VOOR ONZE KINDEREN
Een oorlogsverhaal uit den tijd
van Michaël Adriaanszoon
de Ruyter
door L. M. A, Eilers.
Jullie hebt natuurlijk allemaal wel eens
een boek gelezen over oorlogsavonturen uit
den tijd van Michiel Adriaanszoon de Ruy
ter, niet waar Nu, dit verhaal gaat over
een kleine scheepsjongen, die door z'n te
genwoordigheid van geest een schip uit
handen van de vijand wist te houden.
Ons land was nog met Engeland in oor
log en de Hollandse vloot kruiste op de
Noordzee. Tijdens een storm was een der
schepen echter afgedwaald. Het was de
„Triton", een schip met 80 koppen aan
boord, waarvan de kapitein, Maarten Go-
vertszoon, de eerste stuurman Harmen
Flink, de tweede stuurman Jan Holt, de
roergangers Douwe Siebinga, een Fries,
Michiel Klaassen, een stoere Zeeuw en Bart
de scheepsjongen de hoofdpersonen waren.
De „Triton" had verder nog 2 kanonnen
aan bakboord en 2 kanonnen aan stuur
boord. De mannen waren allen gewapend
met musketten en op allerlei wijze gekleed.
De kapitein, Maarten Govertsz, was een
groot, zeer breed gebouwd man met één
oog. Het andere oog was hij in een zeeslag
tegen het Engelse schip „Aldon" verloren.
Vanaf dien tijd maakte de kapitein jacht op
alles wat Engels was.
De uitkijk riep ineens „Schip aan bak
boord Direct kwam de kapitein in actie.
„Alle hens aan dek!riep hij luid. Maarten
Govertsz nam een verrekijker en trachtte
de vlag van het Schip te ontdekken Ja
hoor, daar had hij het. Een Engelsman 1
„De vlag hijsen Het schip achterna
brulde de kapitein. De eerste stuurman
Harmen Flink gaf zijn bevelen en het schip
draaide en achtervolgde de Engelsman.
Maar de Engelsman had het waarschijnlijk
al gemerkt, want hij zette opeens koers
naar het Noorden. Het Noorden betekende
voor het Geuzenschip vaarwater dat ge
vaarlijk voor hem was. De kapitein beraad
slaagde met de eerste en tweede stuurman
en besloot alle zeilen te hijsen, zodat het
schip nog meer vaart kreeg. Het Engelse
schip had niet zo'n vaart, of het Geuzen-
schip achterhaalde het. De kapitein liet het
vuur openen, en ja, daar ging het er op
los. Ook het andere schip schoot er op los.
Een kogel trof de „Triton" in het want.
Een gekraak van je welste. De kapitein
werd woedend en liet ineens het Engelse
schip de volle laag geven. Dit verminder
de zienderogen vaart en kwam geheel stil
te liggen. De kapitein van de „Triton"
dacht, dat het al was afgelopen en gaf or
ders tot enteren. De „Triton" naderde en
enterhaken vielen aan boord van het vijan
delijk schip. De mannen van de „Triton"
met de kapitein voorop klauterden tegen de
railing van de „Burman", zoo heette het
Engelse schip, op en gingen er overheen.
Zij zagen niet op het dek, behalve een paar
gewonde mannen, die geen vin verroerden.
De kapitein en zijn manschappen liepen
over het dek om een ingang voor het ruim
en de hutten te vinden, maar vonden alles
goed gesloten. Razend was Maarten Go
vertsz. Hij riep zijn mannen bij elkaar en
wilde juist op een der deuren losstormen,
toen de planken waar zij opstonden, met
een vervaarlijk gekraak braken en zij allen
naar beneden tuimelden. Toen zij een beet
je van de schrik bekomen waren, bemerk
ten zij dat ze in een net waren gevangen.
