FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
De film: eeri questie vari spel en spelers.
Een bijzondere film
„Oké, Mister Deeds".
ONZE BIOSCOPEN.
Van een cellatoid-band, die alle medewerkers
ging imponeeren.
„THE ROAD TO GLORY".
Glansrol van
Gary Cooper.
„SAN FRANCISCO", een zeer bijzonder filmwerk.
Zl
In Hollywood maken ze films. Dat
is daar zoo de gewoonste zaak van de
wereld en niemand denkt er verder
over na. Als dus een groepje spelers
wordt bijeengeroepen, om een nieu
wen rolprent voor te bereiden, is
men werkelijk niet onder den indruk
en het moet worden bekend, dat een
diva weieens zit te gapen, wanneer
men haar mededeelt, dat zij een glo-
rieuse heldinnenrol krijgt toebedeeld,
dat zij zal liefhebben en daverend
rijk worden
Dus komt een groep Hollywooders bij
een en luistert beleefd b.v. naar een Dar-
ryl F. Zanuck, de groote productieleider
van de 20th Century-Foxfilm, die vertel
len zal, wat de toekomst brengt. Een film
naar het tooneelstuk van Joel Sayre en
William Faulkner, getiteld „The Road to
Glory"aldus wordt met opgewekte
stem meegedeeld.
Algemeen zwijgen. Een der aanwezigen
vindt, dat hij toch iets zeggen moet, om
de stilte te verbreken. Hij mompelt:
Titel is goed en kijkt dan haastig rond,
om te zien, of niemand er iets op tegen
heeft. Een tweede schraapt bedachtzaam
zijn keel en zegt dan te meenen, dat hij dit
stuk weieens heeft zien opvoeren en het
was verduiveld goed Blijkt achteraf,
dat hij met een ander tooneelstuk in de
war was, dat heette óók zooiets met Glory,
of Story, of Worry. Sorry, dat hij zich
vergiste!
Na deze intermezzi gaat de productie
leider verder. Hij voelt de heerschende
stemming tot in zijn vingertoppen: taaie
onverschilligheid. Al wat er bij de hoo-
gere legerleiding bestaan heeft aan geest
drift voor de nieuwe film, strandt hier op
de rust en de verveeldheid van spelers,
die zich al zoo heel vaak hebben inge
spannen om iets moois te maken en die
nog absoluut niet warm loopen.
Jullie begrijpt, zegt Mr. Zanuck,
dat wij iets bijzónders verwachten!
BeleefdheidInstemmend knikken.
Verwachten de bazen niet altoos wat bij
zonders? Hebben ze het ooit anders be
leefd? De spelers blijven gereserveerd en
tammer dan de marmotjes in den dieren
tuin.
De productieleider gaat voort. Hij is
een ijsbreker, die met een ijzeren boeg
zijn weg moet banen. Hij zegt nu: De
rolbezetting spreekt boekdeelen! Als wij
Lionel Barrymore en Frederic March en
Warner Baxter en June Lang en Gregory
Ratoff bijeenbrengen in één film, dan
moet dat toch wel iets te beteekenen
hebben!
De spelers kijken op. De ijdelheid wordt
niet alleen gestreeld, maar men wordt
zich bovendien bewust, dat dit gezelschap
toch in zijn huidige samenstelling een
groote hoeveelheid kunstwaarde vertegen
woordigt. Ja, het moet toch wel zoo zijn
de combinatie uit de volle, overvolle keus.
die Hollywood te bieden heeft, is onalle-
daagsch, is veelbelovend.
Zanuck spreekt met zachte stem, maar
hij vertelt vlug achtereen. Dat vertellen is
een speciale kunst. Geef een acteur zijn
manuscript in handen, zonder hem iets
mee te deelen en hij zal er duizend aan
merkingen op hebben. Vertel hem van het
stuk en van de rollen en hij ontwaakt, hij
paart zijn fantasie aan die des schrijvers
en het doode manuscript wordt een levend
drama.
