FLITSEN VAN W IT TE DO EK. FILMREGIE OP PAPIER. Als de camera's gaan draaien, heeft de regisseur zijn werk gedaan. „PAPIER-SYSTEEM" WERKT SNELLER. GINGER ROGERS EN HAAR NAAM. DE VINDINGRIJKHEID VAN SPEELMAKKERS. DE KROONGETUIGE". ginger rogers Miniatuur-filmpjes. ONZE BIOSCOPEN. =1 „angst". Si™ ÏÏX*™» vSmen. men d6Ze week mag leraardtgSte°kluchtSter Kcaton in een al~ v»*- Onder de camera zit, in zijn tradi- tioneele vouwstoel, de regisseur. Hij laat repeteeren, hij geeft aanwijzin gen aan de acteurs en actrices en daar is hij berucht om! hij laat scènes, die hem niet bevallen, over spelen en overspelen en nóg eens overspelen. Met andere woorden: de regisseur beheerscht de opname. En toch is het werk, dat hij dan doet, maar een klein deel van het heele procédé, dat regie-voeren heet. De moderne regis seur namelijk, regisseert zijn film op pa pier. Wanneer hij met de opnamen begint, heeft hij zestig procent van zijn werk vol tooid. Het filmen zelf vormt ongeveer twintig procent van het werk en het mon- teeren van beelden en geluid vormt de overige twintig procent. Frank Lloyd, een van de knapste regis seurs van dezen tijd, vertelt, dat hij het grootste deel van zijn regietaak volbrengt terwijl het scenario geschreven wordt. Hij vormt zich dan reeds een beeld van de complete film, hij noteert, hoe hij de ver schillende scènes zal opnemen en zelfs worden de camera-instellingen vastge steld. En wanneer hij aan de opnamen be gint, heeft hij alleen maar zijn op papier staande programma af te werken. Cecil B. de Mille is een van de pioniers van deze papier-techniek" en door 't vol gen van dit systeem bij de verfilming van „De trek naar het Westen" werd bewezen, dat de eigenlijke opnamen véél sneller dan bij eenige andere methode gemaakt kon den worden. Scenario en regie-plan. In zekere opzichten gaat Ernst Lubitsch, Öie momenteel aan Mariene Dietrich's nieuwe film „Angel" werkt, nog verder. Hij is een vakman bij uitnemendheid en wijdt in het bijzonder aan de dialoog veel zorg. Hij zoekt dan ook van den beginne af contact met de schrijvers van zijn films, zoodat het scenario en zijn regie-plan ge lijktijdig tot stand komen. Voordat Lu bitsch aan de nieuwe Dietrich-film „An gel" (men zie bijgaande reproductie) begon, liet hij den beroemden scenario schrijver Frederick Lonsdale uit Engeland komen om met dezen het draaiboek te bewerken. King Vidor is een andere regisseur, die zijn activiteit tot het gebruik van de schrijfmachine heeft uitgebreid. Hij schreef het verhaal voor de film „De Texas Rangers" en werkte maanden lang samen met Louis Stevens aan de samen stelling van het scenario. Zorgvuldige voorbereiding. De meeste der regisseurs, die de „pa pieren methode" volgen, staan geen ver anderingen in het scenario meer toe, als men eenmaal met het opnemen begonnen is. Lloyd en De Mille bijvoorbeeld zullen zelfs de kleinste wijziging niet meer toe laten. Zij stellen scenario en rolbezetting tot in alle bijzonderheden vast, vóórdat er een meter film door de camera geloopen is. Vidor is daarentegen wat soepeler en houdt nogal eens rekening met speciale omstandigheden, die een wijziging in het scenario rechtvaardigen. Hij nam Louis Stevens mee, toen het filmgezelschap naar de vlakte van Nieuw Mexico trok om de buitenopnamen voor „De Texas Rangers" te maken en iedere avond bespraken Vi dor en Stevens de scènes, die den volgen den dag opgenomen zouden wórden. Dik wijls filmde Vidor een scène op twee ma nieren en monteerde daarvan de beste in zijn film. Bijnamen uit iemands jeugd blijven meestal niet voortbestaan, wanneer men kind-af is. Maar Ginger Rogers' bijnaam past zoowel nu bij haar, als toen hij haar voor de eerste maal werd gegeven door schoolmakkers in Fort Worth, Texas, Haar werkelijke naam is Virginia, maar zij