FLITSEN V
DO
Roe ver is men gevorderd met de kleurenfilm
r- ONZE BIOSCOPEN.
Een pleidooi van Warner-Bros voor het
gebruik van felle kleuren.
Een herinnering aan
„O* man met de wassenbeelden"
Miniatuur-filmpjes.
iiiMirr "r ,j
Men heeft een dezer dagen kunnen
lezen, dat een hekend Amerikaansch
film-produpent als zijn meening te ken
nen gaf, dat de film in de toekomst
uitsluitend nog in kleuren zou worden
opgenomen.
Warner Bros. heeft echter reeds voor
jaren herinnert de getrouwe bios
coop-bezoeker zich nog „De man met
de wassen beelden?" overtuigend
aangetoond, dat de kleuren in de film
van een even groote beteekenis kunnen
zijn, en ook zullen zijn, als het ge
luid.
Tterwijl velen over de mogelijkheden van
dit element nog spraken, had men reeds
jaren van experimenteeren achter zich;
tóen, op den historischen Juni-avond van
het jaar 1926 velen sceptisch stonden te
genover de mogelijkheden van musiceeren-
dè en sprekende films, kwam Warner Bros
leeds op dien première-avond met een
programma voor den dag, waarvan de
Schitterende traditie voortgezet wordt in de
wjjd en zijd beroemde Vitaphone-serie.
Nog steeds, en zelfs in immer groeiende
mate, dé attractie van elk bijprogramma!
Daarom kan de insider, wanneer hij om
trent het gebruik van kleurenfilms leest,
steeds aan Warner Bros als pionier op dit
zeer speciale gebied van de films denken.
Want gedurende een periode, waarin tal
van energieke mannen kapitalen hadden
verloren aan proefnemingen, waarvan men
destijds onmogelijk kon zeggen, dat deze
eenig aspect op een spoedige ontwikkeling
boden, had zij reeds films vervaardigd, die
het gebruik, d .w. z. het practische
gebruik, van kleuren in de film-productie
onweerlegbaar aantoonden.
Het invoeren van de klankfilm was een
echte revolutie, de overrompeling van de
wereld door films, die spreken, zingen,
musiceeren konden, was even sensationeel
als onverwacht. Het invoeren van de ge
kleurde film ging echter in veel langzamer
tempo. In zekere mate hadden de chemici
van de film-studio-laboratoria ervaringen
ten opzichte van de kleuren opgedaan. Zij
wisten welke mogelijkheden de kleuren
boden, zij wisten eveneens hoe groot de
moeilijkheden waren met betrekking tot 't
juiste gebruik van die kleuren. En hij, die
niet alleen in de bioscoop komt om van de
intrige van de film en het spel harer artis-
ten te genieten, maar tevens oog en oor
heeft voor de technische wonderen, die,
zich in élke film-voorstelling manifestee- j
ren, hij zal zich herinneren, dat het gebruik j
van kleuren gedurende de eerste periode
een problematische gebruik bleek te zijn.
Zelfs zoo groot waren de moeilijkheden
aan het gebruik van kleuren verbonden,
dat zeer groote ondernemingen, die opge
richt waren met het uitsluitende doel kleur
en film te verbinden, na eenigen tijd haar
werkzaamheden moesten stop zetten. Er
gingen té groote kapitalen verloren en de
resultaten waren, hoe verschillend van
Dorothy Lamour.
Dorothy Lamour in een nieuwe
film,
de actrice, die een bijna fantastisch snelle
„rise to fame" heeft gemaakt. Zij debu
teerde in „De Jungle Prinses" en speelde
daarna in „Swng high, swing low" en
„High, wide and handsome". Zij werkt nu
mee aan „Artists and models".
Gail Patrick in duplo (met twee moderne avondtoiletten).
hoedanigheden vaak ook, te weinig belang
rijk, om het voortzetten van die experi
menten te wettigen.
Toen jaren geleden de film „De man met
de wassen beelden", uitkwam, waarvan 't
scenario bij uitstek geschikt bleek om de
waarde van de kleuren aan te toonen, toen
was men het er in de filmwereld over
eens, dat de laboratoria de oneindig groote
moeilijkheden hadden opgelost, welke met
de z.g. „coloured picture" waren verbon
den. Het zou te ver voeren om alle moei
lijkheden te schetsen, alleen echter reeds 't
feit. dat meer dan honderd vijftig octrooi
houders elkaar op dit gebied de loef pro
beerden af te steken. Hoevelen van deze
wakkere explorateurs op dit oneindig
groote gebied hebben den onderlingen
strijd overleefd? zegt reeds voldoende
ten opzichte van den aard der competitie.
