FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. De film: eeri questie vari spel en spelers. Een bijzondere film „Oké, Mister Deeds". ONZE BIOSCOPEN. Van een cellatoid-band, die alle medewerkers ging imponeeren. „THE ROAD TO GLORY". Glansrol van Gary Cooper. „SAN FRANCISCO", een zeer bijzonder filmwerk. Zl In Hollywood maken ze films. Dat is daar zoo de gewoonste zaak van de wereld en niemand denkt er verder over na. Als dus een groepje spelers wordt bijeengeroepen, om een nieu wen rolprent voor te bereiden, is men werkelijk niet onder den indruk en het moet worden bekend, dat een diva weieens zit te gapen, wanneer men haar mededeelt, dat zij een glo- rieuse heldinnenrol krijgt toebedeeld, dat zij zal liefhebben en daverend rijk worden Dus komt een groep Hollywooders bij een en luistert beleefd b.v. naar een Dar- ryl F. Zanuck, de groote productieleider van de 20th Century-Foxfilm, die vertel len zal, wat de toekomst brengt. Een film naar het tooneelstuk van Joel Sayre en William Faulkner, getiteld „The Road to Glory"aldus wordt met opgewekte stem meegedeeld. Algemeen zwijgen. Een der aanwezigen vindt, dat hij toch iets zeggen moet, om de stilte te verbreken. Hij mompelt: Titel is goed en kijkt dan haastig rond, om te zien, of niemand er iets op tegen heeft. Een tweede schraapt bedachtzaam zijn keel en zegt dan te meenen, dat hij dit stuk weieens heeft zien opvoeren en het was verduiveld goed Blijkt achteraf, dat hij met een ander tooneelstuk in de war was, dat heette óók zooiets met Glory, of Story, of Worry. Sorry, dat hij zich vergiste! Na deze intermezzi gaat de productie leider verder. Hij voelt de heerschende stemming tot in zijn vingertoppen: taaie onverschilligheid. Al wat er bij de hoo- gere legerleiding bestaan heeft aan geest drift voor de nieuwe film, strandt hier op de rust en de verveeldheid van spelers, die zich al zoo heel vaak hebben inge spannen om iets moois te maken en die nog absoluut niet warm loopen. Jullie begrijpt, zegt Mr. Zanuck, dat wij iets bijzónders verwachten! BeleefdheidInstemmend knikken. Verwachten de bazen niet altoos wat bij zonders? Hebben ze het ooit anders be leefd? De spelers blijven gereserveerd en tammer dan de marmotjes in den dieren tuin. De productieleider gaat voort. Hij is een ijsbreker, die met een ijzeren boeg zijn weg moet banen. Hij zegt nu: De rolbezetting spreekt boekdeelen! Als wij Lionel Barrymore en Frederic March en Warner Baxter en June Lang en Gregory Ratoff bijeenbrengen in één film, dan moet dat toch wel iets te beteekenen hebben! De spelers kijken op. De ijdelheid wordt niet alleen gestreeld, maar men wordt zich bovendien bewust, dat dit gezelschap toch in zijn huidige samenstelling een groote hoeveelheid kunstwaarde vertegen woordigt. Ja, het moet toch wel zoo zijn de combinatie uit de volle, overvolle keus. die Hollywood te bieden heeft, is onalle- daagsch, is veelbelovend. Zanuck spreekt met zachte stem, maar hij vertelt vlug achtereen. Dat vertellen is een speciale kunst. Geef een acteur zijn manuscript in handen, zonder hem iets mee te deelen en hij zal er duizend aan merkingen op hebben. Vertel hem van het stuk en van de rollen en hij ontwaakt, hij paart zijn fantasie aan die des schrijvers en het doode manuscript wordt een levend drama. De productieleider schetst het strijdende Frankrijk, de troostelooze ellende van het verwoeste land, de eeuwige regen, de modder, de ontelbare soldaten, de adem benemende krachtsinspanning om den vijand te keeren. Hij schetst de overver moeide, ontzenuwde officieren en