is dien naam al lang vergeten, want sinds haar prille jeugd noemt niemand haar meer zoo. Wegens haar rustelooze energie werd ze „Ginger" genoemd, en ze bleef Ginger, niet alleen voor haar vriem den uit Texas, maar voor millioenen bioscoop-bezoekers over de geheele we reld. ff belangrijke film z'n titm- kapstok Een nieuwe van de lila. Ivan Petrovich heelt uniformen aan de gehangen. Het bioscoopbezoekend publiek placht Ivan Petrovich meestentijds als adjudant of officier op het witte doek te zien. Hij was een der weinige acteurs, die er echt en volkomen geloofwaardig in hun uni- formrollen uitzagen. En menig jong meisje had in haar hart een zwak plekje voor idezen correct en sympathiek uitzienden „officier". Toen wij Ivan Petrovich dezer dagen op de terreinen der Ufa in Neubabelsberg spraken zoo schrijft een onzer mede werkers vroegen wij hem naar z'n nieuwe rol in „De Kroongetuige" en naar zijn „rang" en z'n uniform in die film. Wij moeten een wel heel vreemde vraag hebben gesteld, want Petrovich trok een verbaasd gezicht. Weet U dan niet, dat ik voor altijd de uniformen op het witte doek heb uit getrokken? Ik had er schoon genoeg van, eeuwig de geüniformeerde officier met sporen en sabel of een operette-bonvivant te moeten zijn, de acteur, die er alleen maar voor hoeft te zorgen, dat hij op zijn plaats staat en dat er een mooie vouw in z'n broek zit en die dan blij mag zijn, eindelijk een paar woorden te mogen zeg gen. Ik heb met opzet eenigen tijd niet ge speeld en aanbiedingen van de hand ge wezen. Toen men mij echter het scenario van „De Kroongetuige" voorlegde, heb ik toegegrepen. Ik heb daarin een rol gekre gen, zooals ik mij die maar wenschen kan, en heb mij dan ook met veel genoegen aan de uitbeelding van de figuur van den com ponist Stefan Laurin gegeven. 't Is een figuur, die veel eischen aan den acteur stelt, eischen, waarmee men zich dag en nacht kan en moet bezighouden. Maar 't loont de moeite. Het manuscript trok mij reeds aan, en de omstandigheid, dat Sybille Schmitz mijn tegenspeelster zou zijn gaf den doorslag. Het is prettig en tevens gemakkelijk, om je rol goed te spe len, als je zulk een mensch en artiste naast je hebt. En daarbij komt dan nog de aangename samenwerking met den regis seur Georg Jacoby. Aan de camera staat Robert Baberske, zoodat we niet bang be hoefden te zijn, „onvoordeelig" te worden gefotografeerd. Ivan Petrovich is zoo enthousiast over z'n nieuwe rol, dat hij er levendig en op gewekt over vertelt, zóó enthousiast, levendig en opgewekt, dat men zou den ken, dat een twintig-jarige adspirant- tooneelspeler aan het woord was. En met hetzelfde enthousiasme „gooit" hij ons er uit: „nu moet ik U de deur uitzetten, want ik heb zang- en muziek „Probe". Tot ziens!" Ginger dankt haar opkomst tot een der eerste persoon lijkheden van het witte doek voor een groot gedeelte aan het pikante in haar make- up. Het gaf haar een zekere persoonlijkheid en legde oorspronkelijkheid en frisch- heid in haar dansprestaties; reeds op 15-jarigen leeftijd kwam het Charleston-kam pioenschap van Texas op haar naam. Kort daarop maakte zij een kleine vau deville-tournee met dans- en zangnummers in Memphis, St. Louis en Chicago, totdat zij ten slotte in New-York belandde, waar zij haar groote kans kreeg. Zij kreeg een engagement om samen met Paul Ash op te treden, een hoofdrol in de Broadway operette „Top Speed" en haar eerste film rol in „Young Man of Man hattan" alles zóó snel achter elkaar, dat het haast te veel werd. In zes jaar tijds klom zij op tot de hoog ste sport van de film-ladder. Onlangs maakte zij haar dertiende film, „Swing Time", die tevens haar zesde is met Fred Astaire samen. Wekenlang repe teerde zij de ingewikkelde passen voordat de opnamen begonnen; daarna weer we ken van opnamen