FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
FLORENCE ZIEGFELD?
Amerikaansche filmstatistiek.
WIE WAS DE REVUE-KONING
r- ONZE BIOSCOPEN.
DRIE GENERATIES ARTISTEN ONTVINGEN
EEN ZORGVULDIGE OPLEIDING VAN HEM.
THEATER- EN RECLAME-EXPERT.
Heeft Florence Ziegfeld te vroeg
geleefd? Waren zyn gaven beter tot
haar recht gekomen als hy deze in
dienst had kunnen stellen van de
cinematografie? Een feit is, dat hy na
de krach vanl929 stuk na stuk ver
loor van het terrein, waarop hy
veertig jaar geheerscht had en dat hy
er niet in slaagde zyn verlies terug te
winnen op de film.
Maar is er één merasch op de wereld die
tg vroeg geleefd heeft en is het niet juist
Ziegfeld's verdienste, dat hij wegen ge-
ibaand heeft, mogelijkheden geopend heeft,
waarvan nu de film een dankbaar gebruik
-maakt. In Juli 1932 is hij gestorven en nu,
vijf jaar later, wordt hij nog erkend en
geëerd als een der grootsten op het ge
bied, waar succes sneller vervliegt dan het
parfum, dat uit de stalles opstijgt.
Florence Ziegfeld, zoon van een Duit-
^chen musicus, dirigent van de opera in
Chicago en een Fransche moeder, nako
melinge van Napoleon's medestrijder
generaal Gérard, had van zijn ouders
muzikale en organisatorische gaven ge-
erfd, maar bovenal bezat hij een instinct,
dat hem, behalve op het gebied der revue,
ook op dat der publiciteit tot een der
-haan-brekers zou maken. Een instinct voor
hét aanvoelen van den publieken smaak
en het prikkelen van de publieke belang
stelling.
Bij zijn opvoeding werd met al deze
kwaliteiten weinig rekening gehouden, hij
kreeg het gewone onderwijs, dat men in
die dagen omstreeks 1880 voor een
jongeman uit een beschaafd en niet onbe
middeld milieu noodig achtte. Daarna wist
hij niet precies, wat hij zou gaan doen. Hij
hielp zijn vader een beetje, maar bij voor
keur regisseerde hij de voorstellingen van
het amateurtooneelgezelschap der Farra-
gaut Boat Club in Chicago. Het lot greep
in. Ziegfeld Sr., die ter gelegenheid van de
groote Wereldtentoonstelling in 1893 in
Chicago een reeks populaire concerten
wilde organiseeren, stuurde zijn zoon naar
Europa om daar artisten te engageeren.
Hy kwam terug met een orkest onder een
zeer bekwamen leider, dat als hoofdnum
mer op de programma's zou komen en
met een aantal artisten van lager plan.
Maar toen de voorstellingen begonnen,
ibïeken zij een fiasco. Het publiek had geen
aandacht voor de ernstige kunst van het
hoofdnummer en de artisten van het
tweede plan behaalden een grooter, al
hoewel matig, succes. De zaak stond op
springen. Florence, die zijn verantwoorde
lijkheid voelde, reisde met luttele dollars
naar New York en nam daar van een
théateragent den athleet Sandow over,
die op dat oogenblik 6000 per week
verdiende. Ziegfeld bood hem met het
zelfvertrouwen dat hem nooit verliet 10
en dank zij een handige reclame-campagne
werden de voorstellingen een succes. In
de pers werd een verhaal gepubliceerd dat
de jonge Sandow met zijn vader voor een
Herculesbeeld stond en vroeg, waarom
r.iet alle menschera zoo sterk waren. De
vader antwoordde: „Omdat ze niet genoeg
hun best doen." Daarmee werd het publiek
gesuggereerd, dat ieder, die zich inspande,
Sandow zou kunnen evenaren. Ziegfeld
liet een dokter verklaren, dat de athleet
een „perfect physical specimen" was; en
hoe hij erin slaagde, is steeds een mysterie
gebleven, maar hij wist twee dames uit de
en op iedere handeling, die daarmee in
verband stond. Hij concentreerde de be
langstelling op zijn persoon, om daarmee
zijn doel, reclame voor zijn werk, te
bereiken.
