FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. KM m MAG EEN DOKTER EEN ONMERSTELBAREN PATIËNT UIT ZIJN LIJDEN HELPEN? Kay Francis houdt niet van interv'ews. Paul Robeson en zijn vrouw in „Zinga". OHZE BIOSCOPEH.— Antwoord op een reeds vaak gesteld dilemma op het filmdoek. „De misdaad van dr. Forbes". Doch eens per half iaar mogen reporters haar vragen stellen. Tal van geesten, in zoowel als bui ten de medische wereld hebben zich op tal van tijdstippen bezig gehou den met een vraag, die bijna even zoovele malen met de grootste be slistheid werd beantwoord, maar die desondanks telkens weer opnieuw aan de orde wordt gesteld. Het „ja" klinkt even hartstochtelijk als het „neen", telkens en telkens weer komen nieu we argumenten, of maken andere per sonen dezelfde kwestie weer aanhan gig, zonder dat zij erbij nadenken, dat reeds vroeger dit probleem in alle* uitvoerigheid van alle kanten werd beschouwd. Dit „dokters-dilemma" betreft de oude vraag of een geneesheer het recht heeft, moedwillig en bewust het leven te verkor ten van een zieke, wiens toestand hopeloos is, die onverbiddelijk ten doode is opge schreven, die ondragelijke pijnen lijdt en die in elk geval zal sterven en voor wie het alleen een groote weldaad zou zijn, wanneer dit onherroepelijk oogenblik van verscheiden, eerder aanbreken mocht, dan de Natuur voorzien heeftIs zulk een dokter niet barmhartig? Is het geen daad van zuivere deernis, wanneer hij ingrijpt en rust brengt aan den lijder, die in geen geval te helpen is? Dit is een ernstig, een waardig en een hooggestemd argument, dat men moet aanhooren en overdenken. Zij, die het stellen, spreken niet lichtvaar dig en geven blijk van besef van het hooge en menschelijke van de taak van de gencesheeren. En niettemin hebben zij ongelijk. Zoo vaak dit strijdpunt reeds werd opgewor pen en het is reeds eeuwen oud zoo vaak is het krachtig aangevallen en wer den redenen te berde gebracht, welke deze stelling steeds weer verwierpen. Want de medische wetenschap ook al is haar ontwikkelingsgang in den loop der eeuwen schitterend te noemen ként geen absolute zekerheid nopens dood en leven. Integendeel: zij stelt zich nog steeds en onveranderlijk en met negatie van al haar diepgaande ontdekkingen, op het stand punt, dat zoolang er leven is, hoop zal blijven bestaan. De medische wetenschap heeft geen andere taak dan het leven te dienen, óók als dit leven een lijden te beteekenen heeft. Sinds de dagen van Hyppocrates was dit zoo en het geldt nog voor den dag van heden: het is niet te gedoogen, dat op welke humane gronden ook een dokter opzettelijk het leven van zijn me- demensch verkort. Dit standpunt, waarmee altoos weer de discussies over dit thema werden beslo ten, wordt ook wederom gehuldigd in het filmwerk der Fox: „De Misdaad van Dr. Forbes" en de misdaad, waarvan hierbij sprake is, houdt juist die kwestie in: het verlossen van een lijder uit zijn vreese- lijke pijnen door den dood. Daarvan wordt de jonge Dr. Forbes beschuldigd en daar voor staat hij terecht. En als getuigen tre den zijn collega's op, die het andere stand punt vertolken en eensgezind verklaren, welken weg de geneesheer heeft te gaan. Ergo: hier wordt een klemmend vraag stuk aan de orde gesteld, dat niet alleen in den kring der medici telkens weer belang stelling wekt, maar ook daarbuiten ontel- baren bezighoudt. Nog belangwekkender wordt deze film door een reeks van bij-omstandigheden, welke nog meer relief geven aan dit di lemma. Immers: de zieke, waar het in dit verhaal om gaat, is zélf arts en heeft een levendig besef van de.n ernst en de hope loosheid van zijn toestand. Gemarteld door z:;.i lijden smeekt en bidt hij de doktoren om hem heen een eind te maken aan zijn folteringen. Zij weigeren, zooals zij dit immer doen; met stukgebeten lippen, met het te hulp roepen van al hun geestkracht, maar zij weigeren onherroepelijk. Toch staat één hunner, Dr. Forbes, terecht.... Want en dit maakt deze zaak onzui ver en daardoor te boeiender het is de vraag, of Dr. Forbes, indien hij hier zijn medischen plicht schond en ingreep in het Goddelijk Recht