FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. OP JACHT NAAR NIEUWTJES AMERIKAANSCHE JOURNALISTIEK TEN VOETEN UIT GEHEKELD IN „LOVE IS NEWS", ROUBEN MAMOULIAN. Een filmster, die te mooi was Over gezichten gesproken. Ook filmsterren hebben bepaalde wenschen. Velen, die het maar 'ns probeerden, zijn nu beroemde filmsterren. C ONZE BIOSCOPEN. Zl Hei teven der verslaggevers „Siruggle tor IHe". Wij allen zijn altijd dol op het laatste nieuws, het allerlaatste, allerlaatste nieuws cn omdat wij dat zoo graag weten willen, is een heel leger verslag gevers in de weer (toegerust met de modernste hulpmiddelen!) om ons dat te bezorgen, om te zoeken en te speuren en te spieden en zich dood te haasten, opdat wij geen minuut zullen te behoe ven wachten en werkelijk direct en al- leroogenblikkelijkst zullen te hooren krijgen, wat er gebeurd is, hier en daar en overalAl de avondbladen, de och tendbladen, de extra-edities, de speciale uitgaven, de feestnummers en verdere publicaties dienen dit belang en zijn ons van dienst. Wij, lezers, worden op onze wenken bediend! En vooral die kranten onderling doen braaf hun best, om elk voor zich den wed loop te winnen en het nieuws nog eerder te serveeren, dan hun concurrenten. Hoe aardig is het, om een ander vóór te zijn! Hoe leuk is het, wanneer de vette letters op de front pagina een mooi en sensationeel bericht („mooi" en „sensationeel" is precies het zelfde in de journalistiek!) wèl in ons blad, maar niet in een ander staat! Daar kan men werkelijk moeite voor doen, want dat is de struggle for life, dat houdt de verslaggevers jong en zet hen aan tot steeds grooter acti viteit! Laten wij eens kijken naar Amerika. Daar is die wedijver uit den aard der zaak nog veel intenser dan in Europa, daar is de concurrentie honderdmalen scherper en daar móét de krant eiken dag haar lezers duizelingwekkende sensaties voorzetten, of ze voor handen zijn, of niet. Is er geen nieuws, wel dan maken we nieuws, we kunnen in de krant schrijven, dat de koning van Siam zijn betrekking wil afstaan aan den meest biedende. En dan spreken we het den volgenden dag weer tegen, dan hebben we zoodoende twee nieuwtjes voor het zelfde geld! Dat is Amerikaansche journalistiek, die hemelsbreed afwijkt van de onze en die eigenlijk haar eigen karikatuur geworden is. De Pers en de Nieuwe Wereld bemoeit zich met alles en alles en méér. Zij vermeldt, dat naar meening der redactie het huwelijk van Meneer en Mevrouw A. niet zoo bar gelukkig is en dat het wel zal worden ont- De regisseur heetf zoojuist voor Para- mount de film „High, wide and handsome" voltooid, een muzikaal drama van Oscar Hammerstein, met muziek van Jerome Kern. De hoofdrol wordt gespeeld door Irene Dunne, terwijl de verdere medespelenden Randolph Scott, Dorothy Lamour, Raymond Walburn, Charles Bickford, Elizabeth Pat- terson, William Frawley en Akim Tamiroff zijn. De ontdekking der petroleumbronnen in het westen van Pennsylvania is in deze film verwerkt. bonden, want dat Mevrouw A. haar man eiken avond met den mattenklopper mores leertWij, Europeanen, staan altijd weer verbaasd te kijken naar en in die Ameri kaansche kranten, maar en dat is inte ressant! de Amerikanen zélf lachen dik wijls evenzeer spottend om hun eigen malle dagbladen. Meermalen is de Yankee-Pers in de schoone letteren, op het tooneel en in de film bespot en voor den gek gehouden en thans heeft de 20th Century-Foxfilm Corp. het nogeens ondernomen, om de verslag gevers