FLITSEN VAN HET WITTE POEH..
Het ontstaan van een Teekenfilm.
Verraden lippen het karakter?
c
Z!
Een uitstapje in de wereld
van den schijn.
Het werk van den genialen
teekenaar Walt Disney.
Decorbouw in Paramount.
Heinz Rühmann.
Miniatuur-filmpjes.
ONZE BIOSCOPEN.
lett te vertellen over het tot stand
komen van de teekenfilm, dat is een
prettig werk. Want daarover valt zoo
veel te zeggen en daarvan wil ieder
een wel eens wat weten, zoodat het bij
voorbaat reeds een dankbaar object is
voor den schrijver.
Laten wij dan voor vandaag even het
woord geven aan onzen bijzonderen
correspondent uit het filmland, die
van zoo heel dichtbij heeft meege
maakt hoe b.v. een Mickey Mouse
weer eens een dol avontuur beleeft,
zij het dan slechts op papier:
Verborgen tusschen de schier onmete
lijke studios en opname-plateaux van
Hollywood bevindt zich een klein complex
van witte gebouwen, omgeven door een
hoogen muur.'Direct krijgt men een indruk
van het geheimzinnige van deze gebouwen,
men voelt het sprookjesachtige aan van
deze huizen met hun daken van glas. Op
artistieke wijze aangelegde bloembedden
en kleurrijke gazons langs de goed ver
zorgde paden geven deze symphonie in wit
een vriendelijk aspect.
Achter die muren alleen werken al 500
menschen, nog slechts een druppel water
ip. den oceaan van personeel in de omrin
gende studios. Voeg echter aan dit aantal
toe een leger van potlooden, kilometers
strooken papier, millioenen ideeën en een
uitgebreide collectie van het beste teeken
materiaal, en het sprookje van den schijn
wordt werkelijkheid, neemt wezenlijke
vormen aanen, U raadt het al, geachte
lezer, wij bevinden ons midden in de stu
dios van Walt Disney, in het tehuis van
Mickey Mouse en Minnie Mouse, in de
domeinen van „Donald Duck"( de beroem
de nieuwe ster van de teekenfilmstrook.
In het land van de „Three little pigs", van
de „drie kleme vossen;n de vroolijke
omgeving van de „Silly Symphonies", in
één woord: wij zijn aangeland in de wereld
var den schij".
Laten wij hier eens rondkijken: direct bij
de projectiekamer bevinden zich de reus
achtige ateliers van de teekenaars en van
de ontwerpers, van de ideeënrijke men
schen, wier talent door Walt Disney zelf
is getoetst en die, voorzien van zijn eind-
goedkeuring, al die komische en vroolijke
verhalen scheppen, die wij later, van het
O.K. van den meester voorzien, als teeken
film kunnen bewonderen.
Ongeveer vijftig kunstenaars op zich
zelf creëeren deze tallooze variaties uit
hun eigen fantasie. Precies er naast be
vinden zich de ateliers der „leerlingen
dat zijn dan de teekenaars, die hun oplei
ding krijgen onder Walt Disney's super
visie. Hun aantal varieert van honderd tot
honderdvijftig en hun verblijf in het rijk
van Walt Disney duurt nooit lang, want
de geniale meester merkt gauw genoeg of
de leerling de gaven bezit, die hij zoekt.
Wanneer de sollicitanten naar een plaats
onder Disney's medewerkers definitief
tot de studio worden toegelaten, leeren zij
circa zes maanden a één jaar lang de kunst
om een heele wereld aan het lachen te
brengen. Heeft een teekenaar een idee,
dan brengt hij het thema op papier, en
legt het Walt Disney voor. Wanneer dit
dan genade kan vinden in Disney's oogen,
maakt de teekenaar al die ontelbare tee-
keningen, die later het levende beeld gaan
vormen. Deze teekeningen worden eerst
met potlood op celluloidbladen gemaakt,
dan bewerkt met fixeer en ten slotte in
het net uitgewerkt in een speciaal atelier,
waarin uitsluitend vrouwen en meisjes
werken.
