Een reis om nooit te vergeten
LOTGEVALLEN VAN EEN JEUGDIGEN
NEDERLANDSCHEN AVONTURIER.
De Russen bij San Jacinto
gedaald.
Op naar de Jamboree.
Indische padvinders in Nederland.
Glimlachje
H. L. O.-oefenavonden.
De zwemmers krijgen een
mooie kans.
(Vervolg.)
V.
Langzamerhand liet men mij nu meer
vrijheid en op een goeden dag was ik plot
seling verdwenen. Maar nooit in mijn leven
zal ik deze goede lieden vergeten: ze leven
zoo eenvoudig en ze zijn toch zoo gelukkig!
Het beeld van die jonge Arabische vrouw
staat mij heden, 7 lange jaren later, nog
voor den geest alsof ik ze gisteren pas ver
liet en soms denk ik, dat ze nog naar mi)
verlangen zal
Nu brak een slechte tijd voor mij aan.
Mijn schoenen waren kapot en ik liep op
mijn bloote voeten. Zoo trok ik verder. En
omdat er overal scherpe steentjes en door
nen waren, had ik mijn voeten ook dra
kapot geloopen.
Ik zag in, dat het zoo niet gaan zou: 't zou
omkomen van honger of dorst. Daarom ver
lei ik mijn koers meer in Noordelijke rich
ting, om zoo naar Algiers te komen. Men
denke echter niet, dat dit een kattenspron-
getje was: ook nu nog had ik een 670 kilo
meter voor den boeg.
Op zekeren dag kwam ik een Arabier
tegen, en die wilde geld van me hebben.
Maar mijn geld was zoo ongeveer allemaal
op, en daarom zeide ik, bij wijze van nood
leugentje, om hem kwijt te raken, dat ik al
mijn geld had achter gelaten bij de Arabi
sche familie zoo-en-zoo, waar ik zoo lang
geweest was. Maar hoe verbaasd was ik, te
vernemen, dat deze menschen heel goede
kennissen van hem waren, en dat hij juist
onderweg daar henen was!
Nu moest ik hem alles van daar vertellen.
Natuurlijk liet ik hem niet merken, dat ik
mijn „schoonfamilie" eigenlijk ontvlucht
was. Maar hij begreep het toch best en ver
langde van mij, dat ik met hem mee terug
zou gaan. Ik weigerde, maar toen bedreigde
hij mij met zijn dolk: hij zou me overhoop
steken als ik niet mee ging. Ik wist al lang,
dat de Arabieren met het mes zoo vlug als
water zijn, en dat er met hun niet te spot
ten valt. Dus onderwierp ik mij aan zijn
verlangen en wachtte een gunstig oogenblik
af om hem onschadelijk te maken.
Toen ik mijn kans 9choon zag, gaf ik hem
met mijn knuppel een slag op z'n hoofd,
waardoor hij bewusteloos neerviel. Ik trok
hem toen zijn schoenen van bokkenleer uit,
deed ze zelf aan, en maakte mij zoo snel als
ik loopen kon uit de voeten. Want de man
was door mijn slag slechts verdoofd en hij
kon elk oogenblik weer bij komen
De eigenlijke woestijn had ik nu weldra
weer verlaten en ik kwam nu in een door
het geweld der natuur heel mooie land
streek. Het water van vroegere regentijden,
had hier geweldige afgronden doen ontstaan.
Slechts langs smalle paadjes, ook wel „de
Arabierenpaadjes" genaamd, kon men hier
langs tTekken. Van grootsche natuurpracht
konden de oogen hier niet verzadigd gera
ken en men vergat er honger en dorst bij.
Het was onbeschrijfelijk mooi in zijn
grootschheid en al z'n woestheid.
Ik kwam nu eiken dag een flink stuk ver
der. Bijna eiken nacht kon ik bij deze of
gene Arabische familie in een hut onderdak
vinden, zonder dat zich weer moeilijkheden
voordeden van dien aard als ik de eerste
maal ondervond! Overal werd ik vriende
lijk ontvangen; ik danste soms wat voor hun
of zong hun een paar mooie versjes uit mijn
vaderland voor en bij het afscheid nemen
ondervond ik steeds de grootste hartelijk
heid: men gaf mij eten voor den dag mede,
en soms zelfs een als een kostbaarheid be
schouwd pakje tabak.
