FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
KM
m
MAG EEN DOKTER EEN ONMERSTELBAREN
PATIËNT UIT ZIJN LIJDEN HELPEN?
Kay Francis houdt niet van
interv'ews.
Paul Robeson en zijn vrouw in „Zinga".
OHZE BIOSCOPEH.—
Antwoord op een reeds vaak gesteld dilemma
op het filmdoek.
„De misdaad van dr. Forbes".
Doch eens per half iaar mogen
reporters haar vragen stellen.
Tal van geesten, in zoowel als bui
ten de medische wereld hebben zich
op tal van tijdstippen bezig gehou
den met een vraag, die bijna even
zoovele malen met de grootste be
slistheid werd beantwoord, maar die
desondanks telkens weer opnieuw aan
de orde wordt gesteld. Het „ja" klinkt
even hartstochtelijk als het „neen",
telkens en telkens weer komen nieu
we argumenten, of maken andere per
sonen dezelfde kwestie weer aanhan
gig, zonder dat zij erbij nadenken, dat
reeds vroeger dit probleem in alle*
uitvoerigheid van alle kanten werd
beschouwd.
Dit „dokters-dilemma" betreft de oude
vraag of een geneesheer het recht heeft,
moedwillig en bewust het leven te verkor
ten van een zieke, wiens toestand hopeloos
is, die onverbiddelijk ten doode is opge
schreven, die ondragelijke pijnen lijdt en
die in elk geval zal sterven en voor wie
het alleen een groote weldaad zou zijn,
wanneer dit onherroepelijk oogenblik van
verscheiden, eerder aanbreken mocht, dan
de Natuur voorzien heeftIs zulk een
dokter niet barmhartig? Is het geen daad
van zuivere deernis, wanneer hij ingrijpt
en rust brengt aan den lijder, die in geen
geval te helpen is?
Dit is een ernstig, een waardig en
een hooggestemd argument, dat men
moet aanhooren en overdenken. Zij,
die het stellen, spreken niet lichtvaar
dig en geven blijk van besef van het
hooge en menschelijke van de taak
van de gencesheeren.
En niettemin hebben zij ongelijk. Zoo
vaak dit strijdpunt reeds werd opgewor
pen en het is reeds eeuwen oud zoo
vaak is het krachtig aangevallen en wer
den redenen te berde gebracht, welke
deze stelling steeds weer verwierpen.
Want de medische wetenschap ook al
is haar ontwikkelingsgang in den loop
der eeuwen schitterend te noemen
ként geen absolute zekerheid nopens dood
en leven.
Integendeel: zij stelt zich nog steeds en
onveranderlijk en met negatie van al haar
diepgaande ontdekkingen, op het stand
punt, dat zoolang er leven is, hoop zal
blijven bestaan.
De medische wetenschap heeft geen
andere taak dan het leven te dienen, óók
als dit leven een lijden te beteekenen
heeft. Sinds de dagen van Hyppocrates
was dit zoo en het geldt nog voor den dag
van heden: het is niet te gedoogen, dat
op welke humane gronden ook een
dokter opzettelijk het leven van zijn me-
demensch verkort.
Dit standpunt, waarmee altoos weer de
discussies over dit thema werden beslo
ten, wordt ook wederom gehuldigd in het
filmwerk der Fox: „De Misdaad van Dr.
Forbes" en de misdaad, waarvan hierbij
sprake is, houdt juist die kwestie in: het
verlossen van een lijder uit zijn vreese-
lijke pijnen door den dood. Daarvan wordt
de jonge Dr. Forbes beschuldigd en daar
voor staat hij terecht. En als getuigen tre
den zijn collega's op, die het andere stand
punt vertolken en eensgezind verklaren,
welken weg de geneesheer heeft te gaan.
Ergo: hier wordt een klemmend vraag
stuk aan de orde gesteld, dat niet alleen in
den kring der medici telkens weer belang
stelling wekt, maar ook daarbuiten ontel-
baren bezighoudt.