De productieleider schetst het strijdende
Frankrijk, de troostelooze ellende van het
verwoeste land, de eeuwige regen, de
modder, de ontelbare soldaten, de adem
benemende krachtsinspanning om den
vijand te keeren. Hij schetst de overver
moeide, ontzenuwde officieren en de afge
beulde soldaten, de eenheid, de kame
raadschap, den oorlog zélfhü vergeet
niets en toch zegt hij weinig. Hij stipt aan,
hij suggereert, hij noemt alles en niets met
enkele woorden. D a t is dus de plaats van
handeling. Wat behelst nu het drama zelf?
Klaarwakker en geïnteresseerd zijn nu
de spelers. Zij luisteren met gespannen
aandacht, maar Mr. Zanuck zegt niets
meer en stopt papieren in zijn actetasch.
Allright, boys! Mr. Hawks zal jullie
de rest wel zeggen!
Mr. Hawks is de regisseur.
De eerste repetities vangen aan. De
eerste dramatische hoofdlijnen worden
uitgestippeld: groote kameraadschap tus-
schen Kapitein La Roche (Warner Bax
ter) en Luitenant Denet (Frederic
March). Vrienden in nood en dood, die
niet spreken over hun vrendschappelijke
gevoelens, maar die weten, wat zij aan
elkander hebben. En tusschen deze beiden
komt de vrouw te staan, het kleine oor
logsverpleegstertje Monique (June Lang),
waardoor de tragiek op eenmaal hoofd
persoon in het stuk wordt.
Dat heb ik al terstond gezegd! roept
June lang uit. Deze film heeft geen
hoofdpersoon. De tragiek is het en niets
anders
Met hart en ziel is zij bij de nieuwe, nog
ongeboren film en ook de anderen gaan
reeds de eerste voorteekenen gevoelen van
die eigenaardige opwinding, welke het
erfdeel is van kunstenaars, die aan het
werk gaan.
Een tweede hoogtepunt. De oude vrij
williger La Roche (Lionel Barrymore)
komt te staan tegenover zijn kapitein, die
hem uit het leger wil verwijderen, omdat
de grijsaard reeds de leeftijdsgrens ge
passeerd is. Deze kapitein is zijn eigen
zoon
Hoogtepuntenze zijn er zoovéél in
deze film. Men bereidt haar voor in de
spanning, waaruit kunst geboren wordt.
En daarbij: volmaakte harmonie! Het
afmattende twisten, de onderlinge tegen
werking, die een film finaal te gronde
kunnen brengen, ontbrak hier te eenen-
male. Daarvoor zijn de voor dit filmwerk
uitgekozen kunstenaars te ernstig en
tezeer van geestelijke standing. Voor June
Lr.ng (die hier voor de eerste maal een
groote rol kreeg) was het wel een bijzon
der zware krachtsinspanning, maar Bar
rymore, Ratoff en Baxter deden wat zij
konden, om haar raad te geven en bij te
staan. Zij stond duizend angsten uit, dat
haar spel in kwaliteit zou afsteken bij dat
der groote acteurs met wie zy samen
speelde. Opvallend was, hoe deze zeer
jeugdige actrice na afloop van elke scène
uitgeput bleek en hoe ook meermalen een
opname moest worden afgebroken, omdat
Miss Lang geen kracht meer had. Zy wil
de dan koppig volhouden, maar de ande
ren zetten door. dat zy naar bed ging.
Halfweegs de opnamen begonnen de
spelers van hoog tot laag met onmis-
kenbaren eerbied over „De Weg naar
Glorie" te spreken. Lang voordat het uur
van aanvang der opnamen was aangebro
ken, vond men hen reeds bijeen, om on
derling scènes te bespreken, om ideeën
uit te wisselen en meer nog: omdat men
gewoon popelde om aan den slag te gaan.
„The Play is the thing" is een zeer be
roemd woord. En niemand wil het aan
vechten. Maar de beteekenis der juiste
rolbezetting mag er voorètl niet door wor
den overschaduwd. Een grootsch gegeven
verdient ook de spelers, die het waardig
zyn.
Maar ook groote spelers zijn maar men-
schen. Die aanvankelijk koud en vreemd
tegenover het nieuwe thema staan. Dan
moet er een man zijn, die hen pèkt. Die
hun belangstelling wekt en hen belust
maakt op het komende werk. Dat is de
taak van regisseur en productieleider. En
dat die opgang van onverschilligheid
naar inspiratie is evenzeer een „Weg
naar Glorie". Dat is: de quintessens van
elke goede film
„Oké Mister Deeds" is niet zoo maar 'n
film van het bekende soort der 13 in een
dozijn het is ook niet een film van 1 in
een dozijn: het is een film, zooals men er
misschien op de 50 eens ééntje tegenkomt.