de afge beulde soldaten, de eenheid, de kame raadschap, den oorlog zélfhü vergeet niets en toch zegt hij weinig. Hij stipt aan, hij suggereert, hij noemt alles en niets met enkele woorden. D a t is dus de plaats van handeling. Wat behelst nu het drama zelf? Klaarwakker en geïnteresseerd zijn nu de spelers. Zij luisteren met gespannen aandacht, maar Mr. Zanuck zegt niets meer en stopt papieren in zijn actetasch. Allright, boys! Mr. Hawks zal jullie de rest wel zeggen! Mr. Hawks is de regisseur. De eerste repetities vangen aan. De eerste dramatische hoofdlijnen worden uitgestippeld: groote kameraadschap tus- schen Kapitein La Roche (Warner Bax ter) en Luitenant Denet (Frederic March). Vrienden in nood en dood, die niet spreken over hun vrendschappelijke gevoelens, maar die weten, wat zij aan elkander hebben. En tusschen deze beiden komt de vrouw te staan, het kleine oor logsverpleegstertje Monique (June Lang), waardoor de tragiek op eenmaal hoofd persoon in het stuk wordt. Dat heb ik al terstond gezegd! roept June lang uit. Deze film heeft geen hoofdpersoon. De tragiek is het en niets anders Met hart en ziel is zij bij de nieuwe, nog ongeboren film en ook de anderen gaan reeds de eerste voorteekenen gevoelen van die eigenaardige opwinding, welke het erfdeel is van kunstenaars, die aan het werk gaan. Een tweede hoogtepunt. De oude vrij williger La Roche (Lionel Barrymore) komt te staan tegenover zijn kapitein, die hem uit het leger wil verwijderen, omdat de grijsaard reeds de leeftijdsgrens ge passeerd is. Deze kapitein is zijn eigen zoon Hoogtepuntenze zijn er zoovéél in deze film. Men bereidt haar voor in de spanning, waaruit kunst geboren wordt. En daarbij: volmaakte harmonie! Het afmattende twisten, de onderlinge tegen werking, die een film finaal te gronde kunnen brengen, ontbrak hier te eenen- male. Daarvoor zijn de voor dit filmwerk uitgekozen kunstenaars te ernstig en tezeer van geestelijke standing. Voor June Lr.ng (die hier voor de eerste maal een groote rol kreeg) was het wel een bijzon der zware krachtsinspanning, maar Bar rymore, Ratoff en Baxter deden wat zij konden, om haar raad te geven en bij te staan. Zij stond duizend angsten uit, dat haar spel in kwaliteit zou afsteken bij dat der groote acteurs met wie zy samen speelde. Opvallend was, hoe deze zeer jeugdige actrice na afloop van elke scène uitgeput bleek en hoe ook meermalen een opname moest worden afgebroken, omdat Miss Lang geen kracht meer had. Zy wil de dan koppig volhouden, maar de ande ren zetten door. dat zy naar bed ging. Halfweegs de opnamen begonnen de spelers van hoog tot laag met onmis- kenbaren eerbied over „De Weg naar Glorie" te spreken. Lang voordat het uur van aanvang der opnamen was aangebro ken, vond men hen reeds bijeen, om on derling scènes te bespreken, om ideeën uit te wisselen en meer nog: omdat men gewoon popelde om aan den slag te gaan. „The Play is the thing" is een zeer be roemd woord. En niemand wil het aan vechten. Maar de beteekenis der juiste rolbezetting mag er voorètl niet door wor den overschaduwd. Een grootsch gegeven verdient ook de spelers, die het waardig zyn. Maar ook groote spelers zijn maar men- schen. Die aanvankelijk koud en vreemd tegenover het nieuwe thema staan. Dan moet er een man zijn, die hen pèkt. Die hun belangstelling wekt en hen belust maakt op het komende werk. Dat is de taak van regisseur en productieleider. En dat die opgang van onverschilligheid naar inspiratie is evenzeer een „Weg naar Glorie". Dat is: de quintessens van elke goede film „Oké Mister Deeds" is