Dan komen de celluloidbladen in een
kleurenatelier, en wanneer de zeer be
langrijke arbeid van het kiezen der
kleuren beëindigd is, wordt het „sujet"
geschikt voor de camera. Daartoe moet
het beeldje voor beeldje gefilmd worden.
Men kan ongeveer een indruk krijgen van
de ontzettende inspanning, die dit werk
vereischt, als men bedenkt, dat 15.000 ver
schillende teekeningen noodig zijn voor
een film, die in een speelduur van negen
minuten voor ons wordt afgedraaid
Nu komt de film weer in een nieuw
atelier, waar zij gecoupeerd wordt en
waar de noodige correcties worden aange
bracht. Dan wordt de film bij wijze van
proef gedraaid. Nog steeds is zij echter
zonder geluid, en nu komt misschien wel
de moeilijkste kwestie aan de orde, om de
film zóó met muziek te synchroniseeren
(van woorden en geluid te voorzien), dat
ten slotte het kunstwerk ontstaat, waar
over een wereld verrukt is
Walt Disney is een buitengewoon
mensch, juist omdat hij de kunst verstaat
om te denken zooals kinderen denken. En
de heele wereld vol vroolijke dingen
weten te zien dat is een bewonderens
waardige gave, die misschien slechts een
andere gave nabijkomt, een gave, die haar
waarschijnlijk identiek is, die van het ver
geten. Dat is het geheim van het sprook
jesachtig succes, dat Walt Disney op al
zijn wegen begeleidt.
Een gedeelte van de Paramount-terrei-
nen wordt omgeven door een cirkelvormi
ge houten schutting; daar binnen ligt de
vreemdste straat van de wereld.
Een straat van honderd huizen, waarvan
er geen twee gelijk zijn; een straat, die
kronkelt als een kurketrekker en eindigt
op een middeleeuwsch binnenhof. Vijf
eeuwen architectuur zijn erin dooreen ge
gooid. Het eene moment is de wandelaar
in het Hollywood van 1937 het volgende
in Parijs van Frangois Villon. Het is een
sinistere straat, een romantische straat, het
is een „boulevard of broken dreams" of
een „freudlose Gasse een zonnig plein of
een somber slop al naar men het hoofd
wendt. Het is een straat van verschrikking,
van mirakels, van vroolijkheid. In die
straat zou een baby huilen en lachen.
f Deze vreemde straat is een album van
tijdperken en vandaag heeft zij wat van
het oude Liverpool, want Henry Hathaway
maakt er opnamen voor „Souls at Sea
Daar is de opzichtige gevel van de „Lily
Garden" het etablissement, waar de
zeelui Raft en Cooper aan de bar zullen
zitten. En even verder is een klein getra
lied venster, van waaruit het dansmeisje
Tu Tuan hen zal nagluren.
Er is ook een hooge smerige steenen
muur, vol kleine ramen, die méér op Li
verpool lijkt dan Liverpool zelf! Hans
Dreier, Paramounts decor-ontwerper, co-
piëerde het origineel niet slaafs. Hij moest
in deze steenmassa het essentieele van de
oude havenstad leggen, hij moest met dit
ééne medium sterk tot de verbeelding van
de toeschouwers spreken. Er is ook een
poort, een groote duistere poort. In de
schaduw staat een man met een orgeltje;
het murmelt een droefgeestige melodie,
waarvan de tonen onder het oude brokke
lige gewelf blijven hangen.
Daar is het sobere winkeltje van Quang
Lee, den zijdehandelaar, van wie slechts
weinigen weten, wat hij in werkelijkheid
uitvoert. Daar zijn winkelruiten met
vreemde letters erop, volkslogementen en
drankhuizen. Er is ook een kade met be
moste dukdalven en opgeschoten trossen.
