FLITSEN VAN HET WITTE DOEK..
Nogmaals: de film in kleuren,
FILMEN MET LEVENSGEVAAR.
(Z
Z1
De filmtechniek gaat voort en brengt ons
onafwendbaar de kleurenfilm in
optima forma.
Eindbeschouwing.
Bij de opnamen van de Warner-Bros-tilm
„De Circuskoning".
Spel met de leeuwen.
ONZE BIOSCOPEN.
De film, die éénmaal stom was, geluid
loos, eeuwig zwijgend, tot stilte gedoemd
(als niet een orkest, voor 'tdoek gezeten,
opzettelijk zorg droeg voor illustreerende
muziek), deze film zonder tong en zonder
taal, kreeg op eenmaal haar stem en ver
mocht te spreken, te zingen, te fluisteren
ente jubelen. Maar terwijl deze ge
weldige verovering werd behaald, terwijl
daarmee de cinematografie zulk een groo-
te schrede voorwaarts ging, bleef zij beel
den leveren in het onveranderlijke gam
ma van zwart en wit, de vele grijzen, de
nuances, de schakeeringen, de halftinten,
de gradueele verschillen, die op zichzelf
uitermate rijk waren, maar ook tegelijker
tijd uitermate doodsch, altijd eender en
altijd grauw, nimmer kleurig, nimmer
bont, nimmer tintelend, nimmer vurig
r "d, of smeltend blauw, nimmer warm
geel, nimmer sappig groen, of statig pur
per, nimmer diep bruin, nimmer zonnig
oranje, of week rose, of gloeiend schar
laken, nimmer bleek lila, nimmer fonke
lend roodbruin, maar eeuwig onveran
derlijk zwart en wit en kleurloos.
Wie in de studio's te gast is, wie kijken
ka-1 naar de bonte tafereelen, die daar hun
tijdelijke glorie beleven, die de multico-
lore uniformen, overrijke vrouwenklee-
den, bonte décors, den gloed der felle
lampen, weerkaatsend op de schitterende
juweelen ziet, de stralende robijnen, de
brandende smaragden, de vreemde opalen
en de hemelsflauwe saffieren die moest
het betreuren, dat van die pracht niets
overblijven kon, dan haar eigen kleurloo-
ze schaduw, de eeuwige rouw, het ziel-
looze black-and-white, dor en bloedeloos.
De wensch is de vader der
gedachte.
De scenario's met hun veelal bizarre
vertellingen, hun drama's en verbeeldin-
gr 1 uit verre landen, gedroomde sferen,
verre havensteden, tropische lagunen,
prarl en pronk van overal... ook zij
pleitten voor een weergave in kleur, voor
een regenboog-film, die den rijkdom,
welke het menschelijk oog weervaart ook
zou gunnen aan het kunstmatige oog der
camera
Pogingen werden gedaan uit en na. Ka
pitalen werden verspild om resultaten te
b .eiken. In den aanvang was de kleuren
film leelijk. Zij was rondweg valsch, zoo
als een gekleurde prentbriefkaart van de
allergemeenste kwaliteit valsch is. De
techniek laat zich nu eenmaal niet onmid
dellijk bedwingen. De kleurgevoeligste
onder ons is nu eenmaal niet steeds een
knap filmingenieur en de knapste film
ingenieur is niet steeds 't kleurgevoeligst.
Er moest gezocht, er moest gezwoegd, er
moest gezweet worden. Materiaal moest
worden verknoeid, een eindeloos geduld
moest worden betracht, in stilte en rust
moest worden geëxoerimenteerd. Veelal
leek het hopeloos. Veelal scheen het, of
men nimmer een dragelijk resultaat zou
weten te bereiken!
T thans? De victorie-kreet mag hier
niet worden aangeheven. De toeschouwer
moet zélf zien en zélf zeggen. De 20th
Century-Fox Film b.v. wierp zich met
energie op dit probleem en koos „Ramo-
na" tot object. „Ramona" de roman van
Helen Hunt Jackson, werd reeds eerder
door dit consortium verfilmd. Men koos
welbewust nogmaals ditzelfde werk, wijl
men wist, hoé kleurig het was.