niet zoo maar 'n film van het bekende soort der 13 in een dozijn het is ook niet een film van 1 in een dozijn: het is een film, zooals men er misschien op de 50 eens ééntje tegenkomt. Dus: een bijzondere film! Inderdaad. Een film van de befaamde combinatie Capra- Riskin met Gary Cooper in de hoofdrol is natuurlijk op zichzelf al iets aparts het feit, dat de film volkomen geslaagd is, maakt haar nog meer apart. Week in, week uit worden U films voor Uw oogen getooverd. Ze werden U aange prezen om haar uitmuntende hoedanig heden met vele superlatieven. Dat is te begrijpen, maar het stelt ons voor de keu ze om voor „Oké Mister Deeds" nóg hevi ger superlatieven te gebruiken óf... een beroep te doen op Uw gezond verstand en de zaken niet ongemotiveerd op te schroe ven. „Oké Mister Deeds" heeft het in Ame rika „dik gedaan". De film heeft veel geld gekost, maar ook veel gëld opge bracht. Zij kreeg de meest enthousiaste kritieken hetgeen heel mooi is maar ze kreeg ook de meest verheugende recet tes hetgeen nog mooier is. Zij werd vele malen uitverkoren door allerlei bla den als „de beste film van de maand", „de recettekampioen van het kwartaal" kortom zy behoorde tot de kleine cate gorie van films, die tot de prominente van het jaar gerekend worden. In Londen was het al niet anders. We ken achtereen liep de film in Regal Theatre voor afgestampt-volle zalen en Groot Brittannië had in verband met dit succes niet minder dan 86 copieën Een nieuw „love-team" in een groote film: Clarck Gable en Jeanclte in „San Francisco'. Mac Donald Op 18 April 1906 werd, naar oudere lezers zich wellicht nog kunnen herinne ren, de Nieuwe Wereld geteisterd door de ergste natuurramp, welke tot de mensch- heid kan treffen: middenin de wereldstad San Francisco begon in den vroegen morgen de aarde te beven en te scheuren, wolkenkrabbers (die Amerika toen reeds kende, al waren zij nog niet zoo hoog als thans het Empire Building) stortten als kaartenhuizen ineen, gansche straten sloegen als een tooneeldecor plat tegen den grond, duizenden mannen, vrouwen en kinderen voor eeuwig onder zich be gravend. Een tweede schok volgde nau welijks een uur later en overtrof den eersten in hevigheid. De buizen van alle waterleidingen waren gesprongen, ter- noodig om aan de aanvragen te kunnen voldoen. Wij zijn ervan overtuigd, dat Mr. Deeds" het ook in ons land „dik" zal doen. Een geestige, romantische geschiedenis, knap verteld, geniaal geregisseerd en charmant gespeeld is ook in Nederland een gewild genre. Gary Cooper is bovendien zeer populair. Capra bezit een reputatie, die zelfs tot het groote publiek is doorgedron gen, Jean Arthur is een schat van 'n meisje en het verhaal is van dien aard, dat ieder een er zich reusachtig mee vermaken zal. Opname tijdens een kwartiertje rust: Gary Cooper, Jean Arthur (hoofdrolvertolkers) en Frank Capra (regisseur) uit de film Oké, Mister Deeds" (A Columbia Picture). stond daarna sloegen de eerste vlammen uit de geteisterde huizen en de „brand van San Francisco" richtte een onheil aan, dat voor de aardbevingsramp zelf niet onder deed. Jaren en jaren gingen er voorbij vóór San Francisco herbouwd was en eigenlijk was het eerst de wereld tentoonstelling van 1915, die deze wonde aan Amerika's westkust heelde. Doch de film, juist in die dagen ge boren, heeft een sterk geheugen. Tot dus verre behoorde het tot de onoverkome lijke technische moeilijkheden, iets zoo gigantisch als een aardbevingsramp in décor te enscèneeren. De Metro-Goldwyn-Mayer in Culver- City beschikt echter over de grootste