made in U.S.A. aan de kaak te stellen en te bespotten. „Love is News"de privé-aangelegen- heden van twee menschen, die van elkander houdendaar mag de Pers haar neus niet insteken, maar in Amerika doet zij dat wèl (althans als zulke menschen eenige be kendheid hebben) en de film, die onder dezen titel wordt uitgebracht, levert daar kritiek op. In Nederland komt deze film op het projectiedoek onder den titel: „Het laatste Nieuws is Liefde" en wie haar ziet zal moeten lachen om den raken spot, ten koste van het Amerikaansche kranten- bedrijf! We zullen in dit opstel de deugden dezer film niet uitbazuinen. Het is in dezen niet onze taak, te vermelden, of die film zoo dit, of zoo dat is. Binnenkort zal onze film criticus het zijne wel zeggen over dit blij spel. Wèl echter is het de moeite waard, eens even aan te geven, waarin zulk een spotter nij op de Amerikaansche journalistiek ka rakteristiek is. Het aan-elkaar-gewaagd-zijn, is kenschet send voor dit millieu. De verslaggevers stuk voor stuk zijn méér dan gehaaid. Maar ook de slachtoffers zijn er aardig tegen opge wassen. Zij doen hun best, om de journa listen om den tuin te leiden, zij laten hun kwelgeesten er in vliegen, zoovaak ze kun nen en verweren zich dus stevig. Over en weer neemt men elkaar niets kwalijk. Het is niet: aanval en verdediging, maar list en tegenlist, en als het al te bont wordt, geven ze elkaar een opstopper, die ieder ander jarenlang zou heugen. Maar deze tegenstan ders praten er niet over. De man, die er eentje tegen zijn kin heeft gehad, staat op, lacht zoo goed en kwaad als 't gaat en denkt: „Straks komt de beurt aan mijhet geen ook vast en zeker waar is. De journalist, die een extra mooi nieuwtje aanbrengt, krijgt prompt een flinke opslag. Maar hij, die zich door zijn collega's laat verschalken en achter het net vischt, wordt subiet harteloos eruit gewipt. Zoodat een rasecht journalist in het land van den All- mighty Dollar driemaal daags loonsverhoo- ging krijgt en viermaal daags ontslagen wordt Overdrijven wij? Neen, de film overdrijft! „Het Laatste Nieuws is Liefde" en Tyrone Power vecht heldhaftig om dat laatste nieuws te veroveren. Men versta ons wèl: het laatste nieuws is het, dat hij wil leeren kennen, de liefde begeeft hij niet. Hij inter viewt een der rijkste erfdochters en in alle kranten (behalve in de zijne!) staat te lezen, dat hij met haar verloofd is Het verhaal willen we hier niet navertel len. Dat is ook niet zoo bar gemakkelijk. Want het is film, het is visueel en niet ge schikt, om in behoorlijke volzinnen, in ge degen Nederlandsch proza te worden her schapen. Het is: dwaasheid, heel dit enorme duel tusschen den verslaggever en zijn chef (Don Ameche) anderzijds. Het is: Ame rikaansche humor met al de typische eigen schappen daarvan, maar het zou niet nood zakelijk zijn, daarvan speciaal in een ar tikel vooraf melding te maken, als het niet zulk een uitmuntende persiflage was op de Amerikaansche krantenwereld. Want de Amerikanen sparen zichzelf nooit, wanneer zij zichzelf bespotten willen. Zij doen deze eer móét men hen na geven! niets ten halve en mengen geen water door hun wijn. De splinters vliegen eraf, als zij aan het hekelen gaan! Als zij wat hebben aan te merken op hun journa listiek, zullen zij het weieens even onge zouten zeggen en niemand, die het hun kwalijk neemt, de journalisten zélf lachen even gul mee! Zoodat de toeschouwer zich by het aan schouwen van deze film in een droomwereld bevindt. Hij