FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
OP JACHT NAAR NIEUWTJES
AMERIKAANSCHE JOURNALISTIEK TEN VOETEN
UIT GEHEKELD IN „LOVE IS NEWS",
ROUBEN MAMOULIAN.
Een filmster, die te mooi was
Over gezichten gesproken.
Ook filmsterren hebben
bepaalde wenschen.
Velen, die het maar 'ns
probeerden, zijn nu
beroemde filmsterren.
C
ONZE BIOSCOPEN.
Zl
Hei teven der verslaggevers
„Siruggle tor IHe".
Wij allen zijn altijd dol op het laatste
nieuws, het allerlaatste, allerlaatste
nieuws cn omdat wij dat zoo graag
weten willen, is een heel leger verslag
gevers in de weer (toegerust met de
modernste hulpmiddelen!) om ons dat
te bezorgen, om te zoeken en te speuren
en te spieden en zich dood te haasten,
opdat wij geen minuut zullen te behoe
ven wachten en werkelijk direct en al-
leroogenblikkelijkst zullen te hooren
krijgen, wat er gebeurd is, hier en daar
en overalAl de avondbladen, de och
tendbladen, de extra-edities, de speciale
uitgaven, de feestnummers en verdere
publicaties dienen dit belang en zijn ons
van dienst. Wij, lezers, worden op onze
wenken bediend!
En vooral die kranten onderling doen
braaf hun best, om elk voor zich den wed
loop te winnen en het nieuws nog eerder te
serveeren, dan hun concurrenten. Hoe aardig
is het, om een ander vóór te zijn! Hoe leuk
is het, wanneer de vette letters op de front
pagina een mooi en sensationeel bericht
(„mooi" en „sensationeel" is precies het
zelfde in de journalistiek!) wèl in ons blad,
maar niet in een ander staat! Daar kan men
werkelijk moeite voor doen, want dat is de
struggle for life, dat houdt de verslaggevers
jong en zet hen aan tot steeds grooter acti
viteit!
Laten wij eens kijken naar Amerika.
Daar is die wedijver uit den aard der zaak
nog veel intenser dan in Europa, daar is de
concurrentie honderdmalen scherper en
daar móét de krant eiken dag haar lezers
duizelingwekkende sensaties voorzetten, of
ze voor handen zijn, of niet. Is er geen
nieuws, wel dan maken we nieuws, we
kunnen in de krant schrijven, dat de koning
van Siam zijn betrekking wil afstaan aan
den meest biedende. En dan spreken we het
den volgenden dag weer tegen, dan hebben
we zoodoende twee nieuwtjes voor het
zelfde geld!
Dat is Amerikaansche journalistiek, die
hemelsbreed afwijkt van de onze en die
eigenlijk haar eigen karikatuur geworden
is. De Pers en de Nieuwe Wereld bemoeit
zich met alles en alles en méér. Zij vermeldt,
dat naar meening der redactie het huwelijk
van Meneer en Mevrouw A. niet zoo bar
gelukkig is en dat het wel zal worden ont-
De regisseur heetf zoojuist voor Para-
mount de film „High, wide and handsome"
voltooid, een muzikaal drama van Oscar
Hammerstein, met muziek van Jerome
Kern. De hoofdrol wordt gespeeld door Irene
Dunne, terwijl de verdere medespelenden
Randolph Scott, Dorothy Lamour, Raymond
Walburn, Charles Bickford, Elizabeth Pat-
terson, William Frawley en Akim Tamiroff
zijn.
De ontdekking der petroleumbronnen in
het westen van Pennsylvania is in deze film
verwerkt.
bonden, want dat Mevrouw A. haar man
eiken avond met den mattenklopper mores
leertWij, Europeanen, staan altijd weer
verbaasd te kijken naar en in die Ameri
kaansche kranten, maar en dat is inte
ressant! de Amerikanen zélf lachen dik
wijls evenzeer spottend om hun eigen malle
dagbladen.
Meermalen is de Yankee-Pers in de
schoone letteren, op het tooneel en in de
film bespot en voor den gek gehouden en
thans heeft de 20th Century-Foxfilm Corp.
het nogeens ondernomen, om de verslag
gevers made in U.S.A. aan de kaak te stellen
en te bespotten.