Een man van eenvoudige huiselijke be
hoeften was hij in zijn persoonlijk leven,
maar zakelijk cultiveerde hij zorgvuldig
zij-n allures van „grand seigneur". Toen
hij een „week-end" in een dorp zou door
brengen waar de kapperszaak des Zondags
gesloten was, engageerde hij een van de
bekendste coiffeurs van New York, om
hem op die reis te vergezellen. Hij telefo
neerde van Atlantic City naar zijn echt-
gen oote in Californië, hétgeen in die dagen
nog een uitzondering was. Het intercom
munaal telefoneeren was zijn hartstocht.
In 1914 hertrouwde Ziegfeld met de
tooneelspeelster Billie Burke, een con
sciëntieuze artiste, die hem een gelukkig
huiselijk leven schonk, waar de man die
altijd in touw was, rust vond en gelegen
heid zich ongestoord en onbekommerd te
wijden aan hun dochtertje Patricia. Billie
Burke gaf hem bovendien de zekerheid
van haar rotsvast vertrouwen in zijn
kunnen en daarmee heeft ze hem tot het
einde toe geschraagd. Toen de economi
sche achteruitgang, die behalve op zijn
publiek en op de vei'houdingen in de
theaterwereld zijn invloed deed gelden,
ook zijn particuliere financiën deerlijk
ruïneerde en zijn ster begon te verbleeken,
bood mrs. Ziegfeld haar man de opbrengst
I van al haar juweelen aan, om opnieuw te
kunnen beginnen en opnieuw te sla
gen. Zelf nam zij een engagement aan bij
een tooneelgezelschap, om op die wijze in
het levensonderhoud van hun gezin te
voorzien, maar op een avond dat zij een
rol in „The Marquis" vervulde, kwam vrij
onverwacht Florence Ziegfeld's einde. De
zorgen en de moedeloosheid, waaraan hij
ten prooi was gevallen, ontnamen hem de
kracht om physieken weerstand te bieden
aan de kwaal, die reeds eenigen tijd zijn
lichaam sloopte.
Vier-en-zestig jaar oud stierf de man,
die twee generaties artistiek verzorgd' en
verantwoord amusement geschonken had
en die drie generaties van artisten onder
zijn vormende leiding gehad heeft. Velen
van haar -want in zijn revues traden
vooral veel en mooie! vrouwen op, -
die als Ziegfeld-girl haar loopbaan zijn
begonnen, hebben later naam gemaakt. De
meesten van haar hebben den grondlegger
van haar succes steeds een dankbaar hart
toegedragen, ook om de zorg die hij steeds
voor het persoonlijk welzijn van zijn cho-
rusgirls had.
William Powell als Florence Ziegfeld.
society, Mrs. George Pullman en Mrs.
Potter Palmer, te bewegen Sandow in zijn
kleedkamer te bezoeken. „Wat een ge
weldige spieren heeft u mijnheer Sandow",
bewonderde een van haar. „Wilt u ze
eens voelen', was het aanbod en van dat
oogenblik af was het voor iedereen nood
zakelijk om zich zelf een zéér persoonlijk
oordeel over Sandoy's biceps te vormen.
De show werd een succes. Op zijn aller
hoogst was in den malaisetijd 2000 ont
vangen, het optreden van Sandow bracht
de recette op 28 a 36.000.
Ziegfeld organiseerde een tournée met
den a.hleet, liet hem optreden met Ara
bieren en wilde dieren in een wild roman
tische omgeving, die op de fantasie werk
te. Als bij nummer stond er een gevecht
tusschen een beer en een leeuw op het
programma, maar in San Francisco wei
gerde de politie de toestemming daarvoor.
Dadelijk bood Ziegfeld aan, dat dan
Sandow met den leeuw in het strijdperk
zou treden. Die avond bracht hem 18000
op, hoewel de sensatie niet doorging, om
dat niet de athleet, maar de leeuw zich
terugtrok!
Ziegfeld had zich nl. toegelegd op een
genre waarin geen groote sterren een
speciale rol vervulden, ,een genre waar
aan zijn naam vooral den roem ontleent,
de revue, de groote show, waarin hij zijn
smaak, zijn artistieke gaven en zijn vin
dingrijkheid op onbekrompen wijze uit
leefde. Hij was regisseur, costumier, kap
per, decorontwerper, balletmeester en
zangleeraar alles tegelijk en eindelooze
aandacht besteedde hij aan de verzorging
van de kleinste details in de aankleeding
van zijn sujetten en van het tooneel. Iedere
scène werd door hem met zijn groot gevoel
voor effecten uitgewerkt, iedere houding,
ieder gebaar en ieder gezongen en ge
sproken woord controleerde hij en met ein
deloos geduld repeteerde hij net zoolang
tot het naar zijn smaak en zijn bedoeling
af was. Ook als de meest belangrijke din
gen beslag legden op zijn tijd en zijn aan
dacht kon Ziegfeld zich doodkalm 'n half
uur bezig houden met het arrangeeren van
een corsagebloem of de kleur van een lint.
