FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
ferrroi wo,d'
ZARAh LEANDER.
Mary Ellis, een nieuwe
Paramount-ster.
Jonge vrouw van uitzonderlijke
begaafdheid.
Paderewski in een film.
Johan Heesters vertelt.
JOHAN HEESTERS.
Miniatuur-filmpjes.
De Ufa heeft de hand weten te leggen op de Zweedsche actrice Zarah Leander, die
zij voor langen tijd heeft geëngageerd. Men beweert hiermee de belangrijkste ontdek
king sedert vele jaren te hebben gedaan. In haar eerste film zal ze met Willy Birgel
wij herinneren aan diens spel in „Slotaccoord" samenspelen. Wij zijn in staat
onzen lezers reeds thans een foto van deze actrice te toonen.
Paramount is in het bezit van een
nieuwe, opvallende „ster".
Of ze in New-York, Parijs, Hollywood
of Londen is, Mary Ellis voelt er zich
thuis.
Mary's nationaliteit is tamelijk ingewik
keld. Haar ouders waren Elzassers, zij
werd in New-York geboren, opgevoed in
Engeland. Daar woont ze, maar door haar
geboorte is ze Amerikaansche.
Toen Mary Ellis twee jaar was, namen
haar ouders haar mee naar Europa en
Parijs was de stad, waar ze de eerste stap
pen op den „kunstigen" weg zou-zetten.
Als zestienjarig meisje bezocht ze het
Louvre te Parijs, haar moeder ontdekte
haar belangstelling voor schilderijen, tee-
keningen en beeldhouwwerk en het doch
tertje werd naar een academie gestuurd.
MARY ELLIS.
Fantastische carrière!
Toen zij negen jaar later in New-York
voor het eerst een opera hoorde, maakte
zich een nieuw idee van haar meester:
zij moest naar het tooneel! Haar ouders
dachten er blijkbaar anders over en ver
zetten zich drie jaar lang tegen dit plan.
Maar tenslotte moeten zij het verzet op
geven en zij brachten haar in contact met
Gatti-Casazza, den beroemden dirigent
van de Metropolitan Opera.
Mary Ellis zong. En de groote meester
luisterde. Hij hield de jeugdige zangeres
aan de Opera en in waarlijk fantastisch
tempo bereikte miss Ellis de „ster-klas
se". Zij zong de hoofdrol in de operabe
werking van „The Blue Bird". Ook zong
zij met den grooten Caruso, toen deze
voor het laatst in de Metropolitan optrad.
Mary's new deal!
Toen kwam de „fade-out" aan de ope
ra-carrière van Mary Ellis.
David Belasco heeft het goed gezien,
toen hij zich haar dramatische gaven even
groot voorstelde als haar vocale. Hij haal
de haar over, het werk aan de Metropoli
tan te staken en zich op tooneelspelen te
gaan toeleggen.
Haar Broadway-debuut, dat onder
Belasco's leiding in „De Koopman van
Venetië" plaats vond, was een triomf. In
negentien weken speelde zij evenveel
hoofdrollen.
Maar Mary Ellis' roem zou zich nog
verder uitbreiden. Arthur Hammerstein
liet speciaal voor haar de operette „Rose
Marie" schrijven. Mary speelde en Broad-
way lag aan haar voeten. Nu nog vervol
gen de songs, die zij in die operette voor
droeg, hun succesvolle vlucht rond de
wereld.
Mary Ellis' successen kregen die quali-
ficaiie niet alleen van de critici. Ook de
theatersdirecteuren hadden alle redenen
Mary in de „super-klasse" in te deelen:
„The Dybbuk" liep een heel jaar, de mo
derne versie van „The taming of the
Shrew" dertig weken!
De zingende filmster.
De laatste vijf jaar is miss Ellis, met
uitzondering van enkele korte trips naar
Hollywood, (waar zij voor Paramount de
films „In naam des konings" en „Lente in
Parijs" maakte) in Engeland geweest. On
middellijk na haar laatste Londensche
succes, „Glamourous" reisde zij full-
speed per boot en vliegtuig naar Holly
wood om haar contract voor „Fatal Lady",
een Walter Wanger-productie van Para
mount, na te komen.
In „De Fatale Bruid" onder dezen
titel wordt de film in ons land uitgebracht
speelt zij de rol van een operaster, die
door een fatum vergezeld schijnt te wor
den. De mannen, die haar liefde trachten
te winnen, worden alle op geheimzinnige
wijze vermoord.
Zoo is „De Fatale Bruid" een soort trait
d'union tusschen Mary's oude en nieuwe
kunstrichting ;zij speelt een gedeeltelijk
zeer dramatische rol, maar krijgt in de
opera-scènes gelegenheid, haar zilveren
stemgeluid in tal van fraaie fragmenten te
laten hooren.
