VOOR ONZE KINDEREN De weggetoverde vingerhoed Oplossing IJszeilen De blauwe voile jurk TEKENEN IN EEN LIJN. C Toveren doen wij allemaal graag, lietwaar, maar het is niet gemakkelijk, ?en aardig kunststukje te bemachtigen. )aarom krijgen jullie vandaag eens een lardig toverkunstje, dat heel eenvoudig is, maar dat je toch eerst een paar maal noet oefenen, want de aardigheid van eder toverkunstje ligt in het vlotte ver- oop ervan. Wij hebben noodig twee vingerhoeden vaarvan de ene precies over de andere reen sluit, maar wèer niet zoo, dat ze riet gemakkelijk van elkaar te halen zijn 3an een stuk papier en een schaar. Zo, we gaan beginnen. Wij hebben de bei- Je vingerhoeden in elkaar op de tafel gezet, nemen het stuk papier, en draaien Jaar een puntzakje van, zoals de teke ning laat zien, terwijl wij met de schaar Je onderkanten mooi recht afknippen, want de zak moet zoo op de tafel kun nen staan, dat niemand er onderdoor kan gluren. Begrepen? Nu doen wij de vingerhoeden op on- 'en middelvinger, de toeschouwers, die niet weten, dat er twee in elkaar zitten denken dus, dat je gewoon de vinger hoed opzet. Nu neem je de puntzak, zet die over je vinger heen, daama haal je hem er weer af, en zet de zak op de :afel neer. Tegelijkertijd dat je de zak van je vinger afhaalde, nam je de bo venste vingerhoed mee, die dus onder Je punt op de tafel staat. Nu laat je alle aanwezigen je vinger- loed zien, tikt ermee tegen een stoel of een kast, daarna ga je ergens ver van de tafel af zitten, tikt nog een paar maal met je vingerhoed tegen de stoel, zodat iedereen goed hoort, dat je hem nog steeds vast hebt, je spreekt een paar toverwoorden uit, b.v. hokus, pokus iidebus, verdwijnibus 1 of een paar an dere mooi-klinkende woorden, je doet vlug de vingerhoed van je vinger en verstop deze, zonder dat iemand er iets van ziet Nu vraag je; aan een van de aanwezigen, of hij de puntzak van de tafel wil optillen, omdat je vingerhoed daar onder zit. Niemand zal het geloven maar als de zak opgetild wordt, staat er inderdaad een vingerhoed op de ta fel, alleen niet dezelfde, die je aan je vinger had. Een aardig kunstje, vinden jullie niet? Knip het gehele figuur uit, langs de tippelijnen. De binnenste bij 1 en 2 tot aan de zwarte lijn. Geef dan de eerste (cnip bij de stippellijn van ab. Daarna leg je 2 op 1 en vervolgens 3 op 2 en geef daama de tweede knip bij de stippellijn 3. - ik er altijd netjes en schoon uitzie," ant woordde ze. Annie miste haar blauwe volle jurk niet die Zondagavond. Pas toen zij Maandag morgen vroeg haar Zondagse kleeren netjes in de kast hing, zag zij, dat haar blauwe voile jurk verdwenen was. Zij was hevig teleurgesteld en zocht het hele huis door, maar de jurk was verdwenen. Er was geen twijfel mogelijk, dat hij weg was, noph wie hem meegenomen had. De blauwe voile jurk was de enige mooie jurk, die zij zelf had gemaakt en waarvoor zij het goed zelf had mogen uitzoeken, toen zij over was gegaan. Zij had de jurk hele maal zelf met de hand gemaakt en was er buitengewoon blij mee. En nu was hij weg. Zij had hem aan Lena laten zien die Zondagmiddag en had haar verteld, dat hij helemaal klaar was, maar dat ze alleen nog een kant moest kopen langs de hals, maar dat zij daarvoor nog steeds niet ge noeg had kunnen sparen. Annie herinnerde zich, dat Lena toen had gezegd, jij bent het enige meisje, dat goed voor mij geweest is, .ik ben voor alijd je vriendin." „Misschien heeft zij toen mijn jurk onder haar mantel verstopt," dacht Annie bitter, want zij vond 't verlies van haar jurk nog niet zoo erg als het feit, dat het meisje haar bedrogen had. De volgende morgen, dus Maandags, ver scheen er een glanzende Lena op school. Haar gezicht was schoon, haar