studio's, die Hollywood kent, en ervaren ingenieurs zijn maanden lang bezig ge weest, een reuzendécor te bouwen, waar bij de aarde werkelijk zou splijten en echte huizen in elkaar zouden storten, hetgeen natuurlijk groot gevaar mee bracht voor alle medewerkenden. Regis seur W. S. van Dyke, een „big shot", die voor zulke karweitjes nog al eens geraad pleegd wordt, belastte zich met de ver tooning van de aardbeving, welke in de geschiedenis der cinematografie zal voort leven als een der grootste prestaties. Mede door het ontzaglijke gelufdsvolume is de ramp van San Francisco op het witte doek een belevenis geworden, aan de sug gestie waarvan zich niemand kan ont trekken. In „San Francisco" brengt de Metro- Goldwyn-Mayer een nieuw love-team: Clark Gable en Jeanette MacDonald. Clark en Jeanette vormen de persoonlijke noot in een tafereel van uitbundige vroo- lijkheid. een tafereel, dat in het jonge San Francisco van vóór de aardbeving dage lijks te aanschouwen viel en daarna op zoo wreede wijze werd verstoord, hetgeen leidde tot de stichting van een nieuwe, betere en schoonere stad aan den Golden Gate. Ginger Rogers in „On your toes". Zooals wij reeds eerder berichtten, zal Ginger Rogers wederom voor Warner optreden in een film en deze is getiteld „On your toes". „On your toes" wordt als tooneelstuk op het oogenblik met succes op Broadway opgevoerd. De film zal een grootsch opgezette musical worden met het produceeren waarvan binnenkort een aanvang wordt gemaakt. DE FLUISTERENDE SCHADUW. In Roxy-theater. Het blijkt telkens weer, dat er een groot aantal personen is, dat van sensationeele geschiedenissen houdt. Het bezoek aan het Roxy-theater met de geheimzinnige en opwindende film „De Fluisterende scha duw" is er het bewijs van. Maar de ont knooping van het geval komt pas den volgenden Vrijdag, men zal dus nog eenige dagen moeten wachten en kan zich inmiddels onledig houden met de vraag: wie is de fluisterende schaduw, die jacht maakt op een juweelenkistje en door wier toedoen eenige menschen door een electrischen straal worden gedood, auto mobielen verongelukken, enz.? De tweede episode van de inderdaad zeer spannende film brengt op deze vraag nog geen antwoord. Er wordt weer braaf gevochten, iedereen in het groote hotel verdenkt iedereen handlanger te zijn van de geheimzinnige schaduw, men meent haar zelfs reeds te pakken te hebben, maar telkens gebeurt er weer iets, dat de verdenking in andere richting leidt. Wij hebben gisteravond het beruchte kistje met juweelen ettelijke keeren in andere handen zien verhuizen, we hebben den doodenden straal zijn werk zien doen, we zagen worstelpartijen tusschen mannen, die meenden de „schaduw" te pakken te hebben, we hoorden de stem van het monster bevelen en dreigementen zeggen, kortom: we zagen en hoorden genoeg om iemand het kippevel te doen krijgen, maar we zouden nog niet graag iemand willen aanwijzen als „de schaduw" en zullen dus wachten op de ontknooping, welke de vol gende week komt. Intusschen blijft het voor liefhebbers van sensatie om van te smullen. Vooraf gaat een film, waarin trouwe vriendschap tusschen twee jonge kerels tot uitdrukking komt, een band, waaraan zelf- oorlog niets kan veranderen, al lijkt het er wel eens op. Als vliegeniers zien we hen aan het front en dan leveren zij be wijzen van waren heldenmoed, de een door te weigeren te schieten op een vij and, wiens machine kennelijk niet in goeden staat verkeert; de ander door zijn vriend te sparen als deze door veranderde omstandigheden aan het andere front s rijdt. En dan