en dansen gloeiende studio-lampen, bij gonzen der camera's; alles in een onafge broken tempo, dat zelfs een stevigen grondwerker zou hebben uitgeput. En toen ze hierna ten slotte haar eersten vrijen dag kreeg, speelde ze 's morgens een zware partij tennis en des middags bijna drie uur badminton. Dezelfde vitaliteit legt zij in haar prive- leven aan den dag, dat voor den oninge wijde lijkt te bestaan uit een aaneenscha keling van louter plezierige dingen. Als jong meisje wilde zij concert-pianiste worden. Ze kwelde zich en haar huisge- nooten gedurende eenige maanden hoofd zakelijk met het spelen van toonladders en andere vingeroefeningen en gaf een voordrachtsavond, waarin ze acht vrij moeilijke nummers ten beste gafsinds dien raakt ze nimmer meer een piano aan. onder de het zacht (Teekening RKO Radio-films) Iets anders ze weet niet meer wat kreeg haar belangstelling en ze gaf zich geheel over aan deze nieuwe tijdspassee- ring. Zoo om beurten had zij verschillende „hobbies", doch in de meeste verloor ze haar interesse weer even snel als die was opgekomen. Slechts een paar schilde ren, tennis, badminton en golf heeft ze behouden. Bewegingssport in het bijzon der blijft voor haar favoriet, niet alleen omdat ze deze prettig vindt, maar ook om dat die haar lenig houdt om te dansen, als een soort voortdurende training. En ook lichaamssport vereischt veel pit, die de roodharige filmster in zulk een groote mate bezit. De dictionnaire geeft als definitie van „ginger" als werkwoord: opkikkeren, de fut er in brengen. Dit blijkt dus wel de juiste naam voor Ginger Rogers te zijn. Sybille Schmitz en Ivan Petrowich in Ufa-film „De Kroongetuige". Charlie Chan met pensioen? De 20th Century-Fox Film „Het Geheim van Charlie Chan" is de tiende in de reeks, waarin Warner Oland dezen beroemden Chineeschen detective voorstelt. En nu praat hij in den laatsten tijd over niets anders meer dan over een hoeve, ergens aan de grens van Mexico, waar hy vee zou willen fokken. Collega's, regisseurs, productie leiders, ja wie niet al, pogen dit idee Warner Oland uit het hoofd te praten. Hij echter houdt koppig vol, dat Charlie Chan nu met pensioen wil Wij vragen ons af, wie het winnen zal en cf niet nog vele spannende detectivefilms zullen volgen, waarin de weergalooze speur der de toeschouwers telkenmaal weer ver rast! SLACHTOFFER VAN DE HITTE. Mariene Dietrich is dit seizoen het eerste slachtoffer van de hitte geweest in Holly wood. Zij is Vrijdag in haar kleedkamer in zwijm gevallen. De dokter van het film atelier had haar echter spoedig weer bij kennis gebracht en Zaterdag was zij weer hersteld. Behalve de hitte had het feit, dat zij verzuimd had te lunchen, ook een rol gespeeld. Het moet overigens in de ge luidsateliers afgrijselijk heet zijn, zoodat bezwijmingen vaker voorkomen en menige filmonderneming reeds is overgegaan tot het installeeren van een nieuwe luchtver- versching, welke het mogelijk maakt s winters warme en 's zomers afgekoelde lucht in de gesloten ruimte te brengen. KLOKSLAG TWAALF. In Victoria-Theater. Weer een film met Nederlandschen tekst en spelers, die we kennen als acteurs eerste klas, maar daarmee is „Klokslag 12" nog geen Hollandsche film geworden. Zij heeft o. i., ondanks het kennelijk Fransche erin, een Amerikaansch tintje; zij draagt iets van het gangster-wezen in zich, waar zij ons doet kennis maken met een geheim eedgenootschap, een boeven- bende die zich toelegt op het veroorzaken van scheepsbranden en die zich voorstelt af te rekenen met een harer leden, die tien jaren geleden afvallig werd. Goed, laat het dan geen „Hollandsche" film zijn, toch mogen we trotsch zijn op de Nederlandsche spelers, die haar hebben gemaakt en de toeschouwers gedurende anderhalf uur doen meeleven in de sen satie van