Natuurlijk kan men bij bijna élk wille
keurig scenario de spelers uitdosschen .in
bonte pakjes, maar dit moet gemoti
veerd zijn. De costumes moeten reden
van bestaan hebben. En als dan de eeuwig
stralend-blauwe Californische hemel zich
koepelt over gouden korenvelden, ver-
waasd blauwe bergen, groene bosschen en
scherp wit gekalkte haciendas dan is
er een gegrond motief, om heel die heer
lijkheid naar waarheid weer te geven in
al haar schoonheid
Het moeizame werk.
Twee jaren lang is men er mee in de
weer geweest, om dit resultaat te berei
ken. In den aanvang: mislukking. De
kleuren waren bont, maar ongevoelig,
hard, onnatuurlijk en zonder harmonie.
Men moest voortgaan met zoeken. Nieuwe
mislukking: de kleuren waren niet scherp
meer, maar gevoelig, bleek, flets, vaag en
weinig zeggend. Men moest volhouden,
men moest doorbijten. Men werd er meer
dan éénmaal moedeloos onder. Het
systeem van opname (Technicolor) werd
steeds ingewikkelder. De camera werd
een steeds grooter gevaarte, steeds rr - M-
1 ijker te bedienen. Telkens mislukten weer
scènes, die dan weer moesten worden
nagedraaid. Er kwam geen einde aan.
Maar ook de volharding bleek eindeloos.
In het heerlijke San Jacinto. één dier
zeldzame Dorado's, welke de Natuur ge
schapen heeft blééf men filmen, al wer
den kapitalen verspild, al scheen het .dat
de film nimmer voltooid zou worden.
William Skall heet de man, die hier de
leiding had, die regisseur en productie
leider uit hun hooge waardigheden ont
zette en als een Tsaar regeerde over de
kleur, de tint, de schakeering, de schijn
bare nietigheden van dieper rood en lich
ter geel, zilverwit en blauwzwart
En het resultaat?
Een droge atmosfeer, zonder de vocht-
deeltjes, die er het verblijf voor de men-
schen zou veraangenamen, vergemakke
lijkte het resultaat der technici. De Mesa-
Grande-Ranch bood het juiste beeld. In
de verte: de blauwe bergen, eindelooze
weligheid rondom en een luisterrijke he
mel boven dit alles
En het resultaat? Men zie het zélf. De
„Fiestas" (de feesten, welke in den roma-
nesken Spaanschen tijd gevierd werden
in Californië en Mexico) betooveren den
toeschouwer door hun rhythme, hun voet-
gestamp, hun handgeklap, het geklik der
castignetten, het bonzen en gonzen en
rinkelen der tamboerijnen, den zilveren
klank der guitaren. De maan van de pam-
pas schemert parelmoerig, de flambou
wen bieden hun rossen gloed. De Almavi-
vas vertoonen hun laaiend rood, hun
merkwaardig groen en hun karakteristiek
barnsteen-geel. Alles tintelt van leven,
van cadens, van felheid en snelheid en
Spaanschen hartstocht.
Hoe is de kleur van dit alles? Wij kun
nen het niet zeggen. Wij kunnen er woor
den voor zoeken en ons behelpen met
termen als: „Een visueel meesterwerk",
of: „Een coloristische schoonheidsroes",
maar dat humbug tegenover het beeld
zélf, dat tot iedereen zijn eigen taal
spreekt. Zooals de film de hoorbare taal
heeft gevonden, vindt zij thans de zicht
bare.
Regenboog-film! Rood en goud en pur
per en ultramarijn
De toeschouwer oordeele zélf!
Nog een opname uit de Zuidzee-film „Last of the Pagans", waarin Mala en
Lotus de hoofdrollen vervullen. Een bespr eking van deze film vindt men in de
Alkm. Crt. van 26 Nov. j.1.)
Men schrijft ons:
We bevinden ons in een der groot
ste opnamehallen van Warner Bros,
waar zoojuist een aanvang gemaakt
is met de verfilming van een scène
voor „Circus Koning". We nemen
plaats tusschen dé rijen toeschouwers,
die de groote tent, welke daarvoor
opgesteld werd vullen, en het duurde
niet lang of we zitten in gespannen
aandacht naar het tafreel te kijken,
dat zich voor onze oogen afspeelde.
Een deur van een getraliede kooi
werd opengeschoven en een zevental
leeuwen kwam door hun verzorgers
opgejaagd, luid brullend de kooi bin
nen.
