FLITSEN VAN
W IT TE DO EK.
FILMREGIE OP PAPIER.
Als de camera's gaan draaien, heeft de
regisseur zijn werk gedaan.
„PAPIER-SYSTEEM" WERKT
SNELLER.
GINGER ROGERS EN
HAAR NAAM.
DE VINDINGRIJKHEID VAN
SPEELMAKKERS.
DE KROONGETUIGE".
ginger rogers
Miniatuur-filmpjes.
ONZE BIOSCOPEN.
=1
„angst".
Si™ ÏÏX*™»
vSmen. men d6Ze week mag
leraardtgSte°kluchtSter Kcaton in een al~
v»*-
Onder de camera zit, in zijn tradi-
tioneele vouwstoel, de regisseur. Hij
laat repeteeren, hij geeft aanwijzin
gen aan de acteurs en actrices en
daar is hij berucht om! hij laat
scènes, die hem niet bevallen, over
spelen en overspelen en nóg eens
overspelen. Met andere woorden: de
regisseur beheerscht de opname.
En toch is het werk, dat hij dan doet,
maar een klein deel van het heele procédé,
dat regie-voeren heet. De moderne regis
seur namelijk, regisseert zijn film op pa
pier. Wanneer hij met de opnamen begint,
heeft hij zestig procent van zijn werk vol
tooid. Het filmen zelf vormt ongeveer
twintig procent van het werk en het mon-
teeren van beelden en geluid vormt de
overige twintig procent.
Frank Lloyd, een van de knapste regis
seurs van dezen tijd, vertelt, dat hij het
grootste deel van zijn regietaak volbrengt
terwijl het scenario geschreven wordt. Hij
vormt zich dan reeds een beeld van de
complete film, hij noteert, hoe hij de ver
schillende scènes zal opnemen en zelfs
worden de camera-instellingen vastge
steld. En wanneer hij aan de opnamen be
gint, heeft hij alleen maar zijn op papier
staande programma af te werken.
Cecil B. de Mille is een van de pioniers
van deze papier-techniek" en door 't vol
gen van dit systeem bij de verfilming van
„De trek naar het Westen" werd bewezen,
dat de eigenlijke opnamen véél sneller dan
bij eenige andere methode gemaakt kon
den worden.
Scenario en regie-plan.
In zekere opzichten gaat Ernst Lubitsch,
Öie momenteel aan Mariene Dietrich's
nieuwe film „Angel" werkt, nog verder.
Hij is een vakman bij uitnemendheid en
wijdt in het bijzonder aan de dialoog veel
zorg. Hij zoekt dan ook van den beginne
af contact met de schrijvers van zijn films,
zoodat het scenario en zijn regie-plan ge
lijktijdig tot stand komen. Voordat Lu
bitsch aan de nieuwe Dietrich-film „An
gel" (men zie bijgaande reproductie)
begon, liet hij den beroemden scenario
schrijver Frederick Lonsdale uit Engeland
komen om met dezen het draaiboek te
bewerken.
King Vidor is een andere regisseur, die
zijn activiteit tot het gebruik van de
schrijfmachine heeft uitgebreid. Hij
schreef het verhaal voor de film „De
Texas Rangers" en werkte maanden lang
samen met Louis Stevens aan de samen
stelling van het scenario.
Zorgvuldige voorbereiding.
De meeste der regisseurs, die de „pa
pieren methode" volgen, staan geen ver
anderingen in het scenario meer toe, als
men eenmaal met het opnemen begonnen
is. Lloyd en De Mille bijvoorbeeld zullen
zelfs de kleinste wijziging niet meer toe
laten. Zij stellen scenario en rolbezetting
tot in alle bijzonderheden vast, vóórdat er
een meter film door de camera geloopen is.
Vidor is daarentegen wat soepeler en
houdt nogal eens rekening met speciale
omstandigheden, die een wijziging in het
scenario rechtvaardigen. Hij nam Louis
Stevens mee, toen het filmgezelschap naar
de vlakte van Nieuw Mexico trok om de
buitenopnamen voor „De Texas Rangers"
te maken en iedere avond bespraken Vi
dor en Stevens de scènes, die den volgen
den dag opgenomen zouden wórden. Dik
wijls filmde Vidor een scène op twee ma
nieren en monteerde daarvan de beste in
zijn film.
