Kloosterbalsem. Sboe wK&xaCèAa&emop ZtfUpt/ ZeuUtelon MET MUIS MYSTERIES ALKMAARSCHE COURANT van ZATERDAG 13 MAART 1937 Maarten schroift nei de krant. De wind giert met vlage deur de boome en af en toe den klettert de regen teugen de ruite, en met straalkes loopt et nei beneden. Nou benne we Februari (de Sprokkel maand) en azze der gien sneeuwklokkies wazze, den zou ik et niet wulle geloove, want et loikt nag wel herfst. Slecht weer en un slechte toid, en as ik alles wat slecht was op de proppe haalde en hier uit de pen liet vloeie, den was er nag lang gien end. En toch hew je deer veul behoefte an op zen toid. Op et land ken je met fesoen nag gien bien zette, vanwege et water, en men kool is Goddank al lang vort, en in et tuintje ken je ok al niet worre, en wat moet je den aars as in huis de hille dag. Ja ik weet wel, der is nag wel puur te beredderen betaaie, maar as je den efkes anpakt, is et zoo weer beurt. En de vrullie wulle je den ok wel weer derris efkes looze, das met moin Troin zoo, en ik ge loof dat et overal wel zoo weze zei. Veul, heel veul, gaan ik den efkes nei de voiling in Broek, en op de fiets den is et niet zoo bar erg veer ok, en in de regel hew 'k meeraaiers, en den gaane we zoo fietsende en pratende vort samen er op af. En as je derden benne, den zou je zeg ge, den ben je wel nuwskierig. Nou das nou niet krek et geval, want wat of der brocht wordt, en wat et op brengt, das alle dage krek eveliens. Nei, veul gane der heene voor toidver- droif, om der efkes te beurzen, om ouwe en nuwe nuwtjes te bekonkelen. Wat doe je der den, wat is nou oigeluk de oorspronkeleke reden, dat je der efkes koike gaan? Vroeger was et wel dat je belang baai próis en anvoer hadde, en das zoo in de sleur deurgaan. Toe wier der ok nag un segaar rookt die nagal an de prois was, ok dat is aars worren. Der wordt nag wel rookt, maar die prois is ok puur minder, vroeger was et 6, 8 of 10 sent, en nou is et twei en drie, omdat et niet minder ken. Vanochend ok, uien en wortele, et ben ne maar heel kloine prbiskes. En de kool? Deervan benne et allïen de Rooie, die nag un beetje verkocht worre. En de aare, Geele en Deéne, das hille- kendal mis. Der komme der genog, meer as genog, ja te veul, veuls te veul, want meist alles droit er deur. En die worre den later naggeris voilt, as koevoer, en woit en zoit heenbrocht nei de boere. As ze den laden worre, kroige ze eerst un snee met et mes over de kop, vernieti ging zoo as ze dat noeme. Ok ken je et noeme voorzurg voor naggeris voile. En zoo gaat et nou, we heWwe de kool bouwd en der un hoop werk an had, den efkes later worre ze as vullis vergooit en versmeten. Un hoop werk, zeg ik, .want al jare lang ben je der voor in de weer, goed soort, best zaad, dat den voorjaars zoid worde, un werk, dat sekuur moet beure, deernei plante plokke en zette. En voor dat et den un kool is, nou den komt er nag puur meer koike, want wat ik nou allegaar opnoemd heb, das nag lang niet alles, want den hew je nag landhuur, of rente en laste, de bewerking, et moet spit of ploegd worre, wieden en zok meer. Den moet je de kunstmest ok niet ver- gete, voorzooveer as et er op gooit worde, nou den ben je al puur zoo'n end heene. Den ken je herfsdag te snaaien, want ze moete op de dars, as ze den un taidje loit hewwe, den worre ze hier of deer efkes rotteg, en den worre ze afblaad en dat beurt allegaar met de grooste zurg, want as je der efkes te hard mee doene, den benne ze zoo foetsie, rotte veul harder, afoin dat. ken gewoonweg niet. As ze den vort gaan, naggeris neikoike, heel mooi lade in de skuit, den nei de voiling, en.... den moete ze ze niet hewwe. Et mes gaat er den over, en den worde er mee gooit en smeten of et voetballe benne. En wat kroig je den: un gulden voor de Deene en 120 voor de Geele, van.... et Roik zalk maar zegge, hier zegge we ten minste de Haag, of et Beroo. Is dat den genog? Welneinink, veuls te kort, afoin dat