Alle gevels in deze wonderlijke straat van
vijf eeuwen zijn bedekt met lagen roet of
vuil. Ze hebben alle kenteekenen van den
ouderdom. Gisteren waren ze gloednieuw,
vanmorgen oud en verweerd. Het is het werk
van den decor-ontwerper, illusies te schep
pen!
„Het is een handige, veelzijdige straat",
zegt Hans Dreier. „Iedere meter! Als de spe
lers en de technici vertrokken zijn, wordt
ze weer anders. Een beetje pleisterkalk,
timmerhout en verf en haar uiterlijk is
weer veranderd."
Eigenlijk moeten we deze verzameling
huizen „Hans Dreier stad" noemen. Hij heeft
de architectuur van vijf eeuwen moeten be-
studeeren om zijn straat te bouwen. De
straat, die mooi en wanstaltig moest zijn; de
straat die een potpourri moest zijn van het
middeleeuwsche Parijs en een Russisch
dorp, van een Poolsche nederzetting en een
San Francisco'sche kade, van een Londen-
sche steeg en een Fransch pleintje met
café's en kleine winkels.
Uit een deftige deur kwam eens Dr.
Jekyll, stralend van goedheid, en door een
bouwvallig poortje glipte de duivelsche Mr.
Hyde naar binnen. Over de binnenplaats
kwam een postkoets aanstuiven; dat was de
sneeuwstorm-scène in Marlene's „Tsarina
van Rusland". In deelen van Dreiers straat
werden de Fu Manchu-film opgenomen, en
een drama uit het woelige Spanje, en
wel, het is onbegonnen werk, een opsom
ming te gaan geven! En het vreemdste van
alles is, dat de straat haar loopbaan begon
als een Venetiaansch kanaal in „Honey-
moon Hate"!
Het weer wordt er op bestelling gemaakt.
Meestal schijnt de zon fel tegen de gevels
en fonkelt zij op de straatkeien, maar als
het noodig is, valt er regen of sneeuw of
hagel Men kan er ook talrijke soorten mist
produceeren: een room-achtige Parijsche
mist, een echte Londensche erwtensoep-
mist, de zware damp, die vanuit den Oceaan
over de kade trekt, een lichte nevel of een
tergende motregen.
Ongeveer twaalf jaar geleden zette Dreier
zijn plan voor de straat op papier en sedert
dien heeft hij er onafgebroken aan geknut
seld! De geschiedenis van zijn straat zal
nooit voltooid zijn; de straat der vijf eeuwen
zal er misschien óók eens een van zes en
zeven eeuwen worden
Mei Berns, de grimeur en kapper van de RKO-Radio Studios beweeit, dat ,.de blik
van een vrouw misschien misleidend mag zijn, doch dat haar lippen de waarheid
zeggen omtrent het temperament."
Uit de lippen van bovenstaande filmsterren leest Mei Berns het volgende:
Van links naar rechts, bovenste rij: Barbara Stanwijck, zeer gevoelig met een
vleugje melancholie. Katharine Hepburn, een sterk karakter en hoogst intelligent.
Ginger Rogers, vroolijkheid. Onderste rij: Miriam Hopkins, geestelijk hoogstaand en
wilkskrachtig, Ann Sothern, zacht, doch met een dosis energie. Lily Pons, mildheid
en goed karakter.
Of Mei Berns gelijk heeft?
Toetst U zijn meening eens aan de Uwe.
Een gezond lichaam; een gezonde
geest!
Twee levenseischen.
H. L. O.-diploma!
Deze bekende Ufa-film-
acteur werd op 7 Maart als
zoon van een hotelier in Es
sen geboren. Na de lagere
school in zijn geboortestad
en in Wanne i/W. doorloo-
pen te hebben heeft hij les
gehad van den tooneelspeler
Fritz Basel in München. Hij
begon zijn tooneelcarrière
als jeugdige jeune-premier.