Bijnamen uit iemands jeugd blijven
meestal niet voortbestaan, wanneer men
kind-af is. Maar Ginger Rogers' bijnaam
past zoowel nu bij haar, als toen hij haar
voor de eerste maal werd gegeven door
schoolmakkers in Fort Worth, Texas,
Haar werkelijke naam is Virginia, maar
zij is dien naam al lang vergeten, want
sinds haar prille jeugd noemt niemand
haar meer zoo. Wegens haar rustelooze
energie werd ze „Ginger" genoemd, en ze
bleef Ginger, niet alleen voor haar vriem
den uit Texas, maar voor millioenen
bioscoop-bezoekers over de geheele we
reld.
ff
belangrijke film
z'n
titm-
kapstok
Een nieuwe
van de lila.
Ivan Petrovich heelt
uniformen aan de
gehangen.
Het bioscoopbezoekend publiek placht
Ivan Petrovich meestentijds als adjudant
of officier op het witte doek te zien. Hij
was een der weinige acteurs, die er echt
en volkomen geloofwaardig in hun uni-
formrollen uitzagen. En menig jong meisje
had in haar hart een zwak plekje voor
idezen correct en sympathiek uitzienden
„officier".
Toen wij Ivan Petrovich dezer dagen op
de terreinen der Ufa in Neubabelsberg
spraken zoo schrijft een onzer mede
werkers vroegen wij hem naar z'n
nieuwe rol in „De Kroongetuige" en naar
zijn „rang" en z'n uniform in die film.
Wij moeten een wel heel vreemde vraag
hebben gesteld, want Petrovich trok een
verbaasd gezicht.
Weet U dan niet, dat ik voor altijd
de uniformen op het witte doek heb uit
getrokken? Ik had er schoon genoeg van,
eeuwig de geüniformeerde officier met
sporen en sabel of een operette-bonvivant
te moeten zijn, de acteur, die er alleen
maar voor hoeft te zorgen, dat hij op zijn
plaats staat en dat er een mooie vouw in
z'n broek zit en die dan blij mag zijn,
eindelijk een paar woorden te mogen zeg
gen. Ik heb met opzet eenigen tijd niet ge
speeld en aanbiedingen van de hand ge
wezen. Toen men mij echter het scenario
van „De Kroongetuige" voorlegde, heb ik
toegegrepen. Ik heb daarin een rol gekre
gen, zooals ik mij die maar wenschen kan,
en heb mij dan ook met veel genoegen aan
de uitbeelding van de figuur van den com
ponist Stefan Laurin gegeven.
't Is een figuur, die veel eischen aan den
acteur stelt, eischen, waarmee men zich
dag en nacht kan en moet bezighouden.
Maar 't loont de moeite. Het manuscript
trok mij reeds aan, en de omstandigheid,
dat Sybille Schmitz mijn tegenspeelster
zou zijn gaf den doorslag. Het is prettig en
tevens gemakkelijk, om je rol goed te spe
len, als je zulk een mensch en artiste
naast je hebt. En daarbij komt dan nog de
aangename samenwerking met den regis
seur Georg Jacoby. Aan de camera staat
Robert Baberske, zoodat we niet bang be
hoefden te zijn, „onvoordeelig" te worden
gefotografeerd.
Ivan Petrovich is zoo enthousiast over
z'n nieuwe rol, dat hij er levendig en op
gewekt over vertelt, zóó enthousiast,
levendig en opgewekt, dat men zou den
ken, dat een twintig-jarige adspirant-
tooneelspeler aan het woord was.
En met hetzelfde enthousiasme
„gooit" hij ons er uit: „nu moet ik U de
deur uitzetten, want ik heb zang- en
muziek „Probe". Tot ziens!"
Ginger dankt haar opkomst
tot een der eerste persoon
lijkheden van het witte doek
voor een groot gedeelte aan
het pikante in haar make-
up. Het gaf haar een zekere
persoonlijkheid en legde
oorspronkelijkheid en frisch-
heid in haar dansprestaties;
reeds op 15-jarigen leeftijd
kwam het Charleston-kam
pioenschap van Texas op
haar naam. Kort daarop
maakte zij een kleine vau
deville-tournee met dans- en
zangnummers in Memphis,
St. Louis en Chicago, totdat
zij ten slotte in New-York
belandde, waar zij haar
groote kans kreeg.
Zij kreeg een engagement
om samen met Paul Ash op
te treden, een hoofdrol in
de Broadway operette „Top
Speed" en haar eerste film
rol in „Young Man of Man
hattan" alles zóó snel
achter elkaar, dat het haast
te veel werd. In zes jaar
tijds klom zij op tot de hoog
ste sport van de film-ladder.
