FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. TUSSCHEN DE CAMERA-LAMPEN. INCIDENT IN PANAMA EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN BIJ DE OPNAMEN VAN „SWING HIGH, SWING LOW". Miniatuur-filmpjes. Een boek over Paula Wessely. p- ONZE BIOSCOPEN. Wie van Hollywood naar de tropische Pa nama kanaalzone wil, moet passage boeken op een kustboot of een toananenschip en in beide gevallen is hij verzekerd van een hoogelijk eentonige en saaie reis. Jk ben er dezer dagen gemakkelijker geko men, schrijft de jour nalist Luis Alonso, ik toen eenvoudig door de dubbele deuren van de Paramount-studio nummer 8 gewandeld- dat was alles. Natuur lijk is er een speciale vergunning voor noo- dig maar wie haar krijgt, is dan ook in een paar stappen in Panama City! Een straat in Panama. Hoging dus naar bin nen en toen was ik hoe paradoxaal het ook klinkt buiten. Ik liep door een straat in Panama; een hoofdstraat, compleet met winkels, la waaiige café's, auto's, handwagens en karren. De bevolking is een curieuze men gelmoes van prachtige inlandsche typen in. alle tinten enmaar laat ik U eerst vertellen, waar we in werkelijkheid zijn: in de studio, waar opnamen gemaakt worden voor „Swing high, swing low". Regisseur Michell Leisen en zijn techni sche staf maken de straat min of meer onveilig; tientallen kabels, enorme lam pen en camera's staan in bonte wanorde op de trottoirs als je het stoffige loop pad nog zoo mag noemen. .Vandaag wordt er een interieur-opname gemaakt. In een van de gebouwen aan de straat bevindt zich een kleine, primitieve rechtszaal. Fred MacMurray wordt er door den politiechef ter verantwoording geroepen wegens het vechten in een café. Dat Fred zich voor Carole Lombard in den strijd stortte, maakt blijkbaar niet de minste indruk op den magistraat. „Places!" beveelt Leisen. MacMurray, in een gescheurd bruin linnen pak en ver sierd met een baard van een paar dagen, posteert zich achter het „hekje". Carole Lombard is in de rechtszaal gekomen, om haar vechtersbaas moreele steun te geven. In een verfomfaaid Palm Beach-pak is Charles Butterworth naar de rechtzaal getogen. Hij is MacMurray's kameraad, een beetje dom, zoo nu en dan een beetje niet- lekker, maar goedhartig en vol voorne mens, zijn vriend uit de handen van de justitie te houden. Regisseur Leisen laat beginnen. „Draai en! camera's actie!" Talrijke lampen beschijnen het tooneel. Er heerscht een broeiende atmosfeer. Een cipier in khaki-uniform ontsluit de deur, die MacMurray gevangen houdt. Carole loopt op hem toe om hem te begroeten. Charles Butterworth, achter het houten hek, dat de „tribune afsluit, tracht de aan dacht van beklaagde en getuige te trekken. „Pssst!" fluistert hij. „Kijk es hierheen!" Fred en Carole draaien zich om, maar schijnen zijn aanwezigheid niet op prijs te stellen. Een opname uit „Swing high, Swing low" „Hee! zie je me?" roept Charles, „Ik ben het!" Met haar neus in de lucht keert Carole zich weer naar Fred. „Praat maar niet eens tegen hem", zegt ze met nadruk. Dan wordt Fred door den agent voor den rechter geleid. Carole volgt hem op den voet. Butterworth begrijpt er niets van hij hangt half over het hek, als hij Fred verwijtend toefluistert: „Ik wil je toch immers helpen!" De rechter begint een lang verhaal in het Spaansch af te steken. Halverwege blaast de „property man", die naast de camera staat, op een fluit met een diepe brommende toon. Carole vergeet alle rechtszaal-etiquette en valt den magistraat in de rede. „Dat is mijn boot!" schrikt ze op. „Hij