Net als vissen lagen zij door elkaar. De,
kapitein brulde, schopte en sloeg van woe
de, maar 't hielp hem niets. Er stonden
Engelsen omheen die grimmig lachten, om
het gekke gezicht van al die Geuzen, die
daar door elkaar in het net lagen. Het was
dan ook een zot gezicht. Het net werd
opengedaan, en alle mannen werden door
zocht. Hun zakken werden geledigd, hun
messen werden afgenomen en alle andere
wapens die zij bij zich droegen pok. Toen
werden zij weer in het net gevangen ge
nomen en in het ruim opgesloten. De ka
pitein en zijn manschappen hoorden veel
zingen en veel lawaai, hoorden hoe de En
gelsen luid riepen om meer eten en drin
ken. Zij kregen ook honger. Maar hoe zij
ook riepen en brulden, eten kregen zij niet.
Plotseling hoorden zij een geluid van
voetgeschuivel over het dek. Wat was er
aan de hand Een paar minuten later hoor
den zij het niet meer. Alles was stil. Daar
hoorden zij iets aan de deur van het ruim.
Wat zou dat zijn „Net doen of je slaapt",
zei de kapitein. Heel zachtjes ging de deur
DE DANSENDE LETTERS.
door Victor van Dijke.
Als een haas rende Dirk de trappen op,
twee treden tegelijk nemend. De klok van
de kerktoren sloeg zes uur. Over een uur
kwam vader thuis en Dirk had nog niets
aan zijn Huiswerk gedaan. Nu moest hij
zich haasten, anders vielen er boze woor
den. Boven aangekomen, nam hij vlug zijn
boeken en schriften ,pen, inkt en alles wat
hij verder nodig had en begon te werken.
Maar... de letters stonden zoo raar schots
en scheef door elkaar, dat de penhouder
nauwelijks meer wilde gehoorzamen, deze
schaamde zich er voor. Ja, Dirk had de
hele middag gespeeld en nu was hij dood
moe. Zijn oogleden vielen bijna toe. Maar
hij vocht dapper tegen het geeuwen. Die
per zonk zijn hoofd op het papier, steeds
kleiner werden zijn ogen. De letters dansten
bijna voor zijn blikken.
Ja maar wat was dat nu?
Dirk hield verschrikt op met schrijven.
De letters begonnen een ware Indianen-
dans uit te voeren. Zij hadden elkaar vast
gegrepen en trokken en duwden naar alle
kanten. Het vloeiblok dat op de schrijftafel
lag, schommelde van de pret, de penhou
der huilde van de schrik een grote dikke
inkttraan op het schrift.
„Kijk eens even," zei het potlood tegen
het inktflesje en wees met haar spitse vin
ger naar de letters.
Het inktflesje rekte zijn lange hals nog
een beetje verder uit en schudde daarna
meewarig het hoofd.
„Je hebt gelijk" antwoordde de inktfles,
het is weer vreselijk, dat geknoei van Dirk"
„Ik lach me ziek" riep het vloeiblok en
schommelde zo wild, dat hij het vlakgom
bijna in de zij stootte.
„Hou je een beetje in", riep het vlakgom
nijdig. „Je bent hier in behoorlijk gezel
schap", maar het gaf niets, het vloeiblok
kon niet tot bedaren komen. Het potlood
dat de woordenwisseling gehoord had, zei
ksj, ksj.
„Bemoei je liever met je eigen zaken" zei
de penhouder tegen het potlood. Nu werd
het gekrakeel zo hevig, dat de liniaal er
zich mee ging bemoeien. Met één ruk stond
hij overeind. „Stil!" riep hij opeens. En zich
naar de letters wendend, zei hij: „Vooruit
jullie, rechtop staan!" En op datzelfde
oogenblik stonden de letters netjes rechtop
in de rij en in het gelid. De lineaal liep
langs de rijen en bleef aan het eind van de
thema staan.
„Rechtsom keert!" riep hij daarna. Zij
stonden nu alle netjes achter elkaar.
„Vooruit, mars, op je plaatsl Een, twee,
een twee!"
In looppas renden de letters op hun
plaats en stonden keurig naast elkaar op
de lijn. Dirk kon niet praten van verbazing.
Nu stonden ze keurig recht op het papier.
„Halt! ik beveel rust en orde!" schreeuw
de de lineaal tegen de letters. En geen van
hen dorst iets te zegegn.
Langzaam, gewichtig kwam de lineaal
naar Dirk toe en bleef rechtop voor hem
staan.