Dus: een bijzondere film! Inderdaad. Een
film van de befaamde combinatie Capra-
Riskin met Gary Cooper in de hoofdrol is
natuurlijk op zichzelf al iets aparts het
feit, dat de film volkomen geslaagd is,
maakt haar nog meer apart.
Week in, week uit worden U films voor
Uw oogen getooverd. Ze werden U aange
prezen om haar uitmuntende hoedanig
heden met vele superlatieven. Dat is te
begrijpen, maar het stelt ons voor de keu
ze om voor „Oké Mister Deeds" nóg hevi
ger superlatieven te gebruiken óf... een
beroep te doen op Uw gezond verstand en
de zaken niet ongemotiveerd op te schroe
ven.
„Oké Mister Deeds" heeft het in Ame
rika „dik gedaan". De film heeft veel
geld gekost, maar ook veel gëld opge
bracht. Zij kreeg de meest enthousiaste
kritieken hetgeen heel mooi is maar
ze kreeg ook de meest verheugende recet
tes hetgeen nog mooier is. Zij werd
vele malen uitverkoren door allerlei bla
den als „de beste film van de maand", „de
recettekampioen van het kwartaal"
kortom zy behoorde tot de kleine cate
gorie van films, die tot de prominente van
het jaar gerekend worden.
In Londen was het al niet anders. We
ken achtereen liep de film in Regal
Theatre voor afgestampt-volle zalen en
Groot Brittannië had in verband met
dit succes niet minder dan 86 copieën
Een nieuw „love-team" in een groote film: Clarck Gable en Jeanclte
in „San Francisco'.
Mac Donald
Op 18 April 1906 werd, naar oudere
lezers zich wellicht nog kunnen herinne
ren, de Nieuwe Wereld geteisterd door de
ergste natuurramp, welke tot de mensch-
heid kan treffen: middenin de wereldstad
San Francisco begon in den vroegen
morgen de aarde te beven en te scheuren,
wolkenkrabbers (die Amerika toen reeds
kende, al waren zij nog niet zoo hoog als
thans het Empire Building) stortten als
kaartenhuizen ineen, gansche straten
sloegen als een tooneeldecor plat tegen
den grond, duizenden mannen, vrouwen
en kinderen voor eeuwig onder zich be
gravend. Een tweede schok volgde nau
welijks een uur later en overtrof den
eersten in hevigheid. De buizen van alle
waterleidingen waren gesprongen, ter-
noodig om aan de aanvragen te kunnen
voldoen.
Wij zijn ervan overtuigd, dat Mr. Deeds"
het ook in ons land „dik" zal doen. Een
geestige, romantische geschiedenis, knap
verteld, geniaal geregisseerd en charmant
gespeeld is ook in Nederland een gewild
genre. Gary Cooper is bovendien zeer
populair. Capra bezit een reputatie, die
zelfs tot het groote publiek is doorgedron
gen, Jean Arthur is een schat van 'n meisje
en het verhaal is van dien aard, dat ieder
een er zich reusachtig mee vermaken zal.
Opname tijdens een kwartiertje rust: Gary Cooper, Jean Arthur (hoofdrolvertolkers)
en Frank Capra (regisseur) uit de film Oké, Mister Deeds" (A Columbia Picture).
stond daarna sloegen de eerste vlammen
uit de geteisterde huizen en de „brand
van San Francisco" richtte een onheil aan,
dat voor de aardbevingsramp zelf niet
onder deed. Jaren en jaren gingen er
voorbij vóór San Francisco herbouwd was
en eigenlijk was het eerst de wereld
tentoonstelling van 1915, die deze wonde
aan Amerika's westkust heelde.
Doch de film, juist in die dagen ge
boren, heeft een sterk geheugen. Tot dus
verre behoorde het tot de onoverkome
lijke technische moeilijkheden, iets zoo
gigantisch als een aardbevingsramp in
décor te enscèneeren.