Daarbij was hij de commercieele directeur,
die contracten afsloot met theaters en ar
tisten, die reclamecampagnes op touw
zette, op een wijze die toen nog geheel
nieuw was. Altijd en overal slaagde hij er
in de aandacht te vestigen op zijn shows
Welke films hadden het meeste succes en
welke acteurs waren populair?
Greta Garbo, die haar populariteit
nog steeds wist te handhaven.
Verschillende enquêtes.
De nationale commissie voor de film
kunst te New-York heeft twee lijsten
opgemaakt, een van de beste Amerikaan
sche films en een van de beste films, die
in het buitenland gemaakt zijn. Beide
lijsten bevatten tien films. Die van de
Amerikaansche films luidt als volgt:
1. Mr. Deeds Goes to town (Frank Ca-
pra).
2 The story of Louis Pasteur .(Wilhelm
Dieterle).
3. Modex-n Times (Charley Chaplin).
4. Fury (Fritz Lang).
5. Winterset.
6. The devil is a sissy.
7. Ceiling Zero.
8. Romeo and Juliet.
9. The prisoner of Shark Island.
10. The Green Pastur.es.
De beste films in het buitenland ge
maakt, zijn volgens de commissie:
1. La Kermesse Héroique (Feyder)
2. Nieuwe Gronden (Joris
Ivens). (Ned. werk).
3. Rembi'andt (Alexander Korda).
4. The Ghost goes West (René Clair).
Clark Gable, die de mannelijke ster
bleek, die het meest „getrokken" heeft.
5. Nine days a queen (Engelsch).
6. De matrozen van Kronstadt (Rus
sisch).
7. Son of Mongolia (Rusisch).
8. The Yellow Cruise (Fransch).
9. Les misérables (Fi-ansch).
10. Secret Agent (Engelsch).
De films die zich het meest in de
belangstelling van het publiek mochten
verheugen zijn: Mr. Deeds Goes to town;
Romeo and Juliet, Louis Pasteur, The
green Pastures; Fury; Wintei-set; San
Francisco; The great Ziegfeld; Anthony
Ad verse en Dodsworth.
De „Filmkurier" publiceert uit New-
York het volgende resultaat van de keuze
der vooraanstaande filmredacteuren van
alle gx'oote Amerikaansche bladen. De
stemming liep tot in het jaar 1937 en 523
i-edacteuren namen aan deze stemming
deel. De uitslag was de volgende:
Mutiny on the Bounty 416 stemmen
Mr. Deeds Goes to town 373 stemmen
The Gx-eat Ziegfeld 243 stemmen
San Francisco 264 stemmen
Dodsworth 254 stemmen
The life of Louis Pasteur 250 stemmen
A tale of two Cities 235 stemmen
Anthony Ad verse 231 stemmen
De overige films ki-egen minder dan
200 stemmen. De lezerskring, die rnrf deze
stemming bestreken wordt, bedraagt niet
minder dan 96.000.000 in totaal.
Niet zoodra is het filmjaar afgeloopen of
de uitgevers der diverse Amerikaansche
dag- en weekbladen, die zich met die
andere Koningin der Aai'de bezig houden,
die „Cellulodia" heet en te Hollywood
resideert beginnen ijverig hun vele dui
zenden stembriefjes te tellen en de ma
chine der statistiek te laten werken. Het
doel is om in den kortst mogelijken tijd
het publiek te kunnen vertellen, welke
maatschappijen, welke sterren en welke
films het over het geheele jaar 1936 ge
nomen het beste hebben gedaan, bij het
publiek zoowel als bij de critiek.
De „Motion Picture Herald", het groote
Amerikaansche vakblad, telt eenvoudig
de uit alle theaters ontvangen „box-
office"-resultaten op en vei'krijgt aldus
een zakelijk-onpartijdïg overzicht van de
spelers die het meeste „trekken". Van de
mannelijke sterren blijkt dit Clark Gable
te zijn, onmiddellijk gevolgd door den
nieuwen ster met zijn typisch „1936-
profiel" Robert Taylor, die een jaar ge
leden nog op de83ste plaats stond.