wel inderdaad gedre ven werd door hooge motieven, of hij geen bijbedoeling had en den zieke uit den weg wilde ruimen, waarbij hij maar al te blij was met het smeeken van den lijder.... Er bestaat dit laat zich niet looche nen een bijzondere vriendschap tus- schen Dr. Forbes en de jonge vrouw van zijn patiënt en nu ligt de conclusie voor Doctoren zien U aanl Een beeld uit de 20th Century-Foxfilm DE MISDAAD VAN DR. FORBES de hand, dat er in dit geval van een ernstig en waardig doktersdilemma een voudig geen sprake kan zijn en dat al de hooge motieven, pro zoowel als contra voor dezen Dr. Forbes eenvoudig niet ge golden hebben, dat hij een lage misdadi ger is, een moordenaar, den doktersstand onwaardig. Echter zegt Dr. Forbes te zijner verde diging: Voor zoover menschen en voor zoover medische wetenschap tot oordeelen in staat is en mijn collega's zullen hier mede moeten instemmen was de zieke ten doode opgeschreven, zou hij binnen enkele dagen of weken móéten sterven. Waarom zou ik hem dan nog vermoorden? Ik zou immers slechts eenig geduld behoe ven te hebben en niet de schandelijke laf heid hoeven te begaan van een stervende te vermoorden! De lezer gevoelt, dat er een klank van waarschijnlijkheid ligt in hetgeen Dr. For bes hier te zijner verdediging aanvoert. Maar hij gaat verder en verklaart, dat hij ook niet heeft ingegrepen en niet ge hoor gegeven heeft aan het eindelooze smeeken van den zieke, die wilde, dat er een eind zou komen. Echter is er geconstateerd, dat de pa tiënt geen natuurlijken dood gestorven is en het zijn de doktoren zélf geweest, die daarop de politie waarschuwden Men beseft, dat dit drama en in het bij zonder deze rechtszitting van een onge woon groote spanning is en dat het lot van Dr. Forbes niet alleen aan een zijden draad hangt, maar bovendien onmogelijk vooraf te berekenen is. Dit is één der mo tieven, welke deze Fox-film zoo buitenge woon boeiend maken en haar verheffen boven een gewone sfeer van misdaad naar een gebied, dat zéker niet alledag op het filmdoek te zien is en dat terstond de diepe belangstelling van den toeschouwer wekt! Kay Francis houdt er niet van geïnter viewd te worden. Het uithooren door reporters begint haar te vervelen. Wan neer ge haar toevallig in de studio ont moet, is ze zeer vriendelijk, doch ze wenscht te breken met de gewoonte van een interview volgens oud recept. Daarom heeft ze een systeem bedacht. Ieder half jaar houdt ze een persconferentie, waarbij de interviewers gelegenheid krijgen haar vragen te stellen. Voor dat doel begeeft ze ^ph naar de publiciteits-afdeeling van Warner Bros., waar een kamer voor haar gereserveerd wordt en houdt daar zit ting. Om beurten worden de vrouwlijke- en manlijke reporters van kranten en tijd schriften bij haar toegelaten en staat ze hen te woord. Eenige weken geleden, de productie-staf van „Another Dawn" maakte opnamen in Yuma en had haar niet noodig, heeft ze de publiciteits-afdee ling laten weten, dat ze om één uur zitting zou houden voor een pers-conferentie. Een groot aantal journalisten en repor ters gaven aan haar oproep voor een in terview gehoor, doch dat vond Kay niet erg. Kay zat aan een lessenaar, legde haar breiwerk neer en ontving de eerste bezoeker. Het was een vrouw. Ze had een hoop vragen te stellen. Daaronder waren ook enkele vragen van persoonlijken aard, waarop de actrice niet inging. Ze huldigt het standpunt, dat persoonlijke kwesties niets met beroepsaangelegen heden te maken hebben. Particuliere aangelegenheden gaan niemand aan. Tij dens dit interview scheurde zij een van haar nieuwe zijden kousen aan de lesse naar en Kay mompelde iets. „Wat was dat?" vroeg de inter viewer. „Niets", antwoordde Kay.