Nog belangwekkender wordt deze film
door een reeks van bij-omstandigheden,
welke nog meer relief geven aan dit di
lemma. Immers: de zieke, waar het in dit
verhaal om gaat, is zélf arts en heeft een
levendig besef van de.n ernst en de hope
loosheid van zijn toestand. Gemarteld door
z:;.i lijden smeekt en bidt hij de doktoren
om hem heen een eind te maken aan zijn
folteringen. Zij weigeren, zooals zij dit
immer doen; met stukgebeten lippen, met
het te hulp roepen van al hun geestkracht,
maar zij weigeren onherroepelijk. Toch
staat één hunner, Dr. Forbes, terecht....
Want en dit maakt deze zaak onzui
ver en daardoor te boeiender het is de
vraag, of Dr. Forbes, indien hij hier zijn
medischen plicht schond en ingreep in het
Goddelijk Recht wel inderdaad gedre
ven werd door hooge motieven, of hij geen
bijbedoeling had en den zieke uit den weg
wilde ruimen, waarbij hij maar al te blij
was met het smeeken van den lijder....
Er bestaat dit laat zich niet looche
nen een bijzondere vriendschap tus-
schen Dr. Forbes en de jonge vrouw van
zijn patiënt en nu ligt de conclusie voor
Doctoren zien U aanl Een beeld uit de 20th
Century-Foxfilm DE MISDAAD VAN DR. FORBES
de hand, dat er in dit geval van een
ernstig en waardig doktersdilemma een
voudig geen sprake kan zijn en dat al de
hooge motieven, pro zoowel als contra
voor dezen Dr. Forbes eenvoudig niet ge
golden hebben, dat hij een lage misdadi
ger is, een moordenaar, den doktersstand
onwaardig.
Echter zegt Dr. Forbes te zijner verde
diging: Voor zoover menschen en voor
zoover medische wetenschap tot oordeelen
in staat is en mijn collega's zullen hier
mede moeten instemmen was de zieke
ten doode opgeschreven, zou hij binnen
enkele dagen of weken móéten sterven.
Waarom zou ik hem dan nog vermoorden?
Ik zou immers slechts eenig geduld behoe
ven te hebben en niet de schandelijke laf
heid hoeven te begaan van een stervende
te vermoorden!
De lezer gevoelt, dat er een klank van
waarschijnlijkheid ligt in hetgeen Dr. For
bes hier te zijner verdediging aanvoert.
Maar hij gaat verder en verklaart, dat hij
ook niet heeft ingegrepen en niet ge
hoor gegeven heeft aan het eindelooze
smeeken van den zieke, die wilde, dat er
een eind zou komen.
Echter is er geconstateerd, dat de pa
tiënt geen natuurlijken dood gestorven is
en het zijn de doktoren zélf geweest, die
daarop de politie waarschuwden
Men beseft, dat dit drama en in het bij
zonder deze rechtszitting van een onge
woon groote spanning is en dat het lot van
Dr. Forbes niet alleen aan een zijden
draad hangt, maar bovendien onmogelijk
vooraf te berekenen is. Dit is één der mo
tieven, welke deze Fox-film zoo buitenge
woon boeiend maken en haar verheffen
boven een gewone sfeer van misdaad naar
een gebied, dat zéker niet alledag op het
filmdoek te zien is en dat terstond de
diepe belangstelling van den toeschouwer
wekt!
Kay Francis houdt er niet van geïnter
viewd te worden. Het uithooren door
reporters begint haar te vervelen. Wan
neer ge haar toevallig in de studio ont
moet, is ze zeer vriendelijk, doch ze
wenscht te breken met de gewoonte van
een interview volgens oud recept. Daarom
heeft ze een systeem bedacht. Ieder half
jaar houdt ze een persconferentie, waarbij
de interviewers gelegenheid krijgen haar
vragen te stellen. Voor dat doel begeeft
ze ^ph naar de publiciteits-afdeeling van
Warner Bros., waar een kamer voor haar
gereserveerd wordt en houdt daar zit
ting. Om beurten worden de vrouwlijke-
en manlijke reporters van kranten en tijd
schriften bij haar toegelaten en staat ze
hen te woord. Eenige weken geleden, de
productie-staf van „Another Dawn"
maakte opnamen in Yuma en had haar
niet noodig, heeft ze de publiciteits-afdee
ling laten weten, dat ze om één uur zitting
zou houden voor een pers-conferentie.
