FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
Hoe een film-millioenen-onderneming
begint.
VAN HET OUDE CEREMONIEEL
IS WEINIG MEER OVER.
Schellhom's„First Shot".
Wie is Madeleine Carroll?
Een filmactrice met bijzondere
kwaliteiten.
Miniatuur-filmpjes.
C
ONZE BIOSCOPEN.
Zl
r
-
Een van de paradoxen van Holly
wood, dat toch zoo'n voorkeur heeft
voor uiterlijk vertoon is, dat men een
werk van enormen omvang zoo toe
vallig, bijna heimelijk, begint. Een
camera wordt voor drie of vier spelers
geschoven, zij wordt gericht terwijl
nauwelijks iemand kijkt, iemand roept
„cuts" en een onderneming, waar een
millioen dollar mee gemoeid is, is
begonnen.
Werd er zooveel geld belegd in een tun
nel, een brug of een wolkenkrabber er
zou minstens een flesch champagne of een
vuurwerk aan gespendeerd worden of
iemand met een hooge hoed zou eenige
vormelijke opmerkingen maken.
De eerste opname nu en
vroeger.
In de filmwereld gaat dat anders. De
eerste opname first shot, zeggen ze in
Hollywood wordt zonder ceremoniëel
gemaakt, hoewel de van te voren door de
pers gelanceerde berichten de filmenthou
siasten in Oslo en Singapore misschien
wel in spanning gebracht hebben.
Het is niet altijd zoo geweest.
In de goede, doode dagen van de zwij
gende film, die in een grijs verleden lig
gen, was er schittering en ritueel. En de
lampen deden het hunne knetterende
boog- en mercuriuslampen, in het licht
waarvan iedereen er blauwachtig of groen
uitzag; met purperen aderen onder een
afschuwelijke make-up. De regisseurs
waren toen half-goden, en lieten zelfs een
orkest aanrukken om het plechtige mo
ment met muziek op te luisteren. De mu
ziek was een factor van groote emotio-
Neen, lezer, de foto is niet verkeerd af
gedrukt. De regisseur werkt alleen op een
excentrieke wijze met de camera.
neele kracht. D. W. Griffith begon met
brommende contrabassen en piccolo's. Lu-
bitsch hield van Wagner's vioolpassages.
De meest gebruikte ouverture was
„Hearts and Flowers", welker accoorden
tot tranen toe ontroerden, net als echte
poëzie. De groote mannen van de studio
kwamen binnen en overal werden handen
geschud.
De tyran: de microphoon.
De uitvinding van de geluidsfilm maak
te echter een einde aan al deze gebruiken.
De microphoon, gevoelig voor kuchen
en niezen, voor het knetteren van de
booglampen en het kraken van schoenen,
werd een tyran, die met alle eerbied be
handeld moest worden.
De eerste opname moet gemaakt wor
den in een stilte, die ons eerder aan een
kliniek dan aan een studio herinnert. Be
zoekers wordt beleefd, maar afdoende de
toegang geweigerd. De hooge officials
staan op een veiligen afstand op een
kleed, met het strikte bevel, niet te hoes
ten. Roode lichten aan den buitenkant van
het gebouw waarschuwen onbevoegden,
niet verder te gaan als hun leven hun lief
is! Strijk een lucifer aan en U wordt be
schuldigend aangekeken alsof u iemand
zak gerold hebt
Neen, de eerste opname is niet meer,
wat ze was.
De Mille houdt aan traditie vast.
Cecil B. de Mille, die drie-en-zestig
films en allemaal op groote school
geregisseerd heeft, houdt evenwel nog
vast aan een schijn van ceremonieel. Zijn
rijbroek en Jadegroene shirt met bijpas
sende ringen zijn keurig als altijd. Hij let
er op, dat er wat handjes geschud worden.
Zijn „privé-stoelendrager", zijn legertje
secretarissen, hevig interessant met pot-
looden gewapend, zwermen nog wel om
hem heen, maar het is nog maar een
kwestie van gewoonte. Zijn eerste opna
men vinden meestal plaats zonder toe
schouwers. Later noodigt hij alle journa
listen van Hollywood uit, om het opnemen
van een of andere groote scène bij te
wonen.