De langste „shot" ter wereld.
Er is iets van pathos in het feit, dat de
thans zesenzeventig kunstenaar Ignace
Jan Paderewski, oud-premier van Polen,
erin heeft toegestemd een rol de hoofd
rol natuurlijk te spelen in Alexander
Korda's nieuwe film, genoemd naar Beet-
hoven's Mondschein Sonate. Drie jaar
geleden gaf hij zijn afscheidsconcert en
trok zich in Zwitserland terug. Korda is
erin geslaagd hem uit zijn afzondering
naar Londen te brengen. Was het ijdel-
heid? Of heeft Korda een heimelijk ver
langen in Paderewski weten wakker te
roepen om zich nog eenmaal als pianist in
het openbaar te vertoonen, een reis te
ondernemen over de geheele wereld, naar
alle steden waar een bioscooptheater is,
zich te laten zien in zijn grootheid, zijn
spelen van Beethoven nog eenmaal ten
gehoore te brengen, nu niet aan muziek
liefhebbers alleen, maar aan iedereen, die
zijn schelling kan betalen voor een plaats
in de cinema?
Paderewski is vermogend en het kan
In de foehomsf niet alleen
meer de zingende
jeune-ptemier
We bevinden ons zoo schrijft een mede
werker in een van de groote opname
ateliers der Ufa in Neubabelsberg.
Het „Achtung, Aufnahme!" van den regis-
seus doet elk roezemoes, het onophoudelijk
hameren en kloppen als bij tooverslag ver
dwijnen. Schijnwerpers flitsen aan. De op te
nemen scène speelt zich af in een kleine,
eenvoudig ingerichte kamer met fraai licht
behang. Mooie kopergravures hangen aan
den wand. Echte Biedermeier-meubelen en
andere voorwerpen uit dien tijd brengen
ons in de sfeer van omstreeks 1840. Daaraan
herinnert ook het blauwe ulane-uniform
van den jongen luitenant Walter von Arnegg
(Joh. Heesters), die in den hoek in een
ouderwetsche leunstoel zit. Hij kijkt erg
verveeld en kwaad. „Dat vervloekte kamer
arrest!", zegt hij. Gelijk heeft Heesters. Ka
merarrest kan erg onaangenaam zijn en
zeker als deze je door je eigen vader, „Mi
nister von Amegg", is opgelegd. De straf
gold zijn temperamentvoilen zoon wegens
diens laaiende liefde voor de knappe ,Demoi-
selle Christine Belotti (Martha Eggerth). De
scène speelt zich af in de nieuwe Ufa-film
„Hofkonzert" der Duday-productie. Zij
wordt vervaardigd naar het theaterstuk
„Das kleine Hofkonzert" van Verhoeven cn
Impekoven. Regisseur is Detlef Sierck, die
o.a. ook „Slotaccoord" vervaardigd heeft.
„Zoo, dank U mijnheer Heesters, de zaak
is voor elkaar", zegt Sierck en hij knikt eens
goedkeurend.
Het is nog pas kort geleden, dat Joh.
Heesters ons land verliet, om aan den ande
ren kant van onze grens succes te zoeken.
Hij is in België, Oostenrijk en tenslotte in
Duitschland veel opgetreden. En met een
onmiskenbaar succes. Vooral by onze Oos-
tersche buren schijnt hij „on the right place"
te zijn. De berichten, die ons over de door
hem behaalde resultaten uit dat land berei
ken zijn el'hans zeer goed.
We hebben tijdens de opnamen van „Hof
konzert" een oogenblik met onzen landge
noot gesproken. Geheel „einwandfrei" Hol-
landsch sprak hij eigenlijk niet meer. Toen
we hem daarop attent maakten, betrok z'n
gezicht een beetje. „Dat vind ik verdraaid
jammer", zegt hij. „Maar 't is goed, dat U
het me vertelt, want dan kan ik daar eens
op letten. Hoe ik het klaar gespeeld heb in
zoo'n korten tijd in het buitenland naam te
maken? Ja, dat is eigenlijk grootendeels
vanzelf gegaan. Reeds de eerste recensies
over mijn optreden op de Berlynsche plan
ken spraken er van, dat ik mijn weg tot de
film wel zou vinden. Eén der bladen schreef:
Heesters kwam, zag en overwon. Korten
tijd later ben ik naar Weenen vertrokken
om in de Volksopera op te treden Daar
heeft één van de leiden der Ufa mij gezien
en weldra bereikte mij het verzoek, om in
Berlijn voor de film te komen proef-zingen.
In totaal waren er drie „sollicitanten", die
allen een deel van de operette „Der Bette 1-
student' moesten zingen. Welnu, ik heb 1
gewonnen en m'n prestatie in die film kent
U reeds".