Onlangs maakte zij haar
dertiende film, „Swing
Time", die tevens haar
zesde is met Fred Astaire
samen. Wekenlang repe
teerde zij de ingewikkelde
passen voordat de opnamen
begonnen; daarna weer we
ken van opnamen en dansen
gloeiende studio-lampen, bij
gonzen der camera's; alles in een onafge
broken tempo, dat zelfs een stevigen
grondwerker zou hebben uitgeput.
En toen ze hierna ten slotte haar eersten
vrijen dag kreeg, speelde ze 's morgens
een zware partij tennis en des middags
bijna drie uur badminton.
Dezelfde vitaliteit legt zij in haar prive-
leven aan den dag, dat voor den oninge
wijde lijkt te bestaan uit een aaneenscha
keling van louter plezierige dingen. Als
jong meisje wilde zij concert-pianiste
worden. Ze kwelde zich en haar huisge-
nooten gedurende eenige maanden hoofd
zakelijk met het spelen van toonladders
en andere vingeroefeningen en gaf een
voordrachtsavond, waarin ze acht vrij
moeilijke nummers ten beste gafsinds
dien raakt ze nimmer meer een piano aan.
onder de
het zacht
(Teekening RKO Radio-films)
Iets anders ze weet niet meer wat
kreeg haar belangstelling en ze gaf zich
geheel over aan deze nieuwe tijdspassee-
ring. Zoo om beurten had zij verschillende
„hobbies", doch in de meeste verloor ze
haar interesse weer even snel als die was
opgekomen. Slechts een paar schilde
ren, tennis, badminton en golf heeft ze
behouden. Bewegingssport in het bijzon
der blijft voor haar favoriet, niet alleen
omdat ze deze prettig vindt, maar ook om
dat die haar lenig houdt om te dansen, als
een soort voortdurende training. En ook
lichaamssport vereischt veel pit, die de
roodharige filmster in zulk een groote
mate bezit.
De dictionnaire geeft als definitie van
„ginger" als werkwoord: opkikkeren, de
fut er in brengen.
Dit blijkt dus wel de juiste naam voor
Ginger Rogers te zijn.
Sybille Schmitz en Ivan Petrowich in
Ufa-film „De Kroongetuige".
Charlie Chan met pensioen?
De 20th Century-Fox Film „Het Geheim
van Charlie Chan" is de tiende in de reeks,
waarin Warner Oland dezen beroemden
Chineeschen detective voorstelt. En nu praat
hij in den laatsten tijd over niets anders
meer dan over een hoeve, ergens aan de
grens van Mexico, waar hy vee zou willen
fokken. Collega's, regisseurs, productie
leiders, ja wie niet al, pogen dit idee Warner
Oland uit het hoofd te praten. Hij echter
houdt koppig vol, dat Charlie Chan nu met
pensioen wil
Wij vragen ons af, wie het winnen zal en
cf niet nog vele spannende detectivefilms
zullen volgen, waarin de weergalooze speur
der de toeschouwers telkenmaal weer ver
rast!
SLACHTOFFER VAN DE HITTE.
Mariene Dietrich is dit seizoen het eerste
slachtoffer van de hitte geweest in Holly
wood. Zij is Vrijdag in haar kleedkamer in
zwijm gevallen. De dokter van het film
atelier had haar echter spoedig weer bij
kennis gebracht en Zaterdag was zij weer
hersteld. Behalve de hitte had het feit, dat
zij verzuimd had te lunchen, ook een rol
gespeeld. Het moet overigens in de ge
luidsateliers afgrijselijk heet zijn, zoodat
bezwijmingen vaker voorkomen en menige
filmonderneming reeds is overgegaan tot
het installeeren van een nieuwe luchtver-
versching, welke het mogelijk maakt
s winters warme en 's zomers afgekoelde
lucht in de gesloten ruimte te brengen.
KLOKSLAG TWAALF.
In Victoria-Theater.
Weer een film met Nederlandschen
tekst en spelers, die we kennen als acteurs
eerste klas, maar daarmee is „Klokslag
12" nog geen Hollandsche film geworden.
Zij heeft o. i., ondanks het kennelijk
Fransche erin, een Amerikaansch tintje;
zij draagt iets van het gangster-wezen in
zich, waar zij ons doet kennis maken met
een geheim eedgenootschap, een boeven-
bende die zich toelegt op het veroorzaken
van scheepsbranden en die zich voorstelt
af te rekenen met een harer leden, die tien
jaren geleden afvallig werd.