Een dergelijke plotselinge carx'ière met
films als „Broadway Melody 1936",
„Small town girl", „His Brothers Wife"
en thans vooral naast Garbo in „Camilie"
is in de annalen der filmgeschiedenis
nog niet voorgekomen.
Joan Crawford volgt als zevende en
Jeanette MacDonald kwam door films als
„Naughty Marietta", „Rose Marie" en
thans „San Fx-ancisco" in een jaar tijds
van de 35ste naar de 9e plaats omhoog.
M. G. M. leidt derhalve dezen uitslag met
vier sterren onder de tien.
In.de lijst der 15 eeresterren staan Wil
liam Powell („The Great Ziegfield"), Jean
Harlow en Wallace Beery opeenvolgend
als 3e, 4e en 5, Myrna Loy, Powell's „an
dere helft" als 8ste, terwijl Nelson Eddy
en Janet Gaynor eveneens op deze lijst
compareeren.
Het „blauwe lint" voor groote prestaties
werd o. m. gegeven aan Lionel Barrymore,
Ronald Colman, Laurel en Hardy, de
Marx Brothers, Eleanor Powell en Spen
cer Tracy.
Het andere vakblad, de „Variety",
strekt zijn onderzoek naar de box office
waarde der sterren over de heele wereld
uit en plaatste Clark Gable, Greta Garbo,
Laurel en Hardy en Robert Taylor onder
de tien top-figuren, waardoor Metro-
Goldwyn-Mayer hier eveneens met vier
sterren vooraanstaat.
De „Film Daily", de Amerikaansche
filmkrant, sloot voor den vijftienden keer
zijn jaarlijkschen stembus-wedstrijd voor
Amerikaansche critici. Daarbij werd
„Muiterij op de Bounty" met ruime marge
als allereerste en derhalve allerbeste film
gekozen. Op de derde plaats volgde „The
Great Ziegfield", op de vierde „San Fran
cisco", op de zevende „A Tale of two Ci
ties". In de eerelijst volgden „Fux-y" van
Fritz Lang, de nieuwe film met vier ster
ren (Powell, Loy, Harlow, Tracy), „Li
belled Lady", en „Rose Marie".
Het meest gelezen Amerikaansche nïet-
vakblad, de „Literary Digest" dat elke
week een overzicht geeft van wat er in
andere bladen verschijnt en om zijn sta
tistische gegevens beroemd is, plaatste in
een lijst van 7 „Topprestaties der Film
kunst" niet minder dan 5 Metro-Goldwyn-
films: „Romeo en Julia", „San Francisco",
„The Gi-eat Ziegfeld", „The gorgeous
Hussy" en „The devil is a sissy", een film
van straatjongens, waarin voor de eerste
maal Freddie Bartholomew, Jackie Coo-
gan en Mickey Rooney samenspelen.
Tenslotte kozen in een eigen „verkie
zing" voor de beste actrice van het jaar
de gezamenlijke New-Yorksche kranten
Luise Rainer voor haar werk in „The
Great Ziegfield".
WITTEBROODSWEKEN.
Bioscoop Harmonie.
De eerstvolgende vijf dagen zal Anny
Ondra, een van de filmsterren, die we hier
te weinig op het witte doek zien, het too
neel van de bioscoop Harmonie weer eens
doen schallen van haar lach, zij zal haar
boosheid uiten enhaar tranen storten
uit teleurstelling, maar ook van blijd
schap. Wij zien haar hier eerst als de ge
lukkige bruid, de dochter van een pantof
felheld, die zijn schoonzoon (Hans Söhn-
ker speelt deze rol voortreffelijk) voor dat
lot wil sparen en hem daarom opwekt óm
in het huwelijk van den eex-sten dag af
zijn wil te doen zegevieren. Maar de moe
der der bruid geeft haar dochter eenzelf
den x-aad, zoodat reeds op de huwelijksreis
een zóó heftig geschil tusschen de jong
gehuwden ontstaat, dat zij op het eerst
volgende station uitstapt en onderdak
zoekt bij een vriendin, een studente, die in
de vacanties als kellnex-in geld verdient
om haar studie te kunnen betalen. Den
dag na de aankomst van Inge, het bruidje
zonder man, zal Brigitte weer naar het
gebied der wintersport vertrekken. Na-
tuuiTijk gaan ze samen, want Inge wil niet
naar het ouderlijk huis terug, zoodat zij
besloten heeft om te pogen óók als
kellnerin te trachten aan den kost te ko
men. Zij wordt opgenomen onder het
hotelpersoneel, maar dan komen voor
haar, het verwende kind van rijke ouders,
moeilijke dagen, want verschillende din
gen, die zij zich had aangewend, moet zij
afzeggen, haar handen staan voor het werk
totaal verkeerd, enz. Zoo goed mogelijk
slaat zij zich heen door de moeilijkheden,
wat niet altijd meevalt, ook al doordat
aanbidders het haar niet gemakkelijk
maken.