„Love is News"de privé-aangelegen-
heden van twee menschen, die van elkander
houdendaar mag de Pers haar neus
niet insteken, maar in Amerika doet zij dat
wèl (althans als zulke menschen eenige be
kendheid hebben) en de film, die onder
dezen titel wordt uitgebracht, levert daar
kritiek op. In Nederland komt deze film op
het projectiedoek onder den titel: „Het
laatste Nieuws is Liefde" en wie haar ziet
zal moeten lachen om den raken spot, ten
koste van het Amerikaansche kranten-
bedrijf!
We zullen in dit opstel de deugden dezer
film niet uitbazuinen. Het is in dezen niet
onze taak, te vermelden, of die film zoo dit,
of zoo dat is. Binnenkort zal onze film
criticus het zijne wel zeggen over dit blij
spel. Wèl echter is het de moeite waard, eens
even aan te geven, waarin zulk een spotter
nij op de Amerikaansche journalistiek ka
rakteristiek is.
Het aan-elkaar-gewaagd-zijn, is kenschet
send voor dit millieu. De verslaggevers stuk
voor stuk zijn méér dan gehaaid. Maar ook
de slachtoffers zijn er aardig tegen opge
wassen. Zij doen hun best, om de journa
listen om den tuin te leiden, zij laten hun
kwelgeesten er in vliegen, zoovaak ze kun
nen en verweren zich dus stevig. Over en
weer neemt men elkaar niets kwalijk. Het
is niet: aanval en verdediging, maar list en
tegenlist, en als het al te bont wordt, geven
ze elkaar een opstopper, die ieder ander
jarenlang zou heugen. Maar deze tegenstan
ders praten er niet over. De man, die er
eentje tegen zijn kin heeft gehad, staat op,
lacht zoo goed en kwaad als 't gaat en
denkt: „Straks komt de beurt aan mijhet
geen ook vast en zeker waar is.
De journalist, die een extra mooi nieuwtje
aanbrengt, krijgt prompt een flinke opslag.
Maar hij, die zich door zijn collega's laat
verschalken en achter het net vischt, wordt
subiet harteloos eruit gewipt. Zoodat een
rasecht journalist in het land van den All-
mighty Dollar driemaal daags loonsverhoo-
ging krijgt en viermaal daags ontslagen
wordt
Overdrijven wij? Neen, de film overdrijft!
„Het Laatste Nieuws is Liefde" en Tyrone
Power vecht heldhaftig om dat laatste
nieuws te veroveren. Men versta ons wèl:
het laatste nieuws is het, dat hij wil leeren
kennen, de liefde begeeft hij niet. Hij inter
viewt een der rijkste erfdochters en in alle
kranten (behalve in de zijne!) staat te lezen,
dat hij met haar verloofd is
Het verhaal willen we hier niet navertel
len. Dat is ook niet zoo bar gemakkelijk.
Want het is film, het is visueel en niet ge
schikt, om in behoorlijke volzinnen, in ge
degen Nederlandsch proza te worden her
schapen. Het is: dwaasheid, heel dit enorme
duel tusschen den verslaggever en zijn
chef (Don Ameche) anderzijds. Het is: Ame
rikaansche humor met al de typische eigen
schappen daarvan, maar het zou niet nood
zakelijk zijn, daarvan speciaal in een ar
tikel vooraf melding te maken, als het niet
zulk een uitmuntende persiflage was op de
Amerikaansche krantenwereld.
Want de Amerikanen sparen zichzelf
nooit, wanneer zij zichzelf bespotten willen.
Zij doen deze eer móét men hen na
geven! niets ten halve en mengen geen
water door hun wijn. De splinters vliegen
eraf, als zij aan het hekelen gaan! Als zij
wat hebben aan te merken op hun journa
listiek, zullen zij het weieens even onge
zouten zeggen en niemand, die het hun
kwalijk neemt, de journalisten zélf lachen
even gul mee!