„Zie je nu, hoe netjes de letters staan
kunnen, jij smeerpoets, als je er maar wat
meer tijd aan besteeddé. Maar zonder vlijt
krijg je niets gedaan. Jij moet je zelf eens
onder handen nemen. Ik heb je alleen maar
willen laten zien hoe het kan."
Daarmede draaide de liniaal zich weer
tot de letters. „Vooruit in je vorige stand"
kommandeerde hij. En opeens stonden alle
letters weer schots en scheef door elkander.
Het huilen stond Dirk nader dan het lachen.
„Zo" wendde de lineaal.zich streng tot
Dirk, „en laat het een waarschuwing voor
je zijn."
Tegelijkertijd liet de lineaal zich vallen en
kwam met een harde klap op de hand van
Dirk terecht.
„Koekoek! Koekoek!" riep de klok. „Daar
zit die smeerpoets nog bij zijn werk."
Nu werd het Dirk toch te bont. Hij sprong
op, wreef zich verwonderd de ogen uit en
keek verschrikt om zich heen. De klok sloeg
zeven uur, en hij was werkelijk ingeslapen,
'terwijl hij zijn huiswerk maakte. Voor hem
stond zijn vader met een ernstig gezicht.
Hij hield de lineaal in zijn hand en aan de
pijn op zijn vingers begreep Dirk, dat hij
van zijn vader een tik gekregen had.
„Is dat je huiswerk maken, smeerpoets
dat je bent, kijk, je schrift er eens uitzien"
Dirk werd vuurrood. „Ja vader" zei Dirk
beschaamd, „maar ik beloof U, dat dit de
laatste keer is, dat ik mijn werk zo slordig
gemaakt heb."
En hij vertelde zijn vader, wat hij zoo
even gedroomd had. Zijn vader gaf hem
een hand, toen hij beterschap beloofde. En
zoals ik later heb vernomen, heeft Dirk zijn
woord gehouden.
open en een kleine jongen keek om de
hoek. Het zal een jongen van een jaar of
veertien, vijftien zijn geweest; z'n vlasblon
de kuif stond strijdlustig steil overeind.
Heel zachtjes kwam hij dichterbij en sneed
de touwen van het net door. De mannen
waren bevrijd. Stom verbaasd keken zij op
en keken naar het ventje. Het was Bart, de
scheepsjongen. Hij vertelde gauw. en heel
zachtjes wat er boven op het dek gebeurd
was. „Ze zijn op ons schip overgegaan,
want dit is aan het zinken, maar ze hadden
ons, Harmen Flink, Jan Holt, de twee roer
gangers en mij vergeten. Wij lagen als
dood op het dek. Toen ze weg waren, ben
ik gauw naar beneden gekomen om jullie te
bevrijden en de anderen staan op het dek
te wachten. Als jullie nu boven komt zul
len ze direct de kanonnen afvuren. Er kun
nen wel enige mannen de grootste gaten
gaan stoppen, dan zinken we misschien
niet." En ja, daar gingen ze allemaal naar
boven, behalve de mannen, die de gaten
gingen maken. De Engelsen waren nog niet
klaar met het afnemen van de enterhaken,
dus slopen de Hollanders naar de kant en
hielden de haken zo goed mogelijk vast.
Plotseling gaf de kapitein een teken en de
mannen gingen naar het andere schip over,
dat zij na een verwoed gevecht weer in
handen kregen. Door de twee stuurlui, de
roergangers en Bart was hun leven gered.
Zij werden dan ook als helden geëerd. Jul
lie ziet, wat vijf mensen kunnen doen om
het leven van 75 andere mensen te redden!
DE PALM.
Een kleine palm stond dicht bij de ingang
van een kerk en had veel te lijden door het
steeds weer open en dicht gaan van de
kerkdeur en van de mensen, die steeds
langs hem liepen. Spoedig waren al zijn
punten bruin en de koster, denkende dat de
plant dood was, gooide hem op een goe
de morgen naar buiten, waar de asman
hem wel zou vinden en meenemen.