„Der Bettelstudent" is inderdaad in de
meeste plaatsen van ons land vertoond en
de pers was unaniem van meening, dat
Heesters' aandeel in de film een groot suc
ces geworden is. Zoo dachten de leiders der
Ufa er blijkbaar eveneens over en als be
looning /oor z'n voortreffelijk debuut heeft
Heesters nu de hoofdrol gekregen in „Hof
konzert" met naast zich niemand minder
Wij zijn in. staat, een der laatste opnames te kunnen publiceeren van Joh. Heestea»
Deze Nederlandsche tenor, die ook als filmster reeds een groote bekendheid heeft
verworven, vervult de hoofdrol in de nieuwe groote l'fafilm „Hofkonzert", een
operette, waarin hij de tegenspeler is van Martha Eggerth. De film zal zeer binnen
kort in onze stad worden vertoond.
dan Ma.tha Eggerth, pardon mevrouw Kie-
puraEggerth. Heesters neemt z'n taak
ernstig op en verheugde zich zeer in de
samenwerking met de beroemde vrouwelijke
partner. Om tot een zoo goed mogelijke
samenwerking te komen zoo vertelt bij
ons heeft hij, samen met den componist
dr. Edmund Nick ten huize van Martha Eg
gerth gezamenlijk de zangpartijen grondig
doorgenomen. „In Würzburg hebben we
veel buitenopnamen in de prachtigste natuur
gemaakt en het weer was al even puik als
onze stemming."
Is het waar, dat Amerika U een zeer
aantrekkelijk aanbod heeft gedaan, vragen
wij.
„Inderdaad. Maar ik ben er niet op in ge
gaan. Ik voel me hier volkomen op m'n
plaats, m'n succes is groot en ik ben dan ook
zeer tevreden. Trouwens, voor hoevelen is
Hollywood een desillusie geweest! Wie zich
aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht
en ik blijf liever wat dicht by Holland
De Ufa heeft mij ook voor het volgend
jaar weer geëngageerd en ik hoop nog vele
triomfen te mogen vieren. M'n collega's
zijn buitengewoon geschikt en ik heb al vele
vrienden. Ik heb paardrijden geleerd en tot
m'n hobby gemaakt. Ik maak veel rijtoeren
met Willy Birgel, Berth. Ebbecke, Irene
von Meyendorf e.a. Paardrijden en boksen,
dat zijn mijn twee liefhebberyen geworden",
En uw plannen voor de toekomst?
„Daar kan ik helaas nog niet veel over
meedeelen. Zooals geregd, zal ik weer enkel»
films voor de Ufa maken. Ik zal veel aan
dacht blijven schenken aan mijn mimiek en
dictie, omdat ik niet alleen zanger, maar
ook een goed acteur wil zijn. Ik zou graag
ook eens andere rollen spelen dan die van
den zingenden jeune-premier".
En bestaat daar kans op?
„Héél misschien
Dan komt Detlef Sierck ons storen. Men
moet verder werken, en men heeft Ih-estat
voor de volgende scène noodig.
niet een lokkende chèque zyn geweest, die
hem naar Londen deed komen. Hij woont
in het beste hotel, dat Korda hem kon
bieden, Claridges, een hotel, waar konin
gen komen en het is in de suite, die hij
daar bewoont en waar hij zijn secretaris,
zyn lyfdokter, ja zelfs zijn eigen barbier
en pianostemmer heeft, dat de geheele
troep, welke in de film optreedt, eiken
avond samenkomt om de tafreelen welke
den volgenden dag in de ateliers van Den
ham moeten worden opgenomen, te repe-
teeren. De dokter staat hem niet toe meer
dan drie uur daags onder de booglampen
vgn de filmoperateurs te werken, vandaar
dat 's avonds te voren reeds alles voor de
opnamen van den volgenden dag wordt
gereedgemaakt en Paderewski met Marie
Tempest, de eenentwintigjarige lieveling
van het Engelsche publiek en de andere
spelers in zijn eigen hotel-zitkamer ar
beidt.
In Denham is reeds de groote scène vol
eindigt, waar de kunstenaar aan het
klavier de Mondschein Sonate speelt. Dit
is nu vastgelegd op een rol van duizend
voet lengte, het langste „shot" ooit in
eenig filmatelier van één enkel tafreel
genomen en een, dat geen filmdirecteur
zal durven snoeien.
Het zal interessant zijn te zien, hoe het
gewone publiek hierop zal reageeren, of
het zich zal vervelen en geeuwen of in
gespannen aandacht en met klimmende
begeestering de hemelsche muziek in zich
zal opnemen. En het zal ook belangrijk
zijn eens een gewone bfbscoop binnen te
loopen als „Moonlight Sonate" vertoond
wordt en te hooren hoe de muziek over
komt.