ziet een verwrongen werkelijk heid, die eenigszins onzinnig is, maar die gelijktijdig zoo raak mag heeten, dat we het geen „fantasie" kunnen noemen. Maar men zie liever zélf. Hier falen woorden en is al leen het filmbeeld bij machte, om uit te drukken, wat de Amerikanen nu eigenlijk hebben bedoeld met: „Het Laatste Nieuws is Liefde". Het zal niet vaak voorkomen, dat een re gisseur de verzuchting slaakt, dat de film ster, waarmee hij moet werken tè mooi is. En toch was dit het geval met Joan Gardner in de film „De man, die wonderen kon doen" Joan Gardner speelt hierin de rol van een winkelmeisje, dat door den man, die de won deren doet omgetooverd wordt in een beeld- schoone Cleopatra. Maar het verschil in uiterlijk tusschen het winkelmeisje en de Egyptische koningin was niet groot genoeg en het eenige middel was om Joan Gardner wat leelijker te ma ken. Er werd niet zooveel zorg besteed aan haar make-up tot de Cleopatra-scènes kwa men en toen kon men het verschil duidelijk merken. Het zou eenvoudig geweest zyn om Joan Gardner leelijk te maken door een zware bril op haar neusje te zetten of haar haar stijf achterover te trekken, maar dit vond regisseur Lothar Mendes te grove middelen. De make-upman Lindham zocht toen zijn toevlucht tot zijn verschillende verf potjes en begon zijn werk. Gewoonlijk gebruikt men een fel roze tot rood gekleurde crème als ondergrond, die bepoederd wordt met poeder van eenige lichtere tinten om een jeugdige teint te krij gen. Bij Joan Gardner gebruikte men thans een groenachtige crème en grijze poeder, zoodat haar teint veel van haar jeugdige frischheid verloor. Haar lippen werden een beetje vervormd met de lippenstift en haar oogen werden verkleind door de hoeken sterk te bepoederen. Het haar werd een ietsje anders opgemaakt en daar stond Joan als een eenvoudig meisje, die zeker niemand voor een filmster zou verslijten. Lothar Mendes was tevreden en het ver schil met haar uiterlijk als Cleopatra wdl zoo verbluffend, dat men het werkelijk als een wonder kon beschouwen. Uw gezicht, zegt Perc Westmore, mag niet te ovaal zijn. We weten het wel: er is geen vrouw ter wereld, die geen belangstelling koestert voor haar uiterlijk. Hoe interessant vindt zij het niet, dat een andere haardracht of een in anderen vorm getrokken wenkbrauw het gelaat verandert. En ze zou ook geen echte vrouw zijn, indien zij niet zoo nu en dan haar uiterlijk voor den spiegel bestudeerde. Wanneer dan haar make-up gelykt op die van een Kay Francis of een Olivia de Ha- villand is zij niet van den spiegel weg te krijgen. Perc Westmore, die -aan het hoofd staat van de make-up afdeeling bij Warner Bros, heeft honderden vrouwengezichten bestu deerd en is tot de volgende conclusie geko men, dat ieder gelaat onder één der zeven door hem geschifte categories, kan worden ondergebracht. De klassificaties zijn: ovaal, rond, vierkant, langwerpig, driehoekig, en (waarde lezer(es) lach niet,) omgekeerd driehoekig enrechthoekig. „Elk gezicht heeft een bepaalde make-up noodig", zegt Perc Westmore, „het geheim is nu de make-up op de juiste wijze toe te passen. Beginnen we bij den ovalen vorm. Een ovaal gezicht heeft een eigen make-up pro bleem. De vrouw met zulk een gezicht be hoeft zich niet te „rougen" of haar wenk- brouwen niet te epileeren. Zij zal ten allen tijde haar schoonheid behouden. De kunst van make-up is echter, voor zoover dit alle andere categories betreft, om het zoo ovaal mogelijk te maken. Patricia