Allen keken gespannen toe, toen Frank
Phillips, de leeuwentemmer en Barton
Mac-Lane, de hoofdrolvertolker, de kooi
door een anderen toegang binnentraden
Beide mannen droegen in hun eene hand
een groote zweep, in de andere een stoel.
In hun koppels staken revolvers, die met
scherpe patronen geladen waren, in af
wijking van de algemeen geldende opvat
ting, volgens welke revolvers in een cir
cus gebruikt, nooit geladen zouden zijn.
rleeuwen liepen van den eenen hoek
van de kooi naar den anderen. Rondom
de kooi hadden een aantal mannen post
gevat, die klaar stonden om te schieten,
indien zulks noodig mocht zijn. De came
ra's waren gereed.
„Mickey!" riep Phillips, terwijl hij met
de zweep knalde. „Mickey!" De groote
leeuw bfulde, sprong nu eens op het plat
vorm, dan er weer af.
„Is MacLane er wel in?" vroeg een.
Men knikte bevestigend. De leeuwen
werden onrustig en begonnen opnieuw te
brullen. Hun gebrul vulde de heele om
geving en de ijzeren stangen van de kooi
rammelden onheilspellend, wanneer de
dieren van het eene op het andere plat
vorm sprongen. De twee mannen volgden
elke beweging der leeuwen. Phillips
hield tevens een oogje op MacLane en
MacLane. die geen dierentemmer van be
roep is, hield beide oogen strak op de
leeuwen gericht.
„Hoe staat het er mee?" vroeg Phillips.
„Alles in orde", antwoordde MacLane.
„Denk je, dat je ze nu kunt overne
men!" schreeuwde Phillips tusschen het
gebrul der leeuwen door.
„Zeker", zei MacLane, „laten we maar
opschieten, ga maar weg". T
Ph!"ips schreed langzaam, pasje voor
pasje achterwaarts, naar de veilige deur.
Regisseur Phillips.
Men kon onder de plus minus 2000 men-
schen, die in de tent aanwezig waren, een
speld hooren vallen, alles was doodstil.
Men maakte een close-up. MacLane moest
nu alleen met de leeuwen blijven. Nu be
gint het werk der camera-man eerst goed.
Phillips was de deur genaderd, lichtte dé
klink op, glipte vlug naar buiten en gooi
de de deur met een slag dicht. Hij bleef
daar buiten staan wachten, om, zoo noo
dig in te kunnen grijpen. Knal! knalde de
zweep van MacLane.
„Vooruit Mickey!" schreeuwde hij.
„Vooruit dan, hier overheen!" De groote
dieren bewogen zich nauwelijks en keken
hem spiedend aan. De acteur deinsde niet
terug. Hij bleef ze aanstaren.
„Spring er dan toch overheen, duivel-
sche beesten!" schreeuwde Barton en
knalde vervaarlijk met zijn zweep. Nu
sloeg hij met de zweep onder de stoel,
waarop Mickey troonde. De leeuw brulde
en verhief zich van zijn zetel. Het was
een spannend oogenblik, toen Mickey zich
klaar maakte tot den sprong. Het angst
zweet brak menigeen uit. Hjj sprong!,,,,
maar slechts op het andere platvorm.
„Oké!" schreeuwde de regisseur Louis
King. „Stoppen!"
„Kom er nu maar uit Bart", zei Phil
lips, terwijl hij de klink van de deur deed.
En langzaam, steeds de zeven leeuwen
aankijkend, schreed hij achterwaarts naar
de deuropening toe. Vlak bij dc opening
gekomen, trok Phillips hem bij zijn
armen de kooi uit, waarna hü de deur
dichtgooide. De acteur was tenminste
weer in veiligheid.
„Was je erg bang?"
„Ik zou denken van wel", was het laco
nieke antwoord.
„Rust nu maar wat uit, tot je met den
tijger Satan de kooi in moet", sprak
Phillips hem bemoedigend toe
Zoo is het filmleven, in zijn harde wer
kelijkheid, ontdaan van schoone roman
tiek.
Een scène uit „De Circuskoning".
DE KLEINE MEID.
Roxy-theater.
Er is welhaast geen filmsterretje ter we
reld, dat zich op zoo veel belangstelling van
het moeilijke bioscoop-publiek kan verheu
gen als de kleine Shirley Temple. Zij is
het, die duizenden en nogeens duizenden
naar het witte doek trekt, die door haar on
gelooflijke spel (afgezien of dat natuurlijk
is of niet) in staat is het eene moment den
mensch te ontroeren, het andere oogenblik
een glimlach bij den toeschouwers te too-
veren.