vertrekt al". Het is Spaansch voor Fred Maar de rechter gaat verder met het afdreunen van zijn tirade en Fred raakt kennelijk van zijn stuk. Hij wil wat zeg gen. Het lukt niet. Dan, ten einde raad, draait hij zich naar Charles om. „Kun j ij me misschien helpen, Char- lie", zegt hij met een uitgestreken gezicht. „Ik weet m'n rol niet verder" „Cut!" roept Leisen, „Dat is je geluk, Fred, de rechtbank wou je juist vijftig dollar boete geven.' „Oh", zegt Fred, „Zei-die dat?" De rechter, Enrique de Rosas, die even goed Engelsch als Spaansch spreekt, ant woordt: „Dat zei ik en als je nog eens je rol vergeet, geef ik je gevangenisstraf." „Wat ik zeggen wil", vraagt Fred veel- beteekenend. „Hoe weten w ij, of jij je rol goed afdraait in die wervelstorm van Spaansch abracadabra?" „Aha daar zit je toch naast, Senor MacMurray", lacht De Rosas. „Daarvoor hebben we Senor Harlan hier!" Hij wijst naar Richard Harlan, die spe ciaal als regisseur voor de Spaansche dia loog optreedt. „Een-nul voor jou", geeft Fred toe. „Ebb Tide". De Engelsche acteur Oscar Homolka heeft een long-term contract met Para mount geteekend. Homolka, die in Enge land bekend is als tooneel- en filmspeler en tooneelschrijver, trad in verscheidene films op. In „Rhodes" b.v. speelde hij de rol van Paul Kruger. In de Paramount-film „Ebb Tide" maakt Homolka zijn Amerikaansche filmdebuut en Frances Farmer, Frances Dee, Ray Milland en Lloyd Nolan zullen de andere belangrijke rollen in de film bezetten. „Ebb Tide" wordt een technicolorpro- duct en de „kleuren-regisseur" Henry Hathaway zal de regie voeren. Harriet Hoctor in „Shall we Dance" „America's leading ballerina" is een resultaat van wijlen Florence Ziegfeld's scherpe blik en onfeilbare intuïtie. Deze grootste der Amerika revue-koningen heeft namelijk ook de ontdekking Harriet Hoctor op zijn naam. Dat zij nu als de prima ballerina in de Amerikaansche balletwereld geldt, mag tevens een bewijs zijn voor de begaafdheid van deze jeug dige dansster. Pandro S. Berman, een der productieleiders van RKO Radio, aarzelde dan ook niet Harriet te engageeren voor „Shall we dance", waar zij geen waardiger Harriet Hoctor partner naast zich had kunnen wenschen dan Fred Astaire. In tegenstelling tot Ginger Rogers, die natuurlijk eveneens in „Shall we dance" met Astaire „het" paar in de film vormt, danst Harriet Hoctor uitsluitend klassiek ballet. Men mag het Fred Astaire als een groote verdienste aanrekenen, dat hij zich zelfs in het klas sieke genre als een danser van ongewone beteekenis onderscheidt. Een bekend dans- expert gewaagde eens van Fred Astaire, dat hij tot de grootste klassieke dansers ter wereld zou kunnen behooren. Het blijkt nu inderdaad, dat deze man Astaire's be gaafdheden niet overschat heeft. Verlan gend zien wij dan ook uit naar de RKO Radio film „Shall we dance" met Fred Astaire, Ginger Rogers en.Harriet Hoctor. Over Paula Wessely, die in een paar jaren wereldberoemd is geworden, is bij de Weensche uitgeversmaatschappij Wil helm Frick een boek verschenen, dat door dr. Franz Horch samengesteld werd en niet minder dan 155 afbeeldingen bevat, uit verschillende levensjaren van de nog zoo jonge kunstenares. In Paula Wessely's familie komt het kunstenaarschap niet veel voor. Alleen Paula's tante Josefine Wessely, die op jeugdigen leeftijd gestorven is, was actrice en maakte als zoodanig deel uit van het ensemble van het wereldvermaarde Ween sche Burgtheater. Paula's grootvader en overgrootvader zijn eerzame schoenma kers geweest. De overgrootvader, die