en indrukwekkendste scènes uit de Rembrandt-film is het be grafenismaal na den dood van Rem brandt's vrouw Saskia. Een groot gezel schap is bijeen in het huis van den schil der in Amsterdam. Visch, vleesch en fruit vullen, in heerlijken overvloed, de tafel, waarvan het middenstuk ingenomen wordt door een opgezette zwaan, omringd door fruit en groenten. De stoel in het midden, die bestemd is voor Rembrandt, is onbezet, omdat de meester nog koortsachtig bezig is met het schilderen van zijn geliefde vrouw. De gedekte tafel doet even herinneren aan den identieke scène in „Hendrik VIII", maar de omgeving is wel heel an ders. In plaats van de gebeeldhouwde zaal, met zijn met gobelin bekleede wanden, zijn groote, open haardvuur en zijn rijke aankleeding, is deze Hollandsche zaal in strengen eenvoud gehouden, met hooge ramen, oud-eiken meubels, glimmend ko per en tinwerk. Onder leiding van Vincent Korda is het of een interieur van een oud- Hollandsch schilderij tot leven gekomen is. Het schitterende kristalwerk is van hooge waarde en werd door verschillende verzamelaars geleend. Een ander belangrijk décor stelt Rem brandt's atelier voor, waar hij werkte tij dens de periode van zijn hoogste roem, en waarin vele van zijn bekendste schilde rijen werden geschilderd. Laughton werd precies geïnstrueerd, hoe hij met zijn palet en de lange verfkwasten moest omgaan. Rembrandt mengde al zijn kleuren in een klein kamertje, grenzende aan zijn atelier. Zijn leerlingen troffen de ruwere voorbereidingen, zooals het vermalen en het verfijnen der grondstoffen. Zooals men weet, ligt het geheim van de verba zingwekkende diepte in kleur, die Rem brandt in zijn werk wist te brengen voor een groot deel in het feit, dat hij zoo'n uit muntend „verfbereider" was. Al deze toe bereidselen, die men gevonden heeft in oude boeken en beschrijvingen, zullen het publiek, door de accuratesse, waarmee ze verfilmd zijn, een interessante kijk geven op de groote Rembrandt-figuur. Rondom de „Nachtwacht". In de film „Rembrandt" speelt de be roemde „Nachtwacht" natuurlijk een groote rol. Zoo ziet men de kleurrijke scène, waar temidden van twintig officie ren met hun blinkende helmen en borst - kurassen kapitein Banning Cocq gezeten is aan de lange tafel in de Bodega Taveer ne in Amsterdam. Het wachten is op Rembrandt en de dertien knappe dienster tjes komen handen te kort om haar ru moerige gasten te helpen. Als Rembrandt dan komt, geeft Ban ning Cocq hem de opdracht voor een schutterijstuk. Rembrandt accepteert en het gevolg is de beroemde „Nachtwacht! Dit in 1642 geschilderde doek wekte hevi ge protesten, want het stelde de 29 garde officieren voor, die gereed zijn om op te marcheeren, inplaats van het gebruikelijke schuttersstuk. Ook het onthullen van dit doek in het stadhuis te Amsterdam komt in de film voor. De groote zaal is dan versierd met banieren en een uitgelezen publiek wacht ongeduldig op de onthulling van het stuk, dat zóó'n teleurstelling zal brengen, dat het Rembrandt een groot deel van zijn roem zal kosten. Ook in dit tooneel valt de rijkdr7 costuums op, die eveneens als v der groote historische film „Het linJT de van Hendrik VIII" door John ontworpen werden. Bij elk costn 8 rekening gehouden met de persoon 's den drager om het zoo individueel m Van lijk te doen zijn, zonder af te kiiken e~ de toen heerschende mode. Van John Armstrong voorspelt, dat de mo(}e aantrekkelijke^ details gemakkelijk ^ver. niet weinig beïnvloed zal worden deze prachtige kleedij, waarvan kleine genomen kunnen worden voor de mort» ne japonnen. Muziek in „Rembrandt" Niet alleen werd voor de Rembrandt film muziek op illustratieve wijze 1 bruikt, teneinde een bepaalde sfeer indruk te versterken, ook behoort in en kele tafreelen muziek tot de handeling Gertrude Lawrence, die de rol va- Geertje Dirx, Rembrandt's huishoudster speelt, zingt bijvoorbeeld een oud lied! „De ondeugende meisjes van Kieldrecht" terwijl zij bezig is om de tafel te arran' geeren voor het feestbanket, dat volgt on de onthulling van de „Nachtwacht" Tb actrice zelf heeft dit liedje getoonzet. Elsa Lanchester zingt een heel eenvou dig liedje van de groene weide, terwijl Roger Livesey die voor Koning Saul poseerde een Oud-Hollandsch ii«j