wete ze veerderop in de Haag ok wel, want later den komt er nag wat toeslag, en den is et voor mekaar. Maar is dat nei de zin? is et zoo as waai et den hewwe wulle. O groote grut op gien ende nei. Arie Kroon zou zegge: „Et is foutief!" Weit Uwes hoe ze et hier baai ons ok wel ders noeme: „Alles is dood". Deer is den ok alles mee zoit. De handel is zoo dood as un pier, der wordt meist niks meer laden, et is maar ien of aarlef wagentje teugeswoordeg. En vroeger den most je soms et hille spoorteroin afloope, om de wagen te vin den weer je in losse moste. Et beurde heel veul, dat ien koopman un stik of tien wa gens op un dag laade. En as et met de handel (exporthandel) afloopen is, den is alles afloopen, et spoor loit waardeloos, de transport hep gien werk, en de bouwer, die toch de zelleven- de producten brengt, kroigt ok te kort. Al met al is et un benarde boel, want van rondkommen is meist gien sprake. Zoo is den ut maatskappeluk leven hier baai ons op Suntebankeris en Langedoik, nou en alles wat er omheen loid. Deer is niet veul an, maar et natuurlek leven geeft nag wel wat! Alle jare komt de netuur weerom met et zellevende, de groei begint met et voor jaar weer overnieuw, en der is gien macht die dat ken teugengaan, en as je deer den nag wat van in je opneme kenne, den hew je nag wat, weer je met plazier in meeleve kenne. Zoo ok nou, de sneeuwklokkies staan fris en groen boven de natte eerde in de tuin. Et kloine witte, helder witte klokje bungelt heen en weer deur de gure wind- vlage. Das de eerste ankondeging van et nuwe leven, van et ankommende voorjaar. Ok worde et veul et voorjaarsblomke noemt, of Februarispruitjes, maar et komt toch deer op neer, dat we de nuwe toid weer tegemoet gaan. Heel veul ken ik deer over skroive, want we zitte der krek middenin, en den hew ik nag un ansporing der voor, omdat Trointje niks liever doet as men hellepe as ik in de tuin an et spitten en roien ben. Das de liefde voor de netuur! In dut zinneke is un hoop opsloten, en van veul waarde as je der van houwe en der wat mee op hewwe. As Trointje ok eris skroift an peet Griet of zok of soin, den hep ze et altid over heur blomme en plante. Den moet ik. altoid de brief ok nag efkes overleze en un paar regelkes der baai doen, den vul ik et efkes an met un krab- belke dat alles wat van heur is, ok moin angaat, want alles is samen. Nou staat ze achter men te koiken of et wel goed gaat, zoo benne de woifkes, nuwskierignuwskierig nei das un merakel, en kommedeere dat ze kenne. „Schroif je dat nou allegaar nei de krant?" „Nou vanzellef, dat komt allegaar in de krant". „Maar dat beurt niet hoor". Ze staat te stampvoeten. „Et is krek af ik de baas ben". Ik skroif maar en zeg niet veul, ze is ok al afdropen, en toch is et un best woifke, en al is ze ders efkes dwars, nou den gaat er gouw weer over ok, dat hew we we allegaar. Ze is maar weer an et stoppen, an un gat in men onderbroek, weer ik vleede week zoo mee vallen ben, toe wist ze ok niet wat ze deid, noideg omdat ik un gat in boije broeke had, en et begroote der, omdat ik men bien bezeerd had (ik heb et vanzelf efkes erger maakt, want den kwam et standje efkes zachter an). Et worde weer toid dat ik er uitskoi, want haai is meer as vol. De groete (dat moet evengoed beure) van Troin en et zellevende van MAARTEN. Sunterbankeris, Maart 1937. STANIOL (zilverpapier) bedrukken wjj óók ALKMAARSCHE COURANT, TEL. 3320 Alkmaar's ontwikkeling in crisistijd. Met vrij groote zekerheid en nauwkeu righeid kan de vermoedelijke onplooïïng eener 'stad in de naaste toekomst worden afgeleid uit het verloop harer ontwikke ling in het jongste verleden. Nu de econo mische depressie ook in Nederland het dieptepunt heeft overschreden en wij in den aanvang staan van betere tijden, kan het daarom nuttig zijn om na te gaan hoe Alkmaar zich in de jaren 19301936 ontwikkeld en welken invloed de crisis gehad heeft op de financieele verhoudin