Een groot aantal journalisten en repor
ters gaven aan haar oproep voor een in
terview gehoor, doch dat vond Kay niet
erg. Kay zat aan een lessenaar, legde
haar breiwerk neer en ontving de eerste
bezoeker. Het was een vrouw. Ze had een
hoop vragen te stellen. Daaronder waren
ook enkele vragen van persoonlijken
aard, waarop de actrice niet inging. Ze
huldigt het standpunt, dat persoonlijke
kwesties niets met beroepsaangelegen
heden te maken hebben. Particuliere
aangelegenheden gaan niemand aan. Tij
dens dit interview scheurde zij een van
haar nieuwe zijden kousen aan de lesse
naar en Kay mompelde iets.
„Wat was dat?" vroeg de inter
viewer.
„Niets", antwoordde Kay.%,,Ik zei
iets tegen de lessenaar".
Aan den levensloop van
Paul Robeson ontleenen wij
De vader, van Paul Ro
beson was geestelijke, een
sterke, zeer bekwame per
soonlijkheid, die op zijn 15e
jaar aan de slavernij ont
snapte en naar Noord Caro-
lina ging, waar hij met Ma
ria Bustill, een ontwikkelde
vrouw, trouwde. Hij was lid
van de Presbyteriaansche
kerk en ging later over tot
het Wesleyan Methodist ge
loof, waardoor hij het toe
zicht kreeg over een ge
mengde school in Somer-
ville, New Jersey.
Hierdoor kreeg Paul Ro
beson ook omgang met
blanke kinderen, hetgeen
veel voor hem beteekende,
daar er destijds nog gering op
de negers werd neergezien.
Zonder veel moeite kwam
Paul op de, reeds uit het
jaar 1766 dateerende, Rutgers universi
teit, welke hij met een hooge onderschei
ding verliet. Daarna ging hij rechten stu-
deeren, terwijl hij in zijn vrijen tijd optrad
in dilettantenvoorstellingen voor de
Young Men's Christian Association. Hier
ontdekte hem de beroemde schrijver
Eugene O'Neill en spoorde hem aan too-
neelspelen tot zijn beroep te maken.
In O'Neill's drama „Emperor Jones"
boekte Robeson zijn eerste succes op de
planken. Het negerstuk „Emperor Jones"
werd ook in Nederland meerdere keeren
zoowel als tooneelstuk alsook als opera
opgevoerd en werd ingelast in Robeson's
Lumina-film „Zinga" (Song of freedom).
Voor zijn eigenlijke zangerscarrière be
gon, zong hij reeds veel spirituals, waarbij
hij geaccompagneerd werd door zijn vriend
Lawrence Brown, die dit nog steeds doet.
Zijn talent werd spoedig ontdekt en sinds
dien is bewezen, dat hij de beste vertolker
van negerliederen is. Hij heeft een prach
tige, volle en natuurlijke stem. De vor
ming van zijn stem heeft hij aan zijn vader
te danken, die, zelf een goed redenaar,
hem reeds jong leerde declameeren.
Robeson's vrouw, Eslanda Goode Ro
beson, is even klein en licht van tint (of
schoon van hetzelfde ras) als hij groot en
donker is. Zij aanbidden hun kleinen jon
gen, ook een Paul, die veel op zijn vader
lijkt.
In den laatsten tijd doet Paul Robeson
veel van zich spreken door zijn groote
filmsuccessen, waarvan wij noemen „San
ders of the river" en de binnenkort in
onze stad uitkomende Lumina-film „Zin
ga" (Song of freedom). In deze film
zingt hij o.a.: „Lonely road", „Song of
freedom", „Sleepy river" en „Stepping
stones".
„Ik brei honden-sweaters", ver
klaarde zij, „en ik heb al eenige dozijnen
gemaakt".