%,,Ik zei iets tegen de lessenaar". Aan den levensloop van Paul Robeson ontleenen wij De vader, van Paul Ro beson was geestelijke, een sterke, zeer bekwame per soonlijkheid, die op zijn 15e jaar aan de slavernij ont snapte en naar Noord Caro- lina ging, waar hij met Ma ria Bustill, een ontwikkelde vrouw, trouwde. Hij was lid van de Presbyteriaansche kerk en ging later over tot het Wesleyan Methodist ge loof, waardoor hij het toe zicht kreeg over een ge mengde school in Somer- ville, New Jersey. Hierdoor kreeg Paul Ro beson ook omgang met blanke kinderen, hetgeen veel voor hem beteekende, daar er destijds nog gering op de negers werd neergezien. Zonder veel moeite kwam Paul op de, reeds uit het jaar 1766 dateerende, Rutgers universi teit, welke hij met een hooge onderschei ding verliet. Daarna ging hij rechten stu- deeren, terwijl hij in zijn vrijen tijd optrad in dilettantenvoorstellingen voor de Young Men's Christian Association. Hier ontdekte hem de beroemde schrijver Eugene O'Neill en spoorde hem aan too- neelspelen tot zijn beroep te maken. In O'Neill's drama „Emperor Jones" boekte Robeson zijn eerste succes op de planken. Het negerstuk „Emperor Jones" werd ook in Nederland meerdere keeren zoowel als tooneelstuk alsook als opera opgevoerd en werd ingelast in Robeson's Lumina-film „Zinga" (Song of freedom). Voor zijn eigenlijke zangerscarrière be gon, zong hij reeds veel spirituals, waarbij hij geaccompagneerd werd door zijn vriend Lawrence Brown, die dit nog steeds doet. Zijn talent werd spoedig ontdekt en sinds dien is bewezen, dat hij de beste vertolker van negerliederen is. Hij heeft een prach tige, volle en natuurlijke stem. De vor ming van zijn stem heeft hij aan zijn vader te danken, die, zelf een goed redenaar, hem reeds jong leerde declameeren. Robeson's vrouw, Eslanda Goode Ro beson, is even klein en licht van tint (of schoon van hetzelfde ras) als hij groot en donker is. Zij aanbidden hun kleinen jon gen, ook een Paul, die veel op zijn vader lijkt. In den laatsten tijd doet Paul Robeson veel van zich spreken door zijn groote filmsuccessen, waarvan wij noemen „San ders of the river" en de binnenkort in onze stad uitkomende Lumina-film „Zin ga" (Song of freedom). In deze film zingt hij o.a.: „Lonely road", „Song of freedom", „Sleepy river" en „Stepping stones". „Ik brei honden-sweaters", ver klaarde zij, „en ik heb al eenige dozijnen gemaakt". „Voor Uw eigen hond?" wilde de inter viewer weten. Neen, voor die van mijn vrienden. TV HF?- i Kay Francis Mijn eigen dashond heeft aan één genoeg". De interviewer vond het zeer lief, dat ze aan andermans hondjes dacht; 'tis im mers winter! „Wenscht U een kopje thee?" vroeg Miss Francis. De interviewer zei „gaarne" en dus werd er thee voor haar binnen gebracht. Daarna vertrok de interviewer om plaats te maken voor een ander. Dat duurde zoo een geheelen middag. Iedere bezoeker kreeg een half uurtje. Tijdens het interview kwamen eenige leden van de publiciteits-afdeeling binnenloopen en discusseerden over een reclamestunt voor de vliegende Golddiggers. Zij waren nog al opgewonden en spraken zeer luidruch tig, zoodat de interviewer en Kay Francis konden beluisteren, wat ze dan wel zou den doen. „Veronderstel een van de meisjes trouwt tijdens de vlucht", sprak de een, „wat moeten wij dan doen?" Wij kunnen ze verzekeren tegen trouwen", was het antwoord. „Dat is een idee", meent de inter viewer, „het is misschien mogelijk alle vrouwen tegen trouwen te verzekeren". Kay Francis lachte. Ze liet zich over dit onderwerp niet uit. Het was ongeveer zes uur, toen de laatste bezoeker op het punt van vertrekken stond. „Goodbye", groette ze een van de publiciteits-men. „Ik kom over een half jaar weer terug." Kay Francis vertrekt naar Europa per s.s. Normandië. Kay Francis, wier film voor Warner Bros „Another Dawn" in de Burbank studio s gereed is gekomen, is op weg naar Europa per s.s. Normandië en verwacht wordt, dat ze twee maanden zal wegblij ven, gedurende welken tjjd zij Engeland, Frankrijk en Italië bezoekt. DE ROZENKRANS. City-theater. Het ligt voor de hand, dat men het boek van Florence Barclay „De Rozenkrans" na het in verschillende toonaarden ten too- neele gevoerd te hebben ook in bewe gende schaduwen op het witte doek ge bracht heeft. Het wekt alleen verbazing, dat men dit niet reeds eerder gedaan heeft, want deze historie leent zich toch zoo uiter mate voor een verfilming. Dat heeft de Fransche Versie, vervaardigd door de Gau- mout-Franco-film ondubbelzinnig bewezen. Zoo voorspellen