Sinds „De man met de wassen beelden",
de film, waarvan men eens zal zeggen, dat
het een historisch werk beteekent en den
ontwikkelingsgang van de film, is er onon
derbroken doorgewerkt. De laboratoria
hebben het ideaal niet losgelaten: het pro-
duceeren van een gekleurde film, waarin
alle mogelijkheden van de kleur op een
arti'stiek-verdedigbare, technische volko
men-verantwoorde wijze verwezenlijkt
konden worden
En wederom komt Warner Bros, met een
film voor den dag, die in de serie „won
derwerken der techniek" tehuis behoort.
Wij zullen het hier niet hebben over de ar
tistieke mérites van dit werk als speelfilm,
al zouden wij enkele kolommen kunnen
schrijven betreffende de eminente wijze
waarop William Keighley, regisseur van de
Warner-studio's, het prachtige verhaal van
James Oliver Curwood: „God's Country
And The Woman" heeft gerealiseerd. Wij
zouden gaarne, misschien ten overvloede
Uwe aandacht kunnen vestigen op het
kernachtige spel van George Brent, dezen
hoogst begaafden karakterspeler, op het
spel van Beverly Roberts, deze zeer te
waardeeren kracht van de studio's. Het
gaat er hier echter om Uwe aandacht te
vestigen op de waarlijk revolutionnaire
beteekenis van het huidige gebruik van
kleuren in films.
Wij'willen hier niet releveeren hoe groot
het aantal teleurstellingen is geweest da
met betrekking tot de „colouie pic u
werd geboekt. Men bedenke echter, dat de
industrie dank verschuldigd is aan d«
nen, die het risico van de teleurstellingen
hebben aangedurfd, die het waagden te ar
beiden aan een resultaat dat negatie
dreigde te worden Want het zijn deze man
nen, déze pioniers op het film-technische
gebied, die den weg hebben gebaand. Het
zijn deze mannen, die als koene wegwijzers
de overwinning van hen, die na hen kwa
men, die dus hun voetspore gebruikten,
mogelijk hebbe gemaakt. Daarom past
geen woord van critiek, rnaar. we' een
woord van diepe erkentelijkheid tegen
over hen, die niet slaagden.
De film „God's Country And The Wo
man", waarvan de Nederlandsche titel
„Oké Don Juan!" luidt, is echter een eind
zege. Deze film beteekent een ongehoorde
overwinning op de moeilijkheden, die zien
ten aanzien van het gebruik van het vol
komen nieuwe procédé voordoen. En daar
om zal de ware film-enthousiast, dat wil
zeggen: hij of zij, die niet alleen op de ont
wikkeling en de realisatie van het scenario
maar ook op het film-technischen element
let, daarom zal deze enthousiast opnieuw
kunnen constateeren hoe groot het kunnen
in dit opzicht is, hoe machtig de potentie is
van de studio's der onderneming, hoe rus
teloos er gewerkt werd aan dat wat thans
als de volslagen beheersching van alle ma-
terieele moeilijkheden beschouwd zal kun
nen worden.
Van deze eind-zege getuigt de film „Oké
Don Juan" op de meest verbluffende, op de
meest triomfantelijke wijze
Bekroonde melodie.
Het aantrekkelijke liedje „Moonlight and
Shadows" uit „De Jungle Prinses" heeft
den componist Friedrich Hollander een
onderschending bezorgd. Hij ontving van
de American Society of Publishers and
Composers den prijs voor de beste song
van het eerste kwartaal van dit jaar.
Victor Herbert.
Gilbert Gabriel, tooneel-criticus van de
New Yorksche „American", roman- en
scenarioschrijver, heeft de laatste hand ge
legd aan het scenario van de film „Victor
Herbert", die Paramount voor het nieuwe
seizoen op stapel heeft staan. Dit wordt de
verfilmde levensgeschiedenis van den
beroemden componist. In de rolverdeeling
zien we o.m. Edward Arnold, Gladys
Swarthout en Fred MacMurray.
De Boekaniers.
Cecil de Mille heeft zijn grondige voor
bereidingen voor „De Boekaniers" vol
tooid en de film zal weldra in productie
gaan.
De regisseur heeft thans ook zijn keus
bepaald wat de mannelijke hoofdrol be
treft: deze zal door Fredric March ge
speeld worden, de prachtige acteur uit
„Het Teeken des Kruises". Zooals men
weet, zal de vrouwelijke hoofdrol door
Franciska Gaal vervuld worden.