gen onder de burgerij. In het genoemde tijdvak nam de bevol king van Nederland toe met 8.2 die van Noordholland met 8.8 Deze vermeerde ring is niet gelijk over steden en dorpen verdeeld. De voortdurende ,trek" van het platteland naar de steden, en vooral naar de grootere steden, leidt er toe, dat deze het sterkst in zielental toenemen. Daarte genover moet dus een geringe toename of zelfs een afname staan van de plattelands bevolking. Aan den „trek" naar de stad ne men de vrouwen nog sterker mate deel dan de mannen. Ook voor deze laatsten bieden handel en industrie in de steden meer ar beidsmogelijkheden dan velen van hen op het platteland voor zich aanwezig zien- Maar voor de vrouwen is dit verschil nog grooter. Tegenover een zeer beperkt ar beidsveld in de dorpen staan de steden met hun kantoren, confectie- en modemagazij nen, lunchrooms, ziekenhuizen, fabrieken en een grootere vraag naar dienstboden. Bovendien oefent de grootere bewegings vrijheid in de stad op tal van vrouwen nog een bijzondere aantrekkingskracht uit. Als gevolg van dit alles zien wij op het platte land gewoonlijk een mannen-overschot, d. w. z. dat er méér mannen dan vrouwen wonen. De steden daarentegen kunnen bij na allen op een vrouwen-overschot bogen. Tijdens de crisisperiode waren de arbeids mogelijkheden in de steden sterk inge- schrompeld. Economisch bezien zijn in een periode van massale werkloosheid dan ook geen voldoende motieven voor een trek naar de stad aanwezig. Toch is deze ver schuiving in Nederland ook in het bespro ken tijdvak niet onderbroken. Zoowel de hoop op werk in de stad, zij het dan ook, dat deze hoop veelal ongegrond was als de over het algemeen hoogere steunregelingen in de steden vormen daarvan de verkla ring. Dat de hoogere stéunuitkeeringen in de stad geen uitvloeisel zijn van royaliteit, doch een noodzakelijk gevolg van een duurderen levensstandaard, zien de „trek kers" over het hoofd. Alkmaar maakt den regel, dat ^teden een vrouwenoverschot hebben, geen uitzonde ring, al werd dit surplus in den loop der crisisjaren iets geringer. Aanvankelijk stonden tegenover 1000 mannen 1083 vrou wen ingeschreven, later werd de verhou ding 1000 tegenover 1071. De vrouwengroep in onze stad groeide met 8.1 de man nengroep met 9.4 In totaal nam de bevolking van Alkmaar tijdens de crisisperiode toe met 8.7 wat dus uitsteekt boven het gemiddelde van Nederland en slechts een fractie beneden de toename van Noordholland blijft. Ontleedt men den groei eener gemeente, dan blijkt deze uit twee factoren te kun nen ontstaan: er kunnen méér menschen geboren worden dan er overlijden (geboor te-overschot) en er kunnen, zich meer in woners vestigen .dan er naar elders ver trekken (vestigings-overschot). Het ligt voor de hand, dat het met een stad, waar geen geboorte-overschot zou zijn, al heel bedenkelijk gesteld zou zijn. Niet alleen omdat een gemeente waar meer menschen overlijden dan er geboren worden, tenslot te zou kunnen uitsterven, maar ook omdat dit zou wijzen op zedelijke of hygiënische toestanden en verhoudingen, die weinig aantrekkelijks hebben. Hoe dit zij, in Alk maar is er in ieder geval een jaarlijksch geboorte-overschot. Maar daarnaast- heeft toch ook een vestigingsoverschot aan den groei bijgedragen. Over de jaren 19301936 was het gemid delde geboortecijfer voor Nederland 21.2, d.w.z. dat er jaarlijks op elke 1000 inwo ners gemiddeld 21.2 geboorten voorkwa men. Voor Alkmaar bedroeg het geboorte cijfer 17.6; het bleef dus vrij ver beneden Zorg er voor altijd een pot Akker'» Kloosterbalsem in huis te hebben, die komt elk oogenblik van pasAkkert Kloosterbalsem, vanouds beroemd en beproefd, bewijst dagelijks onschat bare diensten en blijft ongeëvenaard: als wond-, huid- en wrijf-middeL Want dit is't bijzondere voordeel van Kloosterbalsem: 'n verrassend snelle wond-xuiverende en wond-heelende werking zonder litteekens, tegelijker tijd 'n wondere genezende