Langzamerhand kwam ik in de buurt van
een stad, Djelfa (of Biskrei?). Hier begon de
spoorweg weer, die door veel tunnels en
bergkloven voert. Maar daar ik nog nauwe
lijks genoeg geld om van te leven had, kon
ik van den trein geen gebruik maken. Ik
zou dus deze 350 kilometer nog te voet moe
ten afleggen.
Nu moet men ook weer niet denken, dat
ik van dag tot dag van het eene dorp naar
het andere trok. Integendeel: er zijn ook
hier nog vele woeste streken. Dikwijls moest
ik des nachts nog onder den blooten hemel
slapen, maar de heerlijke natuur maakte
hier alles goed.
Nu moet ik nog een verschrikkelijk avon
tuur vertellen. Als ik er nu, zes jaren later,
aan terug denk, dan loopt het koude zweet
mij nog over den rug. Denk niet, waarde
lezer, dat ik U een verhaaltje ga opdisschen
van een leeuw of zoo iets, neen, het was
veel minder romantisch en heldhaftig, maar
het is voor mij toch een strijd op leven en
dood geweest, die wel drie uur geduurd
heeft! Op zekeren mooien dag liep ik name
lijk langs een droge sloot en bemerkte te
laat, dat in een uitgedroogd zoutmeer te
recht gekomen was. Toen zonk ik reeds tot
over de enkels in de modder en ik kon er
niet meer uitkomen. Drie uren heb ik zoo
geworsteld, soms tot over mijn knieen in het
zoute slijk wegzinkende, voor ik weer vasten
grond onder de voeten voelde. Toen viel ik
er bij neer en pas diep in den nacht werd
ik weer wakker. Toen dankte ik God voor
deze redding
Nu marcheerde ik verder, over Boghar,
Berrouaghla, naar Medea. Ik was nu nog on
geveer 90 kilometer van de zee verwijderd
en het was een mooie landstreek die ik nu
doortrok. De laatste 90 kilometer heb ik ir.
16 uren afgelegd; daarbij liep ik den gan-
schen nacht door, want des nachts loopt het
beter dan overdag.
Begin Januari 1930 kwam ik, in Arabische
kleederdracht, in Algiers aan. Ik begaf mij
naar het Nederlandsche consulaat, w8ar
men mij van andere kleeren voorzag en mij
een briefje voor vrij wonen en den kost gaf.
Natuurlijk moest ik al mijn belevenissen
vertellen en ik zat zoodoende urenlang op
het consulaat. Maar ik werd er steeds vrien
delijk ontvangen en men gaf mij zelfs een
aardig zakgeldje!
VI.
Den 17en Januari 1930 ging een Hambur
ger schip naar Palma de Mallorca. Ik mocht
hier mee, en 26 uren later zette ik op dit
mooie eiland voet aan wal. Men vond hier in
deze kleine en schoor.e wereld vele buiten
landers.
Palma de Mallorca is, zooals men zal
weten, een eiland van de eilandengroep der
Balcaren. In vroeger jaren moeten hier be
roemde steenslingeraars gewoond hebben.
De bewoners pleegt men Marokineezen of
Marokkijnen te noemen. Ook wanneer men
het Spaansch volkomen machtig is, kan men
deze lieden nog moeilijk verstaan. -De kul
tuur en zeden doen in veel gevallen nog
denken aan die der Mooren, die hier vroeger
heerschten. Ook hun liederen zijn meestal
op oude Moorsche melodiën. Het is moeilijk
zich een mooiere stad dan Palma te denken.
De kathedraal is een schitterend kunstwerk
en zij staat door vele onderaardsche gangen,
die zich onder de geheele stad uitstrekken
in verbinding met een wondermooie burcht,
die hoog boven op een berg gelegen is. Al
deze kunstige gebouwen zijn in den Moor-
schen tijd door slaven gebouwd.