Maar intusschen heeft haar man ook zijn
moeilijkheden, hij verlangt naar de vluch
telinge, zooals deze hem niet kan vergeten.
Hans rust dus niet vóór hij haar gevonden
heeften dan begint hij een herove
ringscampagne. Dat deze ten slotte slaagt,
is natuurlijk, maar het duurt toch gerui-
men tijd eer hij het geluk opnieuw heeft
bemachtigd. Wie wil weten welke moei
lijkheden, vergissingen en dwaze situaties
zich daarbij voordoen, dient een bezoek te
brengen aan de Harmonie, want het is
alles te ingewikkeld om het hier te vertel
len. We voorspellen den bezoekers een
genoegelijken avond!
Het programma opent met een goed
journaal en vervolgt dan met een intexes-
sante film, waarop tal van filmsterren
voorkomen in momentopnamen uit Hol
lywood. Dan volgt nog een voortreffelijke
muzikale film met zang en dans en ais
slot komt een klucht „Een huwelijk met
hindernissen."
Alles te zamen een zeer aantrekkelijk
progi'amma met veel fxeaie natuur
opnamen.
„OPGEJAAGD".
Roxy-theater.
De film „Opgejaagd", welke deze week in
Roxy draait, geeft nog eens weer een duide
lijk beeld tot welke verschrikkelijke dingen
men in den oorlog komt. Niet alleen, dat
tijdens den strijd duizenden menschen, die
elkaar niet kennen en die elkaar nooit iets
misdaan hebben, elkaar afslachten als wilde
beesten, neen, ook als de menschonteerende
oorlog is beëindigd, laat men elkaar niet
met rust.
Wij zien hier, hoe een jong Britsch offi
cier, aan het eind van den wereldoorlog, uit
een interneeringskamp weet te ontsnappen,
evenwel ten koste van een menschenleven.
Want bij het ontsnappen uit het Duitsche
kamp doodt hij een schildwacht en deswege
wordt hij (Hugh) door de bekende detective
Goetz gezocht.
Hugh wordt opgejaagd als een wild dier
en vindt eigenlijk pas rust, wanneer het
sti-aatmeisje Anna hem gastvrijheid verleent
in haar flat,
Hugh en Anna vatten dan na verloop van
tijd liefde voor elkaar op en dan eerst be
gint de misère. Want Goetz, de detective, die
Hugh zoekt, is ook verliefd op Anna en men
begrijpt tot welke complicaties dit alles
leidt.
Het wordt op een gegeven moment zóó,
dat Goetz zijn tegenstander Hugh vrijwel
in handen heeft en hem kan overleveren
aan de regeering. Doch ziet, zijn liefde voor
Anna is grooter dan hijzelf verwacht, want
zijn verstand maakt plaats voor menschelijk
gevoel en op de grens, waarheen Anna met
Hugh vluchten, laat hij hen gaan, daarbij
wetend zijn eigen dood te bewerkstelligen.
Om aan deze schande te ontkomen, pleegt
hij zelfmoord en redt derhalve twee men-
schenlevens.
Deze film heeft heel wat ontroerende mo
menten en levert sterk spel; het gegeven is
aanvaax-dbaar en geboeid ziet men toe, hoe
alles verloopt. Een film, die een groot be
zoek waard is.
En bovendien is het voorprogramma rijk
gevariëerd en wèl-verzorgd, zoodat het ge
heel deze week met eere mag zijn.
HET LIED VAN DE LEEUWERIK.
City-Theater.
Een fx-aaie succesfilm van Martha Eg-
gerth, dit lied van de leeuwerik. Voor de
rol van de Hongaarsche barones, die als
zangeres uitblinkt, was Martha de aange
wezen vertolkster en zij heeft inderdaad
gezongen zoo goed als nimmer te voren.