in de buurt van Iglau in het huidige Tsjecho Slowakije woonde, was oorspronkelijk kleermaker. Toen de naaimachines een te groote concurrentie voor den handen arbeid werden, koos hij een ander beroep en begon schoenen te vervaardigen. Zijn zoon Josef werd eveneens schoenmaker en vestigde zich te Weenen. Hij had vier kin deren, drie zoons en een dochter. Een van die jongens, Carl geheeten, is Paula Wes sely's vader geworden. Zijn zuster Jose fine, die aan het Burgtheater kwam, was twaalf jaar ouder dan hij. Carl Wessely hield ook veel van het tooneel. Reeds als jongen ging hij voortdurend naar het Deutsches Volkstheater en naar andere Weensche schouwburgen. Sommige stuk ken zag hij meer dan twintig maal. Geen wonder, dat hij thans nog groote gedeelten van den inhoud van buiten kent! Hij heeft er echter nooit aan gedacht, zelf acteur te worden. Toen zijn vader hem zei, dat hjj een beroep moest kiezen, is hij vleeschhouwer geworden, omdat een vriend van hem ook slager geworden was en hij hem al vaak bij zijn werk had ge- holpen. De vrouw, met wie hij in het huwelijk trad, Anna Orth, was de dochter van een molenaar in Gross-Weikersdorf, 'n dorpje in de buurt van Weenen. Daar bracht zij een deel van haar jeugd door. Als meisje had zij een buitengewoon sterk ontwikkeld danstalent. Men dacht erover, haar aan het ballet van de hofopera te verbinden. Het meisje heeft dan ook voor den ballet- meester Franzl, den vader van de twee nog steeds aan de Weensche opera verbon den solodansers Franzl, gedanst. Hij was zeer tevreden en bereid, haar in het ballet op te nemen, maar de familie vond het toch niet geheel in overeenstemming met het fatsoen en met de burgerlijke moraal, dat het meisje balleteuse werd en zoo doende is er van dat plan toch niets ge komen. Maar Paula, het dochtertje, vocht zich vrij, werd actrice, zelfs 'n groote actrice een wereldberoemde ster. Zij trouwde met Attila Hörbiger, den broeder van Paul, ook filmacteur. Heinz Rühmann en Hans Albers in hun rollen in de Ufa-film „Sherlock Holmes". Victoria-Theater. HET LIJK IN DE KOFFER. Het is inderdaad een allervreemdste moordgeschiedenis welke deze week in het Victoria-Theater te zien is en het vreemd ste van de historie is eigenlijk nog wel dat de moord, die oorzaak is van veel op schudding, achteraf zoo'n beetje op het tweede plan geraakt. Franchot Tone, die in deze moordaffaire verzeild is geraakt, komt hier te berde als een Amerikaansch farmer, die naar New- York komt om een vrouw te zoeken. Hij neemt zijn intrek in een groot hoel, doch tot zijn teleurstelling moet hij al dra erva ren dat de drie candidaten, die voor hem op het huwelijkslijstje stonden, niet meer „zu haben" zijn. Hiermee zou dan zijn missie naar New- York afgeloopen zijn geweest, doch in zijn hotelkamer teruggekomen doet hij een vreeselijke ontdekking. Een bankier die de kamer naast hem bewoonde is vermoord! Doch als hij met den hoteldirecteur terug keert is het lijk verdwenen. Het is te be grijpen dat men den Farmer uit 't westen als een beetje „malende" gaat beschou wen. Doch koppig zet Franchot zijn on derzoek voort. Nog inniger wordt zijn con tact met de moordzaak, wanneer blijkt dat een meisje even voor het gebeurde op de kamer van den vermoorde een arm band verloor en Franchot haar belooft deze terug te zullen halen. Het wordt een aaneenschakeling van de dolste situaties, waarbij er op de meest eigenaardige ma nieren met het lijk gesold wordt. Want dood is de buurman van Mr. Franchot, dat staat als een paal boven water. Doch