haar glans de en haar handen waren even schoon als die van de andere kinderen. „Hemel!" riep Laura uit, „hoe heb je dat klaar gespeeld. Zij lijkt wel heel iemand anders. Zij ziet er zelfs aardig uit, nu zij zo schoon is. Ik zal mijn belofte houden en goede vriendjes met haar worden." Annie glimlachte zuur. Verschillende an dere meisjes spraken over de wonderbaar lijke verandering van Lena en deden ook allen haar best vriendelijk tegen haar te zijn En Annie wist niet wat zij moest zeggen. Wetende wat zij wist over haar, durfde zij zich niet verantwoordelijk voor Lena stellen. Zij voelde, dat zij wat meer tijd moest hebben om over het geval na te denken zij wist heus niet, wat zij doen moest. Het vereenvoudigde de zaak echter toen zij bemerkte, dat zij niet zoo erg haar best behoefde te doen om Lena te ontwijken, daar deze haar trachtte te ottlopen. Die avond besloot Annie, dat zij met Lena moest spreken de volgende dag en dat zij haar moest zeggen, dat zij de jurk te rug moest hebben, en dat zij wist, dat Lena hem had meegenomen. Maar de volgende morgen toen zij op school kwam, liep haar een stralende Lena tegemoet, die haar handen op haar rug hield en tegen Annie zei: „Welke hand kies je, links of rechts?" „O, waarom ik weet het nietl' stamel de Annie. Toen haalde Lena een keurig in gepakt groot pak voor den de dag, dat zij Annie overhandigde. Met bevende vingers maakte deze het touwtje los, opende het papier en vond haar blauwe voile jurk. Alleen had ze nu een prachtige kanten kraag langs de hals. „O!" fluisterde Annie, wat prachtig! Maar hoe..." Lena lachte. „Ik had deze kant nog. Ze was al lang in onze familie. Mijn moeder heeft ze op haar trouwjapon gedragen. Ik wilde er gisteren niet met je over spreken en ik was bang, dat ik over de jurk zou praten en ik was er nog niet mee klaar." gichelde ze. „Maar Lena!" protesteerde Annie, „dat had je niet mogen doen, je had toch de kant van je moeders trouwjapon niet mo gen weggeven." „Dat is niets," verzekerde Lena haar! Ik zal nog veel meer voor je doen. Jij benl mijn vriendin, jij hebt mij geleerd om te zijn zoals de andere meisjes". Toen begonnen Annie's oogen te schitte ren. Niet voor het terugkrijgen van haai mooie jurk of voor de kant, maar voor het feit, dat zij zich had vergist en niet tever geefs op Lena had vertrouwd. Niemand, zelfs Lena niet, wist, wat de tranen yan Annie op dit moment betekenden, Een toppunt. Vrouw Smoesjes. Waarom huilt je zoon zoo 1 Hij doet net of hij geradbraakt wordt Vrouw Pietjes. Uit louter vadsigheid! Vrouw Smoesjes. Nou 1? Vrouw Pietjes. Ja Hij is per ongeluk op een distel gaan zitten, en nu is hij te lui, om zich maar eventjes op te richten 1 I. Sleetje glijden is zo fijn, Maar men moet er bekend mee zijn. 4 Bom! De slede vliegt uit de baan Tegen een dikke boomstam aan. Deze schaatsenrijdster kan mooi op haar schaatsen dansen wat heel moeilijk is. Zien jullie kans het meisje in een trek, dus zon der het potlood van het papier af te ne men, te tekenen? Begin bij de voorkant van haar hoed en eindig bij de hals yan haar jurk. Een goed schaatsenrijder kan over korte afstanden soms wel een snelheid van 30 K.M. per uur halen. Velen vin den deze snelheid echter lang niet groot genoeg en zouden deze wel verdubbeld willen zien, welnu daarvoor gebruikt men dan een ijszeil, ook wel handzeil genoemd. Om echter zo'n handzeil met succes te bedienen zijn twee dingen noodig nl. ten eerste moet men een uitstekend schaatsenrijder zijn en ten tweede moet men de geheimen van het zeilen kennen. Zij, die dus de zeilsport beoefenen en vertrouwd zijn geraakt met de wind- en zeilverhoudingen hebben hier een grote voorsprong om grotere snelheid te be halen. De snelheid, die