„Maid of Salem".
Niet lang geleden was men in de Pa-
ramount studio's, toen de camera voor het
eerst haar werk voor „Maid of Salem"
begon. Het is een film, die iets te maken
heeft met de hekserij in de oude kolonie
van Massachusetts en die op een uitbundig
humoristisch gegeven gebouwd is. Behal
ve de technische staf, liepen er een dozijn
menschen rond, toen Frank Lloyd bin
nenkwam.
Lloyd begint op Vrijdag..
Er waren heelemaal geen plichtplegin
gen. Zelfs geen verkapte waarschuwing,
dat het Vrijdag was, een dag, waarop de
meeste menschen er uit eerbiedige vrees
voor duistere machten weinig voor voe
len, een of andere onderneming te begin
nen. Lloyd was uitgedost in een ouden
broek en een blauwe werkkiel zonder das
en hij begon onmiddellijk met zyn arbeid.
Hjj hing z'n hoed op aan een hoek van een
mededeelingenbord en niemand merkte,
dat de hoed de aankondiging „Productie
1113" bedekte behalve de laatste twee
cijfers!
en fotografeert een zwarte
kat!
Lloyd zette Claudette Colbert en
Louise Dresser aan het eind van een keu
kentafel, maar liet de lens richten op een
groote zwarte kat, die, het noodlot uittar
tend, onder een stoel zat te staren.
En onder het voorteeken van deze
zwarte kat begon de film, die zoo het
mag een beetje arrogant zijn! vier der
meest geheiligde soorten van bijgeloof
tegelijk uitdaagde.
Blond, fascineerend, een zekere
aristocratische gereserveerdheid
dat is Madeleine Carroll!
Madeleine Carroll een vrouw,
waar een betoovering van uitgaat,
maar die daarnaast een zakelijke
allure, een op-den-man-af-houding
heeft, aan de bekoring waarvan men
zich niet kan onttrekken.
Haar prachtige vertolkingen in „Chi-
neesch Goud", waarin zij met Gary Coo-
per speelde, en in „Het proces tegen me
vrouw Ames", een Paramount-film, die
weldra haar tocht door ons land zal begin
nen, rechtvaardigen een nadere beschou
wing van haar carrière.
Madeleine Carroll is een van die ster
ren, die klein begjpnen, het met hard
werken tot een groote hoogte brengen en
dan niet, zooals zoovelen, .spoedig „op
den terugweg" zijn. Madeleine houdt haar
plaats aan het sterrenfirmament en men
mag veilig aannemen, dat haar loopbaan
zich in stijgende lijn zal blijven bewegen.
Onderwijzeres en amateur
actrice.
Madeleine is een Engelsche. Ze werd in
West-Bromwich geboren uit Iersch-
Fransche ouders. Aanvankelijk was ze
onderwijzeres aan een meisjes-school in
Brighton. Reeds toen bleek zij een actrice
te zijn: als lid van een amateur-tooneel-
gezelschap vertolkte ze eens de hoofdrol
in „Salma" en de Londensche pers was
zoo goed over haar spel te spreken, dat ze
besloot, de liefhebberij tot beroep te ma
ken. Eerst was er geen geld om naar
Londen te gaan en er eenigen tijd rond te
komen. Botje werd bij botje gelegd en
eindelijk kon ze de klas vaarwel zeggen
en naar Londen trekken.
Honderdvijftig mededingsters.
De struggle for life begon, maar hij zou
niet lang duren. Terwijl zij bezig was met
repetities voor een West End-show, waar
in ze met Robert Lorraine optrad, werden
er proefopnamen van haar gemaakt en zij
werd uit honderd vijftig concurrenten
uitgezocht om de hoofdrol te spelen in
„Guns of Loos", een oorlogsfilm. Als men
bedenkt, dat Madeleine nóóit eerder te
genover een camera gestaan of zelfs maar
een filmstudio bezocht had, is dit eerste
optreden min of meer uniek.