het eind van de historie is dat de farmer den armband en den moordenaar weet te krij gen en, wat voor hem nog beter is, hij vindt ook de vrouw, waarvoor hij toch feitelijk naar New-York was gekomen. Resumeerende is de film vol van aar dige en lachwekkende momenten, terwijl de spanning, door de vraag wie feitelijk deze wat miskende moord eigenlijk heeft gepleegd, zéér zeker ook niet ont breekt. In het voorprogramma gaan behalve het binnen- en buitenlandsche nieuws nog een tweetal korte voorflimpjes, een waarvan getiteld „Het volmaakte alibi", weer eens zoo'n typisch Amerikaansche poging is om de beroepsmisdadigers nu toch eens en vooral te overtuigen dat op den duur mis daden hun toch niets opleveren. DE GROOTE SENSATIE EN DE LAATSTE VRIJBUITERS. Bioscoop Theater Harmonie. Het programma, dat deze week in „de Harmonie" wordt gegeven, brengt twee uit stekende hoofdnummers, die beide met veel belangstelling en genoegen zullen gevolgd worden. Na een aardige inleiding, gevormd door een mooi Paramount-Nieuws en een Vita- phone-Variété-nummer, komt eerst „De groote Sensatie" de aandacht vragen. In het kleine provincieplaatsje Coaster- ville is Haul Dawson verbonden aan het weekblaadje, dat er wordt uitgegeven. Veel toekomst is er niet en als zijn verloofde haar ontslag krijgt, besluiten zij hun geluk te gaan beproeven in Chicago. Maar dan komt het sensationeele bericht, dat de be ruchte bandiet Kingman uit de gevangenis is ontsnapt en zich moet ophouden in de buurt van Coasterville. Het plaatsje komt plotseling te staan in het middelpunt der belangstelling. Politie en journalisten nemen er hun intrek en Dawnson en zijn blad worden bekend. Een ontmoeting van Jane, Dawson's verloofde met Kingman, brengt voor haar en anderen heel wat moeilijkheden. Maar als ten slotte de oude Hoggins de arrestatie van de ban diet en zijn helpers weet te bewerken, zorgt Dawson er voor, dat alle groote bladen door hem de eerste berichten krijgen. Hij krijgt vele aanbiedingen voor een grootere stad, doch blijft ten slotte toch maar liever met Jane in het kleine plaatsje, waar hij even eens promotie zal maken. William Gargan en Margaret Churchill spelen de hoofdrollen zeer goed,evenals Ricardo Corten de rol van den bandiet. Alleraardigst is Charles Sale in de rol van den ouden sheriff Hoggins. Hij en zijn bazige vrouw zorgen voor kostelijke mo menten. Het tweede hoofdnummer: „De Laatste Vrijbuiters" brengt in de hoofdrol Dick Foran, den zingenden cowboy. In Texas is in Foran's tijd heel wat in orde te brengen. De rechter Blake> spant met veedieven samen en tal van diefstallen vinden plaats, zonder dat de daders gevat worden. Ook heeft men het gemunt op de erfenis van den ouden Burton en men ontsteelt zijn dochter Alice de papieren. Maar Foran, in de rol van Steven, is één van de Texas- Rangers, mannen, die orde en recht in Fexas willen, schaart zich aan Alice's zijde, om haar te helpen en het gelukt hem won derwel. De boosdoeners moeten ten slotte het onderspit delven en de belooning, die Steve krijgt, is niet gering. Want Alice is een heel lief meisje. Foran is weer een even prettige verschijning als altijd, terwijl Anne Nagel in de rol van Alice uitstekend op haar plaats bleek. Met beide films hebben de toeschouwers zich best geamuseerd. DE MAN ZONDER VREES. Roxy-theater. Het hoofdnummer, de Wild-Westfilm „De man zonder vrees", welke deze week aan de bezoekers wordt voorgezet, is een „gang" van zeer sterke filmische pikanterie. Immers, wie nu weereens ouderwetsch wil zien vech