men zelfs bij een matige wind op het ijs krijgt met behulp van een ijszeil, is bijna niet te geloven. Het is een lust de menschen op die manier te zien voorbijschieten, Het apparaat is naar verhouding heel eenvoudig. Wie een beetje handig is kan, zo'n zeil zelf maken, Vroeger sneed men de zeilen vierkant, latere ervarin gen hebben echter geleerd, dat de drie hoekige zeilen de voorkeur verdienen. De grootte der zeilen is vanzelfsprekend heel verschillend, deze richt zich naar de grootte van de schaatsenrijder. De hoogte van de voorste stang moet zo uitgerekend zijn, dat de onderkant het ijs niet raakt, als de rijder een weinig voorover gebogen staat en de dwars- stang op zijn schouder rust. Op de afbeeldingen kan men zien, dat de dwarsstang van voren een hand greep heeft, terwijl de scheerlijn aan de voorste stang van boven en beneden is vastgemaakt. Voor de stangen kan men het best bamboe gebruiken. Evenals vele wintersporten heeft het ijszeilen het voordeel, dat het in de frissche lucht uitgeoefend kan worden, het maakt de wangen rood en het bloed stroomt weer eens snel door de aderen daarbij komt de opwinding van het be reiken van grote snelheid. Wie eenmaal op de schaatsen met het ijszeil heeft gewerkt, zal deze sport niet gemakkelijk meer los laten. Voor hen, die van schaatsenrijden houden is het dus maar te hopen, dat er nog een paar dagen ijs komt. OPLOSSING DE HEILIGE GRAAL „Ik wil niet naast haar zitten", verklaarde Jane. „Mijn vader zit in de schoolcommis sie, dus de juffrouw kan mij niet dwingen toch naast dat kind te gaan zitten." „Ik ook niet", echode Marietje. „Zij is het smerigste kind dat ik ooit gezien heb". „Het is een schande, dat zij hier op school is toegelaten", zei Vera met opge trokken neus. Annie keek naar de onwelkome nieuwe ling en kreeg medelijden met haar. Zij wist uit ervaring hoe vreselijk het was om op een nieuwe school te komen en er anders uit te zien, dan de kinderen, die daar wa ren. Want zij herinnerde zich nog heel goed, dat zij de eerste dagen zoo vreselijk geplaagd was en zo alleen gelaten, alleen omdat zij boerenkleren had gedragen. Leri verschilde weer in een ander opzicht. „Ze kan naast mij zitten", zei Annie. „Dan zit ze aan de buitenkant van de rij en ik ben de enigste, bij haar in de buurt." „Ik kan zelfs niet bij haar in de buurt komen, zo ruikt zij", mengde Willy zich in het gesprek. „Mischien", zei Annie, „als wij een beet je vriendelijk tegen haar zijn, wil zij zich zelf dan wel schoonmaken. Zij heeft geen moeder meer en misschien is zij wel altijd aan zichzelf over gelaten". Zij liep naar Lena toe, legde haar arm om het middel van het vreemde meisje en zei: „Kom, ga mee, dan zal ik aan de juf frouw vragen, of je naast me mag zitten in de klas." Een blik van verrassing trof Annie, en Lena liet zich gewillig meevoeren; zij be greep, dat zij een vriendin had gevonden. Annie, die nooit iets half deed, speelde met Lena in het vrije kwartier en at tussen de middag haar boterham met Lena op. Na schooltijd moest Lena een andere kant uit en Annie, dlè altijd met de hele klas gezamelijk een eind naar huis ging, liep de anderen vlug achterna, om zich .bij hen te voegen. Zij was vriendin met Laura", en toen zij deze had ingehaald en haar arm door die van haar vriendin wilde steken, scheen Laura vreselijke haast te hebben en liep met opgeheven kin door, zonder iets tegen Annie te zeggen. Deze was een dergelijke houding niet ge wend en vroeg natuurlijk: „Laura, wat scheelt je?" „Sinds jij zoo dik ben met dat vuile kind", antwoordde Laura, „geloof ik dat het beter is, dat wij onze vriendschap ftiaar verbre ken". „Wat", riep Annie uit, „dat kun je toch niet menen. Ik heb medelijden met haar, en