Zoodat de toeschouwer zich by het aan
schouwen van deze film in een droomwereld
bevindt. Hij ziet een verwrongen werkelijk
heid, die eenigszins onzinnig is, maar die
gelijktijdig zoo raak mag heeten, dat we het
geen „fantasie" kunnen noemen. Maar men
zie liever zélf. Hier falen woorden en is al
leen het filmbeeld bij machte, om uit te
drukken, wat de Amerikanen nu eigenlijk
hebben bedoeld met: „Het Laatste Nieuws
is Liefde".
Het zal niet vaak voorkomen, dat een re
gisseur de verzuchting slaakt, dat de film
ster, waarmee hij moet werken tè mooi is.
En toch was dit het geval met Joan Gardner
in de film „De man, die wonderen kon doen"
Joan Gardner speelt hierin de rol van een
winkelmeisje, dat door den man, die de won
deren doet omgetooverd wordt in een beeld-
schoone Cleopatra.
Maar het verschil in uiterlijk tusschen het
winkelmeisje en de Egyptische koningin
was niet groot genoeg en het eenige middel
was om Joan Gardner wat leelijker te ma
ken. Er werd niet zooveel zorg besteed aan
haar make-up tot de Cleopatra-scènes kwa
men en toen kon men het verschil duidelijk
merken.
Het zou eenvoudig geweest zyn om Joan
Gardner leelijk te maken door een zware
bril op haar neusje te zetten of haar haar
stijf achterover te trekken, maar dit vond
regisseur Lothar Mendes te grove middelen.
De make-upman Lindham zocht toen zijn
toevlucht tot zijn verschillende verf potjes en
begon zijn werk.
Gewoonlijk gebruikt men een fel roze tot
rood gekleurde crème als ondergrond, die
bepoederd wordt met poeder van eenige
lichtere tinten om een jeugdige teint te krij
gen. Bij Joan Gardner gebruikte men thans
een groenachtige crème en grijze poeder,
zoodat haar teint veel van haar jeugdige
frischheid verloor. Haar lippen werden een
beetje vervormd met de lippenstift en haar
oogen werden verkleind door de hoeken
sterk te bepoederen. Het haar werd een
ietsje anders opgemaakt en daar stond Joan
als een eenvoudig meisje, die zeker niemand
voor een filmster zou verslijten.
Lothar Mendes was tevreden en het ver
schil met haar uiterlijk als Cleopatra wdl
zoo verbluffend, dat men het werkelijk als
een wonder kon beschouwen.
Uw gezicht, zegt Perc Westmore, mag
niet te ovaal zijn.
We weten het wel: er is geen vrouw ter
wereld, die geen belangstelling koestert
voor haar uiterlijk. Hoe interessant vindt zij
het niet, dat een andere haardracht of een
in anderen vorm getrokken wenkbrauw het
gelaat verandert. En ze zou ook geen echte
vrouw zijn, indien zij niet zoo nu en dan
haar uiterlijk voor den spiegel bestudeerde.
Wanneer dan haar make-up gelykt op die
van een Kay Francis of een Olivia de Ha-
villand is zij niet van den spiegel weg te
krijgen.
Perc Westmore, die -aan het hoofd staat
van de make-up afdeeling bij Warner Bros,
heeft honderden vrouwengezichten bestu
deerd en is tot de volgende conclusie geko
men, dat ieder gelaat onder één der zeven
door hem geschifte categories, kan worden
ondergebracht. De klassificaties zijn: ovaal,
rond, vierkant, langwerpig, driehoekig, en
(waarde lezer(es) lach niet,) omgekeerd
driehoekig enrechthoekig.
„Elk gezicht heeft een bepaalde make-up
noodig", zegt Perc Westmore, „het geheim
is nu de make-up op de juiste wijze toe te
passen.