Dietrich zingt.
Mariene Dietrich's vocale gave is een
zeer bijzondere, die öf hemelhoog gepre
zen, óf hardhandig „gekraakt" wordt. We
laten in het midden, welken de juiste
waardeering van haar talent is, maar aan
de talloos velen, die haar zang in vorige
films geapprecieerd hebben en Marlene's
bekende gramofoonplaten hebben ge
kocht, berichten we, dat zij in „Angel"
andermaal een song ten gehoore zal bren
gen, die „Angel" heet.
Nieuwe films.
In de Paramount studio's werkt men
op het oogenblik o.m. aan de films „Easy
Living" en „Hotel Haywire".
De eerste film wordt gemaakt naar het
verhaal van Vera Caspary en de regie
wordt gevoerd door Mitchell Leisen, die
zoo juist „Swing high, swing low" vol
tooid heeft. De productieleiding berust hij
Arthur Hornblow Jr.
Jean Arthur, de heldin uit „De trek
naar het Westen" heeft de vrouwelijke
hoofdrol, terwijl Ray Milland haar tegen
speler is. Verdere rollen worden vervuld
door Edward Arnold en Louis Alberni.
De tweede rolprent is een comedie van
Preston Sturges, waarin Leo Carillo,
Lynne Overman, Mary Carlisle en Benny
Baker de leidende figuren zijn. George
Archainbaud regisseert.
Gail Patrick,
de knappe ster, die men zich o.a. uit „Pa
niek in de filmstudio" herinneren zal,
treedt in verscheidene nieuwe Para-
mountfilms op.
Wij zien hier de actrice „in duplo m
twee fraaie avondtoiletten.
Karen Morley
Karen Morley speelt de vrouwelijke
hoofdrol in de nieuwe Paramountfilm
„Outcast", die in ons land onder den titel
„Gebrandmerkt" zal verschijnen.
De actrice is hier gefotografeerd in een
bekoorlijke avondjapon van bijzondere
samenstelling. „Samenstelling", omdat zij
uit drie deelen bestaat: rok, blouse en
cape. De lange, ruim-vallende rok is afge
werkt met een breede ceintuur, in het
midden waarvan een groote clip van half-
edelsteenen bevestigd is. Een dergelijke
clip zien we bij den hals. De witte stof is
bezaaid met nopjes, in gouddraad gebor
duurd. De blouse, die lange mouwen heeft,
is van lamé, waarin eveneens met goud
draad, een motief is geborduurd. De cape
is van het zelfde materiaal als de rok.
TWEE HOOFDNUMMERS.
In het Roxy-theater.
Het voorprogramma in dit bioscoop
theater is voor de gister begonnen film-
week slechts kort: een journaal en een
aardige teekenfilm. Maar dat is ook geen
wonder, nu er twee hoofdnummers wor
den gegeven, die elk voor zich van een
respectabele lengte zijn. Het eerste is
De m(jn met de ijzeren deur.
Dit verhaal doet ons denken aan de
boeken van Edgar Pol, waarin sprake is
van brieven en teekens, die, oppervlakkig
beschouwd, niets zeggen, maar den sleutel
vormen voor het vinden van verborgen
schatten.
Ook in deze film gaat het om een schat,
waarover jaren lang is gesproken, maar
aan het bestaan waarvan door vrijwel
ieder wordt getwijfeld. De Eureka-maat-
schappij, welke zich het vinden van den
door Spaansche monniken bedolven schat
ten doel stelt en daarvoor 2000 h.a. grond
kocht in Arizona, wordt als een zwendel-
onderneming gebrandmerkt en de direc
teur, die met een %arrestatie wordt be
dreigd, neemt de vlucht, na zijn aandeelen
te hebben verkocht aan een jongen man.
Deze krijgt al heel spoedig wat berouw en
doet de helft der zaak weer over aan een
ander, waarop beiden, een onderzoekings
tocht instellen naar het betreffende grond
bezit, waar de „mijn met de ijzeren deur",
de bewaarplaats van het goud, zich moet
bevinden.
Langs woeste wegen en door bergland
schappen bereiken zij eindelijk een wo
ning, waar zij een gastvrij onthaal vinden
en tevens de oplossing van het geheim:
de pijl, het oog en de zon. En de jonge
man vindt er ook nog een andere schat,
een meisje, dat niet ongenegen blijkt zijn
vrouw te worden. Hoe dit alles bereikt
wordt, ga men zelve zien.