Paderewski, nobel en hoofsch in den
omgang als hij is, heeft geëischt dat nie
mand buiten hen, die in het atelier wer
ken, bij de opnamen zal tegenwoordig zijn
en hij weigert met groote beslistheid, zich
te laten interviewen.
G. B. Shaw geeft goeden raad.
G. B. Shaw heet in Londen een voor
dracht gehouden over het verschil tusschen
de taak van artisten in films en op het too
neel. Hij wees er op, dat artisten achter
het voe'licht tot taak hebben met grooten
nadruk te spelen, en te overdrijven, opdat
zij ook in de uithoeken van den schouw
burg goed te volgen zullen zijn; daaren
tegen moet de artist, die voor de lens op
treedt, allen hadruk vermijden, den too-
nee'toon geheeel laten varen, en oppassen
met stemverheffingen. Het vakblad
„Filmkurier", deze meening onderschrij
vend, haalt een paar voorbeelden aan van
Duitsche films, waarin artisten te veel
schreeuwen en overdrijven; in Nederland
sche films neemt men nog teveel hetzelfde
euvel waar, duidelijk is te bemerken, dat
sommige tooneelartisten spelen en spre
ken alsof zij op de planden stonden; ande
ren daarentegen, begaan deze fout niet,
tot hen bchooren: Piet Bron, Louis de Bree
en Cor Ruys. Onbegrijpelijk is echter dat
regisseurs met genoeg ervaring den too-
neeltoon toelaten, vooral in bijrollen, een
fout, die men zelden of nooit aantreft in
een Amerikaansche film. Shaw prees in
zijn rede de Hollywoodsche producten op
dit punt, en scnijnt veel studie gemaakt te
hebben van de filmtechniek. Eonige jaren
geleden noemde Shaw de film echter nog
namaakkunst; hy weigerde toen de ver
filmingsrechten van zijn stukken te ver-
koopen uit artistieke overwegingen, een
standpunt, dat hij geheel heeft laten va
ren, en dat smdsdien mèt hem Is prijsge
geven door alle tooneelschrijvers en groote
artisten uit plankenland.
Greta Garho beëindigt haar film
„Marguérite Gautier".
rü^ïnd^ van de film -Marguérite
vacant^ a Garbo twee maanden
Zworfpn6 nemen' d'e 281 doorbrengen in
fjna^'w vervol«ens naar Hollywood
terug te keeren voor het spelen van de rol
ïed" ChTrl^R WSka in dl' "Bel°-
HLstory is made at night
Walter Wanger, die mèt mannen als Selz-
nich en en Zanuck tot de succesvolste
Amerikaansche producenten behoort, heeft
een langdurig contract met United Artists
gesloten. De eerste film, die hij gaat maken
is „History is made at night", waarin de
hoofdrollen gespeeld zullen worden door
Charles Boyer en Jean Arthur. De regie is
toevertrouwd aan Frank Borzage, een der
kundigste regisseurs der U. S. A.
Filmarbeid van Sacha Guitry.
Sacha Guitry legt zich steeds intensiever
toe op filmarbeid. Hy speelt thans de
hoodrol in een nieuwe Fransche film, ..Mot
de Cambronne", en bzal vervolgens de film
„Faisons un réve" naar het gelyknami|
tooneelstuk van zyn hand, reg.sseeren. Ia
deze film treedt hy echter niet zelf op;
Raimu speelt de hoofdrol.
Ruuald Colman in „The man h*
Kimberley".
Inplaats van Paul Muni, die aanvalt*
kelijk de hoofdrol zou vertolken in ,|T"e
Man from Kimberley" hebben Warner
Bros hiervoor Ronald Colman geënga
geerd. De reden van deze wijziging ii h®*
feit. dat Paul Muni de rol van Emile Zott
in de Dreyfusfilm is toegewezen.
Een nieuwe film van Frits Laaf»
Fritz Lang, wiens Europeesche film steeds
bijzondere gebeurtenissen waren (Metropo
lis, Mabuse, „M") filmt reeds eenigen tijd
in Amerika en met succes.
Hy is nu bezig aan een Walter Wanger-
productie voor United Artists: „You only
live once", waarin Sylvia Sidney en Henry
Fonda de hoofdrollen spelen.
De film „Helene Willfuer-
Naar ons wordt medegedeeld, heeft de
Bergfilm N. V. te Amsterdam, de vcrt0?T
ningsrechten voor Nederland aangek00"
ven het filmwerk „Helene Willfuer", naar
den roman van Vicky Baum.
Deze film, gemaakt onder de regie van
Benoit—Lévy, met Madelaine Renaud,
(de uit de film: „De Bewaarschool''
bakende actrice) in de titelrol, zal eerlang
in Nederland in première gaan.