„Voor Uw eigen hond?" wilde de inter
viewer weten.
Neen, voor die van mijn vrienden.
TV
HF?-
i
Kay Francis
Mijn eigen dashond heeft aan één genoeg".
De interviewer vond het zeer lief, dat ze
aan andermans hondjes dacht; 'tis im
mers winter!
„Wenscht U een kopje thee?" vroeg
Miss Francis. De interviewer zei „gaarne"
en dus werd er thee voor haar binnen
gebracht. Daarna vertrok de interviewer
om plaats te maken voor een ander. Dat
duurde zoo een geheelen middag. Iedere
bezoeker kreeg een half uurtje. Tijdens
het interview kwamen eenige leden van
de publiciteits-afdeeling binnenloopen en
discusseerden over een reclamestunt voor
de vliegende Golddiggers. Zij waren nog
al opgewonden en spraken zeer luidruch
tig, zoodat de interviewer en Kay Francis
konden beluisteren, wat ze dan wel zou
den doen.
„Veronderstel een van de meisjes
trouwt tijdens de vlucht", sprak de een,
„wat moeten wij dan doen?"
Wij kunnen ze verzekeren tegen
trouwen", was het antwoord.
„Dat is een idee", meent de inter
viewer, „het is misschien mogelijk alle
vrouwen tegen trouwen te verzekeren".
Kay Francis lachte. Ze liet zich over dit
onderwerp niet uit. Het was ongeveer zes
uur, toen de laatste bezoeker op het punt
van vertrekken stond.
„Goodbye", groette ze een van de
publiciteits-men. „Ik kom over een half
jaar weer terug."
Kay Francis vertrekt naar Europa
per s.s. Normandië.
Kay Francis, wier film voor Warner
Bros „Another Dawn" in de Burbank
studio s gereed is gekomen, is op weg naar
Europa per s.s. Normandië en verwacht
wordt, dat ze twee maanden zal wegblij
ven, gedurende welken tjjd zij Engeland,
Frankrijk en Italië bezoekt.
DE ROZENKRANS.
City-theater.
Het ligt voor de hand, dat men het boek
van Florence Barclay „De Rozenkrans"
na het in verschillende toonaarden ten too-
neele gevoerd te hebben ook in bewe
gende schaduwen op het witte doek ge
bracht heeft. Het wekt alleen verbazing,
dat men dit niet reeds eerder gedaan heeft,
want deze historie leent zich toch zoo uiter
mate voor een verfilming. Dat heeft de
Fransche Versie, vervaardigd door de Gau-
mout-Franco-film ondubbelzinnig bewezen.
Zoo voorspellen wij de film van deze alge
meen bekende, maar daarom niet minder
ontroerende liefdesgeschiedenis ook in
Alkmaar een groot succes. Reeds gister
avond zijn velen getuige geweest van het
spel van André Luquet, als de blinde schil
der Gerard en Louisa de Mornaud, die de
sublieme rol van de verpleegster-minnares,
zoo bijzonder levenswaar voor de lens
bracht.
Wij achten ons ontslagen van den inhoud
het gebruikelijke resumé te geven, wie zou
er eigenlijk nog zijn, die „De Rozenkrans"
niet kent? Bepalen wij ons dan tot eenige
bijzonderheden betreffende de film, dan valt
allereerst op, dat men wel even moet wen
nen aan de Fransche en ons eigenlij k-niet-
liggende uitbeelding, doch dat daartegen
over zulk een navrant spel geboden wordt,
dat men toch zeer geboeid de film aan
schouwen zal. Fraaie natuuropnamen, geac
centueerde interieur-close-ups, rijke ensce-
neering, kortom de geheele entourage is van
een bijzondere weergave en deze film zal
dan ook niet nalaten het succes volledig te
maken.
Een aardig voorprogramma gaat hieraan
vooraf. Interessant Fox-Movietone-nieuws
(ojn. een filmpje uit Krynica, waar het
prinselijk paar vertoeft), een op televisie
gebaseerd Duitsch filmpje en de vrijwel on
misbare teekenfilm, ditmaal een Looney
Tune.