wij de film van deze alge meen bekende, maar daarom niet minder ontroerende liefdesgeschiedenis ook in Alkmaar een groot succes. Reeds gister avond zijn velen getuige geweest van het spel van André Luquet, als de blinde schil der Gerard en Louisa de Mornaud, die de sublieme rol van de verpleegster-minnares, zoo bijzonder levenswaar voor de lens bracht. Wij achten ons ontslagen van den inhoud het gebruikelijke resumé te geven, wie zou er eigenlijk nog zijn, die „De Rozenkrans" niet kent? Bepalen wij ons dan tot eenige bijzonderheden betreffende de film, dan valt allereerst op, dat men wel even moet wen nen aan de Fransche en ons eigenlij k-niet- liggende uitbeelding, doch dat daartegen over zulk een navrant spel geboden wordt, dat men toch zeer geboeid de film aan schouwen zal. Fraaie natuuropnamen, geac centueerde interieur-close-ups, rijke ensce- neering, kortom de geheele entourage is van een bijzondere weergave en deze film zal dan ook niet nalaten het succes volledig te maken. Een aardig voorprogramma gaat hieraan vooraf. Interessant Fox-Movietone-nieuws (ojn. een filmpje uit Krynica, waar het prinselijk paar vertoeft), een op televisie gebaseerd Duitsch filmpje en de vrijwel on misbare teekenfilm, ditmaal een Looney Tune. ZIEKENHUISGEHEIMEN. Victoria-theater. 't Zal wel echt „Amerikaansch" zijn, maar spannend is het zeer zeker: een dokter, die zijn eigen operatie leidt na een gevaarlijke schotwonde, veroorzaakt door een „dankbaren" patiënt, die boos was over de pijn, welke de dokter hem had moeten doen lijden bij een operatie. Bill Morgan is als assistent verbonden aan een groot ziekenhuis, dat in alle op zichten up to date is ingericht. Hij is een zeer bekwaam chirurg en verricht met succes een zware spoed-operatie op den jongen Snowden, waartegen diens vader zoowel als de huisarts Harvey zich hadden verzet. De invloed van deze twee maakt dat dr. Waverley, de directeur van het ziekenhuis, den jongen dokter bij zich ontbiedt en dezen ontslaat na een vrij heftig gesprek, waarbij Morgan den di recteur en dr. Harvey kwakzalvers noemt, die bukken voor de macht van den rijkdom en het idealisme van hun vak hebben verloren. Spoediger dan hij heeft kunnen verwachten wordt het bewijs hiervoor opnieuw geleverd: de schatrijke mevr. Crane bewerkt, dat Harvey zijn klacht tegen Morgan, dat deze met zijn operatie van Snowden zich bemoeid had met zijn Harvey's) patiënt, intrekt, waarop de weder-aanstelling van den jongen chirurg volgt. Maar dan dreigt ook deze te bezwijken voor de dollars van mevr. Crane: zij biedt aan hem te instal- leeren in een particuliere practijk en overtuigt hem dat zij ook voor patiënten zal kunnen zorgen door hem aan te beve len bij haar kennissen. Bijna was hij, de arme assistent, voor het verleidelijke aanbod bezweken, maar dan komt zijn beroepseer weer boven en verontwaardigd wijst hij het af. Dan valt het noodlottige schot, dat hem neervelt en hem aan den rand van het graf brengt. Op zijn bed vraagt hij, krim pende van pijn, naar de uitwerking, zoo als die door de röntgenfoto werd getoond en dan concludeert hij, tegen de meening van dr. Waverley en anderen in, dat een snelle operatie nog een kans biedt, maar die moet worden uitgevoerd door een bekwaam chirurg, waarvoor hij zijn col lega-assistent Ellis uitkiest, op voor waarde, dat slechts de operatieplek wordt verdoofd en hij, Morgan, in den tegenover het bed hangenden spiegel de operatie kan volgen en zoo noodig wenken kan geven. Alvorens wordt begonnen, vertelt Mor gan nog aan zuster Madge, dat hij de voorstellen van mevr. Crane heeft afge wezen, welke mededeeling de verpleeg ster ten zeerste belang inboezemt, want zij ziet daarin het bewijs dat hij zijn idealen trouw blijft niet alleen, maar ook, dat hij haar lief heeft zooals zij hem, ofschoon zij dat elkaar nooit hebben bekend. En de assistent Ellis, die ziet hoe de twee tegenover elkaar staan, geeft zijn op Madge verworven rechten op Een mooie film met schitterende inte rieurs en fraaie uitbeelding van de ver schillende personen, terwijl zij voorts een kijkje geeft op het leven en de