Een der bewoners van het dorp kwam
Een skiloper in de sneeuwvelden.
tovallig langs,keek eens naar de palm,
zag, dat deze alleen maar verwaarloosd
was en nam hem mee naar huis. Hij gaf hem
goede aarde, verzorgde hem uitstekend,
plaatste hem op een lichte, tochtvrije plaats
en als dankbaarheid voor al de goede zor
gen, begon onze palm al heel spoedig bij
te komen en was na enige jaren zo prach
tig dat iedereen die in het huis kwam, er
zijn bewondering over uitsprak. De eigenaar
vertelde echter aan niemand hoe hij aan de
plant gekomen was.
De lege plaats in de kerk was door een
andere palm, een die sterker was en gro
ter, ingenomen. Zo nu qn dan als het re
gende droeg de koster de palm eens naar
buiten, tot hij op zekere dag vergat de palm
weer binnen te halen, met het gevolg, dat
deze de volgende morgen ddor een storm
venield was. Hoe moest hij nu aan een an
dere palm komen? De predikant wist raad
In drie stappen om de wereld.
(globe) moet de weg er maar eens op uit
stippelen en zal tot de conclusie komen,
dat deze weg beduidend korter is dan de
route door het Suez-kanaal en langs Oost-
Indië.
Tussen Amerika en Japan wil men oofc
een vliegdienst instellen, die eveneens over
de IJszee gaat van Japan over de Koe
rden en de Aleoeten naar Alaska en Ame
rika omdat ook deze route veel korter
is dan over de Oceaan en de Hawaii-eilan-
den.
Tot ver in het Noorden zijn overal vlieg
velden aangelegd en benzine-opslagplaat-
sen ontstaan, op Groenland en IJsland, in
Siberië en Alaska, terwijl het niet uitgeslo
ten is, dat in de komende jaren de route
van Berlijn over de Noordpool naar San
Francisco zal lopen.
Natuurlijk gaan dergelijke toekomstdro
men niet vandaag of morgen in vervulling.
Er zijn nog heel wat voorbereidende be
sprekingen en onderzoekingen voor noodig
en de bezoekers van de XHe Olympiade
in Tokio zullen de oude reisroute nog wel
voor lief moeten nemen.
Oplossing: Het leven der Bedoeïnen.
en ging naar de eigenaar van de mooie
palm. Hij vroeg: Hoeveel moet deze palm
kosten om hem in de kerk te kunnen zetten?
De man antwoordde: Hij is niet te koop.
Weer vroeg de predikant, ja, maar wij wil
len goede prijs besteden en zoals U weet
is er Zondag feest in de kerk, dus hoeveel
vraagt U voor de palm?
En weer antwoordde de man: De palm
is niet te koop, maar als U er op gesteld
bent, dat hij in de kerk staat a.s. Zondag
dan zal ik hem daar heen brengen, dat kost
niets. Ik maak echter de voorwaarde, dat ik
de palm 's-avonds weer weg haal.
Dit werd na veel gepraat overeengeko
men en sindsdien staat de palm Zondags
geregeld in de kerk, doch 's-Zondagsavonds
neemt de eigenaar hem weer mee naar huis
waar hij er van verzekerd is, dat de palm
goed verzorgd wordt.
Als iemand een weddenschap wil aan
gaan, dat hij kans ziet in drie stappen een
reis om de wereld te maken, dan kan hij
deze weddenschap "heel gemakkelijk win
nen, als hij naar de Noordpool gaat,
naar de Zuidpool is ook goed en precies
op het uiterste punt een kringetje maakt
van drie stappen. Inderdaad heeft hij dan
de wereld rondgelopen. Dat is geen grapje,
maar diepe ernst. Deze berekening heeft de
Amerikaanse vlieger Clarence Chamberlin
ook gemaakt; in 1927 vloog hij van New
York naar Duitsland en had voor deze over
tocht 24 uur nodig. De afstand, die hij daar
bij vloog, is ongeveer die, welke op de
landkaart is aangegeven, als men met een
lineaal een rechte lijn van New York naar
Berlijn trekt.
Nu is zo'n lijn, die op de landkaart
recht lijkt, in werkelijkheid helemaal niet
recht, doch gebogen. De aarde is rond als
een bal en laat een van jullie maar eens
proberen op een bal een rechte lijn te trek
ken. Dat gaat niet en Chamberlin vloog
ook in gebogen lijn om de aarde heen.