Beginnen we bij den ovalen vorm. Een
ovaal gezicht heeft een eigen make-up pro
bleem. De vrouw met zulk een gezicht be
hoeft zich niet te „rougen" of haar wenk-
brouwen niet te epileeren. Zij zal ten allen
tijde haar schoonheid behouden. De kunst
van make-up is echter, voor zoover dit alle
andere categories betreft, om het zoo ovaal
mogelijk te maken. Patricia Ellis b.v., die
een rond gezicht heeft, dient haar rouge in
een ovalen vorm uit te strijken, haar mond
moet zij door middel van de lippenstift wij
der trachten te maken ten einde de grootte
van haar wangen te beperken; voorts moet
zij haar wenkbrauwen welven om haar ge
zicht meer „lengte" te geven.
Het meisje met het vierkante gezicht
moet er naar streven haar gezicht rond en
langer te maken. Dus niet te veel rouge op
de uitstekende kaakbeenderen; verder dikke
lippen en zoo rond mogelijke wenkbrauwen;
laat zij er vooral om denken het haar niet
achterover te dragen, omdat dit de hoeken
van het voorhoofd te sterk accentueert; dus
zoo mogelijk, krullen aanbrengen, welke
dan schaduw afwerpen en zoodoende haar
gelaat den ovalen vorm verzekeren. Heeft
zij een langwerpig gezicht: aangezicht wij
der en korter maken. Nooit echter het haar
in het midden splitsen, daar deze dracht de
oogen meer naar het midden van het ge
zicht trekt; rouge onder de oogen en laag
op den wang (niet te dicht bij de neus); ten
slotte mondhoeken iets laten oploopen. En,
let wel dames, de gezichten die vallen onder
de laatste drie klassificaties, dus die van
boven spits toeloopen of omgekeerd (z.g.
driehoek-gezichten) en die van de categorie
der rechthoekigen moeten zooveel mogelijk
in evenredigheid gebracht worden. Wat de
laatste rubriek betreft: zorgt vooral de
breedte van uw voorhoofd te vergrooten
(breede haardracht dus). Ofschoon het ovale
gezicht ideaal is, weest niet ontmoedigd als
u in den spiegel kijkt en ontdekt, dat uw
gezicht niet op één van Westmore's voor
beelden lijkt. Er zijn in de wereld nóg din
gen die belangrijker zijn dan make-up.
Humphrey Bogart is de acteur, die nu
eens de uitzondering vormt, die den regel
bevestigt. Hij is de eenige acteur, die geen
bepaalde wenschen heeft. (Misschien is hy
daarom zulk een sympathiek artist.)
Kay Francis b.v. staat absoluut niet toe,
dat men van haar een foto maakt in bad-
costuum. De populaire Warner Bros-ster wil
ook niet, dat men haar fotografeert tijdens
haar make-up voor den spiegel. Reporters
staat zij nooit te woord tijdens de opnamen;
daarvoor heeft zij haar speciale dagen. Met
een tennis-racket of een polo-stick mag men
haar ook niet fotografeeren. Reden: deze
sporten beoefent zij niet. (Truth in adverti-
singü Bravo Kay!!!)
Bette Davis zal nooit een foto van haar
laten maken, waarbij ze tot veel „hocus-po-
cus" moet besluiten, zooals b.v. een bad-
scéne, terwijl zij met de voeten op 't water
spat.
Olivia de Havilland laat alleen foto's ma
ken, die geheel naar haar keuze en smaak
zijn. (Er zijn meer menschen, die deze ge
woonte volgen.)
Joan Blondell weigert te spreken over
huishoudelijke aangelegenheden, of over za
ken, die haar echtgenoot Dick Powell raken.
Onder geen enkele voorwaarde zal zij zich
naast een vliegtuig laten fotografeeren, zelfs
niet voor publiciteits-doeleinden.
Paul Muni heeft een hekel aan commer-
cieele plaatjes en zal zich dan ook nooit lee-
nen voor publiciteits-doeleinden.
Als George Brent eenmaal de studio ver
laten heeft, is hij voor niemand meer te be
reiken. Zelfs de studio-leiding weet zijn
adres en telefoonnummer niet. Om hem te
bereiken, moet men eerst zijn agent telefo-
neeren, die dan de boodschap wel over
brengt. (Zooveel bescheidenheid in de stu
dio het is een weldaad daarvan kennis'
te nemen
Leslie Howard, die meestal op Zon- en
feestdagen zeer gewillig is, heeft slechts
één „won't". Hij staat n.1. niet toe, dat men
hem noemt in verband met actrices met wie
hij heeft samengewerkt. (Dat wil de actrice
ook niet).