beweging in een ziekenhuis. AmerikaEuropa v. v. Dit is de titel van een film, welke aan het hoofdnummer vooraf gaat, maar zij is zóó uitgebreid, dat men eigenlijk kan spreken van nóg een hoofdnummer. Het is een interessant detective-verhaal, dat ons een reis op een Oceaanstoomer doet zien met haar rijkdom aan afwisseling voor de vermaak zoekende reizigers en voor een stelletje gauwdieven, dat zich mede aan boord bevindt en het er op gezet heeft de reizigers te ontlasten van geld en juwee- len. Dit doel wordt bereikt, maar dan blijkt ook de politie-inspecteur die mee reist, in actie te komen, met als gevolg dat de dieven ontmaskerd worden. Verder wordt er nog een schat van foto's van het wereldgebeuren gegeven. Alles te zamen een programma, dat stel lig in staat zal blijken te zijn om een stroom van bezoekers te trekken. MOSKOU—SHANGHAI. Theater Harmonie. Wij hebben dezer dagen Douglas Fairbanks nog eens zien spelen en wij hebben thans Pola Negri gezien. Zij zijn beiden sterren van de eerste grootte geweest, maar de jaren zijn verstreken, de tijd liet zijn sporen ach ter en wat eenmaal geweest is komt niet meer terug. En toch kunnen er van die rasartisten zijn van wier spel men een zoo onuitwisch- baren indruk heeft behouden, dat men ze in een tijd, welke betrekkelijk arm is aan figuren van beteekenis, nog eens opnieuw naar voren brengt, speculeerende op den roem van vroeger jaren, op de herinnering waarin zij grooter werden naarmate de jaren verstreken. Dat is een gevaarlijke proef, een proef, die tot teleurstelling kan leiden bij het publiek en niet het minst bij de spelers zelve. Slechts figuren als Pola Negri kunnen een dergelijke proef doorstaan. Haar charme, haar gevoelsuitbeelding is ook nu nog in staat de toeschouwers te boeien en het is aan den regisseur om te begrijpen, dat scènes, welke te veel in het teeken van de close-up staan in films als deze vermeden dienen te worden. Het slot van de MoskouShanghai-film, waarin het toeval wat te sterk op den voor grond treedt, is het zwakste, omdat de regisseur juist hierin over het hoofd gezien heeft, dat de Pola Negri van vroeger althans in de verliefde rol niet meer de attractie der jeugd heeft. Dan kan in de close-up zelfs het ontroerendste spel niet meer het volle effect bereiken. Maar laten wij dit slot buiten beschouwing, nemen wij de films als geheel met Pola Negri als de voornaamste figuur dan pakt ons de Russi sche sfeer, de verschrikking der revolutie, het levensgevaar waarin mannen en vrou wen verkeerden, die door de elementen van het nieuwe regime vervolgd en uitgemoord werden. Pola Negri doet ons als Olga Petrowna in deze film nog eens beseffen over welk bui tengewoon talent zij nog altijd de beschik king heeft en van de mannelijke figuren is het voornamelijk Wolfgang Keppler als Alexander Repin in wien zij een sterken tegenspeler heeft gevonden. Moskou Shanghai is in alle opzichten een merk waardige film, en dat zij reeeds den eersten avond een zoo talrijk publiek trok is het beste bewijs, dat Pola Negri in veler harten nog een plaats van beteekenis inneemt Vooraf gaat veel binnen- en buitenlandsch nieuws, een vermakelijke één-acter, een cabaret-film en een verdienstelijke screen- song. ONDER TWEE VLAGGEN. Roxy Theater. Niet zonder reden keert een film terug in een stad waar ze al gedraaid is en zoo is het ook ditmaal het geval met „Onder twee vlagen". Over den inhoud kunnen we dus gevoege lijk zwijgen daar deze genoegzaam bekend verondersteld mag worden, doch niet ten overvloede zal het zijn hier nogmaals te wijzen op de uitnemende kwaliteiten van deze film. „Onder twee vlaggen" waarin we vooral de, door „It happened One night" zoo bekende Claudette Colbert weer kunnen zien en bewonderen. Deze film van het Fransche vreemdelingen-legioen is ten volle een reprise waard en ongetwijfeld zullen velen van deze herhaalde gelegenheid ge bruik maken om alsnog dit prachtige film werk te gaan zien. Het voorprogramma brengt deze week naast het journaal, een geestig teekenfilmpje en een cultureele film over Spanje.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 16