In deze stad nu zoude ik een tweede
heimat vinden. Toen wist ik nog niet, wat
mij vijf jaren later boven het hoofd zou
hangen. Dat was maar goed ook; als de
mensch alles vooruit wist
Op zoek naar een kosthuis ontmoette ik
een jongen Duitscher van ongeveer mijn
leeftijd. Hij was een Beriijner, en een lustig
persoontje, die alles altijd van de zonnige
zijde bekeek. Hij was zelf ook nog niet lang
in Palma en was erg verheugd een halven
landsman te ontmoeten en toen hij vernam,
dat ik uit Afrika kwam, raakte zijn be
langstelling niet uitgeput. Uren lang moest
ik van mijn avonturen daar vertellen.
Hij was, voor hij op Palma kwam, onge
veer een jaar in Barcelona werkzaam ge
weest en daar had hij gelukkig al heel aar
dig Spaanrch leeren spreken. Kort en goed:
wij bleven tezamen en al dra gevoelden wij
een broederlijke genegenheid voor elkander.
In Tereno, waar vrijwel niets dan buiten
landers woonden, had hij een klein zaakje.
Hij was namelijk schilder. Dat kwam mooi
uit. En in het achterhuis richtten wij nu een
meubelmakerwerkplaats er bij in. Alles, wat
ik nu maakte, schilderde hij, en zoo leefden
en werkten wij gelukkig tezamen. We maak
ten uitstaupjes, naar Soller en andere ge
deelten van het eiland en de9 Maandags
trokken we steeds weer frisch en vroolijk
aan den arbeid.
Natuurlijk verliep ons leventje hier ook
niet zonder verdrietelijkheden. Het Maro-
kijner volkje kan erg moeilijk van zijn
geldje scheiden en daar hadden wij dan
soms den grootsten last mee. Maar de deug
nieten waren niet alleen onder de inboor
lingen te vinden: ook onder de buitenlan
ders troffen we er verscheidene aan die
slechts naar Palma gekomen waren om an
deren lieden het zuur verdiende eerlijke
geldje op allerlei manieren afhandig te ma
ken. Zoo werden we op allerlei manieren
bedrogen. Desondanks zagen wij in de jarea
voor dat de burgeroorlog uitbrak, kans een
mooie duit bij elkaar te verdienen. En dat
niet alleen: ook onze zaak werd met den dag
beter.
(Wordt vervolgd.)
£*uAtoaaet
De Hmaaiache poolvluchf»
Nieuwe records op hun naam. 10.860
K.M. afgelegd in 61 uur.
De Sovjet-Russische vliegers zijn gis
teren bij San Jacinto in Californië ge
daald. Zij hebben hiermede het wereld
record afstandvliegen in rechte lijn ge
bracht op ongeveer 10.860 K.M.
Zij zijn 61 uur in de lucht gebleven.
Het oude record stond op naam van
de Franschen Codos en Rossi met 9.104
K.M. en is derhalve verbeterd met
1.700 K.M.
De kruissnelheid bedroeg 200 K.M. Tijdens
dezen tocht is de bemanning van het vlieg
tuig voortdurend in draadloos contact ge
weest met de aarde, ondanks het slechte
weer, dat in het Poolgebied heerschte en
ondanks de sneeuwstormen.
De vliegers hebben verklaard, dat zij het
goed maken. Hun toestel is geheel in orde.
Zij zullen trachten de militaire luchtbasis
van Marchfield (Riverside, Californië) te
bereiken, een afstand van 25 K.M. Van dit
vliegveld waren militairen hun tegemoet ge
vlogen.
De Russische vlieger Gromov heeft den
Sovjet-Russischen zaakgelastigde te Wash
ington telefonisch medegedeeld, dat de offi-
cieele tijd van zijn vlucht is 62 uur 17 minu
ten. De eenige reden, waarom te San Jacin
to is gedaald is het verlangen op het grond
gebied van de Ver. Staten te dalen, anders
zouden zij zijn doorgevlogen naar Mexico.
De bewolking was zoo dicht, dat twee uur
is gezocht naar een landingsplaats.
Gelukwenschen van president
Roosevelt.