De Metro-Goldwyn-Mayer in Culver-
City beschikt echter over de grootste
studio's, die Hollywood kent, en ervaren
ingenieurs zijn maanden lang bezig ge
weest, een reuzendécor te bouwen, waar
bij de aarde werkelijk zou splijten en
echte huizen in elkaar zouden storten,
hetgeen natuurlijk groot gevaar mee
bracht voor alle medewerkenden. Regis
seur W. S. van Dyke, een „big shot", die
voor zulke karweitjes nog al eens geraad
pleegd wordt, belastte zich met de ver
tooning van de aardbeving, welke in de
geschiedenis der cinematografie zal voort
leven als een der grootste prestaties. Mede
door het ontzaglijke gelufdsvolume is de
ramp van San Francisco op het witte
doek een belevenis geworden, aan de sug
gestie waarvan zich niemand kan ont
trekken.
In „San Francisco" brengt de Metro-
Goldwyn-Mayer een nieuw love-team:
Clark Gable en Jeanette MacDonald.
Clark en Jeanette vormen de persoonlijke
noot in een tafereel van uitbundige vroo-
lijkheid. een tafereel, dat in het jonge San
Francisco van vóór de aardbeving dage
lijks te aanschouwen viel en daarna op
zoo wreede wijze werd verstoord, hetgeen
leidde tot de stichting van een nieuwe,
betere en schoonere stad aan den Golden
Gate.
Ginger Rogers in „On your toes".
Zooals wij reeds eerder berichtten, zal
Ginger Rogers wederom voor Warner
optreden in een film en deze is getiteld
„On your toes". „On your toes" wordt als
tooneelstuk op het oogenblik met succes
op Broadway opgevoerd. De film zal een
grootsch opgezette musical worden met
het produceeren waarvan binnenkort een
aanvang wordt gemaakt.
DE FLUISTERENDE SCHADUW.
In Roxy-theater.
Het blijkt telkens weer, dat er een groot
aantal personen is, dat van sensationeele
geschiedenissen houdt. Het bezoek aan het
Roxy-theater met de geheimzinnige en
opwindende film „De Fluisterende scha
duw" is er het bewijs van. Maar de ont
knooping van het geval komt pas den
volgenden Vrijdag, men zal dus nog
eenige dagen moeten wachten en kan zich
inmiddels onledig houden met de vraag:
wie is de fluisterende schaduw, die jacht
maakt op een juweelenkistje en door
wier toedoen eenige menschen door een
electrischen straal worden gedood, auto
mobielen verongelukken, enz.?
De tweede episode van de inderdaad
zeer spannende film brengt op deze vraag
nog geen antwoord. Er wordt weer braaf
gevochten, iedereen in het groote hotel
verdenkt iedereen handlanger te zijn van
de geheimzinnige schaduw, men meent
haar zelfs reeds te pakken te hebben,
maar telkens gebeurt er weer iets, dat de
verdenking in andere richting leidt. Wij
hebben gisteravond het beruchte kistje
met juweelen ettelijke keeren in andere
handen zien verhuizen, we hebben den
doodenden straal zijn werk zien doen, we
zagen worstelpartijen tusschen mannen,
die meenden de „schaduw" te pakken te
hebben, we hoorden de stem van het
monster bevelen en dreigementen zeggen,
kortom: we zagen en hoorden genoeg om
iemand het kippevel te doen krijgen, maar
we zouden nog niet graag iemand willen
aanwijzen als „de schaduw" en zullen dus
wachten op de ontknooping, welke de vol
gende week komt. Intusschen blijft het
voor liefhebbers van sensatie om van te
smullen.
Vooraf gaat een film, waarin trouwe
vriendschap tusschen twee jonge kerels
tot uitdrukking komt, een band, waaraan
zelf- oorlog niets kan veranderen, al lijkt
het er wel eens op. Als vliegeniers zien we
hen aan het front en dan leveren zij be
wijzen van waren heldenmoed, de een
door te weigeren te schieten op een vij
and, wiens machine kennelijk niet in
goeden staat verkeert; de ander door zijn
vriend te sparen als deze door veranderde
omstandigheden aan het andere front
s rijdt. En dan aan het eind de verzuch
ting van de moeder van den laatsten tot
de jonge vrouw van den trouwen vriend:
Mogen jou kinderen geboren worden in
een tijd, waarin de menschen hebben
begrepen het woord: vrede op aarde.