Velen der grooten dezer wereld geven
onomwonden toe, dat zij nooit succes zou
den hebben gehad, als ze niet een zeker be
roep hadden opgegeven, om een geheel an
der te beginnen. Zoo ook is het met talryke
beroemde Hollywoodsterren, die hun toe
komst ruïneerden, (althans volgens de
meening der respectievelijke ouders) om
aan het tooneel of bij de film te gaan.
Herbert Marshall, die een passie voor het
tooneel had, leerde voor accountant, doch
verliet op zekeren dag zijn kantoor, toen
hem een kleine rol in een tooneelstuk te
Londen werd aangeboden. Zijn familie en
vrieden vonden, dat hij niet wijs was, om
zoo maar een „bankiers'Moopbaan op te ge
ven, maar de tijd heeft bewezen, dat Mars
hall gelijk had zijn roeping te volgen.
De charmante RKO Radio ster Ginger
Rogers zou onderwijzers worden. Er werd in
haar geboortestad in Texas een charleston
dansconcours gehouden, waarin zij mede
dong en tenslotte kampioene werd. Tegen
het verbod van haar ouders in trad zij op in
dansnummers in kleine variétés. Het niveau,
dat zij in de filmindustrie bereikt heeft, is
voor haar het beste bewijs, dat zij indertijd
als zestienjarig meisje goed gehandeld heeft.
Preston Foster had een succesvollen werk
kring bij een dagblad te Philadelphia. Ook
hij verliet den veiligen haven om een film
carrière te beginnen, die hem ten slotte tot
een der roemrijkste sterren van Hollywood
maakte. Hij speelt bij voorkeur in films met
actie, zooals in de RKO Radio film „The
Plough and the Stars" en „Sea Devils".
Ann Sothern, die in de RKO Radio film
„Een Aanzoek per Radio" speelt, en een der
beroemdste sterren aan het Amerikaansche
filmuitspansel is, heeft een zeer veelbelo
vende loopbaan als pianiste opgegeven, om
bij het tooneel en de film te gaan. Ze heeft
er geen berouw van.
Dit is slechts een klein aantal uit de groo-
te groep „uitblinkers", zooals ze van huis
uit genoemd worden.
Ze hebben het 'ns geprobeerd en met
succesdoch hoevelen zijn er niet die nog
dagelijks by de hekken der studio's op hun
groote kans wachten...
Lilian Harvey en Willy Fritsch in hun nieuwste Ufa-preduct „Sicl.cn Ohrfcigcn
DE CLOWN BUX.
City-Theater.
Het City-Theater brengt deze week een
van de weinige "goede circusfilms, een
spannend verhaal uit het wereldje van
den schijn. Welk een prachtige copie ligt
er voor een film in het circusleven. Alleen
al de tent, de woonwagens, de stallen en
de wilde dieren vormen tesamen een ach
tergrond waartegen men een mysterieuze
moord en een spannende liefdesgeschiede
nis kan laten spelen. Een clown, die tevens
dokter is, of liever een dokter, die tevens
down is althans beroepsclown komt
men niet eiken dag tegen, maar Bux is er
zoo eentje en hij is bovendien een char
meur en een man van de wereld. Geen
wonder, dat er meer dan een vrouw is, die
hem begeert, geen wonder ook, dat er
mannen zijn, die hem haten en zich op
hem willen wreken. Het is interessant te
zien hoe de man, dit bovenal een dieren
vriend is, door een olifant en een tijger
van zijn doodsvijanden verlost wordt. Vóór
het zoover is moet er natuurlijk nog heel
wat gebeuren, liefde en jalousie treden
beurtelings op den voorgrond en het slot
van de historie is natuurlijk, dat de on
schuld bewezen en de ware liefde beloond
wordt.
De clown Bux is een buitengewoon
spannende circusfilm, waarin Henri Rol
land, Pierre Larquey en Suze Vernon de
hoofdrollen vertolken.