ZIEKENHUISGEHEIMEN.
Victoria-theater.
't Zal wel echt „Amerikaansch" zijn,
maar spannend is het zeer zeker: een
dokter, die zijn eigen operatie leidt na een
gevaarlijke schotwonde, veroorzaakt door
een „dankbaren" patiënt, die boos was
over de pijn, welke de dokter hem had
moeten doen lijden bij een operatie.
Bill Morgan is als assistent verbonden
aan een groot ziekenhuis, dat in alle op
zichten up to date is ingericht. Hij is een
zeer bekwaam chirurg en verricht met
succes een zware spoed-operatie op den
jongen Snowden, waartegen diens vader
zoowel als de huisarts Harvey zich hadden
verzet. De invloed van deze twee maakt
dat dr. Waverley, de directeur van het
ziekenhuis, den jongen dokter bij zich
ontbiedt en dezen ontslaat na een vrij
heftig gesprek, waarbij Morgan den di
recteur en dr. Harvey kwakzalvers
noemt, die bukken voor de macht van den
rijkdom en het idealisme van hun vak
hebben verloren. Spoediger dan hij heeft
kunnen verwachten wordt het bewijs
hiervoor opnieuw geleverd: de schatrijke
mevr. Crane bewerkt, dat Harvey zijn
klacht tegen Morgan, dat deze met zijn
operatie van Snowden zich bemoeid had
met zijn Harvey's) patiënt, intrekt,
waarop de weder-aanstelling van den
jongen chirurg volgt. Maar dan dreigt ook
deze te bezwijken voor de dollars van
mevr. Crane: zij biedt aan hem te instal-
leeren in een particuliere practijk en
overtuigt hem dat zij ook voor patiënten
zal kunnen zorgen door hem aan te beve
len bij haar kennissen. Bijna was hij, de
arme assistent, voor het verleidelijke
aanbod bezweken, maar dan komt zijn
beroepseer weer boven en verontwaardigd
wijst hij het af.
Dan valt het noodlottige schot, dat hem
neervelt en hem aan den rand van het
graf brengt. Op zijn bed vraagt hij, krim
pende van pijn, naar de uitwerking, zoo
als die door de röntgenfoto werd getoond
en dan concludeert hij, tegen de meening
van dr. Waverley en anderen in, dat een
snelle operatie nog een kans biedt, maar
die moet worden uitgevoerd door een
bekwaam chirurg, waarvoor hij zijn col
lega-assistent Ellis uitkiest, op voor
waarde, dat slechts de operatieplek wordt
verdoofd en hij, Morgan, in den tegenover
het bed hangenden spiegel de operatie
kan volgen en zoo noodig wenken kan
geven.
Alvorens wordt begonnen, vertelt Mor
gan nog aan zuster Madge, dat hij de
voorstellen van mevr. Crane heeft afge
wezen, welke mededeeling de verpleeg
ster ten zeerste belang inboezemt, want zij
ziet daarin het bewijs dat hij zijn idealen
trouw blijft niet alleen, maar ook, dat hij
haar lief heeft zooals zij hem, ofschoon zij
dat elkaar nooit hebben bekend.
En de assistent Ellis, die ziet hoe de twee
tegenover elkaar staan, geeft zijn op
Madge verworven rechten op
Een mooie film met schitterende inte
rieurs en fraaie uitbeelding van de ver
schillende personen, terwijl zij voorts een
kijkje geeft op het leven en de beweging
in een ziekenhuis.
AmerikaEuropa v. v.
Dit is de titel van een film, welke aan
het hoofdnummer vooraf gaat, maar zij is
zóó uitgebreid, dat men eigenlijk kan
spreken van nóg een hoofdnummer. Het is
een interessant detective-verhaal, dat ons
een reis op een Oceaanstoomer doet zien
met haar rijkdom aan afwisseling voor de
vermaak zoekende reizigers en voor een
stelletje gauwdieven, dat zich mede aan
boord bevindt en het er op gezet heeft de
reizigers te ontlasten van geld en juwee-
len. Dit doel wordt bereikt, maar dan
blijkt ook de politie-inspecteur die mee
reist, in actie te komen, met als gevolg
dat de dieven ontmaskerd worden.