geheimzinnige schriftelijke en telefonische mededeelingen, een verstoor de bruiloft, een ontvoering, een verhoor door een door boeven gevormde „recht bank", een overval door de politie en een moorddadig gevecht tusschen deze en de misdadigers. Het blijkt, dat onze eigen acteurs het verstaan om ook in dat genre op te treden. En dan moeten we in de eerste plaats noemen Fientje de la Mar en Louis de Bree; zij vooral zijn het die deze film dragen. Wat de interieurs betreft en de belich ting, valt er in „Klokslag 12" veel te roemen. Van het bijprogramma noemen we aller eerst een uitgebreide weergave van de kroningsfeesten in Londen, de documen taire film, waarop we ook ons jonge prin selijk paar waarnemen. Verder „Renpaarden", waarin o. m. ge toond wordt met welk een zorg die edele dieren omringd worden. In „Raak ze" worden lessen gegeven aan adspirant- kegelaars. En dan is er nog een uitge breide serie foto's van het wereldgebeu ren, waarin vooral de sport een groote plaats inneemt. Harmonie, Feitelijk doet de titel van de film allerlei huiveringwekkende denkbeelden wakker worden, doch het blijkt een heel ander soort angst te zijn dan men zoo oppervlakkig zou verwachten, een feit dat den lezers van Ste- phan Zweig's roman natuurlijk bekend zal zijn. „Angst" is de verfilming van een the ma, dat zou oud is als het menschdom zelf en als zoodanig biedt zij dan ook niets nieuws. Alleen met dit verschil dat het oude thema van „Hij, Zij ennu eens van een andere zijde bezien wordt, een visie on gewoon wellicht doch desondanks té men schelijker. Allereerst valt op de bijzonder sobere be zetting. Hij: Robert Sylvain (Charles Vanel), Zij: Irene Silvain (Gaby Morlay), de derde: Pierre Franchard (G. Rigaud) en tenslotte een onbekende vrouw. Het is Irene, die op een vacantietochtje den pianist Franchard ontmoet. Franchard toont zich het type van Don Juan, die zoodra hij weet zijn slachtoffer in zijn macht te hebben, zijn zin tracht door te drijven ten koste van alles. Normaal gesproken heel gewoon doch het type dat Rigaud hier uitbeeldt, doet op zijn minst gesproken zeer egoïstisch-opdringerig aan. En aan zulk een man valt Irene ten offer, tenminsteHet wordt voor haar een ob- cessie zich telkens achtervolgd te weten door een man, waarop ze nu bij ongeluk verliefd is geworden en die als een bulldog aan zyn prooi hangt. Angst kent ze, wanneer ze hem telkens opnieuw moet ontmoeten en dan ten slotte angst, wanneer ze bemerkt dat haar echtgenoot achterdochtig begint te worden. Deze laatste heeft het spel spoedig doorzien en wetend, hoe de situatie is, tracht hij zijn vrouw tot een bekentenis te bren gen, terwille van hun kinderen en hun ge luk. Doch voortreffelijk jurist als hij zijn mag, faalt zijn middel en met een vermeen de chantagepoging brengt hij zijn vrouw, die toch eigenlijk ook niets liever wil dan het geluk in haar gezin hersteld te zien, tot wanhoop. Het is niet Franchard die zege viert, noch den jurist Sylvain, doch per slot van rekening is het einde toch heel bevre digend te noemen. Een enorme sterke speel film, die niet zal nalaten sterken indruk te maken, het sobere natuurlijke spel van Gaby Morlay als Irene in de eerste plaats. In het voorprogramma is allereerst de kroningsfilm van het Engelsche koningspaar en passeeren zeer goed de groote momenten van dezen kroningsdag de revue en voorts muzikale film, benevens een kort voorfilmpje getiteld „Pas op voor zigeuners". DE GEHEIMZINNIGE VINGERAFDRUK. Roxy-Theater. Wanneer men den titel leest van deze film, het hoofdrummer voor deze week van het Roxy-Theater, begrijpt men al direct, dat men te doen heeft met een detective filmwerk. De rijke baron de Nissones, die meer malen zijn sympathie toonde voor het vrouwelijk geslacht, wordt in zijn prachtig huis te Parijs vermoord