aan het eind de verzuch ting van de moeder van den laatsten tot de jonge vrouw van den trouwen vriend: Mogen jou kinderen geboren worden in een tijd, waarin de menschen hebben begrepen het woord: vrede op aarde. „KOMEDIE OM GELD". City Theater. Het programma, dat deze week voor het oog van de toeschouwers wordt ontrold, kenmerkt zich door veelzijdigheid. En 'n veelzijdigheid, welke aan alle kanten gezien mag worden. Want naast actueel geïllustreerd nieuws in beweegbaren vorm, is daar eerst de uitstekende sportfilm (op gedragen aan het N. O. C.) geëxpliceerd door Han Hollander en op muziek gezet door Max Tak. Het is maar een betrekkelijk korte film, doch in haar beknoptheid bui tengewoon goed. Natuurlijk bleef het Haagsche Profilti- nieuws over het vorstelijk huwelijk ge handhaafd, dit kas-stuk zouden de bezoe kers ook niet graag willen missen. Want wanneer men nu een duidelijk overzicht van de gebeurtenissen in de Residentie wilt zien, dan spant deze Profilti-film de kroon. Nadat een grappig onlogisch teeken filmpje het gedeelte voor de pauze besluit, vraagt daarna de Hollandsche film „Kome die om geld" de aandacht. Wij hebben een dezer dagen reeds aan deze film (regie: Max Ophüls) een korte bespreking in ons blad gewijd; wij kunnen dus thans met eenige zelfstandige notities de film weergeven. „Komedie om geld" is in meer dan één opzicht merkwaardig. Immers, men voelde hier een streven om nu eens iets beters te geven dan gewoonlijk van het Hollandsche filmterrein van stapel loopt en o. i. is men daarin zeer wel geslaagd. Deze film met haar betrekkelijk een- voudigen inhoud (een droombeeld van een armen kaslooper, die zich plotseling voor een groot kapitaal geplaatst ziet, on danks het feit, dat hij eenige honderden guldens „verloren" heeft van zijn vroegeie betrekking) staat ongetwijfeld op een hoo- ger plan. En het merkwaardige uit deze film is, dat er een van de spelers is, die bij zondere vermelding verdient. Dat is n 1. Rini Otte, die van de rol van de dochter van den banklooper (Herman Bouber) een bijzondere creatie maakt. Zij is zonder twijfel een „ontdekking" en alleen al uit dit oogpunt is „Komedie om geld" een gang naar het City-theater over waard. Resumeerend is het programma een lust voor de oogen en het theater zal dan ook over bezoek niet te klagen hebben. DON JUAN'S LAATSTE AVONTUUR. Victoria Theater. Het is niet heelemaal toevallig, dat men Douglas Fairbanks Don Juan's laatste avon tuur heeft laten spelen. Immers Douglas Fairbanks was ook eenmaal de held der vrouwen, de man van het gewaagde avon tuur en de onverschrokkene, die met den degen in de vuist bereid was iedéren tegen stand te breken. In deze film is Don Juan al een man met grijze haren en het begin van een buikje geworden, maar hy heeft de fout van zoovele zijner sexegenooten, hij begrijpt niet, dat hij niet meer dezelfde ver overaar van vroeger is gebleven. Hij is in Sevilla, in de stad waar Spaan- sche schoonen 's avonds over de leuningen van balconnetjes hangen en rozen opvangen van mannen, die romantischer dan haar eigen echtgenooten zyn. Hy beklimt balcons, of heeft althans het voornemen om balcons te beklimmen, maar de een of andere griep aanval houdt hem daarvan terug. Maar in tusschen is he» gerucht, dat hU in de stad is al voldoende om alle romantische vrouwen 'i avonds in afwachting op het balcon te laten zitten en de een of andere navolger profiteert daarvan door zich als Don Juan voor te doen en de kussen der verraste schoonen te stelen, die in hem werkelijk den on verbeterlijken vrouwenjager