Zoo is dat bjj tal van films van haar ge
gaan en zoo hebben wij het ook wederom
moeten ervaren bij de film „Onze kleine
meid", waarin zij ten voeten uit de hoofdrol
vertolkt.
De inhoud is eigenlijk in enkele zinnen
verteld, het is de geschiedenis van een
doktersgezin, waarvan het hoofd zijn toch
lieve vrouw dermate verwaarloost, dat deze
(begrijpelijk overigens) haar troost gaat
zoeken bij een goeden huisvriend. Dat is de
eerste schrede op het verkeerde pad, want
als ter lange leste de arst dit ontdekt, dan
weet hij niets beters te doen dan zijn toe
vlucht te zoeken bü zijn inderdaad char
mante verpleegsterWare er nu geen
schattige Shirley Temple geweest, alles zou
volkomen fout geloopen zijn. Doch thans
men begrijpt kom,, alles weer prach
tig in orde en inderdaad, het is hier Shirley
in al haar grootheid, die ons doet gelooven,
doet beleven eigenlijk, dat het gezin weer
gelukkig zal kunnen zijn ook al is er dan
„etwats passiert".
Het is het verhaal naar den roman „Hea-
vens Gate" van Palzgraf".
Een zeer aantrekkelijk en gevarieerd
voorprogramma ging aan deze goede film
vooraf, al met al een keurig programma
SLOTACCOORD.
Bioscoop „Harmonie".
Op een van onze vorige filmpagina's is de
veelbesproken Ufa-film „S.'otaccoord" be
handeld als zijnde een van de belangrijkste
producties, welke de Ufa dezen winter in
roulatie brengt.
En nu vanaf morgenavond, deze rolprent
in de bioscoop „Harmonie" vertoond zal
worden, mogen wij er even aan herinneren,
dat we hier te doen hebben met een op
merkelijke film, die alom in Duitschland en
daarbuiten veel stof tot schrijven en spreken
heeft doen opwaaien. Want men heeft in
den hoofdrol vertolker Willy Birgel een
acteur gezien van meer dan normaal for
maat en men heeft naar aanleiding van
deze film voorspeld, dat hij tot Duitsch-
land's grootste acteurs zal gaan behooren.
Zooals hij de rol van „General-director"
speelt, waarbij hij o.m. de Negende dirigert
dat moet zonder overdrijving niet meer tot
spel gerekend worden, maar eerder een
greep uit de werkelijkheid. Het geheel is een
huwelijksgeschiedenis van zeer begrijpelijke
en logische mislukking, doch het moet juist
de wijze van acteeren zijn, die er zulk een
bijzondere bekoring aan geeft.
Daarom zal een gang naar de Harmonie
alleszins de moeite waard zijn en wij kun
nen deze film zonder bezwaar ten volle
aanbevelen.
REMBRBANDT.
City Theater.
Het getuigt inderdaad van bijzondere ac
tiviteit, dat Alkmaar reeds zoo spoedig ia
de wereldpremiere te Londen, de Engelsche
film Rembrandt in een van haar tneaters
ziet vertoonen. In het City-theater ging gis
teravond de eerste voorstelling van de film
Rembrandt, een prachtig werk van den re
gisseur Alexander Korda en waarin de titel
rol zoo meesterlijk gespeeld wordt door
Charles Laughton. Welk een verschil tus
schen den kapitein van het muilerschip,
waarover wij de vorige week schreven, en
de figuur vari Neerlands grootste schilder!
De film, die zulke fraaie 17e eeuwsche in
terieurs geeft, brengt verschillende Belang
rijke episoden uit het leven van Rembrandt
in beeld. Eerst de schilder nog gehuwd met
Saskia, de vrouw, die hem zoo menigmaal
tot model diende, dan haar dood, het op
treden van Geertje, de geschiedenis van de
Nachtwacht, Rembrandts meesterwerk, het
optreden van Hendrikje Stoffels, het schil
derij Saul en David en hoe het tot stand
kwam. Rembrandts financieele achteruitgang
en z(jn einde in 1669. Ook het tafreel bij z(jn
vaders molen te Leiden is zeer levendig.