Het begin was er en een groot aantal
films volgde.
In 1931 trouwde Madeleine met captain
Philip Astley, wiens familie eens eigena
resse was van het landhuis „Chequers",
dat den Engelschen premiers tot domicilie
gegeven wordt. Madeleine's echtgenoot is
een oud-officier van de Life-Guards en
een vriend van den ex-koning Edward
VIII. Madeleine en captain Astley trouw
den in een klein plaatsje aan den oever
van het Como Meer, waar Astley een aar
dig villa bezit.
Voordat zij naar Hollywood ging,
maakte Madeleine in Engeland verschil
lende films, die zonder uitzondering groote
successen geboekt hebben. Zoo maakte zij
De charmante filmactrice
Madeleine Carroll
onder Alfred Hitchcock's regie „Thirty-
nine steps" met Robert Donat en, nog niet
lang geleden, „Secret Agent" met den be
kenden Duitschen acteur Peter Lorre en
Robert Young.
Zjj speelt in „Chineesch Goud".
Voor Paramount speelde zij, zooals wij
reeds zeiden, de hoofdrol in „Chineesch
Goud", een door Lewis Milestone gere
gisseerde film, die men zonder-meer een
meesterwerk mag noemen. Hier werd een
buitengewoon spannend scenario door de
kundige hand van den maker van „Van
het Westelijk front geen nieuws" gemaakt
tot een film, die den toeschouwer van den
eersten tot den laatsten meter vasthoudt;
een film in het genre „Shanghai Express"
en daarenboven een film, die boeit door
waarlijk meesterlijke fotografie en knappe
montage.
Een nieuwe dramatische rol.
En nu zal men Madeleine dan kunnen
zien in „Het proces tegen mevrouw
Ames", een Walter Wangerproductie, ge
regisseerd door William A. Seiter.
T-i dit spannende verhaal, waarin me
vrouw Ames beschuldigd wordt van
moord op haar man, speelt Madeleine
Carroll een van de meest dramatische rol
len, die haar ooit toevertrouwd werden.
Haar echtgenoot wordt vermoord in zijn
slaapkamer gevonden en zjj wordt voor
het gerecht gedaagd, waar wij in aangrij
pende scènes zien. hoe een vrouw vecht
voor haar reputatie en voor het behoud
van haar eenige kind, dat men haar ont
nemen wil.
Madeleine Carroll geeft in deze film,
die zoowel liefhebbers van een goede
detective-story als bewonderaars van
aangrijpend en diep-menschelijk spel het
hunne geeft, opnieuw blijk van haar uit
zonderlijke talenten.
Haar tegenspelers zijn o.a. George
Brent, Beulah Bondi en Arthur Treacher.
Dit wat betreft de Madeleine, die wij
op het witte doek zien.
Als Madeleine werkt.
Maar er zijn nog andere Madeleines
die in de studio en die in het privé-
leven!
De Madeleine-van-de-filmstudio is een
van de meer consciëntieuze actrices, die
Hcllywood kent. Zjj repeteert haar, dia
loog een keer of tien voordat ze aan de
betreffende opname begint en als er
wat zelden gebeurt! iets verkeerd gaat,
is zjj de eerste, die den regisseur, den me
despelenden, cameraman en electriciens
verontschuldiging vraagt „voor de moeite,
die ze hen bezorgt"
De lessen van mislukkingen.
Madeleine heeft nóg een eigenschap, die
onder de sterren zeldzaam is. Amerikaan-
sche journalisten getuigen daarvan, ai
ze geïnterviewd wordt, vertelt ze gra
over die keeren, dat een tooneel- of tïln?
rol niet uitviel, zooals ze zich voorgestoiH
had. Het lijkt, of ze over dergelijke mis
lukkingen liever spreekt dan over de tal"
looze malen, dat men, bij wijze van spre~
ken, de zaal afbrak. Vplgens haar hebben
juist die mislukkingen haar het meert
geleerd.