President Roosevelt heeft den Sovjet-Rus
sischen vliegers telegrafisch zijn gelukwen
schen doen toekomen met hun prestatie.
Verklaring van den Rus Gromov.
De eerste bestuurder van het Sovjet-Rus
sische vliegtuig A.N.T. 25, dat zoojuist een
recordvlucht heeft volbracht via de Noord
pool, heeft het volgende over zijn tocht ver
klaard
„Wij hebben boven een rotsachtig gebied
een hoogte bereikt van 5.480 meter en moes
ten zuurstof gebruiken. Het moeilijkste deel
van den vlucht vormde de opstijging. Wij
hebben 1900 meter voortgerold alvorens wij
ons van den grond durfden te verheffen.
Tusschen Rudolf-eiland en de Pool begon
zich ijs op de vleugels te vormen, dat wij
echter door middel van een speciaal toestel
konden verwijderen.
Gromof wees er nog op, dat het vliegtuig
volmaakt gewerkt had.
Wij zouden ver tot in Mexico hebben kun
nen doordringen, indien wij aan het begin
van den tocht een betere weersgesteldheid
hadden ontmoet. De cyclonen dwongen ons
echter talrijke omwegen te maken en eisch-
ten buitensporig veel benzine. Wij waren
een oogenblik ontsteld toen wij bemerkten
dat de benzinereservoirs snel leegliepen,
maar het vertrouwen bleef en wij waren er
zeker van den tocht zonder ongelukken te
voltooien.
Geen verbinding meer.
Een oogenblik scheen het evenwel nog
alsof de tocht niet zonder moeilijkheden was
geëindigd.
Het draadloos station van het leger te San
Francisco deelde gisteren mede, dat het Rus
sische vliegtuig om 8 uur 40 was begonnen
met het uitzenden van een bericht, doch dat
de uitzending werd onderbroken. Alle po
gingen om weer in contact te komen met het
toestel mislukten. Gukhman, de Russische
consul, had per radio aan de United Airlines
doen weten, dat hij zich naar Los Angeles
begaf om het toestel van zijn landgenooten
op te sporen. Later deelde deze consul me
de, dat hij om 11 uur 30 GMT in Bakersfield
was geland. Hij had geen spoor gevonden
van het Russische toestel. De United Airli
res zonden een verkenningsvliegtuig uit
Los Angeles om de kust in noordelijke rich
ting af te zoeken.
Het militaire transmissiebureau te Seattle
deelde mede, dat het om 11 uur 40 GMT een
bericht heeft opgevangen, waarin Los A ge-
les gevraagd werd proefseinen te geven. Dit
bericht was niet onderteekend, maar het
werd uitgezonden op de golflengte van het
Russische toestel.
Later bleek evenwel dat de radio tijdelijk
onklaar was geraakt, waardoor de vliegers
geen contact met den grond hadden kunnen
krijgen.
De Russische vliegers in Amerika.
Na een flinke rust genoten te hebben, zijn
de Sovjet-Russische vliegers naar San Diego
vertrokken.
De Russische consul, Gokhzan, deelde me
de, dat de vliegers behalve San Diego ook
Los Angeles, San Francisco en Washington
zullen bezoeken. In laatstgenoemde stad
zullen zij de volgende week door president
Roosevelt worden ontvangen.
ONZE POSTVLUCHTEN.
De positie der postvliegtuigen is:
„Ibis" (uitreis) te Singapore.
„Nachtegaal (uitreis) te Athene.
„Torenvalk" (thuisreis) te Athene.
DUITSCH MILITAIR VLIEGTUIG
VERONGELUKT.
Gistermiddag is een Duitsch militair
vliegtuig in de Oostzee gestort in de nabij
heid van Roedbyhaven. Een der beide inzit
tenden werd door een Deensch visschers-
vaartuig, opgepikt. De ander is omgekomen.
NA EARHARTS VERDWIJNING.
Verbod van oceaanvluchten voor
particuliere vliegers.
Volgens het „New-York Journal" heeft dc
Amerikaansche regeering een verbod uitge
vaardigd voor particuliere vliegers voor het
maken van oceaanvluchten.