„KOMEDIE OM GELD".
City Theater.
Het programma, dat deze week voor het
oog van de toeschouwers wordt ontrold,
kenmerkt zich door veelzijdigheid.
En 'n veelzijdigheid, welke aan alle kanten
gezien mag worden. Want naast actueel
geïllustreerd nieuws in beweegbaren vorm,
is daar eerst de uitstekende sportfilm (op
gedragen aan het N. O. C.) geëxpliceerd
door Han Hollander en op muziek gezet
door Max Tak. Het is maar een betrekkelijk
korte film, doch in haar beknoptheid bui
tengewoon goed.
Natuurlijk bleef het Haagsche Profilti-
nieuws over het vorstelijk huwelijk ge
handhaafd, dit kas-stuk zouden de bezoe
kers ook niet graag willen missen. Want
wanneer men nu een duidelijk overzicht
van de gebeurtenissen in de Residentie wilt
zien, dan spant deze Profilti-film de kroon.
Nadat een grappig onlogisch teeken
filmpje het gedeelte voor de pauze besluit,
vraagt daarna de Hollandsche film „Kome
die om geld" de aandacht.
Wij hebben een dezer dagen reeds aan
deze film (regie: Max Ophüls) een korte
bespreking in ons blad gewijd; wij kunnen
dus thans met eenige zelfstandige notities
de film weergeven.
„Komedie om geld" is in meer dan één
opzicht merkwaardig. Immers, men voelde
hier een streven om nu eens iets beters te
geven dan gewoonlijk van het Hollandsche
filmterrein van stapel loopt en o. i. is men
daarin zeer wel geslaagd.
Deze film met haar betrekkelijk een-
voudigen inhoud (een droombeeld van
een armen kaslooper, die zich plotseling
voor een groot kapitaal geplaatst ziet, on
danks het feit, dat hij eenige honderden
guldens „verloren" heeft van zijn vroegeie
betrekking) staat ongetwijfeld op een hoo-
ger plan. En het merkwaardige uit deze
film is, dat er een van de spelers is, die bij
zondere vermelding verdient. Dat is n 1.
Rini Otte, die van de rol van de dochter
van den banklooper (Herman Bouber) een
bijzondere creatie maakt.
Zij is zonder twijfel een „ontdekking" en
alleen al uit dit oogpunt is „Komedie om
geld" een gang naar het City-theater over
waard.
Resumeerend is het programma een lust
voor de oogen en het theater zal dan ook
over bezoek niet te klagen hebben.
DON JUAN'S LAATSTE AVONTUUR.
Victoria Theater.
Het is niet heelemaal toevallig, dat men
Douglas Fairbanks Don Juan's laatste avon
tuur heeft laten spelen. Immers Douglas
Fairbanks was ook eenmaal de held der
vrouwen, de man van het gewaagde avon
tuur en de onverschrokkene, die met den
degen in de vuist bereid was iedéren tegen
stand te breken. In deze film is Don Juan al
een man met grijze haren en het begin van
een buikje geworden, maar hy heeft de
fout van zoovele zijner sexegenooten, hij
begrijpt niet, dat hij niet meer dezelfde ver
overaar van vroeger is gebleven.
Hij is in Sevilla, in de stad waar Spaan-
sche schoonen 's avonds over de leuningen
van balconnetjes hangen en rozen opvangen
van mannen, die romantischer dan haar
eigen echtgenooten zyn. Hy beklimt balcons,
of heeft althans het voornemen om balcons
te beklimmen, maar de een of andere griep
aanval houdt hem daarvan terug. Maar in
tusschen is he» gerucht, dat hU in de stad is
al voldoende om alle romantische vrouwen
'i avonds in afwachting op het balcon te
laten zitten en de een of andere navolger
profiteert daarvan door zich als Don Juan
voor te doen en de kussen der verraste
schoonen te stelen, die in hem werkelijk den
on verbeterlijken vrouwenjager vermoeden.