Zes-en-twintig.
Natuurlijk zjjn er verder de gebruike
lijke verhalen rond Madeleine geweven
F is, volgens de menschen, die het kunJ
nen weten, een mysterieuze schakel tusl
schen haar en het getal zes-en-twintig"
Madeleine is niet bijgeloovig dat zegt
ze tenminstemaar toch houdt ze
vast aan het idee, dat zes-en-twintig een
rol speelt in alle belangrijke gebeurtenis
sen in haar leven. Ze is jarig op een 26e
ze trouwde op dien datum en zelfs tele
foon- en huisnummers schijnen iets met
zes-en-twintig te maken te hebben en
bovendien maar u zoudt bijna gaan
gelooven, dat Madeleine wèl bijgeloovig
Bette Davis in „Marked Woman"
voor Warner Bros.
Naar wij vernemen zal Bette Davis, nu
haar geschil met Warner Bros is bijge
legd, bij deze maatschappij optreden in
„Marked Woman", een film, welke onder
regie van Lloyd Bacon wordt vervaardigd
naar het manuscript van Roy Chanslor en
Richard Rosson.
Claude Rains als Rohespierre in
„Danton".
Naar wij vernemen, zal Claude Rains de
rol van Robespierré uitbeelden in „Dan
ton, de schrik van Frankrijk", de film, die
bij Warner Bros in productie komt onder
regie van Max Reinhardt, met Charles
Laughton als vertolker van de titelrol.
Charles Dickens' „Dombey and
Son" binnenkort in productie.
„Dombey and Son" naar de novelle
van Charles Dickens, voor de film be
werkt door William Ulmann, komt bin
nenkort bü Warner Bros voor de camera.
Ronald Colman in de M. G. M.-film .1"
de Schaduw van de Guillotine".
„MAYERLING".
Harmonie.
De superlatieven waarvan de recensenten
zich tegenwoordig plegen te bedienen ma
ken het vaak moeilijk om voor datgene, wat
werkelijk „goed" genoemd kan worden, nog
termen te vinden die den belangstellende
het juiste inzicht in de dingen geeft.
De Fransche filmindustrie kan waarlijk
niet in de schoenen geschoven worden dat
haar productie ook maar eenigszins te ver
gelijken is met de Amerikaansche of Duit-
sche. doch dit dein alleen wat het aantal be
treft.
„Mayerling" is weer zoo'n typisch product
van Fransche filmkunst, een film, zooals
men slechts een enkele maal ziet vertoonen.
Met welk een meesterhand wrochtte Ana-
tol Litvak dit meesterwerk, welk een bezie
ling en ook welk een ontroerende teeder-
heid straalt er uit de figuren van den
Oostenrijkschen kroonprins Rudolf en zijn
„liefde" Marie Vetsera. Hoe vaak hebben
we niet de „L'lnvitation a la Valsegehoord,
doch hoewel schooner klinkt het nog als we
haar hier verpersoonlijkt zien, wanneer Ru-
dolf, zijn keizerlijken vader ten spijt, baro
nesse Vetsera als eerste op het hofbal ten
dans voert.
Met welk een weergalooze fijnheid van
detail is Litvak erin geslaagd dit stukje ont
roerende historie, het koningskind dat een
vrouw beneden zijn stand lief heeft, te doen
herleven; een fijnheid die de film van het
begin tot het einde kenmerkt.
Het is niet teveel gezegd, wanneer we be
weren dat er hier werkelijk superlatieven
noodig zijn om de waardeering uit te druk
ken, waarop deze nieuwe scht, ping van de
Fransche filmindustrie recht heeft.
JACK HYLTON VEROVERT DE WERELD.
City-theater
„She shall have music" de film met als
middelpunt de beroemde band van JacK
Hylton is een prachtig stuk werk, dat men
in alle opzichten zal kunnen genieten en
waardeeren, ook al is men nu geen speciale
jazz-liefhebber. Nimmer is men in de gele
genheid geweest zoo juist de schitterende
kwaliteiten van Hylton's band te beoordee-
len.