Alles is door den regisseur met de groot
ste nauwkeurigheid verzorgd. Men wordt
geboeid door dit prachtige stuk leven uit
onze gouden eeuw. Charles Laughton leeft
zich op bijzondere wijze ingeleefd in de
figuur van den grooten schilder. Gertrud
Lawrence als Geertje en Elsa Lancester als
Hendrikje Stoffels muntten eveneens bijzon
der uit. De bedelaar, die door Rembrandt
tot een oud-testamentischen koning werd
gemaakt, is een bijzonder geslaagd type.
Een film als Rembrandt heeft voor ons
land en voor zijn geschiedenis bijzondere
waarde.
Op verzoek van de directie van het City
Theater werd de film ingeleid door den heer
Öresch, directeur van het Gemeente-museum
alhier.
Deze zeide met genoegen de invitatie te
hebben aangenomen omdat het hier een film
betreft van groote beteekenis. Ook was er
een geregeld contact tusschen Alkmaar en
Rembrandt en in de Paternosterstraot
woonde in de 17e eeuw een vriend van
Rembrandt. Ook v. Everdingen e.a. hadden
verbinding met hem. Spr. behandelde in 't
kort Rembrandts levensgeschiedenis, wat
zeer zeker van belang was voor 't goed be
grijpen van de film. Bij verschillende episo
den stond spr. stil en wees op hun uitzonder
lijke plaats in deze film. Spr. hield zich er
van overtuigd, dat ieder deze film zou wil
len zien.
Een luid applaus beloonde den inleider.
Het hoofdnummer werd ditmaal vooraf
gegaan door een journaal (Fox M.-Nieuws),
een zeer geslaagde dwergrevue met aardige
tafreelen, een klucht van Andy Clyde en een
gekleurde teekenfilm van Mickey Mouse.
MUITERIJ OP DE BOUNTY.
Victoria-thcater.
Wie heeft als jongen niet de boeken van
kapitein Marryat verslonden, de oude En
gelsche scheepsverhalen, waarin het ruwe
maar avontuurlijke leven van den zeeman
zoo treffend tot uiting kwam.
En wie heeft als jongen niet gevoeld, dat
J ook dergelijke avonturen moest beleven
dat hij vreemde landen en volken moest
zien en alles moest meemaken, wat er aan
boord van een schip te ondervinden is.
Het leven zelf drijft ons dan een anderen
kant uit en inplaats van op het commando-
dek van een schip te staan, zit de
man, die vroeger van de oude scheepsver
halen genoot, op een redactiebureau en wat
hij van het zeeleven ziet is zoo nu en dan
een film, die oude herinneringen wakker
roept uit den tijd, dat kapitein Marryat de
meest geliefde schrijver van een jeugdigen
H.B.S.-er was.
Zoo'n film is als een boek. Zij is een ver
haal op zich zelf, de geschiedenis van een
groep mannen, die hetzij vrijwillig, hetzu
gedwongen, op een oorlogsschip bij elkaar
kwamen en in zee staken om maanden lang
niets dan water en lucht te zien en de span
nendste avonturen te beleyen.
„Muiterij op de Bounty" is een prachtfilm,
een film waarvoor kosten noch moeite ge
spaard zijn om er iets heel bijzonders van
te maken, een lange film, maar een ro -
prent, die tot het laatste oogenblik vol g®"
durfd avontuur en vol heerlijke spanning
is Wat een prachtfiguur is hier Chan
Laughton als kapitein Bligh, de almach ig
op zijn schip, maar de wreede, onnatuurlU
figuur, die op het drijvende wereldje g
kameraad maar een tyran was. Hoe prachte
zijn alle karak.e.r weergegeven, hoe doe
mannen als Clark Gable en Franchot To
ons meeleven in den gemoedstoestand
de schepelingen, die onder dit schitter*»
exemplaar ^an een zeemrn, maar
scheiyk type, kapitein Bligh, de Enge
marine moeten dienen.
De film is geprolongeerd on wie
prachtfilm wil zien, een film, die v#n
begin tot het einde op bijzonder -a.
staat, die moet deze week in het Vic
theater nog eens naar dat oude z»1'*c
gaan kijken, dat Engelsche fregat ui
laatst van de achttiende eeuw, waa5°''n<jef
ruwe leven van den zeeman zoo buz° j
goed tot uiting is gekomen.
Vooraf: een aardige één-acter en U
actueel nieuws in beweegbaar geillus j
den vorm.