Goed, laat het dan geen „Hollandsche"
film zijn, toch mogen we trotsch zijn op de
Nederlandsche spelers, die haar hebben
gemaakt en de toeschouwers gedurende
anderhalf uur doen meeleven in de sen
satie van geheimzinnige schriftelijke en
telefonische mededeelingen, een verstoor
de bruiloft, een ontvoering, een verhoor
door een door boeven gevormde „recht
bank", een overval door de politie en een
moorddadig gevecht tusschen deze en de
misdadigers. Het blijkt, dat onze eigen
acteurs het verstaan om ook in dat genre
op te treden. En dan moeten we in de
eerste plaats noemen Fientje de la Mar en
Louis de Bree; zij vooral zijn het die deze
film dragen.
Wat de interieurs betreft en de belich
ting, valt er in „Klokslag 12" veel te
roemen.
Van het bijprogramma noemen we aller
eerst een uitgebreide weergave van de
kroningsfeesten in Londen, de documen
taire film, waarop we ook ons jonge prin
selijk paar waarnemen.
Verder „Renpaarden", waarin o. m. ge
toond wordt met welk een zorg die edele
dieren omringd worden. In „Raak ze"
worden lessen gegeven aan adspirant-
kegelaars. En dan is er nog een uitge
breide serie foto's van het wereldgebeu
ren, waarin vooral de sport een groote
plaats inneemt.
Harmonie,
Feitelijk doet de titel van de film allerlei
huiveringwekkende denkbeelden wakker
worden, doch het blijkt een heel ander soort
angst te zijn dan men zoo oppervlakkig zou
verwachten, een feit dat den lezers van Ste-
phan Zweig's roman natuurlijk bekend zal
zijn. „Angst" is de verfilming van een the
ma, dat zou oud is als het menschdom zelf
en als zoodanig biedt zij dan ook niets
nieuws. Alleen met dit verschil dat het oude
thema van „Hij, Zij ennu eens van
een andere zijde bezien wordt, een visie on
gewoon wellicht doch desondanks té men
schelijker.
Allereerst valt op de bijzonder sobere be
zetting. Hij: Robert Sylvain (Charles Vanel),
Zij: Irene Silvain (Gaby Morlay), de derde:
Pierre Franchard (G. Rigaud) en tenslotte
een onbekende vrouw. Het is Irene, die op
een vacantietochtje den pianist Franchard
ontmoet. Franchard toont zich het type
van Don Juan, die zoodra hij weet zijn
slachtoffer in zijn macht te hebben, zijn zin
tracht door te drijven ten koste van alles.
Normaal gesproken heel gewoon doch het
type dat Rigaud hier uitbeeldt, doet op zijn
minst gesproken zeer egoïstisch-opdringerig
aan.
En aan zulk een man valt Irene ten offer,
tenminsteHet wordt voor haar een ob-
cessie zich telkens achtervolgd te weten
door een man, waarop ze nu bij ongeluk
verliefd is geworden en die als een bulldog
aan zyn prooi hangt. Angst kent ze, wanneer
ze hem telkens opnieuw moet ontmoeten en
dan ten slotte angst, wanneer ze bemerkt
dat haar echtgenoot achterdochtig begint te
worden. Deze laatste heeft het spel spoedig
doorzien en wetend, hoe de situatie is, tracht
hij zijn vrouw tot een bekentenis te bren
gen, terwille van hun kinderen en hun ge
luk. Doch voortreffelijk jurist als hij zijn
mag, faalt zijn middel en met een vermeen
de chantagepoging brengt hij zijn vrouw,
die toch eigenlijk ook niets liever wil dan
het geluk in haar gezin hersteld te zien, tot
wanhoop. Het is niet Franchard die zege
viert, noch den jurist Sylvain, doch per slot
van rekening is het einde toch heel bevre
digend te noemen. Een enorme sterke speel
film, die niet zal nalaten sterken indruk te
maken, het sobere natuurlijke spel van Gaby
Morlay als Irene in de eerste plaats. In het
voorprogramma is allereerst de kroningsfilm
van het Engelsche koningspaar en passeeren
zeer goed de groote momenten van dezen
kroningsdag de revue en voorts muzikale
film, benevens een kort voorfilmpje getiteld
„Pas op voor zigeuners".
DE GEHEIMZINNIGE VINGERAFDRUK.
Roxy-Theater.
Wanneer men den titel leest van deze
film, het hoofdrummer voor deze week van
het Roxy-Theater, begrijpt men al direct,
dat men te doen heeft met een detective
filmwerk.