ten, moorden, rooven, paardrijden (tusschen de bedrijven door wil zien kussen en min nen), hij moet deze film beslist gaan zien. Er wordt wel op hetzelfde aambeeld gehamerd als in zoovele van zulke rolprenten, doch het is en blijft toch altijd een genoegen voor de liefhebbers om mee te maken, hoe de held van het verhaal John Wayne tal van hindernissen moet nemen om tot het doel, dat meestal tweeledig is, n.1. een bende ont maskeren en „en passant" een schoon meiske ten huwelijk te vragen, te geraken. In „De man zonder vrees" wordt de hoofdpersoon eventjes voor de taak gesteld een voor niets instaande bende zonder meer te ontmaske ren. Uiteraard spreekt behalve 's mans kracht en durf ook „het geluk" een duchtig woordje mee, doch nu ja, dat moet ook wel, wil het verhaal tenminste het gewenschte „happy end" hebben. Randy en Sally vor men na tal van avonturen een buitengewoon gelukkig stel, tenminste te oordeelen naar de waarlijk glunderende gezichten en dat op zichzelf doet al bijzonder prettig aan. En wanneer men nu weet, dat ook liet voorpro gramma vol verscheidenheid is, dan behoeft een nadere explicatie niet gegeven te wor den. ALS MANNEN BEGEEREN. City Theater. Wat doet een man als hij plotseling het meisje terugziet, dat hij nooit heeft kunnen vergeten. Als hij altijd gedacht heeft: dat meisje had ik moeten trouwen en ten slotte toch een ander getrouwd heeft waardoor zijn huwelijk een mislukking is geworden. Als hij plotseling de vrouw terug ziet, die hij eens begeerde, dan vergeet de man, dat de tijd niet stil heeft gestaan, dat hij intus- schen kinderen heeft gekregen, die even oud zijn als het meisje, dat in zijn gedach tenis gebleven. Barney Glasgow Edward Arnold heeft eens een meisje lief gehad toen hij als opzichter in een onbewoond boschgebied de chef van een troep ruwe houthakkers ge weest is. Hij heeft dat meisje niet getrouwd omdat hij door de dochter van zijn op drachtgever te huwen diens compagnon kon worden. Dan gaan er jaren voorbij. Swan, de vriend van Glasgow heeft Lotta, het versmade meisje getrouwd en twintig jaar later is Lotta al lang overleden, maar heeft een dochter nagelaten, die het evenbeeld van haar moeder is. Glasgow bezoekt Swan en staat dan plotseling voor het meisje, dat hem de illusie geeft, dat de tijd stil gestaan heeft. Hij wil nu zijn fout uit het verleden herstellen, zich laten scheiden en Lotta de dochter trouwen, maar het is te laat. Hij vergeet, dat hij intusschen een oude man is geworden. Als zijn zoon en Lotta elkaar gevonden hebben en door den vader op een tête tête betrapt woren, volgt er een gevecht van vader en zoon waaraan Lotta een einde maakt door den jongen waarschuwend toe te roepen, dat hij zijn vader moet loslaten omdat het een oude man is. Eerst dan dringt de waarheid tot Barney Glasgow door. Hij leeft maar één keer en hij kan de fout uit het verleden niet meer herstellen. Prachtige typen vindt men in deze film, die ons verplaatst in het woudgebied van Canada, waar de houthakkers de enorme voorraad gevelde stammen in het water laten glijden en naar de zagerij sturen, waar er planken en papier van gemaakt worden. Onder het houthakkersvolkje ziet men buitengewoon markante koppen en voornamelijk de vechtpartij in de herberg van het kamp is een kostelijk staaltje van numoristische filmkunst. Deze prachtige film verdient aller belangstelling. Vooraf gaan een aardige éénacter, een gekleurde screensong en veel geïllustreeH nieuws uit het buitenland.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 8