De aanleiding tot dit verbod is het feit,
dat de nasporingen naar Amelia Earhart tot
nu toe vruchteloos zijn gebleven.
RECORDPOGING VAN ROEMEENSCHEN
VLIEGER.
Hedenmorgen is prins Cantacuzeno van
Boekarest opgestegen om te trachten het
wereldrecord over 5000 k.m., dat in handen
is van den Franschen kapitein Rossi, te
verbeteren.
(Van onzen R.-redacteur).
Dof dreunt de toeter van de Dempo. Sis
send trekken de scheefhangende sleepbooten
het grijze gevaarte meer en meer naar de
kade. Door kijkers tuurt men naar het statige
mailschip en dan opeens rijzen padvinders-
hoeden op scoutstokken naar boven. Het
Indische padvinderscontingent voor de Jam
boree 1937 is ontdekt. -j,.
En op de Dempo vliegt het rood-wit-blauw
met de Fransche lelie langs een lijntje om
hoog.
Het eerste werkelijke contact is er
Langzaam, héél rustig - wordt de Dempo
omgetrokken. Dit is in strijd met de ge
woonte. Immers wordt een mailschip recht
toe, recht aan naar de kade getrokken om
vervolgens te meren. Nu echter wordt het
schip gezwaaid en zal uitvarensklaar, met
den boeg naar zee gericht, aan de kade ge
trost worden. Een hoffelijkheid, die de
Rotterdamsche Lloyd den Indischen pad
vinder bewijst. Hij zal minder hebben te
loopen naar de zaal waar de otticieele ont
vangst zal plaats vinden.
Bootsmanfluitjes klinken schril. Meer en
meer nadert het schip de aanlegplaats en de
eerste trossen worden afgelegd. Op den boeg
van het schip staan padvinders en op de
kade staan Hollandsche scouts en beiden
zwaaien en zwaaien.
Een kraan brengt een loopplank en even
later is Indië in Nederland.
De leider van het Indisch contingent, de
heer Ranneft, is de eerste die den Neder-
landschen bodem betreedt en, gevolgd door
de aan zijn zorgen toevertrouwde padvin
ders, schrijdt hij door een haag Hollandsche
collega's.
Vlaggen worden gepresenteerd en de
eerste strofen van het aloude Wilhelmus
worden door Ambonneesche fluitisten ten
gehoore gebracht. Een vlag van de Mang-
koenagaran, de Javaansche afdeeling, vaan
dels van de Chineesche vereenigingen
Chung Hsioh en Hoa Tsiau Sin Nien Hui, een
banier van de Christelijke padvinders en
van de Soendaneesche boy scouts, de Pandoe
Indonesia. De wimpel van de Arabische pad
vinders met hun typisch hoofddeksel, de
fez.
Maar allen jongens die „niet als vreemde
lingen, maar als deel van Groot Nederland
hier kwamen" zooals hopman Ranneft zei.
Vijf en zeventig jongens, die elkaar aan
De slimme Eva: H-e-l-pü!
H-e-l-pU!
boord in een enge ruimte hebben leeren
kennen en die als de beste vrienden van
boord stapten.
Na de officieele ontvangst, waarbij auto
riteiten uit de padvinderswereld het woord
voerden, moenten wij een onderhoud heb
ben met den heer Ranneft.
Zeer tevreden.
De hopman toonde zich zeer ingenomen
met het verloop dat de reis tot dusverre
genomen had. Zeeziekte kwam op het pro
gramma van den Indische padvinder niet
voor. Gezond of minder gezond, z'n werk
moest gebeuren en dan werd er aan zee
ziek zijn eenvoudig niet meer gedacht.
De jongens warert ingedeeld in patrouil
les volgens landaard en iedere patrouille
had een eigen slaapgelegenheid. Maar na
tuurlijk werden de (vele) werkzaamheden
tezamen verricht. Aan boord was speciaal
geoefend voor de Jamboree en men zou in
Vogelenzang echt „Indisch" voor den dag
komen.