De figurant wordt door een woedenden
echtgenoot gedood en dan woont Don Juan
zyn eigen begrafenis bij en verdwijnt een
tijdje om ergens als kapitein op non actief in
pension te gaan. Overal hoort hij van den
overleden Don Juan spreken, maar telkens
als hy probeert zich in zijn ware gedaante
te vertoonen, lachen de vrouwen hem uit
en verzekeren hem, dat de echte Don Juan
er heel anders uitzag en grooter aantrek
kingskracht voor vrouwen had. Zelfs de
dienstbode uit de herberg voelt alleen iets
voor hem als hij een paar gouden oorbellen
wil geven en dan bemerkt Don Juan wel,
dat er, bij vroeger vergeleken, iets veranderd
moet zijn. Als hij ten slotte in Sevilla terug
komt en zich als de echte en onvervalschte
Don Juan voorstelt, gelooft niemand hem
behalve de vrouw, die hij vroeger verwaar
loosd heeft en die hem thans wil acceptee
ren op voorwaarde, dat hij belooft een trouw
echtgenoot te zullen blijven. Dat is het
droeve einde van een Don Juan, die ouder
werd dan hij had moeten worden.
Het voorprogramma brengt o.a. de Neer-
lands bruidspaar-film en de zeer uitge
breide film van het vorstelijk huwelijk. Veel
Polygoon-nieuws en een aardige reclame-film
van Fred Fry over Chief Whip-cigaretten
vullen het programma aan.
„DE KANDELAARS VAN DEN KEIZER".
Bioscoop Harmonie.
Over de film „De kandelaars van den
keizer", welke vanaf morgenmiddag ge
draaid wordt, kunnen wij nog het volgende
mededeelen:
Op een gemaskerd bal te Weenen wordt
Grootvorst Peter Alexandrowitsch van Rus
land door een groep politieke samenzweer
ders ontvoerd en naar een onbekend gebouw
gebracht. Men dwingt hem een brief aan zijn
vader, den Czaar, te schrijven, waarin mede
gedeeld wordt, dat hij alleen dan weer vrij
gelaten zal worden, wanneer een tot levens
lange verbanning veroordeelde Poolsche
patriot in vrijheid gesteld wordt.
Met de taak om den brief van den Czaar te
bezorgen, wordt Georg Wolenski belast, die
voor zijn vertrek nog een bezoek brengt
aan Aartshertog Ludwig, Deze verzoekt
hem, wanneer hij van Wolenski's vertrek
naar Rusland hoort, twee porceleinen kan
delaars mee te nemen en deze uit zyn naam
aan Prinses Marianow te overhandigen. In
deze kostbare antieke kandelaars, waarvan
er een beschadigd is, bevinden zich geheime
vakken en gedurende een korte afwezigheid
van den aartshertog uit de kamer, stopt
Wolenski, teneinde het mechanisme te pro-
beeren, de brief aan den Czaar in de be
schadigde kandelaar. Hy heeft echter geen
tijd meer deze er weer uit te halen, daar de
aartshertog reeds weer binnenkomt en hem
zegt, dat hij de kande'aars bij Wolenski zal
laten bezorgen.
Wolenski heeft vernomen, dat mevrouw
Demidow thans in het bezit der kandelaars
is, volgt haar. H(j moet echter ervaren, dat
de casette met de kandelaars op reis gestolen
is.
Thans begint een dolle jacht achter de
kandeluars. Zoowel mevrouw Demidow als
Wolenski willen ze het eerst in handen heb-
jen. Eindelijk, na velerlei avonturen, weten
zij de kandelaars op een veiling te bemach
tigen en komen dan overeen, dat zij er elk
oen zuilen nemen. Bij het openen blijkt dan,
da' ieder de verkeerde gekozen heeft, daar
de tweede ook gedurende hun zwerftocht
beschadigd is, en krijgt Wolenski het bevel
tot zijn eigen inhechtenisneming in handen.
Desniettegenstaande vertrekt hij naar Rus-
land, om z(jn opdracht te vervullen, waarna
h(j zich ter beschikking van Mevrouw Demi
dow zal stellen.
Wat daarna gebeurt, willen wij, teneinde
de spanning niet weg te nemen, de film zelf
laten vertellen.