Ellis b.v., die een rond gezicht heeft, dient haar rouge in een ovalen vorm uit te strijken, haar mond moet zij door middel van de lippenstift wij der trachten te maken ten einde de grootte van haar wangen te beperken; voorts moet zij haar wenkbrauwen welven om haar ge zicht meer „lengte" te geven. Het meisje met het vierkante gezicht moet er naar streven haar gezicht rond en langer te maken. Dus niet te veel rouge op de uitstekende kaakbeenderen; verder dikke lippen en zoo rond mogelijke wenkbrauwen; laat zij er vooral om denken het haar niet achterover te dragen, omdat dit de hoeken van het voorhoofd te sterk accentueert; dus zoo mogelijk, krullen aanbrengen, welke dan schaduw afwerpen en zoodoende haar gelaat den ovalen vorm verzekeren. Heeft zij een langwerpig gezicht: aangezicht wij der en korter maken. Nooit echter het haar in het midden splitsen, daar deze dracht de oogen meer naar het midden van het ge zicht trekt; rouge onder de oogen en laag op den wang (niet te dicht bij de neus); ten slotte mondhoeken iets laten oploopen. En, let wel dames, de gezichten die vallen onder de laatste drie klassificaties, dus die van boven spits toeloopen of omgekeerd (z.g. driehoek-gezichten) en die van de categorie der rechthoekigen moeten zooveel mogelijk in evenredigheid gebracht worden. Wat de laatste rubriek betreft: zorgt vooral de breedte van uw voorhoofd te vergrooten (breede haardracht dus). Ofschoon het ovale gezicht ideaal is, weest niet ontmoedigd als u in den spiegel kijkt en ontdekt, dat uw gezicht niet op één van Westmore's voor beelden lijkt. Er zijn in de wereld nóg din gen die belangrijker zijn dan make-up. Humphrey Bogart is de acteur, die nu eens de uitzondering vormt, die den regel bevestigt. Hij is de eenige acteur, die geen bepaalde wenschen heeft. (Misschien is hy daarom zulk een sympathiek artist.) Kay Francis b.v. staat absoluut niet toe, dat men van haar een foto maakt in bad- costuum. De populaire Warner Bros-ster wil ook niet, dat men haar fotografeert tijdens haar make-up voor den spiegel. Reporters staat zij nooit te woord tijdens de opnamen; daarvoor heeft zij haar speciale dagen. Met een tennis-racket of een polo-stick mag men haar ook niet fotografeeren. Reden: deze sporten beoefent zij niet. (Truth in adverti- singü Bravo Kay!!!) Bette Davis zal nooit een foto van haar laten maken, waarbij ze tot veel „hocus-po- cus" moet besluiten, zooals b.v. een bad- scéne, terwijl zij met de voeten op 't water spat. Olivia de Havilland laat alleen foto's ma ken, die geheel naar haar keuze en smaak zijn. (Er zijn meer menschen, die deze ge woonte volgen.) Joan Blondell weigert te spreken over huishoudelijke aangelegenheden, of over za ken, die haar echtgenoot Dick Powell raken. Onder geen enkele voorwaarde zal zij zich naast een vliegtuig laten fotografeeren, zelfs niet voor publiciteits-doeleinden. Paul Muni heeft een hekel aan commer- cieele plaatjes en zal zich dan ook nooit lee- nen voor publiciteits-doeleinden. Als George Brent eenmaal de studio ver laten heeft, is hij voor niemand meer te be reiken. Zelfs de studio-leiding weet zijn adres en telefoonnummer niet. Om hem te bereiken, moet men eerst zijn agent telefo- neeren, die dan de boodschap wel over brengt. (Zooveel bescheidenheid in de stu dio het is een weldaad daarvan kennis' te nemen Leslie Howard, die meestal op Zon- en feestdagen zeer gewillig is, heeft slechts één „won't". Hij staat n.1. niet toe, dat men hem noemt in