zingt, terwijl hij langs de Amsterdamsche havens loopt te bedelen. Belangrijke muzikale illustratie vindt men voorts bij de scènes, die betrekkin? hebben op den intocht van den Prins van Oranje in Amsterdam, terwijl in g. Leidsche taveerne, waar Rembrandt vaak vertoefde, liederen en dansen werden op genomen. met gebruikmaking van oude instrumenten uit dien tijd, zooals de rom melpot. de slanghoorn, de doedelzak en de klarinet. Een aantal karakteristieke trekjes. Charles Laughton is erin geslaagd om een opmerkelijke gelijkenis te vertoon» met enkele van Rembrandt's zelfportretten. Hij heeft zijn haar laten groeien en draagt tóch pruik, n&ch aangeplakte snor. Het eenige, dat de kapper iederen morgen te doen had, was: het aanbrengen van een lichte gt- zichts-make up, terwijl ook het haar wat stijver en glanzender gemaakt moest wor den in verband met het feit, dat het anders niet het gewenschte effect van licht en don ker door de camera zou geven. Zoo belooft na de vele bijzonderheden, welke thans gepubliceerd zijn deze film inderdaad een gebeurtenis te worden in Nederland. Rembrandt (Charta. Laughton) en Hen drikje RWfeb (E|„ Lanchester) DE HEL OP AARDE. Koxy-theater. Er zijn eigenlijk maar weinig films op de wereld, die nu eens precies de verschrik kingen van den oorlog toonen, zóó, dat er werkelijk een pacifistische propaganda van kan uitgaan. Doch onder die weinigen neenu „De hel op aarde" een eervolle plaats ir.. Het ia tenslotte een film, waarin men zich volkomen in de sfeer kan inleven, als een groep jongemannen welgemoed naar het front vertrekt, denkende dat zij nu een heldendaad voor hun vaderland kunnen ver richten. Doch hoe geheel anders is de rauwe werkelijkheid. Van mensch wordt men een wild beest en door het dierlijke wordt men zoo afgestompt, dat er slechts overblijft een schijnbaar levenloos, doch gewillig mensch. Zoo vergaat het de jongelui in deze film. Den eersten tijd wordt vol goeden moed achter de vuurlinie doorgebracht, doch lang zaam, maar zeker komt het besef boven, dat men hier bijeen is om elkaar af te slachten op de meest verschrikkelijke wijze. En dan volgt een afschuw, zoo groot, zoo intens, die niets hen meer kan bewegen, met oprechte vaderlandsliefde te strijden. Doch zij moetenzij worden opgejaagd als wilde dieren. Zelfs op Paschen en Kerst mis kent men geen rust en als zij dan eens een jonge vijand doodelijk aantreffen op wiens lippen het „Happy Christmas" hoor baar is, dan eerst voelt men de ontzettende tragiek tusschen liefde voor den mede- mensch en de oorlogsverschrikking. Nogmaals uit het oogpunt van den vrede een goede film. Een gevarieerd, vroolijk voorprogramma gaat hieraan vooraf. AVE MARIA. In Bioscoop Harmonie. Neen, waarlijk, wij hebben Donderdag niet te veel gezegd, toen wij beweerden, dat geen enkele liefhebber deze film zal willen missen. Zang en spel hierin blijven nog lang in herinnering van den bezoeker. De spelenden zijn dan ook eerste klas sterren: Benjamino Gigli en Kathe von Nagy in de hoofdrollen en Paul Hen- ckels en Harold Paulsen onmiddellijk daarnaast. Van den inhoud der film deelden wij reeds een en ander mee, wij zullen daar op dus nu niet terug komen. Maar gaarne willen wij erkennen, dat „Ave Maria" en de andere liederen ontroerend door den gevierden zanger worden gegeven; dat hij zoowel als Kathe von Nagy in hun spel gevoelige snaren aanroert en dat de an deren het hunne ertoe bijdragen (zij het in niet altijd eervolle rollen) om deze film tot de onvergetelijke te doen be- hooren. Het voorprogramma is dezen keer zeer uitgebreid: Na een goed journaal volgt allereerst een film met muziek en zang en clownerie en vervolgens een gekleurde teekenfilm, waarin zelfs een hanenge vecht. Voorts „Toekomstmuziek", waarin een componist, wiens geestesproducten pas waarde krijgen als hij naar men meent overleden is. Dat het hierin tot vermake lijke conflicten komt, is begrijpelijk. Interessant is „de evolutie van het paard", waarin we leeren dat dit edelste van onze viervoetige vrienden in de grijze oudheid er heel anders moet hebben uit gezien dan thans. Ten slotte een reeks opnamen van ad- spirant-filmsterren, die zich heel wat keeren moeten laten fotografeeren in al lerlei standen en costuums