De film opent met fraaie opnamen van
het Hongaarsche landschap en dan ziet
men in de dorpsschool de jeugdige baxenes
zingen met de jeugd. Zij repeteert met
hen voor de bruiloft van haar kamenier.
Spoedig blijkt het dat het met de finan
ciën van haar vader niet zoo rooskleurig
is. En zij opent een Hongaai'sch café, waar
Zigeunex-muziek klinkt en zij zelf als
zangeres optreedt. De gasten laten lang op
zich wachten. Natuurlijk is de eerste gast
de neef van een rijke tante. Hij ontmoet
de waai'din, die hij heel aardig vindt. Zij
heeft hem door haar zang in de korenvel
den bekoord. Maar hij weet niet dat zij de
barones is. Spoedig blijken beide groote
tegenzin te hebben in een geldhuwelijk.
En als zij ten slotte elkaar verdenken van
juist op een geldhuwelijk 't aan te sturen,
keeren zij zich van elkander af. Maar
Martha's verdriet is groot en als bij de
bruiloft van de kamenier haar geliefde
terugkeert is spoedig alles in orde.
Een vroolijke opgewekte operette-film
met mooien zang en muziek en waarin
door de hoofdpex-sonen Martha Eggerth en
Hans Söhnker uitstekend wordt gespeeld.
Maar ook de overige medewerkenden zijn
zonder uitzondering te noemen.
De muziek naar motieven van Franz
Lehar doet het zeer goed en de Hongaar
sche sfeer is in de geheele film uitstekend
getroffen.
Een film, die het uitstekend zal doen.
Het voorprogramma bracht een mooi
journaal, een kleine film met bijzonder
heden over electrisch licht, damesmode,
harpmuziek enz. en ten slotte één van die
aai'dige Vitaphone tweeactex's, waarin
radio-steri-en uit Amerika optreden, die
fraaie staaltjes geven van zang en dans.
Voor afwisseling is in dit programma
dus wel gezorgd.
DE DROOMER.
Victoria-Theater.
In een wereld vol Jazzfilms, vol rol-
pxenten van cabaret en revue is een goede
speelfilm een ware verkwikking. Met een
artist als Emil Jannings in de hoofdrol en
met een keur van prachtige typen, met
een regisseur1-, die het spel in al zijn ont-
roerende momenten volkomen beheerscht
en er uit haalt wat er inzit, is een film
als De Droomer van een buitengewone
bekoring. Daar is de oude, goedhartige
rector, die om de uitgaven van zijn jonge
vx-ouw en zijn boemelenden zoon te kun
nen betalen, directeur van een kostschool
wordt en daar is een groote groep jongens
van verschillenden leeftijd en geaardheid,
die in hun moeilijkste levensjaren aan
dezen paedagoog worden toevertrouwd.
Er is een omkoopbare conciërge en een
jonge baron, die een oogenblik het strenge
kostschoolleven ontvlucht en een nacht
doorbrengt ten huize van een actrice met
een min of meer besproken verleden.
Hoe prachtig zijn de typen om de stam
tafel in het café waar de professor zijn
borreltje komt drinken en hoe duidelijk
laat het hoofd der gemeente blijken, dat
hij den goeden professor uit zijn ambt wil
or_'„zetten. Hij laat door agenten de jon
gens van het internaat bespieden en dan
wordt de jonge baron Von Strelitz be
schuldigd een nacht ten huize der actrice
te hebben doorgebracht. De professor
roept hem ter verantwoording en hij wil
bekennen, maar de gedachte, wat er dan
met den professor zal gebeuren, weer
houdt hem op het laatste oogenblik. Hij
komt terug, wil nogmaals bekennen en
dan staat tusschen hem en den professor
de geslepen actrice, die een beroep doet
op zijn ridderlijkheid. Zoo geraakt hij
steeds verder van zijn ouden leermeester
af, totdat een toevallig incident den pro
fessor doet besluiten den jongen van
school te jagen. Von Strelitz maakt een
eind aan zijn leven en dan dringt het tot
den ouden professor door wat hij aan
dezen jongen misdaan heeft.
Prachtig spel van den vertolker van de
hoofdrol en allen, die hem daarbij terzijde
staan. Een film met komische momenten,
maar met een tragischen ondergrond, een
film, die het leven geeft zooals het is en
niet zooals men het zou wenschen.
Vooraf gaan enkele screensongs en een
serie binnen- en buitenlandsch nieuws in
beweegbaar geïllustreerden vorm.