Voor de nieuwe tocht over de Oceaan, die
hij wil ondernemen, heeft hij een andere
route gekozen. Deze route gaat van New
York over Groenland, de IJszee en IJsland
naar Duitsland, dus in een grote boog, zo
als het op de landkaart bovenaan te zien
is. Maar landkaarten, die noodwendig plat
moeten zijn en geen ronding kunnen aan
wijzen, zijn bedriegelijk. Bij een aardbol
kunnen wij dadelijk zien, dat in werkelijk
heid deze omweg over Groenland bedui
dend korter is, dan de rechte weg die in
het geheel nietjecht is. Als hij deze nieu
we route volgt,' hoopt Chamberlin de weg
in 11 f2 tot 12 uur te kunnen vliegen.
Dé kortste verbinding van Duitschland
naar Japan is niet, zoals de Siberische
spoorweg loopthij loopt over de IJszee
en Pools Rusland en het zal wel niet lang
meer duren, dat dit de algemene route
wordt voor de verbinding naar Japan.
Wie in het bezit is van een aardbol
EEN AARDIG SPEL.
Met de lift.
Voor regenachtige dagen volgt hieronder
de uitleg van een bijzonder aardig spelletje
Een deksel van een kist wordt met de
dwarslatten, het onderste, op de grond ge
legd. Nu moet degene, die zich aangemeld
heeft, om naar boven te gaan hierop gaan
staan. Om niet duizelig te worden wordt hij
geblinddoekt. Voor het, maar niet op het
deksel, gaat er een staan en de passagier
legt zijn handen tot steun op diens schou
ders. Twee der aanwezigen bewegen nu op
het commando van den bestuurder „naar
boven het deksel, door het heen en weer
te schuiven, terwijl degene, die voor den
passagier staat, langzaam op de knieen
zakt. De geblinddoekte zal nu het gevoel
krijgen of hij zelf de hoogte in gaat. Als
nu de bestuurder roept: „Eerste verdieping
uitstappen!" moet de passagier uit een
denkbeeldige lift komen. Dit zal gewoon
lijk heel onhandig met dwaze, groote stap
pen gebeuren. Des te meer pret bij de an
deren!
Je doet het best, om de verschillende
passagiers buiten de kamer te laten wach
ten en ze een voor een binnen te, roepen.
Ongelukkig het laatste slachtoffer! Alle
aanwezigen hebben dan gelegenheid zich
over hem vroolijk te maken!
Scheef en krom.
Kijken jullie eens goed naar de zijden var»
de beide vierkanten. Ze zien er uit, alsof zij
naar alle kanten uit elkaar lopen. In wer
kelijkheid zijn het echter heel nauwkeurig
getekende vierkanten, zoals jullie gemak
kelijk kunnen nameten. Het gezichtsbedrog
wordt veroorzaakt door het patroon, waar
op de vierkanten zijn afgebeeld en de
schuin getekende lijnen in de omtrekken
der vierkanten.
Wetenswaardigheden.
In Uwajima in Japan heeft een dezer da
gen een visser, Koemesake genaamd, zijn
119de verjaardag gevierd. Hij verheugt
zich nog in een uitstekende gezondheid en
neemt nog steeds aan de visvangst deel.
Aan de postzegelbeurs te Parijs beginnen
de postzegels met de beeltenis van Eduard
VIII, reeds in waarde te stijgen, nadat de
Engelse Posterijen bekend hebben gemaakt,
dat deze postzegels nog slechts korte tijd
zullen worden uitgegeven.
In Engélse orkesten wordt dringend aan
bevolen, de grote trommels gedurende het
spelen zolang zij niet gebruikt worden
af te dekken daar zij anders de neiging
vertonen met de andere instrumenten mee
te zoemen.
In de laatste 150 jaar Is de gemiddelde
leeftijd der mensen van 35 op 59 jaar ge
stegen. Een 60-jarige heeft thans nog kans
op 14 gezonde levensjaren, terwijl vóór 150
jaar iemand van die leeftijd op niet meer
dan 11 jaar mocht rekenen.