uitwerking op spieren, weefsels en gewrichten. Daarom bijzonder doelmatig bij kneu zingen en dergelijke verwondingen. Een greep uil de vele verklaringen, welke ter inzage liggent Ondragelijke brandwonden. De vellen hingen er bij! ,,'t Gebeurde door kokend heete olie en mijn rechterhand ■was geheel en al won«J. Ik huilde van de ondragelijke pijnen. Mijn man hem mijn hand dadelijk verbonden met Kloosterbal sem. Hoe dat in eens heerlijk verzachtte, ik stond zelf verstomd over het wonder. Binnen 14 dagen was mijn hand weer ge woon". Zoo schrijft ons Mevr. H. Fr. te 's-Gr. Rheumatische pijnen kwelden ouden heer van 60 jaar! „Hevige rheuniatiek-aanvallen begonnen mijn leven te vergallen. Reeds begon ik te wanhopen, toen een vriend mti vertelde welke wonder baarlijke ondervindingen hij met Klooster balsem had opgedaan. Nu ik zelf dit mid del heb toegepast, kan lk verklaren, dat ik mij weer jeugdig en monter gevoel '4 Zoo schrijft ons de Heer J. Vr. te H, Als wondmiddel onmiddellijk versachtend en genezend bij oude en nieuwe wonden, brandblaren, ontvellingen, insec tenbeten, doorrijden en wonde- of doorgeloopen plekken. Als huid-middel bij winterhanden en wintervoeten, schrale huid, springende handen, uitslag, ring- en dauwworm. Als wrijf-middel ongeëvenaard legen pijn in spieren en gewrichten, rheumatische aandoeningen, spit in den rug, spierverrekkingen, verstuikingen, heupjioht, zadelpijn, enz. Por doos 35 cent. Potten van 621/2 cent, f 1.04 en f 1.82. Hoe grooler pot, hoe voordeeliger. Verkrijgbaar bij alle goede Apothekers en Drogisten. het rijksgemiddelde; in steden ligt in het algemeen het geboortecijfer daar beneden. Daarentegen kwam het gemiddelde sterfte cijfer boven dat van het geheele land uit. Over de crisisperiode was dit cijfer voor Nederland gemiddeld 8.9 per 1000, terwijl het voor Alkmaar 10.7 is geweest. Het ver- trekcijfer beliep gemiddeld 6.9 per hon derd, het vestigingscijfer evenwel gemid deld 7.7 per honderd, zoodat Alkmaar een jaarlijksch vestigingsoverschot kon boeken van 0.8 De gunstige ontwikkeling van het bevol kingscijfer van Alkmaar zal te zijner tijd den economischen toestand in de gemeente gunstig kunnen beïnvloeden. Het bevol- kings-surplus schept meerdere behoeften, die bevredigd moeten worden. (Bouwnij verheid, nering, distributiebedrijven, enz.) Van een opleving zal een gegroeide stad méér kunnen profiteeren, dan een die te ruggang te boeken had. Daar immers vol gen. ook zonder crisïsinvloed. geringere be hoeften, geringere consumptie, inperking van het distributie-apparaat enz. Intusschen wil dit geenszins zeggen, dat de crisis zich niet terdege heeft doen gelden op financieele verhoudingen onder Alk maar's burgerij. Bij het begin van het be sproken tijdvak bedroeg het percentage aangeslagenen in de rijksinkomstenbelasting 30 der ingezetenen. Voor het geheele land was dit percentage 24.1. De gemiddel de welstand in onze stad was dus heel wat hooger dan het rijksgemiddelde. Vol gens de laatste bekende officieele gegevens is het aantal aangeslagenen in de rijksin komstenbelasting in Alkmaar gedaald tot 23.5 in geheel Nederland tot 17.4 In onze stad zag dus ruim een kwart van den oorspronkelijk belastingplichtigen hun in komen tot beneden de belastinggrens da len. Het gezamenlijk inkomen van alle aan geslagenen tezamen daalde in denzelfden tijd te Alkmaar van 19 tot 14 J4 millioen gulden, het gemiddelde inkomen per aan geslagene van 2294 tot 2094. Ten opzichte van den vermogenstoestand der burgerij zijn de cijfers nog iets gunsti ger. Bij den aanvang van de crisisperiode waren 2.5 Y der Nederlanders in de ver mogensbelasting aangeslagen. In onze stad beliep dit percentage 3.7 wat dus bijna de helft hooger is. In het geheele land daalde het aantal aangeslagenen tot 2.2 Y-, in Alkmaar tot 3.3 Slechts 1/9 der ver mogenden in Alkmaar zag hun bezit dus beneden de belastinggrens dalen. Het totale vermogen van alle Alkmaarsche