Via Hannover, Bremen en
München kwam hij aan het
Deutsche Theater in Berlijn.
Hij debuteerde voor de
film in „Das deutsche Mut-
terherz", een rolprent uit de
stomme periode. Zijn groot
talent werd het eerste door
de Ufa opgemerkt en zij gaf
hem een hoofdrol in „Die
Drei von der Tankstelle"
Lilian Harvey en Will.v
Fritsch. Verder noemen wij
nog „Inbrekers", „Bommen
op Monte Carlo", „Streep
door de rekening", „Ik en de
keizerin", enz. Binnenkort
zal men weer van Rüh-
mann's onweersprekelijke
capaciteiten als komiek kun
nen genieten in „Sherlock
Holmes", een nieuwe Ufa-
film, waarin hij, évenals in
„Blommen op Monte Carlo",
de tegenspeler van Hans
Albers is.
Een aardige caricatuur
van Hans Albers, die samen met Heinz
Rühmann de hoofdrol speelt in de
nieuwe Ufa-film „Sherlock Holmes".
Een filmster die zich tegen liefde
verzekert.
Allan Bruce heeft de eerste „verzekering
tegen liefde" afgesloten, die nu in filmkrin
gen bekend is geworden. Bruce debuteert
als jeugdig „lover" in de film „Meet the
Missus" en verklaarde zich, toen hij met
RKO Radio een contract afsloot, bereid om
in drie jaar niet te trouwen. Om zich nu
tegen eventueele contractbreuk te bescher
men, dat wil zeggen om verliefd te worden
en te trouwen, heeft Bruce zich voor de
tegenwaarde van het contract laten ver
zekeren. Waarbij voorts nog op te merken
valt, dat Bruce, toen hij indertijd voor de
film werd ontdekt, de reputatie genoot om
tot een der geschiktste commercieele talen
ten te behooren. Hij is 1,80 meter lang, heeft
donkerbruin haar en bruine oogen. Htt
kent alle sporten waaruit de lichte athle-
tiek bestaat en was in zijn universiteits
jaren een rugbyspeler van den eersten
rang Zooals men ziet, bestond er dus ge
vaar genoeg, dat Bruce „contractbreuk" zou
pleen en vandaar dat de verzekering een
zekere rechtvaardiging heeft.
SINGENDE JUGEND.
In Roxy-theater.
De directie van het Roxy-theater laat in
den laatsten tijd nogal eens een film
draaien, die reeds eerder hier ter stede
werd vertoond, maar zij weet daarbij een
goede keus te maken. Dat bleek ook gister
avond, toen een reprise werd gegeven van
de voor en door de Weensche Sangerkna-
ben (met medewerking van anderen na
tuurlijk) gemaakte film. Ademloos werden
de vele ontroerende momenten gevolgd en
bij de humoristische scènes werd luid mee-
gelachen.
Wij zullen van deze film thans niet veel
meer zeggen, alleen dit: Zij is waard om
zelfs voor de tweede maal te worden ge
zien.
Van het voorprogramma zij gezegd, dat
het verschillende zeer goede foto's geeft
van het wereldgebeuren (o.a. over de aan
komst der Indische padvinders en de
inspectie door minister Weiter, de ver
plaatsing van de Noorsche kerk in Rotter
dam in verband met den tunnelbouw en
een liefdadigheidssportdag met 1800 deel
nemers te Deventer). Verder een kluchi
waarin twee sollicitanten voor een betrek
king van boekhouder elkaar voor den (aan
staanden) patroon aanzien en via een
merkwaardigen samenloop van allerlei om
standigheden veel succes in de zakenwereld
oogsten.
WORDT NOOIT VERLil,..
Theater Harmonie.