De leden zyn stuk voor stuk groote artis-
ten, niet alleen op hun instrument, maar
ook als zangers, tooneelspelers, clowns, er.z.
De band wordt in de film eerst op origi-
neele wijze voorgesteld. Dan verneemt men
dat zij wordt uitgenoodigd als orkest op een
groot plezierjacht mede te gaan en van het
jacht zullen radio-uitzendingen plaats vin
den.
Men maakt de reis met alle voor en te
genspoeden mee. Het optreden van de band
in de opera te Parijs is een schitterend
gedeelte van de film, muziek zang en dans
in velerlei vorm, vooral bij de muzikale
rondreis door Europa met Venetië, Barcelo-
na, Weenen, St. Moritz en Parjjs als rust
punten. Hier kregen leider en bandleden
volop gelegenheid hun vele kwaliteiten te
toonen.
June Clyde vervulde op buitengewone
wyze de rol van Dorothy Ward, de lady-
crooner. Alles temperament en rhythme.
Natuurlijk is er ook nog een organisatie,
die de uitzending van Hylton wil beletten
en daarin ook slaagt.
Maar Jack krijgt toch zyn theater in Lon
den, dat hij met een fraai programma opzet
Aan 't einde betreurt men 't alleen dat
de film nog niet een uurtje langer duurt.
Deze film is inderdaad kostelijk amuse
ment en Jack Hylton blijkt een groot artist
evenals zyn „boys".
Het voorprogramma bracht een interes
sant journaal, een film met mooie muzikaie
beelden uit verschillende deelei der werelo
en een klucht van Harry Langdon.
ALS DE NATUUR ROEPT.
Virtoria-theater.
Deze buitengewone vlotte film, die deze
week in het Victoria-theater loopt, is een
vrye bewerking van den gelijknamigen
roman van Jack London en zij, die de boe
ken van dezen Amerikaan kennen, weten
dat er spanning, sensatie en humor te over
is. Het geval speelt zich af in de goudvel
den van Klondyke, waar Jack (Clark
Gable) veel goud gevonden heeft en den
avond voor zyn vertrek naar beschaafdei
streken als zyn rijkdom aan de goktafel
verliest. Een juist ontslagen gevangene, die
indertijd gestraft is wegens schending van
het briefgeheim, heeft uit een brief een
kaart weten te krijgen, waarop de weg staat
aangegeven naar een zeer rijken goudader.
Jack en hy trekken met een hondenslee
op weg, vergezeld van een grooten Sint
Bernhard, dien Jack uit de handen van een
woesteling heeft gered en die hem met ware
hondentrouw aanhangt. Natuurlijk vinden
zij zeer veel hindernissen op hun weg er,
zelfs de zoon van den man, die indertijd
de landkaart teekende, komt met zijn jonge,
mooie vrouw op de proppen, maar moeilijk
heden zijn er nu eenmaal om uit den weg
geruimd te worden en dat gebeurt dan ook,
zy het veelal op de bekende, nu niet direct
zachtzinnige, wijze uit het goudgraversland,
waar de woeste wetten gelden van „oog om
oog, tand om tand" en „wat me aanstaat,
dat neem ik".
Een film, die zeer aanrtekkelyk is, in de
eerste plaats door het vlotte entrain, waar
mee er gespeeld wordt. Verder natuurlijk
door de verschijning van Clark Gable, de
„he" man van vele dames. Hy is hier een
allerprettigste kerel, met een losheid van
beweging en spel, die bewondering af
dwingt.
Verder dient zeker genoemd de brief-
schennende brievenbesteller, die door Jack
Oakie wordt gespeeld en die een dermate
humoristische creatie van zyn rol gemaakt
heeft, dat een ieder onder de bekoring moe'
komen van zjjn allergenoeglijkste verschy
ning. De vrouwenrol wordt lief door Lorette
Young gespeeld, terwijl een groot deel van
het succes opgeëischt wqfdt door den enor
men Sint Bernhard Buck, die met zyn logge
toet en zyn prachtigen kop aller harten
wint. Buck, eenmaal in de wildernis, ver
loochent zyn afstamming van wolven niet,
en een van de mooiste tafreeltjes uit de
film is de groote lobbes Buck samen met
zyn wolvenvrouwtje en een nest prachtige
nakomelingen.