gevonden. De Fransche hoofdstedelijke politie komt na tuurlijk in actie en één van de beste detec tives neemt de zaak zelf ter hand. Gemak kelijk heeft hij het niet, maar hij houdt kranig vol en ja, ten slotte sluiten de boeien zich om de handen van den man of vrouw, die de misdaad pleegde. Wij mogen natuur lijk niet verraden, wie de dader is, ja zelfs niet aangeven, of deze een mannelijk of een vrouwelijk persoon is, omdat de toeschou wer tot het einde in de onzekerheid moet blijven. Spanning moet er zyn. Het geheel is een Fransche Fox-film en wordt goed in stijl gespeeld. Een aardige rol wordt ge speeld door den banketbakker, die in de zelfde straat woont, als de vermoorde. Hy heeft n.1. ook detectieve-neigingen en wil den politieman gaarne allerlei diensten be wijzen. Abel Tarride speelt den politie-detective uitmuntend, evenals Jean Max de rol van de advocaat Forestier. De vrouw van dezen advocaat speelt eveneens een belangrijke rol in de moordgeschiedenies en Alice Field is een zeer goede vertolkster. Abel Jacquin mag ten slotte genoemd als de huisknecht, die ook tot de verdachten behoort. Het hoofdnummer wordt voorafgegaan door een paar zeer interessante journaals, waarvan Profilti mooie opnamen brengt, o.a. HollandBelgië en het Feyenoord- stadion. Ook Fox Movie-Tone Nieuws heeft belangrijke opnamen. Busten Keaton treedt verder op in een komische twee-acter als de Verlegen Jongeling en hy is het van hem bekende genre weer goed op dreef. CORSICAANSCHE LIEFDE. In het City-Theater. „Romantisch" heeft de samensteller van onze dagelijksche agenda deze film genoemd en inderdaad is ze ook roman tisch. Daar is Corsica, het zonnige eiland met zijn weelde van kleuren en met zijn honderden visschersscheepjes in het blauwe water, daar is Tino Rossi, een jonge visscher van het eiland, die zingen kan en op een accordeon zijn chansons be geleidt, daar is jeugd en daar is liefde, niets is er meer noodig om van een ro mantische film te kunnen spreken. Maar de regisseur heeft nog meer wil len geven. Hij heeft het komisch element er in gebracht en hij heeft het op bewon derenswaardige wijze gedaan. De gewel dige kolos, de kapitalist, die al zijn goud mee op reis neemt, is een heerlijk type, wiens zonderlinge avonturen de note gaie in deze film brengen. Hij is de verloofde van een charmante Parisienne, die by hun verblijf op Corsica door den zang van den jongen visscher getroffen wordt. Zij noo- digt hem uit voor haar te komen zingen als zy gaat zwemmen en de gevolgen la ten zich raden. Het is geen kunst voor een geroutineer de vrouw om een eenvoudigen visscher het hoofd op hol te brengen en wanneer zy met haar gezelschap naar Marseille vertrekt, volgt hij haar met zijn vriend, die zonder zyn Compagnon toch niet op de visc vangst kan gaan. Van Marseille gaat ïrm.w31 J!' °veral ziet de zanger de vrouw zijner droomen even terug en overal brengt hij den dikken verloofde nen V, ge verschijning de stui- hem jL J slotte' als de P°litie maakt k Zlngen op straat onmogelijk aakt komen de beide vrienden zonder Slanen *f ,0r?der een brug van de Seine bü 7iin dakloozen van Parijs denken hun 7nrtTZfng .eru® aan de dagen van hii haar 00Ze ]°Ugd- °P een jacht waar meisie ri» roos ontmoQt> bekent het niet ltf i? Jr?gen visscher, dat zij hem dig" heeft eii 116111 a*leen maar „aar- schers naar rV°nden- Dan gaan de vis- oprüeuw in H°rS1ka t6rUg 611 dan zingt hij vriend de" krmg van familie en meisie in 6rwiJ J bet Corsicaansche geduldig onVrm6n houdt' dat al dien tyd Rossi heef? em, .gewacht heeft. Tino en ziin mei gewoon mooie stem filmwerk ^at^0 llefde is een schitterend kleurde scron er ls een leuke, ge- nieuws in KSOng en er wordt veel vorm gegeven GWeegbaar geïHustreerden

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 12