Verder wordt er nog een schat van
foto's van het wereldgebeuren gegeven.
Alles te zamen een programma, dat stel
lig in staat zal blijken te zijn om een
stroom van bezoekers te trekken.
MOSKOU—SHANGHAI.
Theater Harmonie.
Wij hebben dezer dagen Douglas Fairbanks
nog eens zien spelen en wij hebben thans
Pola Negri gezien. Zij zijn beiden sterren
van de eerste grootte geweest, maar de jaren
zijn verstreken, de tijd liet zijn sporen ach
ter en wat eenmaal geweest is komt niet
meer terug.
En toch kunnen er van die rasartisten
zijn van wier spel men een zoo onuitwisch-
baren indruk heeft behouden, dat men ze in
een tijd, welke betrekkelijk arm is aan
figuren van beteekenis, nog eens opnieuw
naar voren brengt, speculeerende op den
roem van vroeger jaren, op de herinnering
waarin zij grooter werden naarmate de jaren
verstreken. Dat is een gevaarlijke proef, een
proef, die tot teleurstelling kan leiden bij het
publiek en niet het minst bij de spelers
zelve.
Slechts figuren als Pola Negri kunnen een
dergelijke proef doorstaan. Haar charme,
haar gevoelsuitbeelding is ook nu nog in
staat de toeschouwers te boeien en het is aan
den regisseur om te begrijpen, dat scènes,
welke te veel in het teeken van de close-up
staan in films als deze vermeden dienen te
worden.
Het slot van de MoskouShanghai-film,
waarin het toeval wat te sterk op den voor
grond treedt, is het zwakste, omdat de
regisseur juist hierin over het hoofd gezien
heeft, dat de Pola Negri van vroeger
althans in de verliefde rol niet meer de
attractie der jeugd heeft. Dan kan in de
close-up zelfs het ontroerendste spel niet
meer het volle effect bereiken. Maar laten
wij dit slot buiten beschouwing, nemen wij
de films als geheel met Pola Negri als de
voornaamste figuur dan pakt ons de Russi
sche sfeer, de verschrikking der revolutie,
het levensgevaar waarin mannen en vrou
wen verkeerden, die door de elementen van
het nieuwe regime vervolgd en uitgemoord
werden.
Pola Negri doet ons als Olga Petrowna in
deze film nog eens beseffen over welk bui
tengewoon talent zij nog altijd de beschik
king heeft en van de mannelijke figuren is
het voornamelijk Wolfgang Keppler als
Alexander Repin in wien zij een sterken
tegenspeler heeft gevonden. Moskou
Shanghai is in alle opzichten een merk
waardige film, en dat zij reeeds den eersten
avond een zoo talrijk publiek trok is het
beste bewijs, dat Pola Negri in veler harten
nog een plaats van beteekenis inneemt
Vooraf gaat veel binnen- en buitenlandsch
nieuws, een vermakelijke één-acter, een
cabaret-film en een verdienstelijke screen-
song.
ONDER TWEE VLAGGEN.
Roxy Theater.
Niet zonder reden keert een film terug in
een stad waar ze al gedraaid is en zoo
is het ook ditmaal het geval met „Onder
twee vlagen".
Over den inhoud kunnen we dus gevoege
lijk zwijgen daar deze genoegzaam bekend
verondersteld mag worden, doch niet ten
overvloede zal het zijn hier nogmaals te
wijzen op de uitnemende kwaliteiten van
deze film. „Onder twee vlaggen" waarin we
vooral de, door „It happened One night" zoo
bekende Claudette Colbert weer kunnen
zien en bewonderen. Deze film van het
Fransche vreemdelingen-legioen is ten volle
een reprise waard en ongetwijfeld zullen
velen van deze herhaalde gelegenheid ge
bruik maken om alsnog dit prachtige film
werk te gaan zien.
Het voorprogramma brengt deze week
naast het journaal, een geestig teekenfilmpje
en een cultureele film over Spanje.