aangesla genen tezamen liep terug van 63 tot 49 millioen, terwijl het gemiddelde vermogen per aangeslagene daalde van 61.000 tot 50.000. Hoe ernstig deze teruggang ook is, in dien men de Alkmaarsche cijfers stelt naast de gemiddelden voor Nederland, of naast die. van de vele andere steden en dorpen, waar de terugval nog veel grooter was dan deze gemiddelden, dan moet de slotsom dus wel zijn, dat Alkmaar nog vrij goed door de crisisperiode is heengekomen. Glimlachje Je moet niet bang zijn!.... als je zwemmen kunt... en als je je oogen maar dicht doet geeft de hoogte niets! DER Uit bet Engelsch door H A.C.S. 31) Maar dan was er ook dit: de tijd en de gelegenheid, die Janice gehad had de eiermand en de revolver en dat compro- mitteerende voorval in de keuken, den mor gen na den moord. Er was geen ontko men aan de gevolgtrekking, dat zij wist, dat de revolver in het mandje was en dat zy naar de ijskast gegaan was öf om zeker heid te hebben, dat zij nog niet ontdekt was, öf om haar op een veiliger plaats te verbergen. Een aantal beelden van Janice kwamen mij weer voor den geest: de angstige, mooie jonge vrouw in haar zacht-gele gazen jurk, die dapper haar angst onderdrukte, en mij binnenliet in de kamer van Bayard Thatcher; het slanke kind, dat in haar groene jurk aan het werk was bij de bloe men, zij lieflijker dan een daarvan; de ge martelde vrouw met het doodvermoeide witte gezicht, die haar liefde en haar min naar daar onder aan de trap achterliet, terwijl buiten alles zoo stil was in den zo meravond, en er maanlicht was en schadu wen en de geur van de rozen. En dan haar brief, met zijn trots en verdriet en eerlijk heid. En dan ook de jonge vrouw van 's middags, gelukkig en hartstochtelijk, on danks haar zelf, omdat Allen bij haar was, de vrouw, die de donker-roode roos tegen haar wang hield, alsof deze het eenige was, dat zij liefkoozen kon. Neen, Janice kon het niet zijn. Toch was Bayard Thatcher beslist ver moord. Altijd weer kwam ik met mijn den ken daartoe terug. Het begon te schemeren, toen ik naar be neden ging. Dien avond was de maaltijd een zwijgende, en een nogal verschrikke lijke maaltijd. De wanhopende pogingen om den schijn te bewaren mislukten, tengevol ge van dè groote moeheid, na dien langen dag van beproeving, en ik durf zeggen, dat iedereen angst had voor de vuurproef van den dag van morgen. De dag van morgen, waarop zij Bayard's lijk konden wegbergen bij die van de andere Thatchers, en zij we ten zouden, ieder hunner, dat in hun klei nen kring die eene was, die hem vermoord had. Neen, het was niets prettigs dat voor uitzicht, en er was geen ontkomen aan. Er waren zelfs geen telegrammen meer die ge opend en gelezen konden worden en waar over men spreken kon, en doen, alsof het gewoon en alledaagsch was. Echter waren met den avondtrein bloemen gekomen; zij waren in de keuken, in emmers water, ge zet, maar er waren lelies bij, wier door dringende geur het huis reeds doortrokken had, nog voordat het papier, waarin ze za ten, er af was gehaald, en die nu overal te ruiken was, een spookachtige waarschu wing van de vuurproef, die morgen door staan moest worden. Tot mijn verwondering was Janice bleek en moe en gelukte het haar niet zooals anders mee te werken aan de poging van Evelyn, om een veilig onderwerp voor een gesprek aan de orde te stellen. De maaltijd was al voor de helft voorbij, voor ik de oorzaak ontdekte; ik had eigen lijk verwacht, dat zij erg opgelucht zou zijn, en haar onrust en angst kwijt zou zijn, nu haar brief terecht was, en dat dit op haar gezicht en in haar geheele houding te merken zou zijn. Maar ik ben nogal dom op dit punt, waarschijnlijk, omdat ik niet zoo heel veel ervaring in deze soort kwesties heb. Het was niet tot mij door gedrongen, dat haar ongerustheid en angst, wie haar brief gelezen had, grooter zouden zijn dan haar opluchting, nu zij hem weer in handen had. Het zou, bij slot van reke