In het Theater Harmonie wordt er voor
gewaarschuwd dat men nooit verliefd moet
worden. Het is een wijze raad en men zal
nog meer de waarde daarvan beseffen als
men weet, dat het niemand minder dan
Anny Ondra is, die ze hier heeft gegeven.
Anny Ondra kan er van meepraten, want
ze is zelf verliefd geweest en welke interes
sante avonturen ze daarbij beleefd heeft,
dat alles wordt in deze alleraardigste film
maar al te duidelijk gedemonstreerd. Ziehier
een film, waarin de eene dwaasheid op de
andere wordt gestapeld, een film, die de
toeschouwers den geheelen avond in een
prettige spanning houdt, een film vol dwaas
avontuur en toch met een einde, dat ieder
een voorzien had, omdat het van den be
ginne af aan duidelijk was, dat de jonge aa-
vo.caat met zijn hondje en niemand anders
de gelukkige zou zijn, die met het knappe
secretareeje zou trouwen. Zelfs Bulli de
directeur-generaal van een groote onder
neming en de bekwame jurist, die aller
lei listen moet verzinnen om de vrouwelijke
cliënten van zijn privé-kantoor te weren,
hebben geen schijn van een kans tegenover
het jonge advocaatje, dat de charmante
secretaresse, die hier de hoofdrol speelt,
eens enthousiast van den trein gehaald
heeft, omdat zij dacht, dat het iemand an
ders was. Dit is een van die gezellige films,
waarbij het laat wordt zonder dat men er
erg in heeft en waarbij men het jammer
vindt, dat er een eind aan komt, omdat
men de wonderlijke avonturen van een meis
je als deze juffrouw Palm nog best een
uurtje langer zou willen meemaken. Wie een
gezelligen avond zoekt, kan niet beter doen
dan deze week een entreekaartje aan het
loket van de Harmonie koopen.
Vooraf gaat o.a. een zeer bijzondere en
hoogst interessante film over uilen. Men
heeft deze schuwe nachtvogels op schitte
rende wijze op de film gebracht Een leuke
éénacter en veel geïllustreerd nieuws vor
men tesamen een aantrekkelijk voorpro
gramma.
MERIJNTJE GIJZEN's JEUGD.
Victoria Theater.
Ook deze week een reprise van een groo
te succesfilm, n.1. van A. M. de Jong's
bekende werk Merijntje Gijzen's Jeugd,
opgenomen in Barnstijn's filmstad, onder
leiding van Kurt Gerron.
Het eigenaardige is, dat men deze groote
triomf van de Hollandsche industrie voor
de tweede maal met dezelfde belangstelling
ziet als de eerste. Zoo wordt men geboeid
door de prachtige opnamen, de Brabantsche
sfeer en de geschiedenis van Merijntje en
de Kruik, van Jannekee en den grens-
jager, van mijnheer pastoor en Fliereflui
ter enz. Wij behoeven de geschiedenis na
tuurlijk niet te herhalen, maar willen toch
gaarne nog eens wijzen op het spel van
Marcel Krols, het Brabantsch jongetje als
Merijntje. Dat is toch wel opmerkelijk
goed. De tafreeltjes met „de Kruik" met
„mijnheer pastoor" zal men niet gauw ver
geten, maar ook in de andere scenes is hè1
spel soms van een ontroerende natuurlijk
heid. Piet Bron is voortreffelijk als de
KruikA. M. de Jong als de pastoor,
Bill Benders als de grensjager.
Laten zij, die de film nog niet zagen, de
gelegenheid thans geboden, niet verzuimen,
terwijl wij niet twijfelen of er zullen er
velen zijn, die nog eens rustig voor da
tweede maal van dit Hollandsche werk
willen genieten.
Het voorprogramma brengt een Pa®'
mooie Polygoon-journaals, een interessan
film voor biljartliefhebbers met kunststoo en
van Amerikaansche matadors, en een 0
misch nummer met mooie muziek- e"
dans-tafreelen uit verschillende streken e
verschilende tijden.