De fabrieksbaas
brengt in Baston Mc Lane als Chris Ben-
nett een opzichter, die om zijn vakkunde
en tact dh met de werklieden om te gaan
benoemd wordt tot directeur van de groote
staalfabriek. Deze bevordering is zeer
tegen den zin van den onder-directeur,
die zich al aan het hoofd zag geplaatst,
maar als niet vakkundig genoeg werd
gepasseerd.
De snelle promotie schijnt Benneth naar
het hoofd te slaan, vooral als de onder
directeur en anderen hem telkens vóór
houden, dat hij „hooger op" moet, enz.
Alleen Jessie, zijn eenvoudige vrouw,
houdt het hoofd koel en haalt hem over
om zijn hooge functie weer te ruilen voor
die van „baas". Dit schijnt te zullen ge
lukken, maar dan ontstaat een ernstige
ontploffing (gevolg van het niet-over-
brengen van een van het personeel ont
vangen waarschuwing door den onder
directeur) en daarbij doet „Chris" won
deren van dapperheid, waarvoor de
president der maatschappij hem benoemt
tot vice-president.
En dan schijnt de hoogmoed opnieuw
hem te pakken te krijgen, maar via een
oproer in de fabriek (weder veroorzaakt
door den tactloozen onder-directeur)
komt alles nog terecht.
Ook deze film geeft zeer veel gezonde
spanning. Alles te zamen mogen we zeg
gen, dat „Roxy" deze week een héél goed
programma heeft.
„DREI WIENER MaDEL."
City-Theater.
Zoo op het eerste gezicht zou men niet
verwachten in deze film een episode uit
het leven van Franz Schubert te mogen
zien. Of deze episode authentiek is, laten
we maar in het midden en het is voor den
grooten componist maar te hopen van
niet, want veel verder dan béte glimlach
jes en wat sentimenteel geïdealiseer
brengt hij het hierin niet.
De drie Weensche meisjes zijn de doch
ters van een inwoner van de Oostenrijk-
sche hoofdstad in den tijd der Bieder-
mayerhoeden. Door een toeval ontmoet
Schubert (Paul Hörbiger) een der meisjes
en, dweepziek als hij voorgesteld wordt
geraakt hij direct verliefd op haar. Groot
is dan ook zijn teleurstelling wanneer hij
nog denzelfden dag bemerkt dat zijn aan
gebedene juist met een ander getrouwd is
Doch na dit echec concentreert zijn aan
dacht zich vrij spoedig op de tweede van
de drie dochters der familie Pscholl en het
lijkt er aanvankelijk op dat hij hier meer
succes zal boeken, doch zoodra er een
meer „mannelijk" aanbidder ten tooneele
verschijnt, blijkt het onderwerp van Schu-
bert's attenties een vrouw van vleesch en
bloed te zijn die ook nog iets anders ver
wacht dan smachtende blikken. Ergo, een
tweede echec. Tja, en dan is er dus nog
maar één Weensch meisje over en het ligt
voor de hand te veronderstellen dat Schu
bert hierbij, indachtig het gezegde drie
maal is scheepsrecht, tot resultaten zal
komen, doch juist op dat moment laat de
film ons door een ietwat abrupt einde in
den steek, zoodat we naar het slot van
deze nieuwe „verliefde episode" uit het
leven van Frans Schubert slechts kunnen
raden!
Tusschen dit alles krijgen we natuurlijk
tal van composities van den bekenden
componist te hooren.
Uit het voorprogramma noemen we van
het journaal vooral een buitengewoon
interessante opname van de ondergang
van de Hindenburg, waarin op treffende
wijze de brand van den luchtreus gezien
wordt, vervolgens gaat er naast een na
tuurfilm nog een aardig voorflimpje geti
teld „Al is de leugen nog zoo snel".
FATALE SCHOONHEID EN
DE MOORD-SPECIALIST.
Victoria-Theater.
Een uitgebreid en boeiend programma
vraagt deze week in het Victoria-theater
de aandacht. Na een aantal opnamen van
belangrijke gebeurtenissen, volgt direct het
eerste hoofdnummer n.1. De Moord-Specia-
list. Zoo wordt n.1. de bekende verslaggever
Steve Grey van het New Yorksche blad
„The Star genoemd. En om deze Steve
Grey draait eigenlijk de geheele film.
Wanneer we nog vertellen, dat de rol ge
speeld wordt door de bekende Spencer
Tracy, momenteel een der sterke figuren
uit Amerikaansch filmland, dan kan men
zich voorstellen, dat de film door spel, en
ook door inhoud boeit.