verband met actrices met wie hij heeft samengewerkt. (Dat wil de actrice ook niet). Velen der grooten dezer wereld geven onomwonden toe, dat zij nooit succes zou den hebben gehad, als ze niet een zeker be roep hadden opgegeven, om een geheel an der te beginnen. Zoo ook is het met talryke beroemde Hollywoodsterren, die hun toe komst ruïneerden, (althans volgens de meening der respectievelijke ouders) om aan het tooneel of bij de film te gaan. Herbert Marshall, die een passie voor het tooneel had, leerde voor accountant, doch verliet op zekeren dag zijn kantoor, toen hem een kleine rol in een tooneelstuk te Londen werd aangeboden. Zijn familie en vrieden vonden, dat hij niet wijs was, om zoo maar een „bankiers'Moopbaan op te ge ven, maar de tijd heeft bewezen, dat Mars hall gelijk had zijn roeping te volgen. De charmante RKO Radio ster Ginger Rogers zou onderwijzers worden. Er werd in haar geboortestad in Texas een charleston dansconcours gehouden, waarin zij mede dong en tenslotte kampioene werd. Tegen het verbod van haar ouders in trad zij op in dansnummers in kleine variétés. Het niveau, dat zij in de filmindustrie bereikt heeft, is voor haar het beste bewijs, dat zij indertijd als zestienjarig meisje goed gehandeld heeft. Preston Foster had een succesvollen werk kring bij een dagblad te Philadelphia. Ook hij verliet den veiligen haven om een film carrière te beginnen, die hem ten slotte tot een der roemrijkste sterren van Hollywood maakte. Hij speelt bij voorkeur in films met actie, zooals in de RKO Radio film „The Plough and the Stars" en „Sea Devils". Ann Sothern, die in de RKO Radio film „Een Aanzoek per Radio" speelt, en een der beroemdste sterren aan het Amerikaansche filmuitspansel is, heeft een zeer veelbelo vende loopbaan als pianiste opgegeven, om bij het tooneel en de film te gaan. Ze heeft er geen berouw van. Dit is slechts een klein aantal uit de groo- te groep „uitblinkers", zooals ze van huis uit genoemd worden. Ze hebben het 'ns geprobeerd en met succesdoch hoevelen zijn er niet die nog dagelijks by de hekken der studio's op hun groote kans wachten... Lilian Harvey en Willy Fritsch in hun nieuwste Ufa-preduct „Sicl.cn Ohrfcigcn DE CLOWN BUX. City-Theater. Het City-Theater brengt deze week een van de weinige "goede circusfilms, een spannend verhaal uit het wereldje van den schijn. Welk een prachtige copie ligt er voor een film in het circusleven. Alleen al de tent, de woonwagens, de stallen en de wilde dieren vormen tesamen een ach tergrond waartegen men een mysterieuze moord en een spannende liefdesgeschiede nis kan laten spelen. Een clown, die tevens dokter is, of liever een dokter, die tevens down is althans beroepsclown komt men niet eiken dag tegen, maar Bux is er zoo eentje en hij is bovendien een char meur en een man van de wereld. Geen wonder, dat er meer dan een vrouw is, die hem begeert, geen wonder ook, dat er mannen zijn, die hem haten en zich op hem willen wreken. Het is interessant te zien hoe de man, dit bovenal een dieren vriend is, door een olifant en een tijger van zijn doodsvijanden verlost wordt. Vóór het zoover is moet er natuurlijk nog heel wat gebeuren, liefde en jalousie treden beurtelings op den voorgrond en het slot van de historie is natuurlijk, dat de on schuld bewezen en de ware liefde beloond wordt. De clown Bux is een buitengewoon spannende circusfilm, waarin Henri Rol land, Pierre Larquey en Suze Vernon de hoofdrollen vertolken. Vooraf gaat een film