alvorens hun een rol in een bepaalde film wordt toege wezen. Onder meer zien we de proefopna- men van Gladys Swarthout, naar aanlei ding waarvan zij de hoofdrol kreeg in „De roos van de rancho", een film welke hier ter stede ook reeds is vertoond. DE ENGEL DER DUISTERNIS. City-Theater. Het hoofdnummer dat deze week in het City-Theater draait is een zeer mooi ernstig filmwerk, dat door de drie hoofd vertolkers op sublieme wijze wordt ge speeld. In den tijd der zwijgende film is dezelfde geschiedenis op het witte doek gebracht, naar wij meenen met Vilma Banky en Ronald Calman in de hoofd rollen. Reeds als kind gaat Kitty Vane veel om met haar beide neefjes Alan en Gerald. Wie van deze twee zij de voorkeur geeft is zij zich nog niet bewust. Maar ook als zij bijna twintig jaar is en de oorlog uit breekt is de toestand nog ongeveer dezelf de. Alan en Gerald, beide verliefd op Kitty, vertrekken naar het front. Bij hun terugkeer tijdens het eerste verlof is Alan de eerste die haar vraagt en wordt aan genomen. Gerald accepteert de nederlaag in berusting. Een dag voor het trouwen worden alle verloven ingetrokken. De oorlog gaat verder. Ten slotte keert Alan terug, maar hij is blind geworden. Hij wil Kitty niet binden aan een blinde en ves tigt zich in een dorpje als schrijver van kinderboeken. Eindelijk hoort hij, dat Kitty zich in middels met Gerald heeft verloofd. Hij tracht angstvallig elke ontmoeting te ver mijden. Maar als zij toch tegenover elkaar komen, veinst hij niet meer van Kitty te houden. Maar de comedie lukt niet en als Kitty de waarheid ontdekt, weet zij tevens dat zij alleen aan Alan toebehoort en haar verdere leven ook zal toebehooren. Merle Oberon heeft bij voortduring ge boeid door de uitnemende vertolking van de rol van Kitty. Naast haar speelde Fred March prachtig als Alan. Het mooie sobere spel van den artist Herbert Mars hall maakte opnieuw veel indruk. Aan hen, die een sterk gespeeld ernstig filmwerk weten te waardeeren, biedt de film alles wat men maar wenschen kan. De aardige kinderscenes verdienen zeker een afzonderlijke vermelding. Het voorprogramma bracht een Fox Movietone Nieuws, een aardige gekleurde teekenfilm en een klucht van den beken den Edgar Kennedy, die ditmaal zijn va- cantie als huizenbouwer in de bergen doorbrengt. MERIJNTJE GIJZEN'S JEUGD. Victorla-théater. Merijntje is nog een week in het Victo- h!am „eat^ gAÊnleVen want er is tusschen hem en de Alkmaarsche bevolking een vi landschappelijke verhouding, een we- derzijdsche sympathie, waardoor Merijn tje maar niet weg te krijgen is. Men houdt ook hier van het Brabant- e dorpsjongetje, dat zgn volle vertrou wen aan een strooper en nietsnut als Se Kruik heeft gegeven en in hem gelooft h""» .i ^et kinderzieltje gevoeld heeft, dat deze man in den grond van ziin hart een goed mensch is. De wereld is vol miskende typen, die in de samenleving geen plaats kunnen vin den, en die toch au fond menschen zün' die een goed woord, een kleine weldaad nooit vergeten. Dit is inderdaad een der beste Hollandsche films welke wij tot dus ver gezien hebben, niet alleen omdat de verschillende dorpstypen hierin zoo voor treffelijk gekozen zijn, maar ook omdat de karakters hier zoo prachtig tot uiting komen. Naast de Kruik en naast meneer Pastoor, waarvan De Jong een uitstekende vertolking geeft, komt de kleine Marcel Krols als Merijntje prachtig naar voren. Dit is geen bestudeerde rol, dit is ee. dorpsjongetje, die zich geeft zooals hij en den toeschouwer ontroert door eenvoud en ongekunsteldheid van zijn vriend de die optreden. Merijntje en zijn zorgzame uit de samenleving gebannen Kruik, hij in zijn onschuld in de .geV''n^ra- helpt, zij blijven met allen die in het bantsche dorpje met e: om hen leven een week in het Victoria-Théater en hen nog niet gezien heeft kunnen wil raden de kennismaking niet langer u stelien. ge. Een film, die voor de tweede n'ai?^ice- prolongeerd wordt, la zeker waard ken en beluisterd te worden. „er Vooraf gaat een alleraardigste 1:111 era- een meisje, dat per abuis voor een op tie-patient aangezien wordt, een s ^n. song, alsmede veel binnen en -^g- landsch nieuws in beweegbaar g treerden vorm.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1936 | | pagina 14