Materiaal was er in overvloed meege
nomen, ruim 25 kubieke meter en hiermede
zou een pendopo worden opgebouwd, waar
mee ongeveer 3000 werkuren gemoeid
zouden zijn.
Het hoofdmoment tijdens de Jamboree is
de opvoering van een openluchtspel op 6
Augustus, waarbij een Sultanspel gegeven
zal worden, dat zal culmineeren in de aan
bieding van een fraaie kris aan den Chief,
aan Sir Baden Powell.
Alle padvinders uit Indië hebben bijge
dragen aan dit fraaie cadeau. Vaak ten koste
van eigen genoegens
De patrouilles afzonderlijk zullen ook op
treden, men zal kunnen genieten van een
oud-Chineesch drakenspel, van Ambon
neesche demonstraties enz.
Maar ook zal een tweede geschenk tijdens
het verblijf in Nederland worden aange
boden en wel aan prinses Juliana en prins
Bernhard. Om hiertoe bij te mogen dragen,
was het voor elke Indische padvindster en
padvinder plich; het bij te dragen geld zélf
verdiend te hebben. Voor deze gelden is
gekocht een rookstel van Djocja'sch zilver,
versierd met toepasselijke padvindersemble
men, dat bestemd is om een plaats te vinden
aan boord van het koninklijk jacht.
Naar den Haag.
Om tien uur begaf het gezelschap zich in
de autobussen, die het naar de residentie
zouden voeren, alwaar voor den minister
van Koloniën gedefileerd zou worden.
Tijdens dezen rit deelde de heer van Onse-
len, ass.-hoofdleider tot aankomst in Hol
land, ons nog verdere bijzonderheden mede.
„Ik heb niets dan lof voor de verzorging
aan boord. Iedereen had alles voor onze
jongens over. Passagiers die limonale aan
boden, dames die doozen bonbons ter ver
deeling gaven. Uitnoodigingen allerwege
te veel om op te noemen.
Op den verjaardag van prins Bernhard
hebben wij een rondgang door het schip ge
maakt en voor den avond zijn de jongens
uitgenoodigd voor een bal van jeugdige vol
wassenen in de eerste en de tweede klasse.
Daarbij deed zich nog een tamelijk grap
pige geschiedenis voor. U moet namelijk
weten, dat de leider van de Arabische pad
vinders tevens gosddienstleeraar is. Hem is
het streng verboden, een vrouw aan te
raken. Wat wil het toeval nu? Een aardig
meisje vraagt hem ten dans eri daar loopt
de leider weg! We hebben het geheel moe-
en mtleggen, opdat het meisje zich niet be-
leedigd voelde!
Trouwens, wat de rassen betreft, daar
stuitten wy nogal eens op moeilijkheden
Arabieren mogen geen varkensvleesch eten
zelfs überhaupt niet van een bord eten waar
Daar stelde de directie van de Over
dekte haar bad. beschikbaar voor hen, die
opgaan voor het H.L.O.-diploma! Eiken
Donderdagavond van 9 uur tot half tien
zouden de adspirant-H.L.O.-gediplomeer-
den hun baantjes kunnen trekken.
De H.L.O. wil echter iedereen in de
gelegenheid stellen, - om het diplome te
behalen en moet dus rekening houden,
met verschillende opvattingen. En dus
zou een half uur zwemmen per week
moeilijkheden opleveren: of men zou de
eene week de dames en de andere week
de heeren kunnen laten zwemmen, of
men zou een categorie uitschakelen, die
bezwaar heëft tegen gemengd zwemmen.
Alweer kwam de Overdekte te hulp:
zij besloot de dames des Dinsdagsavond»
varf 99.30 uur gelegenheid te geven tot
zwemmen en de heeren des Donderdags-
avonds gedurende denzelfden tijd te laten
roridspartelen. Zoodat thans iedereen
voor het H.L.O.-examen kan opgaan!
Wij hebben gisteravond op het Sport
park een deel der oefeningen meege
maakt. 't Was een pracht-avond en onder
de meest ideale weersomstandigheden
is er getraind dóór een zeer groote groep
van dames en heeren van diversen leef
tijd.
En hoe is er geoefend! Met een onge
looflijke animo en onder bezielende lei
ding van den heer Snel c.s.