over apen en een alleraardigste screensong. Aan het verblijf van de Koninklijke familie in de hoofd stad zijn een groot aantal duidelijke opna men gewijd. Verder veel nieuws uit bin nen- en buitenland in beweegbaar geïl- lustreerden vormd. HET ONWCHTBARE FRONT. Roxy-Theater. De spionnage-films hebben zich steeds in groote belangstelling mogen verheugen en daar het Roxy-theater deze week een zeer sterk gespeelde en boeiende film in dit genre brengt, zullen zeker velen „Het on zichtbare Front" gaan zien. De geheime diensten van Frankrijk en Duitschland zijn weer tegen elkaar in actie. Als 'n belangrijk Duitsch document in han den is geraakt van den geheimen dienst te Parijs maakt de Duitsche afdeeling gebruik van de zeer geroutineerde en verleidelijke spionne Ena Flieder. Zij zal wel te weten komen, wie aan de verdwyning schuldig zijn. Zij ontziet niemand en niets. Maar ook kapitein Benoit van de Fransche afdeeling krijgt een belangrijke opdracht. Hij bereikt zijn doel door vriendschap te sluiten met een alleraardigste vrouwelijke postbeambte van een grensstation. Deze Dorothee té spoedig weer door verliefd op Benoit, maar als Ene Flieder opdracht krijgt Benoit uit te leveren komen er nieuwe conflicten in dit filmwerk. Jaloezie by Dorothee en voor de eerste maal ware liefde bij Ena. De Duit sche dienst waakt echter en het zou heel slechts met Benoit zijn afgeloopen als maar laten wij dat liever voor den filmbe zoeker verzwijgen. Wy zullen de spannende finale niet missen. Het spel in deze Fransche film was uit stekend. Vera Korène heeft de rol van de spionne prachtig gespeeld. Niet minder goed was Jean Unrat als kapitein Benoit. Maar wij zouden eigenlijk alle vertolkers moeten noemen zij allen vervulden hun rol geheel passend in het milieu. Het hoofdnummer werd voorafgegaan door een zeer goed Movietone-Nieuws en 'n Profilti-Nieuws dat vooral belangrijk is door de uitgebreide opname van het Ko ninklijk bezoek aan Amsterdam. S. O. SIK BEN VERLOOFD. Victoria-Theater. De hoofdschotel van den filmdisch, welke deze week in het Victoria-theater wordt opgediend, is een gang van lichte kost, m. a. w. een film geheel passend in deze zo merperiode. Overvloeiend en bruisend van humor, tintelend van levenslust en zoo als gezegd zeer licht verteerbaar. Het gaat hier in feite om een op zichzelf niet onknap meiske, dat tot eiken prijs in het huwelijk wil treden. Dat is natuurlijk haar goed recht, maar aan den anderen kant is het van de zijde van eventueele huwelyks-candidaten een kwestie van „accepteeren" of „niet-accep- teeren". Velen voelen het meest voor „niet-accep- teeren" en vooral omdat een man, die sterk door de a.s. schoonmama „bewerkt" wordt toch maar toe te happen, in de meeste ge vallen al meer dan genoeg heeft èn van schoonmama èn van de dochter, hoe aardig en gerieflijk deze laatste overigens kan zijn. Het systeem „dochter aan den man brengen" lukt dan in deze rol-komische film heelemaal niet. Bootreizen worden geëngaeerd, ja, wat wordt er al niet gedaan om dochterlief uit te huwelijken. Hoe deze geestige historie tenslotte af loopt, willen we vanaf deze plaats liever niet verklappen. Laat het genoeg zijn dat men een wan deling naar het theater niet zal betreuren, temeer daar het voorprogramma geheel past in het kader van dezen tijd. Luchtig, vroo- lijk en amusant. Uitstekend binnen- en buitenlandsch nieuws completeert het geheel op waardige wijze.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 8