Vooraf gaat een film over apen en een
alleraardigste screensong. Aan het verblijf
van de Koninklijke familie in de hoofd
stad zijn een groot aantal duidelijke opna
men gewijd. Verder veel nieuws uit bin
nen- en buitenland in beweegbaar geïl-
lustreerden vormd.
HET ONWCHTBARE FRONT.
Roxy-Theater.
De spionnage-films hebben zich steeds in
groote belangstelling mogen verheugen en
daar het Roxy-theater deze week een zeer
sterk gespeelde en boeiende film in dit
genre brengt, zullen zeker velen „Het on
zichtbare Front" gaan zien.
De geheime diensten van Frankrijk en
Duitschland zijn weer tegen elkaar in actie.
Als 'n belangrijk Duitsch document in han
den is geraakt van den geheimen dienst te
Parijs maakt de Duitsche afdeeling gebruik
van de zeer geroutineerde en verleidelijke
spionne Ena Flieder. Zij zal wel te weten
komen, wie aan de verdwyning schuldig
zijn. Zij ontziet niemand en niets. Maar ook
kapitein Benoit van de Fransche afdeeling
krijgt een belangrijke opdracht. Hij bereikt
zijn doel door vriendschap te sluiten met
een alleraardigste vrouwelijke postbeambte
van een grensstation. Deze Dorothee té
spoedig weer door verliefd op Benoit, maar
als Ene Flieder opdracht krijgt Benoit uit
te leveren komen er nieuwe conflicten in dit
filmwerk. Jaloezie by Dorothee en voor de
eerste maal ware liefde bij Ena. De Duit
sche dienst waakt echter en het zou heel
slechts met Benoit zijn afgeloopen als
maar laten wij dat liever voor den filmbe
zoeker verzwijgen. Wy zullen de spannende
finale niet missen.
Het spel in deze Fransche film was uit
stekend.
Vera Korène heeft de rol van de spionne
prachtig gespeeld. Niet minder goed was
Jean Unrat als kapitein Benoit. Maar wij
zouden eigenlijk alle vertolkers moeten
noemen zij allen vervulden hun rol geheel
passend in het milieu.
Het hoofdnummer werd voorafgegaan
door een zeer goed Movietone-Nieuws en 'n
Profilti-Nieuws dat vooral belangrijk is
door de uitgebreide opname van het Ko
ninklijk bezoek aan Amsterdam.
S. O. SIK BEN VERLOOFD.
Victoria-Theater.
De hoofdschotel van den filmdisch, welke
deze week in het Victoria-theater wordt
opgediend, is een gang van lichte kost,
m. a. w. een film geheel passend in deze zo
merperiode. Overvloeiend en bruisend van
humor, tintelend van levenslust en zoo
als gezegd zeer licht verteerbaar.
Het gaat hier in feite om een op zichzelf
niet onknap meiske, dat tot eiken prijs in
het huwelijk wil treden.
Dat is natuurlijk haar goed recht, maar
aan den anderen kant is het van de zijde
van eventueele huwelyks-candidaten een
kwestie van „accepteeren" of „niet-accep-
teeren".
Velen voelen het meest voor „niet-accep-
teeren" en vooral omdat een man, die sterk
door de a.s. schoonmama „bewerkt" wordt
toch maar toe te happen, in de meeste ge
vallen al meer dan genoeg heeft èn van
schoonmama èn van de dochter, hoe aardig
en gerieflijk deze laatste overigens kan zijn.
Het systeem „dochter aan den man
brengen" lukt dan in deze rol-komische film
heelemaal niet.
Bootreizen worden geëngaeerd, ja, wat
wordt er al niet gedaan om dochterlief uit
te huwelijken.
Hoe deze geestige historie tenslotte af
loopt, willen we vanaf deze plaats liever
niet verklappen.
Laat het genoeg zijn dat men een wan
deling naar het theater niet zal betreuren,
temeer daar het voorprogramma geheel past
in het kader van dezen tijd. Luchtig, vroo-
lijk en amusant.
Uitstekend binnen- en buitenlandsch
nieuws completeert het geheel op waardige
wijze.