ik vind, dat zo'n meisje..." „Alle meisjes vinden het", viel Laura haar in de rede", als jij zo op die vriend schap gesteld bent, willen ze met jou niets meer te doen hebben". Annie haalde haar wenkbrauwen op. „Als dat de manier is, waarop zij het voelen, la ten ze dan", zei ze tenslotte, „maar jij zult onze vriendschap toch niet verbreken, Laura? Jij zou zo niet praten, als je wist hoe vreselijk het voor het meisje zelf is, met de nek te worden aangezien". „Kijk,,' zei Laura, „ik begrijp niet, wat je in dat kind ziet. Jij hebt haar niet nodig, want alle meisjes willen vriendin met jou zijn, dat weet je trouwens wel". „Ik heb zo'n medelijden met haar", her nam Annie, „want ik heb het zelf onder vonden. Toen ik voor het eerst hier op school kwam, had ik boerenkleren aan en toen hebben ze mij ook zo uit de hoogte behandeld en me uitgelachen. „O", zei Laura, „ik geloof wel, dat we wat hard voor haar zijn geweest". Annie's ogen lichtten op. „Ik zal je wat vertellen. Ik heb een idee. Als ik er voor zorg, dat Lena er zindelijk gaat uitzien, wil je dan ook vriendelijk tegen haar zijn?" „J...ja", zei Laura een beetje onzeker. „Maar hoe ter wereld wil je dat voor elkaar krijgen, ik geloof, dat zij haar hele leven nog nooit gebaad heeft." MET DE SLEDE ER OP UIT! 2 Daar gaat Pietje, onze held, Loopt naar het hoge rodelveid. 3 „Voorzichtig!" roept iemand tegen Piet Maar de jongen hoort het niet. „Laat dat maar aan mij over", riep Annie vrolijk uit terwijl zij afscheid van Laura nam en haar weg naar huis vervolgde. Annie nodigde Lena uit om de Zaterdag middag en Zondag bij haar te komen door brengen, dat had haar moeder goed ge vonden. Nu was de Zaterdagmiddag altijd heel druk, want dan hielp Annie haar moe der met wassen en strijken en het schoon maken van het huis. Tenslotte hielp zij haar twee kleine zusjes in het bad, waarna zij zelf een bad nam. Lena vond het heerlijk om bij haar vriendinnetje te mogen komen en hielp haar flink mee. Zij boende en plas te, dat het een lieve lust was en vond zich zelf buitengewoon, flink, toen zij kousen had gewassen en later een paar stukken goed streek. Annie was een beetje huiverig om met Lena over het baden te spreken. En terwijl al de kleren van de kinderen gewassen werden, had zij Lena wat oude kleren van zichzelf gegeven, zodat o.ok de kleren van Lena gewassen en getsreken konden wor den. Deze vond zichzelf beeldig in die oude kleren van Annie. Eindelijk was al het werk gedaan en werd het tijd de kleintjes te gaan baden. „Zeg Lena," zei Annie, „jij moet tot het laatst wachten, voordat je in het bad kunt, want hier in huis gaan we altijd van het rijtje af en de jongsten het eerst." „In het bad vroeg Lena verbaasd. „Meen je heus, dat je 's winters in het bad gaat Mijn vader zegt altijd dat dat slecht voor je gezondheid is." „O, neen," lachte Annie, „wij gaan hier allemaal iedere Zaterdag in het bad, en wij zijn allemaal even gezond." Ja, dat moest Lena toegeven en toen het haart beurt was, trad zij, hoewel nog steeds aarzelend, achter het grote kamerscherm en was al spoedig aan het plassen dat het een lieve lust was. Daarna hielp Annie haar met haar haar te wasschen en Lena was een heel ander kind, toen zij er zo schoon en glimmend uitzag. Vlug werden nu de kleren nog even na gezien en versteld, en zo zag Lena er uit als alle meisjes van de school, even schoon en even netjes. „He, ik voel me zelf veel prettiger, nu ik zo schoon ben," zei Lena, „denk je dat de meisjes op school nu ook aardiger tegen mij zullen zijn „Ja, dat zullen ze zeker," lachte Annie. „Dan zal ik er voortaan voor zorgen dat Moeder Giraffe geeft haar kind een flinke wasbeurt.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 8