De rijke baron de Nissones, die meer
malen zijn sympathie toonde voor het
vrouwelijk geslacht, wordt in zijn prachtig
huis te Parijs vermoord gevonden. De
Fransche hoofdstedelijke politie komt na
tuurlijk in actie en één van de beste detec
tives neemt de zaak zelf ter hand. Gemak
kelijk heeft hij het niet, maar hij houdt
kranig vol en ja, ten slotte sluiten de boeien
zich om de handen van den man of vrouw,
die de misdaad pleegde. Wij mogen natuur
lijk niet verraden, wie de dader is, ja zelfs
niet aangeven, of deze een mannelijk of een
vrouwelijk persoon is, omdat de toeschou
wer tot het einde in de onzekerheid moet
blijven. Spanning moet er zyn. Het geheel
is een Fransche Fox-film en wordt goed in
stijl gespeeld. Een aardige rol wordt ge
speeld door den banketbakker, die in de
zelfde straat woont, als de vermoorde. Hy
heeft n.1. ook detectieve-neigingen en wil
den politieman gaarne allerlei diensten be
wijzen.
Abel Tarride speelt den politie-detective
uitmuntend, evenals Jean Max de rol van
de advocaat Forestier. De vrouw van dezen
advocaat speelt eveneens een belangrijke
rol in de moordgeschiedenies en Alice
Field is een zeer goede vertolkster.
Abel Jacquin mag ten slotte genoemd als
de huisknecht, die ook tot de verdachten
behoort.
Het hoofdnummer wordt voorafgegaan
door een paar zeer interessante journaals,
waarvan Profilti mooie opnamen brengt,
o.a. HollandBelgië en het Feyenoord-
stadion. Ook Fox Movie-Tone Nieuws
heeft belangrijke opnamen.
Busten Keaton treedt verder op in een
komische twee-acter als de Verlegen
Jongeling en hy is het van hem bekende
genre weer goed op dreef.
CORSICAANSCHE LIEFDE.
In het City-Theater.
„Romantisch" heeft de samensteller
van onze dagelijksche agenda deze film
genoemd en inderdaad is ze ook roman
tisch. Daar is Corsica, het zonnige eiland
met zijn weelde van kleuren en met zijn
honderden visschersscheepjes in het
blauwe water, daar is Tino Rossi, een
jonge visscher van het eiland, die zingen
kan en op een accordeon zijn chansons be
geleidt, daar is jeugd en daar is liefde,
niets is er meer noodig om van een ro
mantische film te kunnen spreken.
Maar de regisseur heeft nog meer wil
len geven. Hij heeft het komisch element
er in gebracht en hij heeft het op bewon
derenswaardige wijze gedaan. De gewel
dige kolos, de kapitalist, die al zijn goud
mee op reis neemt, is een heerlijk type,
wiens zonderlinge avonturen de note gaie
in deze film brengen. Hij is de verloofde
van een charmante Parisienne, die by hun
verblijf op Corsica door den zang van den
jongen visscher getroffen wordt. Zij noo-
digt hem uit voor haar te komen zingen
als zy gaat zwemmen en de gevolgen la
ten zich raden.
Het is geen kunst voor een geroutineer
de vrouw om een eenvoudigen visscher
het hoofd op hol te brengen en wanneer
zy met haar gezelschap naar Marseille
vertrekt, volgt hij haar met zijn vriend, die
zonder zyn Compagnon toch niet op de
visc vangst kan gaan. Van Marseille gaat
ïrm.w31 J!' °veral ziet de zanger de
vrouw zijner droomen even terug en
overal brengt hij den dikken verloofde
nen V, ge verschijning de stui-
hem jL J slotte' als de P°litie
maakt k Zlngen op straat onmogelijk
aakt komen de beide vrienden zonder
Slanen *f ,0r?der een brug van de Seine
bü 7iin dakloozen van Parijs denken
hun 7nrtTZfng .eru® aan de dagen van
hii haar 00Ze ]°Ugd- °P een jacht waar
meisie ri» roos ontmoQt> bekent het
niet ltf i? Jr?gen visscher, dat zij hem
dig" heeft eii 116111 a*leen maar „aar-
schers naar rV°nden- Dan gaan de vis-
oprüeuw in H°rS1ka t6rUg 611 dan zingt hij
vriend de" krmg van familie en
meisie in 6rwiJ J bet Corsicaansche
geduldig onVrm6n houdt' dat al dien tyd
Rossi heef? em, .gewacht heeft. Tino
en ziin mei gewoon mooie stem
filmwerk ^at^0 llefde is een schitterend
kleurde scron er ls een leuke, ge-
nieuws in KSOng en er wordt veel
vorm gegeven GWeegbaar geïHustreerden