Kogelstooten! Een z.g. technisch athle-
tiek-nummer. Welnu, de heer v. d. Berg
bracht de beoefenaars de techniek bij en
zij voeren er wel bij.
Hardloopen! Niet alleen de heer Snel
leerde de startmethode, de oud-athleet
Siem Noom was het ook nog niet ver
leerd en demonstreerde de goede wijze
van starten.
Klimmen! Neen, dat klimmen moet
werkelijk niet alleen met de armen en
handen geschieden. Ook de beenen en
voeten doen een belangrijk werk, mis
schien wel het belangrijkste. En als je
de kunst maar eerst verstaat en al
doende leert men, bovendien: goed voor
gaan doet goed volgen! is dat klimmen
een peulschilletje.
Verspringen èn hoogspringen: 't Ging
best 'én geanimeerd. Al zal men over 't
algemeen, zijpaanloop nogzuiverder
móeten hepaleu, - -A..T
Zoo oefent men op verschillende plaat-,
sen. Spieren, echt „luie" spieren worden
"i
losgewerkt en
Vanm°r6en zÜn verschillende deelne
mers naar hun dagelij ksch werk gegaan
met een pijnlijk gezicht: de stijve spieren
zijn èr de oorzaak van.
Weldra zullen ook die spieren even
soepel zijn dan de andere, die altijd ge
bruikt worden.
Dat is nu al het nut van deze oefenin
gen! -
vroeger varkensvleesch opgelegen heeft.
Maar daarentegen zijn de Chineezen er dól
op!
Maar we zouden geen padvinders zijn als
we daar geen raad mee geweten hadden en
de oplossing was eenvoudig. Géén varkens
vleesch
Geen oogenblik hadden de jongens zich
verveeld. Daar waren ze veel te veel bezig
met werkzaamheden. Niet in het minst met
scheepsarbeid. Verven van het schip, cor
veediensten, wachtloopen. Want ook in dat
laatste, voor een schip zoo Delangrijke, on
derdeel deden alle jongens mee. Wachtloo
pen op de brug bij de officieren deden zij
om het uur, een brandwacht bij het tus-
schendek.
De bemanning van de Dempo was dan ook
vol bewondering voor de jongelui en wij
zijn goede mkatjés geworden met de état-
majór en de matrozen.
Hët eten was uitstekend. Aan alle wen-
schen onzerzijds werd onmiddellijk voldaan.
Toen wij niet de sajoer kregen voor de rijst
zooals wij graag hadden, zijn er een paar
jongens naar den kok gegaan en hebben het
hem geleerd. Na twee dagen kwam er een
sajoer die klonk als een klok!
Druk hebben de jongens het gehad met
het bijhouden van een dagboek, dat vaak
verlucht was met geestige teekeningen.
Wje hebben een jongen bij ons Ko de
Liefde, is zyn naam van zeventien jaar,
die een lieve 98 kilo weegt. Hij heeft het
moeten ontgelden in de illustraties! Een
weegschaal met aan den eenen kant Xo en
aan den anderen kant niet genoeg lijnde
gewichten.
Maar dat is niets erg, op zijn beurt
„wreekt hijzich wei weer en het resultget
is geweest een groote vriendschap en een
volkomen elkaar -wederzijdsch begrijpen.
In Indië zelf heeft de Jamboree zeer sti-
muleerend gewurk op het padvindersleven
in de Oost. Da toename is geweldig geweest.
Met de uitzending hebben wij rekening
moeten houden èn met de evenredige ver
tegenwoordiging van de rassen èn met het
feit, dat elke plaats, een groote althans, ver
tegenwoordigd zou zyn. Elke padvinder io
Indië heeft een jaar geleden zijn staat van
Padvindersontwikkeling ingestuurd en aan
de hand daarvan hebben wij geselecteerd-
Maar de niet gekozenen hebben ons niet
teleurgesteld. De achterblijvers hebben °n'
ëe'd, dat zij zelf gespaard hadden, over
handigd mét het verzoek daarvan een be
hoeftig Nederlandsch padvinder naar