ning, misschien beter geweest zijn het haar te zeggen. Na het eten zaten wij buiten op het ter ras in den rustigen donker wordenden zo meravond. Er werd erg weinig gesproken. Het groen van het grasveld was in het don- Ker opgelost: de sigaretten waren kleine roode lichtpunten; de lantaarns van den straatweg, verder weg bij den hoek, deden de boomen reusachtig schijnen en zwart en ver weg, en de bladeren hadden, wanneer het licht hen aanraakte, een zilveren rand. Tenslotte kwam de maan op, de schemering verdween, en de struiken en boomen staken zwart af tegen het witte grasveld en de witte streep van den weg. Het was meende ik volle maan. Na een tijd mompelde Evelyn iets over naar huis gaan, en in Adela kwam leven, en van uit het donker, naast mij, zei ze. dat zij graag zou willen, dat zij vannacht ook nog bleven. Er was niets smeekends in haar bedaarde stem, maar ik voelde, dat zij behoefte had, dat Hilary en Evelyn in de buurt bleven. Evelyn vond het dadelijk goed. „Het zal Allen niets kunnen schelen., alleen in huis te blijven", zei ze. „Maar ik zal een paar dingen van thuis noodig heb ben. Allen, wil jij met de auto gaan vragen aan Julia, om mijn kleine koffertje te pak ken? Zeg haar, dat zij die nieuwe witte zijden jurk er in doet. Die crêpe-japon, met lange mouwen, zij zal haar wel ken nen, denk ik. En de witte hoed, die er bij hoort. En handschoenen. Zeg haar, dat zij haar voorzichtig opvouwt, ik wil niet, dat zij kreukelt. Het is het beste, dat we mor gen in het wit zijn, Janice. Adela zal wel in het zwart zijn, met haar langen crêpe sluier, maar ik geloof, dat het voor ons het beste zal zijn, helder-witte zomer- kleeren te dragen en witte hoeden. De menschen zullen dat prettig vinden. Wil je, Allen?" „Ik hoop, dat ik de goede dingen haal", zei Allen. Zijn lange gestalte zag er, toen zij tegen het door de maan beschenen gras veld afstak, forsch uit, vol vitaliteit. Zijn sigaret was een kleine roode komeet, eti hij zei: „Je moest maar meegaan, Janice. De rit zal je goed doen". „O, nee, nee", zei Janice. Er was iets schrikachtigs in haar stem. Ik vroeg mij af, waar zij aan had zitten denken, terwijl zij daar zoo rustig, in de schaduw van de clematis naar Allen had zitten kijken, en zij misschien, onder den indruk van den zoelen zomeravond, behoefte had aan de aanraking van zijn handen en aan zijn armen en aan zijn mond. Arme Janice, die zoo goed wist, wat liefde zijn kan. Maar misschien leed Allen nog meer, wanneer hij aan Dave dacht. Dave! Een beetje verdrietig deed ik bij mij zelf de ontdekking, dat mijn moraal aan het wankelen was een mo raal, die mij, zóó lang al, van dienst ge weest was. Dave was er ook, met wien je medelijden moest hebben; Dave, wiens vrouw niet meer van hem hield; Dave, wiens vriend een verrader was. Dave, die, volgens het recht, meer medelijden ver diende dan iemand. Maar met den besten wil ter wereld kon ik geen bijzonder ver driet voelen voor Dave; misschien kwam het door zijn eigenaardige houding, zijn raadselachtig gemis aan belangstelling voor zijn bekoorlijke vrouw, zijn sombere zwijg zaamheid, zijn donkeren teruggetrokken blik. Ik merkte, dat ik, moe als ik was, weer terecht gekomen was in dien hopeloozen cirkel: dat ik de zaak van alle kanten be keek, en ik besloot, ten ministe vannacht, mij er aan te ontworstelen. Maar het werd mij niet toegestaan; een van de vreemdste dingen in de Thatcher-zaak was het on verbiddelijke noodlot, dat my in elk deel ervan betrok. Ook Evelyn had waarschijnlijk een be paalden toon in Janice's' stem opgemerkt, want zij stond op. „Misschien is het 't beste, dat ik maar mee ga", zei ze opeens. „We zullen morgen ochtend vreeselijk gejaagd zijn, en het zal verstandig zijn, mij zelf ervan te overtui gen, dat ik alles heb. Ik zal jou dingen ook meebrengen, Hilary. Ik geloof, dat ik wel weet; wat je noodig hebt". (Wordt vervolgd,).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 5