„Als de natuur roept", laat zelfs Buck
zyn aangebeden meester tydelyk in den
steek.
Al met al een film die zeker belangstel
ling en bewondering zal oogsten, niet in het
minst door de vele zeer mooie natuuropna
men en de goede manier, waarop de regis-
seui er in slaagde de ruwe, woeste natuur
en het veelbewogen leven van de goudzoe
kers in Klondyke weer te geven.
Voor de hoofdfilm gaan een paar goede
journals, een interessante film over Afrika
en een Hal Roach comedie, waarin de be
kende jongenstroep met het neger-joggie
en het dikke knaapje aan het hoofd, weer
nun beste beentje voorzetten.
TWEE HOOFDNUMMERS.
Roxy-theater.
Na een interessant geïllustreerd wereld-
Bernh.Jh 0^' Pr'nSeS Juliana en Prins
Roode Kr VPetba'wedstrijd voor het
Roode Kruis en by hun bezoek in Eind
hoven en voorts de begrafenis van den om
komen vliegenier v. d. Leeuw, volgt in
tel n'theater dezen keer een «rappigc
mimmer d8arna k°mt als eersU' ho(jfd-
Autokampioen.
hier°te mak aangeeft. hebben we
mer te maken met autorenners en niet zoo
weinig ook. We hooren de auto'. ronken
v'an 100 en'vet" k t*"' SneUen met een vaa"
an luu en vele kilometers méér. En dan se
beun het dat plotseling één der deelnemer;
uit de baan gedrongen wordt door een tegen
stander, die zich den eersten prijs ziet ont
gaan. Door valsche verklaringen en voor
vallen dit wezen op een zekere vyandige
gezindheid, misleid, veroordeelt de recht
bank het slachtoffer tot een langdurige ge
vangenisstraf wegens poging tot moord. Na
dere onderzoekingen door een jeugdigen
vriend en de daarmee verband houdende
actie van een juffrouw-mecanicien, dochter
van een autofabrikant, brengen de onschuld
aan het licht en doen zien, dat er misdadige
opzet in het spel was van andere
zjjde. Juist op het oogenblik dat
men hem het gratie-biljet wil bren
gen, ontsnapt de veroordeelde uit de ge
vangenis en vlucht naar Argentinië, waar
hy onder een anderen naam autokampioen
wordt De vrouwelijke mecanicien ver
moedt wie hy is en schrijft hem om in een
race één van de merken uit haars vaders
fabriek te rijden, iets waar hy aan voldoet
boewei hy wegens de ontvluchting nog
steeds gezocht wordt. Hy wint natuurlijk de
race, en daarmee tevens het meisje.
Tal van opwindende foto's geeft deze rol
prent te zien en men kan zich erover ver
heugen dat de gerechte straf op het eind niet
door de misdadigers wordt ontloopen.
Het tweede hoofdnummer is
de weerwolf van Londen,
een geheimzinnige film, wat niet verwon
dert als men weet dat Warner Oland, dien
we reeds kennen als de vertolker van de
tective-rollen en dergelijke, ook hier een
hoofdrol vervult. De geheimzinnige bloem
Maniphasa uit een even geheimzinnig dal
in Thibet wordt met groote moeite naar Lon
den overgebracht door een geleerde, maar
hij beleeft er niet veel genoegen van, want
zij brengt onrust, dood en verderf, omdat
zij in nauw verband staat met de weerwolf
ziekte, waarbij olie slechte eigenschappen in
een mensch varen, zoodat hy schrik en
dood om zich verspreidt. Wij zullen van deze
film niet méér vertellen en er alleen van
zeggen dat zü kan worden gerangschikt on
der de serie „griezelfilms",