Een bijzondere kijk geeft de film n.1. op
het Amerikaansche courantenleven. Te
veel van den inhoud vertellen, zou een
groot gedeelte van de spanning in dit film
werk wegnemen en wij kunnen volstaan
met de mededeeling, dat een sensationeele
moord in New York aller aandacht bezig
houdt. De zonderlinge Steve Grey werkt er
prachtig in mee om de dader in de ge
vangenis te brengen. Maar dan blijkt ten
slotte, dat de derde de maar neen, dat
moet gij zelf maar gaan zien. Het heele
tempo en het spel van Tracy en Virginia
Brice zijn iets bijzonders.
Met Polygoon-Nieuws gaat dan vooraf
aan het tweede hoofdnummer dat de titel
draagt: „Fatale Schoonheid". Lorette
Young kent deze schoonheid, maar een be
paald benijdenswaardige figuur is zij in
deze film niet. Zij heeft het harde leven
wel leeren kennen en de nood heeft haar
en haar kind wel gedwongen tot minder
mooie practijken, waardoor zij ook in ken
nis komt met den president van een levens
verzekering-maatschappij, gespeeld door
Cary Grant. Deze neemt het zoontje tot
zich, dat tot tal van conflicten leidt
waaruit Lorette en Cary zich met moeite
redden. Maar dat alleen interlijke schoon
heid niet tot het geluk kan brengen blijkt
wel duidelijk uit deze rolprent.
Beide films zullen de toeschouwers heel
wat te denken geven en ook daarom zeker
veel belangstelling trekken.
DE ONGESCHREVEN WET.
Harmonie.
In de bergen in een woeste en vrijwel
onbewoonde streek in Virginia wonen
twee families, de Tollivers en de Falins
Zij zijn als het ware natuurlijke vijanden
de Tollivers dooden, als zij daarvoor dë
kans krijgen, de Falins en de Falins ver
moorden de Tollivers. Dan komt er een
jonge ingenieur op beider farms en kooDt
daar land voor het aanleggen van een
spoorweg. Voor zij dezen man zag hield
June Tolliver Sylvia Sidney van
haar neef Dave en beloofde zijn vrouw te
zullen worden Nadat zij den ingenieur
heeft leeren kennen, heeft Dave eeen
kans meer al zal hij eerst veel later tot
die ontdekking komen. De spoorweg word
aangelegd en June brengt haar kleine
broertje Buddie de bekende Spanky
MacFarland eiken dag naar het kamp
om er te spelen en maakt dan tevens ge
bruik van de gelegenheid om ingenieur
Hale te ontmoeten.
De Falins steken het kamp in brand, zij
leggen later dynamiet onder een brug en
al.' deze wordt opgeblazen wordt tegelij
kertijd de kleine Buddie gedood, die op
een graafmachine speelde. June is naar de
stad gegaan om er manieren en lezen en
schrijven te leeren. Zij hoort daar toeval
lig door de telefoon de ontploffing in het
kamp en de doodstijding van Buddie. Dan
keert zij met wraak in het hart terug en
belooft Dave te zullen trouwen als hij een
alm doodt. Hale wil dit op zich nemen,
maar Dave offert zich op. Hij bedenkt
zich, gaat naar de Falins en reikt daar den
vader de verzoenende hand, maar wordt
op den terugweg door een verraderlijk
schot van den zoon gedood. June en Hale
ij ven nu over en staan aan het einde
van c film op het punt om gelukkige da-
gen tegemoet te gaan.
Het verhaal van primitieve bergbewo
ners, die elkaar als beesten neerschieten is
onLeenn°Udig en de liefde tusschen het
"gf0C1,lseerde meisje en den jongen in
genieur laat evenmin iets te raden -over.
confliM ngt geen onbegrijpelijke ziels-
en h! k Taar zij is> door twee moorden
dramatisch slachtoffers' een tikje
daiSÜ! Cen k|curcnfilm en nu hebben wij
kinr h tV? algemeen deze beden-
de kip ^eld wel eens onder
de Meur heeft te lijden.
ovISt ?l gCZegd' dat deze rolprent
eeeft nn lgemeen een duidelijke projectie
zeer fra de combinatie van kleuren
brengt natuuropnamen op het doek
eeShieHgeSChreven wet is een interessante
den riei rf en Wlj k"nnen ieder aanra-
Sn Sukem„.Van d' "eCk eel,s ™li6
aard°iepaf 8330 een musicale film, een
veel huitln,eeni°ug' een P°Peye-film en
geïllustreerde" vorm.ieUWS beweegbaaf