vermoeden. De figurant wordt door een woedenden echtgenoot gedood en dan woont Don Juan zyn eigen begrafenis bij en verdwijnt een tijdje om ergens als kapitein op non actief in pension te gaan. Overal hoort hij van den overleden Don Juan spreken, maar telkens als hy probeert zich in zijn ware gedaante te vertoonen, lachen de vrouwen hem uit en verzekeren hem, dat de echte Don Juan er heel anders uitzag en grooter aantrek kingskracht voor vrouwen had. Zelfs de dienstbode uit de herberg voelt alleen iets voor hem als hij een paar gouden oorbellen wil geven en dan bemerkt Don Juan wel, dat er, bij vroeger vergeleken, iets veranderd moet zijn. Als hij ten slotte in Sevilla terug komt en zich als de echte en onvervalschte Don Juan voorstelt, gelooft niemand hem behalve de vrouw, die hij vroeger verwaar loosd heeft en die hem thans wil acceptee ren op voorwaarde, dat hij belooft een trouw echtgenoot te zullen blijven. Dat is het droeve einde van een Don Juan, die ouder werd dan hij had moeten worden. Het voorprogramma brengt o.a. de Neer- lands bruidspaar-film en de zeer uitge breide film van het vorstelijk huwelijk. Veel Polygoon-nieuws en een aardige reclame-film van Fred Fry over Chief Whip-cigaretten vullen het programma aan. „DE KANDELAARS VAN DEN KEIZER". Bioscoop Harmonie. Over de film „De kandelaars van den keizer", welke vanaf morgenmiddag ge draaid wordt, kunnen wij nog het volgende mededeelen: Op een gemaskerd bal te Weenen wordt Grootvorst Peter Alexandrowitsch van Rus land door een groep politieke samenzweer ders ontvoerd en naar een onbekend gebouw gebracht. Men dwingt hem een brief aan zijn vader, den Czaar, te schrijven, waarin mede gedeeld wordt, dat hij alleen dan weer vrij gelaten zal worden, wanneer een tot levens lange verbanning veroordeelde Poolsche patriot in vrijheid gesteld wordt. Met de taak om den brief van den Czaar te bezorgen, wordt Georg Wolenski belast, die voor zijn vertrek nog een bezoek brengt aan Aartshertog Ludwig, Deze verzoekt hem, wanneer hij van Wolenski's vertrek naar Rusland hoort, twee porceleinen kan delaars mee te nemen en deze uit zyn naam aan Prinses Marianow te overhandigen. In deze kostbare antieke kandelaars, waarvan er een beschadigd is, bevinden zich geheime vakken en gedurende een korte afwezigheid van den aartshertog uit de kamer, stopt Wolenski, teneinde het mechanisme te pro- beeren, de brief aan den Czaar in de be schadigde kandelaar. Hy heeft echter geen tijd meer deze er weer uit te halen, daar de aartshertog reeds weer binnenkomt en hem zegt, dat hij de kande'aars bij Wolenski zal laten bezorgen. Wolenski heeft vernomen, dat mevrouw Demidow thans in het bezit der kandelaars is, volgt haar. H(j moet echter ervaren, dat de casette met de kandelaars op reis gestolen is. Thans begint een dolle jacht achter de kandeluars. Zoowel mevrouw Demidow als Wolenski willen ze het eerst in handen heb- jen. Eindelijk, na velerlei avonturen, weten zij de kandelaars op een veiling te bemach tigen en komen dan overeen, dat zij er elk oen zuilen nemen. Bij het openen blijkt dan, da' ieder de verkeerde gekozen heeft, daar de tweede ook gedurende hun zwerftocht beschadigd is, en krijgt Wolenski het bevel tot zijn eigen inhechtenisneming in handen. Desniettegenstaande vertrekt hij naar Rus- land, om z(jn opdracht te vervullen, waarna h(j zich ter beschikking van Mevrouw Demi dow zal stellen. Wat daarna gebeurt, willen wij, teneinde de spanning niet weg te nemen, de film zelf laten vertellen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 14